Μια μέρα στα τέλη του 2020, ένας ανώτερος επικεφαλής βρήκε μια εκκλησία στην περιοχή ευθύνης μου, στην οποία δεκάδες νεοφώτιστοι δεν συμμετείχαν τακτικά στις συναθροίσεις. Με αντιμετώπισε, λέγοντας: «Αυτοί οι νεοφώτιστοι μόλις αποδέχτηκαν την αληθινή οδό και έχουν διαταραχές και πειρασμούς. Αν δεν τους ποτίζει και υποστηρίζει κανείς, και δεν παρακολουθούν τις συναθροίσεις, κινδυνεύουν συνεχώς να αιχμαλωτιστούν από τον Σατανά. Ως επικεφαλής εκκλησίας, να κάνεις ό,τι μπορείς για να τους ποτίζεις, ώστε να θεμελιώσουν την αληθινή οδό. Αυτό είναι το πιο κρίσιμο έργο. Πολλοί νεοφώτιστοι δεν έρχονται συχνά στις συναθροίσεις σε μια εκκλησία όπου είσαι υπεύθυνη. Άρα, ως επικεφαλής δεν έχεις κάνει καλά το έργο του ποτίσματος ούτε το καθήκον σου, είσαι ανεύθυνη, κάνεις μόνο τα τυπικά, εξαπατάς τον Θεό, και αντιστέκεσαι στον Θεό ενώ Τον υπηρετείς». Ήταν δύσκολο να δεχτώ τέτοιο κλάδεμα και αντιμετώπιση. Δεν πότιζα εγώ άμεσα αυτούς τους νεοφώτιστους, και είχα συναναστραφεί ξεκάθαρα με το προσωπικό ποτίσματος για τις αρχές του ποτίσματος. Δεν είχαν κάνει καλά το έργο του ποτίσματος, και πολλοί νεοφώτιστοι συναθροίζονταν ακανόνιστα. Γιατί ήταν δική μου ευθύνη; Ήταν η έλλειψη ευθύνης στο έργο του ποτίσματος που είχε προκαλέσει την απόσυρση των νεοφώτιστων, γεγονός που αποτελούσε αναστάτωση και ενόχληση. Αν αναλάμβανα την ευθύνη γι’ αυτό, δεν θα ήταν παράβαση και δεν θα κηλίδωνε την πίστη μου στον Θεό; Έτσι, αρνήθηκα το πρόβλημα που μου είχε καταλογίσει ο επικεφαλής, Συνέχισα να δικαιολογώ τον εαυτό μου, και τόνισα ότι δεν πότιζα εγώ άμεσα τους νεοφώτιστους για να αποφύγω την ευθύνη. Βλέποντας ότι δεν έκανα αυτοκριτική, ο επικεφαλής με διέκοψε, και με αντιμετώπισε για μη αποδοχή της αλήθειας. Σοκαρίστηκα όταν ο επικεφαλής το είπε αυτό και σκέφτηκα: «Δεν είναι μη πιστοί όσοι δεν αποδέχονται την αλήθεια; Αυτοί πάντα διαφωνούν όταν συμβαίνουν πράγματα και δεν αποδέχονται την αλήθεια». Οι συλλογισμοί και οι δικαιολογίες μου με τρόμαξαν, οπότε δεν είπα άλλα. Προσευχήθηκα στον Θεό να με καθοδηγήσει, να προσέχει την καρδιά μου και να με κάνει να υπακούσω.

Τις επόμενες ημέρες, συνέχισα να το σκέφτομαι. Είχα αντιμετωπιστεί επειδή ήμουν ανεύθυνη στο καθήκον μου και δεν έκανα καλά το έργο ποτίσματος. Γιατί δεν το δεχόμουν; Συνειδητοποίησα ότι νόμιζα πως εφόσον δεν πότιζα απευθείας τους νεοφώτιστους, τότε αν δεν συναθροίζονταν τακτικά, έφταιγε το προσωπικό ποτίσματος, όχι εγώ. Αλλά η εκκλησία με είχε ορίσει υπεύθυνη για το έργο πολλών εκκλησιών, και όποτε υπήρχαν προβλήματα και δυσκολίες στο εκκλησιαστικό έργο, έπρεπε να τα παρακολουθώ και να τα επιλύω γρήγορα. Όμως, κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου, δεν είχα επιβλέψει το έργο του προσωπικού ποτίσματος, και έτσι, δεκάδες νεοφώτιστοι δεν έρχονταν τακτικά στις συναθροίσεις. Δεν έφταιγε η ανευθυνότητά μου και η παραμέληση του καθήκοντός μου; Θυμήθηκα που λίγο καιρό πριν, είχα ακούσει ότι το προσωπικό ποτίσματος είχε συχνά δυσκολίες. Αντιμέτωποι με τις πραγματικές δυσκολίες των νεοφώτιστων, όταν μερικές συναναστροφές δεν είχαν αποτελέσματα, έλεγαν ότι ήταν δύσκολο και δεν ήθελαν να κάνουν την προσπάθεια να ποτίσουν τους νεοφώτιστους. Αλλά δεν είχα συναναστραφεί μαζί τους για να επιλύσω εγκαίρως αυτά τα προβλήματα, κι έτσι λιγόστευαν οι νεοφώτιστοι που παρακολουθούσαν συχνά τις συναθροίσεις. Ο επικεφαλής μου με είχε αντιμετωπίσει επειδή ήμουν ανεύθυνη στο καθήκον μου, και είχε δίκιο. Γιατί δεν είχα την παραμικρή αποδοχή ή υπακοή, γιατί εξακολουθούσα να διαφωνώ και να δικαιολογούμαι; Δεν ήταν παράλογο; Σε αυτή τη σκέψη, λυπήθηκα λίγο. Ένιωθα ότι είχα κάνει ένα τεράστιο λάθος, αλλά εξακολουθούσα να μην είμαι πρόθυμη να αναλάβω την ευθύνη. Σαν ανόητη, έψαχνα δικαιολογίες, αιτιολογήσεις, καθώς και να αποφύγω την ευθύνη. Σκεπτόμενη την άσχημη κατάστασή μου με τις απροκάλυπτες δικαιολογίες, ένιωσα αμηχανία, κοκκίνισα από ντροπή, και ήθελα πάρα πολύ να βρω μια τρύπα να κρυφτώ. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, ήμουν ανεύθυνη στο καθήκον μου και εμπόδισα το πότισμα δεκάδων νεοφώτιστων. Διέπραξα μια σοβαρή παράβαση, και όμως, όταν κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα, δεν είχα την παραμικρή αποδοχή και υπακοή. Θεέ μου, καθοδήγησέ με στην αυτογνωσία».

Αργότερα, αφού διάβασα κάποια λόγια του Θεού, κατάφερα να κατανοήσω λίγο τη ρίζα της άρνησής μου να δεχτώ το κλάδεμα και την αντιμετώπιση. Τα λόγια του Θεού λένε, «Η αρχέτυπη στάση των αντίχριστων απέναντι στην αντιμετώπιση και το κλάδεμα είναι η σθεναρή άρνησή τους για αποδοχή και παραδοχή τους. Ανεξάρτητα από το πόσο κακό κάνουν ή πόση βλάβη προξενούν στο έργο του οίκου του Θεού και στην είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού στη ζωή, δεν αισθάνονται την παραμικρή μεταμέλεια ούτε ότι οφείλουν το οτιδήποτε. Από αυτή την άποψη, διαθέτουν οι αντίχριστοι ανθρώπινη φύση; Σίγουρα όχι. Προκαλούν κάθε είδους ζημιά στον εκλεκτό λαό του Θεού και φέρνουν τέτοιο κακό στο έργο της εκκλησίας —ο εκλεκτός λαός του Θεού μπορεί να το δει αυτό ξεκάθαρα και μπορεί να δει τη διαδοχή των πονηρών έργων των αντίχριστων. Και όμως οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται ούτε αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός· αρνούνται πεισματικά να παραδεχτούν ότι σφάλλουν ή ότι είναι υπεύθυνοι. Δεν είναι αυτό μια ένδειξη ότι έχουν σιχαθεί την αλήθεια; Σε τέτοιο βαθμό έχουν σιχαθεί την αλήθεια οι αντίχριστοι. Όση αχρειότητα κι αν διαπράξουν, αρνούνται να την παραδεχτούν και παραμένουν ανυποχώρητοι μέχρι τέλους. Αυτό αποδεικνύει ότι οι αντίχριστοι δεν παίρνουν ποτέ στα σοβαρά το έργο του οίκου του Θεού ούτε αποδέχονται ποτέ την αλήθεια. Δεν έχουν φτάσει σε σημείο να πιστεύουν στον Θεό· είναι υποχείρια του Σατανά, τα οποία ήρθαν για να αναστατώσουν και να διαταράξουν το έργο του οίκου του Θεού. Στις καρδιές των αντίχριστων υπάρχει μόνο η φήμη και η κοινωνική θέση. Πιστεύουν ότι αν αναγνώριζαν το σφάλμα τους, τότε θα έπρεπε να αναλάβουν την ευθύνη και τότε η κοινωνική θέση και η φήμη τους θα υπονομεύονταν σοβαρά. Ως εκ τούτου, αντιστέκονται με τη στάση του τύπου “αρνήσου μέχρι να πεθάνεις”. Ανεξάρτητα από τις αποκαλύψεις ή την ανάλυση που κάνουν οι άνθρωποι, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να τις αρνηθούν. Είτε η άρνησή τους είναι εσκεμμένη είτε όχι, εν ολίγοις, αυτό, από μια άποψη, εκθέτει τη φύση και την ουσία των αντίχριστων που έχουν σιχαθεί και μισούν την αλήθεια. Από μια άλλη άποψη, δείχνει πόσο πολύ οι αντίχριστοι εκτιμούν τη δική τους κοινωνική θέση, τη φήμη και τα συμφέροντά τους. Εν τω μεταξύ, ποια είναι η στάση τους απέναντι στο έργο και τα συμφέροντα της εκκλησίας; Είναι μια στάση περιφρόνησης και άρνησης ευθυνών. Στερούνται κάθε συνείδησης και λογικής. Δεν καταδεικνύει αυτά τα ζητήματα η αποφυγή ευθυνών των αντίχριστων; Από τη μια πλευρά, η αποφυγή ευθυνών αποδεικνύει την ουσία και τη φύση των αντίχριστων που έχουν σιχαθεί και μισούν την αλήθεια, ενώ από την άλλη πλευρά, δείχνει την έλλειψη συνείδησης, λογικής και ανθρώπινης φύσης. Όσο κι αν βλάπτεται η είσοδος των αδελφών στη ζωή από την παρέμβαση και τα ανομήματά τους, δεν έχουν κανένα αίσθημα αυτοενοχοποίησης και δεν θα μπορούσαν ποτέ να προβληματιστούν εξαιτίας αυτού. Τι είδους πλάσμα είναι αυτό; Ακόμα και η παραδοχή ενός μέρους του λάθους τους θα μετρούσε σαν να έχουν λίγη συνείδηση και σύνεση, αλλά οι αντίχριστοι δεν διαθέτουν ούτε αυτήν την ελάχιστη ποσότητα ανθρώπινης φύσης. Συνεπώς, τι θα λέγατε ότι είναι αυτοί; Η ουσία των αντίχριστων είναι ο διάβολος. Ανεξάρτητα από το πόση ζημιά προκαλούν στα συμφέροντα του οίκου του Θεού, δεν το βλέπουν. Δεν προβληματίζονται ούτε στο ελάχιστο στην καρδιά τους απ’ αυτό και ούτε επιπλήττουν τον εαυτό τους, και πολύ περισσότερο δεν αισθάνονται υπόχρεοι. Αυτό δεν συνιστά σε καμία περίπτωση αυτό που οφείλει να βλέπει κανείς σε κανονικούς ανθρώπους. Πρόκειται για τον διάβολο, και ο διάβολος στερείται οποιασδήποτε συνείδησης ή σύνεσης. Όσα κακά πράγματα κι αν έχουν κάνει οι αντίχριστοι, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στο έργο της εκκλησίας, παραμένουν αμετακίνητοι στο να μην τα παραδέχονται. Πιστεύουν ότι αν παραδεχτούν τα λάθη τους, θα καταδικαστούν, θα τους επιβληθεί η ποινή του θανάτου, θα υποχρεωθούν να πάνε στην κόλαση, στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού. Πιστεύετε ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια; Μπορεί κανείς να περιμένει αληθινή μετάνοια από αυτούς;» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος τρίτο)). Τα λόγια Του δείχνουν ότι οι αντίχριστοι ποτέ δεν αποδέχονται την αλήθεια, έχουν κουραστεί από την αλήθεια, και όσο μεγάλα λάθη κι αν κάνουν ή όση ζημιά κι αν προκαλούν στο έργο της εκκλησίας, όταν κλαδεύονται και αντιμετωπίζονται, δεν παραδέχονται ποτέ τα λάθη τους, και προσπαθούν συνεχώς να δικαιολογούνται. Είναι επίσης εγωιστές και κατάπτυστοι, και εκτιμούν μόνο τα συμφέροντα και τη θέση τους. Επομένως, όση ζημιά κι αν προκαλούν οι αντίχριστοι στο έργο της εκκλησίας, δεν νιώθουν ενοχές ούτε θέλουν να αναλάβουν καμία ευθύνη. Από τη στάση μου απέναντι στο κλάδεμα και την αντιμετώπιση, είδα ότι συμπεριφερόμουν σαν αντίχριστος. Ήμουν επικεφαλής εκκλησίας, υπεύθυνη για τα όποια προβλήματα στο έργο της εκκλησίας. Ήξερα ότι υπήρχε πρόβλημα με το προσωπικό ποτίσματος, μα δεν το παρακολούθησα ούτε το έλυσα. Έτσι, το προσωπικό ποτίσματος δεν εξασφάλιζε τους νεοφώτιστους, μα δεν παραδεχόμουν το λάθος μου και έβρισκα δικαιολογίες. Έριχνα την ευθύνη στους αδελφούς και τις αδελφές μου, φοβούμενη να την αναλάβω εγώ. Δεν δεχόμουν το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, και επέμενα μπροστά στον επικεφαλής μου ότι δεν τους πότιζα άμεσα εγώ, για να απαλλαχθώ απ’ την παράβαση. Πολλοί νεοφώτιστοι δεν συναθροίζονταν τακτικά, αλλά εγώ δεν ένιωθα καθόλου τύψεις ή υποχρέωση, και δεν μισούσα τον εαυτό μου που παραμέλησα τα καθήκοντά μου και έβλαψα το έργο του ποτίσματος. Μετά από όλα αυτά, το γεγονός ότι έψαχνα δικαιολογίες έδειχνε ότι δεν αποδεχόμουν καθόλου την αλήθεια. Τώρα που το σκέφτομαι, όσο κι αν επιχειρηματολογούσα, δεν μπορούσα να αρνηθώ την ανευθυνότητά μου. Αντιθέτως, οι δικαιολογίες μου αποκάλυψαν τη σατανική φύση μου, που είχε κουραστεί από την αλήθεια και δεν την αποδεχόταν. Προσπαθώντας να προστατεύσω τα συμφέροντά μου, φανέρωσα το άσχημο γεγονός ότι ήμουν ευθυνόφοβη, εγωίστρια και ποταπή.

Διάβασα τον λόγο του Θεού ξανά και ξανά, και όσο συνέκρινα το πώς αντιμετωπίζονται οι αντίχριστοι με τη δική μου συμπεριφορά, τόσο ένιωθα ότι ο λόγος του Θεού με εξέθετε. Ήμουν ανεύθυνη στο καθήκον μου, βλάπτοντας το έργο ποτίσματος, διαπράττοντας παράβαση, δεν δέχτηκα το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, και κουράστηκα απ’ την αλήθεια. Δεν ήμουν κάποια που επιζητούσε την αλήθεια. Σκέφτηκα ότι ο Θεός θα ήταν ιδιαίτερα αηδιασμένος από τη συμπεριφορά μου. Επίσης, με τις διαφωνίες μου, ο επικεφαλής πρέπει να είδε καθαρά ποια ήμουν, καθώς και ότι ήμουν αναξιόπιστη και ανάξια καλλιέργειας. Άρχισα να αναρωτιέμαι: «Με παρακολουθεί ο επικεφαλής; Δεν έκανα καλά το έργο ποτίσματος και έχω διαπράξει παράβαση. Αν προκαλέσω κι άλλη αναστάτωση ή διατάραξη, και κλαδευτώ και αντιμετωπιστώ ξανά, θα αποκαλυφθώ και θα αποκλειστώ; Αν ναι, δεν θα έχω καμία ελπίδα σωτηρίας από την πίστη μου στον Θεό». Σκέφτηκα που είχα αφήσει οικογένεια και καριέρα για το καθήκον μου, και συνειδητοποίησα ότι στο τέλος, μπορεί να αποκλειστώ. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο αρνητική ένιωθα. Πίστευα πως αφού ήμουν ανεύθυνη και είχα παραμελήσει το καθήκον μου, και δεν είχα αποδεχτεί την αλήθεια και την είχα σιχαθεί, δεν ήμουν κατάλληλη για επικεφαλής, οπότε θα έπρεπε να έχω κάποια αυτογνωσία, να παραιτηθώ, και να βρω ένα απλό καθήκον που μπορούσα να κάνω ειλικρινά. Έτσι, θα είχα λιγότερα προβλήματα, θα κλαδευόμουν και θα αντιμετωπιζόμουν λιγότερο, και θα είχα ακόμα ελπίδα να επιβιώσω όταν ολοκληρωνόταν το έργο του Θεού. Τότε, δεν αναζήτησα καθόλου το θέλημα του Θεού, ούτε επιδίωκα να λύσω τα προβλήματά μου, δηλαδή την ανευθυνότητα στο καθήκον μου. Ζούσα σε μια κατάσταση αμυντικότητας και παρανόησης, Σκεφτόμουν μόνο πώς να παραιτηθώ, και καθόλου το καθήκον μου. Ήμουν εντελώς δυστυχισμένη. Στη συνέχεια, μίλησα στη συνεργάτιδά μου για την κατάστασή μου, και μου διάβασε κάποια λόγια του Θεού, έτσι κατάλαβα λίγο το θέλημά Του.

Τα λόγια του Θεού λένε: «Αντιμέτωπος με την κατάσταση του ανθρώπου και τη στάση του προς τον Θεό, ο Θεός έχει κάνει νέο έργο, επιτρέποντας στον άνθρωπο να κατέχει γνώση για τον Θεό, υπακοή προς Αυτόν, καθώς και αγάπη και μαρτυρία. Επομένως, ο άνθρωπος πρέπει να βιώσει τον εξευγενισμό του από τον Θεό, καθώς και την κρίση, την αντιμετώπιση και το κλάδεμά του από Αυτόν, χωρίς τα οποία ο άνθρωπος δεν θα γνώριζε ποτέ τον Θεό και δε θα ήταν ποτέ ικανός να Τον αγαπήσει πραγματικά και να καταθέσει μαρτυρία γι’ Αυτόν. Ο εξευγενισμός του ανθρώπου από τον Θεό δεν γίνεται απλώς για χάρη κάποιου μονόπλευρου αποτελέσματος, αλλά για χάρη ενός πολύπλευρου αποτελέσματος. Μόνο με αυτόν τον τρόπο κάνει ο Θεός το έργο του εξευγενισμού σε όσους είναι διατεθειμένοι να αναζητήσουν την αλήθεια, έτσι ώστε η αποφασιστικότητα και η αγάπη τους να οδηγηθούν στην τελείωση από τον Θεό. Για όσους είναι διατεθειμένοι να αναζητήσουν την αλήθεια και λαχταρούν τον Θεό, τίποτα δεν είναι πιο ουσιαστικό ή πιο χρήσιμο από έναν τέτοιον εξευγενισμό. Η διάθεση του Θεού δεν γίνεται εύκολα γνωστή ή κατανοητή από τον άνθρωπο, γιατί, εν τέλει, ο Θεός είναι Θεός. Στο κάτω-κάτω, είναι αδύνατο για τον Θεό να έχει την ίδια διάθεση με τον άνθρωπο, συνεπώς δεν είναι εύκολο για τον άνθρωπο να γνωρίσει τη διάθεσή Του. Ο άνθρωπος δεν κατέχει έμφυτα την αλήθεια και δεν την κατανοούν εύκολα όσοι έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά· ο άνθρωπος στερείται της αλήθειας, όπως και της αποφασιστικότητας να κάνει πράξη την αλήθεια και, αν δεν υποφέρει, εξευγενιστεί ή κριθεί, τότε η αποφασιστικότητά του δεν θα οδηγηθεί στην τελείωση ποτέ. Για όλους τους ανθρώπους ο εξευγενισμός είναι επώδυνος και πολύ δύσκολα γίνεται αποδεκτός —κι όμως, κατά τον εξευγενισμό ο Θεός διασαφηνίζει τη δίκαιη διάθεσή Του στον άνθρωπο, γνωστοποιεί τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, και προσφέρει μεγαλύτερη διαφώτιση και περισσότερο πραγματικό κλάδεμα και αντιμετώπιση· μέσω της σύγκρισης μεταξύ των γεγονότων και της αλήθειας, προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη γνώση του εαυτού του και της αλήθειας, και προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη κατανόηση του θελήματος του Θεού, επιτρέποντας έτσι στον άνθρωπο να έχει πιο αληθινή και πιο αγνή αγάπη για τον Θεό. Αυτοί είναι οι στόχοι του Θεού όταν εκτελεί τον εξευγενισμό. Όλο το έργο που πραγματοποιεί ο Θεός στον άνθρωπο έχει τους δικούς του στόχους και τη δική του σημασία· ο Θεός δεν εκτελεί έργο άνευ σημασίας, ούτε και πραγματοποιεί έργο που δεν έχει όφελος για τον άνθρωπο. Ως εξευγενισμός δεν νοείται η απομάκρυνση των ανθρώπων από τον Θεό, ούτε νοείται η καταστροφή τους στην κόλαση. Αντιθέτως, νοείται η αλλαγή της διάθεσης του ανθρώπου κατά τον εξευγενισμό, η αλλαγή των προθέσεών του, των παλαιών του απόψεων, της αγάπης του για τον Θεό και η αλλαγή ολόκληρης της ζωής του. Ο εξευγενισμός είναι μια πραγματική δοκιμή για τον άνθρωπο και μια μορφή πραγματικής εκπαίδευσης, ενώ μόνο κατά τον εξευγενισμό μπορεί η αγάπη του να εκπληρώσει τον έμφυτο σκοπό της» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο βιώνοντας τον εξευγενισμό μπορεί ο άνθρωπος να κατέχει αληθινή αγάπη). Αφού συλλογίστηκα τα λόγια Του, κατάλαβα ότι όταν οργανώνει καταστάσεις για να βιώνουμε πόνο και εξευγενισμό, κρίση και παίδευση, κλάδεμα και αντιμετώπιση, όλα αυτά στοχεύουν στη διαφθορά και τις ελλείψεις μας, και είναι πράγματα που πρέπει να βιώσουμε κατά την είσοδό μας στη ζωή. Αν και πρέπει να υποφέρουμε λίγο καθώς περνάμε αυτά τα πράγματα, είναι πολύ χρήσιμα για να γνωρίσουμε το έργο του Θεού και τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας. Τον τελευταίο μου χρόνο ως επικεφαλής, ουσιαστικά δεν βίωσα καμία αναποδιά, και δεν είχα κλαδευτεί ή αντιμετωπιστεί σοβαρά. Μερικές φορές, κάποια πράγματα δεν γίνονταν σύμφωνα με τις αρχές, μα ο επικεφαλής παρείχε την κατάλληλη για το ανάστημά μου συναναστροφή, με βοηθούσε να αντιστρέψω τις αποκλίσεις μου και μου έδειχνε μονοπάτι άσκησης. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές έβλεπαν τα προβλήματα στο καθήκον μου, παρείχαν στοργική βοήθεια και σπάνια με εξέθεταν ή με αντιμετώπιζαν. Έτσι, βλέποντας τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου και τα προβλήματα στο καθήκον μου, πάντα πίστευα ότι αυτά δεν ήταν πολύ μεγάλα, ότι μπορούσα απλώς να μην τα ξανακάνω, και έτσι ποτέ δεν έψαξα να κατανοήσω τη ρίζα της αποτυχίας μου. Μόνο μετά απ’ αυτό το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, είδα το πραγματικό μου ανάστημα. Ήμουν αμελής στο καθήκον μου, κι έτσι πολλοί νεοφώτιστοι δεν ποτίζονταν ή δεν εφοδιάζονταν εγκαίρως, αλλά για χάρη του συμφέροντός μου, απέφευγα την ευθύνη και απάλλασσα τον εαυτό μου από την ενοχή. Ανησυχούσα και μην χάσω το μέλλον και τη μοίρα μου, και έγινα αρνητική, είχα παρανοήσεις και ήθελα απλώς να εγκαταλείψω το καθήκον μου. Όταν οι άνθρωποι παλαιότερα μιλούσαν ήπια για τα προβλήματά μου, το δεχόμουν, αλλά αυτό το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, καθώς και τις συνέπειες της ανευθυνότητάς μου, δεν μπορούσα να τα δεχτώ καθόλου. Όταν με αντιμετώπιζαν για μικρά θέματα, το δεχόμουν. Αλλά όταν με αντιμετώπιζαν για μεγάλα θέματα όπου η ουσία και οι συνέπειες ήταν πιο σοβαρές, και όπου έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη, δεν μπορούσα να το δεχτώ. Είδα ότι ήμουν επιλεκτική στην αποδοχή του κλαδέματος και της αντιμετώπισης, πράγμα που δεν αποτελούσε καθόλου εκδήλωση υπακοής στον Θεό. Αν δεν είχα κλαδευτεί και αντιμετωπιστεί, δεν θα είχα καταλάβει τον εαυτό μου, θα θεωρούσα ακόμα ότι ήμουν κάποια που επιδίωκε την αλήθεια, θα τυφλωνόμουν από το προσωπείο μου. Η είσοδός μου στη ζωή θα ήταν στάσιμη, δεν θα μάθαινα από την κατάσταση που κανόνισε ο Θεός, δεν θα κατανοούσα τον εαυτό μου μέσα από τον λόγο Του ούτε θα διέλυα τη διαφθορά μου. Σκεπτόμενη αυτό, ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό, και πρόθυμη να αναζητήσω το θέλημα του Θεού και να πάρω μαθήματα.

Κατά την πνευματική μου άσκηση, αναζήτησα τα σχετικά λόγια του Θεού για να φάω και να πιω. Διάβασα ένα απόσπασμα που μου έδωσε κάποια κατανόηση της επιθυμίας μου να παραιτηθώ μετά το κλάδεμα και την αντιμετώπιση. Τα λόγια του Θεού λένε: «Όταν οι αντίχριστοι κλαδεύονται και αντιμετωπίζονται, το βλέπουν πάντα σε σχέση με τις ελπίδες τους να κερδίσουν ευλογίες. Αυτή η στάση και άποψη είναι λανθασμένη και επικίνδυνη. Όταν κάποιος επισημαίνει τα ελαττώματα ή τα προβλήματα ενός αντίχριστου, αυτός αισθάνεται ότι έχει χάσει την ελπίδα του να κερδίσει ευλογίες· και όταν κλαδεύεται και αντιμετωπίζεται, ή όταν πειθαρχείται ή επιπλήττεται, αισθάνεται, επίσης, ότι έχει χάσει την ελπίδα του να κερδίσει ευλογίες. Μόλις κάτι δεν πάει όπως το θέλει ή δεν είναι σύμφωνο με τις αντιλήψεις του, αμέσως μόλις εκτεθεί και αντιμετωπιστεί, νιώθοντας ότι η αυτοεκτίμησή του έχει υποστεί πλήγμα, οι σκέψεις του πηγαίνουν αμέσως στο αν δεν έχει πλέον ελπίδα να κερδίσει ευλογίες. Δεν είναι αυτό υπερβολικά ευαίσθητο εκ μέρους του; Δεν επιθυμεί υπερβολικά έντονα να κερδίσει ευλογίες; Πείτε Μου, δεν είναι αξιολύπητοι αυτοί οι άνθρωποι; (Είναι.) Είναι πράγματι αξιολύπητοι! Και με ποιον τρόπο είναι αξιολύπητοι; Έχει σχέση το αν μπορεί κανείς να αποκτήσει ευλογίες με την αντιμετώπιση και το κλάδεμά του; (Όχι.) Δεν έχουν σχέση. Γιατί, λοιπόν, οι αντίχριστοι, όταν αντιμετωπίζονται και κλαδεύονται, αισθάνονται ότι έχουν χάσει την ελπίδα τους να κερδίσουν ευλογίες; Δεν έχει αυτό κάποια σχέση με την επιδίωξή τους; Τι επιδιώκουν; (Να κερδίσουν ευλογίες.) Δεν εγκαταλείπουν ποτέ την επιθυμία και την πρόθεσή τους να κερδίσουν ευλογίες. Έχουν την πρόθεση να κερδίσουν ευλογίες από την αρχή της πίστης τους στον Θεό, και παρόλο που έχουν ακούσει πολλά κηρύγματα, δεν αποδέχτηκαν ποτέ την αλήθεια. Όλο αυτό το διάστημα, δεν έχουν εγκαταλείψει την επιθυμία και την πρόθεσή τους να κερδίσουν ευλογίες. Δεν έχουν διορθώσει ούτε αλλάξει τις απόψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό, και δεν έχει εξαγνιστεί η πρόθεσή τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Κάνουν συνέχεια τα πάντα, ενώ κρατούν σφιχτά την ελπίδα και την πρόθεσή τους να κερδίσουν ευλογίες, και στο τέλος, όταν πρόκειται να καταρρεύσουν οι ελπίδες τους να κερδίσουν ευλογίες, ξεσπούν σε θυμό και διαμαρτύρονται πικρά, αποκαλύπτοντας τελικά τα επαίσχυντα γεγονότα της αμφιβολίας τους για τον Θεό και της άρνησής τους για την αλήθεια. Δεν βαδίζουν προς την καταστροφή; Αυτή είναι η αναπόφευκτη συνέπεια του ότι οι αντίχριστοι δεν δέχονται ούτε στο ελάχιστο την αλήθεια ούτε δέχονται την αντιμετώπιση και το κλάδεμα. Στην εμπειρία τους από το έργο του Θεού, όλοι όσοι ανήκουν στον εκλεκτό λαό του Θεού μπορούν να γνωρίζουν ότι η κρίση και η παίδευση του Θεού, η αντιμετώπιση και το κλάδεμά Του είναι η αγάπη και οι ευλογίες Του —όμως οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι αυτό είναι απλώς κάτι που λένε οι άνθρωποι και δεν πιστεύουν ότι είναι η αλήθεια. Έτσι, δεν βλέπουν την αντιμετώπιση και το κλάδεμα ως μαθήματα από τα οποία πρέπει να διδαχθούν, ούτε αναζητούν την αλήθεια ούτε προβληματίζονται για τον εαυτό τους. Αντιθέτως, πιστεύουν ότι η αντιμετώπιση και το κλάδεμα είναι γέννημα της ανθρώπινης βούλησης, ότι είναι σκόπιμη παρενόχληση και τιμωρία, φορτισμένη με προσωπικές προθέσεις, και σίγουρα όχι από τον Θεό. Επιλέγουν να αντιστέκονται και να αδιαφορούν γι’ αυτά τα πράγματα, και μάλιστα ερευνούν γιατί κάποιος τους συμπεριφέρεται έτσι. Δεν υποτάσσονται καθόλου. Συνδέουν ό,τι κάνουν κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους με την απόκτηση ευλογιών και ανταμοιβών, και θεωρούν την απόκτηση ευλογιών ως την πιο σημαντική επιδίωξη στη ζωή, καθώς και ως τον απόλυτο και ύψιστο στόχο της πίστης στον Θεό. Προσκολλώνται για μια ζωή στην πρόθεσή τους να κερδίσουν ευλογίες, όσο κι αν συναναστρέφεται η οικογένεια του Θεού σχετικά με την αλήθεια, και δεν την εγκαταλείπουν, θεωρώντας ότι η πίστη στον Θεό που δεν αποσκοπεί στην απόκτηση ευλογιών είναι ηλιθιότητα και ανοησία, ότι είναι μεγάλη απώλεια. Νομίζουν ότι όποιος εγκαταλείπει την πρόθεσή του να κερδίσει ευλογίες έχει εξαπατηθεί, ότι μόνο ένας ανόητος θα εγκατέλειπε την ελπίδα να κερδίσει ευλογίες και ότι το να δέχεσαι την αντιμετώπιση και το κλάδεμα είναι επίδειξη ηλιθιότητας και ανικανότητας, κάτι που δεν θα έκανε ένας έξυπνος άνθρωπος. Αυτή είναι η λογική στο μυαλό ενός αντίχριστου. Έτσι, όταν ένας αντίχριστος κλαδεύεται και αντιμετωπίζεται, είναι κατά βάθος πολύ απείθαρχος και δεινός στις σοφιστείες και την προσποίηση· δεν δέχεται την αλήθεια ούτε στο ελάχιστο, ούτε υποτάσσεται. Αντίθετα, ξεχειλίζει από ανυπακοή και επανάσταση. Αυτό είναι πιθανό να οδηγήσει σε αντίσταση στον Θεό, σε κρίση κατά του Θεού και σε εξέγερση εναντίον του Θεού και, στο τέλος, στην έκθεση και τον αποκλεισμό» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να οπισθοχωρήσουν όταν δεν υπάρχει καμία θέση και καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). Αποκάλυψε τη λανθασμένη αντίληψη των αντίχριστων για το κλάδεμα και την αντιμετώπιση. Τα συνδέουν αυτά με τις ευλογίες, το μέλλον και τη μοίρα τους. Νομίζουν ότι όταν κάποιος επισημαίνει τις ελλείψεις και τα ελαττώματά τους, τους εκθέτει σοβαρά, τους κλαδεύει και τους αντιμετωπίζει, τότε καταστρέφονται οι ελπίδες τους για ευλογίες. Όταν συμπεριφέρονται έτσι οι αντίχριστοι, αυτό αποκαλύπτει ότι σκοπός της πίστης τους στον Θεό είναι οι ευλογίες. Έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη για το μέλλον, τη μοίρα και τον τελικό προορισμό τους, γι’ αυτό και είναι ιδιαίτερα απρόθυμοι στο κλάδεμα και την αντιμετώπιση, και όταν κλαδεύονται και αντιμετωπίζονται, δικαιολογούνται και δεν παραδέχονται το πρόβλημά τους. Σκέφτηκα ξανά πώς συμπεριφερόμουν όταν κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα. Προσπαθώ να αμυνθώ, δεν παραδεχόμουν ότι είχα κάνει λάθη λόγω ανευθυνότητας στο καθήκον μου. Αν ομολογούσα τα όσα έκανα, θα έπρεπε να υποστώ τις συνέπειες, έτσι επέμενα στη στρεβλή λογική μου και δεν δεχόμουν το κλάδεμα και την αντιμετώπιση. Δεν αναζητούσα την αλήθεια στο θέμα, και δεν καταλάβαινα ότι ήμουν ανεύθυνη στο καθήκον μου και ότι είχα βλάψει το έργο του ποτίσματος. Επίσης, μετά το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, έγινα αμυντική και είχα παρανοήσεις ότι είχα ήδη διαπράξει παράβαση, και ότι αν έκανα άλλο λάθος και κλαδευόμουν και αντιμετωπιζόμουν ξανά, ήταν πιθανό να με αποκλείσουν. Έτσι, απλώς έμεινα απαθής και δεν ήθελα καθόλου να είμαι επικεφαλής. Μέσα απ’ τον λόγο του Θεού, προβληματίστηκα για όσα εκδήλωσα, και είδα ποια ήταν πάντα η πρόθεσή μου στην πίστη στον Θεό· οι ευλογίες. Συμβουλεύτηκα πάλι τον λόγο του Θεού: «Όταν πρόκειται να καταρρεύσουν οι ελπίδες τους να κερδίσουν ευλογίες, ξεσπούν σε θυμό και διαμαρτύρονται πικρά, αποκαλύπτοντας τελικά τα επαίσχυντα γεγονότα της αμφιβολίας τους για τον Θεό και της άρνησής τους για την αλήθεια. Δεν βαδίζουν προς την καταστροφή; Αυτή είναι η αναπόφευκτη συνέπεια του ότι οι αντίχριστοι δεν δέχονται ούτε στο ελάχιστο την αλήθεια ούτε δέχονται την αντιμετώπιση και το κλάδεμα». Ζούσα σε αρνητική κατάσταση και ήθελα να παραιτηθώ. Αυτό ήταν εκδήλωση του ότι μαχόμουν εναντίον του Θεού, του ότι δεν αποδεχόμουν και απέφευγα το κλάδεμα και την αντιμετώπιση. Ήξερα ότι έπρεπε να κλαδευτώ και να αντιμετωπιστώ για να ωριμάσω στη ζωή, και ότι ο Θεός κανόνιζε καταστάσεις που έπρεπε να βιώσω με βάση τις ανάγκες και τις ελλείψεις μου, αλλά θεωρούσα την πίστη στον Θεό για ευλογίες ως τον μεγαλύτερο στόχο μου, αφήνοντας την αναζήτηση της αλήθειας και την επίλυση της διεφθαρμένης διάθεσης. Για να διασφαλίσω το μέλλον και τη μοίρα μου, και για να αποκτήσω ευλογίες, ήθελα να αποφύγω το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, ακόμη και να μην είμαι πια επικεφαλής. Η φύση μου ήταν δόλια και μοχθηρή.

Διάβασα αυτό στον λόγο του Θεού. «Αφού η ευλογία δεν είναι θεμιτός στόχος για να επιδιώκουν οι άνθρωποι, ποιος είναι ο θεμιτός στόχος; Η επιδίωξη της αλήθειας, η επιδίωξη αλλαγών στη διάθεση και η ικανότητα υπακοής σε όλες τις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού: αυτοί είναι οι στόχοι που θα πρέπει να επιδιώκουν οι άνθρωποι. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι το κλάδεμα και η αντιμετώπιση σου προκαλούν αντιλήψεις και παρανοήσεις, και γίνεσαι ανίκανος να υπακούσεις. Γιατί δεν μπορείς να υπακούσεις; Επειδή αισθάνεσαι ότι έχει αμφισβητηθεί ο προορισμός σου ή το όνειρό σου να ευλογηθείς. Γίνεσαι αρνητικός και αναστατώνεσαι, και προσπαθείς να ξεφύγεις από το να κάνεις το καθήκον σου. Ποιος είναι ο λόγος γι’ αυτό; Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την επιδίωξή σου. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να λυθεί αυτό; Είναι επιτακτική ανάγκη να εγκαταλείψεις αμέσως αυτές τις λανθασμένες ιδέες και να αναζητήσεις αμέσως την αλήθεια για να λύσεις το πρόβλημα της διεφθαρμένης διάθεσής σου. Θα πρέπει να πεις μέσα σου: “Δεν πρέπει να παραιτηθώ, πρέπει να εξακολουθήσω να κάνω το καθήκον που οφείλει να κάνει ένα δημιούργημα του Θεού και να αφήσω στην άκρη την επιθυμία μου για ευλογία”. Όταν εγκαταλείψεις την επιθυμία να ευλογηθείς, αφαιρείται ένα βάρος από τους ώμους σου. Και είσαι ακόμα ικανός για αρνητικότητα; Παρόλο που εξακολουθούν να υπάρχουν στιγμές που είσαι αρνητικός, δεν το αφήνεις να σε ελέγχει, και μέσα στην καρδιά σου συνεχίζεις να προσεύχεσαι και να αγωνίζεσαι, αλλάζοντας τον στόχο της επιδίωξής σου, από επιδίωξη να λάβεις ευλογίες και να έχεις έναν προορισμό, σε επιδίωξη της αλήθειας, και σκέφτεσαι μέσα σου: “Η επιδίωξη της αλήθειας είναι το καθήκον ενός δημιουργήματος του Θεού. Το να κατανοείς ορισμένες αλήθειες σήμερα —δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκομιδή, αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία από όλες. Ακόμα κι αν ο Θεός δεν με θέλει και δεν έχω καλό προορισμό, και διαψευστούν οι ελπίδες μου για ευλογία, θα εξακολουθήσω να κάνω σωστά το καθήκον μου, είμαι υποχρεωμένος να το κάνω. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, δεν θα επηρεάσει την εκτέλεση του καθήκοντός μου, δεν θα επηρεάσει την εκπλήρωση της αποστολής από τον Θεό· αυτή είναι η αρχή με την οποία συμπεριφέρομαι”. Και με αυτό, δεν έχεις υπερβεί τα δεσμά της σάρκας; Κάποιοι μπορεί να πουν: “Λοιπόν, τι θα γίνει αν εξακολουθώ να είμαι αρνητικός;” Τότε αναζήτησε και πάλι την αλήθεια για να το επιλύσεις. Όσες φορές κι αν πέσεις στην αρνητικότητα, αν συνεχίσεις να αναζητάς την αλήθεια για να την επιλύσεις και αν συνεχίσεις να αγωνίζεσαι για την αλήθεια, θα βγεις σιγά-σιγά από την αρνητικότητά σου. Και μια μέρα, θα νιώσεις ότι δεν έχεις την επιθυμία να κερδίσεις ευλογίες και ότι δεν σε κυβερνά ο προορισμός και το αποτέλεσμά σου, και ότι είναι πιο εύκολο και θα είσαι πιο ελεύθερος αν ζεις χωρίς αυτά τα πράγματα. Θα νιώσεις ότι η ζωή που είχες πριν, που κάθε μέρα ζούσες με σκοπό να αποκτήσεις ευλογίες και τον προορισμό σου, ήταν εξαντλητική. Μιλούσες, εργαζόσουν και βασάνιζες το μυαλό σου κάθε μέρα, με σκοπό να κερδίσεις ευλογίες —και τι θα σου έχει αποφέρει αυτό, στο τέλος; Τι αξία έχει μια τέτοια ζωή; Δεν επιδίωκες την αλήθεια, μα σπαταλούσες τις καλύτερές σου μέρες σε ασήμαντα πράγματα. Στο τέλος, δεν κέρδισες καμία αλήθεια και δεν μπόρεσες να προσφέρεις καμία βιωματική μαρτυρία. Γελοιοποιήθηκες, ντροπιάστηκες εντελώς και απέτυχες. Και ποια είναι πραγματικά η αιτία αυτού; Το ότι η πρόθεσή σου να κερδίσεις ευλογίες ήταν πολύ ισχυρή, ότι το αποτέλεσμα και ο προορισμός σου καταλάμβαναν την καρδιά σου και σε δέσμευαν υπερβολικά. Ωστόσο, όταν έρθει η ημέρα κατά την οποία θα βγεις από τα δεσμά των προοπτικών και του πεπρωμένου σου, θα μπορέσεις να αφήσεις τα πάντα πίσω σου και να ακολουθήσεις τον Θεό. Πότε θα είσαι σε θέση να αφήσεις εντελώς αυτά τα πράγματα; Καθώς η είσοδός σου στη ζωή βαθαίνει αδιάκοπα, θα επιτύχεις μια αλλαγή στη διάθεσή σου, και τότε είναι που θα είσαι σε θέση να τα εγκαταλείψεις εντελώς. Κάποιοι θα πουν: “Μπορώ να τα εγκαταλείψω αυτά τα πράγματα όποτε θέλω”. Συμφωνεί αυτό με τους φυσικούς νόμους; (Όχι.) Κάποιοι άλλοι θα πουν: “Τα κατάλαβα όλα αυτά μέσα σε μια νύχτα. Είμαι απλός άνθρωπος, όχι περίπλοκος ή ευάλωτος όπως εσείς οι υπόλοιποι. Εσείς είστε τόσο φιλόδοξοι, πράγμα που δείχνει ότι είστε πιο βαθιά διεφθαρμένοι από μένα”. Αυτή είναι η κατάσταση; Όχι. Όλη η ανθρωπότητα έχει την ίδια διεφθαρμένη φύση, αδιαφοροποίητη σε βάθος. Η μόνη διαφορά μεταξύ τους έγκειται στο αν έχουν ή όχι ανθρώπινη φύση και στο τι είδους άνθρωπος είναι ο καθένας. Εκείνοι που αγαπούν και αποδέχονται την αλήθεια είναι ικανοί να έχουν μια σχετικά βαθιά, ξεκάθαρη γνώση της δικής τους διεφθαρμένης διάθεσης, και οι άλλοι πιστεύουν εσφαλμένα ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι υπερβολικά διεφθαρμένοι. Εκείνοι που δεν αγαπούν ή δεν αποδέχονται την αλήθεια σκέφτονται πάντα ότι δεν έχουν διαφθορά, ότι με λίγες ακόμη καλές συμπεριφορές θα γίνουν άγιοι άνθρωποι. Αυτή η άποψη είναι προφανώς άκυρη —στην πραγματικότητα, δεν είναι ότι η διαφθορά τους είναι ρηχή, αλλά ότι δεν κατανοούν την αλήθεια και δεν έχουν σαφή γνώση της ουσίας και της αλήθειας της διαφθοράς τους. Εν ολίγοις, για να πιστέψει κανείς στον Θεό, πρέπει να αποδέχεται την αλήθεια, να την κάνει πράξη και να εισέρχεται στην πραγματικότητά της. Πρέπει κανείς να επιτύχει αλλαγές στη διάθεση της ζωής του, προτού μπορέσει να αλλάξει τη λανθασμένη κατεύθυνση και το μονοπάτι της επιδίωξής του, προτού μπορέσει να επιλύσει πλήρως το πρόβλημα της επιδίωξης των ευλογιών και του βαδίσματος στο μονοπάτι των αντίχριστων. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί κανείς να σωθεί και να τελειωθεί από τον Θεό. Όλες οι αλήθειες που εκφράζει ο Θεός για να κρίνει και να εξαγνίσει τον άνθρωπο λειτουργούν προς αυτήν την κατεύθυνση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο στην άσκηση της αλήθειας υπάρχει είσοδος στη ζωή). Στο λόγο του Θεού, βρήκα μονοπάτι άσκησης, δηλαδή να αφήσω την επιθυμία μου για ευλογίες, να αλλάξω τον εσφαλμένο στόχο της πίστης μου στον Θεό και την επιδίωξή μου για ευλογίες σε επιδίωξη της αλήθειας και της αλλαγής διάθεσης. Μόνο αυτή είναι η σωστή επιδίωξη για ένα δημιούργημα. Κοίταξα τη συμπεριφορά μου, και είδα ότι όταν αποκαλύφθηκα, ήθελα να απορρίψω το καθήκον μου, πράγμα που δεν ήταν σωστή άσκηση. Ακόμη κι αν έπαυα να είμαι επικεφαλής, εφόσον δεν είχα επιλύσει τη διάθεση να κουράζομαι από την αλήθεια ή την επιθυμία μου για ευλογίες, τότε ό,τι καθήκον κι αν έκανα, θα μπορούσα πάλι να διαταράσσω και αναστατώνω το έργο. Εκείνον τον καιρό, ζούσα σε αρνητική κατάσταση. Σχεδίαζα και ραδιουργούσα για τα δικά μου συμφέροντα, ήμουν δυστυχισμένη, δεν είχα ενθουσιασμό για το καθήκον, είχα απόμακρη σχέση με τον Θεό. Ορκίστηκα ότι δεν θα περιοριζόμουν πλέον από την επιθυμία μου για ευλογίες. Είτε θα ευλογούμουν είτε όχι, έπρεπε πρώτα να κάνω καλά το καθήκον μου. Η εκκλησία μού έδωσε την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου, οπότε έπρεπε όσο μπορώ να εκπληρώσω τις ευθύνες μου. Έπειτα, η κατάστασή μου άλλαξε λίγο, και ενόψει του προβλήματος της χαλαρότητας και ανευθυνότητάς μου στο καθήκον μου, έφαγα και ήπια τα σχετικά λόγια του Θεού, και κατάλαβα ότι η ουσία της χαλαρότητας είναι να ξεγελάς και να εξαπατάς τον Θεό. Αν αντιμετώπιζα πάντα το καθήκον μου με επιπόλαιη και ασεβή στάση, δεν θα το έκανα ποτέ με κατάλληλο τρόπο, και τελικά θα έχανα την ευκαιρία να κάνω καθήκον. Σκεπτόμενη ότι λόγω της ανευθυνότητάς μου, πολλοί νεοφώτιστοι δεν έρχονταν τακτικά στις συναθροίσεις, ένιωσα τύψεις και υποχρέωση, και μίσησα από καρδιάς την ανεύθυνη συμπεριφορά μου.

Έπειτα, διάβασα κάποια άλλα λόγια του Θεού και κατάλαβα πιο καθαρά την έννοια του κλαδέματος και της αντιμετώπισης. Τα λόγια του Θεού λένε: «Σε ό,τι αφορά το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, ποιο είναι το ελάχιστο που θα πρέπει να γνωρίζουν οι άνθρωποι; Πρέπει κανείς να βιώσει το κλάδεμα και την αντιμετώπιση ώστε να εκτελεί επαρκώς το καθήκον του —είναι απαραίτητο. Είναι κάτι που οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση και να βιώνουν συχνά κατά την πίστη τους στον Θεό και την επίτευξη της σωτηρίας. Κανείς δεν μπορεί να απέχει από το κλάδεμα και την αντιμετώπιση. Είναι το κλάδεμα και η αντιμετώπιση κάποιου κάτι που αφορά το μέλλον και τη μοίρα του; (Όχι.) Σε τι αποσκοπούν, λοιπόν, το κλάδεμα και η αντιμετώπιση κάποιου; Στο να καταδικαστούν οι άνθρωποι; (Όχι, στο να βοηθηθούν οι άνθρωποι να κατανοήσουν την αλήθεια και να κάνουν το καθήκον τους με βάση τις αρχές.) Σωστά. Αυτή είναι η πιο σωστή κατανόηση του θέματος. Το κλάδεμα και η αντιμετώπιση κάποιου είναι ένα είδος πειθαρχίας, ένα είδος συμμόρφωσης, μα είναι επίσης μια μορφή βοήθειας προς τους ανθρώπους. Το να κλαδεύεσαι και να αντιμετωπίζεσαι σου επιτρέπει να αλλάξεις τη λανθασμένη σου επιδίωξη εγκαίρως. Σου επιτρέπει να αναγνωρίζεις άμεσα τα προβλήματα που έχεις στο παρόν, και σου επιτρέπει να αναγνωρίζεις εγκαίρως τις διεφθαρμένες διαθέσεις που εκθέτεις. Ό,τι κι αν συμβεί, το να κλαδεύεσαι και να αντιμετωπίζεσαι σε βοηθά να εκπληρώνεις τα καθήκοντά σου σύμφωνα με τις αρχές, σε σώζει εγκαίρως από το να κάνεις λάθη και να παρεκκλίνεις, και σε αποτρέπει από το να προκαλείς καταστροφές. Αυτό δεν είναι η μεγαλύτερη βοήθεια για τους ανθρώπους, η μεγαλύτερη θεραπεία τους; Όσοι έχουν συνείδηση και λογική θα πρέπει να είναι σε θέση να διαχειρίζονται σωστά το κλάδεμα και την αντιμετώπιση» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο: Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος όγδοο)). Μόλις τα διάβασα, είδα ότι είχα κι άλλη παράλογη ιδέα για το κλάδεμα και την αντιμετώπιση. Από τα λόγια του Θεού, διαπίστωσα ότι είχα τη σατανική διάθεση να έχω κουραστεί από την αλήθεια, Ένιωθα ότι ήμουν καταδικασμένη, ότι η διαφθορά μου ήταν πολύ βαθιά, και ότι ο Θεός πρέπει να με μισεί, ότι δεν θα με έσωζε. Στην πραγματικότητα, ήταν ένα είδος αρνητικής και εχθρικής στάσης. Από τον λόγο του Θεού, κατάλαβα ότι κλάδεμα και αντιμετώπιση δεν είναι το ίδιο με αποκάλυψη και αποκλεισμό, και δεν σημαίνει ότι χάνεις το μέλλον και τη μοίρα σου. Γίνεται για να γνωρίσουμε τις ελλείψεις μας στα καθήκοντά μας, να κατανοήσουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας, να αντιστρέψουμε τις αποκλίσεις στα καθήκοντά μας, και να αναζητήσουμε την αλήθεια, ώστε να ενεργούμε σύμφωνα με τις αρχές. Χωρίς αυτό το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, δεν θα είχα δει ότι είχα τη διάθεση να κουράζομαι από την αλήθεια, και ότι σε θέματα που αφορούν τα συμφέροντά μου, απέφευγα τις ευθύνες, δικαιολογούσα τον εαυτό μου, και δεν αποδεχόμουν καθόλου την αλήθεια. Νομίζω ότι ήταν καλό που το αναγνώρισα αυτό. Μετά από αυτό, όταν συνέβαιναν πράγματα, επικεντρωνόμουν στην αναζήτηση της αλήθειας και δεν τυφλωνόμουν από τις καλές συμπεριφορές μου. Ήταν πολύ σημαντικό για την ικανότητά μου να αναζητώ την αλήθεια στην πίστη μου.

Κατόπιν, όταν κλαδευόμουν και αντιμετωπιζόμουν για αποκλίσεις στο καθήκον μου, προσευχόμουν ενώπιον του Θεού, έκανα πράξη πάνω απ’ όλα την υπακοή, και αναζητούσα τα σχετικά λόγια του Θεού, με βάση τη διαφθορά μου και τα προβλήματα που υποδείκνυαν οι αδελφοί μου στο καθήκον μου. Αφού κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα αρκετές φορές, κατάλαβα λίγο καλύτερα τη σημασία τους. Μέσα από το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, και με την καθοδήγηση των λόγων του Θεού, είδα το ανάστημά μου, και τα πολλά προβλήματα και αποκλίσεις στο καθήκον μου. Γνώρισα κάπως τη διεφθαρμένη μου διάθεση και την επιθυμία του Θεού να σώσει τους ανθρώπους. Το κλάδεμα και η αντιμετώπιση με ωφέλησαν στην επιδίωξή μου να εισέλθω στη ζωή. Η αυτογνωσία και το να κάνεις καλά το καθήκον σου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την κρίση, την αποκάλυψη, το κλάδεμα και την αντιμετώπιση απ’ τον Θεό.