Από τη Γιανγκμού, Νότια Κορέα

Παλαιότερα ζήλευα πολύ όταν έβλεπα αδελφούς και αδελφές να δίνουν ερμηνείες, να τραγουδούν και να χορεύουν δοξάζοντας τον Θεό. Ονειρευόμουν τη μέρα που θα μπορούσα ν’ ανέβω στη σκηνή για να τραγουδήσω και να γίνω μάρτυρας για τον Θεό. Σκεφτόμουν πως θα ήταν τεράστια τιμή! Εκείνη η μέρα ήρθε πιο γρήγορα απ’ ό,τι νόμιζα.

Τον Μάιο του 2018, πήρα μέρος στις πρόβες για τον «Ο ύμνος της βασιλείας», μια χορωδιακή παράσταση. Δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ μαθήματα φωνητικής ή χορού, οπότε οι πρόβες με δυσκόλευαν πολύ στην αρχή. Είχα μεγάλο άγχος όταν τραγουδούσα, η έκφραση του προσώπου μου ήταν παγωμένη και ήμουν μονίμως εκτός ρυθμού όταν χόρευα. Παρ’ όλα αυτά, όμως, δεν αποθαρρυνόμουν. Σκεφτόμουν ότι «Ο ύμνος της βασιλείας» αποτελεί μαρτυρία περί του ερχομού του Θεού για όλη την ανθρωπότητα, και ένιωθα μονομιάς τόσο μεγάλη έμπνευση, που συνέχιζα απλώς να προσεύχομαι. Ήμουν αποφασισμένη να δίνω όλο μου το είναι στο να τραγουδώ και να χορεύω καλά. Ο Θεός με καθοδηγούσε σιγά-σιγά, και μετά από λίγους μήνες άρχισα να νιώθω πιο άνετα με την όλη κατάσταση. Καθοδηγούσα και τους αδελφούς και τις αδελφές στην εξάσκηση των εκφράσεών τους. Άρχισα να νιώθω πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου και σκεφτόμουν: «Οι εκφράσεις και οι κινήσεις μου είναι πραγματικά το κάτι άλλο τώρα. Σίγουρα θα με βάλουν στην πρώτη σειρά όταν αρχίσει το γύρισμα, και όταν οι αδελφοί και οι αδελφές απ’ την πατρίδα με δουν στην παράσταση θα ενθουσιαστούν και θα χαρούν πάρα πολύ. Πάω στοίχημα πως θα ζηλεύουν κιόλας, και θα με θαυμάζουν». Κάθε φορά που το σκεφτόμουν αυτό, ένιωθα υπέροχα και είχα απεριόριστη ενέργεια για το καθήκον μου. Ακόμη κι όταν κάναμε πρόβες μέχρι που έσταζα από τον ιδρώτα και ήμουν πιασμένη, και πάλι δεν χαλάρωνα. Φοβόμουν πως αν τεμπέλιαζα, δεν θα με έβαζαν μπροστά και τότε θα είχα λιγότερες πιθανότητες να προβάλω τον εαυτό μου. Ήξερα ότι έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου, όσο δύσκολο κι εξουθενωτικό κι αν ήταν. Καθώς έφτανε ο καιρός ν’ αρχίσει το γύρισμα, ο σκηνοθέτης όρισε τις θέσεις μας στη σκηνή. Ενθουσιασμένη, άνοιξα τη λίστα με τους ερμηνευτές και έψαξα τ’ όνομά μου, και τότε είδα πως ήμουν στην έβδομη σειρά. Για μια στιγμή, δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Γιατί με είχαν βάλει τόσο πίσω; Μήπως είχε κάνει λάθος ο σκηνοθέτης; Οι εκφράσεις και οι κινήσεις μου ήταν ακριβείς, και βοηθούσα, μάλιστα, τους αδελφούς και τις αδελφές στην εξάσκηση. Σκεφτόμουν πως στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είμαι στις πρώτες σειρές. Πώς ήταν δυνατόν να είμαι πίσω; Αν δεν κατάφερνα να μπω στο πλάνο, αν δεν υπήρχαν λήψεις μου, οι άλλοι ούτε καν θα με έβλεπαν. Στη σκέψη αυτή, απογοητεύτηκα πολύ. Στις πρόβες μετά απ’ αυτό, δεν μπορούσα να βρω χαρά στο τραγούδι μου ούτε ενέργεια στον χορό μου. Ήμουν μονίμως σκυθρωπή, ιδίως όταν έβλεπα πως οι εκφράσεις και οι κινήσεις κάποιων αδελφών δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, κι όμως εκείνες ήταν στις τρεις πρώτες σειρές. Πραγματικά δεν το καταλάβαινα. Πώς ήταν εκείνες καλύτερες από εμένα; Γιατί τις είχαν βάλει μπροστά, ενώ εγώ είχα ξεμείνει πίσω; Ήμουν γεμάτη ζήλεια και δεν μπορούσα να το δεχθώ. Είδα, όμως, πως είχαν βάλει κάποιους αδελφούς και αδελφές, που ήταν γενικά καλύτεροι από εμένα στις πρόβες, ακόμη πιο πίσω, μα εκείνοι φαίνονταν τελείως χαλαροί στις πρόβες, λες κι αυτό δεν τους είχε επηρεάσει καθόλου. Ήμουν προβληματισμένη: Ακόμη και πίσω, ήταν υπάκουοι κι έκαναν ενεργά το καθήκον τους, οπότε γιατί ήταν τόσο δύσκολο για μένα και γιατί δεν μπορούσα να υποταχθώ; Άραγε ήμουν πολύ παράλογη; Σε εκείνο το σημείο, όντως ένιωσα κάποια αυτοκατάκριση, αλλά και πάλι δεν αναζήτησα την αλήθεια ούτε έκανα την ενδοσκόπησή μου. Εξακολουθούσα να μην μπορώ να αποδεχθώ τη θέση μου πάνω στη σκηνή.

Λίγες ημέρες μετά, ο σκηνοθέτης έκανε κάποιες αλλαγές στη διάταξη. Ένιωσα ένα κύμα κρυφής ευχαρίστησης και αναρωτήθηκα αν θα με μετακινούσαν προς τα μπροστά. Όταν τις είδα, όμως, πραγματικά ήθελα να κλάψω. Με έβαλαν στην τελευταία σειρά και άκρη-άκρη, όπου η κάμερα μετά βίας μπορούσε να με δει. Ακόμη πιο απίστευτο μου φάνηκε ότι έβαλαν μπροστά μου κάποιες αδελφές που δεν έκαναν πρόβες για πολύ καιρό. Ήμουν πολύ αναστατωμένη και ένιωθα αποσυντονισμένη. Είχα εργαστεί τόσο σκληρά κάνοντας εξάσκηση στις εκφράσεις και τις κινήσεις μου ώστε να μπορέσω να συμμετάσχω στο έργο, γιατί, λοιπόν, με είχαν εξορίσει σε μια σκοτεινή γωνία, χωρίς την παραμικρή πιθανότητα να δείξω το πρόσωπό μου; Θα ήμουν απλώς ένα σκηνικό αξεσουάρ! Τι νόημα είχε να συμμετέχω καν στην παράσταση; Αν το ήξερα εκ των προτέρων, δεν θα είχα εργαστεί τόσο σκληρά στις πρόβες. Ένιωθα λες και κατέρρεα και απλώς δεν μπορούσα να δεχθώ αυτό το γεγονός. Λοιπόν, κατά τις επόμενες ημέρες εξάσκησης, κατέληξα να στραμπουλίξω τον αστράγαλό μου. Σκέφτηκα: «Τώρα που στραμπούλιξα τον αστράγαλό μου, μπορώ να ξεκουραστώ και δεν υπάρχει λόγος να γίνομαι κουρέλι κάθε μέρα. Έτσι κι αλλιώς είμαι πίσω, εκεί όπου κανείς δεν μπορεί να με δει. Γιατί να δουλεύω τόσο σκληρά;» Άρχισα να πηγαίνω αργά και να φεύγω νωρίς, και όταν οι πρόβες γίνονταν εντατικές, εγώ ξεκουραζόμουν στα παρασκήνια. Όταν το είδαν αυτό κάποιες αδελφές, μου υπενθύμισαν: «Σύντομα ξεκινούν τα γυρίσματα. Αν δεν αφιερώσεις αυτές τις μέρες στην εξάσκηση, θα είσαι εκτός συγχρονισμού με όλους τους άλλους. Δεν μπορούμε να χασομερήσουμε». Ταράχθηκα λιγάκι όταν το άκουσα αυτό και όντως ένιωσα κάπως άσχημα. Ήξερα ότι τα γυρίσματα ξεκινούσαν σε μόλις είκοσι μέρες, οπότε αν δεν στρωνόμουν στην εξάσκηση, θα καθυστερούσε ολόκληρο το έργο. Θα προξενούσα αναστάτωση. Ένιωσα ένα ξαφνικό αίσθημα φόβου. Πώς ήταν δυνατόν να είμαι τόσο εξαχρειωμένη; Μόνο μέσω στοχασμού κατάλαβα πως από τότε που με είχαν βάλει προς τα πίσω και δεν θα είχα την ευκαιρία να κάνω επίδειξη, έβρισκα δικαιολογίες και αντιστεκόμουν, και είχα χάσει τη θέλησή μου να κάνω το καθήκον μου. Έκανα μόνο τα τελείως απαραίτητα, έκανα τα τυπικά. Αντιστεκόμουν στον Θεό και φερόμουν ανταγωνιστικά. Και το διάστρεμμά μου όλο και χειροτέρευε, κάτι που θα μπορούσε να ήταν η πειθαρχία μου από τον Θεό. Αν συνέχιζα να αντιστέκομαι τόσο πολύ, το θέμα δεν θα ήταν αν θα μπορούσα να κάνω επίδειξη ή όχι, ίσως να μην μπορούσα να ανέβω στη σκηνή, και τότε θα έχανα ακόμα και το καθήκον μου. Εκείνη τη νύχτα, μες στον πόνο και την αυτοκατάκρισή μου, γονάτισα και προσευχήθηκα στον Θεό. «Θεέ μου, Είμαι πολύ αναστατωμένη από τότε που είδα πως με έβαλαν πίσω, δεν έχω κατορθώσει να υποταχθώ, είμαι γεμάτη παράπονα, δεν εκτελώ καλά το καθήκον μου και τεμπελιάζω στη δουλειά. Βλέπω πόσο ανυπότακτη είμαι, βλέπω ότι Σε έχω απογοητεύσει. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με για να βγω απ’ αυτήν την κατάσταση».

Τότε διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Από τη στιγμή που αυτό άπτεται θέσης, κύρους ή ονόματος, οι καρδιές όλων πάνε να σπάσουν από την προσδοκία, και ο καθένας από εσάς θέλει να ξεχωρίσει, να γίνει διάσημος και αναγνωρισμένος. Κανείς δεν είναι πρόθυμος να υποχωρήσει, αντιθέτως, πάντα όλοι θέλουν να παλέψουν —παρ’ όλο που η πάλη είναι κάτι το εξευτελιστικό και δεν είναι αποδεκτή στον οίκο του Θεού. Ωστόσο, χωρίς διαμάχη, εσείς πάλι δεν είστε ικανοποιημένοι. Όταν βλέπετε κάποιον να ξεχωρίζει, νοιώθετε ζήλια, μίσος, και ότι αυτό που γίνεται είναι άδικο. “Γιατί να μην μπορώ να ξεχωρίσω εγώ; Γιατί κατορθώνει να ξεχωρίζει πάντα ο τάδε, και δεν είναι ποτέ η δική μου σειρά;” Τότε αισθάνεστε κάποια πικρία. Προσπαθείτε να την καταπνίξετε, αλλά δεν μπορείτε. Προσεύχεστε στον Θεό και αισθάνεστε καλύτερα για λίγο, αλλά μόλις ξαναβρεθείτε σε τέτοιες συνθήκες, αδυνατείτε να τις ξεπεράσετε. Αυτό δεν δείχνει ότι έχετε ανώριμο ανάστημα; Δεν είναι παγίδα το να πέφτει ένας άνθρωπος σε τέτοιες καταστάσεις; Τούτα είναι τα δεσμά της διεφθαρμένης φύσης του Σατανά, που δένουν τα ανθρώπινα όντα. Αν κάποιος άνθρωπος έχει αποτινάξει αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις, δεν είναι ελεύθερος και απαλλαγμένος; Σκέψου το εξής: Τι είδους αλλαγές πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος αν θέλει να αποφύγει να παγιδευτεί σε αυτές τις συνθήκες, να είναι σε θέση να απαλλαγεί από αυτές και να απελευθερωθεί από τη δυσφορία και τα δεσμά αυτών των πραγμάτων; Τι πρέπει να αποκτήσει κανείς πριν να μπορέσει πραγματικά να είναι ελεύθερος και απαλλαγμένος; Από τη μία, πρέπει να βλέπει τα πράγματα όπως είναι: η φήμη, τα πλούτη και η θέση δεν είναι παρά εργαλεία και μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο Σατανάς ώστε να διαφθείρει τους ανθρώπους, να τους παγιδέψει, να τους βλάψει και να τους οδηγήσει στην εξαχρείωση. Θεωρητικά, πρέπει πρώτα να αποκτήσεις ξεκάθαρη κατανόηση αυτού. Επιπλέον, πρέπει να μάθεις να αποχωρίζεσαι τέτοια πράγματα και να τα παραμερίζεις. […] Ειδάλλως, όσο περισσότερο αγωνίζεσαι, τόσο περισσότερο σκοτάδι θα σε περιβάλλει και τόσο περισσότερη ζήλια και μίσος θα νοιώθεις, και η επιθυμία σου για αποκτήματα θα γίνεται μονάχα ισχυρότερη. Όσο ισχυρότερη η επιθυμία σου για αποκτήματα, τόσο πιο ανίκανος θα είσαι για να το καταφέρεις, και καθώς θα αποκτάς λιγότερα, το μίσος σου θα αυξάνεται. Καθώς το μίσος σου θα αυξάνεται, εσύ θα γίνεσαι όλο και πιο σκοτεινός μέσα σου. Όσο πιο σκοτεινός είσαι μέσα σου, τόσο πιο ανεπαρκώς θα εκτελείς το καθήκον σου· όσο πιο ανεπαρκώς εκτελείς το καθήκον σου, τόσο πιο άχρηστος θα γίνεσαι. Είναι ένας αλληλένδετος φαύλος κύκλος. Αν δεν μπορείς ποτέ να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου, τότε σταδιακά θα εξαλειφθείς» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Αυτό με αφύπνισε κάπως. Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν ακριβώς την κατάστασή μου. Αφού μπήκα στη χορωδιακή ομάδα και είδα πως εξοικειωνόμουν περισσότερο με τα βήματα και πως καθοδηγούσα τους άλλους να εξασκούν τις εκφράσεις τους, άρχισα να νιώθω λες και η ερμηνεία μου ήταν καλύτερη από τις δικές τους και πως θα ήμουν μπροστά κατά το γύρισμα. Όταν πίστευα πως θα ήμουν στο πλάνο, πως θα μπορούσα να κάνω επίδειξη, ξεχείλιζα από ενέργεια για το καθήκον μου. Χαιρόμουν να εργάζομαι σκληρά και να εξουθενώνομαι, και εστίαζα μόνο στην εξάσκηση των εκφράσεων και των κινήσεών μου. Αλλά όταν η θέση μου κατέληγε όλο και πιο πίσω, οι ελπίδες μου να κάνω επίδειξη εξανεμίστηκαν. Αντιστεκόμουν σ’ αυτά που κανόνιζε ο σκηνοθέτης και αρνούμουν να δεχθώ εκείνους που ήταν μπροστά. Τους ζήλευα. Παρεξηγούσα τα πράγματα και παραπονιόμουν, ένιωθα πως ήταν άδικο, προσπάθησα να μεταπείσω τον Θεό και να Τον συναγωνιστώ, κι έγινα αρνητική και επιπόλαιη στο καθήκον μου. Μετάνιωσα, μάλιστα, για την προσπάθεια που είχα καταβάλει στην εξάσκηση. Καθώς συλλογιζόμουν τα κίνητρα και τη συμπεριφορά μου, είδα πως δεν έκανα το καθήκον μου από ενδιαφέρον για το θέλημα του Θεού ούτε για να γίνω μάρτυρας γι’ Αυτόν. Αντίθετα, ήθελα την ευκαιρία για ν’ αναδειχθώ, για να με θαυμάζουν οι άλλοι. Δεν αγωνιζόμουν απλώς για τη φήμη και το κύρος μου; Ήμουν τόσο εγωίστρια και άθλια! Η ευκαιρία να μπω στη χορωδιακή ομάδα ήταν η εξύψωσή μου από τον Θεό, αλλά, εφόσον δεν είχα συνείδηση και λογική, δεν σκεφτόμουν πώς να κάνω καλά το καθήκον μου και να ικανοποιήσω τον Θεό. Αντιθέτως, αγωνιζόμουν μόνο να κάνω επίδειξη. Όταν δε μπορούσα να κάνω επίδειξη, αναστατώθηκα και παραπονέθηκα. Βυθιζόμουν σε μια ολοένα σκοτεινότερη κατάσταση. Κατέληξα να μην κάνω καλά το καθήκον μου, κι αυτό αηδίασε τον Θεό. Δεν είχα πιαστεί στον ιστό του Σατανά; Σκέφτηκα όλους τους αδελφούς και τις αδελφές που έκαναν το καθήκον τους στο παρασκήνιο, που δεν είχαν την ευκαιρία να βγουν στη σκηνή, μα που εργάζονταν σκληρά χωρίς παράπονο, μένοντας πιστοί στο καθήκον τους με τα πόδια τους να πατούν στη γη. Δεν ήμουν τίποτα σε σύγκριση με αυτούς. Ένιωθα πως δεν ξεχώριζα το καλό από το κακό, και πως χρωστούσα πολλά στον Θεό. Δεν ήθελα να συνεχίσω να είμαι τόσο ανυπότακτη. Ήθελα να μετανοήσω στον Θεό.

Μετά απ’ αυτό, διάβασα τα εξής λόγια από τον Θεό: «Πρέπει να μάθεις να δίνεις τόπο στην οργή και να παραμερίζεις αυτά τα πράγματα, να προτείνεις άλλους και να τους επιτρέπεις να ξεχωρίσουν. Μην παλεύεις και μη σπεύδεις να εκμεταλλευτείς τη στιγμή που συναντάς την ευκαιρία να ξεχωρίσεις ή να αποκτήσεις δόξα. Πρέπει να μάθεις να κάνεις πίσω, αλλά δεν πρέπει να καθυστερείς την εκτέλεση του καθήκοντός σου. Έσο άνθρωπος που εργάζεται ήσυχα και αφανώς, και που δεν κορδώνεται στους άλλους ενώ εκτελεί πιστά το καθήκον του. Όσο περισσότερο αποχωρίζεσαι το γόητρο και το κύρος σου, όσο περισσότερο αποχωρίζεσαι τα δικά σου συμφέροντα, τόσο πιο γαλήνιος θα γίνεσαι και τόσο μεγαλύτερος χώρος θα ανοίγει στην καρδιά σου και τόσο περισσότερο θα βελτιώνεται η κατάστασή σου. Όσο περισσότερο παλεύεις και ανταγωνίζεσαι, τόσο πιο σκοτεινή θα γίνεται η κατάστασή σου. Αν δεν το πιστεύεις, δοκίμασε και θα δεις! Αν θέλεις να αντιστρέψεις την κατάσταση αυτή και να μη σε εξουσιάζουν αυτά τα πράγματα, πρέπει πρώτα να τα κάνεις στην άκρη και να τα εγκαταλείψεις» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. Όποτε ήθελα να κάνω πάλι επίδειξη, έπρεπε να προσεύχομαι στον Θεό και να απαρνιέμαι τον εαυτό μου, να εγκαταλείπω τις επιθυμίες μου και να σκέφτομαι περισσότερο πώς θα μπορούσα να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, και να πετύχω τις κινήσεις μου και να τραγουδήσω καλά τα τραγούδια μου. Αυτό έπρεπε να κάνω. Συνειδητοποίησα πως η ευκαιρία μου να έχω έναν ρόλο στον «Ο ύμνο της βασιλείας» ήταν η εκτέλεση, από μέρους μου, του καθήκοντος ενός δημιουργημένου όντος, είτε ήμουν μπροστά είτε πίσω. Ο Θεός δεν αποφασίζει αν οι άνθρωποι είναι αφοσιωμένοι στο καθήκον τους με βάση το πού στέκονται επί σκηνής, αλλά με βάση την ειλικρίνειά τους και με βάση το αν κάνουν πράξη την αλήθεια και υποτάσσονται στον Θεό. Αφότου κατανόησα το θέλημα του Θεού, ένιωσα πολύ πιο ήρεμη και είπα την εξής προσευχή: «Θεέ μου, δεν θέλω να επαναστατώ άλλο πια εναντίον Σου. Όπου κι αν είναι η θέση μου, ακόμη κι αν είναι τέρμα πίσω, όπου κανείς δεν μπορεί να με δει, θέλω να κάνω καλά το καθήκον μου για να Σε ικανοποιώ!»

Στις πρόβες μετά απ’ αυτό, ήμουν πάντα στις δύο τελευταίες σειρές. Κάποιες φορές, πράγματι σκεφτόμουν πως δεν θα έμπαινα ποτέ στο πλάνο έτσι, πως κανείς δεν θα με θαύμαζε ποτέ, κι ένιωθα κάπως απογοητευμένη. Εκείνες τις στιγμές, όμως, προσευχόμουν γρήγορα στον Θεό και Του ζητούσα να γαληνέψει την καρδιά μου, και σκεφτόμουν πώς να εκφράσω αυτό που απαιτεί ο Θεός με τον κάθε στίχο που τραγουδούσα και πώς να χορεύω με ενέργεια, σύμφωνα με τη χορογραφία. Όταν άρχισα να δίνομαι ολόκαρδα σε αυτά τα πράγματα, ένιωσα πολύ κοντά με τον Θεό και δεν με ένοιαζε πού θα με έβαζαν. Όλως περιέργως, καθώς πλησίαζε η ώρα ν’ αρχίσει το γύρισμα, με πήγαιναν όλο και πιο μπροστά και μου έδωσαν, μάλιστα, να γυρίσω κάποιες μικρές σκηνές. Ευχαρίστησα τον Θεό που μου έδωσε εκείνη την ευκαιρία να ασκηθώ. Κατά τη διάρκεια εκείνων των ημερών που γυρίζονταν οι σκηνές, διατηρούσα το αίσθημα της ευγνωμοσύνης μου. Στην κάθε λήψη, επικεντρωνόμουν στο να δίνω τα πάντα σε αυτήν, ώστε να μη μετανιώνω για κάτι στο καθήκον μου. Για την τελευταία λήψη, με έβαλαν στην πρώτη σειρά και η κάμερα ήταν πολύ κοντά μου. Απλώς δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ένιωθα πως ήταν τεράστια τιμή. Ευχαριστούσα επανειλημμένα τον Θεό και ήμουν αποφασισμένη να κάνω καλή δουλειά. Καθώς περπατούσα χαρούμενα προς την πρώτη σειρά, όλα τα φώτα έλαμπαν πάνω μου και οι κάμερες ήταν στραμμένες προς εμένα. Μια αδελφή ήρθε γρήγορα προς το μέρος μου για να μου ισιώσει τα ρούχα, να φρεσκάρει το μακιγιάζ μου και να φτιάξει τα μαλλιά μου. Είχα ξαφνικά την αίσθηση πως ήμουν το επίκεντρο της προσοχής, πως όλοι με κοιτούσαν, και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Ούτε στα όνειρά μου δεν φαντάστηκα ποτέ πως θα ήμουν στην πρώτη σειρά. Σκέφτηκα πως αν έβγαινε καλή η λήψη, θα με έβλεπαν πολλοί άνθρωποι και θα γινόμουν πραγματικά διάσημη. Η ιδέα άρχισε να μου αρέσει πολύ. Η αίσθηση ήταν απερίγραπτη. Όταν το σκέφτηκα αυτό, συνειδητοποίησα ξαφνικά πως δεν βρισκόμουν στη σωστή κατάσταση και πως πάλι ήθελα να δειχθώ. Χωρίς να χάσω χρόνο, προσευχήθηκα στον Θεό και απαρνήθηκα τον εαυτό μου, μα και πάλι δεν μπορούσα να περιορίσω το λανθασμένο σκεπτικό μου και δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Γυρίσαμε δυο-τρεις διαδοχικές λήψεις, μα δεν μπορούσα να μπω στο πετσί του ρόλου. Τότε ο σκηνοθέτης μάς υπενθύμισε να βρούμε τη σωστή ψυχική κατάσταση. Άρχισα να ανησυχώ ότι ο σκηνοθέτης είχε δει πως οι εκφράσεις μου δεν ήταν σωστές και ότι θα με έβαζε πάλι προς τα πίσω. Αγχωνόμουν ότι θα έχανα την ευκαιρία να κάνω επίδειξη. Συνειδητοποίησα, όμως, πως δεν μπορούσα να σκέφτομαι πάντα τα δικά μου συμφέροντα και πως έπρεπε να επικεντρωθώ στο πώς να προσαρμόσω την κατάστασή μου ώστε να μπορέσω να κάνω καλά το καθήκον μου. Μέσα μου μαινόταν μια μάχη. Απ’ τη μία ήθελα να κάνω καλά το καθήκον μου κι απ’ την άλλη ανησυχούσα ότι θα έχανα την ευκαιρία μου να δειχθώ. Αυτό μού προξένησε τρομερό άγχος. Γυρίσαμε πέντε διαδοχικές λήψεις, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να μπω στο πετσί του ρόλου και φαινόμουν πολύ κουμπωμένη. Μετά το γύρισμα, είδα τις άλλες αδελφές να μιλούν με ενθουσιασμό γι’ αυτά που είχαν μάθει, και κάποιες ήταν τόσο συγκινημένες, που έκλαιγαν, αλλά το δικό μου ηθικό δεν αναπτερωνόταν. Ένιωθα πολύ αποκαρδιωμένη και έφυγα στα γρήγορα.

Στον δρόμο της επιστροφής, ένιωθα πολλές τύψεις που τα είχα πάει άσχημα στο γύρισμα. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν προσφέρει στον Θεό την ειλικρινή τους καρδιά και το αθώο τους χαμόγελο, αλλά εγώ είχα πάθει εμμονή με το να κάνω επίδειξη. Η ερμηνεία μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση αρκετά καλή για να γίνω μάρτυρας για τον Θεό και ο Θεός δεν μπορούσε να εγκρίνει το καθήκον μου. Εκείνη τη στιγμή, ήθελα πραγματικά να ρίξω ένα γερό κλάμα. Είπα στον Θεό: «Θεέ μου, μετανιώνω γι’ αυτήν την τελευταία λήψη. Πραγματικά δεν θέλω να κάνω πια επίδειξη και θα ήθελα να είμαι στο πίσω μέρος της σκηνής, σε μια γωνιά όπου κανείς, ούτε καν η κάμερα, να μην μπορεί να με δει. Όσο έχω μια απλή, έντιμη καρδιά για να τραγουδώ αληθινά για Σένα, θα νιώθω ευτυχία και γαλήνη, και δεν θα ξανανιώσω τέτοια κατηγορία. Αλλά είναι πολύ αργά και δεν μπορώ να ξεπληρώσω όσα χρωστάω». Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν τόσο περισσότερο αναστατωνόμουν, κι ένιωθα πολλές τύψεις για το πώς είχα εκτελέσει το καθήκον μου.

Γαλήνεψα την καρδιά μου κι άρχισα να το ξανασκέφτομαι. Γιατί ήταν τόσο έντονη η επιθυμία μου να επιδεικνύομαι και να διακρίνομαι, που έγινε τόσο δύσκολο να απαρνιέμαι τη σάρκα και να κάνω πράξη την αλήθεια; Διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Αυτά που σου αρέσουν, αυτά στα οποία επικεντρώνεσαι, αυτά που λατρεύεις, αυτά που φθονείς κι αυτά που σκέφτεσαι στην καρδιά σου κάθε μέρα είναι όλα αντιπροσωπευτικά της φύσης σου. Αρκούν για να αποδειχθεί πως στη φύση σου αρέσει η αδικία και σε σοβαρές περιπτώσεις η φύση σου είναι κακή και αθεράπευτη. Πρέπει να αναλύσεις τη φύση σου κατ’ αυτόν τον τρόπο· δηλαδή, να εξετάσεις τι σου αρέσει και τι εγκαταλείπεις στη ζωή σου. Ίσως να είσαι καλός απέναντι σε κάποιον για κάποιο χρονικό διάστημα, μα αυτό δεν αποδεικνύει πως τον συμπαθείς. Αυτό που πραγματικά σου αρέσει είναι ακριβώς αυτό που είναι στη φύση σου· ακόμη κι αν τα κόκαλά σου είχαν σπάσει, και πάλι θα το απολάμβανες και δεν θα μπορούσες ποτέ να το εγκαταλείψεις. Αυτό δεν είναι εύκολο να αλλάξει» («Τι θα πρέπει να γνωρίζει κανείς για τη μεταμόρφωση της διάθεσής του» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Πέρα από τη φανέρωση των πραγμάτων που αρέσουν στους ανθρώπους στη φύση τους, πρέπει να έρθουν στο φως και άλλες πτυχές που σχετίζονται με τη φύση τους. Για παράδειγμα, οι απόψεις των ανθρώπων για κάποια πράγματα, οι μέθοδοι και οι στόχοι των ανθρώπων στη ζωή, οι αξίες της ζωής τους και οι απόψεις τους για τη ζωή, καθώς επίσης και οι απόψεις τους για όλα τα πράγματα που σχετίζονται με την αλήθεια. Αυτά είναι όλα πράγματα που υπάρχουν βαθιά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων κι έχουν άμεση σχέση με τη μεταμόρφωση της διάθεσης» («Τι θα πρέπει να γνωρίζει κανείς για τη μεταμόρφωση της διάθεσής του» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω πως το σκεπτικό, οι προτιμήσεις και οι επιδιώξεις του ανθρώπου προέρχονται όλα από τη φύση μας, και ελέγχονται, επίσης, από τη φύση μας. Τότε αναρωτήθηκα: Σε τι είχα επικεντρωθεί και τι αναζητούσα πραγματικά καθ’ όλο εκείνο το διάστημα στο καθήκον μου; Όταν η θέση μου επί σκηνής μεταφερόταν όλο και πιο μπροστά και ήμουν μέσα σε όλο και περισσότερες λήψεις, αυτό που σκεφτόμουν περισσότερο ήταν η ευκαιρία να βρεθώ επιτέλους μπροστά, να κάνω επίδειξη και να είμαι το επίκεντρο της ζήλειας και της εκτίμησης των άλλων. Ιδίως στην τελευταία σκηνή που με έβαλαν στην πρώτη σειρά, ένιωθα λες και ήμουν κάποιο αστέρι. Το εκλάμβανα ως τόσο μεγάλο επίτευγμα, που δεν μπορούσα να ελέγξω την επιθυμία μου να κάνω επίδειξη, να δείξω το καλύτερό μου πρόσωπο για την κάμερα, να κάνω μια ευχάριστη έκπληξη στους αδελφούς και τις αδελφές που με γνώριζαν και να προσφέρω στον εαυτό μου μια υπέροχη ανάμνηση που θα διαρκούσε για πάντα. Είδα πόσο πολύ εκτιμούσα τη φήμη και το κύρος, και πως είχαν τρυπώσει τόσο βαθιά μες στην καρδιά μου.

Στη συνέχεια, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Μια διεφθαρμένη σατανική διάθεση είναι πολύ βαθιά ριζωμένη στους ανθρώπους· γίνεται η ζωή τους. Τι ακριβώς αναζητούν κι επιθυμούν να κερδίσουν οι άνθρωποι; Υπό την κινητήρια δύναμη μιας διεφθαρμένης σατανικής διάθεσης, ποια είναι τα ιδανικά, οι ελπίδες, οι φιλοδοξίες και οι στόχοι και κατευθύνσεις ζωής των ανθρώπων; Δεν αντιβαίνουν σε θετικά πράγματα; Πρώτον, οι άνθρωποι θέλουν πάντα να είναι γνωστοί ή επώνυμοι· επιθυμούν να αποκτήσουν μεγάλη φήμη και κύρος και να τιμήσουν τους προγόνους τους. Είναι αυτά τα πράγματα θετικά; Δεν συνάδουν καθόλου με θετικά πράγματα· επιπλέον, αντιβαίνουν στον νόμο σύμφωνα με τον οποίο η μοίρα της ανθρωπότητας βρίσκεται στο κράτος του Θεού. Γιατί το λέω αυτό; Ποιο είδος ανθρώπου θέλει ο Θεός; Θέλει έναν σπουδαίο άνθρωπο, έναν επώνυμο, έναν ευγενή ή κάποιον που θα συνταράξει τον κόσμο; (Όχι.) Άρα, ποιο είδος ανθρώπου θέλει ο Θεός; Θέλει έναν άνθρωπο που τα πόδια του πατούν γερά στο έδαφος, που επιδιώκει να είναι κατάλληλο δημιούργημα του Θεού, που μπορεί να εκπληρώσει το καθήκον ενός δημιουργήματος και που μπορεί να παραμείνει στη θέση του ανθρώπου» («Μια διεφθαρμένη διάθεση μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσα από την αναζήτηση της αλήθειας και τη στήριξη στον Θεό» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Αναζητάς διαρκώς μεγαλείο, αρχοντιά και αξιοπρέπεια· αναζητάς διαρκώς εγκωμιασμό. Πώς αισθάνεται ο Θεός όταν το βλέπει αυτό; Το αποστρέφεται και δεν θέλει να το κοιτάζει. Όσο περισσότερο επιδιώκεις πράγματα όπως το μεγαλείο, την αρχοντιά και το να είσαι ανώτερος από τους άλλους, διακεκριμένος, εξέχων και αξιόλογος, τόσο πιο αποκρουστικό σε βρίσκει ο Θεός. Μην είσαι κάποιος που ο Θεός βρίσκει αποκρουστικό! Πώς, λοιπόν, μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Κάνοντας πράγματα με τρόπο προσγειωμένο, βρισκόμενος στη θέση του ανθρώπου. Μην τρέφεις απατηλά όνειρα, μην αναζητάς να αποκτήσεις φήμη ούτε να ξεχωρίζεις από τους συνανθρώπους σου, κι επιπλέον, μην προσπαθείς να γίνεις κάποιος σπουδαίος άνθρωπος που υπερτερεί όλων των άλλων, που είναι ανώτερος μεταξύ των ανθρώπων και κάνει τους άλλους να τον λατρεύουν. Σ’ αυτό το μονοπάτι βαδίζει ο Σατανάς· ο Θεός δεν επιθυμεί τέτοια δημιουργήματα. Αν, στο τέλος, μόλις πραγματοποιηθεί ολόκληρο το έργο του Θεού, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που επιδιώκουν τέτοια πράγματα, τότε υπάρχει μόνο ένα αποτέλεσμα γι’ αυτούς: να εξαλειφθούν» («Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού μού άνοιξαν πραγματικά τα μάτια. Στοχάστηκα τον λόγο που μου άρεσε τόσο πολύ να κάνω επίδειξη, τον λόγο που ήμουν τόσο ματαιόδοξη. Όλα απέρρεαν από το ότι είχα εκπαιδευτεί και διαφθαρεί από τον Σατανά. Τα δηλητήριά του, όπως: «Να κυνηγάς τις διακρίσεις και να αποδίδεις τιμές στους προγόνους σου» και «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα» είχαν εισχωρήσει βαθιά μέσα μου, δίνοντάς μου την εσφαλμένη άποψη για τη ζωή. Θεωρούσα την αναζήτηση φήμης και κύρους και το να ζεις καλύτερα από τους άλλους ως θετικά πράγματα. Τα εκλάμβανα ως στόχους ζωής. Σε ό,τι κι αν έκανα, ήθελα να επιδεικνύομαι, και οι άλλοι να με θαυμάζουν και να με ζηλεύουν. Σκεφτόμουν ότι έτσι θα ζούσα καλύτερα από τους άλλους, ότι θα ήταν ένδοξο. Επομένως έτρεφα μεγάλη αγάπη για τη φήμη και το κύρος. Σκεφτόμουν ότι στο παρελθόν ήθελα πάντα να διαπρέπω στο σχολείο και στις αλληλεπιδράσεις μου με τους άλλους. Ήθελα να είμαι μπροστά από τους άλλους, να είμαι στο προσκήνιο. Όποτε άρχιζε κάποιος να με προσέχει, ένιωθα μεγάλη ευχαρίστηση. Όταν δεν με πρόσεχαν ή δεν είχα επιρροή σε κάποια ομάδα ανθρώπων, δεν το άντεχα. Ήθελα να αγωνιστώ για μια θέση, και η αποτυχία σε αυτό ήταν ενοχλητική. Ζούσα πάντα σύμφωνα με αυτά τα σατανικά δηλητήρια, θέλοντας μονίμως να με θαυμάζουν οι άλλοι. Αυτά τα πράγματα ήταν σαν δεσμά που με περιόριζαν, που ήλεγχαν τις σκέψεις μου, κάνοντάς με να θεωρώ τη συμμετοχή σε ένα έργο για να γίνω μάρτυρας για τον Θεό ως τη δική μου προσωπική σκηνή για να προβάλω τον εαυτό μου. Αντιμετώπιζα το καθήκον μου σαν εφαλτήριο για να ικανοποιώ τις δικές μου επιθυμίες. Στην καρδιά μου δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά το πώς να ξεχωρίζω, πώς να λάμπω. Δεν αφιέρωνα καμία σκέψη στο πώς να κάνω καλά το καθήκον μου και στο πώς να ικανοποιώ τον Θεό. Διαπίστωσα πως με τις σατανικές μου τοξίνες και διαθέσεις να παραμένουν ανεπίλυτες, όχι μόνο μου ήταν αδύνατον να κάνω καλά το καθήκον μου και να ικανοποιώ τον Θεό, αλλά, εν τέλει, θα εξαλειφόμουν από τον Θεό επειδή επαναστατούσα εναντίον Του και Του αντιστεκόμουν.

Αργότερα, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Αυτό που ζητά ο Θεός από τους ανθρώπους δεν είναι η ικανότητα να ολοκληρώσουν έναν συγκεκριμένο αριθμό αναθέσεων ή να πραγματοποιήσουν κάποιο σπουδαίο εγχείρημα, ούτε χρειάζεται να πρωτοπορήσουν με κάποιο σπουδαίο εγχείρημα. Αυτό που θέλει ο Θεός είναι να μπορούν οι άνθρωποι να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια όντας προσγειωμένοι, και να ζουν σύμφωνα με τον λόγο Του. Ο Θεός δεν χρειάζεται να είσαι σπουδαίος ή αξιότιμος, ούτε χρειάζεται να πραγματοποιήσεις κάποιο θαύμα, ούτε θέλει να δει κάποια ευχάριστη έκπληξη σ’ εσένα. Δεν χρειάζεται τέτοια πράγματα. Το μόνο που χρειάζεται ο Θεός είναι να ακούς τα λόγια Του, και αφού τα έχεις ακούσει, να τα λαμβάνεις σοβαρά υπόψη και να τα προσέχεις ενώ ασκείσαι με τρόπο προσγειωμένο, ώστε τα λόγια του Θεού να μπορέσουν να γίνουν για σένα βίωμα και ζωή σου. Έτσι, ο Θεός θα ικανοποιηθεί» («Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Είδα πως το θέλημα του Θεού είναι να επιδιώκουμε την αλήθεια και να είμαστε τελείως έντιμοι άνθρωποι, να υποτασσόμαστε στην κυριαρχία και στις διευθετήσεις Του, και να δινόμαστε ολόκαρδα στα καθήκοντά μας. Το να προσπαθούμε να επιτύχουμε αυτούς τους στόχους θα Τον ικανοποιήσει. Ποτέ άλλοτε δεν κατανοούσα το θέλημα του Θεού, κι απλώς επιδίωκα ολόκαρδα τη φήμη και το κύρος. Κατά συνέπεια, δεν μπορούσα να κάνω καλά το καθήκον μου, κι αυτό απογοήτευσε τον Θεό. Ήμουν πολύ διεφθαρμένη, όμως Εκείνος και πάλι δεν με εγκατέλειψε. Ξανά και ξανά, αποκάλυψε τις λανθασμένες απόψεις μου σχετικά με την επιδίωξη, προσαρμόζοντας τη θέση μου πάνω στη σκηνή, ώστε να μπορέσω να δω τη διεφθαρμένη σατανική διάθεσή μου, να κάνω μεταστροφή και να αλλάξω. Η αγάπη του Θεού με συγκίνησε πολύ. Είπα την εξής προσευχή σ’ Αυτόν: «Θεέ μου, δεν θέλω να προσπαθώ να διακρίνομαι ούτε να με θαυμάζουν άλλο πια. Αυτές οι επιδιώξεις μού φέρνουν μόνο πόνο και με καθιστούν ανήμπορη να Σε ικανοποιώ στο καθήκον μου, πράγμα που μου προξενεί πολλές τύψεις. Από εδώ και πέρα, θέλω μόνο να ασκούμαι σύμφωνα με τα λόγια Σου. Όποια κι αν είναι η θέση μου, είτε μπορώ να κάνω επίδειξη είτε όχι, το μόνο που θέλω είναι να τραγουδώ για να Σε δοξάζω, με μια αληθινή καρδιά υποταγής για Σένα, να κάνω το καθήκον μου για να Σε ικανοποιώ». Στις νέες μας λήψεις μετά απ’ αυτό, κάποιες φορές με έβαζαν προς τα πίσω, κάποιες φορές προς τα μπροστά, και κάποιες φορές με χρειάζονταν στις πρόβες, αλλά όχι στο γύρισμα. Με επηρέαζε μεν συναισθηματικά, μα μπορούσα να εγκαταλείπω τις επιθυμίες μου με προσευχή στον Θεό και ανάγνωση των λόγων Του ώστε να διαχειρίζομαι τη νοοτροπία μου. Ορισμένες φορές, έβλεπα κάποιες αδελφές να επηρεάζονται από την αλλαγή της θέσης τους και να μην τα πηγαίνουν καλά στο καθήκον τους. Ήμουν σε θέση να βρίσκω εγκαίρως κάποια σχετικά λόγια του Θεού και να τα συσχετίζω με τις δικές μου εμπειρίες για να τις βοηθάω. Το να κάνω έτσι το καθήκον μου, με έκανε πραγματικά να ηρεμήσω και ήταν πολύ ουσιώδες! Αργότερα, ο σκηνοθέτης με έβαλε πάλι στην πρώτη σειρά, αλλά δεν προσπαθούσα να κάνω επίδειξη όπως παλαιότερα. Απλώς ένιωθα πως το να έχω την κάμερα στραμμένη πάνω μου ήταν μια ευθύνη, μια μαρτυρία. Επικεντρώθηκα στο να τραγουδήσω καλά και να κάνω το καθήκον μου όπως όφειλα. Θυμάμαι σε μια σκηνή, που ήμουν πολύ πίσω τραγουδήσαμε το εξής από τα λόγια του Θεού: «Ύψωσε το θριαμβευτικό σου λάβαρο για να τιμήσεις τον Θεό! Τραγούδα το θριαμβευτικό τραγούδι της νίκης και διάδωσε το άγιο όνομα του Θεού!» Σκέφτηκα ότι είχα διαφθαρεί τόσο βαθιά από τον Σατανά, αναζητώντας φήμη και κύρος, που είχα αποτύχει να κάνω καλά το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό, Τον είχα πληγώσει πολύ. Εκείνη τη μέρα, ένιωσα ότι έπρεπε να δοξάσω τον Θεό από καρδιάς, να Του προσφέρω το καλύτερο τραγούδι μου ώστε ο Σατανάς να ντροπιαστεί και να κατατροπωθεί! Όταν ήμουν στη σκηνή και τραγουδούσα για να δοξάσω τον Θεό με αυτού του είδους τη στάση, ένιωθα μια γαλήνη και χαρά που δεν είχα βιώσει άλλοτε. Ένιωθα, επίσης, ένα μεγάλο αίσθημα υπερηφάνειας και δικαιοσύνης!

Πολύ σύντομα, «Ο ύμνος της βασιλείας», το μεγάλης κλίμακας χορωδιακό έργο, είχε ανέβει στο διαδίκτυο. Όλοι μας, αδελφοί και αδελφές, παρακολουθήσαμε με ενθουσιασμό το βίντεο. Βλέποντας τόσο πολλούς εκλεκτούς του Θεού να στέκονται μπροστά στο Όρος των Ελαιών και να τραγουδούν υπερήφανα: «Οι άνθρωποι επευφημούν τον Θεό, οι άνθρωποι δοξολογούν τον Θεό» συγκλονίστηκα πραγματικά, και συγκινήθηκα τόσο πολύ, που δεν μπορούσα παρά να κλάψω από ευγνωμοσύνη. Όταν σκέφτομαι όλα όσα συνέβησαν, από εκεί που, αρχικά, με επηρέαζε τόσο πολύ η θέση μου, που δεν μπορούσα να δοθώ ολόκαρδα στο καθήκον μου, μέχρι που, τελικά, δεν με επηρέαζε η φήμη και το κύρος είτε η θέση μου ήταν μπροστά είτε προς τα πίσω, παίρνοντας απλώς τη θέση ενός δημιουργημένου όντος, τραγουδώντας ελεύθερα και καταθέτοντας μαρτυρία στον Θεό, όλα αυτά ήταν ο καρπός του έργου του Θεού μέσα μου. Δόξα τω Θεώ!