Από την Ξιάομο, Ισπανία

Από πέρυσι, ανέλαβα την ευθύνη του ποτίσματος μιας εκκλησίας. Σε μια συνάντηση, ο αδελφός Γουάνγκ, ο υπεύθυνος του ευαγγελικού έργου, μου έκανε κάποια σχόλια. Μου είπε ότι κάποιοι νέοι πιστοί έχαναν συναθροίσεις, και υπήρχαν ζητήματα στο πότισμα που έπρεπε να φροντίσω αμέσως. Στην αρχή δέχτηκα τα σχόλιά του. Συζήτησα τα προβλήματα με τους αδελφούς και τις αδελφές και έβαλα τα δυνατά μου να κάνω τις αναγκαίες αλλαγές. Κάθε μήνα, όμως, κι άλλοι νέοι πιστοί έφευγαν για διάφορους λόγους. Ο αδελφός Γουάνγκ μού ξαναείπε ότι δεν έκανα υπεύθυνα το καθήκον μου και δεν είχα επιλύσει τα προβλήματα. Σκεφτόμουν ότι είχα βάλει τα δυνατά μου και ότι έκανα το χρέος μου, οπότε γιατί με στοχοποιούσε; Με κατέκρινε; Εξάλλου, οι νέοι πιστοί έχαναν τις συναθροίσεις για πολλούς λόγους. Κάποιοι συνέχιζαν να έχουν θρησκευτικές αντιλήψεις, άρα δεν συναναστρέφονταν ξεκάθαρα την αλήθεια. Άρα γιατί δεν αναλογιζόταν τα δικά του θέματα; Αν συναναστρέφονταν σωστά, δεν θα είχαν φύγει τόσοι. Οπότε, κράτησα κακία στον αδελφό Γουάνγκ και απέρριψα τις συστάσεις του. Σάστισα όταν κάποιοι αδελφοί και αδελφές που κηρύττουν το ευαγγέλιο ενημέρωσαν την ανώτερη επικεφαλής. Δεν έκανα αυτοκριτική όταν το έμαθα, παρά φοβόμουν ότι τώρα που το έμαθε η επικεφαλής, θα νόμιζε ότι δεν έκανα πρακτικό έργο, ότι ήμουν ψευδο-επικεφαλής. Στη χειρότερη, ίσως και να με έδιωχναν και θα ντροπιαζόμουν. Δεν με κάρφωσαν στην επικεφαλής; Όσο το σκεφτόμουν, θύμωνα και τους μισούσα ακόμα περισσότερο. Όταν μου έκαναν συστάσεις, είπα ότι έκαναν πολύ κακό για το τίποτα και δεν έδωσα σημασία.

Σε μια συνάθροιση, ένας διάκονος, υπεύθυνος για το πότισμα, εξέφρασε άποψη για όσους κηρύττουν το ευαγγέλιο και είπε ωμά ότι δεν διέλυαν τις θρησκευτικές αντιλήψεις των νεοφώτιστων και συνεπώς ήταν ανεύθυνοι. Αν η συναναστροφή τους ήταν ξεκάθαρη, οι νεοφώτιστοι θα έρχονταν στις συναθροίσεις. Αυτό ακριβώς πίστευα, γι’ αυτό είπα αμέσως «Ναι, στέλνουν τους νεοφώτιστους σ’ εμάς για πότισμα, ενώ έχουν ακόμα αντιλήψεις. Τι να κάνουμε κι εμείς;» Κατόπιν, όλοι οι υπεύθυνοι ποτίσματος άρχισαν να λένε το ένα μετά το άλλο. Ένιωσα λίγο ανήσυχη κι αναρωτιόμουν αν έριχνα το φταίξιμο αλλού και κατέκρινα τους άλλους πισώπλατα. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι είχα δίκιο. Σταμάτησα να το σκέφτομαι. Αργότερα, όταν συζητούσα με έναν διάκονο ποτίσματος, μου είπε ξαφνικά ότι έπρεπε να φύγει, επειδή ήθελε να οργανώσει κάποιο υλικό με τον αδελφό Ζανγκ. Σκεφτόμουν ότι αφού οι κήρυκες του ευαγγελίου έλεγαν ότι εμείς είχαμε προβλήματα, γιατί ήθελαν βοήθεια από εμάς; Είπα «Δεν μπορεί μόνος του; Γιατί σε χρειάζονται συνέχεια; Έχεις το δικό σου έργο. Αν δεν μπορεί να το κάνει μόνος του, τότε είναι ανίκανος». Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά μόλις το ξεστόμισα. Γιατί το είπα; Ο αδελφός Ζανγκ ήθελε βοήθεια με τα έντυπα των συναθροίσεων. Λογικό ήταν. Προκαλούσα προβλήματα μεταξύ των αδελφών. Δεν διατάρασσα έτσι το έργο του οίκου του Θεού; Το διόρθωσα αμέσως κι είπα «Εντάξει». Όταν το αναλογίστηκα εκ των υστέρων, είχα άγχος, οπότε, προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με οδηγήσει στην αυτογνωσία.

Διάβασα τα εξής λόγια του Θεού την επόμενη μέρα στη συνάθροιση: «Πώς εξετάζει ο Θεός εξονυχιστικά τις καρδιές των ανθρώπων; Δεν κοιτάζει μόνο με τα μάτια Του· ορίζει περιβάλλοντα για εσένα, αγγίζοντας την καρδιά σου με τα χέρια Του. Και γιατί το λέω αυτό; Διότι όταν ο Θεός ορίζει ένα περιβάλλον για εσένα, κοιτάζει την ψυχική σου κατάσταση, κοιτάζει αν νιώθεις αποστροφή και απέχθεια ή χαρά και υπακοή· κοιτάζει να δει αν περιμένεις ήσυχα ή αν αναζητάς την αλήθεια· ο Θεός κοιτάζει πώς αλλάζουν η καρδιά και οι σκέψεις σου και προς ποια κατεύθυνση αναπτύσσονται. Μερικές φορές η κατάσταση μέσα σου είναι θετική, μερικές φορές αρνητική. Αν είσαι σε θέση να αποδεχτείς την αλήθεια, τότε, βαθιά μέσα σου, θα αποδεχτείς από τον Θεό τους ανθρώπους, τα γεγονότα, τα πράγματα και τις διάφορες καταστάσεις που Εκείνος κανονίζει για εσένα και θα τα αντιμετωπίσεις σωστά. Μέσω της ανάγνωσης των λόγων του Θεού και μέσω του διανοητικού στοχασμού, κάθε σκέψη, ιδέα και διάθεσή σου θα αλλάξει με τα λόγια του Θεού —τα οποία θα είναι όλα ξεκάθαρα σε σένα και θα παρακολουθούνται από τον Θεό. Δεν έχεις πει σε κανέναν αυτά τα πράγματα ούτε έχεις προσευχηθεί γι’ αυτά. Τα σκεφτόσουν μόνο μέσα στην καρδιά σου, στον δικό σου κόσμο —μα ο Θεός τα γνωρίζει καλά και είναι ηλίου φαεινότερα για Εκείνον» («Όσοι δεν μπορούν να ζουν πάντα ενώπιον του Θεού είναι άπιστοι» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Το να μην κάνεις πράξη την αλήθεια όταν σου συμβαίνει κάτι είναι παράβαση. Και αν εξακολουθείς να μην κάνεις πράξη την αλήθεια όταν κάτι σου συμβαίνει ξανά —αν απαρνείσαι την αλήθεια προκειμένου να προστατεύσεις τα δικά σου συμφέροντα, τη ματαιοδοξία και την υπερηφάνεια σου— τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή; Είναι διάπραξη κακού; Αν δεν κάνεις πράξη την αλήθεια ανά πάσα στιγμή και οι παραβάσεις σου αυξάνονται ολοένα και περισσότερο, τότε το τέλος σου είναι ήδη προδιαγεγραμμένο. Είναι σαφές ότι αν όλες οι παραβάσεις σου αθροιστούν και προστεθούν στις επιλογές σου, στα πράγματα που επιδιώκεις και στην υποκειμενική σου βούληση, καθώς και στις κατευθύνσεις που πήρες και στα μονοπάτια που επέλεξες όταν έκανες πράγματα —αν όλα αυτά αθροιστούν, τότε είναι δυνατόν να προσδιοριστεί το τέλος σου: Θα πρέπει να ριχθείς στην κόλαση, πράγμα που σημαίνει ότι θα τιμωρηθείς. Τι λέτε, είναι αυτό κάτι ασήμαντο; Αθροιζόμενες, όλες οι παραβάσεις σου αποτελούν μια συλλογή κακών πράξεων, και έτσι θα πρέπει να τιμωρηθείς —πράγμα που αποτελεί την απώτερη συνέπεια όταν πιστεύεις στον Θεό αλλά δεν αποδέχεσαι την αλήθεια» («Το σημαντικότερο κομμάτι της πίστης στον Θεό είναι η εφαρμογή της αλήθειας στην πράξη» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Αυτό μου δίδαξε ότι ο Θεός χρησιμοποιεί καταστάσεις για να βλέπει αν στην καρδιά μας νιώθουμε ενόχληση κι αντίσταση ή αν αναζητούμε και κάνουμε πράξη την αλήθεια. Αν εκνευριζόμαστε από όσα κανονίζει ο Θεός και ενεργούμε με διεφθαρμένο τρόπο, θα κάνουμε όλο και πιο πολλές παραβάσεις ώσπου να εξαλειφθούμε. Όταν τα ξανασκέφτομαι, κάθε φορά που οι αδελφοί και οι αδελφές έκαναν συστάσεις, είχα εμμονή με το σωστό και το λάθος, και τους κατέκρινα. Δεν αναζητούσα την αλήθεια και μάλιστα τους κρατούσα κακία. Τους κατέκρινα πίσω από την πλάτη τους. Έτσι κάνει ένας πιστός; Υπονόμευα το έργο του οίκου του Θεού, άρα, έκανα κακό. Όταν το κατάλαβα, φοβήθηκα και είπα μια προσευχή από μέσα μου: «Θεέ μου, κατέκρινα τους άλλους, έσπειρα τη διχόνοια και Σου αντιστάθηκα. Είμαι έτοιμη να κάνω αυτοκριτική. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με».

Αργότερα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Όσοι πιστεύουν στον Θεό θα πρέπει να ενεργούν με προσοχή και σύνεση, και όλα όσα κάνουν θα πρέπει να συνάδουν με τις απαιτήσεις του Θεού και να μπορούν να ικανοποιήσουν την καρδιά Του. Δεν θα πρέπει να είναι ισχυρογνώμονες, κάνοντας ό,τι θέλουν· τούτο δεν ταιριάζει στο ήθος των αγίων. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να παθαίνουν αμόκ, να ανεμίζουν το λάβαρο του Θεού προς κάθε κατεύθυνση, ενώ παράλληλα παρελαύνουν αλαζονικά παντού και εξαπατούν τους πάντες· αυτό είναι το πλέον επαναστατικό είδος συμπεριφοράς. Οι οικογένειες έχουν τους κανόνες τους και τα έθνη έχουν τους νόμους τους —δεν ισχύει αυτό, και με το παραπάνω, στον οίκο του Θεού; Δεν είναι τα πρότυπα ακόμη πιο αυστηρά; Δεν υπάρχουν ακόμη περισσότερα διοικητικά διατάγματα; Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν αυτό που θέλουν, αλλά τα διοικητικά διατάγματα του Θεού δεν μπορούν να τροποποιούνται κατά βούληση. Ο Θεός είναι ένας Θεός που δεν ανέχεται προσβολές από τους ανθρώπους· είναι ένας Θεός που θανατώνει τους ανθρώπους. Στ’ αλήθεια, δεν το ξέρουν ήδη αυτό οι άνθρωποι;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προειδοποίηση σε όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια). «Οι άνθρωποι που κάνουν πράξη την αλήθεια τελικά θα σωθούν και θα οδηγηθούν στην τελείωση λόγω της αλήθειας. Όσοι δεν κάνουν πράξη την αλήθεια τελικά θα φέρουν την καταστροφή πάνω τους λόγω της αλήθειας. Τούτες είναι οι καταλήξεις που περιμένουν όσους κάνουν πράξη την αλήθεια και όσους δεν την κάνουν πράξη. Συμβουλεύω όσους δεν σχεδιάζουν να κάνουν πράξη την αλήθεια να εγκαταλείψουν την εκκλησία το συντομότερο δυνατό, προκειμένου να αποφύγουν να διαπράξουν ακόμα περισσότερες αμαρτίες. Όταν έρθει ο καιρός, θα είναι πολύ αργά για μεταμέλεια. Ιδιαίτερα, όσοι σχηματίζουν κλίκες και δημιουργούν σχίσματα, και οι ντόπιοι νταήδες μέσα στους κόλπους της εκκλησίας, πρέπει να φύγουν ακόμα νωρίτερα. Αυτού του είδους οι άνθρωποι, που έχουν τη φύση του κακού λύκου, είναι ανίκανοι να αλλάξουν. Θα ήταν καλύτερο να εγκαταλείψουν την εκκλησία το συντομότερο δυνατό για να μην αναστατώσουν ποτέ ξανά την κανονική ζωή των αδελφών, αποφεύγοντας, έτσι, την τιμωρία του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προειδοποίηση σε όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια). «Σας προτρέπω να κατανοήσετε καλύτερα το περιεχόμενο των διοικητικών διαταγμάτων και να κάνετε μια προσπάθεια να γνωρίσετε τη διάθεση του Θεού. Διαφορετικά, θα σας φανεί δύσκολο να κρατήσετε το στόμα σας κλειστό, θα εκφέρετε απερίσκεπτα μεγαλόστομες κουβέντες, και άθελά σας θα προσβάλετε τη διάθεση του Θεού και θα πέσετε στο σκοτάδι, χάνοντας την παρουσία του Αγίου Πνεύματος και το φως. Επειδή είστε ανήθικοι στις πράξεις σας, επειδή κάνετε και λέτε αυτά που δεν πρέπει, θα λάβεις την τιμωρία που αρμόζει. Πρέπει να γνωρίζεις ότι, παρόλο που είσαι ανήθικος σε λόγο και σε πράξη, ο Θεός είναι πολύ ηθικός και στα δύο. Η αιτία που λαμβάνεις τιμωρία είναι γιατί έχεις υβρίσει τον Θεό, όχι κάποιον άνθρωπο. Αν, στη ζωή σου, διαπράξεις πολλές φορές ύβρη ενάντια στη διάθεση του Θεού, τότε θα γίνεις σίγουρα παιδί της κόλασης. Στον άνθρωπο, ίσως φανεί ότι έχεις διαπράξει μόνο λίγες πράξεις που αντιτίθενται στην αλήθεια, και τίποτα παραπάνω. Γνωρίζεις, ωστόσο, ότι στα μάτια του Θεού είσαι ήδη κάποιος για τον οποίο δεν υπάρχει πια προσφορά περί αμαρτίας; Γιατί έχεις παραβιάσει τα διοικητικά διατάγματα του Θεού παραπάνω από μία φορά και, επίσης, δεν έχεις δείξει κανένα σημάδι μετάνοιας, επομένως, δεν υπάρχει για σένα καμία επιλογή από το να βυθιστείς στην κόλαση, όπου ο Θεός τιμωρεί τον άνθρωπο. […] Αν στις πράξεις σου δεν προσβάλλεις τη διάθεση του Θεού και αναζητάς το θέλημα του Θεού και έχεις στην καρδιά σου φόβο Θεού, τότε η πίστη σου είναι σε υψηλό επίπεδο. Όποιος δεν έχει φόβο Θεού και δεν έχει καρδιά που τρέμει με φόβο, είναι πολύ πιθανό να παραβιάσει τα διοικητικά διατάγματα του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι τρεις νουθεσίες). Τα λόγια του Θεού με γέμισαν άγχος και φόβο. Η διάθεση του Θεού δεν ανέχεται καμία προσβολή. Υπάρχουν διοικητικά διατάγματα στον οίκο του Θεού. Μιλούσα και έπραττα χωρίς φόβο Θεού σαν άπιστη, κατέκρινα και επιτιθόμουν σε άλλους, δημιουργώντας κλίκα και υπονομεύοντας το έργο της εκκλησίας, άρα ήμουν βοηθός του Σατανά. Ο Θεός δεν κρατάει τέτοιους ανθρώπους. Στερούνται ανθρώπινης φύσης και δεν στηρίζουν το έργο της εκκλησίας, οπότε θα εξαλειφθούν και θα τιμωρηθούν για τις κακές τους πράξεις. Μέσω του αδελφού Γουάνγκ που επισήμανε τι έκανα λάθος κατά το καθήκον μου ο Θεός με αντιμετώπιζε. Μα αντί να το αποδεχτώ, να αυτοστοχαστώ και να επιλύσω το θέμα έγκαιρα, ήμουν καχύποπτη και επικριτική, γιατί νόμιζα ότι με κατέκρινε κι ενοχλήθηκα. Όταν ανακάλυψα ότι κάποιοι αδελφοί κι αδελφές είχαν ενημερώσει την ανώτερη επικεφαλής, και πάλι δεν μετανόησα, αλλά σκέφτηκα ότι με κάρφωσαν. Έτσι ήμουν πολύ προκατειλημμένη εναντίον τους. Σε μια συνάθροιση, όταν ένας διάκονος εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του με τους κήρυκες του ευαγγελίου, αντί να τον συναναστραφώ για να τον βοηθήσω, έριξα λάδι στη φωτιά, άρπαξα την ευκαιρία να κάνω κλίκα εναντίον τους κι έριξα πάνω τους την ευθύνη. Τότε, οι υπεύθυνοι ποτίσματος τους αντιμετώπισαν με προκατάληψη και τους κατέκριναν εκφράζοντας παράπονα. Και όταν ο αδελφός Ζανγκ ζήτησε τη βοήθεια ενός αδελφού με κάτι έγγραφα, άρπαξα την ευκαιρία να παρέμβω και να τον ειρωνευτώ, χωρίς να σκεφτώ το συμφέρον της εκκλησίας. Δεν σεβόμουν τον Θεό ούτε αποδεχόμουν την αλήθεια. Για να προστατέψω το όνομα και το κύρος μου, προκαλούσα προβλήματα. Δημιουργούσα κλίκα, έκανα κακό κι αντιστεκόμουν στον Θεό. Οι αδελφοί κι οι αδελφές μού ανέφεραν προβλήματα ξανά και ξανά για να τα αναγνωρίσω και να τα λύσω γρήγορα, ώστε οι νεοφώτιστοι να έρχονται στις συναθροίσεις. Ήταν για το καλό της εκκλησίας. Μα εγώ δεν κατανοούσα το θέλημα του Θεού. Ήθελα μόνο να προστατεύσω το κύρος μου και δεν έλυνα τα πραγματικά προβλήματα. Έτσι, πολλοί νέοι πιστοί δεν έρχονταν στις συναθροίσεις. Με τέτοια συμπεριφορά έπρεπε να με απαλλάξουν από τα καθήκοντά μου, αλλά αντί να πάρω ό,τι μου άξιζε, ο Θεός με διαφώτισε με τα λόγια Του και με εμπόδισε να συνεχίσω στον κακό δρόμο. Γέμισα τύψεις όταν το κατάλαβα. Προσευχήθηκα στον Θεό, αποφασισμένη να μετανοήσω.

Σε μια επόμενη συνάθροιση, μίλησα ανοιχτά για τη συμπεριφορά μου, ώστε να βοηθήσω κι άλλους. Τότε, και οι άλλοι άρχισαν να ασκούν αυτογνωσία, όσον αφορά τη διαφθορά και την επικριτική συμπεριφορά τους, και για το πώς η αδυναμία συνεργασίας με τους κήρυκες του ευαγγελίου εμπόδιζε το πότισμα. Ήταν έτοιμοι να αλλάξουν. Ένιωσα ακόμη χειρότερα όταν άκουσα τη συναναστροφή τους. Ως επικεφαλής, είδα ότι πολλοί νεοφώτιστοι έχαναν συναθροίσεις και κάποιοι σταμάτησαν τελείως. Δεν βοηθούσα τους άλλους να αναλογιστούν τι κάναμε λάθος και να αναζητήσουν την αλήθεια, μα πρώτη εγώ κατέκρινα τους άλλους και αποποιούμουν τις ευθύνες μου, κάνοντας κλίκα στην εκκλησία. Έκανα κακό κι αντιστεκόμουν στον Θεό, και μάλιστα παρέσυρα και τους άλλους. Δεν ήμουν άξια να είμαι επικεφαλής!

Μετά αναρωτιόμουν γιατί τα έκανα αυτά και διατάρασσα το έργο της εκκλησίας. Ποια ακριβώς ήταν η διάθεσή μου; Μια μέρα διάβασα τα λόγια του Θεού που εκθέτουν την απέχθεια των αντιχρίστων για την αλήθεια και με βοήθησαν να κατανοήσω τον εαυτό μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Η αρχέτυπη στάση των αντίχριστων απέναντι στην αντιμετώπιση και το κλάδεμα είναι η σθεναρή άρνησή τους για αποδοχή και παραδοχή τους. Ανεξάρτητα από το πόσο κακό έχουν διαπράξει, πόση βλάβη έχουν προξενήσει στο έργο του οίκου του Θεού και στην είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού στη ζωή, δεν αισθάνονται την παραμικρή μεταμέλεια ούτε ότι οφείλουν το οτιδήποτε. Από αυτή την άποψη, διαθέτουν οι αντίχριστοι ανθρώπινη φύση; Σίγουρα όχι. Έχουν προκαλέσει κάθε είδους ζημιά στον εκλεκτό λαό του Θεού, έχουν επιφέρει τέτοιο κακό στο έργο της εκκλησίας —ο εκλεκτός λαός του Θεού μπορεί να το δει ξεκάθαρα και έχει δει τα πονηρά έργα των αντίχριστων, το ένα μετά το άλλο. Και όμως οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται ούτε αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός, αρνούνται πεισματικά να παραδεχτούν ότι σφάλλουν ή ότι είναι υπεύθυνοι. Δεν είναι αυτό μια ένδειξη ότι έχουν σιχαθεί την αλήθεια; Σε τέτοιο βαθμό έχουν σιχαθεί την αλήθεια οι αντίχριστοι, και όση αχρειότητα κι αν διαπράξουν, αρνούνται να την παραδεχτούν και παραμένουν ανυποχώρητοι μέχρι τέλους. Αυτό αποδεικνύει ότι οι αντίχριστοι δεν πήραν ποτέ στα σοβαρά το έργο του οίκου του Θεού ούτε αποδέχθηκαν ποτέ την αλήθεια. Δεν έχουν φτάσει σε σημείο να πιστεύουν στον Θεό —είναι υποχείρια του Σατανά, τα οποία ήρθαν για να αναστατώσουν και να διαταράξουν το έργο του οίκου του Θεού. Στις καρδιές των αντίχριστων υπάρχει μόνο η φήμη και η κοινωνική θέση. Πιστεύουν ότι αν αναγνώριζαν το σφάλμα τους, τότε θα έπρεπε να αναλάβουν την ευθύνη και τότε η κοινωνική θέση και το κύρος τους θα υπονομεύονταν σοβαρά. Ως εκ τούτου, αντιστέκονται με μια στάση του τύπου “αρνήσου μέχρι να πεθάνεις”, και ανεξάρτητα από τις αποκαλύψεις ή τις αναλυτικές ανατομές που κάνουν οι άνθρωποι, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να τις αρνηθούν. Είτε η άρνησή τους είναι εσκεμμένη είτε όχι, εν ολίγοις, αυτό, από μια άποψη, εκθέτει τη φύση και την ουσία των αντίχριστων που έχουν σιχαθεί και μισούν την αλήθεια. Από μια άλλη άποψη, δείχνει πόσο πολύ οι αντίχριστοι εκτιμούν τη δική τους κοινωνική θέση, το κύρος και τα συμφέροντά τους. Εν τω μεταξύ, ποια είναι η στάση τους απέναντι στο έργο και τα συμφέροντα της εκκλησίας; Είναι μια στάση περιφρόνησης και άρνησης ευθυνών. Στερούνται κάθε συνείδησης και λογικής. Καταδεικνύει αυτά τα ζητήματα η αποφυγή ευθυνών των αντίχριστων; Από τη μια πλευρά, η αποφυγή ευθυνών αποδεικνύει την ουσία και τη φύση των αντίχριστων που έχουν σιχαθεί και μισούν την αλήθεια, ενώ από την άλλη πλευρά, δείχνει την έλλειψη συνείδησης, λογικής και ανθρώπινης φύσης. Όσο κι αν η είσοδος στη ζωή για τους αδελφούς και τις αδελφές βλάπτεται από την παρέμβαση και τα ανομήματά τους, δεν έχουν κανένα αίσθημα αυτoενoχoπoίησης και δεν θα μπορούσαν ποτέ να προβληματιστούν εξαιτίας αυτού. Τι είδους πλάσμα είναι αυτό; Ακόμα και η παραδοχή ενός μέρους του λάθους τους θα μετρούσε σαν να έχουν λίγη συνείδηση και σύνεση —αλλά οι αντίχριστοι δεν διαθέτουν ούτε αυτήν την ελάχιστη ποσότητα ανθρώπινης φύσης. Συνεπώς, τι θα λέγατε ότι είναι αυτοί; Η ουσία των αντίχριστων είναι ο διάβολος. Ανεξάρτητα από το πόση ζημιά έχουν προκαλέσει στα συμφέροντα του οίκου του Θεού, δεν το βλέπουν· δεν είναι ούτε στο ελάχιστο προβληματισμένοι στην καρδιά τους και ούτε επιπλήττουν τον εαυτό τους, και πολύ περισσότερο δεν αισθάνονται υπόχρεοι. Αυτό δεν συνιστά σε καμία περίπτωση αυτό που οφείλει να βλέπει κανείς σε κανονικούς ανθρώπους. Πρόκειται για τον διάβολο, και ο διάβολος στερείται οποιασδήποτε συνείδησης ή σύνεσης» («Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος τρίτο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Τα λόγια του Θεού που εκθέτουν τους αντίχριστους με έκαναν να δω ότι απεχθάνονται την αλήθεια. Αρνούνται να τη δεχτούν όσο κι αν βλάπτουν το έργο του οίκου του Θεού, και όχι μόνο απορρίπτουν την αλήθεια και δεν ασκούν αυτοκριτική, αλλά προστατεύουν το κύρος τους, βρίσκοντας δικαιολογίες, και ρίχνουν αλλού την ευθύνη χωρίς συνείδηση. Είναι διάβολοι. Τα λόγια του Θεού ήταν πολύ αιχμηρά. Οι επικεφαλής πρέπει να δέχονται τον έλεγχο των αδελφών και να επιλύουν τα προβλήματα αμέσως. Αυτό απαιτεί ο Θεός κι αυτό είναι το χρέος και το καθήκον των επικεφαλής. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν ήμουν καλή στο πότισμα, και όταν μου το είπαν, δεν ένιωσα τύψεις ή ενοχές που παραμελούσα το καθήκον μου, αλλά κατέκρινα τους άλλους και παρερμήνευα τη βοήθειά τους ως αποδοκιμασία. Κι όταν τα σχόλιά τους απείλησαν το κύρος μου, τους επιτέθηκα πισώπλατα κι έφτιαξα κλίκα για να στρέψω κι άλλους εναντίον τους. Έφτιαξα κλίκα, μια συμμορία, κι ενεργούσα ως τσιράκι του Σατανά και διατάρασσα το έργο του Θεού. Δεν εξαπέλυα τον θυμό μου σε πρόσωπα, αλλά στο έργο του Θεού, κάνοντας κακό στον Θεό! Κάθε λογικός άνθρωπος με συνείδηση που δεχόταν κριτική για το ελλιπές πότισμα των νεοφώτιστων που οδήγησε σε διαρροές, θα ένιωθε ενοχές και θα έκανε αυτοκριτική. Ίσως να υπερασπιζόταν τον εαυτό του, αλλά μετά θα υποτασσόταν, θα έβλεπε τα προβλήματα και θα φρόντιζε τους νέους πιστούς. Μα όταν είδα τέτοια προβλήματα στο έργο μου, δεν αποδέχτηκα τη βοήθεια των άλλων, ούτε αναλογίστηκα τι λάθος έκανα. Δεν επιχείρησα να αλλάξω. Έβρισκα δικαιολογίες και δεν δεχόμουν την ευθύνη. Δεν δεχόμουν το παραμικρό κι ήθελα να προστατευτώ. Σκεφτόμουν μόνο τα συμφέροντά μου, όχι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Δεν είχα καμία ανθρώπινη φύση. Αποκάλυπτα τη διάθεση ενός αντίχριστου. Όντως μισούσα την αλήθεια. Όταν το κατάλαβα, μετάνιωσα πικρά.

Θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού. «Το παρακάτω εδάφιο καταγράφηκε στο Βιβλίο του Ιωνά 4:10-11: “Και είπε Ιεχωβά, Συ ελυπήθης υπέρ της κολοκύνθης, διά την οποίαν δεν εκοπίασας, αλλ’ ουδέ έκαμες αυτήν να αυξήση, ήτις εγεννήθη εν μιά νυκτί και εν μιά νυκτί εχάθη. Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή, της πόλεως της μεγάλης, εν ή υπάρχουσι πλειότεροι των δώδεκα μυριάδων ανθρώπων, οίτινες δεν διακρίνουσι την δεξιάν αυτών από της αριστεράς αυτών, και κτήνη πολλά;” Τούτα είναι τα πραγματικά λόγια του Ιεχωβά Θεού, τα οποία καταγράφηκαν από μια συνομιλία μεταξύ του Θεού και του Ιωνά. Παρόλο που ο διάλογος είναι σύντομος, είναι γεμάτος από την έγνοια του Δημιουργού για την ανθρωπότητα και την απροθυμία Του να την εγκαταλείψει. Τα λόγια αυτά εκφράζουν την αληθινή στάση και τα αισθήματα που κρατά ο Θεός μέσα στην καρδιά Του για τη δημιουργία Του. Μέσα από αυτά τα λόγια, τα οποία είναι ξεκάθαρα και ακριβή και όμοιά τους σπάνια ακούγονται από τον άνθρωπο, ο Θεός δηλώνει τις αληθινές προθέσεις Του για την ανθρωπότητα. Ο διάλογος αυτός αντιπροσωπεύει τη στάση, που κράτησε ο Θεός απέναντι στον λαό της Νινευή —αλλά για τι είδους στάση πρόκειται; Είναι η στάση που κράτησε απέναντι στον λαό της Νινευή πριν και μετά τη μετάνοιά τους, και η στάση με την οποία μεταχειρίζεται την ανθρωπότητα. Μέσα σ’ αυτά τα λόγια βρίσκονται οι σκέψεις Του και η διάθεσή Του» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄). «Παρόλο που στον Ιωνά είχε ανατεθεί να κηρύξει τα λόγια του Ιεχωβά Θεού στον λαό της Νινευή, εκείνος δεν κατανόησε τις προθέσεις του Ιεχωβά Θεού, ούτε κατανόησε τις ανησυχίες και τις προσδοκίες Του για τον λαό της πόλης. Με αυτή την επίπληξη, ο Θεός ήθελε να του πει ότι η ανθρωπότητα αποτελούσε προϊόν των ίδιων των χεριών του Θεού, και ότι Εκείνος είχε δαπανήσει σκληρή προσπάθεια για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ότι κάθε άνθρωπος ξεχωριστά έφερε στους ώμους του τις προσδοκίες του Θεού και ότι κάθε άνθρωπος ξεχωριστά απολάμβανε τη συνδρομή της ζωής του Θεού· και για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ο Θεός είχε πληρώσει το τίμημα της επίπονης προσπάθειας. Η επίπληξη αυτή δίδαξε επίσης τον Ιωνά ότι ο Θεός αγαπούσε την ανθρωπότητα, η οποία ήταν το έργο των ίδιων των χεριών Του, όπως ακριβώς και ο ίδιος ο Ιωνάς αγαπούσε την κολοκύνθη. Και σε καμία περίπτωση δεν θα εγκατέλειπε την ανθρωπότητα ελαφρά τη καρδία, ή μέχρι την τελευταία δυνατή στιγμή, καθώς, μάλιστα, υπήρχαν τόσο πολλά παιδιά και αθώα ζωντανά μέσα στην πόλη. Όταν ήρθε αντιμέτωπος με αυτά τα νεαρά και αδαή προϊόντα της δημιουργίας του Θεού τα οποία δεν μπορούσαν καν να διακρίνουν το δεξί από το αριστερό τους χέρι, ήταν ακόμη πιο ασύλληπτο ο Θεός να τερμάτιζε τη ζωή τους, καθορίζοντας το αποτέλεσμά τους με τέτοιο βιαστικό τρόπο. Ο Θεός ήλπιζε να τα δει να μεγαλώνουν· ήλπιζε ότι δεν θα έπαιρναν τον ίδιο δρόμο με τους πρεσβυτέρους τους, ότι δεν θα χρειαζόταν να ακούσουν και πάλι την προειδοποίηση του Ιεχωβά Θεού και ότι θα γίνονταν μάρτυρες του παρελθόντος της Νινευή. Ακόμα περισσότερο, ο Θεός ήλπιζε να δει τη Νινευή μετά την μετάνοια και να παρακολουθήσει το μέλλον της μετά τη μετάνοια αυτής, και, το πιο σημαντικό, να δει για άλλη μια φορά τη Νινευή να ζει υπό το δικό Του έλεος. Γι’ αυτό, στα μάτια του Θεού, εκείνα τα όντα της δημιουργίας που δεν μπορούσαν να διακρίνουν το δεξί από το αριστερό χέρι τους, αποτελούσαν το μέλλον της Νινευή. Θα επωμίζονταν το άξιο καταφρόνησης παρελθόν της Νινευή, ακριβώς όπως θα αναλάμβαναν και το σημαντικό καθήκον να γίνουν μάρτυρες και του παρελθόντος και του μέλλοντος της Νινευή, υπό την καθοδήγηση του Ιεχωβά Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄). Όταν τη διάβασα, στενοχωρήθηκα. Από τη συνομιλία του Θεού με τον Ιωνά, είδα την αγάπη και το έλεός Του για τον άνθρωπο. Ο Θεός τούς ήξερε καλά όλους στη Νινευή και πλήρωσε τίμημα για καθένα τους. Δεν ήθελε να τους εγκαταλείψει μέχρι τελευταία στιγμή. Σκέφτηκα ότι οι νέοι πιστοί είχαν μόλις αποδεχτεί το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, δεν κατανοούσαν πολλές αλήθειες και ήταν αδύναμοι. Πιθανόν να τα παρατούσαν όταν έρχονταν αντιμέτωποι με τους αντίχριστους του κλήρου. Οι αδελφοί κι οι αδελφές σκέφτονταν πώς να συνεργαστούν για να τους υποστηρίξουν, ώστε να αναπτύξουν γερές βάσεις στην αληθινή οδό. Γι’ αυτό μου έκαναν συστάσεις και μου επισήμαναν τα προβλήματα. Μα αρνιόμουν να τις αποδεχτώ. Πολλοί νέοι πιστοί δεν έρχονταν στις συναθροίσεις εξαιτίας της ανευθυνότητάς μου, μα δεν ένιωθα άσχημα. Τι άνθρωπος ήμουν! Είπα μια προσευχή: «Θεέ μου, δεν θα αποποιηθώ την ευθύνη μου, θα μετανοήσω, θα στηριχτώ πάνω Σου να βρω τη λύση και θα στηρίξω σωστά τους νέους πιστούς».

Κατόπιν, συζήτησα τα ζητήματα του ποτίσματος με τους άλλους και ανακάλυψα ότι πολλοί νεοφώτιστοι δεν κατανοούσαν ξεκάθαρα την αλήθεια του έργου του Θεού, οπότε, όταν οι πάστορες διέδιδαν θρησκευτικές αντιλήψεις, είχαν αμφιβολίες για το έργο του Θεού και κλονίζονταν. Έτσι, κάναμε συναθροίσεις γι’ αυτούς όσον αφορά αυτά τα προβλήματα και δώσαμε έμφαση στα τρία στάδια του έργου του Θεού, στο έργο της κρίσης Του τις έσχατες ημέρες, καθώς και στο γιατί ο Θεός ενσαρκώθηκε για να κάνει έργο. Όταν τελειώσαμε, ένας νεοφώτιστος είπε «Δεν έχω πλέον τόσες αντιλήψεις χάρη στη συναναστροφή μαζί σας. Ελπίζω να συναναστραφούμε κι άλλο, γιατί πολλοί δεν το έχουν καταλάβει ακόμα». Κι ένας μεγαλύτερος αδελφός είπε «Παλιά είχα σύγχυση όσον αφορά το έργο του Θεού και σκεφτόμουν να παρατήσω την ομάδα. Μα χάρη στη συναναστροφή μαζί σας έχω ξεκαθαρίσει τα πάντα πια. Είμαι πολύ χαρούμενος και θα έρθω και σε άλλες συναθροίσεις. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό!» Συγκινήθηκα πολύ όταν τους άκουσα, αλλά ένιωθα και πολύ άσχημα. Αν είχα αποδεχτεί τις συστάσεις των άλλων κι είχα κάνει περισσότερο πρακτικό έργο, αν είχα εντοπίσει τις δυσκολίες των νεοφώτιστων, κάποιοι δεν θα ήταν αδύναμοι και δεν θα τα παρατούσαν. Κατόπιν, μίλησα στον αδελφό Γουάνγκ για τη διαφθορά μου, κι αυτός μου μίλησε για τη δική του κατάσταση και τα προβλήματα στο ευαγγελικό του έργο. Είπε ότι ήθελε να αλλάξει. Το εμπόδιο μεταξύ μας εξαφανίστηκε κι ένιωσα ανακούφιση. Προσπαθούσα πλέον να συντονιστώ με τους κήρυκες του ευαγγελίου, και παρόλο που είχαμε διαφωνίες, είχαμε όλοι τον ίδιο στόχο: να ποτίζουμε τους νεοφώτιστους σωστά για να αποκτήσουν γερές βάσεις στην αληθινό οδό.

Κατόπιν αναρωτιόμουν πώς να διαχειρίζομαι την κριτική στο μέλλον σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Σε ό,τι αφορά το κλάδεμα και την αντιμετώπιση, ποιο είναι το ελάχιστο που θα πρέπει να γνωρίζουν οι άνθρωποι; Πρέπει κανείς να βιώσει το κλάδεμα και την αντιμετώπιση ώστε να έχει εμπειρία για να εκτελεί επαρκώς το καθήκον του. Είναι επίσης απαραίτητα και κάτι που οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση και να βιώνουν συχνά κατά την πίστη τους στον Θεό και την επίτευξη της σωτηρίας. Κανείς δεν μπορεί να απέχει από το κλάδεμα και την αντιμετώπιση. Είναι το κλάδεμα και η αντιμετώπιση κάποιου κάτι που αφορά το μέλλον και τη μοίρα του; (Όχι.) Σε τι αποσκοπούν, λοιπόν, το κλάδεμα και η αντιμετώπιση; Στο να καταδικαστούν οι άνθρωποι; (Όχι, στο να βοηθηθούν οι άνθρωποι να κατανοήσουν την αλήθεια.) Σωστά. Αυτή είναι η πιο σωστή κατανόηση του θέματος. Το κλάδεμα και η αντιμετώπιση κάποιου είναι ένα είδος πειθαρχίας, ένα είδος συμμόρφωσης, μα είναι επίσης μια μορφή βοήθειας προς τους ανθρώπους. Το να κλαδεύεσαι και να αντιμετωπίζεσαι σου επιτρέπει να αλλάξεις τη λανθασμένη σου επιδίωξη εγκαίρως. Σου επιτρέπει να αναγνωρίζεις άμεσα τα προβλήματα που έχεις στο παρόν, και σου επιτρέπει να αναγνωρίζεις εγκαίρως τις διεφθαρμένες διαθέσεις που εκθέτεις. Ό,τι κι αν συμβεί, το να κλαδεύεσαι και να αντιμετωπίζεσαι σε βοηθά να εκτελείς καλύτερα τα καθήκοντά σου, σου επιτρέπει να εκπληρώνεις τα καθήκοντά σου σύμφωνα με τις αρχές, σου επιτρέπει να κερδίσεις σωτηρία εγκαίρως, σε σώζει εγκαίρως από το να παρεκκλίνεις και σε αποτρέπει από το να προκαλείς καταστροφές» («Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα με αντάλλαγμα την προσωπική δόξα (Μέρος όγδοο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Έτσι κατάλαβα ότι το κλάδεμα και η αντιμετώπιση ήταν η πειθαρχία του Θεού, παρά υπερβολική κριτική. Έτσι μας βοηθά να κάνουμε αυτοκριτική, να επιλύσουμε προβλήματα στην κατάστασή μας ή στο καθήκον μας, ώστε να κάνουμε το έργο μας καλύτερα. Έτσι μας αλλάζει και μας καθαίρει το έργο του Θεού και πρέπει να το βιώσουμε για να σωθούμε. Όταν δέχομαι κριτική και συστάσεις, ξέρω ότι έρχονται από τον Θεό και πρέπει να τις δέχομαι και να κάνω αυτοκριτική με τα λόγια του Θεού. Αυτό επιθυμεί η καρδιά του Θεού. Διαφωτίστηκα και κατάλαβα πώς να δέχομαι την κριτική των αδελφών στο μέλλον.

Μια φορά, ο αδελφός Γουάνγκ μού είπε ότι κάποιοι νέοι πιστοί δεν έρχονταν στις συναθροίσεις και δεν είχαν στήριξη. Δεν ήξερε τον λόγο. Ήθελε να το διερευνήσω. Σκέφτηκα ότι τους είχαμε ήδη προσφέρει πολλή βοήθεια και στήριξη και οι επικεφαλής τούς έδωσαν αρχές. Τους είχαμε ξεγράψει και χαρακτηρίσει ως μη πιστούς, τι άλλο να ερευνήσουμε; Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι είχε στον νου του το συμφέρον του οίκου του Θεού κι αναλάμβανε την ευθύνη για τους νεοφώτιστους. Έπρεπε να υποταχθώ, να μάθω τι συμβαίνει, και να διορθώσω όποια προβλήματα υπήρχαν. Όταν έκανα προσεκτική έρευνα, είδα ότι ήταν όντως μη πιστοί, αλλά εντόπισα και κάποια προβλήματα στο έργο του ποτίσματος. Έτσι είδα ότι κέρδιζα πολλά από τις συστάσεις που δεχόμουν. Ειδάλλως δεν θα εντόπιζα ούτε θα επέλυα τα προβλήματα κι αυτό θα ζημίωνε το έργο της εκκλησίας.

Αυτές οι εμπειρίες μού έδειξαν ότι όταν δέχομαι τις συστάσεις των αδελφών, κάνω αναζήτηση και δεν βρίσκω δικαιολογίες, βλέπω και αναλύω τη διαφθορά μου, και βρίσκω τι λάθος κάνω στο καθήκον μου πιο γρήγορα. Αν μισώ και απορρίπτω την αλήθεια, όχι μόνο δεν διαλύω τη διαφθορά μου, αλλά βλάπτω το έργο του οίκου του Θεού. Τότε, ο Θεός θα με εξαλείψει. Είδα, επίσης, ότι ανεξάρτητα από το τι μου συμβαίνει, όσο και να μη μου αρέσει, πρέπει να έχω φόβο Θεού και να μην ενεργώ τυφλά. Πρέπει να προσεύχομαι στον Θεό και να αναζητώ τις αρχές, ώστε να μην κάνω κακό.