Από τη Σι Χαν, επαρχία Χεμπέι

Γεννήθηκα σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια. Ήμουν συνετή από την παιδική κιόλας ηλικία ως προς το ότι ποτέ δεν μάλωνα με άλλα παιδιά και υπάκουα τους γονείς μου, κάτι που με έκανε ένα κλασικό «καλό κορίτσι» στα μάτια των ενηλίκων. Όλοι οι άλλοι γονείς ζήλευαν πολύ τους δικούς μου, λέγοντας ότι ήταν τυχεροί που είχαν τόσο καλή κόρη. Κι έτσι, μεγάλωσα ακούγοντας καθημερινά φιλοφρονήσεις από τους ανθρώπους γύρω μου. Στο Δημοτικό, η ακαδημαϊκή μου πορεία ήταν ιδιαιτέρως καλή και ήμουν πάντα πρώτη στις εξετάσεις. Μια φορά, πήρα άριστα σε έναν διαγωνισμό εκθέσεως που διοργάνωσε η πόλη μου, κερδίζοντας τιμητική διάκριση για το σχολείο μου. Ο διευθυντής όχι μόνο μου απένειμε βραβείο και πιστοποιητικό, αλλά και με συνεχάρη μπροστά σε ολόκληρο το σχολείο, καλώντας τους μαθητές να ακολουθήσουν το παράδειγμά μου. Ξαφνικά, έγινα η «διασημότητα» του σχολείου και οι συμμαθητές μου μάλιστα μου έδωσαν το παρατσούκλι «η πάντα νικηφόρος στρατηγός». Οι φιλοφρονήσεις των δασκάλων μου, η ζήλια των συμμαθητών μου και η λατρεία των γονιών μου μου έδωσαν μια αίσθηση υπεροχής μέσα μου και απολάμβανα πραγματικά το αίσθημα του να είμαι το αντικείμενο του θαυμασμού όλων. Κατά συνέπεια, πίστευα σθεναρά ότι η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή ήταν ο θαυμασμός των άλλων και ότι το αίσθημα της ευτυχίας προερχόταν από τους επαίνους τους. Είπα κρυφά στον εαυτό μου: Ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολο και εξαντλητικό είναι, πρέπει να αποκτήσω φήμη και κοινωνική θέση, και να μη γίνω ποτέ το αντικείμενο περιφρόνησης των άλλων. Από εκεί και πέρα, γνωμικά όπως «Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του οπουδήποτε μένει, όπως ακριβώς μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετάει» και «Οι άνθρωποι πρέπει πάντοτε να πασχίζουν να γίνουν καλύτεροι από τους συγχρόνους τους» έγιναν τα ρητά της ζωής μου.

Ωστόσο, όταν ήμουν 13 ετών, ο πατέρας μου αρρώστησε βαριά και μπήκε στο νοσοκομείο, γεγονός που έκανε την ήδη φτωχή οικογένειά μας να επωμιστεί ένα ασήκωτο χρέος. Βλέποντας τον πατέρα μου να βογκά από τους πόνους που του προκαλούσε η ασθένεια και τη μητέρα μου να εξαντλείται για χάρη της διαβίωσής μας, ένοιωσα τόσο άσχημα, που ευχόμουν να μεγαλώσω γρήγορα για να μοιραστώ τη θλίψη και τον πόνο τους. Έτσι, πήρα την οδυνηρή απόφαση να αφήσω το σχολείο, κάνοντας τη σκέψη: Ακόμα και χωρίς σχολείο, εγώ θα τα καταφέρω καλύτερα από τους άλλους. Όταν μεγαλώσω, θα γίνω μια δυνατή και επιτυχημένη γυναίκα, και θα είμαι ακόμα ικανή να ζήσω μια υπέροχη ζωή! Λόγω της ακαδημαϊκής υπεροχής μου, ήμουν κάτι σαν «μικρή διασημότητα» στη γειτονιά μου. Επομένως, όταν τα νέα ότι άφησα το σχολείο διαδόθηκαν, όλοι οι χωρικοί άρχισαν να μιλούν για αυτό, λέγοντας: «Αυτό το κορίτσι είναι εντελώς ανόητο! Αφήνοντας το σχολείο, καταστρέφει το μέλλον της!» και «Κανείς δεν σέβεται τους αμόρφωτους. Σε όλη της τη ζωή θα υποφέρει από τις στερήσεις και τη φτώχεια!» Επειδή είχα συνηθίσει να δέχομαι φιλοφρονήσεις από την παιδική μου κιόλας ηλικία, ξαφνικά με κατέκλυσε η ζοφερή αίσθηση του ρητού «ο εκπεσών φοίνικας είναι κατώτερος κι από ένα κοτόπουλο». Φοβόμουν να βγω έξω και να συναντήσω τους ανθρώπους, φοβόμουν το αίσθημα του να με περιφρονούν. Για να αποφύγω τέτοια οδύνη, σχεδόν δεν ξεμύτισα από το σπίτι μου για δύο ολόκληρα χρόνια και ήμουν συνέχεια αμίλητη. Ταυτόχρονα, η επιθυμία μου να γίνω μια δυνατή και επιτυχημένη γυναίκα έγινε ακόμα ισχυρότερη, έτσι μετά από άλλα δύο χρόνια βγήκα για να πάω να πιάσω δουλειά. Έκανα πολλές δουλειές, αλλά κάθε φορά τα παρατούσα γρήγορα, επειδή ένοιωθα ότι είτε η δουλειά ήταν πολύ κουραστική και αγχωτική, είτε ο μισθός πολύ χαμηλός, είτε το αφεντικό δεν ήταν καλό. Μετά από επανειλημμένες αποτυχίες, απογοητεύτηκα εντελώς και ένοιωσα ότι το όνειρό μου να γίνω μια δυνατή και επιτυχημένη γυναίκα είχε απομακρυνθεί πολύ από την πραγματικότητα.

Το 2005, είχα το προνόμιο να δεχτώ το έργο του Παντοδύναμου Θεού κατά τις έσχατες ημέρες. Από τότε, ο τρόπος που ζούσα, ακόμη και ολόκληρη η ζωή μου άλλαξαν εντελώς. Στον λόγο του Θεού είδα τα εξής: «Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είσαι ανίκανος να ελέγξεις τον εαυτό σου: Παρά το γεγονός ότι είναι πάντα βιαστικός και ασχολείται μονίμως με τον εαυτό του, ο άνθρωπος παραμένει ανίκανος όσον αφορά τον αυτοέλεγχο. Εάν μπορούσες να γνωρίζεις τις προσωπικές προοπτικές σου, αν μπορούσες να ελέγχεις τη μοίρα σου, θα εξακολουθούσες να αποτελείς δημιούργημα;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό). Τα δυνατά λόγια του Θεού άγγιξαν βαθιά την καρδιά μου, κάνοντάς με να καταλάβω ότι η μοίρα όλων βρίσκεται στα χέρια Του και ότι δεν ελέγχεται ούτε στο ελάχιστο από τους ίδιους τους ανθρώπους και ότι, ανεξάρτητα από την εποχή, οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεφύγουν από την κυριαρχία και τα σχέδια του Θεού και θα πρέπει να υπακούν στην εξουσία Του. Μόνο έτσι οι άνθρωποι θα έχουν καλή μοίρα. Μέσα από την καθοδήγηση των λόγων του Θεού, συνειδητοποίησα ότι το σε ποια οικογένεια γεννήθηκα, πόσο καλλιεργημένη είμαι, αν η ζωή μου είναι φτωχή ή πλούσια —όλα αυτά είναι προκαθορισμένα από τον Θεό. Δεν είναι κάτι που μπορεί να αλλάξουν το μυαλό ή οι ικανότητές μου. Είχα επιδιώξει αποφασιστικά να γίνω μια δυνατή γυναίκα, νομίζοντας ότι μπορούσα να βασιστώ μόνο στις δικές μου προσπάθειες για να αλλάξω τη μοίρα μου. Αλλά αφού υπέφερα πολλές ταλαιπωρίες και υπέμεινα πολλή θλίψη, τελικά δεν είχα επιτύχει αυτό που επιθυμούσα. Τώρα σκεπτόμουν όλον τον πόνο που είχα περάσει˙ δεν είχε προκύψει από το γεγονός ότι δεν αναγνώριζα την κυριαρχία του Θεού και αγωνιζόμουν πεισματικά ενάντια στη μοίρα; Τώρα ήξερα ότι μόνο αν ερχόμουν ενώπιον του Θεού και αποδεχόμουν και υποτασσόμουν στις ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις Του, θα μπορούσα να ξεφύγω σταδιακά από όλον αυτόν τον πόνο. Έχοντας κατανοήσει το θέλημα του Θεού, έπαψα να νοιώθω απογοητευμένη από τις εμπειρίες μου και δεν με ενδιέφερε πλέον το τι έλεγαν οι άλλοι. Αντ’ αυτού, αποφάσισα να πιστεύω στον Θεό και να επιδιώκω την αλήθεια σωστά, και να ζω μια ουσιαστική ζωή. Μετά από αυτό, συνέχισα να διαβάζω τα λόγια του Θεού κάθε μέρα, προσευχόμουν, έψαλλα ύμνους και παρευρισκόμουν σε συναθροίσεις με τις αδελφές και τους αδελφούς. Λόγω της σχετικά γρήγορης κατανόησης της αλήθειας και της παθιασμένης επιδίωξής μου, κέρδισα την εκτίμηση της αδελφής που με πότιζε, κάτι που με έκανε να αισθάνομαι πολύ κολακευμένη μέσα μου. Μετά την είσοδό μου στην εκκλησία, άκουγα τους επικεφαλής της εκκλησίας να λένε ότι έπρεπε να είμαι το επίκεντρο της καλλιέργειάς τους, πράγμα που με δυσκόλευε περισσότερο να συγκρατώ τη χαρά στην καρδιά μου και, μάλιστα, μου έδωσε πρόσθετη ώθηση στο βήμα μου. Έτσι, είπα μέσα μου: Πρέπει να επιδιώκω με όλη μου την καρδιά και την ψυχή! Δεν γίνεται να απογοητεύσω τους επικεφαλής της εκκλησίας. Ακόμη κι αν είναι μόνο για την καλή φήμη μου, θα πρέπει να δουλέψω σκληρά για να μπορέσω να κερδίσω εδώ τη φήμη και την κοινωνική θέση που μου είχε διαφύγει στον έξω κόσμο. Εκείνη την εποχή, δεν με ενδιέφερε καθόλου το θέλημα του Θεού. Το μόνο πράγμα στο μυαλό μου ήταν η φήμη και η κοινωνική θέση μπροστά στα μάτια μου, σαν εκθαμβωτική άλως που μου έγνεφε συνέχεια.

Λίγο αργότερα, εκτέλεσα το καθήκον του ποτίσματος των νέων πιστών της εκκλησίας. Προκειμένου να κερδίσω τον έπαινο από τις αδελφές και τους αδελφούς, και να ανταποκριθώ στον τίτλο «επίκεντρο της καλλιέργειας», αποφάσισα να εκπληρώσω το καθήκον μου όσο καλύτερα μπορούσα. Νόμιζα ότι αν με επιδοκίμαζαν οι αδελφές και οι αδελφοί, τότε, φυσικά, θα με συμπαθούσε και ο Θεός. Χάρη στη «σκληρή δουλειά και τις προσπάθειές» μου, κατάφερα τελικά, έπειτα από κάποιο διάστημα, να εκπληρώσω την επιθυμία μου, κερδίζοντας τον έπαινο και την ενθάρρυνση των αδελφών. Δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ: Η επιδοκιμασία τόσο πολλών αδελφών πρέπει να σημαίνει ότι είμαι καλύτερη από τους άλλους. Αν το μάθουν αυτό οι επικεφαλής της εκκλησίας, σίγουρα θα με προάγουν και θα μου δώσουν σημαντική θέση. Τότε, το μέλλον μου θα είναι σίγουρα γεμάτο με απεριόριστες δυνατότητες. Ζώντας μέσα στον εφησυχασμό και την αυτοϊκανοποίηση, άρχισα, υποσυνείδητα, να εκτελώ τα καθήκοντά μου μηχανικά και σταμάτησα να ποτίζω με επιμέλεια τους νέους πιστούς. Ως αποτέλεσμα, κάποιοι από τους νέους πιστούς δεν μπόρεσαν να δεχθούν πραγματικό πότισμα και ζούσαν μέσα στην άρνηση και την αδυναμία. Ένοιωθα πολύ αναστατωμένη απέναντι σε αυτήν την κατάσταση και σκεπτόμουν: Έκανα πολύ δρόμο για να αποκτήσω την «τιμή» που έχω σήμερα. Πώς μπόρεσα να αφήσω τους νέους πιστούς να συνεχίσουν έτσι; Αν το ανακαλύψουν οι επικεφαλής της εκκλησίας, σίγουρα θα πουν ότι δεν είμαι ικανή και μπορεί ακόμα και να με πάψουν από τα καθήκοντά μου. Δεν θα είναι άραγε αυτό το τέλος μου; Πρέπει να κάνω κάτι για να αναστρέψω την κατάσταση. Τις επόμενες μέρες, έβγαινα έξω κάθε μέρα για να στηρίξω τους νέους πιστούς. Μερικές φορές, για χάρη μιας συνάθροισης, ανηφόριζα αρκετούς λόφους και μου έπαιρνε τρεις με τέσσερις ώρες για να περπατήσω προς τα εκεί και πάλι πίσω, αλλά δεν αισθανόμουν καμιά πικρία. Μετά από ένα μήνα, ήμουν εξαντλημένη, αλλά επειδή δεν είχα το έργο του Αγίου Πνεύματος, η επικοινωνία μου ως προς τον λόγο του Θεού ήταν πληκτική και ξερή και, ως εκ τούτου, η κατάσταση των νέων πιστών δεν ανεστράφη εγκαίρως. Με βασάνιζε τόσο πολύ αυτό το ζήτημα, που πάθαινα πονοκεφάλους, αλλά και πάλι δεν κατάλαβα ότι έπρεπε να έρθω ενώπιον του Θεού για να κάνω την αυτοκριτική μου. Λόγω της μακροχρόνιας αναποτελεσματικότητας του έργου μου, η οποία προξένησε ζημία στη ζωή των νέων πιστών, τελικά με αντικατέστησαν. Τη στιγμή που έφτασα σπίτι, ήταν σαν να έπεφτα από τον ουρανό στο έδαφος. Ένοιωθα όλο μου το σώμα νωθρό και αδύναμο. Σκεπτόμουν τον σεβασμό που μου έδειχναν τόσοι αδελφοί και αδελφές στο παρελθόν, κι όμως τώρα είχα εκπέσει σε τέτοιον βαθμό. Πώς θα με κοιτούσαν οι αδελφές και οι αδελφοί αν το ανακάλυπταν; Όσο το σκεπτόμουν, τόσο ένοιωθα ότι δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω τις αδελφές και τους αδελφούς, γι’ αυτό αρνιόμουν να πηγαίνω στις συναθροίσεις και έμενα καθημερινά στο σπίτι κλαίγοντας. Μέσα μου, πονούσα. Μια μέρα, είδα τα ακόλουθα λόγια του Θεού: «Κατά την αναζήτησή σας, έχετε πάρα πολλές προσωπικές αντιλήψεις, ελπίδες και μέλλον. Το παρόν έργο είναι για να αντιμετωπίσει την επιθυμία σας για κύρος και τις εξωφρενικές επιθυμίες σας. Οι ελπίδες, η επιθυμία για^[α] κύρος και οι αντιλήψεις αποτελούν όλα κλασικές αναπαραστάσεις σατανικής διάθεσης. […] Για πολλά χρόνια, οι σκέψεις στις οποίες βασίζονταν οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους διάβρωναν τις καρδιές τους σε τέτοιον βαθμό που έγιναν ύπουλοι, δειλοί και ποταποί. Όχι μόνο τους λείπει η δύναμη της θέλησης και η αποφασιστικότητα, αλλά έχουν γίνει και άπληστοι, αλαζόνες και ισχυρογνώμονες. Τους λείπει παντελώς κάθε αποφασιστικότητα που να ξεπερνά τον εαυτό και ακόμη περισσότερο, δεν έχουν το παραμικρό θάρρος να αποτινάξουν τους περιορισμούς αυτών των σκοτεινών επιρροών. Οι σκέψεις και η ζωή των ανθρώπων είναι σάπιες, οι αντιλήψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό παραμένουν αφόρητα απαίσιες, και ακόμη κι όταν οι άνθρωποι μιλούν για τις προοπτικές τους περί πίστης στον Θεό, είναι απλώς αφόρητο και να το ακούει κανείς. Οι άνθρωποι είναι όλοι δειλοί, ανίκανοι, ποταποί, όπως επίσης και εύθραυστοι. Δεν νιώθουν απέχθεια για τις δυνάμεις του σκότους και δεν νιώθουν αγάπη για το φως και την αλήθεια. Αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να τα αποβάλουν» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Μόνο έπειτα από τη σκληρή αποκάλυψη των λόγων του Θεού, συνειδητοποίησα ότι η άποψή μου για την πίστη στον Θεό ήταν λάθος ευθύς εξαρχής. Ήθελα να χρησιμοποιήσω την πίστη μου στον Θεό για να επιτύχω τη φήμη και την κοινωνική θέση που είχα αποτύχει να αποκτήσω στον κόσμο και, παράλογα, σκεπτόμουν: Αν κέρδιζα τον έπαινο των αδελφών, θα με επέλεγαν και θα μου έδιναν σημαντική θέση, και τότε ο Θεός θα με συμπαθούσε και θα με επαινούσε και Εκείνος. Υπό το κράτος αυτών των σκέψεων, έγινα αδύναμη και αξιοκαταφρόνητη. Όταν οι αδελφές και οι αδελφοί με επαινούσαν, ήμουν γεμάτη αυτοπεποίθηση, αλλά μόλις έχασα αυτά τα πράγματα, αμέσως απογοητεύθηκα και έπαθα κατάθλιψη, έγινα αρνητική και αποσύρθηκα. Ήταν αυτό πίστη στον Θεό; Τα μοναδικά μου πιστεύω ήταν η φήμη και η κοινωνική θέση! Η πρόθεση του Θεού δεν ήταν να με εκπαιδεύσει για να γίνω ένα θαυμάσιο ταλέντο εργασίας και, ακόμα λιγότερο, να μου επιτρέψει να εκμεταλλευτώ την εκπλήρωση των καθηκόντων μου για να ικανοποιήσω προσωπικές επιθυμίες. Αντίθετα, Εκείνος ήλπιζε ότι θα μπορούσα, μέσα από τη διαδικασία της εκπλήρωσης των καθηκόντων μου, να ανακαλύψω τις ατέλειές μου και να βιώσω τα λόγια και το έργο Του, καταλαβαίνοντας, έτσι, και αποκτώντας περισσότερη αλήθεια και λαμβάνοντας, τελικά, τη σωτηρία Του. Ταυτόχρονα, πρόθεσή Του, επίσης, ήταν να μπορώ να χρησιμοποιήσω τις δικές μου εμπειρίες και την κατανόηση της αλήθειας, για να εφοδιάσω τις αδελφές και τους αδελφούς που ήταν νέοι πιστοί στον Θεό, και να τους βοηθήσω να θέσουν τα θεμέλια στην αληθινή οδό, ώστε να μπουν στο σωστό μονοπάτι της πίστης στον Θεό το συντομότερο δυνατό. Ωστόσο, εγώ ποτέ δεν αναζήτησα τις προθέσεις του Θεού, καθώς πάσχιζα πάντοτε για φήμη και κοινωνική θέση, και για τις προσωπικές μου φιλοδοξίες. Στο τέλος, δεν λάμβανα καθόλου το έργο του Αγίου Πνεύματος, οπότε, όση προσπάθεια κι αν κατέβαλλα, δεν μπορούσα να ποτίσω σωστά τους νέους πιστούς. Αφού με έπαψαν από τα καθήκοντά μου, έγινα υπέρμετρα αρνητική και παρεξήγησα τις προθέσεις του Θεού, πιστεύοντας ότι δεν είχα καμία ελπίδα να λάβω τη σωτηρία Του. Τότε ήταν που μου ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό τα λόγια του Θεού: «Δεν με νοιάζει πόσο αξιέπαινη είναι η σκληρή δουλειά σου, πόσο εντυπωσιακά είναι τα προσόντα σου, πόσο στενά Με ακολουθείς, πόσο γνωστός είσαι ή πόσο βελτιωμένη είναι η συμπεριφορά σου. Εφόσον δεν έχεις πράξει σύμφωνα με τις απαιτήσεις Mου, δεν θα μπορέσεις ποτέ να κερδίσεις τον έπαινό Μου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι παραβάσεις θα οδηγήσουν τον άνθρωπο στην κόλαση). «Το αν κάποιος αναζητά ειλικρινά δεν καθορίζεται από τον τρόπο με τον οποίο οι άλλοι τον κρίνουν ή τον τρόπο που τον βλέπουν οι άνθρωποι, αλλά από το αν το Άγιο Πνεύμα δουλεύει επάνω του και αν έχει την παρουσία του Αγίου Πνεύματος και καθορίζεται ακόμη περισσότερο από το εάν η διάθεση αλλάζει και αν έχει γνώση του Θεού αφού υποβληθεί στο έργο του Αγίου Πνεύματος για μια ορισμένη περίοδο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί). Μέσα από τα λόγια του Θεού, κατανόησα τις προθέσεις και τις απαιτήσεις Του. Αποδείχθηκε ότι η προηγούμενη πεποίθησή μου, πως ανώτερη κοινωνική θέση σήμαινε και πιο ελπιδοφόρο μέλλον και περισσότεροι έπαινοι από τον Θεό, ήταν υπολογισμός του έργου του Θεού από γήινη άποψη, κάτι που δεν θα μπορούσε να είναι πιο λάθος. Ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός υπολογίζει και καθορίζει το τέλος κάποιου, δεν βασίζεται στην κοινωνική θέση, την ιεραρχία ή τον όγκο του έργου που έχει επιτελέσει, αλλά στο αν απέκτησε την αλήθεια και στο αν πέτυχε αλλαγή στη διάθεσή του. Αν κάποιος δεν έχει κερδίσει την αλήθεια ούτε έχει επιτύχει αλλαγή στη διάθεσή του μέσα από το έργο του Θεού, τότε το πόσο υψηλή είναι η κοινωνική θέση του ή το πόσοι άνθρωποι τον υποστηρίζουν —όλα χάνουν το νόημά τους. Όχι μόνο δεν θα λάβει την επιδοκιμασία του Θεού, αλλά ο Θεός θα νοιώσει απέχθεια για αυτόν, θα τον απορρίψει και θα τον καταδικάσει. Μόνο δίνοντας σημασία στη γνώση του εαυτού του και του Θεού κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων του, και χρησιμοποιώντας τις πραγματικές του εμπειρίες για να ποτίσει και να υποστηρίξει τις αδελφές και τους αδελφούς, θα μπορέσει να επιλύσει τα τρέχοντα προβλήματα, να βρει ένα μονοπάτι για να κατευθύνει τις αδελφές και τους αδελφούς, και να κάνει το έργο του αποτελεσματικό. Κάποια σαν κι εμένα, που δεν επιδίωξε την είσοδό της ούτε άλλαξε καθόλου κατά την εργασία της, αλλά, αντίθετα, κυνηγούσε τυφλά τη φήμη και την κοινωνική θέση, τελικά μόνο ζημία προξενούσε σε όλο και περισσότερους αδελφούς και αδελφές και, τελικά, θα απορριπτόταν προσωπικά. Όταν τα σκέφθηκα αυτά, κατάλαβα ότι η παύση των καθηκόντων μου από την εκκλησία ήταν ένα περιβάλλον που ορίστηκε από τον Θεό, με στόχο τις λανθασμένες προθέσεις και επιθυμίες μου, καθώς και τη διεφθαρμένη μου φύση, ώστε να μπορέσω να κάνω την αυτοκριτική μου και να γνωρίσω τον εαυτό μου, να αλλάξω τις λανθασμένες απόψεις μου σχετικά με την επιδίωξη, και να ακολουθήσω το συντομότερο δυνατόν το σωστό μονοπάτι για την επιδίωξη της αλήθειας. Εκείνη τη στιγμή, ένοιωσα αληθινά την αγάπη, τη φροντίδα και τη σκέψη του Θεού, και προσευχήθηκα αμέσως σε Αυτόν: «Θεέ μου! Σε ευχαριστώ που μου έδωσες τη μεγάλη αγάπη Σου. Δεν είχα καταλάβει τις προθέσεις Σου και νόμιζα ότι η κατοχή φήμης και κοινωνικής θέσης θα εγγυούνταν την εκτίμησή Σου. Αυτό με έκανε να μην ενδιαφέρομαι καθόλου να εισέλθω στην αλήθεια κατά τη διάρκεια της εργασίας μου. Το μόνο που έκανα ήταν να επιδιώκω τυφλά τη φήμη, κάτι που είναι εντελώς αντίθετο με τις δικές Σου απαιτήσεις. Μέσα από τη διαφώτιση του λόγου Σου, κατανοώ τώρα τις απαιτήσεις Σου. Δεν θα ενεργώ πλέον σε άμεση αντίθεση προς το έργο Σου, όπως έκανα στο παρελθόν. Θα επιδιώξω αλλαγή στη διάθεσή μου και θα ακολουθήσω το σωστό μονοπάτι για την επιδίωξη της αλήθειας.»

Λίγο αργότερα, η εκκλησία κανόνισε και πάλι να ποτίζω τους νέους πιστούς και, επίσης, κανόνισε να μένω με μια νεαρή αδελφή. Η νεαρή αδελφή είχε ειλικρινή και παθιασμένη προσωπικότητα, έτσι σκέφτηκα: Αφού εγώ είμαι εσωστρεφής και δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ, ενώ η νεαρή αδελφή είναι εξωστρεφής και μιλά χωρίς επιφυλάξεις, θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε αυτήν την ευκαιρία για να μάθουμε από τα δυνατά σημεία η μια της άλλης, προκειμένου να αντισταθμίσουμε τις αδυναμίες μας. Παρόλο που σκέφτηκα κατ’ αυτόν τον τρόπο, υπήρχαν ακόμα κάποιες συγκρούσεις και παρανοήσεις στις τρέχουσες αλληλεπιδράσεις μας. Για να αλλάξω αυτήν την κατάσταση, άρχισα να μιλώ και να ενεργώ πιο προσεκτικά, από φόβο μήπως υπάρξουν περισσότερα δυσάρεστα περιστατικά. Η νεαρή αδελφή πήγαινε συνήθως στη δουλειά. Βλέποντάς την τόσο απασχολημένη όλη την ώρα, αποφάσισα να αναλάβω όλες τις δουλειές του σπιτιού για να της κάνω καλή εντύπωση και να βοηθήσω στη διατήρηση της σχέσης μας. Ποτέ δεν περίμενα ότι, αρκετούς μήνες αργότερα, η σχέση μας θα γινόταν, στην πραγματικότητα, πιο τεταμένη, κάτι που βρήκα ιδιαίτερα καταθλιπτικό και οδυνηρό. Ωστόσο, δεν έκανα ενδοσκόπηση ούτε αναγνώρισα τη διαφθορά μου και, αντ’ αυτού, εστίασα την προσοχή μου στη νεαρή αδελφή, σκεπτόμενη ότι ήταν δύσκολος άνθρωπος και υπερβολικά παράλογη. Μια μέρα, όταν η αδελφή επέστρεψε από την εργασία της και με είδε να κάνω τις δουλειές, είπε ωμά ότι το έκανα απλά από καθαρό ζήλο. Ακούγοντάς το αυτό, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω άλλο τα δάκρυα νιώθοντας αδικημένη. Εκείνη τη στιγμή, στ’ αλήθεια ήθελα να φύγω αμέσως και να μην επιστρέψω ποτέ. Αλλά τότε σκέφτηκα πως η αδελφή ήταν νεότερη από εμένα και ότι δεν είχε πολύ καιρό που πίστευε στον Θεό. Αν δεν μπορούσα να παραμερίσω τον εαυτό μου και συνέχιζα να της κρατάω κακία, τι θα σκέπτονταν για εμένα οι επικεφαλής της εκκλησίας και οι άλλοι αδελφοί και αδελφές; Θα έλεγαν ότι δεν έδειχνα αγάπη για τη νεαρή αδελφή και ότι ήμουν ανεύθυνη. Με τι μούτρα θα τους αντίκρυζα τότε; Αντιμετωπίζοντας μια τέτοια κατάσταση, πραγματικά δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Νοιώθοντας οδύνη, ήρθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ: «Θεέ μου! Νοιώθω τόσο μεγάλη οδύνη. Είναι λες και με πιέζουν βαριοί ογκόλιθοι, και μου είναι αδύνατον να βρω τη δύναμη να ξεφύγω. Αλλά πιστεύω ότι οι καλές Σου προθέσεις πρέπει να βρίσκονται κάπου μέσα σε αυτήν την κατάσταση που μου συνέβη. Το μόνο που Σε εκλιπαρώ είναι να με διαφωτίσεις, ώστε να μπορέσω να καταλάβω τις προθέσεις Σου και να διδαχθώ το μάθημα που θα πρέπει να διδαχθώ.» Σύντομα μετά την προσευχή, μια αδελφή απλώς έτυχε να έρθει να με βρει, έτσι άνοιξα την καρδιά μου και επικοινώνησα μαζί της για την κατάστασή μου. Αφού με άκουσε, η αδελφή είπε: «Όλο το έργο του Θεού είναι χάριν της σωτηρίας της ανθρωπότητας και όλες οι καταστάσεις που μας συμβαίνουν είναι για να μας διδάξουν μαθήματα. Αν έχουμε αυτά τα αρνητικά πράγματα μέσα μας, σημαίνει ότι, μέσα μας, υπάρχουν ακόμα κάποιες σατανικές τοξίνες, που είναι απεχθείς στον Θεό. Μέσα από αυτές τις καταστάσεις, ο Θεός θα μας καθάρει και θα μας αλλάξει...» Αφού έφυγε η αδελφή, στριφογύριζα στο κρεβάτι μου χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ, σκεπτόμενη: Τι είναι αυτό που ο Θεός καθαίρει και αλλάζει μέσα μου; Ως εκ τούτου, σηκώθηκα και διάβασα τον λόγο του Θεού: «Η φύση ενός ατόμου και το σε ποιον ανήκει εκείνος μπορεί να διαφανεί από τις απόψεις του για τη ζωή και τις αξίες. Ο Σατανάς διαφθείρει τους ανθρώπους μέσα από την εκπαίδευση και την επιρροή των εθνικών κυβερνήσεων και των διασήμων και σπουδαίων. Οι ανοησίες τους έχουν γίνει η ζωή και η φύση του ανθρώπου. Το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» είναι ένα γνωστό σατανικό ρητό που έχει ενσταλαχθεί σε όλους και έχει καταστεί ζωή των ανθρώπων. Υπάρχουν και άλλα λόγια φιλοσοφίας της ζωής που είναι έτσι. […] Υπάρχουν πολλά ακόμα σατανικά δηλητήρια στη ζωή των ανθρώπων, στον χειρισμό των πραγμάτων και στη συμπεριφορά τους και στις δοσοληψίες τους με τους άλλους. Δεν έχουν σχεδόν ούτε ένα ίχνος αλήθειας. Για παράδειγμα, η φιλοσοφία που ακολουθούν στη ζωή τους, ο τρόπος με τον οποίο ενεργούν, και τα αξιώματά τους είναι γεμάτα με τα δηλητήρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, και όλα αυτά προέρχονται από τον Σατανά. Επομένως, όλα τα πράγματα που ρέουν μέσα στα οστά και στο αίμα των ανθρώπων είναι όλα τους πράγματα του Σατανά» (από «Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, βυθίστηκα στις σκέψεις: Γιατί ζω μέσα σε τέτοια κατάθλιψη και οδύνη αυτούς τους τελευταίους μήνες; Ποιες τοξίνες του Σατανά κυριεύουν τη συμπεριφορά μου; Υπό τη διαφώτιση του Θεού, αισθάνθηκα την καρδιά μου να φωτίζεται σταδιακά μέσα μου, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω ότι ο λόγος για τον οποίο έδινα πάντα τόση σημασία στη φήμη και την κοινωνική θέση, ήταν η επιρροή και η σύγχυση από τις τοξίνες του Σατανά, όπως: «Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του οπουδήποτε μένει, όπως ακριβώς μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετάει», «Όπως ο φλοιός είναι ο λόγος ύπαρξης ενός δένδρου, έτσι κι η υπόληψη είναι ο λόγος ύπαρξης του ανθρώπου» και «Οι άνθρωποι πρέπει πάντοτε να πασχίζουν να γίνουν καλύτεροι από τους συγχρόνους τους». Η κυριαρχία αυτών των τοξινών με έκανε να νοιάζομαι τόσο πολύ για το κύρος και τη ματαιοδοξία, καθώς και για το τι σκέπτονταν οι άλλοι για εμένα. Ό,τι έκανα και έλεγα ήταν για να διατηρήσω την εικόνα και τη θέση μου στις καρδιές των άλλων ανθρώπων. Μόλις κάτι καταπατούσε το κύρος ή τη ματαιοδοξία μου, πονούσα και βασανιζόμουν. Όλα αυτά τα βάσανα και η πικρία οφείλονταν στον Σατανά. Θυμήθηκα ότι, από τη στιγμή που μετακόμισα με τη νεαρή αδελφή, η συμπεριφορά μου ήταν πάντα προσεκτική, προκειμένου να της κάνω καλή εντύπωση, φοβούμενη ότι, αν έλεγα ή έκανα κάτι λάθος, η εντύπωσή της για εμένα θα ήταν κακή. Ως εκ τούτου, ζούσα δουλοπρεπώς και ενεργούσα σαν ανόητη. Όταν η νεαρή αδελφή με αντιμετώπισε, δεν χρησιμοποίησα την ευκαιρία για να γνωρίσω τον εαυτό μου, αλλά ήμουν γεμάτη από απόψεις και προκαταλήψεις εναντίον της αδελφής, επειδή δεν ήθελα να χάσω το κύρος μου, επιθυμώντας, μάλιστα, ακόμα και να δραπετεύσω από αυτό το περιβάλλον. Για να διατηρήσω την εικόνα και το κύρος μου, δεν τολμούσα να ανοιχτώ στην νεαρή αδελφή, ακόμη και όταν, ορισμένες φορές, την έβλεπα να αποκαλύπτει κάποια μικρή διαφθορά ή να κάνει κάτι ασυμβίβαστο με την αλήθεια, από φόβο μην την προσβάλω και προξενήσω στη σχέση μας ακόμα μεγαλύτερη αποξένωση... Αυτές οι τοξίνες του Σατανά, όμως, με έκαναν όλο και πιο υποκρίτρια και πονηρή, κάτι που κατέστησε τη ζωή μου πολύ κουραστική και πικρή. Ευχόμουν πραγματικά να γινόταν να σπάσω το σκοτεινό αυτό κλουβί και να ξεσκίσω το ψεύτικο πρόσωπό μου, ώστε να μπορώ να ζω με απόλυτη ελευθερία και ανακούφιση. Αλλά δεν μπορούσα να το κάνω από μόνη μου, οπότε γονάτισα ενώπιον του Θεού και Του άνοιξα την καρδιά μου: «Θεέ μου! Θεωρούσα πάντα τον έπαινο και τη φήμη ως ένα είδος απόλαυσης. Τώρα βλέπω ότι έκανα λάθος. Η επιδίωξή τους δεν αποτελεί υπέροχη απόλαυση αλλά οδύνη, κατάθλιψη, δουλεία και περιορισμό. Τώρα βλέπω επίσης ξεκάθαρα ότι με εξαπάτησαν και με εξουσίαζαν οι φιλοσοφίες του Σατανά, κάνοντάς με να επιδιώκω φήμη και κοινωνική θέση, καθώς και κύρος και ματαιοδοξία. Για όλη μου την οδύνη, μοναδικός υπαίτιος είναι ο Σατανάς. Θεέ μου! Στ’ αλήθεια δεν θέλω πια να ζω σύμφωνα με τις φιλοσοφίες του Σατανά. Σε ικετεύω να μου χαρίσεις τη σωτηρία Σου˙ δείξε μου τον σωστό δρόμο να τον κάνω πράξη και δώσε μου την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη να ξεφύγω από την παγίδα του Σατανά και να ενεργώ σύμφωνα με τις δικές Σου απαιτήσεις.» Μετά την προσευχή, ένοιωσα μια πρωτοφανή ανακούφιση. Ταυτόχρονα, συνειδητοποίησα ότι ο μόνος τρόπος να επιλύσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου ήταν η επιδίωξη της αλήθειας. Έπειτα, είδα το ακόλουθο εδάφιο από τον λόγο του Θεού: «Εάν δεν εστιάζεις στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους, αλλά διατηρείς μια σωστή σχέση με τον Θεό, αν είσαι πρόθυμος να δώσεις την καρδιά σου στον Θεό και να μάθεις να Τον υπακούς, πολύ φυσικά, οι σχέσεις σου με όλους τους ανθρώπους θα γίνουν σωστές. Με αυτόν τον τρόπο, οι σχέσεις αυτές δεν εδραιώνονται στη σάρκα, αλλά στη θεμελίωση της αγάπης του Θεού. Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου αλληλεπιδράσεις βασισμένες στη σάρκα, αλλά στο πνεύμα υπάρχει συντροφικότητα καθώς και αγάπη, παρηγοριά και φροντίδα του ενός για τον άλλο. Αυτό γίνεται μόνο στο θεμέλιο μιας καρδιάς που ικανοποιεί τον Θεό. Αυτές οι σχέσεις δεν διατηρούνται στηριζόμενες σε μια ανθρώπινη φιλοσοφία ζωής, αλλά διαμορφώνονται πολύ φυσικά μέσα από το βάρος για τον Θεό. Δεν απαιτούν ανθρώπινη προσπάθεια - ασκούνται μέσω των αρχών του λόγου του Θεού. Είσαι πρόθυμος να μεριμνάς για το θέλημα του Θεού; […] Είσαι πρόθυμος να δώσεις εντελώς την καρδιά σου στον Θεό και να μην σκέφτεσαι τη θέση σου ανάμεσα στους ανθρώπους;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η δημιουργία μιας κανονικής σχέσης με τον Θεό είναι πολύ σημαντική). Τα λόγια του Θεού μού υπέδειξαν μια ξεκάθαρη οδό να κάνω πράξη, και αυτή είναι να κάνω πράξη το να είμαι έντιμο άτομο και να μην ενδιαφέρομαι πια για φήμη ή να διατηρήσω την εικόνα και τη θέση μου στις καρδιές των ανθρώπων. Αντίθετα, θα πρέπει να δώσω την καρδιά μου στον Θεό, να εξυψώνω τα λόγια Του και να γίνω μάρτυράς τους σε όλα, να κάνω την αλήθεια πράξη και να υπακούω τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσω να δημιουργήσω μια κανονική σχέση με τον Θεό. Η κανονική σχέση με τον Θεό οδηγεί, φυσικά, σε κανονικές σχέσεις και με τους άλλους ανθρώπους. Ως εκ τούτου, βαθιά μέσα μου, αποφάσισα να ενεργώ σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και να διαλύσω σταδιακά τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Από τότε, επικοινωνούσα συχνά και συνειδητά με την νεαρή αδελφή και διαβάζαμε μαζί τα λόγια του Θεού. Αν, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μας, συναντούσαμε προβλήματα που αδυνατούσαμε να λύσουμε, προσευχόμασταν μαζί στο Θεό και αναζητούσαμε απαντήσεις στα λόγια Του. Τα πηγαίναμε πολύ καλά μεταξύ μας. Προτού καν το καταλάβω, το φορτίο στο σώμα μου και η κατάθλιψη στην καρδιά μου εξανεμίστηκαν, και ένα πολυαναμενόμενο χαμόγελο αναδύθηκε στο πρόσωπό μου. Είχα βιώσει πραγματικά την ανακούφιση και τη χαρά που φέρνει το να κάνει κανείς πράξη τα λόγια του Θεού. Ευχαριστώ ειλικρινά τον Θεό που με έσωσε.

Έπειτα από αυτούς τους λίγους μήνες οδυνηρού εξευγενισμού, τελικά κατάλαβα γιατί ο Θεός δεν μας αφήνει να χρησιμοποιούμε φιλοσοφίες για τη ζωή προκειμένου να διατηρούμε σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Επειδή όλες αυτές οι φιλοσοφίες για τη ζωή και τα αποκαλούμενα ρητά είναι τοξίνες που ο Σατανάς εμφυτεύει στους ανθρώπους και εργαλεία που χρησιμοποιεί για να τους δεσμεύσει και να τους βλάψει. Αυτές οι σατανικές φιλοσοφίες μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους να δημιουργούν μόνο διχόνοια, σύγκρουση και θάνατο, και το μόνο που μπορούν να φέρουν στους ανθρώπους είναι κατάθλιψη και πόνος. Αυτό συμβαίνει επειδή ο ίδιος ο Σατανάς είναι διαφθορά και διχόνοια, και μόνο τα λόγια του Θεού και όσα απαιτεί Εκείνος από τους ανθρώπους μπορούν να τους επιτρέψουν να κάνουν ειρήνη μεταξύ τους. Μόνο ζώντας μέσα στα λόγια του Θεού και ενεργώντας σύμφωνα με αυτά, οι άνθρωποι μπορούν να σπάσουν τις σκοτεινές επιρροές του Σατανά και να ζήσουν με πλήρη ελευθερία και ανακούφιση ενώπιον του Θεού. Ταυτόχρονα, είδα, επίσης, ότι η συμβίωσή μου με τη νεαρή αδελφή ήταν μια θαυμάσια διευθέτηση του Θεού που συστάθηκε στοχεύοντας τις βαθιά ριζωμένες μέσα μου τοξίνες του Σατανά, καθώς και τις πρακτικές μου ανάγκες. Αν ο Θεός δεν είχε εργαστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα είχα αναγνωρίσει ποτέ την έκταση της ζημιάς, που σατανικές τοξίνες όπως: «Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του οπουδήποτε μένει, όπως ακριβώς μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετάει» και «Όπως ο φλοιός είναι ο λόγος ύπαρξης ενός δένδρου, έτσι κι η υπόληψη είναι ο λόγος ύπαρξης του ανθρώπου», μου είχαν προξενήσει. Θα εξακολουθούσα να λατρεύω αυτές τις τοξίνες ως κάτι θετικό, το οποίο θα με έκανε όλο και πιο υπεροπτική και διεφθαρμένη και, τελικά, θα με οδηγούσε σε ξεπεσμό και καταστροφή. Αυτές οι καταστάσεις και οι δοκιμασίες ήταν ακριβώς η σπουδαία σωτηρία μου από τον Θεό!

Αργότερα, εξελέγην επικεφαλής της εκκλησίας. Αρχικά, όταν αντιμετώπιζα προβλήματα, συχνά άκουγα προτάσεις από τις αδελφές και τους αδελφούς, χωρίς να με νοιάζει τι θα σκέπτονταν οι άλλοι για εμένα. Αλλά δεν άργησε να αρχίσει να φουντώνει ξανά η επιθυμία μου να επιδιώκω φήμη. Καθώς ξεκίνησα να εκπληρώνω αυτό το καθήκον νωρίτερα από την άλλη επικεφαλής στην εκκλησία, οι αδελφές και οι αδελφοί έρχονταν φυσικά περισσότερο σε μένα, όταν υπήρχε ζήτημα. Βαθμηδόν, άρχισα να παρασύρομαι και σκεπτόμουν ότι ήμουν ανώτερη από εκείνη την αδελφή. Στις συναθροίσεις με αυτήν την αδελφή, μιλούσα πάντα για φαινομενικά σημαντικά δόγματα, προκειμένου να επιδειχθώ και να κερδίσω την αναγνώριση και τον θαυμασμό των αδελφών, καθώς και για να τους κάνω να νομίζουν ότι ήμουν καλύτερή της. Μια φορά, κατά τη διάρκεια μιας μικρής ομαδικής συνάθροισης, μια σκέψη ήρθε στο μυαλό μου, αμέσως μετά την επικοινωνία της αδελφής για λίγη ώρα: Πρέπει να επικοινωνώ περισσότερο, αλλιώς οι αδελφές και οι αδελφοί θα πιστέψουν ότι δεν είμαι τόσο καλή όσο αυτή. Έτσι, μόλις έγινε παύση, «χώθηκα» και άρχισα να επικοινωνώ χωρίς διακοπή. Ακριβώς τη στιγμή που άρχιζα να βρίσκω πραγματικά τον ρυθμό μου, ένας αδελφός δίπλα μου με διέκοψε: «Δεν γίνεται να μιλάμε συνεχώς για κενά δόγματα. Θα πρέπει να επικοινωνούμε κάποιες πρακτικές εμπειρίες και γνώσεις, ώστε να εφοδιάζουμε τις αδελφές και τους αδελφούς.» Ακούγοντας τα λόγια του αδελφού, ένοιωσα σαν να με είχε χαστουκίσει δημόσια. Με το πρόσωπό μου κατακόκκινο, σκέφτηκα: Αρχικά, είχα την πρόθεση να πω λίγα επιπλέον λόγια, έτσι ώστε να ανέβω ψηλά στην εκτίμηση των αδελφών, αλλά τώρα η πρόθεσή μου αυτή με έχει φέρει σε πολύ δύσκολη θέση! Εκείνη την ώρα, έψαχνα να βρω τρύπα να κρυφτώ. Καθώς υπέφερα μέσα μου, ο αδελφός διάβασε ένα εδάφιο από τον λόγο του Θεού: «Μερικοί άνθρωποι εξιδανικεύουν ιδιαιτέρως τον Παύλο. Τους αρέσει να βγαίνουν έξω και να δίνουν ομιλίες και να κάνουν έργο· τους αρέσει να συναντώνται· τους αρέσει να τους ακούν οι άνθρωποι, να τους λατρεύουν και να τους περιβάλλουν. Τους αρέσει να έχουν κύρος στο μυαλό των άλλων και το εκτιμούν όταν οι άλλοι τιμούν την εικόνα τους. […] Αν πράγματι συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, τότε τούτο αρκεί για να δείξει ότι είναι αλαζόνες και επηρμένοι. Δεν λατρεύουν καθόλου τον Θεό· επιδιώκουν υψηλότερη θέση και επιθυμούν να έχουν εξουσία πάνω στους άλλους, να τους καταλαμβάνουν και να έχουν κύρος στο μυαλό τους. Οι πτυχές της φύσης τους που ξεχωρίζουν είναι η αλαζονεία και η έπαρση, μια απροθυμία να λατρεύουν τον Θεό και μια επιθυμία να λατρεύονται από τους άλλους. Πρόκειται για κλασική εικόνα του Σατανά. Τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να σας προσφέρουν μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα της φύσης τους» (από «Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Κάθε λέξη της κρίσης του Θεού ήταν σαν βελόνα που τρυπούσε την καρδιά μου, κάνοντάς με να ντρέπομαι ακόμα περισσότερο. Θυμήθηκα ότι, προτού πιστέψω στον Θεό, απολάμβανα ιδιαιτέρως να με θαυμάζουν όλοι και πάσχιζα ολόψυχα να ξεχωρίσω και να γίνω μια δυνατή και επιτυχημένη γυναίκα. Μετά τη συντριβή εκείνου του ονείρου, νόμιζα ότι θα μπορούσα να εκπληρώσω το όνειρό μου για φήμη και κοινωνική θέση στην εκκλησία. Ειδικά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ανταγωνίστηκα κρυφά αυτήν την αδελφή, για να προκαλέσω τον θαυμασμό των αδελφών. Επιφανειακά, ανταγωνιζόμουν ένα άτομο για κοινωνική θέση αλλά, κατ’ ουσίαν, ανταγωνιζόμουν για τον εκλεκτό λαό του Θεού, τον Θεό. Και αυτό, επειδή εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό θα πρέπει να Τον θαυμάζουν, να Τον λατρεύουν και να Του δώσουν μια θέση στις καρδιές τους. Αντ’ αυτού, ήθελα να έχω εγώ θέση στις καρδιές των αδελφών και να τους κάνω να με θαυμάζουν και να με λατρεύουν. Δεν πρόκειται για κατάφορη αντίσταση κατά του Θεού; Μόνο όταν ήρθα αντιμέτωπη με τα γεγονότα, μπόρεσα να δω ότι η φύση μου στρέφεται κατά του Θεού. Αν δεν βιώνω το παίδεμα και την κρίση του Θεού και δεν επιτυγχάνω αλλαγή στη διάθεσή μου, τότε, έστω κι αν εξωτερικά μοιάζω να δαπανώ με πάθος και ενεργά για τον Θεό, στην πραγματικότητα, πράττω το κακό και Του αντιστέκομαι. Ταυτόχρονα, είδα ξεκάθαρα ότι ο Σατανάς διαφθείρει τους ανθρώπους, ενσταλάζοντας με διάφορους τρόπους τοξίνες στο μυαλό και την ψυχή τους, κάνοντάς τους να αγωνίζονται για φήμη και κοινωνική θέση και, με τον τρόπο αυτόν, τους κάνει να απομακρύνονται σταδιακά από τον Θεό, να Τον προδίδουν και, τελικά, τους σέρνει στην κόλαση. Σκεπτόμενη αυτά, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον φόβο μου, και άρχισα, επίσης, να περιφρονώ την άγνοια και την ανοησία μου, τη βαθιά διαφθορά μου, καθώς και τις σατανικές τοξίνες που είχαν ριζώσει βαθιά μέσα μου. Αν δεν ήμουν υπό το κράτος της φήμης και της κοινωνικής θέσης, δεν θα βρισκόμουν υπό τον έλεγχο προσώπων, περιστάσεων ή πραγμάτων, και θα επιζητούσα μονάχα να ικανοποιώ τον Θεό, εκπληρώνοντας το καθήκον μου ως δημιουργημένο πλάσμα. Αν δεν με έλεγχαν η φήμη και η κοινωνική θέση, μέσα από την εκπλήρωση των καθηκόντων μου, θα επικεντρωνόμουν στο να εξυψώνω τον Θεό, να γίνομαι μάρτυράς Του και να φέρνω τις αδελφές και τους αδελφούς ενώπιόν Του. Αν δεν με έλεγχαν η φήμη και η κοινωνική θέση, δεν θα ζούσα καθημερινά μέσα στην κατάθλιψη και το μαρτύριο, μην μπορώντας να απολαύσω την ανακούφιση και την ευτυχία που φέρνει η αλήθεια. Αν δεν με έλεγχαν η φήμη και η κοινωνική θέση, θα δημιουργούσα κανονικές σχέσεις με τις αδελφές και τους αδελφούς, και θα υποστηρίζαμε και θα βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον πνευματικά, αντί εγώ να χρησιμοποιώ προσωπείο, προκειμένου να εξαπατώ τους άλλους για την εμπιστοσύνη και τον θαυμασμό τους... Όλα αυτά οφείλονταν αποκλειστικά στις τοξίνες του Σατανά που συνέχιζαν να με βλάπτουν μέχρι σήμερα. Ο Σατανάς είναι στ’ αλήθεια υπέρμετρα ποταπός και κακός. Είναι ένας δαίμονας που καταβροχθίζει ψυχές! Υπό τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού, ανέπτυξα τη θέληση και το θάρρος να απαρνηθώ τη σάρκα μου και να κάνω πράξη την αλήθεια. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Η ζημία της φήμης και της κοινωνικής θέσης είναι υπαίτια για την κατάσταση, στην οποία βρίσκομαι σήμερα. Προκειμένου να επιδιώξω αυτά τα πράγματα, άφησα πίσω τις δικές Σου απαιτήσεις, επιδεικνύοντας ανυπακοή και αντίσταση σε Εσένα ξανά και ξανά, και προκαλώντας Σου θλίψη και αηδία. Τώρα πια, μισώ αυτά τα πράγματα από τα βάθη της καρδιάς μου. Θα τα απαρνηθώ και θα τα εγκαταλείψω τελείως. Γίνε, Σε παρακαλώ, ο οδηγός μου στο μελλοντικό μου μονοπάτι.» Από τότε, διατήρησα πολύ ηπιότερη συμπεριφορά και, κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, άρχισα να επικεντρώνομαι στην αφήγηση των δικών μου πραγματικών εμπειριών. Όταν οι αδελφές και οι αδελφοί είχαν προβλήματα, άνοιγα συνειδητά την καρδιά μου για να επικοινωνήσω μαζί τους για την εποχή που εγώ η ίδια συναντούσα προβλήματα και για τη διαφώτιση και καθοδήγηση των λόγων του Θεού, ώστε να κατανοήσουν τις προθέσεις Του και να αναγνωρίσουν την αγάπη Του. Ενεργώντας έτσι, ένοιωθα πιο άνετη και φωτισμένη μέσα μου, κάνοντας κάθε μέρα ιδιαίτερα ικανοποιητική.

Αφού βίωσα ξανά και ξανά την κρίση και το παίδεμα του Θεού, αλλά και την αντιμετώπιση και το κλάδεμά Του, άρχισα να αποκτώ πραγματική γνώση της σατανικής μου φύσης. Όποτε αντιμετώπιζα ξανά πράγματα όπως φήμη, κοινωνική θέση και κύρος, συνειδητά προσευχόμουν στον Θεό και συνεργαζόμουν μαζί Του, και απαρνιόμουν τη σάρκα μου και έκανα πράξη την αλήθεια. Μια φορά, κάποια αδελφή σε μια γειτονική εκκλησία δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ακούγοντάς το, περνούσαμε συχνά από εκεί για να επικοινωνήσουμε μαζί της και είχαμε ειλικρινείς συνομιλίες. Μετά από κάποιο διάστημα, η κατάστασή της βελτιώθηκε και άρχισε να συνεργάζεται ενεργά με το έργο του ευαγγελίου. Μεταξύ των νέων πιστών που έφερε, υπήρχε κάποιος που πραγματικά πεινούσε για την αλήθεια και επίσης προόδευσε πολύ γρήγορα. Ως εκ τούτου, σκοπεύαμε να την καλλιεργήσουμε ως επικεφαλής της εκκλησίας για τους νέους πιστούς. Εκείνη την εποχή, η γειτονική εκκλησία μάς έγραψε, ζητώντας να πάει η αδελφή εκεί, για να εκτελέσει το καθήκον της. Μέσα μου ήμουν εξαιρετικά απρόθυμη, αλλά τότε μια δεύτερη σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: Οι εκκλησίες αποτελούν ένα ολοκληρωμένο σύνολο. Αυτό που θέλει ο Θεός, είναι μια συλλογική έκφραση. Όποια εκκλησία και αν υπηρετεί η νέα πιστή, εφόσον μπορεί να εκπληρώνει το καθήκον της, θα παρηγορεί την καρδιά του Θεού. Η προηγούμενη σκέψη μου δεν εξακολουθούσε να είναι προς χάριν της φήμης και της κοινωνικής θέσης; Δεν επικεντρωνόμουν ακόμα στην προσωπική εικόνα και το κύρος μου; Αυτό μου θύμισε τα λόγια του Θεού: «Σκληρή, βάναυση ανθρωπότητα! Η πονηριά και η μηχανορραφία, το σπρωξίδι μεταξύ των ανθρώπων, το κυνήγι για φήμη και περιουσία, η κοινή σφαγή – πότε επιτέλους θα σταματήσουν όλα αυτά; Ο Θεός έχει πει εκατοντάδες χιλιάδες λόγια, ωστόσο κανείς δεν λογικεύτηκε. Δρουν για χάρη των οικογενειών τους, για τους γιους και τις κόρες τους, για την καριέρα τους, τις προοπτικές τους, το κύρος τους, τη ματαιοδοξία, τα χρήματα, για χάρη των ρούχων, του φαγητού και της σάρκας – ποιανού οι πράξεις είναι για χάρη του Θεού; Ακόμη και μεταξύ αυτών που οι πράξεις τους είναι για χάρη του Θεού, υπάρχουν μόνο λίγοι που γνωρίζουν τον Θεό. Πόσοι δεν δρουν για χάρη των δικών τους συμφερόντων; Πόσοι δεν καταπιέζουν και δεν κάνουν διακρίσεις κατά άλλων για να διατηρήσουν το κύρος τους;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι πονηροί θα τιμωρηθούν σίγουρα). Σωστά! Κοιτάξτε τη διαγωγή και τη συμπεριφορά μου. Κυνηγούσα πάντα τη φήμη, η οποία δεν ήταν για τον Θεό. Πόσο εγωίστρια ήμουν! Απολάμβανα την εξύψωση και την καλοσύνη του Θεού, αλλά καθημερινά προσπαθούσα επιμελώς και έσπαγα το κεφάλι μου για να κερδίσω φήμη και κοινωνική θέση. Αν και πίστευα στον Θεό κατ’ όνομα, δεν ενεργούσα σύμφωνα με τις προθέσεις και τις απαιτήσεις Του και, κατ’ ουσίαν, δεν υπάκουα καθόλου Εκείνον. Το κριτήριο του Θεού για το αν ο άνθρωπος πιστεύει ειλικρινά σε Εκείνον, δεν βασίζεται στην εξωτερική του συμπεριφορά ή την εκτίμηση των άλλων στο πρόσωπό του, αλλά στο κατά πόσο μπορεί να αφήσει όσα στην καρδιά του δεν συμβαδίζουν με τις προθέσεις του Θεού όταν του συμβαίνουν διάφορες καταστάσεις, στο κατά πόσο μπορεί να σκέπτεται προς το συμφέρον της εκκλησίας, και αν μπορεί να ικανοποιεί και να αγαπά τον Θεό στα πάντα. Αφού κατανόησα τις προθέσεις του Θεού, ξάφνου η καρδιά μου αγαλλίασε και αμέσως μετέφερα αυτή τη νέα πιστή στη γειτονική εκκλησία.

Βιώνοντας για αρκετά χρόνια το έργο του Θεού, κατάλαβα πιο καθαρά: Η φήμη και η κοινωνική θέση αποτελούν τεχνάσματα που χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να ξεγελά τους ανθρώπους, και αλυσίδες για να τους δένει. Οι άνθρωποι που ζουν υπό τη σφαίρα επιρροής του, μπορούν μόνο να είναι δεμένοι και να ξεγελιούνται από αυτόν, χωρίς καμία απολύτως ελευθερία. Από την άλλη πλευρά, ο λόγος του Θεού είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή. Οι άνθρωποι που ζουν υπό τον λόγο του Θεού ζουν μέσα στο φως και τις ευλογίες Του. Ο άνθρωπος θα μπορεί να βιώσει την ανακούφιση και την ελευθερία της ζωής ενώπιον του Θεού, αν προσπαθεί λίγο να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις Του και να κάνει πράξη την αλήθεια όπως ζητά Εκείνος. Αναλογιζόμενη τον πόνο και τα δεινά που μου έφεραν η φήμη και η κοινωνική θέση και, μετά, το έργο της σωτηρίας που ο Θεός επιτέλεσε πάνω μου, αισθάνομαι πραγματικά ευγνώμων και υποχρεωμένη προς Εκείνον. Για να με σώσει από τα δεσμά της φήμης και της κοινωνικής θέσης, ο Θεός κανόνισε με περίτεχνο τρόπο διάφορα περιβάλλοντα, ανθρώπους, πράγματα και περιστατικά και, χρησιμοποιώντας το πρακτικό έργο Του, με οδήγησε και με καθοδήγησε βήμα-βήμα, επιτρέποντάς μου να βαδίσω στο σωστό μονοπάτι στη ζωή. Κάθε περιβάλλον και κάθε εκδήλωση σχεδιάστηκε με περίτεχνο τρόπο από τον Θεό και, πίσω από το κάθε ένα τους, βρίσκεται η μεγάλη αγάπη Του για εμένα. Αφού βίωσα επανειλημμένα το παίδεμα και την κρίση, σταδιακά είδα την πραγματικότητα της διαφθοράς μου. Επίσης, γνώρισα το πρακτικό έργο του Θεού, είδα την αγιοσύνη, το μεγαλείο και την ανιδιοτέλειά Του, και ένοιωσα βαθιά τη σκέψη και την έγνοια Του να σώσει την ανθρωπότητα. Στις μελλοντικές μου εμπειρίες θα είμαι πιο πρόθυμη να δεχτώ το παίδεμα και την κρίση του Θεού, τις δοκιμασίες και τους εξευγενισμούς Του, ώστε η διεφθαρμένη μου διάθεση να μπορέσει να καθαρθεί και να αλλάξει το συντομότερο δυνατόν, και να μπορέσω, έτσι, να βιώσω όντως μια αληθινά ουσιαστική και πολύτιμη ζωή!

Υποσημειώσεις:

α. Το αρχικό κείμενο δεν περιέχει τη φράση «επιθυμία για».