Επειδή ορισμένοι πιστεύουν στον Θεό εδώ και πολλά χρόνια και έχουν παρακολουθήσει πολλά κηρύγματα, έχουν πάρει ένα μικρό όφελος από όλα αυτά. Τουλάχιστον μπορούν και απαγγέλλουν κάποια λόγια και δόγματα που φαίνεται ότι συμφωνούν με την αλήθεια. Κι όμως, όταν τους συμβεί κάτι, δεν μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια· δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως που να συμφωνεί με την αλήθεια. Θα έλεγε κανείς ότι, στα τόσα χρόνια που πιστεύουν στον Θεό, δεν έχουν κάνει ούτε ένα πράγμα για να προστατεύσουν το έργο της εκκλησίας, ούτε μία δίκαιη πράξη. Πώς εξηγείται αυτό; Παρότι μπορούν και ξεστομίζουν λόγια και δόγματα, σε καμία περίπτωση δεν κατανοούν την αλήθεια, οπότε δεν μπορούν και να την κάνουν πράξη. Όταν μερικοί άνθρωποι συναναστρέφονται σχετικά με την αυτογνωσία τους, το πρώτο πράγμα που βγαίνει από το στόμα τους είναι: «Είμαι ένας διάβολος, ένας ζωντανός Σατανάς, άνθρωπος που αντιστέκεται στον Θεό. Τον παρακούω και Τον προδίδω· είμαι οχιά, κακός άνθρωπος, τρισκατάρατος». Είναι αυτό αληθινή αυτογνωσία; Μιλούν μόνο με γενικόλογα. Γιατί δεν δίνουν παραδείγματα; Γιατί δεν φέρνουν τα αίσχη που έκαναν στο φως της ημέρας για ανάλυση; Κάποιοι που δεν έχουν καλή κρίση τούς ακούνε και σκέφτονται: «Αυτή μάλιστα, είναι αληθινή αυτογνωσία! Έχουν επίγνωση ότι είναι σαν τον διάβολο, τον Σατανά, και μάλιστα καταριούνται τον εαυτό τους —σε τι επίπεδο έχουν φτάσει!» Πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα οι νέοι πιστοί, παραπλανώνται εύκολα από τέτοια λόγια. Νομίζουν ότι ο ομιλητής είναι αγνός και κατανοεί τα πνευματικά ζητήματα, ότι αγαπά την αλήθεια και έχει τα προσόντα να γίνει επικεφαλής. Ωστόσο, μόλις αλληλεπιδράσουν μαζί του για λίγο, διαπιστώνουν ότι δεν είναι έτσι, ότι το άτομο δεν είναι αυτό που φαντάζονταν, ότι είναι εξαιρετικά ψεύτικο και απατηλό, επιδέξιο στη μεταμφίεση και την προσποίηση, οπότε απογοητεύονται πολύ. Πότε θεωρεί ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν πραγματικά τον εαυτό τους; Μη λαμβάνεις υπόψη σου μόνο τι λένε. Το βασικό είναι να διαπιστώσεις αν αποδέχονται την αλήθεια και την κάνουν πράξη. Όσοι κατανοούν πραγματικά την αλήθεια, όχι μόνο έχουν αληθινή αυτογνωσία, αλλά, το σημαντικότερο, κάνουν πράξη την αλήθεια. Δεν μιλούν μόνο για ό,τι κατανοούν πραγματικά, αλλά κάνουν πραγματικά και ό,τι λένε. Δηλαδή, τα λόγια τους είναι πλήρως ευθυγραμμισμένα με τις πράξεις τους. Αν αυτό που λένε ακούγεται συγκροτημένο και ευχάριστο, αλλά δεν το κάνουν ούτε το βιώνουν, τότε έχουν γίνει Φαρισαίοι, είναι υποκριτές και σίγουρα δεν έχουν πραγματική αυτογνωσία. Πολλοί άνθρωποι ακούγονται πολύ συγκροτημένοι όταν συναναστρέφονται την αλήθεια, όμως δεν συνειδητοποιούν πότε εκδηλώνουν διεφθαρμένη διάθεση. Έχουν αυτοί οι άνθρωποι αυτογνωσία; Εάν δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους, καταλαβαίνουν την αλήθεια; Όσοι δεν έχουν αυτογνωσία, δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, ενώ όσοι μιλούν θεωρητικά για την αυτογνωσία έχουν ψευδή πνευματικότητα και είναι ψεύτες. Μερικοί φαίνονται πολύ συγκροτημένοι όταν ξεστομίζουν λόγια και δόγματα, αλλά το πνεύμα τους είναι απαθές και θολωμένο, δεν έχουν αντίληψη και δεν αντιδρούν σε τίποτα. Είναι απαθείς, όμως μερικές φορές, από τα λεγόμενά τους, φαίνονται αρκετά οξυδερκείς. Για παράδειγμα, αμέσως μετά από ένα περιστατικό, αποκτούν αμέσως αυτογνωσία και λένε: «Μόλις τώρα μου ήρθε μια ιδέα. Τη σκέφτηκα και συνειδητοποίησα ότι ήταν πανούργα, ότι εξαπατούσα τον Θεό». Όσοι δεν έχουν διακριτική ικανότητα ζηλεύουν όταν το ακούνε αυτό και λένε: «Αυτό το άτομο συνειδητοποιεί αμέσως πότε εκδηλώνει διαφθορά, και μπορεί να ανοιχτεί και να συναναστραφεί σχετικά με αυτό. Αντιδρά πολύ γρήγορα, το πνεύμα του είναι οξυδερκές, είναι πολύ καλύτερος από εμάς. Πραγματικά επιδιώκει την αλήθεια». Είναι αυτός ακριβής τρόπος να μετράς τους ανθρώπους; (Όχι.) Με ποια κριτήρια πρέπει να αξιολογούνται οι άνθρωποι όσον αφορά την αυτογνωσία; Όχι μόνο από όσα ξεστομίζουν. Πρέπει να εξετάζετε, επίσης, τι πραγματικά εκδηλώνουν. Η απλούστερη μέθοδος είναι να εξετάζετε εάν είναι σε θέση να κάνουν πράξη την αλήθεια —αυτό είναι το κρισιμότερο. Αν κάνουν πράξη την αλήθεια, τότε γνωρίζουν αληθινά τον εαυτό τους, γιατί μόνο όσοι έχουν πραγματική αυτογνωσία εκδηλώνουν μετάνοια. Μόνο όσοι εκδηλώνουν μετάνοια, έχουν πραγματική αυτογνωσία. Για παράδειγμα, μπορεί κανείς να γνωρίζει ότι είναι δόλιος, ότι έχει στο μυαλό του διαρκώς μικροπρεπείς δολοπλοκίες και συνωμοσίες, και μπορεί και να καταλάβει πότε οι άλλοι αποκαλύπτουν δολιότητα. Γι’ αυτό, λοιπόν, αφού παραδεχτεί ότι ήταν δόλιος, να εξετάσεις αν απέβαλε τη δολιότητά του και αν μετανοεί. Και αν αποκαλύψει και πάλι δολιότητα, εξέτασε αν νιώθει τύψεις και ντροπή, ή αν έχει μετανιώσει ειλικρινά. Αν δεν νιώθει καθόλου ντροπή, πόσο μάλλον μετάνοια, τότε η αυτογνωσία του είναι επιπόλαια και επιφανειακή. Απλώς ενεργεί μηχανικά· δεν έχει αληθινή γνώση. Δεν θεωρεί τη δολιότητα ως κάτι μοχθηρό ή δαιμονικό, και σίγουρα δεν αισθάνεται πόσο ξεδιάντροπη και άθλια συμπεριφορά έχει. Σκέφτεται το εξής: «Όλοι οι άνθρωποι είναι δόλιοι. Και όσοι δεν είναι, είναι άμυαλοι. Δεν είσαι κακός άνθρωπος αν είσαι λίγο δόλιος. Εγώ δεν έχω κάνει κακό· δεν είμαι δα και ο πιο δόλιος άνθρωπος στον κόσμο». Υπάρχει περίπτωση αυτός ο άνθρωπος να έχει αληθινή αυτογνωσία; Σε καμία περίπτωση. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει επίγνωση της δόλιας διάθεσής του και δεν τον αηδιάζει η δολιότητα. Οτιδήποτε λέει σχετικά με την αυτογνωσία είναι προσποιητά και κενά λόγια. Δεν έχει αληθινή αυτογνωσία όποιος δεν αναγνωρίζει την ίδια του τη διεφθαρμένη διάθεση. Δεν είναι εύκολο να αποδεχθεί την αλήθεια ένας δόλιος άνθρωπος· γι’ αυτό και όποιος είναι δόλιος δεν μπορεί να αποκτήσει αληθινή αυτογνωσία. Όσα, λοιπόν, λόγια και δόγματα κι αν ξεστομίσει, δεν πρόκειται να αλλάξει αληθινά.

Πώς μπορεί κανείς να διακρίνει αν ένας άνθρωπος αγαπά την αλήθεια; Από μία άποψη, πρέπει να εξετάσει εάν αυτό το άτομο μπορεί να γνωρίσει τον εαυτό του με βάση τον λόγο του Θεού, εάν μπορεί να κάνει αυτοκριτική και να αισθανθεί αληθινή μεταμέλεια. Από μια άλλη άποψη, πρέπει να εξετάσει εάν μπορεί ν’ αποδεχθεί και να κάνει πράξη την αλήθεια. Τότε, είναι άτομο που αγαπά την αλήθεια και υπακούει το έργο του Θεού. Εάν απλώς αναγνωρίζει την αλήθεια, αλλά δεν την αποδέχεται ποτέ ούτε την κάνει πράξη, και όπως λένε κάποιοι «Κατανοώ όλη την αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να την κάνω πράξη», αυτό αποδεικνύει ότι δεν αγαπά την αλήθεια. Μερικοί άνθρωποι παραδέχονται ότι ο λόγος του Θεού είναι η αλήθεια κι ότι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις· λένε δε, ότι είναι πρόθυμοι να μετανοήσουν και να ξεκινήσουν από την αρχή. Κατόπιν, όμως, δεν κάνουν καμία απολύτως αλλαγή. Μιλούν κι ενεργούν όπως και πριν. Όταν μιλούν για αυτογνωσία, είναι σαν να λένε κάποιο αστείο ή να φωνάζουν ένα σύνθημα. Δεν κάνουν αυτοκριτική ούτε γνωρίζουν καθόλου τον εαυτό τους ως τα βάθη της καρδιάς τους. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν δείχνουν καμία μεταμέλεια, πόσο μάλλον δε, μιλούν ανοιχτά και ειλικρινά για τη διαφθορά τους, προκειμένου να κάνουν πραγματική αυτοκριτική. Αντιθέτως, υποκρίνονται ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους και κάνουν απλώς τα διαδικαστικά και τα τυπικά. Δεν γνωρίζουν πραγματικά τον εαυτό τους ούτε αποδέχονται την αλήθεια. Όταν άνθρωποι σαν αυτούς μιλούν για αυτογνωσία, το κάνουν τυπικά. Προσποιούνται και εξαπατούν τους άλλους, κι έχουν ψεύτικη πνευματικότητα. Μερικοί άνθρωποι είναι δόλιοι, κι όταν βλέπουν άλλους να συναναστρέφονται για την αυτογνωσία τους, σκέφτονται ως εξής: «Όλοι οι άλλοι ανοίγονται και αναλύουν τον δόλο τους. Αν δεν πω τίποτα, όλοι θα νομίζουν ότι δεν γνωρίζω τον εαυτό μου. Θα πρέπει να κρατήσω τους τύπους, λοιπόν!» Κατόπιν τούτου, περιγράφουν τον δόλο τους ως εξαιρετικά σοβαρό, τον απεικονίζουν με δραματικό τρόπο, γι’ αυτό φαίνεται ότι έχουν ιδιαίτερα μεγάλη αυτογνωσία. Όποιος τους ακούει αισθάνεται ότι γνωρίζουν πραγματικά τον εαυτό τους και, στη συνέχεια, τους κοιτάζει με φθόνο. Αυτό τους κάνει να νιώθουν εξαιρετικά ένδοξοι, σαν να φόρεσαν μόλις ένα φωτοστέφανο. Επειδή η αυτογνωσία που έχουν οφείλεται σε τυπικές ενέργειες, σε συνδυασμό με προσποίηση και εξαπάτηση, παραπλανούν εντελώς τους άλλους. Είναι άραγε ήσυχη η συνείδησή τους όταν το κάνουν αυτό; Δεν πρόκειται απλώς για κραυγαλέο δόλο; Εάν οι άνθρωποι δεν ξεστομίζουν παρά κενά λόγια σχετικά με την αυτογνωσία, τότε, όσο υψηλή ή καλή κι αν είναι αυτή η γνώση, θα συνεχίσουν και πάλι ν’ αποκαλύπτουν διεφθαρμένη διάθεση, όπως ακριβώς και πριν, χωρίς καμία απολύτως αλλαγή. Αυτό δεν είναι γνήσια αυτογνωσία. Εάν οι άνθρωποι μπορούν εσκεμμένα να προσποιούνται και να εξαπατούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό αποδεικνύει ότι δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια και εξισώνονται με τους άπιστους. Όταν μιλούν για την αυτογνωσία τους κατ’ αυτόν τον τρόπο, απλώς ακολουθούν την τάση και λένε ό,τι ταιριάζει στα γούστα του καθενός. Δεν είναι παραπλανητική η γνώση κι η ανάλυση του εαυτού τους; Είναι αυτό γνήσια αυτογνωσία; Σίγουρα όχι. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν ανοίγονται και δεν αναλύουν τον εαυτό τους από καρδιάς. Απλώς μιλούν λίγο για αυτογνωσία μ’ έναν ψεύτικο, παραπλανητικό τρόπο, ώστε να κάνουν απλώς τα άκρως απαραίτητα. Ακόμη σοβαρότερο είναι ότι για να κάνουν τους άλλους να τους θαυμάζουν και να τους ζηλεύουν, υπερβάλλουν σκόπιμα, ώστε να κάνουν τα προβλήματά τους να φαίνονται σοβαρότερα όταν συζητούν περί αυτογνωσίας. Παράλληλα, προσθέτουν και τις προσωπικές τους προθέσεις και στόχους. Όταν το κάνουν αυτό, δεν αισθάνονται χρέος και η συνείδησή τους δεν τους κατακρίνει όταν προσποιούνται και εξαπατούν τους άλλους. Δεν αισθάνονται τίποτα αφού επαναστατήσουν ενάντια στον Θεό και Τον εξαπατήσουν. Δεν προσεύχονται σ’ Εκείνον προκειμένου να παραδεχτούν το σφάλμα τους. Δεν είναι αδιάλλακτοι οι άνθρωποι αυτοί; Αν δεν αισθάνονται χρέος, θα νιώσουν ποτέ μεταμέλεια; Μπορεί κάποιος χωρίς αληθινή μεταμέλεια ν’ απαρνηθεί τη σάρκα και να κάνει πράξη την αλήθεια; Μπορεί να μετανοήσει πραγματικά; Σίγουρα όχι. Αφού δεν νιώθει καν μεταμέλεια, δεν είναι παράλογο να μιλάμε για αυτογνωσία; Δεν είναι απλώς προσποίηση κι απάτη αυτό; Κάποιοι, αφού πουν ψέματα και εξαπατήσουν τους άλλους, συνειδητοποιούν τι έκαναν και νιώθουν μεταμέλεια. Νιώθουν ντροπή, κι έτσι δυσκολεύονται να παραδεχτούν ανοιχτά τη διαφθορά τους μπροστά στους άλλους. Μπορούν, όμως, να προσευχηθούν και να ανοιχτούν στον Θεό. Είναι πρόθυμοι να μετανοήσουν, και έπειτα αλλάζουν αληθινά. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει αυτογνωσία και μετανοεί στ’ αλήθεια. Όποιος έχει το θάρρος να παραδεχτεί μπροστά στους άλλους ότι έχει πει ψέματα και έχει εξαπατήσει, και παράλληλα προσεύχεται και ανοίγεται στον Θεό, και αναγνωρίζει τις εκδηλώσεις της διαφθοράς του, είναι ικανός να αποκτήσει αυτογνωσία και να μετανοήσει ειλικρινά. Αφού προσευχηθεί και αναζητήσει την αλήθεια για ένα διάστημα, βρίσκει το μονοπάτι της άσκησης και, σε έναν βαθμό, αλλάζει. Παρόλο που όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια φύση-ουσία και διεφθαρμένη διάθεση, όσοι αποδέχονται την αλήθεια έχουν ελπίδα να σωθούν. Κάποιοι, αφού αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό, διαβάζουν με χαρά τον λόγο Του και επικεντρώνονται στην αυτοκριτική. Όταν δουν τις εκδηλώσεις της διαφθοράς τους, νιώθουν ότι χρωστούν στον Θεό, κι έτσι συχνά εφαρμόζουν μεθόδους αυτοσυγκράτησης για να μη λένε ψέματα και να μη κάνουν απάτες. Δεν έχουν όμως αυτοέλεγχο, κι έτσι λένε συχνά ψέματα και κάνουν απάτες. Τότε πια συνειδητοποιούν ότι το πρόβλημα της σατανικής διάθεσης δεν λύνεται με αυτοσυγκράτηση. Έτσι, προσεύχονται στον Θεό, Του εξηγούν τις δυσκολίες τους και Τον εκλιπαρούν να τους σώσει από τον έλεγχο της αμαρτωλής φύσης και από την επιρροή του Σατανά, ώστε να αποκτήσουν τη σωτηρία Του. Μετά από λίγο, βλέπουν κάποια αποτελέσματα, χωρίς ωστόσο να λυθεί ουσιαστικά το πρόβλημά τους. Έτσι, συνειδητοποιούν τελικά ότι πάει πολύς καιρός που έχει ριζώσει στην καρδιά τους η σατανική διάθεση, και έχει πλέον εισχωρήσει πολύ βαθιά. Η ανθρώπινη φύση είναι σατανική. Μπορεί κανείς να απελευθερωθεί από τα δεσμά και τον έλεγχο της σατανικής διάθεσης μόνο αν αποδεχθεί την κρίση και την παίδευση που δίνει ο λόγος του Θεού, και αποκτήσει το έργο του Αγίου Πνεύματος. Μόνο όταν τον διαφωτίσει και τον καθοδηγήσει ο λόγος του Θεού, βλέπει κανείς το βάθος της διαφθοράς του και αναγνωρίζει ότι η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι πράγματι τέκνο του Σατανά. Επίσης βλέπει ότι, χωρίς το έργο της σωτηρίας που κάνει ο Θεός, κανείς δεν θα γλίτωνε από την αιώνια απώλεια και την καταστροφή. Μόνο τότε βλέπει πόσο πρακτικός είναι ο Θεός που σώζει τους ανθρώπους μέσα από την κρίση και την παίδευση. Αφού το βιώσει αυτό, μπορεί πια να αποδεχθεί ολόψυχα την κρίση και την παίδευση του Θεού. Τότε, αρχίζει μέσα του να νιώθει ειλικρινή μετάνοια. Έχει πλέον αληθινή επίγνωση και αρχίζει να αποκτά και αυτογνωσία. Όσοι δεν τα κατανοούν αυτά μέσα τους, μπορεί να μάθουν να λένε μερικά πνευματικά και λογικά λόγια. Είναι πολύ ικανοί στο να απαγγέλλουν τσιτάτα σαν κι αυτά που επαναλαμβάνουν τόσο συχνά οι λεγόμενοι «ευσεβείς». Καταφέρνουν να εξαπατήσουν και να πείσουν όσους τους ακούνε, και τους κάνουν μάλιστα και να δακρύσουν. Έτσι, όλοι τους συμπαθούν και τους εκτιμούν. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι; Tι είδους άνθρωποι είναι; Δεν είναι άραγε Φαρισαίοι; Αυτοί είναι οι πιο δόλιοι. Όσοι δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, όταν συναντούν έναν τέτοιον άνθρωπο για πρώτη φορά, τον θεωρούν πολύ πνευματικό, κι έτσι τον επιλέγουν ως επικεφαλής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, σε λιγότερο από έναν χρόνο, αυτός ο άνθρωπος να έχει πάρει με το μέρος του όλους όσοι δεν μπορούν να τον διακρίνουν. Συρρέουν γύρω του σαν κοπάδι, τον εγκρίνουν και τον εκτιμούν, ζητούν την καθοδήγησή του κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, και μιμούνται ακόμα και τον τόνο της ομιλίας του. Οι ακόλουθοί του μαθαίνουν να ξεστομίζουν λόγια και δόγματα, και να εξαπατούν τους άλλους και τον Θεό· όταν, όμως, έρχονται οι δοκιμασίες, παραμένουν όλοι τους παθητικοί και αδύναμοι. Μέσα τους, κατηγορούν τον Θεό και αμφιβάλλουν γι’ Αυτόν, χωρίς να δείχνουν την παραμικρή πίστη. Αυτά συμβαίνουν όταν κανείς λατρεύει και ακολουθεί έναν άνθρωπο. Όσοι το κάνουν αυτό, δεν κατέχουν την παραμικρή αλήθεια-πραγματικότητα, παρότι πιστεύουν για πολλά χρόνια στον Θεό και ξέρουν πολλά πνευματικά δόγματα. Τους έχει όλους παραπλανήσει και συναρπάσει ένας υποκριτής Φαρισαίος. Δεν είναι εύκολο να εξαπατηθεί και να πάρει το λάθος μονοπάτι κάποιος που δεν έχει διακριτική ικανότητα; Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μπερδεμένες σκέψεις και παραπλανώνται υπερβολικά εύκολα!

Για να αναπτύξει κανείς διακριτική ικανότητα, πρέπει πρώτα να αναλογιστεί και να διακρίνει τα προβλήματά του. Όλοι έχουν μέσα τους αλαζονεία και αυταρέσκεια. Έτσι, όταν αποκτήσουν την παραμικρή εξουσία, μπορεί να αρχίσουν να κάνουν αυθαιρεσίες. Πολύ συχνά βλέπει κανείς τέτοια περιστατικά και τα αντιλαμβάνεται αμέσως. Όμως, ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις δεν γίνονται αντιληπτές τόσο εύκολα; Ποιες διακρίνουν πιο δύσκολα οι άνθρωποι, και ποιες εντοπίζουν δύσκολα στον εαυτό τους ή στους άλλους; (Εγώ δεν διακρίνω τη δολιότητα.) Μάλιστα, δεν διακρίνετε τη δολιότητα. Τι άλλο; (Εγώ τον εγωισμό και την περιφρόνηση.) Εγωισμός και περιφρόνηση. Για παράδειγμα, κάποιοι κάνουν κάτι και ισχυρίζονται ότι το κάνουν από ενδιαφέρον για τους άλλους, ως δικαιολογία για να κερδίσουν την έγκριση όλων. Στην πραγματικότητα, το κάνουν για να γλιτώσουν κόπο. Επειδή κρύβουν αυτό το κίνητρο, είναι δύσκολο να το εντοπίσει κανείς. Ποιες άλλες διεφθαρμένες διαθέσεις εντοπίζονται πολύ δύσκολα; (Η υποκρισία.) Με άλλα λόγια, όταν φαίνεται κανείς καλός εξωτερικά, κάνει πράγματα που συμφωνούν με τις ανθρώπινες αντιλήψεις για να κερδίσει τον έπαινο, ενώ μέσα του κρύβει μια σατανική φιλοσοφία και απώτερους σκοπούς. Αυτή η διάθεση είναι δόλια. Είναι εύκολο να τη διακρίνει κανείς; Όσοι έχουν χαμηλό επίπεδο και όσοι δεν κατανοούν την αλήθεια δεν μπορούν να διακρίνουν τα πράγματα και ειδικά αυτό το είδος ανθρώπου. Υπάρχουν ορισμένοι επικεφαλής και εργάτες που, ενόσω λύνουν ένα πρόβλημα, μιλούν ξεκάθαρα και λογικά, σαν να έχουν διακρίνει την ουσία του ζητήματος. Όταν, όμως, σταματούν να μιλάνε, το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Καταφέρνουν ως και να σε κάνουν να πιστέψεις ότι το πρόβλημα λύθηκε· δεν σε παραπλανούν και δεν σε εξαπατούν με αυτόν τον τρόπο; Είναι υποκριτές όλοι όσοι δεν εκτελούν πραγματικά το καθήκον τους, ενώ κατακλύζουν τον κόσμο με περίτεχνα αλλά κενά λόγια. Είναι υπερβολικά πονηροί και ύπουλοι. Αν γνωρίζατε έναν τέτοιο άνθρωπο πολύ καιρό, θα τον διακρίνατε; Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος δεν αλλάζει ακόμα κι αφού πιστέψει στον Θεό για πολλά χρόνια; Ποια είναι η αιτία; Στην πραγματικότητα, όλοι τους έχουν βαρεθεί την αλήθεια, οπότε δεν είναι πρόθυμοι να την αποδεχθούν. Προτιμούν να ζουν με τη φιλοσοφία του Σατανά και νομίζουν ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν τους φέρνει σε μειονεκτική θέση, αλλά μάλιστα τους βοηθάει να φαίνονται εντυπωσιακοί και λαμπεροί, ώστε να τους θαυμάζουν οι άλλοι. Δεν είναι ύπουλος και δόλιος όποιος το κάνει αυτό; Θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να αποδεχθεί την αλήθεια. Άραγε μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να σωθεί; Κάποιοι, όταν έρχεται η ώρα να κλαδευτούν και να αντιμετωπιστούν, παραδέχονται ότι φταίνε στα λόγια, ενώ μέσα τους αντιστέκονται και λένε: «Ακόμα κι αν είναι σωστό αυτό που λες, εγώ δεν το αποδέχομαι. Θα σου πάω κόντρα μέχρι τέλους!» Μεταμφιέζονται πολύ επιδέξια, λένε ότι αποδέχονται αυτό που γίνεται, ενώ μέσα τους δεν αποδέχονται τίποτα. Αυτή η διάθεση δείχνει επίσης ότι έχουν βαρεθεί την αλήθεια. Ποιες άλλες διεφθαρμένες διαθέσεις είναι δύσκολο να εντοπίσει και να αντιληφθεί κανείς; Δεν είναι άραγε δύσκολο να εντοπίσει κανείς την αδιαλλαξία; Και η αδιαλλαξία είναι μια διάθεση που είναι καλά κρυμμένη. Συχνά εκδηλώνεται όταν κάποιος προσκολλάται επίμονα στις απόψεις του και δυσκολεύεται να αποδεχθεί την αλήθεια. Όσο κι αν μιλούν οι άλλοι σύμφωνα με την αλήθεια, ο αδιάλλακτος άνθρωπος συνεχίζει να είναι προσκολλημένος στις ιδέες του. Κάποιος που έχει αδιάλλακτη διάθεση έχει και ελάχιστες πιθανότητες να αποδεχθεί την αλήθεια. Όσοι δεν αποδέχονται την αλήθεια κρύβουν συχνά μέσα τους αυτό το είδος αδιάλλακτης διάθεσης. Είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς πότε κάποιος προσκολλάται επίμονα σε κάτι μέσα του ή εμμένει στις επιθυμίες του. Τι άλλο εντοπίζεται δύσκολα; Το να μην αγαπάει κάποιος την αλήθεια ή να την έχει βαρεθεί. Και η μοχθηρία εντοπίζεται δύσκολα. Πιο εύκολα εντοπίζεται η αλαζονεία και η πονηριά. Όλα τα άλλα όμως, δηλαδή η αδιαλλαξία, η απόρριψη της αλήθειας, η κακία και η μοχθηρία, εντοπίζονται δύσκολα. Πιο δύσκολα απ’ όλα εντοπίζεται η μοχθηρία, γιατί έχει γίνει η φύση των ανθρώπων. Επιπλέον, εκείνοι έχουν αρχίσει να την εξυμνούν σε βαθμό που, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν την αντιλαμβάνονται πια. Επομένως, η μοχθηρή διάθεση εντοπίζεται ακόμα δυσκολότερα κι από την αδιάλλακτη. Κάποιοι λένε το εξής: «Μα πώς είναι δυνατόν να εντοπίζεται δύσκολα; Όλοι έχουν πόθους που θεωρούνται μοχθηροί. Μοχθηρία δεν είναι κι αυτό;» Αυτή η προσέγγιση είναι επιφανειακή. Ποια είναι η αληθινή μοχθηρία; Πώς εκδηλώνονται οι μοχθηρές καταστάσεις; Αποτελεί μοχθηρή διάθεση όταν οι άνθρωποι κάνουν ηχηρές δηλώσεις για να κρύψουν τις μοχθηρές και ντροπιαστικές προθέσεις που έχουν στα βάθη της καρδιάς τους; Ή όταν στη συνέχεια κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι αυτές οι δηλώσεις είναι πολύ καλές, ακέραιες και νόμιμες, και τελικά επιτυγχάνουν τους απώτερους στόχους τους; Γιατί αυτό ονομάζεται μοχθηρία και όχι δολιότητα; Όσον αφορά τη διάθεση και την ουσία, η δολιότητα δεν είναι τόσο κακή. Το να είσαι μοχθηρός είναι πιο σοβαρό από το να είσαι δόλιος. Είναι μια συμπεριφορά που είναι πιο ύπουλη και άθλια από τη δόλια, και δύσκολα τη διακρίνει ο μέσος άνθρωπος. Για παράδειγμα, τι λόγια χρησιμοποίησε το φίδι για να δελεάσει την Εύα; Ωραία λόγια που φαίνονται σωστά και λέγονται για το δικό σου καλό. Δεν έχεις επίγνωση ότι υπάρχει κάτι κακό σ’ αυτά τα λόγια ή κάποια κακόβουλη πρόθεση πίσω απ’ αυτά. Ταυτόχρονα, δεν είσαι σε θέση να απαλλαγείς από τις υποδείξεις του Σατανά. Αυτός είναι πειρασμός. Όταν μπαίνεις σε πειρασμό και ακούς τέτοιου είδους λόγια, δεν γίνεται παρά να δελεαστείς και είναι πιθανό να πέσεις σε παγίδα, επιτυγχάνοντας έτσι τον στόχο του Σατανά. Αυτό ονομάζεται μοχθηρία. Το φίδι χρησιμοποίησε αυτήν τη μέθοδο για να δελεάσει την Εύα. Είναι αυτό ένα είδος διάθεσης; (Είναι.) Από πού προέρχεται αυτή η διάθεση; Προέρχεται από το φίδι, από τον Σατανά. Αυτό το είδος μοχθηρής διάθεσης υπάρχει εντός της φύσης του ανθρώπου. Η μοχθηρία για την οποία μιλάμε είναι διαφορετική από τους μοχθηρούς πόθους των ανθρώπων. Πώς γεννιούνται οι μοχθηροί πόθοι; Από τη σάρκα. Όμως, η αληθινή μοχθηρία είναι ένα είδος διάθεσης. Είναι βαθιά κρυμμένη και δεν μπορούν να τη διακρίνουν με τίποτα όσοι δεν διαθέτουν εμπειρία ή δεν κατανοούν την αλήθεια. Γι’ αυτό και εντοπίζεται δυσκολότερα από κάθε άλλη ανθρώπινη διάθεση. Σε ποιο είδος ανθρώπου εκδηλώνεται πιο σοβαρά η μοχθηρή διάθεση; Σε αυτούς που τους αρέσει πολύ να εκμεταλλεύονται τους άλλους. Είναι τόσο άριστοι στη χειραγώγηση ώστε τα θύματά τους ούτε καν καταλαβαίνουν τι τους συνέβη. Αυτό το είδος ανθρώπου έχει μοχθηρή διάθεση. Όσοι είναι μοχθηροί και βασίζονται στη δολιότητα χρησιμοποιούν άλλα μέσα για να καλύπτουν την απάτη τους, να αποκρύπτουν τις αμαρτίες τους και να κρύβουν τις μυστικές τους προθέσεις, τους σκοπούς και τις εγωιστικές τους επιθυμίες. Να τι είναι η μοχθηρία. Επιπλέον, χρησιμοποιούν διάφορα μέσα για να σε δελεάζουν, να σε βάζουν σε πειρασμό και να σε αποπλανούν. Σε κάνουν να ακολουθείς και να ικανοποιείς τις επιθυμίες τους προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους. Όλες αυτές οι πράξεις είναι μοχθηρές. Κι αυτή η διάθεση είναι πραγματικά σατανική. Έχετε εκδηλώσει καμία από αυτές τις συμπεριφορές; Ποιες πτυχές της μοχθηρής διάθεσης έχετε εκδηλώσει σε μεγαλύτερο βαθμό; Βάλατε κάποιον σε πειρασμό, δελεάσατε ή είπατε ψέματα για να καλύψετε άλλα ψέματα; (Έχω την εντύπωση ότι λίγο πολύ τα έκανα όλα αυτά.) Έχετε την εντύπωση ότι λίγο πολύ τα κάνατε όλα αυτά. Δηλαδή, σε συναισθηματικό επίπεδο, δεν είστε σίγουροι αν έχετε εκδηλώσει ή όχι αυτές τις συμπεριφορές. Δεν μπορείτε να βρείτε αποδεικτικά στοιχεία. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, αν αποκαλύπτετε μοχθηρή διάθεση όταν έρχεστε αντιμέτωποι με κάτι στην καθημερινή σας ζωή; Στην πραγματικότητα, αυτά βρίσκονται μέσα στη διάθεση όλων. Για παράδειγμα, κάποιες φορές δεν καταλαβαίνεις κάτι, αλλά δεν θέλεις να το αντιληφθούν οι άλλοι, κι έτσι χρησιμοποιείς διάφορα μέσα για να τους παραπλανήσεις ώστε να νομίζουν ότι καταλαβαίνεις. Αυτό είναι απάτη. Και αυτό το είδος απάτης είναι εκδήλωση μοχθηρίας. Άλλες εκδηλώσεις της μοχθηρίας είναι όταν βάζετε κάποιον σε πειρασμό ή τον δελεάζετε. Βάζετε συχνά τους άλλους σε πειρασμό; Δεν μετράει ως πειρασμός όταν προσπαθείτε να καταλάβετε κάποιον επειδή θέλετε να συναναστραφείτε μαζί του, αν αυτό το απαιτεί το έργο σας και είναι μια σωστή αλληλεπίδραση. Αν, όμως, έχετε προσωπικά κίνητρα και σκοπό, και δεν θέλετε να καταλάβετε τη διάθεση, τις επιδιώξεις και τις γνώσεις αυτού του ανθρώπου, αλλά να του αποσπάσετε τις πιο μύχιες σκέψεις και τα αληθινά του συναισθήματα, τότε έχετε μοχθηρία, τον βάζετε σε πειρασμό και τον δελεάζετε. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, έχεις μοχθηρή διάθεση. Κι αυτό είναι κάτι κρυμμένο, σωστά; Είναι εύκολο να αλλάξει κανείς αυτήν τη διάθεση; Αν διακρίνεις ποιες είναι οι εκδηλώσεις κάθε πτυχής της διάθεσής σου και ποιες καταστάσεις προκαλούν συχνά, και τις συγκρίνεις με τον εαυτό σου, ώστε να δεις πόσο απαίσια και επικίνδυνη είναι μια τέτοια διάθεση, θα αισθανθείς πόσο μεγάλη ανάγκη είναι να αλλάξεις. Θα διψάσεις για τον λόγο του Θεού και θα αποδεχθείς την αλήθεια. Τότε θα μπορείς πλέον να αλλάξεις και να βρεις τη σωτηρία. Αν, όμως, και αφού τις συγκρίνεις με τον εαυτό σου, συνεχίσεις να μη διψάς για την αλήθεια, να μην αισθάνεσαι κανένα χρέος ή τύψεις –πόσο μάλλον μεταμέλεια– και να μην αγαπάς την αλήθεια, τότε θα είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις. Ούτε η αντίληψή σου θα βοηθήσει, αφού δεν μπορείς να κατανοήσεις παρά μόνο το δόγμα. Ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη πτυχή της αλήθειας, αν η κατανόησή σου σταματήσει στο επίπεδο του δόγματος και δεν συνδεθεί με την άσκηση και την είσοδό σου, δεν σε ωφελεί τίποτα το δόγμα που κατανοείς. Αν δεν κατανοήσεις την αλήθεια, δεν θα αναγνωρίσεις τη διεφθαρμένη διάθεσή σου, δεν θα μετανοήσεις απέναντι στον Θεό και δεν θα εξομολογηθείς, ούτε θα αισθανθείς υποχρεωμένος στον Θεό. Δεν θα μισήσεις τον εαυτό σου, οπότε θα έχεις μηδενικές πιθανότητες να σωθείς. Αν αναγνωρίζεις πόσο σοβαρά είναι τα προβλήματά σου, αλλά δεν σε νοιάζει, ούτε και μισείς τον εαυτό σου, επειδή είσαι ακόμα απαθής και παθητικός μέσα σου, αν δεν αποδέχεσαι την κρίση και την παίδευση του Θεού, και δεν προσεύχεσαι σ’ Αυτόν ούτε και βασίζεσαι σ’ Αυτόν για να σε απαλλάξει από τη διεφθαρμένη διάθεσή σου, τότε διατρέχεις μεγάλο κίνδυνο και δεν πρόκειται να βρεις τη σωτηρία.

Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για τη σωτηρία; Πρώτον, πρέπει κανείς να κατανοήσει την αλήθεια και να αποδεχθεί πρόθυμα την κρίση και την παίδευση του Θεού. Έπειτα, πρέπει να έχει τη θέληση να συνεργαστεί, να μπορεί να απαρνηθεί τον εαυτό του και να εγκαταλείψει πρόθυμα τις εγωιστικές του επιθυμίες. Ποιες επιθυμίες θεωρούνται εγωιστικές; Η διατήρηση των εντυπώσεων, η θέση, η ματαιοδοξία, διάφορες πτυχές του προσωπικού συμφέροντος, καθώς και τα προσωπικά σχέδια, οι επιθυμίες, οι προοπτικές και ο προορισμός, είτε ο άμεσος είτε ο μελλοντικός. Αν μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια για να διορθώσεις αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις, να τις διαλύσεις μία μία και να τις εγκαταλείψεις σταδιακά με επιτυχία, θα κάνεις πράξη την αλήθεια με όλο και μεγαλύτερη ευκολία, και θα καταφέρεις να υποταχθείς στον Θεό. Το ανάστημά σου σιγά σιγά θα μεγαλώσει. Μόλις κατανοήσεις την αλήθεια, δεις καθαρά και λίγο λίγο εγκαταλείψεις αυτές τις εγωιστικές επιθυμίες μία μία, η διάθεσή σου θα αλλάξει. Σε ποιο επίπεδο αλλαγής έχετε φτάσει τώρα; Με βάση τις δικές Μου παρατηρήσεις ως προς τις αλήθεια-πραγματικότητες που αφορούν τις αλλαγές της διάθεσης, ουσιαστικά δεν έχετε εισέλθει ακόμα σ’ αυτές. Άρα, τι ανάστημα έχετε τώρα, και σε ποια κατάσταση ζείτε; Οι περισσότεροι από σας έχετε κολλήσει στο επίπεδο της εκτέλεσης του καθήκοντος, και εκεί παραμένετε, λέγοντας: «Άραγε να εκτελέσω το καθήκον μου ή όχι; Πώς μπορώ να το κάνω καλά; Μήπως το εκτελώ απρόσεκτα και επιπόλαια;» Κάποιες φορές, όταν εκτελείτε τα καθήκοντά σας πολύ απρόσεκτα και επιπόλαια, θα νιώθετε να δυσανασχετείτε μέσα σας. Θα νιώθετε ότι χρωστάτε στον Θεό και ότι Τον απογοητεύσατε. Μπορεί ακόμα και να θρηνήσετε και να εκφράσετε στον Θεό την επιθυμία σας να εκτελέσετε σωστά τα καθήκοντά σας ώστε να ανταποδώσετε την αγάπη Του. Κι όμως, δυο μέρες αργότερα, θα αποκτήσετε ξανά παθητική στάση, και δεν θα θέλετε πια να εκτελέσετε τα καθήκοντά σας. Δεν θα μπορέσετε ποτέ να ξεπεράσετε αυτό το στάδιο. Έχετε ανάστημα αν το κάνετε αυτό; (Όχι.) Θα έχετε αποκτήσει κάποιο ανάστημα όταν δεν θα χρειάζεται πλέον να συναναστρέφεστε για το ότι πρέπει να εκτελείτε πιστά τα καθήκοντά σας, με όλη σας την καρδιά και τον νου. Δεν θα χρειάζεστε υπενθύμιση ότι πρέπει να υποτάσσεστε στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού. Επίσης, όταν θα μπορείτε πλέον να αναλαμβάνετε καθήκοντα ως αποστολή και να τα εκτελείτε σωστά, χωρίς απαιτήσεις, παράπονα ή προσωπικές επιλογές. Συνέχεια προκύπτει η ανάγκη να συναναστρεφόμαστε πάνω στο πώς πρέπει να εκτελεί κανείς σωστά τα καθήκοντά του. Ποιος ο λόγος να συναναστρεφόμαστε συνεχώς σχετικά με αυτό; Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους και δεν αντιλαμβάνονται τις θεμελιώδεις αρχές· δεν έχουν κατανοήσει βαθιά τις διάφορες αλήθειες που αφορούν την εκτέλεση των καθηκόντων, δεν έχουν κατανοήσει την αλήθεια, ούτε έχουν εισέλθει στην πραγματικότητα. Κάποιοι κατανοούν μόνο ορισμένα δόγματα, αλλά δεν είναι πρόθυμοι να τα κάνουν πράξη ή να εισέλθουν σ’ αυτά, ούτε να υποστούν ταλαιπωρία και εξάντληση. Επιθυμούν άπληστα την άνεση της σάρκας, έχουν ακόμα πολλές επιλογές που δεν μπορούν να τις εγκαταλείψουν, και δεν εμπιστεύονται πλήρως τον εαυτό τους στα χέρια του Θεού. Έχουν ακόμα σχέδια και απαιτήσεις· οι προσωπικές τους επιθυμίες, σκέψεις και προοπτικές κυριαρχούν πάνω τους και τους ελέγχουν. Λένε: «Αν εκτελέσω αυτό το καθήκον, θα έχω καλές προοπτικές στο μέλλον; Μπορώ να αποκτήσω κάποια δεξιότητα έτσι; Θα πετύχω κάτι στο μέλλον μέσα στον οίκο του Θεού;» Αυτά αναλογίζεστε συνέχεια, και σας είναι δυσάρεστο όταν τα καθήκοντα είναι κάπως δύσκολα, κουραστικά ή βαρετά· αρχίζετε να νιώθετε άβολα και να αποκτάτε σταδιακά παθητική στάση, και γι’ αυτό πρέπει να συναναστρέφεστε ακόμα πάνω στην αλήθεια και το ιδεολογικό έργο. Αν είναι έτσι, τότε δεν έχετε ανάστημα. Βλέπετε εδώ καμία αλλαγή στη διάθεση; Όχι, είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο. Μόλις κατανοήσετε τις αλήθεια-αρχές που απαιτούνται για να εκτελέσετε τα καθήκοντά σας και ξεπεράσετε αυτό το εμπόδιο, θα τα εκτελείτε σωστά. Η πρόοδός σας μετά από αυτό το σημείο θα περιλαμβάνει και αλλαγές στη διάθεση.

Είτε εκτελεί κανείς, σήμερα, καθήκοντα είτε υπηρετεί τον Θεό, πρέπει να κάνει συχνά αυτοκριτική. Όποιες λανθασμένες απόψεις ή διεφθαρμένες διαθέσεις κι αν αποκαλύψει, πρέπει να αναζητά την αλήθεια για να απαλλαγεί απ’ αυτές. Μόνο έτσι μπορεί να εκπληρώσει το καθήκον του σωστά και να αποκτήσει την έγκριση του Θεού. Πρέπει να μπορεί κανείς να διακρίνει τις διεφθαρμένες διαθέσεις του, αλλιώς δεν γίνεται να τις διορθώσει. Κάποιοι δεν ξεχωρίζουν τι περιλαμβάνει και τι όχι η διεφθαρμένη διάθεση. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τι αρέσει σε κάποιον να τρώει ή να φοράει, ποιες είναι οι καθημερινές του συνήθειες, αλλά και τι έχει κληρονομήσει από τους προγόνους του ή από την παράδοση. Κάποια από αυτά οφείλονται στην επιρροή που ασκούν οι παραδόσεις και τα έθιμα, άλλα στον τρόπο που μεγάλωσε και την οικογενειακή του κληρονομιά, και άλλα στην έλλειψη γνώσεων και στη διορατικότητα. Δεν είναι μεγάλα προβλήματα ούτε και αφορούν το πόσο καλή ή κακή ανθρώπινη φύση διαθέτει κανείς. Κάποια από αυτά μπορεί να τα λύσει μάλιστα αν αποκτήσει περισσότερη γνώση και διορατικότητα. Ωστόσο, πρέπει κανείς να διορθώνει τις αντιλήψεις και τις λανθασμένες απόψεις σχετικά με τον Θεό ή τη διεφθαρμένη διάθεση όχι μέσω της εκπαίδευσης αλλά αναζητώντας την αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση, απ’ όπου κι αν προέρχονται οι αντιλήψεις και οι ιδέες σου, πρέπει, αν δεν συμφωνούν με την αλήθεια, να τις εγκαταλείψεις και να αναζητήσεις την αλήθεια για να τις διορθώσεις. Μπορεί κανείς να λύσει όλα του τα προβλήματα αν επιδιώκει την αλήθεια. Όταν την κατανοήσει, πολλά ζητήματα που φαινομενικά δεν σχετίζονται με την αλήθεια λύνονται με έμμεσο τρόπο. Δεν λύνονται μόνο τα προβλήματα που αφορούν τη διεφθαρμένη διάθεση μέσω της αλήθειας, αλλά και όσα δεν την αφορούν, όπως κάποιες ανθρώπινες συμπεριφορές, μέθοδοι, αντιλήψεις και συνήθειες· αυτές μπορεί κανείς να τις διορθώσει ουσιαστικά μόνο μέσω της αλήθειας. Η αλήθεια δεν απαλλάσσει τους ανθρώπους μόνο από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους· μπορεί, επίσης, να γίνει σκοπός, θεμέλιο και αρχή της ίδιας της ζωής, καθώς και να διορθώσει όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματά τους. Κι αυτό που λέω είναι απόλυτο. Ποιο είναι το σημαντικό σημείο εδώ; Να δουν ότι πολλά προβλήματα εμφανίζονται ακριβώς επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια. Πολλοί δεν ξέρουν πώς να ασκηθούν όταν τους συμβαίνει κάτι, και αυτό οφείλεται στο ότι δεν κατανοούν την αλήθεια. Δεν μπορούν να διακρίνουν την ουσία και τη ρίζα πολλών πραγμάτων, ακριβώς επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια. Πώς, όμως, μιλούν με τόση ευγλωττία χωρίς να κατανοούν την αλήθεια; (Είναι όλο λόγια και δόγματα.) Επομένως, πρέπει να διορθώσουν το γεγονός ότι μιλάνε για δόγματα. Μη λες τόσα κενά λόγια, μην απαγγέλλεις τόσα δόγματα και μη φωνάζεις τόσα συνθήματα· αντίθετα, μίλα πιο πρακτικά, κάνε περισσότερο πράξη την αλήθεια, μίλα περισσότερο για την αυτογνωσία και την αυτοανάλυση, και φρόντισε οι άλλοι να ακούνε λόγια που θα τους φανούν εποικοδομητικά και ωφέλιμα. Μόνο όποιος τα κάνει αυτά κατέχει την αλήθεια-πραγματικότητα. Μην ξεστομίζεις δόγματα και κενολογίες και μη μιλάς υποκριτικά και δόλια. Χρησιμοποίησε εποικοδομητικά λόγια. Πώς μπορείς να τα αποφύγεις όλα αυτά; Πρέπει πρώτα να τα αναγνωρίσεις και να διακρίνεις πόσο άσχημα, ανόητα και παράλογα είναι· τότε, θα μπορέσεις να απαρνηθείς τη σάρκα. Πρέπει, επιπλέον, να έχεις λογική. Όσο πιο λογικός είναι κανείς, τόσο πιο σωστά και εύστοχα θα μιλάει, τόσο ωριμότερη θα είναι η ανθρώπινη φύση του και πρακτικότερα τα λόγια του, και τόσο λιγότερες ανοησίες θα λέει. Μέσα του, θα σιχαίνεται αυτές τις κενολογίες, τις υπερβολές και τα ψεύδη. Ορισμένοι είναι τόσο ματαιόδοξοι που θέλουν πάντα να λένε όμορφα λόγια για να μεταμφιέζονται. Ο σκοπός τους είναι να αποκτήσουν μια θέση στις καρδιές των άλλων και να κερδίσουν την εκτίμησή τους. Επιπλέον, θέλουν να τους πείσουν ότι οι ίδιοι πιστεύουν ακράδαντα στον Θεό, είναι καλοί άνθρωποι και αξίζουν ιδιαίτερα τον θαυμασμό. Έχουν πάντα την πρόθεση να μεταμφιέζονται· τους ελέγχει μια διεφθαρμένη διάθεση. Οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις. Αυτό είναι το πιο δυσεπίλυτο πρόβλημα, καθώς και η κύρια αιτία για την οποία κάνουν κακό και εναντιώνονται στον Θεό. Αν το Άγιο Πνεύμα δεν επιτελέσει το έργο του και ο Θεός ο ίδιος δεν οδηγήσει κάποιον στην τελείωση, η διεφθαρμένη διάθεσή του δεν μπορεί να καθαρθεί ούτε να αλλάξει. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να απαλλαγεί κανείς από τη διεφθαρμένη διάθεση. Αν επιδιώκεις την αλήθεια, θα πρέπει να αναλογίζεσαι και να κατανοείς τη διεφθαρμένη διάθεσή σου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Θα πρέπει να αντιπαραβάλεις τον εαυτό σου με κάθε φράση των λόγων Του που σε αποκαλύπτει και σε κρίνει, και λίγο λίγο να ξεθάβεις όλες τις διεφθαρμένες διαθέσεις και καταστάσεις σου. Πρώτα εμβάθυνε στις προθέσεις και στον σκοπό πίσω από όσα λες και όσα κάνεις, ανάλυσε σε βάθος και προσπάθησε να διακρίνεις κάθε λέξη που λες, και μην αφήνεις να περνάει απαρατήρητη καμία σου σκέψη. Με αυτόν τον τρόπο, με προσεκτική ανάλυση και διακριτική ικανότητα, θα ανακαλύψεις ότι η διεφθαρμένη διάθεσή σου δεν είναι περιορισμένη, αλλά αντιθέτως άφθονη, και ότι τα δηλητήρια του Σατανά δεν είναι λιγοστά, αλλά πολυάριθμα. Έτσι, σιγά σιγά θα δεις ξεκάθαρα τις διεφθαρμένες διαθέσεις και τη φύση-ουσία σου, και θα συνειδητοποιήσεις πόσο βαθιά σε έχει διαφθείρει ο Σατανάς. Όταν φτάσεις εκεί, θα νιώσεις πόσο τεράστια αξία έχει η αλήθεια που εκφράζει ο Θεός. Αυτή μπορεί να λύσει τα προβλήματα διάθεσης και φύσης που αντιμετωπίζει η διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Αυτό το φάρμακο, το οποίο έφτιαξε ο Θεός για να σώσει τον διεφθαρμένο άνθρωπο, είναι απίστευτα αποτελεσματικό και πιο πολύτιμο από κάθε ελιξίριο. Για να πετύχεις, λοιπόν, τη σωτηρία του Θεού, να επιδιώκεις με προθυμία την αλήθεια και να αγαπάς όλο και περισσότερο κάθε πτυχή της. Έτσι θα την επιδιώκεις με όλο και μεγαλύτερο σθένος. Όταν κανείς νιώθει έτσι μέσα του, αυτό σημαίνει ότι έχει ήδη κατανοήσει κάπως την αλήθεια, και έχει ήδη ριζώσει στην αληθινή οδό. Αν βιώσει αυτό το συναίσθημα πιο βαθιά και αγαπήσει πραγματικά τον Θεό μέσα από την καρδιά του, τότε η διάθεση της ζωής του θα αρχίσει να μεταμορφώνεται.

Είναι εύκολο κάποιος να αλλάξει κάπως τη συμπεριφορά του, όχι όμως και τη διάθεση της ζωής του. Για να διορθώσει κανείς το πρόβλημα της διεφθαρμένης διάθεσης, πρέπει να έχει ως αφετηρία την αυτογνωσία. Πρέπει να είναι προσεκτικός και να επικεντρώνεται στο να εξετάσει σιγά σιγά τις προθέσεις και τις καταστάσεις του. Επιπλέον, να εξετάζει συνεχώς και εξονυχιστικά τόσο τις προθέσεις όσο και τον τρόπο που συνηθίζει να μιλάει. Κι έτσι, μια μέρα, θα συνειδητοποιήσει ξαφνικά το εξής: «Λέω πάντα όμορφα πράγματα για να μεταμφιέζομαι, με την ελπίδα να κερδίσω μια θέση στην καρδιά των άλλων. Να μια μοχθηρή διάθεση. Δεν αποκαλύπτει μια κανονική ανθρώπινη φύση, ούτε συμφωνεί με την αλήθεια. Ο μοχθηρός τρόπος που μιλάω και η μοχθηρή πρόθεσή μου είναι λανθασμένα· πρέπει να τα αλλάξω και να τα ξεφορτωθώ». Αφού το συνειδητοποιήσεις αυτό, θα νιώθεις όλο και πιο ξεκάθαρα πόσο σοβαρή είναι η μοχθηρή διάθεσή σου. Νόμιζες ότι μοχθηρία ήταν μόνο αυτός ο μικρός μοχθηρός πόθος που υπάρχει ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα. Έτσι, παρότι εμφάνιζες τέτοια μοχθηρία, θεωρούσες ότι δεν είσαι άνθρωπος με μοχθηρή διάθεση. Αυτό δείχνει ότι δεν κατανοούσες τι είναι η μοχθηρή διάθεση. Φαινόταν ότι γνώριζες επιφανειακά τη σημασία της λέξης «μοχθηρός», αλλά δεν μπορούσες στ’ αλήθεια να αναγνωρίσεις ή να διακρίνεις μια μοχθηρή διάθεση· στην πραγματικότητα, ακόμα δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει η λέξη «μοχθηρός». Όταν συνειδητοποιείς ότι έχεις αποκαλύψει αυτό το είδος διάθεσης, αρχίζεις να κάνεις αυτοκριτική για να το αναγνωρίσεις, ενώ εμβαθύνεις για να βρεις από πού πηγάζει. Τελικά, διαπιστώνεις ότι πράγματι έχεις μια τέτοια διάθεση. Ποιο θα πρέπει να είναι, λοιπόν, το επόμενο βήμα σου; Πρέπει να εξετάζεις συνεχώς τις προθέσεις που υπάρχουν μέσα στον αντίστοιχο τρόπο που μιλάς. Αν σκάβεις συνεχώς, θα διαπιστώσεις από πρώτο χέρι και με μεγάλη ακρίβεια ότι όντως έχεις τέτοια διάθεση και ουσία. Τη μέρα που θα παραδεχθείς αληθινά ότι πράγματι έχεις μοχθηρή διάθεση, και μόνο τότε, θα αρχίσεις να νιώθεις μίσος και αποστροφή γι’ αυτήν τη διάθεση. Εκεί που κάποιος νομίζει ότι είναι καλός άνθρωπος, με ορθή συμπεριφορά και αίσθημα δικαιοσύνης, άνθρωπος με ηθική ακεραιότητα και απονήρευτος, αναγνωρίζει τελικά ότι η φύση-ουσία του περιλαμβάνει χαρακτηριστικά όπως η αλαζονεία, η αδιαλλαξία, η δολιότητα, η μοχθηρία και η απόρριψη της αλήθειας. Σε αυτό το σημείο, έχει αξιολογήσει σωστά τον εαυτό του και γνωρίζει ποιος είναι πραγματικά. Αν παραδεχθείς μόνο λεκτικά ή αναγνωρίσεις βιαστικά ότι εμφανίζεις αυτές τις εκδηλώσεις και καταστάσεις, δεν θα νιώσεις πραγματικό μίσος. Αν αναγνωρίσει κανείς ότι η ουσία αυτών των διεφθαρμένων διαθέσεων είναι ο αποκρουστικός τρόπος με τον οποίο ενεργεί ο Σατανάς, τότε μόνο μπορεί να μισήσει πραγματικά τον εαυτό του. Τι είδους ανθρώπινη φύση πρέπει να έχει κάποιος για να γνωρίζει πραγματικά τον εαυτό του σε σημείο που να νιώσει μίσος γι’ αυτόν; Πρέπει κανείς να αγαπά τη θετικότητα, την αλήθεια, την αμεροληψία και τη δικαιοσύνη· να έχει συνείδηση, επίγνωση και καλή καρδιά, και να μπορεί να αποδεχθεί και να κάνει πράξη την αλήθεια· όσοι άνθρωποι είναι έτσι μπορούν να γνωρίσουν και να μισήσουν αληθινά τον εαυτό τους. Όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια και δυσκολεύονται να την αποδεχθούν δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Ακόμα κι αν πουν μερικά λόγια σχετικά με την αυτογνωσία, δεν μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια, και δεν πρόκειται να αλλάξουν πραγματικά. Η αυτογνωσία είναι η πιο δύσκολη αποστολή. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που έχει χαμηλό επίπεδο μπορεί να σκεφτεί: «Δεν έχω ποιότητα. Είμαι από τη φύση μου άτολμος και φοβάμαι να εμπλακώ. Μπορεί και να είμαι ο πιο απονήρευτος και δειλός άνθρωπος στον κόσμο. Γι’ αυτό και αξίζω περισσότερο από κάθε άλλον τη σωτηρία του Θεού». Είναι αυτό πραγματική αυτογνωσία; Αυτά είναι τα λόγια κάποιου που δεν κατανοεί την αλήθεια. Αν κάποιος δεν έχει ποιότητα, σημαίνει αυτόματα και ότι δεν έχει διεφθαρμένη διάθεση; Ούτε οι δειλοί, άραγε, έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις; Δεν έχουν, άραγε, διαφθαρεί κι εκείνοι από τον Σατανά; Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί έχουν την ίδια μοχθηρή και αλαζονική διάθεση με τον μέσο άνθρωπο, μόνο που είναι βαθιά κρυμμένη και παγιωμένη. Γιατί λέω ότι είναι κρυμμένη; (Γιατί νομίζουν πάντα ότι είναι καλοί άνθρωποι.) Πολύ σωστά. Αυτή η ψευδαίσθηση τους εξαπατά και τους μπερδεύει, κι έτσι είναι αδύνατο να αποδεχθούν την αλήθεια. Νομίζουν ότι βρίσκονται ήδη σε καλή κατάσταση και δεν χρειάζονται την κρίση και κάθαρση του Θεού. Όλα εκείνα τα λόγια που λέει ο Θεός για την κρίση των ανθρώπων και την έκθεση της διαφθοράς τους τάχα αφορούν τους άλλους, τους αρμόδιους που έχουν αλαζονική διάθεση, εκείνους που πράττουν το κακό και παραπλανούν, τους ψευδοεπικεφαλής και τους αντίχριστους· όμως, δεν αφορούν τους ίδιους. Αυτοί είναι ήδη αρκετά καλοί· τα χέρια τους είναι καθαρά, και είναι αθώοι σαν περιστέρια, άσπιλοι κι αμόλυντοι. Αν, λοιπόν, προσδιορίζουν έτσι τον εαυτό τους, μπορούν να αποκτήσουν αληθινή αυτογνωσία; (Όχι.) Δεν μπορούν, και σίγουρα δεν κατανοούν την αλήθεια. Δεν υπάρχει περίπτωση να κατανοήσουν αλήθειες όπως γιατί ο Θεός κρίνει και παιδεύει τους ανθρώπους, πώς τους σώζει ή πώς εξαγνίζεται μια διεφθαρμένη διάθεση. Κάποιος που δεν έχει την παραμικρή αυτογνωσία σίγουρα δεν κατανοεί καθόλου την αλήθεια. Οι λανθασμένες απόψεις που αποκαλύπτει αρκούν για να δείξουν ότι είναι εξωφρενικός και παράλογος. Κατανοεί παράλογα τα πράγματα, και επιβάλλει τις δικές του πεποιθήσεις στον Θεό· κι αυτή η διάθεση χαρακτηρίζεται από μοχθηρία. Ως διάθεση, η μοχθηρία δεν εκδηλώνεται μόνο στο ζήτημα της συμπεριφοράς ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα· αυτός ο μικρός μοχθηρός πόθος δεν θα πρέπει να θεωρείται σημάδι μοχθηρίας στη διάθεση. Αν, όμως, κάποιος νιώθει πολύ έντονο μοχθηρό πόθο, και συχνά επιδίδεται σε ακολασίες ή στην ομοφυλοφιλία, αυτό είναι μοχθηρία. Κάποιοι δεν μπορούν να διακρίνουν το ένα από το άλλο. Χαρακτηρίζουν μονίμως τον μοχθηρό πόθο ως μοχθηρία, και εξηγούν πάντα τη μοχθηρία στο πλαίσιο του μοχθηρού πόθου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν διάκριση. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς τη μοχθηρή διάθεση. Όλες οι ενέργειες ενός υπερβολικά δόλιου και κακού ανθρώπου είναι μοχθηρές. Για παράδειγμα, κάποιοι πρώτα λένε ψέματα και στη συνέχεια σκέφτονται: «Αν δεν πω στους άλλους τι έχω κατανοήσει, ποιος ξέρει τι γνώμη θα έχουν για μένα; Πρέπει να ανοιχτώ και να συναναστραφώ λίγο· θα μοιραστώ αυτό που κατανόησα και θα τελειώσει εκεί το θέμα. Δεν γίνεται να τους δείξω τις πραγματικές μου προθέσεις· θα με θεωρήσουν δόλιο». Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Όταν ανοίγεται με δόλιο τρόπο κανείς, αυτό είναι μοχθηρία. Αφού πει ψέματα ένας τέτοιος άνθρωπος, παρατηρεί για να δει: «Κατάλαβε κανένας ότι είπα ψέματα; Είδε κανένας ποιος είμαι στ’ αλήθεια;» Και αρχίζει να καλοπιάνει και να κάνει ερωτήσεις στους άλλους για να τους αποσπάσει πληροφορίες· και αυτό είναι μοχθηρία. Δεν είναι εύκολο να εντοπίσει κανείς μια μοχθηρή διάθεση. Μοχθηρός είναι οποιοσδήποτε ενεργεί με ιδιαίτερα κακό και δόλιο τρόπο, ώστε οι άλλοι να μην μπορούν εύκολα να τον διακρίνουν. Μοχθηρός είναι οποιοσδήποτε συνωμοτεί και μηχανορραφεί για να πετύχει τους στόχους του. Και ο πιο μοχθηρός απ’ όλους είναι εκείνος που εξαπατά τους άλλους κάνοντας κακές πράξεις με μανδύα καλοσύνης, ενώ τους βάζει να τον υπηρετούν. Ο πιο μοχθηρός απ’ όλους είναι ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας· ο πιο μοχθηρός είναι ο Σατανάς κι οι βασιλιάδες δαίμονες. Μοχθηροί είναι όλοι οι διάβολοι.

Για να επιδιώξει κανείς την αλλαγή της διάθεσης, πρέπει πρώτα να μπορεί να αναγνωρίσει τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Για να αποκτήσει αληθινή αυτογνωσία, όμως, πρέπει να δει καθαρά και να ερευνήσει σε βάθος και με λεπτομέρεια την ουσία της διαφθοράς του. Παράλληλα, πρέπει να αναγνωρίσει τις διάφορες καταστάσεις που ξεκινούν από μια διεφθαρμένη διάθεση. Μόνο όταν κατανοήσει ξεκάθαρα τις διεφθαρμένες καταστάσεις και τη διεφθαρμένη διάθεσή του, θα μισήσει τη σάρκα του και τον Σατανά. Έτσι μόνο θα αλλάξει η διάθεσή του. Αν δεν μπορεί να αναγνωρίσει αυτές τις καταστάσεις, να κάνει τη σύνδεση και να τις αντιπαραβάλει με τον εαυτό του, μπορεί άραγε να αλλάξει η διάθεσή του; Όχι. Για να αλλάξει κανείς διάθεση, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσει τις διάφορες καταστάσεις που δημιουργεί η διεφθαρμένη διάθεσή του· να φτάσει σε ένα σημείο όπου δεν θα ελέγχεται από αυτήν, αλλά θα κάνει πράξη την αλήθεια. Μόνο τότε θα αρχίσει να αλλάζει η διάθεσή του. Αν δεν μπορεί να αναγνωρίσει από πού προέρχονται οι διεφθαρμένες καταστάσεις του και απλώς αυτοπεριορίζεται με βάση τα λόγια και δόγματα που κατανοεί, τότε, ακόμα κι αν δείχνει κάποια καλή συμπεριφορά και αλλάζει κάπως εξωτερικά, κάτι τέτοιο δεν θεωρείται μεταμόρφωση της διάθεσής του. Αφού, λοιπόν, τα πράγματα είναι έτσι, τότε τι ρόλο παίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι ενόσω εκτελούν το καθήκον τους; Μα, τον ρόλο του παρόχου υπηρεσιών· απλώς καταβάλλουν προσπάθεια και φροντίζουν να απασχολούνται με εργασίες. Παρότι εκτελούν παράλληλα και το καθήκον τους, τον περισσότερο καιρό επικεντρώνονται μόνο στο να ολοκληρώνουν εργασίες. Καταβάλλουν απλώς προσπάθεια χωρίς να αναζητούν την αλήθεια. Κάποιες φορές, όταν έχουν όρεξη, προσπαθούν παραπάνω, κι όταν δεν έχουν όρεξη, προσπαθούν λιγότερο. Όταν, όμως, εξετάζουν τη στάση τους, νιώθουν μεταμέλεια, κι έτσι καταβάλλουν ξανά μεγαλύτερη προσπάθεια, γιατί πιστεύουν ότι έτσι μετανοούν. Στην πραγματικότητα, όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε αληθινή αλλαγή ούτε αληθινή μεταμέλεια. Η αληθινή μεταμέλεια αρχίζει με την αυτογνωσία και με την αλλαγή της συμπεριφοράς. Αν αλλάξει κάποιος συμπεριφορά και μπορέσει να απαρνηθεί τη σάρκα, να κάνει πράξη την αλήθεια και να συμπεριφερθεί σύμφωνα με τις αρχές, σημαίνει ότι έχει προηγουμένως μετανοήσει αληθινά. Έπειτα, φτάνει σιγά σιγά στο σημείο να μπορεί να μιλάει και να ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές, και να συμμορφώνεται πλήρως με την αλήθεια. Τότε αρχίζει να αλλάζει η διάθεση της ζωής του. Σε ποιο στάδιο εμπειρίας έχετε φτάσει μέχρι τώρα; (Εξωτερικά, έχω, ως έναν βαθμό, καλή συμπεριφορά.) Ακόμα, λοιπόν, καταβάλλετε προσπάθεια. Κάποιοι καταβάλλουν λίγη προσπάθεια και νομίζουν ότι έχουν συνεισφέρει πολύ και ότι αξίζουν την ευλογία του Θεού. Μέσα τους, σκέφτονται συνεχώς: «Ποια να είναι άραγε η γνώμη του Θεού; Έχω καταβάλει τόση προσπάθεια και έχω αντέξει τόσες δυσκολίες· μπορώ, λοιπόν, να εισέλθω στη βασιλεία των ουρανών;» Τι διάθεση δείχνει αυτή η συνεχής ενασχόληση με το αποτέλεσμα; Δείχνει δόλια, μοχθηρή και αλαζονική διάθεση. Επιπλέον, όταν κανείς ελπίζει να κερδίσει ευλογίες επειδή κατέβαλε κάποια προσπάθεια ενώ πιστεύει στον Θεό, χωρίς να αποδεχθεί στο παραμικρό την αλήθεια, αυτό δεν δείχνει, άραγε, διάθεση αδιαλλαξίας; Αδιαλλαξία δεν είναι, άραγε, και το να μην εγκαταλείπει κανείς τα οφέλη της θέσης του; Οι άνθρωποι που ενεργούν έτσι ανησυχούν συνέχεια και λένε το εξής: «Άραγε θα θυμηθεί ο Θεός τι δυσκολίες άντεξα ενώ εκτελούσα αυτό το καθήκον; Θα μου δώσει άραγε κάποια ευλογία;» Κάνουν συνεχώς αυτούς τους υπολογισμούς στο μυαλό τους. Εξωτερικά, φαίνεται σαν να κάνουν συμφωνίες, στην πραγματικότητα, όμως, υπάρχουν εδώ διάφορα είδη διεφθαρμένης διάθεσης. Αν προσπαθείς διαρκώς να κλείσεις συμφωνία με τον Θεό, να αποκτήσεις ευλογίες επειδή πιστεύεις σ’ Εκείνον, να επωφεληθείς χωρίς να ζημιωθείς και να συμμετέχεις σε διεστραμμένες και ύπουλες συναλλαγές, τότε σε κυριεύει μια μοχθηρή διάθεση. Κάθε φορά που καταβάλλει προσπάθεια για να εκπληρώσει τα καθήκοντά του ένας τέτοιος άνθρωπος, θέλει να ξέρει τα εξής: «Θα κερδίσω ευλογίες για όλη αυτήν την προσπάθεια που καταβάλλω; Θα μπορέσω να εισέλθω στη βασιλεία των ουρανών αφού υποφέρω τόσο για την πίστη μου στον Θεό; Θα με επαινέσει ο Θεός που απαρνήθηκα τα πάντα για να εκτελέσω το καθήκον μου; Τελικά, έχω την έγκριση του Θεού ή δεν την έχω;» Αυτά τα ζητήματα αναλογίζεται όλη μέρα. Αν μία μέρα δεν μπορέσει να βρει άκρη, θα νιώθει διαρκώς ανησυχία, δεν θα θέλει να εκτελέσει τα καθήκοντά του ή να πληρώσει το τίμημα, πόσο δε μάλλον να επιδιώξει την αλήθεια. Δεν έχει καμία αληθινή πίστη, αφού τον ελέγχουν και τον κρατούν δέσμιο αυτά τα ζητήματα. Δεν πιστεύει ότι είναι πραγματικές οι υποσχέσεις του Θεού. Δεν πιστεύει ότι, αν επιδιώξει την αλήθεια, θα κερδίσει την ευλογία του Θεού. Μέσα του, έχει βαρεθεί την αλήθεια. Ακόμα κι αν ήθελε να την επιδιώξει, δεν έχει την απαιτούμενη ενέργεια, κι έτσι δεν αποκτά τη διαφώτιση και τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, και δεν μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια. Τέτοιοι άνθρωποι συναντούν συνεχώς προβλήματα ενώ εκτελούν το καθήκον τους, και συχνά δείχνουν παθητική και αδύναμη στάση. Μουρμουρίζουν παράπονα μόλις συναντήσουν μια δυσκολία, και, αν τύχει να τους βρει καταστροφή ή να τους συλλάβουν, συμπεραίνουν ότι ο Θεός δεν τους προστατεύει και δεν τους θέλει, κι έτσι παραδίνονται στην απελπισία. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Δεν είναι κακία; Τι θα κάνει ένας τέτοιος άνθρωπος τη στιγμή που θα νιώσει πικρία; Θα δείξει σίγουρα αρνητισμό και τεμπελιά· θα σηκώσει ψηλά τα χέρια και θα πέσει σε απελπισία. Συχνά, επίσης, θα κατηγορήσει τους επικεφαλής και τους εργάτες ότι είναι ψευδοεπικεφαλής και αντίχριστοι. Μπορεί ακόμα και να κατηγορήσει απευθείας τον Θεό και να Τον κρίνει κιόλας. Από πού προέρχονται όλα αυτά; Από τη διάθεση κακίας που τον ελέγχει. Με βάση τις κοσμικές απόψεις και τη σατανική λογική, πιστεύει ότι κάθε επένδυση πρέπει να έχει αντίκρισμα. Αν δεν ανταμειφθεί για την επένδυσή του, θα πάψει να επενδύει. Η νοοτροπία του είναι ανταποδοτική, κι έτσι προσπαθεί να παρατήσει τις ευθύνες του, να αρνηθεί το καθήκον του και να απαιτήσει ανταμοιβή. Δεν είναι κακία αυτό; Ποιες είναι οι ομοιότητες με την περίπτωση του Παύλου; (Ο Παύλος πίστευε ότι, μόλις ολοκλήρωνε τον δίκαιο αγώνα του, θα τον περίμενε το στέμμα της δικαιοσύνης.) Αυτό ακριβώς είναι το κοινό σημείο ανάμεσα σε έναν τέτοιο άνθρωπο και τον Παύλο. Βλέπετε και στον εαυτό σας αυτές τις εκδηλώσεις του Παύλου; Κάνετε τέτοιου είδους συγκρίσεις με τον εαυτό σας; Αν δεν ταυτιστείτε με τον λόγο του Θεού, δεν θα μπορέσετε να αποκτήσετε αυτογνωσία. Ο μόνος τρόπος να αποκτήσετε ειλικρινή αυτογνωσία είναι να αναγνωρίσετε την ουσία της διεφθαρμένης διάθεσής σας. Αν αναγνωρίζετε μόνο ό,τι είναι επιφανειακά σωστό και λάθος ή απλώς παραδέχεστε ότι είστε διάβολοι και Σατανάδες, κάνετε μια εντελώς γενικόλογη και κενή διαπίστωση. Το βάθος που υποκρίνεστε ότι έχετε δεν είναι παρά μεταμφίεση και απάτη. Το να μιλάει κανείς για αυτογνωσία με αυτόν τον τρόπο είναι παραπλανητικό και δείχνει ψεύτικη πνευματικότητα.

Έχετε δει ποτέ με ποιον τρόπο προσπαθεί να πετύχει την αυτογνωσία ένας δόλιος άνθρωπος; Κάνει την τρίχα τριχιά, λέει ότι είναι διάβολος και Σατανάς, ενώ φτάνει στο σημείο ακόμα και να καταραστεί τον εαυτό του· δεν απαριθμεί ωστόσο τις διαβολικές και μοχθηρές του πράξεις, ούτε και ερευνά σε βάθος τη βρομιά και τη διαφθορά που έχει μέσα του. Λέει απλώς ότι είναι διάβολος και Σατανάς, ότι παράκουσε τον Θεό και Του εναντιώθηκε. Επιπλέον, καταδικάζει τον εαυτό του με πολλές κενολογίες και σαρωτικές δηλώσεις, και κάνει τους άλλους να λένε από μέσα τους: «Επιτέλους, να κάποιος που διαθέτει πραγματική αυτογνωσία· πόσο βαθιά κατανόηση έχει». Δείχνει, λοιπόν, στους άλλους πόσο πνευματικός είναι, ενώ φροντίζει μάλιστα να τον ζηλεύουν ως άνθρωπο που επιδιώκει την αλήθεια. Ενώ γνωρίζει, όμως, τον εαυτό του με αυτόν τον τρόπο για χρόνια, συνεχίζει να μη μετανοεί ειλικρινά. Επιπλέον, σε καμία περίπτωση δεν κάνει πραγματικά πράξη την αλήθεια ούτε ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές. Δεν υπάρχει καμία απολύτως αλλαγή στη διάθεση της ζωής του, και έτσι εκτίθεται το πραγματικό πρόβλημα: αυτός ο άνθρωπος δεν έχει αληθινή αυτογνωσία. Πρόκειται για μεταμφίεση και απάτη, και ο ίδιος είναι υποκριτής. Όπως κι αν μιλάει για την αυτογνωσία, μην επικεντρώνεσαι στο πόσο όμορφα ηχούν τα λόγια του ή πόσο βαθιά είναι η γνώση του. Τι πρέπει να παρατηρείς κατά βάση; Δες σε ποιον βαθμό μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να κάνει πράξη την αλήθεια, και αν μπορεί να τηρήσει τις αλήθεια-αρχές για να υποστηρίξει το έργο της εκκλησίας. Αυτοί οι δύο δείκτες αρκούν για να διακρίνει κανείς αν κάποιος έχει μεταμορφωθεί αληθινά. Με αυτήν την αρχή πρέπει κανείς να αξιολογεί και να διακρίνει τους άλλους. Μην ακούτε τα όμορφα λόγια που ξεστομίζουν· παρατηρείτε τις πράξεις τους. Ορισμένοι, όταν συζητούν για την αυτογνωσία, φαινομενικά την παίρνουν στα σοβαρά. Μιλάνε με τους άλλους για τυχόν λανθασμένες ιδέες ή σκέψεις που έχουν, ανοίγονται και ξεγυμνώνονται. Αφού, όμως, ολοκληρώσουν τη συζήτηση, παραμένουν αμετανόητοι. Όταν τους συμβεί κάτι, συνεχίζουν να μην κάνουν πράξη την αλήθεια· δεν συμμορφώνονται με τις αρχές, δεν υποστηρίζουν το έργο της εκκλησίας, ούτε και μεταμορφώνονται καθόλου. Αυτό το είδος αυτογνωσίας, ανοίγματος και συναναστροφής δεν έχει κανένα νόημα. Ίσως οι άνθρωποι που το εφαρμόζουν να νομίζουν ότι, αφού έχουν τέτοια αυτογνωσία, έχουν μετανοήσει αληθινά και κάνουν πράξη την αλήθεια· τελικά, όμως, δεν υπάρχει καμία αλλαγή, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κατανόησης. Αν κάποιος προσεγγίζει έτσι την αυτογνωσία, δεν ενεργεί άραγε εντελώς μηχανικά, και δεν τηρεί απλώς τις διαδικασίες; Αφού δεν υπάρχει πραγματικό αποτέλεσμα, μήπως άραγε δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να παίζουν ένα παιχνίδι με τον εαυτό τους; Πήγα κάποτε σε ένα μέρος και, όταν έφτασα, κάποιος κούρευε το γρασίδι με το χλοοκοπτικό. Το μηχάνημα έκανε πολύ θόρυβο, χαλούσε τον κόσμο. Και τις δύο ή τρεις φορές που πήγα στο ίδιο μέρος, επικρατούσε η ίδια κατάσταση. Ρώτησα, λοιπόν, αυτόν τον άνθρωπο: «Δεν έχετε συγκεκριμένες ώρες που κουρεύετε το γρασίδι;» Κι εκείνος απάντησε: «Α, το κουρεύω μόνο όταν δω ότι ήρθε ο Θεός. Ούτε κι εμένα μου αρέσει». Όταν ακούνε αυτά τα λόγια όσοι δεν έχουν διάκριση, νομίζουν ότι ο άνθρωπος ήταν ειλικρινής και είπε απλώς αυτό που σκεφτόταν. Επιπλέον, θεωρούν ότι έτσι παραδέχεται το λάθος του και αποκτά αυτογνωσία. Όποιος νομίζει κάτι τέτοιο, έχει παραπλανηθεί. Θα το έβλεπε, όμως, έτσι κάποιος που κατανοεί την αλήθεια; Ποια είναι η σωστή οπτική γι’ αυτό το θέμα; Όποιος μπορεί να δει καθαρά την κατάσταση, θα σκεφτεί το εξής: «Δεν αναλαμβάνεις την ευθύνη ενώ κάνεις το καθήκον σου· άρα, μήπως το κάνεις μόνο για τις εντυπώσεις;» Όμως, ο άνθρωπος που κούρευε το γρασίδι φοβόταν μήπως κι οι άλλοι σκέφτονταν έτσι, οπότε μίλησε πρώτος για να προλάβει να τους κλείσει το στόμα. Δεν είναι επιδέξια αυτή η ρητορική τακτική; (Ναι.) Στην πραγματικότητα, είχε καταλάβει από καιρό πώς πρέπει να διαχειριστεί αυτήν την κατάσταση, δηλαδή πώς να σε μπερδέψει εκ των προτέρων και να σε κάνει να νομίζεις ότι είναι ντόμπρος, ότι μιλάει ανοιχτά και παραδέχεται τα λάθη του. Το σκεπτικό του είναι το εξής: «Κατανοώ την αλήθεια· δεν περιμένω εσένα να μου την πεις. Θα την παραδεχθώ πρώτος. Για να δούμε τι μπορείς να απαντήσεις στην έξυπνη ατάκα μου. Αυτήν τη μέθοδο θα ακολουθήσω· τι μπορείς να μου κάνεις;» Ποιες διαθέσεις βλέπουμε να επιδρούν εδώ; Πρώτα απ’ όλα, αυτός ο άνθρωπος κατανοεί τα πάντα. Όταν σφάλλει, ξέρει πώς να μετανοεί. Αυτήν την εντύπωση δίνει στους άλλους, ενώ χρησιμοποιεί μεταμφιέσεις και ψέματα για να χτίσει μια ψευδαίσθηση και να κερδίσει τον θαυμασμό τους. Υπολογίζει τα πάντα ψυχρά, και γνωρίζει σε ποιον βαθμό τα λόγια του θα μπερδέψουν τους άλλους και τι αντιδράσεις θα τους προκαλέσουν. Όλα αυτά τα έχει αξιολογήσει εκ των προτέρων. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι μοχθηρή διάθεση. Επιπλέον, το ότι λέει αυτά τα πράγματα αποδεικνύει ότι δεν τα συνειδητοποίησε μόλις τώρα, αλλά γνωρίζει από καιρό ότι αυτές οι πράξεις είναι μηχανικές και επιπόλαιες, ότι δεν θα έπρεπε να ενεργεί έτσι αυτήν τη στιγμή, να παίζει αυτό το θέατρο και να πράττει με γνώμονα μόνο την υπερηφάνεια του. Γιατί, λοιπόν, συνεχίζει να το κάνει; Δεν είναι αδιαλλαξία αυτό; Σε αυτήν την περίπτωση έχουμε προσποίηση, αδιαλλαξία, αλλά και μοχθηρία. Μπορείτε να τις διακρίνετε; Κάποιοι μπορούν να τις διακρίνουν στους άλλους, αλλά όχι στον εαυτό τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Αν μπορεί κανείς να διακρίνει πραγματικά πώς είναι, τότε μπορεί να διακρίνει και τους άλλους. Αν μπορεί να διακρίνει μόνο τους άλλους αλλά όχι τον εαυτό του, τότε υπάρχει πρόβλημα με τη διάθεση και τον χαρακτήρα του. Αν αντιπαραβάλλει τους άλλους με την αλήθεια, αλλά δεν το κάνει ο ίδιος, τότε σίγουρα δεν αγαπάει την αλήθεια, πόσο μάλλον την αποδέχεται.

Είναι άραγε καλό ή κακό να ανακαλύπτεις πόσο σοβαρό πρόβλημα είναι η διαφθορά σου; Είναι καλό. Όσο περισσότερο ανακαλύπτεις τη διαφθορά σου και την κατανοείς σωστά, και όσο περισσότερο αναγνωρίζεις την ουσία σου, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να σωθείς· τόσο πιο κοντά έρχεσαι στη σωτηρία. Όσο δεν ανακαλύπτεις τα προβλήματά σου και νομίζεις πάντα ότι είσαι μια χαρά, τόσο πιο μακριά βρίσκεσαι από το μονοπάτι της σωτηρίας, και διατρέχεις ακόμα μεγάλο κίνδυνο. Αν δεις κάποιον που καυχιέται συνεχώς για το πόσο καλά κάνει το καθήκον του, και για το πόσο ικανός είναι να συναναστρέφεται σχετικά με την αλήθεια και να την κάνει πράξη, αυτό αποδεικνύει ότι έχει πολύ μικρό ανάστημα. Δείχνει παιδιάστικη συμπεριφορά και ανωριμότητα. Τι είδους άνθρωποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να αποκτήσουν τη σωτηρία και να πάρουν το μονοπάτι που θα τους οδηγήσει σ’ αυτήν; Όσοι αναγνωρίζουν αληθινά τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Όσο πιο βαθιά την κατανοούν, τόσο πιο κοντά βρίσκονται στη σωτηρία. Πότε αναγνωρίζει κανείς πραγματικά την ουσία της διεφθαρμένης διάθεσής του; Όταν κατανοεί ότι όλες οι διεφθαρμένες διαθέσεις του πηγάζουν από τη σατανική φύση· όταν βλέπει ότι δεν διαθέτει συνείδηση, λογική ή την παραμικρή ανθρώπινη φύση, ότι δεν κάνει πράξη καμία αλήθεια, ότι ζει αποκλειστικά σύμφωνα με τη διεφθαρμένη διάθεσή του, ότι είναι απλώς ένας ζωντανός διάβολος και ένας ζωντανός Σατανάς. Το πρόβλημα φαίνεται πολύ σοβαρό αν το δείτε από αυτήν την άποψη· αυτό είναι άραγε καλό ή κακό; (Είναι καλό.) Παρότι είναι καλό, όμως, κάποιοι δείχνουν αρνητισμό όταν αντικρίζουν τη διαβολική και σατανική τους πλευρά, και σκέφτονται το εξής: «Τώρα πια είμαι χαμένος. Ο Θεός δεν με θέλει. Σίγουρα θα με στείλει στην κόλαση. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να με σώσει». Έχετε δει να συμβαίνει αυτό; Πείτε Μου, υπάρχουν άνθρωποι που, όσο περισσότερο κατανοούν τον εαυτό τους, τόσο περισσότερο αρνητισμό δείχνουν; Άνθρωποι που σκέφτονται: «Καταστράφηκα εντελώς. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω την κρίση και την παίδευση του Θεού. Ώρα για τιμωρία και αντίποινα. Ο Θεός δεν με θέλει. Δεν έχω καμία ελπίδα σωτηρίας». Εμφανίζεται σε κάποιους αυτή η παρανόηση; (Ναι.) Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερο αναγνωρίζει κανείς σε πόσο απελπιστική κατάσταση βρίσκεται, τόσο περισσότερες ελπίδες έχει. Μη δείχνετε αρνητισμό και μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια. Η αυτογνωσία είναι κάτι καλό, και είναι το απαραίτητο μονοπάτι, για να αποκτήσει κανείς τη σωτηρία. Το πρόβλημα είναι να αγνοεί κανείς εντελώς τη διεφθαρμένη διάθεσή του και την ουσία της αντίστασής του στον Θεό σε διάφορα θέματα, κι έτσι να μην έχει καν την πρόθεση να αλλάξει. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι απαθής, νεκρός. Και είναι άραγε εύκολο να αναστηθεί ένας νεκρός; Όταν κάποιος πεθάνει, είναι πια δύσκολο να επανέρθει στη ζωή.

Σε ποιους ανθρώπους συνεχίζει ο Θεός να δίνει ευκαιρίες να μετανοήσουν; Ποιοι άνθρωποι έχουν ακόμα ελπίδες να σωθούν; Τι πρέπει να εκδηλώνουν; Πρώτο και κύριο, θα πρέπει να έχουν συνείδηση. Οτιδήποτε κι αν τους συμβεί, πρέπει να αποδέχονται ότι τους το έστειλε ο Θεός, και να κατανοούν μέσα τους ότι Εκείνος εργάζεται για τη σωτηρία τους. Πρέπει να λένε: «Δεν κατανοώ το θέλημα του Θεού, ούτε γιατί μου συμβαίνει αυτό. Πιστεύω, όμως, ότι Εκείνος το κάνει για να με σώσει. Δεν μπορώ να επαναστατήσω εναντίον Του ή να Τον πληγώσω. Πρέπει να υποταχθώ και να απαρνηθώ τον εαυτό μου». Τέτοια συνείδηση έχουν. Επιπλέον, διαθέτουν τη λογική να σκεφτούν: «Ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Κι εγώ είμαι ένα δημιούργημα. Ό,τι κάνει ο Θεός είναι σωστό. Εκείνος με κρίνει και με παιδεύει για να καθάρει τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Ο Δημιουργός είναι πάντα λογικός και σωστός όπως κι αν συμπεριφέρεται στα δημιουργήματά Του». Αυτή δεν είναι η λογική που πρέπει να έχει κανείς; Ο άνθρωπος δεν πρέπει να έχει απαιτήσεις από τον Θεό, ούτε να λέει: «Είμαι άνθρωπος. Έχω προσωπικότητα και αξιοπρέπεια. Δεν θα Σου επιτρέψω να μου φέρεσαι έτσι». Είναι λογικό κάτι τέτοιο; Όχι, εδώ μιλάει η σατανική διάθεση που στερείται τη λογική ενός κανονικού ανθρώπου. Ο Θεός δεν σώζει όσους σκέφτονται έτσι· δεν τους αναγνωρίζει καν ως δημιουργήματα. Ας υποθέσουμε ότι λες: «Ο Θεός με δημιούργησε· δεν με πειράζει όπως κι αν μου φερθεί. Μπορεί να μου φερθεί σαν να ήμουν γάιδαρος, άλογο ή οτιδήποτε άλλο. Δεν έχω προσωπικές επιλογές και απαιτήσεις». Αν έλεγες κάτι τέτοιο, θα είχες ακόμα την επιθυμία να εκτελείς επιλεκτικά το καθήκον σου, αν ήταν δύσκολο και κουραστικό; (Όχι.) Πολύ σωστά. Πρέπει να υποτάσσεσαι. Πώς γίνεται αυτό; Στην αρχή, η υποταγή είναι δύσκολη και δεν την αντέχεις εύκολα. Θέλεις διαρκώς να αποδράσεις και να την απορρίψεις. Τι θα πρέπει να κάνεις, λοιπόν; Πρέπει να εμφανιστείς ενώπιον του Θεού και να προσευχηθείς, να αναζητήσεις την αλήθεια, να δεις καθαρά την ουσία του προβλήματος, κι έπειτα να βρεις το μονοπάτι της άσκησης. Πρέπει απλώς να προσπαθήσεις να κάνεις πράξη την αλήθεια με όλη σου την καρδιά, και σιγά σιγά να υποταχθείς. Αυτό είναι το λογικό. Πρώτα, λοιπόν, πρέπει να αποκτήσεις αυτήν τη λογική. Τι άλλο χρειάζεται κανείς αφού αποκτήσει συνείδηση και λογική; Χρειάζεται και αίσθημα ντροπής. Σε ποιες καταστάσεις πρέπει να ντρέπεται κανείς; Όταν σφάλλει κανείς, όταν αποκαλύπτει την παρακοή, την ατιμία και τη δολιότητά του, όταν λέει ψέματα και εμπλέκεται σε απάτες· τότε χρειάζεται την επίγνωση και το αίσθημα της ντροπής. Είναι απαραίτητο να γνωρίζει ότι το να ενεργεί με αυτόν τον τρόπο δεν συμφωνεί με την αλήθεια και είναι αναξιοπρεπές· επίσης, να νιώθει μεταμέλεια. Όποιος δεν έχει αίσθημα ντροπής είναι αναίσχυντος και ξεδιάντροπος, και δεν του αξίζει να λέγεται άνθρωπος. Επιπλέον, αν δεν αποδέχεται την αλήθεια, τότε είναι τελειωμένη υπόθεση. Όπως κι αν συναναστραφεί κάποιος μαζί του σχετικά με την αλήθεια, εκείνος δεν την αφομοιώνει· ό,τι κι αν του πουν, εκείνος δεν αποκτά επίγνωση. Έτσι φαίνεται ότι δεν έχει αίσθημα ντροπής. Μπορεί να νιώσει μεταμέλεια κάποιος που δεν έχει αίσθημα ντροπής; Χωρίς αυτό, δεν έχει ούτε αξιοπρέπεια, κι έτσι δεν γνωρίζει ούτε τι είναι η μεταμέλεια. Μπορεί να επιστρέψει ένας τέτοιος άνθρωπος αν φτάσει σ’ αυτό το σημείο; (Όχι.) Όσοι δεν μπορούν να επιστρέψουν, δεν πρόκειται να απαλλαγούν από την αδικία που φέρουν στα χέρια τους. «... και ας επιστρέψωσιν έκαστος από της οδού αυτού της πονηράς και από της αδικίας, ήτις είναι εν ταις χερσίν αυτών» (Ιωνάς 3:8). Τι πρέπει να διαθέτει κανείς για να μπορέσει να το κάνει αυτό; Πρέπει να διαθέτει αίσθημα ντροπής και συνείδηση. Όταν κάνει κάποιο λάθος, θα κατηγορήσει τον εαυτό του και θα νιώσει μεταμέλεια, κι έτσι θα πάψει να συμπεριφέρεται λανθασμένα. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να επιστρέψει. Αυτό είναι η ελάχιστη προϋπόθεση που θα πρέπει να τηρεί η ανθρώπινη φύση του. Τι άλλο χρειάζεται, εκτός από τη συνείδηση, τη λογική και το αίσθημα ντροπής; (Χρειάζεται να αγαπάει κανείς οτιδήποτε θετικό.) Πολύ σωστά. Αν αγαπάει κανείς οτιδήποτε θετικό, τότε αγαπάει την αλήθεια. Και μόνο όσοι αγαπούν την αλήθεια έχουν καλή καρδιά. Άραγε οι κακοί άνθρωποι αγαπούν τα θετικά πράγματα; Όχι. Οι κακοί άνθρωποι αγαπούν τα μοχθηρά, τα άσχημα και τα δηλητηριώδη πράγματα· ό,τι αγαπούν σχετίζεται με κάτι αρνητικό. Όταν τους μιλήσεις για κάτι θετικό ή για κάτι που ωφελεί τους άλλους και προέρχεται από τον Θεό, δεν νιώθουν ευχάριστα και δεν τους ενδιαφέρει να ακούσουν· γι’ αυτό και δεν έχουν καμία ελπίδα να σωθούν. Όσο καλά κι αν συναναστραφεί κανείς μαζί τους σχετικά με την αλήθεια, όσο πρακτικά κι αν τους μιλήσει, απλώς δεν ενδιαφέρονται, ή μπορεί ακόμα και να εκφράσουν εχθρότητα και ανταγωνισμό. Όμως, το πρόσωπό τους φωτίζεται και γεμίζουν ενέργεια, όταν ακούνε κάποιον να μιλάει για τις απολαύσεις της σάρκας. Αυτό φανερώνει διάθεση κακίας και μοχθηρίας, όχι καλή καρδιά. Τέτοιοι άνθρωποι, λοιπόν, δεν θα μπορούσαν να αγαπούν τίποτα το θετικό. Πώς βλέπουν μέσα τους οτιδήποτε θετικό; Το σιχαίνονται, το περιφρονούν και το περιγελούν. Αν τύχει να αναλογιστούν το θέμα της ειλικρίνειας, σκέφτονται: «Το να είσαι ειλικρινής σε βάζει σε μειονεκτική θέση. Να μου λείπει! Όποιος είναι ειλικρινής, είναι ανόητος. Είναι δυνατόν να αντέχεις τις δυσκολίες και να εργάζεσαι σκληρά για να εκτελέσεις το καθήκον σου, χωρίς να σκεφτείς ούτε μια στιγμή το μέλλον και την υγεία σου; Ποιος θα σε κοιτάξει αν καταρρεύσεις από την εξάντληση; Δεν θα αφήσω να μου συμβεί εμένα αυτό». Κάποιος άλλος ίσως πει: «Ας κρατήσουμε μια διέξοδο. Δεν γίνεται να σκοτωνόμαστε στη δουλειά σαν τους χαζούς. Πρέπει να βρούμε μια εναλλακτική, και μετά ίσα ίσα να προσπαθήσουμε λίγο ακόμα». Ένας κακός άνθρωπος θα νιώσει ευτυχία και μεγάλη οικειότητα αν ακούσει μια τέτοια δήλωση. Όταν όμως τίθεται το θέμα να υποταχθεί κανείς πλήρως στον Θεό και να δαπανήσει με πίστη τον εαυτό του για το καθήκον του, τότε νιώθει αποτροπιασμό και αηδία, και κλείνει τα αυτιά του. Μα, δεν είναι κακός ένας τέτοιος άνθρωπος; Όλοι όσοι είναι έτσι έχουν διάθεση κακίας. Αν συναναστραφείς σχετικά με την αλήθεια και συζητήσεις μαζί τους τις αρχές της άσκησης, αμέσως αηδιάζουν και χάνουν κάθε όρεξη να ακούσουν. Νομίζουν ότι κάτι τέτοιο τραυματίζει την περηφάνια τους και πληγώνει την αξιοπρέπειά τους, ενώ δεν τους προσφέρει και κανένα όφελος. Λένε μέσα τους: «Φτάνει πια αυτή η συζήτηση για την αλήθεια και τις αρχές της άσκησης. Όλο μιλάνε για την ειλικρίνεια· θα σου δώσει η ειλικρίνεια να φας; Θα βγάλεις λεφτά αν μιλάς ειλικρινά; Εγώ θα κερδίσω από την εξαπάτηση!» Τι είδους λογική είναι αυτή; Είναι η λογική του ληστή. Δεν έχουμε εδώ διάθεση κακίας; Έχουμε άραγε έναν καλόκαρδο άνθρωπο; (Όχι.) Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια. Ακόμα και το λίγο που κάνουν, δαπανούν και απαρνούνται εξυπηρετεί κάποιον σκοπό, τον οποίο έχουν υπολογίσει από καιρό. Θεωρούν καλή μια συναλλαγή μόνο όταν προσφέρουν κάτι για να πάρουν πίσω περισσότερα. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι διάθεση μοχθηρίας και κακίας.

Οι περισσότεροι από όσους πιστεύουν στον Θεό δεν αναζητούν την αλήθεια. Αντίθετα, κανονίζουν πάντα τις προσωπικές τους συνωμοσίες και ρυθμίσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ακόμα και μετά από χρόνια, να μην έχουν κερδίσει και πολλά· δεν έχουν κατανοήσει καμία αλήθεια και δεν έχουν καμία βιωματική μαρτυρία να μοιραστούν. Σε αυτό το σημείο, θα νιώσουν μεταμέλεια, και θα θεωρήσουν ότι είναι καλύτερο να υπακούσουν στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού, και να πιστέψουν σ’ Εκείνον σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του. Κάποτε αισθάνονταν πολύ έξυπνοι και έκαναν σχέδια σύμφωνα με τις προσωπικές τους επιθυμίες· δεν κέρδισαν, όμως, την αλήθεια, κι έτσι εκείνοι έχασαν στο τέλος. Μόνο μέσα από αυτές τις αποτυχίες κατανοεί κανείς την αλήθεια και αφυπνίζεται. Μόνο όταν αντιμετωπίσει κάποια απώλεια στη ζωή του, τότε μπαίνει στο σωστό μονοπάτι και αρχίζει να κόβει δρόμο. Αν, όμως, πίστευε στον Θεό σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του, θα γλίτωνε τόσες παρακάμψεις στη διαδρομή. Κάποιοι, αφού βιώσουν πολλά και αντιμετωπίσουν ορισμένες αποτυχίες και αναποδιές, τελικά κατανοούν μερικές αλήθειες. Βλέπουν αυτά τα ζητήματα καθαρά και μπορούν να εμπιστευτούν τα πάντα στον Θεό, ενώ υποτάσσονται πρόθυμα στην ενορχήστρωση και τις ρυθμίσεις Του. Σε αυτό το σημείο, βρίσκονται στο σωστό μονοπάτι. Όσοι, όμως, έχουν διαθέσεις μοχθηρίας και κακίας δεν προσφέρουν τον εαυτό τους στον Θεό. Βασίζονται με πείσμα στις δικές τους προσπάθειες και αναρωτιούνται: «Άραγε ο Θεός ελέγχει στ’ αλήθεια τη μοίρα; Είναι άραγε ο αληθινός κυρίαρχος των πάντων;» Όταν ακούνε τα ίδια κηρύγματα και τις ίδιες συναναστροφές μέσα στον οίκο του Θεού, κάποιοι νιώθουν να γεμίζουν ενέργεια. Όσο περισσότερο ακούνε, τόσο βελτιώνεται η κατάστασή τους και μεταμορφώνονται. Άλλοι, όμως, θεωρούν ότι το πράγμα όσο πάει ακούγεται όλο και πιο περίπλοκο, όλο και πιο ανέφικτο. Τους λείπει η πνευματική κατανόηση, γι’ αυτό. Άλλοι, πάλι, ακούνε τα ίδια κηρύγματα και συναναστροφές, και νιώθουν εξάντληση και παντελή αδιαφορία. Έτσι φαίνονται οι διαφορές στη φύση των ανθρώπων και ξεχωρίζουν οι αμνοί από τα ερίφια, όσοι αγαπούν την αλήθεια από όσους δεν την αγαπούν. Οι μεν αποδέχονται τον λόγο του Θεού, την αλήθεια, καθώς και την κρίση και την παίδευσή Του. Οι δε, όσα κηρύγματα κι αν ακούσουν, δεν αποδέχονται την αλήθεια. Τα θεωρούν όλα ακαταλαβίστικα, αλλά, ακόμα κι αν τα κατανοήσουν, δεν είναι πρόθυμοι να τα κάνουν πράξη, επειδή δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους, τις εγωιστικές τους επιθυμίες και τα συμφέροντά τους. Έτσι, λοιπόν, δεν αλλάζουν ούτε και μετά από χρόνια πίστης. Δεν βλέπετε σαφέστατα τις διαφορές ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες που υπάρχουν στους κόλπους της εκκλησίας; Όσοι επιθυμούν αληθινά τον Θεό δεν επηρεάζονται ό,τι κι αν λένε οι άλλοι· επιμένουν να δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό, πιστεύουν ότι τα λόγια Του είναι ορθά, και θεωρούν ύψιστη αρχή το να ασκείται κανείς σύμφωνα μ’ αυτά. Τους μοχθηρούς που δεν αγαπούν την αλήθεια, τους βασανίζουν πάντα σκέψεις. Αν σήμερα δουν μια ακτίνα ελπίδας και νιώσουν ότι μπορεί να πάρουν ευλογία, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και κάνουν καλές πράξεις, ώστε να κερδίσουν όλους όσοι τις δουν. Όταν, όμως, περάσει λίγος καιρός και δεν έχουν πάρει την ευλογία του Θεού, το μετανιώνουν και παραπονιούνται, και φτάνουν στο εξής συμπέρασμα: «Αυτή η φράση, ότι ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα και είναι αμερόληπτος, δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι ισχύει». Δεν μπορούν να δουν πέρα από τα άμεσα συμφέροντά τους· αν κάτι δεν τους ωφελεί, δεν πρόκειται να σηκώσουν ούτε το δαχτυλάκι τους για να το κάνουν. Δεν είναι κακία αυτό; Με όποιον κι αν αλληλεπιδρούν, πασχίζουν να συνάψουν συμφωνίες, ενώ τολμούν να κάνουν το ίδιο ακόμα και με τον Θεό. Σκέφτονται: «Πρέπει να κερδίσω κάτι, και μάλιστα αμέσως. Πρέπει να βγάλω αμέσως κέρδος!» Με τόση σφοδρότητα που αντιδρούν, θα ήταν άραγε υπερβολή να πει κανείς ότι έχουν διάθεση κακίας; (Όχι.) Πώς, λοιπόν, μπορούμε να αποδείξουμε την κακία τους; Όταν έρχονται αντιμέτωποι με μια μικρή δοκιμασία ή καταστροφή, δεν μπορούν να το ανεχθούν, και αρνούνται να εκτελέσουν το καθήκον τους. Νιώθουν ότι έχουν υποστεί κάποια απώλεια, και λένε: «Εγώ έχω επενδύσει τόσα, και ο Θεός ακόμα να με ευλογήσει. Υπάρχει καν Θεός; Μήπως κάνω κάτι λάθος;» Μέσα τους είναι γεμάτοι αμφιβολία. Θέλουν να βγάλουν κέρδος, και αυτό αποδεικνύει ότι δεν κάνουν θυσίες με προθυμία και ειλικρίνεια, κι έτσι λοιπόν εκτίθενται. Τι είπε η σύζυγος του Ιώβ όταν εκείνος βίωνε τις δοκιμασίες του; [«Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; Βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε» (Ιώβ 2:9)] Αυτή η γυναίκα ήταν μη πιστή· αρνήθηκε και απαρνήθηκε τον Θεό μόλις συνέβη η καταστροφή. Όταν όμως Εκείνος έδινε ευλογίες, έλεγε: «Ιεχωβά Θεέ, Εσύ είσαι ο μέγας Σωτήρας! Μου έδωσες τόσα αγαθά και με ευλόγησες. Θα Σε ακολουθήσω. Εσύ είσαι ο Θεός μου!» Και όταν ο Θεός τής αφαίρεσε τα αγαθά, είπε: «Δεν είσαι ο Θεός μου». Είπε ακόμα και στον Ιώβ: «Μην πιστεύεις. Δεν υπάρχει Θεός! Αν υπήρχε, πώς θα μπορούσε να αφήσει την περιουσία μας στα χέρια των ληστών; Γιατί δεν μας προστάτευσε;» Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι διάθεση κακίας. Μόλις υποστούν πλήγμα τα συμφέροντά τους, και αν οι σκοποί και οι επιθυμίες τους δεν εκπληρωθούν, αυτοί οι άνθρωποι γεμίζουν οργή, επαναστατούν, και γίνονται Ιούδες έτοιμοι να προδώσουν και να απαρνηθούν τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι; Σε έναν βαθμό, μπορεί ακόμα να υπάρχουν μέσα στην εκκλησία τέτοιες προφανείς περιπτώσεις κακών και μη πιστών ανθρώπων. Κάποιοι, όμως, βρίσκονται απλώς σε αυτήν την κατάσταση, δηλαδή έχουν αυτήν τη διάθεση, αλλά δεν ανήκουν απαραίτητα και σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων. Αν, ωστόσο, έχεις τέτοια διάθεση, πρέπει να αλλάξει; (Ναι.) Αν έχεις τέτοια διάθεση, αυτό σημαίνει ότι και η φύση σου είναι κακή. Με μια τέτοια διάθεση κακίας, είσαι ικανός να εναντιωθείς στον Θεό, να Τον προδώσεις και να Του φερθείς εχθρικά ανά πάσα στιγμή. Όταν δεν αλλάζεις αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις, περνάει άλλη μία μέρα που δεν συμβαδίζεις με τον Θεό. Όταν συμβαίνει αυτό, δεν μπορείς να εμφανιστείς ενώπιόν Του και να βιώσεις το έργο Του. Άρα, δεν έχεις κανέναν τρόπο να κερδίσεις τη σωτηρία.

Ο Ιώβ πίστευε αληθινά. Όταν ο Θεός τον ευλογούσε, εκείνος Τον ευγνωμονούσε. Όταν τον πειθαρχούσε και του στερούσε κάτι, εκείνος και πάλι Τον ευγνωμονούσε. Πώς αντέδρασε ο Ιώβ στο τέλος των βιωμάτων του, όταν πια ήταν γέρος, και ο Θεός του πήρε όλα όσα είχε; Όχι μόνο δεν παραπονέθηκε, αλλά μάλιστα Τον δόξασε και έδωσε μαρτυρία γι’ Αυτόν. Βλέπετε εδώ καμία μοχθηρή ή κακή διάθεση; (Όχι.) Μήπως επαναστάτησε ο Ιώβ όταν έχασε τόσα αγαθά; Μήπως παραπονέθηκε; (Όχι.) Δεν παραπονέθηκε, αντίθετα, δόξαζε τον Θεό. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Έχει διάφορα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να διαθέτει μια κανονική ανθρώπινη φύση: συνείδηση, λογική, και αγάπη για οτιδήποτε θετικό. Πρώτα απ’ όλα, ο Ιώβ διέθετε συνείδηση. Ήξερε, μέσα του, πως όλα του τα αγαθά του τα είχε δώσει ο Θεός, και Τον ευγνωμονούσε γι’ αυτό. Επιπλέον, διέθετε λογική. Ποια λόγια του το αποδεικνύουν αυτό; [Είπε: «Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21)] Αυτά τα λόγια αποτελούν μαρτυρία ότι ο Ιώβ βίωσε και κατανόησε αληθινά τις δοκιμασίες του Θεού· κλείνει μέσα του το αληθινό ανάστημα και την ανθρώπινη φύση του Ιώβ. Τι άλλο έκανε ο Ιώβ; (Αγαπούσε την αλήθεια.) Πώς μπορεί να μετρήσει κανείς κάτι τέτοιο; Πώς, δηλαδή, μπορούμε να δούμε ότι αγαπούσε την αλήθεια με αφορμή όσα του στέρησε ο Θεός; (Όταν του συνέβη αυτό, αναζήτησε την αλήθεια.) Όταν κανείς αναζητά την αλήθεια, εκδηλώνει την αγάπη του για την αλήθεια. Ενώ συνέβαιναν γύρω του όλα αυτά, όσο άβολα κι αν ένιωθε, όσο κι αν πονούσε, ο Ιώβ δεν παραπονέθηκε· αυτό δεν εκδηλώνει άραγε την αγάπη του για την αλήθεια; Και ποια άλλη σημαντική εκδήλωση δείχνει ότι αγαπούσε την αλήθεια; (Η ικανότητά του να υποτάσσεται.) Πώς ξέρουμε ότι αυτή είναι μια πρακτική και ορθή εκδήλωση της αγάπης για την αλήθεια; Συχνά λένε πως «Ό,τι κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο είναι ωφέλιμο και εμπεριέχει τις καλές Του προθέσεις». Είναι αλήθεια αυτό; (Ναι.) Μπορείς, όμως, να το αποδεχθείς; Το αποδέχεσαι όταν ο Θεός σε ευλογεί· τι γίνεται, όμως, όταν σου στερεί κάτι; Εσύ δεν μπορείς να το αποδεχθείς, όμως ο Ιώβ μπορούσε. Θεώρησε αυτά τα λόγια ως την αλήθεια, κι εκείνος αγαπούσε την αλήθεια. Χάρη σε αυτά τα λόγια («Ό,τι κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο είναι ωφέλιμο και εμπεριέχει τις καλές Του προθέσεις»), και επειδή ο Ιώβ ήξερε μέσα του πως ήταν αλήθεια, όσο κι αν υπέφερε, συνέχισε να τα πιστεύει. Ακόμα κι όταν ο Θεός του πήρε όλα όσα είχε, και τον βύθισε στο πένθος και την απώλεια· ακόμα κι όταν έπεσε βαριά άρρωστος. Γι’ αυτό, λοιπόν, λέμε ότι ο Ιώβ αγαπούσε την αλήθεια. Επιπλέον, ο Ιώβ αποδέχθηκε όλα όσα χρησιμοποίησε ο Θεός για να τον δοκιμάσει. Του στέρησε αγαθά ή έστειλε ληστές να του τα πάρουν, του έστειλε πληγές· όλα αυτά εναντιώνονται στις ανθρώπινες αντιλήψεις. Πώς, όμως, τα διαχειρίστηκε ο Ιώβ; Μήπως παραπονέθηκε για τον Θεό; Όχι, δεν είπε ούτε μία λέξη για να Τον κατηγορήσει. Έτσι έδειξε ότι αγαπούσε την αλήθεια, την αμεροληψία και τη δικαιοσύνη. Έλεγε μέσα του: «Ο Θεός είναι τόσο αμερόληπτος και δίκαιος απέναντί μας! Όλα όσα κάνει Εκείνος είναι σωστά!» Κι έτσι μπορούσε να δοξάζει τον Θεό, λέγοντας: «Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, δεν θα παραπονεθώ. Στα μάτια Του, τα δημιουργήματα δεν είναι παρά σκουλήκια. Όπως και να τους φερθεί, είναι δικαιολογημένος». Η πίστη του ότι κάθε ενέργεια του Θεού ήταν σωστή ήταν κάτι θετικό. Παρά τον μεγάλο πόνο και τη δυσφορία του, δεν παραπονέθηκε. Απέδειξε με πράξεις τη γνήσια αγάπη του για την αλήθεια, την οποία όλοι πρέπει να θαυμάζουν. Όσα κι αν έχασε, σε όσο δύσκολες συνθήκες κι αν βρέθηκε, ο Ιώβ δεν παραπονέθηκε για τον Θεό, αλλά υποτάχθηκε. Έτσι εκδηλώνεται η αγάπη για την αλήθεια. Μπόρεσε να υπερνικήσει τις προσωπικές του δυσκολίες, χωρίς να κατηγορήσει τον Θεό γι’ αυτές και χωρίς να Του απαιτήσει τίποτα. Αυτό, λοιπόν, είναι αγάπη για την αλήθεια και ειλικρινής υποταγή. Μόνο όσοι υποτάσσονται ειλικρινά αγαπούν την αλήθεια. Κάποιοι είναι αυθεντίες στο να ξεστομίζουν δόγματα και να φωνάζουν συνθήματα σε συνηθισμένες στιγμές· όταν όμως τους συμβεί κάτι σοβαρό, έχουν πάντα απαιτήσεις από τον Θεό, και τον εκλιπαρούν με επιμονή: «Θεέ μου, πάρε μου την αρρώστια! Δώσε μου ξανά την περιουσία μου!» Είναι υποταγή αυτό; Όσοι τα λένε αυτά δεν αγαπούν την αλήθεια. Τους αρέσει να λένε ψέματα και να παραπλανούν τους άλλους, ενώ μέσα τους αγαπούν τον πλούτο και το κέρδος. Ο Ιώβ δεν έδινε μεγάλη σημασία στα υλικά οφέλη και στα υπάρχοντά του· τα κατανοούσε όλα ξεκάθαρα, κι έτσι μπορούσε να υποταχθεί. Μέσα του, έβλεπε πέρα από αυτά. Έλεγε: «Όσα κι αν κερδίσει κανείς στη ζωή του, όλα τα δίνει ο Θεός. Αν Εκείνος δεν σου επιτρέψει να κερδίσεις, τότε δεν θα βγάλεις ούτε δεκάρα. Αν σου το επιτρέψει, τότε θα έχεις όσα σου δώσει». Έβλεπε ξεκάθαρα την κυριαρχία του Θεού επάνω στα πάντα, κι αυτή η αλήθεια ρίζωσε στην καρδιά του. «Ο Θεός κυριαρχεί επάνω στα πάντα». Για τον Ιώβ, αυτή η φράση δεν είχε ερωτηματικό αλλά θαυμαστικό. Τόσο, που έγινε ζωή του και παρέμεινε στην καρδιά του. Ποιο άλλο στοιχείο ήταν εγγενές στην ανθρώπινη φύση του Ιώβ; Για ποιον λόγο καταράστηκε την ίδια τη μέρα που γεννήθηκε; Επειδή προτιμούσε να πεθάνει, παρά να τον δει ο Θεός να πονάει και να πενθεί γι’ αυτόν. Ποια ιδιότητα και ποια ουσία έχουμε εδώ; (Την καλοσύνη.) Ποιες είναι οι κύριες εκδηλώσεις της καλοσύνης του Ιώβ; Ότι συναισθανόταν και κατανοούσε τον Θεό, και μπορούσε να Τον αγαπάει και να Τον ικανοποιεί. Αν κάποιος διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά, λέμε ότι έχει χαρακτήρα. Πώς χτίζει κανείς χαρακτήρα; Χαρακτήρα έχει μόνο όποιος κατανοεί την αλήθεια, μένει ακλόνητος στη μαρτυρία του, ενώ ο Θεός τον δοκιμάζει και ο Σατανάς τον βάζει σε πειρασμό, ζει σαν άνθρωπος, φτάνοντας το πρότυπο της ανθρώπινης ύπαρξης, και κατέχει ένα κάποιο μέρος της αλήθειας. Όσον αφορά την ανθρώπινη φύση-ουσία, μόνο χάρη στην καλή του καρδιά ο Ιώβ μπόρεσε να καταραστεί τη μέρα που γεννήθηκε. Προτιμούσε να πεθάνει παρά να τον δει ο Θεός να πονάει, ώστε να μην Του προκαλέσει πένθος και ανησυχία. Τέτοια ήταν η ανθρώπινη φύση του Ιώβ. Μόνο όσοι έχουν καλοσύνη στην ανθρώπινη φύση και ουσία τους μπορούν να αγαπούν τον Θεό και να νοιάζονται γι’ Αυτόν. Όποιος δεν διαθέτει τίποτα από τα δύο είναι απαθής και άκαρδος. Συγκρίνετε την περίπτωση με αυτήν του Παύλου, ο οποίος ήταν το άκρως αντίθετο από τον Ιώβ. Ο Παύλος κοίταζε πάντα τον εαυτό του, ενώ ήθελε ακόμη και να κάνει συμφωνίες με τον Θεό. Ήθελε να αποκτήσει στέμμα, να γίνει Χριστός και να αντικαταστήσει τον Χριστό. Και, όταν δεν μπόρεσε να αποκτήσει το στέμμα, αποφάσισε να αντιπαρατεθεί με τον Θεό και να Του εναντιωθεί επίσημα. Μιλάμε για πλήρη παραλογισμό! Αυτό δείχνει ότι ο Παύλος δεν είχε αίσθημα ντροπής. Και όποιος έχει τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά πρέπει να αλλάξει. Αν κάποιος κατανοήσει την αλήθεια, και μπορεί να την αποδεχθεί και να την κάνει πράξη, θα μπορέσει και να υποταχθεί στον Θεό. Δεν θα Του εναντιώνεται πια, και θα συμβαδίζει μαζί Του. Τέτοιοι άνθρωποι κερδίζουν την αλήθεια και ζωή. Τέτοια δημιουργήματα επιθυμεί ο Θεός.

13 Ιουλίου 2018