Ⅰ

Δούλεψες πολύ καιρό στον κήπο,

φύτεψες την αγάπη Σου βαθιά.

Πλήρωσες κάθε τίμημα, ψάχνοντας για οικείους Σου.

Έψαχνες τόσον καιρό.

Τόση αληθινή αγάπη επένδυσες.

Ποιος τη θλίψη Σου γνωρίζει;

Κανείς δε Σε παρηγορεί.

Η καρδιά μου ποθεί να Σ’ αγαπήσει,

θα μιμηθώ το πνεύμα του Πέτρου.

Θα κάνω το θέλημά Σου στη ζωή μου

και πάντα θα Σ’ ακολουθώ ολόψυχα.

Ⅱ

Η μέρα Σου έρχεται σύντομα,

και βάζουμε τα δυνατά μας.

Θέλουμε να ’μαστε οι οικείοι Σου,

στις θύελλες και στις μπόρες.

Ο Κύριος σύντομα θα αφήσει τον κήπο

και πονά των δούλων η καρδιά.

Τέτοιο χρέος δύσκολα ξεπληρώνεται, ακόμη και λίγο.

Η καρδιά μου ποθεί να Σ’ αγαπήσει,

θα μιμηθώ το πνεύμα του Πέτρου.

Θα κάνω το θέλημά Σου στη ζωή μου

και πάντα θα Σ’ ακολουθώ ολόψυχα.

Ⅲ

Παρηγοριά δεν έχει η καρδιά σου ακόμα

κι όλοι είναι γεμάτοι αγωνία.

Φοβάμαι ότι αρκετά δεν Σ’ αγαπώ,

καθόλου δεν τολμώ να σ' αμελήσω.

Η καρδιά μου ποθεί να Σ’ αγαπήσει,

θα μιμηθώ το πνεύμα του Πέτρου.

Θα κάνω το θέλημά Σου στη ζωή μου

και πάντα θα Σ’ ακολουθώ ολόψυχα,

ολόψυχα, ολόψυχα.