Παράρτημα Γ΄ Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού

Στα μάτια κάθε ατόμου, η διαχείριση που επιτελεί ο Θεός είναι κάτι σχεδόν άγνωστο, επειδή οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η διαχείρισή Του είναι κάτι εντελώς απόμακρο από αυτούς. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι η διαχείριση του Θεού είναι δικό Του έργο μόνο, και ότι αφορά μόνο Αυτόν —κι έτσι η ανθρωπότητα αδιαφορεί για τη διαχείρισή Του. Με τον τρόπο αυτόν, η σωτηρία της ανθρωπότητας έχει γίνει αόριστη και ασαφής, και δεν είναι σήμερα τίποτε άλλο παρά κενή ρητορική. Αν και ο άνθρωπος ακολουθεί τον Θεό για να λάβει τη σωτηρία και να εισέλθει στον υπέροχο προορισμό, δεν ασχολείται καθόλου με το πώς ο Θεός επιτελεί το έργο Του. Ο άνθρωπος δεν νοιάζεται για το τι έχει προγραμματίσει ο Θεός, ούτε για τον ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει ώστε να σωθεί. Αυτό είναι πραγματικά τραγικό. Η σωτηρία του ανθρώπου δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη διαχείριση του Θεού, ούτε να αποσυνδεθεί από το σχέδιό Του. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν εκτιμά τη διαχείριση του Θεού, και έτσι απομακρύνεται όλο και περισσότερο από Αυτόν. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, συνεπώς, δεν γνωρίζουν καθόλου ζητήματα που σχετίζονται στενά με το θέμα της σωτηρίας —όπως τι είναι η δημιουργία, τι είναι η πίστη στον Θεό, πώς να λατρεύει κανείς τον Θεό, και ούτω καθεξής— ώστε να ενταχθούν στις τάξεις των ακολούθων Του. Ως εκ τούτου, πρέπει τώρα να συζητήσουμε το θέμα της διαχείρισης του Θεού, ώστε καθένας από τους ακολούθους Του να κατανοήσει σαφώς τι σημαίνει να ακολουθεί και να πιστεύει κανείς σ’ Αυτόν. Κάτι τέτοιο θα βοηθήσει το κάθε άτομο να επιλέξει με μεγαλύτερη ακρίβεια το μονοπάτι που θα πρέπει να βαδίσει, αντί να ακολουθεί τον Θεό απλώς για να κερδίσει ευλογίες ή να αποφύγει τις καταστροφές, ή να ξεχωρίζει μεταξύ των άλλων.

Αν και η διαχείριση του Θεού έχει βαθύ νόημα, δεν είναι πέρα από την κατανόηση του ανθρώπου. Αυτό συμβαίνει επειδή όλο το έργο του Θεού συνδέεται με τη διαχείριση και το έργο Του για να σώσει την ανθρωπότητα και αφορά τη ζωή, τη διαβίωση και τον προορισμό της. Το έργο που κάνει ο Θεός μεταξύ των ανθρώπων και πάνω τους είναι, μπορεί να ειπωθεί, πολύ πρακτικό και ουσιαστικό. Μπορεί να το δει και να το βιώσει ο άνθρωπος, και κάθε άλλο παρά αφηρημένο είναι. Εάν ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να δεχτεί όλο το έργο που κάνει ο Θεός, τότε ποια είναι η σημασία του έργου Του; Και πώς μπορεί αυτού του είδους η διαχείριση να οδηγήσει στη σωτηρία του ανθρώπου; Πολλοί από όσους ακολουθούν τον Θεό ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα κερδίσουν ευλογίες ή θα αποτρέψουν την καταστροφή. Μόλις γίνεται μνεία για το έργο και τη διαχείριση του Θεού, σιωπούν και χάνουν κάθε ενδιαφέρον. Νομίζουν ότι η κατανόηση τέτοιων κουραστικών ζητημάτων δεν θα βοηθήσει τη ζωή τους να αναπτυχθεί, ούτε θα προσφέρει κάποιο όφελος. Κατά συνέπεια, μολονότι έχουν ακούσει για τη διαχείριση του Θεού, δεν της δίνουν και πολλή προσοχή. Δεν τη βλέπουν ως κάτι πολύτιμο που πρέπει να γίνει αποδεκτό, και πολύ περισσότερο δεν τη λαμβάνουν ως μέρος της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτού του είδους έχουν έναν μόνο απλό στόχο ακολουθώντας τον Θεό, και αυτός είναι να λαμβάνουν ευλογίες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπαίνουν στον κόπο να προσέξουν οτιδήποτε άλλο δεν αφορά άμεσα αυτόν τον στόχο. Δεν υπάρχει για αυτούς κανένας πιο θεμιτός στόχος από το να πιστεύουν στον Θεό για να λαμβάνουν ευλογίες —αυτή είναι η αξία της πίστης τους. Εάν κάτι δεν συμβάλλει σε αυτόν τον στόχο, παραμένουν εντελώς ασυγκίνητοι. Αυτό ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό σήμερα. Ο στόχος και η πρόθεσή τους φαίνονται θεμιτά επειδή, πιστεύοντας στον Θεό, δαπανούν επίσης για τον Θεό, αφιερώνονται σε Αυτόν και εκτελούν το καθήκον τους. Εγκαταλείπουν τα νιάτα τους, απαρνούνται την οικογένεια και τη σταδιοδρομία τους, περνούν και χρόνια ακόμη μακριά από το σπίτι τους απασχολημένοι. Για χάρη του απώτερου στόχου τους, αλλάζουν τα ενδιαφέροντά τους, τη στάση τους για τη ζωή, ακόμη και την κατεύθυνση που αναζητούν· κι όμως δεν μπορούν να αλλάξουν τον στόχο της πίστης τους στον Θεό. Τρέχουν παντού για τη διαχείριση των δικών τους ιδανικών· ανεξάρτητα από το πόσο μακρύς είναι ο δρόμος και από το πόσες δυσκολίες και εμπόδια υπάρχουν στην πορεία, παραμένουν ανυποχώρητοι και δεν φοβούνται τον θάνατο. Ποια δύναμη τούς αναγκάζει να συνεχίζουν να αφιερώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο; Μήπως η συνείδησή τους; Ο σπουδαίος και ευγενής χαρακτήρας τους; Η αποφασιστικότητά τους να πολεμήσουν τις δυνάμεις του κακού μέχρι τέλους; Η πίστη τους να καταθέσουν μαρτυρία για τον Θεό χωρίς να ζητούν ανταμοιβή; Η αφοσίωσή τους, όντας πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τα πάντα για να επιτύχουν το θέλημα του Θεού; Ή μήπως το πνεύμα αφοσίωσής τους, ώστε να απαρνούνται διαρκώς τις υπερβολικές προσωπικές απαιτήσεις; Να εξακολουθεί να δίνει τόσο πολλά κάποιος που δεν έχει καταλάβει ποτέ το έργο της διαχείρισης του Θεού, αυτό κι αν είναι θαύμα! Προς το παρόν, ας μη συζητήσουμε το πόσα έχουν προσφέρει αυτά τα άτομα. Η συμπεριφορά τους, ωστόσο, αξίζει κατά πολύ την ανάλυσή μας. Εκτός από τα οφέλη που συνδέονται τόσο στενά με αυτούς, θα μπορούσαν να υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν ποτέ τον Θεό, θα πρόσφεραν τόσο πολλά για Εκείνον; Ως προς αυτό, ανακαλύπτουμε ένα άγνωστο ως τώρα πρόβλημα: Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι απλά και μόνο σχέση συμφέροντος. Είναι σχέση μεταξύ κάποιου που δέχεται και κάποιου που δωρίζει ευλογίες. Για να το πούμε απλά, είναι παρόμοια με τη σχέση μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει μόνο για να λαμβάνει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Δεν υπάρχει στοργή σε μια τέτοια σχέση, μόνο συναλλαγή. Δεν αγαπάει ούτε αγαπιέται κανείς, υπάρχει μόνο φιλανθρωπία και έλεος. Δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο καταπιεσμένη αγανάκτηση και εξαπάτηση. Δεν υπάρχει οικειότητα, μόνο ένα αδιαπέραστο χάσμα. Τώρα που τα πράγματα έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, ποιος μπορεί να αντιστρέψει μια τέτοια πορεία; Και πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να καταλάβουν πραγματικά πόσο φρικτή έχει γίνει αυτή η σχέση; Πιστεύω ότι όταν οι άνθρωποι πλέουν στην αγαλλίαση τού να ευλογούνται, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο εξευτελιστική και απεχθής είναι μια τέτοια σχέση με τον Θεό.

Το πλέον λυπηρό όσον αφορά την πίστη της ανθρωπότητας στον Θεό είναι ότι ο άνθρωπος επιτελεί τη δική του διαχείριση εν μέσω του έργου του Θεού, κι όμως δεν δίνει καμία σημασία στη διαχείριση του Θεού. Η μεγαλύτερη αποτυχία του ανθρώπου έγκειται στο ότι ο άνθρωπος κατασκευάζει τον δικό του ιδανικό προορισμό και σχεδιάζει πώς να λάβει τη μεγαλύτερη ευλογία και τον καλύτερο προορισμό, ταυτόχρονα με την προσπάθειά του να υποτάσσεται στον Θεό και να Τον λατρεύει. Ακόμη και αν κάποιος κατανοεί πόσο αξιολύπητος, απαίσιος και θλιβερός είναι, πόσοι μπορούν πρόθυμα να εγκαταλείψουν τα ιδανικά και τις ελπίδες τους; Και ποιοι μπορούν να σταματήσουν τα βήματά τους και να μη σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους; Ο Θεός χρειάζεται όσους θα συνεργαστούν στενά μαζί Του για να ολοκληρώσει τη διαχείρισή Του. Χρειάζεται όσους θα υποταχθούν σε Αυτόν, αφιερώνοντας ολόκληρο το μυαλό και το σώμα τους στο έργο της διαχείρισής Του. Δεν χρειάζεται ανθρώπους που απλώνουν το χέρι ικετεύοντάς Τον κάθε μέρα, πόσω μάλλον όσους δίνουν λίγα και στη συνέχεια περιμένουν να ανταμειφθούν. Ο Θεός σιχαίνεται εκείνους που συνεισφέρουν πενιχρά και στη συνέχεια αναπαύονται στις δάφνες τους. Μισεί εκείνους τους ψυχρούς ανθρώπους που φθονούν το έργο της διαχείρισής Του και θέλουν μόνο να μιλούν για το πώς θα πάνε στον παράδεισο και θα κερδίσουν ευλογίες. Ακόμη μεγαλύτερη αποστροφή τρέφει για όσους εκμεταλλεύονται την ευκαιρία που παρουσιάζεται από το έργο, το οποίο κάνει για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι ετούτοι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για το τι θέλει να επιτύχει και να αποκτήσει ο Θεός μέσω του έργου της διαχείρισής Του. Ενδιαφέρονται μόνο για το πώς μπορούν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που παρέχει το έργο του Θεού για να κερδίσουν ευλογίες. Δεν ενδιαφέρονται για την καρδιά του Θεού, όντας πλήρως απασχολημένοι με τις δικές τους προοπτικές και τη δική τους μοίρα. Όσοι φθονούν το έργο διαχείρισης του Θεού και δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για το πώς ο Θεός σώζει την ανθρωπότητα και για το θέλημά Του, κάνουν μόνο ό,τι ευχαριστεί τους ίδιους κατά τρόπο αποστασιοποιημένο από το έργο διαχείρισης του Θεού. Τη συμπεριφορά τους ούτε τη θυμάται ούτε την εγκρίνει ο Θεός —και πολύ περισσότερο δεν τη βλέπει με θετικό μάτι.

Μέσα στην απεραντοσύνη του κόσμου και του στερεώματος, αμέτρητα πλάσματα ζουν και αναπαράγονται, ακολουθούν τον κυκλικό νόμο της ζωής και συμμορφώνονται με έναν σταθερό κανόνα. Όσοι πεθαίνουν παίρνουν μαζί τους τις ιστορίες των ζωντανών, ενώ όσοι ζουν επαναλαμβάνουν την ίδια τραγική ιστορία εκείνων που χάθηκαν. Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος άθελά του αναρωτιέται: Γιατί ζούμε; Και γιατί πρέπει να πεθάνουμε; Ποιος διοικεί αυτόν τον κόσμο; Και ποιος δημιούργησε αυτήν την ανθρωπότητα; Δημιουργήθηκε πραγματικά από τη Μητέρα Φύση; Ελέγχει πραγματικά η ανθρωπότητα τη μοίρα της;… Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει αδιάκοπα η ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δυστυχώς, όσο μεγαλύτερη είναι η εμμονή του ανθρώπου με αυτά τα ερωτήματα, τόσο μεγαλύτερη η δίψα που αναπτύσσει για την επιστήμη. Η επιστήμη προσφέρει σύντομη ικανοποίηση και προσωρινή απόλαυση της σάρκας, επ’ ουδενί, όμως, δεν επαρκεί για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη μοναχικότητα, τη μοναξιά, και τον τρόμο και την αδυναμία που με δυσκολία κρύβει βαθιά μέσα στην ψυχή του. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί απλώς την επιστημονική γνώση που μπορεί να δει με γυμνό μάτι και να κατανοήσει με τον εγκέφαλό του προκειμένου να αναισθητοποιήσει την καρδιά του. Ωστόσο, οι επιστημονικές αυτές γνώσεις δεν επαρκούν για να εμποδίσουν τον άνθρωπο από το να εξερευνά μυστήρια. Ο άνθρωπος, πολύ απλά, δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Κυρίαρχος του σύμπαντος και των πάντων, πόσω μάλλον την απαρχή και το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος απλώς ζει, αναγκαστικά, εν μέσω αυτού του νόμου. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει, γιατί ανάμεσα σε όλα τα πράγματα και στους ουρανούς υπάρχει μόνο Ένας εις τους αιώνας των αιώνων και κυρίαρχος επί των πάντων. Είναι Εκείνος που δεν έχει αντικρίσει ποτέ ο άνθρωπος, Εκείνος που δεν γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, στην ύπαρξη του οποίου δεν πίστεψε ποτέ η ανθρωπότητα —και όμως είναι Εκείνος που εμφύσησε την ανάσα στους προγόνους του ανθρώπου και έδωσε ζωή στην ανθρωπότητα. Είναι Εκείνος που παρέχει και τρέφει τον άνθρωπο, επιτρέποντάς του να υπάρχει· και είναι Εκείνος που καθοδηγεί την ανθρωπότητα μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, από Αυτόν και μόνο από Αυτόν εξαρτάται η ανθρωπότητα για την επιβίωση. Κυριαρχεί επί των πάντων και κυβερνά όλα τα έμβια όντα στο σύμπαν. Ορίζει τις τέσσερις εποχές, και είναι Αυτός που στέλνει τον άνεμο, τον παγετό, το χιόνι και τη βροχή. Φέρνει στους ανθρώπους τη λιακάδα και φέρνει τη νύχτα. Αυτός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη, παρέχοντας στον άνθρωπο τα βουνά, τις λίμνες και τα ποτάμια και όλα τα ζωντανά μέσα τους. Τα έργα Του είναι πανταχού παρόντα, η δύναμή Του είναι πανταχού παρούσα, η σοφία Του είναι πανταχού παρούσα, το ίδιο και η εξουσία Του. Καθένας από αυτούς τους νόμους και κανόνες είναι η ενσάρκωση των πράξεών Του, και αποκαλύπτει τη σοφία και την εξουσία Του. Ποιος μπορεί να εξαιρεθεί από την κυριαρχία Του; Και ποιος μπορεί να ξεφύγει από τα σχέδιά Του; Τα πάντα υπάρχουν υπό το βλέμμα Του και, επιπλέον, τα πάντα ζουν υπό την κυριαρχία Του. Οι πράξεις και η δύναμή Του δεν αφήνουν στην ανθρωπότητα άλλη επιλογή από το να αναγνωρίσει το γεγονός ότι όντως υπάρχει και κυριαρχεί επί των πάντων. Τίποτα εκτός από Αυτόν δεν μπορεί να ορίζει το σύμπαν, πόσω μάλλον να παρέχει αδιάλειπτα σε αυτήν την ανθρωπότητα. Ανεξάρτητα από το αν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τις πράξεις του Θεού, και από το κατά πόσο πιστεύεις στην ύπαρξή Του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μοίρα σου καθορίζεται από Αυτόν, ούτε και υπάρχει αμφιβολία ότι ο Θεός θα κυριαρχεί για πάντα επί των πάντων. Η ύπαρξη και η εξουσία Του δεν βασίζονται στο κατά πόσο τις αναγνωρίζει και τις κατανοεί ή όχι ο άνθρωπος. Μόνο Αυτός γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ανθρώπου, και μόνο Αυτός μπορεί να καθορίσει τη μοίρα της ανθρωπότητας. Ανεξάρτητα από το αν είσαι σε θέση να αποδεχτείς αυτό το γεγονός, δεν θα περάσει πολύς καιρός έως ότου ο άνθρωπος γίνει αυτόπτης μάρτυρας όλων ετούτων, και αυτό θα κάνει σύντομα να συμβεί ο Θεός. Η ανθρωπότητα ζει και πεθαίνει υπό το βλέμμα του Θεού. Ο άνθρωπος ζει για τη διαχείρισή Του και, όταν τα μάτια του κλείσουν για τελευταία φορά, κλείνουν και για αυτήν τη διαχείριση. Ο άνθρωπος έρχεται και φεύγει ξανά και ξανά, εμπρός-πίσω. Όλα ανεξαιρέτως είναι μέρος της κυριαρχίας του Θεού και του σχεδιασμού Του. Η διαχείριση του Θεού δεν έπαψε ποτέ· προχωρά αιωνίως. Θα κάνει την ανθρωπότητα να συνειδητοποιήσει την ύπαρξή Του, να εμπιστευτεί την κυριαρχία Του, να δει τις πράξεις Του και να επιστρέψει στη βασιλεία Του. Αυτό είναι το σχέδιό Του και το έργο που διαχειρίζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Το έργο διαχείρισης του Θεού ξεκίνησε με τη δημιουργία του κόσμου και στο επίκεντρό του βρίσκεται ο άνθρωπος. Η δημιουργία των πάντων από τον Θεό, μπορεί να πει κανείς, έγινε για χάρη του ανθρώπου. Επειδή το έργο της διαχείρισής Του διαρκεί χιλιάδες χρόνια και δεν γίνεται μέσα σε λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα, ή εν ριπή οφθαλμού, ή μέσα σ’ ένα ή δύο χρόνια, έπρεπε να δημιουργήσει περισσότερα πράγματα απαραίτητα για την επιβίωση της ανθρωπότητας, όπως τον ήλιο, το φεγγάρι, όλα τα είδη ζωντανών πλασμάτων, την τροφή κι ένα φιλόξενο περιβάλλον. Αυτή ήταν η αρχή της διαχείρισης του Θεού.

Μετά από αυτό, ο Θεός παρέδωσε την ανθρωπότητα στον Σατανά και ο άνθρωπος ζούσε υπό τη σφαίρα επιρροής του, κάτι το οποίο οδήγησε σταδιακά στο έργο του Θεού της πρώτης εποχής: την ιστορία της Εποχής του Νόμου… Επί μερικές χιλιάδες χρόνια κατά την Εποχή του Νόμου, η ανθρωπότητα εξοικειώθηκε με την καθοδήγηση της Εποχής του Νόμου και τη θεωρούσε δεδομένη. Σταδιακά, ο άνθρωπος εγκατέλειψε τη φροντίδα του Θεού και έτσι, ενώ τηρούσε τον νόμο, λάτρευε και είδωλα και διέπραττε κακές πράξεις. Έμεινε χωρίς την προστασία του Ιεχωβά, και απλώς ζούσε τη ζωή του ενώπιον του βωμού στον ναό. Στην πραγματικότητα, το έργο του Θεού τον είχε εγκαταλείψει πολύ καιρό πριν και, μολονότι οι Ισραηλίτες εξακολουθούσαν να τηρούν τον νόμο και επικαλούνταν το όνομα του Ιεχωβά, και μάλιστα πίστευαν περήφανοι ότι μόνο αυτοί ήταν ο λαός του Ιεχωβά και οι εκλεκτοί Του, η δόξα του Θεού τούς εγκατέλειψε αθόρυβα…

Όταν ο Θεός επιτελεί το έργο Του, πάντοτε αφήνει ήσυχα το ένα μέρος και επιτελεί αθόρυβα το νέο έργο που ξεκινά Αυτός σε άλλο μέρος. Αυτό φαίνεται απίστευτο στους ανθρώπους, οι οποίοι μένουν μουδιασμένοι. Οι άνθρωποι πάντοτε τιμούσαν τα παλαιά και αντιμετώπιζαν τα νέα, άγνωστα πράγματα με εχθρότητα, ή τα έβλεπαν ως όχληση. Έτσι λοιπόν, οποιοδήποτε νέο έργο κάνει ο Θεός, από την αρχή μέχρι το τέλος, ο άνθρωπος είναι ο τελευταίος, μεταξύ όλων των πραγμάτων, που το γνωρίζει.

Όπως συμβαίνει πάντα, μετά το έργο του Ιεχωβά την Εποχή του Νόμου, ο Θεός ξεκίνησε το νέο Του έργο του δεύτερου σταδίου ενδυόμενος τη σάρκα —αφού ενσαρκώθηκε ως άνθρωπος για δέκα, είκοσι χρόνια— και μιλώντας και επιτελώντας το έργο Του μεταξύ των πιστών. Ωστόσο, χωρίς εξαίρεση, κανείς δεν το ήξερε, και μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων αναγνώριζε ότι ήταν ο Θεός που ενσαρκώθηκε αφότου ο Κύριος Ιησούς σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Ήταν πρόβλημα το ότι εμφανίστηκε κάποιος που ονομαζόταν Παύλος, ο οποίος εχθρευόταν μέχρι θανάτου τον Θεό. Ακόμη και αφού πατάχθηκε και έγινε απόστολος, ο Παύλος δεν άλλαξε την παλιά του φύση και συνέχισε να περπατά στο μονοπάτι της αντίθεσης προς τον Θεό. Ενόσω εργαζόταν, ο Παύλος έγραψε πολλές επιστολές· δυστυχώς, οι νεότερες γενιές απολάμβαναν τις επιστολές του ως τα λόγια του Θεού, και μάλιστα συμπεριλήφθηκαν στην Καινή Διαθήκη και συγχέονταν με τα λόγια που είχε πει ο Θεός. Ήταν η απόλυτη ντροπή από καταβολής Γραφών! Και δεν διαπράχθηκε αυτό το σφάλμα λόγω της υπερβολικής ανοησίας του ανθρώπου; Αγνοούσε, απλούστατα, ότι στα αρχεία του έργου του Θεού την Εποχή της Χάριτος δεν έχουν θέση οι επιστολές ή τα πνευματικά γραπτά του ανθρώπου, τα οποία υποδύονται το έργο και τον λόγο του Θεού. Όμως, αυτό δεν έχει σχέση με τα όσα συζητάμε, οπότε ας επιστρέψουμε στο αρχικό μας θέμα. Μόλις περατώθηκε το δεύτερο στάδιο του έργου του Θεού —μετά τη σταύρωση— ολοκληρώθηκε το έργο Του για την ανάκτηση του ανθρώπου από την αμαρτία (δηλαδή, την ανάκτησή του από τα χέρια του Σατανά). Έτσι, λοιπόν, από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο άνθρωπος χρειαζόταν απλώς να αποδεχτεί τον Κύριο Ιησού ως Σωτήρα, και οι αμαρτίες του θα συγχωρούνταν. Θεωρητικά, οι αμαρτίες του ανθρώπου δεν αποτελούσαν πλέον εμπόδιο για να επιτύχει τη σωτηρία του και να έλθει ενώπιον του Θεού, ούτε ήταν πλέον το μέσο με το οποίο ο Σατανάς κατηγορούσε τον άνθρωπο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο ίδιος ο Θεός είχε κάνει πραγματικό έργο, είχε καταστεί η ομοιότητα και η πρόγευση της αμαρτωλής σάρκας, και ο ίδιος ο Θεός ήταν η προσφορά περί αμαρτίας. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος κατέβηκε από τον σταυρό και λυτρώθηκε και σώθηκε μέσω της σάρκας του Θεού —της ομοιότητας αυτής της αμαρτωλής σάρκας. Και έτσι, αφού αιχμαλωτίστηκε από τον Σατανά, ο άνθρωπος ήλθε ένα βήμα πιο κοντά στην αποδοχή της σωτηρίας Του ενώπιον του Θεού. Φυσικά, αυτό το στάδιο του έργου ήταν βαθύτερο και πιο ανεπτυγμένο από τη διαχείριση του Θεού κατά την Εποχή του Νόμου.

Τέτοια είναι η διαχείριση του Θεού: να παραδίδει την ανθρωπότητα στον Σατανά —μια ανθρωπότητα που δεν ξέρει τι είναι Θεός, ποιος είναι ο Δημιουργός, πώς να λατρεύει τον Θεό ή γιατί είναι απαραίτητο να υποτάσσεται σ’ Αυτόν— και να επιτρέπει στον Σατανά να τη διαφθείρει. Βήμα-βήμα, ο Θεός ανακτά έπειτα τον άνθρωπο από τα χέρια του Σατανά, έως ότου να λατρέψει πλήρως τον Θεό και να απορρίψει τον Σατανά. Αυτή είναι η διαχείριση του Θεού. Μπορεί να ακούγεται σαν μύθος και να φαίνεται περίπλοκη. Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι είναι μύθος επειδή δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πόσα έχουν συμβεί στον άνθρωπο τα τελευταία χιλιάδες χρόνια, και πολύ περισσότερο επειδή δεν γνωρίζουν πόσες ιστορίες έχουν συμβεί στο σύμπαν και το στερέωμα. Και επιπλέον, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορούν να εκτιμήσουν τον πιο εκπληκτικό, τον πιο τρομακτικό κόσμο που υπάρχει πέρα από τον υλικό κόσμο, τον οποίο, όμως, τα θνητά τους μάτια τούς εμποδίζουν να δουν. Μοιάζει ακατανόητο για τον άνθρωπο, επειδή ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει καθόλου τη σημασία της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον Θεό ή τη σημασία του έργου της διαχείρισής Του και δεν κατανοεί πώς επιθυμεί τελικά ο Θεός να είναι η ανθρωπότητα. Να μην έχει διαφθαρεί καθόλου από τον Σατανά, όπως ο Αδάμ και η Εύα; Όχι! Σκοπός της διαχείρισης του Θεού είναι να κερδίσει μια ομάδα ανθρώπων που Τον λατρεύουν και υποτάσσονται σε Αυτόν. Αν και οι άνθρωποι αυτοί έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά, δεν βλέπουν πλέον τον Σατανά ως πατέρα τους· αναγνωρίζουν το αποκρουστικό του πρόσωπο και τον απορρίπτουν και έρχονται ενώπιον του Θεού για να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευσή Του. Μαθαίνουν τελικά τι είναι άσχημο και πώς έρχεται σε αντίθεση με αυτό που είναι άγιο, και αναγνωρίζουν το μεγαλείο του Θεού και τη μοχθηρία του Σατανά. Μια ανθρωπότητα όπως αυτή δεν θα εργάζεται πλέον για τον Σατανά, ούτε θα τον λατρεύει ή θα τον προσκυνά. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι μια ομάδα ανθρώπων που τους κέρδισε πραγματικά ο Θεός. Αυτή είναι η σημασία του έργου του Θεού για τη διαχείριση της ανθρωπότητας. Κατά τη διάρκεια του έργου διαχείρισης του Θεού αυτής της εποχής, η ανθρωπότητα είναι το αντικείμενο τόσο της διαφθοράς του Σατανά όσο και της σωτηρίας του Θεού, και ο άνθρωπος είναι το προϊόν για το οποίο αντιπαλεύουν ο Θεός κι ο Σατανάς. Καθώς ο Θεός εκτελεί το έργο Του, ανακτά σταδιακά τον άνθρωπο από τα χέρια του Σατανά, κι έτσι ο άνθρωπος προσεγγίζει όλο και περισσότερο τον Θεό…

Ήλθε τότε η Εποχή της Βασιλείας, η οποία αποτελεί ένα πιο πρακτικό στάδιο του έργου, είναι όμως και το πιο δύσκολο να το αποδεχτεί ο άνθρωπος. Αυτό συμβαίνει επειδή όσο πιο κοντά έρχεται ο άνθρωπος στον Θεό, τόσο πιο πολύ πλησιάζει η ράβδος του Θεού τον άνθρωπο και τόσο πιο ξεκάθαρα αποκαλύπτεται το πρόσωπό Του στον άνθρωπο. Μετά τη λύτρωση της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος επιστρέφει επισήμως στην οικογένεια του Θεού. Ο άνθρωπος πίστεψε ότι αυτή ήταν η ώρα της απόλαυσης, υφίσταται, όμως, μια ολομέτωπη επίθεση από τον Θεό που όμοιά της δεν θα μπορούσε κανείς να προβλέψει ποτέ: Όπως αποδεικνύεται, πρόκειται για ένα βάπτισμα που πρέπει να «απολαύσουν» οι άνθρωποι του Θεού. Εξαιτίας της μεταχείρισης αυτής, οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να σταματήσουν και να αναλογιστούν: «Είμαι το αρνί που χάθηκε για πολλά χρόνια και που ο Θεός ξόδεψε πολλά για να ξαναγοράσει, γιατί, λοιπόν, με αντιμετωπίζει έτσι; Είναι ο τρόπος Του να με περιγελά και να με αποκαλύπτει;…» Αφού περάσουν χρόνια, ο άνθρωπος σκληραγωγείται έχοντας βιώσει τις δυσκολίες του εξευγενισμού και της παίδευσης. Αν και έχει χάσει τη «δόξα» και την «αίγλη» του παρελθόντος, χωρίς να το γνωρίζει, έχει τελικά κατανοήσει τις αρχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς και έχει εκτιμήσει τα χρόνια που αφοσίωσε ο Θεός για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος αρχίζει σιγά σιγά να αποστρέφεται τη βαρβαρότητά του. Αρχίζει να μισεί το πόσο άγριος είναι, όλες του τις παρανοήσεις απέναντι στον Θεό και τις παράλογες απαιτήσεις που είχε από Αυτόν. Το ρολόι δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Τα περασμένα γίνονται οδυνηρές αναμνήσεις του ανθρώπου, και τα λόγια και η αγάπη του Θεού γίνονται η κινητήρια δύναμη στη νέα του ζωή. Οι πληγές του ανθρώπου γιατρεύονται μέρα με την ημέρα, η δύναμή του επιστρέφει, και σηκώνεται και ατενίζει το πρόσωπο του Παντοδύναμου… μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι ήταν πάντα στο πλευρό μου και ότι το χαμόγελο και η όμορφη όψη Του εξακολουθούν να ξεσηκώνουν πολύ τις αισθήσεις. Η καρδιά Του εξακολουθεί να ανησυχεί για την ανθρωπότητα που δημιούργησε και τα χέρια Του εξακολουθούν να είναι τόσο ζεστά και δυνατά όσο ήταν στην αρχή. Είναι σαν να επέστρεψε ο άνθρωπος στον κήπο της Εδέμ, όμως αυτήν τη φορά δεν ακούει πλέον τα δελεαστικά λόγια του φιδιού και δεν απομακρύνεται πλέον από το πρόσωπο του Ιεχωβά. Ο άνθρωπος γονατίζει ενώπιον του Θεού, αντικρίζει το χαμογελαστό πρόσωπό Του και προσφέρει την πιο πολύτιμη θυσία του —Ω! Κύριέ μου, Θεέ μου!

Η αγάπη και η συμπόνια του Θεού διαπερνούν καθεμία λεπτομέρεια του έργου διαχείρισής Του και, ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι είναι σε θέση να κατανοήσουν τις καλές προθέσεις Του, Εκείνος εξακολουθεί να κάνει ακούραστα το έργο που σχεδιάζει να ολοκληρώσει. Ανεξάρτητα από το πόσο κατανοούν οι άνθρωποι τη διαχείριση του Θεού, η βοήθεια και τα οφέλη που αποφέρει στον άνθρωπο το έργο Του μπορούν να εκτιμηθούν από όλους. Ίσως, σήμερα, δεν έχεις νιώσει καθόλου την αγάπη ή τη ζωή που παρέχει ο Θεός, όμως εφόσον δεν Τον εγκαταλείψεις και δεν παραιτηθείς της αποφασιστικότητάς σου να επιδιώκεις την αλήθεια, θα έλθει μια μέρα που θα σου αποκαλυφθεί το χαμόγελό Του. Γιατί στόχος του έργου διαχείρισης του Θεού είναι να ανακτήσει τους ανθρώπους που βρίσκονται υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, όχι να εγκαταλείψει όσους έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά και αντιτάσσονται στον Θεό.

23 Σεπτεμβρίου 2005

Προηγούμενο: Παράρτημα Β΄ Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας

Επόμενο: Παράρτημα Δ΄ Αντικρίζοντας την εμφάνιση του Θεού στην κρίση και την παίδευσή Του

Οι καταστροφές αποτελούν συχνό φαινόμενο, κι έχουν εμφανιστεί τα σημεία της επιστροφής του Κυρίου. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να υποδεχθούμε τον Κύριο; Σας προσκαλούμε εγκάρδια να επικοινωνήσετε μαζί μας για να βρείτε τον τρόπο.

Ρυθμίσεις

  • Κείμενο
  • Θέματα

Συμπαγή χρώματα

Θέματα

Γραμματοσειρά

Μέγεθος γραμματοσειράς

Διάστημα γραμμής

Διάστημα γραμμής

Πλάτος σελίδας

Περιεχόμενα

Αναζήτηση

  • Αναζήτηση σε αυτό το κείμενο
  • Αναζήτηση σε αυτό το βιβλίο

Επικοινωνήστε μαζί μας μέσω Messenger