Σημείο δωδέκατο: Να αναγνωρίζουν άμεσα και με ακρίβεια τους διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο του Θεού και την κανονική τάξη της εκκλησίας· να τα σταματούν και να τα περιορίζουν και να αντιστρέφουν την κατάσταση· επιπλέον, να συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια, ώστε ο εκλεκτός λαός του Θεού να αναπτύξει ικανότητα διάκρισης μέσα από τέτοια πράγματα και να μάθει από αυτά (Μέρος τρίτο)

Οι διάφοροι άνθρωποι, γεγονότα και πράγματα που διαταράσσουν και αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή

Στην προηγούμενη συνάθροιση, συναναστραφήκαμε πάνω στη δωδέκατη ευθύνη των επικεφαλής και των εργατών: «Να αναγνωρίζουν άμεσα και με ακρίβεια τους διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο του Θεού και την κανονική τάξη της εκκλησίας· να τα σταματούν και να τα περιορίζουν και να αντιστρέφουν την κατάσταση· επιπλέον, να συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια, ώστε ο εκλεκτός λαός του Θεού να αναπτύξει ικανότητα διάκρισης μέσα από τέτοια πράγματα και να μάθει από αυτά». Όσον αφορά αυτήν την ευθύνη, συναναστραφήκαμε κυρίως πάνω σε διάφορα προβλήματα που σχετίζονται με την εκκλησιαστική ζωή, τα οποία χωρίσαμε σε έντεκα θέματα. Για διαβάστε τα. (Πρώτον, βγαίνουν συχνά εκτός θέματος όταν συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια· δεύτερον, αραδιάζουν λόγια και δόγματα για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους και να κερδίσουν την εκτίμησή τους· τρίτον, φλυαρούν για ζητήματα του σπιτιού, χτίζουν προσωπικές διασυνδέσεις και χειρίζονται προσωπικές υποθέσεις· τέταρτον, φτιάχνουν κλίκες· πέμπτον, ανταγωνίζονται τους άλλους για τη θέση· έκτον, συνάπτουν ακατάλληλες σχέσεις· έβδομον, εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες· όγδοον, διαδίδουν αντιλήψεις· ένατον, εξωτερικεύουν αρνητικότητα· δέκατον, διαδίδουν αβάσιμες φήμες· και, ενδέκατον, χειραγωγούν και διαταράσσουν τις εκλογές.) Την προηγούμενη φορά, συναναστραφήκαμε πάνω στο πέμπτο θέμα, δηλαδή τον ανταγωνισμό με τους άλλους για τη θέση, και στο έκτο θέμα, δηλαδή τη σύναψη ακατάλληλων σχέσεων. Αυτοί οι δύο τύποι προβλημάτων, όπως και τα τέσσερα προηγούμενα θέματα, προκαλούν κι αυτοί αναστάτωση και διατάραξη στην εκκλησιαστική ζωή και στην κανονική τάξη της εκκλησίας. Κρίνοντας από τη φύση αυτών των δύο τύπων προβλημάτων, τη ζημιά που προκαλούν στην εκκλησιαστική ζωή και τον αντίκτυπο που έχουν στη ζωή-είσοδο των ανθρώπων, μπορούν και οι δύο να αποτελέσουν ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο του Θεού και την κανονική τάξη της εκκλησίας.

VII. Εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες

Σήμερα, θα συναναστραφούμε πάνω στο έβδομο θέμα: την εμπλοκή σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες. Τέτοια προβλήματα είναι συχνά στην εκκλησιαστική ζωή και τα βλέπουν όλοι. Όταν συναθροίζονται οι άνθρωποι για να φάνε και να πιουν τον λόγο του Θεού, να συναναστραφούν πάνω στις προσωπικές εμπειρίες τους ή να συζητήσουν μερικά πραγματικά προβλήματα, τότε οι αντικρουόμενες απόψεις και οι διαφωνίες για το τι είναι σωστό και τι λάθος οδηγούν συχνά σε έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Αν οι άνθρωποι διαφωνούν και έχουν διαφορετικές οπτικές, χωρίς, όμως, αυτό να αναστατώνει την εκκλησιαστική ζωή, τότε θεωρείται ότι εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες; Όχι· κάτι τέτοιο θεωρείται κανονική συναναστροφή. Συνεπώς, πολλά προβλήματα μπορεί να φαίνονται εκ πρώτης όψεως σχετικά με το έβδομο θέμα, στην πραγματικότητα, όμως, σ’ αυτό το θέμα ανήκουν μόνο όσα είναι πιο σοβαρά ως προς τις περιστάσεις και τη φύση τους, οπότε συνιστούν διατάραξη και αναστάτωση. Ας συναναστραφούμε τώρα πάνω στο ποιας φύσης πρέπει να είναι τα προβλήματα ώστε να θεωρείται ότι συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτό το θέμα.

Πρώτον, κρίνοντας από τις εκδηλώσεις της εμπλοκής σε αμοιβαίες επιθέσεις, το θέμα σίγουρα δεν αφορά την κανονική συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, ούτε την αναζήτηση της αλήθειας, ούτε το να έχουν κάποιοι διαφορετική κατανόηση ή φως με βάση τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, ούτε την αναζήτηση, τη συναναστροφή και τη συζήτηση για τις αλήθεια-αρχές, καθώς και την αναζήτηση ενός μονοπατιού άσκησης αναφορικά με μια συγκεκριμένη αλήθεια· αντ’ αυτών, αφορά τους τσακωμούς και τους καβγάδες για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Έτσι εκδηλώνεται, επί της ουσίας. Προκύπτει κάποιες φορές αυτού του είδους το θέμα στην εκκλησιαστική ζωή; (Ναι.) Με βάση τις εξωτερικές εντυπώσεις και μόνο, είναι προφανές ότι μια ενέργεια όπως η εμπλοκή σε αμοιβαίες επιθέσεις δεν αφορά σε καμία περίπτωση την αναζήτηση της αλήθειας, ούτε τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, ούτε την αρμονική συνεργασία, αλλά έχει τις ρίζες της στη θερμοαιμία, ενώ οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στο πλαίσιό της περιέχουν κρίση και καταδίκη, ακόμα και αναθεματισμούς· μια τέτοια εκδήλωση είναι στ’ αλήθεια αποκάλυψη της διεφθαρμένης διάθεσης του Σατανά. Όταν οι άνθρωποι επιτίθενται ο ένας στον άλλον, οι εκφράσεις τους, είτε είναι δηκτικές είτε προσεκτικές, εμπεριέχουν θερμοαιμία, κακεντρέχεια και μίσος, ενώ τους λείπει η αγάπη, η ανοχή και η μακροθυμία και, φυσικά, τους λείπει ακόμα περισσότερο η αρμονική συνεργασία. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους για να επιτεθούν ο ένας στον άλλον. Για παράδειγμα, όταν δύο άνθρωποι συζητούν ένα ζήτημα, λέει ο Α στον Β: «Κάποιοι έχουν κακή ανθρώπινη φύση και αλαζονική διάθεση· επιδεικνύονται όποτε κάνουν το ελάχιστο και δεν ακούνε κανέναν. Είναι ακριβώς όπως λένε τα λόγια του Θεού για εκείνους που είναι τόσο βάρβαροι και χωρίς ανθρώπινη φύση όσο τα θηρία». Μόλις το ακούσει αυτό, ο Β σκέφτεται: «Τώρα αυτό που είπες απευθυνόταν σε μένα, έτσι; Επικαλέστηκες ακόμα και τα λόγια του Θεού για να με εκθέσεις! Αφού, λοιπόν, μίλησες για μένα, ούτε εγώ θα μασήσω τα λόγια μου. Υπήρξες σκληρόκαρδος μαζί μου, οπότε θα σου κάνω κακό!» Κι έτσι, λοιπόν, λέει ο Β: «Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να φαίνονται πολύ ευσεβείς εξωτερικά αλλά, στην πραγματικότητα, είναι κατά βάθος ακόμα πιο καταχθόνιοι απ’ οποιονδήποτε άλλον. Μέχρι που συνάπτουν και ακατάλληλες σχέσεις με το αντίθετο φύλο, όπως ακριβώς οι πόρνες και οι εταίρες που αναφέρονται στα λόγια του Θεού. Ο Θεός αηδιάζει απίστευτα με ανθρώπους σαν κι αυτούς, τους αποστρέφεται. Τι νόημα έχει να φαίνεται κανείς ευσεβής; Είναι σκέτη υποκρισία. Πιο πολύ απ’ όλους ο Θεός απεχθάνεται τους υποκριτές· όλοι οι υποκριτές είναι Φαρισαίοι!» Όταν τα ακούσει αυτά ο Α, σκέφτεται: «Αυτό είναι αντεπίθεση εναντίον μου! Εντάξει, υπήρξες σκληρόκαρδος μαζί μου· μη με κατηγορήσεις, λοιπόν, που δεν θα μασήσω τα λόγια μου!» Πες ο ένας, πες ο άλλος, έχουν αρχίσει οι δυο τους τον καβγά. Είναι αυτό συναναστροφή πάνω στα λόγια του Θεού; (Όχι.) Τι κάνουν; (Επιτίθενται ο ένας στον άλλον και τσακώνονται.) Μέχρι που βρίσκουν και κάποιο πάτημα, μια «βάση» για τις επιθέσεις τους, λέγοντας ότι βασίζονται στα λόγια του Θεού —εμπλέκονται έτσι σε αμοιβαίες επιθέσεις και, ταυτόχρονα, σε λογομαχίες. Παρατηρείται κάποιες φορές στην εκκλησιαστική ζωή αυτή η μορφή συναναστροφής; Πρόκειται για κανονική συναναστροφή; Είναι συναναστροφή στα πλαίσια της κανονικής ανθρώπινης φύσης; (Όχι.) Προκαλεί, λοιπόν, διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή αυτή η μορφή συναναστροφής; Τι είδους διατάραξη και αναστάτωση προκαλεί; (Αναστατώνεται η κανονική εκκλησιαστική ζωή, οι άνθρωποι καβγαδίζουν για το τι είναι σωστό και τι λάθος, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αναλογιστούν τα λόγια του Θεού και να συναναστραφούν πάνω σε αυτά με ηρεμία.) Όταν οι άνθρωποι εμπλέκονται σε τέτοιους καβγάδες και λογομαχίες για το τι είναι σωστό και τι λάθος και εξαπολύουν προσωπικές επιθέσεις στη διάρκεια της εκκλησιαστικής ζωής, το Άγιο Πνεύμα συνεχίζει να εκτελεί το έργο Του; Το Άγιο Πνεύμα δεν εκτελεί το έργο Του· αυτού του είδους η συναναστροφή ρίχνει τις καρδιές των ανθρώπων σε σύγχυση. Η Βίβλος λέει κάποια λόγια —τα θυμάστε; [«Πάλιν σας λέγω ότι εάν δύο από σας συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, περί του οποίου ήθελον κάμει αίτησιν, θέλει γείνει εις αυτούς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Διότι όπου είναι δύο ή τρείς συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών» (Κατά Ματθαίον 18:19-20).] Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια; Όταν οι άνθρωποι συναθροίζονται ενώπιον του Θεού, χρειάζεται να είναι σε σύμπνοια και ομοφροσύνη μεταξύ τους και ενωμένοι ενώπιον του Θεού· ο Θεός θα τους δώσει ευλογίες και το Άγιο Πνεύμα θα εκτελέσει το έργο Του μόνο αν είναι σε σύμπνοια και ομοφροσύνη μεταξύ τους. Οι άνθρωποι που μόλις τώρα ανέφερα ότι λογομαχούσαν, όμως, ήταν σε σύμπνοια και ομοφροσύνη μεταξύ τους; (Όχι.) Σε τι εμπλέκονταν; Σε αμοιβαίες επιθέσεις, σε τσακωμούς, ακόμα και σε κρίση και καταδίκη. Μπορεί επιφανειακά να μην χρησιμοποιούσαν άσχημες λέξεις και ευθείες επικρίσεις, αλλά το κίνητρο πίσω απ’ τα λόγια τους δεν ήταν η συναναστροφή πάνω στην αλήθεια ούτε η αναζήτηση της αλήθειας, ενώ δεν μιλούσαν με τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Κάθε λέξη που έλεγαν έδειχνε ανευθυνότητα και εμπεριείχε επιθετικότητα και κακεντρέχεια· καμία λέξη δεν συμμορφωνόταν με τα γεγονότα ούτε και είχε καμία βάση. Καμία λέξη δεν έδειχνε κρίση ενός ζητήματος σύμφωνα με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού, αλλά όλες τους εξαπέλυαν προσωπικές επιθέσεις, κρίσεις και καταδίκες με βάση τις προτιμήσεις και τη βούληση αυτών που τις έλεγαν εναντίον ενός ανθρώπου που μισούσαν και περιφρονούσαν. Τίποτα από αυτά δεν αποτελεί εκδήλωση σύμπνοιας και ομοφροσύνης· αντίθετα, πρόκειται για λόγια και εκδηλώσεις που προέρχονται από θερμοαιμία κι από τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά και δεν είναι ευχάριστα για τον Θεό· επομένως, δεν υπάρχει εδώ κανένα έργο του Αγίου Πνεύματος. Κάτι τέτοιο είναι εκδήλωση εμπλοκής σε αμοιβαίες επιθέσεις.

Στην εκκλησιαστική ζωή, προκύπτουν συχνά διαφωνίες και συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων για μικρής σημασίας ζητήματα ή για αντικρουόμενες απόψεις και συμφέροντα. Διαφωνίες προκύπτουν συχνά και όταν υπάρχει ασυμβατότητα στις προσωπικότητες, τις φιλοδοξίες και τις προτιμήσεις. Διαφωνίες και έριδες προκύπτουν ανάμεσα στους ανθρώπους και για λόγους όπως, μεταξύ άλλων, οι διαφορές στην κοινωνική θέση και το μορφωτικό επίπεδο, οι διαφορές στην ανθρώπινη φύση και τη φύση τους γενικότερα ή ακόμα και οι διαφορές στον τρόπο ομιλίας και χειρισμού των ζητημάτων. Αν οι άνθρωποι δεν προσπαθήσουν να λύσουν αυτά τα θέματα με τον λόγο του Θεού, αν δεν υπάρχει αμοιβαία κατανόηση, ανοχή, υποστήριξη και βοήθεια και αν, αντ’ αυτών, οι άνθρωποι τρέφουν προκαταλήψεις και μίσος μέσα στην καρδιά τους και φέρονται ο ένας στον άλλον με θερμοαιμία στο πλαίσιο διεφθαρμένων διαθέσεων, τότε κάτι τέτοιο είναι πιθανό να οδηγήσει σε αμοιβαίες επιθέσεις και κρίσεις. Κάποιοι άνθρωποι έχουν κάποια συνείδηση και λογική και, όταν προκύψουν διαφωνίες, μπορούν να δείξουν υπομονή, να ενεργήσουν με λογική και να βοηθήσουν το άλλο άτομο με αγάπη. Άλλοι, ωστόσο, δεν το καταφέρνουν αυτό, δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη ανοχή, υπομονή, ανθρώπινη φύση και λογική. Συχνά δημιουργούνται μέσα τους διάφορες προκαταλήψεις, υποψίες και παρανοήσεις εναντίον των άλλων για ασήμαντα ζητήματα ή για μία μόνο λέξη ή έκφραση του προσώπου, πράγμα που γεννά μέσα τους και διάφορες σκέψεις, αμφιβολίες, κρίσεις και καταδίκες για τους άλλους. Αυτά τα φαινόμενα προκύπτουν συχνά εντός της εκκλησίας και πολλές φορές επηρεάζουν τις κανονικές σχέσεις μεταξύ των ατόμων, τις αρμονικές αλληλεπιδράσεις των αδελφών, ακόμα και τη συναναστροφή τους πάνω στα λόγια του Θεού. Είναι σύνηθες να ανακύπτουν διαφωνίες όταν οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, αλλά, αν προκύπτουν συχνά τέτοια θέματα στην εκκλησιαστική ζωή, μπορεί να επηρεάσουν, να αναστατώσουν, ακόμα και να καταστρέψουν την κανονική εκκλησιαστική ζωή. Για παράδειγμα, αν κάποιος αρχίσει καβγά σε μια συνάθροιση, τότε η συνάθροιση θα αναστατωθεί, η εκκλησιαστική ζωή δεν θα αποδώσει καρπούς και όσοι είναι παρόντες στη συνάθροιση δεν θα αποκομίσουν τίποτα, ουσιαστικά θα συναθροίζονται μάταια και θα χάνουν την ώρα τους. Επομένως, αυτά τα θέματα θα έχουν ήδη επηρεάσει την κανονική τάξη της εκκλησιαστικής ζωής.

Α. Διάφορα είδη εκδηλώσεων της εμπλοκής σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες

1. Ξεμπροστιάζουν ο ένας τον άλλο

Σε κάποιους ανθρώπους αρέσει να φλυαρούν διαρκώς στις συναθροίσεις για ζητήματα του σπιτιού και για επουσιώδη θέματα, μιλάνε για ασήμαντες υποθέσεις του νοικοκυριού και πιάνουν ψιλή κουβέντα με τους αδελφούς και τις αδελφές όποτε τους συναντούν, οπότε οι αδελφοί κι οι αδελφές νιώθουν αβοήθητοι. Ίσως μερικοί σηκωθούν να τους διακόψουν, αλλά τι συμβαίνει τότε; Αν τους διακόπτουν συνέχεια, εκείνοι στεναχωριούνται και, όταν εκείνοι στεναχωριούνται, δημιουργούνται μπελάδες. Κάνουν τις εξής σκέψεις: «Όλο με διακόπτεις και δεν μ’ αφήνεις να μιλήσω. Καλά, λοιπόν. Θα σε διακόπτω κι εγώ όταν μιλάς! Όταν συναναστρέφεσαι πάνω στα λόγια του Θεού, εγώ θα παρεμβάλλω ένα άλλο απόσπασμα απ’ τα λόγια του Θεού. Όταν συναναστρέφεσαι σχετικά με την αυτογνωσία σου, εγώ θα συναναστρέφομαι σχετικά με τα λόγια του Θεού που κρίνουν τους ανθρώπους. Όταν συναναστρέφεσαι σχετικά με την κατανόηση της αλαζονικής διάθεσής σου, εγώ θα συναναστρέφομαι πάνω στα λόγια του Θεού για το πώς καθορίζεται η έκβαση και ο προορισμός των ανθρώπων. Ό,τι κι αν λες, εγώ θα λέω κάτι διαφορετικό!» Και δεν είναι μόνο αυτό· αν αρχίσουν κι άλλοι να διακόπτουν αυτόν τον άνθρωπο, τότε σηκώνεται να τους επιτεθεί. Ταυτόχρονα, επειδή τρέφει μες στην καρδιά του πικρία και μίσος, στις συναθροίσεις συχνά ξεμπροστιάζει εκείνον που τον διέκοψε, μιλώντας για το πώς αυτός ο άνθρωπος, πριν αρχίσει να πιστεύει στον Θεό, ήταν επιχειρηματίας και εξαπατούσε τους άλλους, πόσο αδίστακτος ήταν στις συναλλαγές του με τους άλλους και ούτω καθεξής —αυτά συζητάει κάθε φορά που μιλάει ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Στην αρχή, ο άλλος μπορεί να δείξει υπομονή, με τον καιρό, όμως, αρχίζει να σκέφτεται: «Εγώ πάντα σε βοηθάω, πάντα δείχνω ανοχή και υπομονή απέναντί σου, εσύ, όμως, δεν μου δείχνεις καμία ανοχή. Αν μου φέρεσαι μ’ αυτόν τον τρόπο, μη με κατηγορήσεις μετά που δεν θα μασήσω τα λόγια μου! Είμαστε συγχωριανοί εδώ και πολύ καιρό και γνωριζόμαστε καλά. Μου επιτέθηκες, άρα θα σου επιτεθώ κι εγώ· εξέθεσες τα ελαττώματά μου, αλλά έχεις κι εσύ μπόλικα από δαύτα». Έτσι, λοιπόν, λέει: «Στα νιάτα σου, εσύ έφτασες ακόμα και στο σημείο να κλέψεις· αυτές οι μικροκλοπές που έκανες είναι ακόμα πιο αισχρές! Τουλάχιστον εγώ είχα επιχείρηση, ό,τι έκανα το έκανα για να βγάλω το ψωμί μου. Και ποιος δεν κάνει λάθη σ’ αυτόν τον κόσμο; Με τη δική σου συμπεριφορά τι γίνεται; Εσύ έχεις τη συμπεριφορά ενός κλέφτη, ενός ληστή!» Μ’ αυτόν τον τρόπο δεν εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις; Ποια είναι η μέθοδος αυτών των επιθέσεων; Ξεμπροστιάζουν ο ένας τον άλλο, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Φτάνουν ακόμα και στο σημείο να σκεφτούν μέσα τους: «Όλη την ώρα με ξεμπροστιάζεις, αποκαλύπτοντας σε όλους τα ελαττώματα και το ανέντιμο παρελθόν μου, ώστε να μη με εκτιμούν πλέον οι άλλοι —εντάξει, λοιπόν, τότε ούτε εγώ θα μασήσω τα λόγια μου. Ξέρω πολύ καλά πόσους συντρόφους είχες, με πόσα άτομα του αντίθετου φύλου είχες σχέσεις· έχω όλες αυτές τις πληροφορίες έτοιμες στο οπλοστάσιό μου. Αν με ξεμπροστιάσεις ξανά και με ζορίσεις υπερβολικά, θα αποκαλύψω όλα σου τα παραπτώματα!» Συμβαίνει συχνά άνθρωποι που γνωρίζονται καλά μεταξύ τους και ξέρουν καλά ο ένας τον άλλον να ξεμπροστιάζουν ο ένας τον άλλο. Ίσως λόγω κάποιας διαφωνίας ή επειδή υπάρχουν μεταξύ τους συγκρούσεις ή μνησικακίες, δύο άνθρωποι ξεθάβουν παλιά κι ασήμαντα ζητήματα για να τα χρησιμοποιήσουν ως όπλα στις επιθέσεις τους ο ένας προς τον άλλον κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων. Αυτοί οι δύο άνθρωποι ξεμπροστιάζουν, επιτίθενται και καταδικάζουν ο ένας τον άλλον, αναλώνοντας τον χρόνο που έχουν όλοι για να φάνε και να πιουν τα λόγια του Θεού και επηρεάζοντας την κανονική εκκλησιαστική ζωή. Μπορούν να αποφέρουν καρπούς τέτοιες συναθροίσεις; Συνεχίζουν οι άνθρωποι γύρω τους να έχουν όρεξη για συναθροίσεις; Κάποιοι αδελφοί και αδελφές αρχίζουν να σκέφτονται: «Αυτοί οι δύο είναι μεγάλος μπελάς —τι νόημα έχει να αναφέρει κανείς τέτοια παλιά ζητήματα! Και οι δύο πιστεύουν στον Θεό τώρα, πρέπει να τα αφήσουν πίσω τους αυτά. Και ποιος δεν έχει θέματα; Δεν έχουν έρθει πλέον και οι δύο ενώπιον του Θεού; Όλα αυτά τα θέματα μπορούν να λυθούν με τον λόγο του Θεού. Με το ξεμπρόστιασμα δεν κάνει κανείς πράξη την αλήθεια ούτε μαθαίνει από τα δυνατά σημεία ενός ανθρώπου για να επανορθώσει τις αδυναμίες ενός άλλου· πρόκειται για αμοιβαίες επιθέσεις, για σατανική συμπεριφορά». Οι αμοιβαίες επιθέσεις τους αναστατώνουν και καταστρέφουν την κανονική εκκλησιαστική ζωή. Δεν μπορεί να τους σταματήσει κανείς και δεν ακούνε όποιος κι αν συναναστραφεί μαζί τους πάνω στην αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι τους συμβουλεύουν: «Σταματήστε να ξεμπροστιάζετε ο ένας τον άλλο. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία· δεν πρόκειται απλώς για μια σύντομη λεκτική διαφωνία; Δεν υπάρχει βαθύ μίσος ανάμεσα στους δυο σας. Αν μπορούσατε και οι δύο να ανοιχτείτε, να ξεγυμνωθείτε, να εγκαταλείψετε τις προκαταλήψεις, την πικρία και το μίσος σας για να προσευχηθείτε και να αναζητήσετε την αλήθεια ενώπιον του Θεού, όλα αυτά τα θέματα θα μπορούσαν να λυθούν». Αυτοί οι δύο, όμως, παραμένουν σε αδιέξοδο. Λέει ο ένας: «Αν μπορούσε να μου ζητήσει συγγνώμη πρώτος, αν ανοιγόταν και ξεγυμνωνόταν πρώτος, τότε θα έκανα κι εγώ το ίδιο. Αν, όμως, όπως πριν, δεν κάνει πίσω, τότε ούτε κι εγώ θα μασήσω τα λόγια μου εναντίον του! Μου ζητάς να κάνω πράξη την αλήθεια —εκείνος γιατί δεν την κάνει πράξη; Μου ζητάς να εγκαταλείψω αυτά τα πράγματα —γιατί δεν το κάνει εκείνος πρώτος;» Δεν είναι παραλογισμός αυτό; (Ναι.) Αρχίζουν να ενεργούν παράλογα. Δεν επηρεάζονται από τις συμβουλές κανενός ούτε ακούνε τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια. Με το που θα δουν ο ένας τον άλλον, τσακώνονται, ξεμπροστιάζουν και επιτίθενται ο ένας στον άλλον. Μόνο που δεν πιάνονται στα χέρια· κατά τα άλλα, ό,τι κάνει ο ένας στον άλλον είναι γεμάτο μίσος και κάθε λέξη που λένε περιέχει υπόνοιες επίθεσης και αναθεματισμού. Αν υπάρχουν στην εκκλησιαστική ζωή δύο τέτοιοι άνθρωποι που επιτίθενται και εμπλέκονται σε λογομαχίες μόλις δουν ο ένας τον άλλον, μπορεί αυτή η εκκλησιαστική ζωή να αποφέρει καρπούς; Μπορούν οι άνθρωποι να αποκομίσουν απ’ αυτήν τίποτα θετικό; (Όχι.) Όταν προκύπτουν τέτοιες καταστάσεις, οι περισσότεροι άνθρωποι ανησυχούν και λένε: «Κάθε φορά που συναθροιζόμαστε, αυτοί οι δύο διαρκώς μαλώνουν και δεν ακούνε τις συμβουλές κανενός. Τι να κάνουμε;» Εφόσον είναι παρόντες, οι συναθροίσεις παύουν να είναι ήρεμες, ενώ όλοι αναστατώνονται από την παρουσία τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι επικεφαλής της εκκλησίας πρέπει να μπουν στη μέση για να επιλύσουν το θέμα· δεν πρέπει να επιτρέψουν σε άτομα σαν κι αυτά να συνεχίσουν να αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή. Αν, μετά από συνεχείς συμβουλές, συναναστροφή και θετική καθοδήγηση, δεν επιτευχθούν αποτελέσματα και οι δύο εμπλεκόμενοι παραμένουν προσκολλημένοι στις προκαταλήψεις τους και αρνούνται να συγχωρέσουν ο ένας τον άλλον, συνεχίζοντας να επιτίθενται ο ένας στον άλλον και να αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή, τότε είναι απαραίτητος ο χειρισμός του ζητήματος σύμφωνα με τις αρχές. Πρέπει να τους πει κάποιος: «Οι δυο σας βρίσκεστε εδώ και πολύ καιρό σ’ αυτήν την κατάσταση, που έχει προκαλέσει σοβαρή αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή και σ’ όλους τους αδελφούς και τις αδελφές. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι θυμωμένοι μ’ αυτή σας τη συμπεριφορά, αλλά φοβούνται να πουν οτιδήποτε γι’ αυτό. Δεδομένης της στάσης και των εκδηλώσεων που έχετε αυτήν τη στιγμή, η εκκλησία πρέπει, σύμφωνα με τις αρχές, να αναστείλει τη συμμετοχή σας στην εκκλησιαστική ζωή και να σας επιβάλει απομόνωση για να κάνετε αυτοκριτική. Όταν θα είστε σε θέση να συνυπάρξετε αρμονικά, να κάνετε μια κανονική συναναστροφή και να έχετε κανονικές διαπροσωπικές σχέσεις, τότε μπορείτε να επιστρέψετε στην εκκλησιαστική ζωή». Ανεξάρτητα απ’ το αν θα συμφωνήσουν ή όχι, η εκκλησία πρέπει να πάρει αυτήν την απόφαση· αυτός είναι ο χειρισμός του ζητήματος με βάση τις αρχές. Με τέτοιον τρόπο πρέπει να γίνεται ο χειρισμός αυτών των ζητημάτων. Από τη μία, κάτι τέτοιο είναι ωφέλιμο για τα δύο άτομα· μπορεί να τα παρακινήσει να κάνουν αυτοκριτική και να αποκτήσουν αυτογνωσία. Από την άλλη, κυρίως προστατεύει περισσότερους αδελφούς και αδελφές από την αναστάτωση που προκαλούν οι κακοί άνθρωποι. Λένε κάποιοι: «Δεν έκαναν κανένα κακό· επιπλέον, δεν είναι κακοί άνθρωποι, όσον αφορά την ουσία τους. Έχουν απλώς μικροελαττώματα στην ανθρώπινη φύση τους, είναι απλώς ισχυρογνώμονες και επιρρεπείς στο να παραλογίζονται, να ζηλεύουν και να τσακώνονται. Γιατί να απομονωθούν απλώς και μόνο γι’ αυτό;» Όπως κι αν είναι η ανθρώπινη φύση τους, εφόσον αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή, οι επικεφαλής της εκκλησίας πρέπει να επέμβουν για να επιληφθούν του θέματος και να το επιλύσουν. Αν πρόκειται για δύο κακά άτομα, τότε, μόλις αρχίσει να διακρίνεται κάτι τέτοιο, η αντίδραση δεν πρέπει να είναι απλώς η απομόνωση· πρέπει να ληφθεί αμέσως η απόφαση να αποπεμφθούν απευθείας. Αν περιορίζουν τις ενέργειές τους σε επιθέσεις του ενός προς τον άλλον και λογομαχίες για το τι είναι σωστό και τι λάθος, χωρίς να βλάπτουν τους άλλους ούτε να διαπράττουν άλλες κακές πράξεις που θα ζημίωναν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, κι αν δεν είναι κακοί, τότε δεν χρειάζεται να αποπεμφθούν. Αντ’ αυτού, πρέπει να ανασταλεί η εκκλησιαστική ζωή τους και να απομονωθούν για να κάνουν αυτοκριτική. Αυτή η προσέγγιση είναι η πλέον κατάλληλη. Ο σκοπός ενός τέτοιου χειρισμού του ζητήματος είναι να διασφαλιστεί η κανονική τάξη της εκκλησιαστικής ζωής και να είναι σίγουρο ότι το εκκλησιαστικό έργο θα προχωρήσει κανονικά.

2. Εκθέτουν και επιτίθενται ο ένας στον άλλο

Κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν ικανότητα κατανόησης όταν τρώνε και πίνουν τον λόγο του Θεού ούτε γνωρίζουν πώς να συναναστραφούν πάνω στη βιωματική κατανόησή τους για τον λόγο του Θεού. Γνωρίζουν μόνο πώς να συνδέουν με τους άλλους τα λόγια του Θεού που εκθέτουν τους ανθρώπους. Κι έτσι, κάθε φορά που συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια που εμπεριέχεται στα λόγια του Θεού, έχουν πάντα προσωπικά κίνητρα· θέλουν πάντα να αδράξουν την ευκαιρία για να εκθέσουν και να πλήξουν τους άλλους, πράγμα που προκαλεί αναταραχή στην εκκλησία. Αν όσοι εκτίθενται μπορέσουν να αντιμετωπίσουν σωστά αυτές τις καταστάσεις, να τις κατανοήσουν ως κάτι που προέρχεται απ’ τον Θεό και να μάθουν να δείχνουν υποταγή και υπομονή, δεν πρόκειται να υπάρξουν διενέξεις. Αναπόφευκτα, ωστόσο, θα υπάρξει κάποιος που θα αντιδράσει όταν ακούσει τους άλλους να συναναστρέφονται πάνω στα θέματά του και να τα εκθέτουν. Σκέφτεται μέσα του: «Για ποιον λόγο, αφού διαβάσεις τα λόγια του Θεού, δεν μοιράζεσαι όσα κατανοείς βιωματικά απ’ αυτά ούτε μιλάς για την αυτογνωσία σου, αλλά προτιμάς μόνο να μου επιτίθεσαι και να με βάζεις στο στόχαστρο; Με βρίσκεις δυσάρεστο; Από τα λόγια του Θεού έχει φανεί ήδη ξεκάθαρα ότι έχω διεφθαρμένη διάθεση —είναι στ’ αλήθεια ανάγκη να το πεις; Μπορεί εγώ να έχω διεφθαρμένη διάθεση, αλλά δεν έχεις κι εσύ; Διαρκώς με βάζεις στο στόχαστρο, με αποκαλείς δόλιο, αλλά κι εσύ δεν πας πίσω στην πανουργία!» Γεμάτος πικρία και απείθεια, μπορεί να δείξει υπομονή μια δυο φορές, αλλά, αφού περάσει καιρός και συσσωρευτούν τα παράπονά του, εκρήγνυται. Κι η έκρηξή του είναι καταστροφική. Λέει: «Κάποιοι άνθρωποι, όταν ενεργούν και μιλάνε, προσποιούνται επιφανειακά πως είναι πολύ ειλικρινείς και ανοιχτοί, αλλά στην πραγματικότητα έχουν μέσα τους κάθε είδους μηχανορραφία, ενώ συνωμοτούν συνεχώς ενάντια στους άλλους. Κανένας δεν μπορεί να συλλάβει τις σκέψεις και τις προθέσεις τους όταν τους μιλάει· είναι δόλιοι άνθρωποι. Όταν συναντάμε τέτοια άτομα, δεν μπορούμε ούτε να τους μιλήσουμε ούτε να αλληλεπιδράσουμε μαζί τους· είναι πολύ τρομακτικά. Αν δεν προσέξεις, θα πέσεις στην παγίδα τους, θα σε εξαπατήσουν και θα σε χρησιμοποιήσουν. Άνθρωποι σαν κι αυτούς είναι οι πιο κακοί, αυτοί που προκαλούν στον Θεό τη μεγαλύτερη απέχθεια κι αηδία. Πρέπει να ριχτούν στο πηγάδι της αβύσσου, στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού!» Ο άλλος άνθρωπος, αφού το ακούσει αυτό, σκέφτεται: «Έχεις διεφθαρμένες διαθέσεις, αλλά δεν αφήνεις τους άλλους να σε εκθέσουν; Πόσο αλαζόνας και αυτάρεσκος είσαι —θα βρω άλλο ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού για να σε εκθέσω και να δούμε τότε τι έχεις να πεις!» Τότε ο άλλος θυμώνει ακόμα περισσότερο που εκτέθηκε, και σκέφτεται: «Ώστε δεν πρόκειται να πάψεις να ασχολείσαι, έτσι; Δεν σκοπεύεις, λοιπόν, να δώσεις τόπο στην οργή; Απλώς με αντιπαθείς και θεωρείς ότι έχω διεφθαρμένη διάθεση, έτσι δεν είναι; Εντάξει, λοιπόν, τότε θα σε εκθέσω κι εγώ!» Κι έτσι λέει: «Κάποιοι άνθρωποι είναι απλώς αντίχριστοι· τους αρέσει η θέση και να τους επαινούν οι άλλοι, τους αρέσει να κάνουν κήρυγμα στους άλλους, να χρησιμοποιούν τα λόγια του Θεού για να εκθέσουν και να καταδικάσουν τους άλλους, να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν πως οι ίδιοι δεν έχουν διεφθαρμένη διάθεση. Έχουν καβαλήσει το καλάμι και θεωρούν πως έχουν καθαγιαστεί, δεν είναι, όμως, απλώς σιχαμεροί δαίμονες; Δεν είναι απλώς σατανάδες και κακά πνεύματα; Τι είναι οι αντίχριστοι; Σατανάδες είναι οι αντίχριστοι!» Πόσους γύρους πάλεψαν; Βγήκε κανείς νικητής; (Όχι.) Είπαν τίποτα που μπορεί να φανεί εποικοδομητικό στους άλλους; (Όχι.) Τι είναι, τότε, αυτά τα λόγια; (Κρίσεις, καταδίκες.) Είναι κρίσεις. Μιλάνε απερίσκεπτα, χωρίς να τους νοιάζει η πραγματική κατάσταση ή τα γεγονότα, κρίνουν και καταδικάζουν τους άλλους αυθαίρετα, φτάνουν ακόμα και στο σημείο να τους αναθεματίσουν. Βασίζονται στα γεγονότα για να αποκαλέσουν τον άλλο αντίχριστο; Ποιες κακές πράξεις και εκδηλώσεις ενός αντίχριστου εμφάνισε, άραγε, αυτός ο άνθρωπος; Έφτασε η διεφθαρμένη διάθεσή του στο επίπεδο της ουσίας ενός αντίχριστου; Όταν ο εκλεκτός λαός του Θεού τούς ακούσει να εκθέτουν τον άλλον άνθρωπο, θα θεωρήσει ότι όλο αυτό είναι αντικειμενικό και αληθές; Εμπεριέχουν τα λόγια που λένε αυτοί οι δύο άνθρωποι καμία καλοσύνη ή καλές προθέσεις; (Όχι.) Μήπως ο σκοπός τους είναι να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να αποκτήσει αυτογνωσία, να μπορέσει να απαλλαχθεί από τη διεφθαρμένη διάθεσή του και να εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα το συντομότερο δυνατό; (Όχι.) Και τότε γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Για να εκτονώσουν την προσωπική τους εμπάθεια, για να πλήξουν και να εκδικηθούν τον άλλο, οπότε τον κατηγορούν αυθαίρετα για κάτι που δεν αντιστοιχεί καθόλου στα γεγονότα. Δεν αξιολογούν και δεν χαρακτηρίζουν ο ένας τον άλλον με ακρίβεια, με βάση τα λόγια του Θεού και με βάση τις αποκαλύψεις και την ουσία του άλλου ανθρώπου, αλλά χρησιμοποιούν τα λόγια του Θεού για να πλήξουν ο ένας τον άλλον, να εκδικηθούν και να εκτονώσουν την προσωπική τους εμπάθεια· σε καμία περίπτωση δεν συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια. Αυτό είναι σοβαρό θέμα. Αρπάζονται συνεχώς από πράγματα που αφορούν τον άλλον άνθρωπο για να του επιτεθούν και να τον καταδικάσουν για την αλαζονική διάθεσή του· αυτή η στάση είναι καταχθόνια και κακόβουλη και οπωσδήποτε δεν πρόκειται για καλοπροαίρετη έκθεση. Επομένως, οδηγεί μόνο σε αμοιβαία εχθρότητα και μίσος. Αν η έκθεση πραγματοποιηθεί με μια στάση βοήθειας προς τους άλλους από αγάπη, οι άνθρωποι το διαισθάνονται αυτό και μπορούν να το αντιμετωπίσουν σωστά. Αν, όμως, κάποιος αρπάζεται απ’ την αλαζονική διάθεση ενός ανθρώπου για να τον καταδικάσει και να του επιτεθεί, το κάνει καθαρά για να πλήξει και να βασανίσει αυτόν τον άνθρωπο. Όλοι έχουν αλαζονική διάθεση, γιατί, λοιπόν, να βάζει συνεχώς κανείς στο στόχαστρο έναν συγκεκριμένο άνθρωπο; Γιατί να επικεντρώνεται σ’ αυτόν και να μην τον αφήνει ήσυχο; Όταν κανείς εκθέτει συνεχώς την αλαζονική διάθεση αυτού του συγκεκριμένου ανθρώπου, σκοπός του είναι, άραγε, στ’ αλήθεια να τον βοηθήσει να απαλλαγεί απ’ αυτήν τη διάθεση; (Όχι.) Και τότε ποιος είναι ο λόγος; Είναι ότι βρίσκει τον άλλο δυσάρεστο, οπότε ψάχνει ευκαιρίες να τον πλήξει και να πατσίσει, θέλει συνεχώς να τον βασανίζει. Επομένως, όταν λέει πως ο άλλος είναι αντίχριστος, σατανάς, διάβολος, ένας άνθρωπος δόλιος και καταχθόνιος, έχει βάση κάτι τέτοιο; Μπορεί να σχετίζεται λίγο με τα γεγονότα, αλλά ο σκοπός του όταν λέει αυτά τα πράγματα δεν είναι να βοηθήσει τον άλλο ούτε να συναναστραφεί πάνω στην αλήθεια, αλλά να εκτονώσει την προσωπική του εμπάθεια και να εκδικηθεί. Έχει βασανιστεί και θέλει να το ανταποδώσει. Πώς το ανταποδίδει; Εκθέτει τον άλλο, τον καταδικάζει, τον αποκαλεί διάβολο, σατανά, κακό πνεύμα, αντίχριστο —του κολλάει οποιαδήποτε ταμπέλα είναι πιο εξωφρενική και οποιαδήποτε κατηγορία είναι πιο σοβαρή. Κάτι τέτοιο δεν είναι αυθαίρετη κρίση και καταδίκη; Η πρόθεση, ο σκοπός και το κίνητρο και των δύο πλευρών όταν λένε αυτά τα πράγματα δεν είναι να βοηθήσουν τον άλλο να αποκτήσει αυτογνωσία και να απαλλαγεί από τις διεφθαρμένες διαθέσεις του ούτε, φυσικά, να τον βοηθήσουν να εισέλθει στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού ή να κατανοήσει τις αλήθεια-αρχές. Αντ’ αυτού, προσπαθούν να επιτεθούν στον άλλον άνθρωπο και να τον πλήξουν, να τον εκθέσουν ώστε να πετύχουν τον στόχο τους, που είναι να εκτονώσουν την προσωπική τους εμπάθεια και να πάρουν εκδίκηση. Έτσι εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες. Αν και το να επιτίθεται κανείς έτσι στους άλλους, συνδέοντας τα λόγια του Θεού με τον άλλο για να πει πως έχει διεφθαρμένη διάθεση και είναι διάβολος και σατανάς, μπορεί επιφανειακά να μοιάζει πολύ πνευματικό, καθώς και ότι έχει μεγαλύτερη βάση από το να ξεμπροστιάζει ο ένας τον άλλο, η φύση αυτών των δύο μεθόδων είναι η ίδια. Ούτε η μία ούτε η άλλη μέθοδος δεν βασίζεται στη συναναστροφή πάνω στον λόγο του Θεού και την αλήθεια που εμπεριέχεται στην κανονική ανθρώπινη φύση, αλλά βασίζεται στο να κρίνει, να καταδικάζει και να αναθεματίζει κανείς τον άλλο ανεύθυνα και αυθαίρετα, με βάση προσωπικές προτιμήσεις, καθώς και να εξαπολύει προσωπικές επιθέσεις. Τέτοιας φύσεως διάλογοι προκαλούν, επίσης, διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, ενώ παρακωλύουν και καταστρέφουν τη ζωή-είσοδο των εκλεκτών του Θεού.

Τι πρέπει να κάνετε όταν συναντάτε δύο ανθρώπους που εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις, εκθέτοντας ο ένας τις διεφθαρμένες διαθέσεις του άλλου; Είναι απαραίτητο να χτυπήσετε το χέρι στο τραπέζι και να τους κάνετε κήρυγμα; Είναι απαραίτητο να τους ρίξετε έναν κουβά κρύο νερό για να ηρεμήσουν και να συνειδητοποιήσουν ότι κάνουν λάθος και να ζητήσουν συγγνώμη ο ένας στον άλλον; Μπορεί να λυθεί το πρόβλημα μ’ αυτές τις μεθόδους; (Όχι.) Αυτά τα δύο άτομα τσακώνονται διαρκώς, σε όλες τις συναθροίσεις και, μόλις τελειώσει κάθε συνάθροιση, ετοιμάζονται για τον επόμενο τσακωμό. Στο σπίτι τους, ψάχνουν λόγια του Θεού και πατήματα για να χρησιμοποιήσουν στις επιθέσεις τους, κάνουν ακόμα και γραπτά προσχέδια και υπολογίζουν πώς θα επιτεθούν στον άλλο, σε ποιες πτυχές του θα επιτεθούν, πώς θα τον κρίνουν και θα τον καταδικάσουν, τι τόνο θα χρησιμοποιήσουν και ποια λόγια του Θεού θα επιστρατεύσουν για να εξαπολύσουν την πιο πειστική επίθεση και καταδίκη. Ψάχνουν, επίσης, διάφορους πνευματικούς όρους και χρησιμοποιούν διαφορετικές μεθόδους έκφρασης για να καταδικάσουν και να πλήξουν τον άλλο, ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να αντιστρέψει την κατάσταση, και πασχίζουν να τον βγάλουν νοκ άουτ στον επόμενο αγώνα, έτσι ώστε να του είναι αδύνατο να σταθεί ξανά όρθιος. Όλες αυτές οι συμπεριφορές ανήκουν στην κατηγορία της εμπλοκής σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες. Λύνονται εύκολα τέτοια θέματα; Αν αυτά τα άτομα, αφού λάβουν συμβουλές, βοήθεια και συναναστροφή πάνω στην αλήθεια από τους περισσότερους ανθρώπους, συνεχίζουν να μην μετανοούν και να μην αναστρέφουν την πορεία τους —αν, δηλαδή, τσακώνονται και βρίζονται μόλις συναντηθούν, δεν ακούνε τις συμβουλές κανενός και, όταν ο οποιοσδήποτε συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια ή τους κλαδεύει, δεν το δέχονται— τι πρέπει να γίνει τότε; Αυτό το διαχειρίζεται κανείς εύκολα: Πρέπει να απομακρυνθούν. Δεν θα λυνόταν έτσι το πρόβλημα; Εύκολο δεν είναι; Είναι απαραίτητο να συνεχίσει η συναναστροφή μαζί τους; Είναι πια απαραίτητο να τους παρέχεται στοργική βοήθεια; Πείτε Μου, είναι σωστό να δείχνει κανείς στοργή, ανοχή και υπομονή σε ανθρώπους σαν κι αυτούς; (Δεν είναι σωστό.) Γιατί δεν είναι σωστό; (Επειδή δεν αποδέχονται την αλήθεια —δεν ωφελεί η συναναστροφή μαζί τους.) Σωστά, δεν αποδέχονται την αλήθεια. Συμμετέχουν στις συναθροίσεις μόνο για να εμπλέκονται σε λογομαχίες. Δεν πιστεύουν στον Θεό για να επιδιώξουν την αλήθεια κι απλώς τους αρέσει να εμπλέκονται σε λογομαχίες. Είναι αυτό αποκάλυψη και εκδήλωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Έχουν τον ορθολογισμό που πρέπει να διέπει την κανονική ανθρώπινη φύση; (Όχι.) Τους λείπει ο ορθολογισμός της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν διαβάζουν τα λόγια του Θεού συγκεντρωμένα και σωστά, προκειμένου να κατανοήσουν και να αποκτήσουν την αλήθεια από τα λόγια του Θεού κι έτσι να απαλλαγούν από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους κι απ’ τα προβλήματά τους. Αντ’ αυτού, θέλουν συνέχεια να λύνουν τα προβλήματα των άλλων. Επικεντρώνουν διαρκώς την προσοχή τους στους άλλους, ψάχνοντας να τους βρουν ψεγάδια· αποσκοπούν πάντα στο να εντοπίσουν τα προβλήματα των άλλων στα λόγια του Θεού. Με την ευκαιρία της ανάγνωσης και της συναναστροφής πάνω στα λόγια του Θεού, εκθέτουν και επιτίθενται στους άλλους, ενώ χρησιμοποιούν τα λόγια του Θεού για να κρίνουν, να μειώσουν και να καταδικάσουν τους άλλους. Κι όμως, τον εαυτό τους τον διαχωρίζουν από τα λόγια του Θεού. Τι είδους άνθρωποι είναι; Είναι αυτοί άνθρωποι που αποδέχονται την αλήθεια; (Όχι.) Σε ένα πράγμα είναι ιδιαίτερα καλοί και ενθουσιάζονται μ’ αυτό: Αφού διαβάσουν τα λόγια του Θεού, εντοπίζουν τακτικά στους άλλους τα προβλήματα, τις καταστάσεις και τις εκδηλώσεις κάθε λογής που εκθέτουν τα λόγια Του. Όσο περισσότερο εντοπίζουν αυτά τα προβλήματα τόσο περισσότερο νιώθουν πως επωμίζονται μια σημαντική ευθύνη και πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν πολλά, θεωρώντας ότι πρέπει να εκθέσουν αυτά τα θέματα. Δεν τη χαρίζουν ούτε σε έναν άνθρωπο που έχει αυτά τα θέματα. Τι είδους άνθρωποι είναι; Έχουν λογική οι άνθρωποι σαν κι αυτούς; Έχουν την ικανότητα να κατανοήσουν την αλήθεια; (Όχι.) Στην εκκλησία, αν αυτού του είδους οι άνθρωποι δεν μιλάνε ανοιχτά ούτε προκαλούν αναστάτωση, τότε δεν είναι ανάγκη να τους χειριστεί κανείς. Αν, ωστόσο, ενεργούν μονίμως μ’ αυτόν τον τρόπο, αν διαρκώς επιτίθενται, κρίνουν και καταδικάζουν τους άλλους, τότε η εκκλησία πρέπει να λάβει τα αντίστοιχα μέτρα για τον χειρισμό τους και να τους απομακρύνει. Όσο γι’ αυτούς που έχουν εκτεθεί από κάποιους κι έπειτα τους επιτίθενται, τους κρίνουν και τους καταδικάζουν, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους και τα ίδια μέσα, αν οι περιστάσεις είναι σοβαρές και έχουν διαταράξει και αναστατώσει την εκκλησιαστική ζωή, τότε πρέπει κι αυτοί να απομακρυνθούν και να απομονωθούν από τον εκλεκτό λαό του Θεού —δεν πρέπει να τους δείξει κανείς καμία επιείκεια.

Για ποιες άλλες εκδηλώσεις της εμπλοκής σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες θεωρείται ότι η φύση τους διαταράσσει και αναστατώνει την εκκλησιαστική ζωή; Όταν οι άνθρωποι ξεμπροστιάζουν ο ένας τον άλλο και εκθέτουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις του για να εκτονώσουν την προσωπική τους εμπάθεια και να τον εκδικηθούν, αυτές είναι προφανείς εκδηλώσεις διατάραξης και αναστάτωσης της εκκλησιαστικής ζωής. Εκτός απ’ αυτές τις δύο εκδηλώσεις, υπάρχει και το να προσποιείται κανείς ότι ανοίγεται, ξεγυμνώνεται και αναλύεται προκειμένου να εκθέσει και να αναλύσει επίτηδες τους άλλους —και αυτού του είδους η επίθεση είναι εκδήλωση διατάραξης και αναστάτωσης της εκκλησιαστικής ζωής. Είναι, λοιπόν, επίθεση κάτι που λέει ένας άνθρωπος, εφόσον αυτό δεν αφορά τα δικά του θέματα, αλλά τα θέματα των άλλων, ανεξάρτητα από το αν λέγεται με δηκτικό τρόπο ή λέγεται έμμεσα, φευγαλέα και διακριτικά; (Όχι.) Οπότε ποιες καταστάσεις συνιστούν επίθεση; Εξαρτάται από την πρόθεση και τον σκοπό που κρύβεται πίσω απ’ τα λεγόμενα. Αν κάτι λέγεται με σκοπό να πλήξει και να εκδικηθεί τους ανθρώπους ή για να εκτονώσει προσωπική εμπάθεια, τότε είναι επίθεση. Αυτή είναι μία κατάσταση. Επιπλέον, όταν κάποιος υπερβάλλει αναφορικά με τις επιφανειακές πτυχές ενός προβλήματος, με σκοπό να κρίνει και να καταδικάσει τους ανθρώπους, κόντρα στα γεγονότα και σε ό,τι είναι αληθινό, βγάζοντας αυθαίρετα συμπεράσματα χωρίς να εξετάζει καθόλου την ουσία του θέματος —και μ’ αυτά εκτονώνει κανείς την προσωπική του εμπάθεια και παίρνει εκδίκηση, κρίνει και καταδικάζει, και μια τέτοια κατάσταση συνιστά κι αυτή επίθεση. Τι άλλο; (Μήπως είναι και το να κατασκευάζει αβάσιμες φήμες για τους άλλους;) Βεβαίως και μετράει ως επίθεση το να κατασκευάζει κανείς αβάσιμες φήμες, και μάλιστα ακόμα περισσότερο. Πόσες καταστάσεις συνιστούν επίθεση; (Τρεις.) Αναφέρετε περιληπτικά αυτές τις καταστάσεις. (Η πρώτη είναι το να πλήττει κανείς τους άλλους με συγκεκριμένο σκοπό. Η δεύτερη είναι το να κρίνει και να καταδικάζει κανείς τους άλλους με τρόπο που πάει κόντρα στα γεγονότα και σε ό,τι είναι αληθινό, δηλαδή το να χαρακτηρίζει τους άλλους με αυθαιρεσία κι ανευθυνότητα. Η τρίτη είναι το να κατασκευάζει κανείς αβάσιμες φήμες για τους ανθρώπους.) Η φύση καθεμιάς από αυτές τις τρεις καταστάσεις τις καθιστά προσωπικές επιθέσεις. Πώς διακρίνουμε τις καταστάσεις που θεωρούνται προσωπικές επιθέσεις από εκείνες που δεν θεωρούνται; Όσον αφορά τον επιτιθέμενο, ποιες ενέργειες ή λόγια συνιστούν επίθεση; Ας υποθέσουμε ότι τα λόγια ενός ανθρώπου έχουν κάπως παραπειστική φύση και μπορούν να αποπροσανατολίσουν τους άλλους, ενώ έχουν και χαρακτήρα φημολογίας. Αυτός ο άνθρωπος δημιουργεί κάτι από το τίποτα και κατασκευάζει φήμες και ψέματα για να παραπλανήσει και να αποπροσανατολίσει τους άλλους. Έχει ως πρόθεση και σκοπό να κάνει περισσότερους ανθρώπους να αναγνωρίσουν και να πιστέψουν πως όσα λέει είναι σωστά, καθώς και να συμφωνήσουν πως όσα λέει συμβαδίζουν με την αλήθεια. Ταυτόχρονα, θέλει και να εκδικηθεί κάποιον άλλον, να τον κάνει αρνητικό και να τον αποδυναμώσει. Σκέφτεται: «Έχεις ελεεινότατο χαρακτήρα! Πρέπει να εκθέσω την πραγματική σου κατάσταση και να πατάξω αυτή σου την αλαζονεία —για να δούμε τότε τι θα έχεις να μοστράρεις και να επιδείξεις! Πώς είναι δυνατό να ξεχωρίσω εγώ δίπλα σου; Το μίσος μου δεν πρόκειται να κατευναστεί αν δεν σε κάνω να υποκύψεις στην αρνητικότητα κι αν δεν σε αποκαθηλώσω. Θα δείξω σε όλους ότι κι εσύ μπορείς να γίνεις αρνητικός και έχεις κι εσύ αδυναμίες!» Αν αυτός είναι ο σκοπός του, τότε τα λόγια του συνιστούν επίθεση. Ας υποθέσουμε, όμως, ότι η πρόθεσή του είναι απλώς να διευκρινίσει τα γεγονότα και το τι είναι αληθινό σχετικά με ένα ζήτημα: αφού αποκτήσει μια ακριβή εικόνα και ανακαλύψει την ουσία του θέματος μέσα από μια περίοδο εμπειρίας, νιώθει πως αυτό πρέπει να τεθεί σε συναναστροφή, έτσι ώστε να μπορέσει η πλειοψηφία να το καταλάβει και να μάθει τι είδους κατανόηση επί του ζητήματος θεωρείται αγνή, με άλλα λόγια, ο σκοπός του είναι να διορθώσει περισσότερους ανθρώπους που έχουν στρεβλή ή μονόπλευρη άποψη γι’ αυτό το ζήτημα. Θα ήταν επίθεση κάτι τέτοιο; (Όχι.) Δεν αναγκάζει κάποιον να αποδεχθεί την προσωπική του άποψη ούτε, φυσικά, έχει καμία πρόθεση προσωπικής εκδίκησης, αλλά μόνη του επιθυμία είναι να διευκρινίσει την αλήθεια των γεγονότων. Βοηθά με αγάπη τον άλλο να κατανοήσει και, μέσω αυτής της κατανόησης, να μπορέσει να μην παραστρατήσει. Είτε ο άλλος άνθρωπος το αποδεχθεί αυτό είτε όχι, ο ίδιος είναι σε θέση να εκπληρώσει την ευθύνη του. Επομένως, αυτή η συμπεριφορά, αυτή η προσέγγιση, δεν είναι επίθεση. Μέσα από τη γλώσσα που χρησιμοποιεί κάποιος, τα λόγια που επιλέγει, καθώς και από τον τρόπο, τον τόνο και τη στάση που υιοθετεί όταν μιλάει σε αυτές τις δύο διαφορετικές εκδηλώσεις, μπορεί κανείς να διακρίνει την πρόθεση και τον σκοπό αυτού του ανθρώπου. Αν κάποιος σκοπεύει να επιτεθεί στον άλλον, σίγουρα θα χρησιμοποιεί δηκτική γλώσσα, ενώ η πρόθεση και ο σκοπός του θα φαίνονται ξεκάθαρα από τον τόνο και τον επιτονισμό του, τα λόγια που επιλέγει και τη στάση που υιοθετεί όταν μιλάει. Αν δεν αναγκάζει τον άλλο να αποδεχθεί τα λεγόμενά του και αν είναι βέβαιο ότι δεν του επιτίθεται, τότε σίγουρα η ομιλία του θα συνάδει με τις εκδηλώσεις της συνείδησης και της λογικής της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Επιπλέον, είναι βέβαιο ότι η στάση του, ο τόνος του και τα λόγια που επιλέγει όταν μιλάει θα είναι ορθολογικά και θα εντάσσονται στο πλαίσιο της κανονικής ανθρώπινης φύσης.

Μετά από τη συναναστροφή πάνω στις αρχές διάκρισης του τι συνιστά και τι δεν συνιστά προσωπική επίθεση, είστε σε θέση να το διακρίνετε τώρα; Αν ακόμα δεν μπορείτε να το διακρίνετε, τότε δεν θα έχετε τη δυνατότητα να φτάσετε στην ουσία του θέματος. Όσο ευχάριστα κι αν ηχεί η συναναστροφή κάποιου, αν αυτός ο άνθρωπος δεν ασκείται σύμφωνα με τις αρχές, αν δεν έχει σκοπό να βοηθήσει τους άλλους να κατανοήσουν την αλήθεια και να κάνουν σωστά τα καθήκοντά τους, αλλά, αντ’ αυτού, βρίσκει πράγματα που θα χρησιμοποιήσει εναντίον τους για να τους ενοχλεί ασταμάτητα, κάνοντας ό,τι περνάει απ’ το χέρι του για να τους κρίνει και να τους καταδικάσει, και φαίνεται επιφανειακά σαν να διακρίνει τους ανθρώπους, ενώ στην πραγματικότητα η πρόθεση κι ο σκοπός του είναι να καταδικάζει και να επιτίθεται στους άλλους, τότε αυτή η κατάσταση εμπεριέχει μια προσωπική επίθεση. Τα ασήμαντα πράγματα που συμβαίνουν μεταξύ των ανθρώπων είναι πολύ απλά και προφανή· αν γινόταν συναναστροφή πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, θα έπαιρνε λιγότερο από μία συνάθροιση. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, να αναλώνεται ο χρόνος των αδελφών σε εκτενή συζήτηση για όλα αυτά, σε κάθε συνάθροιση; Δεν είναι απαραίτητο. Αν οι άνθρωποι δεν αφήνουν τους άλλους σε χλωρό κλαρί, αυτό αποτελεί επίθεση εναντίον τους και πρόκληση αναστάτωσης. Για ποιον λόγο προσκολλώνται οι άνθρωποι σε ένα ζήτημα και μιλάνε γι’ αυτό ασταμάτητα; Αυτό συμβαίνει επειδή κανένας δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει τις προθέσεις και τους σκοπούς του, κανένας δεν προσπαθεί να αποκτήσει αυτογνωσία και κανένας δεν αποδέχεται την αλήθεια ούτε και τα γεγονότα και ό,τι είναι αληθινό, οπότε ο καθένας δεν αφήνει τους άλλους σε χλωρό κλαρί. Ποια είναι η φύση του να μην αφήνει κανείς τους άλλους σε χλωρό κλαρί; Πρόκειται για επίθεση. Σημαίνει ότι βρίσκει πράγματα που θα χρησιμοποιήσει εναντίον των άλλων, βρίσκει ψεγάδια στις λέξεις που επιλέγουν και χρησιμοποιεί τα ελαττώματά τους εναντίον τους, εμμένοντας διαρκώς σε ένα και μόνο πράγμα και επιχειρηματολογώντας μέχρι που αναψοκοκκινίζει από την προσπάθεια. Αν οι άνθρωποι συναναστρέφονται μέσα σ’ ένα πλαίσιο κανονικής ανθρώπινης φύσης, υποστηρίζοντας και βοηθώντας ο ένας τον άλλον —εκπληρώνοντας, δηλαδή, την ευθύνη τους— τότε η μεταξύ τους σχέση θα βελτιώνεται όλο και περισσότερο. Αν, όμως, εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες, αν μπερδεύονται μεταξύ τους για να ξεκαθαρίσουν τις αιτιολογήσεις τους, αν θέλουν να έχουν πάντοτε το πάνω χέρι, αν δεν θέλουν να παραδεχθούν την ήττα τους και να συμβιβαστούν, αν δεν εγκαταλείπουν τα προσωπικά τους παράπονα, τότε η σχέση μεταξύ των δύο θα καταλήξει να γίνεται όλο και πιο τεταμένη και να χειροτερεύει όλο και περισσότερο· δεν θα είναι μια κανονική διαπροσωπική σχέση, ενώ μπορεί να φτάσουν ακόμα και στο σημείο να κοκκινίζουν τα μάτια τους όποτε συναντιούνται. Για σκεφτείτε το, όταν καβγαδίζουν τα σκυλιά, τα μάτια του πιο άγριου απ’ αυτά κοκκινίζουν. Τι συμβαίνει και κοκκινίζουν τα μάτια του; Δεν είναι από το μίσος που ξεχειλίζει; Το ίδιο δεν συμβαίνει και με τους ανθρώπους που επιτίθενται ο ένας στον άλλον; Αν οι άνθρωποι, όταν συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια, δεν επιτίθενται ο ένας στον άλλον, αλλά, αντ’ αυτού, μπορούν να αντισταθμίζουν ο ένας τα ελαττώματα του άλλου, αντλώντας δύναμη απ’ τα δυνατά τους σημεία, καθώς και να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον, θα υπήρχε πιθανότητα να είναι κακή η μεταξύ τους σχέση; Είναι σίγουρο ότι η σχέση τους θα γινόταν όλο και πιο κανονική. Όταν δύο άνθρωποι μιλάνε, συζητούν, συναναστρέφονται ή ακόμα και διαφωνούν μέσα στο πλαίσιο της συνείδησης και της λογικής της κανονικής ανθρώπινης φύσης, τότε η σχέση τους θα είναι κανονική και δεν πρόκειται να θυμώνουν ούτε να καβγαδίζουν όταν συναντιούνται. Αν οι άνθρωποι νιώθουν μίσος κι ένα κύμα ανεξήγητης οργής χωρίς καν να έχουν δει ο ένας τον άλλον, μόνο και μόνο με την αναφορά του άλλου προσώπου, τότε αυτή η εκδήλωση δεν δείχνει ότι έχουν τη λογική και τη συνείδηση της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι επιτίθενται ο ένας στον άλλον επειδή έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις· το περιβάλλον τους δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή οι άνθρωποι δεν αγαπούν την αλήθεια, δεν μπορούν να αποδεχθούν την αλήθεια και δεν κάνουν πράξη την αλήθεια ούτε χειρίζονται τα ζητήματα με βάση τις αρχές όταν προκύπτουν διενέξεις, κι έτσι παρατηρούνται συχνά στην εκκλησιαστική ζωή περιστατικά στα οποία οι άνθρωποι ξεμπροστιάζουν ο ένας τον άλλο, τον κρίνουν ή ακόμη και επιτίθενται ο ένας στον άλλο και τον καταδικάζουν. Επειδή οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, επειδή βρίσκονται συχνά σε κατάσταση έλλειψης λογικής, επειδή ζουν με βάση τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και επειδή, ακόμα κι αν κατανοήσουν κάποια αλήθεια, τους είναι δύσκολο να την κάνουν πράξη, προκύπτουν εύκολα μεταξύ τους διενέξεις και διάφορα είδη επιθέσεων. Αν αυτές οι επιθέσεις προκύπτουν περιστασιακά, έχουν μόνο προσωρινή επίδραση στην εκκλησιαστική ζωή· όσοι, όμως, έχουν συνεχώς τάση για αμοιβαίες επιθέσεις προκαλούν σοβαρή διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, ενώ επίσης επηρεάζουν σοβαρά και παρακωλύουν τη ζωή-είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού.

3. Λογομαχίες

Στην εκκλησία υπάρχει ακόμα ένα είδος ανθρώπου, ένα είδος ανθρώπου που του αρέσει ιδιαίτερα να δικαιολογείται. Λόγου χάρη, αν έχει κάνει ή αν έχει πει κάτι λάθος, φοβάται μήπως οι άλλοι σχηματίσουν κακή γνώμη γι’ αυτόν και μήπως κάτι τέτοιο επηρεάσει την εικόνα του στα μάτια της πλειοψηφίας, οπότε δικαιολογείται και εξηγεί το ζήτημα κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων. Το εξηγεί με σκοπό να μη σχηματίσουν οι άνθρωποι κακή γνώμη για το άτομό του, κι έτσι καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια γι’ αυτό και το σκέφτεται πολύ· αναλογίζεται όλη μέρα: «Πώς μπορώ να διευκρινίσω αυτό το ζήτημα; Πώς μπορώ να το εξηγήσω με σαφήνεια σ’ αυτόν τον άνθρωπο; Πώς μπορώ να ανασκευάσω την κακή γνώμη που έχουν σχηματίσει για μένα; Η σημερινή συνάθροιση είναι μια καλή ευκαιρία να μιλήσω γι’ αυτό το ζήτημα». Λέει στη συνάθροιση: «Σκοπός μου με αυτό που έκανα τις προάλλες δεν ήταν να βλάψω ούτε να εκθέσω κανέναν· είχα καλή πρόθεση, να βοηθήσω τους ανθρώπους. Εντούτοις, κάποιοι άνθρωποι διαρκώς με παρεξηγούν, θέλουν διαρκώς να με βάζουν στο στόχαστρο και θεωρούν πάντα πως είμαι άπληστος και φιλόδοξος, καθώς και ότι έχω κακή ανθρώπινη φύση. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είμαι καθόλου έτσι, σωστά; Ούτε έκανα ούτε είπα τέτοια πράγματα. Όταν μίλησα για κάποιον ενώ δεν ήταν παρών, δεν ήταν για να του δημιουργήσω επίτηδες πρόβλημα. Όταν οι άνθρωποι έχουν κάνει κακά πράγματα, πώς γίνεται να μην επιτρέπουν στους άλλους να μιλούν γι’ αυτά;» Λέει πολλά, τόσο για να δικαιολογηθεί όσο και για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, ενώ επίσης εκθέτει και αρκετά από τα προβλήματα του άλλου ανθρώπου. Όλα αυτά τα κάνει για να διαχωρίσει τη θέση του από το ζήτημα, να κάνει τους πάντες να πιστέψουν ότι αυτό που αποκάλυψε δεν ήταν διεφθαρμένη διάθεση, καθώς και ότι δεν έχει κακή ανθρώπινη φύση, ούτε αντιπάθεια προς την αλήθεια, ούτε φυσικά κακόβουλες προθέσεις. Θέλει, λοιπόν, οι άλλοι να πιστέψουν πως είναι καλόβουλος, πως οι καλές του προθέσεις συχνά παρεξηγούνται και πως συχνά καταδικάζεται εξαιτίας των παρανοήσεων των άλλων. Τόσο ρητά όσο και έμμεσα, τα λόγια του κάνουν τους ακροατές να θεωρήσουν πως είναι αθώος και πως όσοι τον νόμιζαν άδικο και κακό είναι εκείνοι οι κακοί που δεν αγαπούν την αλήθεια. Αφού ακούσει κάτι τέτοιο, ο άλλος άνθρωπος κατανοεί το εξής: «Τα λόγια σου δεν θέλουν να πουν ότι δεν έχεις διεφθαρμένη διάθεση; Ο σκοπός τους δεν είναι απλώς να φανείς καλός; Αυτό δεν σημαίνει απλώς ότι δεν έχεις αυτογνωσία, ότι δεν αποδέχεσαι την αλήθεια, ότι δεν αποδέχεσαι τα γεγονότα; Εντάξει, μην τα αποδέχεσαι όλα αυτά· εμένα, όμως, γιατί με βάζεις στο στόχαστρο; Εγώ δεν είχα την πρόθεση να σε βάλω στο στόχαστρο ούτε ήθελα να σε πλήξω. Μπορείς να νομίζεις ό,τι θέλεις· εγώ τι σχέση έχω μ’ αυτό;» Ο άλλος, τότε, δεν μπορεί να μασήσει τα λόγια του και λέει: «Κάποιοι άνθρωποι, όταν έρχονται αντιμέτωποι με ένα θέμα μικρής σημασίας και υποβάλλονται σε λίγη άδικη μεταχείριση ή πόνο, δεν είναι διατεθειμένοι να το αποδεχθούν και θέλουν να δικαιολογηθούν και να εξηγηθούν· προσπαθούν συνεχώς να διαχωρίσουν τη θέση τους από το θέμα, θέλουν πάντα να δίνουν καλή εντύπωση στους άλλους και να καλλωπίζουν την εικόνα τους. Δεν είναι τέτοιου είδους άνθρωποι, γιατί, λοιπόν, προσπαθούν να δίνουν καλή εντύπωση στους άλλους, να δίνουν την εντύπωση ότι είναι τέλειοι; Εξάλλου, εγώ συναναστρέφομαι πάνω στην αλήθεια, δεν βάζω κανέναν στο στόχαστρο ούτε σκοπεύω να πλήξω ή να εκδικηθώ κανέναν. Ο καθένας ας νομίζει ό,τι θέλει!» Αυτοί οι δύο άνθρωποι συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια; (Όχι.) Τι κάνουν, λοιπόν; Λέει ο ένας: «Τα έκανα όλα αυτά για το έργο της εκκλησίας. Δεν με νοιάζει τι νομίζεις εσύ». Λέει ο άλλος: «Όταν ο άνθρωπος ενεργεί, ο Ουρανός βλέπει. Ο Θεός γνωρίζει τις σκέψεις των ανθρώπων. Μη νομίζεις πως, μόνο και μόνο επειδή έχεις λίγη καλή θέληση, ικανότητα και ευφράδεια και δεν κάνεις κακά πράγματα, ο Θεός δεν θα σε εξετάσει εξονυχιστικά· μη νομίζεις πως, αν κρύψεις βαθιά τις σκέψεις σου, ο Θεός δεν μπορεί να τις δει. Εδώ μπορούν να τις δουν όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές —πόσο μάλλον ο Θεός! Δεν το ξέρεις ότι ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων;» Για ποιο πράγμα λογομαχούν αυτοί οι δύο; Ο ένας καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να δικαιολογηθεί και να απαλλαχθεί, επειδή δεν θέλει να έχουν οι άλλοι κακή εντύπωση γι’ αυτόν, ενώ ο άλλος επιμένει να μη δίνει τόπο στην οργή, δεν επιτρέπει στον πρώτο να δώσει καλή εντύπωση στους άλλους και, ταυτόχρονα, βάζει στόχο να τον εκθέσει και να τον καταδικάσει, χρησιμοποιώντας επιπλήξεις. Εκ πρώτης όψεως, αυτοί οι δύο δεν βρίζονται ούτε εκθέτουν ευθέως ο ένας τον άλλον, όμως μιλάνε με συγκεκριμένο σκοπό: Ο ένας προσπαθεί να αποφύγει να παρεξηγηθεί από τον άλλον και απαιτεί από αυτόν να καθαρίσει το όνομά του, ενώ ο άλλος αρνείται να κάνει κάτι τέτοιο και, αντ’ αυτού, επιμένει να βάζει στον πρώτο ταμπέλες και να τον καταδικάζει, απαιτώντας από εκείνον να το αποδεχτεί. Είναι αυτή η συζήτηση μια κανονική συναναστροφή πάνω στην αλήθεια; (Όχι.) Είναι μια συζήτηση με βάση τη συνείδηση και τη λογική; (Όχι.) Οπότε ποια είναι η φύση μιας τέτοιας συζήτησης; Είναι μια τέτοια συζήτηση εμπλοκή σε αμοιβαίες επιθέσεις; (Ναι.) Μήπως αυτός που δικαιολογείται συναναστρέφεται πάνω στο πώς μπορεί να αποδεχθεί όσα στέλνει ο Θεός, να αποκτήσει αυτογνωσία και να βρει τις αρχές σύμφωνα με τις οποίες πρέπει κανείς να ασκηθεί; Όχι, δικαιολογείται στους άλλους. Θέλει να διευκρινίσει στους άλλους ποιες είναι οι σκέψεις, οι απόψεις, οι προθέσεις και ο σκοπός του, να εξηγηθεί στον άλλο, κι εκείνος να καθαρίσει το όνομά του. Επιπλέον, θέλει να αρνηθεί την έκθεση και την καταδίκη από τον άλλο και, ακόμα κι αν τα λεγόμενα του τελευταίου συμβαδίζουν με τα γεγονότα και με την αλήθεια, εφόσον ο ίδιος δεν τα παραδέχεται ή δεν είναι διατεθειμένος να τα αποδεχθεί, τότε θεωρεί πως τα λεγόμενα του άλλου είναι λανθασμένα και θέλει να τα διορθώσει. Ταυτόχρονα, ο άλλος δεν επιθυμεί να του καθαρίσει το όνομά του, αλλά τον εκθέτει και τον αναγκάζει να αποδεχθεί την καταδίκη του. Ο ένας δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί και ο άλλος προσπαθεί επίμονα να τον αναγκάσει να αποδεχθεί, πράγμα που οδηγεί σε επιθέσεις μεταξύ τους. Αυτό το είδος διαλόγου έχει τη φύση της εμπλοκής σε αμοιβαίες επιθέσεις. Τι φύση έχει, λοιπόν, αυτού του είδους η επίθεση; Χαρακτηρίζεται αυτή η συζήτηση από αμοιβαία άρνηση, αμοιβαία παράπονα και αμοιβαία καταδίκη; (Ναι.) Αυτή η μορφή διαλόγου προκύπτει και στην εκκλησιαστική ζωή; (Ναι.) Όλες οι συζητήσεις αυτού του είδους είναι λογομαχίες.

Γιατί αποκαλούνται λογομαχίες αυτού του είδους οι διάλογοι; (Επειδή οι συμμετέχοντες διαπληκτίζονται για το τι είναι σωστό και τι λάθος, επειδή κανένας δεν προσπαθεί να αποκτήσει αυτογνωσία και κανένας δεν κερδίζει τίποτα· απλώς εμμένουν διαρκώς στο ζήτημα, ενώ οι διάλογοι δεν έχουν κανένα νόημα.) Απλώς μιλούν πολύ και ξοδεύουν το σάλιο τους λογομαχώντας για το ποιος είναι σωστός και ποιος λάθος, ποιος ανώτερος και ποιος κατώτερος. Λογομαχούν ασταμάτητα, χωρίς να βγαίνει ποτέ κανείς νικητής, και οι διαπληκτισμοί τους δεν έχουν τελειωμό. Και τι αποκομίζουν, τελικά, απ’ αυτό; Μήπως την κατανόηση της αλήθειας, την κατανόηση των προθέσεων του Θεού; Μήπως την ικανότητα να μετανοήσουν και να αποδεχθούν την εξονυχιστική εξέταση του Θεού; Μήπως την ικανότητα να αποδεχθούν τα πράγματα από τον Θεό και να αποκτήσουν περισσότερη αυτογνωσία; Τίποτα απ’ αυτά δεν αποκομίζουν. Αυτοί οι ανούσιοι διαπληκτισμοί και διάλογοι περί σωστού και λάθους είναι λογομαχίες. Για να το πούμε απλά, οι λογομαχίες είναι εντελώς ανούσιες συζητήσεις, όπου όλα όσα λέγονται είναι ανοησίες, ούτε μία λέξη δεν είναι εποικοδομητική ή ωφέλιμη για τους άλλους, αλλά, αντίθετα, τα λόγια που λέγονται είναι όλα τους οδυνηρά και προέρχονται από τη βούληση, τη θερμοαιμία, τον νου και, φυσικά, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων. Κάθε λέξη λέγεται χάριν των συμφερόντων του καθενός, της εικόνας και της υπόληψής του και όχι για να γίνει εποικοδομητική ή βοηθητική για τους άλλους ούτε για να κατανοήσει ο ίδιος κάποια πτυχή της αλήθειας ή τις προθέσεις του Θεού και ούτε, φυσικά, για να συζητηθεί ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις του εκτίθενται στα λόγια του Θεού, αν οι διεφθαρμένες διαθέσεις του αντιστοιχούν στα λόγια του Θεού ή αν η κατανόησή του είναι σωστή. Όσο ευχάριστες, ειλικρινείς ή ευσεβείς κι αν ακούγονται αυτές οι ανούσιες δικαιολογίες για τον εαυτό κι οι εξηγήσεις, είναι όλες τους λογομαχίες και αμοιβαίες επιθέσεις και κρίσεις που δεν ωφελούν ούτε τους άλλους ούτε το ίδιο το άτομο. Όχι μόνο βλάπτουν τους άλλους και επηρεάζουν τις κανονικές διαπροσωπικές σχέσεις του ίδιου του ατόμου, αλλά εμποδίζουν και την εξέλιξη της ζωής του. Εν ολίγοις, ανεξάρτητα από τις δικαιολογίες, τις προθέσεις, τις στάσεις και τους τόνους που χρησιμοποιούνται ή τα μέσα και τις τεχνικές που επιστρατεύονται, εφόσον υπάρχει αυθαίρετη κρίση και καταδίκη των άλλων, τότε αυτά τα λόγια, οι μέθοδοι και ούτω καθεξής ανήκουν όλα στην κατηγορία της επίθεσης στους άλλους, είναι όλα λογομαχίες. Είναι ευρύ αυτό το πεδίο; (Είναι πολύ ευρύ.) Όταν, λοιπόν, έρχεστε αντιμέτωποι με τις επιθέσεις, τις κρίσεις και τις καταδίκες των ανθρώπων, μπορείτε να αποφύγετε συμπεριφορές επίθεσης και καταδίκης των άλλων; Πώς πρέπει να ασκείστε όταν έρχεστε αντιμέτωποι με αυτού του είδους τις καταστάσεις; (Πρέπει να προσερχόμαστε και να σιωπούμε ενώπιον του Θεού μέσω της προσευχής· τότε δεν θα υπάρχει πια μίσος στην καρδιά μας.) Εφόσον ένας άνθρωπος έχει κατανόηση και λογική, εφόσον μπορεί να σιωπήσει ενώπιον του Θεού και να προσευχηθεί σ’ Αυτόν και να αποδεχθεί την αλήθεια, μπορεί να ελέγξει τις προθέσεις και τις επιθυμίες του και τότε μπορεί να φτάσει σ’ ένα σημείο όπου ούτε κρίνει τους άλλους ούτε τους επιτίθεται. Εφόσον η πρόθεση και ο σκοπός κάποιου δεν είναι να εκτονώσει την προσωπική του εμπάθεια ή να πάρει εκδίκηση ούτε, φυσικά, να επιτεθεί στον άλλον άνθρωπο, αλλά βλάπτει ακούσια τον άλλον άνθρωπο επειδή δεν κατανοεί την αλήθεια ή την κατανοεί πολύ επιφανειακά, καθώς κι επειδή είναι κάπως ανόητος και αδαής ή ισχυρογνώμων, τότε μέσα απ’ τη βοήθεια, την υποστήριξη και τη συναναστροφή των άλλων, αφού κατανοήσει την αλήθεια, θα αρχίσει να μιλάει πιο σωστά και θα αξιολογεί και θα βλέπει τους άλλους με μεγαλύτερη ακρίβεια. Επιπλέον, θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν οι άλλοι και τις εσφαλμένες ενέργειές τους με σωστό τρόπο, οπότε θα μειώσει λίγο λίγο τις επιθέσεις και τις κρίσεις του εναντίον των άλλων. Αν, ωστόσο, κάποιος ζει συνεχώς μέσα στις διεφθαρμένες διαθέσεις του, αναζητώντας ευκαιρίες να πάρει εκδίκηση απ’ όποιον βρίσκει δυσάρεστο ή απ’ όποιον τον έχει προσβάλει ή τον έχει βλάψει στο παρελθόν, αν έχει διαρκώς τέτοιες προθέσεις και δεν αναζητά την αλήθεια ούτε προσεύχεται ούτε βασίζεται καθόλου στον Θεό, τότε είναι ικανός να επιτεθεί στους άλλους οποτεδήποτε και οπουδήποτε —και κάτι τέτοιο δεν λύνεται εύκολα. Το να επιτίθεται κανείς στους άλλους ακούσια είναι κάτι που λύνεται εύκολα, πράγμα που δεν ισχύει για τις σκόπιμες και εκούσιες επιθέσεις. Αν κάποιος επιτίθεται και κρίνει καμιά φορά τους άλλους χωρίς να το θέλει, τότε, μέσω της συναναστροφής που θα κάνουν οι άλλοι πάνω στην αλήθεια για να τον υποστηρίξουν και να τον βοηθήσουν, θα μπορέσει να αναστρέψει την πορεία του μόλις κατανοήσει την αλήθεια. Αν, ωστόσο, κάποιος προσπαθεί συνεχώς να πάρει εκδίκηση και να εκτονώσει την προσωπική του εμπάθεια, αν θέλει συνεχώς να βασανίζει ή να μειώνει τους άλλους και τους επιτίθεται με τέτοιες προθέσεις, πράγμα που όλοι νιώθουν και βλέπουν, τότε μια τέτοια συμπεριφορά γίνεται διατάραξη και αναστάτωση της εκκλησιαστικής ζωής· συνιστά απόλυτα ηθελημένη διατάραξη και αναστάτωση. Επομένως, το να έχει κανείς τη διάθεση της επίθεσης εναντίον των άλλων είναι κάτι που δύσκολα αλλάζει.

Καταλαβαίνετε τώρα πώς πρέπει να επιλύεται το θέμα του να επιτίθεται κανείς στους άλλους και να τους καταδικάζει; Μόνο ένας τρόπος υπάρχει: Πρέπει κανείς να προσεύχεται και να βασίζεται στον Θεό, και τότε το μίσος του σιγά σιγά θα εξαφανιστεί. Υπάρχουν δύο κυρίως τύποι ανθρώπων που είναι ικανοί να επιτεθούν στους άλλους. Στον έναν τύπο ανήκουν όσοι μιλάνε χωρίς να σκεφτούν, όσοι δεν μασάνε τα λόγια τους και, όταν κάποιος τους φαίνεται δυσάρεστος, μπορεί να πουν κάτι που θα τον πληγώσει. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, δεν επιτίθενται στους άλλους εκούσια ή ηθελημένα· απλώς δεν μπορούν να συγκρατηθούν, γιατί έτσι είναι η διάθεσή τους, οπότε, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, επιτίθενται στους άλλους. Αν κλαδευτούν, το αποδέχονται, άρα δεν είναι κακοί άνθρωποι και δεν μπαίνουν στο στόχαστρο προς απομάκρυνση. Οι κακοί άνθρωποι, όμως, δεν αποδέχονται το κλάδεμα και προκαλούν συχνά διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, πολύ συχνά επιτίθενται, κρίνουν, πλήττουν και εκδικούνται τους άλλους, ενώ δεν αποδέχονται την αλήθεια ούτε στο ελάχιστο. Είναι κακοί άνθρωποι και αυτοί που πρέπει να αντιμετωπίσει και να απομακρύνει η εκκλησία. Γιατί χρειάζεται να αντιμετωπιστούν και να απομακρυνθούν; Κρίνοντας από τη φύση-ουσία τους, η συμπεριφορά που έχουν να επιτίθενται στους άλλους δεν είναι ακούσια, αλλά ηθελημένη. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι αυτοί έχουν κακόβουλη ανθρώπινη φύση —κανείς δεν επιτρέπεται να τους προσβάλει ούτε να τους ασκήσει κριτική, ενώ, αν κάποιος πει κάτι που ίσως κατά λάθος τους πληγώσει λίγο, θα ψάξουν να βρουν ευκαιρία για εκδίκηση— επομένως, τέτοιοι άνθρωποι είναι ικανοί να επιτεθούν στους άλλους. Αυτός είναι ένας τύπος ανθρώπου που χρειάζεται να αντιμετωπίσει και να απομακρύνει η εκκλησία. Οποιοσδήποτε εμπλέκεται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες —σε όποια απ’ τις δύο πλευρές κι αν είναι, είτε επιτίθεται ενεργητικά είτε παθητικά— εφόσον συμμετέχει σ’ αυτού του είδους τις επιθέσεις, τότε είναι κακός άνθρωπος με καταχθόνιες προθέσεις και θα βασανίσει τους άλλους μόλις νιώσει την παραμικρή δυσαρέσκεια. Τέτοιοι άνθρωποι προκαλούν σοβαρή διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή. Είναι ένας τύπος κακού ανθρώπου μέσα στην εκκλησία. Τα λιγότερο σοβαρά περιστατικά μπορούν να αντιμετωπιστούν με απομόνωση του συγκεκριμένου ατόμου προκειμένου να κάνει αυτοκριτική· σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, το συγκεκριμένο άτομο πρέπει να αποπεμφθεί ή να αποβληθεί. Αυτή είναι η αρχή που πρέπει να κατανοήσουν οι επικεφαλής και εργάτες όσον αφορά τον χειρισμό αυτού του ζητήματος.

Μέσα από αυτήν τη συναναστροφή, κατανοείτε τώρα τι σημαίνει να επιτίθεται κανείς στους άλλους; Μπορείτε να το διακρίνετε; Αφού ορίσω τι είναι επίθεση, σκέφτονται κάποιοι: «Αν ο ορισμός της επίθεσης προς τους άλλους είναι τόσο ευρύς, ποιος θα τολμήσει να μιλήσει στο μέλλον; Κανείς από εμάς τους ανθρώπους δεν κατανοεί την αλήθεια, άρα, και μόνο που θα ανοίξουμε το στόμα μας, θα επιτεθούμε στους άλλους, κι αυτό είναι τρομερό! Στο μέλλον, πρέπει απλώς να τρώμε το φαγητό μας και να πίνουμε το νερό μας και να σιωπούμε, να σφραγίζουμε τα χείλη μας και να μη μιλάμε απρόσεκτα από τη στιγμή που θα ξυπνήσουμε το πρωί, προκειμένου να μην επιτεθούμε στους άλλους. Θα ήταν τέλειο αυτό και η ζωή μας θα ήταν πολύ πιο ήσυχη». Είναι σωστό αυτό το σκεπτικό; Το να σφραγίσει κανείς τα χείλη του δεν είναι λύση· η ουσία του θέματος των επιθέσεων προς τους άλλους είναι ένα πρόβλημα που βρίσκεται στην καρδιά, προκαλείται από τις διεφθαρμένες διαθέσεις και δεν είναι πρόβλημα που αφορά τα χείλη. Όσα λένε τα χείλη των ανθρώπων διέπονται από τις διεφθαρμένες διαθέσεις και τις σκέψεις τους. Αν κάποιος απαλλαγεί από τις διεφθαρμένες διαθέσεις του και κατανοήσει πραγματικά μερικές αλήθειες, κι αν ο λόγος του γίνει κι αυτός κάπως μετρημένος και σύμφωνος με τις αρχές, τότε το θέμα των επιθέσεων που κάνει στους άλλους θα επιλυθεί εν μέρει. Φυσικά, στην εκκλησιαστική ζωή, για να αποκτήσουν οι άνθρωποι κανονικές διαπροσωπικές σχέσεις και να μην εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες, είναι απαραίτητο να προσέρχονται συχνά για να προσευχηθούν ενώπιον του Θεού, να ζητούν την καθοδήγηση του Θεού και να σιωπούν ενώπιόν Του με ευσεβή καρδιά που πεινάει και διψάει για δικαιοσύνη. Έτσι, όταν κάποιος πει κατά λάθος κάτι και σε πληγώσει, η καρδιά σου μπορεί να σιωπήσει ενώπιον του Θεού, δεν θα νιώσεις μνησικακία και δεν θα θελήσεις να λογομαχήσεις μαζί του ούτε, φυσικά, να υπερασπιστείς και να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου. Αντ’ αυτών, θα το αποδεχθείς από τον Θεό, θα ευχαριστήσεις τον Θεό που σου έδωσε μια καλή ευκαιρία να αποκτήσεις αυτογνωσία, και θα Τον ευχαριστήσεις που σου έδωσε τη δυνατότητα να αντιληφθείς ότι έχεις ακόμα το τάδε θέμα μέσα από τα λόγια των άλλων. Είναι μια καλή ευκαιρία να αποκτήσεις αυτογνωσία, είναι η χάρη του Θεού και πρέπει να το αποδεχθείς από τον Θεό. Δεν πρέπει να έχεις πικρία εναντίον του ανθρώπου που σε πλήγωσε ούτε να νιώσεις απέχθεια και μίσος εναντίον του ανθρώπου που, χωρίς να το καταλάβει, ανέφερε τα κουσούρια ή εξέθεσε τα ελαττώματά σου· δεν πρέπει εκούσια ή ακούσια να τον αποφεύγεις ούτε να χρησιμοποιείς κάθε είδους μέσο για να τον εκδικηθείς. Καμία από αυτές τις προσεγγίσεις δεν ευχαριστεί τον Θεό. Να προσέρχεσαι συχνά για να προσευχηθείς ενώπιον του Θεού και, αφού ηρεμήσει η καρδιά σου, θα μπορείς να έχεις σωστή αντιμετώπιση όταν οι άλλοι σε βλάπτουν χωρίς να το θέλουν, θα μπορείς να τους δείξεις ανοχή και υπομονή. Τι θα πρέπει να κάνεις αν κάποιος σε βλάψει επίτηδες; Πώς θα προσέγγιζες το ζήτημα —θα λογομαχούσες μαζί του παρορμητικά ή θα σιωπούσες ενώπιον του Θεού και θα αναζητούσες την αλήθεια; Δεν χρειάζεται να το πω, φυσικά· όλοι σας ξέρετε ποιος τρόπος εισόδου είναι η σωστή επιλογή.

Είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει κανείς τις αμοιβαίες επιθέσεις και τις λογομαχίες στην εκκλησιαστική ζωή βασιζόμενος μόνο στη δύναμη, στον αυτοέλεγχο και στην υπομονή του ανθρώπου. Όσο καλή κι αν είναι η ανθρώπινη φύση σου, όσο ευγενικός και καλοσυνάτος ή μεγαλόψυχος κι αν είσαι, είναι αναπόφευκτο να συναντήσεις ανθρώπους ή πράγματα που θα πληγώσουν την αξιοπρέπειά σου, την ακεραιότητά σου και ούτω καθεξής. Πρέπει να έχεις μια αρχή στο μυαλό σου για το πώς να χειρίζεσαι και να αντιμετωπίζεις τέτοιου είδους θέματα. Αν προσεγγίζεις αυτά τα θέματα με θερμοαιμία, το πράγμα είναι πολύ εύκολο: Αυτοί βρίζουν εσένα κι εσύ αυτούς, αυτοί επιτίθενται σ’ εσένα κι εσύ σ’ αυτούς, οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος, ανταποδίδεις τα ίσα, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους, και διαφυλάττεις την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα και την υπόληψή σου. Κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται πολύ εύκολα. Πρέπει, ωστόσο, να ζυγίσεις μες στην καρδιά σου αν αυτή η μέθοδος είναι η ενδεδειγμένη, αν είναι ωφέλιμη τόσο για εσένα όσο και για τους άλλους κι αν ευχαριστεί τον Θεό. Συχνά, όταν οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει την ουσία αυτού του θέματος, οι πρώτες σκέψεις τους είναι: «Αφού αυτός δεν μου δείχνει έλεος, εγώ γιατί να του δείξω; Αφού αυτός δεν μου δείχνει αγάπη, εγώ γιατί να του φερθώ με αγάπη; Αφού δεν μου δείχνει υπομονή και δεν με βοηθάει, εγώ γιατί να είμαι υπομονετικός μαζί του ή να τον βοηθήσω; Είναι σκληρόκαρδος μαζί μου, οπότε θα του κάνω κακό. Εγώ γιατί να μην ακολουθήσω το οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος;» Αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις που περνούν απ’ το μυαλό των ανθρώπων. Όταν, όμως, ενεργείς πράγματι μ’ αυτόν τον τρόπο, μέσα σου νιώθεις γαλήνη ή ανησυχία και πόνο; Όταν πράγματι το επιλέγεις αυτό, τι κερδίζεις; Τι αποκομίζεις; Πολλοί άνθρωποι είδαν από την εμπειρία τους ότι, όταν πράγματι ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο, νιώθουν μέσα τους ανησυχία. Φυσικά, για τους περισσότερους ανθρώπους δεν πρόκειται για τύψεις συνείδησης και ακόμα λιγότερο πρόκειται για ανησυχία που προκαλείται από αίσθημα χρέους προς τον Θεό· οι άνθρωποι δεν έχουν τέτοιου είδους ανάστημα. Τι προκαλεί μέσα τους αυτήν την ανησυχία; Πηγάζει από το μίσος τους, από την αμφισβήτηση της αξιοπρέπειας και της ακεραιότητάς τους όταν τους προσβάλλουν, καθώς και απ’ τον πόνο που νιώθουν κι από τα ξεσπάσματα οργής, μίσους, αψηφισιάς και αγανάκτησης που γεννιούνται μέσα στην καρδιά τους όταν κάποιος τους προκαλεί λεκτικά· όλα αυτά τους προκαλούν ανησυχία. Ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της ανησυχίας; Αμέσως μόλις τη νιώσεις, θ’ αρχίσεις να αναλογίζεσαι τι είδους γλώσσα θα χρησιμοποιήσεις για να χειριστείς αυτόν τον άνθρωπο, με ποια νόμιμα και εύλογα μέσα θα τον μειώσεις, για να του δείξεις πως έχεις αξιοπρέπεια και ακεραιότητα και δεν εκφοβίζεσαι εύκολα. Όταν νιώθεις ανησυχία, όταν παράγεις μίσος, μ’ αυτά που σκέφτεσαι δεν δείχνεις στον άνθρωπο αυτόν θετικά πράγματα, όπως υπομονή, ανοχή και σωστή συμπεριφορά, αλλά, αντίθετα, δείχνεις όλα τα αρνητικά πράγματα, όπως ζήλια, απέχθεια, αποστροφή, έχθρα, μίσος και καταδίκη, σε τέτοιον βαθμό που τον καταριέσαι αμέτρητες φορές μέσα σου και, ανά πάσα στιγμή —ακόμα κι όταν τρως ή κοιμάσαι— σκέφτεσαι πώς θα τον εκδικηθείς και φαντάζεσαι πώς θα τον αντιμετωπίσεις και θα χειριστείς καταστάσεις στις οποίες θα σου επιτεθεί ή θα σε καταδικάσει —και ούτω καθεξής. Περνάς όλη σου τη μέρα με σκέψεις για το πώς θα μειώσεις τον άλλον, πώς θα εκτονώσεις την πικρία και το μίσος σου και το πώς θα κάνεις τον άλλον να υποχωρήσει μπροστά σου και να σε φοβηθεί, οπότε να μην τολμήσει να σε προκαλέσει ξανά. Σκέφτεσαι, επίσης, συχνά πώς να δώσεις στον άλλον ένα μάθημα, να του δείξεις πόσο ισχυρός είσαι. Όταν γεννιούνται τέτοιες σκέψεις και όταν δημιουργούνται στο μυαλό σου φανταστικά σενάρια ξανά και ξανά, η αναστάτωση και οι συνέπειες που σου προκαλούν είναι ανυπολόγιστες. Μόλις βρεθείς στην κατάσταση να εμπλέκεσαι σε λογομαχίες και αμοιβαίες επιθέσεις, ποιες είναι οι συνέπειες; Είναι εύκολο να σιωπήσεις τότε ενώπιον του Θεού; Δεν καθυστερεί αυτό τη ζωή-είσοδό σου; (Ναι.) Αυτός είναι ο αντίκτυπος για όποιον επιλέξει τον λανθασμένο τρόπο χειρισμού των ζητημάτων. Αν επιλέξεις το σωστό μονοπάτι, τότε μπορείς να επιλέξεις να δείξεις ανοχή όταν κάποιος μιλάει με τρόπο που πλήττει την εικόνα ή την περηφάνια σου ή προσβάλλει την ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά σου. Δεν θα τσακωθείς μαζί του, χρησιμοποιώντας οποιεσδήποτε εκφράσεις, ούτε θα δικαιολογήσεις ηθελημένα τον εαυτό σου, δεν θα διαψεύσεις τον άλλο ούτε θα του επιτεθείς, πυροδοτώντας μέσα σου το μίσος. Ποια είναι η ουσία και η σημασία της ανεκτικότητας; Λες: «Κάποια απ’ τα πράγματα που είπε δεν συμβαδίζουν με τα γεγονότα, αλλά έτσι είναι όλοι προτού κατανοήσουν την αλήθεια και φτάσουν στη σωτηρία· ήμουν κι εγώ έτσι κάποτε. Τώρα που κατανοώ την αλήθεια, δεν βαδίζω στο μονοπάτι των απίστων, που τσακώνονται για το τι είναι σωστό και τι λάθος και ακολουθούν τη φιλοσοφία της σύγκρουσης· επιλέγω την ανοχή και φέρομαι στους άλλους με αγάπη. Κάποια απ’ τα πράγματα που είπε δεν συμβαδίζουν με τα γεγονότα, αλλά δεν τους δίνω σημασία. Αποδέχομαι όσα μπορώ να αναγνωρίσω και να κατανοήσω. Τα αποδέχομαι από τον Θεό και τα φέρνω ενώπιον του Θεού ενώ προσεύχομαι, ζητώντας Του να δημιουργήσει περιστάσεις που αποκαλύπτουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου, μου δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσω την ουσία αυτών των διεφθαρμένων διαθέσεων και την ευκαιρία να αρχίσω να αντιμετωπίζω αυτά τα θέματα, να τα κατανικήσω σιγά σιγά και να εισέλθω στην αλήθεια-πραγματικότητα. Όσο γι’ αυτούς που με πληγώνουν με τα λόγια τους, για το αν όσα λένε είναι σωστά ή όχι και για το ποιες είναι οι προθέσεις τους, από τη μία κάνω πράξη τη διάκριση, από την άλλη τους ανέχομαι». Αν πρόκειται για άνθρωπο που αποδέχεται την αλήθεια, μπορείς να καθίσεις και να συναναστραφείς ήρεμα μαζί του. Αν δεν πρόκειται για άνθρωπο που αποδέχεται την αλήθεια, αν πρόκειται για κακό άνθρωπο, τότε μην του δίνεις σημασία. Όταν πια θα έχει κάνει αρκετά, όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές θα τον διακρίνουν πέρα ως πέρα, και το ίδιο κι εσύ, ενώ οι επικεφαλής και οι εργάτες θα είναι έτοιμοι να τον αποπέμψουν και να τον χειριστούν —τότε θα έχει έρθει η ώρα να τον αντιμετωπίσει ο Θεός και, φυσικά, θα χαρείς ιδιαίτερα κι εσύ. Ωστόσο, το μονοπάτι που πρέπει να διαλέξεις δεν είναι σε καμία περίπτωση να εμπλέκεσαι σε λογομαχίες με κακούς ανθρώπους, να επιχειρηματολογείς μαζί τους και να προσπαθείς να δικαιολογηθείς. Αντ’ αυτών, είναι να ασκείσαι σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές κάθε φορά που συμβαίνει κάτι. Είτε αντιμετωπίζεις ανθρώπους που σε έχουν πληγώσει είτε όσους δεν έχουν κάνει κάτι τέτοιο και σου είναι ωφέλιμοι, οι αρχές άσκησης πρέπει να είναι οι ίδιες. Όταν επιλέξεις αυτό το μονοπάτι, θα υπάρχει μίσος στην καρδιά σου; Ίσως να υπάρχει λίγη δυσφορία. Και ποιος δεν θα ένιωθε δυσφορία αν πληγωνόταν η αξιοπρέπειά του; Αν κάποιος ισχυριζόταν ότι δεν ένιωθε δυσφορία, κάτι τέτοιο θα ήταν ψέμα, θα ήταν δόλιο, εσύ, όμως, μπορείς ν’ αντέξεις και να υπομείνεις αυτήν την ταλαιπωρία προκειμένου να κάνεις πράξη την αλήθεια. Όταν επιλέξεις αυτό το μονοπάτι, θα έχεις καθαρή συνείδηση όταν προσέλθεις ξανά ενώπιον του Θεού. Γιατί θα είναι καθαρή η συνείδησή σου; Επειδή θα γνωρίζεις ξεκάθαρα ότι τα λόγια σου δεν πηγάζουν από θερμοαιμία, ότι δεν τσακώνεσαι με τους άλλους μέχρι να γίνεις κόκκινος σαν το παντζάρι για να ικανοποιήσεις τις εγωιστικές επιθυμίες σου, καθώς και ότι, έχοντας ως βάση την κατανόηση της αλήθειας, προτιμάς να ακολουθείς την οδό του Θεού και να βαδίζεις στο δικό σου μονοπάτι. Θα γνωρίζεις με απόλυτη σαφήνεια στην καρδιά σου ότι το μονοπάτι που επέλεξες το κατευθύνει ο Θεός, το απαιτεί ο Θεός, οπότε θα νιώθεις μέσα σου ιδιαίτερη γαλήνη. Όταν βρεις τέτοια γαλήνη, θα σε αναστατώνουν το μίσος κι οι προσωπικές μνησικακίες ανάμεσα σ’ εσένα και τους άλλους; (Όχι.) Όταν δώσεις στ’ αλήθεια τόπο στην οργή και επιλέξεις πρόθυμα το θετικό μονοπάτι, η καρδιά σου θα ησυχάσει και θα γαληνέψει. Δεν θα σε αναστατώνουν πια η πικρία, το μίσος και η εκδικητική νοοτροπία και οι μηχανορραφίες που δημιουργεί το μίσος, μεταξύ των υπόλοιπων πραγμάτων που οφείλονται στη θερμοαιμία. Το μονοπάτι που επέλεξες θα σου φέρει γαλήνη και μια ήσυχη καρδιά, ενώ όσα οφείλονται στη θερμοαιμία δεν θα μπορούν πλέον να σε αναστατώσουν. Όταν δεν θα μπορούν πλέον να σε αναστατώσουν, θα συνεχίζεις να σκέφτεσαι τρόπους να επιτεθείς σε όσους σε πλήγωσαν με τα λόγια τους ή να εμπλακείς σε λογομαχίες μαζί τους; Όχι, δεν θα το κάνεις αυτό. Φυσικά, η θερμοαιμία, η παρορμητικότητα και η πικρία σου θα επανέρχονται καμιά φορά εξαιτίας του μικρού σου αναστήματος ή εξαιτίας κάποιου ειδικού περιβάλλοντος. Ωστόσο, η αποφασιστικότητά σου και η θέληση να κάνεις πράξη την αλήθεια δεν θ’ αφήνουν αυτά τα πράγματα να ταράζουν την καρδιά σου. Αυτά τα πράγματα, δηλαδή, δεν θα μπορούν να σε αναστατώνουν. Μπορεί ακόμα να έχεις ξεσπάσματα θερμοαιμίας, για παράδειγμα να σκέφτεσαι: «Αυτός μου κάνει συνεχώς τη ζωή δύσκολη. Πρέπει μια μέρα να τον βάλω κάτω και να του μιλήσω, να τον ρωτήσω γιατί με βάζει διαρκώς στο στόχαστρο και μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Πρέπει να τον ρωτήσω γιατί με περιφρονεί και με προσβάλλει συνέχεια». Μπορεί καμιά φορά να κάνεις τέτοιες σκέψεις. Αφού το σκεφτείς κι άλλο, όμως, θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτές οι σκέψεις είναι λανθασμένες και ότι μια τέτοια ενέργεια θα δυσαρεστούσε τον Θεό. Όταν γεννιούνται τέτοιες σκέψεις, θα επιστρέφεις γρήγορα ενώπιον του Θεού για να αντιστρέψεις αυτήν την κατάσταση, έτσι ώστε να μην κυριαρχήσουν πάνω σου αυτές οι λανθασμένες σκέψεις. Ως αποτέλεσμα, θα αρχίσουν να γεννιούνται μέσα σου κάποια θετικά πράγματα, όπως η αυτογνωσία, καθώς και κάποια διαφώτιση και φώτιση που σου δίνει ο Θεός, τα οποία θα σου δώσουν τη δυνατότητα να διακρίνεις τους ανθρώπους και να δεις σε βάθος τα ζητήματα. Έτσι, χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, αυτά τα θετικά πράγματα θα σε κάνουν να κατανοήσεις την αλήθεια-πραγματικότητα και να εισέλθεις σε αυτή σε μεγαλύτερο βαθμό. Σ’ αυτό το σημείο, η αντίστασή σου, δηλαδή τα «αντισώματα» που διώχνουν το μίσος, τις εγωιστικές επιθυμίες και τη θερμοαιμία, θα γίνονται όλο και πιο ισχυρά, ενώ το ανάστημά σου θα γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Αυτά τα πράγματα, που οφείλονται στη θερμοαιμία, δεν θα μπορούν πλέον να σε ελέγξουν. Παρότι μπορεί καμιά φορά να έχεις κάποιες εσφαλμένες σκέψεις, ιδέες και παρορμήσεις, αυτά τα πράγματα θα εξαφανίζονται γρήγορα· θα τα εξαλείφει και θα τα ξεριζώνει η αντίσταση και το ανάστημά σου. Εκείνη τη στιγμή, θα κυριαρχήσουν μέσα σου τα θετικά πράγματα, η πραγματικότητα της αλήθειας και τα λόγια του Θεού. Όταν κυριαρχήσουν αυτά τα θετικά πράγματα, δεν θα επηρεάζεσαι πλέον από ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα έξω από εσένα. Το ανάστημά σου θα μεγαλώσει, η κατάστασή σου θα γίνεται όλο και πιο κανονική, ενώ δεν θα ζεις πλέον σύμφωνα με διεφθαρμένες διαθέσεις ούτε θα εξελίσσεσαι στα πλαίσια ενός φαύλου κύκλου, οπότε το ανάστημά σου θα μεγαλώνει συνεχώς.

Όταν βρίσκεσαι στην εκκλησία ή μέσα σε μια ομάδα ανθρώπων, είναι ωφέλιμο να μπορείς να επιλέξεις την ανοχή και την υπομονή, καθώς και το σωστό μονοπάτι άσκησης, όταν αντιμετωπίζεις προσωπικές επιθέσεις που θίγουν την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά σου. Μπορεί να μη βλέπεις αυτό το όφελος, αλλά, όταν βιώσεις ένα τέτοιο συμβάν, θα ανακαλύψεις ασυναίσθητα ότι οι απαιτήσεις του Θεού από τους ανθρώπους και το μονοπάτι που τους παρέχει είναι μια φωτεινή λεωφόρος, καθώς και μια αληθινή και ζωντανή οδός, ότι δίνουν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να αποκτήσουν την αλήθεια και ωφελούν τους ανθρώπους και ότι είναι το πιο ουσιαστικό μονοπάτι. Όταν βρίσκεσαι μέσα σε μια ομάδα ανθρώπων, ειδικά όταν βρίσκεσαι στην εκκλησιαστική ζωή, μπορείς να αντισταθείς σε κάθε είδους πειρασμό και δέλεαρ. Όταν κάποιος σου επιτίθεται και σε πληγώνει κακόβουλα ή προσπαθεί σκόπιμα να σε εκδικηθεί και να εκτονώσει το μίσος του πάνω σου, είναι ζωτικής σημασίας να μπορέσεις να προσεγγίσεις αυτό το ζήτημα και να ασκηθείς σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Ο Θεός μισεί τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων και γι’ αυτό τους λέει να μην προσεγγίζουν τα πράγματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι με θερμοαιμία, αλλά να σιωπούν ενώπιον του Θεού και να αναζητούν την αλήθεια και τις προθέσεις του Θεού, κι έπειτα να κατανοούν ποιες είναι στ’ αλήθεια οι απαιτήσεις του Θεού από τους ανθρώπους. Η ανθρώπινη υπομονή είναι περιορισμένη, αλλά μόλις ένας άνθρωπος κατανοήσει την αλήθεια, η υπομονή του θα έχει αρχές και μπορεί να μετατραπεί σε κινητήρια δύναμη και σε βοήθεια για να κάνει αυτός ο άνθρωπος πράξη την αλήθεια. Αν, ωστόσο, ένας άνθρωπος δεν αγαπάει την αλήθεια, αν του αρέσει να λογομαχεί για το τι είναι σωστό και τι λάθος και να επιτίθεται στους άλλους, κι αν έχει την τάση να ζει μέσα στη θερμοαιμία του, τότε, όταν δέχεται επίθεση, θα είναι επιρρεπής στις λογομαχίες και τις αμοιβαίες επιθέσεις. Κάτι τέτοιο βλάπτει όλους τους εμπλεκόμενους, ενώ δεν είναι καθόλου εποικοδομητικό ούτε βοηθητικό για κανέναν. Όταν κάποιος εμπλέκεται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες, μετά είναι εξαντλημένος, υπερβολικά κουρασμένος, ενώ και οι δύο πλευρές έχουν τραυματιστεί· ο άνθρωπος αυτός δεν έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει απολύτως καμία αλήθεια και, στο τέλος, δεν κερδίζει τίποτα. Το μόνο που μένει είναι μίσος και η πρόθεση να εκδικηθεί όταν του δοθεί η ευκαιρία. Αυτή είναι η αρνητική έκβαση στην οποία οδηγούν τελικά τους ανθρώπους οι αμοιβαίες επιθέσεις και οι λογομαχίες.

Όσον αφορά το θέμα των αμοιβαίων επιθέσεων και των λογομαχιών πάνω στο οποίο μόλις συναναστραφήκαμε, κατανοείτε τώρα τις αρχές της διάκρισης; Μπορείτε να ξεχωρίσετε ποιες καταστάσεις συνιστούν αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες; Αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες εκδηλώνονται και παρατηρούνται συχνά μέσα σε ομάδες ανθρώπων. Οι αμοιβαίες επιθέσεις αφορούν κυρίως το να βάζει κανείς σκόπιμα στο στόχαστρο τα θέματα ενός ανθρώπου προκειμένου να του επιτεθεί προσωπικά, να τον κρίνει, να τον καταδικάσει, ακόμα και να τον αναθεματίσει, με σκοπό να πάρει εκδίκηση, να αντεπιτεθεί, να εκτονώσει την προσωπική του εμπάθεια και ούτω καθεξής. Σε κάθε περίπτωση, οι αμοιβαίες επιθέσεις και οι λογομαχίες δεν αφορούν τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια ούτε το να κάνει κάποιος πράξη την αλήθεια, ενώ σε καμία περίπτωση δεν είναι εκδήλωση αρμονικής συνεργασίας. Αντίθετα, είναι εκδήλωση αντεκδίκησης και πληγμάτων εναντίον κάποιων ανθρώπων εξαιτίας της θερμοαιμίας και εξαιτίας της διεφθαρμένης διάθεσης του Σατανά. Ο σκοπός των αμοιβαίων επιθέσεων και των λογομαχιών δεν είναι σε καμία απολύτως περίπτωση να συναναστραφεί κανείς ξεκάθαρα πάνω στην αλήθεια ούτε, φυσικά, να επιχειρηματολογήσει έτσι ώστε να καταλάβει την αλήθεια, αλλά να ικανοποιήσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις του, τις φιλοδοξίες του, τις εγωιστικές επιθυμίες του και τις σαρκικές προτιμήσεις του. Προφανώς, οι αμοιβαίες επιθέσεις δεν αφορούν τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, ενώ σε καμία περίπτωση δεν αφορούν τη βοήθεια και την αντιμετώπιση των ανθρώπων με αγάπη, αλλά είναι μία από τις στρατηγικές και τις μεθόδους που επιστρατεύει ο Σατανάς για να βασανίζει τους ανθρώπους, να παίζει μαζί τους και να τους κοροϊδεύει. Οι άνθρωποι ζουν μέσα στις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και δεν κατανοούν την αλήθεια. Αν δεν επιλέξουν να κάνουν πράξη την αλήθεια, είναι πολύ εύκολο να πιαστούν σε τέτοιες παγίδες και πειρασμούς, αλλά και σε μάχες με αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες. Τσακώνονται μέχρι να γίνουν κόκκινοι σαν το παντζάρι και δεν εννοούν να σταματήσουν —και όλα αυτά για μία μόνο λέξη, μια φράση ή ένα βλέμμα. Παλεύουν χρόνια να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον, μέχρι που όλοι βγαίνουν χαμένοι, με αφορμή ένα μόνο πράγμα. Μόλις συναντηθούν, αρχίζουν να τσακώνονται χωρίς σταματημό, ενώ κάποιοι φτάνουν ακόμα και στο σημείο να επιτίθενται, να αναθεματίζουν και να καταδικάζουν ο ένας τον άλλον σε ομαδικές συνομιλίες μέσω υπολογιστή. Πόσο σοβαρό έχει γίνει αυτό το μίσος! Δεν τους έφτασε όσο έβρισαν ο ένας τον άλλον στη διάρκεια των συναθροίσεων, δεν κατεύνασαν ακόμα το μίσος τους, δεν πέτυχαν τους σκοπούς τους και, αφού πάνε σπίτι, όσο περισσότερο το σκέφτονται τόσο περισσότερο θυμώνουν, κι εκεί συνεχίζουν να αναθεματίζουν ο ένας τον άλλον. Τι είδους πνεύμα είναι αυτό; Αξίζει να το προωθεί κανείς, να το υπερασπίζεται; (Όχι.) Τι είδους «απτόητο πνεύμα» είναι αυτό; Είναι ένα πνεύμα που δεν φοβάται τίποτα, ένα πνεύμα ανομίας, μια συνέπεια της διαφθοράς του ανθρώπου απ’ τον Σατανά. Φυσικά, τέτοιες συμπεριφορές και ενέργειες επιφέρουν σημαντική αναστάτωση και απώλειες στη ζωή-είσοδο αυτών των ατόμων, ενώ, επίσης, προκαλούν αναστάτωση και διατάραξη στην εκκλησιαστική ζωή. Γι’ αυτό και οι επικεφαλής και οι εργάτες, όταν έρχονται αντιμέτωποι με αυτές τις καταστάσεις, αν δουν ότι δύο άνθρωποι επιτίθενται ο ένας στον άλλον, εμπλέκονται σε λογομαχίες και ορκίζονται να παλέψουν μέχρι τέλους, τότε πρέπει γρήγορα να τους απομακρύνουν, δεν πρέπει να τους ανεχθούν και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους κάνουν το χατίρι. Πρέπει να προστατεύσουν τους άλλους αδελφούς και τις αδελφές και να διατηρήσουν την κανονική εκκλησιαστική ζωή, διασφαλίζοντας ότι κάθε συνάθροιση επιτυγχάνει αποτελέσματα, και να μην επιτρέψουν σε τέτοια άτομα να καταναλώνουν τον χρόνο που έχουν οι αδελφοί κι οι αδελφές για να διαβάσουν τα λόγια του Θεού και να συναναστραφούν πάνω στην αλήθεια, αναστατώνοντας την κανονική εκκλησιαστική ζωή. Αν κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων διαπιστωθεί ότι επιτίθενται ο ένας στον άλλον και εμπλέκονται σε λογομαχίες, αυτό πρέπει να σταματήσει και να λυθεί άμεσα. Αν δεν είναι εφικτός ο περιορισμός, τότε αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να εκτεθούν και να αναλυθούν αμέσως μέσα σε μια συνάθροιση και πρέπει να απομακρυνθούν. Η εκκλησία είναι ένα μέρος για να τρώει και να πίνει κανείς τα λόγια του Θεού, για να λατρεύει τον Θεό· δεν είναι μέρος για να επιτίθενται οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον ή να εμπλέκονται σε λογομαχίες για να εκτονώσουν προσωπικές εμπάθειες. Οποιοσδήποτε αναστατώνει συχνά τη ζωή της εκκλησίας, επηρεάζοντας τη ζωή-είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού, πρέπει να απομακρύνεται. Η εκκλησία δεν καλοδέχεται τέτοιους ανθρώπους, δεν επιτρέπει την αναστάτωση από διαβόλους ούτε την παρουσία κακών ανθρώπων. Αν απομακρύνετε αυτούς τους ανθρώπους, το πρόβλημα θα λυθεί.

Στην εκκλησία, αν διαπιστωθεί ότι κάποιοι άνθρωποι εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες, τότε, όποιες κι αν είναι οι δικαιολογίες ή οι αιτιολογήσεις τους, όπου κι αν επικεντρώνουν τη συζήτησή τους —είτε πρόκειται για κάτι για το οποίο νοιάζονται όλοι είτε όχι— εφόσον προκαλείται διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, το συγκεκριμένο θέμα πρέπει να επιλυθεί άμεσα και χωρίς δισταγμούς. Αν δεν είναι δυνατό να περιοριστούν ή να σταματήσουν οι εμπλεκόμενοι, τότε πρέπει να απομακρυνθούν. Αυτό είναι το έργο που πρέπει να κάνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες όταν έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις. Η κύρια αρχή δεν είναι να υποθάλπεις την κακή συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων, δείχνοντάς τους ανοχή, ούτε να τους κάνεις το χατίρι, ούτε να ενεργείς σαν «ακέραιος αξιωματούχος», κρίνοντας το δίκαιο και το άδικο γι’ αυτούς τους ανθρώπους, βλέποντας ποιος είναι σωστός και ποιος λάθος, ποιος έχει και ποιος δεν έχει το δίκιο με το μέρος του, κάνοντας σαφή διαχωρισμό μεταξύ όσων έχουν δίκιο και όσων έχουν άδικο κι έπειτα επιβάλλοντας ίση τιμωρία και στις δύο πλευρές ή τιμωρώντας εκείνον που κρίνεις ένοχο και επιβραβεύοντας τον άλλον —δεν λύνεται το πρόβλημα μ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν χειρίζεσαι αυτό το ζήτημα, δεν πρέπει να το μετρήσεις σύμφωνα με τον νόμο ούτε, φυσικά, να το μετρήσεις και να το κρίνεις με βάση ηθικά πρότυπα· πρέπει να το μετρήσεις και να το χειριστείς ανάλογα με τις αρχές του έργου της εκκλησίας. Όσον αφορά και τους δύο ανθρώπους που εμπλέκονται στις αμοιβαίες επιθέσεις, εφόσον προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, τότε οι επικεφαλής και οι εργάτες της εκκλησίας πρέπει να το θεωρήσουν επιτακτικό καθήκον τους να τους σταματήσουν και να τους περιορίσουν, να τους απομονώσουν ή να τους αποπέμψουν, κι όχι να ακούσουν προσεκτικά και τις δύο πλευρές να αφηγούνται τι συνέβη και να μιλάνε η κάθε μία για τις αιτίες και τις δικαιολογίες της, καθώς και για την πρόθεση, τον σκοπό και τη βαθύτερη αιτία πίσω από την επίθεση που έκαναν στον άλλον και από την εμπλοκή τους στη λογομαχία —δεν πρέπει ν’ ακούσουν ολόκληρη την ιστορία, αλλά να λύσουν το πρόβλημα, να εξαλείψουν αυτήν τη διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, καθώς και να χειριστούν εκείνους που την προκάλεσαν. Ας υποθέσουμε πως οι επικεφαλής και οι εργάτες εξομαλύνουν επιφανειακά τα πράγματα και εφαρμόζουν την προσέγγιση της «μέσης οδού», υιοθετώντας μια πολιτική συμφιλίωσης απέναντι και στους δύο ανθρώπους που έχουν εμπλακεί στις αμοιβαίες επιθέσεις, επιτρέποντάς τους να διαταράσσουν και να αναστατώνουν ασυλλόγιστα την εκκλησιαστική ζωή, χωρίς να παρεμβαίνουν ούτε να χειρίζονται το ζήτημα —συνεχίζουν να κάνουν το χατίρι σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Κάθε φορά, απλώς τους παροτρύνουν και τους συμβουλεύουν, ενώ δεν είναι ικανοί να λύσουν οριστικά το πρόβλημα. Επικεφαλής και εργάτες σαν κι αυτούς δείχνουν αμέλεια στις ευθύνες τους. Αν προκύψει στην εκκλησία το πρόβλημα οι άνθρωποι να εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες, προκαλώντας σοβαρή αναστάτωση και ζημιά στην εκκλησιαστική ζωή και προκαλώντας έτσι πικρία και απέχθεια στην πλειοψηφία των ανθρώπων, τότε οι επικεφαλής και εργάτες πρέπει να ενεργήσουν γρήγορα, να απομονώσουν ή να αποπέμψουν και τις δύο πλευρές σύμφωνα με τις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και τις αρχές για την κάθαρση της εκκλησίας. Δεν πρέπει να ενεργούν σαν «ακέραιοι αξιωματούχοι» που κρίνουν την υπόθεση για τους εμπλεκόμενους και κάνουν κρίσεις όσον αφορά αυτές τις προσωπικές διενέξεις, δεν πρέπει να ακούνε προσεκτικά αυτούς τους ανθρώπους να ξεστομίζουν εξαιρετικά δυσάρεστες και μακροσκελείς ανοησίες προκειμένου να δουν ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος είναι σωστός και ποιος είναι λάθος και, αφότου κρίνουν αυτά τα πράγματα, να ενθαρρύνουν περισσότερους ανθρώπους να συζητήσουν και να συναναστραφούν πάνω σ’ αυτά τα πράγματα, με αποτέλεσμα περισσότεροι άνθρωποι να τρέφουν μέσα στην καρδιά τους απέχθεια και αποστροφή. Έτσι, θα σπαταληθεί χρόνος που θα έπρεπε να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να φάνε και να πιουν τα λόγια του Θεού, καθώς και να συναναστραφούν πάνω σε αυτά. Κάτι τέτοιο είναι ακόμα μεγαλύτερη αθέτηση ευθύνης εκ μέρους των επικεφαλής και των εργατών, ενώ αυτή η αρχή άσκησης είναι εσφαλμένη. Αν οι άνθρωποι που περιορίστηκαν μετανοήσουν κάποια στιγμή και δεν σπαταλούν πλέον τον χρόνο των συναθροίσεων με τις αμοιβαίες επιθέσεις και τις λογομαχίες τους, τότε η απομόνωση που τους έχει επιβληθεί μπορεί να αρθεί. Αν έχουν αποπεμφθεί ως κακοί άνθρωποι και ισχυριστεί κάποιος ότι έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, είναι απαραίτητο να διαπιστωθεί αν εμφανίζουν πραγματικές εκδηλώσεις μετάνοιας, καθώς και να ζητηθεί η γνώμη της πλειοψηφίας πάνω στο ζήτημα. Ακόμα κι αν γίνουν αποδεκτοί και επιστρέψουν, πρέπει να παρακολουθούνται στενά, ενώ ο χρόνος ομιλίας τους πρέπει να είναι αυστηρά περιορισμένος και αργότερα πρέπει να αντιμετωπιστούν ανάλογα με τις εκδηλώσεις τους. Αυτές είναι αρχές που οι επικεφαλής και οι εργάτες της εκκλησίας πρέπει να κατανοήσουν και να προσέξουν. Φυσικά, ο χειρισμός αυτού του ζητήματος δεν γίνεται να βασιστεί σε υποκειμενικές υποθέσεις· πρέπει οι αμοιβαίες επιθέσεις και των δύο πλευρών να έχουν φύση που προκαλεί διατάραξη και αναστάτωση. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να στερούνται το δικαίωμα να μιλάνε ούτε να απομονώνονται μόνο και μόνο επειδή ένας από αυτούς κάποια στιγμή είπε κάτι που πλήγωσε τον άλλον κι έπειτα εκείνος ο άνθρωπος ανταπάντησε με ένα δικό του σχόλιο. Ο χειρισμός των ανθρώπων μ’ αυτόν τον τρόπο στ’ αλήθεια δεν συνάδει με τις αρχές! Οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να αντιλαμβάνονται σωστά τις αρχές, φροντίζοντας η πλειοψηφία να συμφωνεί ότι οι ενέργειές τους συνάδουν με τις αρχές, αντί να βγαίνουν εκτός ελέγχου και να κάνουν κακές πράξεις ή να διογκώνουν τη σοβαρότητα του θέματος στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Όσον αφορά αυτήν την πτυχή του έργου, από τη μία η πλειοψηφία πρέπει να μάθει να διακρίνει τι συνιστά επίθεση, από την άλλη οι επικεφαλής και οι εργάτες της εκκλησίας πρέπει κι αυτοί να γνωρίζουν τις αρχές τις οποίες οφείλουν να αντιληφθούν, καθώς και τις ευθύνες που οφείλουν να εκπληρώσουν ενώ επιτελούν αυτό το έργο.

4. Καταδικάζουν αυθαίρετα τους ανθρώπους

Υπάρχει άλλη μία εκδήλωση των αμοιβαίων επιθέσεων. Κάποιοι άνθρωποι γνωρίζουν ορισμένους πνευματικούς όρους και πάντα χρησιμοποιούν μερικούς όταν μιλούν, όπως «διάβολος», «σατανάς», «δεν κάνει πράξη την αλήθεια», «δεν αγαπά την αλήθεια», «Φαρισαίος» και ούτω καθεξής —χρησιμοποιούν αυτούς τους όρους για να κρίνουν αυθαίρετα ορισμένους ανθρώπους. Κάτι τέτοιο δεν έχει μια κάποια φύση επίθεσης; Ήταν κάποιος παλιά που ήθελε να βρίζει όποιον δεν ενεργούσε σύμφωνα με τις επιθυμίες του όταν αλληλεπιδρούσε με τους αδελφούς και τις αδελφές. Σκεφτόταν, όμως, μέσα του: «Τώρα που πιστεύω στον θεό, μου φαίνεται απρεπές να βρίζω τους άλλους. Με κάνει να δείχνω σαν να μην έχω ευπρέπεια αγίου. Δεν γίνεται να βρίζω και να αναθεματίζω, αν, όμως, δεν βρίσω, θα νιώθω ανήσυχος, δεν θα μπορώ να κατευνάσω το μίσος μου —θα θέλω διαρκώς να βρίσω τους άλλους. Με ποιον τρόπο να τους βρίσω, λοιπόν;» Κι έτσι εφηύρε έναν νέο όρο. Όποιος τον πρόσβαλλε, τον πλήγωνε με τις ενέργειές του ή δεν τον άκουγε, εκείνος τον έβριζε ως εξής: «Πονηρέ διάβολε!» «Είσαι ένας πονηρός διάβολος!» «Ο τάδε είναι ένας πονηρός διάβολος!» Πρόσθεσε τη λέξη «πονηρός» πριν από τη λέξη «διάβολος» —στ’ αλήθεια, δεν είχα ξανακούσει ποτέ κανέναν να χρησιμοποιεί αυτήν τη φράση. Δεν είναι πολύ πρωτότυπη; Έβριζε απροβλημάτιστα τους αδελφούς και τις αδελφές, αποκαλώντας τους «πονηρούς διαβόλους» —ποιος θα ένιωθε άνετα ακούγοντας κάτι τέτοιο; Για παράδειγμα, αν ζητούσε από έναν αδελφό ή μια αδελφή να του βάλει ένα ποτήρι νερό και ο άνθρωπος αυτός ήταν πολύ απασχολημένος και του έλεγε να το κάνει μόνος του, τότε εκείνος τον έβριζε λέγοντας: «Πονηρέ διάβολε!» Αν επέστρεφε από μια συνάθροιση και έβλεπε ότι το γεύμα του δεν ήταν έτοιμο ακόμα, θύμωνε: «Πονηροί διάβολοι —τι τεμπέληδες που είστε όλοι σας! Βγαίνω να κάνω το καθήκον μου και δεν βρίσκω ούτε το γεύμα μου έτοιμο όταν επιστρέφω!» Οποιονδήποτε αλληλεπιδρούσε μαζί του θα μπορούσε να τον βρίσει, αποκαλώντας τον «πονηρό διάβολο». Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; (Κακός άνθρωπος.) Γιατί είναι κακός; Στα μάτια του, όποιος τον προσβάλλει ή δεν συμμορφώνεται με τις επιθυμίες του είναι πονηρός διάβολος —ο ίδιος δεν είναι, αλλά είναι όλοι οι υπόλοιποι. Έχουν καμία βάση τα λεγόμενά του; Καμία· απλώς επέλεξε αυθαίρετα μια λέξη για να βρίζει τους ανθρώπους ώστε να μπορεί να κατευνάζει το μίσος του και να εκτονώνει τα συναισθήματά του. Πιστεύει πως, αν βρίσει άσχημα κάποιον, οι άλλοι θα πουν πως δεν μοιάζει με άνθρωπο που πιστεύει στον Θεό, αλλά νομίζει πως, αν αποκαλέσει κάποιον διάβολο, αυτό δεν είναι βρισιά και οι άλλοι θα το θεωρήσουν λογικό. Έτσι, ικανοποιεί τις επιθυμίες του, χωρίς να αφήνει περιθώριο στους άλλους να τον κατακρίνουν. Αυτός ο τύπος είναι αρκετά πονηρός και πολύ κακός, χρησιμοποιεί τις πιο κακόβουλες εκφράσεις, μια γλώσσα που δεν αφήνει στους ανθρώπους κανένα μέσο αντίστασης, προκειμένου να τους εκδικηθεί και να τους καταδικάσει, εντούτοις εκείνοι δεν μπορούν να τον κατηγορήσουν ότι βρίζει ή ότι μιλάει παράλογα. Οι περισσότεροι, όταν θα έρχονταν αντιμέτωποι μ’ έναν τέτοιο άνθρωπο, θα τον απέφευγαν ή θα τον πλησίαζαν; (Θα τον απέφευγαν.) Γιατί; Δεν τους παίρνει να τον προκαλέσουν, οπότε μπορούν μόνο να τον αποφύγουν· αυτό θα έκανε ένας έξυπνος άνθρωπος.

Το φαινόμενο να καταδικάζεται, να χαρακτηρίζεται και να βασανίζεται κάποιος με αυθαίρετο τρόπο προκύπτει συχνά σε κάθε εκκλησία. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι είναι προκατειλημμένοι απέναντι σε έναν συγκεκριμένο επικεφαλής ή εργάτη και, προκειμένου να εκδικηθούν, τον σχολιάζουν πίσω από την πλάτη του, τον εκθέτουν και τον αναλύουν υπό το πρόσχημα της συναναστροφής πάνω στην αλήθεια. Η πρόθεση και οι σκοποί πίσω από τέτοιες ενέργειες είναι λάθος. Αν κανείς συναναστρέφεται πράγματι πάνω στην αλήθεια προκειμένου να δώσει μαρτυρία για τον Θεό και να ωφελήσει τους άλλους, πρέπει να συναναστραφεί πάνω στις δικές του αληθινές εμπειρίες και να προσφέρει ωφέλεια στους άλλους αναλύοντας τον εαυτό του και αποκτώντας αυτογνωσία. Ένας τέτοιος τρόπος άσκησης αποδίδει καλύτερα αποτελέσματα και ο εκλεκτός λαός του Θεού θα τον εγκρίνει. Αν η συναναστροφή κάποιου εκθέτει, επιτίθεται και μειώνει έναν άλλον άνθρωπο σε μια προσπάθεια να τον πλήξει ή να τον εκδικηθεί, τότε η πρόθεση της συναναστροφής είναι λάθος, είναι αδικαιολόγητη, προκαλεί απέχθεια στον Θεό και δεν είναι εποικοδομητική για τους αδελφούς και τις αδελφές. Αν κάποιος έχει πρόθεση να καταδικάζει τους άλλους ή να τους βασανίζει, τότε είναι κακός άνθρωπος και κάνει κακό. Όλοι όσοι ανήκουν στον εκλεκτό λαό του Θεού πρέπει να έχουν διάκριση όσον αφορά τους κακούς ανθρώπους. Αν κάποιος πλήττει, εκθέτει ή μειώνει εκούσια τους άλλους, τότε πρέπει να του δοθεί βοήθεια με αγάπη, να γίνει συναναστροφή μαζί του και να αναλυθεί ή να κλαδευτεί. Αν δεν είναι σε θέση να αποδεχθεί την αλήθεια και αρνείται πεισματικά να βελτιώσει τη συμπεριφορά του, τότε πρόκειται για εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Οι κακοί άνθρωποι που συχνά καταδικάζουν, χαρακτηρίζουν και βασανίζουν αυθαίρετα τους άλλους πρέπει να εκτίθενται ολοκληρωτικά, έτσι ώστε όλοι να μάθουν να τους διακρίνουν, κι έπειτα πρέπει να περιορίζονται ή να αποβάλλονται από την εκκλησία. Κάτι τέτοιο είναι ουσιώδες, καθώς άνθρωποι σαν κι αυτούς αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή και το εκκλησιαστικό έργο, ενώ είναι πιθανό να παραπλανήσουν τους ανθρώπους και να φέρουν το χάος στην εκκλησία. Ειδικότερα, κάποιοι κακοί άνθρωποι συχνά επιτίθενται στους άλλους και τους καταδικάζουν μόνο και μόνο για να επιτύχουν τον σκοπό τους, δηλαδή να κάνουν επίδειξη και να κάνουν τους άλλους να τους θαυμάσουν. Αυτοί οι κακοί άνθρωποι εκμεταλλεύονται τακτικά την ευκαιρία της συναναστροφής πάνω στην αλήθεια στις συναθροίσεις για να εκθέσουν, να αναλύσουν και να καταπιέσουν έμμεσα τους άλλους. Φτάνουν ακόμα και στο σημείο να δικαιολογήσουν αυτήν την πράξη, λέγοντας πως το κάνουν για να βοηθήσουν τον κόσμο και να λύσουν τα προβλήματα που υπάρχουν στην εκκλησία, ενώ χρησιμοποιούν αυτές τις προφάσεις ως κάλυψη για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Είναι το είδος των ανθρώπων που επιτίθενται και βασανίζουν τους άλλους και όλοι τους είναι ξεκάθαρα κακοί άνθρωποι. Όλοι όσοι επιτίθενται και καταδικάζουν τους ανθρώπους που επιδιώκουν την αλήθεια είναι εξαιρετικά φαύλοι, ενώ μόνο όσοι εκθέτουν και αναλύουν τους κακούς ανθρώπους για να διαφυλάξουν το έργο του οίκου του Θεού έχουν αίσθημα δικαίου και τους εγκρίνει ο Θεός. Συχνά, οι κακοί άνθρωποι κάνουν τις κακές πράξεις τους με πολύ πονηρό τρόπο· όλοι τους χρησιμοποιούν επιδέξια τα δόγματα για να βρίσκουν δικαιολογίες για τον εαυτό τους και να επιτυγχάνουν τον σκοπό τους, που είναι να παραπλανούν τους άλλους. Αν ο εκλεκτός λαός του Θεού δεν διακρίνει και δεν είναι σε θέση να περιορίσει αυτούς τους κακούς ανθρώπους, η εκκλησιαστική ζωή και το έργο της εκκλησίας θα γίνει εντελώς άνω κάτω, μπορεί να επικρατήσει ακόμα και πανδαιμόνιο. Όταν οι κακοί άνθρωποι συναναστρέφονται σχετικά με τα προβλήματα και τα αναλύουν, έχουν πάντα μια πρόθεση κι έναν σκοπό, που είναι πάντα στοχευμένα σε κάποιον. Δεν αναλύουν τον εαυτό τους, δεν αποκτούν αυτογνωσία ούτε και ανοίγονται και ξεγυμνώνονται για να επιλύσουν τα δικά τους προβλήματα, αλλά αρπάζουν την ευκαιρία για να εκθέσουν και να αναλύσουν τους άλλους και να τους επιτεθούν. Συχνά εκμεταλλεύονται τη συναναστροφή πάνω στην αυτογνωσία τους για να αναλύσουν και να καταδικάσουν τους άλλους, ενώ, μέσω της συναναστροφής πάνω στα λόγια του Θεού και την αλήθεια, εκθέτουν, μειώνουν και διασύρουν τους ανθρώπους. Νιώθουν ιδιαίτερη απέχθεια και μίσος για όσους επιδιώκουν την αλήθεια, όσους κουβαλούν φορτίο για το έργο της εκκλησίας και όσους κάνουν συχνά τα καθήκοντά τους. Οι κακοί άνθρωποι θα χρησιμοποιήσουν κάθε είδους αιτιολογήσεις και δικαιολογίες για να πλήξουν τον ενθουσιασμό αυτών των ανθρώπων και να τους εμποδίσουν να εκτελέσουν το εκκλησιαστικό έργο. Κατά ένα μέρος, αυτό που νιώθουν απέναντί τους είναι ζήλια και μίσος· κατά ένα άλλο, είναι φόβος ότι αυτοί οι άνθρωποι, έτσι όπως βγαίνουν μπροστά για να κάνουν έργο, αποτελούν απειλή για τη φήμη, το κέρδος και τη θέση των ίδιων. Έτσι, λοιπόν, ανυπομονούν να δοκιμάσουν με κάθε πιθανό τρόπο να τους προειδοποιήσουν, να τους καταπιέσουν και να τους περιορίσουν, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να μαζέψουν στοιχεία με τα οποία θα τους παγιδεύσουν, ενώ διαστρεβλώνουν τα γεγονότα προκειμένου να τους καταδικάσουν. Κάτι τέτοιο αποκαλύπτει περίτρανα ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια διάθεση που μισεί την αλήθεια και τα θετικά πράγματα. Τρέφουν ιδιαίτερο μίσος για όσους επιδιώκουν την αλήθεια και αγαπούν τα θετικά πράγματα, καθώς και για όσους είναι μάλλον άδολοι, αξιοπρεπείς και ευυπόληπτοι. Μπορεί να μην το λένε, αλλά τέτοια είναι η νοοτροπία τους. Γιατί, λοιπόν, βάζουν στο στόχαστρο συγκεκριμένα όσους επιδιώκουν την αλήθεια, καθώς και τους αξιοπρεπείς και ευυπόληπτους ανθρώπους, για να τους εκθέσουν, να τους μειώσουν, να τους καταπιέσουν και να τους αποκλείσουν; Πρόκειται ξεκάθαρα για μια προσπάθεια εκ μέρους τους να ανατρέψουν και να βγάλουν νοκ άουτ τους καλούς ανθρώπους και όσους επιδιώκουν την αλήθεια, να τους πατήσουν κάτω, προκειμένου να μπορέσουν να ελέγξουν οι ίδιοι την εκκλησία. Κάποιοι άνθρωποι δεν πιστεύουν πως ισχύει αυτό. Ένα ερώτημα τους θέτω μόνο: Γιατί αυτοί οι κακοί άνθρωποι, όταν συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια, δεν εκθέτουν ούτε αναλύουν τον εαυτό τους, αλλά αντίθετα βάζουν στο στόχαστρο και εκθέτουν διαρκώς τους άλλους; Υπάρχει στ’ αλήθεια περίπτωση να μην αποκαλύπτουν διαφθορά ή να μην έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις; Φυσικά και όχι. Τότε, λοιπόν, γιατί επιμένουν να βάζουν στο στόχαστρο τους άλλους προς έκθεση και ανάλυση; Τι ακριβώς προσπαθούν να πετύχουν; Αυτό το ερώτημα απαιτεί βαθιά σκέψη. Σωστό είναι να εκθέτει κανείς τις κακές πράξεις των κακών ανθρώπων που αναστατώνουν την εκκλησία. Αντίθετα, όμως, αυτοί οι άνθρωποι εκθέτουν και βασανίζουν καλούς ανθρώπους, με την πρόφαση ότι συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια. Τι πρόθεση και σκοπό έχουν; Είναι οργισμένοι επειδή βλέπουν πως ο Θεός σώζει τους καλούς ανθρώπους; Πράγματι, έτσι είναι. Ο Θεός δεν σώζει τους κακούς ανθρώπους, οπότε οι κακοί άνθρωποι μισούν τον Θεό και τους καλούς ανθρώπους —πολύ φυσικό είναι αυτό. Οι κακοί άνθρωποι ούτε αποδέχονται ούτε επιδιώκουν την αλήθεια· οι ίδιοι δεν γίνεται να σωθούν, ωστόσο βασανίζουν όσους καλούς ανθρώπους επιδιώκουν την αλήθεια και μπορούν να σωθούν. Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν αυτογνωσία και γνώριζαν την αλήθεια, θα μπορούσαν να ανοιχτούν και να συναναστραφούν, ωστόσο διαρκώς βάζουν στο στόχαστρο και προκαλούν τους άλλους —έχουν συνεχώς την τάση να επιτίθενται στους άλλους— και στήνουν συνεχώς παγίδες σε όσους επιδιώκουν την αλήθεια, που τους φαντάζονται εχθρούς τους. Αυτό είναι το σήμα κατατεθέν των κακών ανθρώπων. Όσοι είναι ικανοί για τέτοιο κακό είναι οι γνήσιοι διάβολοι και σατανάδες, οι κατ’ εξοχήν αντίχριστοι που θα πρέπει να περιοριστούν, ενώ, αν κάνουν πολύ κακό, πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα: να αποβληθούν από την εκκλησία. Όλοι όσοι πλήττουν τους καλούς ανθρώπους και τους αποκλείουν είναι σάπιοι. Γιατί τους αποκαλώ σάπιους; Επειδή είναι πιθανό να προκαλέσουν περιττές διαμάχες και συγκρούσεις στην εκκλησία, κάνοντας όλο και πιο σοβαρή την κατάσταση που επικρατεί εκεί. Βάζουν τον έναν στο στόχαστρο σήμερα και τον άλλον αύριο και στοχοποιούν συνεχώς τους άλλους, εκείνους που αγαπούν και επιδιώκουν την αλήθεια. Κάτι τέτοιο μπορεί να αναστατώσει την εκκλησιαστική ζωή και να έχει συνέπειες στο πώς ο εκλεκτός λαός του Θεού τρώει και πίνει κανονικά τα λόγια του Θεού, καθώς και στο πώς συναναστρέφεται κανονικά σχετικά με την αλήθεια. Αυτοί οι κακοί άνθρωποι εκμεταλλεύονται συχνά το γεγονός ότι βιώνουν την εκκλησιαστική ζωή προκειμένου να επιτεθούν σε άλλους στο όνομα της συναναστροφής πάνω στην αλήθεια. Ό,τι λένε δείχνει εχθρικότητα· κάνουν προκλητικά σχόλια για να επιτεθούν σε όσους επιδιώκουν την αλήθεια και σε όσους δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό και να τους καταδικάσουν. Τι συνέπειες θα έχει αυτό; Θα διαταράξει και θα αναστατώσει την εκκλησιαστική ζωή, ενώ θα προκαλέσει ανησυχία στις καρδιές των ανθρώπων, που δεν θα μπορούν να σιωπήσουν ενώπιον του Θεού. Ειδικότερα, τα αδίστακτα πράγματα που λένε αυτοί οι κακοί άνθρωποι για να καταδικάσουν, να πλήξουν και να πληγώσουν τους άλλους μπορούν να προκαλέσουν αντίσταση. Κάτι τέτοιο δεν ευνοεί την επίλυση των προβλημάτων· τουναντίον, υποδαυλίζει τον φόβο και το άγχος μέσα στην εκκλησία και δυσχεραίνει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, οδηγώντας στην ανάπτυξη εντάσεων μεταξύ τους και ωθώντας τους σε διαμάχες. Η συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων όχι μόνο έχει αντίκτυπο στην εκκλησιαστική ζωή, αλλά επιπλέον πυροδοτεί συγκρούσεις στην εκκλησία. Μπορεί να έχει αντίκτυπο ακόμα και στο έργο της εκκλησίας συνολικά, καθώς και στη διάδοση του ευαγγελίου. Συνεπώς, οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να προειδοποιήσουν έναν τέτοιο άνθρωπο, καθώς και να τον περιορίσουν και να τον χειριστούν. Από τη μία, οι αδελφοί κι οι αδελφές πρέπει να επιβάλουν αυστηρούς περιορισμούς σ’ αυτούς τους κακούς ανθρώπους που επιτίθενται συχνά στους άλλους και τους καταδικάζουν. Από την άλλη, οι επικεφαλής της εκκλησίας πρέπει να εκθέσουν και να σταματήσουν άμεσα όσους πλήττουν και καταδικάζουν αυθαίρετα τους άλλους, ενώ, αν παραμείνουν αδιόρθωτοι, πρέπει να τους αποπέμψουν απ’ την εκκλησία. Δεν πρέπει να αφήνει κανείς τους κακούς ανθρώπους να αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή στις συναθροίσεις· ταυτόχρονα, δεν θα πρέπει να επιτρέπεται στους μπερδεμένους ανθρώπους να μιλάνε με τρόπο που επηρεάζει την εκκλησιαστική ζωή. Αν βρεθεί ένας κακός άνθρωπος που κάνει κακό, πρέπει να εκτεθεί. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να του επιτραπεί να ενεργεί εσκεμμένα και να κάνει κακό κατά βούληση. Κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο για τη διατήρηση της κανονικής εκκλησιαστικής ζωής και για να διασφαλιστεί ότι ο εκλεκτός λαός του Θεού μπορεί να συναθροίζεται, να τρώει και να πίνει τα λόγια του Θεού, καθώς και να συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια κανονικά, έχοντας τη δυνατότητα να εκπληρώνει κανονικά τα καθήκοντά του. Μόνο τότε μπορεί να γίνει το θέλημα του Θεού στην εκκλησία και μόνο έτσι μπορεί ο εκλεκτός λαός Του να κατανοήσει την αλήθεια, να εισέλθει στην πραγματικότητα και να κερδίσει τις ευλογίες του Θεού. Έχετε ανακαλύψει τέτοιου είδους κακούς ανθρώπους στην εκκλησία; Τρέφουν διαρκώς ζήλια και μίσος για τους καλούς ανθρώπους και τους βάζουν συνεχώς στο στόχαστρο. Σήμερα απεχθάνονται τον έναν, αύριο τον άλλον· είναι ικανοί να κατακρίνουν τον οποιονδήποτε και να του βρουν ένα πλήθος ψεγάδια· επιπλέον, όσα λένε ακούγονται πολύ βάσιμα και λογικά κι έτσι στο τέλος προκαλούν γενικευμένη οργή και γίνονται μάστιγα για την ομάδα. Αναστατώνουν την εκκλησία σε βαθμό που οι καρδιές των ανθρώπων γίνονται ανάστατες, πολλοί άνθρωποι γίνονται αρνητικοί και αδύναμοι, από τις συναθροίσεις δεν αποκομίζει κανείς τίποτα ωφέλιμο ή εποικοδομητικό, ενώ κάποιοι χάνουν ακόμα και την επιθυμία να παρίστανται στις συναθροίσεις. Κακοί άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν είναι σάπιοι; Αν δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο όπου θα πρέπει να αποπεμφθούν, τότε πρέπει να απομονωθούν ή να περιοριστούν. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, πρέπει να τους δοθεί μια θέση παράμερα, ώστε να μην μπορούν να επηρεάσουν τους άλλους. Αν συνεχίσουν να ψάχνουν επίμονα ευκαιρίες για να πουν ανοιχτά τη γνώμη τους και να επιτεθούν στους ανθρώπους, πρέπει να περιοριστούν —να τους απαγορευτεί να λένε άχρηστα πράγματα. Αν δεν γίνεται να περιοριστούν και βρίσκονται στα πρόθυρα της έκρηξης ή της αντίστασης, πρέπει να αποπεμφθούν άμεσα. Όταν, δηλαδή, δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να περιοριστούν και λένε: «Με ποια αιτιολογία περιορίζεις αυτά που λέω; Γιατί όλοι οι άλλοι παίρνουν τον λόγο για πέντε λεπτά κι εγώ μόνο για ένα;» —όταν κάνουν συνεχώς τέτοιες ερωτήσεις, αυτό σημαίνει ότι πρόκειται να αντισταθούν. Όταν είναι έτοιμοι να αντισταθούν, δεν γίνονται προκλητικοί; Δεν προσπαθούν να δημιουργήσουν προβλήματα, να προκαλέσουν αναταραχή; Δεν πρόκειται σύντομα να αναστατώσουν την εκκλησιαστική ζωή; Πρόκειται σύντομα να αποκαλύψουν ποιοι πραγματικά είναι· έχει έρθει η ώρα να αντιμετωπιστούν: Πρέπει γρήγορα να απομακρυνθούν. Είναι λογικό κάτι τέτοιο; Είναι, ναι. Στ’ αλήθεια, δεν είναι εύκολο να διασφαλιστεί ότι η πλειοψηφία μπορεί να βιώσει μια κανονική εκκλησιαστική ζωή την ώρα που κάθε είδους κακοί άνθρωποι, πονηρά πνεύματα, σιχαμεροί δαίμονες και «εξαιρετικά ταλέντα» προσπαθούν να τα χαλάσουν όλα. Έχουμε το περιθώριο να μην τους περιορίσουμε; Κάποια «εξαιρετικά ταλέντα» αρχίζουν να μειώνουν τους άλλους και να τους επιτίθενται με το που θα ανοίξουν το στόμα τους —αν φοράς γυαλιά ή αν δεν έχεις και πολλά μαλλιά, σου επιτίθενται· αν μοιράζεσαι τη βιωματική μαρτυρία σου στις συναθροίσεις ή αν κάνεις τα καθήκοντά σου με δυναμισμό και υπευθυνότητα, σου επιτίθενται και σε κρίνουν· αν έχεις πίστη στον Θεό μέσα στις δοκιμασίες, αν είσαι αδύναμος ή αν κατανικάς τις οικογενειακές δυσκολίες με την πίστη σου, χωρίς να παραπονιέσαι για τον Θεό, σου επιτίθενται. Τι σημαίνει «επίθεση» σ’ αυτό το πλαίσιο; Σημαίνει πως, ό,τι κι αν κάνουν οι άλλοι, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι· νιώθουν διαρκώς δυσαρέσκεια, όλο ψάχνουν για ανύπαρκτα ψεγάδια, προσπαθούν συνεχώς να κατηγορήσουν άλλους ανθρώπους για πράγματα και τίποτα απ’ όσα κάνουν οι άλλοι δεν τους φαίνεται ποτέ σωστό. Ακόμα κι αν συναναστραφείς πάνω στην αλήθεια και αντιμετωπίσεις τα θέματα σύμφωνα με τις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού, εκείνοι θα το ψειρίσουν και θα ασκήσουν κριτική, θα βρουν ψεγάδι σε όλα όσα κάνεις. Προκαλούν επίτηδες φασαρίες και όλοι είναι υποψήφια θύματα των επιθέσεών τους. Κάθε φορά που εμφανίζεται στην εκκλησία ένας τέτοιος άνθρωπος, πρέπει να τον χειρίζεστε· αν εμφανιστούν δύο, τότε πρέπει να τους χειριστείτε και τους δύο —κι αυτό επειδή η ζημιά που προκαλούν στην εκκλησιαστική ζωή είναι σημαντική, προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας, πράγμα που έχει πολύ σοβαρές συνέπειες.

Β. Τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης όσων επιτίθενται συχνά στους άλλους

Σήμερα, συναναστραφήκαμε πάνω σε αρκετές πτυχές που σχετίζονται με το θέμα των αμοιβαίων επιθέσεων και των λογομαχιών. Καταλάβατε τη φύση των εκδηλώσεων που εμφανίζουν τα διάφορα είδη ανθρώπων που εντάσσονται σε καθεμιά από αυτές τις πτυχές; Ας ξεκινήσουμε από όσους έχουν την τάση να επιτίθενται στους άλλους· έχουν αυτοί οι άνθρωποι τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης; (Όχι.) Πώς εκδηλώνεται αυτή η έλλειψη λογικής; Ποιες στάσεις και ποιες αρχές έχουν αυτοί απέναντι στους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα; Ποιες μεθόδους και στάσεις επιλέγουν για να αντιμετωπίσουν διάφορους ανθρώπους και διάφορα γεγονότα και πράγματα; Για παράδειγμα, το ότι τους αρέσει πολύ να τσακώνονται για το τι είναι σωστό και τι λάθος —δεν είναι αυτή μία από τις στάσεις που υιοθετούν απέναντι στους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα; (Ναι.) Το ότι τους αρέσει πολύ να τσακώνονται για το τι είναι σωστό και τι λάθος σημαίνει ότι προσπαθούν να ξεκαθαρίσουν τι είναι σωστό και τι λάθος σε όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα, χωρίς να σταματούν μέχρι να ξεκαθαρίσει το θέμα και να γίνει κατανοητό ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, ενώ εμμένουν πεισματικά σε πράγματα άνευ ουσίας. Τι νόημα έχει να συμπεριφέρεται κανείς έτσι; Είναι τελικά σωστό να διαφωνεί κανείς για το τι είναι σωστό και τι λάθος; (Όχι.) Πού είναι το λάθος; Έχει κάποια σχέση αυτό με την άσκηση της αλήθειας; (Δεν έχει καμία σχέση.) Γιατί λες ότι δεν έχει καμία σχέση; Όταν διαφωνεί κανείς για το τι είναι σωστό και τι λάθος δεν τηρεί τις αλήθεια-αρχές και δεν συζητά ούτε συναναστρέφεται σχετικά με τις αλήθεια-αρχές· αντίθετα, οι άνθρωποι μιλούν συνεχώς για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος είναι σωστός και ποιος κάνει λάθος, ποιος έχει το δίκιο με το μέρος του και ποιος όχι, ποιος έχει καλή λογική και ποιος όχι, ποια πλευρά εκφράζει υψηλότερα δόγματα· αυτά είναι που εξετάζουν. Όταν ο Θεός υποβάλλει τους ανθρώπους σε δοκιμασίες, εκείνοι προσπαθούν συνεχώς να διαφωνήσουν μαζί Του και παρουσιάζουν συνεχώς τον έναν ή τον άλλο λόγο. Συζητά ο Θεός τέτοια πράγματα μαζί σου; Ρωτάει ο Θεός ποιο είναι το πλαίσιο; Ρωτάει ο Θεός ποιοι είναι οι λόγοι και οι αιτίες σου; Δεν το κάνει. Ο Θεός ρωτάει αν έχεις στάση υποταγής ή αντίστασης όταν σε υποβάλλει σε δοκιμασίες. Ο Θεός ρωτάει αν καταλαβαίνεις ή όχι την αλήθεια, αν είσαι ή δεν είσαι υποτακτικός. Αυτό είναι το μόνο που ρωτάει ο Θεός, τίποτε άλλο. Ο Θεός δεν σε ρωτάει τι ευθύνεται για την έλλειψη υποταγής σου, δεν εξετάζει αν έχεις καλό λόγο —δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη τέτοια πράγματα. Ο Θεός εξετάζει μόνο αν είσαι ή δεν είσαι υποτακτικός. Ανεξάρτητα από το περιβάλλον διαβίωσής σου και από το πλαίσιο, ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά μόνο αν υπάρχει υποταγή στην καρδιά σου, αν έχεις στάση υποταγής· ο Θεός δεν συζητάει μαζί σου για το σωστό και το λάθος· ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για το ποιοι είναι οι λόγοι σου. Ο Θεός ενδιαφέρεται μόνο για το αν είσαι πραγματικά υποτακτικός· αυτό είναι το μόνο που σε ρωτάει ο Θεός. Δεν αποτελεί αυτό μια αλήθεια-αρχή; Έχουν στην καρδιά τους τις αλήθεια-αρχές οι άνθρωποι που τους αρέσει πολύ να τσακώνονται για το τι είναι σωστό και τι λάθος και που τους αρέσει πολύ να εμπλέκονται σε λογομαχίες; (Όχι.) Γιατί όχι; Έχουν δώσει ποτέ σημασία στις αλήθεια-αρχές; Τις έχουν επιδιώξει ποτέ; Τις έχουν αναζητήσει ποτέ; Δεν έχουν δώσει ποτέ καμία προσοχή σ’ αυτές ούτε τις έχουν επιδιώξει και αναζητήσει· απουσιάζουν εντελώς από την καρδιά τους. Ως αποτέλεσμα, μπορούν να ζουν μόνο μέσα σε ανθρώπινες αντιλήψεις, το μόνο που υπάρχει στην καρδιά τους είναι το σωστό και το λάθος, το ορθό και το λανθασμένο, προφάσεις, λόγοι, σοφιστείες και επιχειρήματα, και αμέσως μετά επιτίθενται, κρίνουν και καταδικάζουν ο ένας τον άλλον. Η διάθεση τέτοιων ανθρώπων είναι ότι τους αρέσει να διαφωνούν για το σωστό και το λάθος, να κρίνουν και να καταδικάζουν τους άλλους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία αγάπη ή αποδοχή για την αλήθεια, είναι ικανοί να προσπαθήσουν να διαφωνήσουν με τον Θεό, ακόμη και να κρίνουν τον Θεό και να Τον αψηφήσουν. Τελικά, θα καταλήξουν να τιμωρηθούν.

Αναζητούν, άραγε, την αλήθεια, όσοι τους αρέσει να λογομαχούν για το τι είναι σωστό και τι λάθος; Αναζητούν τις προθέσεις του Θεού, τις απαιτήσεις του Θεού ή τις αλήθεια-αρχές που πρέπει να γίνονται πράξη σε αυτές τις καταστάσεις μέσω των ανθρώπων, των γεγονότων και των πραγμάτων που συναντούν μέσα σ’ αυτές; Όχι. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις, τείνουν να μελετούν το «πώς ήταν αυτό το γεγονός» ή το «πώς είναι αυτός ο άνθρωπος». Τι είναι αυτή η συμπεριφορά; Δεν είναι αυτό που οι άνθρωποι συχνά αποκαλούν «ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα»; Επιχειρηματολογούν σχετικά με τις δικαιολογίες των ανθρώπων και την πορεία των γεγονότων, επιμένουν να διευκρινίζουν αυτά τα πράγματα, δεν αναφέρουν, όμως, σε ποιο μέρος της διαδικασίας αυτών των περίπλοκων καταστάσεων αναζήτησαν την αλήθεια, κατανόησαν την αλήθεια ή διαφωτίστηκαν. Δεν έχουν αυτές τις εμπειρίες και τις μεθόδους άσκησης. Απλώς λένε και ξαναλένε: «Προφανώς εμένα στοχοποίησες με εκείνο το ζήτημα, εμένα πρόσβαλες. Νομίζεις πως είμαι τόσο χαζός που δεν το κατάλαβα; Γιατί να με προσβάλεις; Εγώ δεν σε πρόσβαλα· εσύ γιατί να με στοχοποιήσεις; Αφού με στοχοποιείς, δεν θα μασήσω τα λόγια μου! Έκανα πολλή υπομονή μαζί σου, αλλά η υπομονή μου έχει και τα όριά της. Μη νομίζεις ότι είναι εύκολο να με κάνεις ό,τι θέλεις· δεν σε φοβάμαι!» Προσκολλώνται σ’ αυτά τα θέματα, παρουσιάζουν ασταμάτητα τις αιτιολογήσεις τους, εμμένουν στο σωστό και το λάθος, την ορθότητα και το σφάλμα του ζητήματος, όμως οι υποτιθέμενες αιτιολογήσεις τους δεν συμβαδίζουν καθόλου με την αλήθεια, ενώ ούτε μία λέξη τους δεν συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις του Θεού. Εμμένουν στους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα σε βαθμό που οι άλλοι τελικά τους βαριούνται και κανένας δεν είναι διατεθειμένος να τους ακούσει, όμως οι ίδιοι δεν κουράζονται ποτέ να μιλούν γι’ αυτά τα πράγματα, μιλούν γι’ αυτά όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, σαν να είναι δαιμονισμένοι. Αυτό λέγεται ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα, και κάθετη άρνηση για την αναζήτηση της αλήθειας. Το δεύτερο χαρακτηριστικό των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες είναι η ιδιαίτερη αδυναμία τους για την ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα. Αγαπούν την αλήθεια όσοι έχουν ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα; (Όχι.) Δεν αγαπούν την αλήθεια, είναι προφανές αυτό. Μήπως, τότε, αυτά τα άτομα κατανοούν την αλήθεια; Γνωρίζουν τι πραγματικά είναι η αλήθεια για την οποία μιλάει ο Θεός; Κρίνοντας από την εξωτερική τους συμπεριφορά, δηλαδή την ασταμάτητη εμμονή τους με τους ανθρώπους και τα πράγματα, γνωρίζουν τι πραγματικά είναι η αλήθεια; Είναι σαφές ότι δεν το γνωρίζουν. Ποια ιδέα τιμούν ευλαβικά; Την ιδέα πως δίκιο έχει αυτός που λέει τα πιο καλά αιτιολογημένα λόγια, πως έχει το δίκιο με το μέρος του όποιος κάνει πράξεις έντιμες που μπορούν να τις δουν όλοι, πως έχει το δίκιο με το μέρος του όποιος ενεργεί σύμφωνα με την ηθική, τη δεοντολογία και την παραδοσιακή κουλτούρα, κερδίζοντας την έγκριση της πλειοψηφίας. Κατά την άποψή τους, αυτό το «δίκιο» αντιπροσωπεύει την αλήθεια, οπότε μπορούν να έχουν ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα εντελώς απροκάλυπτα και δεν σταματούν ποτέ να εμμένουν σε αυτά τα ζητήματα. Πιστεύουν ότι η αιτιολόγηση ισούται με το να κατέχει κανείς την αλήθεια —δεν είναι πολύ προβληματικό αυτό; Λένε κάποιοι: «Ούτε διατάραξα ούτε αναστάτωσα το έργο της εκκλησίας, δεν εκμεταλλεύομαι τους άλλους, δεν μου αρέσει να κλέβω τους άλλους και δεν είμαι νταής· δεν είμαι κακός άνθρωπος». Το υπονοούμενο εδώ είναι ότι είσαι ένας άνθρωπος που κάνει πράξη την αλήθεια, ότι κατέχεις την αλήθεια; Μεγάλο ποσοστό όσων έχουν ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα πιστεύουν πως οι ίδιοι είναι ακέραιοι άνθρωποι και, συνεπώς, δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τις φήμες, ενώ θεωρούν πως είναι έντιμοι και αξιοσέβαστοι άνθρωποι που δεν θα κολάκευαν ποτέ τους άλλους. Γι’ αυτό, όταν έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις, έχουν την τάση να διαφωνούν και να λογομαχούν, ενώ επιμένουν να αποδείξουν με αυτά τα μέσα ότι η αιτιολόγησή τους είναι σωστή. Πιστεύουν πως, αν η αιτιολόγησή τους είναι ακλόνητη και μπορέσουν να την παρουσιάσουν ανοιχτά, κι αν η πλειοψηφία συμφωνήσει μαζί της, τότε οι ίδιοι κατέχουν την αλήθεια. Και ποια είναι η δική τους «αλήθεια»; Με βάση ποιο πρότυπο μετριέται; Νομίζετε πως άνθρωποι σαν κι αυτούς μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια; (Όχι.) Συνεπώς, έχουν διαρκώς ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα και εμμένουν ξεροκέφαλα σε όλα αυτά. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια, κι έτσι λένε πάντα: «Εγώ δεν σε πρόσβαλα. Εσύ γιατί με στοχοποιείς διαρκώς; Έχεις άδικο που με στοχοποιείς!» Πιστεύουν το εξής: «Αφού εγώ δεν σε πρόσβαλα, δεν πρέπει να μου φέρεσαι έτσι. Εφόσον μου φέρεσαι έτσι, θα σε εκδικηθώ, θα προβώ σε αντίποινα —και τα αντίποινά μου είναι νόμιμη αυτοάμυνα, είναι κάτι θεμιτό. Αυτή είναι η αλήθεια-αρχή. Γι’ αυτό και όσα κάνεις εσύ δεν συνάδουν με τις αλήθεια-αρχές, αλλά όσα κάνω εγώ συνάδουν. Θα εμμείνω, λοιπόν, σ’ αυτό το ζήτημα, θα φέρνω συνέχεια την κουβέντα σ’ αυτό το θέμα και θα αναφέρω διαρκώς εσένα!» Πιστεύουν πως η ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα συνάδει με τις αλήθεια-αρχές —αλλά δεν είναι ένα τεράστιο λάθος αυτό; Είναι πράγματι τεράστιο λάθος κι αυτοί έχουν αποπροσανατολιστεί. Η ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα από το να κάνει κανείς πράξη την αλήθεια. Αυτό είναι το δεύτερο πρόβλημα της ανθρώπινης φύσης αυτών των ατόμων: Έχουν ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα. Με τι σχετίζονται τα προβλήματα της ανθρώπινης φύσης; Δεν σχετίζονται με τη φύση κάποιου; Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν πολλά χρόνια στον Θεό, αλλά δεν κατανοούν την αλήθεια, ενώ νομίζουν πως οι όροι που γνωρίζουν —όπως το να είναι κανείς ξεκάθαρος και έντιμος, χρηστός και ειλικρινής, ευθύς και πρόθυμος να μιλήσει, ντόμπρος και ακέραιος και ούτω καθεξής— είναι θεμελιώδη στοιχεία διαγωγής, ενώ θεωρούν πως αυτά τα πράγματα είναι οι αλήθεια-αρχές. Αυτή η άποψη είναι βαθιά λανθασμένη.

Οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και έχουν την τάση να συμμετέχουν σε λογομαχίες δεν έχουν κανονική ανθρώπινη φύση. Η πρώτη πτυχή αυτού του θέματος είναι το να αρέσει πολύ σε κάποιον να λογομαχεί για το τι είναι σωστό και τι λάθος· η δεύτερη είναι η ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα. Ποια είναι η τρίτη πτυχή; Η πλήρης άρνησή τους να αποδεχθούν την αλήθεια, έτσι δεν είναι; Δεν μπορούν να αποδεχθούν ούτε μία σωστή δήλωση. Σκέφτονται: «Ακόμα κι αν είναι σωστά όσα λες, πρέπει και πάλι να με βοηθήσεις να σώσω την εικόνα μου, πρέπει να μιλάς με τακτ και να μην με πληγώνεις. Αν τα λόγια σου είναι δηκτικά και θα μπορούσαν να βλάψουν την εικόνα μου, τότε πρέπει να μου τα πεις κατ’ ιδίαν. Δεν πρέπει να με βλάψεις μπροστά σε πολλούς ανθρώπους, χωρίς να σε νοιάζει η υπερηφάνεια μου και χωρίς να μου προσφέρεις τρόπο διαφυγής από αυτήν τη δύσκολη και ντροπιαστική θέση. Επιπλέον, όσα λες είναι λάθος, άρα πρέπει να προβώ σε αντίποινα!» Σε πιο σοβαρά περιστατικά, τέτοιου είδους άνθρωποι αντιστέκονται: «Όσο σωστά κι αν είναι τα λόγια σου, δεν πρόκειται να τα αποδεχθώ! Δεν υπάρχει πρόβλημα να μιλήσεις για οποιονδήποτε άλλον, αλλά δεν είναι εντάξει να βάζεις εμένα στο στόχαστρο, ακόμα κι αν έχεις δίκιο!» Ακόμα κι όταν διαβάζουν τα λόγια του Θεού, αν διαισθανθούν πως τα λόγια του Θεού τούς βάζουν στο στόχαστρο ή τους εκθέτουν, τότε νιώθουν αποστροφή γι’ αυτά τα λόγια και δεν είναι διατεθειμένοι να τα ακούσουν —απλώς δεν μπορούν να λογομαχήσουν με τον Θεό, αφού έχουν μπροστά τους μόνο τα λόγια Του. Αν κάποιος τους επισημάνει τα θέματα ή την κατάστασή τους κατά πρόσωπο ή τα αναφέρει άθελά του και χωρίς να θέλει να τους στοχοποιήσει, εκείνοι είναι ικανοί να προβούν σε αντίποινα και να ξεκινήσουν λογομαχίες. Δεν σημαίνει αυτό ότι τέτοια άτομα αρνούνται κατηγορηματικά να αποδεχθούν την αλήθεια; (Ναι.) Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση-ουσία τους: η πλήρης άρνηση της αποδοχής της αλήθειας. Έτσι, ό,τι περιεχόμενο κι αν έχουν οι λογομαχίες τους ή όπου κι αν συμβαίνουν, η ανθρώπινη φύση τέτοιων ανθρώπων είναι ξεκάθαρη. Δεν κατανοούν την αλήθεια, ενώ, ακόμα κι αν κατανοήσουν όσα λέγονται κατά τη διάρκεια των κηρυγμάτων, δεν αποδέχονται την αλήθεια· συνεχίζουν να εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και συμμετέχουν συνεχώς σε λογομαχίες ή έχουν την τάση να επιτίθενται συχνά στους άλλους. Κρίνοντας από αυτές τους τις εκδηλώσεις, τι είδους άνθρωποι είναι; Κατ’ αρχάς, είναι άνθρωποι που αγαπούν την αλήθεια; Είναι άτομα που μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια όταν την κατανοήσουν; (Όχι.) Όταν εντοπίζουν προβλήματα, μπορούν να αναζητήσουν την αλήθεια για να τα επιλύσουν; (Όχι.) Όταν έχουν μέσα τους αντιλήψεις, καθώς και προκαταλήψεις ή προσωπικές γνώμες σχετικά με τους άλλους, μπορούν να πάρουν πρωτοβουλία και να τις βάλουν στην άκρη για να αναζητήσουν την αλήθεια; (Όχι.) Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι εμφανές ότι όλοι όσοι είναι επιρρεπείς στις επιθέσεις προς τους άλλους και στην εμπλοκή σε λογομαχίες δεν είναι καλά άτομα, αν δει κανείς όλα αυτά που δεν είναι σε θέση να κάνουν. Κρίνοντας από τις διάφορες εκδηλώσεις τους, δεν αγαπούν την αλήθεια και δεν είναι διατεθειμένα να την αναζητήσουν. Σε ζητήματα που αφορούν την αλήθεια, όποιες μεροληπτικές ή εσφαλμένες απόψεις κι αν αναπτύξουν, παραμένουν αυτάρεσκα και δεν αναζητούν καθόλου την αλήθεια, ενώ, ακόμα κι όταν τους γίνεται σαφής συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, αρνούνται να την αποδεχθούν και, φυσικά, δεν είναι διατεθειμένα να την κάνουν πράξη. Την ίδια στιγμή, αυτά τα άτομα εμφανίζουν μια ακόμα πιο απεχθή εκδήλωση: Αφού αποκτήσουν μια κάποια κατανόηση για μερικά λόγια και δόγματα, χρησιμοποιούν αυτά τα μεγαλόστομα δόγματα που κατανοούν για να επιτεθούν, να κρίνουν και να καταδικάσουν αυθαίρετα τους άλλους, ακόμα και για να περιορίσουν και να ελέγξουν τους άλλους. Αν δεν κατορθώσουν να σε καθυποτάξουν με τις κρίσεις και τις καταδίκες τους, θα σκεφτούν κάθε πιθανό τρόπο για να σε περιορίσουν με κούφιες θεωρίες. Αν και πάλι δεν υποκύψεις, θα καταφύγουν σε ακόμα πιο ποταπές και τρομερές μεθόδους για να σου επιτεθούν, μέχρι να υποκύψεις σ’ αυτούς, να γίνεις αδύναμος και αρνητικός ή ν’ αρχίσεις να τους θαυμάζεις και να γίνεις υποχείριό τους —τότε θα νιώσουν ικανοποίηση. Επομένως, με βάση τις συμπεριφορές, τις εκδηλώσεις και τη στάση αυτών των ατόμων απέναντι στην αλήθεια, τι είδους άνθρωποι είναι; Αρνούνται κατηγορηματικά να αποδεχθούν την αλήθεια —αυτή είναι η στάση τους απέναντι στην αλήθεια. Και τι γίνεται με την ανθρώπινη φύση τους; Η πλειοψηφία αυτών των ατόμων είναι κακοί άνθρωποι· με μια συντηρητική εκτίμηση, είναι κακοί σε ποσοστό τουλάχιστον 90%. Στους κακούς ανθρώπους αρέσει να διευκρινίζουν σε κάθε ζήτημα τι είναι σωστό και τι λάθος, αλλιώς δεν ησυχάζουν, και έχουν συνεχώς μια τέτοια τάση. Επιπλέον, όταν οι κακοί άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις, εμμένουν στους ανθρώπους και τα πράγματα και έχουν ασταμάτητη εμμονή με αυτά, παρουσιάζουν διαρκώς τις αιτιολογήσεις τους, προσπαθώντας συνεχώς να κάνουν τους πάντες να συμφωνήσουν μαζί τους και να τους υποστηρίξουν, ενώ λένε πως εκείνοι έχουν δίκιο και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να πει τίποτα κακό γι’ αυτούς. Επίσης, όταν οι κακοί άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις, ψάχνουν συνεχώς ευκαιρίες να αιχμαλωτίσουν και να ελέγξουν τους ανθρώπους. Ποια μέθοδο χρησιμοποιούν για να ελέγξουν τους ανθρώπους; Καταδικάζουν τους πάντες, κάνουν κάθε άλλον άνθρωπο να πιστέψει πως είναι ανεπαρκής, πως έχει προβλήματα και ψεγάδια και πως είναι κατώτερος από αυτούς τους κακούς ανθρώπους. Μετά απ’ αυτό, οι κακοί άνθρωποι νιώθουν ευχαρίστηση και ευτυχία. Όταν πια βγάλουν όλους τους άλλους νοκ άουτ και μείνουν όρθιοι μόνο εκείνοι, δεν τους έχουν πάρει όλους υπό τον έλεγχό τους; Ο σκοπός που επιτυγχάνουν ελέγχοντας τους ανθρώπους είναι να καταδικάσουν τους πάντες και να τους μειώσουν, κάνοντας τους πάντες να πιστέψουν πως είναι ανίκανοι, να γίνουν αρνητικοί και αδύναμοι, να χάσουν την πίστη τους στα λόγια του Θεού και στην αλήθεια, να χάσουν την πίστη τους στον ίδιο τον Θεό και να μην έχουν μονοπάτι ν’ ακολουθήσουν. Μετά απ’ όλα αυτά, οι κακοί άνθρωποι νιώθουν ευτυχία και ικανοποίηση. Αν εξετάσει κανείς αυτές τις πτυχές, δεν είναι σαφές ότι οι κακοί άνθρωποι αποτελούν την πλειοψηφία των ατόμων αυτού του είδους; Κοιτάξτε ποιοι τύποι ανθρώπων έχουν συνεχώς την τάση να επιτίθενται στους άλλους όταν βρίσκονται σε μια ομάδα, είτε κατά πρόσωπο είτε πίσω από την πλάτη τους, χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους για να επιτεθούν στους άλλους —άνθρωποι σαν κι αυτούς είναι κακοί. Αυτά τα άτομα δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια ούτε συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια, ενώ συχνά εκμεταλλεύονται μια κατάσταση για να καυχηθούν πως είναι καλοί άνθρωποι, πως ό,τι κάνουν είναι δικαιολογημένο και βάσιμο και πως συμπεριφέρονται με έντιμο και ακέραιο τρόπο —καυχιούνται συνεχώς πως είναι σωστοί και έντιμοι άνθρωποι, άτομα ντόμπρα και δίκαια. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μαρτυρούν ποτέ ούτε για την αλήθεια ούτε για τα λόγια του Θεού· τους αρέσει μόνο να έχουν ασταμάτητη εμμονή με τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και να παρουσιάζουν τις δικές τους αιτιολογήσεις. Πρόθεση και σκοπός τους είναι να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν πως οι ίδιοι είναι καλοί άνθρωποι και πως κατανοούν τα πάντα. Όσον αφορά όσους συχνά εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες στην εκκλησία, είτε πρόκειται γι’ αυτούς που ξεκινούν τις επιθέσεις είτε γι’ αυτούς που τις δέχονται, αν η εκκλησιαστική ζωή διαταράσσεται και αναστατώνεται, τότε οι περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να βγουν μπροστά για να τους προειδοποιήσουν και να τους περιορίσουν. Δεν πρέπει να δοθεί σ’ αυτούς τους ανθρώπους χρόνος για να βγαίνουν εκτός ελέγχου και να κάνουν κακά πράγματα ούτε να τους επιτραπεί να επηρεάζουν τους άλλους, εκτονώνοντας την προσωπική τους εμπάθεια και παίρνοντας εκδίκηση για τις προσωπικές μνησικακίες και τον παροδικό θυμό τους. Φυσικά, οι επικεφαλής της εκκλησίας πρέπει κι αυτοί να εκπληρώνουν ευσυνείδητα τις ευθύνες τους, περιορίζοντας αποτελεσματικά αυτούς τους ανθρώπους ώστε να μη διαταράσσουν και να μην αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή και προστατεύοντας την πλειοψηφία των ανθρώπων από την αναστάτωση. Όταν οι άνθρωποι εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες, οι επικεφαλής της εκκλησίας πρέπει να μπορούν να τους σταματήσουν και να τους περιορίσουν εγκαίρως. Αν η προσπάθεια να τους σταματήσουν και να τους περιορίσουν δεν λύσει το πρόβλημα, αν εκείνοι συνεχίσουν να επιτίθενται ο ένας στον άλλον και να μπλέκουν σε λογομαχίες, αναστατώνοντας τους άλλους, κι αν συνεχίσουν να προκαλούν ζημιά στην εκκλησιαστική ζωή, τότε άτομα σαν κι αυτά πρέπει να αποπεμφθούν ή να αποβληθούν. Αυτή είναι η ευθύνη των επικεφαλής της εκκλησίας.

Έχουμε συναναστραφεί πολύ σχετικά με τις συμπεριφορές και τις εκδηλώσεις όσων εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες. Επίσης, μόλις συναναστραφήκαμε πάνω στην ανθρώπινη φύση τους και την αναλύσαμε εν συντομία, πράγμα που θα σας δώσει τη δυνατότητα να αποκτήσετε μεγαλύτερη διάκριση γι’ αυτούς, ενώ θα δώσει στους περισσότερους από εσάς τη δυνατότητα να καταλάβετε τι συμβαίνει και να τους διακρίνετε εγκαίρως όταν μιλούν και ενεργούν. Όσο καλύτερα κατανοήσετε και γνωρίσετε την ουσία αυτών των ανθρώπων τόσο πιο γρήγορα θα μπορείτε να τους διακρίνετε και, κατά συνέπεια, θα σας αναστατώνουν όλο και λιγότερο. Οι περισσότεροι από εσάς λογικά έχετε κατανοήσει ξεκάθαρα πώς βλάπτουν την εκκλησιαστική ζωή και τον εκλεκτό λαό του Θεού όσοι εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες. Άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν αυτοκριτική ούτε να σταματήσουν να τσακώνονται. Αν δεν αντιμετωπιστούν και δεν αποπεμφθούν άμεσα, θα προκαλούν συνεχώς διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή. Συνεπώς, ο χειρισμός και η αποπομπή τέτοιων ανθρώπων είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος του έργου των επικεφαλής της εκκλησίας και δεν πρέπει να παραβλέπεται.

5 Ιουνίου 2021