Λόγια του Παντοδύναμου Θεού των εσχάτων ημερών

Το γεγονός ότι χειρίζονται τα πράγματα τόσο επιπόλαια και ανεύθυνα οφείλεται σε κάτι που υπάρχει μέσα σε μια διεφθαρμένη διάθεση: Αυτό που συχνά οι άνθρωποι αποκαλούν ποταπότητα. Καθετί που κάνουν, το κάνουν μέχρι εκεί που θεωρείται «πάνω-κάτω σωστό» και «στο περίπου εντάξει»· είναι μια στάση που χαρακτηρίζεται από «ίσως», «πιθανόν» και «τέσσερα στα πέντε». Ενεργούν επιπόλαια, είναι ικανοποιημένοι με το να κάνουν το ελάχιστο και με το να τα φέρνουν βόλτα μπλοφάροντας. Δεν βλέπουν τον λόγο να πάρουν τα πράγματα στα σοβαρά ή να είναι σχολαστικοί, πόσο μάλλον δε, να αναζητήσουν τις αλήθεια-αρχές. Δεν είναι αυτό στοιχείο μιας διεφθαρμένης διάθεσης; Πρόκειται για μια εκδήλωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Όχι. Είναι σωστό να πει κανείς πως πρόκειται για αλαζονεία και απόλυτα εύστοχο να το χαρακτηρίσει ως ακολασία· η μόνη, όμως, λέξη που μπορεί να το αποτυπώσει τέλεια είναι η εξής: «ποταπό». Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ποταπότητα μέσα τους, απλώς σε διαφορετικούς βαθμούς. Σε κάθε ζήτημα, θέλουν να ενεργούν επιπόλαια και τσαπατσούλικα, και σε όλα όσα κάνουν υπάρχει ένα ίχνος δόλου. Εξαπατούν τους άλλους όταν μπορούν, κόβουν δρόμο όταν έχουν τη δυνατότητα, εξοικονομούν χρόνο όταν μπορούν. Σκέφτονται από μέσα τους: «Εφόσον αποφεύγω να αποκαλυφθώ, δεν προκαλώ προβλήματα και δεν μου καταλογίζονται ευθύνες, τότε μπορώ να τα κουτσοβολέψω. Δεν χρειάζεται να κάνω πολύ καλή δουλειά —θέλει πάρα πολύ κόπο!» Τέτοιοι άνθρωποι δεν μαθαίνουν τίποτα στην εντέλεια και δεν αφοσιώνονται, ούτε υποφέρουν ούτε καταβάλλουν τίμημα στις μελέτες τους. Το μόνο που θέλουν είναι να εξετάζουν ένα αντικείμενο επιφανειακά, κι έπειτα αυτοαποκαλούνται ειδήμονες σε αυτό, πιστεύοντας ότι έχουν μάθει ό,τι χρειάζεται να γνωρίζουν, και κατόπιν στηρίζονται σε αυτό για να συνεχίσουν να τα κουτσοβολεύουν. Δεν πρόκειται για μια στάση που διατηρούν οι άνθρωποι απέναντι στους άλλους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα; Είναι καλή αυτή η στάση; Δεν είναι. Με απλά λόγια, «τα κουτσοβολεύουν». Αυτή η ποταπότητα υπάρχει σε όλη τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι με ποταπότητα στην ανθρώπινη φύση τους υιοθετούν την άποψη και τη στάση του «να τα κουτσοβολεύουν» σε οτιδήποτε κάνουν. Είναι σε θέση οι άνθρωποι αυτού του είδους να κάνουν σωστά το καθήκον τους; Όχι. Είναι σε θέση να κάνουν πράγματα σύμφωνα με την αρχή; Ακόμη πιο απίθανο.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)

Η λέξη «γλοιώδης» περιέχει πολλές σημασίες: το να είναι κανείς ευτελής, αχρείος, ποταπός, εγωιστής, ανήθικος, το να μη φέρεται σωστά, το να μην είναι ανοιχτός ή νομότυπος στις ενέργειές του, αλλά αντίθετα να ενεργεί με ύπουλο τρόπο, και να κάνει μόνο απρέπειες. Αυτές είναι οι διάφορες συμπεριφορές και εκδηλώσεις που παρουσιάζουν οι άνθρωποι που είναι γλοιώδεις. Ένας κανονικός άνθρωπος, για παράδειγμα, όταν θέλει να κάνει κάτι, εφόσον είναι ευπρεπές, το κάνει ανοιχτά· αν αυτό που θέλει να κάνει παραβιάζει τον νόμο, τότε το αφήνει και δεν το κάνει. Οι γλοιώδεις δεν είναι έτσι· θα πετύχουν τους σκοπούς τους ο κόσμος να χαλάσει, και θα εφαρμόσουν στρατηγικές για να αντιμετωπίσουν τους περιορισμούς του νόμου. Παρακάμπτουν τον νόμο και ψάχνουν τρόπους να πετύχουν τους σκοπούς τους, άσχετα με το αν οι ενέργειές τους συμφωνούν με τη δεοντολογία, την ηθική ή την ανθρώπινη φύση, και ανεξάρτητα από τις συνέπειες. Δεν τους νοιάζει τίποτα απ’ όλα αυτά· προσπαθούν μόνο να πετύχουν τους σκοπούς τους με κάθε μέσο. Αυτό σημαίνει να είναι κανείς «γλοιώδης». Όσοι είναι γλοιώδεις έχουν, άραγε, καθόλου ακεραιότητα ή αξιοπρέπεια; (Όχι.) Είναι ευγενείς ή είναι κατώτεροι; (Κατώτεροι.) Με ποιον τρόπο είναι κατώτεροι; (Η συμπεριφορά τους δεν έχει ένα βασικό πρότυπο ηθικής.) Σωστά, η συμπεριφορά ενός τέτοιου ανθρώπου δεν έχει ούτε βασικό πρότυπο ούτε αρχές· ένας τέτοιος άνθρωπος δεν λαμβάνει υπόψη τις συνέπειες και απλώς κάνει ό,τι θέλει. Δεν νοιάζεται για τον νόμο, για την ηθική, για το αν η συνείδησή του μπορεί να αποδεχθεί τις πράξεις του ή για το αν τον καταγγέλλει, τον κρίνει ή τον καταδικάζει κανείς. Τον αφήνουν αδιάφορο όλα αυτά και δεν έχει κανένα πρόβλημα, αρκεί να καρπώνεται οφέλη και να διασκεδάζει. Ενεργεί με τρόπο αχρείο, σκέφτεται με τρόπο ποταπό, και είναι και τα δύο επαίσχυντα. Αυτό σημαίνει να είναι κανείς γλοιώδης. […] Τι ακριβώς σημαίνει, λοιπόν, το να είναι κανείς γλοιώδης; Ποια είναι τα κύρια συμπτώματα και οι εκδηλώσεις του; Για να δούμε αν η σύνοψή Μου είναι ή δεν είναι ακριβής. Με τι ισοδυναμούν οι άνθρωποι που είναι γλοιώδεις; Ισοδυναμούν με ανήμερα, κακοαναθρεμμένα, άγρια ζώα, και οι κύριες εκδηλώσεις αυτού είναι η αλαζονεία, τα ζωώδη ένστικτα, η έλλειψη αυτοσυγκράτησης, οι απερίσκεπτες ενέργειες, η άρνηση της παραμικρής αποδοχής της αλήθειας, καθώς και το να κάνει κάποιος ό,τι θέλει, να μην ακούει κανέναν, να μην επιτρέπει σε κανέναν να τον διαχειριστεί, να τολμά να τα βάζει με τον οποιονδήποτε, και να μη λαμβάνει υπόψη του κανέναν άλλον. Πείτε Μου, είναι σοβαρές οι διάφορες εκδηλώσεις του να είναι κανείς γλοιώδης; (Ναι, είναι.) Αν μη τι άλλο, αυτή η διάθεση που χαρακτηρίζεται από αλαζονεία, έλλειψη λογικής και απερίσκεπτες ενέργειες είναι πολύ σοβαρή. Ακόμα κι αν ένας τέτοιος άνθρωπος δεν φαίνεται να κάνει κάτι που να κρίνει τον Θεό ή να εναντιώνεται σ’ Αυτόν, είναι πάρα πολύ πιθανό να κάνει κακό και να Του εναντιωθεί, λόγω της αλαζονικής του διάθεσης. Όλες οι ενέργειές του είναι αποκαλύψεις της διεφθαρμένης του διάθεσης. Όταν ένας άνθρωπος καταλήγει γλοιώδης σε έναν ορισμένο βαθμό, γίνεται ληστής και διάβολος, και οι ληστές και οι διάβολοι δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθούν την αλήθεια· μπορούν μόνο να καταστραφούν.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους

Πώς μπορεί κανείς να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στους ευγενείς και στους ευτελείς; Παρατηρήστε απλώς τη στάση και τις πράξεις τους απέναντι στο καθήκον τους, και δείτε πώς αντιμετωπίζουν τα πράγματα και πώς συμπεριφέρονται όταν προκύπτουν προβλήματα. Οι άνθρωποι με ακεραιότητα και αξιοπρέπεια είναι σχολαστικοί, ευσυνείδητοι κι επιμελείς σε ό,τι κάνουν, και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα. Οι άνθρωποι χωρίς ακεραιότητα και αξιοπρέπεια είναι απρόσεκτοι και τσαπατσούληδες σε ό,τι κάνουν, μονίμως σκαρώνουν κάποιο κόλπο, θέλουν πάντοτε απλώς να τα κουτσοβολεύουν. Όποια τεχνική κι αν μελετήσουν, δεν τη μαθαίνουν επιμελώς, δεν είναι σε θέση να τη μάθουν, κι όσο χρόνο κι αν δαπανούν για να τη μελετήσουν, παραμένουν παντελώς ανίδεοι. Πρόκειται γι’ ανθρώπους με τιποτένιο χαρακτήρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι επιπόλαιοι όταν κάνουν τα καθήκοντά τους. Ποια διάθεση εμπλέκεται εδώ; (Η ποταπότητα.) Πώς αντιμετωπίζουν το καθήκον τους οι ποταποί άνθρωποι; Είναι βέβαιο ότι δεν έχουν τη σωστή στάση απέναντί του, κι ασφαλώς το αντιμετωπίζουν επιπόλαια. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν κανονική ανθρώπινη φύση. Οι πολύ ποταποί άνθρωποι είναι σαν τα ζώα. Είναι όπως όταν έχεις έναν σκύλο για κατοικίδιο: Αν δεν τον έχεις από κοντά, θ’ αρχίσει να μασουλάει πράγματα και θα καταστρέψει όλα τα έπιπλα και τις συσκευές σου. Αυτό θα ήταν ζημιά. Οι σκύλοι είναι ζώα· δεν σκέφτονται ν’ αντιμετωπίσουν τα πράγματα με αγάπη και φροντίδα, και δεν μπορείς να έρθεις σ’ αντιπαράθεση μαζί τους· πρέπει απλώς να τους χειριστείς. Αν δεν το κάνεις, αλλά αφήσεις ένα ζώο να κάνει ό,τι θέλει και να προκαλεί αναστάτωση στη ζωή σου, αυτό δείχνει ότι λείπει κάτι από την ανθρώπινη φύση σου. Τότε, δεν διαφέρεις και πολύ από ένα ζώο. Ο δείκτης νοημοσύνης σου είναι πολύ χαμηλός —είσαι ένας άχρηστος. Πώς, λοιπόν, μπορείς να χειριστείς έναν σκύλο σωστά; Θα πρέπει να σκεφτείς έναν τρόπο να τον περιορίσεις εντός συγκεκριμένων παραμέτρων ή να τον κρατάς σε κλουβί και να τον αφήνεις να βγει δύο ή τρεις φορές την ημέρα σε προκαθορισμένες ώρες, για να κινείται αρκετά. Αυτό θα χαλιναγωγήσει τη συνήθειά του να μασάει τα πάντα και θα του δώσει ταυτόχρονα τη δυνατότητα ν’ ασκείται, ώστε να παραμείνει υγιής. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα χειριστείς σωστά τον σκύλο και ταυτόχρονα το περιβάλλον σου θα παραμείνει προστατευμένο. Αν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να χειριστεί τα πράγματα που αντιμετωπίζει και δεν έχει τη σωστή στάση, κάτι λείπει από την ανθρώπινη φύση του, η οποία δεν μπορεί ν’ ανταποκριθεί στο πρότυπο της κανονικής ανθρώπινης φύσης.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)

Οι ακόλαστοι και ασυγκράτητοι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα ίδια λόγια που χρησιμοποιούν οι συμμορίτες και οι χούλιγκαν του κόσμου των απίστων· τους αρέσει πάρα πολύ να μιμούνται την ομιλία και το ύφος των σταρ και των αρνητικών προσώπων της κοινωνίας, ενώ τα περισσότερα από τα λεγόμενά τους έχουν ένα ελεεινό ύφος που θυμίζει κάτι που θα έλεγε ένας χούλιγκαν ή ένας αλήτης. Για παράδειγμα, όταν ένας άπιστος έρχεται, χτυπάει την πόρτα και αρχίζει να ξεστομίζει περίεργες φράσεις, οι αδελφοί και οι αδελφές λένε: «Κάτι δεν πάει καλά. Για ποιον λόγο αυτός ο άνθρωπος μοιάζει με πράκτορα ή με κατάσκοπο;» Ναι μεν δεν μπορούν να είναι σίγουροι εκείνη τη στιγμή, αλλά το γεγονός αυτό προκαλεί ανησυχία στους περισσότερους. Ωστόσο, ο ακόλαστος και ασυγκράτητος μιλάει για να δημιουργήσει εντυπωσιασμό, και μάλιστα έχει και έναν αέρα. Λέει: «Πράκτορας; Δεν με φοβίζει εμένα! Γιατί να τον φοβηθώ; Αν εσείς φοβάστε, δεν είναι ανάγκη να βγείτε έξω. Πάω εγώ να δω τι συμβαίνει μ’ αυτόν». Κοιτάξτε τι θάρρος και τόλμη που έχει. Εσείς θα μιλούσατε με αυτόν τον τρόπο; (Όχι, δεν μιλάνε έτσι οι κανονικοί άνθρωποι· αυτά μοιάζουν με τα λόγια ενός συμμορίτη.) Οι συμμορίτες μιλούν με διαφορετικό τρόπο από τους κανονικούς ανθρώπους· είναι πάρα πολύ αυταρχικοί. Οι άνθρωποι μαθαίνουν τη γλώσσα του σιναφιού τους. Οι άνθρωποι της πιάτσας υιοθετούν συγκεκριμένα τη δημοφιλή αργκό της κοινωνίας, οι συμμορίτες και οι χούλιγκαν προτιμούν να μιλάνε τη δική τους αργκό, και οι δύσπιστοι είναι ακριβώς σαν τους άπιστους, λένε ό,τι λένε κι οι άπιστοι. Οι καλοί, οι αξιοπρεπείς και οι κόσμιοι νιώθουν αηδία και απέχθεια όταν ακούνε τον τρόπο που μιλάνε οι άπιστοι. Κανένας τους δεν προσπαθεί να μιμηθεί έναν τέτοιο τρόπο ομιλίας. Κάποιοι δύσπιστοι, ακόμα και μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια πίστης, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα των απίστων. Επιλέγουν σκόπιμα να μιλάνε μ’ αυτόν τον τρόπο, και μάλιστα κατά την ομιλία τους μιμούνται το φέρσιμο, τις εκφράσεις και τις χειρονομίες των απίστων, αλλά και τον τρόπο που κοιτάνε. Μπορούν άραγε τέτοιου είδους άνθρωποι να είναι ευχάριστοι στα μάτια των αδελφών της εκκλησίας; (Όχι.) Οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές τούς θεωρούν αντιπαθητικούς και νιώθουν αμήχανα όταν τους κοιτάζουν. Ο Θεός τι γνώμη, λέτε, να έχει γι’ αυτούς; (Τους απεχθάνεται.) Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: τους απεχθάνεται. Από αυτά που βιώνουν, από τις επιδιώξεις τους και από τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που σέβονται μέσα στην καρδιά τους, είναι φανερό ότι η ανθρώπινη φύση τους δεν περιέχει αξιοπρέπεια ή ευπρέπεια, και υπολείπεται κατά πολύ από την ευλάβεια και την ευπρέπεια των αγίων. Σπάνια ακούει κανείς από το στόμα τους τα λόγια που οφείλουν να λένε οι πιστοί ή οι άγιοι και λόγια εποικοδομητικά, τα οποία αποπνέουν ακεραιότητα και αξιοπρέπεια. Είναι απίθανο να πουν τέτοια λόγια. Αυτά που σέβονται, που φιλοδοξούν και επιδιώκουν μέσα στην καρδιά τους είναι εκ θεμελίων ασύμβατα με αυτά που πρέπει να επιδιώκουν και να φιλοδοξούν οι άγιοι, οπότε είναι δύσκολο να συγκρατήσουν εκείνα που βιώνουν εξωτερικά, αλλά και όσα λένε και πώς παρουσιάζονται. Ζητάει πολλά αν τους πει κανείς να συγκρατηθούν, να μην είναι ακόλαστοι ή ασύδοτοι και να είναι αξιοπρεπείς και κόσμιοι· πόσο μάλλον να ζήσουν σαν άτομα με ανθρώπινη φύση και λογική που καταλαβαίνουν την αλήθεια και εισέρχονται στην αλήθεια-πραγματικότητα. Δεν μπορούν καν να καταφέρουν να γίνουν κανονικοί άνθρωποι με ακεραιότητα και αξιοπρέπεια που ανταποκρίνονται στην ευπρέπεια των αγίων, τηρούν τους κανόνες και εμφανίζονται λογικοί προς τα έξω. Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος που πήγε στην επαρχία για να κηρύξει το ευαγγέλιο, και είδε ότι κάποιοι αδελφοί και αδελφές ήταν από φτωχές οικογένειες και ζούσαν σε ερείπια. Είπε σαρκαστικά και χλευαστικά: «Αυτό το σπίτι είναι ερείπιο, δεν κάνει για ανθρώπους· με το ζόρι είναι κατάλληλο για γουρούνια. Πρέπει να μετακομίσετε γρήγορα!» Οι αδελφοί και οι αδελφές απάντησαν: «Εύκολο είναι να φύγουμε από εδώ, αλλά ποιος θα μας δώσει άλλο σπίτι για να μείνουμε;» Μίλησε απερίσκεπτα και αυθαίρετα, είπε ό,τι του κατέβηκε στο κεφάλι χωρίς να σκεφτεί τις επιπτώσεις που μπορεί να είχε στους άλλους. Αυτό σημαίνει πως είχε ελεεινή φύση. Οι αδελφοί και οι αδελφές ρώτησαν: «Αν φύγουμε, ποιος θα μας δώσει σπίτι για να μείνουμε; Μήπως έχεις εσύ σπίτι;» Δεν είχε τι να απαντήσει. Καθώς έβλεπε ότι οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν δυσκολίες, έπρεπε, προτού μιλήσει, να μπορεί να αντιμετωπίσει τη δυσκολία τους. Τι συνέπειες έφερε το γεγονός ότι μίλησε απερίσκεπτα χωρίς να μπορεί να αντιμετωπίσει τη δυσκολία τους; Μήπως το πρόβλημα ήταν η υπερβολική ειλικρίνεια και ευθύτητα; Όχι βέβαια. Το πρόβλημα ήταν πως ήταν υπερβολικά ελεεινός. Ήταν ακόλαστος και ασυγκράτητος. Τέτοιοι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τίποτα απολύτως περί ακεραιότητας, αξιοπρέπειας, έγνοιας, ανεκτικότητας, φροντίδας, σεβασμού, κατανόησης, συμπόνιας, ευσπλαχνίας, ευσυνειδησίας, βοήθειας, και ούτω καθεξής. Αυτές τις ιδιότητες πρέπει να έχουν οι άνθρωποι, οι οποίες είναι απαραίτητες για την κανονική ανθρώπινη φύση. Εκείνοι, όμως, όχι μόνο δεν έχουν αυτές τις ιδιότητες, αλλά στις αλληλεπιδράσεις τους με τους άλλους, εφόσον δουν κάποιον να δυσκολεύεται, μπορούν ακόμα και να τον ειρωνευτούν, να τον γελοιοποιήσουν, να τον χλευάσουν και να τον περιγελάσουν· όχι μόνο είναι ανίκανοι να τον καταλάβουν ή να τον βοηθήσουν, αλλά του προκαλούν στενοχώρια, απελπισία, πόνο, μέχρι και μπελάδες. Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να διακρίνουν ξεκάθαρα και να υπομένουν κατ’ επανάληψη όσους είναι τόσο μα τόσο ελεεινοί. Νομίζετε ότι τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να μετανοήσουν ειλικρινά; Δεν νομίζω ότι είναι πιθανό. Με βάση τη φύση-ουσία τους, δεν αγαπούν την αλήθεια· πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, να αποδεχτούν το κλάδεμα και την πειθάρχηση; Οι άπιστοι, για να περιγράψουν ανθρώπους σαν κι αυτούς, χρησιμοποιούν όρους όπως ότι «κάνει το δικό του» ή «βαδίζει στο δικό του μονοπάτι ό,τι κι αν λένε οι άλλοι». Τι γελοία λογική είναι αυτή; Αυτά τα δήθεν διάσημα ρητά και οι ιδιωματισμοί θεωρούνται πολλές φορές θετικά πράγματα σ’ αυτήν την κοινωνία, γεγονός που διαστρεβλώνει τα γεγονότα και συγχέει το σωστό με το λάθος.

«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (25)

Πολλοί άνθρωποι εκτελούν τα καθήκοντά τους με επιπόλαιο τρόπο, χωρίς να τα παίρνουν ποτέ στα σοβαρά, σαν να δουλεύουν για άπιστους. Τα κάνουν όλα με έναν πρόχειρο, επιφανειακό, αδιάφορο κι ανεύθυνο τρόπο, λες και τα παίρνουν όλα στην πλάκα. Γιατί γίνεται αυτό; Είναι άπιστοι που κάνουν μια απλή δουλειά· δύσπιστοι που εκτελούν καθήκοντα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι υπερβολικά κατεργάρηδες· είναι ανήθικοι κι ασυγκράτητοι, και δεν διαφέρουν από τους άπιστους. Όταν κάνουν κάτι για τους ίδιους, δεν είναι σε καμία περίπτωση επιπόλαιοι. Γιατί, λοιπόν, δεν είναι καθόλου σοβαροί και επιμελείς όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους; Ό,τι κι αν κάνουν, όποιο καθήκον κι αν εκτελούν, χαρακτηρίζεται από ένα παιχνιδιάρικο και σκανταλιάρικο ύφος. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα επιπόλαιοι και κάπως δόλιοι. Έχουν ανθρώπινη φύση; Είναι βέβαιο πως δεν έχουν ούτε ανθρώπινη φύση, ούτε το παραμικρό ψήγμα συνείδησης και λογικής. Χρειάζονται μόνιμη επίβλεψη κι εποπτεία, λες και είναι άγρια γαϊδούρια ή άγρια άλογα. Εξαπατούν και κοροϊδεύουν τον οίκο του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι πιστεύουν πραγματικά σε Αυτόν; Δαπανούν τον εαυτό τους γι’ Αυτόν; Είναι βέβαιο πως υπολείπονται ως προς αυτό και δεν έχουν τα προσόντα να κάνουν μια απλή δουλειά. Αν προσλαμβάνονταν από οποιονδήποτε άλλο, θα απολύονταν μέσα σε λίγες μέρες. Είναι απολύτως σωστό να πούμε πως στον οίκο του Θεού είναι απλοί δουλευτές και συμβασιούχοι, και μπορούν μόνο να αποκλειστούν. Πολλοί άνθρωποι είναι συχνά επιπόλαιοι κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Ακόμα κι όταν κλαδεύονται, αρνούνται να αποδεχτούν την αλήθεια, υποστηρίζοντας πεισματικά τη θέση τους. Διαμαρτύρονται, μάλιστα, πως ο οίκος του Θεού τούς φέρεται άδικα και δεν τους δείχνει έλεος κι ανεκτικότητα. Δεν είναι παράλογο αυτό; Για να το θέσω πιο αντικειμενικά, η διάθεσή τους είναι αλαζονική κι εκείνοι δεν έχουν ούτε ίχνος συνείδηση και λογική. Αυτοί που πιστεύουν πραγματικά στον Θεό πρέπει να μπορούν τουλάχιστον να αποδεχτούν την αλήθεια και να ενεργούν χωρίς να παραβιάζουν τη συνείδηση και τη λογική. Όσοι είναι ανήμποροι να αποδεχτούν ή να υποταχθούν στο κλάδεμα είναι πολύ αλαζόνες, αυτάρεσκοι και πολύ απλά παράλογοι. Δεν είναι υπερβολή αν τους αποκαλέσουμε κτήνη, επειδή είναι απολύτως αδιάφοροι σε ό,τι κι αν κάνουν. Τα κάνουν όλα όπως ακριβώς θέλουν οι ίδιοι, χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες· δεν τους νοιάζει αν προκύψουν προβλήματα. Τέτοιοι άνθρωποι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να κάνουν απλώς δουλειά. Επειδή αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο τα καθήκοντά τους, οι άλλοι δεν αντέχουν να τους βλέπουν και δεν τους έχουν εμπιστοσύνη. Γίνεται, λοιπόν, να τους έχει εμπιστοσύνη ο Θεός; Δεν πληρούν ούτε τις απολύτως ελάχιστες προδιαγραφές, οπότε δεν έχουν τα προσόντα να κάνουν απλώς δουλειά, και το μόνο που απομένει είναι να αποκλειστούν.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο

Αυτά τα πράγματα που εμπίπτουν στην ανθρώπινη φύση —οι στάσεις, οι σκέψεις και οι απόψεις που αποκαλύπτουν οι άνθρωποι στο πώς αντιμετωπίζουν τους άλλους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα —δείχνουν πολλά πράγματα. Τι δείχνουν; Δείχνουν πώς μπορεί να διακρίνει κανείς τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, κατά πόσο είναι ένας αξιοπρεπής κι έντιμος άνθρωπος. Τι σημαίνει να είναι κανείς αξιοπρεπής κι έντιμος; Είναι αξιοπρεπής κι έντιμος όποιος είναι παραδοσιακός; Είναι αξιοπρεπής κι έντιμος όποιος είναι πολιτισμένος και καλότροπος; (Όχι.) Είναι αξιοπρεπής κι έντιμος όποιος ακολουθεί τους κανόνες κατά γράμμα; (Όχι.) Δεν είναι τίποτε από αυτά. Τι σημαίνει, λοιπόν, να είναι κανείς αξιοπρεπής κι έντιμος; Αν κάποιος είναι αξιοπρεπής κι έντιμος, τότε ό,τι κι αν κάνει, το κάνει με μια συγκεκριμένη νοοτροπία: «Είτε μου αρέσει να κάνω αυτό το πράγμα είτε όχι, και είτε εμπίπτει στα ενδιαφέροντά μου είτε είναι κάτι που μ’ ενδιαφέρει ελάχιστα, μου ανατέθηκε να το κάνω και θα το κάνω καλά. Θα ξεκινήσω να το μελετώ από το μηδέν και, πατώντας γερά στο έδαφος, θα καταπιαστώ μ’ αυτό βήμα-βήμα. Στο τέλος, όσο κι αν έχω καταφέρει να προχωρήσω σ’ αυτήν την εργασία, θα έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορώ». Τουλάχιστον, θα πρέπει να έχεις προσγειωμένη στάση και νοοτροπία. Έστω πως, από τη στιγμή που αναλαμβάνεις μια εργασία, την κάνεις τελείως πρόχειρα και δεν σε νοιάζει καθόλου· έστω πως δεν την αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα και δεν ανατρέχεις σε σχετικές πηγές, δεν κάνεις λεπτομερείς προετοιμασίες ούτε ζητάς τη συμβουλή άλλων, και, πέρα από αυτό, δεν αφιερώνεις περισσότερο χρόνο για να μελετήσεις το συγκεκριμένο αντικείμενο ώστε να μπορείς να βελτιώνεσαι διαρκώς σ’ αυτό και να κατακτήσεις αυτήν τη δεξιότητα ή αυτό το επάγγελμα, και αντ’ αυτού διατηρείς αδιάφορη στάση απέναντί του και το αντιμετωπίζεις με μια στάση απλώς και μόνο να τα βγάζεις πέρα. Σ’ αυτήν την περίπτωση, υπάρχει πρόβλημα στην ανθρώπινη φύση σου. Δεν δείχνει αυτό ότι απλώς τα κουτσοβολεύεις; Κάποιοι λένε: «Δεν μου αρέσει όταν μου αναθέτεις αυτό το καθήκον». Αν δεν σου αρέσει, μην το αποδέχεσαι· κι αν το αποδεχθείς, τότε θα πρέπει να το προσεγγίσεις με σοβαρή, υπεύθυνη στάση. Τέτοια στάση θα πρέπει να έχεις. Αυτό δεν οφείλουν να έχουν οι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση; Αυτό σημαίνει να είναι κανείς αξιοπρεπής κι έντιμος. Όσον αφορά αυτήν την πτυχή της κανονικής ανθρώπινης φύσης, χρειάζεσαι, τουλάχιστον, προσήλωση, ευσυνειδησία και προθυμία να πληρώσεις ένα τίμημα, καθώς και προσγειωμένη, σοβαρή και υπεύθυνη στάση. Αρκεί να έχεις αυτά τα πράγματα.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)