Λόγια του Παντοδύναμου Θεού των εσχάτων ημερών

Εξύψωση και μαρτυρία περί του εαυτού τους, επίδειξη του εαυτού τους, προσπάθεια να κάνουν τους ανθρώπους να τους εκτιμήσουν —η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι ικανή για όλα αυτά τα πράγματα. Έτσι αντιδρούν οι άνθρωποι ενστικτωδώς όταν τους κυβερνάει η σατανική φύση τους, και αυτό αποτελεί κοινό στοιχείο όλης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Πώς εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους συνήθως οι άνθρωποι; Πώς επιτυγχάνουν αυτόν τον στόχο; Μαρτυρούν περί του πόσο έργο έχουν κάνει, πόσο έχουν υποφέρει, πόσο έχουν δαπανήσει εαυτόν και τι τίμημα έχουν πληρώσει. Χρησιμοποιούν αυτά τα πράγματα ως το κεφάλαιο με το οποίο εξυψώνουν τον εαυτό τους, που τους δίνει μια υψηλότερη, σταθερότερη και πιο εξασφαλισμένη θέση στο μυαλό των ανθρώπων, ώστε να τους εκτιμούν, να τους θαυμάζουν, να τους σέβονται και ακόμα και να τους αποδίδουν τιμές, να τους ειδωλοποιούν και να τους ακολουθούν περισσότεροι άνθρωποι. Για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο, οι άνθρωποι κάνουν πολλά πράγματα, σύμφωνα με τα οποία επιφανειακά μαρτυρούν περί του Θεού, μα στην ουσία εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους. Είναι λογικός αυτός ο τρόπος δράσης; Είναι πέρα από τα όρια του ορθολογισμού. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ντρέπονται καθόλου: Μαρτυρούν ξεδιάντροπα περί του τι έχουν κάνει για τον Θεό και του πόσο έχουν υποφέρει γι’ Αυτόν. Μάλιστα, επιδεικνύουν τα χαρίσματά τους, τα ταλέντα τους, την εμπειρία τους, τις ειδικές δεξιότητές τους ή τις έξυπνες τεχνικές τους στη συμπεριφορά τους, τα μέσα που χρησιμοποιούν για να παίξουν με τους ανθρώπους, και ούτω καθεξής. Η μέθοδος με την οποία εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους είναι να επιδεικνύουν τον εαυτό τους και να μειώνουν τους άλλους. Επίσης, καλύπτουν και καμουφλάρουν τον εαυτό τους, κρύβοντας τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τις ελλείψεις τους από τους ανθρώπους, ώστε εκείνοι να βλέπουν μόνο την ευφυία τους. Δεν τολμούν καν να πουν στους άλλους ανθρώπους πότε νιώθουν αρνητικοί· τους λείπει το θάρρος να ανοιχτούν και να συναναστραφούν μαζί τους, και όταν κάνουν κάτι λάθος, βάζουν τα δυνατά τους για να το συγκαλύψουν και να το κουκουλώσουν. Ποτέ δεν αναφέρουν τη βλάβη που έχουν προκαλέσει στο έργο της εκκλησίας ενώ έκαναν το καθήκον τους. Όταν έχουν την παραμικρή συμβολή ή κάποια μικρή επιτυχία, ωστόσο, δεν χάνουν χρόνο να το επιδείξουν. Ανυπομονούν να γνωστοποιήσουν σε όλο τον κόσμο πόσο ικανοί είναι, πόσο υψηλό είναι το επίπεδό τους, πόσο εξαιρετικοί είναι και πόσο καλύτεροι από τους κανονικούς ανθρώπους. Δεν είναι αυτός ένας τρόπος εξύψωσης και μαρτυρίας περί του εαυτού τους; Είναι η εξύψωση και η μαρτυρία περί του εαυτού κάτι που κάνει κάποιος με συνείδηση και λογική; Δεν είναι. Έτσι, όταν οι άνθρωποι το κάνουν αυτό, ποια διάθεση αποκαλύπτεται συνήθως; Η αλαζονεία είναι μια από τις κύριες διαθέσεις που αποκαλύπτονται και ακολουθεί η δολιότητα, η οποία αφορά το να κάνει κανείς ό,τι είναι δυνατόν για να κάνει τους άλλους ανθρώπους να τον έχουν σε υψηλή εκτίμηση. Οι ιστορίες τους είναι εντελώς αδιαμφισβήτητες· τα λόγια τους ξεκάθαρα περιέχουν κίνητρα και μηχανορραφίες, μα εκείνοι θέλουν να κρύβουν το γεγονός ότι κάνουν επίδειξη. Το αποτέλεσμα αυτών που λένε είναι ότι αναγκάζουν τους ανθρώπους να νιώθουν ότι αυτοί είναι καλύτεροι από τους άλλους, ότι κανείς δεν τους φτάνει, ότι όλοι οι άλλοι είναι κατώτεροί τους. Και δεν επιτυγχάνεται αυτό το αποτέλεσμα με ύπουλα μέσα; Ποια διάθεση κρύβεται πίσω από αυτά τα μέσα; Υπάρχουν καθόλου στοιχεία μοχθηρίας; (Υπάρχουν.) Είναι ένα είδος μοχθηρής διάθεσης. Μπορεί να δει κανείς ότι αυτά τα μέσα που επιστρατεύουν τα κατευθύνει μια δόλια διάθεση —γιατί, λοιπόν, λέω ότι είναι μοχθηρή; Πώς συνδέεται αυτό με τη μοχθηρία; Τι νομίζετε; Μπορούν να είναι ανοιχτοί ως προς τους στόχους τους κατά την εξύψωση και τη μαρτυρία περί του εαυτού τους; Δεν μπορούν. Υπάρχει όμως πάντοτε μια επιθυμία στα βάθη της καρδιάς τους, και ό,τι λένε και κάνουν είναι προς όφελος αυτής της επιθυμίας, κι οι στόχοι και τα κίνητρα των όσων λένε και κάνουν μένουν επτασφράγιστα μυστικά. Για παράδειγμα, θα χρησιμοποιήσουν παραπλάνηση ή κάποιες ύποπτες τακτικές για να επιτύχουν αυτούς τους στόχους. Δεν είναι αυτή η μυστικοπάθεια πανούργα από τη φύση της; Και γίνεται αυτή η πανουργία να μην αποκαλεστεί μοχθηρή; (Ναι.) Μπορεί πράγματι να αποκαλεστεί μοχθηρή, και είναι βαθύτερη από τη δολιότητα. Χρησιμοποιούν έναν συγκεκριμένο τρόπο ή μέθοδο για να επιτύχουν τους στόχους τους. Αυτή η διάθεση αποτελεί δολιότητα. Ωστόσο, συχνά τους κυβερνούν η ξεδιάντροπη φιλοδοξία και η επιθυμία στα βάθη της καρδιάς τους να έχουν διαρκώς ανθρώπους να τους ακολουθούν, να τους θαυμάζουν και να τους λατρεύουν, με αποτέλεσμα να εξυμνούν τον εαυτό τους και να μαρτυρούν περί αυτού συχνά και να πράττουν έτσι αδίστακτα και ασύστολα. Τι είναι αυτή η διάθεση; Ισούται με τη μοχθηρία.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους

Τι είδους πράγματα αναφέρουν συνήθως οι άνθρωποι όταν εξυψώνουν τον εαυτό τους και καταθέτουν μαρτυρία γι’ αυτόν; Ένα πράγμα που αναφέρουν είναι τα προσόντα τους. Για παράδειγμα, κάποιοι αναφέρουν πως έχουν φιλοξενήσει κάποιους ανώτερους επικεφαλής της εκκλησίας. Κάποιοι μάλιστα λένε: «Φιλοξένησα τον ίδιο τον Θεό και ήταν πολύ καλός μαζί μου. Σίγουρα θα οδηγηθώ στην τελείωση». Ποιο το νόημα να το πουν αυτό; (Προσπαθούν να κερδίσουν την εκτίμηση των άλλων.) Έχουν έναν στόχο όταν λένε αυτά τα πράγματα. Άλλοι λένε: «Έχω έρθει σ’ επαφή με τον Άνωθεν, έχει πολύ καλή γνώμη για μένα και με παρότρυνε να εργαστώ σκληρά στην επιδίωξή μου». Στην πραγματικότητα, κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι άποψη έχει για εκείνους ο Άνωθεν. Κάποιοι άνθρωποι υπερβάλουν πάρα πολύ και μερικές φορές επινοούν κιόλας πράγματα. Αν συγκεντρωθεί μια ομάδα ανθρώπων για να επαληθεύσει και να ελέγξει τις ιστορίες τους, θα τα χάσουν τελείως. Ο Άνωθεν μπορεί κάλλιστα να πει σε κάποιον: «Έχεις καλό επίπεδο και ικανότητα κατανόησης. Θα πρέπει να εξασκηθείς στη συγγραφή της βιωματικής σου μαρτυρίας. Μόλις αποκτήσεις εμπειρία ζωής, μπορείς να γίνεις επικεφαλής». Τι υπονοείται εδώ; Ότι παρόλο που αυτός ο άνθρωπος είναι ταλαντούχος, πρέπει να εκπαιδευτεί και να βιώσει πράγματα για ένα χρονικό διάστημα. Αν αυτός ο άνθρωπος καμαρώνει και επιδεικνύεται προτού εκπαιδευτεί ή αποκτήσει εμπειρία, ποια είναι η φύση του; Είναι αλαζόνας και επηρμένος και έχει χάσει κάθε λογική, έτσι δεν είναι; Ακόμη κι αν ο Άνωθεν αδελφός λέει ότι αυτός ο άνθρωπος έχει επίπεδο και ότι είναι ταλαντούχος, απλώς τον ενθαρρύνει ή τον αξιολογεί. Ποιος είναι ο στόχος αυτού του ανθρώπου όταν γυρνάει εδώ κι εκεί και επιδεικνύεται μ’ αυτόν τον τρόπο; Να κερδίσει την εκτίμηση και τη λατρεία των άλλων. Αυτό που λέει είναι το εξής: «Κοίτα, ο Άνωθεν αδελφός μ’ έχει σε εκτίμηση. Γιατί, λοιπόν, εσύ δεν μ’ εκτιμάς; Τώρα που σου το είπα αυτό, θα πρέπει να μ’ έχεις κι εσύ σ’ εκτίμηση». Αυτόν τον στόχο θέλει να πετύχει. Κάποιοι άλλοι λένε: «Έχω υπάρξει επικεφαλής. Έχω υπάρξει επικεφαλής περιφέρειας, επικεφαλής επαρχίας, επικεφαλής εκκλησίας· άλλοτε έπεφτα όλο και χαμηλότερα στην ιεραρχία κι άλλοτε ανέβαινα όλο και πιο ψηλά σε βαθμίδα. Έχω προαχθεί και υποβιβαστεί πολλές φορές. Τελικά, οι Ουρανοί συγκινήθηκαν από την ειλικρίνειά μου και, σήμερα, είμαι για άλλη μια φορά ανώτερος επικεφαλής. Και δεν έχω υπάρξει ποτέ αρνητικός». Όταν τους ρωτάς γιατί δεν έχουν νιώσει ποτέ αρνητικότητα, απαντούν: «Έχω πίστη ότι ο πραγματικός χρυσός είναι γραφτό να λάμψει στο τέλος». Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο έχουν καταλήξει. Είναι αυτό η αλήθεια-πραγματικότητα; (Όχι.) Τι είναι, λοιπόν, εφόσον δεν είναι η αλήθεια-πραγματικότητα; Είναι μια παράξενη θεωρία· θα μπορούσαμε να πούμε κι ότι είναι ένας παραλογισμός. Ποια μπορεί να είναι η συνέπεια όταν μιλάνε έτσι; Κάποιοι μπορεί να πουν: «Αυτός ο άνθρωπος επιδιώκει πραγματικά την αλήθεια. Πήρε προαγωγή τόσες φορές και υποβιβάστηκε άλλες τόσες, αλλά δεν έγινε αρνητικός. Και τώρα έγινε ξανά επικεφαλής· ο πραγματικός χρυσός όντως λάμπει. Είναι θέμα χρόνου να οδηγηθεί στην τελείωση». Σ’ αυτό δεν στοχεύει αυτός ο άνθρωπος; Στην πραγματικότητα, σ’ αυτό ακριβώς στοχεύει. Ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο μιλούν οι αντίχριστοι, πάντοτε στοχεύουν στο να κερδίσουν την εκτίμηση και τη λατρεία των άλλων, να καταλάβουν μια ορισμένη θέση στην καρδιά τους ή να πάρουν μάλιστα τη θέση του Θεού εκεί μέσα· όλους αυτούς τους στόχους θέλουν να πετύχουν οι αντίχριστοι όταν καταθέτουν μαρτυρία για τον εαυτό τους. Κάθε φορά που οι άνθρωποι μιλάνε, κηρύττουν, και συναναστρέφονται με κίνητρο να κερδίσουν την εκτίμηση και τη λατρεία των άλλων, μια τέτοια συμπεριφορά αποτελεί εξύψωση του εαυτού τους και κατάθεση μαρτυρίας γι’ αυτόν και στόχος τους είναι να καταλάβουν μια θέση στην καρδιά των άλλων. Αν και ο τρόπος με τον οποίο μιλούν αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πανομοιότυπος, έχει ως αποτέλεσμα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, να καταθέτουν μαρτυρία για τον εαυτό τους και να κερδίζουν τη λατρεία των άλλων. Τέτοιες συμπεριφορές απαντώνται σε όλους σχεδόν τους επικεφαλής και τους εργάτες, σε άλλους λιγότερο και σε άλλους περισσότερο. Αν φτάσουν σε ένα ορισμένο σημείο κατά το οποίο δεν μπορούν να βάλουν φρένο στον εαυτό τους, δυσκολεύονται να συγκρατηθούν και έχουν ιδιαίτερα ισχυρή και ξεκάθαρη πρόθεση και στόχο, θέλουν, δηλαδή, να τους αντιμετωπίζουν οι άλλοι σαν Θεό ή σαν είδωλο, και να πετύχουν έτσι τον στόχο τους να περιορίζουν και να ελέγχουν τους άλλους και όλοι να τους υπακούν και να τους λατρεύουν, τότε η φύση όλων των παραπάνω είναι η εξύψωση του εαυτού τους και η κατάθεση μαρτυρίας γι’ αυτόν, ενώ σε όλα αυτά υπάρχει μια ιδιότητα των αντίχριστων.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο πρώτο: Προσπαθούν να πάρουν τους ανθρώπους με το μέρος τους

Η δεύτερη εκδήλωση των ανθρώπων, γεγονότων και πραγμάτων που προκαλούν διαταράξεις και αναστατώσεις στην εκκλησιαστική ζωή είναι όταν οι άνθρωποι αραδιάζουν λόγια και δόγματα για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους και να κερδίσουν την εκτίμησή τους. Συνήθως, οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να αραδιάσουν κάποια λόγια και δόγματα. Οι περισσότεροι το έχουν κάνει αυτό. Το συνηθισμένο γεγονός να αραδιάζει κάποιος λόγια και δόγματα πρέπει να το βλέπουμε ως αποτέλεσμα του μικρού του αναστήματος και του ότι δεν κατανοεί την αλήθεια. Εφόσον δεν αφιερώνει σ’ αυτό πάρα πολύ χρόνο, δεν το κάνει επίτηδες, δεν μονοπωλεί τη συζήτηση, δεν απαιτεί την ανοχή όλων ώστε να μιλάει κατά βούληση, δεν ζητά να τον ακούνε όλοι και δεν παραπλανά τους άλλους ούτε προσπαθεί να κερδίσει την εκτίμησή τους, τότε αυτό δεν είναι ούτε διατάραξη ούτε αναστάτωση. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κατέχουν την αλήθεια-πραγματικότητα, το να αραδιάζει κανείς λόγια και δόγματα είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Δικαιολογείται σε κάποιον να μιλάει λιγάκι ανάρμοστα· μπορεί κανείς να το συγχωρέσει και να μην το πάρει και πολύ στα σοβαρά. Υπάρχει, ωστόσο, μία εξαίρεση: Όταν κάποιος εσκεμμένα αραδιάζει λόγια και δόγματα. Τι είναι αυτό που κάνει εσκεμμένα; Εσκεμμένο δεν είναι το ότι αραδιάζει λόγια και δόγματα, αφού δεν κατέχει ούτε την αλήθεια-πραγματικότητα. Οι ενέργειές του, όπως το ότι αραδιάζει λόγια και δόγματα, φωνάζει συνθήματα και μιλάει για θεωρίες, είναι ίδιες με όλων των άλλων. Υπάρχει, ωστόσο, μία διαφορά: Όταν αραδιάζει λόγια και δόγματα, θέλει πάντα να τον εκτιμούν οι άλλοι, καθώς και να συγκρίνεται με τους επικεφαλής και τους εργάτες και με όσους επιδιώκουν την αλήθεια. Το ακόμα πιο παράλογο είναι πως, οτιδήποτε κι αν πει, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν το πει, σκοπός του είναι να πάρει τους άλλους με το μέρος του, να παραπλανήσει τις καρδιές τους, και όλα αυτά προκειμένου να τον εκτιμήσουν. Με ποιον σκοπό επιζητεί την εκτίμηση; Επιθυμεί να έχει θέση και γόητρο στις καρδιές των ανθρώπων, να γίνει εξέχον άτομο ή επικεφαλής ανάμεσα στους πολλούς, να γίνει κάτι το σπάνιο ή ασυνήθιστο, να γίνει μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, κάποιος που τα λόγια του έχουν εξουσία. Αυτή η κατάσταση διαφέρει από τη συνηθισμένη περίπτωση των ανθρώπων που αραδιάζουν λόγια και δόγματα και αποτελεί διατάραξη και αναστάτωση. Τι κάνει αυτούς τους ανθρώπους να διαφέρουν από όσους αραδιάζουν λόγια και δόγματα με τον πιο συνηθισμένο τρόπο; Η συνεχής επιθυμία τους να μιλάνε· μιλάνε όποτε τους δοθεί η ευκαιρία. Εφόσον υπάρχει συνάθροιση ή έχει μαζευτεί μια ομάδα ανθρώπων, εφόσον, δηλαδή, έχουν κοινό, θα μιλήσουν, και τους διακατέχει μια ιδιαίτερα έντονη επιθυμία να το κάνουν. Όταν μιλάνε, σκοπός τους δεν είναι να μοιραστούν τις ενδόμυχες σκέψεις τους, όσα κέρδισαν, τις εμπειρίες τους, όσα κατανοούν ή τις γνώσεις τους με τους αδελφούς και τις αδελφές, ώστε να προαγάγουν την κατανόηση της αλήθειας ή ένα μονοπάτι για να γίνει η αλήθεια πράξη. Αντ’ αυτών, σκοπός τους είναι να αδράξουν την ευκαιρία για να αραδιάσουν δόγματα ώστε να προβάλουν τον εαυτό τους, να δώσουν στους άλλους να καταλάβουν πόσο διαβασμένοι είναι, να δείξουν ότι έχουν μυαλό, γνώσεις και μόρφωση κι ότι είναι πάνω από τον μέσο άνθρωπο. Θέλουν να θεωρούνται ικανοί άνθρωποι, όχι απλώς συνηθισμένοι. Το θέλουν αυτό έτσι ώστε, για οποιοδήποτε ζήτημα, όλοι να απευθύνονται σ’ εκείνους και να τους συμβουλεύονται. Για οποιοδήποτε θέμα στην εκκλησία ή για οποιαδήποτε δυσκολία αντιμετωπίζουν οι αδελφοί και οι αδελφές, θέλουν να είναι εκείνοι οι πρώτοι άνθρωποι που θα σκεφτούν οι άλλοι· το θέλουν αυτό ώστε οι άλλοι να μην μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς αυτούς, ώστε να μην τολμούν να χειριστούν κανένα ζήτημα χωρίς αυτούς και όλοι να περιμένουν τις εντολές τους. Αυτό το αποτέλεσμα επιθυμούν. Σκοπός τους όταν αραδιάζουν λόγια και δόγματα είναι να παγιδεύσουν και να ελέγξουν τους ανθρώπους. Για εκείνους, το ότι αραδιάζουν λόγια και δόγματα είναι απλώς μια μέθοδος, μια προσέγγιση· αραδιάζουν λόγια και δόγματα όχι επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια, αλλά το κάνουν με σκοπό να καταφέρουν τους άλλους να τους θαυμάζουν με την καρδιά τους, να τους εκτιμούν, ακόμα και να τους φοβούνται, κι εκείνοι να τους περιορίζουν και να τους ελέγχουν. Το να αραδιάζει, λοιπόν, κανείς λόγια και δόγματα με αυτόν τον τρόπο αποτελεί διατάραξη και αναστάτωση. Στην εκκλησιαστική ζωή, τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να περιορίζονται και αυτήν τη συμπεριφορά, το να αραδιάζει κανείς λόγια και δόγματα, πρέπει επίσης να τη σταματάνε κι όχι να την αφήνουν να συνεχίζει ανεξέλεγκτα.

«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (13)

Κάποιοι άνθρωποι μαρτυρούν περί του εαυτού τους με τον λόγο και λένε λόγια που χρησιμεύουν ως επίδειξη, ενώ άλλοι χρησιμοποιούν συμπεριφορές. Τι εκδηλώνει ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί συμπεριφορές για να μαρτυρήσει περί του εαυτού του; Φαινομενικά, εφαρμόζει συμπεριφορές που μάλλον συμφωνούν με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, κι εκείνοι τους δίνουν προσοχή και τις θεωρούν πολύ ευγενείς και σε συμμόρφωση με τα ηθικά πρότυπα. Λόγω αυτών των συμπεριφορών, οι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι αξιοσέβαστος, ότι διαθέτει ακεραιότητα, ότι αγαπάει στ’ αλήθεια τον Θεό, ότι είναι πολύ ευσεβής κι έχει στ’ αλήθεια μια θεοφοβούμενη καρδιά, αλλά και ότι είναι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια. Συχνά δείχνει εξωτερικά καλή συμπεριφορά για να παραπλανήσει τους άλλους· κι εδώ η υπόθεση δεν μυρίζει πάλι εξύψωση του εαυτού και μαρτυρία περί αυτού; Οι άνθρωποι συνήθως εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί αυτού με λόγια, εκφράζοντας με ξεκάθαρη διατύπωση ότι διαφέρουν από τη μάζα και ότι οι απόψεις τους είναι σοφότερες από των άλλων, με σκοπό να κάνουν τους άλλους να τους εκτιμούν και να τους θαυμάζουν. Ωστόσο, υπάρχουν και μέθοδοι που δεν περιλαμβάνουν τον ρητό λόγο, με τις οποίες οι άνθρωποι μαρτυρούν ότι είναι καλύτεροι απ’ τους άλλους με εξωτερικές πρακτικές. Αυτές οι πρακτικές είναι καλά σχεδιασμένες, περιέχουν κίνητρο και συγκεκριμένη πρόθεση, και είναι εντελώς ηθελημένες. Έχουν δημιουργηθεί και αμπαλαριστεί έτσι ώστε αυτό που βλέπουν οι άνθρωποι να είναι κάποιες συμπεριφορές και πρακτικές οι οποίες συμφωνούν με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, είναι ευγενείς κι ευσεβείς και χαρακτηρίζονται απ’ την ευπρέπεια των αγίων, δείχνουν αγάπη και φόβο για τον Θεό, και συμφωνούν με την αλήθεια. Έτσι επιτυγχάνεται ο ίδιος σκοπός της εξύψωσης του εαυτού και της μαρτυρίας περί αυτού, και οι άνθρωποι πείθονται να εκτιμήσουν και να λατρέψουν όσους τα κάνουν αυτά. Έχετε αντιμετωπίσει ή δει ποτέ κάτι τέτοιο; Εσείς εμφανίζετε αυτές τις εκδηλώσεις; Άραγε, όλα αυτά και το θέμα που συζητώ είναι ξεχωριστά απ’ την πραγματική ζωή; Εδώ που τα λέμε, όχι. Θα σας πω ένα απλούστατο παράδειγμα. Κάποιοι άνθρωποι, όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, είναι φαινομενικά πολύ απασχολημένοι· συνεχίζουν επίτηδες να εργάζονται όταν οι άλλοι τρώνε ή κοιμούνται και, όταν οι άλλοι αρχίζουν τα καθήκοντά τους, εκείνοι πηγαίνουν για φαγητό ή για ύπνο. Με ποιον σκοπό το κάνουν αυτό; Θέλουν να τραβήξουν την προσοχή και να δείξουν σ’ όλους ότι είναι τόσο απασχολημένοι με τα καθήκοντά τους, που δεν έχουν χρόνο ούτε για φαγητό ούτε για ύπνο. Σκέφτονται: «Στ’ αλήθεια, εσείς δεν σηκώνετε κανένα βάρος. Πώς είναι δυνατόν να σας νοιάζει τόσο πολύ το φαγητό και ο ύπνος; Άχρηστοι! Κοιτάξτε εμένα: εργάζομαι την ώρα που όλοι εσείς τρώτε, και συνεχίζω να εργάζομαι ακόμα και τη νύχτα που κοιμάστε. Εσείς θα μπορούσατε να υποφέρετε έτσι; Εγώ μπορώ ν’ αντέξω αυτό το βάσανο· δίνω το καλό παράδειγμα με τη συμπεριφορά μου». Τι γνώμη έχετε για μια τέτοια συμπεριφορά και εκδήλωση; Δεν ενεργούν επίτηδες έτσι αυτοί οι άνθρωποι; Κάποιοι ενεργούν έτσι επίτηδες· τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή; Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να είναι αντικομφορμιστές· θέλουν να διαφέρουν από τη μάζα και να δείχνουν στους άλλους ότι κάνουν δραστήρια το καθήκον τους όλη νύχτα κι ότι έχουν μια ειδική ικανότητα ν’ αντέχουν τα βάσανα. Έτσι, όλοι θα τους λυπούνται και θα τους συμπονούν πάρα πολύ, νομίζοντας ότι σηκώνουν μεγάλο φορτίο στην πλάτη τους, σε βαθμό που πνίγονται στη δουλειά και είναι τόσο απορροφημένοι, που δεν μπορούν να φάνε ή να κοιμηθούν. Κι αν δεν γίνεται να σωθούν, τότε όλοι θα εκλιπαρήσουν τον Θεό γι’ αυτούς, θα Τον ικετεύσουν για λογαριασμό τους και θα προσευχηθούν γι’ αυτούς. Με τέτοιες πράξεις, αυτοί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις καλές συμπεριφορές και τις πρακτικές που συμφωνούν με τις ανθρώπινες αντιλήψεις —για παράδειγμα το να αντέχεις στα βάσανα και να πληρώνεις το τίμημα— προκειμένου να ξεγελάσουν τους άλλους και να κερδίσουν τη συμπόνια και τον έπαινό τους με ανέντιμο τρόπο. Και τι αποτέλεσμα έχει, τελικά, όλο αυτό; Όλοι όσοι ήρθαν σε επαφή μαζί τους και τους είδαν να πληρώνουν το τίμημα θα πουν με μια φωνή: «Ο επικεφαλής μας είναι ο πιο άξιος, ο πιο ικανός ν’ αντέξει τα βάσανα και να πληρώσει το τίμημα!» Δεν πέτυχαν, λοιπόν, τον σκοπό τους να παραπλανήσουν τους άλλους; Έπειτα, μια μέρα, λέει ο οίκος του Θεού: «Ο επικεφαλής σας δεν κάνει πραγματικό έργο. Παραμένει απασχολημένος και εργάζεται άσκοπα· ενεργεί απερίσκεπτα, αυθαίρετα και δικτατορικά. Έχει αναστατώσει εντελώς το έργο της εκκλησίας, δεν έχει κάνει κανένα μέρος του έργου που όφειλε να κάνει, δεν έχει εκτελέσει το έργο του ευαγγελίου ή της παραγωγής ταινιών, ενώ η ζωή της εκκλησίας είναι κι αυτή σε σύγχυση. Οι αδελφοί και οι αδελφές δεν κατανοούν την αλήθεια, δεν έχουν ζωή-είσοδο και δεν μπορούν να γράψουν άρθρα μαρτυρίας. Το πιο αξιοθρήνητο είναι ότι δεν μπορούν καν να διακρίνουν τους ψευδοεπικεφαλείς και τους αντίχριστους. Ένας τέτοιος επικεφαλής είναι εντελώς ανίκανος· είναι ψευδοεπικεφαλής και θα πρέπει να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του!» Υπό αυτές τις συνθήκες, θα είναι εύκολο να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του; Μπορεί να είναι δύσκολο. Εφόσον τον εγκρίνουν και τον υποστηρίζουν όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές, αν κάποιος προσπαθήσει να τον απαλλάξει από τα καθήκοντά του, τότε οι αδελφοί και οι αδελφές θα διαμαρτυρηθούν και θα υποβάλουν αίτημα στον Άνωθεν να τον κρατήσει. Γιατί θα είναι τέτοια η έκβαση; Επειδή αυτός ο ψευδοεπικεφαλής και αντίχριστος χρησιμοποιεί φαινομενικά καλές συμπεριφορές, όπως το να αντέχει τα βάσανα και να πληρώνει το τίμημα, αλλά και γλυκά λόγια, με σκοπό να συγκινήσει, να κερδίσει και να παραπλανήσει τους άλλους. Αφού χρησιμοποιήσει αυτές τις ψευδείς εντυπώσεις για να παραπλανήσει τους άλλους, όλοι θα μιλούν εκ μέρους του και κανένας δεν θα μπορεί να τον εγκαταλείψει. Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν ξεκάθαρα ότι ο συγκεκριμένος επικεφαλής δεν έχει κάνει και πολύ πραγματικό έργο, και ότι δεν οδήγησε τους εκλεκτούς του Θεού στην κατανόηση της αλήθειας και στη ζωή-είσοδο· συνεχίζουν, όμως, να τον υποστηρίζουν, να τον εγκρίνουν και να τον ακολουθούν, χωρίς καν να τους νοιάζει αν εξαιτίας του δεν πρόκειται να κερδίσουν την αλήθεια και ζωή. Και σαν να μην έφτανε αυτό, επειδή ο επικεφαλής τούς παραπλάνησε, όλοι τους τον λατρεύουν, δεν δέχονται κανέναν άλλον επικεφαλής εκτός από αυτόν και δεν θέλουν πια ούτε τον Θεό τον ίδιο. Δεν φέρονται σ’ αυτόν τον επικεφαλής σαν να ήταν ο Θεός; Αν ο οίκος του Θεού πει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει πραγματικό έργο, αλλά είναι ψευδοεπικεφαλής και αντίχριστος, τα μέλη της εκκλησίας του θα διαμαρτυρηθούν και θα κάνουν επανάσταση. Πείτε Μου, σε ποιον βαθμό έχει παραπλανήσει αυτούς τους ανθρώπους ο συγκεκριμένος αντίχριστος; Όταν γίνεται το έργο του Αγίου Πνεύματος, τότε η κατάσταση των ανθρώπων μπορεί μόνο να βελτιωθεί, κι εκείνοι να κατανοήσουν περισσότερο την αλήθεια, να δείξουν μεγαλύτερη υποταγή στον Θεό, να έχουν περισσότερο χώρο για Εκείνον μέσα τους, και να μάθουν να διακρίνουν καλύτερα τους ψευδοεπικεφαλής και τους αντίχριστους. Από αυτήν την άποψη, η κατάσταση που μόλις συζητήσαμε δεν είναι σε καμία περίπτωση έργο του Αγίου Πνεύματος· μόνο οι αντίχριστοι και τα κακά πνεύματα μπορούν να παραπλανήσουν τον κόσμο σε τέτοιον βαθμό μετά από ένα διάστημα που εργάζονται. Πολλοί άνθρωποι έχουν παραπλανηθεί απ’ αυτούς τους αντίχριστους κι έχουν αφεθεί στον έλεγχό τους, κι έτσι έχουν θέση στην καρδιά τους μόνο για τους αντίχριστους, όχι για τον Θεό. Αυτό το αποτέλεσμα πετυχαίνουν τελικά οι αντίχριστοι που εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί αυτού μέσα από φαινομενικά καλές συμπεριφορές.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους

Οι άνθρωποι που εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί αυτού μιλούν απλώς για όλα τους τα προσόντα; Κάποιες φορές, μιλούν και για τις άσχημες πλευρές τους· άραγε, όμως, τις αναλύουν στ’ αλήθεια, και προσπαθούν όντως να γνωρίσουν τον εαυτό τους όταν το κάνουν αυτό; (Όχι.) Πώς, λοιπόν, ανακαλύπτει κανείς ότι η αυτογνωσία τους δεν είναι πραγματική, αλλά νοθευμένη, και ότι πίσω της κρύβεται μια πρόθεση; Πώς μπορεί να κατανοήσει κανείς απόλυτα αυτό το ζήτημα; Το κεντρικό σημείο εδώ είναι ότι, ενώ προσπαθούν να φτάσουν στην αυτογνωσία και να εκθέσουν τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, ταυτόχρονα ψάχνουν δικαιολογίες και αιτίες για ν’ απαλλαγούν από τις ενοχές. Συγκαλυμμένα, λένε στους άλλους: «Ο καθένας είναι ικανός να κάνει λάθη, όχι μόνο εγώ. Κι όλοι εσείς είστε ικανοί για λάθη. Το λάθος που έκανα εγώ συγχωρείται· είναι μικρό. Αν κάνατε εσείς το ίδιο λάθος, η περίπτωσή σας θα ήταν πολύ σοβαρότερη απ’ τη δική μου, γιατί εσείς δεν θα κάνατε αυτοκριτική ούτε θα αναλύατε τον εαυτό σας. Μπορεί να κάνω λάθη, αλλά είμαι καλύτερος από εσάς και διαθέτω περισσότερο ορθολογισμό και ακεραιότητα». Όλοι, όταν το ακούσουν αυτό, σκέφτονται: «Έχεις απόλυτο δίκιο. Κατανοείς τόσο καλά την αλήθεια, και έχεις όντως ανάστημα. Όταν κάνεις λάθη, μπορείς να κάνεις αυτοκριτική και να αναλύεις τον εαυτό σου· είσαι πολύ καλύτερος από εμάς. Εμείς, όταν κάνουμε λάθη, δεν κάνουμε αυτοκριτική ούτε προσπαθούμε να αποκτήσουμε αυτογνωσία, ενώ από φόβο μήπως ντροπιαστούμε, δεν τολμάμε να αναλύσουμε τον εαυτό μας. Εσύ έχεις μεγαλύτερο ανάστημα και περισσότερο θάρρος από εμάς». Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν σφάλματα, αλλά και πάλι κέρδισαν την εκτίμηση των άλλων και ευλόγησαν τα γένια τους· τι διάθεση είναι αυτή; Κάποιοι αντίχριστοι έχουν μεγάλο ταλέντο στο να προσποιούνται, στο να εξαπατούν τους άλλους και στο να δημιουργούν εντυπώσεις. Όταν συναντούν ανθρώπους που κατανοούν την αλήθεια, αρχίζουν να μιλάνε για την αυτογνωσία τους, λένε ακόμα κι ότι είναι διάβολοι και σατανάδες, ότι η ανθρώπινη φύση τους είναι κακή και ότι τους αξίζουν κατάρες. Ας πούμε ότι τους ρωτάς: «Αφού λες ότι είσαι διάβολος και σατανάς, ποιες είναι οι κακές πράξεις που έκανες;» Θα πουν: «Δεν έκανα τίποτα, αλλά είμαι διάβολος. Όχι μόνο διάβολος, σατανάς σωστός!» Τους ρωτάς τότε: «Αφού λες ότι είσαι διάβολος και σατανάς, ποιες κακές πράξεις που έκανες είναι πράξεις διαβόλου και σατανά, και με ποιον τρόπο αντιστάθηκες στον Θεό; Μπορείς να πεις την αλήθεια για τις κακές πράξεις που έκανες;» Θα πουν: «Δεν έκανα τίποτα κακό!» Τότε, τους πιέζεις περισσότερο και ρωτάς: «Αν δεν έχεις κάνει τίποτα κακό, τότε γιατί λες ότι είσαι διάβολος και σατανάς; Τι προσπαθείς να πετύχεις λέγοντας κάτι τέτοιο;» Όταν σοβαρεύεσαι έτσι μαζί τους, δεν έχουν τίποτα να πουν. Στην πραγματικότητα, έχουν κάνει πολλές κακές πράξεις, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μοιραστούν μαζί σου τα γεγονότα που έχουν σχέση μ’ αυτές. Θα πουν απλώς μερικά μεγάλα λόγια και θα ξεστομίσουν μερικά δόγματα, ώστε να μιλήσουν κούφια για την αυτογνωσία τους. Όταν γίνεται συζήτηση για το πώς ακριβώς προσέλκυσαν κόσμο, εξαπάτησαν ανθρώπους, χρησιμοποίησαν ανθρώπους πατώντας στα συναισθήματά τους, απέτυχαν να πάρουν στα σοβαρά τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, εναντιώθηκαν στις εργασιακές ρυθμίσεις, εξαπάτησαν τον Άνωθεν και απέκρυψαν πράγματα από τους αδελφούς και τις αδελφές, αλλά και για το πόσο ζημίωσαν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, γι’ αυτά τα γεγονότα δεν λένε κουβέντα. Είναι αυτή πραγματική αυτογνωσία; (Όχι.) Όταν λένε ότι είναι διάβολοι και σατανάδες, άραγε δεν υποκρίνονται ότι έχουν αυτογνωσία προκειμένου να εξυψώσουν τον εαυτό τους και να μαρτυρήσουν περί αυτού; Δεν είναι αυτή μια μέθοδος που εφαρμόζουν; (Ναι.) Ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να διακρίνει αυτήν τη μέθοδο. Μερικοί επικεφαλής, όταν απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους, σύντομα επανεκλέγονται. Και όταν ρωτήσεις γιατί συνέβη αυτό, κάποιοι άνθρωποι λένε: «Αυτός ο επικεφαλής έχει καλό επίπεδο. Γνωρίζει ότι είναι διάβολος και σατανάς. Ποιος άλλος έχει τέτοιο επίπεδο γνώσης; Μόνο όσοι επιδιώκουν πραγματικά την αλήθεια έχουν αυτήν τη γνώση. Κανένας από μας δεν είναι ικανός να αποκτήσει αυτήν την αυτογνωσία· ο μέσος άνθρωπος δεν έχει τέτοιο ανάστημα. Γι’ αυτό και όλοι τον επέλεξαν ξανά». Τι συμβαίνει εδώ; Αυτοί οι άνθρωποι παραπλανήθηκαν. Αυτός ο επικεφαλής γνώριζε ότι ήταν διάβολος και σατανάς, αλλά και πάλι όλοι τον επέλεξαν· επομένως, τι επίδραση και συνέπεια έχει στους ανθρώπους το να λέει πως είναι διάβολος και σατανάς; (Κάνει τους ανθρώπους να τον εκτιμήσουν.) Σωστά, κάνει τους ανθρώπους να τον εκτιμήσουν περισσότερο. Οι άπιστοι αποκαλούν αυτήν τη μέθοδο «επέλαση διά της οπισθοχώρησης». Αυτό σημαίνει ότι, προκειμένου να κάνουν τους άλλους να τους εκτιμήσουν περισσότερο, λένε πρώτα άσχημα πράγματα για τον εαυτό τους, ώστε οι άλλοι να πιστέψουν ότι μπορούν να εκφραστούν ανοιχτά και να αποκτήσουν αυτογνωσία, ότι έχουν βάθος και διορατικότητα, αλλά και βαθιά κατανόηση· λόγω αυτών, όλοι τούς λατρεύουν ακόμα περισσότερο. Και τι αποτέλεσμα έχει το ότι όλοι τούς λατρεύουν ακόμα περισσότερο; Όταν έρχεται και πάλι η ώρα να επιλεγούν οι επικεφαλής, εκείνοι συνεχίζουν να θεωρούνται ιδανικοί γι’ αυτόν τον ρόλο. Δεν είναι πολύ έξυπνη αυτή η μέθοδος; Αν δεν μιλούσαν έτσι για την αυτογνωσία τους και δεν έλεγαν ότι είναι διάβολοι και σατανάδες, αλλά αντίθετα ήταν απλώς αρνητικοί, τότε οι άλλοι θα το έβλεπαν και θα έλεγαν: «Μόλις απαλλάχθηκες από τα καθήκοντά σου κι έχασες τη θέση σου, έγινες αρνητικός. Δίδασκες σ’ εμάς να μη γινόμαστε αρνητικοί, και τώρα ο δικός σου αρνητισμός είναι σοβαρότερος από τον δικό μας. Δεν πρόκειται να σε επιλέξουμε». Κανείς δεν θα εκτιμούσε έναν τέτοιο επικεφαλής. Και πάλι, δεν θα τον διέκρινε κανείς, αλλά τουλάχιστον δεν θα τον επέλεγαν ξανά για επικεφαλής, κι αυτός ο άνθρωπος δεν θα πετύχαινε τον σκοπό του, δηλαδή να κάνει τους άλλους να τον εκτιμήσουν. Αυτός ο επικεφαλής, όμως, παίρνει την πρωτοβουλία να πει: «Είμαι διάβολος και σατανάς· ας με καταραστεί ο θεός και ας με στείλει στο δέκατο όγδοο επίπεδο της κόλασης, και ας μη μ’ αφήσει να μετενσαρκωθώ στον αιώνα τον άπαντα!» Κάποιοι άνθρωποι, όταν το ακούσουν αυτό, τον λυπούνται και λένε: «Ο επικεφαλής μας υπέφερε τόσο πολύ. Αχ, πόσο αδικήθηκε! Αν ο Θεός δεν τον αφήνει να γίνει επικεφαλής, τότε θα τον εκλέξουμε εμείς». Όλοι υποστηρίζουν αυτόν τον επικεφαλής σε τέτοιο βαθμό· επομένως, δεν έχουν παραπλανηθεί; Επιβεβαιώθηκε η αρχική πρόθεση που είχε μ’ αυτά που έλεγε, κι έτσι αποδείχθηκε ότι όντως παραπλανά τους ανθρώπους μ’ αυτόν τον τρόπο. Κάποιες φορές, ο Σατανάς παραπλανά τους ανθρώπους εξυψώνοντας τον εαυτό του και μαρτυρώντας περί αυτού, ενώ κάποιες φορές, όταν δεν έχει άλλη επιλογή, μπορεί να παραδεχθεί τα λάθη του με έμμεσο τρόπο· όλα αυτά, όμως, δεν είναι παρά ένα προσωπείο, και ο σκοπός του είναι να κερδίσει τη συμπόνια και την κατανόηση των άλλων. Θα φτάσει ακόμα και στο σημείο να πει: «Κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και όλοι είναι ικανοί να κάνουν λάθη. Εφόσον μπορεί κανείς να διορθώσει τα λάθη του, είναι καλός άνθρωπος». Οι άλλοι, όταν ακούνε κάτι τέτοιο, το θεωρούν σωστό, και συνεχίζουν να λατρεύουν και να ακολουθούν τον Σατανά. Η μέθοδος του Σατανά είναι να αναγνωρίζει ενεργά τα λάθη του, να εξυψώνει τον εαυτό του συγκαλυμμένα και να βελτιώνει τη θέση του στην καρδιά των ανθρώπων, έτσι ώστε να δέχονται όλα όσα έχει αυτός, ακόμα και τα σφάλματά του, κι έπειτα να συγχωρούν αυτά τα σφάλματα, να τα ξεχνάνε σιγά σιγά, και στο τέλος να αποδέχονται πλήρως τον Σατανά, να του αφοσιώνονται μέχρι θανάτου, να μην τον αφήνουν ούτε να τον εγκαταλείπουν ποτέ, και να τον ακολουθούν ως το τέλος. Μ’ αυτήν τη μέθοδο δεν ενεργεί ο Σατανάς; Έτσι ενεργεί ο Σατανάς, ενώ και οι αντίχριστοι εφαρμόζουν επίσης αυτήν τη μέθοδο στις πράξεις τους, προκειμένου να εκπληρώσουν τις φιλοδοξίες και τους σκοπούς τους, δηλαδή να κάνουν τους άλλους να τους λατρεύουν και να τους ακολουθούν. Κάτι τέτοιο έχει τις ίδιες συνέπειες, χωρίς καμία διαφορά, με τις συνέπειες που έχει η παραπλάνηση και η διαφθορά των ανθρώπων από τον Σατανά.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους

Κάποιοι άνθρωποι μιλάνε για παράλογες θεωρίες και αφηρημένα επιχειρήματα προκειμένου οι άλλοι να νομίσουν ότι είναι διανοούμενοι και ότι έχουν γνώσεις, αλλά και να πιστέψουν ότι οι πράξεις τους είναι πολύ ουσιαστικές, κι έτσι οι ίδιοι να πετύχουν τον σκοπό τους, που είναι να κάνουν τους άλλους να τους λατρέψουν. Μ’ άλλα λόγια, θέλουν συνεχώς να συμμετέχουν σε κάθε ζήτημα και να λένε τη γνώμη τους για όλα· ακόμα κι αν όλοι έχουν ήδη πάρει την τελική τους απόφαση, αν εκείνους δεν τους ικανοποιεί, ξεστομίζουν κάποιες πομπώδεις ιδέες για να κάνουν επίδειξη. Αυτό δεν είναι μέσο εξύψωσης του εαυτού και μαρτυρίας περί αυτού; Σε κάποια ζητήματα, όλοι έχουν ήδη μιλήσει για το θέμα, έχουν συζητήσει μεταξύ τους, έχουν βρει τις αρχές και έχουν καταλήξει σ’ ένα σχέδιο δράσης, εκείνοι όμως δεν αποδέχονται την απόφαση και βάζουν παράλογα εμπόδια, λέγοντας: «Αυτό δεν είναι σωστό. Δεν έχετε σκεφτεί το θέμα διεξοδικά. Εκτός από τις λίγες πτυχές που συζητήσαμε, σκέφτηκα κι άλλη μία». Στην πραγματικότητα, η πτυχή που σκέφτηκαν δεν είναι παρά μια παράλογη θεωρία· απλώς διυλίζουν τον κώνωπα. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι διυλίζουν τον κώνωπα και κάνουν τη ζωή των άλλων δύσκολη, αλλά αυτό δεν τους σταματά. Τι σκοπό έχουν εδώ; Να δείξουν στους γύρω τους ότι είναι διαφορετικοί, ότι είναι εξυπνότεροι απ’ τους άλλους. Αυτό που εννοούν είναι: «Σ’ αυτό το επίπεδο, λοιπόν, βρίσκεστε όλοι; Πρέπει να σας δείξω ότι το δικό μου επίπεδο είναι υψηλότερο». Συνήθως αγνοούν ό,τι κι αν πει ο οποιοσδήποτε άλλος, μόλις όμως προκύψει κάποιο σημαντικό θέμα, αρχίζουν να ανακατεύουν τα πράγματα. Πώς χαρακτηρίζεται ένας τέτοιος άνθρωπος; Στην καθομιλουμένη, λέγεται ψείρας και παλιάνθρωπος. Ποια προσέγγιση ακολουθεί συνήθως ο ψείρας; Του αρέσει να ξεστομίζει πομπώδεις ιδέες και να εφαρμόζει άθλιες και διεστραμμένες πρακτικές. Αν του ζητήσεις να παρουσιάσει ένα ορθό σχέδιο δράσης, δεν θα μπορέσει να το κάνει· αν του ζητήσεις να χειριστεί ένα σοβαρό ζήτημα, δεν θα μπορέσει να το κάνει. Κάνει μόνο αθλιότητες, και θέλει συνεχώς να προκαλεί την έκπληξη στους άλλους και να επιδεικνύει τις ικανότητές του. Έχετε ακούσει τη φράση: «Η γριά βάζει κραγιόν για να την προσέξουν»; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, σημαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος θέλει συνεχώς να επιδεικνύει τις ικανότητές του και, είτε μπορεί να το κάνει σωστά είτε όχι, θέλει να περνάει στους άλλους το εξής μήνυμα: «Είμαι πιο ξεχωριστός από εσάς. Είστε όλοι άχρηστοι, είστε κοινοί θνητοί, συνηθισμένοι άνθρωποι. Εγώ είμαι ξεχωριστός, εξαιρετικός. Θα μοιραστώ τις ιδέες μου για να σας καταπλήξω, και τότε θα δείτε αν είμαι ή δεν είμαι ανώτερος». Δεν ανακατεύει έτσι τα πράγματα; Ανακατεύει τα πράγματα επίτηδες. Τι συμπεριφορά είναι αυτή; Αυτός ο άνθρωπος προκαλεί διατάραξη και αναστάτωση. Αυτό που εννοεί είναι: «Σ’ αυτό το ζήτημα, δεν έχω δείξει ακόμα πόσο έξυπνος είμαι· δεν με νοιάζει ποιανού συμφέροντα θίγονται ούτε ποιανού προσπάθειες πάνε στράφι. Εγώ θα κάνω σαμποτάζ μέχρι όλοι να πιστέψουν ότι είμαι ανώτερος, άξιος και ικανός. Μόνο τότε θ’ αφήσω το πράγμα να κυλήσει ανεμπόδιστα». Υπάρχουν τέτοιοι κακοί άνθρωποι; Εσείς έχετε κάνει ποτέ τέτοια πράγματα; (Ναι. Υπήρξαν φορές που οι άλλοι είχαν ολοκληρώσει τη συζήτηση για ένα ζήτημα κι είχαν βρει ένα κατάλληλο σχέδιο, επειδή όμως δεν με ενημέρωσαν όσο αποφάσιζαν, εγώ βρήκα επίτηδες σφάλματα.) Όταν το έκανες αυτό, ήξερες μέσα σου αν είναι σωστό ή λάθος; Ήξερες ότι η φύση αυτού του προβλήματος είναι σοβαρή και ότι προκαλεί διατάραξη κι αναστάτωση; (Τότε δεν το γνώριζα· μέσα, όμως, από το αυστηρό κλάδεμα που δέχτηκα από τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και αφού έφαγα και ήπια τα λόγια κρίσης και παίδευσης του Θεού, είδα ότι η φύση του προβλήματος είναι σοβαρή, ότι διαταράσσει και αναστατώνει το έργο της εκκλησίας, και ότι είναι ένα είδος σατανικής συμπεριφοράς.) Αφού αναγνώρισες πόσο σοβαρό είναι το ζήτημα, όταν σου συνέβη κάτι παρόμοιο μετά από αυτό, μπόρεσες ν’ αλλάξεις λίγο και ν’ αποκτήσεις κάποια είσοδο όσον αφορά την προσέγγισή σου; (Ναι. Όταν αποκάλυψα τέτοιες σκέψεις και ιδέες, κατάλαβα ότι επρόκειτο για σατανική διάθεση, ότι δεν γινόταν να ενεργώ μ’ αυτόν τον τρόπο, και κατάφερα να προσευχηθώ συνειδητά στον Θεό και να επαναστατήσω ενάντια σ’ εκείνες τις λανθασμένες σκέψεις και ιδέες.) Μπόρεσες να αλλάξεις κάπως. Όταν έχεις τέτοια προβλήματα διαφθοράς, πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για να τα επιλύσεις· πρέπει να συγκρατιέσαι και να προσεύχεσαι στον Θεό. Όταν πιστεύεις ότι οι άλλοι σε κοιτάζουν με απαξίωση, ότι δεν σε θαυμάζουν ούτε σε παίρνουν στα σοβαρά, και γι’ αυτό θέλεις να προκαλέσεις διατάραξη, όταν κάνεις αυτήν τη σκέψη, πρέπει να γνωρίζεις ότι δεν προέρχεται από την κανονική ανθρώπινη φύση, αλλά από μια σατανική διάθεση, και ότι, αν συνεχίσεις τα ίδια, θα έχεις πρόβλημα και υπάρχει πιθανότητα να προσβάλεις τη διάθεση του Θεού. Πρέπει πρώτα να μάθεις να συγκρατιέσαι, κι έπειτα να προσέλθεις ενώπιον του Θεού για να προσευχηθείς σ’ Αυτόν και να αντιστρέψεις την πορεία σου. Όταν οι άνθρωποι ζουν μέσα στις σκέψεις τους, μέσα στις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, τίποτα απ’ όσα κάνουν δεν συμφωνεί με την αλήθεια και δεν ικανοποιεί τον Θεό· όλα όσα κάνουν ανταγωνίζονται τον Θεό. Μπορείτε πλέον να αναγνωρίσετε αυτό το γεγονός, έτσι; Το να θέλεις συνεχώς να παλεύεις για τη δόξα και το κέρδος, και το να μη διστάζεις να διαταράξεις και να αναστατώσεις το έργο της εκκλησίας προκειμένου να κερδίσεις φήμη και θέση είναι οι πιο προφανείς εκδηλώσεις των αντίχριστων.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους

Πώς διαφέρει ένας αντίχριστος που εξυψώνει τον εαυτό του και μαρτυρά περί αυτού από έναν μέσο άνθρωπο που κάνει το ίδιο; Ο μέσος άνθρωπος συχνά καυχιέται και επιδεικνύεται ώστε οι άλλοι να τον εκτιμούν, κι επιπλέον εμφανίζει εκδηλώσεις αυτών των διαθέσεων και καταστάσεων· πώς, λοιπόν, διαφέρει ένας αντίχριστος που εξυψώνει τον εαυτό του και μαρτυρά περί αυτού από τους συνηθισμένους ανθρώπους που κάνουν το ίδιο; Πού είναι η διαφορά; […] Όταν ένας μέσος άνθρωπος με διεφθαρμένες διαθέσεις εξυψώνει και επιδεικνύει τον εαυτό του, το κάνει μόνο και μόνο για επίδειξη. Μόλις κάνει τη φιγούρα του, το ζήτημα τελειώνει· δεν νοιάζεται αν οι άλλοι έχουν καλή ή κακή γνώμη γι’ αυτόν. Η πρόθεσή του δεν είναι εντελώς ξεκάθαρη, υπάρχει απλώς μια διάθεση που κυριαρχεί επάνω του, η αποκάλυψη μιας διάθεσης. Αυτό είναι όλο. Είναι εύκολο να αλλάξει μια τέτοια διάθεση; Αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος επιδιώκει την αλήθεια, θα μπορέσει να αλλάξει σιγά σιγά όταν βιώσει το κλάδεμα, την κρίση και την παίδευση. Λίγο λίγο, θα κερδίσει περισσότερη αίσθηση ντροπής και ορθολογισμού, και θα εμφανίζει όλο και λιγότερο μια τέτοια συμπεριφορά. Θα καταδικάζει τη συμπεριφορά αυτού του είδους, θα δείχνει αυτοσυγκράτηση και θα χαλιναγωγεί τον εαυτό του. Έτσι γίνεται όταν κάποιος εξυψώνει τον εαυτό του και μαρτυρά περί αυτού ασυναίσθητα. Αν και στο να εξυψώνει κανείς τον εαυτό του και να μαρτυρά περί αυτού συνειδητά ή ασυναίσθητα περιλαμβάνεται η ίδια διάθεση, η φύση των δύο είναι διαφορετική. Πώς διαφέρει η φύση τους ενός από του άλλου; Η συνειδητή εξύψωση του εαυτού και μαρτυρία περί αυτού γίνεται με πρόθεση. Οι άνθρωποι που κάνουν κάτι τέτοιο δεν μιλούν έτσι τυχαία· κάθε φορά που εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί αυτού, έχουν ορισμένες προθέσεις και κρυφούς σκοπούς, και κάνουν αυτήν την πράξη έχοντας σατανικές φιλοδοξίες και επιθυμίες. Επιφανειακά, φαίνεται ότι πρόκειται για το ίδιο είδος εκδήλωσης. Και στις δύο περιπτώσεις, κάποιοι εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί αυτού. Πώς ορίζει, όμως, ο Θεός το να εξυψώνει κανείς τον εαυτό του και να μαρτυρά περί αυτού ασυναίσθητα; Ως αποκάλυψη μιας διεφθαρμένης διάθεσης. Και πώς ορίζει ο Θεός το να εξυψώνει κανείς τον εαυτό του και να μαρτυρά περί αυτού συνειδητά; Ως επιθυμία του ατόμου να παραπλανήσει τους άλλους, ως αποφασιστικότητα να τους κάνει να τον εκτιμήσουν, να τον λατρέψουν, να τον θαυμάσουν κι έπειτα να τον ακολουθήσουν. Η πράξη του είναι από τη φύση της παραπλανητική. Άρα, μόλις αποκτήσει την πρόθεση να παραπλανήσει τους άλλους και να τους κατακτήσει ώστε να τον ακολουθήσουν και να τον λατρέψουν, εφαρμόζει στα λόγια και τις πράξεις του κάποια μέσα και κάποιες μεθόδους που μπορούν εύκολα να παραπλανήσουν και να αποπροσανατολίσουν όσους δεν κατανοούν την αλήθεια και δεν πατούν σε γερά θεμέλια. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν μόνο έλλειψη ικανότητας διάκρισης· αντιθέτως, νομίζουν ότι όσα λέει αυτός ο άνθρωπος είναι σωστά, και μπορεί να τον θαυμάζουν και να τον εκτιμούν, ενώ με τον καιρό θα τον λατρέψουν ή ακόμα και θα τον ακολουθήσουν. Είναι πολύ σύνηθες φαινόμενο στην καθημερινότητα κάποιος να φαίνεται ότι κατανοεί αρκετά καλά ένα κήρυγμα που ακούει, αργότερα όμως, όταν του συμβεί κάτι, να μην ξέρει πώς να το αντιμετωπίσει. Προσέρχεται ενώπιον του Θεού για να αναζητήσει, όμως αυτό δεν αποδίδει καρπούς· στο τέλος, αναγκάζεται να πάει στον επικεφαλής του, να ρωτήσει σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα και να του ζητήσει λύση. Όποτε του συμβεί κάτι, ζητάει από τον επικεφαλής του να το λύσει. Είναι όπως κάποιοι άνθρωποι που καπνίζουν όπιο, και τελικά το κάνουν συνήθεια και εθίζονται, και κάποια στιγμή δεν μπορούν πλέον να ζήσουν χωρίς να το καπνίζουν. Έτσι, αυτό που κάνουν οι αντίχριστοι, το ότι εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί αυτού, γίνεται ασυναίσθητα ένα είδος ναρκωτικού για όσους έχουν μικρό ανάστημα, όσους δεν έχουν διάκριση, όσους είναι ανόητοι και αδαείς. Όποτε τους συμβαίνει το οτιδήποτε, πάνε και ρωτάνε τον αντίχριστο γι’ αυτό, κι αν ο αντίχριστος δεν δώσει εντολή, δεν τολμούν να κάνουν τίποτα, ακόμα κι αν όλοι έχουν ολοκληρώσει τις συζητήσεις κι έχουν βγάλει ένα συμπέρασμα σχετικά με το ζήτημα. Φοβούνται να εναντιωθούν στο θέλημα του αντίχριστου και επίσης φοβούνται την καταστολή, κι έτσι σε κάθε ζήτημα τολμούν να ενεργήσουν μόνο αφού μιλήσει ο αντίχριστος. Ακόμα κι όταν έχουν κατανοήσει ξεκάθαρα τις αλήθεια-αρχές, δεν τολμούν να πάρουν μια απόφαση ούτε να χειριστούν το ζήτημα· αντ’ αυτού, περιμένουν τον «κύριο» που θαυμάζουν να βγάλει την τελική ετυμηγορία και απόφαση. Αν ο κύριός του δεν πει τίποτα, αυτός που χειρίζεται το ζήτημα δεν θα είναι σίγουρος για το τι πρέπει να κάνει. Δεν έχουν δηλητηριαστεί αυτοί οι άνθρωποι; (Ναι.) Αυτό σημαίνει να έχει δηλητηριαστεί κανείς. Προκειμένου να δηλητηριαστούν αυτοί οι άνθρωποι τόσο βαθιά, πόση δουλειά πρέπει να κάνει ο αντίχριστος και πόσο δηλητήριο θα χρειαστεί να τους ρίξει; Αν ο αντίχριστος ανέλυε συχνά τον εαυτό του και κατάφερνε να αποκτήσει αυτογνωσία, κι αν συχνά έδειχνε φανερά τις αδυναμίες, τα λάθη και τις παραβάσεις του για να τα δουν οι άλλοι, τότε άραγε θα τον λάτρευαν και πάλι όλοι έτσι; Σε καμία περίπτωση. Φαίνεται ότι ο αντίχριστος καταβάλλει σημαντική προσπάθεια για να εξυψώνει τον εαυτό του και να μαρτυρά περί αυτού, κι αυτή είναι η αιτία της «επιτυχίας» του. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που θέλει. Χωρίς αυτόν, κανείς δεν θα ήξερε πώς να κάνει σωστά τα καθήκοντά του και όλοι θα ένιωθαν τελείως χαμένοι. Είναι προφανές ότι, ενώ ο αντίχριστος ελέγχει αυτούς τους ανθρώπους, τους ρίχνει μυστικά πολλά δηλητήρια και καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια! Αν έλεγε μόνο λίγα λόγια, τότε άραγε οι άνθρωποι θα περιορίζονταν απ’ αυτόν με τον ίδιο τρόπο; Σε καμία περίπτωση. Όταν ο αντίχριστος πετύχει τον σκοπό του και κάνει τους άλλους να τον λατρεύουν, να τον θαυμάζουν και να τον ακούνε σε κάθε ζήτημα, αυτό άραγε δεν σημαίνει ότι έχει κάνει πολλές πράξεις κι έχει πει πολλά λόγια που εξυψώνουν τον εαυτό του και μαρτυρούν περί αυτού; Ποια είναι η έκβαση που επιτυγχάνει μ’ αυτές τις πράξεις; Είναι οι άνθρωποι να μην έχουν μονοπάτι και να μην μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς αυτόν· λες και, χωρίς αυτόν, θα έπεφτε ο ουρανός και η γη θα σταματούσε να γυρίζει, και η πίστη στον Θεό δεν θα είχε καμία αξία και καμία σημασία, και θα ήταν μάταιο να ακούει κανείς κηρύγματα. Είναι επίσης οι άνθρωποι να νομίζουν ότι έχουν κάποια ελπίδα στη ζωή όταν ο αντίχριστος είναι κοντά τους, ενώ αν εκείνος πέθαινε, θα απελπίζονταν εντελώς. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πλέον αιχμάλωτοι του Σατανά, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Δεν αξίζει κάτι τέτοιο σε ανθρώπους σαν κι αυτούς; (Τους αξίζει.) Γιατί λέμε ότι τους αξίζει; Ο Θεός είναι Αυτός στον Οποίο πιστεύεις· γιατί, λοιπόν, λατρεύεις κι ακολουθείς τους αντίχριστους, αφήνοντάς τους να σε περιορίζουν και να σε ελέγχουν κάθε στιγμή; Εξάλλου, ανεξάρτητα απ’ το καθήκον που κάνει κανείς, ο οίκος του Θεού έχει δώσει στους ανθρώπους ξεκάθαρες αρχές και κανόνες. Αν κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει μόνος του μια δυσκολία, θα πρέπει να προστρέξει σε κάποιον που κατανοεί την αλήθεια, και να προστρέξει στον Άνωθεν για πιο σοβαρά θέματα. Εσύ, όμως, όχι μόνο δεν αναζητάς την αλήθεια· απεναντίας, λατρεύεις και θαυμάζεις ανθρώπους, και πιστεύεις ό,τι λένε αυτοί οι αντίχριστοι. Έχεις γίνει, δηλαδή, υπηρέτης του Σατανά. Ποιος άλλος σου φταίει, λοιπόν, εκτός από τον εαυτό σου; Δεν σου αξίζει αυτό; Η εξύψωση του εαυτού και η μαρτυρία περί αυτού είναι μια συμπεριφορά και μια εκδήλωση που είναι κοινή στους αντίχριστους, και είναι από τις πιο συνήθεις εκδηλώσεις. Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο οι αντίχριστοι εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί αυτού; Πώς διαφέρει από τον τρόπο με τον οποίο εξυψώνει τον εαυτό του και μαρτυρά περί αυτού ο μέσος άνθρωπος; Είναι ότι οι αντίχριστοι κρύβουν πίσω από αυτήν την πράξη τις δικές τους προθέσεις, και σε καμία περίπτωση δεν την κάνουν ασυναίσθητα. Αντίθετα, έχουν προθέσεις, επιθυμίες και φιλοδοξίες, και οι συνέπειες της μαρτυρίας τους περί του εαυτού τους είναι πολύ τρομερές για να τις αναλογιστεί κανείς· έχουν τη δυνατότητα να παραπλανούν και να ελέγχουν τον κόσμο.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους

Κάποιοι λένε: «Αφού η εξύψωση του εαυτού και η μαρτυρία περί αυτού είναι μια προσέγγιση που δεν συμφωνεί με την αλήθεια και ανήκει στον Σατανά και στους αντίχριστους, τότε, αν δεν πω και δεν κάνω τίποτα, αυτό σημαίνει ότι δεν εξυψώνω τον εαυτό μου και δεν μαρτυρώ περί αυτού;» Αυτό δεν είναι σωστό. Με ποιον τρόπο, λοιπόν, πρέπει να ενεργεί κανείς ώστε να μην εξυψώνει τον εαυτό του και να μην μαρτυρά περί αυτού; Αν κάνεις επίδειξη και μαρτυράς περί του εαυτού σου σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα, θα καταφέρεις να κάνεις κάποιους ανθρώπους να σε εκτιμήσουν και να σε λατρέψουν. Αν, όμως, ξεγυμνωθείς και μοιραστείς την αυτογνωσία σου πάνω στο ίδιο ζήτημα, αυτό έχει διαφορετική φύση. Δεν είναι αλήθεια αυτό; Το να ξεγυμνώνεται κανείς ώστε να μιλήσει για την αυτογνωσία του είναι κάτι που θα πρέπει να διαθέτει η συνηθισμένη ανθρώπινη φύση. Είναι κάτι θετικό. Αν έχεις πραγματική αυτογνωσία και μιλάς για την κατάστασή σου με σχολαστικότητα, γνησιότητα και ακρίβεια, αν μιλάς για γνώση που βασίζεται αποκλειστικά στα λόγια του Θεού, αν αυτοί που σ’ ακούνε το βρίσκουν εποικοδομητικό και ωφέλιμο, και αν μαρτυράς περί του έργου του Θεού και Τον δοξάζεις, τότε μαρτυράς περί του Θεού. Αν την ώρα που ξεγυμνώνεσαι μιλάς πολύ για τα προτερήματά σου, για το ότι υπέφερες, πλήρωσες το τίμημα και παρέμεινες ακλόνητος στη μαρτυρία σου, κι έτσι οι άλλοι σε εκτιμούν και σε λατρεύουν, τότε μαρτυράς περί του εαυτού σου. Πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να διακρίνεις τη μια συμπεριφορά από την άλλη. Για παράδειγμα, αν εξηγήσεις πόσο αδύναμος κι αρνητικός ήσουν όταν αντιμετώπιζες δοκιμασίες, και ότι, αφού προσευχήθηκες και αναζήτησες την αλήθεια, στο τέλος κατανόησες την πρόθεση του Θεού, κέρδισες την πίστη και παρέμεινες ακλόνητος στη μαρτυρία σου, τότε εξυψώνεις τον Θεό και μαρτυράς περί Αυτού. Σε καμία περίπτωση δεν εξυψώνεις τον εαυτό σου και δεν μαρτυράς περί αυτού. Επομένως, το αν κάνεις ή δεν κάνεις επίδειξη και μαρτυράς ή δεν μαρτυράς περί του εαυτού σου εξαρτάται από το αν μιλάς για τις πραγματικές σου εμπειρίες και από το αν καταφέρνεις να μαρτυρήσεις περί του Θεού· είναι επίσης απαραίτητο να εξετάσεις τι προθέσεις και σκοπούς έχεις όταν μιλάς για τη βιωματική μαρτυρία σου. Έτσι, θα διακρίνεις ευκολότερα τι είδους συμπεριφορά υιοθετείς. Αν έχεις τη σωστή πρόθεση όταν μαρτυράς, τότε, ακόμα κι αν οι άλλοι σ’ εκτιμούν και σε λατρεύουν, δεν υπάρχει πραγματικό πρόβλημα. Αν έχεις λάθος πρόθεση, τότε, ακόμα κι αν κανείς δεν σ’ εκτιμά και κανείς δεν σε λατρεύει, και πάλι υπάρχει πρόβλημα· κι αν επιπλέον οι άλλοι σ’ εκτιμούν και σε λατρεύουν, τότε το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Δεν μπορείς, επομένως, να κοιτάζεις μόνο τα αποτελέσματα για να προσδιορίσεις αν κάποιος εξυψώνει τον εαυτό του και μαρτυρά περί αυτού. Πρέπει να κοιτάζεις κυρίως τις προθέσεις του· ο σωστός τρόπος να διακρίνεις τη μια συμπεριφορά από την άλλη είναι με βάση τις προθέσεις. Αν προσπαθήσεις να διακρίνεις το ζήτημα με βάση τα αποτελέσματα, τότε ρισκάρεις να κατηγορήσεις άδικα έναν καλό άνθρωπο. Κάποιοι μοιράζονται πάρα πολύ γνήσιες μαρτυρίες, κι έτσι κάποιοι άλλοι τους εκτιμούν και τους λατρεύουν· μπορείς να πεις ότι αυτοί οι άνθρωποι μαρτυρούν περί του εαυτού τους; Δεν μπορείς. Δεν υπάρχει πρόβλημα μ’ αυτούς τους ανθρώπους· η μαρτυρία που μοιράζονται και το καθήκον που εκτελούν ωφελούν τους άλλους, ενώ μόνο οι ανόητοι και οι αδαείς που έχουν στρεβλή κατανόηση λατρεύουν άλλους ανθρώπους. Το κλειδί για να διακρίνει κανείς αν κάποιος εξυψώνει τον εαυτό του και μαρτυρά περί αυτού ή όχι είναι να κοιτάξει την πρόθεση του ομιλητή. Αν η πρόθεσή σου είναι να δείξεις σ’ όλους πώς αποκαλύφθηκε η διαφθορά σου και πώς άλλαξες, και να τους δώσεις την ευκαιρία να ωφεληθούν από αυτό, τότε τα λόγια σου είναι ειλικρινή και αληθινά, και συμφωνούν με τα γεγονότα. Τέτοιες προθέσεις είναι σωστές, κι εσύ δεν κάνεις επίδειξη ούτε μαρτυράς περί του εαυτού σου. Αν η πρόθεσή σου είναι να δείξεις σ’ όλους ότι έχεις πραγματικές εμπειρίες, ότι άλλαξες και ότι έχεις την αλήθεια-πραγματικότητα, ώστε να σε εκτιμήσουν και να σε λατρέψουν, τότε έχεις λάθος προθέσεις. Κάνεις επίδειξη και μαρτυράς περί του εαυτού σου. Αν η βιωματική μαρτυρία για την οποία μιλάς είναι ψεύτικη και νοθευμένη, και αποσκοπεί στο να ξεγελάσει τους άλλους, να μην τους αφήσει να καταλάβουν την αληθινή σου κατάσταση και να μην αφήσει να αποκαλυφθούν οι προθέσεις, η διαφθορά, η αδυναμία ή η αρνητικότητά σου στους άλλους, τότε αυτά τα λόγια είναι απατηλά και παραπλανητικά. Αυτό είναι ψεύτικη μαρτυρία, που εξαπατά και ντροπιάζει τον Θεό· είναι αυτό που μισεί ο Θεός περισσότερο απ’ όλα. Υπάρχουν ξεκάθαρες διαφορές ανάμεσα σ’ αυτές τις καταστάσεις, και μπορείς να τις διακρίνεις όλες με βάση την πρόθεση. Αν μπορέσεις να διακρίνεις τους άλλους, θα μπορέσεις να φτάσεις ως τις καταστάσεις τους, κι έπειτα θα μπορέσεις να διακρίνεις και τον εαυτό σου και να φτάσεις ως τις δικές σου καταστάσεις.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους

Στην οικογένεια του Θεού και ανάμεσα στους αδελφούς και τις αδελφές σου, δεν έχει καμία σημασία πόσο υψηλό είναι το κύρος ή η θέση σου, πόσο σημαντικό είναι το καθήκον σου, πόσο μεγάλο είναι το ταλέντο και η συνεισφορά σου ή πόσο καιρό πιστεύεις στον Θεό. Στα μάτια του Θεού είσαι απλώς ένα δημιούργημα, ένα συνηθισμένο δημιούργημα, και δεν ισχύουν κανένας από τους ευγενείς τίτλους και καμία από τις προσφωνήσεις που έχεις δώσει ο ίδιος στον εαυτό σου. Αν όλα αυτά τα θεωρείς πάντοτε στεφάνους ή εφόδια που σου επιτρέπουν να ανήκεις σε μια ιδιαίτερη ομάδα ή να είσαι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, αντιστέκεσαι μ’ αυτόν τον τρόπο στις απόψεις του Θεού και συγκρούεσαι μ’ αυτές. Είσαι, δηλαδή, σε δυσαρμονία με τον Θεό. […] Μπορεί, όμως, να μη θεωρείς τον εαυτό σου δημιούργημα και να πιστεύεις, αντίθετα, ότι έχεις τίτλους και φοράς φωτοστέφανο στο κεφάλι σου, ότι έχεις κύρος, ότι είσαι σπουδαίος επικεφαλής, μαέστρος, επιμελητής ή σκηνοθέτης στην οικογένεια του Θεού, και ότι έχεις συμβάλει επάξια στο έργο της. Αν έτσι νομίζεις, είσαι τελείως παράλογος και ξεδιάντροπος. Είστε εσείς άνθρωποι με κύρος, θέση και αξία; (Δεν είμαστε, όχι.) Τι είσαι τότε; (Ένα δημιούργημα είμαι.) Ακριβώς! Ένα συνηθισμένο δημιούργημα είσαι και τίποτα περισσότερο. Όταν βρίσκεσαι με άλλους ανθρώπους, μπορείς να μοστράρεις τα προσόντα σου, να παίζεις το χαρτί της αρχαιότητας, να καυχιέσαι για τις συνεισφορές σου και να μιλάς για τα ηρωικά σου κατορθώματα. Ενώπιον του Θεού, όμως, δεν υπάρχει τίποτα απ’ όλα αυτά· δεν πρέπει να μιλάς ποτέ σου γι’ αυτά τα πράγματα, ούτε να τα μοστράρεις και να το παίζεις βετεράνος. Αν μοστράρεις τα προσόντα σου, θα στραβώσουν τα πράγματα. Ο Θεός θα σε θεωρεί εντελώς παράλογο και άκρως αλαζονικό. Θα νιώθει αποστροφή και αηδία για σένα, και θα σε παραγκωνίσει. Θα έχεις πρόβλημα σ’ αυτήν την περίπτωση. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να αναγνωρίσεις την ταυτότητα και τη θέση σου ως δημιούργημα. Όσο κύρος κι αν έχεις σε σχέση με τους άλλους, όσο διακεκριμένη κι αν είναι η θέση σου, όσα πλεονεκτήματα κι αν έχεις, κι ακόμη κι αν ο Θεός σού έχει δώσει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο που σου επιτρέπει να νιώθεις πολύ ανώτερος ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει την παραμικρή αξία ή σημασία όταν προσέρχεσαι ενώπιόν Του. Δεν πρέπει, λοιπόν, να κάνεις επίδειξη. Αντίθετα, ενώπιον του Θεού, πρέπει να είσαι ένα ταπεινό δημιούργημα.

«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (11)

Όταν καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό, θα πρέπει κυρίως να μιλάτε για το πώς ο Θεός κρίνει και παιδεύει τους ανθρώπους, και για το ποιες δοκιμασίες χρησιμοποιεί για να εξευγενίσει τους ανθρώπους και να αλλάξει τη διάθεσή τους. Θα πρέπει επίσης να μιλάτε για το πόση διαφθορά έχει αποκαλυφθεί κατά την εμπειρία σας, για το πόσο έχετε υποφέρει, για το πόσα πράγματα κάνατε για να αντισταθείτε στον Θεό και για το πώς τελικά σας κατέκτησε ο Θεός. Να μιλάτε για το πόση αληθινή γνώση έχετε σχετικά με το έργο του Θεού και για το πώς θα πρέπει να καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό και να Του ανταποδίδετε την αγάπη Του. Πρέπει να μιλάτε πιο ουσιωδώς αυτού του είδους τη γλώσσα, καθώς το κάνετε με απλό τρόπο. Μη μιλάτε για κενές θεωρίες. Μιλήστε πιο προσγειωμένα· μιλήστε από καρδιάς. Έτσι θα πρέπει να βιώνετε τα πράγματα. Μην εξοπλίζεστε με δήθεν βαθυστόχαστες, κενές θεωρίες σε μια προσπάθεια να κάνετε επίδειξη· αυτό σας κάνει να δείχνετε αρκετά αλαζονικοί και παράλογοι. Θα πρέπει να μιλάτε περισσότερο για αληθινά πράγματα από την πραγματική εμπειρία σας, και να μιλάτε περισσότερο από καρδιάς· τούτο είναι πιο ωφέλιμο για τους άλλους και πιο κατάλληλο για να δουν. Κάποτε ήσασταν άνθρωποι που εναντιώνονταν περισσότερο απ’ όλους στον Θεό, που είχαν τη μικρότερη προδιάθεση να υποταχθούν σ’ Αυτόν, όμως τώρα έχετε κατακτηθεί —μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό. Θα πρέπει να συλλογίζεστε και να στοχάζεστε περισσότερο αυτά τα ζητήματα. Όταν οι άνθρωποι το καταλάβουν αυτό ξεκάθαρα, θα ξέρουν πώς να καταθέτουν μαρτυρία· διαφορετικά, ενδέχεται να κάνουν επαίσχυντες και παράλογες πράξεις, γεγονός το οποίο δεν συνιστά κατάθεση μαρτυρίας για τον Θεό, αλλά αντίθετα αφορμή ντροπής για Εκείνον. Χωρίς γνήσιες εμπειρίες και κατανόηση της αλήθειας, δεν είναι δυνατόν να καταθέσει κανείς μαρτυρία για τον Θεό. Οι άνθρωποι με ασαφή και μπερδεμένη πίστη στον Θεό δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταθέσουν μαρτυρία για τον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του

Παρότι ο Θεός έχει κάνει τεράστιο έργο για τους ανθρώπους, έχει μιλήσει ποτέ γι’ αυτό; Το έχει εξηγήσει ποτέ; Το έχει διακηρύξει ποτέ; Όχι. Όπως κι αν παρερμηνεύουν οι άνθρωποι τον Θεό, Εκείνος δεν δίνει εξηγήσεις. Από τη σκοπιά του Θεού, είτε είσαι εξήντα είτε ογδόντα χρονών, η κατανόησή σου για τον Θεό είναι πολύ περιορισμένη, και εφόσον γνωρίζεις τόσο λίγα, είσαι ακόμη παιδί. Ο Θεός δεν σου κρατάει κακία γι’ αυτό. Είσαι ακόμη ένα ανώριμο παιδί. Δεν έχει σημασία που κάποιοι άνθρωποι έχουν ζήσει για πολλά χρόνια και το σώμα τους εμφανίζει σημάδια γήρανσης. Η κατανόησή τους για τον Θεό είναι ακόμη πολύ παιδαριώδης κι επιφανειακή. Ο Θεός δεν σου κρατάει κακία γι’ αυτό· αν δεν καταλαβαίνεις, δεν καταλαβαίνεις. Αυτό είναι το επίπεδό σου κι αυτή είναι η ικανότητά σου. Δεν μπορούν ν’ αλλάξουν. Ο Θεός δεν θα σου επιβάλλει τίποτε. Ο Θεός απαιτεί από τους ανθρώπους να καταθέτουν μαρτυρία γι’ Αυτόν. Έχει, όμως, Εκείνος καταθέσει μαρτυρία για τον Εαυτό Του; (Όχι.) Από την άλλη πλευρά, ο Σατανάς φοβάται μήπως οι άνθρωποι δεν μάθουν ακόμη και το παραμικρό πράγμα που κάνει. Οι αντίχριστοι δεν διαφέρουν: Καυχιούνται μπροστά σε όλους για κάθε μικρό πραγματάκι που κάνουν. Όταν τους ακούς, φαίνεται σαν να καταθέτουν μαρτυρία για τον Θεό. Αν, όμως, ακούσεις προσεκτικά, θα ανακαλύψεις ότι δεν καταθέτουν μαρτυρία για τον Θεό, αλλά κάνουν επίδειξη, ενισχύοντας τον εαυτό τους. Η πρόθεση και η ουσία πίσω από όσα λένε είναι να ανταγωνιστούν τον Θεό για τον εκλεκτό λαό Του και για τη θέση. Ο Θεός είναι ταπεινός και κρυμμένος, ενώ ο Σατανάς επιδεικνύεται. Υπάρχει διαφορά; Επίδειξη έναντι ταπεινότητας και απόκρυψης: ποια είναι θετικά πράγματα; (Η ταπεινότητα και η απόκρυψη.) Θα μπορούσε ο Σατανάς να περιγραφεί ως ταπεινός; (Όχι.) Γιατί; Κρίνοντας από τη μοχθηρή φύση-ουσία του, είναι ένα άχρηστο σκουπίδι· το να μην κάνει επίδειξη ο Σατανάς δεν θα ήταν φυσιολογικό. Πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο Σατανάς «ταπεινός»; Η «ταπεινότητα» αναφέρεται στον Θεό. Η ταυτότητα, η ουσία και η διάθεση του Θεού είναι υψηλές και αξιότιμες, αλλά Αυτός ποτέ δεν επιδεικνύεται. Ο Θεός είναι ταπεινός και κρυμμένος, κι έτσι οι άνθρωποι δεν βλέπουν τι έχει κάνει, αλλά καθώς εργάζεται σε τέτοια αφάνεια, η ανθρωπότητα συνεχώς λαμβάνει παροχές, τρέφεται και καθοδηγείται —και όλα αυτά είναι κανονισμένα από τον Θεό. Δεν δείχνει ότι είναι κρυμμένος και ταπεινός το γεγονός ότι ο Θεός δεν διακηρύσσει ποτέ αυτά τα πράγματα, δεν τα αναφέρει ποτέ; Ο Θεός είναι ταπεινός ακριβώς επειδή είναι ικανός να κάνει αυτά τα πράγματα, αλλά ποτέ δεν τα αναφέρει ούτε τα διακηρύσσει, και δεν επιχειρηματολογεί σχετικά με αυτά στους ανθρώπους. Με ποιο δικαίωμα μιλάς για ταπεινότητα όταν είσαι ανίκανος για κάτι τέτοιο; Δεν έκανες τίποτα από αυτά τα πράγματα, αλλά επιμένεις να παίρνεις τα εύσημα γι’ αυτά —αυτό λέγεται ξεδιαντροπιά. Καθοδηγώντας την ανθρωπότητα, ο Θεός επιτελεί τόσο σπουδαίο έργο και προΐσταται ολόκληρου του σύμπαντος. Έχει τεράστια εξουσία και δύναμη, όμως ποτέ δεν είπε: «Η δύναμή Μου είναι εξαιρετική». Παραμένει κρυμμένος ανάμεσα σε όλα τα πράγματα, προΐσταται των πάντων, θρέφει και εφοδιάζει την ανθρωπότητα, επιτρέποντας σε όλη την ανθρωπότητα να συνεχίζει να υπάρχει από γενιά σε γενιά. Πάρτε, για παράδειγμα, τον αέρα και τον ήλιο ή όλα τα υλικά πράγματα που είναι απαραίτητα για την ανθρώπινη ύπαρξη στη γη —όλα ρέουν χωρίς διακοπή. Το ότι ο Θεός εφοδιάζει τον άνθρωπο ισχύει πέρα από κάθε αμφιβολία. Αν ο Σατανάς έκανε κάτι καλό, θα το κρατούσε κρυφό και θα παρέμενε αφανής ήρωας; Ποτέ. Είναι όπως κάποιοι αντίχριστοι στην εκκλησία, που στο παρελθόν ανέλαβαν επικίνδυνο έργο, απαρνήθηκαν πράγματα και υπέμειναν βάσανα, ενώ μπορεί να πήγαν ακόμη και στη φυλακή· υπάρχουν επίσης κάποιοι που κάποτε συνέβαλαν σε μια πτυχή του έργου του οίκου του Θεού. Δεν ξεχνούν ποτέ αυτά τα πράγματα, νομίζουν ότι αξίζουν ισόβια εύσημα γι’ αυτά, νομίζουν ότι αυτά είναι το κεφάλαιο της ζωής τους, πράγμα που δείχνει πόσο μικροί είναι οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι είναι πραγματικά μικροί και ο Σατανάς είναι ξεδιάντροπος.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, ύπουλοι και δόλιοι (Μέρος δεύτερο)

Ο Θεός υπομένει κάθε λογής πόνους με τεράστια υπομονή για να εργαστεί και να σώσει τους ανθρώπους, αλλά εκείνοι και πάλι Τον παρανοούν, συνέχεια τα βάζουν μαζί Του, συνέχεια προστατεύουν τα δικά τους συμφέροντα αδιαφορώντας για τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και θέλουν πάντοτε να ζουν μια μεγαλειώδη ζωή, δίχως όμως να θέλουν να συμβάλουν στη δόξα του Θεού. Βλέπει μήπως κανείς σε όλα αυτά καμιά ανθρώπινη φύση άξια αναφοράς; Οι άνθρωποι διακηρύσσουν μεν δυνατά μαρτυρία για τον Θεό, αλλά μέσα τους λένε: «Ορίστε τι έργο έχω κάνει, έργο που έχει φέρει αποτελέσματα. Κι εγώ έχω κοπιάσει, κι εγώ έχω πληρώσει τίμημα. Ποιος ο λόγος να μην καταθέσω μαρτυρία για μένα;» Θέλουν πάντοτε να συμμετέχουν στη δόξα και στη μαρτυρία του Θεού. Αξίζουν άραγε οι άνθρωποι αυτά τα πράγματα; Η λέξη «δόξα» δεν ανήκει στους ανθρώπους. Μόνο στον Θεό μπορεί να ανήκει, στον Δημιουργό, και καμία σχέση δεν έχει με τα δημιουργημένα ανθρώπινα όντα. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι κοπιάζουν και συνεργάζονται, δεν παύουν να βρίσκονται υπό την ηγεσία του έργου του Αγίου Πνεύματος. Αν δεν υπάρχει το έργο του Αγίου Πνεύματος, τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι; Και ούτε και η λέξη «μαρτυρία» ανήκει στους ανθρώπους. Είτε μιλάμε για το ουσιαστικό «μαρτυρία» είτε για το ρήμα «μαρτυρώ», καμία απ’ αυτές τις δύο λέξεις δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα δημιουργημένα ανθρώπινα όντα. Μόνο για τον Δημιουργό αξίζει να μαρτυρήσει κανείς και μόνο Αυτός αξίζει τη μαρτυρία των ανθρώπων. Αυτό το καθορίζει η ταυτότητα, η θέση και η ουσία του Θεού, και επιπλέον συμβαίνει επειδή όλα όσα κάνει Εκείνος προέρχονται από τις δικές Του προσπάθειες και τα αξίζει. Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν εξαιρετικά περιορισμένα πράγματα, και μάλιστα όλα οφείλονται στη διαφώτιση, στην ηγεσία και στην καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Και όσο για την ανθρώπινη φύση, οι άνθρωποι, μόλις καταλάβουν κάποιες αλήθειες και μπορέσουν να κάνουν λίγο έργο, γίνονται αλαζόνες. Κανένας δεν μπορεί, αν δεν έχει μαζί του την κρίση και την παίδευση του Θεού, να φτάσει στην υποταγή στον Θεό και να μαρτυρήσει γι’ Αυτόν. Οι άνθρωποι μπορεί, επειδή ο Θεός το έχει προκαθορίσει, να έχουν κάποια χαρίσματα ή κάποια ξεχωριστά ταλέντα, να έχουν διδαχτεί κάποιο επάγγελμα ή κάποιες δεξιότητες, ή να είναι λίγο έξυπνοι, πράγμα που τους κάνει να γίνονται αφόρητα αλαζόνες και να θέλουν συνέχεια να μοιράζεται ο Θεός τη δόξα Του και τη μαρτυρία Του μαζί τους. Δεν είναι παράλογο αυτό; Είναι άκρως παράλογο. Δείχνει ότι βρίσκονται σε λάθος θέση. Θεωρούν τον εαυτό τους όχι ανθρώπινο ον, νομίζουν πως είναι μια ξεχωριστή κατηγορία, ότι είναι υπεράνθρωποι. Άνθρωποι που δεν ξέρουν την ταυτότητά τους, την ουσία τους και τη θέση όπου θα έπρεπε να βρίσκονται δεν έχουν αυτογνωσία. Η ταπεινότητα των ανθρώπων δεν προέρχεται από την ταπείνωση· είναι εξ αρχής ταπεινοί και χαμηλόφρονες. Η ταπεινότητα του Θεού είναι κάτι που προέρχεται από την ταπείνωση. Αν λέει κανείς ότι οι άνθρωποι είναι ταπεινοί τους εξυψώνει. Στην πραγματικότητα είναι χαμηλόφρονες. Οι άνθρωποι θέλουν να ανταγωνίζονται συνεχώς για τη φήμη, το κέρδος και τη θέση, και ανταγωνίζονται τον Θεό για τους εκλεκτούς Του. Έτσι όπως ενεργούν, παίζουν τον ρόλο του Σατανά, και αυτή είναι η φύση του Σατανά. Είναι στ’ αλήθεια απόγονοι του Σατανά, δεν έχουν την παραμικρή διαφορά. Ας υποθέσουμε ότι ο Θεός δίνει στους ανθρώπους λίγη εξουσία και δύναμη, και ας πούμε ότι μπορούν να παρουσιάσουν θαυμαστά σημεία και τέρατα, και να κάνουν κάποια εξαιρετικά πράγματα· ας πούμε, επίσης, ότι κάνουν τα πάντα σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και τις τηρούν κατά γράμμα. Μπορούν, όμως, να ξεπεράσουν τον Θεό; Όχι, με τίποτα. Ο Σατανάς, ο αρχάγγελος, δεν έχει ικανότητες μεγαλύτερες από ό,τι οι άνθρωποι; Αν και θέλει πάντοτε να ξεπεράσει τον Θεό, ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα; Στο τέλος, θα πρέπει να κατέλθει στο πηγάδι της αβύσσου. Ο Θεός θα είναι πάντοτε η προσωποποίηση της δικαιοσύνης· αντίθετα, ο Σατανάς, ο διάβολος και ο αρχάγγελος, θα είναι πάντοτε η προσωποποίηση της μοχθηρίας και ο εκπρόσωπος των δυνάμεων της μοχθηρίας. Ο Θεός θα είναι πάντα δίκαιος, και το γεγονός αυτό δεν γίνεται να αλλάξει. Αυτή είναι η εξαιρετική και εκπληκτική πλευρά του Θεού. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι αποκτήσουν όλες τις αλήθειες του Θεού από τον ίδιο, δεν παύουν να είναι μικροσκοπικά δημιουργήματα και δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον Θεό. Αυτή είναι και η διαφορά ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τον Θεό. Οι άνθρωποι μπορούν να ζουν με τάξη μόνο στο πλαίσιο όλων των κανόνων και των νόμων που έχει διαμορφώσει ο Θεός, και μόνο στο πλαίσιο αυτών των κανόνων και των νόμων μπορούν να διαχειρίζονται όλα αυτά που δημιούργησε Εκείνος. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δημιουργήσουν ζωντανά πράγματα ούτε μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα της ανθρωπότητας. Είναι γεγονός αυτό. Και τι υποδηλώνει αυτό το γεγονός; Ότι, όση εξουσία και όσες ικανότητες κι αν δώσει ο Θεός στην ανθρωπότητα, στο τέλος κανείς δεν μπορεί να υπερβεί την εξουσία του Θεού. Όσα χρόνια, όσες γενιές κι αν περάσουν και όσοι άνθρωποι κι αν υπάρξουν, μόνο υπό την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού μπορούν ποτέ να ζήσουν οι άνθρωποι. Αυτό το γεγονός είναι αμετάβλητο για πάντα και δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, μα ποτέ!

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος πρώτο)

Σχετικά αποσπάσματα ταινιών

Η εγκατάλειψη της φήμης και του κύρους μέσω της κρίσης και της παίδευσης του Θεού

Σχετικές βιωματικές εμπειρίες

Το κακό που προκαλεί η επίδειξη