Λόγια του Παντοδύναμου Θεού των εσχάτων ημερών

Οι άνθρωποι υποβάλλουν τον Θεό σε δοκιμασία όταν δεν γνωρίζουν πώς ενεργεί, όταν δεν Τον γνωρίζουν και δεν Τον κατανοούν, κι έτσι συχνά προβάλλουν παράλογες απαιτήσεις από Εκείνον. Λόγου χάρη, όταν κάποιος είναι άρρωστος, μπορεί να προσευχηθεί να τον θεραπεύσει ο Θεός. «Δεν θα αναζητήσω θεραπεία· για να δούμε αν θα με θεραπεύσει ή δεν θα με θεραπεύσει ο Θεός». Κι έτσι, αφού προσευχηθεί για αρκετό καιρό και δεν δει κάποια ενέργεια απ’ τον Θεό, λέει: «Αφού δεν έκανε τίποτα ο Θεός, θα πάρω φάρμακο και θα δω μήπως με εμποδίσει τότε. Αν το φάρμακο μου κάτσει στον λαιμό ή μου χυθεί το νερό, μπορεί μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός να με εμποδίζει και να μη μ’ αφήνει να το πάρω». Να τι είναι δοκιμασία. Ή, λόγου χάρη, όταν σου αναθέτουν να διαδώσεις το ευαγγέλιο. Υπό κανονικές συνθήκες, όλοι αποφασίζουν μέσω συναναστροφής και συζήτησης τι χρειάζεται για τα καθήκοντά σου και τι πρέπει να κάνεις, κι έτσι ενεργείς τη σωστή στιγμή. Αν συμβεί κάτι ενώ ενεργείς, αυτή είναι η κυριαρχία του Θεού· αν ο Θεός θέλει να σε εμποδίσει, θα το αναλάβει δράση και θα το κάνει. Ας πούμε, ωστόσο, ότι λες στην προσευχή σου το εξής: «Θεέ μου, σήμερα θα βγω να διαδώσω το ευαγγέλιο. Συμφωνεί με την πρόθεσή Σου το να βγω; Δεν ξέρω αν μπορεί ή δεν μπορεί να το αποδεχθεί ο σημερινός δυνητικός αποδέκτης του ευαγγελίου, ούτε πώς ακριβώς πρόκειται να το διευθύνεις αυτό. Ζητώ τις ρυθμίσεις Σου, την καθοδήγησή Σου, ζητώ να μου τα δείξεις όλα αυτά». Προσεύχεσαι και μετά κάθεσαι εκεί ακίνητος, κι έπειτα λες: «Γιατί ο Θεός δεν έχει τίποτα να πει επ’ αυτού; Μπορεί να φταίει το ότι δεν διαβάζω αρκετά τα λόγια Του, κι έτσι δεν μπορεί να μου τα δείξει όλα αυτά. Αν είναι έτσι, θα βγω εκεί έξω αμέσως. Αν εκεί έξω φάω τα μούτρα μου, μπορεί έτσι ο Θεός να με εμποδίζει να πάω· κι αν όλα πάνε καλά και δεν με εμποδίσει ο Θεός, μπορεί έτσι να μου επιτρέπει να πάω». Αυτό είναι δοκιμασία. Γιατί το αποκαλούμε δοκιμασία αυτό; Το έργο του Θεού είναι πρακτικό· δεν υπάρχει πρόβλημα αν οι άνθρωποι απλώς εκτελούν τα καθήκοντα που πρέπει να εκτελέσουν, ρυθμίζουν την καθημερινότητά τους και ζουν τη ζωή τους με κανονική ανθρώπινη φύση, με τρόπο που να συνάδει με τις αρχές. Δεν χρειάζεται να δοκιμάζει κανείς πώς πρόκειται να ενεργήσει ο Θεός ή τι καθοδήγηση θα δώσει. Ασχολήσου μόνο με ό,τι είναι υποχρέωσή σου· μη σκέφτεσαι συνεχώς επιπλέον πράγματα, όπως το εξής: «Άραγε μ’ αφήνει ή δεν μ’ αφήνει ο Θεός να κάνω αυτό το πράγμα; Αν το κάνω, πώς θα με χειριστεί; Θα πράξω σωστά αν το κάνω έτσι;» Αν είναι προφανές πως κάτι είναι σωστό, τότε εστίασε απλώς στο να το κάνεις· μη σκέφτεσαι το ένα και το άλλο. Δεν υπάρχει, φυσικά, κανένα πρόβλημα με την προσευχή, με το να προσεύχεσαι για την καθοδήγηση του Θεού, με το να προσεύχεσαι να καθοδηγήσει τη ζωή σου τη σημερινή μέρα και το καθήκον που εκτελείς σήμερα. Είναι αρκετό να έχει κανείς μια καρδιά που υποτάσσεται και μια στάση υποταγής. Ξέρεις, λόγου χάρη, ότι αν αγγίξεις το ηλεκτρικό ρεύμα με το χέρι σου, θα πάθεις ηλεκτροπληξία και μπορεί να χάσεις τη ζωή σου. Κι όμως, το σκέφτεσαι: «Κανένα πρόβλημα, με προστατεύει ο Θεός. Πρέπει οπωσδήποτε να το δοκιμάσω για να δω αν θα με προστατέψει ο Θεός, και να νιώσω πώς είναι να βρίσκεσαι υπό την προστασία Του». Βάζεις, λοιπόν, το χέρι σου και παθαίνεις ηλεκτροπληξία· αυτό είναι δοκιμασία. Κάποια πράγματα είναι ξεκάθαρα λάθος και δεν πρέπει να γίνονται. Αν επιμένεις να τα κάνεις για να δεις πώς θα αντιδράσει ο Θεός, τότε αυτό είναι δοκιμασία. Κάποιοι λένε: «Του Θεού δεν Του αρέσει όταν κάποιος ντύνεται με φανταχτερά ρούχα και χρησιμοποιεί πολύ μακιγιάζ. Τότε θα το κάνω για να δω πώς είναι να με επιπλήττει μέσα μου ο Θεός». Αφού καλλωπιστεί στην εντέλεια, λοιπόν, κοιτάζεται φευγαλέα στον καθρέφτη: «Θεέ μου, είμαι σαν ζωντανός νεκρός, νιώθω απλώς λίγη αηδία και δεν βρίσκω τη δύναμη να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Δεν υπάρχει κάποιο επιπλέον αίσθημα πέραν αυτού· δεν νιώθω την αποστροφή του Θεού, ούτε τα λόγια Του να πέφτουν αμέσως πάνω μου για να με χτυπήσουν και να με κρίνουν». Τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή; (Δοκιμασία.) Αν μερικές φορές κάνεις το καθήκον σου επιπόλαια και το ξέρεις καλά ότι συμβαίνει αυτό, αρκεί να μετανοήσεις και να μεταστραφείς. Προσεύχεσαι, όμως, συνεχώς: «Θεέ μου, υπήρξα επιπόλαιος· Σου ζητώ να με πειθαρχήσεις!» Ποιον σκοπό εξυπηρετεί η συνείδησή σου; Αν έχεις συνείδηση, πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη της συμπεριφοράς σου. Πρέπει να τη χαλιναγωγήσεις. Μην προσεύχεσαι στον Θεό, γιατί αυτή η προσευχή θα μεταβληθεί σε δοκιμασία. Ο Θεός νιώθει αποστροφή όταν παίρνεις κάτι πολύ σοβαρό και το καταντάς αστείο και δοκιμασία. Όταν οι άνθρωποι προσεύχονται στον Θεό και Τον αναζητούν επειδή αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, αλλά και σε κάποιες στάσεις, απαιτήσεις και μεθόδους που αφορούν το πώς φέρονται στον Θεό, συχνά ξεφυτρώνουν δοκιμασίες. Τι αφορούν κυρίως αυτές οι δοκιμασίες; Θέλεις να δεις πώς πρόκειται να ενεργήσει ο Θεός ή αν ο Θεός μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει κάτι. Θέλεις να δοκιμάσεις τον Θεό· θέλεις μέσω αυτού του ζητήματος να επαληθεύσεις πώς είναι ο Θεός, ποια από τα λόγια Του είναι σωστά και ακριβή, ποια μπορούν να υλοποιηθούν και ποια είναι σε θέση να πραγματοποιήσει. Όλα αυτά είναι δοκιμασίες. Εμφανίζονται συχνά μέσα σας αυτές οι μέθοδοι; Ας πούμε πως υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις αν το έκανες σωστά ή αν συνάδει με τις αλήθεια-αρχές. Με δύο μεθόδους μπορεί να φανεί εδώ αν αυτό που έπραξες σ’ αυτό το ζήτημα είναι δοκιμασία ή είναι κάτι θετικό. Μία μέθοδος είναι, με μια ταπεινή καρδιά που αναζητά την αλήθεια, να πεις: «Να πώς χειρίστηκα και είδα αυτό που μου συνέβη, και να πώς έχει τώρα, ως αποτέλεσμα του χειρισμού μου αυτού. Δεν μπορώ να καταλάβω αν ήταν πράγματι αυτό που έπρεπε να κάνω». Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτήν τη στάση; Αυτή είναι μια στάση αναζήτησης της αλήθειας· δεν υπάρχει δοκιμασία εδώ. Ας υποθέσουμε ότι λες: «Πάνω σ’ αυτό αποφασίζουν όλοι μαζί, μετά από συναναστροφή». Ρωτάει κάποιος: «Ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό; Ποιος κυρίως παίρνει τις αποφάσεις;» Κι εσύ λες: «Όλοι». Η πρόθεσή σου είναι η εξής: «Αν πουν ότι ο χειρισμός του ζητήματος ήταν σύμφωνος με τις αρχές, θα πω ότι το έκανα εγώ. Αν πουν ότι δεν ήταν σύμφωνος με τις αρχές, θα αποκρύψω αρχικά ποιος το έκανε και ποιος πήρε την απόφαση. Έτσι, ακόμα κι αν πιέσουν και προσπαθήσουν να ρίξουν σε κάποιον το φταίξιμο, δεν θα το ρίξουν σ’ εμένα· δεν θα είμαι εγώ ο μόνος που θα εξευτελιστεί». Αν μιλάς με τέτοια πρόθεση, αυτό είναι δοκιμασία. Μπορεί κάποιος να πει: «Ο Θεός νιώθει αποστροφή όταν ο άνθρωπος ακολουθεί τα εγκόσμια. Του προκαλούν αποστροφή πράγματα όπως οι επέτειοι και οι γιορτές της ανθρωπότητας». Τώρα που το ξέρεις αυτό, μπορείς απλώς να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς για να αποφύγεις κάτι τέτοιο, εφόσον το επιτρέπουν οι περιστάσεις. Ας πούμε, ωστόσο, ότι ακολουθείς σκοπίμως τα εγκόσμια ζητήματα, ενώ κάνεις πράγματα κατά τη διάρκεια μιας γιορτής και, όσο ασχολείσαι μ’ αυτά, η πρόθεση που κρύβεις είναι η εξής: «Θέλω μόνο να δω αν ο Θεός θα με πειθαρχήσει εξαιτίας αυτού που κάνω, αν θα Τον ενοχλήσει καθόλου. Θέλω μόνο να δω ποια είναι η πραγματική Του στάση απέναντί μου, μέχρι πού φτάνει η αποστροφή Του. Λένε πως κάτι τέτοιο Του προκαλεί αποστροφή, πως είναι άγιος και απεχθάνεται το κακό, οπότε θα δω κατά πόσο το απεχθάνεται και πώς θα με πειθαρχήσει. Αν, ενώ τα κάνω όλα αυτά, ο Θεός μού προκαλέσει φοβερούς εμετούς και διάρροιες, με εξουθενώσει με ζαλάδες και με καταστήσει ανίκανο να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι, τότε μάλλον θα φανεί ότι στ’ αλήθεια Του προκαλούν αποστροφή αυτά τα πράγματα. Δεν θα είναι μόνο λόγια· θα το υποστηρίξουν και τα γεγονότα». Αν έχεις διαρκώς την ελπίδα να βιώσεις μια τέτοια σκηνή, τι είδους συμπεριφορά και σκοπούς έχεις; Δοκιμάζεις. Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να υποβάλλει τον Θεό σε δοκιμασία. Όταν υποβάλλεις τον Θεό σε δοκιμασία, Εκείνος κρύβεται από σένα και καλύπτει το πρόσωπό Του για να μην το δεις, και οι προσευχές σου είναι άχρηστες. Κάποιοι μπορεί να ρωτήσουν: «Δεν θα λειτουργήσει ακόμα κι αν είμαι ειλικρινής μέσα μου;» Όχι, ούτε κι αν είσαι ειλικρινής μέσα σου. Ο Θεός δεν αφήνει τους ανθρώπους να Τον υποβάλουν σε δοκιμασία· απεχθάνεται το κακό. Όταν περνούν απ’ το μυαλό σου αυτές οι μοχθηρές ιδέες και σκέψεις, ο Θεός θα σου κρύβεται. Δεν θα σε διαφωτίζει πια, παρά θα σε κάνει πέρα, κι εσύ θα συνεχίσεις να κάνεις ανόητα πράγματα και πράγματα που προκαλούν διατάραξη ή αναστάτωση, μέχρι να φανεί ποιος πραγματικά είσαι. Αυτή είναι η συνέπεια του να υποβάλλουν οι άνθρωποι τον Θεό σε δοκιμασία.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο: Περιφρονούν την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και αψηφούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού (Μέρος πρώτο)

Ποιες είναι οι εκδηλώσεις της δοκιμής; Ποιες προσεγγίσεις ή σκέψεις εκδηλώνουν μια κατάσταση ή μια ουσία δοκιμής; (Αν έχω διαπράξει μια παράβαση ή έχω κάνει κάτι κακό, θέλω πάντα να βολιδοσκοπήσω τον Θεό, ν’ απαιτήσω μια ξεκάθαρη απάντηση και να δω αν θα έχω καλή έκβαση ή καλό προορισμό.) Αυτό έχει να κάνει με τις σκέψεις. Γενικά, λοιπόν, όταν κάποιος μιλάει ή ενεργεί ή όταν αντιμετωπίζει κάτι, ποια από τις εκδηλώσεις του είναι η δοκιμή; Αν κάποιος έχει διαπράξει μια παράβαση και θεωρεί ότι ίσως ο Θεός να θυμάται ή να καταδικάσει την παράβασή του, αλλά νιώθει αβέβαιος, επειδή δεν γνωρίζει κατά πόσο όντως θα τον καταδικάσει ο Θεός, βρίσκει έναν τρόπο να το δοκιμάσει αυτό για να δει ποια είναι πραγματικά η στάση του Θεού. Αρχίζει με προσευχή και, αν δεν υπάρξει φώτιση ή διαφώτιση, σκέφτεται να σταματήσει εντελώς να εφαρμόζει τις προηγούμενες μεθόδους επιδίωξής του. Παλαιότερα, ενεργούσε πάντα με επιπόλαιο τρόπο, καταβάλλοντας μόνο το 30% της προσπάθειάς του εκεί όπου θα μπορούσε να καταβάλει το 50% ή μόνο το 10% εκεί όπου θα μπορούσε να καταβάλει το 30%. Τώρα, αν μπορεί να καταβάλει το 50% της προσπάθειάς του, θα το κάνει. Αναλαμβάνει βρόμικες ή κουραστικές εργασίες που αποφεύγουν οι άλλοι, τις κάνει πάντα πριν από τους άλλους και εξασφαλίζει ότι το βλέπουν οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές. Το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι θέλει να δει πώς αντιμετωπίζει ο Θεός αυτό το ζήτημα και αν μπορεί να εξιλεωθεί για την παράβασή του. Όταν αντιμετωπίζει δυσκολίες ή πράγματα που δεν μπορούν να ξεπεράσουν οι περισσότεροι άνθρωποι, θέλει να δει τι θα κάνει ο Θεός, κατά πόσο θα τον διαφωτίσει και θα τον καθοδηγήσει. Αν μπορεί να νιώσει την παρουσία του Θεού και την ιδιαίτερη εύνοιά Του, τότε πιστεύει ότι ο Θεός δεν έχει θυμηθεί ούτε έχει καταδικάσει την παράβασή του κι αυτό αποδεικνύει ότι μπορεί να συγχωρεθεί. Αν δαπανήσει τον εαυτό του μ’ αυτόν τον τρόπο και πληρώσει ένα τέτοιο τίμημα, αν η στάση του αλλάξει σημαντικά, αλλά και πάλι δεν νιώθει την παρουσία του Θεού και δεν νιώθει σε καμία περίπτωση κάποια διακριτή διαφορά σε σχέση με πριν, τότε είναι πιθανό ο Θεός να έχει καταδικάσει την προηγούμενη παράβασή του και να μην τον θέλει πια. Εφόσον ο Θεός δεν τον θέλει, στο εξής δεν θα καταβάλλει τόση προσπάθεια όταν κάνει το καθήκον του. Αν ο Θεός εξακολουθεί να τον θέλει, δεν τον καταδικάσει και υπάρχει ακόμα ελπίδα γι’ αυτόν να λάβει ευλογίες, θα κάνει το καθήκον του με κάποια ειλικρίνεια. Δεν είναι αυτές οι εκδηλώσεις και οι ιδέες μια μορφή δοκιμής; […]

Κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν καμία γνώση ή εμπειρία της παντοδυναμίας του Θεού ή του γεγονότος ότι εξετάζει εξονυχιστικά τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων. Επίσης, δεν αντιλαμβάνονται πραγματικά πώς ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά την καρδιά των ανθρώπων και έτσι είναι φυσικό να κατακλύζονται από αμφιβολίες γι’ αυτό το ζήτημα. Παρόλο που υποκειμενικά θέλουν να πιστεύουν ότι ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων, τους λείπουν οι πειστικές αποδείξεις. Συνεπώς, σχεδιάζουν κάποια πράγματα μέσα τους και ταυτόχρονα αρχίζουν να τα εκτελούν και να τα υλοποιούν. Όσο τα υλοποιούν, παρατηρούν συνεχώς κατά πόσο ο Θεός πράγματι τα γνωρίζει, κατά πόσο τα ζητήματα θα εκτεθούν και, αν παραμείνουν κρυφά, κατά πόσο μπορεί κανείς να τ’ ανακαλύψει ή κατά πόσο μπορεί ο Θεός να τ’ αποκαλύψει μέσα από ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Ασφαλώς, οι συνηθισμένοι άνθρωποι μπορεί να έχουν λίγο πολύ κάποιες αβεβαιότητες για την παντοδυναμία του Θεού και το γεγονός ότι εξετάζει εξονυχιστικά τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων, αλλά οι αντίχριστοι δεν είναι απλώς αβέβαιοι· κατακλύζονται από αμφιβολίες και ταυτόχρονα είναι απολύτως επιφυλακτικοί απέναντι στον Θεό. Επομένως, αναπτύσσουν πολλές προσεγγίσεις για να δοκιμάσουν τον Θεό. Επειδή αμφιβάλλουν ότι ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά την καρδιά των ανθρώπων και, ακόμη περισσότερο, επειδή αρνούνται το γεγονός ότι ο Θεός την εξετάζει εξονυχιστικά, συχνά σκέφτονται κάποια ζητήματα. Τότε, με λίγο φόβο ή κάποιο ανεξήγητο αίσθημα τρόμου, διαδίδουν στα κρυφά αυτές τις σκέψεις κατ’ ιδίαν, παραπλανώντας κάποιους ανθρώπους. Στο μεταξύ, εκθέτουν συνεχώς τα επιχειρήματα και τις ιδέες τους λίγο λίγο. Όσο τα εκθέτουν, παρακολουθούν κατά πόσο ο Θεός θα εμποδίσει ή θα εκθέσει αυτήν τη συμπεριφορά τους. Αν την εκθέσει ή τη χαρακτηρίσει, σπεύδουν να οπισθοχωρήσουν και να υιοθετήσουν άλλη προσέγγιση. Αν φαίνεται να μην τη γνωρίζει κανείς και να μην μπορεί κανείς να τους διακρίνει ή να τους καταλάβει, πείθονται ακόμη περισσότερο μέσα τους ότι η διαίσθησή τους είναι σωστή και ότι η γνώση τους για τον Θεό είναι σωστή. Κατά την άποψή τους, ο Θεός κατά βάση δεν εξετάζει εξονυχιστικά την καρδιά των ανθρώπων. Τι είδους προσέγγιση είναι αυτή; Αυτή είναι η προσέγγιση της δοκιμής.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα έκτο: Συνοψίζοντας τον χαρακτήρα των αντίχριστων και τη διάθεση-ουσία τους (Μέρος τρίτο)

Στο παρελθόν, υπήρχε ένας κανονισμός στον οίκο του Θεού: Όσοι είχαν αποβληθεί ή αποπεμφθεί, αν έδειχναν κατόπιν πραγματική μεταμέλεια και συνέχιζαν να διαβάζουν τα λόγια του Θεού, να διαδίδουν το ευαγγέλιο και να καταθέτουν μαρτυρία για τον Θεό, μετανοώντας πραγματικά, θα μπορούσαν να γίνουν ξανά δεκτοί στην εκκλησία. Ήταν, λοιπόν, κάποιος που πληρούσε αυτά τα κριτήρια αφότου είχε αποπεμφθεί και η εκκλησία έστειλε κάποιον να τον βρει, να συναναστραφεί μαζί του και να του πει ότι είχε γίνει ξανά δεκτός στην εκκλησία. Εκείνος, μόλις το άκουσε αυτό, χάρηκε πολύ, αλλά συλλογίστηκε: «Με δέχεται πραγματικά η εκκλησία ή κρύβεται κάποια ιδέα πίσω από αυτό; Έχει δει πραγματικά τη μετάνοιά μου ο θεός; Μου έχει δείξει πραγματικά έλεος και με έχει συγχωρέσει; Όντως δεν λαμβάνονται υπόψη οι προηγούμενες πράξεις μου;» Δεν το πίστεψε και σκέφτηκε: «Παρόλο που με θέλουν πίσω, θα πρέπει να είμαι συγκρατημένος και να μη συμφωνήσω αμέσως. Δεν θα πρέπει να ενεργήσω λες και υπέφερα πολύ και ήμουν τελείως αξιολύπητος όλα αυτά τα χρόνια που είχα αποβληθεί. Πρέπει να ενεργήσω λίγο επιφυλακτικά και να μη ρωτήσω αμέσως μόλις με δεχτούν πίσω πού μπορώ να συμμετέχω στην εκκλησιαστική ζωή ή ποια καθήκοντα μπορώ να κάνω. Δεν γίνεται να φανώ υπερβολικά ενθουσιώδης. Παρόλο που νιώθω πολύ χαρούμενος μέσα μου, πρέπει να παραμείνω ήρεμος και να διαπιστώσω κατά πόσο ο οίκος του θεού με θέλει πραγματικά πίσω ή απλώς ενεργεί υστερόβουλα για να με χρησιμοποιήσει για κάποιες εργασίες». Έχοντας αυτά κατά νου, είπε: «Το διάστημα μετά την αποβολή μου, έκανα αυτοκριτική και συνειδητοποίησα ότι τα λάθη που είχα κάνει ήταν πολύ σοβαρά. Οι απώλειες που προκάλεσα στα συμφέροντα του οίκου του θεού ήταν τεράστιες και δεν θα μπορέσω ποτέ να επανορθώσω γι’ αυτές. Είμαι πραγματικά ένας διάβολος και ένας σατανάς που τον καταριέται ο θεός. Ωστόσο, δεν έχω ολοκληρώσει ακόμη την αυτοκριτική μου. Εφόσον ο οίκος του θεού θέλει να γυρίσω πίσω, πρέπει να φάω και να πιω ακόμα περισσότερα από τα λόγια του θεού, να κάνω περισσότερη αυτοκριτική και ν’ αποκτήσω περισσότερη αυτογνωσία. Αυτήν τη στιγμή, δεν είμαι άξιος να επιστρέψω στον οίκο του θεού, δεν είμαι άξιος να κάνω το καθήκον μου στον οίκο του θεού, δεν είμαι άξιος να συναντήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου και σίγουρα ντρέπομαι πολύ ν’ αντικρίσω τον θεό. Θα επιστρέψω στην εκκλησία μόνο όταν νιώσω ότι έχω αποκτήσει αρκετή αυτογνωσία και έχω κάνει αρκετή αυτοκριτική, ώστε όλοι να μπορούν να με δεχτούν». Ενώ το έλεγε αυτό, ταυτόχρονα ήταν σε αναμμένα κάρβουνα και σκεφτόταν: «Απλώς προσποιούμαι όταν το λέω αυτό. Τι θα γίνει αν οι επικεφαλής συμφωνήσουν να μη με αφήσουν να επιστρέψω στην εκκλησία; Δεν θα είμαι τελειωμένος;» Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ ανήσυχος, αλλά έπρεπε να μιλήσει έτσι και να προσποιηθεί ότι δεν ήταν υπερβολικά πρόθυμος να επιστρέψει στην εκκλησία. Τι εννοούσε όταν έλεγε αυτά τα πράγματα; (Δοκίμαζε κατά πόσο η εκκλησία πράγματι θα τον δεχόταν πίσω.) Είναι απαραίτητο αυτό; Δεν είναι αυτό κάτι που θα έκαναν οι σατανάδες και οι διάβολοι; Θα συμπεριφερόταν έτσι ένας κανονικός άνθρωπος; (Όχι.) Ένας κανονικός άνθρωπος δεν θα συμπεριφερόταν έτσι. Ήταν μοχθηρό ότι έκανε ένα τέτοιο βήμα ενώ του είχε παρουσιαστεί μια τέτοια καταπληκτική ευκαιρία. Η εκ νέου αποδοχή στην εκκλησία είναι έκφραση της αγάπης και του ελέους του Θεού και θα έπρεπε να κάνει αυτοκριτική, ν’ αντιληφθεί τη διαφθορά και τις ελλείψεις του και ν’ αναζητήσει τρόπους να ξεχρεώσει τις παλιές οφειλές του. Αν κάποιος μπορεί και πάλι να δοκιμάζει τον Θεό μ’ αυτόν τον τρόπο και ν’ αντιμετωπίζει έτσι το έλεος του Θεού, τότε πραγματικά αδυνατεί να εκτιμήσει την καλοσύνη Του! Η μοχθηρή ουσία των ανθρώπων είναι αυτή που γεννά μέσα τους τέτοιες ιδέες και προσεγγίσεις. Ουσιαστικά, όταν οι άνθρωποι δοκιμάζουν τον Θεό, θεωρητικά αυτό που εκδηλώνουν και αποκαλύπτουν σχετίζεται πάντα με το γεγονός ότι δοκιμάζουν, μεταξύ άλλων, τις σκέψεις του Θεού, τις απόψεις Του για τους ανθρώπους και το πώς τους χαρακτηρίζει. Αν οι άνθρωποι αναζητήσουν την αλήθεια, θα επαναστατήσουν ενάντια σε τέτοιες πρακτικές και θα τις αποβάλουν, και θα ενεργούν και θα συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Ωστόσο, οι άνθρωποι που έχουν τη διάθεση-ουσία αντίχριστου όχι μόνο δεν μπορούν ν’ απαγκιστρωθούν από τέτοιες πρακτικές και δεν τις βρίσκουν μισητές, αλλά και συχνά νιώθουν καλά με τον εαυτό τους που διαθέτουν τέτοια μέσα και τέτοιες μεθόδους. Μπορεί να σκέφτονται: «Δείτε πόσο έξυπνος είμαι. Δεν είμαι σαν εσάς τους ανόητους που το μόνο που ξέρετε είναι να υποτάσσεστε και να υπακούτε στον θεό και την αλήθεια· δεν είμαι καθόλου σαν εσάς! Εγώ προσπαθώ να χρησιμοποιώ μέσα και μεθόδους για ν’ ανακαλύψω αυτά τα πράγματα. Ακόμη κι αν πρέπει να υποταχθώ και να υπακούσω, και πάλι θα διαλευκάνω πλήρως τα πράγματα. Μη νομίζετε ότι μπορείτε να μου κρύψετε τίποτε ή να μ’ εξαπατήσετε και να με κοροϊδέψετε». Αυτή είναι η σκέψη και η άποψή τους. Οι αντίχριστοι δεν εκδηλώνουν ποτέ υποταγή, φόβο ή ειλικρίνεια και, πολύ λιγότερο, οποιαδήποτε αφοσίωση στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον ενσαρκωμένο Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα έκτο: Συνοψίζοντας τον χαρακτήρα των αντίχριστων και τη διάθεση-ουσία τους (Μέρος τρίτο)

Ποια είναι η πιο μοχθηρή διάθεση που αποκαλύπτουν οι άνθρωποι ενώπιον του Θεού; Ότι δοκιμάζουν τον Θεό. Κάποιοι ανησυχούν ότι μπορεί να μην έχουν καλό προορισμό και ότι η έκβασή τους ίσως να μην είναι εξασφαλισμένη επειδή παραστράτησαν, έκαναν κακό και διέπραξαν πολλές παραβάσεις αφότου άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό. Ανησυχούν ότι θα πάνε στην κόλαση και φοβούνται διαρκώς για την έκβαση και τον προορισμό τους. Είναι συνεχώς ανήσυχοι και μονίμως συλλογίζονται: «Θα είναι καλή ή κακή η μελλοντική μου έκβαση; Θα είναι καλός ή κακός ο προορισμός μου; Θα πάω στην κόλαση ή στον παράδεισο; Είμαι ένας από τους ανθρώπους του θεού ή ένας πάροχος υπηρεσιών; Θα χαθώ ή θα σωθώ; Πρέπει να μάθω ποια από τα λόγια του θεού αναφέρονται σ’ αυτό». Βλέπουν ότι όλα τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και ότι όλα εκθέτουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων· δεν βρίσκουν τις απαντήσεις που αναζητούν, οπότε συλλογίζονται διαρκώς πού αλλού να ψάξουν. Αργότερα, όταν βρίσκουν μια ευκαιρία να προαχθούν και να τοποθετηθούν σ’ έναν σημαντικό ρόλο, θέλουν να βολιδοσκοπήσουν τον Άνωθεν και σκέφτονται: «Ποια είναι η γνώμη του άνωθεν για μένα; Αν έχει ευνοϊκή γνώμη, αυτό αποδεικνύει ότι ο θεός δεν θυμάται το κακό που έκανα στο παρελθόν και τις παραβάσεις που διέπραξα. Αποδεικνύει ότι ο θεός και πάλι θα με σώσει, ότι εξακολουθώ να έχω ελπίδα». Τότε, εφαρμόζοντας τις ιδέες τους στην πράξη, λένε ευθέως: «Εδώ που είμαστε, οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές δεν είναι πολύ έμπειροι στα επαγγέλματά τους και πιστεύουν στον θεό μόνο εδώ και λίγο καιρό. Εγώ πιστεύω στον θεό περισσότερο καιρό από όλους. Έχω πέσει και έχω αποτύχει, είχα κάποια βιώματα και πήρα κάποια διδάγματα. Αν μου δοθεί η ευκαιρία, είμαι πρόθυμος να επωμισθώ βαρύ φορτίο και να δείξω ότι λαμβάνω υπόψη τις προθέσεις του θεού». Χρησιμοποιούν αυτά τα λόγια σαν δοκιμή, για να δουν αν ο Άνωθεν έχει οποιαδήποτε πρόθεση να τους προαγάγει ή αν ο Άνωθεν τούς έχει εγκαταλείψει. Στην πραγματικότητα, δεν θέλουν αληθινά ν’ αναλάβουν αυτήν την ευθύνη ή αυτό το φορτίο· λένε αυτά τα λόγια με μοναδικό σκοπό να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση και να δουν κατά πόσο έχουν ακόμα ελπίδα να σωθούν. Είναι μια δοκιμή. Ποια είναι η διάθεση που κρύβεται πίσω από αυτήν την προσέγγιση της δοκιμής; Είναι μια μοχθηρή διάθεση. Για όσο διάστημα κι αν αποκαλύπτεται αυτή η προσέγγιση, όπως κι αν την εφαρμόζουν ή όση από αυτήν κι αν υλοποιείται, σε κάθε περίπτωση, η διάθεση που αποκαλύπτουν είναι σίγουρα μοχθηρή, καθώς έχουν πολλές σκέψεις, επιφυλάξεις και ανησυχίες όσο ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν αποκαλύπτουν αυτήν τη μοχθηρή διάθεση, τι κάνουν που δείχνει ότι έχουν ανθρώπινη φύση και ότι μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια και που επιβεβαιώνει ότι διαθέτουν μόνο αυτήν τη μοχθηρή διάθεση και όχι μοχθηρή ουσία; Όσοι έχουν συνείδηση, λογική, ακεραιότητα και αξιοπρέπεια, αφού κάνουν και πουν τέτοια πράγματα, νιώθουν άσχημα και πονάει η καρδιά τους. Βασανίζονται και σκέφτονται: «Πιστεύω στον Θεό πολλά χρόνια. Πώς μπόρεσα να δοκιμάσω τον Θεό; Πώς είναι δυνατόν να εξακολουθεί να μ’ απασχολεί ο δικός μου προορισμός και πώς μπόρεσα να χρησιμοποιήσω μια τέτοια μέθοδο για να εκμαιεύσω κάτι από τον Θεό και να Τον κάνω να μου δώσει μια σαφή απάντηση; Αυτό είναι τελείως ελεεινό!» Νιώθουν άσχημα μέσα τους, αλλά ό,τι έγινε έγινε και ό,τι ειπώθηκε ειπώθηκε· δεν μπορούν να πάρουν τίποτε πίσω. Τότε, κατανοούν το εξής: «Παρόλο που μπορεί να έχω λίγη καλή θέληση και αίσθημα δικαιοσύνης, είμαι ικανός για τέτοια ελεεινά πράγματα· αυτές είναι οι αλληλεπιδράσεις ενός ελεεινού ανθρώπου! Δεν είναι αυτό μια απόπειρα να δοκιμάσω τον Θεό; Δεν είναι εκβιασμός απέναντι στον Θεό; Αυτό είναι πραγματικά ελεεινό και ξεδιάντροπο!» Σε μια τέτοια κατάσταση, ποιος θα ήταν ένας λογικός τρόπος δράσης; Μήπως να προσέλθει κανείς ενώπιον του Θεού για να προσευχηθεί και να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του ή μήπως να παραμείνει πεισματικά προσκολλημένος στις δικές του προσεγγίσεις; (Να προσευχηθεί και να εξομολογηθεί.) Άρα, σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, από τη στιγμή που συνέλαβαν την ιδέα έως τη στιγμή που ανέλαβαν δράση —και κατόπιν όταν προσευχήθηκαν και εξομολογήθηκαν— σε ποιο στάδιο αποκαλύπτεται κανονικά η διεφθαρμένη διάθεση, σε ποιο στάδιο επενεργεί η συνείδηση και σε ποιο στάδιο γίνεται πράξη η αλήθεια; Το στάδιο από τη σύλληψη της ιδέας έως την ανάληψη δράσης καθοδηγείται από μια μοχθηρή διάθεση. Άρα, το στάδιο της ενδοσκόπησης δεν καθοδηγείται από την επενέργεια της συνείδησης; Αρχίζουν να εξετάζουν τον εαυτό τους και να νιώθουν ότι αυτό που έκαναν ήταν λάθος· αυτό καθοδηγείται από την επενέργεια της συνείδησής τους. Ακολουθούν η προσευχή και η εξομολόγηση, που επίσης καθοδηγούνται από την επενέργεια της ακεραιότητας, της συνείδησης και του χαρακτήρα τους· είναι σε θέση να νιώσουν μεταμέλεια, να μετανοήσουν και να νιώσουν υπόχρεοι απέναντι στον Θεό, ενώ είναι επίσης σε θέση να κάνουν αυτοκριτική, να κατανοήσουν την ανθρώπινη φύση τους και τη διεφθαρμένη διάθεσή τους και να φτάσουν στο σημείο όπου θα μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Τρία δεν είναι τα στάδια της διαδικασίας; Από την αποκάλυψη μιας διεφθαρμένης διάθεσης έως την επενέργεια της συνείδησής τους κι έπειτα έως την ικανότητα να σταματήσουν το κακό που κάνουν, να μετανοήσουν, να εγκαταλείψουν τις σαρκικές επιθυμίες και τις σκέψεις τους, να επαναστατήσουν ενάντια στη διεφθαρμένη διάθεσή τους και να κάνουν πράξη την αλήθεια, αυτά είναι τα τρία στάδια που πρέπει να ολοκληρώσουν με επιτυχία οι συνηθισμένοι άνθρωποι που έχουν ανθρώπινη φύση και διεφθαρμένες διαθέσεις. Χάρη στην επίγνωση της συνείδησής τους και τη σχετικά καλή ανθρώπινη φύση τους, αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Το γεγονός ότι μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια υποδηλώνει ότι έχουν ελπίδα να σωθούν. Με άλλα λόγια, όσοι έχουν καλή ανθρώπινη φύση έχουν και σχετικά μεγάλη πιθανότητα να σωθούν.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα πέμπτο: Συνοψίζοντας τον χαρακτήρα των αντίχριστων και τη διάθεση-ουσία τους (Μέρος δεύτερο)

Η δοκιμή είναι μια σχετικά εμφανής εκδήλωση της μοχθηρής διάθεση-ουσίας. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν διάφορα μέσα για ν’ αποκτήσουν τις πληροφορίες που επιθυμούν, για ν’ αποκτήσουν βεβαιότητα κι έπειτα να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι δοκιμής, όπως να χρησιμοποιήσει κανείς λόγια για να εκμαιεύσει πράγματα από τον Θεό, να χρησιμοποιήσει πράγματα για να Τον δοκιμάσει, να σκέφτεται και να κλωθογυρίζει πράγματα στο μυαλό του. […] Όποια μέθοδο κι αν χρησιμοποιούν οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό, αν έχουν ένοχη συνείδηση γι’ αυτό κι έπειτα αποκτήσουν γνώση γι’ αυτές τις πράξεις και τις διαθέσεις και μπορέσουν να τις μεταστρέψουν αμέσως, τότε το πρόβλημα δεν είναι τόσο σοβαρό· πρόκειται για κανονική διεφθαρμένη διάθεση. Ωστόσο, αν κάποιος είναι σε θέση να το κάνει αυτό αδιάκοπα και πεισματικά, ακόμη κι αν ξέρει ότι είναι λάθος και ότι το απεχθάνεται ο Θεός, και αν επιμένει σ’ αυτό και δεν επαναστατεί ποτέ εναντίον του ούτε το εγκαταλείπει, τότε αυτή είναι ουσία αντίχριστου. Η διάθεση-ουσία ενός αντίχριστου είναι διαφορετική από των συνηθισμένων ανθρώπων, επειδή οι αντίχριστοι δεν κάνουν ποτέ αυτοκριτική ούτε αναζητούν την αλήθεια, αλλά χρησιμοποιούν αδιάκοπα και πεισματικά διάφορες μεθόδους για να δοκιμάσουν τον Θεό, τη στάση Του απέναντι στους ανθρώπους, το συμπέρασμά Του για έναν άνθρωπο και τις σκέψεις και τις ιδέες Του για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ενός ανθρώπου. Δεν αναζητούν ποτέ τις προθέσεις του Θεού και την αλήθεια και, ιδίως, πώς να υποταχθούν στην αλήθεια για να αλλάξουν τη διάθεσή τους. Ο σκοπός πίσω από όλες τις πράξεις τους είναι να βολιδοσκοπήσουν τις σκέψεις και τις ιδέες του Θεού· έτσι είναι οι αντίχριστοι. Αυτή η διάθεση των αντίχριστων είναι ξεκάθαρα μοχθηρή. Όταν επιδίδονται σ’ αυτές τις ενέργειες και εμφανίζουν αυτές τις εκδηλώσεις, δεν έχουν ίχνος τύψεων ή μεταμέλειας. Ακόμη κι αν συνδέουν τον εαυτό τους μ’ αυτά τα πράγματα, δεν δείχνουν καμία μεταμέλεια ή πρόθεση να σταματήσουν, αλλά εξακολουθούν να επιμένουν στους δικούς τους τρόπους. Από τον τρόπο με τον οποίο φέρονται στον Θεό, από τη στάση και την προσέγγισή τους, είναι εμφανές ότι θεωρούν τον Θεό αντίπαλο. Στις σκέψεις και τις απόψεις τους δεν υπάρχει καμία ιδέα ή στάση που να δείχνει ότι γνωρίζουν και αγαπούν τον Θεό, ότι υποτάσσονται σ’ Αυτόν και έχουν φόβο Θεού· απλώς επιθυμούν να πάρουν από τον Θεό τις πληροφορίες που θέλουν και να χρησιμοποιήσουν τις δικές τους μεθόδους και τα δικά τους μέσα για να εξακριβώσουν συγκεκριμένα τι στάση έχει ο Θεός απέναντί τους και πώς τους χαρακτηρίζει. Το ακόμα πιο σοβαρό είναι ότι, παρόλο που εναρμονίζουν τις προσεγγίσεις τους με τα λόγια έκθεσης του Θεού, ακόμα κι αν έχουν την παραμικρή επίγνωση ότι ο Θεός απεχθάνεται αυτήν τη συμπεριφορά και ότι ένας άνθρωπος δεν πρέπει να κάνει τέτοια πράγματα, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουν.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα έκτο: Συνοψίζοντας τον χαρακτήρα των αντίχριστων και τη διάθεση-ουσία τους (Μέρος τρίτο)

Είπε προς αυτόν ο Ιησούς: «Πάλιν είναι γεγραμμένον, δεν θέλεις πειράσει Κύριον τον Θεόν σου». Υπάρχει αλήθεια σε αυτά τα λόγια που είπε ο Ιησούς; Φυσικά και υπάρχει αλήθεια σε αυτά. Εκ πρώτης όψεως, αυτά τα λόγια είναι μια εντολή που πρέπει να ακολουθήσουν οι άνθρωποι, μια απλή φράση, όμως, παρ’ όλα αυτά, τόσο ο άνθρωπος όσο και ο Σατανάς έχουν προσβάλει πολλές φορές αυτά τα λόγια. Έτσι, ο Κύριος Ιησούς είπε στον Σατανά: «Δεν θέλεις πειράσει Κύριον τον Θεόν σου», επειδή αυτό το έκανε συχνά ο Σατανάς, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια καθώς καταπιανόταν με αυτό· θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο Σατανάς το έκανε αυτό αναίσχυντα και ξεδιάντροπα. Είναι στη φύση-ουσία του Σατανά να μη φοβάται τον Θεό και να μην έχει θεοφοβούμενη καρδιά. Ακόμα κι όταν ο Σατανάς στεκόταν δίπλα στον Θεό και μπορούσε να Τον δει, δεν μπορούσε παρά να Τον βάλει σε πειρασμό. Γι’ αυτό, ο Κύριος Ιησούς είπε στον Σατανά: «Δεν θέλεις πειράσει Κύριον τον Θεόν σου». Αυτά είναι λόγια που ο Θεός έχει πει πολλές φορές στον Σατανά. Επομένως, είναι κατάλληλο να εφαρμόζεται αυτή η φράση στο σήμερα; (Ναι, αφού κι εμείς συχνά βάζουμε σε πειρασμό τον Θεό.) Γιατί οι άνθρωποι βάζουν συχνά σε πειρασμό τον Θεό; Μήπως επειδή οι άνθρωποι είναι γεμάτοι από διεφθαρμένη σατανική διάθεση; (Ναι.) Άρα, τα λόγια του Σατανά πιο πάνω είναι κάτι που λένε συχνά οι άνθρωποι; Και σε ποιες περιπτώσεις λένε οι άνθρωποι αυτά τα λόγια; Μπορεί κανείς να πει ότι οι άνθρωποι λένε τέτοιου είδους πράγματα ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου. Αυτό αποδεικνύει ότι η διάθεση των ανθρώπων δεν διαφέρει καθόλου από τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά. Ο Κύριος Ιησούς είπε λίγα απλά λόγια, λόγια που αντιπροσωπεύουν την αλήθεια, λόγια που χρειάζονται οι άνθρωποι. Ωστόσο, σε αυτήν την περίπτωση, ο Κύριος Ιησούς μιλούσε με αυτόν τρόπο ώστε να λογομαχήσει με τον Σατανά; Υπήρχε οτιδήποτε το συγκρουσιακό σε αυτό που είπε Εκείνος στον Σατανά; (Όχι.) Πώς ένιωσε ο Κύριος Ιησούς στην καρδιά Του για τον πειρασμό του Σατανά; Ένιωσε αηδία και αποστροφή; Ο Κύριος Ιησούς ένιωσε αηδία και αποστροφή, κι όμως δεν λογομάχησε με τον Σατανά, πόσο μάλλον μίλησε για τυχόν θεμελιώδεις αρχές. Γιατί; (Επειδή ο Σατανάς είναι πάντοτε τέτοιος· δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει.) Μπορούμε να πούμε ότι ο Σατανάς κωφεύει στη λογική; (Ναι.) Μπορεί ο Σατανάς να αναγνωρίσει ότι ο Θεός είναι αλήθεια; Ο Σατανάς δεν θα αναγνωρίσει ποτέ ότι ο Θεός είναι αλήθεια και δεν θα παραδεχθεί ποτέ ότι ο Θεός είναι αλήθεια· αυτή είναι η φύση του. Υπάρχει και άλλη μία πτυχή της φύσης του Σατανά που είναι απεχθής. Ποια είναι αυτή; Κατά τις προσπάθειές του να βάλει σε πειρασμό τον Κύριο Ιησού, ο Σατανάς θεωρούσε ότι ακόμα κι αν αποτύγχανε, και πάλι θα εξακολουθούσε να προσπαθεί. Παρόλο που θα τιμωρούνταν, και πάλι επέλεξε να το κάνει. Παρόλο που δεν θα αποκόμιζε κανένα πλεονέκτημα από αυτό, και πάλι θα προσπαθούσε, θα επέμενε στις προσπάθειές του και θα εναντιωνόταν στον Θεό μέχρι τέλους. Τι είδους φύση είναι αυτή; Δεν είναι μοχθηρή;

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ε΄

Τέλος, θα ήθελα να σας δώσω τρεις συμβουλές: Πρώτον, μη δοκιμάζεις τον Θεό. Όσα κι αν κατανοείς για τον Θεό και όσα κι αν γνωρίζεις για τη διάθεσή Του, σε καμία περίπτωση μην Τον δοκιμάζεις. Δεύτερον, μην αναμετριέσαι με τον Θεό για θέση. Όποιου είδους θέση κι αν σου δίνει ο Θεός, όποιου είδους έργο κι αν σου εμπιστεύεται, όποιου είδους καθήκον κι αν σε καλεί να εκτελέσεις και όσο κι αν έχεις δαπανήσει τον εαυτό σου και όσα κι αν έχεις θυσιάσει για τον Θεό, σε καμία περίπτωση μην αναμετριέσαι μαζί Του για θέση. Τρίτον, μην ανταγωνίζεσαι τον Θεό. Ανεξάρτητα από το εάν κατανοείς ή αν μπορείς να υποταχθείς σ’ αυτά που κάνει μαζί σου ο Θεός, σ’ αυτά που κανονίζει για εσένα και στα πράγματα που σου προσφέρει, σε καμία περίπτωση μην ανταγωνίζεσαι τον Θεό. Αν μπορείς να τηρείς αυτές τις τρεις συμβουλές, τότε θα είσαι αρκετά ασφαλής και δεν θα είσαι επιρρεπής στο να εξαγριώνεις τον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ΄

Αν η ουσία του Θεού περιέχει ένα στοιχείο αγάπης και Εκείνος είναι ελεήμων απέναντι στον καθένα ξεχωριστά, οι άνθρωποι έχουν παραβλέψει και λησμονήσει το γεγονός ότι η ουσία Του είναι και ουσία αξιοπρέπειας. Το ότι διαθέτει αγάπη δε σημαίνει ότι οι άνθρωποι μπορούν να Τον υβρίζουν ελεύθερα, χωρίς να Του προκαλούν αισθήματα ή κάποια αντίδραση ούτε το ότι διαθέτει έλεος σημαίνει ότι δεν έχει καθόλου αρχές ως προς τη μεταχείριση των ανθρώπων. Ο Θεός είναι ζωντανός· υπάρχει πραγματικά. Δεν είναι ούτε κάποια φανταστική μαριονέτα ούτε κάποιο άλλο αντικείμενο. Δεδομένου του ότι υπάρχει, θα πρέπει πάντα να ακούμε προσεκτικά τη φωνή της καρδιάς Του, να δίνουμε μεγάλη προσοχή στη στάση Του και να φτάνουμε σε σημείο να κατανοούμε τα αισθήματά Του. Δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε ανθρώπινες φαντασιώσεις για να ορίσουμε τον Θεό ούτε θα πρέπει να Του επιβάλλουμε ανθρώπινες σκέψεις και επιθυμίες, κάνοντάς Τον να μεταχειρίζεται τους ανθρώπους με ανθρώπινες μεθόδους και σύμφωνα με ανθρώπινες φαντασιοκοπίες. Αν το πράττεις αυτό, τότε οργίζεις τον Θεό, βάζεις σε πειρασμό την οργή Του και αμφισβητείς την αξιοπρέπειά Του! Έτσι, μόλις φτάσετε σε σημείο να κατανοείτε τη σοβαρότητα αυτού του ζητήματος, σας παροτρύνω όλους ανεξαιρέτως να είστε προσεκτικοί και συνετοί στις πράξεις και στην ομιλία σας και να είστε οπωσδήποτε όσο πιο προσεκτικοί και συνετοί μπορείτε στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζετε τον Θεό! Όταν δεν κατανοείς τη στάση του Θεού, να απέχεις από το να μιλάς απρόσεκτα, μην είσαι απρόσεκτος κατά τις ενέργειές σου ούτε να κολλάς αδιάφορα ετικέτες. Το σημαντικότερο είναι να μην καταλήγεις σε κανένα αυθαίρετο συμπέρασμα. Αντ’ αυτού, θα πρέπει να περιμένεις και να αναζητάς· και αυτές οι ενέργειες αποτελούν επίσης μια έκφραση του σεβασμού προς τον Θεό και της αποφυγής του κακού. Πάνω από οτιδήποτε άλλο, αν μπορείς να το επιτύχεις αυτό και, πάνω από οτιδήποτε άλλο, αν κατέχεις τη συγκεκριμένη στάση, τότε ο Θεός δεν πρόκειται να σε κατηγορήσει για την ανοησία, την άγνοια και την έλλειψη κατανόησης που έχεις όσον αφορά τους λόγους που υπάρχουν πίσω από διάφορα πράγματα. Αντ’ αυτού, χάρη στη στάση φόβου σου μήπως υβρίσεις τον Θεό, σεβασμού σου προς τις προθέσεις Του και στην προθυμία σου να υποταχθείς σ’ Αυτόν, ο Θεός θα σε θυμάται, θα σε καθοδηγεί και θα σε διαφωτίζει ή θα ανεχτεί την ανωριμότητα και την άγνοιά σου. Αντιστρόφως, αν η στάση σου απέναντί Του είναι ασεβής —αν Τον κρίνεις όπως θέλεις ή αν εικάζεις και ορίζεις τις ιδέες Του αυθαίρετα— ο Θεός θα σε καταδικάσει, θα σε πειθαρχήσει και ακόμη και θα σε τιμωρήσει· ή μπορεί να σου δώσει κάποιο σχόλιο. Ίσως το σχόλιο αυτό να σχετίζεται με το αποτέλεσμά σου. Γι’ αυτό, επιθυμώ και πάλι να τονίσω το εξής: Ο καθένας από σας θα πρέπει να είναι προσεκτικός και συνετός σε ό,τι προέρχεται από τον Θεό. Μη μιλάς απρόσεκτα και μην είσαι απρόσεκτος στις ενέργειές σου. Πριν πεις οτιδήποτε, θα πρέπει να σταματάς και να σκέφτεσαι: Μήπως αυτή Μου η ενέργεια οργίσει τον Θεό; Αν το κάνω αυτό, δείχνω φόβο Θεού; Ακόμη και σε απλά ζητήματα, θα πρέπει να προσπαθείς να απαντάς σε αυτά τα ερωτήματα και να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο εξετάζοντάς τα. Αν στ’ αλήθεια μπορείς να ασκείσαι σύμφωνα με αυτές τις αρχές σε κάθε πτυχή, στο καθετί, ανά πάσα στιγμή, και να υιοθετείς μια τέτοια στάση ιδίως όταν δεν κατανοείς κάτι, τότε ο Θεός πάντα θα σε καθοδηγεί και θα σου προσφέρει ένα μονοπάτι για να ακολουθήσεις. Ανεξάρτητα από το πόσο μπορεί να προσποιούνται οι άνθρωποι, ο Θεός τους βλέπει σαφέστατα και ξεκάθαρα, και θα προσφέρει μια ακριβή και ενδεδειγμένη αξιολόγηση αυτών σου των εκδηλώσεων. Αφού θα έχεις υποβληθεί στην τελική δοκιμασία, ο Θεός θα πάρει το σύνολο της συμπεριφοράς σου, αθροίζοντάς το απολύτως, προκειμένου να καθορίσει το αποτέλεσμά σου. Το αποτέλεσμα αυτό θα πείσει τον καθένα πέρα από κάθε αμφιβολία. Εκείνο που θα ήθελα να σας πω σε αυτό το σημείο είναι το εξής: Κάθε σας πράξη, κάθε σας ενέργεια και κάθε σας σκέψη ορίζουν τη μοίρα σας.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Πώς να γνωρίσει κανείς τη διάθεση του Θεού και τα αποτελέσματα που θα επιτύχει το έργο Του

Οι πιστοί στον Θεό, πρέπει να κατανοούν την αλήθεια, να διαβάζουν περισσότερο τα λόγια του Θεού, και να γνωρίσουν τη φύση και να διακρίνουν την ουσία του ανθρώπου μέσα από την έκθεση του Θεού. Η έκθεση του λόγου του Θεού αποκαλύπτει τη φύση του ανθρώπου, μαθαίνει στους ανθρώπους ποια είναι η ουσία τους και τους επιτρέπει να διακρίνουν την ουσία της διαφθοράς τους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ο Σατανάς είναι ένα μπερδεμένο πράγμα· τα διαβολικά λόγια που λέει δεν ερμηνεύονται εύκολα. Ο Θεός τον ρώτησε: «Πόθεν έρχεσαι;» Και ο Σατανάς απάντησε: «Περιελθών την γην και εμπεριπατήσας εν αυτή πάρειμι» (Ιώβ 1:7). Σκεφτείτε προσεκτικά την απάντησή του. Έρχεται ή φεύγει; Η απάντηση είναι δυσνόητη, γι’ αυτό και λέω ότι τα λόγια του είναι μπερδεμένα. Από τα λόγια αυτά βλέπουμε ότι ο Σατανάς είναι μπερδεμένος. Όταν διαφθείρει τους ανθρώπους, μπερδεύονται κι αυτοί. Ενεργούν χωρίς κανένα μέτρο, κανένα πρότυπο και καμία αρχή. Κάθε άτομο, λοιπόν, μπορεί εύκολα να παραστρατήσει. Ο Σατανάς παρέσυρε την Εύα με αυτά τα λόγια: «Γιατί δεν τρως απ’ αυτό το δέντρο;» Η Εύα απάντησε: «Ο Θεός μάς είπε ότι αν φάμε από αυτό το δέντρο, θα πεθάνουμε». Τότε ο Σατανάς είπε: «Δεν είναι και σίγουρο ότι θα πεθάνετε αν φάτε απ’ αυτό το δέντρο». Μέσα σ’ αυτά τα λόγια κρυβόταν η πρόθεση να βάλει σε πειρασμό την Εύα. Δεν είπε με βεβαιότητα ότι αν εκείνη φάει τον καρπό του δέντρου, δεν θα πεθάνει. Είπε απλώς ότι δεν είναι σίγουρο πως θα πεθάνει, κι έτσι εκείνη σκέφτηκε: «Αφού δεν είναι σίγουρο ότι θα πεθάνω, τότε ας το φάω!» Μη μπορώντας να αντισταθεί στον πειρασμό, έφαγε τον καρπό. Με αυτόν τον τρόπο, ο Σατανάς πέτυχε τον στόχο του να παρασύρει την Εύα στην αμαρτία, αλλά δεν ήταν υπόλογος γι’ αυτό, αφού δεν την ανάγκασε να τον φάει. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του μια σατανική διάθεση· σε κάθε καρδιά βρίσκονται τα μυριάδες δηλητήρια με τα οποία ο Σατανάς βάζει σε πειρασμό τον Θεό και δελεάζει τους ανθρώπους. Μερικές φορές, οι άνθρωποι μιλούν με τη φωνή και τον τόνο του Σατανά και στα λόγια τους κρύβεται η πρόθεση να δελεάσουν και να παρασύρουν. Οι ιδέες και οι σκέψεις τους είναι γεμάτες με τα δηλητήρια του Σατανά και αναδίδουν τη δυσωδία του. Μερικές φορές, στα βλέμματα ή τις πράξεις των ανθρώπων υπάρχει η ίδια βρομιά του πειρασμού και της σαγήνης. Κάποιοι λένε: «Αν ακολουθήσω έτσι, θα κερδίσω κάτι οπωσδήποτε. Μπορώ και χωρίς να επιδιώκω την αλήθεια να ακολουθήσω τον Θεό μέχρι το τέλος. Απαρνούμαι πράγματα και δαπανώ εαυτόν για τον Θεό με ειλικρίνεια. Έχω τη δύναμη να επιμείνω μέχρι τέλους. Κι αν κάνω λίγες παραβάσεις, ο Θεός θα με λυπηθεί, δεν θα με εγκαταλείψει». Δεν γνωρίζουν καν τι λένε. Έχουν πολλά διεφθαρμένα πράγματα μέσα τους οι άνθρωποι. Αν δεν επιδιώκουν την αλήθεια, πώς μπορούν να αλλάξουν; Με βάση τον βαθμό της διαφθοράς τους, αν δεν τους προστατεύει ο Θεός, μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσουν και να προδώσουν τον Θεό. Το πιστεύεις αυτό; Ακόμα κι αν εξαναγκάσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να φτάσεις μέχρι το τέλος, αφού το τελικό στάδιο του έργου του Θεού είναι να δημιουργήσει μια ομάδα νικητών. Είναι τόσο εύκολο αυτό όσο νομίζεις; Αυτή η τελική μεταμόρφωση δεν απαιτεί να αλλάξει κάποιος κατά 100 τοις εκατό ή ακόμη και κατά 80 τοις εκατό, αλλά τουλάχιστον κατά 30 με 40 τοις εκατό. Για να φτάσεις στη σωτηρία, πρέπει τουλάχιστον να ανασύρεις, να καθάρεις και να μεταμορφώσεις αυτά που υπάρχουν μέσα σου και αντιστέκονται στον Θεό, τα οποία έχουν ριζώσει στα βάθη της καρδιάς σου. Για να αποδειχθεί ότι έχεις αποκτήσει την αλήθεια και ότι είσαι ουσιαστικά συμβατός με τον Θεό, πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξεις κατά 30-40 τοις εκατό, όπως απαιτεί ο Θεός, ή κατά προτίμηση κατά 60-70 τοις εκατό. Την επόμενη φορά που θα σου συμβεί κάτι, δεν θα έχεις την τάση να αντισταθείς στον Θεό ή να προσβάλεις τη διάθεσή Του. Μόνο έτσι μπορείς να οδηγηθείς στην τελείωση και να κερδίσεις την έγκριση του Θεού.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η επιλογή της σωστής οδού είναι το πιο κρίσιμο μέρος της πίστης στον Θεό

Σχετικοί ύμνοι

Οι τρεις νουθεσίες του Θεού στον άνθρωπο