Λόγια του Θεού από τη Βίβλο

«Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη» (Κατά Ματθαίον 10:28).

«Όστις εύρη την ζωήν αυτού θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέση την ζωήν αυτού δι' εμέ θέλει ευρεί αυτήν» (Κατά Ματθαίον 10:39).

«Και αυτοί ενίκησαν αυτόν διά το αίμα του Αρνίου και διά τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου» (Αποκάλυψη 12:11).

Λόγια του Παντοδύναμου Θεού των εσχάτων ημερών

Μέσα στην απεραντοσύνη του κόσμου και του στερεώματος, αμέτρητα πλάσματα ζουν και αναπαράγονται, ακολουθούν τον κυκλικό νόμο της ζωής και συμμορφώνονται με έναν σταθερό κανόνα. Όσοι πεθαίνουν παίρνουν μαζί τους τις ιστορίες των ζωντανών, ενώ όσοι ζουν επαναλαμβάνουν την ίδια τραγική ιστορία εκείνων που χάθηκαν. Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος άθελά του αναρωτιέται: Γιατί ζούμε; Και γιατί πρέπει να πεθάνουμε; Ποιος διοικεί αυτόν τον κόσμο; Και ποιος δημιούργησε αυτήν την ανθρωπότητα; Δημιουργήθηκε πραγματικά από τη Μητέρα Φύση; Ελέγχει πραγματικά η ανθρωπότητα τη μοίρα της;… Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει αδιάκοπα η ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δυστυχώς, όσο μεγαλύτερη είναι η εμμονή του ανθρώπου με αυτά τα ερωτήματα, τόσο μεγαλύτερη η δίψα που αναπτύσσει για την επιστήμη. Η επιστήμη προσφέρει σύντομη ικανοποίηση και προσωρινή απόλαυση της σάρκας, επ’ ουδενί, όμως, δεν επαρκεί για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη μοναχικότητα, τη μοναξιά, και τον τρόμο και την αδυναμία που με δυσκολία κρύβει βαθιά μέσα στην ψυχή του. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί απλώς την επιστημονική γνώση που μπορεί να δει με γυμνό μάτι και να κατανοήσει με τον εγκέφαλό του προκειμένου να αναισθητοποιήσει την καρδιά του. Ωστόσο, οι επιστημονικές αυτές γνώσεις δεν επαρκούν για να εμποδίσουν τον άνθρωπο από το να εξερευνά μυστήρια. Ο άνθρωπος, πολύ απλά, δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Κυρίαρχος του σύμπαντος και των πάντων, πόσω μάλλον την απαρχή και το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος απλώς ζει, αναγκαστικά, εν μέσω αυτού του νόμου. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει, γιατί ανάμεσα σε όλα τα πράγματα και στους ουρανούς υπάρχει μόνο Ένας εις τους αιώνας των αιώνων και κυρίαρχος επί των πάντων. Είναι Εκείνος που δεν έχει αντικρίσει ποτέ ο άνθρωπος, Εκείνος που δεν γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, στην ύπαρξη του οποίου δεν πίστεψε ποτέ η ανθρωπότητα —και όμως είναι Εκείνος που εμφύσησε την ανάσα στους προγόνους του ανθρώπου και έδωσε ζωή στην ανθρωπότητα. Είναι Εκείνος που παρέχει και τρέφει τον άνθρωπο, επιτρέποντάς του να υπάρχει· και είναι Εκείνος που καθοδηγεί την ανθρωπότητα μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, από Αυτόν και μόνο από Αυτόν εξαρτάται η ανθρωπότητα για την επιβίωση. Κυριαρχεί επί των πάντων και κυβερνά όλα τα έμβια όντα στο σύμπαν. Ορίζει τις τέσσερις εποχές, και είναι Αυτός που στέλνει τον άνεμο, τον παγετό, το χιόνι και τη βροχή. Φέρνει στους ανθρώπους τη λιακάδα και φέρνει τη νύχτα. Αυτός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη, παρέχοντας στον άνθρωπο τα βουνά, τις λίμνες και τα ποτάμια και όλα τα ζωντανά μέσα τους. Τα έργα Του είναι πανταχού παρόντα, η δύναμή Του είναι πανταχού παρούσα, η σοφία Του είναι πανταχού παρούσα, το ίδιο και η εξουσία Του. Καθένας από αυτούς τους νόμους και κανόνες είναι η ενσάρκωση των πράξεών Του, και αποκαλύπτει τη σοφία και την εξουσία Του. Ποιος μπορεί να εξαιρεθεί από την κυριαρχία Του; Και ποιος μπορεί να ξεφύγει από τα σχέδιά Του; Τα πάντα υπάρχουν υπό το βλέμμα Του και, επιπλέον, τα πάντα ζουν υπό την κυριαρχία Του. Οι πράξεις και η δύναμή Του δεν αφήνουν στην ανθρωπότητα άλλη επιλογή από το να αναγνωρίσει το γεγονός ότι όντως υπάρχει και κυριαρχεί επί των πάντων. Τίποτα εκτός από Αυτόν δεν μπορεί να ορίζει το σύμπαν, πόσω μάλλον να παρέχει αδιάλειπτα σε αυτήν την ανθρωπότητα. Ανεξάρτητα από το αν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τις πράξεις του Θεού, και από το κατά πόσο πιστεύεις στην ύπαρξή Του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μοίρα σου καθορίζεται από Αυτόν, ούτε και υπάρχει αμφιβολία ότι ο Θεός θα κυριαρχεί για πάντα επί των πάντων. Η ύπαρξη και η εξουσία Του δεν βασίζονται στο κατά πόσο τις αναγνωρίζει και τις κατανοεί ή όχι ο άνθρωπος. Μόνο Αυτός γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ανθρώπου, και μόνο Αυτός μπορεί να καθορίσει τη μοίρα της ανθρωπότητας. Ανεξάρτητα από το αν είσαι σε θέση να αποδεχτείς αυτό το γεγονός, δεν θα περάσει πολύς καιρός έως ότου ο άνθρωπος γίνει αυτόπτης μάρτυρας όλων ετούτων, και αυτό θα κάνει σύντομα να συμβεί ο Θεός. Η ανθρωπότητα ζει και πεθαίνει υπό το βλέμμα του Θεού. Ο άνθρωπος ζει για τη διαχείρισή Του και, όταν τα μάτια του κλείσουν για τελευταία φορά, κλείνουν και για αυτήν τη διαχείριση. Ο άνθρωπος έρχεται και φεύγει ξανά και ξανά, εμπρός-πίσω. Όλα ανεξαιρέτως είναι μέρος της κυριαρχίας του Θεού και του σχεδιασμού Του.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού

Αν η γέννηση κάποιου είχε προκαθοριστεί από την προηγούμενη ζωή του, τότε ο θάνατός του σηματοδοτεί το τέλος αυτής της μοίρας. Αν η γέννηση κάποιου είναι η αρχή της αποστολής του σ’ αυτή τη ζωή, τότε ο θάνατός του σηματοδοτεί το τέλος αυτής της αποστολής. Εφόσον ο Δημιουργός έχει προσδιορίσει ένα σταθερό σύνολο συνθηκών για τη γέννηση κάποιου, είναι αυτονόητο πως έχει επίσης διευθετήσει και ένα σταθερό σύνολο συνθηκών για τον θάνατό του. Με άλλα λόγια, κανείς δεν γεννιέται τυχαία, κανενός ο θάνατος δεν έρχεται απότομα, ενώ η γέννηση και ο θάνατος συνδέονται απαραίτητα με την προηγούμενη και την παρούσα ζωή κάποιου. Οι συνθήκες της γέννησης και του θανάτου κάποιου προαποφασίζονται και οι δύο από τον Δημιουργό· αυτό είναι το πεπρωμένο ενός ανθρώπου, η μοίρα του. Εφόσον υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για τη γέννηση κάποιου, είναι αλήθεια ότι και ο θάνατος κάθε ανθρώπου θα λάβει χώρα φυσικά το δικό του σύνολο διάφορων ειδικών συνθηκών. Γι’ αυτό και ποικίλλει η διάρκεια ζωής των ανθρώπων και υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι και χρόνοι θανάτου. Μερικοί άνθρωποι είναι δυνατοί και υγιείς, κι όμως πεθαίνουν νέοι· άλλοι είναι αδύναμοι και ασθενικοί, κι όμως ζουν μέχρι τα γεράματα και αποβιώνουν γαλήνια. Μερικοί πεθαίνουν από μη φυσικά αίτια και άλλοι από φυσικά. Οι ζωές μερικών φτάνουν στο τέλος τους μακριά από το σπίτι τους, ενώ άλλοι κλείνουν τα μάτια τους για τελευταία φορά με τα αγαπημένα τους πρόσωπα στο πλευρό τους. Μερικοί άνθρωποι πεθαίνουν στον αέρα, άλλοι κάτω από τη γη. Μερικοί βυθίζονται κάτω από το νερό, άλλοι χάνονται σε καταστροφές. Μερικοί πεθαίνουν το πρωί, άλλοι το βράδυ… Όλοι θέλουν μια επιφανή γέννηση, μια λαμπρή ζωή και έναν ένδοξο θάνατο, αλλά κανείς δεν μπορεί να υπερβεί την ίδια του τη μοίρα, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την κυριαρχία του Δημιουργού. Αυτή είναι η ανθρώπινη μοίρα. Ο άνθρωπος μπορεί να καταστρώνει κάθε λογής σχέδια για το μέλλον του, αλλά κανείς δεν μπορεί να σχεδιάσει το πώς θα γεννηθεί ή το πώς και το πότε θα αναχωρήσει από τον κόσμο. Παρόλο που οι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν και να αντισταθούν στην έλευση του θανάτου, εν αγνοία τους ο θάνατος πλησιάζει σιωπηλά. Κανείς δεν γνωρίζει πότε ή πώς θα πεθάνει, πόσο μάλλον πού θα συμβεί. Προφανώς, δεν είναι η ανθρωπότητα αυτή που κρατά τη δύναμη της ζωής και του θανάτου, ούτε κάποιο ον στον φυσικό κόσμο, αλλά ο Δημιουργός, η εξουσία του οποίου είναι μοναδική. Η ζωή και ο θάνατος της ανθρωπότητας δεν είναι το προϊόν κάποιου νόμου του φυσικού κόσμου, αλλά μια συνέπεια της κυριαρχίας της εξουσίας του Δημιουργού.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄

Όσο περισσότερο πλησιάζει κανείς στον θάνατο, τόσο περισσότερο θέλει να κατανοήσει το νόημα της ζωής· όσο περισσότερο πλησιάζει στον θάνατο, τόσο πιο άδεια φαίνεται η καρδιά του· όσο περισσότερο πλησιάζει στον θάνατο, τόσο πιο αβοήθητος νιώθει· έτσι, ο φόβος του για τον θάνατο μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Υπάρχουν δύο λόγοι για τους οποίους εκδηλώνονται τέτοια συναισθήματα στους ανθρώπους καθώς προσεγγίζουν τον θάνατο: Πρώτον, πρόκειται να χάσουν τη δόξα και τα πλούτη στα οποία στηριζόταν η ζωή τους, πρόκειται να αφήσουν πίσω καθετί ορατό στον κόσμο· δεύτερον, πρόκειται να αντιμετωπίσουν, ολομόναχοι, έναν μη οικείο κόσμο, ένα μυστηριώδες, άγνωστο βασίλειο, στο οποίο φοβούνται να πατήσουν το πόδι τους, στο οποίο δεν έχουν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο και κανένα μέσο διαβίωσης. Για τους δύο αυτούς λόγους, καθένας που αντιμετωπίζει τον θάνατο νιώθει ανήσυχος, δοκιμάζει έναν πανικό και ένα αίσθημα ανημποριάς, τέτοια που ποτέ πριν δεν είχε αισθανθεί. Μόνο όταν κάποιος έχει φτάσει πραγματικά σ’ αυτό το σημείο, συνειδητοποιεί πως όταν κανείς πατήσει το πόδι του στη γη, το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβει από πού προέρχονται οι άνθρωποι, γιατί ζουν, ποιος υπαγορεύει την ανθρώπινη μοίρα, και ποιος φροντίζει και έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτή η γνώση είναι το πραγματικό μέσο με το οποίο ζει κανείς, η απαραίτητη βάση για την ανθρώπινη επιβίωση —όχι το να μαθαίνει κανείς πώς να παρέχει για την οικογένειά του ή πώς να αποκτήσει δόξα και πλούτη, όχι το να μαθαίνει πώς να ξεχωρίσει από το πλήθος ή πώς να ζήσει μια πιο άνετη ζωή, πόσο μάλλον να μαθαίνει πώς να διαπρέπει και πώς να ανταγωνίζεται επιτυχώς τους άλλους. Παρόλο που οι διάφορες τεχνικές επιβίωσης, στις οποίες οι άνθρωποι δαπανούν τη ζωή τους για να κατακτήσουν άριστα, μπορούν να προσφέρουν πληθώρα υλικών ανέσεων, ποτέ δεν φέρνουν πραγματική γαλήνη και παρηγοριά στην καρδιά τους, αλλά, αντιθέτως, κάνουν τους ανθρώπους να χάνουν διαρκώς τον δρόμο τους, να δυσκολεύονται να ελέγξουν τον εαυτό τους, και να χάνουν κάθε ευκαιρία να μάθουν το νόημα της ζωής· αυτές οι τεχνικές επιβίωσης δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ανησυχίας για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς σωστά τον θάνατο. Με αυτόν τον τρόπο, οι ζωές των ανθρώπων καταστρέφονται. Ο Δημιουργός συμπεριφέρεται δίκαια σε όλους, δίνοντας σε όλους μια ολόκληρη ζωή από ευκαιρίες για να βιώσουν και να γνωρίσουν την κυριαρχία Του· ωστόσο, μόνο όταν πλησιάζει ο θάνατος, μόνο όταν καραδοκεί το φάντασμα του θανάτου, ξεκινά κανείς να βλέπει το φως, αλλά τότε είναι πολύ αργά.

Οι άνθρωποι ξοδεύουν τη ζωή τους κυνηγώντας χρήματα και δόξα· πιάνονται απεγνωσμένα από τα πράγματα αυτά, νομίζοντας πως είναι τα μόνα τους μέσα στήριξης, λες και έχοντάς τα μπορούν να συνεχίσουν να ζουν, μπορούν να απαλλαγούν από τον θάνατο. Ωστόσο, μόνο όταν είναι κοντά στον θάνατο συνειδητοποιούν πόσο μακριά είναι αυτά τα πράγματα από αυτούς, πόσο αδύναμοι είναι μπροστά στον θάνατο, πόσο εύκολα παραλύουν, πόσο μόνοι και αβοήθητοι είναι, μην έχοντας πουθενά να στραφούν. Συνειδητοποιούν πως η ζωή δεν αγοράζεται με χρήματα ή δόξα, πως όσο πλούσιος κι αν είναι ένας άνθρωπος και όσο εξέχουσα κι αν είναι η θέση του, όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου φτωχοί και ασήμαντοι μπροστά στον θάνατο. Συνειδητοποιούν πως τα χρήματα δεν αγοράζουν ζωή, πως η δόξα δεν μπορεί να σβήσει τον θάνατο και πως ούτε τα χρήματα, ούτε και η δόξα μπορούν να επιμηκύνουν τη ζωή ενός ανθρώπου κατά ένα λεπτό, κατά ένα δευτερόλεπτο. Όσο περισσότερο νιώθουν έτσι οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο λαχταρούν να συνεχίσουν να ζουν· όσο περισσότερο νιώθουν έτσι οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο τρέμουν τον επικείμενο θάνατο. Μόνο στο σημείο αυτό συνειδητοποιούν πραγματικά πως η ζωή τους δεν ανήκει σ’ αυτούς, πως δεν είναι δική τους για να την ελέγξουν, πως ο άνθρωπος δεν έχει λόγο στο αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει —πως όλα αυτά είναι πέρα από τον έλεγχό του.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄

Τη στιγμή που γεννιέται ένας άνθρωπος, μια μοναχική ψυχή ξεκινά την εμπειρία της σχετικά με τη ζωή στη γη, την εμπειρία της σχετικά με την εξουσία του Δημιουργού, την οποία έχει διευθετήσει γι’ αυτήν ο Δημιουργός. Είναι περιττό να λεχθεί πως, για τον άνθρωπο —την ψυχή— αυτή είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για να αποκτήσει γνώση για την κυριαρχία του Δημιουργού, να γνωρίσει την εξουσία Του και να τη δοκιμάσει προσωπικά. Οι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τους νόμους της μοίρας που έχει καθορίσει γι’ αυτούς ο Δημιουργός και, για κάθε λογικό άνθρωπο με συνείδηση, το να αναγνωρίσει, μέσα στις δεκαετίες της ζωής του, την κυριαρχία του Δημιουργού και να γνωρίσει την εξουσία Του δεν είναι κάτι το δύσκολο. Επομένως, θα έπρεπε να είναι πολύ εύκολο για κάθε άνθρωπο να αναγνωρίσει, μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του κατά τη διάρκεια των πολλών δεκαετιών, πως κάθε ανθρώπινη μοίρα είναι προκαθορισμένη, όπως και θα είναι εύκολο να κατανοήσει ή να συνοψίσει τι σημαίνει να είσαι ζωντανός. Καθώς αποδέχεται κανείς αυτά τα μαθήματα ζωής, θα καταλάβει, σταδιακά, από πού προέρχεται η ζωή και θα κατανοήσει τι χρειάζεται πραγματικά η καρδιά, τι θα τον οδηγήσει στο πραγματικό μονοπάτι της ζωής και ποια πρέπει να είναι η αποστολή και ο στόχος της ανθρώπινης ζωής. Θα αναγνωρίσει σταδιακά πως αν δεν λατρεύει τον Δημιουργό, αν δεν παραδοθεί στο κράτος Του, τότε, όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει τον θάνατο —όταν η ψυχή πρόκειται να αντιμετωπίσει ξανά τον Δημιουργό— η καρδιά του θα είναι γεμάτη απεριόριστο τρόμο και αναστάτωση. Αν ένας άνθρωπος υπάρχει στον κόσμο για αρκετές δεκαετίες, όμως ακόμα δεν έχει καταλάβει από πού προέρχεται η ανθρώπινη ζωή ούτε έχει αναγνωρίσει σε ποιανού την παλάμη βρίσκεται η ανθρώπινη μοίρα, τότε δεν είναι καθόλου περίεργο που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει τον θάνατο ήρεμα. Ένας άνθρωπος που έχει κερδίσει, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών εμπειρίας του στην ανθρώπινη ζωή, τη γνώση της κυριαρχίας του Δημιουργού, είναι ένας άνθρωπος με σωστή εκτίμηση για το νόημα και την αξία της ζωής. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει βαθιά γνώση για τον σκοπό της ζωής, με πραγματική εμπειρία και κατανόηση της κυριαρχίας του Δημιουργού και, πέρα από αυτό, είναι ικανός να υποταχθεί στην εξουσία του Δημιουργού. Ένας τέτοιος άνθρωπος κατανοεί το νόημα της δημιουργίας της ανθρωπότητας από τον Δημιουργό, κατανοεί πως ο άνθρωπος πρέπει να λατρεύει τον Δημιουργό, πως όσα κατέχει ο άνθρωπος προέρχονται από τον Δημιουργό και πως θα επιστρέψουν, μια μέρα που δεν αργεί, σ’ Αυτόν. Αυτό το είδος ανθρώπου κατανοεί πως ο Δημιουργός διευθετεί τη γέννηση του ανθρώπου και έχει κυριαρχία επί του θανάτου του ανθρώπου, και πως η ζωή και ο θάνατος προκαθορίζονται από την εξουσία του Δημιουργού. Έτσι, όταν κάποιος κατανοήσει πραγματικά τα πράγματα αυτά, θα μπορεί, αβίαστα, να αντιμετωπίσει τον θάνατο ήρεμα, να παραμερίσει ήσυχα όλα τα επίγεια υπάρχοντά του, να δεχθεί και να υποταχθεί με ευχαρίστηση σε όλα όσα ακολουθούν και να καλωσορίσει την τελευταία καμπή της ζωής που έχει διευθετήσει έτσι όπως είναι ο Δημιουργός, αντί να την τρέμει στα τυφλά και να αγωνίζεται ενάντιά της. Αν κάποιος βλέπει τη ζωή σαν μια ευκαιρία για να δοκιμάσει την κυριαρχία του Δημιουργού και να γνωρίσει την εξουσία Του, αν βλέπει τη ζωή του σαν μια σπάνια ευκαιρία για να εκπληρώσει το καθήκον του ως ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον και να ολοκληρώσει την αποστολή του, τότε θα έχει σίγουρα τη σωστή αντίληψη για τη ζωή, σίγουρα θα ζήσει μια ζωή ευλογημένη και καθοδηγούμενη από τον Δημιουργό, σίγουρα θα βαδίζει στο φως του Δημιουργού, θα γνωρίζει την κυριαρχία του Δημιουργού, σίγουρα θα παραδίδεται στο κράτος Του και σίγουρα θα γίνεται μάρτυρας των θαυμαστών Του πράξεων, μάρτυρας της εξουσίας Του. Είναι περιττό να λεχθεί πως ένας τέτοιος άνθρωπος θα χαίρει σίγουρα της αγάπης και της αποδοχής του Δημιουργού, ενώ μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να διατηρεί ήρεμη στάση προς τον θάνατο και να καλωσορίσει την τελευταία καμπή της ζωής με χαρά. Κάποιος που είναι προφανές πως αυτή ήταν η στάση που διατηρούσε προς τον θάνατο ήταν ο Ιώβ. Ο Ιώβ ήταν σε θέση να δεχθεί με ευχαρίστηση την τελική καμπή της ζωής και, έχοντας ολοκληρώσει ομαλά το ταξίδι της ζωής του και ολοκληρώσει την αποστολή του στη ζωή, επέστρεψε για να βρεθεί στο πλευρό του Δημιουργού.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄

Στις Γραφές λέει για τον Ιώβ: «Και ετελεύτησεν ο Ιώβ, γέρων και πλήρης ημερών» (Ιώβ 42:17). Αυτό σημαίνει πως όταν πέθανε ο Ιώβ, δεν μετάνιωνε για τίποτα και δεν αισθανόταν πόνο, αλλά αναχώρησε από τον κόσμο αυτό με φυσικό τρόπο. Όπως γνωρίζουν όλοι, ο Ιώβ ήταν άνθρωπος που, όσο ζούσε, σεβόταν τον Θεό και απέφευγε το κακό. Οι πράξεις του επιδοκιμάζονταν από τον Θεό και μνημονεύονταν από τους ανθρώπους, και η ζωή του μπορεί να ειπωθεί ότι είχε αξία και σημασία που ξεπερνούσε τις ζωές όλων των άλλων. Ο Ιώβ απολάμβανε τις ευλογίες του Θεού, ο Θεός τον αποκαλούσε δίκαιο στη γη, ενώ δοκιμάστηκε, επίσης, από τον Θεό και μπήκε σε πειρασμό από τον Σατανά. Κατέθεσε μαρτυρία για τον Θεό και δίκαια αποκαλούταν από τον Θεό δίκαιος άνθρωπος. Κατά τις πολλές δεκαετίες που ακολούθησαν μετά τη δοκιμασία του από τον Θεό, έζησε μια ζωή που ήταν ακόμα πιο πολύτιμη, γεμάτη νόημα, σταθερή και ήρεμη από πριν. Λόγω των δίκαιων πράξεών του, ο Θεός τον δοκίμασε, και επίσης λόγω των δίκαιων πράξεών του, ο Θεός τού εμφανίστηκε και του μίλησε απευθείας. Έτσι, στα χρόνια που ακολούθησαν μετά τη δοκιμασία του, ο Ιώβ κατάλαβε και εκτίμησε την αξία της ζωής με πιο απτό τρόπο, απέκτησε βαθύτερη κατανόηση για την κυριαρχία του Δημιουργού, όπως και απέκτησε πιο ακριβή και σαφή γνώση του τρόπου με τον οποίο ο Δημιουργός απονέμει και παίρνει πίσω τις ευλογίες Του. Το Βιβλίο του Ιώβ καταγράφει πως ο Ιεχωβά Θεός απένειμε ακόμα μεγαλύτερες ευλογίες στον Ιώβ από αυτές που του είχε απονείμει πριν, βάζοντας έτσι τον Ιώβ σε ακόμα καλύτερη θέση για να γνωρίσει την κυριαρχία του Δημιουργού και να αντιμετωπίσει ήρεμα τον θάνατο. Έτσι, όταν ο Ιώβ γέρασε και αντιμετώπισε τον θάνατο, σίγουρα δεν ήταν αγχωμένος για την περιουσία του. Δεν είχε ανησυχίες, τίποτα για το οποίο να μετάνιωνε και, φυσικά, δεν φοβόταν τον θάνατο, διότι πέρασε όλη τη ζωή του βαδίζοντας στον δρόμο του σεβασμού στον Θεό και της αποφυγής του κακού. Δεν είχε λόγο να ανησυχεί για το τέλος του. Πόσοι άνθρωποι σήμερα θα μπορούσαν να ενεργήσουν κατά τον ίδιο τρόπο που ενήργησε ο Ιώβ όταν ήταν αντιμέτωπος με τον θάνατό του; Γιατί δεν είναι κανείς ικανός να διατηρήσει μια τέτοια απλή εξωτερική συμπεριφορά; Υπάρχει μόνο ένας λόγος: Ο Ιώβ έζησε τη ζωή του στην υποκειμενική επιδίωξη της πίστης, της αναγνώρισης και της υποταγής στην κυριαρχία του Θεού, και ήταν με αυτήν την πίστη, την αναγνώριση και την υποταγή που πέρασε τις σημαντικές καμπές στη ζωή, βίωσε τα τελευταία του χρόνια και υποδέχτηκε την τελική καμπή της ζωής του. Ανεξάρτητα από ό,τι δοκίμασε ο Ιώβ, οι επιδιώξεις και οι στόχοι του στη ζωή ήταν όχι επώδυνοι, αλλά ευτυχισμένοι. Ήταν ευτυχισμένος, όχι μόνο λόγω των ευλογιών ή της επιδοκιμασίας που του απονεμήθηκαν από τον Δημιουργό, αλλά, ιδίως, λόγω των επιδιώξεων και των στόχων της ζωής του, λόγω της αυξανόμενης γνώσης και της πραγματικής κατανόησης της κυριαρχίας του Δημιουργού που απέκτησε μέσω του σεβασμού του στον Θεό και της αποφυγής του κακού και, επιπλέον, λόγω της προσωπικής του εμπειρίας, ως υποκείμενο της κυριαρχίας του Δημιουργού, των θαυμαστών πράξεων του Θεού, καθώς και των τρυφερών και αλησμόνητων εμπειριών και αναμνήσεων της συνύπαρξης, της γνωριμίας και της αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Ο Ιώβ ήταν ευτυχισμένος λόγω της παρηγοριάς και της χαράς που πήγαζαν από τη γνώση των προθέσεων του Δημιουργού· λόγω του φόβου Θεού που ανέκυψε αφού είδε πως Αυτός είναι μεγάλος, θαυμάσιος, αγαπητός και πιστός. Ο Ιώβ ήταν ικανός να αντιμετωπίσει τον θάνατο δίχως μαρτύριο επειδή ήξερε πως πεθαίνοντας θα επέστρεφε στο πλευρό του Δημιουργού. Ήταν οι επιδιώξεις και οι απολαβές του στη ζωή που του επέτρεψαν να αντιμετωπίσει ήρεμα τον θάνατο, του επέτρεψαν να αντιμετωπίσει ήρεμα την προοπτική να του πάρει πίσω τη ζωή ο Δημιουργός και, επιπλέον, του επέτρεψαν να σταθεί όρθιος, άσπιλος και αμέριμνος, ενώπιον του Δημιουργού. Στις μέρες μας, μπορούν οι άνθρωποι να επιτύχουν το είδος της ευτυχίας που κατείχε ο Ιώβ; Εσείς, έχετε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να το κάνετε; Εφόσον οι άνθρωποι στις μέρες μας έχουν αυτές τις προϋποθέσεις, τότε γιατί αδυνατούν να ζήσουν ευτυχισμένοι, όπως ζούσε ο Ιώβ; Γιατί αδυνατούν να ξεφύγουν από το μαρτύριο του φόβου του θανάτου; Όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο, μερικοί άνθρωποι ουρούν ανεξέλεγκτα· άλλοι τρέμουν, λιποθυμούν, επιτίθενται φραστικά κατά Ουρανού και ανθρώπου· κάποιοι ακόμα θρηνούν και κλαίνε. Αυτά, σε καμία περίπτωση δεν είναι οι φυσικές αντιδράσεις που σημειώνονται ξαφνικά όταν πλησιάζει ο θάνατος. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται κατά τους ντροπιαστικούς αυτούς τρόπους κυρίως επειδή, βαθιά μέσα στην καρδιά τους, φοβούνται τον θάνατο, επειδή δεν έχουν σαφή γνώση και εκτίμηση της κυριαρχίας και των διευθετήσεων του Θεού και, πόσο μάλλον, πραγματική υποταγή σε αυτά. Οι άνθρωποι αντιδρούν μ’ αυτόν τον τρόπο επειδή δεν θέλουν τίποτε άλλο παρά να διευθετούν και να κυβερνούν τα πάντα οι ίδιοι, να ελέγχουν τη μοίρα τους, την ίδια τους τη ζωή και τον θάνατο. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ικανοί να ξεφύγουν από τον φόβο του θανάτου.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄

Όταν κάποιος δεν έχει σαφή γνώση και εμπειρία της κυριαρχίας του Θεού και των διευθετήσεών Του, η γνώση του για τη μοίρα και τον θάνατο θα είναι απαραίτητα ασυνάρτητη. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν ξεκάθαρα πως τα πάντα βρίσκονται στην παλάμη του Θεού, δεν συνειδητοποιούν πως τα πάντα υπόκεινται στον έλεγχο και την κυριαρχία του Θεού, και δεν αναγνωρίζουν πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να απαλλαγεί ή να ξεφύγει από τέτοια κυριαρχία. Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο, τα τελευταία τους λόγια, οι ανησυχίες τους και τα όσα μετανιώνουν, δεν έχουν τέλος. Τους επιβαρύνουν τόσα φορτία, τόση απροθυμία και τόση σύγχυση. Αυτό τους οδηγεί στο να φοβούνται τον θάνατο. Για κάθε άνθρωπο που γεννιέται σ’ αυτόν τον κόσμο, η γέννηση είναι αναγκαία και ο θάνατος αναπόφευκτος· κανείς δεν μπορεί να υπερβεί αυτή ροή των πραγμάτων. Αν κάποιος επιθυμεί να αποχωρήσει από αυτόν τον κόσμο ανώδυνα, αν θέλει να είναι ικανός να αντιμετωπίσει την τελική καμπή της ζωής δίχως δισταγμό και ανησυχίες, ο μόνος τρόπος είναι να μη μετανιώνει για τίποτα. Και ο μόνος τρόπος για να αποχωρήσει χωρίς να μετανιώνει για τίποτα είναι να γνωρίζει την κυριαρχία του Δημιουργού, να γνωρίζει την εξουσία Του, και να υποτάσσεται σε αυτές. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να μείνει μακριά από τις ανθρώπινες διαμάχες, από το κακό, από τη σκλαβιά του Σατανά, και μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να ζήσει μια ζωή σαν του Ιώβ, καθοδηγούμενη και ευλογημένη από τον Δημιουργό, μια ζωή ελεύθερη και απελευθερωμένη, μια ζωή με αξία και νόημα, μια ζωή έντιμη και ειλικρινή. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να υποταχθεί, σαν τον Ιώβ, στις δοκιμασίες και τις στερήσεις του Δημιουργού, στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να λατρεύει τον Δημιουργό καθ’ όλη τη ζωή του, να κερδίσει την επιδοκιμασία Του, όπως ο Ιώβ, και να ακούσει τη φωνή Του, να Τον δει να εμφανίζεται. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να ζήσει και να πεθάνει ευτυχισμένος, όπως ο Ιώβ, δίχως πόνο, δίχως ανησυχίες, δίχως να μετανιώνει για τίποτα. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να ζει στο φως, όπως ο Ιώβ, να περνά καθεμία από τις καμπές της ζωής στο φως, να ολοκληρώσει ομαλά το ταξίδι του στο φως, να αντεπεξέλθει επιτυχώς στην αποστολή του —να δοκιμάσει, να μάθει και να γνωρίσει, ως δημιουργημένο ον, την κυριαρχία του Δημιουργού— και να αποβιώσει στο φως και να σταθεί για πάντα στο πλευρό του Δημιουργού σαν ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον που Αυτός επιδοκιμάζει.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄

Όποιο ζήτημα κι αν αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, θα πρέπει πάντα να το προσεγγίζουν με ενεργή και θετική στάση. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν μιλάμε για το ζήτημα του θανάτου. Το να έχει κανείς ενεργή και θετική στάση δεν σημαίνει να συμφωνεί με τον θάνατο, να τον περιμένει ή να τον επιδιώκει θετικά και ενεργά. Αν δεν σημαίνει να επιδιώκει τον θάνατο, να συμφωνεί με τον θάνατο ή να τον περιμένει, τότε τι σημαίνει; (Να υποτάσσεται.) Η υποταγή είναι ένα είδος στάσης που μπορεί να έχει κανείς απέναντι στο ζήτημα του θανάτου, ενώ ο καλύτερος τρόπος για να χειριστεί τον θάνατο είναι να τον εγκαταλείψει και να μην τον σκέφτεται. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Γιατί να μην τον σκέφτομαι; Αν δεν τον σκεφτώ καλά, θα μπορέσω να τον ξεπεράσω; Αν δεν τον σκεφτώ καλά, θα μπορέσω να τον εγκαταλείψω;» Ναι, θα μπορέσεις. Και γιατί θα μπορέσεις; Πες Μου, όταν σε έκαναν οι γονείς σου, δική σου ιδέα ήταν να γεννηθείς; Μήπως εσύ σκέφτηκες και όρισες την εμφάνισή σου, την ηλικία σου, τον κλάδο στον οποίο εργάζεσαι, το γεγονός πως κάθεσαι εδώ αυτήν τη στιγμή και το πώς νιώθεις τώρα ακριβώς; Δεν τα όρισες εσύ. Έφτασες εδώ που βρίσκεσαι σήμερα με το πέρασμα των ημερών και των μηνών και επειδή ζεις την κανονική σου ζωή καθημερινά, τη μία μέρα μετά την άλλη. Αυτό είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Το ίδιο ισχύει και με τον θάνατο. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, μεγαλώνεις ώσπου γίνεσαι ενήλικας, έπειτα μεσήλικας κι έπειτα ηλικιωμένος. Στη συνέχεια φτάνεις στα τελευταία σου χρόνια και, τέλος, έρχεται ο θάνατος. Μην το σκέφτεσαι. Δεν μπορείς να αποφύγεις τα πράγματα που δεν σκέφτεσαι απλώς και μόνο επειδή δεν τα σκέφτεσαι, ούτε και θα έρθουν νωρίτερα αν τα σκέφτεσαι. Η βούληση του ανθρώπου δεν μπορεί να τα αλλάξει, έτσι δεν είναι; Μην τα σκέφτεσαι. Τι εννοώ όταν λέω «μην τα σκέφτεσαι»; Αν αυτό το γεγονός πρόκειται όντως να συμβεί στο προσεχές μέλλον, τότε το γεγονός πως το σκέφτεσαι διαρκώς θα σου ασκεί μια αόρατη πίεση. Αυτή η πίεση θα σε κάνει να φοβάσαι να ζήσεις, να φοβάσαι τη ζωή την ίδια, δεν θα έχεις ενεργή και θετική στάση και, αντίθετα, θα πέσεις σε μεγαλύτερη κατάθλιψη. Επειδή ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει τον θάνατο δεν δείχνει ενδιαφέρον για τίποτα και δεν έχει θετική στάση απέναντι σε τίποτα, το μόνο που νιώθει είναι κατάθλιψη. Πρόκειται να πεθάνει, τα πάντα έχουν τελειώσει, δεν υπάρχει πλέον νόημα να επιδιώκει οτιδήποτε ή να κάνει οτιδήποτε, δεν έχει πια προοπτικές ή κίνητρο και όλα όσα κάνει είναι για να προετοιμαστεί για τον θάνατο και κινούνται προς την κατεύθυνση του θανάτου. Άρα, τι νόημα έχει οποιαδήποτε πράξη του; Όλα όσα κάνει, λοιπόν, έχουν στοιχεία και φύση αρνητικότητας και θανάτου. Μπορείς, λοιπόν, να μη σκέφτεσαι τον θάνατο; Είναι εύκολο να το καταφέρεις; Αν το θέμα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της συλλογιστικής και της φαντασίας σου, τότε τζάμπα ανησυχείς και τρομάζεις τον εαυτό σου· πολύ απλά δεν πρόκειται να συμβεί στο προσεχές μέλλον, οπότε γιατί το σκέφτεσαι; Αυτό το καθιστά ακόμη πιο περιττό να το σκέφτεσαι. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει· ό,τι δεν είναι να γίνει δεν θα γίνει όσο κι αν το σκέφτεσαι. Είναι ανώφελο να το φοβάσαι και να ανησυχείς γι’ αυτό. Δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ τον θάνατο απλώς επειδή ανησυχείς γι’ αυτόν, ούτε και θα σε προσπεράσει απλώς επειδή τον φοβάσαι. Άρα, λοιπόν, μία πτυχή είναι πως θα πρέπει να εγκαταλείψεις το ζήτημα του θανάτου μέσα από την καρδιά σου και να μην το θεωρείς ως κάτι το σημαντικό· θα πρέπει να εμπιστευτείς τον θάνατο στον Θεό, σαν να μη σε αφορά καθόλου. Είναι κάτι που κανονίζει ο Θεός, οπότε άφησε τον Θεό να το κανονίσει. Δεν θα γίνει τότε απλό; Μια άλλη πτυχή είναι πως θα πρέπει να έχεις ενεργή και θετική στάση απέναντι στον θάνατο. Πες Μου, ποιος από τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο είναι τόσο ευλογημένος ώστε να ακούσει τόσο πολλά από τα λόγια του Θεού, να κατανοήσει τόσο μεγάλο μέρος της αλήθειας που αφορά τη ζωή και να κατανοήσει τόσο πολλά μυστήρια; Ποιος απ’ αυτούς μπορεί να λάβει προσωπικά την καθοδήγηση, την παροχή, τη φροντίδα και την προστασία του Θεού; Ποιος είναι τόσο ευλογημένος; Πολύ λίγοι. Άρα, λοιπόν, για εσάς τους λίγους που είστε σε θέση να ζήσετε σήμερα στον οίκο του Θεού και να λάβετε τη σωτηρία και την παροχή Του, όλα αξίζουν τον κόπο, ακόμη κι αν πεθάνετε αυτήν τη στιγμή. Είστε απίστευτα ευλογημένοι, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Εξετάζοντάς το απ’ αυτήν τη σκοπιά, το ζήτημα του θανάτου δεν θα πρέπει να τρομοκρατεί τους ανθρώπους ούτε να τους περιορίζει. Μπορεί να μην έχεις απολαύσει τη δόξα και τα πλούτη του κόσμου, έχεις λάβει, όμως, τον οίκτο του Δημιουργού κι έχεις ακούσει πάρα πολλά από τα λόγια του Θεού. Δεν είναι ευτυχές αυτό; (Είναι.) Όσα χρόνια κι αν διαρκέσει η ζωή σου, όλα αξίζουν τον κόπο και δεν μετανιώνεις για τίποτα, επειδή εκτελείς αδιάκοπα το καθήκον σου για το έργο του Θεού, έχεις κατανοήσει την αλήθεια και τα μυστήρια της ζωής, και έχεις καταλάβει ποιο μονοπάτι και ποιους στόχους οφείλεις να επιδιώκεις στη ζωή. Έχεις κερδίσει πάρα πολλά! Έχεις ζήσει μια ζωή που αξίζει! Ακόμη κι αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις πολύ καθαρά, είσαι σε θέση να κάνεις πράξη κάποιο μέρος της αλήθειας και να κατέχεις κάποιο μέρος της πραγματικότητας. Αυτό αποδεικνύει πως έχεις κερδίσει κάποια από την παροχή της ζωής και έχεις κατανοήσει ένα μέρος της αλήθειας από το έργο του Θεού. Έχεις κερδίσει πάρα πολλά, μια αληθινή αφθονία, κι αυτό είναι πραγματικά τεράστια ευλογία! Από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, κανείς στο διάβα των αιώνων δεν έχει απολαύσει αυτήν την ευλογία, κι όμως την απολαμβάνετε εσείς. Είστε διατεθειμένοι να πεθάνετε τώρα; Αν είστε διατεθειμένοι, η στάση σας απέναντι στον θάνατο θα ήταν πραγματικά υποτακτική, σωστά; (Ναι.) Μία πτυχή είναι πως οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν αληθινή κατανόηση, θα πρέπει να συνεργάζονται θετικά και ενεργά, να υποτάσσονται αληθινά και να έχουν τη σωστή στάση απέναντι στον θάνατο. Έτσι δεν μειώνονται κατά πολύ τα συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας που νιώθουν για τον θάνατο; (Ναι.) Μειώνονται κατά πολύ. […]

Ο θάνατος δεν είναι ένα πρόβλημα που λύνεται εύκολα· αποτελεί τη μεγαλύτερη δυσκολία του ανθρώπου. Μπορεί να νιώθεις ταραγμένος για καιρό αν κάποιος γυρίσει και σου πει: «Οι διεφθαρμένες διαθέσεις σου είναι βαθιά ριζωμένες και η ανθρώπινη φύση σου δεν είναι καλή. Αν δεν επιδιώξεις σοβαρά την αλήθεια και κάνεις πολλές κακές πράξεις στο μέλλον, τότε θα πας στην κόλαση και θα τιμωρηθείς!» Ίσως το συλλογιστείς και νιώσεις πολύ καλύτερα μετά από έναν καλό ύπνο, και τότε πάψεις να νιώθεις τόσο ταραγμένος. Αν, όμως, νοσείς από κάποια θανατηφόρα ασθένεια και δεν σου απομένει πολύς καιρός, αυτό δεν λύνεται με έναν καλό ύπνο και δεν είναι κάτι που μπορείς να εγκαταλείψεις τόσο εύκολα. Απαιτείται να σκληραγωγηθείς για λίγο καιρό σ’ αυτό το ζήτημα. Όσοι επιδιώκουν σοβαρά την αλήθεια μπορούν να αφήσουν πίσω τους το ζήτημα αυτό, να αναζητήσουν την αλήθεια στα πάντα και να επιλύσουν το ζήτημα χρησιμοποιώντας την αλήθεια· δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν μπορούν να λύσουν. Αν, όμως, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ανθρώπινους τρόπους, τότε τελικά θα μπορούν μονάχα να νιώθουν συνεχώς οδύνη, άγχος και ανησυχία για τον θάνατο. Όταν τα πράγματα δεν έχουν λύση, λαμβάνουν ακραία μέτρα για να προσπαθήσουν να τα λύσουν. Κάποιοι άνθρωποι τα προσεγγίζουν με κατάθλιψη κι αρνητισμό, κι έτσι λένε: «Εντάξει, λοιπόν, θα πεθάνω. Ποιος φοβάται τον θάνατο; Αφού πεθάνω, θα μετενσαρκωθώ και θα ξαναζήσω!» Μπορείς να το επαληθεύσεις αυτό; Ψάχνεις μονάχα κάποια λόγια παρηγοριάς κι αυτό δεν λύνει το πρόβλημα. Τα πάντα ανεξαιρέτως, είτε είναι ορατά είτε αόρατα, είτε είναι υλικά είτε άυλα, βρίσκονται υπό τον έλεγχο και την κυριαρχία του Δημιουργού. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τη μοίρα του και η μόνη στάση που οφείλει να έχει ο άνθρωπος απέναντι στην ασθένεια και τον θάνατο είναι μια στάση κατανόησης, αποδοχής και υποταγής. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να στηρίζονται στις φαντασιοκοπίες και τις αντιλήψεις τους, δεν θα πρέπει να ψάχνουν κάποια διέξοδο απ’ αυτά τα πράγματα, ούτε, βέβαια, να τα απορρίπτουν ή να αντιστέκονται σ’ αυτά. Αν προσπαθήσεις να επιλύσεις στα τυφλά τα ζητήματα της ασθένειας και του θανάτου χρησιμοποιώντας τις δικές σου μεθόδους, τότε όσο περισσότερο ζεις, τόσο περισσότερο θα υποφέρεις, τόσο περισσότερο θα βυθίζεσαι στην κατάθλιψη και τόσο πιο παγιδευμένος θα νιώθεις. Τελικά, και πάλι θα πρέπει να βαδίσεις στο μονοπάτι του θανάτου και το τέλος σου θα είναι πραγματικά ίδιο με τον θάνατό σου: όντως θα πεθάνεις. Αν μπορείς να αναζητήσεις ενεργά την αλήθεια και, είτε σε ό,τι αφορά το να κατανοήσεις την ασθένεια που κανόνισε για σένα ο Θεός είτε το να αντιμετωπίσεις τον θάνατο, μπορείς να αναζητήσεις θετικά και ενεργά την αλήθεια, να αναζητήσεις τις ενορχηστρώσεις, την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Δημιουργού σχετικά μ’ αυτό το σημαντικό γεγονός και να καταφέρεις να υποταχθείς αληθινά, τότε αυτό θα συμφωνεί με τις προθέσεις του Θεού. Αν στηρίζεσαι στις δυνάμεις και τις μεθόδους του ανθρώπου για να αντεπεξέλθεις σε όλα αυτά τα πράγματα και προσπαθείς σκληρά να τα επιλύσεις ή να ξεφύγεις απ’ αυτά, τότε ακόμη κι αν δεν πεθάνεις και καταφέρεις προσωρινά να ξεφύγεις από τη δυσκολία του θανάτου, όταν αντιμετωπίσεις ξανά το ίδιο ζήτημα, θα αποτελεί και πάλι μεγάλη δοκιμασία για σένα. Κι αυτό επειδή δεν έχεις αληθινή κατανόηση, αποδοχή και υποταγή απέναντι στον Θεό και την αλήθεια, κι έτσι δεν καταθέτεις μαρτυρία γι’ αυτό το ζήτημα. Θα υπάρχει ακόμα η πιθανότητα να προδώσεις τον Θεό και να κάνεις κάποιο ολίσθημα, κι αυτό θα είναι αδιαμφισβήτητα κάτι το επικίνδυνο για σένα. Άρα, λοιπόν, αν όντως αντιμετωπίζεις τώρα κάποια ασθένεια ή τον θάνατο, τότε να σου πω το εξής: Είναι προτιμότερο να εκμεταλλευτείς τώρα αμέσως αυτήν την πρακτική κατάσταση ώστε να αναζητήσεις την αλήθεια και να επιλύσεις αυτό το ζήτημα από τη ρίζα του, παρά να περιμένεις να έρθει όντως ο θάνατος και να σε πιάσει στον ύπνο, να σε κάνει να νιώσεις χαμένος, μπερδεμένος και αβοήθητος, κι έτσι να σε οδηγήσει σε πράξεις για τις οποίες θα μετανιώνεις για όσο ζεις. Αν κάνεις πράγματα για τα οποία μετανιώνεις και μεταμελείσαι, τότε αυτό μπορεί να οδηγήσει στον χαμό σου. Άρα, λοιπόν, όποιο κι αν είναι το ζήτημα, θα πρέπει πάντα να ξεκινάς την είσοδό σου με την κατανόηση που οφείλεις να έχεις γι’ αυτό το ζήτημα και με το μέρος της αλήθειας που οφείλεις να κατανοείς. Αν νιώθεις διαρκώς οδύνη, άγχος και ανησυχία για πράγματα όπως η ασθένεια και ζεις κατακλυσμένος από τέτοιου είδους αρνητικά συναισθήματα, τότε θα πρέπει να αρχίσεις να αναζητάς την αλήθεια εδώ και τώρα και να επιλύσεις αυτά τα προβλήματα το συντομότερο δυνατό.

«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)

Οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τον θάνατό τους και πώς να ζήσουν μια ζωή γεμάτη νόημα. Ας δούμε, λοιπόν, τι στάση έχει ο Θεός απέναντι στον θάνατο ενός ανθρώπου. Όποια πτυχή του καθήκοντός τους κι αν εκτελούν οι άνθρωποι, ο στόχος του Θεού είναι, καθώς εκτελούν το συγκεκριμένο καθήκον, να κατανοήσουν την αλήθεια, να την κάνουν πράξη, να αποτινάξουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, να βιώσουν την ομοιότητα ενός κανονικού ανθρώπου και να ανταποκριθούν στο πρότυπο που απαιτείται για να σωθούν. Δεν είναι να τρέξουν με φόρα προς τον θάνατο. Μερικοί άνθρωποι, επειδή αρρωσταίνουν βαριά ή έχουν καρκίνο, σκέφτονται το εξής: «Εφόσον έτσι μου ζητά ο Θεός να πεθάνω και να θυσιάσω τη ζωή μου, εγώ θα υπακούσω!» Στην πραγματικότητα, ο Θεός δεν είπε τίποτα τέτοιο ούτε Του πέρασε απ’ το μυαλό μια τέτοια ιδέα. Αυτό είναι αποκλειστικά και μόνο παρανόηση απ’ την πλευρά των ανθρώπων. Τι πρόθεση έχει, λοιπόν, ο Θεός; Όλοι ζουν για κάποια συγκεκριμένα χρόνια, αλλά η διάρκεια της ζωής του καθενός διαφέρει. Κάθε άνθρωπος πεθαίνει όταν το καθορίζει ο Θεός, στον κατάλληλο χρόνο και τόπο. Όλα αυτά τα ορίζει ο Θεός. Φροντίζει να γίνουν σύμφωνα με τον χρόνο που έχει ορίσει για τη διάρκεια ζωής του συγκεκριμένου ατόμου, σε συγκεκριμένο μέρος και με συγκεκριμένο τρόπο. Δεν αφήνει κανέναν να πεθάνει έτσι αυθαίρετα. Ο Θεός θεωρεί πολύ σημαντική τη ζωή ενός ανθρώπου και εξίσου σημαντικά θεωρεί τον θάνατό του και το τέλος της υλικής του ζωής. Όλα αυτά τα έχει ορίσει ο Ίδιος. Αν το δούμε από αυτήν τη σκοπιά, είτε ο Θεός απαιτεί από τους ανθρώπους να εκτελούν τα καθήκοντά τους είτε να Τον ακολουθούν, δεν τους ζητά να τρέξουν με φόρα προς τον θάνατο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Θεός δεν έχει την απαίτηση να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις τη ζωή σου ανά πάσα στιγμή για να εκτελέσεις το καθήκον σου ή να δαπανήσεις για Εκείνον, ούτε απαιτεί να το κάνεις για χάρη της ανάθεσής Του. Δεν χρειάζεται να κάνεις τέτοιου είδους προετοιμασίες ούτε να έχεις τέτοια νοοτροπία και σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να κάνεις τέτοιου είδους σχέδια και σκέψεις, αφού ο Θεός δεν έχει ανάγκη τη ζωή σου. Γιατί το λέω αυτό; Είναι αυτονόητο ότι η ζωή σου ανήκει στον Θεό. Εφόσον Αυτός σ’ τη χάρισε, γιατί να τη θέλει πίσω; Είναι μήπως η ζωή σου πολύτιμη; Από την οπτική του Θεού, το θέμα δεν είναι αν είναι πολύτιμη ή όχι, αλλά τι ρόλο παίζεις στο σχέδιο της διαχείρισής Του. Αν ο Θεός ήθελε να σου αφαιρέσει τη ζωή, θα μπορούσε να το κάνει ανά πάσα στιγμή, σε οποιοδήποτε μέρος και λεπτό. Η ζωή, επομένως, κάθε ανθρώπου είναι σημαντική για τον ίδιο, για τα καθήκοντά του, τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες του, καθώς και για την ανάθεση που του έχει δώσει ο Θεός. Είναι, βέβαια, σημαντική και για τον ρόλο που παίζει στο συνολικό σχέδιο διαχείρισης του Θεού. Όσο σημαντική και να είναι, ο Θεός δεν χρειάζεται να σου αφαιρέσει τη ζωή. Γιατί; Αν το κάνει αυτό, θα γίνεις ένας άνθρωπος νεκρός, χωρίς καμία χρησιμότητα. Μόνο όταν είσαι ζωντανός και ζεις μέσα στο ανθρώπινο γένος που κυβερνά ο Θεός μπορείς να παίζεις τον ρόλο που είναι γραφτό να παίξεις σ’ αυτήν τη ζωή, να ανταποκριθείς στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σου όπως είναι γραφτό σου και να εκτελέσεις τα καθήκοντα που απαιτεί ο Θεός από σένα να εκτελέσεις σ’ αυτήν τη ζωή. Μόνο όταν υπάρχεις με μια τέτοια μορφή η ζωή σου θα έχει αξία και θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί αυτήν την αξία. Μη λες, λοιπόν, έτσι αψήφιστα φράσεις του τύπου «πεθαίνω για τον Θεό» ή «δίνω τη ζωή μου για το έργο του Θεού». Μην επαναλαμβάνεις τέτοια πράγματα και μην τα φυλάς στις σκέψεις και την καρδιά σου· είναι αχρείαστο όλο αυτό. Δεν υπάρχει πιο αξιοκαταφρόνητο, ευτελές και ποταπό πράγμα απ’ το να θέλει κάποιος συνέχεια να πεθάνει για τον Θεό ή να προσφέρει τον εαυτό του και να δώσει τη ζωή του για το καθήκον του. Γιατί; Αν λάβει τέλος η ζωή σου και δεν ζεις πια μ’ αυτήν τη σαρκική μορφή, πώς θα μπορέσεις να εκπληρώσεις το καθήκον ενός δημιουργήματος; Αν πεθάνουν όλοι οι άνθρωποι, ποιος θα μείνει για να τον σώσει ο Θεός μέσω του έργου Του; Αν δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη να σωθούν, πώς θα πραγματοποιήσει ο Θεός το σχέδιο της διαχείρισής Του; Σ’ αυτήν την περίπτωση, θα υπάρχει ακόμη το έργο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας; Μπορεί να συνεχιστεί; Αν αναλογιστούμε αυτές τις πτυχές, δεν είναι σημαντικό να φροντίζουν οι άνθρωποι το σώμα τους και να ακολουθούν έναν υγιεινό τρόπο ζωής; Δεν είναι κάτι που αξίζει τον κόπο να κάνουν; Σίγουρα αξίζει τον κόπο, γι’ αυτό και οι άνθρωποι πρέπει να το κάνουν. Κάποιοι ανόητοι άνθρωποι λένε αψήφιστα: «Στη χειρότερη περίπτωση, θα πέθαινα για τον Θεό». Παράλληλα, αδιαφορούν για τον θάνατο και δεν τον παίρνουν στα σοβαρά, θυσιάζουν τη ζωή τους και κακομεταχειρίζονται το σώμα τους. Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί; Δεν είναι επαναστατικοί; (Ναι.) Είναι οι πιο επαναστατικοί απ’ όλους και αξίζουν την απέχθεια και την περιφρόνηση των άλλων. Θα έλεγε κανείς πως όποιος μπορεί και λέει τόσο αδιάφορα ότι θα πέθαινε για τον Θεό σκέφτεται αψήφιστα να δώσει τέλος στη ζωή του, να εγκαταλείψει το καθήκον του και την ανάθεση που του έχει εμπιστευτεί ο Θεός και να μην επιτρέψει στα λόγια του Θεού να εκπληρωθούν μέσα του. Δεν είναι ανόητο να ενεργεί κανείς έτσι; Εσύ μπορεί να θυσιάζεις έτσι αδιάφορα και πρόθυμα τη ζωή σου και να λες ότι θέλεις να την προσφέρεις στον Θεό. Χρειάζεται, όμως, ο Θεός αυτήν σου την προσφορά; Η ζωή σου η ίδια ανήκει στον Θεό και Εκείνος μπορεί να σου την πάρει ανά πάσα στιγμή. Ποιο, λοιπόν, το νόημα να Του την προσφέρεις; Έστω πως δεν Του την προσφέρεις, αλλά ο Θεός τη χρειάζεται. Θα σου τη ζητήσει μήπως ευγενικά; Είναι ανάγκη να το συζητήσει μαζί σου; Όχι. Γιατί να θέλει, όμως, ο Θεός τη ζωή σου; Μόλις σου την πάρει πίσω, δεν θα είσαι πια σε θέση να εκτελείς το καθήκον σου και το σχέδιο διαχείρισής Του θα έχει ένα άτομο λιγότερο. Θα χαροποιούσε όντως κάτι τέτοιο τον Θεό; Θα τον ικανοποιούσε; Ποιος θα ήταν πραγματικά χαρούμενος και ικανοποιημένος; (Ο Σατανάς.) Τι μπορείς να κερδίσεις αν θυσιάσεις τη ζωή σου; Και τι μπορεί να κερδίσει ο Θεός αν σου αφαιρέσει τη ζωή; Αν χάσεις την ευκαιρία να σωθείς, ο Θεός θα βγει κερδισμένος ή χαμένος; (Χαμένος.) Δεν είναι κέρδος αυτό για τον Θεό, αλλά απώλεια. Ως δημιούργημα που είσαι, ο Θεός σού επιτρέπει να έχεις τη ζωή ενός δημιουργήματος και να στέκεσαι στην ανάλογη θέση προκειμένου να εκτελείς το καθήκον ενός δημιουργήματος και, με τον τρόπο αυτό, να καταφέρεις να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα, να υποταχθείς στον Θεό, να κατανοήσεις τις προθέσεις Του και να Τον γνωρίσεις, να ακολουθήσεις το θέλημά Του, να συνεργαστείς μαζί Του για να πραγματοποιηθεί το έργο Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και να Τον ακολουθήσεις μέχρι τέλους. Αυτό είναι δικαιοσύνη και εκεί έγκειται η αξία και το νόημα της ύπαρξης της ζωής σου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ουσιαστικό απ’ το υπάρχει η ζωή σου και να ακολουθείς έναν υγιεινό τρόπο ζωής για τον λόγο αυτόν. Ο Θεός το θεωρεί αυτό αληθινή αφοσίωση και συνεργασία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό για Εκείνον. Αυτό που θέλει να δει ο Θεός είναι ένα δημιούργημα που ζει στη σάρκα να αποτινάζει τη διεφθαρμένη διάθεσή του μέσα από την παίδευση και την κρίση Του, να απορρίπτει τις αμέτρητες παράλογες ιδέες που του έχει ενσταλάξει ο Σατανάς και να μπορεί να αποδεχτεί τις αλήθειες και τις απαιτήσεις του Θεού, να υποτάσσεται απόλυτα στο κράτος του Δημιουργού, να εκπληρώνει το καθήκον που οφείλει να εκπληρώνει ένα δημιούργημα και να μπορεί να γίνει ένα αληθινό δημιούργημα. Αυτό θέλει να δει ο Θεός κι εκεί έγκειται η αξία και το νόημα της ύπαρξης της ανθρώπινης ζωής. Επομένως, δεν είναι ο θάνατος ο τελικός προορισμός κάθε δημιουργήματος. Η αξία και το νόημα της ύπαρξης της ανθρώπινης ζωής δεν είναι ο θάνατος, αλλά το να ζει κανείς για τον Θεό, να υπάρχει για τον Θεό και για το καθήκον του, να υπάρχει για να εκπληρώνει τα καθήκοντα και να ανταποκρίνεται στις ευθύνες ενός δημιουργήματος, να ακολουθήσει το θέλημα του Θεού και να ταπεινώνει τον Σατανά. Αυτή είναι η αξία της ύπαρξης ενός δημιουργήματος, αλλά και το νόημα της ζωής του.

Αν δούμε τις απαιτήσεις που έχει ο Θεός από τους ανθρώπους, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τη ζωή και τον θάνατό τους είναι εντελώς διαφορετικός από αυτόν που περιγράφει το ρητό της παραδοσιακής κουλτούρας «Να καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για το καθήκον σου μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις». Ο Σατανάς θέλει συνέχεια να πεθαίνουν οι άνθρωποι. Αισθάνεται άβολα όταν τους βλέπει ζωντανούς και βρίσκει συνεχώς τρόπους να τους αφαιρέσει τη ζωή. Μόλις οι άνθρωποι αποδεχτούν τις παράλογες ιδέες της παραδοσιακής κουλτούρας που προέρχεται από τον Σατανά, το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να θυσιάσουν τη ζωή τους για τη χώρα και το έθνος τους, για την καριέρα τους, για την αγάπη ή για την οικογένειά τους. Περιφρονούν διαρκώς την ίδια τους τη ζωή, είναι έτοιμοι να πεθάνουν και να δώσουν τη ζωή τους οπουδήποτε και οποτεδήποτε και δεν θεωρούν τη ζωή που τους έδωσε ο Θεός ως το πολυτιμότερο πράγμα από όλα και ως κάτι που πρέπει να υπεραγαπούν. Ενώ έχουν ακόμη τη ζωή που τους έδωσε ο Θεός, δεν μπορούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις τους όσο ζουν και δέχονται αντ’ αυτού τους παραλογισμούς του Σατανά και τα λόγια του διαβόλου. Πρόθεσή τους είναι πάντα να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για το καθήκον τους μέχρι τη μέρα που θα πεθάνουν, ενώ προετοιμάζονται να πεθάνουν για τον Θεό ανά πάσα στιγμή. Στην πραγματικότητα, αν πεθάνεις όντως, δεν πεθαίνεις για τον Θεό, αλλά για τον Σατανά. Ο Θεός δεν πρόκειται να σε θυμάται, μια που μόνο οι ζωντανοί μπορούν να Τον δοξάσουν και να καταθέσουν μαρτυρία γι’ Αυτόν και μόνο εκείνοι μπορούν να σταθούν στη σωστή θέση ενός δημιουργήματος και να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους. Έτσι, δεν θα χρειαστεί να μετανιώσουν για τίποτα και θα μπορέσουν να ταπεινώσουν τον Σατανά και να καταθέσουν μαρτυρία για τα θαυμαστά έργα και την κυριαρχία του Δημιουργού. Μόνο οι ζωντανοί μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά. Αν δεν έχετε καν ζωή, δεν θα πάψουν να υπάρχουν όλα αυτά; (Ναι.) Αναμφισβήτητα, λοιπόν, όταν διατυπώνει ο Σατανάς το ρητό περί ηθικής διαγωγής «Να καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για το καθήκον σου μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις», παίζει με την ανθρώπινη ζωή και την ισοπεδώνει. Δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή και παίζει μαζί της, ενώ πείθει τους ανθρώπους να αποδεχθούν ιδέες αντίστοιχες με το «Να καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για το καθήκον σου μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις». Επειδή οι άνθρωποι ζουν σύμφωνα με τις ιδέες αυτές και δεν αγαπούν πραγματικά τη ζωή τους ούτε τη θεωρούν πολύτιμη, εγκαταλείπουν αδιάφορα ό,τι πιο πολύτιμο τους δίνει ο Θεός, δηλαδή τη ζωή τους. Μια τέτοια πράξη είναι προδοτική και ανήθικη. Εφόσον ακόμα δεν έχεις φτάσει στο τέρμα του δρόμου που έχει ορίσει για σένα ο Θεός, δεν μπορείς, καμία απολύτως στιγμή, να μιλάς ελαφρά τη καρδία για το ενδεχόμενο να θυσιάσεις τη ζωή σου. Όσο έχεις ακόμα πνοή μέσα σου, μην τα παρατάς, μην εγκαταλείπεις το καθήκον σου ούτε αυτό που σου έχει εμπιστευτεί και αναθέσει ο Θεός. Κι αυτό γιατί κάθε δημιούργημα ζει αποκλειστικά και μόνο για τον Δημιουργό και για την κυριαρχία, την ενορχήστρωση και τις διευθετήσεις Του· κάθε ζωή υπάρχει και εκμεταλλεύεται την αξία της αποκλειστικά και μόνο για τη μαρτυρία του Δημιουργού και το έργο Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Βλέπεις ότι η άποψη του Θεού για την ανθρώπινη ζωή διαφέρει τελείως από εκείνη του Σατανά. Ποιος, λοιπόν, αγαπά πραγματικά την ανθρώπινη ζωή; (Ο Θεός.) Μόνο ο Θεός. Από την άλλη, οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να αγαπούν την ίδια τους τη ζωή. Μόνο ο Θεός αγαπά πραγματικά την ανθρώπινη ζωή. Οι άνθρωποι δεν είναι αξιολάτρευτοι ούτε αξίζουν αγάπη και είναι γεμάτοι βρομιά, επαναστατικότητα και κάθε λογής παράλογες ιδέες και απόψεις που τους ενσταλάζει ο Σατανάς. Επιπλέον, θεοποιούν και ακολουθούν τον Σατανά, σε σημείο μάλιστα να εναντιώνονται στον Θεό. Παρ’ όλα αυτά, επειδή ο Θεός είναι Αυτός που τους έχει δημιουργήσει και τους χαρίζει πνοή και ζωή, μόνο Αυτός υπεραγαπά την ανθρώπινη ζωή, μόνο Αυτός αγαπά τους ανθρώπους και μόνο Αυτός φροντίζει και υπεραγαπά την ανθρωπότητα αιωνίως. Ο Θεός αγαπά πραγματικά τους ανθρώπους. Δεν εννοώ τα υλικά τους σώματα, αλλά τις ζωές τους, επειδή μόνο οι άνθρωποι που έχουν λάβει ζωή από τον Θεό μπορούν τελικά να γίνουν δημιουργήματα που Τον λατρεύουν πραγματικά και καταθέτουν μαρτυρία γι’ Αυτόν. Για τους ανθρώπους αυτούς, για εκείνα τα δημιουργήματα, ο Θεός έχει ένα έργο, κάποιες αναθέσεις και προσδοκίες. Ο Θεός, λοιπόν, υπεραγαπά και θεωρεί πολύτιμη τη ζωή τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Το καταλαβαίνετε αυτό; (Ναι.) Επομένως, όταν οι άνθρωποι καταφέρουν να κατανοήσουν την πρόθεση του Θεού και Δημιουργού, δεν πρέπει να υπάρχουν κάποιες αρχές που να τους λένε πώς να αντιμετωπίζουν τη ζωή του υλικού τους σώματος και τους νόμους και τις ανάγκες για την επιβίωσή του; Σε τι βασίζονται αυτές οι αρχές; Στα λόγια του Θεού. Ποιες είναι αυτές οι αρχές άσκησης; Σε παθητικό επίπεδο, οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν τις κάθε λογής παράλογες απόψεις που τους έχει ενσταλάξει ο Σατανάς, καθώς και να ξεσκεπάσουν και να αναγνωρίσουν τον παραλογισμό των απόψεων του Σατανά, όπως για παράδειγμα, του ρητού «Να καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για το καθήκον σου μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις», οι οποίες τους αποχαυνώνουν, τους βλάπτουν και τους περιορίζουν. Αυτές τις απόψεις πρέπει να τις κάνουν πέρα. Σε πιο ενεργητικό επίπεδο, πρέπει επίσης να καταλάβουν ποιες ακριβώς είναι οι απαιτήσεις του Θεού και Δημιουργού από την ανθρωπότητα και να έχουν τα λόγια του Θεού ως θεμέλιο για κάθε τους ενέργεια. Αν τα κάνουν όλα αυτά, θα είναι σε θέση να ασκούνται σωστά χωρίς παρεκκλίσεις και να επιδιώκουν πραγματικά την αλήθεια.

«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (12)

Αν ένας άνθρωπος θέλει να ζήσει μια ζωή με νόημα και αξία, τότε πρέπει να επιδιώξει την αλήθεια. Πρώτο και κυριότερο, πρέπει να έχει τη σωστή νοοτροπία για τη ζωή, καθώς και τις σωστές σκέψεις και απόψεις για τα διάφορα μεγάλα και μικρά ζητήματα που αντιμετωπίζει στη ζωή και στο μονοπάτι της ζωής του. Θα πρέπει, επίσης, να βλέπει όλα αυτά τα ζητήματα από τη σωστή σκοπιά και οπτική, και να μη χρησιμοποιεί ακραίες ή ριζοσπαστικές σκέψεις και απόψεις για να προσεγγίσει τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζει κατά τη διάρκεια της ζωής του ή στην καθημερινότητά του. Πέρα απ’ αυτό, φυσικά, δεν πρέπει να βλέπει αυτά τα πράγματα από κοσμική σκοπιά. Αντίθετα, πρέπει να εγκαταλείψει τέτοιες αρνητικές και εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις. […] Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: έστω πως ένας άνθρωπος έχει καρκίνο και φοβάται πως θα πεθάνει. Αρνείται να αποδεχτεί πως θα πεθάνει, κι έτσι προσεύχεται συνεχώς στον Θεό για να τον προστατέψει από τον θάνατο και να παρατείνει τη ζωή του κατά λίγα χρόνια ακόμα. Ναι μεν καταφέρνει να επιβιώσει για λίγα ακόμα χρόνια, πετυχαίνει τον στόχο του και παίρνει μια γεύση από την ευτυχία που πηγάζει από το γεγονός ότι απέφυγε τον θάνατο, αλλά ζει την κάθε μέρα με τα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, της ανησυχίας και του άγχους. Νιώθει τυχερός, πιστεύει ότι ο Θεός είναι πολύ καλός και πραγματικά μεγαλοπρεπής. Αποφεύγει τον θάνατο μέσα από τις δικές του προσπάθειες, τις επανειλημμένες του εκκλήσεις και την αγάπη και τη φροντίδα που δείχνει στον εαυτό του. Στο τέλος, συνεχίζει να ζει, όπως ακριβώς ήθελε. Ευγνωμονεί τον Θεό για την προστασία, τη χάρη, την αγάπη και το έλεός Του. Κάθε μέρα ευχαριστεί τον Θεό και προσέρχεται ενώπιόν Του για να Τον δοξάσει γι’ αυτά τα πράγματα. Συχνά τον πιάνουν τα κλάματα όταν τραγουδάει ύμνους και συλλογίζεται τα λόγια του Θεού, και σκέφτεται πόσο υπέροχος είναι ο Θεός: «Είναι αλήθεια, ο Θεός ελέγχει τη ζωή και τον θάνατο. Αυτός μου επέτρεψε να ζήσω». Κάθε μέρα, καθώς κάνει το καθήκον του, σκέφτεται συχνά πώς να βάλει σε πρώτη μοίρα την ταλαιπωρία και σε δεύτερη την απόλαυση, και πώς να τα πάει καλύτερα από τους άλλους στο καθετί, ώστε να μπορέσει να παρατείνει τη ζωή του και να αποφύγει τον θάνατο. Καταλήγει, λοιπόν, να ζει λίγα χρόνια ακόμα και νιώθει αρκετά ικανοποιημένος και ευτυχισμένος. Έρχεται, όμως, η μέρα που η ασθένειά του χειροτερεύει και ο γιατρός τού λέει το μοιραίο: πρέπει να προετοιμαστεί για το τέλος του. Και τώρα αντιμετωπίζει τον θάνατο· βρίσκεται στο κατώφλι του. Πώς θα αντιδράσει; Ο μεγαλύτερός του φόβος έχει πάρει σάρκα και οστά· έχει συμβεί τελικά αυτό που τον άγχωνε περισσότερο. Έχει έρθει η μέρα που δεν ήθελε με τίποτα να δει και να ζήσει. Μέσα σε μια στιγμή, η καρδιά του παραλύει και η διάθεσή του πέφτει κατακόρυφα. Δεν έχει πια το μυαλό του να κάνει το καθήκον του ούτε έχει τι να πει στις προσευχές του στον Θεό. Δεν θέλει πλέον να δοξάζει τον Θεό ούτε να Τον ακούσει να μιλάει ή να παρέχει κάποια αλήθεια. Δεν πιστεύει πια πως ο Θεός είναι αγάπη, δικαιοσύνη, έλεος και καλοσύνη. Ταυτόχρονα, μετανιώνει και για το εξής: «Τόσα χρόνια αμελούσα να τρώω περισσότερο καλό φαγητό και να διασκεδάζω στον ελεύθερό μου χρόνο. Τώρα δεν έχω πια την ευκαιρία να κάνω αυτά τα πράγματα». Στο μυαλό του υπάρχουν μόνο παράπονα και θρήνος. Στην καρδιά του υπάρχει μόνο πόνος, διαμαρτυρίες, πικρία και άρνηση απέναντι στον Θεό. Και τότε, αφήνει γεμάτος λύπη αυτόν τον κόσμο. Πριν πεθάνει, είχε τον Θεό μες στην καρδιά του; Πίστευε ακόμα στην ύπαρξή Του; (Δεν πίστευε πια.) Πώς προέκυψε αυτό το αποτέλεσμα; Αφετηρία του δεν ήταν οι εσφαλμένες απόψεις που είχε εξαρχής για τη ζωή και τον θάνατο; (Ναι.) Και δεν είναι μόνο ότι είχε εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις από την αρχή· το σοβαρότερο είναι πως, μετά από αυτό, ακολούθησε και συμμορφώθηκε με τις δικές του σκέψεις και απόψεις καθώς συνέχιζε την επιδίωξή του. Δεν τα παράτησε ποτέ· όρμησε και έσπευσε ολοταχώς στο λάθος μονοπάτι χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τελικά την πίστη του στον Θεό. Έτσι έληξε το ταξίδι της πίστης του και έτσι τελείωσε η ζωή του. Απέκτησε την αλήθεια; Τον απέκτησε ο Θεός; (Όχι.) Όταν πέθανε τελικά, μήπως άλλαξε η οπτική και η στάση του απέναντι στον θάνατο; (Όχι.) Άραγε πέθανε νιώθοντας παρηγοριά, χαρά και γαλήνη ή μήπως μεταμέλεια, δισταγμό και πικρία; (Πέθανε με δισταγμό και πικρία.) Δεν απέκτησε τίποτα απολύτως. Δεν κέρδισε την αλήθεια και δεν αποκτήθηκε από τον Θεό. Τι λέτε, λοιπόν; Κατάφερε να σωθεί αυτός ο άνθρωπος; (Όχι.) Δεν σώθηκε. Πριν πεθάνει, δεν έτρεχε συνεχώς από εδώ κι από κει, δαπανώντας πάρα πολλά; (Ναι.) Πίστευε στον Θεό και έκανε το καθήκον του, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Εκ πρώτης όψης, μάλιστα, δεν διέφερε σε τίποτα από τους άλλους. Όταν βίωσε την ασθένεια και τον θάνατο, προσευχήθηκε στον Θεό και δεν εγκατέλειψε το καθήκον του. Συνέχισε να εργάζεται, και μάλιστα με τους ίδιους ρυθμούς που εργαζόταν παλιότερα. Υπάρχει, όμως, κάτι που οφείλουν να καταλάβουν και να διακρίνουν οι άνθρωποι. Αυτός ο άνθρωπος είχε μονίμως αρνητικές και εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις. Ανεξάρτητα από το πόσο πολύ υπέφερε και πόσο μεγάλο ήταν το τίμημα που πλήρωνε όσο έκανε το καθήκον του, είχε αυτές τις εσφαλμένες σκέψεις και απόψεις κατά την επιδίωξή του. Τον κυβερνούσαν συνεχώς και μετέφερε τα αρνητικά του συναισθήματα στο καθήκον του, θέλοντας να εκτελέσει το καθήκον του στον Θεό με αντάλλαγμα να πετύχει τον στόχο του να επιβιώσει. Στόχος της επιδίωξής του δεν ήταν να κατανοήσει ή να κερδίσει την αλήθεια, ούτε να υποταχθεί σε όλες τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ήθελε να ζήσει σύμφωνα με τα δικά του θέλω και τις δικές του απαιτήσεις, και να αποκτήσει αυτό που ήθελε να επιδιώξει. Ήθελε να κανονίσει και να ενορχηστρώσει ο ίδιος τη μοίρα του, ακόμη και τη ζωή και τον θάνατό του. Έτσι, λοιπόν, όταν ήρθε το τέλος του, η έκβασή του ήταν πως δεν κέρδισε απολύτως τίποτα. Δεν απέκτησε την αλήθεια, ενώ τελικά αρνήθηκε τον Θεό και έχασε την πίστη του σ’ Αυτόν. Ακόμη κι όταν αντιμετώπιζε τον θάνατο, εξακολουθούσε να μην κατανοεί πώς θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι και πώς να αντιμετωπίζει ένα δημιούργημα τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Αυτό είναι το πιο αξιοθρήνητο και τραγικό στοιχείο του. Ακόμη και στο χείλος του θανάτου, δεν κατάφερε να κατανοήσει πως, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου, τα πάντα βρίσκονται υπό την κυριαρχία και τη διευθέτηση του Δημιουργού. Αν ο Δημιουργός θέλει να ζήσεις, τότε ακόμη κι αν χτυπηθείς από κάποια θανατηφόρα ασθένεια, δεν θα πεθάνεις. Αν ο Δημιουργός θέλει να πεθάνεις, τότε ακόμη κι αν είσαι νέος, υγιής και δυνατός, όταν έρθει η ώρα, πρέπει να πεθάνεις. Τα πάντα βρίσκονται υπό την κυριαρχία και τη διευθέτηση του Θεού. Αυτή είναι η εξουσία Του, και κανείς δεν μπορεί να την υπερβεί. Δεν είναι αξιοθρήνητο που δεν κατάφερε να καταλάβει ένα τόσο απλό γεγονός; (Ναι.) Παρόλο που πίστευε στον Θεό, πήγαινε σε συναθροίσεις, άκουγε κηρύγματα, έκανε το καθήκον του και πίστευε στην ύπαρξη του Θεού, αρνήθηκε επανειλημμένως να αναγνωρίσει το γεγονός πως η ανθρώπινη μοίρα —η οποία περιλαμβάνει τη ζωή και τον θάνατο— βρίσκεται στα χέρια του Θεού και δεν υπόκειται στην ανθρώπινη θέληση. Κανείς δεν πεθαίνει απλώς επειδή το θέλει και κανείς δεν επιζεί αποκλειστικά και μόνο επειδή θέλει να ζήσει και φοβάται τον θάνατο. Δεν κατάφερε να συλλάβει ούτε να διακρίνει ένα τόσο απλό γεγονός, ακόμη κι όταν έβλεπε τον θάνατο να τον πλησιάζει. Ακόμη και τότε δεν γνώριζε πως η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου δεν καθορίζονται από τον ίδιο, αλλά προκαθορίζονται από τον Δημιουργό. Δεν είναι τραγικό; (Ναι.)

«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)

Εάν αναγνωρίζεις ότι είσαι δημιούργημα, πρέπει να προετοιμαστείς ότι θα υποφέρεις και θα πληρώσεις τίμημα για να εκπληρώσεις την ευθύνη που αφορά τη διάδοση του ευαγγελίου, καθώς και για να εκτελέσεις σωστά το καθήκον σου. Το τίμημα μπορεί να είναι κάποια σωματική ασθένεια ή κακουχία, ή να υπομείνεις τις διώξεις του μεγάλου κόκκινου δράκοντα ή τις παρανοήσεις των κοσμικών, καθώς και τα δεινά που παθαίνει κανείς όταν διαδίδει το ευαγγέλιο, δηλαδή να τον ξεπουλάνε, να τον ξυλοκοπούν και να τον επιπλήττουν, να τον καταδικάζουν —ακόμη και να του επιτίθενται και να διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο. Είναι πιθανό, την ώρα που διαδίδεις το ευαγγέλιο, να πεθάνεις προτού ολοκληρωθεί το έργο του Θεού και να μη ζήσεις ώστε να δεις την ημέρα της δόξας Του. Πρέπει να είστε προετοιμασμένοι και για αυτό. Δεν το λέω για να σας τρομάξω, είναι γεγονός. Τώρα που το έκανα σαφές και το καταλάβατε, εάν έχετε ακόμα αυτήν τη φιλοδοξία και είστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, και μείνετε αφοσιωμένοι μέχρι θανάτου, αυτό αποδεικνύει ότι έχετε κάποιο ανάστημα. Μην υποθέτετε ότι η διάδοση του ευαγγελίου σε αυτά τα υπερπόντια έθνη όπου υπάρχουν θρησκευτικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα έχει κινδύνους και ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά, όλα θα έχουν τις ευλογίες του Θεού και θα συνοδεύονται από τη μεγάλη δύναμη και εξουσία Του. Αυτά είναι ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Οι Φαρισαίοι πίστευαν κι εκείνοι στον Θεό, όμως έπιασαν τον ενσαρκωμένο Θεό και τον σταύρωσαν. Άρα, πόσο κακό είναι ικανός να κάνει στον ενσαρκωμένο Θεό ο σημερινός θρησκευτικός κόσμος; Έχουν κάνει τόσα κακά πράγματα —κρίνουν τον Θεό, Τον καταδικάζουν, Τον βλασφημούν— είναι ικανοί για όλα τα κακά. Μην ξεχνάτε ότι εκείνοι που έπιασαν και σταύρωσαν τον Κύριο Ιησού ήταν πιστοί. Μόνο αυτοί είχαν την ευκαιρία να κάνουν τέτοια πράγματα. Οι άπιστοι δεν νοιάζονταν για αυτά τα πράγματα. Αυτοί οι πιστοί ήταν που συνωμότησαν με την κυβέρνηση για να πιάσουν τον Κύριο Ιησού και να Τον σταυρώσουν. Επιπλέον, πώς πέθαναν οι μαθητές του Κυρίου Ιησού; Κάποιοι απ’ τους μαθητές Του λιθοβολήθηκαν, άλλοι σύρθηκαν πίσω από άλογα, άλλοι σταυρώθηκαν ανάποδα, άλλοι διαμελίστηκαν από πέντε άλογα· τους βρήκαν ένα σωρό διαφορετικοί θάνατοι. Για ποιον λόγο θανατώθηκαν; Εκτελέστηκαν για τα εγκλήματά τους βάσει νόμου; Όχι. Τους καταδίκασαν, τους χτύπησαν, τους επέπληξαν και τους θανάτωσαν επειδή διέδιδαν το ευαγγέλιο του Κυρίου και οι άνθρωποι του κόσμου τούς απέρριψαν —με αυτόν τον τρόπο μαρτύρησαν. Ας μην μιλήσουμε για την τελική έκβαση εκείνων των μαρτύρων ή για τον ορισμό του Θεού για τη συμπεριφορά τους, αλλά ας ρωτήσουμε το εξής: Όταν έφτασαν στο τέλος, οι τρόποι με τους οποίους ήρθε το τέλος της ζωής τους ήταν σύμφωνοι με τις ανθρώπινες αντιλήψεις; (Όχι, δεν ήταν.) Από την οπτική των ανθρώπινων αντιλήψεων, πλήρωσαν τόσο μεγάλο τίμημα για να διαδώσουν το έργο του Θεού, αλλά τελικά τους σκότωσε ο Σατανάς. Αυτό δεν συνάδει με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, αλλά ακριβώς αυτό τους συνέβη. Είναι αυτό που επέτρεψε ο Θεός να συμβεί. Ποια αλήθεια μπορεί να αναζητήσει κανείς σ’ αυτό; Το ότι ο Θεός τούς επέτρεψε να πεθάνουν έτσι ήταν η κατάρα και η καταδίκη Του ή ήταν το σχέδιό Του και η ευλογία Του; Τίποτα απ’ τα δύο δεν ήταν. Και τι ήταν; Οι άνθρωποι τώρα αναλογίζονται με πολλή θλίψη το πώς πέθαναν, αλλά έτσι ήταν τα πράγματα. Εκείνοι που πίστεψαν στον Θεό πέθαναν με αυτόν τον τρόπο· πώς εξηγείται αυτό; Όταν αναφέρουμε αυτό το θέμα, βάζετε τον εαυτό σας στη θέση τους· θλίβεται τότε η καρδιά σας και νιώθετε έναν κρυφό πόνο; Σκέφτεστε: «Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν το καθήκον τους για να διαδώσουν το ευαγγέλιο του Θεού και θα έπρεπε να θεωρούνται καλοί άνθρωποι· πώς λοιπόν έγινε και έφτασαν σε ένα τέτοιο τέλος, ένα τέτοιο αποτέλεσμα;» Στην πραγματικότητα, έτσι πέθαναν και χάθηκαν τα σώματά τους· αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο έφυγαν απ’ τον ανθρώπινο κόσμο, όμως αυτό δεν σήμαινε ότι είχαν το ίδιο αποτέλεσμα. Άσχετα με τα μέσα ή τον τρόπο του θανάτου και της αναχώρησής τους, ο Θεός δεν είχε ορίσει έτσι το τελικό αποτέλεσμα αυτών των ζωών, αυτών των δημιουργημάτων. Πρέπει να το καταλάβεις ξεκάθαρα αυτό. Αντιθέτως, με αυτά ακριβώς τα μέσα καταδίκασαν αυτόν τον κόσμο και κατέθεσαν μαρτυρία για τις πράξεις του Θεού. Αυτά τα δημιουργήματα χρησιμοποίησαν την πολυτιμότατη ζωή τους, χρησιμοποίησαν την τελευταία στιγμή της ζωής τους για να μαρτυρήσουν για τα έργα του Θεού, να μαρτυρήσουν για τη μεγάλη δύναμη του Θεού και να δηλώσουν στον Σατανά και στον κόσμο ότι τα έργα του Θεού είναι σωστά, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός, ότι είναι ο Κύριος και η ενσάρκωση του Θεού. Ακόμη και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους, δεν αρνήθηκαν ποτέ το όνομα του Κυρίου Ιησού. Αυτό δεν ήταν μια μορφή κρίσης πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο; Χρησιμοποίησαν τη ζωή τους για να διακηρύξουν στον κόσμο, για να επιβεβαιώσουν στους ανθρώπους ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Κύριος, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Χριστός, ότι είναι η ενσάρκωση του Θεού, ότι το έργο της λύτρωσης που έκανε για όλη την ανθρωπότητα επιτρέπει στην ανθρωπότητα να ζήσει. Αυτό το γεγονός είναι για πάντα αναλλοίωτο. Σε ποιον βαθμό εκτέλεσαν το καθήκον τους όλοι όσοι μαρτύρησαν για τη διάδοση του ευαγγελίου του Κυρίου Ιησού; Το εκτέλεσαν στον απόλυτο βαθμό; Πώς εκδηλώθηκε στον απόλυτο βαθμό του; (Πρόσφεραν τη ζωή τους.) Σωστά, πλήρωσαν το τίμημα με τη ζωή τους. Η οικογένεια, τα πλούτη και τα υλικά πράγματα αυτής της ζωής, όλα αυτά είναι εξωτερικά πράγματα· το μοναδικό πράγμα που έχει να κάνει με τον εαυτό του καθενός είναι η ζωή του. Για κάθε ζωντανό άνθρωπο, η ζωή είναι αυτό που αξίζει να λατρεύει περισσότερο απ’ όλα, το πολυτιμότερο πράγμα και, όπως φαίνεται, αυτοί οι άνθρωποι μπόρεσαν να προσφέρουν το πολυτιμότερο πράγμα που είχαν, τη ζωή τους, ως επιβεβαίωση και μαρτυρία για το πόσο αγαπάει ο Θεός για την ανθρωπότητα. Μέχρι και τη μέρα που πέθαναν δεν απαρνήθηκαν το όνομα του Θεού ούτε το έργο Του, και χρησιμοποίησαν τις τελευταίες τους στιγμές στη ζωή για να γίνουν μάρτυρες αυτού του γεγονότος· δεν είναι αυτή η ύψιστη μορφή μαρτυρίας; Είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνει κανείς το καθήκον του· αυτό σημαίνει να εκπληρώνει κανείς την ευθύνη του. Όταν ο Σατανάς τούς απείλησε και τους τρομοκράτησε, και τελικά όταν τους έκανε μέχρι και να πληρώσουν το τίμημα με τη ζωή τους, εκείνοι δεν εγκατέλειψαν την ευθύνη τους. Αυτό σημαίνει να εκπληρώνει κανείς το καθήκον του στον μέγιστο βαθμό. Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ, μήπως, πως θα κάνω κι εσάς να καταθέσετε με την ίδια μέθοδο μαρτυρία για τον Θεό και να διαδώσετε το ευαγγέλιό Του; Δεν χρειάζεται απαραίτητα να το κάνεις αυτό, μα πρέπει να καταλάβεις πως είναι δική σου ευθύνη, πως αν ο Θεός χρειαστεί κάτι τέτοιο από εσένα, θα πρέπει να το αποδεχθείς ως κάτι που η τιμή σου σε δεσμεύει να κάνεις. Οι άνθρωποι σήμερα έχουν φόβο και ανησυχία μέσα τους· ποιον σκοπό εξυπηρετούν όμως αυτά τα συναισθήματα; Εάν ο Θεός δεν έχει ανάγκη να το κάνεις αυτό, ποιος ο λόγος ν’ ανησυχείς; Εάν ο Θεός έχει ανάγκη να το κάνεις, δεν θα πρέπει ν’ αποφύγεις ούτε να απορρίψεις αυτήν την ευθύνη. Θα πρέπει να συνεργαστείς ενεργά και να την αποδεχτείς χωρίς να ανησυχείς. Όπως και να πεθάνει κανείς, δεν πρέπει να πεθάνει ενώπιον του Σατανά ούτε στα χέρια του Σατανά. Αν είναι να πεθάνει κάποιος, αυτό θα πρέπει να γίνει στα χέρια του Θεού. Οι άνθρωποι προέρχονται από τον Θεό, και στον Θεό επιστρέφουν —αυτήν τη λογική και τη στάση πρέπει να έχει ένα δημιούργημα. Αυτή είναι η τελική αλήθεια που πρέπει να καταλάβει κανείς όταν διαδίδει το ευαγγέλιο και εκτελεί το καθήκον του —πρέπει να πληρώσει με τίμημα τη ζωή του ώστε να διαδώσει το ευαγγέλιο του ενσαρκωμένου Θεού για την εκτέλεση του έργου Του και τη σωτηρία της ανθρωπότητας, καθώς και να καταθέσει μαρτυρία για αυτό. Εάν έχεις αυτήν τη φιλοδοξία, εάν μπορείς να καταθέσεις μαρτυρία μ αυτόν τον τρόπο, είναι υπέροχο. Εάν ακόμα δεν έχεις τέτοια φιλοδοξία, πρέπει τουλάχιστον να εκπληρώνεις σωστά την ευθύνη και το καθήκον που σου αναλογούν, και τα υπόλοιπα εμπιστέψου τα στον Θεό. Ίσως τότε, καθώς περνούν οι μήνες και τα χρόνια, κι αυξάνεται η εμπειρία και η ηλικία σου, και καταλαβαίνεις την αλήθεια πιο βαθιά, να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις υποχρέωση κι ευθύνη να προσφέρεις τη ζωή σου στο έργο του ευαγγελίου του Θεού, ακόμη και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου.

Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να αρχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτά τα θέματα, επειδή έχει ήδη αρχίσει η διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας. Παλιότερα, στην Εποχή του Νόμου και στην Εποχή της Χάριτος, κάποιοι αρχαίοι προφήτες και άγιοι έδωσαν τη ζωή τους για να διαδώσουν το ευαγγέλιο. Έτσι, όσοι γεννιούνται τις έσχατες ημέρες μπορούν κι αυτοί να δώσουν τη ζωή τους για τον ίδιο σκοπό. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε κάτι ξαφνικό, και φυσικά δεν είναι υπερβολική απαίτηση· είναι το καθήκον που οφείλουν να εκτελούν και να εκπληρώνουν τα δημιουργήματα. Αυτή είναι η αλήθεια, αυτή είναι η ύψιστη αλήθεια. Είναι ανώφελο μόνο να φωνάζεις συνθήματα για το τι θέλεις να κάνεις για τον Θεό, πώς θέλεις να εκπληρώσεις το καθήκον σου και πόσα θέλεις να δαπανήσεις για τον Θεό. Τι θα κάνεις όταν έρθεις αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, όταν σου ζητηθεί να θυσιάσεις τη ζωή σου; Θα διαμαρτυρηθείς την τελευταία στιγμή; Θα είσαι πρόθυμος; Θα υποταχθείς πραγματικά; Αυτή είναι η δοκιμασία του αναστήματός σου. Αν την ώρα που πρόκειται να χάσεις τη ζωή σου είσαι ήρεμος, πρόθυμος, αν υποταχθείς αδιαμαρτύρητα, αν νιώθεις ότι έχεις ανταποκριθεί στις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά σου μέχρι τέλους, αν η καρδιά σου είναι χαρούμενη και γαλήνια —αν φύγεις έτσι, τότε για τον Θεό δεν θα έχεις φύγει καθόλου, αλλά θα ζεις σε ένα άλλο βασίλειο, με μια άλλη μορφή. Το μόνο που έκανες ήταν να αλλάξεις τον τρόπο ζωής σου. Σε καμία περίπτωση δεν είσαι πραγματικά νεκρός. Ο άνθρωπος το βλέπει ως εξής: «Αυτός ο άνθρωπος πέθανε τόσο νέος, τι κρίμα!» Αλλά στα μάτια του Θεού, δεν έχεις πεθάνει ούτε έχεις πάει κάπου για να υποφέρεις. Αντίθετα, έχεις πάει να απολαύσεις τις ευλογίες και να έρθεις πιο κοντά στον Θεό, επειδή για Εκείνον έχεις ήδη εκπληρώσει επαρκώς το καθήκον σου ως δημιουργήματος, έχεις πλέον ολοκληρώσει το καθήκον σου, επομένως Εκείνος δεν χρειάζεται πλέον να εκτελείς αυτό το καθήκον μέσα στις τάξεις των δημιουργημάτων. Ο Θεός δεν θεωρεί ότι «φεύγεις», αλλά ότι σε «περισυλλέγουν», σε «παίρνουν μακριά» ή σε «οδηγούν μακριά», και αυτό είναι καλό.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το καθήκον στο οποίο όλοι οι πιστοί δεσμεύονται ηθικά

Σύμφωνα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, το καλό επιβραβεύεται ενώ το κακό τιμωρείται, οι καλοί ανταμείβονται με καλό ενώ οι κακοί με κακό, και όσοι δεν κάνουν καμία κακή πράξη θα πρέπει όλοι τους να ανταμειφθούν με καλό και να λάβουν ευλογίες. Φαίνεται ότι, σε κάθε περίπτωση που οι άνθρωποι δεν είναι κακοί, θα πρέπει να ανταμειφθούν με καλό· μόνο τότε τους φαίνεται δίκαιος ο Θεός. Αυτήν την αντίληψη δεν έχουν οι άνθρωποι; Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που δεν ανταμειφθούν με καλό; Θα έλεγες τότε ότι ο Θεός δεν είναι δίκαιος; Για παράδειγμα, στην εποχή του Νώε, ο Θεός τού είπε: «Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν ενώπιόν μου, διότι η γη ενεπλήσθη αδικίας απ’ αυτών· και ιδού, θέλω εξολοθρεύσει αυτούς και την γην» (Γένεσις 6:13). Στη συνέχεια, διέταξε τον Νώε να κατασκευάσει την κιβωτό. Αφού ο Νώε δέχθηκε την αποστολή από τον Θεό και κατασκεύασε την κιβωτό, έπεσε στη γη μια μεγάλη νεροποντή που διήρκησε σαράντα μερόνυχτα, ολόκληρος ο κόσμος βυθίστηκε στα νερά του κατακλυσμού και, με εξαίρεση τον Νώε και τα επτά μέλη της οικογένειάς του, ο Θεός κατέστρεψε όλους τους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Τι συμπέρασμα βγάζεις από αυτό; Θα έλεγες ότι ο Θεός δεν τρέφει αγάπη; Οι άνθρωποι πιστεύουν πως, όσο διεφθαρμένο κι αν είναι το ανθρώπινο είδος, από τη στιγμή που ο Θεός καταστρέφει την ανθρωπότητα, τότε δεν τρέφει αγάπη. Έχουν δίκιο που το πιστεύουν αυτό; Δεν είναι παράλογη αυτή η πεποίθηση; Ο Θεός δεν αγαπούσε εκείνους που κατέστρεψε, αλλά μπορείς να πεις ειλικρινά ότι δεν αγαπούσε εκείνους που επέζησαν και απέκτησαν τη σωτηρία Του; Ο Πέτρος αγαπούσε τον Θεό στο έπακρο και ο Θεός αγαπούσε τον Πέτρο. Μπορείς, λοιπόν, να πεις ειλικρινά ότι ο Θεός δεν τρέφει αγάπη; Ο Θεός αγαπάει εκείνους που Τον αγαπούν πραγματικά ενώ μισεί και καταριέται εκείνους που Του αντιστέκονται και αρνούνται να μετανοήσουν. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός διακατέχεται και από αγάπη και από μίσος. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να βάζουν τον Θεό σε καλούπια ούτε να Τον κρίνουν σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, διότι οι αντιλήψεις και οι φαντασιοκοπίες των ανθρώπων —ο τρόπος, δηλαδή, με τον οποίο βλέπουν τα πράγματα— δεν περιέχουν ούτε ίχνος αλήθειας. Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει τον Θεό με βάση τη στάση Του απέναντί του, τη διάθεση και την ουσία Του. Δεν πρέπει επ’ ουδενί να προσπαθήσει να ορίσει την ουσία του Θεού με βάση την εξωτερική όψη των πραγμάτων που κάνει και στα οποία απευθύνεται. Οι άνθρωποι είναι πολύ βαθιά διεφθαρμένοι από τον Σατανά. Δεν γνωρίζουν τη φύση-ουσία των διεφθαρμένων ανθρώπων, πόσω μάλλον τι είναι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ενώπιον του Θεού, ούτε πώς θα πρέπει να αντιμετωπιστούν σύμφωνα με τη δίκαιη διάθεσή Του. Ας δούμε την περίπτωση του Ιώβ. Ήταν ένας δίκαιος άνθρωπος και ο Θεός τον ευλόγησε. Αυτή ήταν η δικαιοσύνη του Θεού. Ο Σατανάς έβαλε στοίχημα με τον Ιεχωβά: «Μήπως δωρεάν φοβείται ο Ιώβ τον Θεόν; δεν περιέφραξας κυκλόθεν αυτόν και την οικίαν αυτού και πάντα όσα έχει; τα έργα των χειρών αυτού ευλόγησας, και τα κτήνη αυτού επληθύνθησαν επί της γής· πλην τώρα έκτεινον την χείρα σου και έγγισον πάντα όσα έχει, διά να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον» (Ιώβ 1:9-11). Είπε Ιεχωβά ο Θεός, «Εις την χείρα σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρα σου» (Ιώβ 1:12). Έτσι, ο Σατανάς πήγε στον Ιώβ, του επιτέθηκε και τον έβαλε σε πειρασμό, με αποτέλεσμα ο Ιώβ να αντιμετωπίσει δοκιμασίες. Έχασε ό,τι είχε και δεν είχε: έχασε τα παιδιά του και την ιδιοκτησία του, ενώ ολόκληρο το σώμα του καλύφθηκε από πληγές. Ερώτηση: Υπήρχε μέσα στις δοκιμασίες του Ιώβ η δίκαιη διάθεση του Θεού; Δεν μπορείτε να απαντήσετε ξεκάθαρα, έτσι δεν είναι; Ακόμη κι αν είσαι δίκαιος άνθρωπος, ο Θεός έχει το δικαίωμα να σε υποβάλει σε δοκιμασίες και να σου επιτρέψει να Του δώσεις μαρτυρία. Ο Θεός έχει δίκαιη διάθεση. Τους αντιμετωπίζει όλους με ίσους όρους. Δεν είναι ότι οι δίκαιοι άνθρωποι δεν χρειάζεται στη συνέχεια να υποβληθούν σε δοκιμασίες ακόμη κι αν μπορούν να τις αντέξουν ή ότι πρέπει να προστατευθούν από αυτές· δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ο Θεός έχει το δικαίωμα να υποβάλει τους δίκαιους ανθρώπους σε δοκιμασίες. Έτσι φανερώνεται η δίκαιη διάθεση του Θεού. Τέλος, αφού ο Ιώβ ολοκλήρωσε τις δοκιμασίες στις οποίες είχε υποβληθεί και κατέθεσε μαρτυρία στον Ιεχωβά, ο Ιεχωβά τον ευλόγησε ακόμη περισσότερο από πριν, ακόμη καλύτερα από πριν, και του έδωσε τις διπλάσιες ευλογίες. Επιπλέον, ο Ιεχωβά τού εμφανίστηκε και του μίλησε μέσω του ανέμου, και ο Ιώβ τον είδε σαν να βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο μαζί Του. Αυτό ήταν μια ευλογία που του δόθηκε από τον Θεό. Ήταν η δικαιοσύνη του Θεού. Έστω πως ο Ιώβ ολοκλήρωνε τις δοκιμασίες του και ο Ιεχωβά έβλεπε πως είχε δώσει μαρτυρία για Αυτόν παρουσία του Σατανά ντροπιάζοντάς τον· αν τότε ο Ιεχωβά έκανε στροφή και έφευγε, αν αγνοούσε τον Ιώβ και δεν του έδινε ευλογίες, θα υπήρχε η δικαιοσύνη του Θεού σε μια τέτοια περίπτωση; Άσχετα από το αν ο Ιώβ έλαβε ευλογίες μετά από τις δοκιμασίες ή όχι, άσχετα από το αν ο Ιεχωβά τού εμφανίστηκε ή όχι, όλα αυτά εμπεριέχουν την καλή θέληση του Θεού. Αν είχε εμφανιστεί στον Ιώβ, αυτό θα ήταν η δικαιοσύνη του Θεού· και αν δεν είχε εμφανιστεί στον Ιώβ, και πάλι θα ήταν η δικαιοσύνη του Θεού. Με ποιο δικαίωμα εσύ —ένα δημιουργημένο ον— έχεις απαιτήσεις από τον Θεό; Οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να έχουν απαιτήσεις από τον Θεό. Δεν υπάρχει τίποτε πιο παράλογο από το να έχεις απαιτήσεις από τον Θεό. Εκείνος θα κάνει αυτό που οφείλει να κάνει, και η διάθεσή Του είναι δίκαιη. Η δικαιοσύνη δεν είναι σε καμία περίπτωση αμεροληψία ή λογική· δεν είναι εξισωτισμός, ούτε είναι πως θα σου κατανεμηθεί αυτό που σου αξίζει σύμφωνα με τον όγκο του έργου που έχεις ολοκληρώσει, πως θα πληρωθείς για όσο έργο έχεις κάνει και θα σου δοθούν τα οφειλόμενα σύμφωνα με την προσπάθεια που καταβάλλεις. Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη, είναι απλώς να είσαι σωστός και λογικός. Πολύ λίγοι άνθρωποι είναι σε θέση να γνωρίζουν τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Φανταστείτε ο Θεός να είχε εξαλείψει τον Ιώβ αφότου ο Ιώβ έγινε μάρτυράς Του. Θα ήταν δίκαιο αυτό; Για να πούμε την αλήθεια, ναι, θα ήταν. Γιατί ονομάζεται αυτό δικαιοσύνη; Πώς βλέπουν οι άνθρωποι τη δικαιοσύνη; Αν κάτι συμβαδίζει με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, τότε τους είναι πολύ εύκολο να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Αν, όμως, θεωρούν πως κάτι δεν συμβαδίζει με τις αντιλήψεις τους —εάν είναι κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν— τότε θα τους είναι πολύ δύσκολο να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Αν ο Θεός είχε καταστρέψει τότε τον Ιώβ, οι άνθρωποι δεν θα έλεγαν ότι ήταν δίκαιος. Στην πραγματικότητα, όμως, είτε οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί είτε όχι, και είτε η διαφθορά τους είναι βαθιά είτε όχι, πρέπει ο Θεός να δικαιολογηθεί όταν τους καταστρέψει; Πρέπει να εξηγήσει στους ανθρώπους το σκεπτικό πίσω από την πράξη Του; Πρέπει ο Θεός να λέει στους ανθρώπους τους κανόνες που έχει ορίσει; Δεν χρειάζεται. Στα μάτια του Θεού, κάποιος διεφθαρμένος που είναι πιθανό να αντιταχθεί στον Θεό δεν έχει καμία αξία· όπως κι αν τον χειριστεί ο Θεός, ο τρόπος που θα επιλέξει θα είναι σωστός· όλα αποτελούν ρυθμίσεις του Θεού. Άραγε αν ο Θεός σε έβρισκε δυσάρεστο και έλεγε ότι δεν Του χρησιμεύεις σε τίποτα μετά τη μαρτυρία σου, και έτσι λοιπόν σε κατέστρεφε, θα ήταν και αυτό η δικαιοσύνη Του; Θα ήταν. Μπορεί να μην είσαι σε θέση να το αναγνωρίσεις τώρα αυτό από τα γεγονότα, αλλά πρέπει να το καταλάβεις ως δόγμα. Τι θα λέγατε, η καταστροφή του Σατανά από τον Θεό αποτελεί έκφραση της δικαιοσύνης Του; (Ναι.) Τι θα γινόταν αν ο Θεός επέτρεπε στον Σατανά να παραμείνει; Δεν τολμάτε να πείτε, έτσι δεν είναι; Η ουσία του Θεού είναι δικαιοσύνη. Αν και δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς αυτό που κάνει ο Θεός, όλα όσα κάνει είναι δίκαια· απλώς οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Όταν ο Θεός έδωσε τον Πέτρο στον Σατανά, πώς αποκρίθηκε ο Πέτρος; «Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να συλλάβει αυτό που κάνεις, αλλά όλα όσα κάνεις περιέχουν το αγαθό θέλημά Σου· υπάρχει δικαιοσύνη σε όλα. Πώς να μη δοξάσω τη σοφία και τις πράξεις Σου;» Τώρα θα πρέπει να καταλαβαίνετε ότι ο λόγος για τον οποίο ο Θεός δεν καταστρέφει τον Σατανά την ώρα της σωτηρίας του ανθρώπου είναι για να μπορέσουν οι άνθρωποι να δουν καθαρά πώς και σε ποιο βαθμό τούς έχει διαφθείρει ο Σατανάς και πώς τους εξαγνίζει και τους σώζει ο Θεός. Τελικά, όταν οι άνθρωποι κατανοήσουν την αλήθεια και δουν καθαρά την απεχθή όψη του Σατανά, καθώς και την τερατώδη αμαρτία της διαφθοράς τους από τον Σατανά, ο Θεός θα καταστρέψει τον Σατανά, δείχνοντάς τους τη δικαιοσύνη Του. Ο χρόνος κατά τον οποίο θα καταστρέψει ο Θεός τον Σατανά είναι γεμάτος με τη διάθεση και τη σοφία του Θεού. Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι δίκαια. Αν και οι άνθρωποι μπορεί να μην είναι σε θέση να αντιληφθούν τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν θα πρέπει να κρίνουν κατά βούληση. Αν μια πράξη Του τους φανεί παράλογη ή σχηματίσουν αντιλήψεις γι’ αυτήν με αποτέλεσμα να πουν πως δεν είναι δίκαιος, τότε φέρονται εντελώς παράλογα. Όπως βλέπεις, ο Πέτρος βρήκε ακατανόητα κάποια πράγματα, μα ήταν σίγουρος πως σ’ αυτά βρισκόταν η σοφία του Θεού και το αγαθό θέλημά Του. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να συλλάβουν τα πάντα· υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που δεν μπορούν να κατανοήσουν. Έτσι, δεν είναι εύκολη υπόθεση να γνωρίσουν τη διάθεση του Θεού.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο

Σχετικές βιωματικές εμπειρίες

Μια ντροπή από το παρελθόν μου

Σχετικοί ύμνοι

Αυτός που κυριαρχεί επί των πάντων

Η μαρτυρία της ζωής