Ο λόγος για τον οποίο όλοι σήμερα ζηλεύουν τον Ιώβ είναι ότι πίστευε αληθινά. Έχετε, όμως, συναναστραφεί μέχρι σήμερα σχετικά με τις λεπτομέρειες των εμπειριών του και τους λόγους για τους οποίους μπορούσε να μαρτυρήσει αληθινά; Πώς ήταν η καθημερινότητά του; Πώς συνδεόταν με τον Θεό στη ζωή του; Πώς, από κάθε του ενέργεια, βλέπει κανείς ότι αναζητούσε την αλήθεια, ότι υποτασσόταν στον Θεό, και αποδεχόταν τις ρυθμίσεις και τις ενορχηστρώσεις Του; Με αυτές τις ερωτήσεις δεν ανακαλύπτει κανείς τις λεπτομέρειες; (Ναι.) Αυτές οι ερωτήσεις αφορούν τις λεπτομέρειες της επιδίωξης της αλήθειας, μιας επιδίωξης που λείπει από τον σημερινό άνθρωπο. Είναι γνωστή μόνο η διάσημη ρήση του Ιώβ: «Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21). Όλοι μπορούν να απαγγείλουν αυτήν τη φράση, αλλά δεν τους είναι σαφές για ποιον ακριβώς λόγο μπορούσε ο Ιώβ να πει κάτι τέτοιο. Δεν κατέληξε εύκολα σε αυτήν τη διάσημη ρήση, παρά μόνο μετά από τις εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής. Με τις τόσες εμπειρίες του σε όλη του τη ζωή, έβλεπε τις ρυθμίσεις και τις ενορχηστρώσεις που έκανε η χείρα του Θεού, καθώς και τη συμπεριφορά του Θεού σε πολλά πράγματα, και έβλεπε πως όλα αυτά τα πλούτη τού είχαν δοθεί από τον Θεό. Μια μέρα, όλα αυτά τα αγαθά εξαφανίστηκαν, κι εκείνος ήξερε ότι του τα είχε πάρει ο Θεός. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ο Ιώβ ήταν πως, ό,τι κι αν έπραττε ο Θεός, το όνομά Του έπρεπε να ευλογείται. Πώς κατέληξε, όμως, στο συγκεκριμένο συμπέρασμα; Δεν απαιτείται κάποια διαδικασία για να καταλήξει κανείς σ’ αυτό; Μέρος αυτής της διαδικασίας είναι το μονοπάτι που παίρνουν σήμερα οι άνθρωποι καθώς επιδιώκουν την αλήθεια, δηλαδή η μέθοδος με την οποία θα επιτύχουν αυτό το αποτέλεσμα και θα αποκτήσουν αυτά τα κέρδη. Αυτά τα κέρδη δεν αποκτώνται μέσα σε λίγες μέρες, ούτε και μέσα σε λίγα χρόνια· το ζήτημα αφορά κάθε πτυχή και κάθε λεπτομέρεια της ανθρώπινης ζωής.

Ο Ιώβ δεν πίστευε στον Θεό μόνο στα λόγια· ήταν πρότυπο και αντιπροσωπευτικό δείγμα ειλικρινούς πιστού. Προσευχόταν στον Θεό για το κάθε τι. Όταν γλεντούσαν τα παιδιά του και αυτό δεν του άρεσε, προσευχόταν στον Θεό και σε Αυτόν τα εμπιστευόταν. Και σίγουρα προσευχόταν συχνά σχετικά με την εκτροφή των ζώων του. Εμπιστευόταν τα πάντα στα χέρια του Θεού. Κι αν είχε φερθεί σαν άπιστος, και σχεδίαζε συνέχεια πώς θα εκθρέψει τα ζώα του με βάση την ανθρώπινη βούληση, προσπαθώντας μόνο με το μυαλό του και με τη φαντασία του να πετύχει τους στόχους που είχε θέσει; Τότε, παρ’ όλες τις αποτυχίες και τα εμπόδια που πιθανόν να βίωνε, θα έβλεπε τα χέρια του Θεού, την κυριαρχία Του και τις ρυθμίσεις Του; (Όχι.) Αν δεν προσευχόταν συχνά στον Θεό, δεν θα είχε βιώσει τις ευλογίες Του· θα ήταν συχνά παθητικός και αδύναμος, σαν συνηθισμένος πιστός, ενώ μπορεί και να είχε όρεξη να αντισταθεί. «Οι άνθρωποι λένε πάντα ότι ο Θεός υπάρχει. Εγώ πιστεύω στον Θεό, αλλά Εκείνος δεν με ευλογεί σύμφωνα με τα σχέδιά μου! Λατρεύω τον Θεό και προσφέρω θυσίες καθημερινά. Αν υπάρχει στ’ αλήθεια, θα έπρεπε να με ευλογεί περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσα ποτέ να ζητήσω ή να φανταστώ. Πώς γίνεται να μην έχω πετύχει ακόμα αυτόν τον σκοπό; Δεν μπορώ να καταλάβω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός». Θα είχε σημειώσει πλάι στην ύπαρξη του Θεού ένα ερωτηματικό, και αυτό θα ήταν μια αρνητική συνέπεια. Πρώτα απ’ όλα, δεν θα είχε δει τη χείρα του Θεού ή την κυριαρχία Του και τις ρυθμίσεις Του. Επιπλέον, θα είχε εκφράσει παράπονα απέναντι στον Θεό και θα είχε εκδηλώσει παρανοήσεις, απέχθεια και επανάσταση εναντίον Του. Αν οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό τραβούν τον δρόμο τους, επιδιώκοντας συνεχώς ευλογίες, τότε άραγε θα μπορέσουν να πουν στο τέλος, σαν τον Ιώβ: «Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον»; Θα εκδηλωθεί μέσα τους τέτοια βιωματική γνώση; (Όχι.) Σίγουρα όχι. Γιατί όχι; Από πού προέρχεται αυτό το πρόβλημα; (Δεν πιστεύουν στην κυριαρχία του Θεού ούτε αναζητούν από τον Θεό· αντίθετα, λύνουν τα προβλήματά τους με ανθρώπινες μεθόδους.) Γιατί κάποιοι, αντί να βασίζονται στον Θεό για να πετύχουν τους σκοπούς τους, στύβουν το μυαλό τους να σκεφτούν ανθρώπινες μεθόδους; Όταν κάνουν σχέδια, αναζητούν το θέλημα του Θεού; Πείτε μου αν υιοθετούν μια στάση υποταγής και λένε: «Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Θεός. Θα κάνω πρώτα αυτό το σχέδιο, αυτόν τον υπολογισμό, αλλά δεν ξέρω αν με αυτό θα πετύχω τον σκοπό μου. Είναι απλώς ένα σχέδιο. Αν με βοηθήσει να εκπληρώσω τον σκοπό μου, τότε είναι ευλογία από τον Θεό. Αν όχι, τότε φταίει ότι εγώ ήμουν τυφλός· το σχέδιό μου δεν ήταν σύμφωνο με το θέλημα του Θεού». Έχουν οι άνθρωποι τέτοια στάση; (Όχι.) Επομένως, πώς προκύπτουν αυτές οι ενέργειες; Πρόκειται για ανθρώπινες φαντασιοκοπίες και αντιλήψεις, ανθρώπινες επιθυμίες, παράλογες απαιτήσεις που έχουν οι άνθρωποι από τον Θεό· προκύπτουν από διεφθαρμένες διαθέσεις. Αυτή είναι μία πτυχή. Επιπλέον, τέτοιοι άνθρωποι έχουν άραγε καρδιά που υπακούει στον Θεό; (Όχι.) Πώς βλέπετε ότι η καρδιά τους δεν υπακούει στον Θεό; (Αισθάνονται την απόλυτη ανάγκη να πετύχουν τα σχέδιά τους.) Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι αλαζονεία και επανάσταση. Πιστεύουν ότι ο Θεός τούς ευλογεί, όταν όμως έχουν τις δικές τους επιθυμίες και τους δικούς τους υπολογισμούς, τότε βάζουν τον Θεό στην άκρη. Αυτή είναι αλαζονική διάθεση. Υποτάσσονται στον Θεό όταν Τον βάζουν στην άκρη; Όχι, και δεν Τον έχουν στην καρδιά τους. Δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός κυβερνά και ρυθμίζει τα πράγματα, και ακόμα λιγότερο τον τρόπο με τον οποίο Εκείνος θέλει να πράττει. Δεν λαμβάνουν υπόψη τους τέτοια θέματα. Και αυτό τι δείχνει; Δεν αναζητούν τίποτα, ούτε υποτάσσονται, ούτε και έχουν θεοφοβούμενη καρδιά. Πρώτα κάνουν τα σχέδιά τους και στη συνέχεια ενεργούν και δουλεύουν σκληρά σύμφωνα με αυτά, βασιζόμενοι σε ανθρώπινες μεθόδους, φαντασιοκοπίες και αντιλήψεις, χωρίς να λαμβάνουν καθόλου υπόψη το θέλημα του Θεού. Όταν κάποιος εκτρέφει ζώα, χρειάζεται τουλάχιστον να γνωρίζει μέσα στην καρδιά του ότι «ο άνθρωπος θα πρέπει να προσπαθήσει όσο περισσότερο μπορεί για να κάνει αυτό που πρέπει και για να υποταχθεί στο θέλημα του Θεού», δηλαδή με άλλα λόγια: «Θα εκπληρώσω την υποχρέωσή μου να ταΐζω τα ζώα, δεν θα αφήσω να τους λείψει η θρεπτική τροφή, να κρυώσουν, να πεινάσουν ή να αρρωστήσουν. Το πόσα θα γεννήσουν για του χρόνου βρίσκεται στα χέρια του Θεού· δεν το γνωρίζω, δεν το απαιτώ συγκεκριμένο αριθμό και δεν πρόκειται να κάνω σχέδια. Όλα αυτά τα ζητήματα βρίσκονται στην κρίση του Θεού». Αν κανείς επιμένει να βασίζει τις ενέργειές του σε ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, η συμπεριφορά του δείχνει υποταγή στον Θεό; (Όχι.) Ποια από τις δύο αυτές ενέργειες προέρχεται από ανθρώπινη βούληση και ποια δείχνει υποταγή στον Θεό; (Η πρώτη προέρχεται από την ανθρώπινη βούληση και είναι ενέργεια μη πιστού. Η δεύτερη προέρχεται από εκείνους που πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό και επιδιώκουν την αλήθεια.) Όλοι αυτοί πιστεύουν στον Θεό και κάνουν το ίδιο πράγμα, όμως διαφέρουν τα κίνητρα, η προέλευση και ο σκοπός των ενεργειών τους, όπως και οι αρχές τους. Επομένως, το μονοπάτι στο οποίο βρίσκονται οι άνθρωποι είναι ορατό. Δεν υπάρχει άραγε διαφορά; Η ουσία των μη πιστών είναι ίδια με αυτή των απίστων. Από πού προέρχονται και σε τι αποσκοπούν οι ενέργειές τους; Όλα γίνονται για τα συμφέροντά τους, πρωταρχικό τους μέλημα είναι το κέρδος, κι έτσι για τις ενέργειές τους βασίζονται αποκλειστικά στη δική τους βούληση. Και γιατί λέω ότι βασίζονται στη δική τους βούληση; Κάνουν εντελώς δικά τους σχέδια μετά από σκληρή μελέτη. Δεν ενεργούν αυθόρμητα ούτε στα τυφλά· αντίθετα, έχουν προθέσεις και σκοπούς. Δεν λαμβάνουν υπόψη το θέλημα του Θεού. Ενεργούν αποκλειστικά με βάση τις δικές τους αποφάσεις. Κανείς άλλος δεν κάνει σχέδια για λογαριασμό τους ούτε και τους αναγκάζει κανένας να ενεργούν με αυτόν τον τρόπο. Είναι αποφασισμένοι να ενεργούν σύμφωνα με το σχέδιό τους, κι έτσι βασίζονται στη δική τους βούληση. Έπειτα, πάλι σύμφωνα με το σχέδιό τους, στύβουν το μυαλό τους και αρχίζουν να ενεργούν, με κάθε κόστος, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους και να πετύχουν τους σκοπούς αυτού του σχεδίου. Καθώς ενεργούν, έχουν και την εξής ασαφή ιδέα: «Πιστεύω στον Θεό, άρα κι Εκείνος σίγουρα θα με ευλογήσει.» Δεν είναι επαίσχυντο αυτό; Για ποιον λόγο να σε ευλογήσει ο Θεός; Πώς το ξέρεις ότι θα σε ευλογήσει; Θα κάνει ο Θεός κάποια ενέργεια επειδή εσύ είσαι αποφασισμένος; Μα δεν είναι παράλογη αυτή η ιδέα; Αν πιστεύεις ότι ο Θεός σίγουρα θα σε ευλογήσει, είναι ίδιο αυτό με την υποταγή στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού; (Όχι.) Αλλά πολλοί τα μπερδεύουν. Λένε: «Πιστεύω ότι ο Θεός θα με ευλογήσει, ότι θα διαφυλάξει όλα όσα έχω και ότι θα ικανοποιήσει την επιθυμία μου!» Θεωρούν ότι αυτή η συμπεριφορά δείχνει υποταγή στον Θεό. Δεν είναι λάθος κάτι τέτοιο; Όχι μόνο είναι λάθος, αλλά μάλιστα αποτελεί και επανάσταση και βλασφημία απέναντι στον Θεό. Το να πιστεύεις ότι ο Θεός θα σε ευλογήσει δεν σημαίνει ότι υποτάσσεσαι στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του· αυτά τα δύο είναι διαφορετικά. Αν λες κάτι τέτοιο, βρίσκεσαι υπό τον πλήρη έλεγχο της αλαζονικής σου φύσης και αυτή η δήλωση δεν συμβαδίζει με τις αλήθεια-αρχές.

Ποια είναι η ουσία της επαναστατικής συμπεριφοράς ενάντια στον Θεό που μόλις συναναστράφηκα σχετικά με αυτήν; Ερευνήστε τη ρίζα του ζητήματος. Όποιος έχει αυτήν τη συμπεριφορά κάνει πράξει την αλήθεια; Υποτάσσεται; Έχουν αυτοί οι άνθρωποι χώρο στην καρδιά τους για τον Θεό; Έχουν θεοφοβούμενη καρδιά; (Όχι.) Όλοι λέτε πως όχι. Για να μιλήσουμε, λοιπόν, συγκεκριμένα, με ποιους τρόπους εκδηλώνονται όλα αυτά; Πρέπει να κάνετε τη σύγκριση με τον εαυτό σας και να μάθετε πώς να ερευνάτε τη ρίζα του ζητήματος. Αν γνωρίζεις πώς να ερευνάς την αιτία, γνωρίζεις και πώς να κρίνεις την κατάσταση που βιώνεις μέσα σου, και πώς να κρίνεις αν όλα αυτά που κάνεις πράξη συνάδουν ή δεν συνάδουν με τις αρχές, και αν κάνεις ή δεν κάνεις πράξη την αλήθεια. Πρώτον, όταν κάποιος κάνει σχέδια χωρίς να έχει αναζητήσει προηγουμένως την αλήθεια, δείχνει αυτό καμία υποταγή; (Όχι.) Αφού, λοιπόν, δεν υπάρχει υποταγή, πώς θα πρέπει να ασκείται κανείς ώστε να δείχνει υποταγή; (Θα πρέπει πρώτα να αναζητά το θέλημα του Θεού.) Σε πολλά ζητήματα, ο Θεός δεν σου δείχνει ξεκάθαρα το θέλημά Του, άρα πώς μπορείς να γνωρίζεις με βεβαιότητα ότι κάνεις πράξη την αλήθεια; (Για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα, πρέπει να βασιζόμαστε στην προσευχή στον Θεό.) Και αν προσευχηθείς μερικές φορές και πάλι δεν κατανοείς το θέλημα του Θεού, τι κάνεις τότε; Μην ενεργείς στα τυφλά. Πρώτα, δες αν είναι ή δεν είναι απαραίτητο να ενεργήσεις με αυτόν τον τρόπο, αν αυτές οι ενέργειες είναι ή δεν είναι μέρος των ρυθμίσεων του Θεού, αν πληρούνται ή δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις που ισχύουν για να ενεργήσει κανείς με αυτόν τον τρόπο, και αν μπορείς ή δεν μπορείς να πετύχεις το σχέδιό σου. Αν δεν μπορείς, αλλά συνεχίζεις να πηγαίνεις βάσει αυτού του σχεδίου, δεν είναι παράλογες αυτές οι ενέργειες; Έχει ζωτική σημασία αν είναι ή δεν είναι ρεαλιστικά τα σχέδια και οι ιδέες σου. Σκέφτεσαι μέσα σου: «Πρώτα θα κάνω αυτό το σχέδιο και, αν με ευλογήσει ο Θεός, τότε ίσως να κερδίσω ακόμα περισσότερα!» Έχεις τυχοδιωκτική νοοτροπία, κι έπειτα βασίζεσαι στη δική σου βούληση και προσπαθείς να μένεις ακλόνητος· έχεις μεγάλες φιλοδοξίες και επιθυμίες, κι είσαι τόσο αλαζονικός όσο και βάρβαρος. Τα σχέδια και οι αποφάσεις των ανθρώπων περιέχουν πάντα σφάλματα, και δεν θα πρέπει να γίνονται πράξη. Μπορούν να είναι σωστά όταν εκείνοι δεν κατανοούν την αλήθεια ή το θέλημα του Θεού; Μπορούν να συνάδουν με το θέλημα του Θεού; Δεν είναι σίγουρο, επειδή υπάρχουν πολλά ζητήματα που δεν μπορεί να κατανοήσει ο άνθρωπος και δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις σχετικά με αυτά· όλες οι αποφάσεις και όλα τα σχέδια των ανθρώπων είναι ανθρώπινες φαντασιοκοπίες, υποθέσεις και κρίσεις. Όσοι δεν κατανοούν την αλήθεια δεν καταλαβαίνουν ότι τα πάντα βρίσκονται στα χέρια του Θεού και ότι Αυτός τα ενορχηστρώνει και τα ρυθμίζει όλα. Πρέπει να βλέπεις τι κάνουν τα χέρια του Θεού, ποιο είναι το θέλημά Του και τι έργο κάνει στον άνθρωπο τη δεδομένη στιγμή. Αν τα σχέδια και οι αποφάσεις σου εναντιώνονται στο έργο που θέλει να εκτελέσει ο Θεός ή αντιτίθενται στο θέλημα του Θεού, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Είναι σίγουρο ότι τα σχέδιά σου θα αποτύχουν. Αυτό πρέπει να σε κάνει να καταλάβεις ξεκάθαρα ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουν σχέδια. Μόνο και μόνο το να κάνεις σχέδια είναι σφάλμα. Άρα, πώς θα πρέπει να ασκούνται σωστά οι άνθρωποι; Θα πρέπει να μάθουν να δέχονται τα πράγματα όπως έρχονται, να μην ενεργούν στα τυφλά και να μην κάνουν σχέδια πάνω σε πράγματα που δεν μπορούν να κατανοήσουν. Υπάρχουν πολλά ζητήματα που δεν μπορείς να κατανοήσεις, και δεν ξέρεις τι προβλήματα θα μπορούσαν να προκύψουν στην πορεία. Τα σχέδια των ανθρώπων περιλαμβάνουν αυτές τις απροσδόκητες καταστάσεις; Όχι βέβαια· άρα, όλα τα σχέδια των ανθρώπων δεν είναι παρά ανθρώπινες φαντασιοκοπίες, κενό γράμμα και ανεφάρμοστες πρακτικές. Τι πρέπει να κάνουν, λοιπόν, οι άνθρωποι; Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να έχουν καρδιά που υπακούει τον Θεό και να μην κάνουν δικά τους σχέδια. Δεύτερον, πρέπει και να εκπληρώνουν τις ευθύνες και τα καθήκοντά τους χωρίς να γίνονται επιπόλαιοι. Όσο για τον αν μπορείς να πετύχεις όσα σχεδιάζεις και αποφασίζεις, αυτό βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Μπορεί να κάνεις λίγα σχέδια, αλλά ο Θεός να σου δίνει πολλά· μπορεί πάλι να κάνεις πολλά σχέδια, αλλά να μη λαμβάνεις και τόσα. Αφού βιώσεις πολλές τέτοιες παρόμοιες εμπειρίες, θα συνειδητοποιήσεις ότι τίποτα δεν αλλάζει επειδή το θέλει ή το σχεδιάζει ο άνθρωπος. Όλα εξαρτώνται από το πώς έχει ρυθμίσει ο Θεός κάθε ζήτημα και έχει κυριαρχήσει σ’ αυτό· τα πάντα βρίσκονται στα χέρια Του. Συγκεντρώνοντας συνεχώς εμπειρίες με αυτόν τον τρόπο, καταλήγει κανείς να συνειδητοποιήσει ότι ο Θεός είναι ο πραγματικός κυρίαρχος των πάντων. Αν επαληθεύσεις στην καρδιά σου το ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος των πάντων, τότε θα έχεις αποκτήσει την αλήθεια, που κερδίζεται μόνο μέσα από την εμπειρία. Κάποιες φορές μπορεί να έχεις κάποια καλά σχέδια, αλλά το απροσδόκητο μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή· δεν μπορείς καν να φανταστείς τόσα μοναδικά ενδεχόμενα, που υπερβαίνουν από κάθε άποψη τις φαντασιοκοπίες και τα σχέδιά σου. Τόσα είναι τα ζητήματα που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι πιάστηκες απροετοίμαστος, και δεν γνωρίζεις τι ψεγάδια έχει το σχέδιό σου, αν θα πετύχει ή θα αποτύχει, και τι μπορούν ή δεν μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι. Ασυνείδητα, αισθάνεσαι ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που ο άνθρωπος δεν μπορεί να προβλέψει και βρίσκονται εκτός των ορίων που έχουν τα σχέδια και οι φαντασιοκοπίες του. Κάτι τέτοιες στιγμές, σε ποιο συμπέρασμα καταλήγεις; (Ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος των πάντων.) Υπάρχει μια λεπτομέρεια στην κυριαρχία του Θεού επί των πάντων: Αν ο Θεός δεν σου δώσει κάτι, τότε όσο κι αν πασχίσεις, όσο κι αν κοπιάσεις ή αγωνιστείς, είναι ανώφελο. Αν σε ευλογήσει, τότε όλα βαίνουν ομαλά, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα, και κανείς δεν μπορεί να σε εμποδίσει. Συνειδητοποιείς ότι, σε αυτό το ζήτημα, ο Θεός θα πει την τελευταία λέξη, ότι ο Θεός βλέπει ξεκάθαρα όλα σου τα σχέδια και το ζήτημα είναι στα χέρια Του και μόνο. Με αυτήν την εμπειρία, η καρδιά σου θα αρχίσει ασυνείδητα να έχει τη σωστή εικόνα και γνώση της κυριαρχίας του Θεού. Ποια είναι αυτή η εικόνα και γνώση; Ότι ο Θεός είναι Αυτός που σου δίνει τα πάντα. Αν ο Θεός θέλει να τα πάρει πίσω, δεν έχει σημασία πόσο πολύ υποτάσσεσαι στον Θεό ή πόσο καλά Τον γνωρίζεις· αν θέλει να τα πάρει πίσω, αυτό θα κάνει. Τα πάντα βρίσκονται στα χέρια Του, τα πάντα είναι προκαθορισμένα και ρυθμισμένα από Αυτόν. Εσύ δεν θα πρέπει να έχεις επιλογή. Σε αυτό το σημείο, θα έχουν ακόμα κυρίαρχη θέση στην καρδιά σου τα σχέδια, οι υπολογισμοί και οι προσωπικοί στόχοι σου; Όχι. Αυτά τα ανθρώπινα σχέδια και οι υπολογισμοί θα συρρικνωθούν κι εσύ ασυνείδητα θα τα εγκαταλείψεις. Με τι αντικαθίστανται αυτά; Το να βιώσεις την κυριαρχία του Θεού είναι σαν να βλέπεις την κυριαρχία του Θεού. Παρότι ο Θεός δεν λέει γιατί σου τα πήρε όλα αυτά, εσύ ασυνείδητα το κατανοείς. Όταν σε ευλογεί με κάτι, ας πούμε με μεγάλο πλούτο, δεν σου λέει γιατί το κάνει· νιώθεις όμως κάτι στην καρδιά σου και καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ευλογία από τον Θεό και όχι για κάτι που μπορεί να κερδίσει ένας άνθρωπος. Μια μέρα, θα χάσεις κάποια πράγματα, και τότε θα γνωρίζεις ξεκάθαρα βαθιά μέσα σου ότι αυτό προέρχεται από τον Θεό. Όταν τα καταλάβεις καλά όλα αυτά, δεν θα νιώσεις τότε ότι ο Θεός σε καθοδηγεί σε κάθε σου βήμα, κάθε μέρα της ζωής σου, κάθε χρόνο που περνάει; Καθώς ο Θεός σε καθοδηγεί, θα νιώσεις ασυνείδητα ότι Τον έχεις αντικρίσει κατά πρόσωπο, ότι αλληλεπιδράς μαζί Του κάθε μέρα, ότι κάθε μέρα αποκτάς καινούργια γνώση και κάθε χρονιά θερίζεις εξαιρετική σοδειά. Ασυνείδητα, θα καταλαβαίνεις όλο και πιο βαθιά την κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού. Όταν η εμπειρία σου φτάνει σε αυτό το επίπεδο, δεν έχεις χώρο στην καρδιά σου για τον Θεό; Αν υπάρχει χώρος για τον Θεό στην καρδιά σου, τότε έχεις μια θεοφοβούμενη καρδιά· θα μπορούσε τότε, άραγε, οτιδήποτε άλλο, κάποια σκέψη ή θεωρία, να σε εξαπατήσει, να σε συγχύσει ή να σε κάνει να εγκαταλείψεις τον Θεό; Όχι, είναι αδύνατο. Μόνο αν έχεις αληθινή γνώση του Θεού, αν έχει ριζώσει η αλήθεια στην καρδιά σου, μπορεί ο Θεός να κατοικήσει στην καρδιά σου για πάντα. Αν δεν έχει ριζώσει στην καρδιά σου η αλήθεια, μπορεί άραγε να μείνει ο Θεός εκεί μέσα για πολύ; Σίγουρα όχι, επειδή τότε η καρδιά σου θα μπορούσε να απομακρυνθεί από τον Θεό και να Τον προδώσει ανά πάσα στιγμή. Αν οι άνθρωποι αφήνουν πάντα τις τους φαντασιοκοπίες, τις αντιλήψεις, τα σχέδια, τους υπολογισμούς και τις επιθυμίες τους να κατευθύνουν τη ζωή τους, μπορούν να αποκτήσουν αυτήν τη γνώση του Θεού; (Όχι.) Επομένως, προκειμένου να πετύχεις την υποταγή στον Θεό όπως ο Ιώβ, πρέπει να ακολουθήσεις το σωστό μονοπάτι εμπειρίας και άσκησης. Αν υπάρχει σφάλμα στο μονοπάτι της άσκησής σου, τότε δεν έχει καμία σημασία πόσο μεγάλη είναι η πίστη ή η θέλησή σου· δεν έχει καμία σημασία πόσο μεγάλες είναι οι φιλοδοξίες σου. Σε πολλά από τα ζητήματα της ζωής, οι ανθρώπινες μέθοδοι άσκησης είναι εσφαλμένες. Εξωτερικά, οι άνθρωποι δείχνουν ότι μπορούν να υποφέρουν πολλά και να πληρώσουν μεγάλο τίμημα, ότι έχουν αποφασιστικότητα και ότι η καρδιά τους είναι γεμάτη φωτιά. Γιατί όμως, μετά από αρκετές συσσωρευμένες εμπειρίες, στο τέλος δεν αποκτούν βιωματική γνώση της κυριαρχίας και των ρυθμίσεων του Θεού; Αυτό συμβαίνει επειδή έχουν εσφαλμένες μεθόδους άσκησης, ενώ πάντα υπερισχύουν η υποκειμενική τους κατανόηση, οι αντιλήψεις και οι φαντασιοκοπίες τους, καθώς και τα σχέδιά τους. Εφόσον υπερισχύουν αυτά, ο Θεός κρύβεται από τους ανθρώπους. Τα λόγια του Θεού λένε: «Εμφανίζομαι στην ιερή βασιλεία, και κρύβομαι από τη γη της βρομιάς». Σε τι αναφέρεται η φράση «γη της βρομιάς»; Αναφέρεται στις διάφορες επιθυμίες, τα σχέδια και τις αποφάσεις των ανθρώπων, ακόμα και στις καλές τους προθέσεις και τα κίνητρα που θεωρούν σωστά. Όλα αυτά δεν αφήνουν τον Θεό να εργαστεί πάνω σου και μοιάζουν με τοίχο μπροστά στο πρόσωπό σου, που σε αποκλείει εντελώς ώστε να μην μπορέσεις ποτέ να δεις ή να βιώσεις την κυριαρχία του Θεού. Αν δεν μπορείς να δεις ή να βιώσεις την κυριαρχία του Θεού, τότε μπορείς τελικά να τη γνωρίσεις (Όχι.) Δεν θα καταφέρεις ποτέ να γνωρίσεις την κυριαρχία του Θεού.

Ας δούμε με ποια στάση αντιμετώπιζε ο Ιώβ τα παιδιά του. Ο Ιώβ είχε φόβο του Ιεχωβά, όμως τα παιδιά του δεν πίστευαν σ’ Αυτόν· κάποιος τρίτος δεν θα θεωρούσε κάτι τέτοιο πολύ ντροπιαστικό για τον Ιώβ; Σύμφωνα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, ο Ιώβ ανήκε σε εξέχουσα οικογένεια και είχε φόβο του Ιεχωβά Θεού, όμως τα παιδιά του δεν πίστευαν σ’ Αυτόν, άρα δεν θεωρούνταν αξιοσέβαστος. Μήπως αυτή η ιδέα για το ποιος είναι άξιος σεβασμού δεν προήλθε από ανθρώπινη βούληση, από ανθρώπινη θερμοαιμία; Κάποιοι ίσως σκεφτούν: «Αυτό δεν είναι καθόλου αξιοσέβαστο. Πρέπει να σκεφτώ έναν τρόπο να τα πείσω να πιστέψουν στον Θεό και πρέπει να αποκαταστήσω τον σεβασμό στο πρόσωπό μου». Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από ανθρώπινη βούληση; Αυτό έκανε ο Ιώβ; (Όχι.) Πώς καταγράφεται στη Βίβλο; (Ο Ιώβ προσέφερε θυσίες και προσευχόταν για τα παιδιά του.) Απλώς προσέφερε θυσίες και προσευχόταν γι’ αυτά. Τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή; Βλέπετε τις αρχές τις οποίες έκανε πράξη ο Ιώβ; Δεν γνωρίζουμε αν ο Ιώβ εμπόδιζε τα γλέντια των παιδιών του ή παρενέβαινε σ’ αυτά, σίγουρα όμως δεν συμμετείχε· το μόνο που έκανε ήταν να προσφέρει θυσίες. Προσευχήθηκε ποτέ λέγοντας: «Ιεχωβά Θεέ, παρακίνησέ τα, κάνε τα να πιστέψουν σ’ Εσένα, φρόντισε να λάβουν τη χάρη Σου, και κάνε τα να αποκτήσουν φόβο για Σένα και να αποφεύγουν το κακό όπως εγώ»; Προσευχήθηκε ποτέ με αυτόν τον τρόπο; Δεν γράφει τίποτα τέτοιο η Βίβλος. Αυτό που επέλεξε να κάνει ο Ιώβ ήταν να απομακρυνθεί από τα παιδιά του, να προσφέρει θυσίες γι’ αυτά και να ανησυχεί μήπως αμαρτήσουν ενάντια στον Ιεχωβά Θεό. Αυτή ήταν η άσκησή του. Ποιες ήταν οι αρχές αυτής της άσκησης; Δεν επιβαλλόταν στα παιδιά του. Ήθελε, λοιπόν, ή δεν ήθελε να πιστέψουν τα παιδιά του στον Θεό; Φυσικά και ήθελε. Ως πατέρας που πίστευε στον Θεό, θα λυπόταν πολύ να βλέπει τα παιδιά του έτσι προσκολλημένα στα εγκόσμια, χωρίς να πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό. Σίγουρα ήθελε τα παιδιά του να προσέρχονται στον Θεό, να προσφέρουν θυσίες όπως ο ίδιος, να έχουν φόβο Θεού και να αποφεύγουν το κακό, αλλά και να αποδέχονται την κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού. Αυτό δεν είναι ζήτημα αξιοσέβαστης κοινωνικής θέσης, είναι η ευθύνη του γονέα. Όμως τα παιδιά του επέλεξαν να μην πιστεύουν και ο Ιώβ, ως πατέρας, δεν τους επιβλήθηκε. Αυτή ήταν η στάση του. Τι έκανε λοιπόν; Μήπως τα έσερνε κακήν κακώς ή μήπως προσπάθησε να τα μεταπείσει; (Όχι.) Σίγουρα όχι. Στην καλύτερη, έλεγε κάθε τόσο μερικά παρακινητικά λόγια και, όταν τα παιδιά του δεν άκουγαν, εγκατέλειπε την προσπάθεια. Τους έλεγε να μην ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια κι έπειτα διαχώριζε ξεκάθαρα τη θέση του από αυτά, και καθένας τους ζούσε τη ζωή του. Ο Ιώβ προσέφερε θυσίες γι’ αυτά από φόβο ότι θα προσέβαλλαν τον Ιεχωβά Θεό· δεν προσέφερε θυσίες για λογαριασμό τους, το έκανε απλώς επειδή είχε θεοφοβούμενη καρδιά. Ο Ιώβ δεν επιβαλλόταν στα παιδιά του, δεν τα έσερνε κακήν κακώς ούτε και έλεγε: «Είναι παιδιά μου και πρέπει να τα πείσω να πιστέψουν στον Θεό, για να κερδίσει ο Θεός μερικούς ακόμα ανθρώπους». Δεν έλεγε, δεν σχεδίαζε και δεν υπολόγιζε κάτι τέτοιο ούτε και ενεργούσε με αυτόν τον τρόπο. Ήξερε ότι τέτοιες ενέργειες ήταν προϊόν της ανθρώπινης βούλησης, πράγμα που είναι δυσάρεστο στον Θεό. Ο Ιώβ παρακινούσε απλώς τα παιδιά του και προσευχόταν γι’ αυτά, όμως ούτε τα εξανάγκαζε να κάνουν κάτι που δεν ήθελαν ούτε τα έσερνε κακήν κακώς, κι ακόμα διαχώρισε ξεκάθαρα τη θέση του. Αυτός ήταν ο ορθολογισμός του Ιώβ, αλλά και μια αρχή της άσκησης: Μη βασίζεσαι στην ανθρώπινη βούληση ή στις καλές προθέσεις για να κάνεις οτιδήποτε θα προσέβαλλε τον Θεό. Επιπλέον, τα παιδιά δεν πίστευαν στον Θεό και ο Θεός δεν τα παρακινούσε. Ο Ιώβ καταλάβαινε το θέλημα του Θεού: «Εφόσον δεν έχει εργαστεί σ’ αυτά ο Θεός, δεν θα προσευχηθώ γι’ αυτά. Δεν πρόκειται να ζητήσω τίποτα από τον Θεό και δεν θέλω να προσβάλω τον Θεό σε αυτό το ζήτημα». Αρνούνταν να προσευχηθεί με δάκρυα ή να νηστέψει για να σωθούν τα παιδιά του, για να προσέλθουν στον Ιεχωβά Θεό και να ευλογηθούν. Αρνούνταν να ενεργήσει με αυτόν τον τρόπο· ήξερε ότι τέτοιες ενέργειες θα προσέβαλλαν τον Θεό και αυτό θα Του ήταν δυσάρεστο. Τι βλέπετε από αυτές τις λεπτομέρειες; Ήταν ειλικρινής η υποταγή του Ιώβ; (Ναι.) Μπορεί πετύχει τέτοια υποταγή ο μέσος άνθρωπος να; Ο μέσος άνθρωπος όχι. Τα παιδιά είναι για τους γονείς τους ο πολυτιμότερος θησαυρός· όταν διασκεδάζουν με αυτόν τον τρόπο, όταν τα βλέπουν να ακολουθούν πονηρές τάσεις, να μην προσέρχονται στον Θεό και να χάνουν την ευκαιρία τους να πιστέψουν σ’ Αυτόν και να σωθούν (με κίνδυνο ακόμα και να πάρουν τον δρόμο της απώλειας και να καταστραφούν), μιλάμε για έναν συναισθηματικό άθλο που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ξεπεράσει ο μέσος άνθρωπος. Όμως, ο Ιώβ τα κατάφερε. Μόνο ένα πράγμα έκανε: προσέφερε γι’ αυτά θυσίες με ψητά σφάγια και κρατούσε την ανησυχία στην καρδιά του. Αυτό ήταν όλο. Τα παιδιά του ήταν οι πιο αγαπημένοι του άνθρωποι, αλλά δεν έκανε γι’ αυτά τίποτα περισσότερο που θα προσέβαλλε τον Θεό. Πώς σας φαίνεται αυτή η αρχή άσκησης του Ιώβ; Δείχνει ότι είχε θεοφοβούμενη καρδιά και ότι υποτασσόταν αληθινά στον Θεό. Στα ζητήματα που αφορούσαν το μέλλον των παιδιών του, δεν προσευχόταν καθόλου, ούτε και ενεργούσε με βάση την ανθρώπινη βούληση· απλώς έστελνε τους υπηρέτες του να κάνουν ορισμένα πράγματα, και ο ίδιος δεν πήγαινε. Δεν συμμετείχε στα γλέντια για να μη μολυνθεί από τέτοια πράγματα και, επιπλέον, επειδή δεν ήθελε να εμπλέκεται σε αυτά. Αν εμπλεκόταν, θα προσέβαλλε τον Θεό, κι έτσι έμενε μακριά από πονηρά μέρη. Υπήρχαν ιδιαίτερες λεπτομέρειες στην άσκηση του Ιώβ; Ας μιλήσουμε καταρχάς για το πώς μεταχειριζόταν τα παιδιά του. Στόχος του ήταν να υποτάσσεται σε όλα τα θέματα στις ρυθμίσεις και τις ενορχηστρώσεις του Θεού· δεν προσπαθούσε να κάνει με το ζόρι κάτι που δεν έκανε ο Θεός, ούτε έκανε υπολογισμούς και σχέδια με βάση την ανθρώπινη βούληση. Αφουγκραζόταν και περίμενε τις ρυθμίσεις και τις ενορχηστρώσεις του Θεού σε όλα τα ζητήματα. Αυτή ήταν μια γενική αρχή. Ποιες ήταν αναλυτικά οι μέθοδοι άσκησής του; (Δεν συμμετείχε στα γλέντια των παιδιών του. Κρατούσε αποστάσεις από τα παιδιά του και προσέφερε θυσίες με ψητά σφάγια γι’ αυτά, όμως δεν επέμενε να πιστέψουν στον Θεό, ούτε τα έσερνε κακήν κακώς, και διαχώριζε ξεκάθαρα τη θέση του από αυτά.) Αυτή είναι η αρχή της άσκησης. Πώς ασκείται ο μέσος άνθρωπος όταν βρεθεί αντιμέτωπος με αυτό το ζήτημα; (Προσεύχεται στον Θεό να πιστέψουν σε Αυτόν τα παιδιά του.) Τι άλλο; Αν ο Θεός δεν το κάνει αυτό, σέρνει τα παιδιά του στην εκκλησία, ώστε να λάβουν ευλογία. Βλέπει ότι ο ίδιος έλαβε τη μεγάλη ευλογία της εισόδου στη βασιλεία των ουρανών, ενώ τα παιδιά του όχι, κι έτσι νιώθει πόνο και τύψεις στην καρδιά του. Δεν θέλει τα παιδιά του να χάσουν αυτήν την ευλογία, κι έτσι στύβει το μυαλό του για να βρει τρόπο για να σπρώξει τα παιδιά του στην εκκλησία, νομίζοντας ότι έτσι θα εκπληρώσει τις ευθύνες του ως γονέας. Στην πραγματικότητα, δεν τον νοιάζει αν θα μπορέσουν ή δεν θα μπορέσουν τα παιδιά του να επιδιώξουν την αλήθεια και να κερδίσουν τη σωτηρία. Ο Ιώβ δεν έπραξε έτσι, όμως ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να μην το κάνει. Γιατί δεν μπορεί; (Οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις. Ενεργούν με βάση τους συναισθηματικούς τους δεσμούς.) Οι περισσότεροι δεν νοιάζονται καν μήπως, ενεργώντας με αυτόν τον τρόπο, προσβάλλουν τον Θεό. Προτεραιότητά τους είναι να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους, να φροντίσουν τους συναισθηματικούς τους δεσμούς και να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους. Δεν νοιάζονται καν με ποιον τρόπο κυβερνά ο Θεός ή ρυθμίζει τα πράγματα, τι κάνει ή ποιες είναι οι προθέσεις Του. Νοιάζονται μόνο για τις δικές τους επιθυμίες, τους δικούς τους συναισθηματικούς δεσμούς, τις δικές τους προθέσεις και τα δικά τους συμφέροντα. Πώς μεταχειριζόταν ο Ιώβ τα παιδιά του; Απλώς έκανε το καθήκον του ως πατέρας, τους μετέδιδε το ευαγγέλιο και συναναστρεφόταν μαζί τους πάνω στην αλήθεια. Δεν τα ανάγκασε, όμως, να πιστέψουν στον Θεό, είτε τον άκουγαν και υπάκουγαν είτε όχι. Δεν τα έσερνε κακήν κακών ούτε παρενέβαινε στη ζωή τους. Είχαν διαφορετικές ιδέες και απόψεις με εκείνον, κι αυτός δεν παρενέβαινε στις πράξεις και στο μονοπάτι που ακολουθούσαν. Μήπως μιλούσε σπάνια ο Ιώβ στα παιδιά του σχετικά με την πίστη στον Θεό; Σίγουρα τους μιλούσε αρκετές δορές, όμως εκείνα δεν άκουγαν και δεν τις δέχονταν. Και ποια ήταν η στάση του Ιώβ απέναντι σ’ αυτό; Έλεγε: «Εγώ εκπλήρωσα την ευθύνη μου. Όσον αφορά τι είδους μονοπάτι θα ακολουθήσουν, αυτό είναι δική τους επιλογή κι εναπόκειται στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού. Εάν ο Θεός δεν εργαστεί σ’ αυτά ή δεν τα παρακινήσει, εγώ δεν θα προσπαθήσω να τα εξαναγκάσω». Επομένως, ο Ιώβ δεν προσευχήθηκε για τα παιδιά του ενώπιον του Θεού, ούτε έχυσε δάκρυα αγωνίας, ούτε νήστεψε γι’ αυτά ούτε υπέφερε με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν τα έκανε αυτά. Και γιατί δεν τα έκανε; Επειδή δεν ήταν πράγματα που δήλωναν υποταγή στην εξουσία και τις ρυθμίσεις του Θεού. Προέρχονταν όλα από ανθρώπινες ιδέες, ήταν τρόποι για ν’ ανοίξει κάποιος τον δρόμο ώστε να εκβιάσει τα πράγματα. Αυτή ήταν η στάση του Ιώβ όταν τα παιδιά του αρνήθηκαν να πάρουν το ίδιο μονοπάτι μ’ αυτόν· ποια ήταν, όμως, η στάση του όταν τα παιδιά του πέθαναν; Έκλαψε ή όχι; Εκδήλωσε τα συναισθήματά του; Πόνεσε; Στη Βίβλο δεν καταγράφεται τίποτα τέτοιο. Όταν ο Ιώβ είδε τα παιδιά του να πεθαίνουν, στεναχωρήθηκε, καταρρακώθηκε; (Ναι.) Αν σκεφτούμε πόσο πολύ τα αγαπούσε, σίγουρα στεναχωρήθηκε λίγο, όμως και πάλι υποτάχθηκε στον Θεό. Πώς εκφράστηκε η υποταγή του; Είπε: «Αυτά τα παιδιά μού τα έδωσε ο Θεός. Είτε πίστευαν σ’ Αυτόν είτε όχι, οι ζωές τους είναι στα χέρια Του. Αν πίστευαν στον Θεό και Εκείνος είχε θελήσει να τα πάρει, και πάλι θα τα είχε πάρει· αν δεν πίστευαν στον Θεό, και πάλι θα είχαν χαθεί αν ο Θεός έλεγε ότι θα χάνονταν. Όλα αυτά είναι στα χέρια του Θεού· αν ήταν αλλιώς, ποιος θα έπαιρνε τις ζωές των ανθρώπων;» Με λίγα λόγια, πώς πρέπει να το εκλάβουμε αυτό; «Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21). Και με αυτήν τη στάση μεταχειριζόταν στα παιδιά του. Και στη ζωή και στον θάνατό τους, συνέχισε να έχει αυτήν τη στάση. Η μέθοδος άσκησής του ήταν σωστή. Όπως κι αν ασκούνταν, με όποια άποψη, στάση και κατάσταση κι αν αντιμετώπιζε τα πάντα, ήταν διαρκώς έτοιμος και σε θέση να υποταχθεί, ν’ αναμείνει, ν’ αναζητήσει κι έπειτα να μάθει. Αυτή η στάση είναι πολύ σημαντική. Εάν οι άνθρωποι δεν κάνουν ποτέ τίποτα με τέτοια στάση, κι έχουν ιδιαίτερα ισχυρές ιδέες και θέτουν τις δικές τους προθέσεις και τα δικά τους οφέλη πάνω απ’ όλα, τότε υποτάσσονται πραγματικά; (Όχι.) Δεν βλέπεις αληθινή υποταγή σε τέτοιους ανθρώπους· δεν μπορούν να υποταχθούν αληθινά.

Κάποιοι δεν επικεντρώνονται στην αναζήτηση των αλήθεια-αρχών ενώ εκτελούν το καθήκον τους, και αντίθετα κάνουν ό,τι θέλουν. Ποια εκδήλωση παρατηρείται πιο συχνά σε κάποιον που έχει ιδιαίτερα έντονες προσωπικές απόψεις; Ό,τι και αν του συμβεί, πρώτα κάνει υπολογισμούς στο μυαλό του, σκέφτεται όσα περισσότερα πράγματα μπορεί και κάνει ένα αναλυτικό σχέδιο. Όταν πιστέψει ότι το σχέδιο αυτό δεν έχει καμία ατέλεια, τότε ασκείται όπως θέλει, κι έτσι το σχέδιό του δεν μπορεί να αλλάξει ανάλογα με άλλα πράγματα που αλλάζουν και κάποιες φορές τα πράγματα να πηγαίνουν άσχημα. Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Όταν κάνεις ό,τι θες, πολλές φορές τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα. Επομένως, ό,τι κι αν συμβεί, όλοι πρέπει να κάθονται και να αναζητούν μαζί την αλήθεια, να προσεύχονται στον Θεό, να ζητούν την καθοδήγησή του. Με τη διαφώτιση του Θεού, όσα προκύπτουν από τη συναναστροφή τους είναι γεμάτα φως και προσφέρουν έναν δρόμο προς τα εμπρός. Επιπλέον, όταν μέσω αυτού του τρόπου άσκησης εμπιστεύεσαι τα ζητήματα στον Θεό, και Τον σέβεσαι, και βασίζεσαι σ’ Αυτόν και Τον αφήνεις να σε καθοδηγήσει, να σε φροντίσει και να σε προφυλάξει, τότε θα έχεις μεγαλύτερη ασφάλεια και δεν πρόκειται να αντιμετωπίσεις μεγάλα προβλήματα. Είναι δυνατόν αυτά που σκέφτονται οι άνθρωποι με το μυαλό τους να συνάδουν πλήρως με τα γεγονότα; Μπορούν να συνάδουν με τις αλήθεια-αρχές; Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Αν δεν βασίζεσαι στον Θεό και δεν προσβλέπεις σ’ Αυτόν όταν εκτελείς το καθήκον σου, και απλώς κάνεις ό,τι θέλεις, τότε όσο έξυπνος και αν είσαι, πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα αποτυγχάνεις. Οι αλαζόνες και οι αυτάρεσκοι έχουν την τάση να ακολουθούν τις δικές τους ιδέες· έχουν, λοιπόν, θεοφοβούμενη καρδιά; Όσοι έχουν πολύ ισχυρές απόψεις, όταν έρχεται η ώρα να ενεργήσουν, ξεχνούν τον Θεό και την υπακοή σ’ Αυτόν· και καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν υπακούσει και δεν έχουν προσευχηθεί στον Θεό μόνο όταν έχουν βρεθεί σε αδιέξοδο και δεν έχουν καταφέρει τίποτα. Τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους. Οι πράξεις τους δείχνουν ότι ο Θεός δεν βρίσκεται στην καρδιά τους και ότι βασίζονται μόνο στον εαυτό τους. Κι έτσι, είτε κάνεις εκκλησιαστικό έργο, είτε εκτελείς ένα καθήκον, είτε χειρίζεσαι κάποιες εξωτερικές υποθέσεις, είτε ασχολείσαι με προσωπικά ζητήματα, πρέπει να έχεις αρχές στην καρδιά σου, πρέπει να υπάρχει εκεί μια κατάσταση. Ποια κατάσταση; «Πριν μου συμβεί κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, πρέπει να προσεύχομαι, οφείλω να υπακούω στον Θεό και στην κυριαρχία Του. Όλα τα ρυθμίζει ο Θεός, και όταν συμβεί αυτό που είναι να συμβεί, πρέπει να αναζητώ το θέλημα του Θεού, πρέπει να έχω αυτή τη νοοτροπία και να μην κάνω τα δικά μου σχέδια». Αφού το βιώσουν έτσι για κάποιο χρονικό διάστημα, οι άνθρωποι θα φτάσουν στο σημείο να βλέπουν την κυριαρχία του Θεού σε πολλά πράγματα. Αν εσύ έχεις πάντα δικά σου σχέδια, σκέψεις, επιθυμίες, εγωιστικά κίνητρα και πόθους, τότε η καρδιά σου θα απομακρύνεται άθελά της από τον Θεό, δεν θα μπορείς να δεις πώς ενεργεί Εκείνος και, τις περισσότερες φορές, θα είναι κρυμμένος από σένα. Δεν σου αρέσει να ενεργείς σύμφωνα με τις δικές σου ιδέες; Δεν κάνεις τα δικά σου σχέδια; Νομίζεις ότι έχεις μυαλό, ότι είσαι μορφωμένος, ότι έχεις γνώσεις, ότι έχεις τα μέσα και τις μεθόδους για να ενεργήσεις, ότι μπορείς να τα κάνεις μόνος σου, ότι είσαι καλός, ότι δεν χρειάζεσαι τον Θεό, κι έτσι ο Θεός λέει: «Άντε, λοιπόν, κάν’ το μόνος σου, και πάρε εσύ την ευθύνη για το αν θα πάει καλά ή όχι. Δεν Με νοιάζει». Ο Θεός δεν σου δίνει καμία σημασία. Ποια είναι η συνέπεια όταν οι άνθρωποι κάνουν ό,τι θέλουν στην πίστη τους στον Θεό και πιστεύουν όπως θέλουν; Δεν μπορούν ποτέ να βιώσουν την κυριαρχία του Θεού να δουν το χέρι Του, να νιώσουν τη διαφώτιση και τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, να νιώσουν την καθοδήγηση του Θεού. Και τι θα συμβεί με τον καιρό; Η καρδιά τους θα απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον Θεό, και θα υπάρξουν αλυσιδωτές επιπτώσεις. Ποιες επιπτώσεις; (Θα αμφισβητήσουν και θα αρνηθούν τον Θεό.) Δεν είναι απλώς ότι θα αμφισβητήσουν και θα αρνηθούν τον Θεό. Όταν ο Θεός δεν έχει θέση στην καρδιά των ανθρώπων και αυτοί κάνουν ό,τι θέλουν μακροχρόνια, τότε δημιουργείται μια συνήθεια: Όποτε τους συμβαίνει κάτι, το πρώτο πράγμα που θα κάνουν θα είναι να σκεφτούν τη δική τους λύση και να ενεργήσουν σύμφωνα με τις δικές τους προθέσεις, τους δικούς τους στόχους και τα δικά τους σχέδια· θα εξετάσουν πρώτα αν αυτό τους ωφελεί· αν τους ωφελεί, θα το κάνουν, και αν όχι, δεν θα το κάνουν· θα τους γίνει συνήθεια να ακολουθούν κατευθείαν αυτό το μονοπάτι. Και πώς θα φερθεί ο Θεός σ’ αυτούς τους ανθρώπους αν συνεχίσουν να ενεργούν έτσι και δεν μετανοήσουν; Δεν θα τους δώσει καμία σημασία και θα τους παραμερίσει. Τι σημαίνει ότι θα τους παραμερίσει; Ο Θεός δεν πρόκειται ούτε να τους αποδοκιμάσει, ούτε να τους πειθαρχήσει· σιγά σιγά, θα έχουν όλο και μεγαλύτερη τάση για στην καλοπέραση, δεν θα έχουν κρίση, παίδευση, πειθαρχία ή επίπληξη, και ούτε λόγος πια για διαφώτιση, φώτιση ή καθοδήγηση. Αυτό σημαίνει να παραμερίζεται κανείς. Πώς νιώθει κάποιος όταν τον παραμερίζει ο Θεός; Το πνεύμα του σκοτεινιάζει, δεν έχει τον Θεός μαζί του, έχει ασαφή συναισθήματα για τα οράματα, δεν έχει τι να κάνει και ασχολείται μόνο με ασήμαντα ζητήματα. Όπως περνάει έτσι ο καιρός, νομίζει ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα και ότι το πνεύμα του είναι κενό, οπότε γίνεται ίδιος με τους άπιστους και εκφυλίζεται όλο και περισσότερο. Μιλάμε για άτομα που ο Θεός απεχθάνεται και απορρίπτει. Κάποιοι λένε: «Γιατί νιώθω όλο και περισσότερο ότι δεν έχει νόημα το καθήκον που εκτελώ, ότι έχω όλο και λιγότερη ενέργεια; Πώς και δεν έχω κανένα κίνητρο; Πού πήγαν τα κίνητρά μου;» Άλλοι λένε: «Πώς γίνεται, όσο μεγαλύτερο διάστημα πιστεύω, τόσο περισσότερο να νομίζω ότι δεν έχω τόση πίστη όση είχα όταν πρωτοξεκίνησα; Όταν άρχισα να πιστεύω, μου άρεσε πάρα πολύ να βρίσκομαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον Θεό· πώς είναι δυνατό να μην έχω πια αυτό το χαρούμενο συναίσθημα;» Πού πήγε; Ο Θεός έχει κρυφτεί από σένα, άρα δεν μπορείς να Τον αισθανθείς· έτσι, γίνεσαι αξιολύπητος και μαραζώνεις. Σε ποιον βαθμό μαραζώνεις; Έχεις πλέον ασαφή εικόνα σχετικά με τα οράματα του έργου του Θεού, δεν έχεις τίποτα μέσα στην καρδιά σου, κι αυτό αντανακλάται στην κακή, αξιολύπητη εμφάνισή σου. Αυτό είναι καλό ή κακό; (Κακό.) Όταν ο Θεός εγκαταλείπει κάποιον, εκείνος γίνεται τόσο χαζός και ανόητος, και έχει χάσει τα πάντα. Τέτοια αξιολύπητη εμφάνιση έχουν όσοι εγκαταλείπουν τον Θεό! Σε αυτό το σημείο, δεν θεωρούν πλέον ότι είναι καλό να πιστεύει κανείς στον Θεό. Με Όπως κι αν το σκεφτούν, δεν θεωρούν ότι η πίστη στον Θεό είναι ο σωστός δρόμος. Θεωρούν ότι δεν οδηγεί πουθενά, και δεν πρόκειται να τον περπατήσουν, όποιος κι αν τους συμβουλέψει να το κάνουν. Εφόσον δεν μπορούν να συνεχίσουν να πιστεύουν, αναγκάζονται να σπεύσουν προς τον κόσμο: πιστεύουν ότι η μόνη επιλογή, το πιο ρεαλιστικό μονοπάτι είναι να βγάλουν χρήματα και να αποκτήσουν πλούτη. Επιδιώκουν να πάρουν προαγωγή και να πλουτίσουν, να κερδίσουν ευτυχία και ικανοποίηση, τιμή για τους προγόνους τους και γρήγορη επαγγελματική ανέλιξη· εφόσον η καρδιά τους είναι γεμάτη με όλα αυτά, είναι δυνατόν να μπορούν να εκτελούν το καθήκον τους; Όχι, δεν μπορούν. Αν κάποιος έχει μόνο τέτοιες σκέψεις, αλλά διατηρεί ακόμα λίγη αληθινή πίστη και είναι πρόθυμος να συνεχίσει να την επιδιώκει, τότε ποια είναι η στάση του οίκου του Θεού απέναντί του; Εφόσον μπορεί να παρέχει υπηρεσίες, τότε ο οίκος τους Θεού θα του δώσει μια ευκαιρία· ο Θεός δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις από τον καθένα. Γιατί; Οι άνθρωποι δεν ζουν σε κάποια φούσκα, και δεν υπάρχει κανένας που να μην είναι διεφθαρμένος. Υπάρχει κανείς που να μην έχει ιδέες αντίστασης ενάντια στον Θεό; Υπάρχει κανείς που να μην έχει διαπράξει παραβάσεις που αποτελούν εναντίωση στον Θεό; Υπάρχει κανείς που να μη βιώνει καταστάσεις και συμπεριφορές αντίστασης ενάντια στον Θεό; Για να το πάμε ένα βήμα παραπέρα, υπάρχει κανείς που να μην είχε ποτέ ιδέες, σκέψεις ή καταστάσεις δυσπιστίας, αμφιβολίας, παρανόησης ή εικασίας σχετικά με τον Θεό; Σε όλους συμβαίνουν αυτά. Πώς φέρεται λοιπόν ο Θεός στους ανθρώπους; Δίνει σημασία σε τέτοια πράγματα; Όχι, δεν το έκανε ποτέ. Τι κάνει, όμως, ο Θεός; Κάποιοι έχουν συνεχώς αντιλήψεις σχετικά με το έργο του Θεού. Νομίζουν ότι «εφόσον κάποιος πιστεύει στον Θεό, Αυτός πάντα θα τον εκθέτει, θα τον κρίνει και θα τον παιδεύει, αλλά και θα τον κλαδεύει και θα τον αντιμετωπίζει. Δεν αφήνει τους ανθρώπους να φύγουν και δεν τους δίνει ελευθερία επιλογής». Έτσι είναι όμως; (Όχι.) Όλοι όσοι πιστεύουν στον Θεό και προσέρχονται στον οίκο Του το κάνουν με τη θέλησή τους· ούτε ένας δεν εξαναγκάζεται. Κάποιοι έχουν χάσει την πίστη τους· έχουν αποχωρήσει για να απολαύσουν τα εγκόσμια, και κανένας δεν τους εμποδίζει ούτε διστάζει να τους αφήσει να φύγουν. Τόσο όταν προσέρχονται στην πίστη στον Θεό όσο και όταν την εγκαταλείπουν, είναι ελεύθεροι. Επιπλέον, ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν. Όποιες κι αν είναι οι απαιτήσεις Του από τους ανθρώπους, τους επιτρέπει να επιλέξουν σε ποιον δρόμο θέλουν να περπατήσουν και δεν αναγκάζει κανέναν. Όποιος κι αν είναι ο τρόπος με τον οποίο το Άγιο Πνεύμα εργάζεται ή καθοδηγεί τους ανθρώπους και τους οδηγεί να διαβάσουν τον λόγο του Θεού, ο Θεός δεν εξανάγκασε ποτέ κανέναν. Εκφράζει πάντα την αλήθεια ώστε να φροντίζει τον άνθρωπο και να τον ποιμαίνει, και συναναστρέφεται πάντα επάνω στην αλήθεια για να επιλύσει προβλήματα και να δώσει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να κατανοήσουν την αλήθεια. Για ποιο λόγο δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να κατανοήσουν την αλήθεια; (Για να αποδεχθούν την αλήθεια.) Αν αποδεχθείς την αλήθεια και τον λόγο του Θεού, τότε έχεις το ανάστημα να αντισταθείς σ’ εκείνες τις επαναστατικές και διεφθαρμένες διαθέσεις, στις απόψεις των μη πιστών και σε κάθε λογής εσφαλμένες καταστάσεις· όταν μπορείς να διακρίνεις αυτές τις καταστάσεις, δεν πρόκειται να εξαπατηθείς. Μόλις κανείς κατανοήσει κάθε αλήθεια, παύει να παρανοεί τον Θεό και κατανοεί το θέλημά Του. Πρώτα-πρώτα, μπορεί να εκτελέσει σωστά το καθήκον ενός δημιουργήματος· επιπλέον, ζει με την ομοιότητα ενός ανθρώπου και μπορεί να περπατήσουν στο μονοπάτι της ζωής. Αποκτά κανείς τη σωτηρία, που είναι και ο ύψιστος στόχος, όταν περπατά στο σωστό μονοπάτι της ζωής, δίνει τη μαρτυρία που οφείλει να δίνει ένα δημιούργημα, καταφέρνει τελικά να νικήσει τον Σατανά, βιώνει μια αλλαγή διάθεσης, έχει πραγματική υποταγή και φόβο Θεού και γίνεται αποδεκτό δημιούργημα.

29 Σεπτεμβρίου 2017