Ⅰ

Μετά από χρόνια κακουχιών,

παιδεμών κι εξευγενισμού,

ο άνθρωπος πλέον είναι ανεμοδαρμένος·

ρομαντισμός, δόξα, χάθηκαν πια.

Καταλαβαίνει πια τι είναι να 'σαι άνθρωπος,

και την αφοσίωση του Θεού.

Και έτσι προσφέρει

την πιο πολύτιμη θυσία στον Θεό του,

που του χαμογελάει από ψηλά.

Και έτσι προσφέρει

την πιο πολύτιμη θυσία στον Θεό του,

που του χαμογελάει από ψηλά.

Ⅱ

Μισεί την κακοήθεια, την αγριάδα του,

παρανοήσεις και απαιτήσεις απ' τον Θεό.

Ο χρόνος δεν γυρνά για να επανορθώσει.

Μα ο λόγος κι η αγάπη του Θεού τού δίνουν νέα ζωή.

Και έτσι προσφέρει

την πιο πολύτιμη θυσία στον Θεό του,

που του χαμογελάει από ψηλά.

Και έτσι προσφέρει

την πιο πολύτιμη θυσία στον Θεό του,

που του χαμογελάει από ψηλά.

Ⅲ

Μέρα με τη μέρα, οι πληγές γιατρεύονται,

η δύναμη γυρνά.

Στέκεται, ατενίζει το πρόσωπο του Παντοδύναμου,

ανακαλύπτοντας ότι ο Θεός ήταν πάντα εδώ,

το χαμόγελο κι η αγάπη Του ακόμα τόσο όμορφα.

Και έτσι προσφέρει

την πιο πολύτιμη θυσία στον Θεό του,

που του χαμογελάει από ψηλά.

Και έτσι προσφέρει

την πιο πολύτιμη θυσία στον Θεό του,

που του χαμογελάει από ψηλά.

Ⅳ

Η καρδιά Του τις ανησυχίες κρατά,

τα χέρια Του ζεστά και δυνατά,

όπως πάντα ήταν απ' την αρχή.

Είναι σαν να επέστρεψε ο άνθρωπος στον Κήπο της Εδέμ.

Αντιστέκεται στο φίδι, στρέφεται στον Ιεχωβά.

Και έτσι προσφέρει

την πιο πολύτιμη θυσία στον Θεό του,

που του χαμογελάει από ψηλά.

Και έτσι προσφέρει

την πιο πολύτιμη θυσία στον Θεό του,

που του χαμογελάει από ψηλά.

Ω! Κύριε μου! Θεέ μου!

Διασκευασμένο από το «Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού