Από της Ζου Φενγκ, Κίνα

Τον Ιούλιο του 2023, με απάλλαξαν από τον ρόλο μου ως επικεφαλής επειδή επιδίωκα υπόληψη και θέση, και δεν έκανα πραγματικό έργο. Δύο βδομάδες αργότερα, ήρθε να με δει η πρώην συνεργάτιδα μου, η αδελφή Λίου Σιάο. Μου είπε: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας συλλαμβάνει παντού όσους πιστεύουν στον Θεό. Κάποιες οικογένειες φιλοξενίας είναι γνωστό ότι πιστεύουν στον Θεό, γι’ αυτό κινδυνεύουν. Κανείς δεν ξέρει ότι εσύ πιστεύεις, και έχεις την κατάλληλη οικογενειακή κατάσταση. Στο εξής, μπορείς να κάνεις καθήκοντα φιλοξενίας στο σπίτι σου». Ντράπηκα όταν είδα τη Λίου Σιάο. Σκέφτηκα: «Μόλις πριν από δύο εβδομάδες, έκανα ακόμα καθήκοντα επικεφαλής και συνεργαζόμουν μαζί της, και τώρα ήρθε να κανονίσει το καθήκον μου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πρόκειται για καθήκον φιλοξενίας! Πόσο χαμηλά έχω πέσει! Τι πιστεύει, ότι είμαι απ’ αυτούς που δεν επιδιώκουν την αλήθεια και μου ταιριάζει μόνο το καθήκον της φιλοξενίας;» Τότε σκέφτηκα ότι οι περισσότεροι από τους αδελφούς και τις αδελφές που κάνουν καθήκοντα φιλοξενίας έχουν μεγαλύτερη ηλικία και μέτριο επίπεδο. Θα ήταν πολύ ντροπιαστικό αν οι αδελφοί και οι αδελφές που με γνωρίζουν μάθαιναν ότι έκανα το καθήκον της φιλοξενίας στο σπίτι μου! Δεν ήθελα με τίποτα να αναλάβω το καθήκον της φιλοξενίας και πίστευα ότι ήταν κατώτερο καθήκον, σε αντίθεση με εκείνο του επικεφαλής, ο οποίος απολαμβάνει κύρος και ξεχωρίζει όπου κι αν πάει. Ωστόσο, δεν είναι λογικό να αρνηθείς να κάνεις το καθήκον σου όταν σε καλεί, γι’ αυτό συμφώνησα κι ας μην ήθελα. Επίσης, μέσα μου σκεφτόμουν: «Όταν θα έχω κατανοήσει τον εαυτό μου κι αφού κάνω κάποιες πνευματικές ασκήσεις και αυτοκριτική, μπορεί να μετατεθώ σε άλλο καθήκον».

Όταν άρχισα καθήκοντα φιλοξενίας, η Λίου Σιάο μερικές φορές ερχόταν στο σπίτι μου για να μιλήσουμε για το έργο με τους αδελφούς και τις αδελφές. Σκεφτόμουν ότι κάποτε ήμουν ακριβώς στην ίδια θέση με κείνη, αλλά τώρα μαγείρευα γι’ αυτούς, έπλενα τα πιάτα κάθε μέρα και καθάριζα. Πιο εξευτελιστικό δεν γινόταν! Μια μέρα χτύπησε το κουδούνι και όταν άνοιξα την πόρτα, είδα ότι ήταν η αδελφή Ουάνγκ Νταν. Αμέσως κοκκίνησα από ντροπή. Θυμήθηκα ότι στο παρελθόν εγώ ρύθμιζα πάντα το έργο της Ουάνγκ Νταν, αλλά τώρα εκείνη ρύθμιζε το έργο μου. Πόσο ντρεπόμουν έτσι που είχε γυρίσει η τύχη μου! Η Ουάνγκ Νταν είπε: «Τις επόμενες δύο ημέρες, θα πάρουμε τους αδελφούς και τις αδελφές που μένουν στο σπίτι σου και θα τους μεταφέρουμε σε άλλο σπίτι φιλοξενίας». Χάρηκα πολύ όταν το άκουσα αυτό: «Ετοιμάζονται να μου δώσουν κάποιο άλλο καθήκον να κάνω; Δεν με πειράζει να ποτίζω νεοφερμένους ή να κηρύττω το ευαγγέλιο, αρκεί να μην είναι καθήκον φιλοξενίας. Αν είμαι σε επαφή με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, όταν έρθει η ημέρα των εκλογών στην εκκλησία, θα έχω την ευκαιρία να θέσω υποψηφιότητα ως επικεφαλής ή διάκονος. Στο καθήκον της φιλοξενίας δεν υπάρχει καν η δυνατότητα να γίνεις γνωστός». Εκεί που ονειροπολούσα, η Ουάνγκ Νταν είπε: «Θα τους πάρουμε και θα τους αντικαταστήσουμε με άλλους αδελφούς και αδελφές». Απογοητεύτηκα πολύ όταν το άκουσα αυτό. «Πότε θα τελειώσει αυτό το καθήκον φιλοξενίας;» Αργότερα, είδα μια επιστολή από τους ανώτερους επικεφαλής. Έγραφε ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας ερευνούσε, έψαχνε και συλλάμβανε ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό, και ότι όλοι έπρεπε να έχουν τον νου τους στην ασφάλεια και στην προστασία των συμφερόντων της εκκλησίας. Πιο συγκεκριμένα, οι οικογένειες φιλοξενίας έπρεπε να διατηρούν ένα καλό περιβάλλον και να προστατεύουν τους αδελφούς και τις αδελφές τους. Όταν διάβασα την επιστολή, σκέφτηκα: «Οι συνθήκες που επικρατούν γίνονται όλο και πιο δύσκολες, και χρειαζόμαστε περισσότερες ασφαλείς οικογένειες φιλοξενίας. Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θα είναι εύκολο να αλλάξω καθήκοντα». Ήμουν συνεχώς απογοητευμένη και δυστυχισμένη εκείνη την περίοδο. Όταν στην καθημερινή ζωή οι αδελφές μου έκαναν ή έλεγαν κάτι που δεν μου άρεσε, δεν ήθελα ούτε να τις βλέπω, και θύμωνα και αντιδρούσα όταν έπρεπε να συμμαζέψω πολλά πράγματα την ώρα που καθάριζα. Ένιωθα σαν υπηρέτρια, επειδή έκανα όλη τη βρόμικη και κουραστική δουλειά, και καθώς τακτοποιούσα τα πράγματα μουτρωμένη, τα χτυπούσα κάνοντας πολύ θόρυβο. Δεν έδειχνα χαρούμενη ούτε όταν μιλούσα με τις αδελφές μου. Εκείνη την περίοδο, καταπίεζα όλες τις αδελφές, και η κατάστασή μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Δεν έκανα ούτε τις πνευματικές ασκήσεις τακτικά, και μερικές φορές επιδιδόμουν αλόγιστα στις απολαύσεις της σάρκας παίζοντας με το τηλέφωνό μου. Η αδελφή Λι Λου παρατήρησε ότι βρισκόμουν σε κακή κατάσταση και μου υπενθύμισε να διαβάσω περισσότερα από τα λόγια του Θεού, να μάθω περισσότερους ύμνους και να εξασκηθώ στη συγγραφή άρθρων, αλλά δεν την άκουσα. Μια μέρα, η Λι Λου επεσήμανε την κατάστασή μου και μου είπε ότι παρόλο που φαινομενικά έκανα το καθήκον μου, δεν έδειχνα προθυμία. Όταν άκουσα αυτά που είπε, αντέδρασα λίγο: «Περνάω τις μέρες μου μαγειρεύοντας για σας. Πώς δεν δείχνω προθυμία;» Στη συνέχεια, τα λόγια της έρχονταν διαρκώς στον νου μου. Εκείνο το βράδυ, στριφογύριζα στο κρεβάτι και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν μέσα μου: «Γιατί με επέκρινε η αδελφή μου; Ποια είναι η πρόθεση του Θεού;» Σκέφτηκα ότι βρισκόμουν σε κακή κατάστασή τελευταία, δεν έδινα προσοχή στο καθήκον μου και δεν έδειχνα αγάπη για τις αδελφές μου. Συχνά τις αγριοκοίταζα και τις καταπίεζα… Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο ένοχη ένιωθα και κατηγορούσα τον εαυτό μου. Προσευχήθηκα στον Θεό και Τον ικέτεψα να με καθοδηγήσει να καταλάβω τον εαυτό μου. Σκέφτηκα κάποια από τα λόγια του Θεού που είχα διαβάσει στο παρελθόν: «Όποιο κι αν είναι το καθήκον σου, μην κάνεις διάκριση μεταξύ μεγαλόπνοου και πιο ταπεινού. Ας υποθέσουμε πως λες: “Παρόλο που αυτή η εργασία είναι ανάθεση από τον Θεό και το έργο του οίκου του Θεού, αν το κάνω, οι άνθρωποι μπορεί να με περιφρονήσουν. Σε κάποιους άλλους ανατίθεται έργο που τους επιτρέπει να ξεχωρίσουν. Εμένα μου ανέθεσαν αυτήν την εργασία, η οποία δεν μου επιτρέπει να ξεχωρίσω, αλλά με αναγκάζει να αγωνίζομαι στα παρασκήνια. Είναι άδικο! Δεν θα κάνω αυτό το καθήκον. Το καθήκον μου πρέπει να με κάνει να ξεχωρίζω ενώπιον των άλλων και να μου επιτρέπει να κάνω όνομα —κι ακόμα κι αν δεν κάνω όνομα ή δεν ξεχωρίσω, πρέπει σε κάθε περίπτωση να ωφεληθώ απ’ αυτό και σωματικά να είμαι άνετα”. Είναι αποδεχτή αυτή η στάση; Όταν είσαι επιλεκτικός, δεν αποδέχεσαι πράγματα από τον Θεό· κάνεις επιλογές σύμφωνα με τις προτιμήσεις σου. Έτσι δεν αποδέχεσαι το καθήκον σου· έτσι το αρνείσαι, εκδηλώνεις την επαναστατικότητά σου ενάντια στον Θεό. Αυτή η επιλεκτικότητα νοθεύεται με τις ατομικές σου προτιμήσεις και επιθυμίες. Όταν λαμβάνεις υπόψη το δικό σου όφελος, τη δική σου υπόληψη και ούτω καθεξής, δεν έχεις στάση υποταγής προς το καθήκον σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Ο Θεός περιέγραφε ακριβώς την κατάστασή μου. Θυμήθηκα ότι όταν στο παρελθόν ήμουν επικεφαλής στην εκκλησία, ήθελα να δείχνω το πρόσωπό μου. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου με σέβονταν όπου κι αν πήγαινα, ήμουν χαρούμενη μέσα μου και είχα την ενέργεια να κάνω τα καθήκοντά μου. Ειδικά όταν εκλέχτηκα επικεφαλής περιφέρειας, ήμουν πανευτυχής και νόμιζα ότι είχα ξεχωρίσει από το πλήθος και είχα κλέψει την παράσταση. Έκανα με διπλάσια ενέργεια το καθήκον μου. Εκείνη την εποχή, δούλευα κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήταν χειμώνας και έκανε πολύ κρύο, αλλά ακόμα κι όταν έφτανα σπίτι μου στις 11 ή 12 τη νύχτα, εξακολουθούσα να είμαι χαρούμενη. Δεν κρύωνα και δεν ένιωθα κουρασμένη. Όταν, όμως, απαλλάχτηκα από το καθήκον μου και ο επικεφαλής κανόνισε να κάνω το καθήκον της φιλοξενίας, ένιωθα σαν παραδουλεύτρα που έκανε όλη τη σκληρή δουλειά και τις αγγαρείες, σαν να ήμουν παρακατιανή υπηρέτρια. Η καρδιά μου δεν μπορούσε να υποταχθεί, και περίμενα πώς και πώς τη μέρα που οι επικεφαλής θα μου ανέθεταν διαφορετικά καθήκοντα. Αργότερα, οι ανώτεροι επικεφαλής έστειλαν μια επιστολή, όπου έγραφαν ότι οι συνθήκες που επικρατούσαν γίνονταν όλο και πιο δύσκολες και ότι χρειαζόμασταν περισσότερες ασφαλείς οικογένειες φιλοξενίας. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν επρόκειτο να με μεταθέσουν στο άμεσο μέλλον, ένιωσα άσχημα και έκανα αρνητικές σκέψεις. Έκανα το καθήκον μου, αλλά κατά βάθος η καρδιά μου ήταν απρόθυμη. Επίσης, έριχνα βλέμματα γεμάτα κακία και πικρία στις αδελφές μου, και τις καταπίεζα. Με ποιον τρόπο υποτασσόμουν στον Θεό; Υποτασσόμουν υπό όρους και ανάλογα με τις δικές μου προτιμήσεις και ακαθαρσίες. Δεν ήταν γνήσια υποταγή στον Θεό αυτή. Υποτασσόμουν μόνο αν ήταν προς όφελός μου και κέρδιζα κάποιο κύρος, αλλά αν δεν κέρδιζα κάτι και δεν μπορούσα να προβάλλω τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να υποταχθώ. Αυτή η κατάσταση έπρεπε να αλλάξει, αλλιώς θα γινόταν πολύ επικίνδυνη.

Μια μέρα διάβασα τα λόγια του Θεού: «Στον οίκο του Θεού αναφέρεται συνέχεια η αποδοχή της ανάθεσης από τον Θεό και η σωστή εκτέλεση του καθήκοντος. Πώς προκύπτει το καθήκον; Σε γενικές γραμμές, προκύπτει ως αποτέλεσμα του έργου διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας· πιο συγκεκριμένα, καθώς ξεδιπλώνεται το έργο διαχείρισης του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους, εμφανίζεται ποικίλο έργο που απαιτεί από τους ανθρώπους να συνεργαστούν και να το ολοκληρώσουν. Αυτό έχει δημιουργήσει ευθύνες και αποστολές που πρέπει να εκπληρώσουν οι άνθρωποι, και αυτές οι ευθύνες και οι αποστολές είναι τα καθήκοντα που αναθέτει ο Θεός στους ανθρώπους. Στον οίκο του Θεού, οι εργασίες που απαιτούν τη συνεργασία των ανθρώπων είναι τα καθήκοντα που εκείνοι οφείλουν να εκτελέσουν. Μήπως υπάρχουν, λοιπόν, διαφορές μεταξύ καθηκόντων ως προς το ποιο είναι καλύτερο και ποιο χειρότερο, ποιο είναι μεγαλόπνοο και ποιο ταπεινό ή ποιο είναι σπουδαίο και ποιο ασήμαντο; Δεν υπάρχουν τέτοιες διαφορές· εφόσον κάτι έχει να κάνει με το έργο διαχείρισης του Θεού, και απαιτείται από τη διάδοση του ευαγγελίου του Θεού, τότε αποτελεί το καθήκον ενός ατόμου. Αυτή είναι η προέλευση και ο ορισμός του καθήκοντος. Χωρίς το έργο διαχείρισης του Θεού, οι άνθρωποι στη γη —όπως κι αν ζουν— θα είχαν καθήκοντα; Όχι. Τώρα το βλέπετε ξεκάθαρα. Με τι σχετίζεται το καθήκον κάποιου; (Σχετίζεται με το έργο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.) Σωστά. Υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ των καθηκόντων της ανθρωπότητας, των καθηκόντων των δημιουργημάτων και του έργου διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Μπορεί να ειπωθεί ότι χωρίς τη σωτηρία των ανθρώπων από τον Θεό και χωρίς το έργο διαχείρισης που έχει ξεκινήσει ο ενσαρκωμένος Θεός μεταξύ των ανθρώπων, οι άνθρωποι δεν θα είχαν καθήκοντα για τα οποία θα μιλούσαμε τώρα. Τα καθήκοντα προκύπτουν από το έργο του Θεού· αυτό απαιτεί Εκείνος από τους ανθρώπους. Από αυτήν την οπτική, το καθήκον είναι σημαντικό για κάθε άνθρωπο που ακολουθεί τον Θεό, έτσι δεν είναι; Είναι πολύ σημαντικό. Γενικά μιλώντας, συμμετέχεις στο έργο του σχεδίου διαχείρισης του Θεού· πιο συγκεκριμένα, συνεργάζεσαι με τις διαφόρων ειδών εργασίες του Θεού που απαιτούνται σε διάφορες χρονικές στιγμές και μεταξύ διάφορων ομάδων ανθρώπων. Όποιο κι αν είναι το καθήκον σου, πρόκειται για αποστολή που σου έχει αναθέσει ο Θεός. Κάποιες φορές μπορεί να απαιτείται από σένα να προσέξεις ή να φυλάξεις ένα σημαντικό αντικείμενο. Μπορεί αυτό να είναι ένα σχετικά ασήμαντο ζήτημα που μπορεί απλώς να θεωρηθεί ευθύνη σου, αλλά πρόκειται για εργασία που σου έχει αναθέσει ο Θεός· την έχεις αποδεχτεί από Εκείνον. Την αποδέχθηκες από τα χέρια του Θεού και είναι το καθήκον σου. Για να φτάσουμε στη ρίζα του ζητήματος, ο Θεός σού εμπιστεύεται το καθήκον σου. Αυτό περιλαμβάνει κυρίως τη διάδοση του ευαγγελίου, την κατάθεση μαρτυρίας, τη δημιουργία βίντεο, το να είσαι επικεφαλής ή εργάτης στην εκκλησία, ή μπορεί να αποτελεί ακόμα πιο επικίνδυνο και σημαντικό έργο. Όπως και να ’χει, εφόσον έχει να κάνει με το έργο του Θεού και το πόσο αναγκαίο είναι το έργο της διασποράς του ευαγγελίου, οι άνθρωποι θα πρέπει να το αποδεχθούν ως καθήκον απ’ τον Θεό. Το καθήκον, με ακόμα ευρύτερη έννοια, είναι η αποστολή του καθενός, μια ανάθεση που του εμπιστεύεται ο Θεός· πιο συγκεκριμένα, είναι η ευθύνη σου, η υποχρέωσή σου. Εφόσον πρόκειται για την αποστολή σου, μια ανάθεση που σου εμπιστεύεται ο Θεός, και πρόκειται για τη δική σου ευθύνη και υποχρέωση, η εκτέλεση του καθήκοντός σου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις προσωπικές σου υποθέσεις» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να κάνουν τα καθήκοντά τους και να σωθούν μόνο χάρη στο σχέδιο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, και ότι υπάρχουν πολλά καθήκοντα που πρέπει να γίνουν στον οίκο του Θεού. Κάποιοι ηγούνται της εκκλησίας, άλλοι κηρύττουν το ευαγγέλιο, άλλοι κάνουν το έργο των γενικών υποθέσεων και ούτω καθεξής. Ο Θεός δεν κάνει διάκριση μεταξύ καλύτερων και χειρότερων ή υψηλών και ταπεινών καθηκόντων. Ως δημιουργημένα όντα, πρέπει να υποταχθούμε στον Θεό ανεξάρτητα από το καθήκον που κάνουμε, είτε μπορούμε να προβάλλουμε τον εαυτό μας είτε όχι, και δεν πρέπει να επιλέγουμε με βάση τις δικές μας προτιμήσεις. Αντ’ αυτού, εγώ διαβάθμιζα τα καθήκοντα που προέρχονταν από τον Θεό, και πίστευα ότι ήταν πολύ αξιόλογο να είσαι επικεφαλής, γιατί όπου κι αν πηγαίνεις, σε σέβονται και σε ζηλεύουν. Είναι ακριβώς όπως τα ανώτερα στελέχη σε μια εταιρεία που περιβάλλονται από ανθρώπους που τους θαυμάζουν. Όταν, όμως, κάνεις καθήκοντα φιλοξενίας, μοχθείς σε κουραστικές, βρόμικες δουλειές και αγγαρείες, λες κι είσαι παραδουλεύτρα σ’ αυτόν τον κόσμο, υπηρέτρια, σε περιφρονούν. Γι’ αυτό, όταν ο επικεφαλής κανόνισε να κάνω το καθήκον της φιλοξενίας, σκέφτηκα ότι ήταν πολύ ντροπιαστικό και υποτιμητικό, και παραπονιόμουν καθώς έκανα το καθήκον μου. Στο τέλος, η κατάστασή μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, μέχρι που έφτασα να μην κάνω τακτικά τις πνευματικές ασκήσεις και να μην έχω όρεξη να γράψω άρθρα. Όλα αυτά προέρχονταν από τη λανθασμένη άποψή μου για το καθήκον μου. Έβλεπα τα πράγματα από τη σκοπιά ενός άπιστου και δεν θεωρούσα το καθήκον μου ως ευθύνη και υποχρέωσή μου. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να μπορεί ένα δημιουργημένο ον να κάνει το καθήκον του στο σχέδιο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή, και πρέπει να ευχαριστήσω τον Θεό που μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας αντιστέκεται μανιωδώς στον Θεό, και χρησιμοποιεί αδίστακτες μεθόδους για να διώξει και να συλλάβει χριστιανούς με σκοπό να αναστατώσει και να καταστρέψει το έργο του Θεού. Σε αυτό το αντίξοο περιβάλλον, είναι ευθύνη και υποχρέωσή μου να φιλοξενώ σωστά τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και να τους βοηθώ να κάνουν το καθήκον τους σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Εγώ, όμως, εξαρτιόμουν υπερβολικά από την υπερηφάνεια και τη θέση, και πίστευα λανθασμένα ότι οι άνθρωποι που κάνουν το καθήκον της φιλοξενίας δεν επιδιώκουν την αλήθεια, και ότι μόνο οι ηλικιωμένοι κάνουν αυτό το καθήκον. Αυτές ήταν αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες μου.

Αργότερα, είδα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού: «Ο άνθρωπος, που γεννήθηκε σε τόσο βρόμικη γη, έχει μολυνθεί από την κοινωνία σε πολύ μεγάλο βαθμό, έχει διαμορφωθεί από τη φεουδαρχική δεοντολογία και έχει λάβει την εκπαίδευση “ιδρυμάτων υψηλής μόρφωσης”. Ο οπισθοδρομικός τρόπος σκέψης, η διεφθαρμένη ηθική, η ευτελισμένη θεώρηση της ζωής, η ποταπή φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, η απολύτως ανάξια ύπαρξη, τα ευτελή έθιμα και η ευτελής καθημερινότητα, όλα εισβάλλουν βαθιά στην καρδιά του ανθρώπου και βλάπτουν και υπονομεύουν σοβαρά τη συνείδησή του. Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από τον Θεό και Του εναντιώνεται ακόμη περισσότερο. Ημέρα με την ημέρα, η διάθεση του ανθρώπου γίνεται όλο και πιο αδίστακτη και δεν υπάρχει ούτε ένας που πρόθυμα θα εγκαταλείψει το οτιδήποτε για τον Θεό, ούτε ένας που πρόθυμα θα υποταχθεί σ’ Εκείνον και, βέβαια, ούτε ένας που θα αναζητήσει πρόθυμα την εμφάνισή Του. Αντίθετα, ο άνθρωπος επιδιώκει την απόλαυση στο έπακρο υπό τη δύναμη του Σατανά, και διαφθείρει ασύστολα τη σάρκα του στον βούρκο. Ακόμη κι όταν ακούν την αλήθεια, εκείνοι που ζουν στο σκότος δεν έχουν καμία επιθυμία να την κάνουν πράξη και δεν έχουν την τάση να αναζητήσουν, ακόμη και όταν βλέπουν ότι ο Θεός έχει ήδη εμφανιστεί. Πώς θα μπορούσε μια τέτοια εξαχρειωμένη ανθρωπότητα να έχει οποιοδήποτε περιθώριο σωτηρίας; Πώς θα μπορούσε μια τέτοια παρηκμασμένη ανθρωπότητα να ζήσει στο φως;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να υποταχθώ στον Θεό κυρίως επειδή εξαρτιόμουν από σατανικές σκέψεις και απόψεις, όπως: «Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του όπου μένει, όπως ακριβώς μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετάει», «Οι άνθρωποι χρειάζονται την υπερηφάνειά τους, όπως ένα δέντρο χρειάζεται τον φλοιό του» και «Ο άνθρωπος αγωνίζεται να ανέβει προς τα πάνω· το νερό κυλάει προς τα κάτω». Είχα δώσει πολύ μεγάλη σημασία στην υπερηφάνεια και τη θέση μου. Θυμήθηκα την εποχή που δούλευα σε μια κρατική επιχείρηση και ένιωθα διαρκώς ότι ήμουν ανώτερη από τους άλλους. Περιφρονούσα τους ανθρώπους που εργάζονταν σε πλινθοποιεία, εργοτάξια ή μικρά εργοστάσια. Όταν άρχισα να πιστεύω στον Θεό, είχα ακριβώς την ίδια στάση. Πίστευα ότι είχε κύρος να είναι κανείς επικεφαλής, ενώ περιφρονούσα όσους έκαναν καθήκοντα φιλοξενίας ή γενικών υποθέσεων. Πίστευα ότι αυτά τα καθήκοντα σχετίζονταν απλώς με θελήματα και σωματική εργασία, ότι ήταν κατώτερα. Γι’ αυτό, όταν η Λίου Σιάο μού κανόνισε καθήκοντα φιλοξενίας, ένιωσα κατώτερη από τους άλλους και ήθελα να κρυφτώ όταν την είδα. Επίσης, ντράπηκα πολύ όταν η Ουάνγκ Νταν ήρθε να με δει για κάτι και τις ζήλευα που ήταν επικεφαλής, απολάμβαναν κύρος όπου κι αν πήγαιναν και κέρδιζαν την εκτίμηση των αδελφών τους. Πίστευα ότι δεν ήμουν στο ίδιο επίπεδο μ’ αυτές, επειδή έκανα το καθήκον της φιλοξενίας, και ένιωθα πολύ αμήχανα. Χάρηκα όταν άκουσα την Ουάνγκ Νταν να λέει ότι θα πάρει τους αδελφούς και τις αδελφές από το σπίτι μου, και ήλπιζα ότι μια μέρα θα επέβλεπα τις ομάδες των συναθροίσεων στην εκκλησία και θα έπαιρνα προαγωγή στο μέλλον. Αλλά μόλις άκουσα ότι έπρεπε να συνεχίσω το καθήκον της φιλοξενίας, η κατάστασή μου χειροτέρεψε, ήμουν αρνητική και τεμπέλιαζα στα καθήκοντά μου. Θυμήθηκα την εποχή που ήμουν επικεφαλής και απαλλάχτηκα από τα καθήκοντά μου επειδή επιδίωκα φήμη και θέση και συνεπώς, ακολουθούσα το λάθος μονοπάτι. Πλέον έκανα το καθήκον της φιλοξενίας, αλλά η παλιά μου φύση δεν είχε αλλάξει. Εξακολουθούσα να σκέφτομαι την υπερηφάνεια και τη θέση, και δεν μπορούσα να κάνω καλά το καθήκον μου. Συνειδητοποίησα ότι με είχαν αιχμαλωτίσει και με έλεγχαν οι παράλογες σκέψεις και απόψεις του Σατανά, και όταν έκανα το καθήκον μου, το μόνο που σκεφτόμουν κάθε φορά ήταν η υπερηφάνεια και η θέση μου. Δεν έδειχνα καθόλου υποταγή κι ακόμη λιγότερη αφοσίωση, και οι απόψεις μου για τους ανθρώπους και τα πράγματα έμοιαζαν με εκείνες των απίστων, δεν στηρίζονταν στα λόγια του Θεού. Όλα όσα είχα κάνει εχθρεύονταν την αλήθεια και αντιστέκονταν στον Θεό. Όταν το κατάλαβα αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν μπορώ να υποταχθώ στις ρυθμίσεις Σου επειδή προστατεύω την υπερηφάνεια και τη θέση μου. Δεν θέλω να ζω πλέον με σατανικές σκέψεις και απόψεις. Οδήγησέ με να δω τους ανθρώπους και τα πράγματα σύμφωνα με τα λόγια Σου και να υποταχθώ στις ρυθμίσεις Σου».

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Όσο βαθιά ή επιφανειακά κι αν κατανοούν την αλήθεια όσοι εκτελούν κάποιο καθήκον, ο πιο απλός τρόπος να κάνουν πράξη την είσοδο στην αλήθεια-πραγματικότητα είναι να σκέφτονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού σε όλες τις περιπτώσεις και να εγκαταλείψουν τις εγωιστικές τους επιθυμίες, τις προσωπικές τους προθέσεις και κίνητρα, την περηφάνια και τη θέση τους. Το ελάχιστο που οφείλει να κάνει κανείς είναι να βάλει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού πάνω απ’ όλα. Εάν κάποιος που εκτελεί ένα καθήκον δεν μπορεί να κάνει ούτε καν αυτό, τότε πώς μπορεί να πει κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος εκτελεί το καθήκον του; Δεν είναι εκτέλεση καθήκοντος αυτό. Πρέπει πρώτα να σκέφτεσαι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να νοιάζεσαι για τις προθέσεις Του και να λαμβάνεις υπόψη το έργο της εκκλησίας. Αυτά να τα έχεις ως προτεραιότητα· μόνο τότε μπορείς να σκεφτείς πόσο σταθερή είναι η θέση σου ή πώς σε βλέπουν οι άλλοι. Δεν νομίζετε ότι γίνεται λίγο πιο εύκολο όταν το διαχωρίζετε σε δύο στάδια και κάνετε ορισμένους συμβιβασμούς; Εάν ασκηθείς έτσι για λίγο, θα καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να ικανοποιήσεις τον Θεό. Επιπλέον, θα πρέπει να μπορείς να εκπληρώνεις τις ευθύνες σου, να εκτελείς τις υποχρεώσεις και το καθήκον σου, και να παραμερίζεις τις εγωιστικές σου επιθυμίες, προθέσεις και κίνητρα. Θα πρέπει να υπολογίζεις τις προθέσεις του Θεού και να δίνεις προτεραιότητα στα συμφέροντα του οίκου Του, στο έργο της εκκλησίας και στο καθήκον που έχεις να εκτελέσεις. Αφού το βιώσεις αυτό για λίγο, θα καταλάβεις ότι είναι καλή αυτή η συμπεριφορά. Αν συμπεριφέρεσαι έτσι, ζεις ανοιχτά και ειλικρινά, και δεν είσαι ευτελής ή ελεεινός· ζεις δίκαια και έντιμα και δεν είσαι ποταπός, ευτελής και άχρηστος. Θα καταλάβεις ότι έτσι πρέπει να ενεργεί κάποιος και αυτήν την εικόνα θα πρέπει να βιώνει. Η επιθυμία σου να ικανοποιήσεις τα προσωπικά σου συμφέροντα θα γίνεται σιγά σιγά όλο και μικρότερη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, ξαλάφρωσε η καρδιά μου. Όταν εκτελούμε τα καθήκοντά μας, πρέπει πρώτα να παραμερίζουμε τα προσωπικά μας συμφέροντα, την υπερηφάνεια και τη θέση. Ό,τι κι αν σκέφτονται οι άλλοι για μας, πρέπει να δίνουμε προτεραιότητα στο καθήκον μας και στα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο, ενεργούμε ενώπιον του Θεού και εκτελούμε το δικό μας καθήκον. Σήμερα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας χρησιμοποιεί κάθε δυνατό μέσο για να συλλάβει μανιωδώς τους πιστούς στον Θεό. Διαθέτει κάθε είδους εξοπλισμό επιτήρησης υψηλής τεχνολογίας, έχει εγκαταστήσει κάμερες υψηλής ευκρίνειας στους δρόμους και τα στενά, και έχει «φυτέψει» πληροφοριοδότες στις συνοικιακές επιτροπές και ανάμεσα στους ανθρώπους που λαμβάνουν ελάχιστα επιδόματα διαβίωσης για να ελέγχουν και να παρακολουθούν τους πιστούς στον Θεό. Η ασφάλεια πολλών οικογενειών φιλοξενίας κινδυνεύει, και δεν είναι εύκολο να βρει κανείς μια τέτοια οικογένεια. Εγώ δεν είμαι γνωστή ως πιστή και δεν κινδυνεύει η ασφάλειά μου, γι’ αυτό είναι σκόπιμο να κάνω το καθήκον της φιλοξενίας. Πρέπει να υποταχθώ στις ρυθμίσεις της εκκλησίας και να κάνω καλά το καθήκον της φιλοξενίας. Με αυτόν τον τρόπο, θα προστατεύσω, επίσης, τα συμφέροντα της εκκλησίας. Όταν κατανόησα την πρόθεση του Θεού, ήμουν πρόθυμη να παραμερίσω την υπερηφάνεια και τη θέση μου, να κάνω καλά το καθήκον της φιλοξενίας για να προστατεύσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και να τους προσφέρω ένα ασφαλές περιβάλλον για να κάνουν τα καθήκοντά τους. Αργότερα, όταν είχα χρόνο, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού, έκανα τις πνευματικές ασκήσεις και εξασκήθηκα στη συγγραφή άρθρων. Μέσα από αυτήν την άσκηση, η καρδιά μου ηρέμησε ακόμη περισσότερο. Ήμουν σε θέση να αποκομίσω αυτά τα οφέλη μόνο χάρη στην καθοδήγηση του Θεού. Δόξα τω Θεώ!