Από της Τζόου Χούι, Κίνα

Όταν ήμουν δεκαεφτά χρονών, ο πατέρας μου αρρώστησε και πέθανε. Λίγο αργότερα, η μητέρα μου έχασε την όρασή της. Για να μπορώ να φροντίσω τη μητέρα μου, έπρεπε να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια. Αφότου παντρεύτηκα, διαπίστωσα ότι η οικογένεια του συζύγου μου αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Ο σύζυγός μου δεν μου είχε πει ότι είχε πολλά χρέη, και συχνά έρχονταν σπίτι μας άνθρωποι που ζητούσαν να πληρωθούν. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, συχνά αναστέναζα κι έκλαιγα. Ένιωθα αβοήθητη και πονούσα πολύ. Λίγο αργότερα, ένας συγγενής μου μου κήρυξε το ευαγγέλιο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Είδα ότι ο Θεός εκφράζει την αλήθεια και επιτελεί το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Αυτή ήταν η σανίδα σωτηρίας μου· στηρίχθηκα στον Θεό και Του εμπιστεύθηκα όλες τις δυσκολίες της οικογένειάς μου. Σιγά σιγά, η κατάσταση κάπως βελτιώθηκε στο σπίτι μου, κι εγώ ευχαριστούσα κρυφά τον Θεό μέσα μου. Αργότερα, ο σύζυγός μου αρρώστησε και πέθανε. Ξοδέψαμε όλες τις οικονομίες μας και δεν μας βοήθησε φίλος ή συγγενής. Κατάλαβα ότι οι άνθρωποι είναι αναξιόπιστοι. Όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες στη ζωή, προσευχόμουν και στηριζόμουν στον Θεό, και είδα κάποιες από τις ευλογίες του Θεού. Η κόρη μου ήταν αδύναμη και φιλάσθενη όταν ήταν μικρή. Όταν, όμως, πέθανε ο σύζυγός μου, σταμάτησε ν’ αρρωσταίνει τόσο συχνά. Αλλά και η νευρασθένειά μου σιγά σιγά βελτιωνόταν. Άρχισα να παίρνω και το επίδομα ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, που προηγουμένως δεν μπορούσα να το εξασφαλίσω, επειδή δεν είχα χρήματα για να κάνω δώρα στους αξιωματούχους. Είδα το έλεος και την προστασία του Θεού, και Του ήμουν πολύ ευγνώμων. Βεβαιωνόμουν όλο και περισσότερο ότι ο Θεός είναι ο μόνος στον οποίο μπορούμε να βασιζόμαστε. Έτσι, απέκτησα μεγαλύτερο κίνητρο στην επιδίωξή μου. Σκεφτόμουν ότι, εφόσον έκανα σωστά το καθήκον μου, ο Θεός θα μας προστάτευε πάντα και ότι όλα θα πήγαιναν καλά για την οικογένειά μου, χωρίς συμφορές ή ατυχίες. Εκείνον τον καιρό, έβαζα τα δυνατά μου σε κάθε καθήκον που διευθετούσε για μένα η εκκλησία. Δεν έλεγα όχι, ακόμη κι αν έπρεπε να κινδυνέψω μεταφέροντας τα βιβλία με τα λόγια του Θεού. Μιλούσα συχνά στην κόρη μου για τις θαυμαστές πράξεις του Θεού και τη χάρη Του. Όποτε είχα χρόνο, της διάβαζα τα λόγια του Θεού. Αργότερα, η κόρη μου αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές της και να αφιερωθεί στο καθήκον της.

Μια μέρα, τον Απρίλιο του 2020, η κόρη μου γύρισε ξαφνικά από ένα άλλο μέρος όπου έκανε το καθήκον της και μου είπε ότι είχε ενοχλήσεις στην καρδιά της και έπρεπε να μείνει σπίτι μερικές μέρες να ξεκουραστεί. Στην αρχή, δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα: «Πάντα ήταν φιλάσθενη και κάποιες φορές, όταν είναι κουρασμένη, έχει αίσθημα παλμών. Λίγη ξεκούραση θέλει μόνο και θα είναι μια χαρά». Λίγες μέρες αργότερα, η κόρη μου ήταν λίγο καλύτερα και πήγε να κάνει το καθήκον της. Σύντομα, όμως, ξαναγύρισε πίσω. Είπε ότι, κάποιες φορές, όταν πήγαινε να κάνει τα καθήκοντά της και είχε μόλις φτάσει στο σπίτι της φιλοξενίας, της κοβόταν η ανάσα και ολόκληρο το σώμα της τιναζόταν. Την πήγα στο νοσοκομείο για τσεκάπ, και ο γιατρός είπε ότι είχε συγγενή καρδιοπάθεια. Δεν υπάρχουν ειδικά φάρμακα γι’ αυτήν την πάθηση και μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο συμπτωματικά. Ο γιατρός είπε, επίσης, ότι, αν δεν είχε συχνές κρίσεις, η κατάστασή της θα παρέμενε σχετικά σταθερή. Αν, όμως, συνέχιζε να έχει κρίσεις, ο οργανισμός της θα μπορούσε εύκολα να καταπονηθεί σοβαρά και, αν χειροτέρευε πολύ, θα χρειαζόταν εγχείρηση. Ακούγοντας πόσο σοβαρή ήταν η πάθηση της κόρης μου, μου κόπηκαν τα ήπατα και ένιωσα πάρα πολύ άσχημα. «Πώς είναι δυνατόν η πάθηση του παιδιού μου να είναι τόσο σοβαρή; Γιατί δεν την προστάτεψε ο Θεός; Ούτε τριάντα χρονών δεν είναι ακόμα! Κι αν συνεχίσει ν’ αρρωσταίνει; Δεν θα καταρρεύσει ο οργανισμός της;» Τα νεύρα μου ήταν διαρκώς τεντωμένα, καθώς φοβόμουν ότι η κατάσταση της κόρης μου θα χειροτέρευε διαρκώς. Προσευχόμουν συχνά στον Θεό για να Του εμπιστευθώ την αρρώστια της κόρης μου. Σκέφτηκα ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και, εφόσον είχαμε πίστη σ’ Εκείνον και αντλούσαμε τα απαραίτητα διδάγματα από αυτήν την περίσταση, η αρρώστια της θα βελτιωνόταν. Μια φορά, είχαμε πάει με την κόρη μου σε μια συνάθροιση και, μόλις φτάσαμε στο σπίτι της φιλοξενίας, είχε ένα επεισόδιο. Έτρεμε ολόκληρη, βαριανάσαινε και το πρόσωπό της είχε γίνει κατακόκκινο. Της είχε κοπεί η ανάσα και φαινόταν ότι μπορεί να πέθαινε. Ράγισε η καρδιά μου βλέποντας την κόρη μου σ’ αυτήν την κατάσταση και τα παράπονα ξεχύθηκαν από την καρδιά μου: «Η κόρη μου εγκατέλειψε τις σπουδές της για να κάνει τα καθήκοντά της με πλήρη απασχόληση. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να έχει μια τόσο σοβαρή αρρώστια; Θα βασανίζεται όλη της τη ζωή από αυτήν την πάθηση; Κι αν αυτά τα επεισόδια συνεχιστούν και δεν αντέξει; Αν φύγει η κόρη μου, πώς θα ζήσω μόνη μου; Ο Θεός υποτίθεται ότι αγαπάει και ελεεί τους ανθρώπους· γιατί, λοιπόν, δεν μας προστατεύει;» Ένιωθα καταπίεση και πόνο μέσα μου μ’ αυτές τις σκέψεις, και κάποιες φορές έκλαιγα κρυφά τα βράδια. Βυθίστηκα στην αρνητικότητα και τα παράπονα, σταμάτησα να κάνω με την καρδιά μου τα καθήκοντά μου και άφησα το μεγαλύτερο τμήμα του έργου να το κάνει η συνεργάτιδά μου. Έριχνα μια βιαστική ματιά σε ό,τι διάβαζα όταν έτρωγα και έπινα τα λόγια του Θεού, ενεργούσα μηχανικά όταν προσευχόμουν και έγινα απόμακρη στη σχέση μου με τον Θεό. Η κόρη μου με είδε έτσι και μου είπε: «Μαμά, αυτή η αρρώστια είναι κάτι που πρέπει να βιώσω. Βλέπω ότι έχεις βυθιστεί στην αρνητικότητα και τα παράπονα, καθώς και ότι έχεις σηκώσει ένα τείχος ανάμεσα στην καρδιά σου και τον Θεό. Πρέπει να βρεις κάποια λόγια του Θεού για να το διορθώσεις αυτό». Συνειδητοποίησα κι εγώ ότι η κατάστασή μου ήταν λανθασμένη, κι έτσι προσευχήθηκα στον Θεό και εξέφρασα τα αισθήματά μου: «Θεέ μου, υποφέρω πολύ τώρα. Ανησυχώ ότι η κατάσταση του παιδιού μου δεν θα καλυτερεύσει, αλλά θα χειροτερεύει συνέχεια. Τι να κάνω αν το παιδί μου τελικά δεν αντέξει; Ξέρω ότι Εσύ έχεις επιτρέψει την αρρώστια του παιδιού μου, αλλά δεν κατανοώ την πρόθεσή Σου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με ώστε να αντλήσω διδάγματα και βοήθησέ με να βγω απ’ αυτόν τον πόνο».

Ένα πρωί, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Συχνά, πολλοί άνθρωποι αρρωσταίνουν, και όσο κι αν προσεύχονται στον Θεό, δεν γίνονται καλά. Άσχετα από το πόσο πολύ θέλουν να απαλλαχθούν από την ασθένειά τους, δεν τα καταφέρνουν. Κάποιες φορές, μπορεί ακόμα και να βρεθούν σε καταστάσεις που απειλούν την ίδια τους τη ζωή και να αναγκαστούν να τις αντιμετωπίσουν κατά μέτωπο. Στην πραγματικότητα, αν κάποιος έχει στ’ αλήθεια πίστη στον Θεό μέσα στην καρδιά του, θα πρέπει πάνω από όλα να γνωρίζει ότι η διάρκεια της ζωής κάθε ανθρώπου εναπόκειται στα χέρια του Θεού. Το πότε θα γεννηθεί και το πότε θα πεθάνει κάποιος είναι προκαθορισμένο από τον Θεό. Όταν ο Θεός δίνει στους ανθρώπους κάποια ασθένεια, υπάρχει πάντα κάποιος λόγος —υπάρχει κάποια σημασία. Αυτό που νιώθουν είναι ασθένεια, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό που τους έχει δοθεί είναι χάρη, όχι ασθένεια. Οι άνθρωποι πρέπει αρχικά να αναγνωρίσουν αυτό το γεγονός και να βεβαιωθούν γι’ αυτό, και στη συνέχεια να το λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν τους. Όταν οι άνθρωποι υποφέρουν από κάποια ασθένεια, μπορούν να έρχονται συχνά ενώπιον του Θεού και να φροντίζουν να κάνουν όσα πρέπει, με σύνεση και προσοχή, καθώς και να μεταχειρίζονται τα καθήκοντά τους με μεγαλύτερη προσοχή και επιμέλεια από τους άλλους. Για τους ανθρώπους, αυτό είναι προστασία και όχι κάποιου είδους δεσμά. Αυτή είναι μια κάπως παθητική προσέγγιση. Μην ξεχνάμε πως η διάρκεια ζωής κάθε ανθρώπου είναι προκαθορισμένη από τον Θεό. Μια ασθένεια ενδέχεται από ιατρικής άποψης να βρίσκεται σε τελικό στάδιο. Αν όμως στα μάτια του Θεού, η ζωή σου πρέπει να συνεχιστεί και δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα σου, τότε δεν θα μπορούσες να πεθάνεις ακόμη κι αν το ήθελες. Αν έχεις κάποια ανάθεση από τον Θεό, και η αποστολή σου δεν έχει ολοκληρωθεί, τότε δεν πρόκειται να πεθάνεις, ακόμη και αν αρρωστήσεις από μια ασθένεια που υποτίθεται πως είναι θανάσιμη. Ο Θεός δεν θα σε πάρει ακόμη. Ακόμη κι αν δεν προσεύχεσαι και δεν αναζητάς την αλήθεια ούτε φροντίζεις να κάνεις κάτι για την ασθένειά σου, ή ακόμη κι αν καθυστερήσει η θεραπεία σου, δεν πρόκειται να πεθάνεις. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για όσους έχουν κάποια σημαντική ανάθεση από τον Θεό. Όσο η αποστολή τους δεν έχει ολοκληρωθεί, άσχετα από την ασθένεια που θα τους πλήξει, δεν θα πεθάνουν αμέσως· θα ζήσουν μέχρι την τελευταία στιγμή της ολοκλήρωσης της αποστολής τους. Έχεις τέτοια πίστη;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα μεγάλη ηρεμία και η καρδιά μου γαλήνεψε πολύ. Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου έχουν προκαθοριστεί από τον Θεό. Δεν είχε νόημα ν’ ανησυχώ. Αν η κόρη μου δεν είχε ολοκληρώσει την αποστολή της, τότε, ακόμη κι αν προσβαλλόταν από μια θανατηφόρα νόσο, δεν θα πέθαινε. Και αν είχε ολοκληρώσει την αποστολή της, όταν ερχόταν η ώρα της, δεν θα μπορούσα να την κρατήσω. Σκέφτηκα τον σύζυγο και τον πατέρα μου, που και οι δύο ήταν καλά στην υγεία τους, αλλά ξαφνικά αρρώστησαν και λίγο καιρό μετά πέθαναν. Από την άλλη, η πεθερά μου ήταν συνέχεια άρρωστη, αλλά ζούσε ακόμα και είχε περάσει πια τα ογδόντα. Το πότε θα πεθάνει κανείς δεν έχει σχέση με το αν είναι άρρωστος. Εξαρτάται από την κυριαρχία του Θεού και τα όσα Εκείνος ορίζει. Έπρεπε να δω τα πράγματα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, να αναζητήσω την αλήθεια και να αντλήσω διδάγματα από αυτήν την κατάσταση.

Αργότερα, επιζήτησα να καταλάβω γιατί είχα βρεθεί αντιμέτωπη με μια τέτοια κατάσταση. Βρήκα τις «Αρχές της βίωσης των δοκιμασιών και του εξευγενισμού» και είδα το ακόλουθο χωρίο των λόγων του Θεού: «Αυτό που επιζητούν οι άνθρωποι κατά την πίστη τους στον Θεό είναι να αποκτήσουν ευλογίες για το μέλλον· αυτός είναι ο σκοπός της πίστης τους. Όλοι έχουν αυτήν την πρόθεση και αυτήν την ελπίδα, αλλά το πρόβλημα της διαφθοράς στη φύση τους πρέπει να επιλυθεί μέσω δοκιμασιών και εξευγενισμού. Συγκεκριμένα, πρέπει να εξευγενιστείς σε όποιες πτυχές δεν εξαγνιστείς και σε όποιες αποκαλύπτεις διαφθορά —αυτό είναι το σχέδιο του Θεού. Ο Θεός δημιουργεί για σένα ένα περιβάλλον και σε αναγκάζει να εξευγενιστείς μέσα σ’ αυτό, έτσι ώστε να μπορείς να γνωρίσεις τη δική σου διαφθορά. Τελικά, φτάνεις στο σημείο που θα προτιμούσες να πεθάνεις προκειμένου να εγκαταλείψεις τις μηχανορραφίες και τις επιθυμίες σου, και να υποταχθείς στην κυριαρχία και στα σχέδια του Θεού. Επομένως, αν οι άνθρωποι δεν εξευγενίζονται για αρκετά χρόνια, αν δεν υποφέρουν σε κάποιον βαθμό, δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαλλαχθούν από τους περιορισμούς της διαφθοράς της σάρκας στη σκέψη και στην καρδιά τους. Συγκεκριμένα, οι άνθρωποι θα πρέπει να υποφέρουν στις πτυχές στις οποίες εξακολουθούν να περιορίζονται από τη σατανική τους φύσης, και στις πτυχές στις οποίες διατηρούν ακόμα δικές τους επιθυμίες και δικές τους απαιτήσεις. Μόνο μέσα από τα βάσανα μπορεί να πάρει κανείς μαθήματα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι σε θέση να αποκτήσει την αλήθεια και να κατανοήσει τις προθέσεις του Θεού. Μάλιστα, κατανοεί κανείς πολλές αλήθειες βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τις προθέσεις του Θεού, να αναγνωρίσει την παντοδυναμία και τη σοφία Του, ή να εκτιμήσει τη δίκαιη διάθεσή Του σε ένα άνετο και χαλαρό περιβάλλον, ή όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Αυτό θα ήταν αδύνατον!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατανόησα λίγο καλύτερα την πρόθεσή Του. Η πίστη των ανθρώπων εμπεριέχει πάρα πολλά ακάθαρτα στοιχεία, τα οποία πρέπει να αποκαλυφθούν μέσα από δοκιμασίες και εξευγενισμό. Μόνο μέσα από τον εξευγενισμό μπορεί ο άνθρωπος να δείξει το πραγματικό του ανάστημα, και μόνο τότε μπορεί να γνωρίσει τη διαφθορά του. Στο παρελθόν, μπορούσα να απαρνιέμαι πράγματα, να δαπανώ εαυτόν και να κάνω το καθήκον μου. Δεν απέφευγα ούτε καν το επικίνδυνο καθήκον της μεταφοράς των βιβλίων με τα λόγια του Θεού, ενώ έφερα και το παιδί μου ενώπιον του Θεού. Έτσι, πίστευα ότι τα πήγαινα πολύ καλά στην επιδίωξή μου. Θεωρούσα ότι ο Θεός θα έβλεπε τις θυσίες μου και όσα είχα δαπανήσει, και σίγουρα θα συνέχιζε να μας ελεεί, να μας προσέχει και να μας προστατεύει. Όταν, όμως, η κόρη μου νόσησε με καρδιοπάθεια, η οποία συνέχεια υποτροπίαζε, με αποτέλεσμα η υγεία της να γίνει εύθραυστη, δεν μπορούσα να δω τη φροντίδα και την προστασία του Θεού, και αποκαλύφθηκε το πραγματικό ανάστημά μου. Έγινα αρνητική και γέμισα πικρία. Έφτασα μέχρι του σημείου να διαφωνήσω με τον Θεό, αναφέροντας τις θυσίες μου και τα όσα είχα δαπανήσει στο παρελθόν, και σταμάτησα να κάνω το καθήκον μου με την καρδιά μου. Είδα ότι η πίστη μου στον Θεό δεν ήταν παρά η επιθυμία μου να αποκτήσω χάρη και οφέλη από Εκείνον, και ότι δεν ήμουν όντως ένας άνθρωπος που πίστευε ειλικρινά στον Θεό και επιδίωκε την αλήθεια. Τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι στην αρρώστια της κόρης μου υπήρχαν οι φιλόπονες προσπάθειες του Θεού, και ότι ο Θεός είχε διευθετήσει αυτές τις συνθήκες για να εξαγνίσει και να αλλάξει τη διαφθορά και τα ακάθαρτα στοιχεία που υπήρχαν μέσα μου. Δεν γινόταν να συνεχίσω να είμαι αρνητική και εχθρική. Έπρεπε να στραφώ στα λόγια του Θεού για να εξαλείψω τις εσφαλμένες προθέσεις και απόψεις της πίστης μου. Αφότου κατανόησα την πρόθεση του Θεού, μπόρεσα να υποταχθώ κάπως, και υποχώρησε ο πόνος στην καρδιά μου.

Ύστερα, διάβασα άλλα δύο χωρία των λόγων του Θεού: «Αυτό που επιδιώκεις είναι να είσαι σε θέση να κερδίσεις την ειρήνη αφού πιστέψεις στον Θεό, για να είναι τα παιδιά σου απαλλαγμένα από ασθένειες, για να έχει ο σύζυγός σου μια καλή δουλειά, για να βρει ο γιος σου μια καλή σύζυγο, για να βρει η κόρη σου έναν αξιοπρεπή σύζυγο, για να οργώνουν τα βοοειδή και τα άλογά σου καλά τη γη, για μια χρονιά καλού καιρού για τις καλλιέργειές σου. Αυτό επιδιώκεις. Η επιδίωξή σου είναι μόνο να ζεις με άνεση, για να μην συμβούν ατυχήματα στην οικογένειά σου, για να σε προσπεράσουν οι άνεμοι, για να μην αγγίξουν τα χαλίκια το πρόσωπό σου, για να μην πλημμυρίσει η σοδειά της οικογένειάς σου, για να μην επηρεαστείς από οποιαδήποτε καταστροφή, για να ζήσεις στην αγκαλιά του Θεού, να ζήσεις σε μια άνετη φωλιά. Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι; Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο να επιδιώξεις. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να αντικρίσεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να βιώνεις με τέτοιον τρόπο, θα αποκτήσεις τίποτα; Η αληθινή οδός σού έχει δοθεί, αλλά κατά πόσο μπορείς να την κερδίσεις τελικά εξαρτάται από την προσωπική σου επιδίωξη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). «Κάποιοι άνθρωποι γεμίζουν σθένος όταν βλέπουν πως η πίστη στον Θεό θα τους αποφέρει ευλογίες, ωστόσο χάνουν πάσα ενέργεια τη στιγμή που βλέπουν πως πρέπει να υποστούν εξευγενισμούς. Είναι αυτό πίστη στον Θεό; Εν τέλει, πρέπει να επιτύχεις ολοκληρωμένη και απόλυτη υποταγή ενώπιον του Θεού στην πίστη σου. Πιστεύεις στον Θεό αλλά εξακολουθείς να έχεις απαιτήσεις απ’ Αυτόν, έχεις πολλές θρησκευτικές αντιλήψεις που δεν μπορείς να αφήσεις πίσω, προσωπικά συμφέροντα που δεν μπορείς να αποχωριστείς, και παρόλα αυτά εξακολουθείς να αναζητάς ευλογίες της σάρκας και θέλεις ο Θεός να σώσει τη σάρκα σου, να σώσει την ψυχή σου —όλα αυτά είναι συμπεριφορές ανθρώπων που έχουν εσφαλμένη οπτική. Παρόλο που οι άνθρωποι με θρησκευτικές πεποιθήσεις έχουν πίστη στον Θεό, δεν επιδιώκουν αλλαγή διάθεσης και δεν επιδιώκουν να γνωρίσουν τον Θεό, αλλά αντιθέτως, επιζητούν μόνο τα συμφέροντα της σάρκας τους. Πολλοί ανάμεσά σας έχουν πίστη που εμπίπτει στην κατηγορία των θρησκευτικών πεποιθήσεων· αυτή δεν συνιστά αληθινή πίστη στον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Αυτό που περιέγραφε ο Θεός ήταν η κατάστασή μου ακριβώς. Πίστεψα στον Θεό όταν ήμουν αβοήθητη και πονούσα, και είδα τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού. Έτσι, θεωρούσα ότι ο Θεός ήταν ο μόνος στον οποίο μπορούσα να βασίζομαι για να με βοηθάει και να απαλύνει τις δυσκολίες μου. Ιδίως αφότου πέθανε ο σύζυγός μου κι έμεινα μόνη με την κόρη μου, θεωρούσα ακόμη περισσότερο ότι ο Θεός ήταν η τελευταία ελπίδα μου. Θεωρούσα ότι, εφόσον πιστεύαμε ειλικρινά στον Θεό και κάναμε σωστά τα καθήκοντά μας, ο Θεός θα μας προστάτευε και θα μας κρατούσε ασφαλείς. Με αυτές τις αντιλήψεις πίστευα στον Θεό. Έτσι, όσο ο Θεός μάς πρόσεχε και μας προστάτευε, και δεν είχαμε καμία ατυχία, ήμουν διατεθειμένη να απαρνούμαι και να δαπανώ τον εαυτό μου, και είχα κίνητρο να κάνω τα καθήκοντά μου. Όταν είδα ότι η καρδιοπάθεια της κόρης μου χειροτέρευε και ο Θεός δεν την έκανε καλά, αποθαρρύνθηκα και απογοητεύτηκα, και η στάση μου άλλαξε άρδην. Βγήκαν στην επιφάνεια τα παράπονα και η αρνητικότητά μου, ενώ έφτασα και στο σημείο να αναφέρω τις θυσίες μου και τα όσα είχα δαπανήσει σε μια προσπάθεια να διαφωνήσω με τον Θεό, θεωρώντας ότι ο Θεός δεν έπρεπε να μας φέρεται έτσι. Δεν ήθελα πια να κάνω τα καθήκοντά μου με όλη μου την καρδιά. Έγινα αρνητική και εχθρική απέναντι στον Θεό. Μόνο τότε κατάλαβα ότι, μέχρι εκείνο το σημείο, πίστευα στον Θεό μόνο και μόνο για να Τον χρησιμοποιήσω για να επιλύσω τις δυσκολίες μου, καθώς και για να μας προσέχει, να μας προστατεύει και να μας χαρίσει μια γαλήνια ζωή. Τόσα χρόνια, οι θυσίες μου και τα όσα είχα δαπανήσει δεν ήταν καθόλου ειλικρινή. Ήμουν γεμάτη παράλογες απαιτήσεις και υπερβολικές επιθυμίες απέναντι στον Θεό. Προσπαθούσα να παζαρέψω με τον Θεό, να Τον εξαπατήσω. Πραγματικά δεν είχα καθόλου λογική! Όταν μόλις είχα αρχίσει να πιστεύω στον Θεό, είχα μικρό ανάστημα, και ο Θεός μάς έδωσε κάποια χάρη λόγω του ελέους Του. Αυτή ήταν ήδη η ιδιαίτερη χάρη του Θεού, αλλά η απληστία μου δεν ικανοποιούνταν ποτέ. Ήθελα ο Θεός να μου δίνει συνέχεια χάρη και, όταν δεν μπορούσα να δω τη χάρη του Θεού, γινόμουν εχθρική απέναντί Του. Πραγματικά, δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση! Είχα αποδεχθεί το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, διάβαζα κάθε μέρα τα λόγια του Θεού και, από την άποψη του δόγματος, καταλάβαινα ότι ο Θεός κάνει το έργο της κρίσης και του εξαγνισμού του ανθρώπου, όμως οι απόψεις μου για την πίστη παρέμεναν κολλημένες στην Εποχή της Χάριτος. Ήθελα μόνο να απαιτώ συνέχεια χάρη και ευλογίες από τον Θεό. Δεν διέφερα από εκείνα τα μέλη της θρησκευτικής κοινότητας που απλώς τρώνε εκ των άρτων και χορταίνουν. Ήμουν μια δύσπιστη που απλώς πίστευε στη θρησκεία. Αν συνέχιζα να πιστεύω έτσι, δεν θα αποκτούσα ποτέ την αλήθεια και η διάθεσή μου δεν θα άλλαζε. Αν δεν μετανοούσα, δεν θα σωζόμουν ποτέ.

Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και απέκτησα αγνή κατανόηση για την αγάπη του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι άνθρωποι πρέπει να εξετάζουν συχνά οτιδήποτε βρίσκεται στην καρδιά τους και είναι ασύμβατο με τον Θεό ή αποτελεί παρανόηση γι’ Αυτόν. Πώς προκύπτουν οι παρανοήσεις; Γιατί παρανοούν οι άνθρωποι τον Θεό; (Επειδή επηρεάζεται το συμφέρον τους.) Μόλις δουν τα γεγονότα σχετικά με την εξορία των Ιουδαίων από την Ιουδαία, πληγώνονται και λένε: “Στην αρχή, ο Θεός αγαπούσε πάρα πολύ τους Ισραηλίτες. Τους οδήγησε στην έξοδο απ’ την Αίγυπτο και τους πέρασε απ’ την Ερυθρά Θάλασσα, τους έδωσε μάννα εξ ουρανού και νερό πηγής για να πιουν, μετά τους έδωσε αυτοπροσώπως νόμους για να τους καθοδηγήσει και τους δίδαξε πώς να ζουν. Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο ξεχείλιζε· ήταν τόσο ευλογημένοι όσοι ζούσαν τότε! Πώς είναι δυνατόν να έκανε στροφή 180 μοιρών η στάση του Θεού απέναντί τους μέσα σε μια στιγμή; Πού πήγε όλη Του η αγάπη;” Οι άνθρωποι δεν μπορούν να το ξεπεράσουν αυτό λόγω των συναισθημάτων τους και αρχίζουν να αμφιβάλλουν και να λένε: “Είναι ή δεν είναι αγάπη ο Θεός; Γιατί δεν βλέπουμε πια την αρχική Του στάση απέναντι στους Ισραηλίτες; Η αγάπη Του έχει εξαφανιστεί και δεν έχει αφήσει ίχνος. Έχει καθόλου αγάπη;” Από εδώ ξεκινάει η παρανόηση των ανθρώπων. Μέσα σε ποιο πλαίσιο διαμορφώνουν παρανοήσεις; Μήπως αυτό γίνεται επειδή οι πράξεις του Θεού δεν είναι συμβατές με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους; Αυτό κάνει τους ανθρώπους να παρανοούν τον Θεό; Δεν Τον παρανοούν επειδή περιορίζουν τον ορισμό της αγάπης Του; Πιστεύουν το εξής: “Ο Θεός είναι αγάπη. Άρα, θα πρέπει να προσέχει και να προστατεύει τους ανθρώπους, και να τους περιβάλλει με χάρη και ευλογίες. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού! Όταν ο Θεός αγαπάει έτσι τους ανθρώπους, μου αρέσει. Είδα πολύ καλά πόσο πολύ τους αγαπούσε όταν τους οδήγησε να διασχίσουν την Ερυθρά Θάλασσα. Οι άνθρωποι τότε ήταν τόσο ευλογημένοι! Μακάρι να ήμουν ένας απ’ αυτούς”. Όταν είσαι ερωτευμένος με αυτήν την ιστορία, τότε αντιμετωπίζεις την αγάπη που φανέρωσε ο Θεός εκείνη τη στιγμή ως την ύψιστη αλήθεια και ως το μοναδικό πράγμα που δείχνει την ουσία Του. Περιορίζεις τον ορισμό Του μέσα σου και αντιμετωπίζεις όλα όσα Εκείνος έκανε τότε ως την ύψιστη αλήθεια. Νομίζεις ότι αυτή είναι η πιο αξιαγάπητη πλευρά Του, και αυτή που κάνει περισσότερο τους ανθρώπους να Τον σέβονται και να Τον φοβούνται, καθώς και ότι αυτή είναι η αγάπη του Θεού. Στην πραγματικότητα, οι πράξεις του Θεού ήταν από μόνες τους θετικές, αλλά οι περιορισμένοι ορισμοί σου τις έκαναν στο μυαλό σου αντιλήψεις και βάση πάνω στην οποία ορίζεις τον Θεό. Σε κάνουν να παρανοείς την αγάπη του Θεού, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο σ’ αυτήν εκτός από έλεος, φροντίδα, προστασία, καθοδήγηση, χάρη και ευλογίες —λες και μόνο αυτά είναι η αγάπη του Θεού. Γιατί εκτιμάς τόσο πολύ αυτές τις πτυχές της αγάπης; Μήπως επειδή συνδέονται με το συμφέρον σου; (Ναι, έτσι είναι.) Με ποια ιδιοτελή συμφέροντα συνδέονται; (Με τις απολαύσεις της σάρκας και με μια άνετη ζωή.) Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, θέλουν να αποκτήσουν από Αυτόν μόνο τα συγκεκριμένα πράγματα, αλλά όχι άλλα. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να σκέφτονται την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες, τον εξευγενισμό, τις κακουχίες για τον Θεό, το να εγκαταλείπουν πράγματα και να δαπανούν τον εαυτό τους ή ακόμη και να θυσιάζουν την ίδια τους τη ζωή. Θέλουν απλώς να απολαμβάνουν την αγάπη, τη φροντίδα, την προστασία και την καθοδήγηση του Θεού, και γι’ αυτό ορίζουν την αγάπη Του ως το μοναδικό χαρακτηριστικό της ουσίας Του και ως τη μοναδική ουσία Του. Αυτά που έκανε ο Θεός όταν οδήγησε τους Ισραηλίτες να διασχίσουν την Ερυθρά Θάλασσα δεν αποτέλεσαν την πηγή των αντιλήψεων των ανθρώπων; (Ναι.) Αυτό διαμόρφωσε ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο σχημάτισαν αντιλήψεις για τον Θεό. Αν σχημάτισαν αντιλήψεις για τον Θεό, τότε μπορούν να καταλάβουν αληθινά το έργο και τη διάθεση του Θεού; Είναι προφανές ότι όχι μόνο δεν θα τα καταλάβουν, αλλά θα τα παρερμηνεύσουν και θα σχηματίσουν αντιλήψεις γι’ αυτά. Αυτό αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος έχει πολύ περιορισμένη κατανόηση και αυτή η κατανόηση δεν είναι αληθινή, γιατί δεν είναι η αλήθεια, αλλά αντίθετα ένα είδος αγάπης και κατανόησης που οι άνθρωποι αναλύουν και ερμηνεύουν για τον Θεό με βάση τις δικές τους αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες, και εγωιστικές επιθυμίες· δεν είναι συμβατή με την αληθινή ουσία του Θεού. Με ποιους άλλους τρόπους αγαπάει ο Θεός τους ανθρώπους εκτός από το να τους παρέχει έλεος, σωτηρία, φροντίδα, προστασία και να ακούει τις προσευχές τους; (Με τη συμμόρφωση, την πειθαρχία, το κλάδεμα, την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό.) Σωστά. Ο Θεός δείχνει την αγάπη Του με πολλούς τρόπους: με την πάταξη, την πειθαρχία, τη μομφή, την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες, τον εξευγενισμό και ούτω καθεξής. Όλα αυτά αποτελούν πτυχές της αγάπης του Θεού. Μόνο αυτή η οπτική είναι ολοκληρωμένη και σύμφωνη με την αλήθεια. Αν το καταλάβεις αυτό, όταν εξετάζεις τον εαυτό σου και συνειδητοποιείς ότι έχεις παρανοήσεις για τον Θεό, δεν μπορείς τότε να αναγνωρίσεις τις στρεβλώσεις σου και να αναλογιστείς σωστά ποιο ήταν το λάθος σου; Αυτό δεν μπορεί να σε βοηθήσει να διορθώσεις τις παρανοήσεις σου για τον Θεό; (Ναι, μπορεί.) Για να το πετύχεις αυτό, πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια. Εφόσον οι άνθρωποι αναζητούν την αλήθεια, μπορούν να εξαλείψουν τις παρανοήσεις τους για τον Θεό, και μόλις τις εξαλείψουν, μπορούν να υποταχθούν σε όλες Του τις ρυθμίσεις» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο μέσω της κατανόησης της αλήθειας μπορεί κανείς να γνωρίσει τις πράξεις του Θεού). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα επιτέλους ότι ο λόγος που είχα τόσο έντονη αντίδραση στην αρρώστια του παιδιού μου, τόση αρνητικότητα και τόσο πόνο, ήταν ότι είχα οριοθετήσει την αγάπη του Θεού. Όταν ήμουν αβοήθητη, προσευχήθηκα στον Θεό και είδα τη φροντίδα και την προστασία Του. Έτσι, άρχισα να στηρίζομαι στις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες μου, και οριοθέτησα τον Θεό ως έναν ελεήμονα Θεό που χαρίζει στους ανθρώπους γαλήνη και χαρά. Σκεφτόμουν πως, εφόσον οι άνθρωποι προσεύχονται στον Θεό όταν έχουν προβλήματα, Εκείνος θα ανοίξει μια οδό γι’ αυτούς, και θα τους βοηθήσει οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Νόμιζα ότι μόνον έτσι ήταν η αγάπη του Θεού. Όταν αρρώστησε η κόρη μου, θεώρησα ότι, αφού ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους, σίγουρα θα τη θεράπευε. Όταν, όμως, η αρρώστια της δεν καλυτέρευε, άρχισα ν’ αμφισβητώ την αγάπη του Θεού και γέμισα παράπονα για Εκείνον. Μετρούσα την αγάπη του Θεού με βάση το αν με ωφελούσε. Όταν έβλεπα τη φροντίδα και την προστασία του Θεού για μας, αναγνώριζα ότι αυτή ήταν η αγάπη Του. Όταν, όμως, η περίσταση που είχε διευθετήσει ο Θεός δεν συμφωνούσε με τις επιθυμίες μου και δεν με ωφελούσε, αρνιόμουν να την αποδεχθώ και δεν αναγνώριζα ότι ήταν η αγάπη του Θεού. Είδα ότι είχα τελείως μονόπλευρη και στρεβλή κατανόηση για την αγάπη του Θεού, μια κατανόηση που δεν συμβάδιζε καθόλου με την αλήθεια! Αυτήν τη στιγμή, ο Θεός εκφράζει λόγια και κάνει το έργο της κρίσης και του εξαγνισμού, όχι το έργο της παραχώρησης χάρης στους ανθρώπους. Όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν στον Θεό και έχουν μικρό ανάστημα, ο Θεός τούς δείχνει έλεος και τους παραχωρεί κάποια χάρη και κάποιες ευλογίες. Αυτός είναι ένας τρόπος με τον οποίο εκφράζει ο Θεός την αγάπη Του. Όταν οι άνθρωποι κατανοήσουν κάποιες αλήθειες και το ανάστημά τους μεγαλώσει, ο Θεός διευθετεί διαφορετικές περιστάσεις, ανάλογα με το ανάστημά τους, ώστε να προσπαθήσει να τους εξευγενίσει. Έτσι, οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν τον εαυτό τους και τον Θεό σε διάφορες περιστάσεις, αλλάζουν διάθεση, και μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια και να φτάσουν στη σωτηρία του Θεού. Αυτό είναι ακόμα περισσότερη απ’ την αγάπη του Θεού. Παρόλο που και η κόρη μου κι εγώ υποφέραμε κάπως από την αρρώστια της, με αυτόν τον τρόπο αποκαλύφθηκαν τα ακάθαρτα στοιχεία της πίστης μου. Είδα ότι η κατανόηση που είχα για το έργο του Θεού ήταν γεμάτη αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, και μπόρεσα να τις διορθώσω εγκαίρως. Αλλά και η κόρη μου συνειδητοποίησε ότι οι προσπάθειές της και τα όσα είχε δαπανήσει είχαν ως σκοπό να κερδίσει ευλογίες, και ότι πίστευε στον θεό των αντιλήψεών της. Άλλαξε τις λανθασμένες απόψεις της για την πίστη και ήρθε πιο κοντά στον Θεό. Αυτή ήταν η αγάπη και η σωτηρία του Θεού για εμάς. Όταν συνειδητοποίησα αυτά τα πράγματα, εξαφανίστηκαν τα παράπονα και οι παρανοήσεις μου για τον Θεό, και μπόρεσα να κάνω τα καθήκοντά μου κανονικά.

Αργότερα, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης σ’ αυτά τα λόγια του Θεού: Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πιστεύεις στον Θεό και Τον ακολουθείς, και έτσι πρέπει να έχεις μια καρδιά που αγαπά τον Θεό. Πρέπει να αποτινάξεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση, πρέπει να προσπαθήσεις να ικανοποιήσεις τις προθέσεις του Θεού και πρέπει να εκπληρώσεις το καθήκον ενός δημιουργήματος. Δεδομένου ότι πιστεύεις και ακολουθείς τον Θεό, θα πρέπει να προσφέρεις τα πάντα σε Αυτόν, να μην έχεις προσωπικές επιλογές ή απαιτήσεις και να καταφέρεις να ικανοποιήσεις τις προθέσεις του Θεού. Εφόσον δημιουργήθηκες, θα πρέπει να υποταχθείς στον Κύριο που σε δημιούργησε, γιατί εσύ είσαι εγγενώς χωρίς κυριαρχία πάνω στον εαυτό σου και δεν έχεις τη φυσική ικανότητα να ελέγχεις το δικό σου πεπρωμένο. Αφού είσαι άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό, πρέπει να επιδιώκεις τον καθαγιασμό και την αλλαγή» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Αφότου διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι, στην πίστη μας, δεν πρέπει να επιζητούμε να απολαύσουμε τη χάρη του Θεού ούτε να απαιτούμε διαρκώς να μας αγαπά. Αντ’ αυτού, πρέπει να στεκόμαστε στη θέση των δημιουργημάτων, ώστε να βιώσουμε το έργο του Θεού και να βιώσουμε όλους τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που διευθετεί ο Θεός. Ακόμη κι αν έρθουν βάσανα και δοκιμασίες, όταν δεν καταλαβαίνουμε τις προθέσεις του Θεού, πρέπει να υποτασσόμαστε, να προσευχόμαστε και να αναζητούμε συχνά, να αναλογιζόμαστε τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύψαμε, να μετανοούμε, να αλλάζουμε και να εμμένουμε στα καθήκοντά μας για να ικανοποιήσουμε τον Θεό. Αυτό πρέπει να κάνει ένα δημιούργημα. Στο παρελθόν, είχα ζήσει μόνο σε άνετα περιβάλλοντα. Ήμουν σαν λουλούδι στο θερμοκήπιο, που δεν μπορεί να αντέξει τον αέρα και τη βροχή. Ήμουν πολύ εύθραυστη, είχα μικρό ανάστημα και, με την παραμικρή δυσκολία, γινόμουν αρνητική και αδύναμη. Επίσης, όταν αντιμετώπιζα δοκιμασίες και εξευγενισμούς, δεν μπορούσα καθόλου να μείνω σταθερή. Αφότου βίωσα αυτήν την κατάσταση, μεγάλωσε λίγο το ανάστημά μου, κατανόησα κάπως τη διαφθορά μου, ενώ μπόρεσα και να κατανοήσω καλύτερα το έργο του Θεού. Αυτό ήταν πολύ ωφέλιμο για μένα!

Τώρα, παρόλο που η αρρώστια της κόρης μου δεν έχει θεραπευτεί τελείως και, κατά διαστήματα, παρουσιάζει υποτροπές, κι εγώ στενοχωριέμαι και αγωνιώ όταν τη βλέπω ν’ αρρωσταίνει, δεν περιορίζομαι τόσο και μπορώ να κάνω τα καθήκοντά μου κανονικά. Αυτή η αλλαγή και η κατανόηση ήρθαν μέσα από τα λόγια του Θεού.