Από της Χουά Σουάνγκ, Κίνα

Τον Δεκέμβριο του 2023, εκλέχτηκα επικεφαλής περιφέρειας. Είχα να παρακολουθώ και να υλοποιώ πολλές εργασίες κάθε μέρα. Στην αρχή, η νοοτροπία μου ήταν πολύ καλή. Ήξερα ότι είχα πολλές ελλείψεις, κι έτσι διάβαζα με προσοχή τις επιστολές καθοδήγησης από τους ανώτερους επικεφαλής για να βρω μονοπάτια και να προχωρήσω. Επίσης, συζητούσα προβλήματα και επικοινωνούσα με τους συνεργάτες μου, και σταδιακά έμαθα πώς να παρακολουθώ το έργο. Μετά από λίγες μέρες, οι συνεργάτες μου μου είπαν ότι έπρεπε να γράψουμε μια αναφορά για το έργο στο τέλος του μήνα. Είδα αμέσως ότι έπρεπε να αναφέρουμε πολλά πράγματα, όπως την πρόοδο των εργασιών και αν υπήρχαν προβλήματα ή αποκλίσεις, τα ελαττώματα των αδελφών και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν στα καθήκοντά τους, καθώς και τις καταστάσεις τους. Έπρεπε να εξετάσουμε και να αποσαφηνίσουμε όλα αυτά τα ζητήματα, καθώς και πολλά άλλα. Έπρεπε να κάνουμε και προγράμματα εργασιών και να προτείνουμε λύσεις. Άρχισα ξαφνικά να νιώθω πολύ ευέξαπτη και σκέφτηκα: «Η αναφορά πρέπει να περιέχει πάρα πολλές λεπτομέρειες· πόσο κόπο και σκέψη θα χρειαστεί όλο αυτό;» Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο περισσότερο ένιωθα να πνίγομαι. Όταν είδα εργασίες τις οποίες δεν γνώριζα, αλλά και τις σχετικές αρχές και επαγγελματικές δεξιότητες για τις οποίες θα έπρεπε να βρω τον χρόνο και να προσπαθήσω να διαβάσω και να μάθω, σκέφτηκα μέσα μου: «Τώρα ανέλαβα αυτό το καθήκον. Αν δεν ολοκληρώσω εγώ την έκθεση εργασίας του μήνα αυτού, θα μπορέσουν να την κάνουν οι συνεργάτες μου. Τον επόμενο μήνα, όμως, δεν θα έχω να την κάνω μόνη μου; Τότε θα θέλει πολύ περισσότερο κόπο και θα είναι σκέτος μπελάς!» Σκέφτηκα τις εκκρεμότητες στο έργο των τελευταίων ημερών και μου ήρθε ζαλάδα. Θέλησα πραγματικά να ξεφύγω από αυτό το καθήκον. Ήξερα ότι αυτές οι σκέψεις δεν εναρμονίζονταν με τις προθέσεις του Θεού, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό και προσπάθησα να βρω τρόπο να προχωρήσω. Μερικές φορές, όμως, που άκουγα τις αδελφές να συζητούν τα προβλήματα στο έργο, φορούσα επίτηδες ακουστικά για να ακούσω ύμνους και να μη συμμετάσχω κι εγώ στην κουβέντα. Έτσι, δεν χρειαζόταν να σκεφτώ λύσεις για τα προβλήματα ούτε και να ανησυχώ και να κουράζομαι.

Όσο εμβάθυνα στο έργο, τόσο συνειδητοποιούσα ότι η κάθε εργασία περιλάμβανε πολλές λεπτομέρειες, κι ότι όλες απαιτούσαν προσεκτική σκέψη για να βρεθούν λύσεις και να επιτευχθούν καλά αποτελέσματα. Ο φόρτος εργασίας ήταν πολύ μεγαλύτερος από το προηγούμενο καθήκον μου που ήταν κάτι πολύ απλό. Ένιωσα, λοιπόν, να αντιστέκομαι και σκέφτηκα: «Γιατί να εξαντλούμαι και να ανησυχώ τόσο πολύ; Τα απλά καθήκοντα είναι πολύ καλύτερα. Τότε, δεν είχα να διαχειριστώ τόσο μεγάλη πίεση καθημερινά!» Όσο περισσότερο λαχταρούσα τις σωματικές ανέσεις, τόσο πιο κουρασμένη ένιωθα ως επικεφαλής. Ένιωθα πολύ καταπιεσμένη και προβληματισμένη, και συχνά ένιωθα χάλια. Όταν συζητούσα το έργο με συνεργάτες, μιλούσα κοφτά και επιπόλαια, και μετά χωνόμουν στις δικές μου εργασίες. Συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, παραπονιέμαι συνεχώς για το πόσο απαιτητικό είναι αυτό το καθήκον. Αναζητώ ανέσεις για τη σάρκα μου και δεν κάνω ευχάριστα το καθήκον μου. Δεν θέλω να μείνω άλλο σ’ αυτήν την κατάσταση. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με ώστε να κατανοήσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση». Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού και κατανόησα κάπως την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ορισμένοι άνθρωποι λένε: “Όλοι λένε πως οι πιστοί είναι ελεύθεροι και απελευθερωμένοι και πως ζουν μια ιδιαίτερα ευτυχισμένη, γαλήνια και χαρούμενη ζωή. Εμένα η ζωή μου γιατί δεν είναι τόσο ευτυχισμένη και γαλήνια όσο των άλλων; Εγώ γιατί δεν νιώθω καθόλου χαρά; Γιατί νιώθω τόσο καταπιεσμένος και εξαντλημένος; Πώς γίνεται η ζωή των άλλων να είναι τόσο ευτυχισμένη; Η δική μου ζωή γιατί είναι τόσο μίζερη;” Πείτε Μου, πού οφείλεται αυτό; Τι προκάλεσε την καταπίεση που νιώθουν; (Το φυσικό τους σώμα δεν ήταν ικανοποιημένο και η σάρκα τους υπέφερε.) Όταν υποφέρει το φυσικό σώμα κάποιου και εκείνος νιώθει πως έχει γίνει κάποια αδικία εις βάρος του, τότε, αν μπορέσει να το αποδεχτεί μέσα στην καρδιά και στο μυαλό του, δεν θα νιώσει πως η σωματική του ταλαιπωρία δεν είναι πια τόσο μεγάλη; Αν βρει παρηγοριά, γαλήνη και χαρά μέσα στην καρδιά και το μυαλό του, θα νιώθει ακόμα καταπιεσμένος; (Όχι.) Επομένως, είναι άτοπο να λέει κανείς πως η καταπίεση προκαλείται από τη σωματική ταλαιπωρία. Αν γεννηθεί καταπίεση από την υπερβολική σωματική ταλαιπωρία, τότε δεν υποφέρετε; Νιώθετε καταπιεσμένοι επειδή δεν μπορείτε να κάνετε ό,τι σας αρέσει; Παγιδεύεστε σε συναισθήματα καταπίεσης επειδή δεν μπορείτε να κάνετε ό,τι σας αρέσει; (Όχι.) Είστε πολυάσχολοι στο καθημερινό σας έργο; (Σχετικά πολυάσχολοι.) Είστε όλοι αρκετά πολυάσχολοι και δουλεύετε από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα. Πέρα από τον ύπνο και το φαγητό, περνάς σχεδόν ολόκληρη τη μέρα σου μπροστά σε έναν υπολογιστή, κουράζοντας τα μάτια και το μυαλό σου και εξουθενώνοντας το σώμα σου· νιώθεις, όμως, καταπιεσμένος; Θα σε κάνει αυτή η κούραση να νιώσεις καταπιεσμένος μέσα σου; (Όχι.) Τι προκαλεί την καταπίεση που νιώθουν οι άνθρωποι; Σίγουρα δεν οφείλεται στη σωματική κόπωση, οπότε τι την προκαλεί; Αν οι άνθρωποι επιζητούν και επιδιώκουν μονίμως τη σωματική άνεση και ευτυχία και δεν θέλουν να υποφέρουν, τότε ακόμη και το να υποφέρουν λιγάκι σωματικά, να υποφέρουν λίγο περισσότερο από τους άλλους ή να νιώσουν λίγο πιο εξουθενωμένοι απ’ ό,τι συνήθως θα τους κάνει να νιώσουν καταπιεσμένοι. Αυτή είναι μία από τις αιτίες της καταπίεσης. Αν οι άνθρωποι δεν θεωρούν πως η λίγη σωματική ταλαιπωρία είναι μεγάλο θέμα και δεν επιδιώκουν τη σωματική άνεση, αλλά επιδιώκουν την αλήθεια και επιζητούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους για να ικανοποιήσουν τον Θεό, τότε δεν θα νιώθουν συχνά σωματική ταλαιπωρία. Ακόμη κι αν νιώθουν περιστασιακά κάπως πολυάσχολοι, κουρασμένοι ή εξουθενωμένοι, θα νιώσουν καλύτερα αφού κοιμηθούν και τότε θα συνεχίσουν το έργο τους. Θα επικεντρώνονται στα καθήκοντα και το έργο τους· δεν θα θεωρούν τη λιγοστή σωματική κόπωση σημαντικό ζήτημα. Ωστόσο, όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων και επιδιώκουν συνεχώς τη σωματική άνεση, κάθε φορά που το φυσικό τους σώμα αδικείται λιγάκι ή δεν μπορεί να βρει ικανοποίηση, θα γεννιούνται μέσα τους αρνητικά συναισθήματα. Γιατί, λοιπόν, ένας τέτοιος άνθρωπος, ο οποίος θέλει πάντα να κάνει ό,τι του αρέσει, να ικανοποιεί τη σάρκα του και να απολαμβάνει τη ζωή, βρίσκεται συχνά παγιδευμένος σε αυτό το αρνητικό συναίσθημα της καταπίεσης όποτε δεν είναι ικανοποιημένος; (Επειδή επιδιώκει την άνεση και τη σωματική απόλαυση.) Αυτό ισχύει για ορισμένους ανθρώπους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι επιδίωκα σαρκικές ανέσεις και ότι ένιωθα σωματικά ανικανοποίητη, κι έτσι ζούσα με τα αρνητικά συναισθήματα της καταπίεσης και της απόγνωσης, κι όλο ένιωθα απογοητευμένη και ευέξαπτη την ώρα που έκανα τα καθήκοντά μου. Προηγουμένως, όταν το καθήκον που έκανα ήταν απλό, ο φόρτος εργασίας δεν ήταν τόσο μεγάλος και επειδή είχα τις σχετικές δεξιότητες, ένιωθα στο στοιχείο μου. Δεν ένιωθα το σώμα μου κουρασμένο ούτε και το κεφάλι μου βαρύ. Πλέον, ως επικεφαλής, είχα να επιβλέπω πολύ έργο, είχα πολύ περισσότερες έγνοιες κι υπήρχαν πολλά περισσότερα προβλήματα που έπρεπε να εξετάσω και να λύσω. Δεν γνώριζα πολλές εργασίες και δεν ήξερα πώς να λύσω τα προβλήματα, οπότε έπρεπε να τα μάθω όλα απ’ την αρχή. Αυτό με έκανε να νιώθω καταπιεσμένη κι ευέξαπτη, και να θέλω να αποφύγω όλη αυτήν την κατάσταση. Στην πραγματικότητα, αν έδινα προτεραιότητα στο καθήκον μου αντί να επιδιώκω σωματικές ανέσεις κι ευκολίες, ακόμα κι αν ένιωθα κουρασμένη, θα μπορούσα να αντεπεξέλθω. Συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου είχε πάρει λάθος δρόμο.

Αργότερα, έψαξα και διάβασα τα λόγια του Θεού που εξέθεταν τους λόγους που οι άνθρωποι νιώθουν καταπιεσμένοι. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ορισμένοι άνθρωποι πολύ απλά δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα καθήκοντά τους και να συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια. Δεν έχουν προσαρμοστεί στην εκκλησιαστική ζωή, δεν είναι σε θέση να προσαρμοστούν σε αυτήν και διαρκώς νιώθουν ιδιαίτερα δυστυχισμένοι και ανήμποροι. Σε αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, θα έλεγα το εξής: Μην καθυστερείς, φύγε. Πήγαινε στην κοσμική κοινωνία να αναζητήσεις τους δικούς σου στόχους και τη δική σου κατεύθυνση και να ζήσεις τη ζωή που οφείλεις να ζήσεις. Ο οίκος του Θεού δεν πιέζει ποτέ κανέναν. […] Τέτοιοι άνθρωποι νιώθουν πάντα καταπιεσμένοι. Με απλά λόγια, επιθυμία τους είναι να ευχαριστούν τη σάρκα τους και να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους. Είναι πολύ εγωιστές και θέλουν να κάνουν τα πάντα σύμφωνα με τα δικά τους καπρίτσια και όπως τους αρέσει, ενώ αψηφούν τους κανόνες και δεν χειρίζονται τα ζητήματα σύμφωνα με τις αρχές, αλλά πράττουν μόνο βάσει των δικών τους αισθημάτων, προτιμήσεων και επιθυμιών και ενεργούν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανονική ανθρώπινη φύση και δεν φροντίζουν για τις κανονικές τους δουλειές. Οι άνθρωποι που δεν φροντίζουν για τις κανονικές τους δουλειές νιώθουν καταπιεσμένοι ό,τι κι αν κάνουν, όπου κι αν πηγαίνουν. Θα ένιωθαν καταπιεσμένοι ακόμη κι αν ζούσαν μόνοι τους. Για να το θέσουμε ευγενικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πολλά υποσχόμενοι και δεν φροντίζουν για το κανονικό έργο τους. Για να είμαι πιο ακριβής, δεν έχουν κανονική ανθρώπινη φύση και είναι λιγάκι αφελείς. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που φροντίζουν για το κανονικό έργο τους; Είναι άνθρωποι που βλέπουν τις βασικές τους ανάγκες, όπως το φαγητό, τα ρούχα, τη στέγη και τις μετακινήσεις, με απλό τρόπο. Εφόσον αυτά τα πράγματα βρίσκονται σε ένα κανονικό επίπεδο, αυτό τους αρκεί. Νοιάζονται περισσότερο για το μονοπάτι τους στη ζωή, την αποστολή που έχουν ως ανθρώπινα όντα, τη νοοτροπία τους για τη ζωή και τις αξίες τους. Τι συλλογίζονται όλη μέρα οι άνθρωποι που δεν είναι πολλά υποσχόμενοι; Συλλογίζονται μονίμως πώς να τεμπελιάσουν, πώς να αποφύγουν τις ευθύνες τους με κολπάκια, πώς να τρώνε καλά και να διασκεδάζουν, πώς να ζουν με σωματική ευκολία και άνεση, χωρίς να συλλογίζονται τα σωστά ζητήματα. Επομένως, νιώθουν καταπιεσμένοι καθώς κάνουν τα καθήκοντά τους στο πλαίσιο και το περιβάλλον του οίκου του Θεού. Ο οίκος του Θεού απαιτεί οι άνθρωποι να αποκτήσουν ορισμένες κοινές και επαγγελματικές γνώσεις που σχετίζονται με τα καθήκοντά τους, έτσι ώστε να μπορούν να τα εκτελούν καλύτερα. Ο οίκος του Θεού απαιτεί οι άνθρωποι να τρώνε και να πίνουν τακτικά τα λόγια του Θεού, έτσι ώστε να κατανοήσουν καλύτερα την αλήθεια, να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα και να ξέρουν ποιες είναι οι αρχές για κάθε ενέργεια. Όλα αυτά τα πράγματα πάνω στα οποία συναναστρέφεται και τα οποία αναφέρει ο οίκος του Θεού σχετίζονται με θέματα, πρακτικά ζητήματα και ούτω καθεξής τα οποία εμπίπτουν στο πλαίσιο της ζωής των ανθρώπων και της εκτέλεσης των καθηκόντων τους και έχουν στόχο να βοηθήσουν τους ανθρώπους να φροντίζουν για το κανονικό έργο τους και να βαδίζουν στο σωστό μονοπάτι. Αυτοί οι άνθρωποι που δεν φροντίζουν για το κανονικό έργο τους και κάνουν ό,τι τους αρέσει δεν θέλουν να κάνουν αυτά τα κανονικά πράγματα. Με το να κάνουν ό,τι θέλουν, απώτερος στόχος τους είναι η σωματική άνεση, απόλαυση και ευκολία, καθώς και να μην περιορίζονται ούτε να αδικούνται με κανέναν τρόπο. Είναι να μπορούν να τρώνε ό,τι και όσο θέλουν και να κάνουν ό,τι τους αρέσει. Ο λόγος για τον οποίο νιώθουν συχνά καταπιεσμένοι είναι η ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τους και οι εσωτερικές τους επιδιώξεις. Όσο κι αν συναναστραφείς μαζί τους σχετικά με την αλήθεια, δεν θα αλλάξουν ούτε θα απαλλαγούν από την καταπίεση που νιώθουν. Τέτοιοι άνθρωποι είναι· δεν είναι παρά πράγματα που δεν φροντίζουν για το κανονικό έργο τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα τελικά ότι όσοι ενδίδουν σε ανέσεις και ικανοποιούν τις σαρκικές τους επιθυμίες δεν ασχολούνται με το έργο και απογοητεύουν. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν μόνο να ζουν όπως επιθυμούν οι ίδιοι, αλλά όσον αφορά το έργο, γίνονται πονηροί και τεμπέληδες, και νιώθουν καταπιεσμένοι και δυστυχισμένοι όταν έχουν έγνοιες ή όταν επιβαρύνουν τη σάρκα τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε συνείδηση ούτε λογική. Είδα την πρόσφατη κατάστασή μου υπό το πρίσμα αυτό. Όταν είδα ότι είχα κάθε μέρα να σκεφτώ τρόπους να λύσω προβλήματα και δυσκολίες σε διάφορες εργασίες, κι ότι αυτό απαιτούσε σημαντική πνευματική προσπάθεια, άρχισα να εύχομαι να είχα ένα πιο εύκολο και πιο απλό καθήκον ώστε να είμαι πιο άνετη. Όταν άκουγα τους συνεργάτες μου να συζητούν για το έργο, φορούσα επίτηδες ακουστικά για να ακούσω ύμνους και να μη συμμετάσχω κι εγώ στην κουβέντα. Όταν με πλησίαζαν οι αδελφές μου για να συζητήσουμε τα θέματα του έργου, εγώ δεν ήθελα να μιλήσω και όποτε μπορούσα τις απέφευγα. Όταν δεν μπορούσα να τις αποφύγω, έδινα κοφτές και επιπόλαιες απαντήσεις, που οδηγούσαν σε λάθη στην υλοποίηση των εργασιών, με αποτέλεσμα να χρειάζονται διορθώσεις. Ενέδιδα στη σάρκα μου κι αυτές ήταν οι συνέπειες. Σκέφτηκα τους ανθρώπους που κάνουν σωστά το έργο τους. Όταν τα καθήκοντά τους απαιτούν να δείξουν ενδιαφέρον ή να επιβαρύνουν τον εαυτό τους, ή να μάθουν και να εξοπλιστούν με γνώσεις και επαγγελματικές δεξιότητες, επενδύουν με χαρά τον χρόνο και την ενέργειά τους, και επιδιώκουν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους για να ικανοποιήσουν τον Θεό. Εγώ, από την άλλη, επιδίωκα συνεχώς την άνεση και την ευκολία, και όταν τα καθήκοντά μου απαιτούσαν να δείξω ενδιαφέρον ή να επιβαρυνθώ, αντιστεκόμουν και τα απέφευγα. Ο Θεός μού είχε δείξει την εύνοιά Του δίνοντάς μου την ευκαιρία να γίνω επικεφαλής. Θα μπορούσε να αναπτυχθεί η ζωή μου, αφού οι επικεφαλής απαιτείται να συμμετέχουν σε διάφορες εργασίες, να εξοπλίζονται με κάθε είδους αρχές και, όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες, είναι υποχρεωμένοι να αναζητούν τις αλήθεια-αρχές, να προσεύχονται περισσότερο και να βασίζονται στον Θεό πιο πολύ. Ταυτόχρονα, μαθαίνουν τις σχετικές επαγγελματικές δεξιότητες και γνώσεις, και διευρύνουν την κατανόηση και τις εμπειρίες τους, πράγμα που τους επιτρέπει να εκπαιδευτούν σε διάφορες εργασίες και να αναπτυχθούν πιο γρήγορα. Κάθε άτομο που μπορεί να αναπτυχθεί και να επωμιστεί μια εργασία στον οίκο του Θεού είναι ένα χρήσιμο άτομο. Εγώ, όμως, ενέδιδα συνεχώς σε σαρκικές ανέσεις, επιθυμούσα τη σωματική μου ευκολία και δεν ήμουν πρόθυμη να προσπαθήσω ή να σκεφτώ καθόλου. Δεν ήμουν εντελώς άχρηστη; Λογικό είναι να λέει ο Θεός ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι απογοητευτικοί, δεν έχουν κανονική ανθρώπινη φύση και είναι απλοϊκοί. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, είδα πόσο αξιοθρήνητος ήταν ο τρόπος που ζούσα, οπότε, προσευχήθηκα στον Θεό και πήρα μια απόφαση: «Θεέ μου, είμαι πρόθυμη να επαναστατήσω ενάντια στη σάρκα μου και να εστιάσω στα καθήκοντά μου. Στα καθήκοντά μου, θα αναζητήσω τις αλήθεια-αρχές, θα αποκτήσω επαγγελματικές δεξιότητες και γνώσεις για να αναπληρώσω τις διάφορες ελλείψεις μου, και θα προσπαθήσω να γίνω χρήσιμη στον οίκο Σου!» Στη συνέχεια, η νοοτροπία μου άλλαξε κάπως. Η κατάστασή που ήμουν όταν έκανα τα καθήκοντά μου βελτιώθηκε σημαντικά και έπαψα να νιώθω το ίδιο καταπιεσμένη ή ευέξαπτη όσο πριν. Παρόλο που είχα πολύ έργο να κάνω κάθε μέρα, έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα κι όταν συναντούσα κάτι που δεν ήξερα πώς να κάνω, εξοπλιζόμουν με τις σχετικές αλήθεια-αρχές και επαγγελματικές δεξιότητες και γνώσεις. Όταν έβλεπα προβλήματα στο έργο, τα ανέφερα και συζητούσα τις λύσεις με τους συνεργάτες μου.

Νόμιζα ότι είχα απαλλαχθεί απ’ τα αισθήματα καταπίεσης που ένιωθα. Αλλά μια μέρα, έναν μήνα αργότερα, οι ανώτεροι επικεφαλής μού έστειλαν μια επιστολή. Εκεί έγραφαν ότι η αστυνομία κυνηγούσε μια αδελφή από την περιφέρειά μας. Οι αστυνομικοί ήθελαν να τη συλλάβουν κι έπρεπε εμείς να την ενημερώσουμε άμεσα και να της πούμε να κρυφτεί. Έπειτα, λάβαμε άλλη μία επιστολή. Αυτή ανέφερε ότι είχαν γίνει συντονισμένες συλλήψεις σε κοντινές εκκλησίες από το ΚΚΚ. Είχαν συλληφθεί πολλοί αδελφοί και αδελφές από την περιοχή που επέβλεπα. Όταν άκουσα αυτά τα δύο νέα, ένιωσα λες και μαζεύτηκαν ξαφνικά γύρω μου μαύρα σύννεφα και για άλλη μια φορά, έπεσα σε μια κατάσταση καταπίεσης και θλίψης. Αυτές οι συλλήψεις δημιούργησαν σημαντικά εμπόδια σε διάφορα αντικείμενα του έργου της εκκλησίας. Πολλοί άνθρωποι κινδύνευαν και δεν μπορούσαν να κάνουν κανονικά τα καθήκοντά τους. Ήξερα ότι για να επιτελέσω καλά το έργο της εκκλησίας, έπρεπε να επενδύσω ακόμη περισσότερη σκέψη και προσπάθεια. Όταν σκέφτηκα αυτές τις δυσκολίες, ένιωσα τεράστια πίεση κι ειδικότερα όταν είδα τη φαινομενικά ατελείωτη ροή ανεπίλυτων προβλημάτων στο έργο, παρέλυσα και έχασα κάθε κίνητρο να κάνω το οτιδήποτε. Δεν είχα, όμως, άλλη επιλογή πέρα από το να συνεχίσω αβοήθητη το έργο μου. Μια φορά, μια συνεργάτιδά μου μου θύμισε ότι δεν είχα απαντήσει σε μια επιστολή, κι εγώ δεν κρατήθηκα και ξέσπασα πάνω της: «Δεν είχα χρόνο να απαντήσω!» Αφού το είπα αυτό, συνειδητοποίησα ότι έβγαζα τον εκνευρισμό μου στο καθήκον μου κι ότι αυτό ήταν εντελώς παράλογο. Βρήκα απρόθυμα την επιστολή και απάντησα. Στη συνέχεια, υπήρξαν μερικές ακόμη περιπτώσεις στις οποίες εκνευρίστηκα λόγω του έργου που είχε συσσωρευτεί και μίλησα απότομα σε αδελφές μου. Όταν έκανα αυτοκριτική, συνειδητοποίησα ότι είχα ξανά αρνητικά συναισθήματα, επειδή ανησυχούσα και πονούσε η σάρκα μου.

Διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού: «Για πολλά χρόνια, οι σκέψεις στις οποίες βασίζονται οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους, διαβρώνουν τις καρδιές τους σε τέτοιον βαθμό που έχουν γίνει ύπουλοι, δειλοί και ποταποί. Όχι μόνο τους λείπει η δύναμη της θέλησης και η αποφασιστικότητα, αλλά έχουν γίνει και άπληστοι, αλαζόνες και ισχυρογνώμονες. Τους λείπει παντελώς κάθε αποφασιστικότητα που υπερβαίνει εαυτόν και, ακόμη περισσότερο, δεν έχουν το παραμικρό θάρρος να αποτινάξουν τους περιορισμούς αυτών των σκοτεινών επιρροών. Οι σκέψεις και η ζωή των ανθρώπων είναι τόσο σάπιες, που οι αντιλήψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό παραμένουν αφόρητα φρικτές, και ακόμη κι όταν οι άνθρωποι μιλούν για τις απόψεις τους περί πίστης στον Θεό, είναι απλώς αφόρητο να το ακούει κανείς. Όλοι οι άνθρωποι είναι δειλοί, ανίκανοι, ποταποί και ευάλωτοι. Δεν νιώθουν απέχθεια για τις δυνάμεις του σκότους και δεν νιώθουν αγάπη για το φως και την αλήθεια. Αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να τα αποβάλουν» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). «Είσαι ικανοποιημένος με το να ζεις κάτω από την επιρροή του Σατανά, με ειρήνη και χαρά, και λίγη σαρκική παρηγοριά; Δεν είσαι ο κατώτερος από όλους τους ανθρώπους; Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από εκείνους που έχουν δει τη σωτηρία, αλλά δεν επιδιώκουν να την κερδίσουν· αυτοί είναι άνθρωποι που ενδίδουν στη σάρκα και απολαμβάνουν τον Σατανά. Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια μα αγαπούν τη σάρκα θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; […] Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι; Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο να επιδιώξεις. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να αντικρίσεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να βιώνεις με τέτοιον τρόπο, θα αποκτήσεις τίποτα; Η αληθινή οδός σού έχει δοθεί, αλλά κατά πόσο μπορείς να την κερδίσεις τελικά εξαρτάται από την προσωπική σου επιδίωξη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, σκέφτηκα τον λόγο που εστίαζα τόσο πολύ στη σωματική ευκολία και άνεση, και είδα ότι έφταιγε που είχα επηρεαστεί και δηλητηριαστεί από νόμους επιβίωσης του Σατανά όπως «Απόλαυσε τη ζωή σου όσο ζεις» και «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο». Θεωρούσα ότι τα λόγια αυτά ήταν σοφά. Εκτός του ότι είχα τεμπέλικη φύση, φοβόμουν από μικρή τις δυσκολίες και τον μόχθο. Είχα κάνει στόχο της ζωής μου την άνεση και την ευκολία, και δεν ήθελα να εργαστώ ή να κουραστώ ιδιαίτερα στη ζωή μου. Δεν πίεζα πολύ τον εαυτό μου, μου αρκούσε να μην έχω έγνοιες και κοιτούσα κάθε μέρα να φάω, να πιω και να κοιμηθώ. Αυτήν τη στάση είχα και στα καθήκοντά μου. Όταν πια οι συλλήψεις από το ΚΚΚ είχαν φέρει εμπόδια σε διάφορα αντικείμενα του έργου της εκκλησίας, και έπρεπε να επενδύσω περισσότερο χρόνο και κόπο για να εκπληρώσω το καθήκον μου, εγώ παραπονιόμουν και φώναζα μπροστά σε κάθε δυσκολία. Άρχισα να νοσταλγώ τις μέρες που είχα μόνο ένα απλό καθήκον και συνειδητοποίησα ότι η πίστη μου στον Θεό βασιζόταν στην επιθυμία μου να δώσω λίγα αλλά να λάβω πολλές ευλογίες. Όταν είχα πολλά προβλήματα και δυσκολίες στο έργο μου που απαιτούσαν να βρω κάποιον τρόπο να συναναστραφώ για να λυθούν, κι όταν έπρεπε να αντέξω στις έγνοιες και τις κακουχίες, αντιστεκόμουν και θύμωνα. Έφτασα και στο σημείο να ξεσπάσω τη σύγχυσή μου στους συνεργάτες μου. Πραγματικά, υστερούσα σε ανθρώπινη φύση! Είναι απολύτως σωστό και πρέπον για μένα, ως δημιουργημένο ον, να κάνω το καθήκον μου, κι αυτός είναι ένας τρόπος να κάνω καλές πράξεις για τον εαυτό μου. Κάνοντας το καθήκον μου και επιδιώκοντας την αλήθεια, μπορώ να αποτινάξω τις διεφθαρμένες μου διαθέσεις και να σωθώ. Εγώ, όμως, ένιωθα ότι η θέση της επικεφαλής εμπόδιζε τη σωματική μου άνεση, οπότε ενεργούσα παράλογα και περιφρονητικά. Πραγματικά, υστερούσα σε λογική! Προσπαθούσα συνεχώς να ικανοποιήσω τη σάρκα μου, αντιστεκόμουν συνέχεια στο καθήκον μου, διαχειριζόμουν το καθήκον μου με επιπολαιότητα, διατάραζα και αναστάτωνα το έργο της εκκλησίας, και έκανα συνεχώς παραβάσεις.

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Όση πίεση κι αν αντιμετωπίζει ένας ενήλικας, όπως κακουχίες, ασθένειες και διάφορες άλλες δυσκολίες, πρέπει να επωμίζεται τις ευθύνες ενός ενήλικα, αφού αυτά είναι πράγματα που θα πρέπει να βιώνουν και να αντέχουν όλοι. Είναι μέρος της ζωής ενός κανονικού ανθρώπου. Αν δεν μπορείς να αντέξεις την πίεση ή να υπομείνεις την ταλαιπωρία, αυτό σημαίνει πως είσαι πολύ ευάλωτος και άχρηστος. Κάθε ζωντανός άνθρωπος πρέπει να αντέχει αυτήν την ταλαιπωρία και κανείς δεν μπορεί να την αποφύγει. Αυτό ισχύει για όλους, τόσο στην κοινωνία όσο και στον οίκο του Θεού. Αυτή είναι η ευθύνη που θα πρέπει να αναλάβεις, το βαρύ φορτίο που θα πρέπει να φέρει ένας ενήλικας, αυτό που θα πρέπει να επωμιστεί, και δεν πρέπει να το αποφύγεις. […] Από τη μία, πρέπει να μάθεις να επωμίζεσαι τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που οφείλουν να έχουν και να αναλαμβάνουν οι ενήλικες. Από την άλλη, στο περιβάλλον διαβίωσης και εργασίας σου θα πρέπει να μάθεις να συνυπάρχεις αρμονικά και με κανονική ανθρώπινη φύση με τους άλλους. Μην κάνεις απλώς ό,τι σου αρέσει. Ποιος είναι ο σκοπός της αρμονικής συνύπαρξης; Να ολοκληρώνεις καλύτερα το έργο που οφείλεις να ολοκληρώσεις και να ανταποκρίνεσαι καλύτερα στις υποχρεώσεις και τις ευθύνες στις οποίες οφείλεις να ανταποκριθείς ως ενήλικας, να ελαχιστοποιείς τη ζημιά που προκαλούν τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζεις στο έργο σου και να μεγιστοποιείς τα αποτελέσματα και την αποδοτικότητα του έργου σου. Αυτό οφείλεις να επιτύχεις. Αν έχεις κανονική ανθρώπινη φύση, θα πρέπει να το καταφέρεις αυτό όταν εργάζεσαι με άλλους ανθρώπους. Όσο για την πίεση της δουλειάς, είτε αυτή προέρχεται από τον Άνωθεν, είτε από τον οίκο του Θεού, είτε είναι πίεση που σου ασκούν οι αδελφοί και οι αδελφές σου, είναι κάτι που θα πρέπει να αντέξεις. Δεν μπορείς να πεις: “Η πίεση είναι υπερβολική, οπότε δεν θα το κάνω. Όταν κάνω το καθήκον μου και εργάζομαι στον οίκο του Θεού, το μόνο που ψάχνω είναι αναψυχή, ευκολία, ευτυχία και άνεση”. Κάτι τέτοιο δεν θα έχει αποτέλεσμα· ένας κανονικός ενήλικας δεν πρέπει να σκέφτεται έτσι και ο οίκος του Θεού δεν είναι μέρος για να ενδίδεις στην άνεση. Κάθε άνθρωπος αναλαμβάνει έναν συγκεκριμένο βαθμό πίεσης και ρίσκου στη ζωή και το έργο του. Σε κάθε δουλειά —ιδίως καθώς εκτελείς το καθήκον σου στον οίκο του Θεού— θα πρέπει να πασχίζεις για τα βέλτιστα αποτελέσματα. Από μια ευρύτερη άποψη, αυτή είναι η διδασκαλία και η απαίτηση του Θεού. Πιο συγκεκριμένα, είναι η στάση, η άποψη, το πρότυπο και η αρχή που θα πρέπει να υιοθετήσει κάθε άνθρωπος στη διαγωγή και τις πράξεις του» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Ο Θεός λέει ότι κάθε ενήλικας πρέπει να επωμίζεται τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις ενός ενήλικα. Όταν αντιμετωπίζει δυσκολίες στη ζωή ή στο καθήκον του, πρέπει να διαχειρίζεται και να αντέχει την πίεση, κι όχι να φυγοπονεί και να τις αποφεύγει. Στον οίκο του Θεού, όσοι κάνουν το καθήκον τους με ειλικρίνεια επιθυμούν να ικανοποιήσουν τον Θεό κάθε φορά που αντιμετωπίζουν πίεση στο εργό τους ή δυσκολίες μέσα από τις οποίες υποφέρει η σάρκα τους. Προσεύχονται στον Θεό, αναζητούν την αλήθεια και επαναστατούν ενάντια στη σάρκα τους· είναι ειλικρινείς και ρεαλιστές στο καθήκον τους, και πασχίζουν να πετύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αίσθημα ευθύνης και εναρμονίζονται με τις προθέσεις του Θεού. Εγώ, όμως, ήμουν τεμπέλα, δεν ήμουν φιλόδοξη κι έκανα φαύλες σκέψεις. Δεν μπορούσα να αντέξω καμία ταλαιπωρία και βάδιζα ολοταχώς προς το απόλυτο μηδέν. Για να το πω πιο ωμά, ήμουν άχρηστη και ανάξια να λέγομαι άνθρωπος. Στην πραγματικότητα, είναι καλό να πονάει η σάρκα μου και να έχω πίεση, καθώς αυτά μπορούν να με κάνουν να εργαστώ πιο σκληρά και να συλλογιστώ την αλήθεια, πράγμα που θα ωφελήσει την ανάπτυξη της ζωής μου. Αν και έχω πολλά ελαττώματα και εξακολουθώ να μην μπορώ να επιλύσω ορισμένα πολύπλοκα ζητήματα, δεν πρέπει να τα αποφεύγω αυτά τα πράγματα. Πρέπει να είμαι υπεύθυνο άτομο, να προσεύχομαι περισσότερο και να βασίζομαι περισσότερο στον Θεό, να αναζητώ την αλήθεια μαζί με τους συνεργάτες μου για να λύσουμε ζητήματα και να κάνω ό,τι μπορώ. Όταν κατανόησα τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες που έχει ο Θεός από τους ενήλικες, η νοοτροπία μου άλλαξε κάπως και θέλησα να γίνω υπεύθυνη ενήλικας. Αργότερα, όταν οι ανώτεροι επικεφαλής έστειλαν επιστολές για να παρακολουθήσουν διάφορες εργασίες, σταμάτησα να αντιστέκομαι και να γίνομαι ευέξαπτη, μπόρεσα να αναγνωρίσω ότι αυτά τα πράγματα ήταν δική μου ευθύνη, και έγινα πρόθυμη να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να εκπληρώσω το κύριο έργο μου.

Μετά από λίγο καιρό, ο φόρτος εργασίας αυξήθηκε κι όταν οι ανώτεροι επικεφαλής άρχισαν να παρακολουθούν πιο στενά το έργο, ένιωσα πίεση. Συνειδητοποίησα, όμως, ότι η επίβλεψη των επικεφαλής είχε στόχο να με βοηθήσει να κάνω καλά το καθήκον μου. Μπορούσαν να με προειδοποιήσουν και να μου υπενθυμίσουν να προσπαθήσω περισσότερο στο καθήκον μου, ώστε να πάψω να ενδίδω στις σωματικές ανέσεις και να τεμπελιάζω, και να μου δώσουν κίνητρο να βελτιώσω την αποδοτικότητά μου στο καθήκον μου. Συμμετείχα, επίσης, στο έργο που επέβλεπαν οι συνεργάτες μου, και συναναστρεφόμασταν και αναζητούσαμε λύσεις μαζί. Μερικές φορές που έβλεπα να συσσωρεύονται προβλήματα που χρειάζονταν λεπτομερή συναναστροφή για να επιλυθούν, εξακολουθούσα να αποκαλύπτω συναισθήματα καταπίεσης και γινόμουν ευέξαπτη, αλλά επαναστατούσα αμέσως ενάντια στη λανθασμένη μου κατάσταση και επέπληττα τον εαυτό μου λέγοντας: «Είμαι ενήλικας. Πρέπει να έχω το αίσθημα ευθύνης και την επιμονή ενός ενήλικα, και πρέπει να αντέξω την πίεση και να προχωρήσω μπροστά». Προσευχήθηκα επίσης στον Θεό, ζητώντας Του να κρατήσει την καρδιά μου εστιασμένη στο καθήκον μου και στο να κάνω σωστά το έργο μου. Στη συνέχεια, σύμφωνα με τις αρχές, έδινα προτεραιότητα και έλυνα τα προβλήματα ένα προς ένα. Για θέματα με τα οποία δεν είχα ασχοληθεί στο παρελθόν, μελετούσα το σχετικό επαγγελματικό υλικό, εξοπλιζόμουν με τις αλήθεια-αρχές, και προσευχόμουν και συλλογιζόμουν πάνω στις ακριβείς αιτίες των προβλημάτων. Έτσι, τα προβλήματα λύνονταν σταδιακά. Όταν έβλεπα ότι οι καταστάσεις των αδελφών μου δεν ήταν καλές και ότι επηρέαζαν τα καθήκοντά τους, αναζητούσα αμέσως τα λόγια του Θεού για να συναναστραφώ μαζί τους. Αν και αυτό απαιτούσε λίγη περισσότερη προσπάθεια και ταλαιπωρία, ένιωθα μεγάλη ικανοποίηση. Επειδή επικοινωνούσα συχνά με αδελφούς και αδελφές για διάφορα προβλήματα στο έργο κι επειδή συλλογιζόμουν τις σχετικές αλήθειες και αρχές, η κατάστασή μου συνέχισε να βελτιώνεται και άρχισα να έχω καλύτερη αντίληψη. Έβλεπα επίσης τα προβλήματα πιο καθαρά από πριν και σταδιακά, κατανόησα μερικές αρχές και μονοπάτια. Βίωσα από πρώτο χέρι την αλήθεια όσων λέει ο Θεός: «Αν είσαι άνθρωπος με αποφασιστικότητα, αν μπορείς να αντιμετωπίζεις ως στόχους και σκοπούς της επιδίωξής σου τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που θα πρέπει να αναλαμβάνουν οι άνθρωποι, τα πράγματα που πρέπει να επιτυγχάνουν οι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση και τα πράγματα που πρέπει να κατορθώνουν οι ενήλικες και μπορείς να επωμιστείς τις ευθύνες σου, τότε, όποιο τίμημα κι αν πληρώσεις και όσο πόνο κι αν υπομείνεις, δεν θα παραπονεθείς και, εφόσον τα αναγνωρίζεις αυτά ως τις απαιτήσεις και τις προθέσεις του Θεού, θα είσαι σε θέση να υπομείνεις κάθε ταλαιπωρία και να εκπληρώσεις καλά το καθήκον σου. Πώς θα ήταν η ψυχική σου κατάσταση εκείνη την ώρα; Θα ήταν διαφορετική· θα ένιωθες γαλήνη και σταθερότητα μέσα στην καρδιά σου και θα βίωνες ευχαρίστηση. Όπως βλέπεις, αν οι άνθρωποι επιζητούν απλώς να βιώσουν την κανονική ανθρώπινη φύση και επιδιώκουν τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και την αποστολή που οφείλουν να αναλάβουν και να αντέχουν οι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση, τότε νιώθουν γαλήνη και χαρά μέσα στην καρδιά τους και βιώνουν ευχαρίστηση. Χωρίς να έχουν φτάσει καν στο σημείο να διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους σύμφωνα με τις αρχές και να αποκτήσουν την αλήθεια, έχουν ήδη αλλάξει ως ένα βαθμό» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Όταν αποφάσισα να λύσω τα θέματα στο καθήκον μου, να μάθω με στοχευμένο τρόπο όσα δεν ήξερα και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να εκπληρώσω τις ευθύνες μου, η καρδιά μου έπαψε να πονάει και ηρέμησε. Τώρα νιώθω καταπιεσμένη όλο και πιο σπάνια, κι ακόμα κι όταν αναδύεται ξανά αυτό το συναίσθημα, δεν με επηρεάζει πια. Χωρίς καν να το καταλάβω, άρχισα να επικεντρώνομαι στα σωστά πράγματα και έχω αποκτήσει αίσθημα του φορτίου απέναντι στα καθήκοντά μου. Όλες αυτές οι αλλαγές μέσα μου ήταν αποτέλεσμα των λόγων του Θεού. Δόξα τω Θεώ!