Από της Μου Τσε, Κίνα

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 2024, έκανα κειμενικό καθήκον στην εκκλησία. Στην αρχή, είχα ισχυρό κίνητρο. Ένιωθα ότι η ζωή-είσοδός μου ήταν πολύ επιφανειακή κι ότι ήμουν ανεπαρκής σε όλους τους τομείς. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι αν εκπαιδευόμουν στο κειμενικό καθήκον μου κι αν κατανοούσα περισσότερο τις αλήθειες και τις αρχές, θα πετύχαινα πιο γρήγορα ανάπτυξη στη ζωή μου. Στη συνέχεια, η επόπτρια κανόνισε να συνεργαστώ με μια αδελφή, τη Τσιν Λαν για να διαχειριστούμε το έργο του ελέγχου των κηρυγμάτων μιας ομάδας. Η Τσιν Λαν έκανε κειμενικό καθήκον περισσότερο καιρό απ’ ό,τι εγώ, και κατανοούσε κάπως τις αρχές και τις επαγγελματικές δεξιότητες. Χάρηκα πολύ. Σκέφτηκα ότι, απ’ τη συνεργασία μαζί της, θα μπορούσα να μάθω πολλά πράγματα και να αναπτυχθώ πιο γρήγορα στο καθήκον μου. Η Τσιν Λαν, γνωρίζοντας ότι είχα μόλις αρχίσει αυτό το καθήκον, με καθοδήγησε αρκετά λεπτομερώς. Όταν ελέγχαμε κηρύγματα, ρωτούσε πρώτα την άποψή μου γι’ αυτά και, αν δεν καταλάβαινα κάτι, συναναστρεφόταν μαζί μου πάνω σε κάθε σημείο ξεχωριστά. Μελετούσα επιμελώς και κρατούσα σημειώσεις, κι ένιωθα πολύ χαλαρή που έκανα το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο. Στη συνέχεια, καθώς ελέγχαμε το έργο, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κάνουμε πολλά πράγματα. Εκτός απ’ το να επιλέγουμε κηρύγματα, έπρεπε να είμαστε ενήμερες για τις τρέχουσες καταστάσεις των μελών της ομάδας και την πρόοδο του έργου. Όταν άρχισαν να φθίνουν τα αποτελέσματα του έργου, αναγκαστήκαμε να ελέγξουμε όλες τις αποκλίσεις κι όλα τα ζητήματα. Αναγκαστήκαμε επίσης να οργανώσουμε μελέτες επαγγελματικών δεξιοτήτων, να καλλιεργήσουμε ανθρώπους και ούτω καθεξής. Σκέφτηκα: «Η διαχείριση όλων αυτών των διαφορετικών εργασιών είναι εξαιρετικά πολύπλοκη. Πόση σκέψη και ενέργεια πρέπει να αφιερώσω και τι τίμημα πρέπει να πληρώσω για να κάνω όλο αυτό το έργο καλά;» Με το που σκέφτηκα έτσι, ένιωσα ότι ήταν μεγάλος πονοκέφαλος κι εξαιρετικά κουραστικό για τη σάρκα μου. Όταν έλεγχα μαζί με τις αδελφές τις αποκλίσεις στο έργο, ήθελα να συμμετάσχω και να εμπλακώ, αλλά όταν σκέφτηκα ότι ήμουν καινούργια σε αυτό το καθήκον και δεν καταλάβαινα πράγματα, κι ότι η Τσιν Λαν ήταν εξοικειωμένη με όλες τις πτυχές του έργου, προτίμησα να βασιστώ περισσότερο πάνω της κι αρκέστηκα απλώς να παίξω τον ρόλο της ακροάτριας. Όταν έγραφα γράμματα σχετικά με τη διόρθωση των αποκλίσεων, οργάνωνα απλώς τα κύρια σημεία που είχαν συζητήσει η Τσιν Λαν και οι άλλες, κι έτσι γλίτωσα από πολύ κόπο. Όταν επηρεάστηκαν αρνητικά τα αποτελέσματα του έργου, όλες οι αδελφές ανησύχησαν πολύ. Έκαναν αυτοκριτική και συνόψιζαν τις αποκλίσεις στο έργο τους, αλλά εγώ παρέμεινα ανενόχλητη και σκέφτηκα ότι τα αποτελέσματα του έργου δεν είχαν καμία σχέση μ’ εμένα. Σκέφτηκα ότι ήμουν καινούργια στο καθήκον, ότι είτε δεν καταλάβαινα είτε δεν μπορούσα να κάνω πράγματα, κι ότι έβλεπα τα προβλήματα επιφανειακά. Αρκέστηκα, λοιπόν, να γίνω ένας κλασικός λακές. Κάθε μέρα, έλεγχα απλώς το έργο μηχανικά, χωρίς να θέλω να το σκεφτώ και πολύ. Μερικές φορές, άρχιζα να νυστάζω πριν απ’ τις εννιά το βράδυ.

Στις αρχές Μαρτίου, ένιωθα για αρκετές μέρες έντονο πόνο στα γόνατα και τον θώρακα. Μια αδελφή μού έκανε μια υπενθύμιση. Είπε: «Δεν έχεις επιδείξει μεγάλο αίσθημα φορτίου στο καθήκον σου τελευταία. Τώρα που αρρώστησες, μπορείς να εξετάσεις λίγο τον εαυτό σου». Χρησιμοποίησε επίσης την εμπειρία μιας άλλης αδελφής για να συναναστραφεί μαζί μου, λέγοντας ότι αυτή η αδελφή άκουγε πάντα τους άλλους και βασιζόταν σε αυτούς στο καθήκον της, δεν είχε δικές της απόψεις για τα πράγματα κι αργότερα απαλλάχθηκε απ’ τα καθήκοντά της επειδή δεν ήταν αποτελεσματική σε αυτά. Μόνο όταν απαλλάχθηκε το μετάνιωσε και συνειδητοποίησε τη σημασία του καθήκοντός της. Ένιωσα απαίσια όταν άκουσα τη συναναστροφή αυτής της αδελφής και σκέφτηκα: «Αυτή δεν είναι και η δική μου κατάσταση τελευταία; Δεν θέλω να ασχολούμαι με τίποτα κι ενεργώ απλώς ως λακές». Σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που είχα διαβάσει μερικές μέρες νωρίτερα, το οποίο ήταν πολύ σχετικό με την κατάστασή μου. Το αναζήτησα για να το διαβάσω. Ο Θεός λέει: «Κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να έχουν υποταγή όταν κάνουν το καθήκον τους, και κάνουν ό,τι ρυθμίζει ο Άνωθεν. Όταν, όμως, τους ρωτάει κάποιος: “Κάνεις επιπόλαια το καθήκον σου; Το κάνεις σύμφωνα με τις αρχές;” εκείνοι δεν μπορούν να δώσουν καμία οριστική απάντηση, αλλά λένε απλώς: “Πράττω σύμφωνα με τις οδηγίες που μου δίνει ο Άνωθεν και δεν τολμάω να διαπράξω παραπτώματα ανεξέλεγκτα”. Όταν τους ρωτάει κάποιος αν έχουν εκπληρώσει την ευθύνη τους, εκείνοι λένε: “Βασικά κάνω αυτό που οφείλω”. Βλέπετε; Έχουν πάντα μια τέτοια στάση όταν κάνουν το καθήκον τους· δεν βιάζονται, ενεργούν αργά και με μισή καρδιά. Στην πραγματικότητα, δεν μπορείς να τους επικρίνεις για κάτι, αλλά, αν αξιολογήσεις την εκτέλεση του καθήκοντός τους με βάση τις αλήθεια-αρχές, είναι ανεπαρκής και δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Κι ωστόσο, δεν τους νοιάζει, συνεχίζουν να ενεργούν όπως πριν και εξακολουθούν να μην κάνουν όσα θα έπρεπε να πάρουν την πρωτοβουλία να κάνουν· δεν αλλάζουν καθόλου. Δεν είναι ξεδιάντροπα πεισματάρηδες; Διατηρούν μονίμως αυτήν τη στάση: “Μπορεί εσύ να έχεις χιλιάδες λαμπρά σχέδια, αλλά εγώ έχω τους δικούς μου κανόνες. Πολύ απλά, έτσι είμαι εγώ. Για να δούμε τι μπορείς να μου κάνεις. Αυτή είναι η στάση μου!” Δεν έχουν κάνει κάτι απίστευτα ύπουλο ή κακό, αλλά έχουν κάνει και ελάχιστες καλές πράξεις. Σε ποιο μονοπάτι θα έλεγες ότι βαδίζουν; Άραγε, είναι καλή μια τέτοιου είδους στάση απέναντι στην πίστη στον Θεό και στο καθήκον; (Όχι.) Στη Βίβλο, ο Θεός λέει το εξής: “Ούτως, επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός Μου” (Αποκάλυψη 3:16). Το να είναι κανείς χλιαρός, δηλαδή ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, είναι καλή στάση; (Όχι.) Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται: “Αν κάνω κακό και προκαλέσω διαταράξεις, θα καταδικαστώ γρήγορα. Αν, όμως, ενεργώ με θετικότητα και ενεργητικότητα, θα κουραστώ και, αν κάνω ένα λάθος σε κάποια ενέργειά μου, μπορεί να κλαδευτώ ή ίσως ν’ απαλλαγώ κιόλας από τα καθήκοντά μου, κι αυτό θα ήταν πολύ ντροπιαστικό! Οπότε, παραμένω χλιαρός· ούτε ψυχρός ούτε ζεστός. Ό,τι μου ζητήσεις να κάνω, θα το κάνω. Αν, όμως, δεν μου πεις να κάνω κάτι, δεν θα παρέμβω. Έτσι, δεν πρόκειται να κουραστώ και, εκτός αυτού, οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να με επικρίνουν για τίποτα. Αυτή η προσέγγιση είναι καταπληκτική!” Είναι καλό να φέρεται κανείς έτσι; (Όχι.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (11)]. Τα λόγια του Θεού είχαν βαθύ αντίκτυπο πάνω μου. Ο Θεός είχε ξεσκεπάσει την κατάστασή μου στο καθήκον μου. Εξωτερικά, έκανα ό,τι μου έλεγε η επόπτρια. Έλεγχα το έργο κι επέλεγα κηρύγματα, κάνοντας όλα αυτά τα πράγματα χωρίς να κάνω κακό ή να προκαλώ αναστατώσεις. Παρ’ όλα αυτά, είχα παθητική στάση στο καθήκον μου. Έκανα κειμενικό έργο για πάνω από έναν μήνα, αλλά ήμουν μπερδεμένη κάθε μέρα, χωρίς αίσθηση του επείγοντος. Ενεργούσα απλώς ως λακές στο καθήκον μου, υιοθετώντας τις απόψεις της Τσιν Λαν στις απαντήσεις μου στα γράμματα, χωρίς να εμπλέκομαι στον έλεγχο του έργου. Όταν δεν σημειώθηκε πρόοδος στο έργο, δεν ανησύχησα ούτε αγχώθηκα. Χρησιμοποίησα απλώς τις δικαιολογίες «Είμαι καινούργια σε αυτό το έργο», «Δεν μπορώ να το κάνω» και «Δεν το καταλαβαίνω». Είχα αμελή στάση απέναντι στα πάντα και δεν είχα καν το παραμικρό αίσθημα φορτίου στο καθήκον μου. Αυτοί που σηκώνουν φορτίο στο καθήκον τους είναι ικανοί να λαμβάνουν υπόψη τις προθέσεις του Θεού και να σκέφτονται πώς να αναλαμβάνουν το έργο γρήγορα, και είναι ικανοί να αναζητούν την αλήθεια για να λύνουν ζητήματα που σχετίζονται με το έργο, να σκέφτονται τα σωστά ζητήματα και να έχουν μια ενεργητική στάση. Εγώ, όμως, σκεφτόμουν μόνο πώς να μην υποφέρει η σάρκα μου. Βασιζόμουν στη συνεργάτιδα αδελφή μου σε όλο μου το έργο και δεν εκπλήρωσα ούτε μια ευθύνη. Τότε συνειδητοποίησα ότι η υπενθύμιση αυτής της αδελφής περιείχε την πρόθεση του Θεού. Αν συνέχιζα με την ίδια στάση απέναντι στο καθήκον μου, θα ήταν πολύ επικίνδυνο και θα καταστρεφόμουν. Όταν το κατάλαβα, ένιωσα σαν να ήμουν σε κρίση και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, βασίζομαι πολύ σε άλλους και θέλω απλώς να είμαι λακές. Δεν είμαι ποτέ πρόθυμη να ανησυχώ για πράγματα ούτε να υποφέρω και δεν έχω το παραμικρό αίσθημα φορτίου στο καθήκον μου. Θεέ μου, δεν θέλω να παραμείνω σε αυτήν τη ‘χλιαρή’ κατάσταση και να με σιχαθείς. Θέλω να αλλάξω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με». Στη συνέχεια, αντέστρεψα συνειδητά τη στάση μου στο καθήκον μου. Είχα στον νου μου τα σοβαρά ζητήματα και δεν νύσταζα πια τα βράδια.

Επειδή δεν είχα κάνει σωστό έργο ούτε είχα σηκώσει φορτίο στο καθήκον μου νωρίτερα, αντιμετώπισα σύντομα τις συνέπειες. Το έργο που επόπτευα δεν παρήγαγε καθόλου αποτελέσματα, και κάποιοι αδελφοί και αδελφές είχαν γίνει αρνητικοί και παθητικοί στα καθήκοντά τους. Όπως λένε, «μια διμοιρία είναι τόσο καλή όσο καλός είναι κι ο διοικητής της». Λίγες μέρες αργότερα, επειδή δεν είχα σημειώσει πρόοδο στη διευθέτηση της μελέτης των αρχών απ’ την ομάδα μου, η επόπτρια τοποθέτησε την Τσιν Λαν επικεφαλής της συγκεκριμένης εργασίας. Ένιωσα πραγματικά απαίσια όταν το έμαθα και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κανονίσει συγκεκριμένες ώρες μελέτης κι απλώς περίμενα παθητικά την Τσιν Λαν να κάνει κάθε φορά τις διευθετήσεις. Αν ήμουν λίγο πιο προσηλωμένη, αν είχα σηκώσει λίγο παραπάνω φορτίο, αν είχα οργανώσει κι εποπτεύσει εγκαίρως τις μελέτες των αρχών, δεν θα είχα μετατεθεί. Ο Θεός με αποκάλυπτε μέσα απ’ αυτό το ζήτημα. Αναστατώθηκα και ένιωσα αυτομεμψία. Σκέφτηκα: «Πώς έκανα το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο; Δεν είμαι ανάξια εμπιστοσύνης; Πού είναι η ακεραιότητα και η αξιοπρέπειά μου;» Αργότερα, διάβασα αυτά τα δύο χωρία των λόγων του Θεού: «Πώς θα πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι δίκαιες πράξεις και σε ποια κατάσταση και σε ποιες συνθήκες θα πρέπει να το κάνουν αυτό, προκειμένου να θεωρηθεί ότι προετοιμάζουν καλές πράξεις; Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να έχουν θετική και ενεργητική στάση και, όσο κάνουν το καθήκον τους, να δείχνουν αφοσίωση, να μπορούν να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και να διαφυλάττουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Το να είσαι θετικός και ενεργητικός είναι το κλειδί· αν είσαι μονίμως παθητικός, αυτό είναι πρόβλημα. Είναι σαν να μην είσαι μέλος του οίκου του Θεού και να μην κάνεις το καθήκον σου, σαν να μην έχεις άλλη επιλογή και το κάνεις μόνο για να πάρεις έναν μισθό επειδή αυτό απαιτεί να κάνεις ο εργοδότης· δεν το κάνεις οικειοθελώς, αλλά πολύ παθητικά. Αν δεν εμπλέκονταν τα συμφέροντά σου, δεν θα το έκανες καθόλου. Ή αν κανείς δεν σου ζητούσε να το κάνεις, δεν θα το έκανες σε καμία περίπτωση. Αν ενεργείς μ’ αυτήν την προσέγγιση, τότε δεν κάνεις καλές πράξεις. Επομένως, αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι πολύ ανόητοι· είναι παθητικοί σε οτιδήποτε κάνουν. Δεν κάνουν ό,τι μπορούν να σκεφτούν να κάνουν ούτε κάνουν ό,τι μπορούν να καταφέρουν αφιερώνοντας χρόνο και ενέργεια. Απλώς περιμένουν και παρατηρούν. Αυτό είναι προβληματικό και πολύ θλιβερό. […] Ο Θεός σού έχει δώσει επίπεδο και πολλές ανώτερες καταστάσεις, ώστε να μπορέσεις να δεις καθαρά αυτό το ζήτημα και να είσαι ικανός γι’ αυτό το έργο. Ωστόσο, δεν έχεις τη σωστή στάση, δεν έχεις αφοσίωση και ειλικρίνεια ούτε θέλεις να καταβάλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για να το κάνεις καλά. Αυτό απογοητεύει τρομερά τον Θεό. Επομένως, όταν αντιμετωπίζεις πολλά πράγματα, αν είσαι τεμπέλης, αν νιώθεις μονίμως ενοχλημένος και δεν θέλεις να τα κάνεις, αλλά γκρινιάζεις μέσα σου και σκέφτεσαι: “Γιατί ζητάνε από μένα να το κάνω και όχι από κάποιον άλλο;” τότε αυτή είναι μια ανόητη σκέψη. Όταν σου ανατίθεται ένα καθήκον, αυτό δεν είναι ένα ατυχές γεγονός· είναι τιμή και θα πρέπει να το αποδεχθείς ευχαρίστως. Αυτό το έργο δεν πρόκειται να σε εξαντλήσει ούτε να σε σκοτώσει. Αντιθέτως, αν χειριστείς σωστά αυτό το έργο και το κάνεις καλά καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια, θα νιώθεις ήρεμος και καθησυχασμένος μέσα σου και δεν θα έχεις απογοητεύσει τον Θεό. Όταν προσέλθεις ενώπιον του Θεού, μπορείς τότε να νιώθεις σιγουριά και να στέκεσαι με περηφάνια. Αν, όμως, δεν κάνεις αυτό το έργο ή το κάνεις επιπόλαια, τότε, ακόμη κι αν δεν έχεις προκαλέσει απώλειες, για εσένα προσωπικά θα είναι κάτι που θα το μετανιώνεις μια ζωή! Θα είναι σαν μια απύθμενη μαύρη τρύπα, που θα σου προκαλεί πόνο και ανησυχία για όλη σου τη ζωή. Όποτε αναφέρεται ότι θα πρέπει κανείς να είναι αφοσιωμένος και ειλικρινής όταν κάνει το καθήκον του και ότι θα πρέπει να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια, θα είναι τόσο βασανιστικό για σένα σαν να σου καρφώνεται ένα μαχαίρι στην καρδιά. Δεν θα νιώθεις χαρούμενος ή περήφανος, δεν θα νιώθεις ότι σε τιμά αυτό το ζήτημα. Αντιθέτως, αυτό το αίσθημα οδύνης θα σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή. Αν ένας άνθρωπος έχει επίγνωση της συνείδησης, θα νιώθει τέτοια θλίψη. Και τι γίνεται από την οπτική του Θεού; Ο Θεός χρησιμοποιεί τις αλήθεια-αρχές για να χαρακτηρίσει αυτό το ζήτημα, επομένως η φύση του είναι πολύ πιο σοβαρή από όσο νομίζεις. Καταλάβατε; Ο Θεός, λοιπόν, θα εξετάζει ολοκληρωμένα τις συνήθεις επιδόσεις σου και τη στάση σου απέναντι στην αλήθεια και στο καθήκον σου, για να δει σε ποιο μονοπάτι βαδίζεις. Ας υποθέσουμε ότι η στάση σου απέναντι στην αλήθεια και το καθήκον σου είναι πάντα επιπόλαιη και ότι δίνεις επιφανειακές υποσχέσεις, αλλά παρασκηνιακά δεν τις κάνεις πράξη, χασομεράς και δεν έχεις αίσθηση επείγοντος ούτε έχεις μια θετική στάση κατά την οποία λαμβάνεις υπόψη τις προθέσεις του Θεού. Παρόλο που προς τα έξω δεν προκαλείς διατάραξη και αναστάτωση, δεν κάνεις κακό, δεν ενεργείς αυθαίρετα και απρόσεκτα ούτε διαπράττεις παραπτώματα ανεξέλεγκτα, και φαίνεσαι άνθρωπος που τηρεί τους κανόνες και έχει αρκετά καλή συμπεριφορά, δεν κάνεις με θετικότητα και ενεργητικότητα αυτό που σου ζητάει ο Θεός, αλλά αντιθέτως, είσαι πανούργος, λουφάρεις και αποφεύγεις να κάνεις αληθινό έργο. Σ’ αυτήν την περίπτωση, σε ποιο ακριβώς μονοπάτι βαδίζεις πραγματικά; Ακόμη κι αν δεν είναι το μονοπάτι ενός αντίχριστου, αν μη τι άλλο είναι το μονοπάτι ενός ψευδοεπικεφαλής» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (11)]. «Κανείς δεν θέλει να καταστραφεί και να σταλεί στην κόλαση, αλλά πολλοί άνθρωποι κάνουν επανειλημμένα κακό, χωρίς να το θέλουν, με αποτέλεσμα να διανύουν με μεγάλη ταχύτητα το μονοπάτι που οδηγεί στην κόλαση. Κάποιοι άνθρωποι αγνοούν κατ’ επανάληψη τις ευκαιρίες που τους δίνει ο οίκος του Θεού να κάνουν ένα καθήκον, αγνοούν την παρακίνηση του Αγίου Πνεύματος και την επίπληξη του Αγίου Πνεύματος και αγνοούν τις προσδοκίες του Θεού. Επιμένουν να είναι επιπόλαιοι, να διαπράττουν παραπτώματα ανεξέλεγκτα, να ενεργούν αυθαίρετα και απρόσεκτα, να προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση, να είναι ξεδιάντροπα αδιόρθωτοι και να κάνουν κακό. Κανείς δεν σε αναγκάζει να κάνεις αυτά τα πράγματα ούτε απαιτεί κανείς στον οίκο του Θεού να τα κάνεις. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό αποτελεί προσωπική σου επιλογή· είναι αυτό που είσαι πρόθυμος να κάνεις, αυτό που σου αρέσει να κάνεις και αυτό που σε γεμίζει με ενθουσιασμό. Όταν λέει κάποιος ότι το μονοπάτι πάνω στο οποίο βαδίζεις οδηγεί στην κόλαση και στην καταστροφή, ταράζεσαι και νιώθεις αρνητικός. Γιατί νιώθεις αρνητικός; Δικό σου λάθος δεν είναι; Δεν το προκαλείς μόνος σου στον εαυτό σου; Δεν παίρνεις ό,τι σου αξίζει; Κάποιοι άνθρωποι λένε: “Όταν κάνω κακό, ο λόγος είναι ότι δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Κάθε φορά, θέλω να κάνω κάτι καλά, αλλά μετά συνειδητοποιώ ότι αυτό που έκανα δεν ήταν καλό”. Έκανες κακό και προκάλεσες διατάραξη και αναστάτωση, κι επέφερες απώλειες στο εκκλησιαστικό έργο. Μπορεί να μην κληθείς να λογοδοτήσεις για τις παραβάσεις σου, αλλά οι παραβάσεις σου προκαλούν κρυφούς κινδύνους και είναι πιθανό να καταλήξεις να τις επαναλάβεις στο μέλλον· αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Είναι ακριβώς όπως όταν βαδίζει κάποιος σ’ ένα μονοπάτι· το κάθε βήμα αφήνει ένα ίχνος. Αναγνωρίζεις τις παραβάσεις που έχεις διαπράξει; Νιώθεις μεταμέλεια γι’ αυτές; Νιώθεις υπόχρεος και λυπημένος; Κλαις πικρά εξαιτίας τους; Έχεις μεταστραφεί; Μισείς πραγματικά τις κακές σου πράξεις; Έχεις εγκαταλείψει το κακό που βρίσκεται στα χέρια σου και έχεις μετανοήσει πραγματικά στον Θεό; … Αν δεν μπορείς να μετανοήσεις πραγματικά και αντ’ αυτού εξαπατάς τον Θεό με τους όρκους σου, τότε το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις οδηγεί στην καταστροφή. Καθεμία από τις κακές σου πράξεις είναι ένα χτύπημα στις πύλες της κόλασης· ίσως ένα από αυτά τα χτυπήματα να τις ανοίξει τελικά, και τότε θα έχει έρθει η ώρα να πεθάνεις. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι για κάποιους ανθρώπους, από τη στιγμή που άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό έως τώρα, όλες οι πράξεις και οι συμπεριφορές τους ήταν να συσσωρεύουν διαρκώς κακές πράξεις και να χτυπάνε τις πύλες της κόλασης, και ταυτόχρονα να συσσωρεύουν τον θυμό του Θεού· περιμένουν να πέσει πάνω τους η τιμωρία του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (11)]. Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα βαθιά ταραχή. Ο Θεός είπε ότι αυτοί που είναι παθητικοί στο καθήκον τους, που δεν κάνουν αυτό που μπορούν κι ενεργούν επιπόλαια κι ανεύθυνα στο καθήκον τους είναι άνθρωποι που δεν κάνουν αληθινό έργο, που βαδίζουν στο μονοπάτι των ψευδοεπικεφαλής και καταδικάζονται απ’ τον Θεό. Έκανα αυτοκριτική: Αν και έκανα καθήκον, δεν θεωρούσα τον εαυτό μου μέλος του οίκου του Θεού. Όχι μόνο δεν ήμουν αφοσιωμένη στο καθήκον μου, αλλά δεν εκπλήρωνα ούτε καν τις πιο βασικές ευθύνες. Οι συνεργάτιδες αδελφές μου συνόψισαν το έργο προκειμένου να διορθώσουμε τις αποκλίσεις και να κάνουμε τα καθήκοντά μας καλύτερα, αλλά εγώ δεν συμμετείχα ούτε ρώτησα. Όταν έγραφα γράμματα για να διορθώσω τις αποκλίσεις, δεν το έκανα με όλη μου την καρδιά κι απλώς τα έγραφα βάσει αυτών που είπε η αδελφή, σαν άμυαλο ρομπότ. Επίσης, δεν έπαιρνα στα σοβαρά τη μελέτη των επαγγελματικών δεξιοτήτων και καθυστερούσα την πρόοδο όλων. Όλα αυτά γιατί ήμουν απρόθυμη να δείξω ενδιαφέρον για το καθήκον μου και δεν σήκωνα φορτίο. Η άσκηση του καθήκοντός μου με αυτόν τον τρόπο ήταν κάτι που σιχαινόταν ο Θεός και ήταν αποκρουστικό για τους ανθρώπους, και ήμουν σίγουρα ανάξια της εμπιστοσύνης τους. Σκεφτόμουν μόνο τη σάρκα μου σε ό,τι έκανα. Δεν ήθελα να αφιερώσω σκέψη στο καθήκον μου και δεν πλήρωνα τίμημα. Ενεργούσα απλώς ως λακές και τα περίμενα όλα έτοιμα. Δεν σκεφτόμουν καθόλου το έργο της εκκλησίας και δεν λάμβανα υπόψη την πρόθεση του Θεού. Η στάση που είχα απέναντι στο καθήκον μου απογοήτευσε τον Θεό. Βασίστηκα στη συνεργάτιδα αδελφή μου σε όλα τα πράγματα. Η σάρκα μου μπορεί να ήταν χαλαρή, αλλά έχασα την ευκαιρία που μου έδωσε ο Θεός να προετοιμάσω καλές πράξεις και δεν θα την ξανάβρισκα ποτέ, σαν νερό που χύθηκε. Ένιωσα υποχρεωμένη και μετανιωμένη! Ο στίχος των λόγων του Θεού που λέει «Καθεμία από τις κακές σου πράξεις είναι ένα χτύπημα στις πύλες της κόλασης», με κινητοποίησε. Παλιά, σκεφτόμουν ότι μόνο ο Ιούδας και οι άλλοι που έκαναν κακό μπορούσαν να ανοίξουν την πόρτα της κόλασης, αλλά αποδείχτηκε ότι ο Θεός κρατούσε σημειώσεις κάθε φορά που ενέδιδα στις ανέσεις, που αποτύγχανα να σηκώσω φορτίο στο καθήκον μου, που αρνούμουν να μετανοήσω. Κάθε σημείωση του Θεού άνοιγε την πόρτα της κόλασης λίγο πιο πλατιά. Η πόρτα της κόλασης ανοίγει όταν αποτυγχάνεις επανειλημμένως να κάνεις πράξη την αλήθεια. Αυτή η συνέπεια είναι πραγματικά τρομακτική! Όταν το αναλογίστηκα, συνειδητοποίησα τελικά ότι κινδύνευα πραγματικά, κι ένιωσα τύψεις. Σκέφτηκα: «Ο Θεός μού έχει δώσει μια ευκαιρία να μετανοήσω. Πρέπει να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία για να κάνω το καθήκον μου και να επανορθώσω για τις παραβάσεις μου». Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν έχω την παραμικρή ανθρώπινη φύση και λογική. Με ενδιαφέρει μόνο να ενδίδω στις ανέσεις της σάρκας μου και δεν έχω κάνει κανένα απ’ τα καθήκοντα που πρέπει να κάνω καλά. Σε έχω στενοχωρήσει βαθύτατα! Θεέ μου, γνωρίζω ότι η άσκηση του καθήκοντός μου με αυτόν τον τρόπο θα με καταστρέψει και θα βλάψει το έργο της εκκλησίας. Είμαι πρόθυμη να μετανοήσω και να αποδεχτώ τον εξονυχιστικό έλεγχό Σου. Σε παρακαλώ, πειθάρχησέ με κι επίτρεψέ μου να κατανοήσω τον εαυτό μου και να αποτινάξω τη διεφθαρμένη μου διάθεση».

Στη συνέχεια, σκέφτηκα: «Γιατί είμαι πάντα απρόθυμη να δείχνω ενδιαφέρον για πράγματα και να βάζω το μυαλό μου να δουλεύει; Ποια είναι η αιτία;» Διάβασα δύο χωρία των λόγων του Θεού: «Οι άνθρωποι που είναι τεμπέληδες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Για να το συνοψίσουμε με δυο λόγια, είναι άχρηστοι· είναι ανάπηροι δεύτερης κατηγορίας. Όσο καλό κι αν είναι το επίπεδο των ανθρώπων που είναι τεμπέληδες, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια βιτρίνα· παρόλο που έχουν καλό επίπεδο, αυτό είναι άχρηστο. Είναι πολύ τεμπέληδες· ξέρουν τι οφείλουν να κάνουν, αλλά δεν το κάνουν, και ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι κάτι αποτελεί πρόβλημα, δεν αναζητούν την αλήθεια για να το λύσουν. Παρόλο που ξέρουν τι κακουχίες πρέπει να υπομείνουν για να είναι αποτελεσματικό το έργο, δεν είναι πρόθυμοι να υπομείνουν αυτές τις κακουχίες που αξίζουν τον κόπο· επομένως, δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν καμία αλήθεια ούτε μπορούν να κάνουν αληθινό έργο. Δεν θέλουν να υπομείνουν τις κακουχίες που οφείλουν να υπομένουν οι άνθρωποι· ξέρουν μόνο να ενδίδουν στις ανέσεις, ν’ απολαμβάνουν στιγμές χαράς και διασκέδασης και μια ελεύθερη και χαλαρή ζωή. Δεν είναι, άραγε, άχρηστοι; Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να υπομένουν κακουχίες δεν αξίζουν να ζουν. Όσοι επιθυμούν διαρκώς να ζουν σαν παράσιτα είναι άνθρωποι χωρίς συνείδηση ή λογική· είναι κτήνη και δεν είναι κατάλληλοι ούτε για να κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Επειδή δεν μπορούν να υπομείνουν κακουχίες, ακόμη κι όταν κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή, δεν μπορούν να την κάνουν καλά, ενώ και να θέλουν ν’ αποκτήσουν την αλήθεια, έχουν ακόμη μικρότερη ελπίδα να το καταφέρουν. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να υποφέρει και δεν αγαπά την αλήθεια είναι άχρηστος· δεν έχει τα προσόντα ούτε για να κάνει τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Είναι ένα κτήνος, δεν έχει ίχνος ανθρώπινης φύσης. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει ν’ αποκλείονται· μόνο αυτό συνάδει με τις προθέσεις του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. «Ποιοι άνθρωποι είναι άχρηστοι; Οι μπερδεμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι που χαραμίζουν τις μέρες τους άσκοπα. Οι άνθρωποι αυτού του είδους δεν είναι υπεύθυνοι σε τίποτε από ό,τι κάνουν ούτε παίρνουν οτιδήποτε στα σοβαρά· τα κάνουν όλα θάλασσα. Δεν δίνουν βάση στα λόγια σου όπως κι αν συναναστρέφεσαι πάνω στην αλήθεια. Σκέφτονται: “Άμα θέλω, θα τα κουτσοβολεύω μ’ αυτόν τον τρόπο. Εσύ λέγε ό,τι θέλεις! Σε κάθε περίπτωση, αυτήν τη στιγμή κάνω το καθήκον μου και έχω να φάω· αυτό μου αρκεί. Τουλάχιστον, δεν θ’ αναγκαστώ να γίνω ζητιάνος. Αν μια μέρα δεν έχω να φάω, θα το σκεφτώ. Ο ουρανός θα δείχνει πάντα στους ανθρώπους ότι έχουν κι άλλες επιλογές. Λες ότι δεν έχω συνείδηση ούτε λογική κι ότι είμαι μπερδεμένος· και τι μ’ αυτό; Δεν έχω παραβεί τον νόμο. Στη χειρότερη περίπτωση, απλώς υστερώ λίγο σε χαρακτήρα, αλλά δεν χάνω και κάτι έτσι. Εφόσον έχω να φάω, λοιπόν, όλα καλά”. Πώς σας φαίνεται αυτή η οπτική; Σου λέω ότι οι μπερδεμένοι άνθρωποι που χαραμίζουν τις μέρες τους άσκοπα προορίζονται όλοι ν’ αποκλειστούν και δεν υπάρχει τρόπος να σωθούν» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. Τα αυστηρά λόγια του Θεού ξύπνησαν τη μουδιασμένη καρδιά μου και ξεσκέπασαν την ουσία των τεμπέληδων. Οι τεμπέληδες είναι απρόθυμοι να υποφέρουν και να πληρώνουν τίμημα, και θέλουν πάντα να ζουν μια ξέγνοιαστη ζωή. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να πετύχουν το οτιδήποτε, κι έτσι ακόμη πιο απίθανο να αποκτήσουν την αλήθεια και να σωθούν. Ο Θεός λέει ότι οι τεμπέληδες είναι άχρηστοι, είναι κτήνη και πρέπει να αποκλειστούν. Ενεργούσα ακριβώς σαν ένας τέτοιος άχρηστος άνθρωπος. Δεν ήθελα να αφιερώνω πολλή σκέψη στο καθήκον μου και να πληρώνω τίμημα. Ζούσα σαν παράσιτο. Βασιζόμουν στους άλλους για τα πάντα και ζούσα χωρίς σκοπό. Όταν άρχισα το κειμενικό καθήκον μου, δεν είχα σε ποιον να βασιστώ. Κατάφερα τελικά να βασιστώ στον Θεό, να μελετήσω επιμελώς και να αποκομίσω κάποια κέρδη. Με το που άρχισα, όμως, να συνεργάζομαι με την αδελφή μου, δεν ήμουν τόσο επιμελής. Έγινα χλιαρή στο καθήκον μου και δεν ήθελα να αφιερώνω σκέψη στο έργο ούτε να πληρώνω τίμημα. Επιζητούσα απλώς να περνάω τις μέρες μου χαλαρά κι ελεύθερα. Επειδή δεν σήκωνα φορτίο στο καθήκον μου, δεν επωμιζόμουν κανένα απ’ τα έργα που μου αναθέτονταν. Οι άλλες αδελφές ανησυχούσαν για μένα κι αναγκάζονταν να αναλάβουν το έργο μου. Ακόμη κι έτσι, δεν είχα συνείδηση. Βασιζόμουν φυσικά στις αδελφές μου. Ακόμη και μετά από έναν μήνα κειμενικού καθήκοντός, συνέχιζα να επικαλούμαι δικαιολογίες όπως «Είμαι καινούργια σε αυτό το έργο», «Δεν μπορώ να το κάνω» ή «Δεν το καταλαβαίνω» και δεν έλεγχα το έργο. Πόσο ξεδιάντροπη ήμουν! Ζούσα με τη σατανική φιλοσοφία «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι μικρή» και «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο». Αυτές οι παρηκμασμένες κι εξαχρειωμένες απόψεις και ιδέες με εκφύλισαν. Σκεφτόμουν μόνο πώς να κάνω τη σάρκα μου να μην υποφέρει και να μην ανησυχεί, και δεν αφιέρωνα καθόλου σκέψη στο πώς να κάνω το καθήκον μου καλά. Προκάλεσα καθυστερήσεις σε μια εξαιρετικά σημαντική δουλειά. Διατάρασσα στην ουσία το έργο της εκκλησίας κι ενεργούσα σαν υπηρέτρια του Σατανά! Ο Θεός λέει: «Εάν δεν παίρνεις στα σοβαρά τις αναθέσεις από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Στο συγκεκριμένο θέμα, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι απ’ τον Ιούδα και αξίζεις κατάρα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσει κανείς τη φύση του ανθρώπου). Φοβήθηκα αρκετά όταν σκέφτηκα τις συνέπειες. Δεν ήμουν άξια εμπιστοσύνης. Αν συνέχιζα να φέρομαι έτσι, θα αποκλειόμουν. Σκέφτηκα τα γουρούνια που περιμένουν στο χοιροστάσιο να τραφούν απ’ τον ιδιοκτήτη τους, και πέφτουν σε βαθύ ύπνο αφού φάνε, χωρίς την παραμικρή έγνοια. Αν συνέχιζα να ζω έτσι, απολαμβάνοντας τις ανέσεις της σάρκας μου, δεν θα διέφερα από ένα γουρούνι κι ο αποκλεισμός μου απ’ τον Θεό θα ήταν απλώς ζήτημα χρόνου. Δεν ήθελα να συνεχίσω να είμαι τεμπέλα κι άχρηστη, οπότε, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν θέλω να συνεχίσω να τα κουτσοκαταφέρνω. Αυτός είναι ένας εξαχρειωμένος τρόπος ζωής χωρίς αξία. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να γίνω πιο επιμελής και να κάνω το καθήκον μου σωστά».

Αργότερα, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης μέσα από ένα χωρίο των λόγων του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Το να κάνεις το καθήκον σου χωρίς να κάνεις κακό είναι κάτι που πρέπει να καταφέρεις ως κανονικός άνθρωπος. Όμως, το να προετοιμάζεις καλές πράξεις σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις πράξη την αλήθεια και να εκπληρώνεις το καθήκον σου με ενεργητικότητα και θετικότητα, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και τις αλήθεια-αρχές. Πρέπει να έχεις αφοσίωση, να είσαι πρόθυμος να υπομείνεις κακουχίες και να πληρώσεις ένα τίμημα, να είσαι πρόθυμος ν’ αναλάβεις ευθύνες και να μπορείς να ενεργείς με θετικότητα και ενεργητικότητα. Όλες οι πράξεις που γίνονται σύμφωνα μ’ αυτές τις αρχές είναι κατά βάση καλές πράξεις. Δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλα ή μικρά ζητήματα, αν είναι αξιομνημόνευτα για τους άλλους ή όχι, αν τα έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση οι άνθρωποι ή τα θεωρούν ασήμαντα ή αν οι άλλοι τα θεωρούν άξια προσοχής· στα μάτια του Θεού είναι όλα καλές πράξεις. Αν έχεις προετοιμάσει καλές πράξεις, στο τέλος θα σου φέρουν ευλογίες, όχι συμφορές. Ας πούμε ότι δεν προετοιμάζεις καθόλου καλές πράξεις και αρκείσαι απλώς στα εξής: “Κάνω ό,τι μου λένε να κάνω και πηγαίνω όπου μου λένε να πάω. Ποτέ δεν μιλάω ούτε ενεργώ αυθαίρετα και ποτέ δεν φέρομαι με πονηριά ώστε να δημιουργήσω μπελάδες ή να προκαλέσω διατάραξη και αναστάτωση. Είμαι πραγματικά υπάκουος και συμπεριφέρομαι καλά”. Αν διατηρείς μονίμως αυτήν τη στάση και δεν αναζητάς ενεργά την αλήθεια ούτε τηρείς τις αρχές όταν κάνεις το καθήκον σου, και δεν διορθώνεις ούτε αλλάζεις άμεσα τις αποκλίσεις και τα λάθη σου όταν τα ανακαλύπτεις, και δεν αναζητάς ποτέ με θετικότητα και ενεργητικότητα την αλήθεια για να λύνεις τα προβλήματα όταν διαπιστώνεις ότι είσαι επαναστατικός ή παρατηρείς ότι αποκαλύπτεις διεφθαρμένες διαθέσεις, αλλά κάνεις απλώς ό,τι θέλεις, τότε, παρόλο που μπορεί να μην έχεις προκαλέσει απώλειες στα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να μην έχεις πλήξει το εκκλησιαστικό έργο, στην καλύτερη περίπτωση ενεργείς ως απλός δουλευτής. Το να ενεργείς ως απλός δουλευτής, από τη φύση του, δεν θεωρείται καλή πράξη. Άρα, πώς ορίζονται τελικά οι καλές πράξεις; Καλές πράξεις είναι όταν αυτό που κάνεις είναι αν μη τι άλλο χρήσιμο για τη δική σου ζωή-είσοδο και τη ζωή-είσοδο των αδελφών, αλλά και ωφέλιμο για το έργο του οίκου του Θεού. Αν είναι ωφέλιμο για σένα, για τους άλλους και για τον οίκο του Θεού, τότε η απόδοσή σου είναι αποτελεσματική ενώπιον του Θεού και την εγκρίνει ο Θεός. Ο Θεός θα σε βαθμολογήσει. Οπότε, αξιολόγησε τα εξής: Πόσες καλές πράξεις έχεις προετοιμάσει όλα αυτά τα χρόνια; Μπορούν αυτές οι καλές πράξεις ν’ αντισταθμίσουν τις παραβάσεις σου; Αφού τις αντισταθμίσουν, πόσες καλές πράξεις απομένουν; Πρέπει να βαθμολογήσεις τον εαυτό σου και να το καταλάβεις απόλυτα αυτό· δεν πρέπει να είσαι μπερδεμένος γι’ αυτό το ζήτημα» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (11)]. Τα λόγια του Θεού περιέχουν την πρόθεση και τις απαιτήσεις Του. Ο Θεός μάς λέει επίσης ποιο είναι το μονοπάτι της άσκησης. Είναι ζωτικής σημασίας να εκπληρώνει κάποιος το καθήκον του ως δημιούργημα. Πρέπει να κάνει το καθήκον του σύμφωνα με τις αρχές, να είναι επιμελής, να πληρώνει τίμημα και να σηκώνει φορτίο. Μόνο κάνοντας ενεργά το καθήκον του με αυτόν τον τρόπο μπορεί να προετοιμάσει καλές πράξεις και να συμφωνήσει με την πρόθεση του Θεού. Αν κάνεις απλώς μηχανικά το καθήκον σου και κάνεις μόνο ό,τι σου ζητάνε, αυτό μπορεί να μη φαίνεται σαν αναστάτωση ή διατάραξη, αλλά δεν κάνεις το καθήκον σου με όλη σου την καρδιά κι ο Θεός δεν θα σε εγκρίνει. Αναλογίστηκα ότι ήμουν χλιαρή στο καθήκον μου, μην κάνοντας το έργο που μου ανατέθηκε, διαταράσσοντας κι αναστατώνοντας το καθήκον μου. Όχι μόνο δεν προετοίμασα καλές πράξεις, αλλά είχα μάλιστα διαπράξει παραβάσεις. Το καθήκον μου ήταν να επιλέγω καλά κηρύγματα του ευαγγελίου και να βοηθάω στο κήρυγμα του ευαγγελίου, καταθέτοντας μαρτυρία στον Θεό και φέρνοντας περισσότερους ανθρώπους ενώπιον του Θεού για να φτάσουν στη σωτηρία. Αυτή ήταν μια πολύ σημαντική ευθύνη. Ακόμη και η παραμικρή τεμπελιά ήταν απαράδεκτη. Είχα μόλις αρχίσει να εκπαιδεύομαι και είχα ακόμη πολλές ανεπάρκειες. Έπρεπε να αφιερώσω χρόνο κι ενέργεια στη μελέτη και τον αναλογισμό, και να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και τις αρχές. Έπρεπε επίσης να μάθω να δείχνω ενδιαφέρον και να ρωτάω για το έργο, να αντιμετωπίζω το καθήκον μου με ευθύνη κι επιμέλεια, και να αναλαμβάνω το φορτίο του έργου μου. Μόνο αυτό συμφωνεί με την πρόθεση του Θεού.

Στη συνέχεια, προσευχόμουν συχνά στον Θεό, επαναστάτησα ενάντια στη σάρκα μου, σταμάτησα να είμαι χλιαρή κι απερίσκεπτη, και κατάφερα να αναλάβω ενεργά τις ευθύνες μου. Συνειδητοποίησα επίσης ότι η εκκλησία δεν είχε κανονίσει να συνεργάζομαι με την αδελφή μου για να απολαμβάνω τις ανέσεις της σάρκας, αλλά για να συμπληρώνουμε η μια τις αδυναμίες της άλλης και να συνδυάζουμε τις χρήσιμες ιδέες μας. Η άσκηση του καθήκοντός μας με αυτόν τον τρόπο θα μείωνε τις αποκλίσεις μας, θα ήταν ωφέλιμη για το καθήκον μας και θα βοηθούσε επίσης τη ζωή-είσοδό μας. Άρχισα να συμμετέχω συνειδητά στο έργο της ομάδας μας. Αφιέρωνα σκέψη στο πώς να ελέγχω το έργο μας κι εξέφραζα ορισμένες ιδέες, και οι αδελφές μου με συμπλήρωναν όπου είχα ανεπάρκειες. Όταν συνεργαζόμασταν έτσι, η συναναστροφή μας έγινε πιο εκλεπτυσμένη και πιο στοχευμένη, κι αποκόμισα επίσης κάποια πράγματα στη διαδικασία. Σταμάτησα να είμαι τόσο απερίσκεπτη, και κατάφερα να αφιερώνω σκέψη στο καθήκον μου και να κάνω πράξη ό,τι ξέρω. Όταν ασκούμουν πλέον έτσι, ηρέμησα κάπως. Μετά από ένα διάστημα, δεν ένιωθα πια τόσο μπερδεμένη, αποκόμισα κέρδη στην αλήθεια και τις επαγγελματικές δεξιότητες, κι ένιωσα τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού. Ευχαριστώ τον Θεό!