Από της Τσινγκγιού, Κίνα

Ήμουν υπεύθυνη για το έργο εκκαθάρισης σε αρκετές εκκλησίες. Μια μέρα, τον Ιούλιο του 2022, πήγα στο σπίτι της Γιανγκ Σιν να τη ρωτήσω κάποια πράγματα. Την πόρτα άνοιξε ο σύζυγός της, ο οποίος μου ψιθύρισε νευρικά: «Ποιον ψάχνετε;» Μου ’κοψε, και είπα: «Ψάχνω τη μεγάλη μου αδερφή». Εκείνος απάντησε κατευθείαν: «Βγήκε έξω», κι έκλεισε αμέσως την πόρτα. Καθώς την έκλεινε, είδα από τη χαραμάδα δυο άντρες, γύρω στα τριάντα με σαράντα, να κάθονται στο σαλόνι και να με καρφώνουν με το βλέμμα τους. Έπαθα σοκ. «Αυτοί οι δύο δεν σε κοιτάνε σαν συνηθισμένοι άνθρωποι. Με έκοβαν από πάνω μέχρι κάτω με εχθρικό βλέμμα. Μήπως είναι αστυνομικοί;» Με πλημμύρισε ένα κύμα φόβου και έφυγα βιαστικά.

Με το που επέστρεψα στο σπίτι φιλοξενίας, κατέφτασε και μια αδελφή. Ήταν πανικόβλητη, και είπε πως μόλις είχε ακούσει ότι είχαν συλληφθεί δύο επικεφαλής της εκκλησίας. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. «Ωχ, όχι! Μπορεί να συνέλαβαν και τη Γιανγκ Σιν. Εκείνοι οι δύο άγνωστοι που έτυχε να δω σπίτι της ήταν πολύ πιθανόν αστυνομικοί σε παρακολούθηση». Μ’ έπιασε πανικός. Αμέσως μετά, έμαθα ότι, γύρω στις δύο-τρεις το πρωί, είχαν συλληφθεί και αρκετοί αδελφοί και αδελφές. Είχαν συλληφθεί τόσοι αδελφοί και αδελφές με τη μία. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Σκέφτηκα πως, τρία χρόνια νωρίτερα, η αστυνομία έδειχνε τη φωτογραφία μου σε ανθρώπους και τους ρωτούσε αν με αναγνώριζαν. Οι αδελφοί και οι αδελφές που είχαν συλληφθεί γνώριζαν και σε ποιο σπίτι έμενα τότε. Αν έμενα εκεί, μπορεί να με συλλάμβαναν ανά πάσα στιγμή, οπότε μάζεψα τα πράγματά μου κι έκανα να φύγω. Εκείνη τη στιγμή, ήρθε βιαστικά μια αδελφή και μου είπε ότι είχαν συλληφθεί όλοι οι επικεφαλής και οι εργάτες της εκκλησίας, καθώς και οι επιβλέποντες του ευαγγελικού έργου και του έργου ποτίσματος. Μου είπε να φύγω γρήγορα από εκείνο το σπίτι. Όταν το άκουσα αυτό, μαρμάρωσα από το σοκ. «Τώρα που έχουν συλληφθεί τόσοι άνθρωποι, ποιος θα χειριστεί το έργο αντιμετώπισης των συνεπειών; Πρέπει να βρω γρήγορα κάποιον να ειδοποιήσει τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να διαφύγουν!» Τότε, όμως, έκανα μια άλλη σκέψη: «Έχω έρθει σε στενή επαφή με τους αδελφούς και τις αδελφές που συνελήφθησαν, και η αστυνομία έχει φωτογραφία μου. Αν με συλλάβει η αστυνομία, ακόμη κι αν δεν με ξυλοκοπήσουν μέχρι θανάτου, θα με αφήσουν ανάπηρη. Πρέπει να κρυφτώ γρήγορα!» Έτσι, πήγα στο σπίτι ενός συγγενή. Αν και ήμουν ασφαλής για την ώρα, μέσα μου με έτρωγε η ανησυχία. «Τι συμβαίνει στην εκκλησία; Έχει συλληφθεί κανένας άλλος; Όλοι όσοι συνελήφθησαν αυτήν τη φορά ήταν επικεφαλής και εργάτες. Ποιος χειρίζεται, λοιπόν, το έργο αντιμετώπισης των συνεπειών; Είμαι κι εγώ μέλος της εκκλησίας. Θα κάθομαι να κρύβομαι έτσι απλά;» Ένιωθα μεγάλη ανησυχία μέσα μου.

Την επόμενη μέρα, έλαβα ένα γράμμα από τους ανώτερους επικεφαλής, στο οποίο μου ζητούσαν να χειριστώ το έργο αντιμετώπισης των συνεπειών. Εκείνη την ώρα, ένιωσα κάπως φοβισμένη μέσα μου. «Έχουν συλληφθεί πάρα πολλοί αδελφοί και αδελφές. Βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα. Αν χειριζόμουν αυτήν τη στιγμή το έργο αντιμετώπισης των συνεπειών, δεν θα έμπαινα στη γραμμή του πυρός; Εκτός αυτού, η αστυνομία έχει φωτογραφία μου. Πώς θα ξεφύγω αν με βάλουν στο μάτι; Εξάλλου, δεν είμαι καλά και στην υγεία μου. Αν με συλλάβουν, πώς θα καταφέρω ν’ αντέξω τα βασανιστήρια του διαβόλου; Δεν θα με ξυλοκοπήσουν μέχρι θανάτου; Αν πεθάνω, δεν θα πάνε στράφι όλα αυτά τα χρόνια που πιστεύω;» Όταν το σκέφτηκα αυτό, η καρδιά μου σφίχτηκε ξαφνικά. Αν, όμως, αρνούμουν το καθήκον μου τη στιγμή που η εκκλησία είχε ήδη παραλύσει, δεν θα μπορούσα να δικαιολογήσω τη λιποταξία μου εκείνη την κρίσιμη ώρα! Η αδιάκοπη σύγκρουση ήταν σαν να μου ’κοβε την καρδιά στα δύο. Αργότερα, απάντησα στους επικεφαλής και τους είπα ότι κινδύνευε η ασφάλειά μου. Είπα, επίσης: «Το αφήνω πάνω σας να αποφασίσετε αν θα έχει ή δεν θα έχει αποτέλεσμα να το χειριστώ εγώ το θέμα. Αν θεωρείτε πως είμαι η κατάλληλη, θα πάω». Πρόθεσή μου ήταν να τους πω ότι υπήρχε κίνδυνος για την ασφάλειά μου και ότι δεν ήθελα να κανονίσουν να πάω. Όταν έστειλα το γράμμα, ένιωσα αυτομομφή στην καρδιά μου. «Δεν έδειξα δολιότητα γράφοντας αυτό το γράμμα; Ο οίκος του Θεού με καλλιεργεί τόσα χρόνια, αλλά αυτήν την κρίσιμη στιγμή, εγώ προσπάθησα μόνο να προστατέψω τον εαυτό μου. Αυτό θα έκανε ένας άνθρωπος με ανθρώπινη φύση; Όπως λέει και το ρητό: “Τα αληθινά αισθήματα αποκαλύπτονται στις αντιξοότητες”. Πλέον έχουν συλληφθεί τόσοι άνθρωποι στην εκκλησία, και υπάρχει επείγουσα ανάγκη να γίνει το έργο αντιμετώπισης των συνεπειών. Εγώ, όμως, αρνούμαι το καθήκον μου. Αλήθεια, αυτό δεν θα το έκανε άνθρωπος!» Ωστόσο, ένιωθα ακόμα λίγο φοβισμένη μέσα μου, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό και Τον ικέτευσα να μου δώσει την πίστη να ορθώσω το ανάστημά μου και να προστατέψω το έργο της εκκλησίας. Μετά την προσευχή, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Αυτοί που ακολουθούν αληθινά τον Θεό, είναι σε θέση να αντέξουν τη δοκιμασία του έργου τους, ενώ εκείνοι που δεν ακολουθούν αληθινά τον Θεό, είναι ανίκανοι να αντέξουν οποιαδήποτε από τις δοκιμασίες του Θεού. Αργά ή γρήγορα, θα εκδιωχθούν, ενώ οι νικητές θα παραμείνουν στη βασιλεία. Το αν ο άνθρωπος πραγματικά αναζητά τον Θεό καθορίζεται από τη δοκιμασία του έργου του, δηλαδή από τις δοκιμασίες του Θεού, και δεν έχει καμία σχέση με την απόφαση του ίδιου του ανθρώπου. Ο Θεός δεν απορρίπτει κανένα άτομο ελαφρά τη καρδία. Ό,τι κάνει μπορεί να πείσει απόλυτα τον άνθρωπο. Δεν κάνει τίποτα που είναι αόρατο για τον άνθρωπο, ή οποιαδήποτε εργασία που δεν μπορεί να πείσει τον άνθρωπο. Το αν η πίστη του ανθρώπου είναι αληθινή ή όχι αποδεικνύεται από τα γεγονότα και δεν μπορεί να αποφασιστεί από τον άνθρωπο. Για το ότι το “σιτάρι που δεν μπορεί να γίνει καλαμπόκι, και το καλαμπόκι δεν μπορεί να γίνει σιτάρι” δεν υπάρχει αμφιβολία. Όλοι όσοι αγαπούν πραγματικά τον Θεό, τελικά θα παραμείνουν στη βασιλεία και ο Θεός δεν θα μεταχειριστεί άσχημα κανέναν που πραγματικά Τον αγαπάει» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο Θεός χρησιμοποιεί τον διωγμό και τις συλλήψεις του μεγάλου κόκκινου δράκοντα για να δοκιμάσει τους ανθρώπους και να δει αν έχουν αληθινή πίστη ή όχι. Όσοι έχουν αληθινή πίστη μπορούν να προστατέψουν το έργο της εκκλησίας και να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους σε καιρούς δεινών. Όσοι έχουν ψευδή πίστη μπορούν κι αυτοί να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό υπό κανονικές συνθήκες κι εφόσον αυτό δεν επηρεάζει τα συμφέροντά τους. Όταν, όμως, βρίσκονται σε κάποιο επικίνδυνο περιβάλλον, δειλιάζουν και φοβούνται, ενώ το μόνο που σκέφτονται είναι να προστατέψουν τον εαυτό τους. Δεν υπολογίζουν καθόλου το έργο της εκκλησίας. Τέτοιοι άνθρωποι αποκαλύπτονται και αποκλείονται. Το συνέκρινα αυτό με τη δική μου συμπεριφορά. Πίστευα στον Θεό πολλά χρόνια, είχα φάει και είχα πιει πάρα πολλά λόγια Του, ενώ συχνά συναναστρεφόμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές μου πάνω στο ότι έπρεπε να μένουμε πιστοί στα καθήκοντά μας όταν αντιμετωπίζουμε δεινά και δοκιμασίες, καθώς και να καταθέτουμε μαρτυρία στον Θεό. Ωστόσο, όταν η εκκλησία βρέθηκε αντιμέτωπη με αυτό το μεγάλο κύμα συλλήψεων, και συνελήφθησαν οι επικεφαλής και οι εργάτες, καθώς και πολλοί αδελφοί και αδελφές, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να τρέξω να κρυφτώ. Όταν οι ανώτεροι επικεφαλής μού ζήτησαν να χειριστώ το έργο αντιμετώπισης των συνεπειών, δίστασα, καθώς σκεφτόμουν πως ήταν πολύ επικίνδυνο να κάνω αυτό το καθήκον, και το αρνήθηκα με την αιτιολογία πως υπήρχε κίνδυνος για την ασφάλειά μου. Σκέφτηκα ότι η εκκλησία αντιμετώπιζε μια τόσο σοβαρή κατάσταση, και ότι είχαν συλληφθεί οι επικεφαλής και οι εργάτες. Αν οι προσφορές και τα αντικείμενα της εκκλησίας δεν μεταφέρονταν έγκαιρα, θα έπεφταν στα χέρια της αστυνομίας. Επίσης, πολλοί αδελφοί και αδελφές δεν γνώριζαν ότι είχαν συλληφθεί οι επικεφαλής και οι εργάτες. Αν δεν τους ειδοποιούσα εγκαίρως, θα κινδύνευαν να συλληφθούν κι αυτοί. Ωστόσο, την κρίσιμη στιγμή, επέλεξα επανειλημμένως να προστατέψω τον εαυτό μου και ν’ αρνηθώ το καθήκον μου. Ήμουν πολύ εγωίστρια και ποταπή. Πραγματικά δεν άξιζα να ζω ενώπιον του Θεού! Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα υπόχρεη, μετάνιωσα για όλα όσα είχα κάνει, και δεν ήθελα να προστατεύω πια τον εαυτό μου. Στη συνέχεια, έγραψα ένα γράμμα στους ανώτερους επικεφαλής για να μιλήσω για τις ποταπές προθέσεις μου εκείνη την περίοδο, και είπα ότι ήμουν πρόθυμη να χειριστώ το έργο αντιμετώπισης των συνεπειών.

Στη συνέχεια, μεταμφιέστηκα και βγήκα να συναντήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να συζητήσουμε πώς να μεταφέρουμε τα βιβλία των λόγων του Θεού. Έπειτα, ενημερώσαμε τους αδελφούς και τις αδελφές που διέτρεχαν κίνδυνο πως έπρεπε να κρυφτούν γρήγορα, και στείλαμε γράμματα στους αδελφούς και τις αδελφές που ήταν αδύναμοι, αρνητικοί, δειλοί και φοβισμένοι, ώστε να συναναστραφούμε μαζί τους και να τους ενθαρρύνουμε να στηριχτούν στον Θεό για να ζήσουν την εκκλησιαστική ζωή και να κάνουν το καθήκον τους. Πάνω που χειριζόμουν ενεργά το έργο αντιμετώπισης των συνεπειών, συνέβη άλλο ένα περιστατικό που με αποκάλυψε πάλι. Έμαθα πως η σύζυγος και η κόρη ενός αδελφού που φυλούσε τα βιβλία είχαν συλληφθεί. Η κατάσταση ήταν επείγουσα. Τα βιβλία των λόγων του Θεού έπρεπε να μεταφερθούν το συντομότερο δυνατό. Όταν το άκουσα αυτό, αγχώθηκα πολύ. Αν αυτά τα βιβλία έπεφταν στα χέρια της αστυνομίας, η ζημιά θα ήταν πολύ απλά τεράστια. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τα μεταφέρω το συντομότερο δυνατό. Κανόνισα, λοιπόν, να συναντηθώ με τον αδελφό που φυλούσε τα βιβλία για να κατανοήσω πραγματικά την κατάσταση. Αμέσως μετά, έμαθα από τους αδελφούς και τις αδελφές που συνελήφθησαν αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι πως κάποιοι από τους συλληφθέντες δεν μπορούσαν να διακρίνουν τις μηχανορραφίες του Σατανά, και είχαν αρχίσει να πουλάνε και να αναγνωρίζουν επικεφαλής και εργάτες. Τις περισσότερες πληροφορίες τις είχε πουλήσει η κόρη αυτού του αδελφού. Όταν το άκουσα αυτό, κατατρόμαξα. «Αυτήν την περίοδο, πηγαίνω συχνά από εδώ κι από εκεί υπό παρακολούθηση. Με το που με αναγνωρίσει κάποιος, δεν θα είμαι καταδικασμένη;» Όταν το σκέφτηκα αυτό, άρχισα να κάνω πίσω. Εκείνη την περίοδο, άκουσα πως η αδελφή Λι Σουάν είχε επιστρέψει από μια άλλη περιοχή. Ήξερα πως είχε χειριστεί και στο παρελθόν έργο αντιμετώπισης συνεπειών, οπότε ήθελα να αναλάβει εκείνη το καθήκον μου. Είπα στη συνεργάτιδά μου, την αδελφή Γουανγκ Σιν: «Μπορούμε να βάλουμε τη Λιν Σουάν να χειριστεί το έργο αντιμετώπισης των συνεπειών; Δεν κινδυνεύει η ασφάλειά της και έχει ξαναχειριστεί έργο αντιμετώπισης συνεπειών». Η Γουανγκ Σιν είπε έκπληκτη: «Πώς είναι δυνατόν να σκέφτεσαι έτσι; Κάνει ακόμα τα άλλα καθήκοντά της. Είναι πρέπον αυτό;» Ακούγοντας το ρητορικό ερώτημα της Γουανγκ Σιν, συνειδητοποίησα πως ήταν πράγματι απρεπές. «Είναι ξεκάθαρα δικό μου καθήκον, όμως και πάλι προσπάθησα να το φορτώσω σε άλλους, χωρίς να σκεφτώ ούτε στο ελάχιστο τα συμφέροντα της εκκλησίας. Αν συνεχίσω, όμως, να κάνω αυτό το καθήκον, φοβάμαι ότι θα συλληφθώ. Αν δεν μπορέσω να διακρίνω τις μηχανορραφίες του Σατανά και προδώσω τον Θεό, αυτό θα συνεπάγεται αιώνια καταστροφή, χωρίς ελπίδα για λύτρωση. Θα χάσω τελείως την ευκαιρία μου να σωθώ!» Όσο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο φοβόμουν. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Όταν βρίσκομαι αντιμέτωπη με κίνδυνο, θέλω να κάνω πίσω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και δώσε μου πίστη και δύναμη!»

Διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, όλα γίνονται ασήμαντα και κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή; Έτσι, ο Σατανάς δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα μέσα στους ανθρώπους, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει με τον άνθρωπο. Αν και στον ορισμό της “σάρκας” λέγεται ότι η σάρκα έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, εάν οι άνθρωποι προσφέρουν πραγματικά τον εαυτό τους και δεν καθοδηγούνται από τον Σατανά, τότε κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει —και εκείνη τη στιγμή, η σάρκα θα εκπληρώσει τον άλλο της ρόλο και θα αρχίσει να λαμβάνει επίσημα την κατεύθυνση του Πνεύματος του Θεού. Πρόκειται για μια απαραίτητη διαδικασία, πρέπει να γίνει σταδιακά. Διαφορετικά, ο Θεός δεν θα είχε κανένα μέσο για να εργαστεί στην επίμονη σάρκα. Αυτή είναι η σοφία του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα γιατί ζούσα μες στη δειλία και τον φόβο, κι έτρεμα πως αν μετακινούμουν καθημερινά σε μέρη που υπήρχαν κάμερες παρακολούθησης, μπορεί να με συλλάμβαναν ανά πάσα στιγμή. Ο κύριος λόγος ήταν ότι αγαπούσα υπερβολικά τη ζωή μου και φοβόμουν πως θα με συλλάμβαναν και θα ξυλοκοπούσαν μέχρι θανάτου. Ο φόβος του θανάτου είχε γίνει η αχίλλειος πτέρνα μου. Αν και δεν είχα συλληφθεί, με είχε κατακλύσει ο φόβος: Αν με συλλάμβαναν, είναι βέβαιο πως δεν θα μπορούσα να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου. Σκέφτηκα τους ανθρώπους που είχαν γίνει Ιούδες. Απελπισμένοι καθώς ήταν να σώσουν το τομάρι τους, δεν είχαν διστάσει να πουλήσουν τόσο τους αδελφούς και τις αδελφές τους όσο και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Είχαν παραδοθεί ενώπιον του Σατανά και είχαν προδώσει τον Θεό, κάνοντας τον Σατανά να τους χλευάζει. Τι νόημα έχει μια τέτοια ζωή; Ο Κύριος Ιησούς είπε: «Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν» (Κατά Ματθαίον 16:25). Όσοι μαρτύρησαν για τον Θεό, όπως ο Στέφανος, ο οποίος λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου επειδή διήγγειλε τον Κύριο Ιησού και κατέθεσε μαρτυρία σ’ Αυτόν, ή όπως ο Πέτρος, ο οποίος σταυρώθηκε ανάποδα για τον Θεό, έδωσαν τη ζωή τους για να καταθέσουν μαρτυρία στον Θεό. Αν και η σάρκα τους πέθανε, κέρδισαν την έγκριση του Θεού. Υπάρχουν και οι αδελφοί και οι αδελφές που μαρτύρησαν για τον Θεό αφού βίωσαν κτηνώδη διωγμό από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Αν και η σάρκα τους έχει πεθάνει, η μαρτυρία τους έγινε απόδειξη της ήττας του Σατανά, και η ψυχή τους επέστρεψε ενώπιον του Δημιουργού. Διώχθηκαν για τη δικαιοσύνη, και ο θάνατός τους είχε αξία και σημασία! Έπειτα εξέτασα τον εαυτό μου: ακόμα περιοριζόμουν από τον θάνατο και δεν είχα αληθινή πίστη στον Θεό. Τη ζωή μου μου την έδωσε ο Θεός, ενώ τόσο η ζωή όσο και ο θάνατός μου βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Αν ο Θεός επιτρέψει να συλληφθώ, τότε το έχει ορίσει ο Θεός. Αν ο Θεός δεν επιτρέψει να συλληφθώ, τότε κι αυτό αποτελεί την κυριαρχία Του. Θα πρέπει να υποταχθώ στην ενορχήστρωση και τις διευθετήσεις του Θεού.

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Στην ηπειρωτική Κίνα, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας έχει καταστείλει, συλλάβει και εκδιώξει τους πιστούς στον Θεό με συστηματικό και βάναυσο τρόπο, βάζοντάς τους συχνά σε επικίνδυνα περιβάλλοντα. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση συλλαμβάνει τους πιστούς με διάφορες προφάσεις. Κάθε φορά που ανακαλύπτουν σε ποια περιοχή κατοικεί ένας αντίχριστος, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται εκείνος; Δεν σκέφτεται πώς να οργανώσει σωστά το έργο της εκκλησίας, αλλά πώς να γλυτώσει απ’ αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση. Όταν η εκκλησία έρχεται αντιμέτωπη με καταστολή και συλλήψεις, οι αντίχριστοι δεν κάθονται ποτέ να παρακολουθήσουν το έργο. Δεν κάνουν ρυθμίσεις σχετικά με τους βασικούς πόρους ή με το προσωπικό της εκκλησίας. Αντίθετα, βρίσκουν δικαιολογίες και λόγους ώστε να κατοχυρώσουν ένα ασφαλές μέρος για τον εαυτό τους και να ξεμπερδέψουν. Μόλις έχουν εγγυημένη την προσωπική τους ασφάλεια, σπάνια ασχολούνται αυτοπροσώπως με το να διευθετήσουν το έργο, το προσωπικό ή τους πόρους της εκκλησίας, ενώ ούτε διερευνούν το θέμα ούτε κάνουν συγκεκριμένες διευθετήσεις. Λόγω αυτού, οι πόροι και τα χρήματα της εκκλησίας δεν μεταφέρονται έγκαιρα σε ασφαλή μέρη, και τελικά, πολλά από αυτά τα λεηλατεί και τα αρπάζει ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, γεγονός που προκαλεί σημαντικές απώλειες στην εκκλησία και οδηγεί στο να συλληφθούν περισσότεροι αδελφοί και αδελφές. Αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν αποφεύγουν οι αντίχριστοι την ευθύνη τους για το έργο. Οι αντίχριστοι έχουν κατά βάθος ως προτεραιότητα την προσωπική τους ασφάλεια. Πρόκειται για ένα ζήτημα που βρίσκεται στην καρδιά τους και τους απασχολεί συνέχεια. Σκέφτονται μέσα τους: “Δεν πρέπει να μπλέξω σε φασαρίες. Όποιον κι αν πιάσουν, δεν γίνεται να είμαι εγώ· πρέπει να μείνω ζωντανός. Ακόμα περιμένω να μετάσχω στη δόξα του θεού, όταν ολοκληρωθεί το έργο του. Αν με πιάσουν, τότε θα κάνω σαν τον Ιούδα και αυτό θα είναι το τέλος μου. Δεν θα έχω καλή έκβαση. Θα τιμωρηθώ”. Κάθε φορά, λοιπόν, που πηγαίνουν σ’ ένα καινούργιο μέρος για να εργαστούν, το πρώτο που κάνουν είναι να ερευνήσουν ποιος έχει το πιο ασφαλές και ισχυρό σπίτι, στο οποίο μπορούν να κρυφτούν από τις έρευνες της κυβέρνησης και να νιώσουν ασφάλεια. […] Μόλις τακτοποιηθούν και θεωρήσουν ότι βρίσκονται εκτός κινδύνου, ότι ο κίνδυνος έχει περάσει, τότε προχωράνε και κάνουν κάποιο επιφανειακό έργο. Οι αντίχριστοι είναι πολύ σχολαστικοί στις διευθετήσεις τους, αλλά αυτό ισχύει ανάλογα με ποιον έχουν να κάνουν. Μελετούν πολύ προσεκτικά τα ζητήματα που αφορούν τα δικά τους συμφέροντα· όταν, όμως, πρόκειται για το έργο της εκκλησίας ή για τα καθήκοντά τους, τότε δείχνουν πόσο εγωιστές και ποταποί είναι και δεν εκδηλώνουν καμία υπευθυνότητα, δεν έχουν ούτε ίχνος συνείδησης ή λογικής. Αυτές ακριβώς οι συμπεριφορές είναι που τους ταξινομούν ως αντίχριστους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δεύτερο)]. Ο Θεός είπε ότι οι αντίχριστοι δεν υπολογίζουν ποτέ τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε την ασφάλεια των αδελφών τους όταν αντιμετωπίζουν κάποιον κίνδυνο. Αντ’ αυτού, βάζουν πρώτα τα συμφέροντα και την ασφάλειά τους. Είναι εξαιρετικά εγωιστές και ποταποί. Αν και είχα διαβάσει αυτά τα λόγια στο παρελθόν, δεν τα είχα συνδέσει ποτέ με τον εαυτό μου. Θεωρούσα πως ήμουν άνθρωπος που πίστευε αληθινά στον Θεό και μπορούσε να προστατέψει τα συμφέροντα του οίκου Του. Μόνο όταν με αποκάλυψαν τα γεγονότα, είδα πόσο εγωίστρια και ποταπή ήμουν, και πως δεν προστάτευα ούτε στο ελάχιστο το έργο της εκκλησίας. Όταν άκουσα πως κάποιοι άνθρωποι είχαν γίνει Ιούδες, ανησύχησα πως θα με πουλούσαν αν χειριζόμουν το έργο αντιμετώπισης των συνεπειών και ερχόμουν σε επαφή με πολλούς ανθρώπους. Προκειμένου να προστατέψω τον εαυτό μου, ήθελα να φορτώσω αυτό το καθήκον σε άλλους, ώστε να τρέξω να κρυφτώ. Είδα ότι αποκάλυπτα τη διάθεση ενός αντίχριστου. Είχα κάθε λογής ποταπές ιδέες για τα σαρκικά συμφέροντά μου. Ήμουν στ’ αλήθεια εγωίστρια, ποταπή και κακόβουλη! Αν και ο οίκος του Θεού με καλλιεργούσε πάρα πολλά χρόνια και είχα απολαύσει την παροχή πάρα πολλών αληθειών του Θεού, την κρίσιμη στιγμή, αψήφησα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Πραγματικά, δεν είχα ίχνος συνείδησης! Σκέφτηκα πως ο Θεός είχε ενσαρκωθεί και είχε έρθει στην Κίνα, όπου βασιλεύει ο διάβολος, για να μας σώσει. Αντιμετώπιζε θανάσιμο κίνδυνο οποτεδήποτε και οπουδήποτε, αλλά δεν υπολόγισε ποτέ την προσωπική Του ασφάλεια. Συνέχισε να βαδίζει ανάμεσα στις εκκλησίες, εκφράζοντας την αλήθεια για να μας ποτίσει και να μας θρέψει. Ωστόσο, το μόνο που σκεφτόμουν εγώ σ’ αυτό το δυσμενές περιβάλλον ήταν πώς να αποφύγω τη σύλληψη και να μην ξυλοκοπηθώ μέχρι θανάτου. Δεν υπολόγιζα καθόλου το έργο της εκκλησίας. Δεν ήμουν καθόλου αφοσιωμένη στον Θεό. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ντράπηκα για τη συμπεριφορά μου. Ενώπιον του Θεού, πήρα μια απόφαση: «Θεέ μου, έκανα λάθος. Δεν έπρεπε να προσπαθήσω να προστατέψω τον εαυτό μου την κρίσιμη στιγμή, αψηφώντας τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Υστερούσα πολύ σε συνείδηση! Θεέ μου, όσο επικίνδυνο κι αν είναι να χειριστώ το έργο αντιμετώπισης των συνεπειών, ακόμη κι αν με πιάσει η αστυνομία και ξυλοκοπηθώ μέχρι θανάτου, είμαι πρόθυμη να κάνω καλά το καθήκον μου».

Στη συνέχεια, αφού έκανα μια συζήτηση με τη συνεργάτιδα αδελφή μου, κανόνισα να βρεθώ σε μια απομακρυσμένη περιοχή με τον αδελφό που φυλούσε τα βιβλία, ώστε να μάθω τι συνέβαινε. Εκείνη την περίοδο, η σύζυγός του είχε ήδη αφεθεί ελεύθερη, και μας ενημέρωσε για τις πληροφορίες που είχε δώσει η κόρη της στην αστυνομία. Η κόρη δεν είχε πουλήσει μόνο ανθρώπους, αλλά είχε συμφωνήσει και να γίνει χαφιές της αστυνομίας. Η αστυνομία είπε, επίσης, στην κόρη της: «Αν ψάξουμε το σπίτι σου κάνα δυο μέρες ακόμα, είναι βέβαιο πως θα βρούμε κι άλλα». Όταν το άκουσα αυτό, με κατέκλυσε άγχος: «Πρέπει να μεταφέρουμε γρήγορα τα βιβλία! Την προηγούμενη φορά, επειδή προστάτευα τον εαυτό μου, είχα χάσει την καλύτερη ευκαιρία να μεταφερθούν τα βιβλία. Αυτήν τη φορά, δεν γίνεται να καθυστερήσω άλλο. Θα μεταφέρω τα βιβλία ακόμη κι αν χρειαστεί να θυσιάσω τη ζωή μου!» Κανονίσαμε, λοιπόν, τη μέρα και την ώρα που θα μεταφέρονταν τα βιβλία. Όταν ήρθε εκείνη η ώρα, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε ένα στενό δρομάκι μπροστά από το σπίτι τους. Το αυτοκίνητο πέρασε με μεγάλη δυσκολία, αλλά κόλλησε όταν περνούσαμε την πύλη. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε ούτε μπρος ούτε πίσω. Ο σκύλος του γείτονα δεν σταματούσε να γαβγίζει. Ήμουν αγχωμένη και φοβισμένη: «Αν μας καταγγείλει ο γείτονας, η αστυνομία θα είναι εδώ σε λίγα λεπτά. Τι θα κάνουμε τότε;» Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό. Θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Μη φοβάσαι το τάδε και το δείνα, ο Παντοδύναμος Θεός των στρατευμάτων θα είναι σίγουρα μαζί σου· είναι η εφεδρική σας δύναμη και η ασπίδα σας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 26). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν την πίστη πως ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα και πως θα προστατέψει το έργο Του. Μετά την προσευχή, καταφέραμε να αλλάξουμε πορεία στο κολλημένο αυτοκίνητο και να φύγουμε με την όπισθεν. Έτσι, φορτώσαμε το αυτοκίνητο με βιβλία δυο φορές και τα μεταφέραμε αλλού. Από τη στιγμή που αρχίσαμε να φορτώνουμε μέχρι το τέλος της τελευταίας διαδρομής, κάναμε περίπου μία ώρα. Ο σκύλος του γείτονα γάβγιζε ασταμάτητα, αλλά ο γείτονας δεν βγήκε ποτέ έξω. Αργότερα, μεταφέραμε σε ασφαλές μέρος και τα βιβλία από το σπίτι ενός άλλου φύλακα, χωρίς πρόβλημα.

Μετά απ’ αυτήν την εμπειρία, κατανόησα κάπως την εγωιστική και ποταπή σατανική μου διάθεση, και κατάλαβα πως το πεπρωμένο και η έκβαση ενός ανθρώπου βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Ο άνθρωπος πρέπει να κάνει καλά το καθήκον του. Ακόμη κι αν συλληφθεί και φυλακιστεί ή ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου, αυτό έχει νόημα και αξία. Όταν ήμουν έτοιμη να θυσιάσω τη ζωή μου και έπαψα να υπολογίζω τι είχα να κερδίσω ή να χάσω, είδα την κυριαρχία του Θεού. Απέκτησα περισσότερη πίστη στον Θεό!