Από του Τσεν Τζιέ, Κίνα

Από τότε που αποδέχθηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες, είχα πάντα πάθος με το κήρυγμα του ευαγγελίου και με το να κάνω το καθήκον μου, βρέξει χιονίσει, χωρίς καθυστέρηση. Αργότερα, επιλέχθηκα ως επικεφαλής της εκκλησίας και, όποτε έβλεπα τους αδελφούς και τις αδελφές να έχουν θέματα ή δυσκολίες, έκανα ό,τι μπορούσα για να τους βοηθήσω να απαλλαγούν απ’ αυτά. Αφότου ανέλαβα το έργο βίντεο, εργαζόμουν υπερωρίες, παρακολουθώντας και καθοδηγώντας το έργο. Όταν η πρόοδος αργούσε ή υπήρχαν αποκλίσεις, συναναστρεφόμουν άμεσα και τα έλυνα. Μετά από λίγο, είδα ότι οι δεξιότητες των αδελφών είχαν βελτιωθεί και ότι το έργο βίντεο σημείωνε κάποια πρόοδο. Χάρηκα πολύ επειδή σκέφτηκα: «Εφόσον συνεχίσω να υποφέρω τις κακουχίες, να πληρώνω τίμημα και να επιτυγχάνω αποτελέσματα απ’ το καθήκον μου, είναι σίγουρο ότι θα λάβω την έγκριση του Θεού στο μέλλον και θα έχω πολλές ελπίδες να σωθώ». Ενώ, όμως, ήμουν εντελώς απορροφημένος στο καθήκον μου, μια μέρα ένιωσα ακραία κούραση και δεν είχα όρεξη να φάω, αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, επειδή σκέφτηκα πως έφταιγε απλώς ότι δεν ξεκουραζόμουν αρκετά τελευταία και υπέθεσα πως δεν θα ήταν κάτι σοβαρό. Ωστόσο, η όρεξή μου συνέχισε να μειώνεται και το πρόσωπό μου έμοιαζε καταβεβλημένο. Ο Αδελφός Γκουάν Μινγκ, που συνεργαζόταν μαζί μου, με συμβούλεψε να πάω στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Προς έκπληξή μου, ο γιατρός είπε ότι είχα ηπατίτιδα Β κι ότι υπήρχε ένα μικρό και σκληρό εξόγκωμα στο συκώτι μου, που, αν συνέχιζε να επιδεινώνεται, θα μπορούσε να γίνει καρκίνος του ήπατος. Το κεφάλι μου άρχισε να βουίζει: «Δεν είναι δυνατόν! Αφού κάνω το καθήκον μου, πώς γίνεται να αρρωστήσω έτσι; Αυτή η ασθένεια δεν θεραπεύεται εύκολα…» Ένιωσα σαν να μου πίεζε το στήθος μια πέτρα κι η καρδιά μου να γέμιζε με πόνο και αδυναμία. Σκέφτηκα ότι, μέσα στα χρόνια, είχα απαρνηθεί την οικογένειά μου και την καριέρα μου, είχα αντέξει βάσανα και είχα δαπανήσει τον εαυτό μου. Ακόμα κι όταν με κυνηγούσε και με δίωκε το Κομμουνιστικό Κόμμα, εγώ δεν είχα προδώσει τον Θεό. Γιατί, λοιπόν, δεν με είχε προστατεύσει ο Θεός; Ενώ υπέφερα, σκέφτηκα έναν ύμνο με τα λόγια του Θεού: «Όταν επέρχεται η αρρώστια, οφείλεται στην αγάπη του Θεού, και πίσω από αυτήν βρίσκεται σίγουρα η καλή Του θέληση. Ακόμα κι όταν το σώμα σου υποφέρει λίγο, μη σου περνάνε από το μυαλό ιδέες του Σατανά. Να αινείς τον Θεό εν μέσω ασθένειας και να απολαμβάνεις τον Θεό εν μέσω του αίνου σου. Μην αποθαρρύνεσαι εν όψει της ασθένειας, συνέχισε να αναζητάς ξανά και ξανά και μην τα παρατάς. Τότε ο Θεός θα σε διαφωτίσει και θα σε φωτίσει» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 6). Τα λόγια του Θεού έφεραν γαλήνη στην καρδιά μου. Ναι, το αν θα επιδεινωνόταν αυτή η ασθένεια βρισκόταν στα χέρια του Θεού. Αν και δεν κατανοούσα τις προθέσεις του Θεού εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα να κάνω παράπονα στον Θεό. Έπρεπε να αναζητήσω τις προθέσεις Του, να επιμείνω στο καθήκον μου και να μείνω ακλόνητος στη μαρτυρία μου. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα λίγο καλύτερα.

Στη συνέχεια, οι επικεφαλής, λαμβάνοντας υπόψη τον φόρτο του έργου βίντεο, ανησύχησαν πως το σώμα μου ίσως να μην το άντεχε, κι έτσι κανόνισαν να συνεργαστούμε με τον Αδελφό Λι Τσενγκ στο κήρυγμα του ευαγγελίου. Ενώ λάμβανα θεραπεία, επέμεινα στο καθήκον μου και, όποτε συναντούσαμε δυσκολίες στο έργο μας, συναναστρεφόμασταν και αναζητούσαμε τις σχετικές αλήθειες για να τις επιλύσουμε. Αν και άντεχα κάποιες σωματικές κακουχίες και πλήρωνα κάποιο τίμημα, χαιρόμουν πολύ να βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να αποδέχονται το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, και σκεφτόμουν: «Εφόσον επιμένω στο καθήκον μου, και υποφέρω πιο πολλές κακουχίες και πληρώνω μεγαλύτερο τίμημα, ίσως ο Θεός να με προστατεύσει και να βελτιωθεί η κατάστασή μου». Λίγο αργότερα, όμως, ένιωσα την κατάστασή μου να επιδεινώνεται. Ήμουν κάθε μέρα κουρασμένος, ένιωθα αδυναμία σε όλο μου το σώμα κι η όρεξή μου μειωνόταν κι άλλο, οπότε πήγα ξανά για εξετάσεις. Ο γιατρός είπε ότι η ηπατίτιδα Β είχε επιδεινωθεί και ότι έπρεπε να μπω αμέσως στο νοσοκομείο για θεραπεία, αλλιώς θα προχωρούσε κι άλλο και μετά θα ήταν δύσκολο να θεραπευτεί. Αφού με κυνηγούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα, ενδεχόμενη νοσηλεία θα αποκάλυπτε την ταυτότητά μου και θα με έβαζε σε κίνδυνο. Αναγκαστικά, λοιπόν, βασίστηκα στα φάρμακα και στην ενδοφλέβια αγωγή, αλλά η κατάστασή μου δεν βελτιώθηκε και πολύ. Με τον καιρό, έγινα πολύ αδύναμος και σκεφτόμουν: «Η ηπατίτιδα Β έχει ήδη κάνει αρκετές εξάρσεις. Αν επιδεινωθεί κι άλλο και γίνει κίρρωση ή καρκίνος του ήπατος, η ζωή μου μπορεί να κινδυνέψει ανά πάσα στιγμή. Αν πεθάνω έτσι, είναι δυνατόν παρ’ όλα αυτά να σωθώ; Δεν μπορεί, φυσικά, να είναι αυτό το τέλος της ζωής και της πίστης μου στον Θεό, έτσι δεν είναι;» Με αυτήν τη σκέψη, ένιωσα όλο μου το σώμα αδύναμο και άνευρο, ενώ ξεχύθηκαν ταυτόχρονα μέσα μου η απορία και το παράπονο: «Από τότε που άρχισα να πιστεύω στον Θεό, κάνω το καθήκον μου και κηρύσσω το ευαγγέλιο με ενθουσιασμό. Βρέξει χιονίσει, με λιοπύρι ή παγωνιά, ανεξάρτητα απ’ το αν με κυνηγάει και με διώκει το Κομμουνιστικό Κόμμα και δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι, δεν καθυστέρησα ποτέ το καθήκον μου. Ακόμα κι αυτά τα χρόνια που είμαι άρρωστος, έχω επιμείνει στο καθήκον μου κάθε στιγμή, χωρίς ποτέ να τα παρατήσω. Μπορεί να μην πέτυχα την αξία, αλλά υπέφερα και μόχθησα. Γιατί η ασθένειά μου όχι μόνο δεν βελτιώθηκε, αλλά επιδεινώθηκε κιόλας;» Έβλεπα τους αδελφούς και τις αδελφές να είναι υγιείς και να κάνουν ενεργά τα καθήκοντά τους, ενώ εγώ έπασχα από μια σοβαρή ασθένεια. Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο ένιωθα το παράπονο. Συγκρατώντας με δυσκολία τα δάκρυά μου, γύρισα στο σπίτι που με φιλοξενούσε. Ένιωθα μεγάλο πόνο κι αρνητικότητα, ενώ δεν είχα κίνητρο να κάνω το καθήκον μου. Εκείνη τη στιγμή, ο Αδελφός Λι Τσενγκ μού θύμισε: «Όταν αρρωσταίνουμε, πρέπει να αναζητάμε τις προθέσεις του Θεού και να μην Τον παρεξηγούμε ούτε να κάνουμε παράπονα εναντίον Του». Τα λόγια του Αδελφού Λι Τσενγκ με βοήθησαν να ηρεμήσω. Όλα όσα συμβαίνουν τα επιτρέπει ο Θεός κι εγώ έπρεπε να αρχίσω απ’ την υποταγή για να αναζητήσω την αλήθεια και να κάνω αυτοκριτική. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό και αναζήτησα, ελπίζοντας να με οδηγήσει στην κατανόηση των προθέσεών Του.

Αργότερα, διάβασα μερικά λόγια του Θεού: «Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν πως η πίστη στον Θεό πρέπει να φέρνει γαλήνη και χαρά και πως, αν έρθουν αντιμέτωποι με καταστάσεις, το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να προσευχηθούν στον Θεό κι ο Θεός θα τους εισακούσει, θα τους δώσει χάρη και ευλογίες και θα φροντίσει να τους πάνε όλα ήρεμα και απρόσκοπτα. Ο σκοπός τους ενώ πιστεύουν στον Θεό είναι να αναζητήσουν τη χάρη, να κερδίσουν ευλογίες και να απολαύσουν τη γαλήνη και την ευτυχία. Αυτές οι απόψεις είναι ο λόγος για τον οποίο απαρνούνται τις οικογένειές τους ή παραιτούνται απ’ τις δουλειές τους προκειμένου να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό και μπορούν να αντέξουν τις κακουχίες και να πληρώσουν ένα τίμημα. Πιστεύουν πως, εφόσον απαρνούνται κάποια πράγματα, δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό, αντέχουν τις κακουχίες, εργάζονται επιμελώς και επιδεικνύουν εξαιρετική συμπεριφορά, θα κερδίσουν τις ευλογίες και την εύνοια του Θεού και πως, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσουν, εφόσον προσεύχονται στον Θεό, Εκείνος θα τους απαλλάξει από αυτές και θα τους ανοίξει ένα μονοπάτι σε κάθε περίσταση. Αυτήν την άποψη έχει η πλειοψηφία των ανθρώπων που πιστεύουν στον Θεό. Οι άνθρωποι θεωρούν πως αυτή η άποψη είναι θεμιτή και σωστή. Η ικανότητα πολλών ανθρώπων να διατηρούν την πίστη τους στον Θεό για χρόνια χωρίς να την εγκαταλείπουν σχετίζεται άμεσα με αυτήν την άποψη. Σκέφτονται: “Έχω δαπανήσει πάρα πολλά για τον Θεό, η συμπεριφορά μου έχει υπάρξει πολύ καλή, ενώ δεν έχω κάνει καμία κακή πράξη· ο Θεός σίγουρα θα με ευλογήσει. Επειδή έχω υποφέρει πολύ και έχω πληρώσει μεγάλο τίμημα για κάθε εργασία, κάνοντας τα πάντα σύμφωνα με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού και χωρίς κανένα λάθος, ο Θεός λογικά θα με ευλογήσει· θα φροντίσει να κυλήσουν όλα απρόσκοπτα για μένα, να έχω συχνά γαλήνη και χαρά μες στην καρδιά μου και να απολαμβάνω την παρουσία του Θεού”. Δεν είναι αυτό ανθρώπινη αντίληψη και φαντασιοκοπία; Από ανθρώπινη οπτική, οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη χάρη του Θεού και λαμβάνουν οφέλη, οπότε είναι λογικό να πρέπει να υποφέρουν λίγο γι’ αυτό, ενώ αξίζει να υποφέρει κανείς έτσι ως αντάλλαγμα για τις ευλογίες του Θεού. Αυτή η νοοτροπία υπαγορεύει τις συμφωνίες με τον Θεό. Ωστόσο, από τη σκοπιά της αλήθειας και από τη σκοπιά του Θεού, κάτι τέτοιο έρχεται σε θεμελιώδη αντίθεση με τις αρχές του έργου του Θεού, καθώς και με τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός απ’ τους ανθρώπους. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ευσεβής πόθος, μια καθαρά ανθρώπινη αντίληψη και φαντασιοκοπία σχετικά με την πίστη στον Θεό. Είτε αυτό αφορά τη σύναψη συμφωνιών με τον Θεό ή την απαίτηση κάποιων πραγμάτων από Εκείνον, είτε περιλαμβάνει ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, όπως και να ’χει δεν συνάδει πουθενά με τις απαιτήσεις του Θεού ούτε πληροί τις αρχές και τα πρότυπα που έχει θέσει ο Θεός για να ευλογεί τους ανθρώπους. Ειδικότερα, αυτό το σκεπτικό και η άποψη της συναλλαγής προσβάλλει τη διάθεση του Θεού, όμως οι άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν. Όταν τα όσα κάνει ο Θεός δεν συμβαδίζουν με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, τότε πολύ γρήγορα γεννιούνται στην καρδιά τους παράπονα και παρανοήσεις για Εκείνον. Αισθάνονται ακόμα και ότι έχουν αδικηθεί, κι έπειτα αρχίζουν να διαφωνούν με τον Θεό· μπορεί να φτάσουν ακόμα και στο σημείο να Τον κρίνουν και να Τον καταδικάσουν. […] Όταν ο Θεός διαμορφώνει για τους ανθρώπους ένα περιβάλλον που εναντιώνεται πλήρως στις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, μες στην καρδιά τους γεννιούνται αντιλήψεις, κρίσεις και καταδίκες εναντίον του Θεού, ενώ μπορεί να φτάσουν ακόμα και στο σημείο να Τον απαρνηθούν. Μπορεί ο Θεός να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους; Σε καμία περίπτωση. Ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει ούτε τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται ούτε τις επιθυμίες Του ανάλογα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Ποιος πρέπει, τότε, να αλλάξει; Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν τις αντιλήψεις τους, να αποδεχθούν τα περιβάλλοντα που διαμορφώνει ο Θεός, να υποταχθούν σ’ αυτά και να τα βιώσουν, καθώς και να αναζητήσουν την αλήθεια για να απαλλαγούν απ’ τις αντιλήψεις τους και όχι να μετράνε τι κάνει ο Θεός με βάση τις αντιλήψεις τους για να δουν αν είναι σωστό. Όταν οι άνθρωποι μένουν επίμονα προσκολλημένοι στις αντιλήψεις τους, αναπτύσσουν αντίσταση απέναντι στον Θεό· αυτό είναι κάτι που προκύπτει φυσικά. Πού είναι ριζωμένη αυτή η αντίσταση; Είναι ριζωμένη στο γεγονός ότι όσα έχουν συνήθως οι άνθρωποι μες στην καρδιά τους είναι αναμφίβολα οι αντιλήψεις κι οι φαντασιοκοπίες τους, όχι η αλήθεια. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι, όταν έρχονται αντιμέτωποι με το ότι το έργο του Θεού δεν συμβαδίζει με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, μπορεί να αψηφήσουν και να κρίνουν τον Θεό» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (16)]. «Δεν υπάρχει για αυτούς κανένας πιο θεμιτός στόχος από το να πιστεύουν στον Θεό για να λαμβάνουν ευλογίες —αυτή είναι η αξία της πίστης τους. Εάν κάτι δεν συμβάλλει σε αυτόν τον στόχο, παραμένουν εντελώς ασυγκίνητοι. Αυτό ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό σήμερα. Ο στόχος και η πρόθεσή τους φαίνονται θεμιτά επειδή, πιστεύοντας στον Θεό, δαπανούν επίσης για τον Θεό, αφιερώνονται σε Αυτόν και εκτελούν το καθήκον τους. Εγκαταλείπουν τα νιάτα τους, απαρνούνται την οικογένεια και τη σταδιοδρομία τους, περνούν και χρόνια ακόμη μακριά από το σπίτι τους απασχολημένοι. Για χάρη του απώτερου στόχου τους, αλλάζουν τα ενδιαφέροντά τους, τη στάση τους για τη ζωή, ακόμη και την κατεύθυνση που αναζητούν· κι όμως δεν μπορούν να αλλάξουν τον στόχο της πίστης τους στον Θεό. […] Εκτός από τα οφέλη που συνδέονται τόσο στενά με αυτούς, θα μπορούσαν να υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν ποτέ τον Θεό, θα πρόσφεραν τόσο πολλά για Εκείνον; Ως προς αυτό, ανακαλύπτουμε ένα άγνωστο ως τώρα πρόβλημα: Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι μόνο μια σχέση απροκάλυπτης ιδιοτέλειας. Είναι σχέση μεταξύ κάποιου που δέχεται και κάποιου που δωρίζει ευλογίες. Για να το πούμε απλά, είναι η σχέση μεταξύ ενός εργαζομένου και ενός εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει σκληρά μόνο για να λαμβάνει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Δεν υπάρχει συγγενική στοργή σε μια τέτοια σχέση που βασίζεται στο συμφέρον, μόνο συναλλαγή. Δεν αγαπάει ούτε αγαπιέται κανείς, υπάρχει μόνο φιλανθρωπία και έλεος. Δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο αβοήθητη καταπιεσμένη αγανάκτηση και εξαπάτηση. Δεν υπάρχει οικειότητα, μόνο ένα αδιαπέραστο χάσμα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού). Τα λόγια κρίσης του Θεού εξέθεταν πολύ αναλυτικά τις λανθασμένες προθέσεις και οπτικές πίσω απ’ την πίστη μου σε Εκείνον, αφήνοντάς μου ένα αίσθημα εξευτελισμού και ντροπής. Πάντα πίστευα πως, αν πλήρωνα μεγαλύτερο τίμημα και δαπανούσα πιο πολύ τον εαυτό μου, θα έπαιρνα πιο πολλή προστασία και ευλογίες απ’ τον Θεό, και θα είχα πιο πολλές ελπίδες να σωθώ. Όταν διαγνώστηκα ξαφνικά με ηπατίτιδα Β, παραπονέθηκα μέσα μου για τον Θεό, επειδή σκεφτόμουν ότι είχα υποφέρει κι είχα δαπανήσει τον εαυτό μου για Εκείνον όλα αυτά τα χρόνια, κι ότι ο Θεός δεν θα έπρεπε να είχε επιτρέψει να χτυπηθώ από μια τόσο σοβαρή ασθένεια. Αν και υποτάχθηκα στο τέλος, είχα σκεφτεί ότι, εφόσον επέμενα στο καθήκον μου, και υπέφερα πιο πολλές κακουχίες και πλήρωνα μεγαλύτερο τίμημα, ίσως ο Θεός να με προστάτευε και να βελτιωνόταν η κατάστασή μου. Όταν, όμως, η κατάστασή μου επιδεινώθηκε και αντιμετώπισα ακόμα και το ενδεχόμενο του καρκίνου και του θανάτου, σκέφτηκα ότι η επιθυμία μου για ευλογίες είχε γίνει κομμάτια. Έγινα, λοιπόν, αρνητικός κι ανέπτυξα παρανοήσεις, και λογομαχούσα μέσα μου με τον Θεό, πιστεύοντας πως, αν και δεν είχα αξία, είχα υποφέρει κι είχα μοχθήσει, άρα ο Θεός δεν έπρεπε να μου φέρεται έτσι. Έφτασα ακόμα και στο σημείο να παραπονεθώ στον Θεό ότι δεν με προστάτευσε. Όταν αποκαλύφθηκαν τα γεγονότα, είδα ότι οι προσπάθειες κι οι δαπάνες μου υποκινούνταν από μια ποταπή πρόθεση, ότι ήθελα, δηλαδή, να χρησιμοποιήσω τη σκληρή δουλειά, τις θυσίες και τις δαπάνες που έκανα ως κεφάλαιο που θα το αντάλλασσα με ένα καλό μέλλον και προορισμό. Κάτι τέτοιο θα ήταν συναλλαγή με τον Θεό. Όταν δεν κατάφερα να λάβω ευλογίες, παρεξήγησα τον Θεό και έκανα παράπονα εναντίον Του. Όλα όσα αποκάλυπτα ήταν η σατανική διάθεσή μου. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Όπως κι αν ενορχηστρώνει και διευθετεί τα πράγματα, δεν έχω λόγο να απαιτώ τίποτα από Εκείνον και πρέπει να υποτάσσομαι στις διευθετήσεις Του. Εγώ όμως ήθελα μονίμως ο Θεός να ενεργεί σύμφωνα με τις αντιλήψεις μου και, όταν τα πράγματα δεν συμβάδιζαν με τις αντιλήψεις μου, λογομαχούσα μαζί Του. Είχα απολαύσει ελεύθερα τόσο πολύ πότισμα και υποστήριξη απ’ τα λόγια του Θεού, κι όμως δεν είχα ξεπληρώσει την αγάπη του Θεού. Αντίθετα, είχα φτάσει ακόμα και στο σημείο να Τον παρεξηγήσω και να κάνω παράπονα εναντίον Του. Πώς γίνεται να ήμουν άνθρωπος που πίστευε πραγματικά στον Θεό;

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού και κατανόησα κάπως τη βαθύτερη αιτία της συναλλαγής μου με τον Θεό. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω —αυτό συνοψίζει την ανθρώπινη φύση. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· όταν απαρνούνται πράγματα και δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό, το κάνουν προκειμένου να ευλογηθούν, και όταν είναι πιστοί σ’ Αυτόν, δεν παύουν να το κάνουν προκειμένου να ανταμειφθούν. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό να ευλογηθούν, να ανταμειφθούν και να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Στην κοινωνία, οι άνθρωποι εργάζονται για δικό τους όφελος, και στον οίκο του Θεού, κάνουν κάποιο καθήκον προκειμένου να ευλογηθούν. Ο λόγος που οι άνθρωποι απαρνιούνται τα πάντα και μπορούν να υπομείνουν πολλά βάσανα είναι για να κερδίσουν ευλογίες. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της σατανικής φύσης του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Από την έκθεση που έκαναν τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι, επειδή οι σατανικές απόψεις «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Μην κάνεις τίποτε χωρίς ανταμοιβή» είχαν ριζώσει στην καρδιά μου και είχαν γίνει θεμέλιο της ύπαρξής μου, όλα όσα έκανα γίνονταν προς όφελός μου. Και που θυσιάστηκα και δαπάνησα τον εαυτό μου, το έκανα για να κερδίσω ευλογίες και να προστατευτώ απ’ τον θάνατο όταν θα ερχόταν η συμφορά. Τα χρόνια που έκανα το καθήκον μου, όσες σωματικές κακουχίες κι αν άντεχα ή όποιο τίμημα κι αν έπρεπε να πληρώσω, εφόσον πίστευα ότι με ωφελούσε ως προς τις ευλογίες και τη σωτηρία, ήμουν διατεθειμένος να αντέξω όσα βάσανα κι αν έρχονταν. Καθώς, όμως, η ασθένειά μου επιδεινωνόταν κι η επιθυμία για ευλογίες είχε γίνει κομμάτια, είχα χάσει κάθε κίνητρο να κάνω το καθήκον μου, ενώ είχα φτάσει ακόμα και στο σημείο να λογομαχήσω με τον Θεό και να Του παραπονεθώ μέσα μου. Σε όλα όσα έκανα, έβαζα πρώτο το προσωπικό κέρδος και αντιμετώπιζα το καθήκον μου σαν διαπραγματευτικό χαρτί που θα αντάλλαζα με ανταμοιβές και ευλογίες. Έφτασα ακόμα και στο σημείο να πιστεύω πως κάτι τέτοιο ήταν εντελώς δικαιολογημένο. Ζούσα σύμφωνα με αυτά τα σατανικά δηλητήρια, κι έτσι είχα χάσει τη συνείδηση και τη λογική μου, ενώ είχα παραπονεθεί και επαναστατήσει εναντίον του Θεού. Αν δεν μετανοούσα, ο Θεός αργά ή γρήγορα θα με αποστρεφόταν, θα με απέρριπτε και θα με απέκλειε. Αυτή η σκέψη και με τρόμαξε και με έκανε να μετανιώσω. Κάποιος τόσο εγωιστής και ποταπός όσο εγώ, με απαράλλαχτη διάθεση, είχε ακόμα φρούδες ελπίδες για ευλογίες. Τι ξεδιαντροπιά! Η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη και άγια. Όσο έργο κι αν κάνει κάποιος, όσες κακουχίες κι αν υποφέρει και όσο μεγάλο τίμημα κι αν πληρώσει, αν δεν υπάρχει αλλαγή στη διάθεση, τότε όλα είναι μάταια. Ο Θεός δεν πρόκειται να κάνει εξαίρεση και να μας βάλει στη βασιλεία Του επειδή υποφέραμε πιο πολλές κακουχίες. Ο Θεός λέει: «Πρέπει να ξέρεις τι είδους ανθρώπους επιθυμώ· όσοι δεν είναι αγνοί δεν επιτρέπεται να εισέλθουν στη βασιλεία, όσοι είναι ακάθαρτοι δεν επιτρέπεται να σπιλώσουν το ιερό έδαφος. Παρόλο που μπορεί να έχεις κάνει πολύ έργο και να έχεις εργαστεί εδώ και πολλά χρόνια, αν τελικά είσαι θλιβερά βρόμικος, τότε ο νόμος του Ουρανού δεν θα ανεχτεί την επιθυμία σου να εισέλθεις στη βασιλεία Μου! Από την ίδρυση του κόσμου μέχρι σήμερα, δεν έχω προσφέρει ποτέ εύκολη πρόσβαση στη βασιλεία Μου σε όσους προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοιά Μου. Αυτός είναι ένας ουράνιος κανόνας και κανείς δεν μπορεί να τον παραβιάσει! Πρέπει να αναζητήσεις τη ζωή. Σήμερα, αυτοί που θα οδηγηθούν στην τελείωση είναι το ίδιο είδος με τον Πέτρο: Είναι αυτοί που επιδιώκουν τις αλλαγές στη δική τους διάθεση και είναι πρόθυμοι να γίνουν μάρτυρες για τον Θεό και να εκπληρώσουν το καθήκον τους ως δημιουργήματα. Μόνο τέτοιοι άνθρωποι θα οδηγηθούν στην τελείωση. Εάν αποβλέπεις μόνο στις ανταμοιβές και δεν προσπαθείς να αλλάξεις τη δική σου διάθεση ζωής, τότε όλες οι προσπάθειές σου θα είναι μάταιες —αυτή είναι μια αναλλοίωτη αλήθεια!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Ο Θεός δεν μετρά τους ανθρώπους από το πόσο φαίνεται εξωτερικά ότι δαπανούν ή υποφέρουν, αλλά απ’ το μονοπάτι που θα πάρουν, απ’ το αν έχουν κερδίσει την αλήθεια και απ’ το αν έχει αλλάξει η διεφθαρμένη διάθεσή τους. Αν και πίστευα πολλά χρόνια στον Θεό, επικεντρωνόμουν μόνο στην απλή δουλειά και στο να εργάζομαι, και δεν επιδίωκα την αλήθεια, η διεφθαρμένη διάθεσή μου δεν είχε αλλάξει, ενώ προσπαθούσα ακόμα να διαπραγματευτώ με τον Θεό για να κερδίσω ευλογίες. Πώς γίνεται να άξιζε τη σωτηρία κάποιος τόσο εγωιστής και ποταπός όσο εγώ; Σκέφτηκα τον Παύλο. Κήρυσσε το ευαγγέλιο, έκανε πολύ έργο και υπέφερε τρομερά, αλλά τα βάσανα κι η δουλειά του δεν γίνονταν για να κάνει πράξη τα λόγια του Θεού ούτε για να κάνει το καθήκον ενός δημιουργήματος, αλλά για να κερδίσει ευλογίες κι ένα στεφάνι. Όπως ακριβώς είπε ο ίδιος: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8). Με αυτό ήθελε να πει ότι, αν ο Θεός δεν του έδινε ένα στεφάνι ή ανταμοιβές, αυτό θα σήμαινε πως ο Θεός ήταν άδικος. Αυτό ήταν μια εξόφθαλμη απαίτηση απ’ τον Θεό για στεφάνι, δηλαδή μια προσπάθεια να εξαναγκάσει τον Θεό. Ο Παύλος μπορεί να υπήρξε απλός δουλευτής, να υπέφερε και να δαπανούσε τον εαυτό του, αλλά δεν επιδίωκε την αλήθεια, μόνο ευλογίες αναζητούσε και βάδιζε σε ένα μονοπάτι αντίστασης προς στον Θεό. Στο τέλος, ο Θεός τον τιμώρησε. Αν συνέχιζα στο μονοπάτι του Παύλου, στο τέλος θα με απέκλειε κι εμένα ο Θεός. Δεν μπορούσα να έχω πια απαιτήσεις ούτε αιτήματα απ’ τον Θεό, ούτε να ζω εγωιστικά και ποταπά για τον εαυτό μου. Όπως κι αν εξελισσόταν η πάθησή μου, ήμουν πλέον διατεθειμένος να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού.

Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού που μου έδωσε ένα μονοπάτι. Ο Θεός λέει: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός θα λάβει ευλογίες ή θα υποφέρει από κακοτυχία. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και πρέπει να το κάνει χωρίς να επιζητά ανταμοιβή και χωρίς όρους ή αιτία. Μόνο αυτό ονομάζεται εκτέλεση του καθήκοντος. Το να λαμβάνει κανείς ευλογίες αναφέρεται στις ευλογίες που απολαμβάνει ένας άνθρωπος όταν οδηγείται στην τελείωση αφότου βιώσει την κρίση. Το να υποφέρει κακοτυχία αναφέρεται στην τιμωρία που λαμβάνει ένας άνθρωπος όταν δεν αλλάζει η διάθεσή του αφότου υποβληθεί σε παίδευση και κρίση —όταν, με άλλα λόγια, δεν οδηγείται στην τελείωση. Όμως, ανεξάρτητα από το αν λαμβάνουν ευλογίες ή υποφέρουν από κακοτυχία, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να εκτελείς το καθήκον σου μόνο για να λαμβάνεις ευλογίες και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να εκτελέσεις το καθήκον σου από φόβο μην υποφέρεις από κακοτυχία. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την επαναστατικότητά του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Με τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι το να κάνει κάποιος το καθήκον του δεν αφορά τις ευλογίες που κερδίζει ή τις κακοτυχίες που υποφέρει. Ο Θεός μού έδωσε ζωή και όλα όσα έχω, και είναι απολύτως φυσικό και δίκαιο να δαπανήσω τον εαυτό μου για τον Θεό ως πιστός. Αυτή είναι η ευθύνη και το καθήκον που πρέπει να εκπληρώσει ένας άνθρωπος, καθώς και αυτό που πρέπει να κάνει όποιος έχει λίγη συνείδηση και λογική. Δεν πρέπει να χρησιμοποιώ τη δαπάνη μου ως διαπραγματευτικό χαρτί για να απαιτήσω ευλογίες από τον Θεό ούτε πρέπει να κάνω παράπονα στον Θεό για τη σοβαρή ασθένεια που έχω. Όπως ακριβώς κι ο Ιώβ, ανεξάρτητα απ’ το αν ο Θεός τού χάριζε αγαθά ή του στερούσε αγαθά, ακόμα κι όταν έχασε τα πάντα κι έβγαλε πληγές, εκείνος δεν παραπονέθηκε στον Θεό ούτε Του ζήτησε να μειώσει τα βάσανά του, αντίθετα εξυμνούσε το όνομα του Θεού κι έμενε ακλόνητος στη μαρτυρία του για Εκείνον. Αφού αναλογίστηκα το βίωμα του Ιώβ, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Όσο κι αν διαρκούσε η ασθένειά μου, όσο κι αν σοβάρευε, ακόμα κι αν κινδύνευε η ζωή μου, εγώ έπρεπε να υποταχθώ στον Θεό και να μείνω ακλόνητος στη μαρτυρία μου για Εκείνον. Αυτήν τη συνείδηση και τη λογική έπρεπε να έχω. Αργότερα, κάθε φορά που έκανα τη σκέψη να κερδίσω ευλογίες, προσευχόμουν στον Θεό για να επαναστατήσω ενάντια σε αυτές τις επιθυμίες και επικεντρωνόμουν στο να βιώσω τα λόγια του Θεού και στο να κάνω πράξη την αλήθεια κάθε μέρα. Έτσι, ένιωσα πολύ πιο άνετα μέσα μου.

Αργότερα, η κατάστασή μου βελτιώθηκε σιγά-σιγά με τα φάρμακα και χάρηκα πολύ. Λίγο αργότερα, όμως, ένιωσα πάλι κόπωση και αδυναμία, κι έτσι πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Ο γιατρός είπε ότι τα επίπεδα του ιού της ηπατίτιδας Β στον οργανισμό μου είχαν ξεπεράσει τα 100 εκατομμύρια μονάδες κι ότι αρκετοί ακόμα δείκτες ηπατικής λειτουργίας ήταν επίσης υψηλοί. Είπε ότι, αν η κατάσταση εξελισσόταν κι άλλο, μπορεί να υπήρχε πρόβλημα. Όταν το άκουσα αυτό, αγχώθηκα και ανησύχησα λίγο, και σκέφτηκα: «Αυτή η ασθένεια έχει υποτροπιάσει αρκετές φορές. Υπάρχει πράγματι πιθανότητα να γίνει καρκίνος; Θα γιατρευτώ ποτέ απ’ αυτήν την ασθένεια;» Αυτές οι σκέψεις με κατέβαλαν κάπως. Μετά, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν στη σωστή κατάσταση, κι έτσι προσευχήθηκα στον Θεό. Διάβασα ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού: «Δεδομένου ότι πιστεύεις και ακολουθείς τον Θεό, θα πρέπει να προσφέρεις τα πάντα σε Αυτόν, να μην έχεις προσωπικές επιλογές ή απαιτήσεις και να καταφέρεις να ικανοποιήσεις τις προθέσεις του Θεού. Εφόσον δημιουργήθηκες, θα πρέπει να υποταχθείς στον Κύριο που σε δημιούργησε, γιατί εσύ είσαι εγγενώς χωρίς κυριαρχία πάνω στον εαυτό σου και δεν έχεις τη φυσική ικανότητα να ελέγχεις το δικό σου πεπρωμένο. […] Ως δημιούργημα, ο άνθρωπος πρέπει να προσπαθήσει να εκπληρώσει το καθήκον ενός δημιουργήματος και να επιδιώξει να αγαπά τον Θεό χωρίς να κάνει άλλες επιλογές, γιατί ο Θεός είναι άξιος της αγάπης του ανθρώπου. Όσοι επιδιώκουν να αγαπήσουν τον Θεό δεν θα πρέπει να επιδιώκουν οποιαδήποτε προσωπικά οφέλη ή αυτό που αυτοί επιθυμούν προσωπικά· αυτό είναι το πιο σωστό μέσο επιδίωξης» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Με τα λόγια του Θεού, κατανόησα τις προθέσεις του Θεού και συνειδητοποίησα ότι η ζωή κι ο θάνατος βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Δεν γινόταν πια να έχω παράλογες απαιτήσεις από τον Θεό. Ανεξάρτητα απ’ το αν θα επιδεινωνόταν η ασθένειά μου, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα πέθαινα ή ότι δεν θα είχα τελική έκβαση ούτε προορισμό, και πάλι θα υποτασσόμουν στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Έχοντας αυτό κατά νου, χωρίς να περιορίζομαι πια απ’ την κατάσταση της ασθένειάς μου, συνέχισα να κάνω το καθήκον μου ως συνήθως και ένιωθα πολύ απελευθερωμένος. Αργότερα, συνέχισα με παραδοσιακά κινέζικα φάρμακα και ένιωσα ότι η κατάσταση βελτιωνόταν σιγά σιγά. Στην τελική εξέταση, αρκετοί δείκτες ηπατικής λειτουργίας είχαν επιστρέψει, πάνω κάτω, στο φυσιολογικό.

Γι’ αυτό το βίωμα, δηλαδή για το ότι αποκαλύφθηκα απ’ αυτήν την ασθένεια, είμαι πολύ ευγνώμων στον Θεό, αν και υπέφερα κάπως. Χωρίς αυτό το περιβάλλον, δεν θα είχα αποκτήσει αυτογνωσία και θα είχα συνεχίσει να θεωρώ πως δαπανούσα ειλικρινά τον εαυτό μου για τον Θεό. Τώρα, όμως, βλέπω ξεκάθαρα τις λανθασμένες απόψεις μου για την αναζήτηση ευλογιών μέσω της πίστης στον Θεό κι έχω κατανοήσει κάπως την εγωιστική, ποταπή και υποκινούμενη απ’ το κέρδος σατανική διάθεσή μου. Αυτά είναι τα κέρδη που απέκτησα αντιμετωπίζοντας αυτήν την ασθένεια.