Από της Λιου Τζινσίν, Κίνα

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρή. Η μεγαλύτερη αδελφή μου κι εγώ μείναμε με τον πατέρα μου και η ζωή μας ήταν πολύ δύσκολη. Η οικογένειά μας δεν ήταν εύπορη και οι βαθμοί μου ήταν χαμηλοί, οπότε όταν πήγα γυμνάσιο, τα παράτησα και άρχισα να δουλεύω. Μιας και δεν ήμουν μορφωμένη, μπορούσα να κάνω μόνο ορισμένες χειρωνακτικές εργασίες. Αυτό ήταν εξαντλητικό και ταπεινωτικό. Σκεφτόμουν μέσα μου: «Έτσι αμόρφωτη που είμαι, μπορώ να γίνω μόνο απλή εργάτρια. Όταν κάνω δικά μου παιδιά, δεν θα τα αφήσω να μείνουν αμόρφωτα σαν εμένα». Έτσι, όταν παντρεύτηκα και απέκτησα την πρώτη μου κόρη, ήλπιζα ότι θα μελετούσε σκληρά κι ότι θα έμπαινε στο μέλλον σε ένα καλό πανεπιστήμιο. Έτσι θα είχε ένα καλό μέλλον και θα κέρδιζα κι εγώ κάτι ως μητέρα της.

Εκείνη την περίοδο, διατηρούσα μια μικρή επιχείρηση στο σπίτι με τον σύζυγό μου και παράλληλα μεγάλωνα και την κόρη μου. Όταν έγινε δύο ετών, αγόρασα κάποια εκπαιδευτικά βιβλία από το διαδίκτυο για να της κάνω μαθήματα. Όταν μαγείρευα ή έβαζα πλυντήριο, της μάθαινα το Κλασικό Τριών Χαρακτήρων ή την έβαζα να μαθαίνει απέξω ποιήματα από τη δυναστεία των Τανγκ. Μερικές φορές, της έλεγα μια πρόταση, κι εκείνη θυμόταν την επόμενη και μου την έλεγε. Έβλεπα πόσο γρήγορα μάθαινε, και πίστευα ότι η κόρη μου ήταν πολύ έξυπνη κι ότι θα διέπρεπε μελλοντικά στο σχολείο. Όταν έγινε τεσσάρων, την έστειλα στο νηπιαγωγείο. Μετά από μισό χρόνο, είδα ότι δεν μάθαινε πολλά στη μικρότερη τάξη και την πήγα στη μεσαία. Μα πριν ακόμα την ολοκληρώσει, την άλλαξα και την πήγα στην τελευταία. Το πρώτο νηπιαγωγείο που την πήγα ήταν κοντά στο σπίτι μας, αλλά παρατήρησα ότι η κόρη μου δεν μάθαινε και πολλά εκεί πέρα, και σκέφτηκα: «Σ’ αυτήν την ηλικία τα παιδιά χτίζουν τις βάσεις τους. Αν συνεχίσει να πηγαίνει σχολείο εδώ, θα έχει πρόβλημα στο μέλλον». Έτσι, έβαλα κάποιον να ρωτήσει και βρήκα ένα καλό νηπιαγωγείο, που ήταν, όμως, αρκετά μακριά από εκεί που μέναμε. Πήγαινα την κόρη μου στο σχολείο και την έφερνα κάθε μέρα, και σκεφτόμουν εκείνο το διάστημα: «Το ότι στέλνω την κόρη μου σε καλό νηπιαγωγείο θα την ωφελήσει μελλοντικά. Μπορεί να είναι δύσκολα, αλλά αξίζει τον κόπο». Για να πάρει η κόρη μου καλούς βαθμούς, έκανα οικονομία στο φαγητό κι έκοψα άλλα έξοδα, και της πήρα ένα στιλό ανάγνωσης που έκανε πάνω από 500 γουάν. Σκέφτηκα ότι έτσι θα βελτίωνε τους βαθμούς της. Αργότερα, πήγε στην πρώτη τάξη και της άρεσε υπερβολικά το παιχνίδι. Έτσι, έβαλα ως κανόνα κάθε μέρα μετά το μεσημεριανό να κάνει εξάσκηση στη γραφή και μετά να απαγγέλει μια παράγραφο από το βιβλίο της, κι αφού τα έκανε αυτά, μόνο τότε θα μπορούσε να βγει να παίξει. Όταν είδε πόσα μαθήματα την είχα βάλει να κάνει κι ότι θα έπαιζε μόνο αφού τελείωνε, έβαλε τα κλάματα και έκανε φασαρία. Εγώ θύμωσα, τη μάλωσα και της είπα: «Αν μελετάς σκληρά και κάνεις όλα τα μαθήματά σου, θα καταργήσω αυτόν τον κανόνα. Για το δικό σου το καλό τον έβαλα. Κοίτα την κόρη του τάδε· είδες πόσο καλούς βαθμούς έχει; Οι γονείς της όλο λείπουν από το σπίτι, αλλά αυτή ξέρει πώς να μελετάει σκληρά. Αν δεν διαβάσεις κι εσύ, δεν θα μπορείς να βρεις δουλειά μετά το σχολείο, δεν θα έχεις κανένα μέλλον. Μην έρθεις τρέχοντας σ’ εμένα, όταν έρθει αυτή η ώρα και δεν έχεις ούτε να φας». Η κόρη μου σώπασε μετά το κατσάδιασμα, και έκανε απρόθυμα όσα της ζήτησα και διάβασε. Ως εκ τούτου, υπό τον αυστηρό έλεγχό μου, οι βαθμοί της κόρης μου βελτιώθηκαν. Στα διαγωνίσματα έπαιρνε πάνω από 90 στα 100. Μερικές φορές έπαιρνε και 99. Εγώ, όμως, εξακολουθούσα να τη μαλώνω και της έλεγα: «Γιατί πήρες 99 κι όχι 100;» Μετά την ενθάρρυνα να μελετήσει σκληρά. Της αγόραζα υλικό για μελετήσει παραπάνω στον ελεύθερο χρόνο της ώστε να πάρει 100 το συντομότερο δυνατό. Τον Ιούνιο του 2021, η κόρη μου ήταν στη δευτέρα τάξη και οι βαθμοί της άρχισαν να πέφτουν. Εγώ, λοιπόν, τη μάλωσα και της είπα: «Γιατί παίρνεις στα διαγωνίσματα όλο και χειρότερους βαθμούς;» Την κατηγόρησα, επίσης, ότι δεν προσέχει στην τάξη. Στο σπίτι, την παρακολουθούσα όταν διάβαζε, και, κάποιες φορές που δεν με άκουγε, τη χτυπούσα. Με φοβόταν όποτε με έβλεπε και δεν τολμούσε να μου αντισταθεί, απλώς χτυπούσε τον εαυτό της· δεν με πλησίαζε καν. Είπε και στη γιαγιά της ότι δεν την αγαπούσα. Είχα θυμώσει πολύ εκείνες τις μέρες και της είπα: «Είσαι ακόμα μικρή και δεν καταλαβαίνεις· για το καλό σου τα κάνω αυτά. Εγώ δεν διάβαζα όταν ήμουν μικρή και δεν έχω κανένα μέλλον. Θα είμαι για πάντα ένας πολίτης κατώτερης κατηγορίας. Εσύ πρέπει να μελετήσεις σκληρά· μη γίνεις σαν εμένα». Η κόρη μου αναγκάστηκε να με ακούσει.

Αργότερα, πίστεψα στον Θεό και επιλέχθηκα ως επικεφαλής εκκλησίας. Ήμουν αρκετά απασχολημένη με το έργο της εκκλησίας και δεν είχα πολύ χρόνο για να επιβλέπω το διάβασμα της κόρης μου στο σπίτι. Οι βαθμοί της έπεσαν αρκετά· στην αρχή έπαιρνε πάνω από 90 και σταδιακά έπεσε στο 70. Σκέφτηκα μέσα μου: «Αν συνεχίσει έτσι, μπορεί να μη βγάλει καν το γυμνάσιο. Δεν θα μπει σε καλό πανεπιστήμιο ούτε και θα έχει λαμπρό μέλλον. Αν η κόρη μου δεν έχει μέλλον, θα χαλάσει κι η δική μου εικόνα». Έτσι, την ημέρα ασχολούμουν με το έργο της εκκλησίας και το βράδυ έκανα μαθήματα στην κόρη μου. Εκείνης, όμως, της άρεσε να παίζει και δεν είχε αυτοπειθαρχία, οπότε οι βαθμοί της χειροτέρευαν. Με πήρε τηλέφωνο η δασκάλα της, και μου είπε ότι οι βαθμοί της έπεφταν πολύ και ότι όφειλα να ασχοληθώ με τις σπουδές της κόρης μου, όση δουλειά κι αν είχα. Όταν άκουσα αυτά που είπε η δασκάλα, κατηγόρησα τον εαυτό μου, και σκέφτηκα ότι δεν είχα καταφέρει να παρακολουθήσω τις σπουδές της κόρης μου επειδή απασχολούμουν υπερβολικά με το καθήκον μου και ότι αυτός ήταν ο λόγος που οι βαθμοί της είχαν πέσει τόσο πολύ. Εξαιτίας αυτού, δεν ήθελα να κάνω το καθήκον μου ως επικεφαλής. Ήθελα μόνο να κάνω τις συναθροίσεις κάθε βδομάδα και να τελειώνω. Έτσι, θα είχα περισσότερο χρόνο για να παρακολουθήσω το διάβασμα της κόρης μου στο σπίτι. Εκείνο το απόγευμα, θα ερχόταν στη συνάθροιση μια επικεφαλής κι εγώ δεν ήθελα να πάω. Ήξερα ότι ήταν λάθος που σκεφτόμουν έτσι και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, οι βαθμοί της κόρης μου πέφτουν σημαντικά και φοβάμαι ότι αν συνεχίσει έτσι, θα έχει πρόβλημα στο μέλλον. Γι’ αυτό, δεν θέλω να είμαι πια επικεφαλής. Ξέρω ότι αυτό είναι λάθος· Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και δείξε μου ένα μονοπάτι άσκησης». Μετά την προσευχή μου, πήγα κι εγώ στη συνάθροιση, όπου είπα στην επικεφαλής για την κατάστασή μου. Εκείνη συναναστράφηκε μαζί μου και μου θύμισε, όταν γύριζα σπίτι, να διαβάσω τα λόγια του Θεού που αποκαλύπτουν τις εσφαλμένες μεθόδους με τις οποίες οι άνθρωποι εκπαιδεύουν τα παιδιά τους.

Όταν γύρισα σπίτι, βρήκα τα λόγια του Θεού πάνω σ’ αυτό το θέμα και τα διάβασα. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Κάθε γονιός ή πρεσβύτερος έχει διαφορετικές προσδοκίες για τα παιδιά του, μεγάλες και μικρές. Ελπίζουν τα παιδιά τους να διαβάζουν πολύ, να φέρονται σωστά, να διακρίνονται στο σχολείο, να είναι αριστούχοι μαθητές και να μην τεμπελιάζουν. Θέλουν οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές των παιδιών τους να τα σέβονται, και οι βαθμοί τους να είναι σταθερά πάνω από 16. Αν το παιδί γράψει 12, θα το δείρουν, και αν γράψει ακόμα πιο κάτω, θα το βάλουν τιμωρία να κοιτάει τον τοίχο για να σκεφτεί τα λάθη του ή να σταθεί ακίνητο. Θα του απαγορέψουν να τρώει, να κοιμάται, να βλέπει τηλεόραση ή να παίζει στον υπολογιστή, και δεν θα του αγοράσουν τα ωραία ρούχα και τα παιχνίδια που του είχαν υποσχεθεί. Οι γονείς κάθε οικογένειας έχουν διαφορετικές προσδοκίες για τα παιδιά τους και τρέφουν μεγάλες ελπίδες γι’ αυτά. Ευελπιστούν εκείνα να πετύχουν στη ζωή τους, να προοδεύσουν γρήγορα στην καριέρα τους, και να τιμήσουν και να δοξάσουν τους προγόνους τους και την οικογένειά τους. Δεν υπάρχει γονιός που να θέλει να γίνουν τα παιδιά του επαίτες, αγρότες ή ληστές και κακοποιοί. Ούτε θέλει κανένας γονιός να γίνουν τα παιδιά του πολίτες δεύτερης κατηγορίας μόλις ενταχθούν στην κοινωνία, να ψάχνουν στα σκουπίδια, να πουλάνε εμπορεύματα στα πεζοδρόμια, να γίνουν μικροπωλητές ή να τους περιφρονούν οι υπόλοιποι. Είτε είναι ρεαλιστικές είτε όχι, οι γονείς έχουν ούτως ή άλλως κάθε λογής προσδοκίες για τα παιδιά τους. Οι προσδοκίες τους είναι η προβολή στα παιδιά τους των δικών τους επιδιώξεων, εκείνων που οι ίδιοι θεωρούν καλές και ευγενείς, καθώς εναποθέτουν σε αυτά τις ελπίδες τους για την εκπλήρωση των δικών τους επιθυμιών. Τι προκαλούν, λοιπόν, αυτές οι επιθυμίες των γονιών στα παιδιά τους χωρίς εκείνοι να το θέλουν; (Πίεση.) Ναι, δημιουργούν πίεση, και τι άλλο; (Φορτία.) Μετατρέπονται σε πίεση και γίνονται και δεσμά. Αφού έχουν προσδοκίες από τα παιδιά τους, θα τα πειθαρχήσουν, θα τα καθοδηγήσουν και θα τα διαπαιδαγωγήσουν σύμφωνα με αυτές τις προσδοκίες· μάλιστα, δεν θα διστάσουν να επενδύσουν στα παιδιά τους για να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες τους ούτε να πληρώσουν το οποιοδήποτε τίμημα γι’ αυτές. Ας πούμε, οι γονείς θέλουν να διακριθούν τα παιδιά τους στο σχολείο, να είναι πρώτα στην τάξη, να γράφουν πάνω από 18 σε κάθε διαγώνισμα, να είναι πάντα νούμερο ένα ή, στη χειρότερη, να μην πέφτουν ποτέ κάτω από την πέμπτη θέση. Και μόλις εκφράσουν αυτές τις προσδοκίες, δεν κάνουν ταυτόχρονα και οι ίδιοι κάποιες θυσίες για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να πετύχουν τους συγκεκριμένους στόχους; (Ναι.) Για να πετύχουν τους στόχους αυτούς τα παιδιά, ξυπνάνε νωρίς για να κάνουν επανάληψη στα μαθήματά τους και να αποστηθίσουν κείμενα, ενώ οι γονείς ξυπνάνε κι αυτοί νωρίς για να τα βοηθήσουν. Όταν έχει ζέστη, τους κάνουν αέρα με τη βεντάλια, τους φτιάχνουν κάτι δροσερό να πιουν ή τους παίρνουν παγωτό. Σηκώνονται πρωί πρωί για να τους ετοιμάσουν γάλα σόγιας, τηγανητά μπαστουνάκια ζύμης και αυγά. Όταν έχουν εξετάσεις, μάλιστα, τα βάζουν να φάνε ένα τηγανητό μπαστουνάκι ζύμης και δύο αυγά, με την ελπίδα ότι έτσι θα καταφέρουν να γράψουν 100. Αν πεις: “Δεν μπορώ να τα φάω όλα αυτά, μου φτάνει ένα αυγό”, θα σου πουν: “Χαζούλη, αν φας ένα αυγό, θα πάρεις μόνο 10 βαθμούς. Φάε άλλο ένα για τη μαμά. Βάλε τα δυνατά σου· αν μπορέσεις να το φας και αυτό, θα πάρεις 100”. Το παιδί λέει: “Μόλις τώρα ξύπνησα, δεν μπορώ να φάω ακόμα”. “Όχι, πρέπει να φας! Να είσαι καλό παιδί και να ακούς τη μανούλα. Για το καλό σου το κάνει αυτό η μαμά, άντε, φάε για τη μαμά σου”. Το παιδί τότε σκέφτεται: “Πόσο νοιάζεται η μαμά μου! Ό,τι κάνει το κάνει για το καλό μου. Θα το φάω, λοιπόν”. Αυτό που τρως είναι ένα αυγό, αλλά τι είναι αυτό που πραγματικά καταπίνεις; Πίεση, διστακτικότητα και απροθυμία. Είναι καλό να τρως και η μητέρα σου έχει υψηλές προσδοκίες, ενώ από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης και της συνείδησης οφείλεις να τις αποδεχτείς, αλλά ο ορθολογισμός λέει ότι πρέπει να αντισταθείς σε μια τέτοια αγάπη, να μην αποδέχεσαι αυτόν τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα. Δυστυχώς, όμως, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αν δεν φας, η μητέρα σου θα θυμώσει και θα σε δείρει, θα σε μαλώσει ή ακόμα και θα σε βρίσει. […] Τι εκπαίδευση σου δίνουν οι προσδοκίες των γονιών σου; (Την ανάγκη να γράψω καλά στις εξετάσεις και να πετύχω στο μέλλον.) Οφείλεις να δείξεις ότι είσαι πολλά υποσχόμενος, οφείλεις να δικαιώσεις την αγάπη, τη σκληρή δουλειά και τις θυσίες της μητέρας σου, αλλά και να εκπληρώσεις τις προσδοκίες των γονιών σου και να μην τους απογοητεύσεις. Σε αγαπάνε πάρα πολύ, έχουν δώσει τα πάντα για σένα, για σένα τα κάνουν όλα, εις βάρος της ίδιας τους της ζωής. Άρα, σε τι έχουν μετατραπεί όλες οι θυσίες τους, η μόρφωσή τους, ακόμα και η αγάπη τους; Μετατράπηκαν σε κάτι που πρέπει να ξεπληρώσεις και, την ίδια στιγμή, μετατράπηκαν σε φορτίο για σένα. Έτσι δημιουργείται το φορτίο» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (16)]. Ο Θεός εξέθετε ότι όταν οι γονείς έχουν προσδοκίες για τα παιδιά τους, πιστεύουν ότι όλα όσα κάνουν είναι για το καλό των παιδιών τους. Θέλουν τα παιδιά τους να είναι καλοί μαθητές, να μπουν σε καλά πανεπιστήμια και να πάρουν καλά πτυχία, ώστε να δοξάσουν τους προγόνους τους και να αποκτήσουν υψηλή κοινωνική θέση. Απαιτούν επίσης από τα παιδιά τους να λειτουργούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο σύμφωνα τις προσδοκίες που έχουν. Ωστόσο, δεν λαμβάνουν υπόψη όλο το άγχος που μεταφέρουν στα παιδιά όλες αυτές οι επίμονες απαιτήσεις. Ο Θεός φανέρωσε επακριβώς τη δική μου κατάσταση. Είδα ότι η κόρη μου ήταν πολύ έξυπνη όταν ήταν περίπου δύο ετών, και ήλπιζα ότι όταν μεγάλωνε θα μελετούσε σκληρά και θα έμπαινε σε ένα καλό πανεπιστήμιο. Έτσι, θα κέρδιζα την εκτίμηση των άλλων και θα αποκτούσε κύρος η οικογένειά μας. Όταν άρχισα να έχω αυτές τις προσδοκίες, άρχισα να ψάχνω ένα καλό σχολείο για την κόρη μου ώστε να χτίσει γερές βάσεις από μικρή. Έκανα οικονομία στο φαγητό και στα καθημερινά έξοδα, και της αγόρασα ένα στιλό ανάγνωσης, απαιτούσα να γράφει άριστα στα διαγωνίσματά της κι όλο τη συνέκρινα με το παιδί των γειτόνων που είχε καλούς βαθμούς. Όταν η κόρη μου δεν συμμορφωνόταν με όσα είχα σχεδιάσει, της έλεγα ότι όσα έκανα ήταν για το δικό της καλό. Αν πάλι δεν με άκουγε, της έκανα κήρυγμα και της έλεγα ότι θα γινόταν ζητιάνα στο μέλλον. Έτσι, δεν τολμούσε να με παρακούσει και δεν είχε καμία απολύτως ελευθερία. Δεν τολμούσε να μου αντιμιλήσει, χτυπούσε τον εαυτό της και απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από εμένα. Με όλα αυτά που έκανα, το μόνο που κατάφερα ήταν να βλάψω το νεανικό της μυαλό. Ωστόσο, εγώ πίστευα ακόμα ότι τα έκανα όλα για το καλό της και δεν αναγνώριζα ότι ήταν λάθος να κατευθύνω έτσι την κόρη μου.

Συνέχισα να διαβάζω περισσότερα από τα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι προσδοκίες των γονιών από τους απογόνους τους πριν εκείνοι ενηλικιωθούν, από το “Πρέπει να μάθουν πολλά πράγματα, δεν γίνεται να χάσουν πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας” μέχρι το “Όταν μεγαλώσουν, πρέπει να πάνε μπροστά στον κόσμο και να καθιερωθούν στην κοινωνία”, μετατρέπονται σιγά σιγά σε απαίτηση από τα παιδιά τους. Η απαίτηση αυτή είναι η εξής: Αφού μεγαλώσεις και καθιερωθείς στην κοινωνία, μην ξεχάσεις τις ρίζες σου, μην ξεχάσεις τους γονείς σου, οι γονείς σου είναι αυτοί που πρέπει να ξεπληρώσεις πρώτα, οφείλεις να τους δείξεις την ευσέβεια που αρμόζει σ’ ένα παιδί και να τους βοηθήσεις να ζήσουν μια καλή ζωή, καθώς είναι οι ευεργέτες σου σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι αυτοί που σε εκπαίδευσαν. Αφού το γεγονός ότι τώρα έχεις καθιερωθεί στην κοινωνία, όπως επίσης και ό,τι απολαμβάνεις, ό,τι έχεις στην κατοχή σου, όλα αυτά έχουν αγοραστεί με τις κοπιαστικές προσπάθειες των γονιών σου, για το υπόλοιπο της ζωής σου θα πρέπει να προσπαθείς να τους το ξεπληρώσεις, να τους αποζημιώσεις και να είσαι καλός απέναντί τους. Οι προσδοκίες των γονιών από τα παιδιά τους πριν εκείνα ενηλικιωθούν —ότι θα καθιερωθούν στην κοινωνία και θα πάνε μπροστά στον κόσμο— έχουν αυτήν την εξέλιξη, δηλαδή σιγά σιγά μετατρέπονται από μια πολύ φυσιολογική προσδοκία εκ μέρους των γονιών σε μια απαίτηση και προσμονή κάποιου ανταλλάγματος από τα παιδιά τους. Ας υποθέσουμε ότι τα παιδιά τους, πριν ενηλικιωθούν, δεν έχουν καλούς βαθμούς· ας πούμε ότι κάνουν την επανάστασή τους, ότι δεν θέλουν να σπουδάσουν και να υπακούσουν στους γονείς τους και τους παρακούνε. Οι γονείς τους θα πουν: “Νομίζεις ότι μου έρχονται όλα εύκολα; Για ποιον πιστεύεις ότι τα κάνω όλα αυτά; Για το καλό σου τα κάνω, έτσι; Για σένα κάνω τα πάντα κι εσύ δεν το εκτιμάς. Είσαι ανόητος;” Εκφοβίζουν τα παιδιά τους και τα κρατούν ομήρους με αυτά τα λόγια. Είναι σωστή αυτή η προσέγγιση; (Όχι.) Δεν είναι σωστή. Αυτή η “ευγενής” πλευρά των γονιών είναι ταυτόχρονα και η κατάπτυστη πλευρά τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (18)]. Ο Θεός εξέθετε ότι υπάρχουν κρυφές προθέσεις και κίνητρα πίσω από τις προσδοκίες των γονιών για τα παιδιά τους. Οι γονείς πληρώνουν το τίμημα της ανατροφής των παιδιών τους, και ελπίζουν ότι όταν εκείνα ξεχωρίσουν, θα ωφεληθεί κι η δική τους εικόνα και θα αποκτήσει περισσότερο κύρος η οικογένεια. Ελπίζουν, επίσης, ότι θα αποκομίσουν υλικά οφέλη από τα παιδιά τους κι ότι έτσι θα ανταμειφθούν για το τίμημα που πλήρωσαν. Αν ο Θεός δεν το είχε εκθέσει αυτό, θα πίστευα για πάντα ότι αν μάθαινα στην κόρη μου να μελετάει σκληρά και αν την κρατούσα υπό τον αυστηρό έλεγχό μου, θα είχε ένα λαμπρό μέλλον. Ωστόσο, πίσω από όλα αυτά, ενεργούσα μόνο για το προσωπικό μου συμφέρον. Είχα καλλιεργήσει την κόρη μου από μικρή ηλικία, κι ήλπιζα ότι θα μπορούσε να χτίσει μια σταθερή βάση όσο ήταν νέα, ότι στο μέλλον θα έμπαινε σε ένα καλό πανεπιστήμιο και θα ξεχώριζε ανάμεσα στους συμφοιτητές της. Αυτό δεν θα έφερνε μόνο δόξα στους προγόνους μας, αλλά θα ωφελούνταν και η δική μου εικόνα. Επιπλέον, αν η κόρη μου είχε μια καλή ζωή στο μέλλον, αυτό θα ήταν καλό και για μένα που είμαι μητέρα της, θα έπρεπε να είναι ευσεβής απέναντί μου και η ζωή μου θα βελτιωνόταν. Όταν είδα ότι στην κόρη μου άρεσε πολύ το παιχνίδι, ανησύχησα ότι θα πέσουν οι βαθμοί της, και γι’ αυτό τη μάλωσα και τη χτύπησα. Όσο έκανα το καθήκον μου, ήμουν απασχολημένη και δεν είχα πολύ χρόνο να καθοδηγήσω την κόρη μου. Όταν είδα τους βαθμούς της να πέφτουν πολύ, ανησύχησα ότι θα επηρεάζονταν οι προοπτικές της και ότι αν συνεχιζόταν αυτό, δεν θα έπαιρνα αυτό που ήθελα όσον αφορά την εικόνα και τα συμφέροντά μου, και έτσι δεν ήθελα καν να κάνω το καθήκον μου ως επικεφαλής. Τώρα που το σκέφτομαι, πίσω από όσα έκανα για την κόρη μου κρύβονταν προθέσεις και κίνητρα. Τα έκανα όλα για χάρη των δικών μου συμφερόντων. Ζούσα με βάση σατανικά δηλητήρια όπως «Ποτέ μη σηκώνεις δαχτυλάκι χωρίς ανταμοιβή» και «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Ήμουν πραγματικά εγωίστρια και ποταπή.

Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού και βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αναλύοντας την ουσία των προσδοκιών που έχουν οι γονείς από τα παιδιά τους, καταλαβαίνουμε ότι οι προσδοκίες αυτές είναι εγωιστικές, πάνε κόντρα στην ανθρώπινη φύση και καμία σχέση δεν έχουν με τις γονικές ευθύνες τους. Με το να επιβάλλουν τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις τους στα παιδιά τους, δεν ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους. Και ποιες είναι, άραγε, οι “ευθύνες” τους; Οι πιο βασικές ευθύνες των γονιών είναι να μάθουν τα παιδιά τους να μιλάνε, να έχουν καλή καρδιά και να μη γίνουν κακοί άνθρωποι, και να τα καθοδηγήσουν προς μια θετική κατεύθυνση. Αυτές είναι οι κύριες ευθύνες τους. Πρέπει, επίσης, να τα βοηθήσουν να μάθουν κάθε λογής γνώσεις, δεξιότητες κλπ, που τους ταιριάζουν, ανάλογα με την ηλικία τους, με το πόσα μπορούν να διαχειριστούν, με το επίπεδο και με τα ενδιαφέροντά τους. Οι γονείς που είναι λίγο καλύτεροι θα φροντίσουν να καταλάβουν τα παιδιά τους ότι τον άνθρωπο τον έχει δημιουργήσει ο Θεός και ότι σ’ αυτό το σύμπαν υπάρχει ο Θεός, και θα τα καθοδηγούν να προσεύχονται και να διαβάζουν τα λόγια Του. Θα τους λένε ιστορίες της Βίβλου και θα προσδοκούν ότι, όταν εκείνα μεγαλώσουν, θα ακολουθήσουν τον Θεό και θα εκτελέσουν το καθήκον του δημιουργήματος, αντί να κυνηγούν τις τάσεις της κοινωνίας, να πέσουν στην παγίδα των πολύπλοκων διαπροσωπικών σχέσεων και να τα καταρρακώσουν οι διάφορες τάσεις αυτού του κόσμου και της κοινωνίας. Οι ευθύνες των γονιών δεν έχουν καμία σχέση με τις προσδοκίες τους. Ως γονείς, οι μόνες ευθύνες που πρέπει να επωμίζονται είναι να δίνουν στα παιδιά τους θετική καθοδήγηση και την απαραίτητη βοήθεια που χρειάζονται μέχρι να φτάσουν στην ενηλικίωση, καθώς και να τους παρέχουν εγκαίρως ό,τι έχουν ανάγκη στη σωματική τους ζωή, όπως φαγητό, ρούχα, στέγη και φροντίδα όταν αρρωσταίνουν. Αν αρρωστήσουν τα παιδιά, οι γονείς πρέπει να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να γίνουν καλά· δεν πρέπει να τα παραμελήσουν ούτε να τους πουν: “Συνέχισε να πηγαίνεις σχολείο, συνέχισε να διαβάζεις, δεν πρέπει να μείνεις πίσω στα μαθήματά σου. Αν μείνεις πολύ πίσω, δεν θα μπορέσεις να το αναπληρώσεις”. Όταν τα παιδιά τους χρειάζονται ξεκούραση, πρέπει να τα αφήνουν να ξεκουραστούν· όταν είναι άρρωστα, να τα βοηθάνε να γίνουν καλά. Αυτές τις ευθύνες έχουν οι γονείς. Πρέπει, απ’ τη μία πλευρά, να φροντίζουν για τη σωματική υγεία των παιδιών τους και, απ’ την άλλη, να τα βοηθάνε, να τα διαπαιδαγωγούν και να τα υποστηρίζουν σε ό,τι αφορά την ψυχική τους υγεία. Αυτές είναι οι ευθύνες στις οποίες πρέπει να ανταποκρίνονται οι γονείς και όχι να επιβάλλουν στα παιδιά τους εξωπραγματικές προσδοκίες και απαιτήσεις. Πρέπει να ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους τόσο σχετικά με τις ψυχικές ανάγκες των παιδιών τους όσο και σχετικά με τη σωματική τους ζωή. Δεν πρέπει να τα αφήνουν να ξεπαγιάζουν τον χειμώνα, οφείλουν να τους δώσουν μερικές γενικές γνώσεις για τη ζωή, όπως για παράδειγμα το πότε μπορεί να κρυολογήσουν, ότι πρέπει να τρώνε το φαγητό ζεστό, ότι αν φάνε κρύο φαγητό, θα πονέσει το στομάχι τους, ότι πρέπει να ντύνονται καλά όταν φυσάει και να μην ξεντύνονται σε μέρη που κάνει ρεύμα όταν ο καιρός είναι κρύος, κι έτσι να μάθουν να προσέχουν την υγεία τους. Επίσης, όταν έρχεται στο νεαρό μυαλό των παιδιών κάποια παιδαριώδης και ανώριμη ιδέα για το μέλλον τους ή κάποια ακραία σκέψη, οι γονείς οφείλουν αμέσως μόλις το καταλάβουν να τα καθοδηγήσουν σωστά και όχι να τα καταπιέσουν με απότομο τρόπο· πρέπει να τα κάνουν να εκφράσουν τις ιδέες τους και να βγάλουν από μέσα τους τα όσα σκέφτονται, και μόνο έτσι θα λυθεί πραγματικά το πρόβλημα. Έτσι ανταποκρίνεται ένας γονιός στις ευθύνες του. Για να το κάνει αυτό πρέπει, από τη µία, να φροντίζει τα παιδιά του και, από την άλλη, να τα καθοδηγεί και να τα διορθώνει, να τους προσφέρει μια κατεύθυνση σχετικά με τις σωστές σκέψεις και απόψεις. Στην πραγματικότητα, οι ευθύνες στις οποίες πρέπει να ανταποκρίνονται οι γονείς δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις προσδοκίες που έχουν από τα παιδιά τους. Μπορείς να ελπίζεις ότι τα παιδιά σου όταν μεγαλώσουν θα έχουν την υγειά τους και θα διαθέτουν ανθρώπινη φύση, συνείδηση και λογική, μπορείς και να ελπίζεις ότι θα δείξουν απέναντί σου την ευσέβεια που αρμόζει σ’ ένα παιδί. Όμως, δεν πρέπει να ελπίζεις όταν μεγαλώσουν να γίνουν κάποια διάσημη ή σπουδαία προσωπικότητα και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους λες όλη την ώρα: “Κοίτα πόσο υπάκουος είναι ο Σιαομίνγκ από δίπλα!” Τα παιδιά σου είναι αυτά που είναι· η ευθύνη σου δεν είναι να τους λες πόσο σπουδαίο είναι το γειτονόπουλό τους, ο Σιαομίνγκ, ούτε να τα παρακινείς να τον έχουν ως παράδειγμα. Δεν πρέπει να το κάνει αυτό ένας γονιός. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές σκέψεις, απόψεις, ενδιαφέροντα, χόμπι, διαφορετικό επίπεδο, διαφορετική προσωπικότητα και διαφορετική ανθρώπινη φύση-ουσία· κάποιοι έχουν καλή, άλλοι φαύλη. Κάποιοι είναι από τη φύση τους φλύαροι, άλλοι είναι εσωστρεφείς και δεν θα στεναχωρηθούν ακόμα κι αν δεν πουν κουβέντα για μια ολόκληρη μέρα. Για να ανταποκριθούν, λοιπόν, οι γονείς στις ευθύνες τους, πρέπει να προσπαθήσουν να καταλάβουν την προσωπικότητα, τη διάθεση, τα ενδιαφέροντα, το επίπεδο και τις ανάγκες της ανθρώπινης φύσης των παιδιών τους. Αντίθετα, δεν πρέπει να μετατρέπουν τις δικές τους επιδιώξεις για τον κόσμο ως ενήλικες, το δικό τους γόητρο και το δικό τους κέρδος σε προσδοκίες για τα παιδιά τους και να τους επιβάλλουν όλα αυτά τα πράγματα που προέρχονται από την κοινωνία. Δίνουν σε όλα αυτά την ευχάριστη ονομασία “προσδοκίες από τα παιδιά τους”, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό. Είναι ξεκάθαρο ότι προσπαθούν να ρίξουν τα παιδιά τους στον λάκκο με τα φίδια και να τα στείλουν στην αγκαλιά των διαβόλων. Για να γίνεις καλός γονιός, πρέπει να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου που σχετίζονται με τη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών σου και όχι να τους επιβάλεις αυτά που θες πριν φτάσουν στην ενηλικίωση, υποχρεώνοντας το νεανικό τους μυαλό να επωμιστεί φορτία που δεν θα έπρεπε» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (18)]. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι οι γονείς δεν πρέπει να έχουν τρελές απαιτήσεις και προσδοκίες από τα παιδιά τους. Πρέπει να αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους με βάση την πραγματική τους κατάσταση, και δεν πρέπει να επιβάλλουν στα παιδιά τους την επιθυμία τους να επιδιώξουν φήμη και κέρδη. Όσον αφορά τον τρόπο που εκπαίδευα την κόρη μου, δεν είχα ασκηθεί σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Έπρεπε να έχω σωστή οπτική σχετικά με τους κακούς βαθμούς της κόρης μου. Δεν έπρεπε να τη συγκρίνω με το παιδί των γειτόνων, και δεν έπρεπε να της ενσταλάξω την εσφαλμένη ιδέα ότι έπρεπε να μελετά σκληρά τώρα που ήταν νέα, και να μπει σε ένα καλό πανεπιστήμιο για να ξεχωρίσει από τους συνομηλίκους της και να φέρει δόξα στους προγόνους μας. Επίσης, ανάλογα με την ηλικία του κάθε παιδιού, οι απαιτήσεις που πρέπει να έχουμε από αυτά πρέπει να είναι σύμφωνες με την πραγματική τους κατάσταση. Η κόρη μου δεν ήταν καν δέκα ετών· ήταν φυσιολογικό να διασκεδάζει και να παίζει λίγο πριν κάνει τα μαθήματά της. Δεν έπρεπε να έχω απαιτήσεις σύμφωνα με τον τρόπο που ήθελα εγώ να την εκπαιδεύσω και να τη μαλώνω όταν δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Το μόνο που κατάφερα ήταν να βλάψω το νεανικό της μυαλό. Δεν έκανα πραγματικά τίποτα για το δικό της καλό. Για να κάνει κανείς πραγματικά το σωστό για το παιδί του, πρέπει να ασκείται σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και να τους φέρεται σύμφωνα με το επίπεδο, την προσωπικότητα και την ηλικία τους. Επιπλέον, αν εκπαίδευα την κόρη μου με τον δικό μου τρόπο, τότε, ακόμα κι αν πετύχαινα τον στόχο μου και την έκανα να ξεχωρίσει από τους συνομηλίκους της, θα απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τον Θεό όσο θα αποκτούσε περισσότερες αθεϊστικές γνώσεις. Όταν θα της κήρυττα το ευαγγέλιο στο μέλλον, μπορεί να χρησιμοποιούσε τις γνώσεις που θα είχε αποκτήσει για να αρνηθεί και να αντισταθεί στον Θεό. Αν συνέβαινε αυτό, η κόρη μου θα καταστρεφόταν. Όταν τα κατανόησα όλα αυτά, σταμάτησα να δίνω τόση σημασία στους βαθμούς της, και σταμάτησα να ελπίζω ότι θα έμπαινε στο πανεπιστήμιο και ότι θα τιμούσε το όνομά μου στο μέλλον. Ήλπιζα μόνο ότι όσο ήταν μαθήτρια, θα έπαιρνε κάποιες πρακτικές γνώσεις. Όσο για το αν θα πετύχαινε ακαδημαϊκά κι αν θα έβρισκε μια καλή δουλειά στο μέλλον, και αν θα είχε μελλοντικές προοπτικές, υποτάχθηκα στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού.

Μετά από αυτό, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Όταν κάποιος αφήνει τους γονείς του και γίνεται ανεξάρτητος, οι κοινωνικές συνθήκες που αντιμετωπίζει και το είδος της δουλειάς και της καριέρας που του είναι διαθέσιμα, ορίζονται και τα δύο από τη μοίρα και δεν έχουν καμία σχέση με τους γονείς του. Μερικοί άνθρωποι επιλέγουν μια καλή ειδικότητα στο πανεπιστήμιο και καταλήγουν να βρουν μια ικανοποιητική δουλειά μετά την αποφοίτησή τους, κάνοντας, έτσι, ένα θριαμβευτικό πρώτο βήμα στο ταξίδι της ζωής τους. Μερικοί άνθρωποι μαθαίνουν και ειδικεύονται σε διάφορες δεξιότητες και, παρόλα αυτά, δεν βρίσκουν ποτέ μια δουλειά που τους ταιριάζει, δεν βρίσκουν ποτέ τη θέση τους, πόσο μάλλον, μια καριέρα· στο ξεκίνημα του ταξιδιού της ζωής τους βρίσκονται αποθαρρυμένοι σε κάθε στροφή, ταλανισμένοι από προβλήματα, με τις προοπτικές τους ζοφερές και τις ζωές τους αβέβαιες. Μερικοί άνθρωποι αφιερώνονται επιμελώς στις σπουδές τους, ωστόσο, χάνουν οριακά κάθε ευκαιρία που έχουν για να αποκτήσουν ανώτερη μόρφωση· μοιάζουν καταδικασμένοι να μην επιτύχουν ποτέ· έτσι, η πρώτη τους φιλοδοξία στο ταξίδι της ζωής τους έχει γίνει καπνός. Μη γνωρίζοντας αν ο δρόμος μπροστά τους είναι ομαλός ή γεμάτος εμπόδια, νιώθουν, για πρώτη φορά, πως η ανθρώπινη μοίρα είναι γεμάτη μεταβλητές, κι έτσι ατενίζουν τη ζωή με προσδοκίες και τρόμο. Μερικοί άνθρωποι, παρόλο που δεν είναι ιδιαίτερα μορφωμένοι, γράφουν βιβλία και αποκτούν μια κάποια φήμη· άλλοι, παρόλο που είναι σχεδόν εντελώς αναλφάβητοι, βγάζουν χρήματα από τις επιχειρήσεις και έτσι είναι ικανοί να συντηρούν τον εαυτό τους… Το επάγγελμα που επιλέγει κάποιος και το πώς βγάζει τα προς το ζην: έχουν οι άνθρωποι κανέναν έλεγχο στο αν κάνουν καλή ή κακή επιλογή σ’ αυτά τα πράγματα; Είναι αυτά τα πράγματα σε συμφωνία με τις επιθυμίες και τις αποφάσεις των ανθρώπων; Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τις ακόλουθες επιθυμίες: να δουλεύουν λιγότερο και να βγάζουν περισσότερα, να μη μοχθούν στον ήλιο και τη βροχή, να ντύνονται καλά, να λάμπουν και να ακτινοβολούν παντού, να δεσπόζουν επί των άλλων και να φέρνουν τιμή στους προγόνους τους. Οι άνθρωποι ελπίζουν για την τελειότητα, αλλά όταν κάνουν τα πρώτα βήματα στο ταξίδι της ζωής τους, συνειδητοποιούν, σταδιακά, πόσο ατελής είναι η ανθρώπινη μοίρα και, για πρώτη φορά, κατανοούν πραγματικά το γεγονός πως, παρόλο που κάποιος μπορεί να κάνει τολμηρά σχέδια για το μέλλον του και παρόλο που μπορεί να τρέφει παράτολμες φαντασιώσεις, κανείς δεν έχει την ικανότητα ή τη δύναμη να πραγματοποιήσει τα ίδια του τα όνειρά και κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει το ίδιο του το μέλλον. Πάντα θα υπάρχει κάποια απόσταση ανάμεσα στα όνειρα κάποιου και στις πραγματικότητες που πρέπει να αντιμετωπίσει· τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως θα ήθελε κανείς να είναι και, αντιμέτωποι με τέτοιες πραγματικότητες, οι άνθρωποι δεν κατορθώνουν ποτέ να είναι ικανοποιημένοι ή ευχαριστημένοι. Μερικοί άνθρωποι θα φτάσουν στα άκρα, θα καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες και θα κάνουν μεγάλες θυσίες για χάρη του βιοπορισμού και τους μέλλοντός τους, σε μια προσπάθεια να αλλάξουν τη μοίρα τους. Στο τέλος, ωστόσο, ακόμα κι αν μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους χάρη στη σκληρή τους δουλειά, ποτέ δεν μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα τους και, όσο πεισματικά κι αν προσπαθούν, ποτέ δεν μπορούν να υπερβούν αυτό που τους έχει κατανείμει η μοίρα. Ανεξαρτήτως των διαφορών στην ικανότητα, στη νοημοσύνη και στη δύναμη της θέλησης, οι άνθρωποι είναι όλοι ίσοι ενώπιον της μοίρας, η οποία δεν ξεχωρίζει ανάμεσα στους μεγάλους και τους μικρούς, στους ανώτερους και τους κατώτερους, στους εξέχοντες και τους κοινούς. Το επάγγελμα που ασκεί κάποιος, το πώς βγάζει τα προς το ζην και ο πλούτος που συσσωρεύει κατά τη διάρκεια της ζωής του, δεν αποφασίζονται από τους γονείς του, τα ταλέντα του, τις προσπάθειες ή τις φιλοδοξίες του, αλλά είναι προαποφασισμένα από τον Δημιουργό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι οι προοπτικές και η μοίρα των ανθρώπων εμπίπτουν στην κυριαρχία του Θεού. Το αν το παιδί μου θα έμπαινε σε ένα καλό πανεπιστήμιο και αν θα έβρισκε μια καλή δουλειά δεν εξαρτιόταν από τις δικές μου απαιτήσεις ούτε από το πόσο σκληρά θα δούλευε. Όλα αυτά τα είχε προκαθορίσει ο Θεός. Ο Θεός έχει ήδη κανονίσει ολόκληρη τη ζωή κάποιου πριν γεννηθεί. Μερικοί μπαίνουν στο πανεπιστήμιο και παίρνουν ένα καλό πτυχίο, αλλά δεν μπορούν να βρουν ικανοποιητική δουλειά, ενώ άλλοι που δεν έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο χτίζουν μόνοι την καριέρα τους. Είχα έναν φίλο του οποίου ο γιος μπήκε στο πανεπιστήμιο αλλά δεν βρήκε ποτέ δουλειά και έμενε άνεργος στο σπίτι. Και η νύφη της γιαγιάς μου μπήκε στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν μπόρεσε να βρει μια καλή δουλειά και πήγε σπίτι για να γίνει αγρότισσα, ενώ ο θείος του συζύγου μου που δεν τελείωσε καν το δημοτικό και δεν ήξερε να διαβάσει καλά, άνοιξε ένα εργοστάσιο και έγινε αφεντικό, κι έβγαλε πολλά χρήματα. Από αυτά τα ζωντανά παραδείγματα, είδα ότι το να βρει κάποιος μια καλή δουλειά και να έχει ένα λαμπρό μέλλον δεν εξαρτάται από το αν θα μπει στο πανεπιστήμιο ούτε έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο τον εκπαιδεύουν οι γονείς του. Όλα αυτά τα έχει ορίσει ο Θεός. Έπρεπε να αντιστρέψω αυτήν τη λανθασμένη άποψή μου στο μέλλον και να σταματήσω να έχω προσδοκίες από την κόρη μου. Να σταματήσω να απαιτώ πλέον να ικανοποιήσει την επιθυμία μου να ξεχωρίσει από τους άλλους μέσα από τις σπουδές της.

Στη συνέχεια, έκανα κανονικά το καθήκον μου και δεν εκπαίδευα πλέον την κόρη μου όπως πριν. Όταν ξεκουραζόταν, της μιλούσα για την πίστη στον Θεό. Την έκανα να καταλάβει ότι οι ουρανοί και η γη και όλα τα πράγματα, όπως και οι άνθρωποι, δημιουργήθηκαν από τον Θεό. Ότι όλα όσα έχουμε μας δόθηκαν από Αυτόν, και ότι οι άνθρωποι πρέπει να Τον πιστεύουν και να Τον λατρεύουν. Εκείνη ήταν πρόθυμη να διαβάσει τα λόγια του Θεού μαζί μου και να ακούσει τη συναναστροφή μου, κι αυτό μου έδινε μεγάλη χαρά. Πέρασε ένα χρονικό διάστημα και η κόρη μου έγινε υπάκουη. Ολοκλήρωνε τα μαθήματά της στην ώρα τους και οι βαθμοί της βελτιώθηκαν σιγά σιγά. Έπαιρνε σε κάθε διαγώνισμα περίπου 80. Αν κι ήμουν χαρούμενη, η χαρά που ένιωθα ήταν διαφορετική σε σχέση με πριν. Είπα στην κόρη μου: «Δεν έχει σημασία ο βαθμός σε ένα διαγώνισμα. Δεν απαιτώ να πάρεις 100 ούτε και απαιτώ να μπεις σε ένα καλό πανεπιστήμιο. Τα λόγια του Θεού με έχουν διδάξει ότι οι προοπτικές και η μοίρα των ανθρώπων είναι στα χέρια Του. Ο Θεός δίνει ζωή στους ανθρώπους και όταν μεγαλώσεις, ελπίζω μόνο ότι θα πιστέψεις στον Θεό και θα κάνεις το καθήκον σου στον οίκο του Θεού». Εκείνη είπε με χαρά: «Το ξέρω», και μου είπε επίσης ότι ήταν πια πολύ πιο ευτυχισμένη από τα άλλα παιδιά. Είδα ότι μόλις ασκήθηκα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, η κόρη μου σταμάτησε να υποφέρει και μπορούσα να τη φέρω στο σωστό μονοπάτι. Ένιωθα απελευθερωμένη και μπόρεσα να αφιερώσω περισσότερη από την ενέργειά μου στο καθήκον μου.

Μέσα από αυτήν την εμπειρία, κατάλαβα ότι ο Θεός κυριαρχεί πάνω στη ζωή του ανθρώπου, και ότι κυριαρχούσε πάνω στη μοίρα της κόρης μου και τη ρύθμιζε. Δεν ήταν στο χέρι της ούτε βέβαια και στο δικό μου. Κατάλαβα, επίσης, ότι ήθελα η κόρη μου να διαπρέψει ακαδημαϊκά και να έχει ένα λαμπρό μέλλον για χάρη της προσωπικής μου φήμης και κέρδους· ήμουν εγωίστρια και ποταπή. Τώρα, είμαι σε θέση να εγκαταλείψω τις προσδοκίες που είχα για την κόρη μου και να κάνω πράξη τα λόγια του Θεού. Δόξα τω Θεώ!