Από τον Γιανγκ Τζουν στην Κίνα

Στις αρχές του 2023, ένιωσα ένα βουητό στο κεφάλι μου, και μέτρησα την πίεσή μου, γιατί σκέφτηκα ότι συνήθως ήταν υψηλή. Προς έκπληξή μου, η πίεσή μου ήταν 11 η μικρή και 16 η μεγάλη. Ταράχτηκα και σκέφτηκα: «Γιατί είναι τόσο υψηλή; Έτσι όπως πάει, σίγουρα κάτι θα μου συμβεί αργά ή γρήγορα!» Θυμήθηκα ότι ο πατέρας μου είχε πάθει εγκεφαλικό εξαιτίας της υψηλής πίεσης, και παρότι προσπαθούσαν πάνω από μία ώρα να τον σώσουν, απεβίωσε. Η θεία μου έπαθε κι αυτή εγκεφαλικό λόγω της πίεσης και πέθανε μετά από μόλις δύο μέρες. Αργότερα, παρουσιάσαμε υψηλή πίεση κι εγώ και τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου. Ο γιατρός είπε ότι πιθανότατα είχαμε οικογενειακό ιστορικό και μας συμβούλεψε στο εξής να δίνουμε περισσότερη προσοχή. Φοβόμουν λίγο. Ανησυχούσα ότι μπορεί να πέθαινα ξαφνικά όπως ο πατέρας μου και η θεία μου. Παλιότερα έλεγα ότι αφού πίστευα στον Θεό, Εκείνος θα με προστάτευε, καθώς και πως η υψηλή πίεση δεν ήταν τόσο σπουδαίο πράγμα και σίγουρα δεν θα μου προκαλούσε πρόβλημα. Όταν όμως είδα τότε τόσο υψηλή την πίεσή μου, άρχισα να παραπονιέμαι λίγο. Σκέφτηκα: «Αφού κάνω τόσα χρόνια τα καθήκοντά μου στην εκκλησία, γιατί ο Θεός δεν έχει θεραπεύσει αυτήν την ασθένεια; Κι αν μια μέρα μου ανέβει η πίεση και καταρρεύσω; Και να μην πεθάνω, θα μπορούσα να μείνω ανάπηρος. Τότε πώς θα μπορούσα να σωθώ; Πρέπει να βρω έναν τρόπο να το θέσω υπό έλεγχο, διαφορετικά, αν αυτή η αρρώστια επιδεινωθεί, μπορεί να χάσω τη ζωή μου». Έκτοτε, έδινα ιδιαίτερη προσοχή στην υγεία μου. Όπου κι αν πήγαινα για να κάνω τα καθήκοντά μου, φρόντιζα να ρωτάω για μεθόδους αντιμετώπισης της υψηλής πίεσης και, όποτε είχα ελεύθερο χρόνο, έψαχνα στο διαδίκτυο. Παραμελούσα τη μελέτη των αρχών που απαιτούνταν για τα καθήκοντά μου στο πότισμα, και δεν φρόντιζα ζητήματα που χρειάζονταν παρακολούθηση και έγκαιρη επίλυση. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα θεράπευα αυτήν την ασθένεια. Ήξερα ότι δεν ήταν σωστό να αντιμετωπίζω έτσι τα καθήκοντά μου, αλλά μόνο που σκεφτόμουν πόσος χρόνος και κόπος χρειάζονταν για το πότισμα των νεοφώτιστων, ανησυχούσα ότι θα μου ανέβαινε και άλλο η πίεση και σκεφτόμουν ότι προείχε να βρω θεραπεία για την ασθένεια. Με αυτήν τη νοοτροπία, και οι λίγες τύψεις που είχα εξανεμίζονταν.

Κάποτε, έμαθα για ένα γιατροσόφι για την υψηλή πίεση. Είχα ακούσει ότι πολλοί άνθρωποι είχαν ωφεληθεί από αυτό, οπότε έσπευσα να το δοκιμάσω. Μετά από λίγο προς έκπληξή μου, όχι μόνο δεν μου έπεσε η πίεση, αλλά μου ανέβηκε κιόλας, και πήγε 18 η μεγάλη. Έμεινα άναυδος και αναρωτήθηκα: «Πώς γίνεται να ανέβει πάλι η πίεσή μου;» Φοβήθηκα πολύ. Ανησύχησα μήπως πεθάνω ξαφνικά όπως ο πατέρας μου και η θεία μου. Σκέφτηκα επίσης κάποιους που είχαν πάθει εγκεφαλικό λόγω της υψηλής πίεσης. Κινούνταν, πια, με αναπηρικό αμαξίδιο, είχε παραλύσει το πρόσωπό τους και δεν μπορούσαν να φροντίσουν τον εαυτό τους. Υπήρχαν και άλλοι που είχαν μείνει εντελώς παράλυτοι από τη μία πλευρά. Φοβόμουν ότι μια μέρα θα κατέληγα σαν κι αυτούς. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ φοβόμουν, και με έπνιγε το άγχος και η ανησυχία. Δεν είχα πλέον καθόλου μυαλό για τα καθήκοντά μου. Σκέφτηκα: «Ίσως θα έπρεπε να γυρίσω σπίτι να ξεκουραστώ και να περιμένω να γίνω καλά πριν συνεχίσω τα καθήκοντά μου». Επειδή, όμως, με κυνηγούσε η αστυνομία του ΚΚΚ, δεν μπορούσα να γυρίσω σπίτι. Έπρεπε, λοιπόν, να συνεχίσω να κάνω τα καθήκοντά μου και παράλληλα να προχωράω με τη θεραπεία. Μετά από αυτό, έδωσα ακόμη μεγαλύτερη προσοχή στη φυσική μου κατάσταση. Όποτε ένιωθα ζαλάδα ή πονοκέφαλο, άρχιζα να μαντεύω αν μου είχε ανέβει η πίεση ξανά, και αν θα έπεφτα ξερός εκεί που περπατούσα και δεν θα μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου ποτέ ξανά. Ήμουν πιεσμένος κάθε μέρα, και αυτό είχε αντίκτυπο στην εκτέλεση του καθήκοντός μου. Αργότερα, έμαθα ότι όσοι έχουν υψηλή πίεση δεν πρέπει να ξενυχτάνε. Άρχισα, λοιπόν, να πέφτω για ύπνο από νωρίς. Σταμάτησα να πιέζομαι για να αναλαμβάνω επείγον έργο. Ωστόσο, όταν την επόμενη μέρα έβλεπα πόσο έργο εκκρεμούσε, ένιωθα να με βαραίνει η πίεση και ο πανικός. Εκείνη την περίοδο, με είχε απορροφήσει πλήρως το ζήτημα της ασθένειάς μου. Η αποδοτικότητά μου στα καθήκοντά μου ήταν πολύ χαμηλή και αυτό καθυστερούσε το έργο ποτίσματος. Ένιωθα ενοχές, αλλά όταν σκεφτόμουν την ασθένειά μου χανόταν και η παραμικρή ενοχή. Κάθε μέρα, με ενδιέφερε μόνο να δω τι μπορούσα και τι δεν μπορούσα να φάω, και πώς θα φρόντιζα την ασθένειά μου. Δεν είχα καμία όρεξη να κάνω τα καθήκοντά μου. Κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να παραπονιέμαι από μέσα μου. Σκεφτόμουν: «Αφού υπομένω βάσανα και δαπανώ τον εαυτό μου στα καθήκοντά μου στην εκκλησία, γιατί δεν με προστατεύει ο Θεός; Η κατάστασή μου αντί να βελτιώνεται, επιδεινώνεται κι από πάνω. Πώς μπορώ τώρα να κάνω καλά τα καθήκοντά μου;» Η καρδιά μου απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τον Θεό και δεν ήθελα να προσεύχομαι πια. Ένιωθα πραγματικά αποκαρδιωμένος και μες στην αγωνία. Φοβόμουν πολύ ότι ήταν πια ζήτημα ημερών να πεθάνω. Μέσα στον πόνο μου, προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει για να κατανοήσω την πρόθεσή Του.

Αργότερα, βρήκα αυτά τα λόγια από τον Θεό: «Κάποιοι άνθρωποι γνωρίζουν πως είναι άρρωστοι, δηλαδή ξέρουν πως πάσχουν από κάποια χρόνια ασθένεια. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχουν στομαχικές παθήσεις, πόνους στη μέση και στα πόδια, αρθρίτιδα, ρευματισμούς, δερματικές ή γυναικολογικές παθήσεις, ηπατική νόσο, υπέρταση, καρδιοπάθεια και ούτω καθεξής. Σκέφτονται, λοιπόν, το εξής: “Αν συνεχίσω να εκτελώ το καθήκον μου, θα πληρώσει ο οίκος του Θεού για τα φάρμακά μου; Αν επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας μου και αρχίσει να επηρεάζει την εκτέλεση του καθήκοντός μου, θα με γιατρέψει ο Θεός; Κάποιοι άλλοι έχουν γίνει καλά αφότου πίστεψαν στον Θεό. Θα γίνω κι εγώ καλά; Θα με γιατρέψει ο Θεός; Θα μου δείξει την ίδια καλοσύνη που δείχνει στους άλλους; Αν εκτελώ με αφοσίωση το καθήκον μου, ο Θεός κανονικά πρέπει να με θεραπεύσει. Τι θα κάνω, όμως, αν απλώς εύχομαι να με γιατρέψει, αλλά δεν το κάνει;” Όποτε τα σκέφτονται αυτά, τους πλημμυρίζει μεγάλο άγχος. Αν και ποτέ δεν σταματούν να εκτελούν το καθήκον τους και πάντα κάνουν αυτό που πρέπει, σκέφτονται συνεχώς την αρρώστια, την υγεία, το μέλλον και, φυσικά, τη ζωή και τον θάνατό τους. Τελικά, καταφεύγουν στον εξής ευσεβή πόθο: “Ο Θεός θα με γιατρέψει και θα με προστατέψει. Δεν θα με εγκαταλείψει ούτε θα κάτσει να με βλέπει να αρρωσταίνω χωρίς να κάνει τίποτα”. Αυτές οι σκέψεις είναι τελείως αβάσιμες, μια δική τους αντίληψη, θα λέγαμε. Οι άνθρωποι δεν θα καταφέρουν να επιλύσουν ποτέ τις πρακτικές τους δυσκολίες αν έχουν τέτοιες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες· μέσα στα μύχια της καρδιάς τους νιώθουν αμυδρά συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας για την υγεία και τις αρρώστιες που τους ταλαιπωρούν. Δεν έχουν ιδέα ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για όλα αυτά, ούτε αν θα την αναλάβει κανείς τελικά» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. «Κάποιοι άλλοι, πάλι, αν και δεν νιώθουν άρρωστοι και δεν έχουν διαγνωστεί με κάτι, ξέρουν πως πάσχουν από κάποια λανθάνουσα νόσο. Τι είδους νόσοι είναι αυτές; Θα μπορούσαν να πάσχουν, για παράδειγμα, από κάποια κληρονομική ασθένεια όπως καρδιοπάθεια, διαβήτης, υπέρταση, νόσος Αλτσχάιμερ ή Πάρκινσον, ή κάποια μορφή καρκίνου. Όλα αυτά αποτελούν παραδείγματα τέτοιων νόσων. […] Αν και πιέζουν τον εαυτό τους να μην κάνουν τίποτα για την ασθένειά τους, πού και πού αρχίζουν ασυναίσθητα να ψάχνουν κάθε λογής παραδοσιακά γιατροσόφια για να την εμποδίσουν να κάνει ξαφνικά την εμφάνισή της μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα ή χωρίς να το αντιληφθούν. Κάποιοι άνθρωποι πίνουν κάποιο αφέψημα από κινέζικα ιατρικά βότανα, άλλοι ψάχνουν τι είδους παραδοσιακά θεραπευτικά παρασκευάσματα μπορούν να παίρνουν, ενώ άλλοι, πάλι, αναζητούν συμβουλές άσκησης στο διαδίκτυο για να γυμνάζονται και να πειραματίζονται. Αν και η ασθένειά τους δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα, μονοπωλεί τις σκέψεις τους. Αν και νιώθουν μια χαρά και δεν έχουν κανένα απολύτως σύμπτωμα, εξακολουθούν να κατακλύζονται από ανησυχία και άγχος, βαθιά μέσα τους τους τρώει η αγωνία και η κατάθλιψη, και ελπίζουν διαρκώς πως με την προσευχή και την εκτέλεση των καθηκόντων τους θα μετριάσουν ή θα αποβάλουν από μέσα τους αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. […] Αν και η γέννηση, τα γηρατειά, η αρρώστια και ο θάνατος είναι όλα τους μέσα στη ζωή και αναπόφευκτα για όλους τους ανθρώπους, κάποιοι που πάσχουν μια κάποια ιδιαίτερη ασθένεια ή έχουν συγκεκριμένη κράση βυθίζονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία για τις δυσκολίες και τις ασθένειες της σάρκας, είτε εκτελούν τα καθήκοντά τους είτε όχι. Ανησυχούν για την αρρώστια τους, για τις πολλές ταλαιπωρίες που μπορεί να τους προκαλέσει, για το αν θα επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας τους, για τις συνέπειες που θα υπάρξουν αν συμβεί αυτό και για το αν θα πεθάνουν απ’ αυτήν την αρρώστια. Σε ειδικές καταστάσεις και υπό ορισμένες συνθήκες, αυτά τα ερωτήματα τους κάνουν να βυθίζονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και να μην μπορούν να απελευθερωθούν. Ορισμένοι άνθρωποι, μάλιστα, ζουν μες στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία εξαιτίας μιας σοβαρής αρρώστιας που ξέρουν ότι ήδη έχουν ή κάποιας λανθάνουσας νόσου που δεν μπορούν με τίποτα να αποφύγουν. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα τους επηρεάζουν, τους ελέγχουν και έχουν επίδραση πάνω τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Τα λόγια του Θεού εξέθεταν την κατάστασή μου επακριβώς. Από τότε που έμαθα ότι είχα υψηλή πίεση και ότι ήταν θέμα κληρονομικό, ανησυχούσα μήπως πεθάνω ξαφνικά όπως ο πατέρας μου και η θεία μου. Από όταν βρήκα τον Θεό, Του εμπιστεύτηκα την ασθένειά μου, ελπίζοντας ότι θα με θεράπευε. Έκανα τα καθήκοντά μου για αρκετά χρόνια, και όμως η πίεσή μου όχι μόνο δεν είχε πέσει, συνέχιζε και να ανεβαίνει. Ανησυχούσα, λοιπόν, ότι θα πέθαινα ξαφνικά κάποια μέρα. Ειδικά όταν έβλεπα άτομα που δεν μπορούσαν να φροντίσουν τον εαυτό τους λόγω επιπλοκών από την υψηλή πίεση, ανησυχούσα ακόμα περισσότερο μήπως κάποια μέρα πάθω τα ίδια. Έτσι που ζούσα μέσα στην αγωνία και το άγχος, έψαχνα διαρκώς θεραπείες και δεν είχα καμία όρεξη να κάνω τα καθήκοντά μου. Αφιέρωνα όλη μου την ενέργεια στη θεραπεία της ασθένειάς μου. Δεν είχα διάθεση να μάθω τις αρχές που αφορούσαν τα καθήκοντά μου. Δεν έσπευδα να συναναστραφώ για να επιλύσω τα ζητήματα των νεοφώτιστων, και έτσι επηρεάστηκε το έργο του ποτίσματος. Σε αυτό το σημείο, συνειδητοποίησα τελικά ότι ζούσα μέσα στην αγωνία και το άγχος, και ότι βυθιζόμουν όλο και περισσότερο στον πανικό και το σκοτάδι. Η ζωή μου με τον συνεχή φόβο κάτω από τη σκιά του θανάτου απομάκρυνε την καρδιά μου όλο και πιο πολύ από τον Θεό. Δεν ήθελα πια να ζω έτσι επαναστατικά, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό. Του ζήτησα να με καθοδηγήσει για να απαλλαγώ από τα αρνητικά αισθήματα της αγωνίας και του άγχους.

Αργότερα, βρήκα αυτά τα λόγια από τον Θεό: «Η διάρκεια ζωής κάθε ανθρώπου είναι προκαθορισμένη από τον Θεό. Μια ασθένεια ενδέχεται από ιατρικής άποψης να βρίσκεται σε τελικό στάδιο. Αν όμως στα μάτια του Θεού, η ζωή σου πρέπει να συνεχιστεί και δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα σου, τότε δεν θα μπορούσες να πεθάνεις ακόμη κι αν το ήθελες. Αν έχεις κάποια ανάθεση από τον Θεό, και η αποστολή σου δεν έχει ολοκληρωθεί, τότε δεν πρόκειται να πεθάνεις, ακόμη και αν αρρωστήσεις από μια ασθένεια που υποτίθεται πως είναι θανάσιμη. Ο Θεός δεν θα σε πάρει ακόμη. Ακόμη κι αν δεν προσεύχεσαι και δεν αναζητάς την αλήθεια ούτε φροντίζεις να κάνεις κάτι για την ασθένειά σου, ή ακόμη κι αν καθυστερήσει η θεραπεία σου, δεν πρόκειται να πεθάνεις. […] Εννοείται πως, είτε είναι άρρωστοι είτε όχι, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν λίγη κοινή λογική για το πώς να φροντίζουν την υγεία τους όσο ζουν, κι αυτό το ένστικτο τους το έχει δώσει ο Θεός. Τέτοιου είδους σύνεση και κοινή λογική πρέπει να έχει ένας άνθρωπος στα πλαίσια της ελεύθερης βούλησης που του έχει δώσει ο Θεός. Μόλις αρρωστήσεις, θα πρέπει να καταλάβεις σε έναν βαθμό τι λέει η κοινή λογική σχετικά με την ιατρική περίθαλψη και τη θεραπεία που απαιτείται για την αντιμετώπιση αυτής της ασθένειας, κι αυτό ακριβώς πρέπει να κάνεις. Ωστόσο, το ότι ακολουθείς αυτήν τη αντιμετώπιση για την ασθένειά σου δεν γίνεται με σκοπό να αμφισβητήσει τη διάρκεια ζωής που έχει ορίσει για σένα ο Θεός ούτε και να εγγυηθεί ότι θα ζήσεις όσα χρόνια έχει ορίσει για σένα ο Θεός. Τι σημαίνει αυτό; Μπορεί να το θέσει κανείς ως εξής: Από παθητική σκοπιά, αν δεν παίρνεις στα σοβαρά την ασθένειά σου, αν κάνεις το καθήκον σου όπως πρέπει, ξεκουράζεσαι λίγο περισσότερο από τους άλλους και δεν καθυστερείς το καθήκον σου, η ασθένειά σου δεν θα επιδεινωθεί και δεν θα σε σκοτώσει. Όλα εξαρτώνται από το τι κάνει ο Θεός. Με άλλα λόγια, αν, σύμφωνα με τον Θεό, δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη η προκαθορισμένη διάρκεια της ζωής σου, τότε, ακόμα κι αν αρρωστήσεις, δεν θα πρόκειται να σ’ αφήσει να πεθάνεις. Αν, πάλι, δεν πάσχεις από κάποια θανατηφόρα ασθένεια, αλλά έχει έρθει η ώρα σου, ο Θεός θα σε πάρει όποτε θέλει Εκείνος. Δεν εναπόκειται καθαρά στη σκέψη του Θεού αυτό; Εναπόκειται στον προκαθορισμό Του!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου προκαθορίζεται από τον Θεό, και ότι δεν εξαρτάται από το αν είναι άρρωστος κάποιος, ή από το αν η ασθένειά του είναι ήπια ή σοβαρή. Όπως και η μητέρα μου, όσο τη θυμάμαι, μια ζωή ήταν άρρωστη, μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο και έπαιρνε φάρμακα για χρόνια. Όλοι στην οικογένεια έλεγαν ότι η μητέρα μου σίγουρα δεν θα ζούσε περισσότερο από τον πατέρα μου επειδή εκείνος ήταν υγιής και δεν έπαιρνε φάρμακα για δεκαετίες. Ωστόσο, προς έκπληξή μας, ο πατέρας μου ξαφνικά έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία και πέθανε. Η μητέρα μου, πάλι, η οποία πηγαίνει συνεχώς στον γιατρό, ζει ακόμα. Από αυτά τα παραδείγματα, είδα ότι το πότε πεθαίνει κανείς δεν εξαρτάται από τον ίδιο. Ακόμα κι αν δεν είναι άρρωστος, θα πεθάνει αν τελειώσει η διάρκεια της ζωής του. Αν, όμως, η διάρκεια της ζωής του δεν έχει φτάσει ακόμα στο τέλος της, δεν θα πεθάνει, ακόμα κι αν πάσχει από κάποια θανατηφόρα ασθένεια. Τα πάντα βρίσκονται στο έλεος του προκαθορισμού του Θεού. Εγώ, ωστόσο, ανέκαθεν ήθελα να κρατήσω τη ζωή και τον θάνατό μου στα χέρια μου, και να ελέγξω το πεπρωμένο μου. Δεν κατανοούσα την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού. Τόσο αδαής και αλαζόνας ήμουν! Όταν το κατάλαβα αυτό, ένιωσα βαθύ μίσος για τον εαυτό μου και έσπευσα να εμπιστευτώ την ασθένειά μου στον Θεό. Τότε, ένιωσα απελευθερωμένος και έπαψα πια να νιώθω τόσο άγχος και ανησυχία.

Αργότερα, οι αδελφοί και οι αδελφές μού έστειλαν κάποια λόγια του Θεού. Όταν τα διάβασα, κατάλαβα τελικά ότι η έλευση της ασθένειας προέρχεται από την επίπονη πρόθεση του Θεού. Ο Θεός λέει: «Όταν ο Θεός κανονίζει να αρρωστήσει κάποιος, είτε σοβαρά είτε ελαφριά, σκοπός Του δεν είναι να σε κάνει να κατανοήσεις τις λεπτομέρειες της αρρώστιας σου, το κακό που σου κάνει, την ταλαιπωρία και τις δυσκολίες που σου προξενεί και τα μυριάδες συναισθήματα που σε κάνει να νιώσεις. Σκοπός Του δεν είναι να κατανοήσεις την ασθένεια επειδή αρρώστησες, αλλά να πάρεις μαθήματα από την ασθένεια, να μάθεις πώς να αναζητάς τις προθέσεις του Θεού, να γνωρίσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις και τις λανθασμένες στάσεις που υιοθετείς απέναντι στον Θεό όταν είσαι άρρωστος και να μάθεις πώς να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του, ώστε να υποταχθείς αληθινά σ’ Αυτόν και να μείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου. Αυτό είναι πολύ βασικό. Μέσω της αρρώστιας, ο Θεός θέλει να σε σώσει και να σε εξαγνίσει. Από τι θέλει να σε εξαγνίσει; Από όλες τις εξωφρενικές επιθυμίες και απαιτήσεις που έχεις απ’ Αυτόν, καθώς και από τα διάφορα σχέδια, τις κρίσεις και τα κόλπα που κάνεις ώστε να επιβιώσεις και να συνεχίσεις να ζεις πάση θυσία. Ο Θεός δεν σου ζητά να κάνεις σχέδια και να κρίνεις ούτε σου επιτρέπει να έχεις εξωφρενικές επιθυμίες απ’ Αυτόν. Απαιτεί μόνο να υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν και, καθώς κάνεις πράξη και βιώνεις την υποταγή, να γνωρίσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες και τη στάση που έχεις απέναντι στις αρρώστιες και τις σωματικές παθήσεις που σου δίνει. Όταν γνωρίσεις αυτά τα πράγματα, τότε μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για σένα οι συνθήκες της ασθένειας που κανόνισε για σένα ο Θεός ή οι σωματικές παθήσεις που σου έδωσε. Μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για την αλλαγή της διάθεσής σου, για την επίτευξη της σωτηρίας σου και για τη ζωή-είσοδό σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως όταν πάσχεις από κάποια ασθένεια δεν ωφελεί να ψάχνεις εξωτερικούς αντικειμενικούς λόγους ούτε και να ζεις μέσα στον φόβο και να αγωνίζεσαι ή να προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτήν. Τίποτα από αυτά δεν είναι η πρόθεση του Θεού. Η πρόθεση του Θεού είναι οι άνθρωποι να παίρνουν μαθήματα από τις ασθένειες, να κατανοούν την πρόθεση του Θεού, να στοχάζονται και να αντιλαμβάνονται τη διαφθορά τους, αλλά και να βιώνουν κάποιες αλλαγές στη ζωή-διάθεσή τους. Σκέφτηκα ότι δεν είχα κατανοήσει ούτε είχα επιδιώξει την πρόθεση του Θεού κατά τη διάρκεια της ασθένειάς μου. Αντιθέτως ζούσα μέσα στην αγωνία και το άγχος, και κατηγορούσα μάλιστα τον Θεό που ούτε με προστάτευε ούτε θεράπευε την ασθένειά μου. Αυτό ήταν εντελώς αντίθετο με την πρόθεση του Θεού. Πώς θα μπορούσα να κατανοήσω τον εαυτό μου και να πάρω μάθημα με αυτόν τον τρόπο; Όταν το σκέφτηκα αυτό, άρχισα να στοχάζομαι: «Γιατί κατηγορούσα τον Θεό όταν η ασθένειά μου δεν βελτιωνόταν;» Όσο στοχαζόμουν, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού και κατανόησα κάπως τον εαυτό μου. Ο Θεός λέει: «Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω τη δύναμή Μου και να βγάλω τα ακάθαρτα πνεύματα από το σώμα τους και τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα απλώς και μόνο για να λάβουν ειρήνη και χαρά από Εμένα. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να απαιτήσουν από Εμένα μεγαλύτερο υλικό πλούτο. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να περάσουν τη ζωή αυτή με ειρήνη και να είναι σώοι και αβλαβείς στον κόσμο που έρχεται. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να αποφύγουν τα δεινά της κόλασης και να λάβουν τις ευλογίες του ουρανού. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για προσωρινή άνεση, αλλά δεν αποζητούν να κερδίσουν τίποτα από τον κόσμο που έρχεται. Όταν δίνω το μένος Μου στους ανθρώπους και τους στερώ όλη τη χαρά και τη γαλήνη που είχαν πριν, αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Όταν δίνω στους ανθρώπους τα βάσανα της κόλασης και παίρνω πίσω τις ευλογίες του ουρανού, εξοργίζονται. Όταν οι άνθρωποι Μου ζητούν να τους θεραπεύσω κι Εγώ δεν τους δίνω καμία σημασία και νιώθω αποστροφή για εκείνους, οι άνθρωποι αναχωρούν από Εμένα και αναζητούν την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν παίρνω όλα όσα οι άνθρωποι έχουν απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίζονται χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Εμένα επειδή η χάρη Μου είναι σε υπερβολική αφθονία και επειδή έχουν να κερδίσουν πολλά οφέλη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Ο Θεός είχε εκθέσει με απόλυτη ακρίβεια την κατάστασή μου. Όσο τα θυμάμαι, στην αρχή πίστεψα στον Θεό για να κερδίσω ευλογίες και χάρη. Έλεγα ότι όσο πίστευα στον Θεό και έκανα τα καθήκοντά μου, Εκείνος θα με πρόσεχε και θα με προστάτευε. Έτσι θα ζούσα σίγουρα με γαλήνη και άνεση χωρίς ασθένεια ή συμφορά. Όταν, όμως, η πάθησή μου επιδεινώθηκε, φέρθηκα αχαρακτήριστα, παραπονέθηκα στον Θεό και διαφώνησα μαζί Του. Άρχισα να εκτελώ τα καθήκοντά μου επιπόλαια και ανεύθυνα. Έφτασα στο σημείο να σκεφτώ να τα παρατήσω. Είδα ότι αναζητούσα ευλογίες μέσω της πίστης μου στον Θεό. Προσπαθούσα να προσφέρω καθήκοντα, θυσίες και δαπάνες για να λάβω την προστασία και τις ευλογίες του Θεού, με την ελπίδα πάντα να θεραπευτεί η ασθένειά μου. Αυτό ήταν εξαπάτηση και κραυγαλέα προσπάθεια διαπραγμάτευσης με τον Θεό. Βάδιζα στο μονοπάτι του Παύλου. Ο Παύλος εργαζόταν και δαπανούσε τον εαυτό του για πολλά χρόνια. Όχι για να κάνει το καθήκον του καλά ως δημιουργημένο ον και να ικανοποιήσει τον Θεό, αλλά για να κερδίσει ανταμοιβές και ένα στέμμα. Τελικά εξέφρασε τα αληθινά του συναισθήματα λέγοντας: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8). Ο Παύλος εργάστηκε για τον Κύριο για να απαιτήσει έναν στέφανο δικαιοσύνης και να αναζητήσει ευλογίες. Έτσι και εγώ, στην πίστη και τα καθήκοντά μου, αναζητούσα ευλογίες και γαλήνη, και όταν δεν έλαβα αυτά τα πράγματα, διαφώνησα και αντιστάθηκα στον Θεό. Δεν είχα θεοφοβούμενη καρδιά. Είδα πόσο υστερούσα σε συνείδηση, και πόσο παράλογος και ποταπός ήμουν! Ήμουν γεμάτος τύψεις και ενοχές εκείνη τη στιγμή. Δεν ήθελα, πια, να προσπαθώ να εξαπατήσω ή να διαπραγματευτώ με τον Θεό. Ήθελα μόνο να κάνω καλά τα καθήκοντά μου και να παρηγορήσω την καρδιά του Θεού. Αργότερα, όταν έκανα τα καθήκοντά μου, προσευχόμουν συχνά στον Θεό, και Του ζητούσα διαφώτιση και καθοδήγηση. Ήθελα να μάθω να συλλογίζομαι και να κατανοώ τον εαυτό μου μέσω της ασθένειας. Χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω, η κατάστασή μου βελτιώθηκε πολύ και έδειχνα περισσότερο ενδιαφέρον στα καθήκοντά μου.

Αργότερα, όταν πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις, έμαθα ότι η πίεσή μου ήταν ακόμα αρκετά υψηλή. Δεν μπόρεσα να μην ανησυχήσω πάλι, και σκέφτηκα: «Αν η πίεσή μου παραμένει τόσο υψηλή, θα πεθάνω ξαφνικά μια μέρα;» Συνειδητοποίησα ότι ζούσα πάλι μέσα στην ανησυχία και το άγχος, και έτσι στράφηκα στα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τον θάνατο σ’ αυτήν τη ζωή· ο θάνατος είναι αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσει κάθε άνθρωπος στο τέλος του ταξιδιού του. Ο θάνατος, όμως, έχει πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά. Το ένα απ’ αυτά είναι πως, στον καιρό που έχει προκαθορίσει ο Θεός, έχεις ολοκληρώσει την αποστολή σου και ο Θεός βάζει μια τελεία στη σαρκική σου ζωή. Έτσι, η σαρκική σου ζωή φτάνει στο τέλος της, αν και αυτό δεν σημαίνει πως έχει τελειώσει η ζωή σου. Είναι σωστό να πούμε πως, όταν ο άνθρωπος δεν έχει πια σάρκα, τελειώνει η ζωή του; (Όχι.) Η μορφή στην οποία θα υφίσταται η ζωή σου μετά θάνατον εξαρτάται από το πώς αντιμετώπιζες το έργο και τα λόγια του Θεού ενώ ήσουν ζωντανός. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η μορφή στην οποία θα υφίστασαι μετά θάνατον —ή το αν θα υφίστασαι καν— θα εξαρτηθεί από τη στάση που είχες απέναντι στον Θεό και στην αλήθεια ενώ ήσουν ζωντανός. Αν, όσο είσαι ζωντανός, τη στιγμή που αντιμετωπίζεις τον θάνατο και κάθε λογής ασθένειες, η στάση σου απέναντι στην αλήθεια είναι μια στάση επαναστατικότητας και εναντίωσης, καθώς και αποστροφής προς την αλήθεια, τότε όταν έρθει η ώρα να τελειώσει η σαρκική σου ζωή, με ποια μορφή θα υφίστασαι μετά θάνατον; Σίγουρα θα υφίστασαι με κάποια άλλη μορφή, και η ζωή σου είναι βέβαιο πως δεν θα συνεχιστεί. Αν, από την άλλη, όσο είσαι ζωντανός κι έχεις σαρκική επίγνωση, η στάση σου απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό είναι μια στάση υποταγής και αφοσίωσης κι έχεις αληθινή πίστη, τότε παρόλο που η σαρκική σου ζωή φτάνει στο τέλος της, η ζωή σου θα συνεχίσει να υφίσταται με διαφορετική μορφή σ’ έναν άλλο κόσμο. Έτσι εξηγείται αφενός ο θάνατος» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου προκαθορίζονται από τον Θεό. Όλοι πρέπει να πεθάνουν, αλλά η φύση του θανάτου και η έκβαση μετά τον θάνατο διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Αυτή η έκβαση εξαρτάται από τη στάση του ατόμου απέναντι στην αλήθεια και τη στάση του απέναντι στα καθήκοντά του όσο ήταν εν ζωή. Σκέφτηκα τον Πέτρο. Ο Κύριος Ιησούς τού εμπιστεύτηκε τη φροντίδα και το τάισμα των αμνών Του, και ο Πέτρος ανέλαβε την ανάθεση απ’ τον Κύριο Ιησού ως ισόβια αποστολή του. Παρά τον διωγμό, τα βάσανα ή τον εξευγενισμό της ασθένειας, ποτέ δεν εγκατέλειψε τα καθήκοντά του. Ο Πέτρος πότιζε τους πιστούς και ενίσχυε την πίστη τους, μέχρι τη στιγμή που η ζωή του τελείωσε όταν τον σταύρωσαν ανάποδα. Ο Πέτρος αντιμετώπισε τον θάνατο χωρίς φόβο. Ολοκλήρωσε την αποστολή που του έδωσε ο Θεός με τίμημα ολόκληρη τη ζωή του και έλαβε την έγκριση του Θεού. Σκέφτηκα και τον Παύλο, ο οποίος, αφού χτυπήθηκε από το μεγάλο φως του Θεού, υπέφερε πολλά βάσανα για να κηρύξει το ευαγγέλιο του Κυρίου. Εκείνος, όμως, θεωρούσε ότι ο πόνος του ήταν προϋπόθεση για να κερδίσει ευλογίες και μέσο διαπραγμάτευσης για να διεκδικήσει στέφανο από τον Θεό. Οι προσπάθειές του ήταν μια απόπειρα διαπραγμάτευσης με τον Θεό, προκειμένου να κερδίσει ευλογίες για τον εαυτό του κι όχι για να εκπληρώσει την αποστολή ενός δημιουργημένου όντος. Επαναστατούσε ενάντια στον Θεό και Του αντιστεκόταν. Όχι μόνο δεν έλαβε την έγκριση του Θεού, αλλά αντίθετα καταδικάστηκε. Από τα παραδείγματα του Πέτρου και του Παύλου, κατάλαβα ότι το να ζει κανείς πλήρως αφοσιωμένος στην εκτέλεση καθηκόντων, χωρίς προσωπικά αιτήματα ή απαιτήσεις, είναι ό,τι πιο πολύτιμο και ό,τι πιο σημαντικό. Έτσι πρέπει να κάνει ένα δημιουργημένο ον και έτσι αποκτά την έγκριση του Θεού. Όταν το συλλογίστηκα αυτό, είδα ότι αντιμετώπιζα τα καθήκοντά μου ακριβώς όπως και ο Παύλος. Θεωρούσα ότι με τις θυσίες και τις δαπάνες θα αποκτούσα ευλογίες. Είχα την ελπίδα ότι ο Θεός θα με θεράπευε και, όταν δεν πήρα αυτό που ήθελα, κατηγόρησα τον Θεό. Αν συνέχιζα να ζω μόνο για να ικανοποιώ τη σάρκα με αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι αν ήμουν υγιής και δεν αντιμετώπιζα ασθένειες ή συμφορές, εφόσον η διεφθαρμένη μου διάθεση δεν άλλαζε και συνέχιζα να αντιστέκομαι στον Θεό, δεν θα ζούσα, άραγε, σαν ζωντανός-νεκρός; Τι νόημα θα είχε όλο αυτό; Έπρεπε να ακολουθήσω το παράδειγμα του Πέτρου. Αν και δεν έχω το επίπεδο ούτε και την ανθρώπινη φύση του Πέτρου, έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου για να κάνω καλά τα καθήκοντά μου. Έτσι, αν εκτελούσα τη λειτουργία ενός δημιουργημένου όντος για να ικανοποιήσω τον Θεό, ακόμα κι αν πέθαινα μια μέρα, δεν θα το μετάνιωνα, και τουλάχιστον η ψυχή μου θα ήταν ήρεμη και γαλήνια. Από τότε, όταν έκανα τα καθήκοντά μου, ένιωθα πολύ πιο άνετα και δεν με περιόριζε πια η ασθένειά μου. Μερικές φορές όταν με έπιανε ζαλάδα κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μου, φρόντιζα να αναπαυτώ όπως έπρεπε. Έπαιρνα τα φάρμακα σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού, και σηκωνόμουν για λίγη γυμναστική και διατάσεις αν πιανόμουν από το πολύ καθισιό. Προσπαθούσα να μην καθυστερώ τα καθήκοντά μου. Δεν με πείραζε πια που ήταν κοπιαστικό να επιλύω προβλήματα στο έργο όταν οι αδελφοί και οι αδελφές ζητούσαν βοήθεια. Έκανα ό,τι μπορούσα για να συναναστραφώ και να επιλύω ζητήματα. Όταν αφιέρωσα την καρδιά μου στα καθήκοντά μου, μερικές φορές, χωρίς να το προσέξω, δούλευα ως αργά τη νύχτα χωρίς να ζαλίζομαι, και τελικά, σταμάτησα να παίρνω φάρμακα. Όχι μόνο δεν χειροτέρεψε η πάθησή μου, αλλά ένιωσα και πιο χαλαρός. Αποδείχθηκε ότι η υψηλή πίεση δεν ήταν τόσο τρομακτική όσο φανταζόμουν. Ήταν τα λόγια του Θεού που με βοήθησαν να ξεφύγω από την αγωνία, το άγχος και την ανησυχία για την ασθένεια. Αυτά με έβγαλαν από την αρνητική μου κατάσταση. Δόξα στον Παντοδύναμο Θεό!