Από της Φλόρενς, Ιταλία

Το 2020, οι επικεφαλής μού ζήτησαν να αναλάβω την ευθύνη για το έργο των εικαστικών και της σχεδίασης. Όταν ξεκίνησα, είδα ότι οι επικεφαλής παρακολουθούσαν συχνά την πρόοδο του έργου μου, και διαπίστωναν πώς πήγαινε. Εγώ φοβόμουν μήπως βρουν κάποιες αστοχίες στο έργο μου και με κλαδέψουν ή με απαλλάξουν από τα καθήκοντά μου. Γι’ αυτό, εργαζόμουν υπερωρίες για να μάθω πώς να φτιάχνω εικόνες και να βελτιώσω το επαγγελματικό μου επίπεδο. Παράλληλα, παρακολουθούσα συχνά πώς τα πήγαιναν όλες οι ομάδες με την επιμόρφωσή τους και πώς τα πήγαιναν με τις εικόνες που έφτιαχναν. Όταν εντόπιζα αποκλίσεις, βοηθούσα και καθοδηγούσα έγκαιρα τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Το 2021, το ευαγγελικό έργο είχε αρχίσει πια να έχει όλο και περισσότερο φόρτο εργασίας, κι εγώ ήξερα όλα τα επιμέρους αντικείμενα. Έτσι, οι επικεφαλής δεν με παρακολουθούσαν τόσο στενά όσο στην αρχή. Στην αρχή-αρχή, υπενθύμιζα συχνά στον εαυτό μου ότι είτε παρακολουθούσε και έλεγχε κάποιος το έργο μου είτε όχι, εγώ όφειλα να κάνω καλά το καθήκον μου. Δεν έπρεπε να είμαι πονηρή και ύπουλη ή επιπόλαιη. Μετά από λίγο καιρό, όμως, είδα ότι ήταν πολλές οι δουλειές που έπρεπε να γίνουν, ενώ τα προβλήματα που παρουσιάζονταν σε κάθε δουλειά απαιτούσαν χρόνο και προσπάθεια για να λυθούν. Άρχισα να κουράζομαι λιγάκι. Σκέφτηκα: «Πλέον, οι επικεφαλής δεν ελέγχουν και δεν παρακολουθούν τόσο στενά το έργο μου. Αν κάνω καλά το έργο μου, δεν θα το προσέξουν και πολλοί. Αν δεν το κάνω καλά, δεν πρόκειται να με μαλώσει κανείς. Δεν πρέπει να κουράζομαι υπερβολικά. Στο κάτω-κάτω, ακόμα κι αν τεμπελιάσω και λίγο, δεν θα το μάθει κανείς. Ποιος ο λόγος να υποφέρω τόσο πολύ;» Έπειτα, άρχισα να χαλαρώνω πολύ στην παρακολούθηση του έργου. Από εκεί που ρωτούσα πώς πάει μια φορά τη βδομάδα, έφτασα να ρωτάω μόνο μια φορά στις δύο ή στις τρεις βδομάδες. Αργότερα, διαπίστωσα ότι μια ομάδα δεν είχε καλά αποτελέσματα στην επαγγελματική της επιμόρφωση. Κάποιες φορές, η καθορισμένη κατεύθυνση της επιμόρφωσης και οι αποκλίσεις που είχαν συνοψιστεί δεν κάλυπταν τις ανάγκες της πλειοψηφίας, κι έπειτα από ένα διάστημα επιμόρφωσης, κανένας δεν εμφάνιζε ξεκάθαρη πρόοδο. Ωστόσο, δεν ήθελα να αφιερώσω χρόνο για να λύσω το ζήτημα. Φόρτωσα το πρόβλημα στην επικεφαλής της ομάδας, ζητώντας της να το παρακολουθήσει και να το λύσει. Δεν περίμενα ότι η επικεφαλής της ομάδας θα έλεγε: «Τον τελευταίο καιρό, σπάνια ρωτάς πώς πάει η επαγγελματική επιμόρφωση. Κι εγώ δεν είχα καθόλου φορτίο. Γι’ αυτό και η επιμόρφωση της ομάδας δεν έχει φέρει καλά αποτελέσματα, και οι αδελφοί και οι αδελφές δεν έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο». Υπερασπίστηκα βουβά τον εαυτό μου: «Μα αυτήν τη στιγμή δεν το παρακολουθώ; Αν η ομάδα σου δεν έχει καλά αποτελέσματα από την επιμόρφωσή της, τότε γι’ αυτό φταις κυρίως εσύ ως επικεφαλής της ομάδας». Είπα έτσι αδιάφορα: «Τότε ας το αλλάξουμε κι ας εισέλθουμε μαζί», και το προσπέρασα επιπόλαια. Αργότερα, διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλά προβλήματα στο έργο και θέλησα να κανονίσω μια σύνοψη του έργου. Αλλά τότε σκέφτηκα: «Για να συνοψιστεί το έργο, πρέπει να κατανοηθούν οι δυσκολίες και οι αποκλίσεις των αδελφών στο επαγγελματικό τους έργο. Απαιτείται επίσης σκέψη για να βρεθεί μια κατεύθυνση και ένα μονοπάτι προς τη βελτίωση. Αυτό είναι πολύ κουραστικό για το μυαλό. Καλύτερα να μην κάνω σύνοψη τελικά. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν ρωτάει γι’ αυτά τα πράγματα και, αν έκανα σύνοψη, δεν θα το μάθαινε κανείς». Έτσι, το ανέβαλα για λίγο ακόμα. Έμεινα αμέτοχη καθώς τα προβλήματα που προέκυπταν όταν έφτιαχναν εικόνες οι αδελφοί και οι αδελφές μου δεν βελτιώνονταν. Μέσα στην καρδιά μου, ένιωσα κάποια μομφή για τον εαυτό μου. Είχα ήδη εντοπίσει τα προβλήματα, αλλά δεν τα έλυνα επειδή δεν ήθελα να ασχοληθώ. Αυτό ήταν επιπολαιότητα και δεν έκανα αληθινό έργο! Κατάλαβα ότι όλη αυτήν την περίοδο βρισκόμουν σε λανθασμένη κατάσταση και έψαξα να διαβάσω κάποια σχετικά λόγια του Θεού.

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Είναι μεγάλο ταμπού να εκτελείς το καθήκον σου μηχανικά. Αν μονίμως κάνεις το καθήκον σου μηχανικά, τότε δεν έχεις κανέναν τρόπο να το εκτελέσεις σύμφωνα με τα πρότυπα. Αν θέλεις να εκτελείς το καθήκον σου με αφοσίωση, πρέπει πρώτα να διορθώσεις το πρόβλημα του ότι ενεργείς μηχανικά. Θα πρέπει να λάβεις μέτρα για να διορθώσεις την κατάσταση αμέσως μόλις υποπέσει στην αντίληψή σου. Αν είσαι μπερδεμένος, δεν είσαι ποτέ σε θέση να αντιλαμβάνεσαι τα προβλήματα, πάντα ενεργείς μηχανικά και κάνεις πράγματα με επιπόλαιο τρόπο, τότε δεν θα έχεις κανέναν τρόπο να κάνεις καλά το καθήκον σου. Πρέπει, λοιπόν, να κάνεις πάντα το καθήκον σου με την καρδιά σου. Η ευκαιρία να κάνουν οι άνθρωποι το καθήκον τους είναι πολύ σπάνια! Όταν ο Θεός τούς δίνει μια ευκαιρία και εκείνοι δεν την αρπάζουν, η ευκαιρία χάνεται· ακόμα κι αν αργότερα θελήσουν να βρουν μια τέτοια ευκαιρία, μπορεί να μην ξαναεμφανιστεί. Το έργο του Θεού δεν περιμένει κανέναν και το ίδιο ισχύει και για τις ευκαιρίες που έχει κανείς για να εκτελέσει το καθήκον του. […] Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να εκτελέσει κανείς κάποιο καθήκον, γι’ αυτό πρέπει να τις αρπάζεις όταν παρουσιάζονται. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα καθήκον, τότε είναι που πρέπει να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια· τότε είναι που πρέπει να προσφέρεις τον εαυτό σου και να δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον Θεό και τότε είναι που καλείσαι να πληρώσεις το τίμημα. Μην αποκρύψεις τίποτα, μην καταστρώσεις κανένα σχέδιο, μην αφήσεις κανένα περιθώριο και μη δώσεις διέξοδο στον εαυτό σου. Αν αφήσεις κάποιο περιθώριο και είσαι ραδιούργος ή ύπουλος και λουφάρεις, τότε είναι βέβαιο πως δεν θα κάνεις καλή δουλειά. Αν, για παράδειγμα, πεις: “Κανείς δεν με είδε να ενεργώ ύπουλα και να λουφάρω. Τέλεια!”, τι είδους τρόπος σκέψης είναι αυτός; Νομίζεις ότι έχεις ρίξει στάχτη τόσο στα μάτια των ανθρώπων όσο και στου Θεού; Γνωρίζει, όμως, ο Θεός τι έχεις κάνει στην πραγματικότητα ή όχι; Γνωρίζει. Στην πραγματικότητα, όποιος αλληλεπιδράσει μαζί σου για λίγο καιρό θα μάθει για τη διαφθορά και την ελεεινότητά σου και, παρόλο που μπορεί να μην το πει ευθέως, μέσα του θα σε έχει αξιολογήσει. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που αποκαλύφθηκαν και αποκλείστηκαν επειδή τους κατάλαβε πολύς κόσμος. Μόλις διέκριναν όλοι την ουσία αυτών των ανθρώπων, εξέθεσαν το πραγματικό τους πρόσωπο και τους έδιωξαν. Άρα, λοιπόν, είτε οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια είτε όχι, θα πρέπει να κάνουν καλά το καθήκον τους, στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους· θα πρέπει να επιστρατεύουν τη συνείδησή τους για να κάνουν πρακτικά πράγματα. Μπορεί να έχεις ελαττώματα, αλλά αν μπορείς να εκτελείς αποτελεσματικά το καθήκον σου, δεν θα αποκλειστείς. Αν όλο σκέφτεσαι ότι είσαι μια χαρά και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποκλειστείς, αν εξακολουθείς να μην κάνεις αυτοκριτική, δεν προσπαθείς να αποκτήσεις αυτογνωσία, αγνοείς τις εργασίες που σου αναλογούν και είσαι πάντα επιπόλαιος, τότε, όταν οι εκλεκτοί του Θεού πάψουν πραγματικά να σου δείχνουν ανοχή, θα ξεσκεπάσουν το αληθινό σου πρόσωπο και θα αποκλειστείς. Κι αυτό επειδή όλοι σε έχουν καταλάβει και έχεις χάσει την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά σου. Αν δεν σε εμπιστεύεται κανείς, θα μπορούσε να σε εμπιστευτεί ο Θεός; Ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα μύχια της καρδιάς του ανθρώπου· δεν θα μπορούσε με τίποτα να εμπιστευτεί ένα τέτοιο άτομο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ζωή-είσοδος ξεκινά με την εκτέλεση του καθήκοντος). Εκείνο που έλεγε ο Θεός αφορούσε ακριβώς την κατάστασή μου. Έτσι ακριβώς αντιμετώπιζα το καθήκον μου. Όταν κάποιος με έβλεπε, προσπαθούσα περισσότερο, αλλά όταν δεν με επέβλεπε κανείς, γινόμουν πονηρή και ύπουλη, και ενεργούσα επιπόλαια. Σκέφτηκα τον καιρό που οι επικεφαλής παρακολουθούσαν συχνά το έργο μου. Τότε, φοβόμουν ότι αν δεν έκανα αληθινό έργο, θα το καταλάβαιναν και θα με απάλλασσαν. Έτσι, ήμουν πολύ ενεργή στο καθήκον μου. Παρακολουθούσα συχνά το έργο των διάφορων ομάδων, και πολλές φορές καθοδηγούσα και βοηθούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου να φτιάξουν καλύτερες εικόνες. Όταν, όμως, οι επικεφαλής σταμάτησαν να παρακολουθούν τακτικά το έργο μου, άρχισα να ενεργώ επιπόλαια. Σκέφτηκα ότι ακόμα κι αν τεμπέλιαζα λιγάκι, δεν θα το καταλάβαινε κανείς, και δεν θα πάθαινε τίποτα η υπόληψη και η θέση μου. Για τον λόγο αυτόν, δεν επικεντρωνόμουν ούτε στην παρακολούθηση και τον έλεγχο του έργου ούτε στην επίλυση αληθινών προβλημάτων. Έτσι, οι αδελφοί και οι αδελφές μου εκτελούσαν τα καθήκοντά τους χαλαρά και νωθρά, και προέκυπταν συνεχώς προβλήματα. Η επικεφαλής της ομάδας μού θύμισε ότι τα προβλήματα είχαν σχέση με το ότι δεν ρωτούσα για το έργο, εγώ, όμως, όχι μόνο δεν έκανα αυτοκριτική, αλλά της φόρτωσα και το πρόβλημα, και διαμαρτυρήθηκα ότι εκτελούσε επιπόλαια τα καθήκοντά της. Πραγματικά, δεν είχα λογική! Ήμουν πονηρή και ύπουλη όταν έκανα το καθήκον μου. Κατέβαλλα λιγότερη προσπάθεια όπου μπορούσα και τεμπέλιαζα όποτε μπορούσα. Δεν έπαιρνα στα σοβαρά το έργο της εκκλησίας. Τους επικεφαλής μπορεί να τους ξεγέλασα για λίγο καιρό, αλλά ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα πάντα, και Αυτόν δεν μπορούσα να Τον εξαπατήσω. Αν συνέχιζα να ενεργώ τόσο επιπόλαια, τότε όχι μόνο θα έχανα την ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά μου, αλλά αργά ή γρήγορα θα αποκαλυπτόμουν και θα απαλλασσόμουν απ’ τα καθήκοντά μου επειδή δεν έκανα αληθινό έργο. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα επιτέλους πόσο σοβαρές συνέπειες θα υπήρχαν αν έκανα το καθήκον μου επιπόλαια.

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Τι σημαίνει να “φέρει κανείς το βάρος του καθήκοντός του”; Σημαίνει ότι όποιες δυσκολίες κι αν συναντήσει κανείς, δεν σηκώνει τα χέρια ψηλά, δεν λιποτακτεί και δεν παρατάει το έργο του. Κάνει ό,τι μπορεί. Αυτό σημαίνει να φέρει κάποιος το βάρος του καθήκοντός του. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι έχει κανονιστεί να κάνεις κάτι και κανείς δεν είναι εκεί για να σε παρακολουθεί, να σε επιβλέπει ή να σε παροτρύνει. Τι θα σήμαινε να φέρεις το βάρος του καθήκοντός σου; (Να αποδέχομαι την εξονυχιστική εξέταση του Θεού και να ζω παρουσία Του.) Η αποδοχή της εξονυχιστικής εξέτασης του Θεού είναι το πρώτο βήμα· αυτό είναι το ένα μέρος του. Το άλλο μέρος είναι να κάνεις το καθήκον σου με όλη σου την καρδιά και τον νου. Τι πρέπει να κάνεις προκειμένου να μπορείς να το κάνεις με όλη σου την καρδιά και τον νου; Πρέπει να αποδεχθείς την αλήθεια και να την κάνεις πράξη· δηλαδή, πρέπει να αποδέχεσαι και να υποτάσσεσαι σε ό,τι απαιτεί ο Θεός· πρέπει να χειρίζεσαι το καθήκον σου όπως θα χειριζόσουν τις δικές σου, προσωπικές υποθέσεις, για τις οποίες δεν χρειάζεται κανείς να σε παρακολουθεί, να σε επιβλέπει, να ελέγχει για να βεβαιωθεί ότι τις κάνεις σωστά, να σε συγκρατεί, να επιτηρεί τι κάνεις ή ακόμη και να σε κλαδεύει. Θα πρέπει να σκέφτεσαι: “Η εκτέλεση αυτού του καθήκοντος είναι δική μου ευθύνη. Είναι ο ρόλος μου, και αφού μου έχει δοθεί για να το κάνω, και μου έχουν πει τις αρχές και τις έχω κατανοήσει, θα συνεχίσω να το κάνω αποφασιστικά. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να φροντίσω να γίνει καλά”. Πρέπει να επιμείνεις στο να κάνεις αυτό το καθήκον και να μη σε περιορίζει κανένα άτομο, γεγονός ή πράγμα. Αυτό σημαίνει να φέρεις το βάρος του καθήκοντός σου με όλη σου την καρδιά και τον νου, αυτή είναι η ομοιότητα την οποία θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Με τι πρέπει, λοιπόν, να είναι εξοπλισμένοι για να φέρουν το βάρος του καθήκοντός τους με όλη τους την καρδιά και τον νου; Πρέπει πρώτα να έχουν τη συνείδηση που πρέπει να έχουν τα όντα. Αυτό είναι το ελάχιστο. Πέρα από αυτό, πρέπει, επίσης, να είναι αφοσιωμένοι. Ως άνθρωπος, για να αποδεχτεί κάποιος την ανάθεση από τον Θεό, πρέπει να είναι αφοσιωμένος. Πρέπει να είναι εντελώς αφοσιωμένος στον Θεό μόνο και δεν μπορεί να είναι απρόθυμος ή να αμελεί να αναλάβει ευθύνη· το να ενεργεί κανείς βάσει των δικών του συμφερόντων ή διαθέσεων είναι λάθος —δεν είναι αφοσίωση. Τι σημαίνει αφοσίωση; Σημαίνει ότι εκπληρώνεις τα καθήκοντά σου και δεν επηρεάζεσαι ούτε και περιορίζεσαι από τη διάθεσή σου, το περιβάλλον ή άλλους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Πρέπει να σκέφτεσαι: “Έχω αποδεχτεί αυτήν την ανάθεση από τον Θεό. Αυτός μου την έδωσε. Αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω, επομένως, θα το κάνω με τον ίδιο τρόπο με τις δικές μου υποθέσεις, με οποιονδήποτε τρόπο αποφέρει καλά αποτελέσματα, δίνοντας σημασία στο να ικανοποιηθεί ο Θεός”. Όταν βρίσκεσαι σε αυτήν την κατάσταση, όχι μόνον έχεις τη συνείδησή σου υπό έλεγχο, αλλά και μέσα σου είναι παρούσα η αφοσίωση. Αν είσαι ικανοποιημένος μόνο με την ολοκλήρωση απλώς του έργου, δεν επιδιώκεις να είσαι αποδοτικός ή να επιτύχεις αποτελέσματα, και νιώθεις ότι αρκεί απλώς να καταβάλεις κάθε προσπάθεια σε τούτο, τότε αυτό είναι απλώς εκπλήρωση του προτύπου της συνείδησης του ανθρώπου και δεν μπορεί να θεωρηθεί αφοσίωση. Το να είσαι αφοσιωμένος στον Θεό είναι υψηλότερο απαιτούμενο πρότυπο από το πρότυπο της συνείδησης. Δεν είναι απλώς θέμα τού να καταβάλεις κάθε προσπάθεια σε τούτο. Πρέπει επίσης να βάλεις όλη την καρδιά σου σ’ αυτό. Μέσα σου, πρέπει πάντα να θεωρείς το καθήκον σου δική σου δουλειά, να αναλαμβάνεις το φορτίο αυτής της εργασίας, να ανέχεσαι την αποδοκιμασία αν κάνεις το παραμικρό λάθος ή είσαι σε κατάσταση να είσαι τσαπατσούλης, και να νιώθεις ότι δεν μπορείς να φέρεσαι έτσι, επειδή αυτό σε κάνει να οφείλεις πάρα πολλά στον Θεό. Οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά συνείδηση και λογική εκτελούν το καθήκον τους σαν να είναι δική τους δουλειά, ανεξάρτητα από το αν κάποιος τους παρακολουθεί ή τους εποπτεύει. Είτε ο Θεός είναι ευχαριστημένος μαζί τους είτε όχι, κι ανεξάρτητα από το πώς τους συμπεριφέρεται, εκείνοι απαιτούν πάντα αυστηρά από τον εαυτό τους σε ό,τι αφορά την καλή εκτέλεση των καθηκόντων τους και την ολοκλήρωση της ανάθεσης την οποία τους εμπιστεύτηκε ο Θεός. Αυτό ονομάζεται αφοσίωση. Δεν είναι αυτό υψηλότερο πρότυπο από εκείνο της συνείδησης; Όταν ενεργούν κατά το πρότυπο της συνείδησης, οι άνθρωποι επηρεάζονται συχνά από εξωτερικά πράγματα ή θεωρούν ότι αρκεί απλώς να καταβάλουν κάθε προσπάθεια στο καθήκον τους. Το επίπεδο καθαρότητας δεν είναι τόσο υψηλό. Ωστόσο, όταν μιλάμε για “αφοσίωση” και “ικανότητα να φέρει κάποιος το βάρος του καθήκοντός του με αφοσίωση”, το επίπεδο καθαρότητας είναι υψηλότερο. Δεν αφορά απλώς το να καταβάλεις προσπάθεια. Απαιτείται να ριχτείς στο καθήκον σου με όλη σου την καρδιά, τον νου και το σώμα. Για να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου, πρέπει μερικές φορές να υπομείνεις κάποιες σωματικές κακουχίες. Πρέπει να πληρώσεις ένα τίμημα και να αφιερώσεις όλες σου τις σκέψεις στην εκτέλεση του καθήκοντός σου. Ανεξάρτητα από τις συνθήκες με τις οποίες έρχεσαι αντιμέτωπος, αυτές δεν επηρεάζουν το καθήκον σου ούτε σε καθυστερούν να το εκτελέσεις, και είσαι σε θέση να ικανοποιήσεις τον Θεό. Για να γίνει αυτό, πρέπει να είσαι σε θέση να πληρώσεις ένα τίμημα. Πρέπει να απαρνηθείς τη σαρκική σου οικογένεια, τα προσωπικά σου ζητήματα και το προσωπικό σου συμφέρον. Πρέπει να αφήσεις και να απαρνηθείς πράγματα όπως τη ματαιοδοξία, την υπερηφάνεια, τα αισθήματα, τις σωματικές απολαύσεις, ακόμη και τα καλύτερα χρόνια της νιότης σου, τον γάμο σου, το μέλλον και τη μοίρα σου, και να είσαι πρόθυμος να εκτελέσεις το καθήκον σου καλά. Τότε, θα έχεις επιτύχει την αφοσίωση και θα έχεις ανθρώπινη ομοιότητα ζώντας έτσι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, ντράπηκα πολύ. Μέχρι τότε, πάντα πίστευα ότι μπορούσα να υποφέρω και να πληρώσω το τίμημα κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Πλέον, το περιβάλλον με είχε αποκαλύψει. Είδα τελικά ότι η αφοσίωση που επιδείκνυα παλιότερα ήταν μια ψευδαίσθηση. Μόνο επειδή με παρακολουθούσαν και έλεγχαν το έργο μου, και φοβόμουν ότι αν δεν έκανα καλά το καθήκον μου θα με κλάδευαν ή ακόμα και θα με απάλλασσαν, έδειχνα απρόθυμα λίγη αφοσίωση για να προστατευτώ. Μόλις σταμάτησαν να ελέγχουν και να παρακολουθούν το έργο μου, άρχισα να γίνομαι επιπόλαιη, πονηρή και ύπουλη. Εκείνοι που έχουν πραγματική αφοσίωση στο καθήκον τους το αντιμετωπίζουν ως δική τους ευθύνη και μπορούν να δεχτούν την εξονυχιστική εξέταση του Θεού όταν το κάνουν. Ασχέτως με το πόσο αλλάζει το περιβάλλον, ή με το αν υπάρχουν άνθρωποι που παρακολουθούν ή ελέγχουν το έργο τους, αυτοί μπορούν να δίνουν πάντα την καρδιά και την ψυχή τους για να κάνουν καλά το έργο τους. Παρόλο που οι επικεφαλής πλέον δεν παρακολουθούσαν συχνά το έργο μου, αυτό το περιβάλλον αποτελούσε δοκιμασία για μένα. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να είμαι επιπόλαιη. Έπρεπε να αποδεχτώ την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, να εκπληρώσω τις δικές μου ευθύνες και να επωμιστώ πραγματικά αυτό το έργο. Σκέφτηκα ότι όλες οι ομάδες αντιμετώπιζαν κάποια προβλήματα, και οι αδελφοί και οι αδελφές δεν έκαναν ξεκάθαρη πρόοδο. Έπρεπε να κανονίσω γρήγορα να συνοψιστούν όλες οι αποκλίσεις και να συζητηθούν τα καλά μονοπάτια άσκησης. Έτσι, θα βελτιωνόταν το επαγγελματικό επίπεδο των αδελφών μου, και μόνο τότε θα είχαν καλύτερα αποτελέσματα κάνοντας τα καθήκοντά τους. Αργότερα, κατάλαβα τις αληθινές δυσκολίες των επικεφαλής των ομάδων και συνόψισα τα προβλήματα που είχα δει. Επίσης, βρήκα κάποιους έμπειρους αδελφούς και αδελφές για να συμμετάσχουν στις συνόψεις και να συζητήσουν τα μονοπάτια για την επίλυση των προβλημάτων. Όλοι είπαν ότι ήταν πολύ καλή αυτού του είδους η σύνοψη και ότι κέρδισαν πολλά από αυτήν. Αργότερα, άρχισα να παρακολουθώ και να ενημερώνομαι αμέσως για το έργο της κάθε ομάδας. Όταν εντόπιζα αποκλίσεις, τις αποκαθιστούσα εγκαίρως. Τα αποτελέσματα του έργου ήταν λίγο καλύτερα από πριν.

Αρχικά, σκέφτηκα ότι είχε αλλάξει κάπως η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου, αλλά επειδή η διεφθαρμένη μου διάθεση είχε εξαιρετικά βαθιές ρίζες, μετά από λίγο καιρό, άρχισα και πάλι να ζω σε μια επιπόλαιη κατάσταση. Τον Σεπτέμβριο του 2021, η εκκλησία κανόνισε να γίνω η επόπτρια του έργου του ποτίσματος. Εκείνη τη στιγμή, αποφάσισα ότι θα έκανα καλά το συγκεκριμένο καθήκον, γι’ αυτό και εργάστηκα σκληρά για να γνωρίσω και να καταλάβω τις λεπτομέρειες του έργου, και να μάθω τις σχετικές αρχές. Συχνά έπεφτα για ύπνο πολύ αργά. Επειδή δεν ήμουν ποτέ στο παρελθόν υπεύθυνη γι’ αυτό το έργο, κάποιες εργασίες δεν μπορούσα να τις καταλάβω ακόμα και μετά από λίγες μέρες. Ένιωθα μεγάλη πίεση. Ανησυχούσα ότι, αν ερχόταν η επικεφαλής να ενημερωθεί για το έργο, δεν θα μπορούσα να δώσω απαντήσεις. Τι θα σκεφτόταν για μένα; Θα με θεωρούσε ανίκανη να κάνω καλά αυτό το έργο; Όταν το σκέφτηκα αυτό, εργάστηκα ακόμα πιο σκληρά για να εξοικειωθώ με το έργο και να εφοδιαστώ με αρχές. Όταν ήρθε η επικεφαλής να ενημερωθεί για το έργο, ήξερε ότι μόλις είχα αναλάβει τη συγκεκριμένη δουλειά. Γι’ αυτό, με παρότρυνε να γνωρίσω τα διάφορα αντικείμενα του έργου όσο το δυνατόν γρηγορότερα, και δεν με επέπληξε καθόλου. Ένιωσα τεράστια ανακούφιση, σαν να είχε φύγει ένα τεράστιο βάρος από το στήθος μου. Σκέφτηκα ότι η επικεφαλής δεν είχε και πολύ μεγάλες απαιτήσεις από μένα, οπότε δεν χρειαζόταν να αγχώνομαι τόσο για να εξοικειωθώ με το έργο. Είχα κουραστεί πολύ εκείνη την περίοδο, και μπορούσα πια να χαλαρώσω λίγο. Στη συνέχεια, δεν ένιωθα πια άγχος ότι έπρεπε να κατανοήσω το έργο της κάθε ομάδας, και δεν εστίαζα στο να εφοδιαστώ με αρχές. Νόμιζα απλώς πως θα μπορούσα να μελετήσω και να μάθω σταδιακά ενώ συμμετείχα στο έργο, και αυτό θα αρκούσε. Όταν είχα χρόνο ελεύθερο, άκουγα ύμνους, και έβρισκα μάλιστα μερικά διασκεδαστικά βιντεάκια από τα εγκόσμια για να χαλαρώσω. Αργότερα, η επικεφαλής έμαθε πως οι επικεφαλής αρκετών ομάδων της ευθύνης μου δεν έκαναν αληθινό έργο και αυτό καθυστερούσε το έργο της συγκεκριμένης εκκλησίας. Με μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι δεν είχα καν αντιληφθεί αυτά τα προβλήματα. Εκείνη την περίοδο, το έργο δεν είχε καλά αποτελέσματα, αλλά δεν είχα σκεφτεί προσεκτικά από πού προέκυπταν τα προβλήματα, και δεν είχα αναζητήσει με άλλους αδελφούς και αδελφές. Έτσι, τα προβλήματα παρέμειναν άλυτα για πολύ καιρό.

Λίγο αργότερα, μετατέθηκα σε άλλο πόστο, επειδή, από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν ήμουν ποτέ κατάλληλη για επιβλέπουσα. Τότε, ένιωθα σαν να είχε αδειάσει η καρδιά μου. Ήμουν αγχωμένη και ανήσυχη. Παρόλο που η επικεφαλής μού είπε ότι για την απαλλαγή μου έφταιγε απλώς το ότι δεν έκανα γι’ αυτήν τη δουλειά, κατά βάθος ήξερα ότι τους τελευταίους μήνες εκτελούσα επιπόλαια τα καθήκοντά μου και δεν είχα κάνει σχεδόν καθόλου αληθινό έργο. Σίγουρα μου άξιζε να απαλλαγώ. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα μέσα στην καρδιά μου μια απερίγραπτη στενοχώρια. Διάβασα τα παρακάτω λόγια του Θεού: «Είναι εξαιρετικά σημαντικό το πώς πρέπει να αντιμετωπίζετε τις αναθέσεις από τον Θεό· είναι πολύ σοβαρό το θέμα. Εάν δεν μπορείς να ολοκληρώσεις αυτά που σου έχει εμπιστευτεί ο Θεός, τότε δεν είσαι κατάλληλος να ζεις παρουσία Του και πρέπει να αποδεχθείς την τιμωρία σου. Είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο οι άνθρωποι να ολοκληρώνουν τις αναθέσεις που τους εμπιστεύεται ο Θεός. Αυτή είναι η υπέρτατη ευθύνη του ανθρώπου και είναι εξίσου σημαντική με την ίδια του τη ζωή. Εάν αντιμετωπίζεις ελαφρά τις αναθέσεις από τον Θεό, προδίδεις τον Θεό με τον χειρότερο τρόπο. Στο συγκεκριμένο θέμα, είσαι πιο ελεεινός κι απ’ τον Ιούδα, και πρέπει να αναθεματιστείς. Οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν πλήρως πώς να χειρίζονται τις αναθέσεις από τον Θεό και πρέπει, τουλάχιστον, να κατανοούν το εξής: ο Θεός με τις αναθέσεις που εμπιστεύεται στον άνθρωπο τον εξυψώνει, του δείχνει ειδικά τη χάρη Του, είναι το πιο ένδοξο πράγμα, και όλα τα άλλα μπορεί κανείς να τα εγκαταλείψει —ακόμη και την ίδια του τη ζωή— αλλά οι αναθέσεις από τον Θεό πρέπει να ολοκληρωθούν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσει κανείς τη φύση του ανθρώπου). Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, ένιωθα ότι ο Θεός με εξέθετε κατά πρόσωπο. Συγκεκριμένα, όταν διάβασα ότι ο Θεός είπε «δεν είσαι κατάλληλος να ζεις παρουσία Του και πρέπει να τιμωρηθείς», «Τον προδίδεις με τον πλέον οδυνηρό τρόπο» και «αξίζεις κατάρα», αυτά τα λόγια καρφώθηκαν στην καρδιά μου σαν κοφτερό μαχαίρι. Στενοχωρήθηκα πολύ και γέμισα μομφή για τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι η εκκλησία είχε κανονίσει να γίνω επιβλέπουσα με σκοπό να μου δώσει την ευκαιρία να εκπαιδευτώ. Ήταν επίσης ευθύνη μου. Έπρεπε να λάβω υπόψη μου τις προθέσεις του Θεού, να αφιερώσω όλες μου τις δυνάμεις, και να πληρώσω οποιοδήποτε τίμημα για να κάνω καλά αυτό το καθήκον. Εγώ, όμως, αντιμετώπισα το καθήκον μου με μεγάλη ασέβεια. Όταν η επικεφαλής ερχόταν να ενημερωθεί για το έργο, ήθελα να μπορώ να απαντήσω στις ερωτήσεις της, αλλιώς μπορεί να κλαδευόμουν ή να απαλλασσόμουν από τα καθήκοντά μου. Έτσι, αφιέρωνα ιδιαίτερη προσοχή και προσπάθεια για να γνωρίσω τα διάφορα επιμέρους αντικείμενα του έργου. Ωστόσο, αργότερα, όταν είδα ότι η επικεφαλής δεν είχε ζητήσει πολλές λεπτομέρειες, άρχισα να εκμεταλλεύομαι την κατάσταση, ήμουν πονηρή και ύπουλη. Δεν είχα καμία έγνοια να εξοικειωθώ με το έργο ούτε, βέβαια, εστίαζα στο να λύνω αληθινά προβλήματα. Όταν έκανα το καθήκον μου, ήμουν νωθρή και απρόθυμη, αδιάφορη και χαλαρή, και παραδινόμουν πλήρως στις σαρκικές ανέσεις. Σκέφτηκα την αδελφή Λιου Σιν, η οποία ήταν επίσης υπεύθυνη για το έργο του ποτίσματος. Προηγουμένως, ούτε αυτή είχε ξανακάνει το ίδιο έργο. Ωστόσο, αντιμετώπιζε πάντα τα καθήκοντά της με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Εστίαζε στην κατανόηση και την επίλυση των αληθινών προβλημάτων, και μετά από δύο μήνες μπορούσε να κάνει λίγο αληθινό έργο. Εγώ, όμως, μετά από τρεις μήνες που έκανα αυτό το καθήκον, ακόμα δεν είχα μάθει καλά το έργο. Δεν κατάφερα καν να εντοπίσω το τόσο σοβαρό πρόβλημα ότι οι επικεφαλής των ομάδων δεν έκαναν αληθινό έργο και καθυστερούσαν το έργο του ποτίσματος. Αυτό ήταν σοβαρή παραμέληση των καθηκόντων μου! Είχα φάει και είχα πιει πάρα πολλά από τα λόγια του Θεού και είχα λάβει τη χάρη Του, καθώς με εξύψωσε και με έκανε επιβλέπουσα. Ωστόσο, δεν έχανα ευκαιρία να γίνω πονηρή και ύπουλη, και να αποφύγω να κάνω αληθινό έργο. Αυτό οδήγησε στην καθυστέρηση και την παρεμπόδιση του έργου της εκκλησίας. Στο παρελθόν, ήμουν πονηρή, ύπουλη και επιπόλαια όταν ήμουν επιβλέπουσα. Εκείνη τη στιγμή, έκανα ακριβώς το ίδιο πράγμα. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο ένιωθα μομφή για τον εαυτό μου και ενοχές. Γι’ αυτό και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν έκανα καλά το καθήκον μου και παρεμπόδισα το έργο της εκκλησίας. Νιώθω τύψεις και δεν θέλω να συνεχίσω έτσι. Θεέ μου, είθε να με οδηγήσεις να πάρω ένα μάθημα από αυτήν την αποτυχία. Είμαι πρόθυμη να μετανοήσω».

Αργότερα, με απασχόλησε πολύ η εξής ερώτηση: Γιατί πάντα ξεγελούσα και εξαπατούσα τον Θεό χωρίς να το θέλω; Ποια διάθεση με είχε υπό τον έλεγχό της; Μια φορά, σε μια πνευματική άσκηση, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Τι είδους πρόβλημα είναι το να είσαι διαρκώς επιπόλαιος στο καθήκον σου; Πρόκειται για πρόβλημα που αφορά την ανθρώπινη φύση σου. Μόνο όσοι δεν έχουν συνείδηση ή ανθρώπινη φύση είναι συνέχεια επιπόλαιοι. Θεωρείτε αξιόπιστους όσους ενεργούν συνέχεια με επιπολαιότητα; (Όχι.) Είναι εντελώς αναξιόπιστοι! Όποιος εκτελεί το καθήκον του με τρόπο επιπόλαιο είναι ανεύθυνος. Όποιος ενεργεί με ανευθυνότητα δεν είναι έντιμος, αλλά αναξιόπιστος. Ένας αναξιόπιστος άνθρωπος είναι επιπόλαιος σε κάθε καθήκον που κάνει, όποιο κι αν είναι αυτό, επειδή ο χαρακτήρας του δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα, δεν αγαπάει την αλήθεια και δεν είναι σε καμία περίπτωση έντιμος. Είναι δυνατόν να εμπιστευθεί ο Θεός το παραμικρό σε έναν άνθρωπο αναξιόπιστο; Φυσικά και όχι. Ο Θεός ερευνά τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων και γι’ αυτό δεν αναθέτει καθόλου καθήκοντα σε δόλιους ανθρώπους· ευλογεί μόνο τους έντιμους και εργάζεται μόνο σε όσους είναι έντιμοι και αγαπούν την αλήθεια. Όταν εκτελεί κάποιο καθήκον ένας δόλιος άνθρωπος, αυτή η διευθέτηση έχει γίνει από άνθρωπο και είναι ανθρώπινο λάθος. Αυτοί που θέλουν να είναι επιπόλαιοι δεν έχουν συνείδηση και λογική, έχουν ανεπαρκή ανθρώπινη φύση, είναι εξαιρετικά αναξιόπιστοι και δεν μπορεί κανείς να βασιστεί πάνω τους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ο άνθρωπος είναι ο μεγαλύτερος δικαιούχος του σχεδίου διαχείρισης του Θεού). «Όλοι οι άνθρωποι αποκαλύπτονται καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους. Για ανάθεσε σε κάποιον ένα καθήκον, και αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί αν είναι τίμιος ή δόλιος και αν αγαπά την αλήθεια ή όχι. Όσοι αγαπούν την αλήθεια μπορούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους με ειλικρίνεια και να στηρίζουν το έργο του οίκου του Θεού. Όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια δεν στηρίζουν στο ελάχιστο το έργο του οίκου του Θεού και είναι ανεύθυνοι στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Όσοι είναι οξυδερκείς το βλέπουν ξεκάθαρα αυτό. Όποιος δεν εκτελεί καλά τα καθήκοντά του δεν αγαπάει την αλήθεια ούτε είναι τίμιος άνθρωπος. Όλοι όσοι είναι έτσι θα αποκαλυφθούν και θα αποκλειστούν. Για να εκτελέσουν σωστά τα καθήκοντά τους, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν αίσθημα ευθύνης και φορτίου. Τότε είναι βέβαιο πως το έργο θα γίνει σωστά. Αυτό που Με ανησυχεί είναι όταν κάποιος δεν έχει αίσθημα φορτίου ή ευθύνης και χρειάζεται παρότρυνση για να κάνει το καθετί· όταν είναι πάντα επιπόλαιος, και όταν προκύπτουν προβλήματα, προσπαθεί να ρίξει αλλού το φταίξιμο, πράγμα που καθυστερεί την επίλυσή τους. Σ’ αυτήν την περίπτωση θα γίνει και πάλι καλά το έργο; Μπορεί κανείς να φέρει αποτελέσματα εκτελώντας το καθήκον του έτσι; Δεν θέλει να κάνει τίποτα από όσα του έχουν αναθέσει, και όταν βλέπει κάποιον να χρειάζεται βοήθεια στο έργο του, τον αγνοεί. Δουλεύει λιγάκι μόνο όταν τον διατάξουν, μόνο όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι και δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτό δεν είναι εκτέλεση καθήκοντος —είναι μισθωτή εργασία! Ένας μισθωτός εργάτης δουλεύει για έναν εργοδότη. Δουλεύει μια μέρα για να πάρει ένα μεροκάματο ή μια ώρα για να πάρει ένα ωρομίσθιο. Περιμένει να πληρωθεί. Φοβάται να κάνει οποιαδήποτε δουλειά αν δεν τον βλέπει το αφεντικό του, μην τυχόν και δεν ανταμειφθεί για κάτι. Δουλεύει καθαρά και μόνο για τα προσχήματα. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει ίχνος αφοσίωσης» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο ένας έντιμος άνθρωπος μπορεί να βιώσει αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα). Τα λόγια του Θεού συγκίνησαν την καρδιά μου. Κατάλαβα ότι ήμουν συνέχεια πονηρή και ύπουλη στην εκτέλεση του καθήκοντός μου. Ο κύριος λόγος γι’ αυτό ήταν η υπερβολικά δόλια διάθεσή μου. Κατά την οπτική μου, όσοι ήξεραν μόνο πώς να σκύβουν το κεφάλι και να εργάζονται σκληρά, χωρίς να ξέρουν πώς να σκεφτούν τον εαυτό τους, ήταν υπερβολικά αφελείς και άδολοι. Από την άλλη πλευρά, όσοι μπορούσαν να τεμπελιάζουν την ώρα που είχαν δουλειά, και που μπορούσαν να δολοπλοκούν και να εξαπατούν τους άλλους, ήταν οι πραγματικά έξυπνοι. Έτσι κι εγώ, έκανα μ’ αυτόν τον τρόπο το καθήκον μου. Όταν οι επικεφαλής με έλεγχαν και με παρακολουθούσαν στενά, έκανα εντατικά το καθήκον μου. Όταν, όμως, δεν με έλεγχε κανείς, άρχιζα να παραδίνομαι στη σάρκα και να μην κάνω το έργο που έπρεπε να κάνω. Άλλο έκανα όταν με κοιτούσαν και άλλο πίσω από την πλάτη τους. Κορόιδευα όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και τους έκανα να πιστεύουν ότι έφερα μεγάλο φορτίο. Στην πραγματικότητα, κρυφά ενέδιδα απόλυτα στις σαρκικές ανέσεις και δεν έκανα καθόλου αληθινό έργο. Ήμουν στ’ αλήθεια τελείως ύπουλη και δόλια! Σκέφτηκα τους κοσμικούς ανθρώπους, που μπροστά στο αφεντικό παριστάνουν πως αντέχουν τα βάσανα και δουλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις, αλλά μόλις λείψει το αφεντικό, γίνονται πονηροί και ύπουλοι. Χρησιμοποιούν δολοπλοκίες για να εξαπατήσουν, και δεν έχουν συνείδηση και ανθρώπινη φύση. Γι’ αυτούς, προτεραιότητα έχει το κέρδος. Κι εγώ έτσι αντιμετώπιζα το καθήκον μου. Δεν σκεφτόμουν πώς να κάνω καλά το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό. Σκεφτόμουν συνέχεια τα δικά μου συμφέροντα. Ήμουν πονηρή και ύπουλη, κι έκανα δουλειές μόνο και μόνο για να δείξω καλή εικόνα. Εξαπατούσα και ξεγελούσα τους άλλους. Στις σημαντικές δουλειές, παραμελούσα τα καθήκοντά μου. Κατά συνέπεια, εμπόδιζα και καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Δεν έκανα το καθήκον μου. Ήμουν μια μισθωτή εργάτρια, μια απλή δουλεύτρα. Παλιότερα, πίστευα ότι ήταν πολύ έξυπνο να είμαι πονηρή και ύπουλη πίσω από την πλάτη των άλλων, αλλά τώρα είδα τελικά ότι οι δόλιοι δεν είναι έξυπνοι. Είναι ποταποί και ανόητοι. Αν βασιζόμουν σε μια δόλια διάθεση για να κάνω το καθήκον μου μόνο πιο ύπουλη θα μπορούσα να γίνω. Θα επαναστατούσα εναντίον του Θεού και θα Του αντιστεκόμουν όλο και περισσότερο, και θα έχανα την κανονική μου ανθρώπινη φύση. Με τέτοιον τρόπο ζωής, δεν είχα ίχνος ακεραιότητας κι αξιοπρέπειας. Η απαλλαγή μου από τα καθήκοντά μου ήταν δικό μου φταίξιμο. Αν συνέχιζα να μην μετανοώ, τότε στο τέλος δεν θα μπορούσα να κάνω καλά κανένα καθήκον και δεν θα μπορούσα να αποκτήσω καμία αλήθεια. Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν να αποκαλυφθώ και να αποκλειστώ από τον Θεό!

Αργότερα, έφαγα και ήπια τα λόγια του Θεού για να αναζητήσω ένα μονοπάτι άσκησης σχετικά με τα προβλήματά μου. Διάβασα τα παρακάτω λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους, στην πραγματικότητα κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Αν το κάνεις ενώπιον του Θεού, αν εκτελείς το καθήκον σου και υποτάσσεσαι στον Θεό με στάση ειλικρίνειας και με την καρδιά σου, δεν θα είναι αυτή η στάση πολύ πιο σωστή; Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να εφαρμόζεις αυτήν τη στάση στην καθημερινή σου ζωή; Πρέπει να κάνεις πραγματικότητά σου τη “λατρεία του Θεού με την καρδιά και με ειλικρίνεια”. Όποτε θέλεις να είσαι χαλαρός και απλώς να κάνεις τα τυπικά, όποτε θέλεις να ενεργήσεις ύπουλα και να τεμπελιάσεις, και όποτε αποσπάται η προσοχή σου και θα προτιμούσες να διασκεδάσεις, θα πρέπει να σκεφτείς: “Μήπως η συμπεριφορά αυτή με καθιστά αναξιόπιστο; Μοιάζω να εκτελώ το καθήκον μου με την καρδιά μου; Μήπως κάνοντας αυτό αποτυγχάνω να δείξω αφοσίωση; Μήπως αποτυγχάνω να ανταποκριθώ στην αποστολή που μου εμπιστεύθηκε ο Θεός;” Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου. Αν ανακαλύψεις ότι είσαι πάντα απρόσεκτος και επιπόλαιος στο καθήκον σου, ότι δεν είσαι αφοσιωμένος, και ότι έχεις πληγώσει τον Θεό, τι θα πρέπει να κάνεις; Θα πρέπει να πεις: “Εκείνη τη στιγμή διαισθάνθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν το αντιμετώπισα ως πρόβλημα· απλώς το προσπέρασα απρόσεκτα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα ότι ήμουν πραγματικά απρόσεκτος και επιπόλαιος, ότι δεν είχα ανταποκριθεί στην ευθύνη μου. Μου λείπει πραγματικά η συνείδηση και η λογική!” Έχεις διαπιστώσει το πρόβλημα και όπως μάθει λίγα πράγματα για τον εαυτό σου —τώρα, λοιπόν, πρέπει να αλλάξεις τον εαυτό σου! Η στάση σου απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντός σου ήταν λανθασμένη. Ήσουν απρόσεκτος μ’ αυτό, όπως με μια παράλληλη δουλειά, και δεν το έκανες με την καρδιά σου. Αν είσαι ξανά απρόσεκτος και επιπόλαιος όπως τώρα, πρέπει να προσευχηθείς στον Θεό και να Τον αφήσεις να σε πειθαρχήσει και να σε συμμορφώσει. Πρέπει να έχεις τέτοια αποφασιστικότητα στην εκτέλεση του καθήκοντός σου. Μόνο τότε μπορείς να μετανοήσεις πραγματικά. Μπορείς να μεταστραφείς μόνο όταν είναι καθαρή η συνείδησή σου και έχει μεταμορφωθεί η στάση σου απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντός σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο με τη συχνή ανάγνωση των λόγων του Θεού και τον στοχασμό της αλήθειας υπάρχει δρόμος προς τα εμπρός). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν το καθήκον τους με ειλικρινή στάση. Μόνο οι ειλικρινείς μπορούν να παραμείνουν αφοσιωμένοι στον Θεό και είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Ακριβώς σαν τον Νώε, ο οποίος αντιμετώπισε την ανάθεση από τον Θεό με θεοφοβούμενη και ειλικρινή καρδιά. Παρόλο που κατασκευάζοντας την κιβωτό συνάντησε πολλές δυσκολίες και κουράστηκε πολύ, δεν σκέφτηκε ποτέ τα δικά του συμφέροντα και δεν λογάριασε ποτέ τα κέρδη και τις απώλειές του. Αντίθετα, σκέφτηκε πώς να ολοκληρώσει την ανάθεση από τον Θεό το συντομότερο δυνατό και με όλη του την καρδιά. Παρόλο που δεν τον παρακολουθούσε κανείς, μπόρεσε να λάβει υπόψη του την πρόθεση του Θεού και να παραμείνει σταθερός στο καθήκον του για εκατόν είκοσι χρόνια. Ο Νώε ήταν άνθρωπος με αληθινή ανθρώπινη φύση. Εγώ δεν μπορώ να συγκριθώ με τον Νώε, αλλά μέσα από τα λόγια του Θεού και την εμπειρία του Νώε, κατάλαβα ένα μονοπάτι άσκησης. Από τότε και στο εξής, έπρεπε να κάνω το καθήκον μου με ειλικρινή καρδιά, και να εξετάζω συχνά τον εαυτό μου κατά το καθήκον μου. Όταν συνειδητοποιούσα ότι φερόμουν επιπόλαια, έπρεπε να προσεύχομαι στον Θεό και να επαναστατώ συνειδητά ενάντια στον εαυτό μου. Ασχέτως αν κάποιος έλεγχε ή παρακολουθούσε το έργο μου, έπρεπε πάντα να αποδέχομαι την εξονυχιστική εξέταση του Θεού και να κάνω καλά το καθήκον μου. Επίσης, προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με συμμορφώσει και να με πειθαρχήσει αν ξανασυμπεριφερόμουν επιπόλαια ή αν εξαπατούσα ξανά.

Αργότερα, πότιζα τους νεοφώτιστους στην εκκλησία. Κάποιες φορές, η επικεφαλής της ομάδας είχε πολλή δουλειά και δεν μπορούσε να παρακολουθήσει το έργο μου, κι εγώ είχα ακόμα την επιθυμία να φανώ επιπόλαιη. Σκέφτηκα: «Είναι κουραστικό το πότισμα των νεοφώτιστων. Δεν λύνονται όλα τα προβλήματα με τα λόγια, και τέλος. Χρειάζεται να πληρώσω μεγάλο τίμημα. Η επικεφαλής της ομάδας δεν παρακολουθεί το έργο μου. Κι αν τεμπελιάσω λίγο, δεν πρόκειται να το καταλάβει. Θα ξεκουραστώ για λίγο. Και να αργήσουν λίγες μέρες να λυθούν τα προβλήματα των νεοφώτιστων, δεν θα γίνει και τίποτα». Όταν σκέφτηκα έτσι, συνειδητοποίησα αμέσως ότι η συγκεκριμένη στάση ήταν λάθος. Παρόλο που δεν παρακολουθούσε το έργο μου η επικεφαλής της ομάδας, ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα πάντα. Δεν γινόταν πια να είμαι πονηρή και ύπουλη ούτε να εξαπατώ. Έπρεπε να αντιμετωπίζω το καθήκον μου με ειλικρινή καρδιά και να το κάνω με όλη μου τη δύναμη. Οπότε έσπευσα να υποστηρίξω και να βοηθήσω τους νεοφώτιστους που δεν μπορούσαν να έρχονται τακτικά στις συναθροίσεις. Όταν κάποιοι νεοφώτιστοι δεν απαντούσαν στα μηνύματά μου, προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί τους με διάφορα μέσα. Με την υποστήριξη και τη βοήθειά μου, αργά και σταδιακά, πολλοί νεοφώτιστοι άρχισαν και πάλι να συναθροίζονται τακτικά. Τα αποτελέσματα του καθήκοντός μου ήταν πολύ καλύτερα σε σχέση με πριν, και, με αυτόν τον τρόπο άσκησης, ένιωθα πραγματικά ήρεμη. Στο εξής, είμαι πρόθυμη να εξετάζω συχνά τον εαυτό μου ενώ κάνω το καθήκον μου, και να κάνω το καθήκον μου καλά, με την καρδιά μου και με ειλικρινή στάση. Δόξα τω Θεώ!