Από τον Λιου Τσενγκ, Κίνα

Το 2023, έκανα κειμενικά καθήκοντα στην εκκλησία. Τον Ιούνιο, ο επιβλέπων Γιανγκ Φενγκ μού είπε ότι οι επικεφαλής σκόπευαν να τον μεταθέσουν σε άλλο μέρος για να κάνει τα καθήκοντά του και ότι θα γινόμουν εγώ επιβλέπων. Μόλις το άκουσα αυτό, αμέσως αγχώθηκα και σκέφτηκα: «Εγώ να γίνω επιβλέπων; Πώς είναι δυνατόν! Από τότε που βρήκα τον Θεό και άρχισα να κάνω το καθήκον μου, πάντα ήμουν ένα συνηθισμένο μέλος της εκκλησίας. Δεν ήμουν ποτέ επιβλέπων. Οι επιβλέποντες έχουν πολλές ευθύνες και ευρύ αντικείμενο έργου. Δεν είναι μόνο υπεύθυνοι για το επαγγελματικό έργο, αλλά πρέπει και να διορθώνουν τις καταστάσεις των αδελφών και να λύνουν τα διάφορα προβλήματα που προκύπτουν στο έργο. Αυτό είναι πολύ πιο σύνθετο από το έργο των συνηθισμένων μελών. Κατά κανόνα, δεν είμαι καλός στην επικοινωνία με τους ανθρώπους και δεν έχω διάκριση. Επιπλέον, το έργο που πρέπει να κάνει ένας επιβλέπων εμπεριέχει πολλά πράγματα που ούτε καταλαβαίνω ούτε ξέρω να κάνω. Δεν είναι πολύ δύσκολο αυτό το καθήκον για μένα; Επίσης, οι ευθύνες ενός επιβλέποντα είναι πολύ πιο σοβαρές από εκείνες που έχει ένα συνηθισμένο μέλος. Όταν είχα μόλις αρχίσει να κάνω κειμενικά καθήκοντα, ήταν ένας επιβλέπων που δεν έλεγχε τα άρθρα σύμφωνα με τις αρχές και που πάντα απέρριπτε τα άρθρα με τις βιωματικές μαρτυρίες των αδελφών όπως ήθελε εκείνος. Αυτό προκαλούσε διατάραξη και αναστάτωση στο έργο, και οδήγησε στην απαλλαγή του από τα καθήκοντά του. Αν έκανα εγώ αυτό το καθήκον, και τα αποτελέσματα ήταν κακά ή προέκυπταν προβλήματα, θα έπρεπε να επωμιστώ την ευθύνη. Στην καλύτερη περίπτωση, θα με κλάδευαν μόνο, αλλά στη χειρότερη, αν προκαλούνταν διατάραξη και αναστάτωση στο έργο, ίσως τελικά να με απομάκρυναν από την εκκλησία. Αν συνέβαινε αυτό, το μέλλον και το πεπρωμένο μου ήταν καταδικασμένα!» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν τόσο περισσότερο ένιωθα ότι αυτό το καθήκον ήταν δύσκολο, οπότε είπα στον Γιανγκ Φενγκ: «Δεν μπορώ να κάνω αυτό το καθήκον. Δεν γίνεται να έρθει ένας επιβλέπων από αλλού;» Ο Γιανγκ Φενγκ είπε ότι, εκείνη τη στιγμή, δεν είχαν βρει κάποιον κατάλληλο. Συνειδητοποίησα ότι αυτήν την κατάσταση την είχε επιτρέψει ο Θεός και ότι ήταν λάθος απλώς να θέλω να αρνηθώ και να μην υιοθετώ στάση υποταγής. Έτσι, αποφάσισα αρχικά να υποταχθώ. Παρόλο που συμφώνησα να αναλάβω το καθήκον του επιβλέποντος, όταν σκεφτόμουν ότι, εκτός από το επαγγελματικό έργο, ουσιαστικά δεν είχα έρθει σε επαφή με άλλα αντικείμενα του έργου, ένιωθα μεγάλη πίεση και δεν ήξερα πώς θα έπρεπε να κάνω το έργο στο εξής. Απλώς ήλπιζα ότι οι επικεφαλής θα έστελναν κάποιον άλλο να αναλάβει ως επιβλέπων.

Ύστερα, άρχισα να αναρωτιέμαι: «Δεν έχω ξανακάνει ποτέ αυτό το καθήκον και υπάρχουν πολλά που δεν καταλαβαίνω γι’ αυτό, οπότε γιατί διευθέτησε αυτήν την κατάσταση ο Θεός για μένα; Και πώς πρέπει να διαχειριστώ αυτό το ζήτημα;» Καθώς σκεφτόμουν αυτά τα πράγματα, μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Όταν κάποιοι άνθρωποι έχουν μόλις προαχθεί, δεν ξέρουν ποιες εργασίες θα πρέπει να κάνουν ή πώς να τις κάνουν και είναι λίγο σαστισμένοι. Αυτό είναι φυσιολογικό· ποιος γεννήθηκε με την ικανότητα να κάνει τα πάντα; Αν μπορούσες να κάνεις τα πάντα, σίγουρα θα ήσουν ο πιο αλαζόνας και επηρμένος άνθρωπος στη γη και δεν θα υπέκυπτες σε κανέναν. Σ’ αυτήν την περίπτωση, άραγε, θα μπορούσες ν’ αποδεχθείς την αλήθεια; Αν μπορούσες να κάνεις τα πάντα, θα βασιζόσουν τότε στον Θεό και θα Τον σεβόσουν; Θ’ αναζητούσες την αλήθεια για να λύσεις τα προβλήματα της διαφθοράς σου; Σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως, θα ήσουν αλαζόνας και επηρμένος και θα βάδιζες στο μονοπάτι των αντίχριστων, θα πάλευες για τη δύναμη και τη θέση και δεν θα υπέκυπτες σε κανέναν, θα παραπλανούσες και θα παγίδευες τους ανθρώπους και θα διατάρασσες και θ’ αναστάτωνες το εκκλησιαστικό έργο· σ’ αυτήν την περίπτωση, θα μπορούσε να σε χρησιμοποιήσει ο οίκος του Θεού; Αν ξέρεις ότι έχεις πολλές ελλείψεις, θα πρέπει να μάθεις να υπακούς και να υποτάσσεσαι και να κάνεις καλά τις διάφορες εργασίες σύμφωνα με τις απαιτήσεις του οίκου του Θεού· αυτό θα σου επιτρέψει να φτάσεις σταδιακά σε σημείο όπου θα μπορείς να κάνεις το καθήκον σου με τρόπο που ανταποκρίνεται στα πρότυπα» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (5)]. Τα λόγια του Θεού αμέσως φώτισαν την καρδιά μου και άρχισα να καταλαβαίνω λίγο καλύτερα την πρόθεση του Θεού. Συνειδητοποίησα ότι είχα μέσα μου μια λανθασμένη άποψη. Νόμιζα ότι μόνο όσοι ήξεραν τα πάντα και μπορούσαν να κάνουν τα πάντα ήταν κατάλληλοι για να προαχθούν και να κάνουν το καθήκον του επιβλέποντος. Στην πραγματικότητα, ο οίκος του Θεού είχε προαγάγει και καλλιεργήσει πολλούς ανθρώπους, όμως δεν καταλάβαιναν όλοι τους τα πάντα όταν ξεκίνησαν. Αντ’ αυτού, κατανόησαν σιγά σιγά τις αρχές, μέσα από τη σταδιακή εκπαίδευση. Είναι φυσιολογικό να μην καταλαβαίνει ή να μην ξέρει κανείς τα πάντα όταν ξεκινάει ένα νέο καθήκον, και όφειλα να έχω σωστή στάση απέναντι σε αυτό το ζήτημα. Καθώς σκεφτόμουν το παρελθόν, δεν ήταν το ίδιο για μένα όλα αυτά τα χρόνια που έκανα τα καθήκοντά μου; Όποιο καθήκον κι αν έκανα, στην αρχή της εκπαίδευσής μου δεν καταλάβαινα τα πάντα, αλλά μου ανέθεταν να εκπαιδευτώ επειδή μπορούσα να κατανοήσω κάποιες αρχές. Αργότερα, χάρη στη διαφώτιση του Θεού και τη βοήθεια των αδελφών μου, καθώς και σε κάποιες αποτυχίες και αποκαλύψεις που βίωνα, αλλά και αφού συνόψισα και έκανα αυτοκριτική, σιγά σιγά έφτανα να κατανοώ και να αντιλαμβάνομαι κάποιες αρχές. Αυτήν τη φορά, η εκκλησία είχε κανονίσει για μένα να κάνω το καθήκον του επιβλέποντος και, παρόλο που στην αρχή δεν θα ήξερα πώς να το κάνω και θα αντιμετώπιζα κάποιες δυσκολίες, αυτό θα ήταν απολύτως φυσιολογικό και έπρεπε να αρχίσω με το να υποταχθώ και να βασιστώ στον Θεό για την εκπαίδευσή μου. Από τα λόγια του Θεού συνειδητοποίησα, επίσης, ότι οι πολλές ελλείψεις μου σ’ αυτό το καθήκον θα με βοηθούσαν να κρατήσω χαμηλούς τόνους και, όταν θα αντιμετώπιζα θέματα, θα μπορούσα να ζητάω τη γνώμη των άλλων περισσότερο. Έτσι, θα απέφευγα να διαταράσσω και να αναστατώνω τα καθήκοντά μου εξαιτίας αλαζονείας και έπαρσης, και να μένω προσκολλημένος στις δικές μου απόψεις. Επειδή ήμουν πολύ αλαζόνας, και θεωρούσα ότι διέθετα ευφυΐα και επίπεδο κι ότι κατανοούσα ορισμένες αλήθεια-αρχές, συνέχεια περιφρονούσα τους άλλους. Όταν άκουγα απόψεις διαφορετικές από τη δική μου, θεωρούσα ότι εγώ είχα δίκιο, οπότε συχνά έμενα προσκολλημένος στις δικές μου απόψεις. Αυτό είχε διαταράξει και είχε αναστατώσει το έργο και κόντεψε να οδηγήσει στην απαλλαγή μου από τα καθήκοντά μου. Αν ήξερα και μπορούσα να κάνω τα πάντα, πραγματικά θα είχα την τάση να ενεργώ σύμφωνα με την αλαζονική διάθεσή μου. Αυτήν τη φορά, όμως, στο καθήκον του επιβλέποντος, είχα ελλείψεις σε πολλούς τομείς και δεν μπορούσα να ενεργώ αλαζονικά, ακόμη κι αν το ήθελα. Αυτό, στην πραγματικότητα, ήταν προστασία για μένα.

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Όταν ο οίκος του Θεού προάγει και καλλιεργεί κάποιον για να γίνει επικεφαλής, του δίνει μεγαλύτερο φορτίο για να τον εκπαιδεύσει, να τον κάνει να βασίζεται στον Θεό και να προσπαθεί για την αλήθεια· μόνο τότε θα μεγαλώσει το ανάστημά του το γρηγορότερο δυνατόν. Όσο μεγαλύτερο είναι το φορτίο που τοποθετείται στους ώμους του τόσο μεγαλύτερη είναι και η πίεση που δέχεται και τόσο περισσότερο αναγκάζεται ν’ αναζητήσει την αλήθεια και να βασιστεί στον Θεό. Στο τέλος, θα μπορεί να κάνει σωστά το έργο του και ν’ ακολουθεί το θέλημα του Θεού, οπότε θα έχει ξεκινήσει να βαδίζει στην ορθή οδό της σωτηρίας και της τελείωσης· αυτό είναι το αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται όταν ο οίκος του Θεού προάγει και καλλιεργεί τους ανθρώπους. Αν δεν έκανε αυτές τις συγκεκριμένες εργασίες, δεν θα ήξερε σε τι υστερεί, δεν θα ήξερε πώς να ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές και δεν θα ήξερε τι σημαίνει να έχει την αλήθεια-πραγματικότητα. Έτσι, όταν κάνει συγκεκριμένο έργο, αυτό τον βοηθάει ν’ ανακαλύψει τις ελλείψεις του και να δει ότι, πέρα από τα χαρίσματά του, δεν κατέχει την αλήθεια-πραγματικότητα· τον βοηθάει να νιώσει πόσο ενδεής και αξιολύπητος είναι, κάνοντάς τον να συνειδητοποιήσει ότι, αν δεν βασίζεται στον Θεό και δεν αναζητεί την αλήθεια, θα είναι ανίκανος για οποιοδήποτε έργο· τον κάνει ν’ αποκτήσει πραγματική αυτογνωσία και να δει ξεκάθαρα ότι, αν δεν επιδιώξει την αλήθεια και δεν αλλάξει διάθεση, θα είναι αδύνατον να είναι κατάλληλος για χρήση από τον Θεό. Όλα αυτά είναι τα αποτελέσματα που πρέπει να επιτευχθούν όταν καλλιεργούνται και εκπαιδεύονται οι επικεφαλής και οι εργάτες. Μόνο κατανοώντας αυτές τις πτυχές μπορούν οι άνθρωποι να επιδιώκουν την αλήθεια πατώντας γερά στη γη, να φέρονται διατηρώντας χαμηλό προφίλ, να είναι σίγουρο ότι δεν θα κομπάζουν πλέον όταν κάνουν το έργο τους, ότι θα δοξάζουν τον Θεό και θα καταθέτουν μαρτυρία γι’ Αυτόν διαρκώς όταν κάνουν το καθήκον τους και ότι θα εισέλθουν βήμα βήμα στην αλήθεια-πραγματικότητα. […] Όσο περισσότερες ευκαιρίες έχουν οι άνθρωποι να εκπαιδευτούν τόσο περισσότερες είναι και οι εμπειρίες τους· διευρύνονται οι ορίζοντές τους και αναπτύσσονται πιο γρήγορα. Ωστόσο, αν οι άνθρωποι δεν κάνουν το ηγετικό έργο, θ’ αντιμετωπίσουν μόνο τη δική τους ύπαρξη, θα βιώσουν μόνο τις δικές τους προσωπικές εμπειρίες και θ’ αναγνωρίζουν μόνο τις δικές τους διεφθαρμένες διαθέσεις και τις δικές τους διαφορετικές καταστάσεις· όλα αυτά θα σχετίζονται μόνο με τον εαυτό τους. Μόλις γίνουν επικεφαλής, αντιμετωπίζουν περισσότερους ανθρώπους, περισσότερα γεγονότα και περισσότερα περιβάλλοντα, πράγμα που τους ενθαρρύνει να προσέρχονται συχνά ενώπιον του Θεού για ν’ αναζητήσουν τις αλήθεια-αρχές. Για εκείνους, αυτοί οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα συνιστούν ανεπαίσθητα ένα φορτίο και φυσικά δημιουργούν και ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες για την είσοδό τους στην αλήθεια-πραγματικότητα, που είναι καλό πράγμα. Κι έτσι, κάποιος που έχει επίπεδο, που κουβαλάει φορτίο και που διαθέτει εργασιακή ικανότητα θα εισέλθει αργά, αν είναι ένας συνηθισμένος πιστός, και πιο γρήγορα, αν είναι επικεφαλής ή εργάτης» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (5)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, άρχισα να καταλαβαίνω κάπως τη σημασία της προαγωγής και της καλλιέργειας των ανθρώπων από τον οίκο του Θεού. Η προαγωγή και η καλλιέργεια των ανθρώπων στον οίκο του Θεού δεν γίνεται για να αποκαλυφθούν ή να αποκλειστούν οι άνθρωποι, αλλά για να τους δοθεί ένα φορτίο, καθώς και περισσότερες ευκαιρίες για εκπαίδευση. Με τις μεγαλύτερες ευθύνες αυξάνονται και τα προβλήματα που ανακύπτουν στο έργο, ενώ και το κλάδεμα, οι αναποδιές και οι αποτυχίες επίσης θα είναι συχνότερες. Μπορεί να φαίνεται ότι η σάρκα πρέπει να υποφέρει λίγο, όμως ο Θεός χρησιμοποιεί ακριβώς αυτές τις περιστάσεις για να μας βοηθήσει να γνωρίσουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας, να ανακαλύψουμε τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μας και να μας αναγκάσει να στηριζόμαστε περισσότερο σ’ Εκείνον και να αναζητούμε την αλήθεια. Αυτό μας ωφελεί ώστε να αποκτήσουμε αυτογνωσία, να εισέλθουμε σε αλήθεια-πραγματικότητες και να φτάσουμε στη σωτηρία. Αν βιώσουμε λιγότερα πράγματα και δεν συναντήσουμε καμία δυσκολία, τότε η αποκάλυψη των διεφθαρμένων διαθέσεών μας θα είναι μικρή, οπότε θα δυσκολευτούμε να δούμε καθαρά τα ελαττώματά μας, θα περιοριστεί η κατανόησή μας για τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και θα επιβραδυνθεί η ανάπτυξή μας σε κάθε τομέα. Όσο το σκεφτόμουν τόσο συνειδητοποιούσα ότι η προαγωγή και η καλλιέργεια ενός ανθρώπου από τον οίκο του Θεού εμπεριέχει τις φιλόπονες προθέσεις του Θεού. Το γεγονός ότι η εκκλησία κανόνισε να αναλάβω το καθήκον του επιβλέποντος δεν είχε ως σκοπό να μου κάνει εσκεμμένα τη ζωή δύσκολη ούτε να με αποκαλύψει ή να με αποκλείσει, αλλά να μου επιτρέψει να εκπαιδευτώ περισσότερο, να εισέλθω στις αλήθεια-πραγματικότητες πιο γρήγορα, καθώς και να κάνω καλύτερα τα καθήκοντά μου. Όμως εγώ δεν καταλάβαινα την πρόθεση του Θεού, και συνέχιζα να παραπονιέμαι και να αντιστέκομαι. Πραγματικά είχα έλλειψη ανθρώπινης φύσης και λογικής!

Αργότερα, έκανα μερικές ακόμα σκέψεις: «Γιατί δεν ήμουν πρόθυμος να αναλάβω το καθήκον του επιβλέποντος; Εκτός από τις λανθασμένες απόψεις μου, ποιες άλλες διεφθαρμένες διαθέσεις κρύβονταν πίσω από αυτό;» Καθώς έκανα την αυτοκριτική μου, διάβασα κι άλλα από τα λόγια του Θεού: «Ορισμένοι άνθρωποι φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Αν η εκκλησία τούς αναθέσει μια δουλειά, θα εξετάσουν πρώτα αν η δουλειά απαιτεί ανάληψη ευθύνης και, αν ναι, δεν θα δεχτούν τη δουλειά. Οι όροι τους για την εκτέλεση ενός καθήκοντος είναι, πρώτον, ότι πρέπει να είναι μια χαλαρή δουλειά· δεύτερον, ότι δεν είναι φορτωμένη ή κουραστική· και τρίτον, πως ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα αναλάβουν καμία ευθύνη. Αυτό είναι το μόνο είδος καθήκοντος που αναλαμβάνουν. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Δεν είναι ένα πονηρό, δόλιο άτομο; Δεν θέλει να επωμιστεί ούτε την παραμικρή ευθύνη. Όταν τα φύλλα πέφτουν από τα δέντρα, φοβάται μάλιστα μη σπάσουν το κεφάλι τους. Ποιο καθήκον μπορεί να εκτελέσει ένα τέτοιο άτομο; Ποια είναι η χρησιμότητά του στον οίκο του Θεού; Το έργο του οίκου του Θεού έχει να κάνει με το έργο της καταπολέμησης του Σατανά, καθώς και με τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας. Ποιο καθήκον δεν συνεπάγεται ευθύνες; Θα λέγατε ότι το να είσαι επικεφαλής συνεπάγεται ευθύνη; Δεν είναι οι ευθύνες τους ακόμη μεγαλύτερες, και δεν πρέπει να αναλαμβάνουν την ευθύνη ακόμη περισσότερο; Δεν έχει σημασία αν κηρύττεις το ευαγγέλιο, καταθέτεις μαρτυρίες, φτιάχνεις βίντεο και τα λοιπά —ό,τι έργο κι αν κάνεις— εμπεριέχει ευθύνες εφόσον αφορά τις αλήθεια-αρχές. Εάν η εκτέλεση του καθήκοντός σου δεν έχει αρχές, αυτό θα επηρεάσει το έργο του οίκου του Θεού, και εάν φοβάσαι να αναλάβεις ευθύνες, τότε δεν μπορείς να εκτελέσεις κανένα καθήκον. Είναι δειλός κάποιος που φοβάται ν’ αναλάβει ευθύνες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του ή υπάρχει πρόβλημα με τη διάθεσή του; Πρέπει να μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά. Είναι γεγονός ότι δεν πρόκειται για θέμα δειλίας. Εάν το άτομο αυτό κυνηγούσε πλούτη, ή έκανε κάτι προς το συμφέρον του, εκεί πώς θα μπορούσε να είναι τόσο γενναίο; Θα έπαιρνε οποιοδήποτε ρίσκο. Όταν όμως πράττει για την εκκλησία, για τον οίκο του Θεού, δεν παίρνει κανένα απολύτως ρίσκο. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εγωιστές και ελεεινοί, οι πιο ύπουλοι όλων. […] Αν προστατεύεις τον εαυτό σου όποτε σου συμβαίνει κάτι και αφήνεις μια έξοδο διαφυγής για τον εαυτό σου, μια πίσω πόρτα, κάνεις πράξη την αλήθεια; Δεν κάνεις πράξη την αλήθεια —είναι ύπουλο αυτό. Εκτελείς το καθήκον σου στον οίκο του Θεού τώρα. Ποια είναι η πρώτη αρχή εκτέλεσης ενός καθήκοντος; Είναι καταρχάς ότι πρέπει να εκτελείς το καθήκον εκείνο με όλη σου την καρδιά και να προστατεύεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Αυτή είναι η αλήθεια-αρχή, μια αλήθεια που θα πρέπει να κάνεις πράξη. Το να προστατεύεις τον εαυτό σου αφήνοντας μια έξοδο διαφυγής, μια πίσω πόρτα, είναι η αρχή της πρακτικής που ακολουθούν οι άπιστοι, και η πιο υψηλή φιλοσοφία τους. Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του πρώτο στα πάντα και το να θέτει τα συμφέροντά του πάνω από όλα, το να μην σκέφτεται τους άλλους, το να μην έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και τα συμφέροντα των άλλων, σκεπτόμενος πρώτα τα δικά του συμφέροντα και έπειτα σκεπτόμενος μια έξοδο διαφυγής —όλα αυτά ακριβώς δεν είναι ένας άπιστος; Έτσι ακριβώς είναι ένας άπιστος. Ένα τέτοιου είδους άτομο είναι ανάξιο να εκτελεί καθήκον» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Από τα λόγια του Θεού είδα ότι, όταν κάνω τα καθήκοντά μου, πρέπει πρώτα να σκέφτομαι πώς θα αφιερώσω την καρδιά και τη δύναμή μου και πώς θα υπερασπιστώ τα συμφέροντα της εκκλησίας. Ο Θεός λέει πως, αν οι άνθρωποι φοβούνται διαρκώς να αναλάβουν ευθύνες, κι αν πάντα σκέφτονται και κάνουν σχέδια για τα προσωπικά τους συμφέροντα και αρνούνται και αποφεύγουν τα καθήκοντά τους, είναι ύπουλοι, εγωιστές, ποταποί και ίδιοι με τους απίστους. Ο Θεός απεχθάνεται και αηδιάζει με τέτοιους ανθρώπους. Αρχικά, θεωρούσα ότι, αφού δεν είχα κάνει ποτέ το καθήκον του επιβλέποντος και δεν είχα εμπειρία, ήταν φυσιολογικό να αρνηθώ το συγκεκριμένο καθήκον και δεν ήταν κάτι το σοβαρό. Τώρα, όμως, συνειδητοποιούσα ότι αυτές δεν ήταν παρά οι δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες και δεν συμφωνούσαν με την αλήθεια. Θυμήθηκα τότε που έμαθα ότι θα γινόμουν επιβλέπων. Δεν ένιωσα ότι αυτή ήταν η εξύψωση του Θεού και δεν σκέφτηκα πώς θα έκανα καλά το συγκεκριμένο καθήκον. Αντ’ αυτού, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν οι πολλές ευθύνες που θα έπρεπε να επωμιστώ ως επιβλέπων, ότι, αν δεν τα πήγαινα καλά, θα κλαδευόμουν, και ότι, αν προκαλούσα διατάραξη και αναστάτωση, το μέλλον και το πεπρωμένο μου μπορεί να καταστρέφονταν. Ένιωθα ότι θα ήμουν πιο ασφαλής ως απλό μέλος ομάδας, αφού έτσι δεν θα χρειαζόταν να αναλάβω τόσες ευθύνες και θα κινδύνευα λιγότερο να αποκαλυφθώ ή να αποκλειστώ. Αργότερα, παρόλο που ανέλαβα το καθήκον, το έκανα με μεγάλη απροθυμία και διαρκώς ήλπιζα ότι οι επικεφαλής θα έβρισκαν κάποιον άλλον να πάρει τη θέση μου. Σκέφτηκα πως, όταν αλληλεπιδρούν οι άπιστοι, διαρκώς είναι επιφυλακτικοί ο ένας απέναντι στον άλλο, διαρκώς φοβούνται ότι οι άλλοι μπορεί να ενεργήσουν ενάντια στα συμφέροντά τους, κι έτσι πάντα προσπαθούν να έχουν έναν άσο κρυμμένο στο μανίκι. Εγώ όμως, παρόλο που είχα βρει τον Θεό και έκανα τα καθήκοντά μου, συνέχιζα να είμαι διαρκώς επιφυλακτικός απέναντι στον Θεό. Αν ένιωθα ότι τα καθήκοντα που κανόνιζε για μένα η εκκλησία δεν αποτελούσαν απειλή για το μέλλον μου, τότε ήμουν πρόθυμος να πληρώσω κάποιο τίμημα και να τα κάνω. Μόλις, όμως, ένιωθα ότι αυτά τα καθήκοντα ίσως να εμπεριείχαν κάποιο ρίσκο, δεν ήθελα να τα κάνω. Συχνά ισχυριζόμουν ότι όφειλα να λαμβάνω υπόψη τις προθέσεις του Θεού, αλλά όταν βρισκόμουν αντιμέτωπος με κάποιο καθήκον που απαιτούσε τη συνεργασία μου, σκεφτόμουν μόνο για μέλλον και πεπρωμένο μου. Χρησιμοποιούσα την έλλειψη εμπειρίας μου ως δικαιολογία για να αποφύγω τα καθήκοντά μου, χωρίς να λαμβάνω καθόλου υπόψη τον Θεό. Είδα ότι ήμουν τελείως εγωιστής, ποταπός, ύπουλος και δόλιος. Οι άπιστοι ιεραρχούν τα προσωπικά τους συμφέροντα πάνω απ’ όλα. Αυτές οι σκέψεις μου και τα πράγματα που αποκάλυπτα δεν ήταν τα ίδια με των απίστων; Είδα ότι πραγματικά είχα έλλειψη συνείδησης και λογικής. Παρόλο που, ως επιβλέπων, υπήρχαν πολλά που δεν καταλάβαινα, έπρεπε να εκπαιδευτώ πρώτα και να δω πώς θα πήγαιναν τα πράγματα. Αν έβαζα τα δυνατά μου, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου, τότε δεν θα είχα να μετανιώνω για τίποτα. Αργότερα, ο Γιανγκ Φενγκ με πήρε μαζί του για να με εξοικειώσει με το έργο των διάφορων ομάδων. Στην αρχή, ένιωθα μεγάλη σύγχυση και δεν ήξερα τι να κάνω ούτε πώς να το κάνω. Αργότερα, όμως, καθώς ενεργούσα βλέποντας και κάνοντας, βρήκα ένα μονοπάτι προς τα μπρος.

Όχι πολύ αργότερα, το ΚΚΚ εξαπέλυσε άλλη μια σειρά συλλήψεων μεγάλης κλίμακας ενάντια στους πιστούς, και αναγκαστήκαμε να μετακινηθούμε εσπευσμένα, καθώς το μέρος όπου ζούσαμε δεν ήταν πια ασφαλές. Η κατάσταση και σε άλλα μέρη ήταν επίσης άσχημη. Οι ανώτεροι επικεφαλής ζήτησαν από τις εκκλησίες σε διάφορα μέρη να παράσχουν προσωπικό με καλό επίπεδο για κειμενικά καθήκοντα. Είπα μέσα μου: «Στη δύσκολη κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα, ένα κομμάτι του έργου της εκκλησίας είναι ήδη δύσκολο να υλοποιηθεί. Αν τελικά μεταφερθούν αλλού όσοι έχουν καλό επίπεδο, πώς γίνεται να περιμένουμε το έργο να είναι αποδοτικό στο εξής; Αν φύγει κι ο Γιανγκ Φενγκ αυτήν την κρίσιμη στιγμή, τότε, αν το έργο δεν είναι αποδοτικό ή ανακύψουν τυχόν προβλήματα, θα πρέπει εγώ να επωμιστώ την ευθύνη. Αν τα πράγματα χειροτερέψουν πολύ, μπορεί να με απαλλάξουν από τα καθήκοντά μου ή να με αποκλείσουν, και τότε δεν θα έχω ούτε καλό μέλλον ούτε καλό πεπρωμένο». Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, μετάνιωνα που είχα αποδεχθεί εξαρχής αυτό το καθήκον. Έτυχε ο Γιανγκ Φενγκ να μην μπορεί εκείνη την περίοδο να φύγει από την περιοχή για λόγους ασφαλείας, κι εγώ σκέφτηκα: «Αν δεν φύγει, τότε θα συνεχίσει να είναι υπεύθυνος για το έργο. Ακόμη κι αν είμαι επιβλέπων, θα είμαι απλός βοηθός. Αν όντως πάει κάτι στραβά, οι επικεφαλής από εκείνον θα ζητήσουν τον λόγο». Εκείνο το διάστημα, χρησιμοποιούσα τον φόρτο του έργου μου ως δικαιολογία και δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στο συνολικό έργο. Έλεγα μέσα μου: «Αφού ο Γιανγκ Φενγκ δεν έχει φύγει ακόμα, μπορεί να διαχειριστεί όποια προβλήματα προκύψουν». Λίγο αργότερα, οι επικεφαλής κατάλαβαν την κατάστασή μου και μου έστειλαν μερικά χωρία των λόγων του Θεού. Ο Θεός λέει: «Ένας αντίχριστος θεωρεί ότι το να ευλογηθεί είναι σπουδαιότερο κι από τους ουρανούς, σπουδαιότερο από τη ζωή, πιο σημαντικό από την επιδίωξη της αλήθειας, την αλλαγή διάθεσης ή την προσωπική σωτηρία και πιο σημαντικό από το να κάνει καλά το καθήκον του και να είναι ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Νομίζει ότι το να είναι κανείς ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα, να κάνει καλά το καθήκον του και να σωθεί είναι όλα ασήμαντα πράγματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς ή σχολιασμού, ενώ η απόκτηση ευλογιών είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Ό,τι κι αν συναντήσει, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, το συσχετίζει με το να ευλογηθεί, είναι απίστευτα επιφυλακτικός και προσεκτικός και πάντα αφήνει μια διέξοδο για τον εαυτό του» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να αποσυρθούν όταν δεν έχουν καμία θέση ούτε καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). «Συγκεκριμένα, υπάρχουν κάποιοι που όταν τους ανατίθεται ευθύνη για κάποιο έργο, δεν σκέφτονται πώς μπορούν να προσφέρουν την αφοσίωσή τους ή πώς να εκτελέσουν καλά αυτό το καθήκον και να κάνουν καλά αυτό το έργο. Αντιθέτως, σκέφτονται πώς να αποφύγουν την ευθύνη, πώς να αποφύγουν το κλάδεμα, πώς να μην αναλάβουν καμία ευθύνη και πώς να μείνουν αλώβητοι όταν εμφανίζονται προβλήματα ή λάθη. Σκέφτονται πρώτα τη δική τους οδό διαφυγής και πώς να ικανοποιήσουν τις δικές τους προτιμήσεις και τα δικά τους ενδιαφέροντα, και όχι πώς να εκτελέσουν καλά τα καθήκοντά τους και να προσφέρουν την αφοσίωσή τους. […] Οπότε, τι είδους άνθρωποι εκτελούν τα καθήκοντά τους με αυτόν τον τρόπο; Είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια; Καταρχάς, ένα πράγμα είναι βέβαιο. Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Στόχος τους είναι να απολαύσουν κάποιες ευλογίες, να γίνουν διάσημοι και να μπουν στο προσκήνιο στον οίκο του Θεού, έτσι όπως θα έκαναν και στην κοινωνία. Από πλευράς ουσίας, τι είδους άνθρωποι είναι; Είναι δύσπιστοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. «Αν οι άνθρωποι δεν κατανοήσουν την αλήθεια, τότε δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο να εγκαταλείψουν από ό,τι τα συμφέροντά τους. Αυτό συμβαίνει επειδή οι φιλοσοφίες της ζωής τους είναι “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” και “Ο άνθρωπος πεθαίνει για τον πλούτο όπως τα πουλιά πεθαίνουν για την τροφή”. Είναι σαφές ότι ζουν για τα δικά τους συμφέροντα. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι χωρίς τα συμφέροντά τους —ότι αν ήταν να χάσουν τα συμφέροντά τους— δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Είναι λες και η επιβίωσή τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα συμφέροντά τους, έτσι οι περισσότεροι δεν βλέπουν τίποτα, παρά μόνο τα συμφέροντά τους. Βλέπουν τα συμφέροντά τους ως ανώτερα από οτιδήποτε άλλο, ζουν για τα συμφέροντά τους, και το να τους πείσεις να εγκαταλείψουν τα συμφέροντά τους είναι σαν να τους ζητάς να εγκαταλείψουν την ίδια τους τη ζωή» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η γνώση της διάθεσης κάποιου είναι το θεμέλιο της αλλαγής της). Ο Θεός εκθέτει το γεγονός ότι οι αντίχριστοι βλέπουν ως στόχο της πίστης στον Θεό το να λάβουν ευλογίες. Δεν καταβάλλουν προσπάθεια για την επιδίωξη της αλήθειας και συνδέουν ό,τι συμβαίνει με τη λήψη ευλογιών. Συγκεκριμένα όσον αφορά τα καθήκοντα που αναθέτει η εκκλησία, διαρκώς φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες και αγχώνονται μήπως κάνουν παραβάσεις εξαιτίας της καθυστέρησης του έργου, και είναι διαρκώς επιφυλακτικοί απέναντι στον Θεό, επειδή φοβούνται μήπως αποκλειστούν και χάσουν την ευκαιρία να λάβουν ευλογίες. Αυτό είναι πραγματικά μοχθηρό και δόλιο από μέρους τους! Είδα ότι η συμπεριφορά μου ήταν ολόιδια με των αντίχριστων. Από τότε που μου ανέθεσαν το καθήκον του επιβλέποντος, σκεφτόμουν μόνο ότι, αν δεν τα πήγαινα καλά, θα ζημιωνόταν το έργο και ίσως εγώ να αποκαλυπτόμουν, να αποκλειόμουν και να έχανα την ευκαιρία για ευλογίες. Δεν είχα το μυαλό μου στο πώς να εξοικειωθώ γρήγορα με το έργο ή πώς να λύνω τα διάφορα θέματα του έργου. Σκεφτόμουν μόνο τα προσωπικά συμφέροντά μου. Καθώς αναλογιζόμουν τη συμπεριφορά μου, συνειδητοποίησα ότι με έλεγχε το σατανικό δηλητήριο που λέει «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Ό,τι έκανα και έλεγα βασιζόταν στην αρχή του προσωπικού συμφέροντος και είχα υπάρξει απόλυτα εγωιστής και ποταπός. Ήξερα πολύ καλά πως, όταν ο Γιανγκ Φενγκ έπαιρνε μετάθεση, σε πολλές εκκλησίες το κειμενικό έργο θα έμενε χωρίς επίβλεψη και πως το έργο θα επηρεαζόταν, αλλά συνέχιζα να ανησυχώ για τα προσωπικά μου συμφέροντα και ήμουν απρόθυμη να αποδεχθώ το συγκεκριμένο καθήκον. Παρόλο που είχα διαβάσει κάποια από τα λόγια του Θεού και κατανοούσα ότι, όταν η εκκλησία προάγει κάποιον, η πρόθεση του Θεού για τον συγκεκριμένο άνθρωπο είναι να εκπαιδευτεί και να κατανοήσει την αλήθεια, κι όχι να αποκαλυφθεί και να αποκλειστεί, συνέχιζα να νιώθω ανασφάλεια και δεν είχα το θάρρος να εμπιστευθώ τα πάντα στον Θεό. Συγκεκριμένα, μετά τις συλλήψεις από το ΚΚΚ, το έργο αντιμετώπιζε διάφορες δυσκολίες, και ένας άνθρωπος με συνείδηση και λογική θα είχε αναλάβει ενεργά την ευθύνη. Το μόνο που σκεφτόμουν εγώ, όμως, ήταν το μέλλον μου και πώς θα μπορούσα να έχω ένα εφεδρικό σχέδιο. Για να αποφύγω να επωμιστώ τις ευθύνες, χρησιμοποίησα τον φόρτο του τότε έργου μου ως δικαιολογία για να μη συμμετάσχω στο συνολικό έργο. Έφτασα μέχρι και να σκεφτώ ότι, αφού ο Γιανγκ Φενγκ κινδύνευε, δεν θα βόλευε να κάνει αλλού το καθήκον του, οπότε δεν θα χρειαζόταν να γίνω επιβλέπων και να μπω σε κίνδυνο. Σκεφτόμουν μόνο τα προσωπικά μου συμφέροντα και δεν σκεφτόμουν καθόλου το έργο της εκκλησίας. Έφτασα στο σημείο να εύχομαι το κακό των άλλων και να αποκαλύπτω κακόβουλες σκέψεις. Είχα καθόλου ανθρώπινη φύση; Είδα ότι πίστευα στον Θεό μόνο για να λάβω ευλογίες και ανταμοιβές, και ότι, ακόμη και όταν μπορούσα να κάνω κάποια καθήκοντα, απλώς προσπαθούσα να κάνω παζάρια με τον Θεό. Όταν ήταν πραγματικά απαραίτητο να αναλάβω κάποια ευθύνη, έτρεχα να κρυφτώ μακριά. Μέσα μου, δεν είχα καμία ειλικρίνεια απέναντι στον Θεό ή το καθήκον μου! Αυτά που έλεγα, όπως «Θα κάνω σωστά τα καθήκοντά μου και θα λαμβάνω υπόψη τις προθέσεις του Θεού», δεν ήταν παρά κούφια λόγια. Απλώς έλεγα ωραία λόγια για να προσπαθήσω να κερδίσω την εύνοια του Θεού, ώστε να μου χαρίσει έναν καλό προορισμό στο μέλλον. Δεν προσπαθούσα απλώς να εξαπατήσω και να χρησιμοποιήσω τον Θεό; Συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο ήμουν εγωιστής και ποταπός, αλλά είχα και πραγματικά μοχθηρή διάθεση. Όσο περισσότερο στοχαζόμουν τόσο περισσότερο ένιωθα ότι τα πράγματα που είχα αποκαλύψει προκαλούσαν μεγάλη απέχθεια στον Θεό. Σκέφτηκα το περιορισμένο ανάστημα και την περιορισμένη εμπειρία μου, και είδα ότι ο Θεός, μέσα από τη χάρη Του, μου είχε δώσει την ευκαιρία να εκπαιδευτώ για το καθήκον του επιβλέποντος, έτσι ώστε να μπορέσω γρήγορα να κατανοήσω κάποιες αρχές και να εισέλθω σε αλήθεια-πραγματικότητες. Εγώ, όμως, δεν εκτίμησα αυτήν την ευκαιρία που μου είχε δώσει ο Θεός ούτε σκέφτηκα πώς να κάνω καλά το καθήκον μου και να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού. Αντ’ αυτού, αρνήθηκα και απέφυγα το καθήκον μου. Πραγματικά είχα έλλειψη συνείδησης και λογικής και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το καλό από το κακό! Καθώς το συνειδητοποίησα αυτό, με πλημμύρισαν αισθήματα ενοχής και χρέους και θέλησα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα από τον Γιανγκ Φενγκ όσο ήταν ακόμη εδώ. Λίγο αργότερα, η αστυνομία συνέλαβε τον Γιανγκ Φενγκ και αρκετούς αδελφούς και αδελφές, και όλο το έργο έπεσε στους δικούς μου ώμους. Παρόλο που υπήρχε κάποια πίεση, ήξερα ότι δεν μπορούσα να αποφύγω αυτήν την κατάσταση και ότι έπρεπε να αναλάβω το καθήκον μου. Έτσι, συνεργάστηκα με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να κάνω τα καθήκοντα.

Μια φορά, απέρριψα ένα άρθρο βιωματικής μαρτυρίας με βάση τις δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, και οι ανώτεροι επικεφαλής έστειλαν μια επιστολή για να ερευνήσουν και να ενημερωθούν για το ζήτημα. Σκέφτηκα: «Αυτό το ζήτημα δεν είναι ασήμαντο. Ίσως να μην είναι απλώς ζήτημα κλαδέματος και, στη χειρότερη περίπτωση, ίσως ακόμη και να με απαλλάξουν από τα καθήκοντά μου». Αναλογίστηκα τις αιτίες του προβλήματος, ενώ περίμενα τους επικεφαλής να το διαχειριστούν. Οι επικεφαλής έμαθαν ότι ήταν η πρώτη φορά που είχαμε ένα τέτοιο πρόβλημα, οπότε δεν μας κατηγόρησαν, αλλά μας ενθάρρυναν να αναλογιζόμαστε και να συνοψίζουμε περισσότερο. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα: «Αυτό το καθήκον είναι υπερβολικά μεγάλη ευθύνη. Γιατί να μην πω απλώς στους επικεφαλής ότι δεν μπορώ να το κάνω και να ζητήσω να αναλάβω ένα καθήκον με λιγότερες ευθύνες;» Καθώς έκανα αυτές τις σκέψεις, συνειδητοποίησα ότι ήταν εσφαλμένες και θυμήθηκα τα ακόλουθα λόγια του Θεού: «Πιστεύεις ότι ο Θεός εξετάζει σχολαστικά τα πάντα; Όλοι κάνουν λάθη. Εάν κάποιος του οποίου η πρόθεση είναι σωστή δεν έχει εμπειρία και δεν έχει χειριστεί κάποιου είδους θέμα στο παρελθόν, αλλά έχει κάνει το καλύτερο δυνατό, αυτό είναι ορατό στον Θεό. Πρέπει να πιστεύεις ότι ο Θεός εξετάζει σχολαστικά όλα τα πράγματα και την καρδιά του ανθρώπου. Αν κάποιος δεν πιστεύει ούτε καν αυτό, δεν είναι δύσπιστος;» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Τα λόγια του Θεού με έκαναν να καταλάβω ότι ο Θεός δεν μας μεταχειρίζεται μόνο με βάση την έκβαση των γεγονότων, αλλά, επίσης, λαμβάνει υπόψη τις προθέσεις μας στα καθήκοντά μας, καθώς και το πλαίσιο μέσα στο οποίο προκύπτουν τα προβλήματα. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι μπορεί να έχουν μόλις αναλάβει ένα καθήκον και, επειδή δεν έχουν εκπαιδευτεί πολύ καιρό και έχουν περιορισμένη κατανόηση των αρχών, μπορεί να σημειωθούν αποκλίσεις στα καθήκοντά τους. Έτσι, πρέπει πρώτα να τους προσφερθεί συναναστροφή και βοήθεια. Αν, μετά από μια περίοδο εκπαίδευσης, ακόμη δεν έχουν βελτιωθεί εξαιτίας του σχετικά χαμηλού επιπέδου τους, τότε θα πρέπει να τους ανατεθεί ένα άλλο, πιο ταιριαστό καθήκον. Ωστόσο, αν το επίπεδό τους είναι αποδεκτό, αλλά διαρκώς βασίζονται στις δικές τους προθέσεις και τη διεφθαρμένη διάθεσή τους στα καθήκοντά τους, και παραβιάζουν τις αρχές και προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση, τότε πρέπει να κλαδευτούν. Και αν και πάλι δεν μετανοήσουν, πρέπει να απαλλαχθούν από τα καθήκοντά τους και να αποκλειστούν. Στον οίκο του Θεού, οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται σύμφωνα με τις αρχές, όποιο καθήκον κι αν κάνουν και άσχετα από το αν είναι επιβλέποντες. Έτσι συνέβη και με τον επιβλέποντα που είδα όταν είχα πρωτοαρχίσει να κάνω κειμενικά καθήκοντα και που είχε απαλλαχθεί από τα καθήκοντά του: Ζούσε πολύ καιρό σε λανθασμένη κατάσταση και έκανε το καθήκον του με αλαζονικό και αυτάρεσκο τρόπο, χωρίς να αναζητά τις αρχές, και είχε διαταράξει σοβαρά το έργο, πράγμα που είχε οδηγήσει στην απαλλαγή του από τα καθήκοντά του. Όμως ο οίκος του Θεού δεν τον απέβαλε εξαιτίας αυτού του γεγονότος, και όταν εκείνος άρχισε να κάνει αυτοκριτική και να αποκτά αυτογνωσία και ήταν πρόθυμος να μετανοήσει, ο οίκος του Θεού τού έδωσε άλλη μια ευκαιρία, και έκανε ακόμα το καθήκον του μέχρι και σήμερα. Από την άλλη, κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν εκτός ελέγχου και κάνουν κακά πράγματα στα καθήκοντά τους, διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο και αρνούνται να μετανοήσουν. Τέτοιοι άνθρωποι, ακόμη κι αν έχουν επωμιστεί λίγες μόνο ευθύνες, ή δεν είναι επιβλέποντες ή επικεφαλής και εργάτες, και πάλι θα αποκλειστούν. Καθώς το συνειδητοποίησα αυτό, απέκτησα κάποια κατανόηση για τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Στο παρελθόν, έβλεπα τον Θεό σαν κυβερνητικό αξιωματούχο που βασάνιζε και καταπίεζε τους ανθρώπους αν τους έβλεπε να κάνουν κάτι λάθος που επηρέαζε τα συμφέροντά του, και που δεν λάμβανε καθόλου υπόψη το πλαίσιο των καταστάσεων ούτε, βέβαια, μεταχειριζόταν τους ανθρώπους με βάση την ουσία τους. Σκεφτόμουν ότι, αν κάποιος απλώς έλεγε κάτι λάθος ή έκανε κάτι που πήγαινε λίγο ενάντια στις επιθυμίες του, τότε θα χρησιμοποιούσε την εξουσία του για να αντιμετωπίσει αυτόν τον άνθρωπο. Το να κρίνει κανείς τον Θεό με βάση μια τέτοια άποψη είναι συκοφαντία και βλασφημία εναντίον Του! Καθώς το συνειδητοποίησα αυτό, εγκατέλειψα την επιφυλακτικότητά μου απέναντι στον Θεό και τις παρανοήσεις μου για Εκείνον, και μπόρεσα να αντιμετωπίσω τα καθήκοντά μου με ηρεμία. Όταν διαχειριζόμουν έργο ή έλεγχα άρθρα, έπαιρνα τα πράγματα περισσότερο σοβαρά και έκανα ό,τι μπορούσα. Αν όντως προέκυπτε κάποιο πρόβλημα για το οποίο έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη, υποτασσόμουν, το αντιμετώπιζα και το βίωνα.

Τώρα, όταν κάνω τα καθήκοντά μου, κάποιες φορές ακόμα σκέφτομαι το μέλλον και τη μοίρα μου, καθώς φοβάμαι ότι, αν δεν τα πάω καλά, θα προκαλέσω διατάραξη και αναστάτωση, και ίσως ακόμη και να αποκαλυφθώ και να αποκλειστώ. Όμως μπορώ να προσεύχομαι στον Θεό, να επαναστατώ ενάντια σ’ αυτές τις σκέψεις και να κάνω κανονικά τα καθήκοντά μου. Κάποιες φορές, μπορεί να μη βλέπω τα πράγματα καθαρά ή να μην κάνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου, με αποτέλεσμα να προκύπτουν προβλήματα, όμως δεν ζω μέσα στην επιφυλακτικότητα και την παρανόηση. Αντ’ αυτού, μπορώ να αντιμετωπίζω τα πράγματα σωστά, να κάνω αυτοκριτική και να εντοπίζω έγκαιρα τις αιτίες αυτών των θεμάτων, καθώς και να αντιστρέφω την κατάσταση άμεσα όταν ανακαλύπτω προβλήματα. Με αυτόν τον τρόπο άσκησης, νιώθω γαλήνη και ηρεμία μέσα μου. Δόξα τω Θεώ!