Από την Σου Γι, Κίνα

To 2011, αποδέχτηκα το έργο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Πριν περάσουν δυο χρόνια, ο άντρας μου αρρώστησε και πέθανε. Το παιδί μου ήταν μικρό και η οικογένειά μου ζοριζόταν οικονομικά, αλλά εγώ συνέχισα τα καθήκοντά μου. Αργότερα, με επέλεξαν ως επικεφαλής εκκλησίας. Σκέφτηκα: «Το καθήκον ενός επικεφαλής είναι ανύψωση απ’ τον Θεό. Μόνο κάνοντας τα καθήκοντά μου μπορώ να προετοιμάσω περισσότερες καλές πράξεις. Έτσι μόνο θα έχω την έγκριση του Θεού και θα εισέλθω στη βασιλεία Του». Εμπιστεύτηκα, λοιπόν, το παιδί μου στα πεθερικά μου κι αφιέρωσα όλο μου τον χρόνο στα καθήκοντά μου. Δαπανούσα τον εαυτό μου στα καθήκοντά μου με ενθουσιασμό. Ό,τι κι αν μου ζητούσε η εκκλησία να κάνω, δεν έλεγα ποτέ όχι. Βρέξει χιονίσει, συνέχιζα τα καθήκοντά μου. Μετά από λίγο, το έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνη άρχισε να έχει κάποια αποτελέσματα. Αργότερα, με επέλεξαν ως κήρυκα. Το εύρος των ευθυνών μου μεγάλωσε πολύ περισσότερο και γέμισα αυταρέσκεια. Σκέφτηκα ότι μπορούσα να υπομείνω βάσανα, να πληρώσω τίμημα, να κάνω θυσίες και να δαπανήσω τον εαυτό μου. Αφού είχα κάποια αποτελέσματα στα καθήκοντά μου, πίστευα ότι ο Θεός θα με ευλογούσε σίγουρα. Με αυτό κατά νου, απέκτησα ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο στα καθήκοντά μου. Αργότερα, άρχισα περιστασιακά να νιώθω κάποιους αμβλείς πόνους στο στομάχι, αλλά δεν έδωσα πολλή σημασία και συνέχισα να κάνω τα καθήκοντά μου.

Ένα πρωί, μετά το πρωινό, έφτασα με το ποδήλατό μου σε έναν χώρο συνάθροισης. Καθώς ανέβαινα τις σκάλες, κύματα πόνου διαπέρασαν το στομάχι μου. Εγώ, όμως, έσφιξα τα δόντια κι ολοκλήρωσα τη συνάθροιση. Στη συνέχεια, πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις, κι ο γιατρός μού είπε με σοβαρό ύφος: «Έχεις διαβρωτική γαστρίτιδα με γαστρορραγία. Αυτή η πάθηση απαιτεί έγκαιρη αντιμετώπιση. Χωρίς σωστή αντιμετώπιση, υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθεί σε καρκίνο του στομάχου». Όταν άκουσα τον γιατρό, τρόμαξα κάπως. Φοβήθηκα πως αν η πάθησή μου δεν αντιμετωπιζόταν έγκαιρα, εξελισσόταν σε καρκίνο του στομάχου και πέθαινα, θα έχανα τη σωτηρία του Θεού κι όλες μου οι προσπάθειες και οι δαπάνες θα ήταν μάταιες. Ένιωσα κάπως αδύναμη εσωτερικά, αλλά θυμήθηκα τότε τα λόγια του Θεού: «Όταν επέρχεται κάποια αρρώστια, οφείλεται στην αγάπη του Θεού, και πίσω από αυτήν βρίσκεται σίγουρα η καλή Του θέληση. Ακόμα κι όταν το σώμα σου υποφέρει λίγο, μη σου περνάνε από το μυαλό ιδέες του Σατανά. Να αινείς τον Θεό εν μέσω ασθένειας και να απολαμβάνεις τον Θεό εν μέσω του αίνου σου. Μην αποθαρρύνεσαι εν όψει της ασθένειας, συνέχισε να αναζητάς ξανά και ξανά και μην τα παρατάς. Τότε ο Θεός θα σε διαφωτίσει και θα σε φωτίσει. Πώς ήταν η πίστη του Ιώβ; Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ένας πανίσχυρος γιατρός! Αν παραμένεις στην αρρώστια, είσαι άρρωστος, αλλά αν παραμένεις στο πνεύμα, είσαι καλά. Αν σου έχει μείνει μονάχα μια ανάσα, ο Θεός δεν θα σε αφήσει να πεθάνεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 6). Αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού και μου φάνηκε σαν να είδα μια αχτίδα ελπίδας. Συνειδητοποίησα ότι αυτή η ασθένεια περιείχε την πρόθεση του Θεού. Δεν μπορούσα να παραπονεθώ. Έπρεπε πρώτα να υποταχτώ και να έχω πίστη στον Θεό, να πιστέψω πως όσο ανέπνεα, ο Θεός δεν θα με άφηνε να πεθάνω. Σκέφτηκα ότι έκανα πάντα θυσίες και δαπανούσα τον εαυτό μου στα καθήκοντά μου τα τελευταία χρόνια, όταν το παιδί μου ήταν ακόμη πολύ μικρό και η οικογένειά μου αντιμετώπιζε δυσκολίες. Ακόμη κι όταν πέθανε ο άντρας μου, δεν παράτησα τα καθήκοντά μου. Πίστευα, λοιπόν, ότι ο Θεός θα λάμβανε υπόψη τις προσπάθειες και τις δαπάνες που είχα κάνει στα καθήκοντά μου κι ότι θα με προστάτευε και θα θεράπευε την αρρώστια μου.

Στη συνέχεια, πήγα στο νοσοκομείο για παραδοσιακή κινεζική, αλλά κι ενδοφλέβια φαρμακευτική αγωγή, και συνέχισα να κάνω τα καθήκοντά μου κανονικά. Παρ’ όλα αυτά, το στομάχι μου πονούσε ακόμη συχνά και δεν χώνευα καλά. Έτρωγα, λοιπόν, μόνο χυλό και είχα γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση μερικές φορές. Πήρα φάρμακα για ένα διάστημα, αλλά η πάθησή μου χειροτέρεψε αντί να βελτιωθεί. Είχα δυσπεψία, αισθανόμουν μονίμως σαν να είχε κολλήσει φαγητό στον λαιμό μου κι ένιωθα συχνά ναυτία. Το βράδυ, μάλιστα, ενώ κοιμόμουν, ένιωθα πόνο με κάψιμο στο στομάχι μου. Αντιμέτωπη με το μαρτύριο της ασθένειας, ένιωσα πολύ αδύναμη εσωτερικά και σκέφτηκα: «Έχω αφιερώσει όλο μου τον χρόνο στα καθήκοντά μου. Είμαι απασχολημένη κάθε μέρα. Ακόμη κι όταν αρρωσταίνω, δεν παραμελώ τα καθήκοντά μου. Γιατί δεν με προστάτεψε ο Θεός; Γιατί δεν θεράπευσε την αρρώστια μου παρά τις προσπάθειες και τις δαπάνες μου;» Ζούσα μέσα σε παρερμηνείες και παράπονα για τον Θεό, και ένιωθα πολύ αρνητική. Δεν είχα κίνητρο για τίποτα, και δεν ήθελα να φάω ή να πιω τα λόγια του Θεού ούτε να πλησιάσω τον Θεό. Επίσης, δεν ένιωθα πια αίσθημα φορτίου για τα καθήκοντά μου, γεγονός που επηρέασε αρνητικά όλα τα επιμέρους στοιχεία του έργου. Η αδελφή που με φιλοξενούσε πρόσεξε την κακή μου κατάσταση και με προσκάλεσε να ακούσω μια ανάγνωση των λόγων του Θεού μαζί της. Ο Θεός λέει: «Ο Θεός μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση, τόσο από θετικής, όσο και από αρνητικής πλευράς. Εξαρτάται από το αν είσαι ικανός να βιώνεις, κι από το αν επιδιώκεις να οδηγηθείς στην τελείωση από τον Θεό. Αν πραγματικά επιδιώκεις να οδηγηθείς στην τελείωση από τον Θεό, τότε η αρνητική πλευρά δεν μπορεί να σου κοστίσει κάποια απώλεια, αλλά μπορεί να σου φέρει πράγματα πιο αληθινά, ενώ μπορεί να σε καταστήσει ικανότερο να γνωρίζεις αυτό που λείπει από μέσα σου, ικανότερο να κατανοείς την πραγματική σου κατάσταση, και να αντιληφθείς ότι ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα και δεν είναι τίποτα· αν δεν βιώσεις δοκιμασίες, δεν μαθαίνεις, και πάντα θα νιώθεις ότι είσαι ανώτερος από τους άλλους και καλύτερος από όλους. Μέσα από όλα αυτά, θα κατανοήσεις ότι όλα όσα προηγήθηκαν, επιτελέστηκαν από τον Θεό και είχαν τη δική Του προστασία. Η είσοδος στις δοκιμασίες σε αφήνει χωρίς αγάπη ή πίστη, δεν προσεύχεσαι και είσαι ανίκανος να ψάλλεις ύμνους και, χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, στο μέσον αυτού, τελικά, γνωρίζεις τον εαυτό σου. Ο Θεός έχει πολλά μέσα για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση. Χρησιμοποιεί κάθε λογής περιβάλλοντα, προκειμένου να κλαδέψει τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου, και χρησιμοποιεί διάφορα πράγματα για να ξεγυμνώσει τον άνθρωπο· από τη μια πλευρά, κλαδεύει τον άνθρωπο, από μια άλλη, τον ξεγυμνώνει και, από μια τρίτη, τον αποκαλύπτει, ξεθάβοντας και αποκαλύπτοντας τα “μυστήρια” στα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου και δείχνοντας στον άνθρωπο τη φύση του μέσω της αποκάλυψης πολλών από τις καταστάσεις του. Ο Θεός οδηγεί τον άνθρωπο στην τελείωση μέσω πολλών μεθόδων —μέσω της αποκάλυψης, του κλαδέματος, του εξευγενισμού και της παίδευσης του ανθρώπου— έτσι ώστε ο άνθρωπος να μάθει ότι ο Θεός είναι πρακτικός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο όσοι επικεντρώνονται στην άσκηση μπορούν να οδηγηθούν στην τελείωση). Καθώς άκουγα και συλλογιζόμουν, συγκινήθηκα βαθιά. Τα λόγια του Θεού αντικατόπτριζαν πιστά την κατάστασή μου. Πριν αρρωστήσω, ήμουν πρόθυμη και δραστήρια στα καθήκοντά μου. Τώρα που ήμουν άρρωστη και η κατάστασή μου δεν είχε βελτιωθεί για ένα διάστημα, είχα χάσει την πίστη μου και το αίσθημα φορτίου για τα καθήκοντά μου. Είχα χάσει, επίσης, το κίνητρο να προσεύχομαι. Στο παρελθόν, πίστευα ότι αγαπούσα πάρα πολύ τον Θεό και ότι αφού κατάφερα να παραμερίσω την οικογένειά μου για να κάνω τα καθήκοντά μου, ήμουν άνθρωπος που επιδίωκε κι έκανε πράξη την αλήθεια. Τώρα έβλεπα ότι είχα πολύ χαμηλό ανάστημά και δεν πίστευα ούτε αγαπούσα αληθινά τον Θεό. Ο Θεός χρησιμοποιούσε αυτήν την ασθένεια για να με εξευγενίσει και να με αποκαλύψει, έτσι ώστε να με βοηθήσει να γνωρίσω τη διαφθορά και τις ελλείψεις μου, και να οδηγήσει στην τελείωση την ειλικρίνεια και την υποταγή μου σε Αυτόν. Δεν μπορούσα πια να παρερμηνεύω τον Θεό ή να είμαι αρνητική. Έγινα πρόθυμη να εμπιστευτώ την ασθένειά μου στον Θεό και να τα δώσω όλα στα καθήκοντά μου. Όταν το συνειδητοποίησα, η κατάστασή μου βελτιώθηκε κάπως.

Στο τέλος του 2014, η ασθένεια του στομάχου μου έγινε πιο σοβαρή. Ένιωθα φουσκωμένη ακόμη και με ελάχιστο φαγητό και βίωνα συνεχώς κύματα πόνου. Ένιωσα πολύ αδύναμη εσωτερικά. Ανησύχησα. Τι θα συνέβαινε αν η ασθένεια μου τραβούσε, εξελισσόταν σε καρκίνο του στομάχου και πέθαινα; Αν πέθαινα και δεν σωζόμουν απ’ τον Θεό, δεν θα ήταν μάταιες όλες μου οι προσπάθειες και οι δαπάνες; Έκανα πάντα τα καθήκοντά μου υπομένοντας βάσανα και πληρώνοντας τίμημα, ακόμη κι όταν ήμουν άρρωστη. Γιατί, λοιπόν, δεν είχα δει τις ευλογίες και την προστασία του Θεού; Ζούσα στο σκοτάδι και δεν ήθελα να κάνω τα καθήκοντά μου. Είπα, λοιπόν, στον ανώτερο επικεφαλής ότι ήθελα να πάω στο σπίτι μου για θεραπεία. Ο επικεφαλής συναναστράφηκε μαζί μου πάνω στην πρόθεση του Θεού και πρότεινε να αντιμετωπίσω την ασθένειά μου και να φροντίσω το σώμα μου παράλληλα με τα καθήκοντά μου. Σκέφτηκα ότι η ασθένειά μου δεν ήταν τόσο σοβαρή ώστε να με εμποδίσει να κάνω ακόμη και το πιο μικρό κομμάτι των καθηκόντων μου. Επίσης, ήμουν επικεφαλής εκκλησίας. Ήταν δύσκολο να βρω τον κατάλληλο άνθρωπο για να του παραδώσω το έργο μου. Αν εγκατέλειπα τα καθήκοντά μου, αυτό θα έδειχνε ότι δεν είχα καθόλου συνείδηση. Αν, όμως, συνέχιζα τα καθήκοντά μου, η ασθένειά μου θα με περιόριζε. Μέσα στα βάσανά μου, απευθύνθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν ξέρω πώς να βιώσω αυτήν την ασθένεια. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να πάρω ένα μάθημα απ’ αυτήν την περίσταση και να κατανοήσω την πρόθεσή Σου». Εκείνο το απόγευμα, μίλησα με τους αδελφούς και τις αδελφές για την κατάστασή μου. Οι αδελφοί και οι αδελφές μού διάβασαν τα λόγια του Θεού. Δύο χωρία με συγκίνησαν πολύ. Ο Θεός λέει: «Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω τη δύναμή Μου και να βγάλω τα ακάθαρτα πνεύματα από το σώμα τους και τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα απλώς και μόνο για να λάβουν ειρήνη και χαρά από Εμένα. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να απαιτήσουν από Εμένα μεγαλύτερο υλικό πλούτο. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να περάσουν τη ζωή αυτή με ειρήνη και να είναι σώοι και αβλαβείς στον κόσμο που έρχεται. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να αποφύγουν τα δεινά της κόλασης και να λάβουν τις ευλογίες του ουρανού. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για προσωρινή άνεση, αλλά δεν αποζητούν να κερδίσουν τίποτα από τον κόσμο που έρχεται. Όταν στρέφω το μένος Μου ενάντια στους ανθρώπους και τους στερώ όλη τη χαρά και τη γαλήνη που είχαν πριν, αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Όταν δίνω στους ανθρώπους τα δεινά της κόλασης και παίρνω πίσω τις ευλογίες του ουρανού, εξοργίζονται. Όταν οι άνθρωποι Μου ζητούν να τους θεραπεύσω κι Εγώ δεν τους δίνω καμία σημασία και νιώθω αποστροφή για εκείνους, οι άνθρωποι αναχωρούν από Εμένα και αναζητούν την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν παίρνω όλα όσα οι άνθρωποι έχουν απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίζονται χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Εμένα επειδή η χάρη Μου είναι σε υπερβολική αφθονία και επειδή έχουν να κερδίσουν πολλά οφέλη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). «Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι μόνο μια σχέση απροκάλυπτης ιδιοτέλειας. Είναι σχέση μεταξύ κάποιου που δέχεται και κάποιου που δωρίζει ευλογίες. Για να το πούμε απλά, είναι η σχέση μεταξύ ενός εργαζομένου και ενός εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει σκληρά μόνο για να λαμβάνει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Δεν υπάρχει στοργή σε μια τέτοια σχέση που βασίζεται στο συμφέρον, μόνο συναλλαγή. Δεν αγαπάει ούτε αγαπιέται κανείς, υπάρχει μόνο φιλανθρωπία και έλεος. Δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο αβοήθητη καταπιεσμένη αγανάκτηση και εξαπάτηση. Δεν υπάρχει οικειότητα, μόνο ένα αδιαπέραστο χάσμα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, μια αδελφή συναναστράφηκε πολύ μαζί μου. Μου υπενθύμισε ότι ήταν παράλογη συμπεριφορά να ζητάω συνεχώς απ’ τον Θεό να πάρει την ασθένειά μου. Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού κι άκουσα τη συναναστροφή της, ένιωσα ξαφνικά ότι φωτίστηκα. Συνειδητοποίησα ότι πίστευα στον Θεό μόνο για να λαμβάνω ευλογίες. Στην αρχή, κατάφερα να παραμερίσω την οικογένεια και το παιδί μου για να κάνω τα καθήκοντά μου, αλλά το έκανα για να λάβω την προστασία και τις ευλογίες του Θεού, έτσι ώστε να σωθώ απ’ τον Θεό και να εισέλθω στη βασιλεία των ουρανών. Όταν αρρώστησα, ήλπιζα ότι ο Θεός θα λάμβανε υπόψη την προσπάθεια και τη δαπάνη που είχα κάνει στα καθήκοντά μου και θα με θεράπευε. Καθώς, όμως, ο καιρός περνούσε και η πάθησή μου χειροτέρευε αντί να βελτιώνεται, έγινα αρνητική και παραπονέθηκα, αμφισβητώντας τον Θεό που δεν με θεράπευε. Όταν η πάθησή μου χειροτέρεψε, άρχισα μάλιστα να αναζητώ διέξοδο. Ήθελα να παρατήσω τα καθήκοντά μου και να πάω στο σπίτι μου για να γίνω καλά. Συνειδητοποίησα ότι δεν δαπανούσα τον εαυτό μου για τον Θεό στα καθήκοντά μου έχοντας σωστούς στόχους. Ήθελα να λαμβάνω τις ευλογίες του Θεού μέσω των βασάνων και της δαπάνης μου. Αφού δεν πέτυχα, όμως, τους στόχους μου, σκέφτηκα να απομακρυνθώ απ’ τον Θεό. Ήταν σωστός ο τρόπος που έκανα το καθήκον μου; Ήταν σωστός ο τρόπος που αφοσιωνόμουν και υποτασσόμουν στον Θεό; Χρησιμοποιούσα ξεκάθαρα τον Θεό και προσπαθούσα να κάνω συμφωνίες μαζί Του. Δεν φερόμουν στον Θεό ως Θεό. Αντιθέτως, Του φερόμουν ως κέρας της Αμάλθειας, ως ελβετικό σουγιά. Ήμουν στ’ αλήθεια εγωίστρια και ποταπή! Τότε κατάλαβα ότι η ασθένειά μου περιείχε στ’ αλήθεια την πρόθεση του Θεού κι αποκάλυπτε τις λανθασμένες απόψεις, τα κίνητρα και τις επιθυμίες μου. Χωρίς την ασθένειά μου, θα πίστευα ακόμη ότι απαρνήθηκα την οικογένεια και την καριέρα μου για να κάνω τα καθήκοντά μου κι ότι έδειχνα μεγάλη αγάπη για τον Θεό. Η αλήθεια ήταν ότι δεν έκανα το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό, αλλά το έκανα με ακάθαρτες προθέσεις και κίνητρα συναλλαγής. Αν συνέχιζα να πιστεύω στον Θεό και να κάνω τα καθήκοντά μου με αυτήν τη νοοτροπία, τελικά θα με αποστρεφόταν και θα με απέρριπτε ο Θεός!

Στην αναζήτησή μου, είδα επίσης ότι δεν γνώριζα την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού. Με την ασθένειά μου, ανησυχούσα μονίμως ότι θα χειροτέρευε η πάθησή μου και πέθαινα. Η πίστη μου ήταν πολύ αδύναμη. Ο Θεός λέει: «Τα πάντα γύρω από τον άνθρωπο ελέγχονται από τον Θεό, και το αν ο άνθρωπος ζει ή πεθαίνει το αποφασίζει ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄). «Ποιος από ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν λαμβάνει φροντίδα στα μάτια του Παντοδύναμου; Ποιος δεν ζει εν τω μέσω του προκαθορισμού του Παντοδύναμου; Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου συμβαίνουν από δική του επιλογή; Ελέγχει άραγε ο άνθρωπος τη μοίρα του; Πολλοί άνθρωποι ζητούν απεγνωσμένα τον θάνατο, αλλά είναι πολύ μακριά από αυτούς· πολλοί άνθρωποι θέλουν να είναι δυνατοί στη ζωή αλλά φοβούνται τον θάνατο, όμως χωρίς να το γνωρίζουν, η ημέρα του τέλους τους πλησιάζει, βυθίζοντάς τους στην άβυσσο του θανάτου· πολλοί άνθρωποι κοιτούν στον ουρανό και αναστενάζουν βαθιά· πολλοί άνθρωποι ξεσπάνε σε γοερό κλάμα με μεγάλα αναφιλητά· πολλοί άνθρωποι πέφτουν εν μέσω δοκιμασιών· και πολλοί άνθρωποι αιχμαλωτίζονται εν μέσω του πειρασμού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 11). Τα λόγια του Θεού με έκαναν να καταλάβω ότι ο Θεός ελέγχει τα πάντα και είναι κυρίαρχος επί των πάντων. Η ανθρώπινη ζωή κι ο θάνατος είναι στα χέρια Του. Ήταν, επίσης, στα χέρια Του αν θα βελτιωνόταν η ασθένειά μου ή όχι. Εκείνη την περίοδο, η ασθένειά μου με περιόριζε μονίμως, επειδή φοβόμουν ότι η πάθησή μου θα εξελισσόταν σε καρκίνο και θα απειλούσε τη ζωή μου. Σκέφτηκα, λοιπόν, να παρατήσω τα καθήκοντά μου για να επικεντρωθώ στην υγεία μου. Ισχυριζόμουν στα λόγια ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος επί των πάντων, αλλά, στην πραγματική ζωή, δεν είχα στ’ αλήθεια πίστη στον Θεό. Όταν αντιμετώπισα δυσκολίες, δεν βασίστηκα στον Θεό ούτε στράφηκα σε Αυτόν. Ζούσα μέσα στην ανησυχία και το άγχος, ψάχνοντας μια διέξοδο. Δεν πίστευα ότι ήταν στα χέρια του Θεού η βελτίωση ή η επιδείνωσή μου. Θεωρούσα ότι η ασθένειά μου θα θεραπευόταν μόνο αν αναζητούσα ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κι αν επικεντρωνόμουν στην ανάρρωσή μου. Αυτή δεν ήταν η νοοτροπία ενός δύσπιστου; Όταν αρρώστησε ο άντρας μου, τον πήγα παντού προς αναζήτηση θεραπείας, αλλά οι γιατροί είπαν ότι η πάθησή του ήταν ανίατη. Φίλοι και συγγενείς με συμβούλεψαν να σταματήσω να προσπαθώ μάταια, αλλά εγώ αρνήθηκα να αποδεχτώ τη μοίρα. Προκειμένου να θεραπευτεί, ξόδεψα όλες μας τις αποταμιεύσεις και χρεώθηκα. Αν και αφιερώθηκα στη φροντίδα του κι έμεινα στο πλάι του, στο τέλος, δεν μπόρεσα να τον σώσω. Απ’ αυτό, συνειδητοποίησα ότι η ζωή κι ο θάνατος προκαθορίζονται απ’ τον Θεό. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ελέγξουν τη μοίρα τους ούτε να αλλάξουν το πεπρωμένο των άλλων. Στην πραγματικότητα, είτε έκανα τα καθήκοντά μου στην εκκλησία είτε πήγαινα στο σπίτι μου, θα μπορούσα ακόμη να αναζητήσω ιατρική περίθαλψη και να φροντίσω το σώμα μου κανονικά. Ο Θεός, όμως, είχε καθορίσει αν θα βελτιωνόταν ή θα χειροτέρευε η ασθένειά μου. Ο Θεός αποφασίζει, επίσης, τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου. Αν είχε έρθει η ώρα μου, ακόμη κι αν παρατούσα τα καθήκοντά μου κι έμενα στο σπίτι μου για να αναρρώσω, η πάθησή μου θα συνέχιζε να χειροτερεύει και θα πέθαινα όταν θα ερχόταν η ώρα μου. Αν, όμως, δεν ήταν η ώρα μου και δεν ολοκληρωνόταν η αποστολή μου, ο Θεός δεν θα με άφηνε να πεθάνω νωρίς. Είδα ότι δεν γνώριζα την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού κι ότι περνούσα τις μέρες μου ζώντας μέσα στην ανησυχία και το άγχος. Ανησυχούσα ότι η ασθένειά μου θα χειροτέρευε ή ότι θα πέθαινα. Ήμουν στ’ αλήθεια ανόητη κι ανίδεη! Στην πραγματικότητα, αυτές οι ανησυχίες ήταν περιττές και δεν άλλαζαν τίποτα. Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να εμπιστευτώ τα πάντα στον Θεό, να αφεθώ στην παντοδυναμία και τις ρυθμίσεις Του. Ταυτόχρονα, θα μπορούσα να αναζητήσω ιατρική περίθαλψη, να αναρρώσω κανονικά και να κάνω τα καθήκοντά μου όσο καλύτερα μπορούσα. Όσο κι αν ζούσα, είτε βελτιωνόταν η ασθένειά μου είτε όχι, έπρεπε να υποταχτώ στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού.

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός θα λάβει ευλογίες ή θα υποφέρει από κακοτυχία. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Το να λαμβάνει κανείς ευλογίες αναφέρεται στο να τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Το να υποφέρει κακοτυχία κανείς αναφέρεται στο να μην αλλάζει η διάθεσή του αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν λαμβάνουν ευλογίες ή υποφέρουν από κακοτυχία, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Απ’ τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι είμαι ένα δημιούργημα κι ότι είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο να κάνω τα καθήκοντά μου. Δεν πρέπει, λοιπόν, να προσπαθώ να κάνω συμφωνίες με τον Θεό ή να απαιτώ ανταμοιβές απ’ Αυτόν. Όπως κι αν μου φερθεί ο Θεός στο μέλλον, είτε ευλογηθώ είτε υποφέρω δυστυχίες, πρέπει να στέκομαι σωστά στη θέση ενός δημιουργήματος, να υποτάσσομαι στην παντοδυναμία και τις ρυθμίσεις του Θεού, και να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου. Το αν ένας άνθρωπος μπορεί τελικά να σωθεί απ’ τον Θεό εξαρτάται απ’ το αν μπορεί να αποδεχτεί την κρίση και τον εξαγνισμό του Θεού, να αποτινάξει τη διεφθαρμένη του διάθεση και να γίνει συμβατός με τον Θεό. Δεν κερδίζει κανείς τις ευλογίες του Θεού μέσα απ’ τη σκληρή δουλειά, τα βάσανα ή τις θυσίες. Από τότε που βρήκα τον Θεό, με ικανοποιούσε απλώς να δείχνω ότι είχα ενθουσιασμό κι ότι ήμουν απασχολημένη. Δεν επεδίωκα την αλήθεια ούτε επικεντρωνόμουν στη ζωή-είσοδό μου. Σπάνια έκανα αυτοκριτική κι έφτανα στην αυτογνωσία μέσα απ’ τα λόγια του Θεού. Όταν έκανα κάποιες θυσίες και δαπάνες, πίστεψα ότι δικαιούμουν να απολαύσω τις ευλογίες του Θεού. Όταν καταστράφηκαν οι ελπίδες μου να ευλογηθώ, άρχισα να παρερμηνεύω τον Θεό και να παραπονιέμαι γι’ Αυτόν. Μετάνιωσα μάλιστα για τις πρότερες θυσίες μου κι ήμουν απρόθυμη να κάνω τα καθήκοντά μου. Ο Θεός είναι άγιος και δίκαιος. Όμως εγώ ήμουν εγωίστρια και ποταπή, ήθελα πάντα να αναζητώ ευλογίες και επιχειρούσα να κάνω συμφωνίες με τον Θεό, χρησιμοποιώντας και εξαπατώντας Τον. Ήθελα παράλληλα να λάβω ευλογίες και να εισέλθω στη βασιλεία των ουρανών. Τι αυταπάτες που είχα! Δεν επεδίωκα την αλήθεια. Μετά από χρόνια πίστης στον Θεό, οι απόψεις μου για τα πράγματα και η ζωή-διάθεσή μου δεν είχαν αλλάξει. Ακόμη κι αν υπέφερα πολύ ή περνούσα τις μέρες μου τρέχοντας, θα συνέχιζα να αντιστέκομαι στον Θεό, και τελικά, ο Θεός θα με απέκλειε και θα με τιμωρούσε. Είμαι ένα δημιούργημα. Είναι φυσικό και σωστό να δαπανώ τον εαυτό μου για τον Θεό. Δεν έχω δικαίωμα να απαιτώ ευλογίες απ’ τον Θεό. Αντιθέτως, πρέπει να υποταχτώ στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού και να κάνω τα καθήκοντά μου καλά. Όσο για την έκβαση και τον προορισμό μου, θα ρυθμιστούν απ’ τον Θεό. Όταν το συνειδητοποίησα, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, χωρίς αυτήν την ασθένεια, δεν θα είχα γνωρίσει τη νοθευμένη πρόθεσή μου να αναζητώ ευλογίες στην πίστη μου. Είμαι πρόθυμη να απαρνηθώ την πρόθεσή μου να αναζητώ ευλογίες. Ανεξάρτητα απ’ το αν γίνω καλύτερα ή όχι, όσο αναπνέω, θα δαπανώ τον εαυτό μου για Εσένα και θα κάνω τα καθήκοντά μου. Ακόμη κι αν η αρρώστια μου επιδεινωθεί και πεθάνω, δεν θα παραπονεθώ. Θα υποταχτώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Σου».

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια των πνευματικών μου ασκήσεων, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Μερικές φορές ο Θεός ρυθμίζει κάποιες καταστάσεις για σένα, σε κλαδεύει μέσω των ανθρώπων γύρω σου και σε κάνει να υποφέρεις, προκειμένου να πάρεις κάποια μαθήματα, να κατανοήσεις την αλήθεια και να δεις τα πράγματα όπως είναι στ’ αλήθεια. Κάνει αυτό το έργο ταλαιπωρώντας τη σάρκα σου ετούτη τη στιγμή για να πάρεις το μάθημά σου, να διορθώσεις τη διεφθαρμένη διάθεσή σου και να εκπληρώσεις καλά το καθήκον σου. Ο Παύλος έλεγε συχνά ότι είχε ένα αγκάθι στη σάρκα του. Τι αγκάθι ήταν αυτό; Ήταν μια ασθένεια, από την οποία δεν μπορούσε να απαλλαγεί. Ήξερε πολύ καλά ποια ήταν η ασθένεια αυτή κι ότι αφορούσε τη διάθεση και τη φύση του. Εάν δεν τον είχε τρυπήσει αυτό το αγκάθι, εάν δεν τον ακολουθούσε αυτή η αρρώστια, θα μπορούσε οπουδήποτε και ανά πάσα στιγμή να ιδρύσει το δικό του βασίλειο· όμως, με την αρρώστια του δεν είχε την απαιτούμενη ενέργεια. Άρα, τις περισσότερες φορές η ασθένεια είναι ένα είδος “προστατευτικής ομπρέλας” για τους ανθρώπους. Εάν δεν είσαι άρρωστος, αλλά σφύζεις από ενέργεια, μπορεί κάλλιστα να κάνεις κάποιο κακό, να προκαλέσεις κάποιο πρόβλημα. Οι άνθρωποι, όταν είναι υπερβολικά αλαζόνες και ακόλαστοι, μπορούν εύκολα να χάσουν τη λογική τους. Θα το μετανιώσουν βέβαια αφού κάνουν το κακό, αλλά μέχρι τότε δεν μπορούν να συγκρατηθούν. Γι’ αυτό μια μικρή αρρώστια είναι κάτι θετικό, είναι προστασία για τους ανθρώπους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Κατά την πίστη στον Θεό, το πιο κρίσιμο είναι να κερδίσεις την αλήθεια). Όταν συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, γέμισα ευγνωμοσύνη για τον Θεό. Αν δεν με είχε βρει αυτή η ασθένεια, η νοθευμένη πρόθεσή μου να αναζητώ ευλογίες στην πίστη μου δεν θα είχε ξεσκεπαστεί. Θα συνέχιζα να χρησιμοποιώ τη σκληρή δουλειά μου ως κεφάλαιο για να προσπαθώ να κάνω συμφωνίες με τον Θεό. Όσο αναλάμβανα περισσότερες ευθύνες και υπέμενα περισσότερα βάσανα, θα γινόμουν πιο αλαζονική, και θα πίστευα ότι είχα κεφάλαιο για να κερδίσω την έγκριση και τις ευλογίες του Θεού. Αν δεν είχε έρθει αυτή η ασθένεια να αποκαλύψει τις λανθασμένες απόψεις μου σχετικά με το τι επεδίωκα, δεν θα είχα γνωρίσει τη νοθευμένη μου πρόθεση στην πίστη μου στον Θεό και θα είχα συνεχίσει να βαδίζω στο λάθος μονοπάτι, όπως ο Παύλος που απαίτησε έναν στέφανο δικαιοσύνης απ’ τον Θεό, αντιστάθηκε στον Θεό και τελικά, αποκλείστηκε και τιμωρήθηκε απ’ τον Θεό. Κοιτάζοντας πίσω, η ασθένεια που με βρήκε ήταν όντως κάτι σαν προστατευτική ομπρέλα από πάνω μου. Έτσι με προστάτευε ο Θεός. Αν και υπέφερα σωματικά, διόρθωσε τη λανθασμένη μου οπτική πίσω απ’ την επιδίωξή μου. Δεν θα μπορούσα να κερδίσω αυτά τα πράγματα σε ένα άνετο περιβάλλον. Ο Θεός δεν μου επέτρεψε να βιώσω την ασθένεια για να με δυσκολέψει. Αντιθέτως, η πρόθεσή του ήταν να με αλλάξει, να μου δώσει τη δυνατότητα να αναζητήσω την αλήθεια, να κάνω αυτοκριτική και να φτάσω στην αυτογνωσία μέσω της ασθένειας, και να μετανοήσω έτσι σε Αυτόν. Μέσα απ’ την ασθένειά μου, συνειδητοποίησα τελικά τη φιλόπονη πρόθεση του Θεού. Ό,τι κάνει ο Θεός στους ανθρώπους έχει πάντα στόχο τη σωτηρία και την αγάπη. Ήμουν στ’ αλήθεια ευγνώμων στον Θεό!

Μετά απ’ αυτό, τα έδωσα όλα στα καθήκοντά μου. Μερικές φορές, σκεφτόμουν: «Τι ωραία που θα ήταν να έχω υγιές σώμα. Αναρωτιέμαι αν θα πάει καλύτερα η ασθένειά μου». Συνειδητοποιούσα, όμως, γρήγορα ότι είχα ακόμη απαιτήσεις απ’ τον Θεό και δεν υποτασσόμουν. Οπότε, προσευχόμουν σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, όσο κι αν μείνει μαζί μου η ασθένεια, ακόμη κι αν δεν βελτιωθεί, είμαι πρόθυμη να υποταχτώ στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις Σου. Όσο ακόμη αναπνέω, θα μείνω πιστή στα καθήκοντά μου». Μέσα απ’ την προσευχή, η καρδιά μου ηρέμησε πολύ περισσότερο. Αναλογίστηκα πώς παράδερνα στην ασθένειά μου και καθυστερούσα το εκκλησιαστικό έργο. Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός μού έδωσε την ευκαιρία να μετανοήσω μέσα απ’ τα καθήκοντά μου. Ήμουν πρόθυμη να αλλάξω την πρότερη στάση μου απέναντι στα καθήκοντά μου και να ξεπληρώσω το χρέος μου προς τον Θεό. Στη συνέχεια, συνόψισα τις αποκλίσεις και τα προβλήματα στο έργο μου με την αδελφή συνεργάτιδά μου, κατέγραψα μία προς μία τις εργασίες που έπρεπε να υλοποιηθούν, συναναστράφηκα με τους αδελφούς και τις αδελφές για να τις υλοποιήσω κι έλυσα τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι αδελφοί και οι αδελφές στα καθήκοντά τους. Μετά από ένα διάστημα, το έργο της εκκλησίας βελτιώθηκε κάπως σε όλους τους τομείς, και οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν δραστήριοι στα καθήκοντά τους. Εμψυχώθηκα πολύ και δεν περιοριζόμουν πια απ’ την ασθένειά μου όπως παλιότερα. Μια μέρα, βρήκα μια θεραπεία για τα προβλήματα με το στομάχι μου. Αφού πήρα τα φάρμακα για ένα διάστημα, το στομάχι μου σταμάτησε να πονάει και το σώμα μου ανάρρωσε σταδιακά. Ευχαρίστηκα και ύμνησα τον Θεό απ’ τα βάθη της καρδιάς μου, και είδα πόσο σοφός και παντοδύναμος είναι. Ό,τι κάνει ο Θεός είναι για να με αλλάξει και να με καθάρει!

Βιώνοντας αυτήν την ασθένεια, αν και υπέφερα σωματικά, διόρθωσα τελικά τις λανθασμένες απόψεις μου για την πίστη στον Θεό και οι ακαθαρσίες στην πίστη μου καθάρθηκαν κάπως. Κατάλαβα, επίσης, ότι είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο για ένα δημιούργημα να κάνει τα καθήκοντά του, και ότι ανεξάρτητα απ’ το αν βιώνει ευλογίες ή βάσανα, πρέπει να υποτάσσεται στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού και να εκπληρώνει τα καθήκοντά του. Όσα κατανόησα και όσες αλλαγές έκανα ήταν αποτέλεσμα της κρίσης και της παίδευσης των λόγων του Θεού.