Από τη Σιαοσίου, Κίνα

Όταν ήμουν μικρή, ήμασταν πέντε αδέρφια στο σπίτι, κι εγώ ήμουν η μεγαλύτερη. Ο πατέρας μου δούλευε εκτός περιοχής για πολλά χρόνια και όλες οι δουλειές του σπιτιού έπεφταν στη μητέρα μου. Έβλεπα πως η μητέρα μου είχε παραφορτωμένο πρόγραμμα και υπέμενε κακουχίες, οπότε στην τρίτη δημοτικού παράτησα το σχολείο για να τη βοηθήσω στα χωράφια. Συχνά, πονούσε ο κορμός και η πλάτη μου από την κούραση, και σκεφτόμουν πως μια τέτοια ζωή ήταν πολύ δύσκολη. Αργότερα, ο ξάδελφός μου πέρασε στο κολέγιο, και όλη η οικογένεια ήταν πανευτυχής. Οι γονείς μου τον επαινούσαν συχνά που έκανε όνομα. Εκείνη την περίοδο, μου ήρθε μια ιδέα: Δεν είχα λάβει ποτέ στη ζωή μου καλή μόρφωση ούτε είχα την ευκαιρία να καταφέρω κάτι, αλλά, αργότερα, όταν θα αποκτούσα παιδιά, θα τα καλλιεργούσα σίγουρα για να γίνουν μεγάλα ταλέντα, ώστε να ξεφύγουμε απ’ αυτήν την πικρή ζωή του ιδρώτα και του μόχθου, και να κερδίσουμε τον θαυμασμό και την εκτίμηση συγγενών και γειτόνων, φέρνοντας τιμή στην οικογένεια.

Παντρεύτηκα κι έκανα δύο παιδιά. Όταν πήγαιναν δημοτικό, η μητέρα μου άρχισε να πιστεύει στον Θεό. Μερικές φορές, συναθροιζόταν και προσευχόταν μαζί τους, κι εκείνα, μάλιστα, της έμαθαν να διαβάζει. Εκείνη την περίοδο, όμως, ήθελα διακαώς τα παιδιά μου να αφοσιωθούν στο διάβασμα. Όταν το είδα, λοιπόν, αυτό, είπα στη μητέρα μου: «Εσύ μπορείς να πιστεύεις ό,τι θέλεις. Μην κάνεις, όμως, συναθροίσεις με τα παιδιά μου και μη διακόπτεις τη μελέτη τους». Αργότερα, αποδέχτηκα κι εγώ το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, αλλά έδινα ιδιαίτερη έμφαση στα μαθήματα και τους βαθμούς των παιδιών μου, ενώ, ακόμη κι όταν πήγαινα περιστασιακά σε συναθροίσεις, ενεργούσα μόνο μηχανικά. Προκειμένου να βγάλω λίγα παραπάνω χρήματα και να προσφέρω μια καλή μόρφωση στα παιδιά μου, πήγαινα παντού με τον σύζυγό μου και μαζεύαμε ανακυκλώσιμα υλικά. Δούλευα καθημερινά από την αυγή ως το σούρουπο, πονούσε όλο μου το σώμα από την κούραση, αλλά δεν άφηνα τον εαυτό μου να ξεκουραστεί. Στο μυαλό μου είχε σφηνωθεί μία μόνο σκέψη: Όσο κι αν χρειαζόταν να κοπιάσω, έπρεπε να τους προσφέρω μια καλή μόρφωση, ώστε στο μέλλον να μπουν σε κάποιο σημαντικό κολέγιο και να έχουν καλές προοπτικές. Ακόμη κι αν εξαντλούμουν, αυτός ο σκοπός θα το άξιζε!

Μια φορά, επέστρεψα σπίτι να δω τα παιδιά μου. Όταν η μητέρα μου μου είπε ότι οι βαθμοί του γιου μου είχαν πέσει, θύμωσα πάρα πολύ, τον επέπληξα αρκετή ώρα και είπα: «Νομίζεις ότι μου είναι εύκολο να βγάζω χρήματα εκεί έξω; Μαζεύουμε παλιοσίδερα, και όλοι μάς περιφρονούν γι’ αυτό. Για σας τους δύο δεν τα υπομένω όλα αυτά; Αν δεν μελετήσεις σκληρά, τι θα κάνεις;» Ο γιος μου άρχισε να κλαίει σπαρακτικά και είπε: «Μαμά, έκανα λάθος». Αργότερα, φοβόμουν πως η μητέρα μου δεν μπορούσε να διαχειριστεί δύο παιδιά και ανησυχούσα πως θα έπεφταν οι βαθμοί τους στο σχολείο. Νοίκιασα, λοιπόν, ένα σπίτι δίπλα στο σχολείο τους, κι από εκεί άνοιξα μια μικρή επιχείρηση. Έτσι, εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να παρακολουθώ τη μόρφωση των δύο παιδιών μου μέχρι τη μέρα που θα πήγαιναν στο λύκειο. Εκείνα τα χρόνια, κάθε μου σκέψη αφορούσε τα παιδιά μου: Προκειμένου να μπουν στο κολέγιο, τα πίεζα πολύ με τα μαθήματά τους και δεν είχαν ούτε δευτερόλεπτο ελεύθερου χρόνου. Αν καθυστερούσαν λιγάκι στην τουαλέτα, τους έλεγα να βιαστούν. Μερικές φορές, όταν ήθελαν να βγουν έξω να παίξουν ή να δουν τηλεόραση και να χαλαρώσουν, τα μάλωνα και έλεγα: «Κοιτάξτε τον θείο σας: Έγινε δεκτός σε ένα διακεκριμένο κολέγιο και βρήκε αξιοσέβαστη δουλειά. Όλοι οι συγγενείς και οι γείτονές του τον θαυμάζουν. Θα πρέπει να ακολουθήσετε το παράδειγμά του. Αν δεν υποφέρετε τώρα και δεν αποκτήσετε περισσότερες γνώσεις, πώς θα μπορέσετε να έχετε αργότερα μια καλή ζωή; Όπως λέει και το ρητό: “Πρέπει να υπομείνεις μεγάλα βάσανα για να βγεις νικητής”». Μερικές φορές, τους έλεγα ακόμα και κλασικές ιστορίες ανθρώπων που προσέγγιζαν επιμελώς τις σπουδές τους, ώστε να τα ενθαρρύνω να μελετήσουν σκληρά. Τα δύο παιδιά είπαν απελπισμένα: «Μαμά, μην πεις κάτι άλλο. Τα ξέρουμε ήδη απ’ έξω όλα όσα είπες. Χαλάρωσε, σίγουρα θα περάσουμε τις εξετάσεις για το κολέγιο!» Εκείνη την περίοδο, ξυπνούσα κάθε πρωί στις 5 για να ετοιμάσω πρωινό και, προκειμένου να εξοικονομήσω χρόνο στα παιδιά μου, τους έφτιαχνα αποβραδίς φαγητό και τους το πήγαινα στο σχολείο για να φάνε. Όταν τελείωναν αργά το βράδυ την προσωπική μελέτη στο σχολείο, έρχονταν σπίτι και συνέχιζαν το διάβασμα. Επειδή φοβόμουν μην τεμπελιάσουν, συχνά τους κρατούσα συντροφιά μέχρι τα μεσάνυχτα. Στην καθημερινότητά τους, σκεφτόμουν κάθε τρόπο να ρυθμίζω τα γεύματά τους: Είχα ακούσει πως η ψαρόσουπα κάνει καλό στο μυαλό, οπότε τη μαγείρευα συχνά. Τους αγόρασα ακόμα κι ένα γάλα ειδικά σχεδιασμένο για το μυαλό μαθητών κι ένα τονωτικό που διεγείρει το μυαλό. Κάθε μέρα έπρεπε να τρώνε ένα αβγό ελευθέρας βοσκής. Αγόραζα οτιδήποτε άκουγα πως έκανε καλό στη φυσική υγεία ενός παιδιού, ώστε να γίνουν πιο έξυπνα τα παιδιά μου και να γράφουν καλύτερα στις εξετάσεις. Και τα δύο παιδιά κατέβαλλαν μεγάλη προσπάθεια, και οι βαθμοί τους όλο και καλυτέρευαν. Η κόρη μου πέρασε τελικά τις εξετάσεις για το κολέγιο και ο γιος μου, με τον βαθμό που έγραψε στις εξετάσεις προσομοίωσης, συγκαταλέχτηκε στους κορυφαίους. Ήμουν πανευτυχής και σκεφτόμουν: «Αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα δυσκολευτεί να γίνει δεκτός σε κάποιο καλό πανεπιστήμιο». Στη συνέχεια, άρχισα να τον επιτηρώ ακόμα πιο στενά.

Καθώς πλησίαζε ο καιρός των εισαγωγικών εξετάσεων για το κολέγιο, ο γιος μου ήταν μες στο άγχος εξαιτίας της πίεσης που του ασκούνταν και δυσκολευόταν να κοιμηθεί τα βράδια. Στο τέλος, αρρώστησε, ανέβασε πυρετό και άρχισε να βήχει. Τα φάρμακα και οι ενέσεις δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα πάνω του, και οι βαθμοί του έπεφταν κατακόρυφα. Το θέαμα μου προκάλεσε τεράστιο πόνο. Φοβόμουν πως, αν συνέχιζε να μελετά, δεν θα άντεχε σωματικά. Η κρίσιμη στιγμή, όμως, πλησίαζε. Η υγεία του γιου μου δεν καλυτέρευε και οι βαθμοί του έπεφταν. Με έτρωγε η ανησυχία: «Κι αν δεν τα πάει καλά στις εισαγωγικές εξετάσεις για το κολέγιο; Θα μπορούσε να έχει καλές προοπτικές στο μέλλον; Αν δεν καταφέρει να μπει σε κάποιο πανεπιστήμιο, δεν θα αποβούν μάταιες όλες οι προσπάθειες που έκανα τα τελευταία χρόνια; Ανεπίτρεπτο. Προκειμένου να πάρει καλό βαθμό ο γιος μου και να έχει καλές προοπτικές στο μέλλον, πρέπει να τον βάζω να διαβάζει συνεχώς επιπλέον ώρες». Μετά απ’ αυτό, καθόμουν κάθε μέρα στο κεφαλάρι του κρεβατιού και τον παρακολουθούσα να μελετά. Όταν εκείνος με είδε να τον κοιτάω επίμονα, είπε απελπισμένος: «Αν κάνω παιδιά στο μέλλον, δεν υπάρχει περίπτωση να τα εκπαιδεύσω όπως εσύ. Οφείλω να τους δώσω κάποια ελευθερία και να τα αφήνω να παίζουν μπάσκετ ή πινγκ πονγκ». Όταν άκουσα τον γιο μου να το λέει αυτό, σφίχτηκε η καρδιά μου. Προκειμένου, όμως, να τον κάνω να ξεχωρίσει και να έχει μια καλή ζωή στο μέλλον, έπρεπε να το κάνω. Όταν είδα πως η υγεία του γιου μου δεν είχε παρουσιάσει ακόμα βελτίωση, αγχώθηκα πολύ και σκέφτηκα: «Αν δεν έχει γίνει καλά μέχρι τη μέρα των εξετάσεων, είναι βέβαιο πως θα επηρεαστεί η επίδοσή του. Αν τυχόν δεν γράψει καλά, δεν θα πάνε στράφι όλες οι προηγούμενες προσπάθειές μου; Θα γίνω αναπόφευκτα περίγελος των συγγενών και των γειτόνων μας. Έχω καταβάλει τόσο μεγάλη προσπάθεια και έχω πληρώσει τεράστιο τίμημα, κι όμως στο τέλος μένω με άδεια χέρια. Τι θα απογίνει η υπόληψή μου;» Προκειμένου να ξεπεράσει ο γιος μου την αρρώστια του το συντομότερο δυνατό, έκανα έκκληση για φάρμακα σε διάφορους γιατρούς, αλλά η υγεία του συνέχισε να μην καλυτερεύει. Με έτρωγε καθημερινά η ανησυχία και αναστέναζα βαριά, με μόνη σκέψη το πότε θα βελτιωνόταν η υγεία του γιου μου. Πάνω που είχα φτάσει σε αδιέξοδο, θυμήθηκα πως ήμουν χριστιανή και πως έπρεπε να εμπιστευτώ αυτές τις δυσκολίες στον Θεό και να προσβλέπω σ’ Αυτόν. Τότε, προσήλθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ, και είπα: «Αχ, Θεέ μου! Ο γιος μου έχει πάρει φάρμακα και έχει κάνει ενέσεις για την αρρώστια του, αλλά η υγεία του ακόμα να βελτιωθεί. Κοντεύει η μέρα των εξετάσεων για το κολέγιο και δεν ξέρω τι να κάνω. Αχ, Θεέ μου, Σε παρακαλώ βοήθησε τον γιο μου ώστε να καλυτερεύσει γρήγορα η αρρώστια του». Ένα βράδυ, ενώ είχα βγει για περίπατο, συνάντησα μια αδελφή. Με ρώτησε πώς ήταν τον τελευταίο καιρό η κατάστασή μου. Της είπα για τα βάσανά μου κι εκείνη συναναστράφηκε μαζί μου, λέγοντας: «Είμαστε πιστές στον Θεό. Θα πρέπει να εμπιστευτείς τις σπουδές και την πάθηση του γιου σου στον Θεό. Άσε τον Θεό να φροντίσει αυτά τα πράγματα». Η αδελφή μού διάβασε, μάλιστα, ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είσαι ανίκανος να ελέγξεις τον εαυτό σου: Παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος μονίμως τρέχει και μένει απασχολημένος για δικό του λογαριασμό, παραμένει ανίκανος να ελέγξει τον εαυτό του. Εάν μπορούσες να γνωρίζεις τις προσωπικές προοπτικές σου, αν μπορούσες να ελέγχεις τη μοίρα σου, θα εξακολουθούσες να αποτελείς δημιουργημένο ον;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό). Όταν άκουσα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως, σε ό,τι αφορά τα δημιουργήματα, ο Θεός έχει ορίσει πόσα βάσανα οφείλει να υπομείνει κανείς και πόσες ευλογίες οφείλει να απολαύσει σ’ αυτήν τη ζωή. Κανείς δεν μπορεί να τ’ αλλάξει αυτό. Οι άνθρωποι σκέφτονται τα πάντα για χάρη της μοίρας τους και των μελλοντικών προοπτικών τους, τρέχουν και κοπιάζουν για τη φήμη και το κέρδος, όμως, όσα χρήματα κι αν βγάλουν ή όσο υψηλή μόρφωση κι αν αποκτήσουν, δεν μπορούν ν’ αλλάξουν ούτε τη δική τους μοίρα ούτε τη μοίρα των άλλων. Σκέφτηκα πως, επειδή επιδίωκα να διακριθώ και να φέρω τιμή στο όνομα της οικογένειάς μου, ώστε να ζήσω μια ανώτερη ζωή, φόρτωσα στα παιδιά μου τα όνειρα που δεν είχα πραγματοποιήσει η ίδια, καταβάλλοντας πολύ μεγάλη προσπάθεια για τα παιδιά μου. Προκειμένου να τους προσφέρουμε μια καλή μόρφωση, ο σύζυγός μου κι εγώ αγωνιζόμασταν να δουλεύουμε και να βγάζουμε χρήματα, και συνεχίζαμε να δουλεύουμε ακόμη κι όταν καταρρέαμε σωματικά από την εξάντληση. Εφόσον ξεχώριζαν τα παιδιά μας, όλα τα βάσανα και η εξάντληση άξιζαν τον κόπο. Προκειμένου να μπουν τα παιδιά μου σε διακεκριμένα κολέγια, δεν τους έδινα καμία ελευθερία. Ο γιος μου ήταν μες στο άγχος και, παρόλο που δεν κοιμόταν καλά, δεν τολμούσε να πει κουβέντα. Τον παρακολουθούσα να μελετά ακόμη κι όταν έβηχε και ήταν άρρωστος. Το μόνο που έκανα ήταν να πιέσω και να αγχώσω περισσότερο τον γιο μου, και τον βασάνισα τρομερά. Τον ήλεγχα και είχα τη φιλοδοξία να αλλάξω τη μοίρα του. Με αυτόν τον τρόπο, δεν υποτασσόμουν στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, αλλά επαναστατούσα ενάντια στον Θεό! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό και είπα πως ήμουν πρόθυμη να Του εμπιστευτώ τις μελλοντικές προοπτικές του γιου μου, πως, ό,τι κι αν γινόταν, είτε ο γιος μου έμπαινε στο κολέγιο είτε όχι, δεν θα τον πίεζα ποτέ ξανά έτσι. Μετά απ’ αυτό, ένιωσα και μια απελευθέρωση στην καρδιά μου. Λίγες μόνο μέρες αργότερα, άκουσα πως ένα παλικάρι στον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας μας τα έχασε ξαφνικά εξαιτίας της πίεσης που βίωνε στην τρίτη Λυκείου. Μέρα νύχτα φώναζε στους γονείς του: «Εσείς ευθύνεστε που είμαι σ’ αυτά τα χάλια! Εσείς ευθύνεστε που είμαι σ’ αυτά τα χάλια!» Εκείνη την ώρα, τρόμαξα πολύ και πέρασε μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία κάθε σκηνή όπου πίεζα κάποτε τον γιο μου να μελετήσει. Ανησυχούσα πως, αν συνέχιζα να πιέζω τον γιο μου να μελετά έτσι, μπορεί να κατέληγε σαν εκείνο το παλικάρι. Σκέφτηκα μέσα μου: «Δεν γίνεται να συνεχίσω να πιέζω έτσι το παιδί μου». Από τότε, άρχισα να πηγαίνω τακτικά σε συναθροίσεις, και να τρώω και να πίνω τα λόγια του Θεού, ενώ δεν πίεσα ποτέ ξανά τον γιο μου να διαβάσει.

Απροσδόκητα, αργότερα έγινε δεκτός σε καλό πανεπιστήμιο. Ήμουν πανευτυχής. Όταν, όμως, εξασθένησε η ευτυχία μου, ένιωσα μια αστάθεια μέσα μου, επειδή, μέσα από την ανάγνωση των λόγων του Θεού, κατάλαβα πως η γνώση περιέχει πολλές αθεϊστικές σκέψεις και απόψεις. Όσο περισσότερες γνώσεις αποκτά κανείς, τόσο περισσότερα δηλητήρια του Σατανά διαχέονται μέσα του. Αυτά τα πράγματα κάνουν τους ανθρώπους να απομακρύνονται από τον Θεό και να Τον αρνούνται, χάνοντας τελικά τη σωτηρία Του. Αν ο γιος μου πήγαινε για λίγα χρόνια στο πανεπιστήμιο και του ενσταλάζονταν πολλές πλάνες του Σατανά, θα του ήταν δύσκολο να προσέλθει ενώπιον του Θεού. Σκέφτηκα, λοιπόν, να συναθροιστώ μαζί του όταν επέστρεφε και να του δώσω να φάει και να πιει τα λόγια του Θεού, ώστε να μην τον αφήσω να απομακρυνθεί πολύ από τον Θεό. Σκέφτηκα πως, όταν ήταν μικρότερα τα παιδιά μου, πίστευαν στον Θεό και, μάλιστα, προσεύχονταν και συναθροίζονταν με τη μητέρα μου. Εκείνον τον καιρό, όμως, επιθυμούσα διακαώς να λάβουν καλή μόρφωση και δεν ήθελα να τα φέρω ενώπιον του Θεού. Πλέον, έβλεπα την καταστροφή να παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Τα παιδιά μου δεν πίστευαν στον Θεό ούτε είχαν τη φροντίδα και την προστασία του Θεού. Ίσως μια μέρα να τους έπληττε μια καταστροφή και να πέθαιναν. Ήθελα να κηρύξω το ευαγγέλιο στα παιδιά μου και να τα φέρω ενώπιον του Θεού. Έτσι, όταν επέστρεφαν σπίτι για τις γιορτές, τους διάβαζα τα λόγια του Θεού. Όταν τους διάβαζα τα λόγια του Θεού, εκείνα άκουγαν. Μόλις ανέφερα, όμως, να κανονίσω μια συνάθροιση, ο γιος μου δεν ήταν πρόθυμος. Μου κουνούσε πάντα το χέρι περιφρονητικά, λέγοντας: «Είμαι πολύ απασχολημένος! Δεν μου ήταν εύκολο να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Αν δεν μελετήσω σκληρά, πώς θα έχω μια καλή ζωή; Ο ανταγωνισμός είναι εξαιρετικά έντονος τώρα και δεν είναι εύκολο να βρει κανείς μια αξιοσέβαστη δουλειά. Δεν καταλαβαίνω: Έχω ήδη τελειώσει το μεταπτυχιακό μου και διαβάζω για το διδακτορικό μου. Αυτό δεν ήθελες πάντα; Κοντεύω να πετύχω, να λάβω αναγνώριση και να έχω επιτέλους μια καλή ζωή. Θα ’πρεπε να χαίρεσαι για μένα. Γιατί μου φαίνεται σαν να έχεις γίνει τελείως διαφορετικός άνθρωπος και μου λες να κάνω πίσω την τελευταία στιγμή;» Όταν άκουσα αυτά που μου είπε ο γιος μου, στενοχωρήθηκα, μα δεν βρήκα λόγια να του απαντήσω. Κάθε λέξη που είπε περιείχε τα όσα του ενστάλαζα παλιά σε καθημερινή βάση. Ιδίως τώρα που ασχολιόταν με τη διατριβή του, κοιμόταν μετά τη μία κάθε βράδυ. Δεν είχε πατήσει τα τριάντα, κι είχε ήδη αρχίσει να κάνει φαλάκρα. Όταν είδα πόσο εξουθενωμένος ήταν, αγχώθηκα, λυπήθηκα και μίσησα τον εαυτό μου για τον τρόπο με τον οποίο μόρφωνα παλιά το παιδί μου. Είχα πλέον καλλιεργήσει το παιδί μου ώστε να γίνει ταλέντο, αλλά τώρα είχε απομακρυνθεί από τον Θεό.

Αργότερα, συλλογίστηκα το εξής: Είχα βάλει τα δυνατά μου για να κάνω τα παιδιά μου να επιδιώξουν τη γνώση, τη φήμη και το κέρδος, αποφασισμένη να τα μεγαλώσω ώστε να γίνουν ταλέντα. Τι τους είχα δώσει, όμως, τελικά; Τους είχα προσφέρει αληθινή ευτυχία; Μια μέρα, κατά τη διάρκεια της πνευματικής μου άσκησης, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Κάθε γονιός ή πρεσβύτερος έχει διαφορετικές προσδοκίες για τα παιδιά του, μεγάλες και μικρές. Ελπίζουν τα παιδιά τους να διαβάζουν πολύ, να φέρονται σωστά, να διακρίνονται στο σχολείο, να είναι αριστούχοι μαθητές και να μην τεμπελιάζουν. Θέλουν οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές των παιδιών τους να τα σέβονται, και οι βαθμοί τους να είναι σταθερά πάνω από 16. Αν το παιδί γράψει 12, θα το δείρουν, και αν γράψει ακόμα πιο κάτω, θα το βάλουν τιμωρία να κοιτάει τον τοίχο για να σκεφτεί τα λάθη του ή να σταθεί ακίνητο. Θα του απαγορέψουν να τρώει, να κοιμάται, να βλέπει τηλεόραση ή να παίζει στον υπολογιστή, και δεν θα του αγοράσουν τα ωραία ρούχα και τα παιχνίδια που του είχαν υποσχεθεί. Οι γονείς κάθε οικογένειας έχουν διαφορετικές προσδοκίες για τα παιδιά τους και τρέφουν μεγάλες ελπίδες γι’ αυτά. Ευελπιστούν εκείνα να πετύχουν στη ζωή τους, να προοδεύσουν γρήγορα στην καριέρα τους, και να τιμήσουν και να δοξάσουν τους προγόνους τους και την οικογένειά τους. […] Τι προκαλούν, λοιπόν, αυτές οι επιθυμίες των γονιών στα παιδιά τους χωρίς εκείνοι να το θέλουν; (Πίεση.) Ναι, δημιουργούν πίεση, και τι άλλο; (Φορτία.) Μετατρέπονται σε πίεση και γίνονται και δεσμά. Αφού έχουν προσδοκίες από τα παιδιά τους, θα τα πειθαρχήσουν, θα τα καθοδηγήσουν και θα τα διαπαιδαγωγήσουν σύμφωνα με αυτές τις προσδοκίες· μάλιστα, δεν θα διστάσουν να επενδύσουν στα παιδιά τους για να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες τους ούτε να πληρώσουν το οποιοδήποτε τίμημα γι’ αυτές. Ας πούμε, οι γονείς θέλουν να διακριθούν τα παιδιά τους στο σχολείο, να είναι πρώτα στην τάξη, να γράφουν πάνω από 18 σε κάθε διαγώνισμα, να είναι πάντα νούμερο ένα ή, στη χειρότερη, να μην πέφτουν ποτέ κάτω από την πέμπτη θέση. Και μόλις εκφράσουν αυτές τις προσδοκίες, δεν κάνουν ταυτόχρονα και οι ίδιοι κάποιες θυσίες για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να πετύχουν τους συγκεκριμένους στόχους; (Ναι.) Για να πετύχουν τους στόχους αυτούς τα παιδιά, ξυπνάνε νωρίς για να κάνουν επανάληψη στα μαθήματά τους και να αποστηθίσουν κείμενα, ενώ οι γονείς ξυπνάνε κι αυτοί νωρίς για να τα βοηθήσουν. Όταν έχει ζέστη, τους κάνουν αέρα με τη βεντάλια, τους φτιάχνουν κάτι δροσερό να πιουν ή τους παίρνουν παγωτό. Σηκώνονται πρωί πρωί για να τους ετοιμάσουν γάλα σόγιας, τηγανητά μπαστουνάκια ζύμης και αυγά. Όταν έχουν εξετάσεις, μάλιστα, τα βάζουν να φάνε ένα τηγανητό μπαστουνάκι ζύμης και δύο αυγά, με την ελπίδα ότι έτσι θα καταφέρουν να γράψουν 100. Αν πεις: “Δεν μπορώ να τα φάω όλα αυτά, μου φτάνει ένα αυγό”, θα σου πουν: “Χαζούλη, αν φας ένα αυγό, θα πάρεις μόνο 10 βαθμούς. Φάε άλλο ένα για τη μαμά. Βάλε τα δυνατά σου· αν μπορέσεις να το φας και αυτό, θα πάρεις 100”. Το παιδί λέει: “Μόλις τώρα ξύπνησα, δεν μπορώ να φάω ακόμα”. “Όχι, πρέπει να φας! Να είσαι καλό παιδί και να ακούς τη μανούλα. Για το καλό σου το κάνει αυτό η μαμά, άντε, φάε για τη μαμά σου”. Το παιδί τότε σκέφτεται: “Πόσο νοιάζεται η μαμά μου! Ό,τι κάνει το κάνει για το καλό μου. Θα το φάω, λοιπόν”. Αυτό που τρως είναι ένα αυγό, αλλά τι είναι αυτό που πραγματικά καταπίνεις; Πίεση, διστακτικότητα και απροθυμία. Είναι καλό να τρως και η μητέρα σου έχει υψηλές προσδοκίες, ενώ από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης και της συνείδησης οφείλεις να τις αποδεχτείς, αλλά ο ορθολογισμός λέει ότι πρέπει να αντισταθείς σε μια τέτοια αγάπη, να μην αποδέχεσαι αυτόν τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα. […] Ειδικότερα, κάποιοι γονείς έχουν αυξημένες προσδοκίες από τα παιδιά τους, ελπίζοντας ότι θα τους ξεπεράσουν ή θα κάνουν πραγματικότητα μια δική τους, ανεκπλήρωτη επιθυμία. Μπορεί, ας πούμε, κάποιοι γονείς να ήθελαν να γίνουν χορευτές, αλλά για διάφορους λόγους, όπως τα χρόνια που μεγάλωσαν ή η κατάσταση της οικογένειάς τους, δεν κατάφεραν τελικά να εκπληρώσουν αυτήν την επιθυμία. Για τον λόγο αυτόν, την προβάλλουν σ’ εσένα. Εκτός από τις απαιτήσεις που έχουν ήδη από σένα, δηλαδή να είσαι πρώτος στην τάξης σου και να μπεις σε ένα πανεπιστήμιο περιωπής, σε γράφουν και σε σχολή χορού. Σε βάζουν να μάθεις διάφορα είδη χορού ως εξωσχολική δραστηριότητα, να μάθεις περισσότερα στο μάθημα χορού, να κάνεις περισσότερη εξάσκηση στο σπίτι και να είσαι ο καλύτερος στην τάξη σου με διαφορά. Εν τέλει, απαιτούν όχι μόνο να μπεις σε ένα σπουδαίο πανεπιστήμιο, αλλά και να γίνεις χορευτής. Δύο επιλογές έχεις μόνο: είτε να γίνεις χορευτής, είτε να μπεις σε ένα έγκριτο πανεπιστήμιο και στη συνέχεια να κάνεις μεταπτυχιακό και μετά διδακτορικό. Αυτά τα δύο μονοπάτια έχεις να επιλέξεις. Από τη μία πλευρά, προσδοκούν από εσένα να διαβάσεις πολύ στο σχολείο, να μπεις σε ένα υψηλού κύρους πανεπιστήμιο, να διακριθείς ανάμεσα στους συνομηλίκους σου και να αποκτήσεις ένα μέλλον με επιτυχία και δόξα. Από την άλλη, προβάλλουν σ’ εσένα τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους, ελπίζοντας να μπορέσεις να τις πραγματοποιήσεις για λογαριασμό τους. Έτσι, επωμίζεσαι ταυτόχρονα δύο φορτία σχετικά με τις σπουδές ή με τη μελλοντική σου καριέρα. Από τη μία πλευρά, πρέπει να ανταποκριθείς στις προσδοκίες τους και να τους ξεπληρώσεις όλα όσα έκαναν για σένα, πασχίζοντας να διακριθείς τελικά ανάμεσα στους συνομηλίκους σου ώστε να απολαύσουν εκείνοι μια καλή ζωή. Από την άλλη, έχεις και να πραγματοποιήσεις τα όνειρα που δεν κατάφεραν εκείνοι να κάνουν πραγματικότητα όταν ήταν νέοι και να τους βοηθήσεις να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους. Δεν είναι πολύ κουραστικό αυτό; (Ναι.) Έστω και ένα από αυτά τα δύο φορτία είναι ήδη πολύ βαρύ για σένα· οποιοδήποτε από τα δύο είναι ικανό να σε εξαντλήσει και να σου κόψει την ανάσα. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που υπάρχει τόσο σκληρός ανταγωνισμός, οι διάφορες απαιτήσεις των γονιών από τα παιδιά τους είναι απλούστατα αβάσταχτες και απάνθρωπες· είναι εντελώς παράλογες. Πώς το ονομάζουν αυτό οι άπιστοι; Συναισθηματικό εκβιασμό. Όπως και να το αποκαλούν οι άπιστοι, το πρόβλημα δεν λύνεται και δεν μπορούν να εξηγήσουν ξεκάθαρα την ουσία του προβλήματος. Εκείνοι το αποκαλούν συναισθηματικό εκβιασμό, αλλά εμείς πώς το αποκαλούμε; (Δεσμά και φορτία.) Εμείς το αποκαλούμε φορτία. Τα φορτία είναι κάτι που οφείλει κάποιος να κουβαλάει; (Όχι.) Είναι κάτι πρόσθετο, κάτι επιπλέον που αναλαμβάνεις. Δεν αποτελεί κομμάτι του εαυτού σου. Δεν είναι κάτι που έχει ή που χρειάζεται το σώμα, η καρδιά και η ψυχή σου· είναι κάτι που προστίθεται. Έρχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, όχι από μέσα σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (16)]. Όταν διάβασα αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού, πόνεσε η καρδιά μου. Έτσι είχα εκπαιδεύσει τα παιδιά μου. Πίστευα πως, από νεαρή ηλικία, έπρεπε να κάνω αγροτικές εργασίες και να υποφέρω τρομερά, απλώς και μόνο επειδή δεν είχα διαβάσει αρκετά και δεν είχα λάβει καλή μόρφωση όταν ήμουν μικρή. Έτσι, επέβαλα τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μου στα παιδιά μου, κι ήθελα να μελετήσουν σκληρά και να μπουν σε κάποιο διακεκριμένο πανεπιστήμιο, ώστε, στο μέλλον, να έχουν καλές προοπτικές, να καταφέρουν να ξεχωρίσουν και να φέρουν τιμή στην οικογένειά μας. Προκειμένου να πετύχω αυτόν τον στόχο, ασκούσα πίεση στα παιδιά μου όσο ήταν ακόμα μικρά. Όταν ήταν μικρά, ήταν πρόθυμα να προσεύχονται και να συναθροίζονται, αλλά εγώ φοβόμουν πως αυτό θα επηρέαζε τη μελέτη τους, οπότε δεν άφηνα τη μητέρα μου να συναθροίζεται μαζί τους. Όταν θα έπρεπε να παίζουν, εγώ δεν το επέτρεπα, ενώ, όταν έπεφταν λιγάκι οι βαθμοί τους, τα επέπληττα, ενσταλάζοντάς τους κάποιες εσφαλμένες σκέψεις και ασκώντας τους πίεση. Ο γιος μου αρρώστησε εξαιτίας της πίεσης των εισαγωγικών εξετάσεων. Φοβόμουν πως αυτό θα επηρέαζε τους βαθμούς του, οπότε τον παρακολουθούσα καθημερινά για να μην τεμπελιάσει. Ανησυχούσα πως, αν δεν έγραφε καλά στις εξετάσεις, όλες οι προσπάθειές μας θα πήγαιναν στ’ αλήθεια στράφι. Ασκούσα τρομερή πίεση στον γιο μου. Εξωτερικά, φαινόταν πως τα έκανα όλα αυτά για τον γιο μου, αλλά, στην πραγματικότητα, ήθελα απλώς να γίνει δεκτός σε κάποιο διακεκριμένο πανεπιστήμιο και να ξεχωρίσει από τους άλλους, να καυχιέμαι και να πραγματοποιήσω τα δικά μου ιδανικά και τις δικές μου επιθυμίες. Χωρίς να το παρατηρήσω, έδωσα βαρύ φορτίο στον γιο μου και του άσκησα μεγάλη πίεση, σαν να του είχα περάσει αόρατα δεσμά. Πλέον, είχε μπει στο ιδανικό ανώτερο ίδρυμα, οι επιθυμίες μου είχαν πραγματοποιηθεί, το πρόσωπό μου έλαμπε από τη δόξα και είχε ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία μου, αλλά ο γιος μου είχε απομακρυνθεί από τον Θεό. Πλέον, όταν μιλούσα μαζί του για ζητήματα που αφορούσαν την πίστη, κατέφευγε συνεχώς σε υπεκφυγές και έβρισκε δικαιολογίες, και δεν είχε όρεξη να διαβάσει τα λόγια του Θεού. Κάθε μέρα, τον καθοδηγούσαν από το χέρι η φήμη και το κέρδος. Έστυβε το μυαλό του για χάρη της φήμης και του κέρδους, και αφιέρωνε μεγάλη σκέψη στη διαχείριση των προσωπικών του σχέσεων. Η ζωή του ήταν ιδιαίτερα δυστυχισμένη και εξουθενωτική. Εγώ είχα κάνει έτσι τον γιο μου.

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Όταν ήταν μικρά, εσύ συνέχεια τους έλεγες το εξής για να τα διαπαιδαγωγήσεις: “Στρώσου στο διάβασμα, πήγαινε στο πανεπιστήμιο, κάνε μεταπτυχιακό ή διδακτορικό, βρες μια καλή δουλειά, βρες ένα κατάλληλο άτομο να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια, και θα ζήσεις καλά”. Από τη διαπαιδαγώγησή σου, την ενθάρρυνση και τις διάφορες πιέσεις σου, τα παιδιά έζησαν τη ζωή και ακολούθησαν τον δρόμο που τους όρισες, πέτυχαν αυτά που προσδοκούσες, όπως ακριβώς ήθελες, και τώρα δεν μπορούν να το αλλάξουν. Τώρα που η πίστη σου σε έχει κάνει να καταλάβεις κάποιες αλήθειες και τις προθέσεις του Θεού, έχεις αποκτήσει τις ορθές σκέψεις και απόψεις. Αν προσπαθήσεις να τους πεις να πάψουν να επιδιώκουν αυτά τα πράγματα, τότε εκείνα να αντιδράσουν και να σου πουν: “Αυτό ακριβώς δεν ήθελες να κάνω; Αυτά δεν μου έμαθες όταν ήμουν μικρός; Αυτά δεν απαιτούσες από μένα; Γιατί τώρα με εμποδίζεις; Μήπως αυτό που κάνω είναι λάθος; Έχω καταφέρει αυτά τα πράγματα και τώρα μπορώ να τα απολαύσω· θα πρέπει να νιώθεις χαρά, ικανοποίηση και υπερηφάνεια για μένα, έτσι δεν είναι;” Πώς θα ένιωθες αν το άκουγες αυτό; Θα έπρεπε να χαίρεσαι ή να κλαις; Δεν θα μετάνιωνες; (Ναι.) Δεν μπορείς πλέον να τα φέρεις πίσω. Αν δεν τα είχες διαπαιδαγωγήσει έτσι όταν ήταν μικρά, αν τους είχες προσφέρει χαρούμενα παιδικά χρόνια δίχως καμία πίεση, δίχως να τα μάθεις να ξεχωρίζουν απ’ τους άλλους, να αποκτήσουν κάποιο υψηλό αξίωμα ή να βγάλουν πολλά λεφτά, ή να επιδιώξουν φήμη, κέρδος και θέση, αν τα είχες αφήσει απλώς να είναι καλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι, και αν δεν απαιτούσες να βγάλουν πολλά λεφτά, να χαρούν τόσα πράγματα ή να σου δώσουν πίσω τόσα, και αν απλώς τους ζητούσες να είναι υγιή και ευτυχισμένα, να είναι απλοί και ευτυχισμένοι άνθρωποι, τότε ίσως να δέχονταν κάποιες από τις σκέψεις και τις απόψεις που έχεις από τότε που πίστεψες στον Θεό. Αν ήταν έτσι, τώρα ίσως να ήταν ευτυχισμένη η ζωή τους, με λιγότερη πίεση απ’ τη ζωή και την κοινωνία. Δεν θα είχαν αποκτήσει φήμη και κέρδη, αλλά τουλάχιστον θα ένιωθαν στην καρδιά τους ευτυχισμένα, ήσυχα και γαλήνια. Όμως, την εποχή που μεγάλωναν, η επανειλημμένη παρότρυνση και προτροπή σου, η πίεση σου, τα οδήγησε να επιδιώκουν ανελέητα τη γνώση, τα λεφτά, τη φήμη και το κέρδος. Τελικά, απέκτησαν φήμη, κέρδος και κύρος, η ζωή τους έγινε καλύτερη, ευχαριστήθηκαν περισσότερα και έβγαλαν πιο πολλά λεφτά, αλλά η ζωή τους είναι εξοντωτική. Κάθε φορά που τα βλέπεις, το βλέμμα τους δείχνει μεγάλη κούραση. Μόνο όταν γυρίσουν σπίτι τους, σ’ εσένα, θα τολμήσουν να βγάλουν το προσωπείο τους και να παραδεχτούν πως είναι κουρασμένα και χρειάζονται ξεκούραση. Μόλις, όμως, βγουν έξω, δεν είναι πια τα ίδια άτομα —φοράνε ξανά το προσωπείο τους. Βλέπεις πόσο κουρασμένη και θλιβερή είναι η έκφρασή τους και τα λυπάσαι, αλλά δεν μπορείς να τα φέρεις πίσω. Δεν μπορούν πλέον να γυρίσουν. Πώς έγινε αυτό; Δεν συνδέεται με το πώς τα μεγάλωσες; (Ναι.) Όλα αυτά δεν τα γνώριζαν απ’ τη φύση τους ούτε τα επιδίωκαν από μικρά· συνδέονται ξεκάθαρα με το πώς τα μεγάλωσες εσύ. Δεν αναστατώνεσαι όταν βλέπεις το πρόσωπό τους, όταν βλέπεις τη ζωή τους σ’ αυτήν την κατάσταση; (Ναι.) Είσαι, όμως, ανήμπορος· το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μετανιώνεις και να λυπάσαι. Μπορεί να νιώθεις ότι ο Σατανάς έχει πάρει το παιδί σου μια και καλή, ότι δεν θα μπορέσει να γυρίσει πίσω και ότι είσαι ανίσχυρος να το σώσεις. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι δεν εκπλήρωσες την ευθύνη σου ως γονιός. Εσύ του έκανες κακό, το έκανες να παραστρατήσει με τη λανθασμένη ιδεολογική σου διαπαιδαγώγηση και καθοδήγηση. Δεν γίνεται να γυρίσει ποτέ, και στο τέλος το μόνο που σου απομένει είναι οι τύψεις. Παρακολουθείς ανήμπορος το παιδί σου να υποφέρει, να διαφθείρεται από αυτήν τη μοχθηρή κοινωνία, να φορτώνεται τις πιέσεις της ζωής, και δεν μπορείς να το βοηθήσεις με κανέναν τρόπο. Το μόνο που μπορείς να πεις είναι: “Να έρχεσαι πιο συχνά στο σπίτι για να σου φτιάχνω ωραίο φαγητό”. Και τι προβλήματα θα λυθούν με ένα φαγητό; Τίποτα δεν λύνεται. Οι σκέψεις του παιδιού έχουν ήδη ωριμάσει και σχηματιστεί, και δεν θέλει να εγκαταλείψει τη φήμη και τη θέση που έχει αποκτήσει. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προχωρήσει εμπρός και να μη γυρίσει πίσω. Αυτό το δυσμενές αποτέλεσμα προκαλεί η λανθασμένη καθοδήγηση από τους γονείς και το γεγονός ότι εμφυσούν στα παιδιά τους λανθασμένες ιδέες όταν εκείνα είναι ακόμα μικρά» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (19)]. Διάβασα αρκετές φορές αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού. Κάθε φορά με άγγιζε βαθιά και ένιωθα τόσο λυπημένη, που άρχιζα να κλαίω από τις τύψεις. Σκέφτηκα πως, όταν ήταν μικρός ο γιος μου, ήταν αθώος και πίστευε στον Θεό, και ήταν πρόθυμος να πηγαίνει σε συναθροίσεις με τη γιαγιά του. Επειδή με είχαν επηρεάσει, όμως, οι σατανικές απόψεις όπως: «Η γνώση μπορεί ν’ αλλάξει τη μοίρα σου», «Οι άλλες επιδιώξεις είναι μικρές, τα βιβλία τις ξεπερνούν όλες», «Όσοι μοχθούν με το μυαλό τους κυβερνούν τους άλλους και όσοι μοχθούν με τα χέρια τους κυβερνώνται από άλλους» και «Το πεπρωμένο του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του», επιδίωκα να διακριθώ και να φέρω τιμή στην οικογένειά μου. Ενστάλαξα αυτές τις σκέψεις στον γιο μου και τον έσπρωξα σε έναν βούρκο γνώσης, ώστε να επιδιώκει ολόψυχα τη φήμη, το κέρδος και τη θέση, ώσπου να μην μπορεί πια να απελευθερωθεί απ’ αυτά. Πρόσεξα ιδιαίτερα το σημείο όπου τα λόγια του Θεού λένε: «Μπορεί να νιώθεις ότι ο Σατανάς έχει πάρει το παιδί σου μια και καλή, ότι δεν θα μπορέσει να γυρίσει πίσω και ότι είσαι ανίσχυρος να το σώσεις. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι δεν εκπλήρωσες την ευθύνη σου ως γονιός. Εσύ του έκανες κακό, το έκανες να παραστρατήσει με τη λανθασμένη ιδεολογική σου διαπαιδαγώγηση και καθοδήγηση. Δεν γίνεται να γυρίσει ποτέ, και στο τέλος το μόνο που σου απομένει είναι οι τύψεις». Ο Θεός συναναστρεφόταν πάνω στην ακριβή ψυχολογική διάθεση που είχα εκείνη τη στιγμή. Κάθε φορά που επέστρεφε σπίτι ο γιος μου, του διάβαζα τα λόγια του Θεού, αλλά εκείνος πάντα τα αντέκρουε και έβρισκε κάθε τρόπο για να τα αρνηθεί. Είπε, μάλιστα, πως τον κρατούσα πίσω, κι αυτό μου ράγισε την καρδιά. Έβλεπα τον γιο μου να είναι στο τρέξιμο και να μοχθεί κάθε μέρα για τη φήμη και το κέρδος: Είχε αρχίσει να χάνει τα μαλλιά του σε τόσο νεαρή ηλικία, και κάθε μέρα μελετούσε μέχρι αργά το βράδυ, παρά τη σωματική του κούραση. Έστυβε, μάλιστα, το μυαλό του για να συλλογιστεί τις σκέψεις και τα χόμπι των συμβούλων του, και προσάρμοζε την προσέγγισή του για να ταιριάζει με τα γούστα τους. Φερόταν με το γάντι στους συμβούλους του, από φόβο μην πει ή κάνει κάτι λάθος, και του κάνουν τη ζωή δύσκολη, επηρεάζοντας τις προοπτικές του για καριέρα. Έβλεπα τον γιο μου να ζει την κάθε μέρα φορώντας μια μάσκα, τρομερά εξουθενωμένος. Εγώ έφταιγα που είχε γίνει έτσι. Εγώ τον ενθάρρυνα να επιδιώξει τη γνώση, κάνοντας έτσι κακό στο παιδί μου. Πλέον καταλάβαινα πως, έτσι, δεν αγαπούσα τον γιο μου, αλλά τον έβλαπτα, μετατρέποντάς τον σε θυσία για τη δική μου επιδίωξη φήμης και κέρδους. Είδα στην εκκλησία ορισμένους αδελφούς και αδελφές κοντά στην ηλικία του γιου μου. Πίστευαν στον Θεό και επιδίωκαν την αλήθεια, κι έκαναν το καθήκον τους στην εκκλησία. Δεν τους δέσμευαν τα δηλητήρια του Σατανά, και ζούσαν μια χαλαρή και ευτυχισμένη ζωή, με ελευθερία και απελευθέρωση. Αυτό με έκανε να νιώσω μεγαλύτερες τύψεις. Αν δεν είχα ενσταλάξει αυτές τις σκέψεις και απόψεις στον γιο μου, ίσως να μην είχε γίνει ο άνθρωπος που ήταν και να μη ζούσε μια τόσο επώδυνη ζωή μες στην απελπισία ώστε να επιδιώκει τη φήμη και το κέρδος, την άνοδο στην ιεραρχία και τα χρήματα. Όταν τα σκέφτηκα αυτά, ένιωσα βαθιά μεταμέλεια και μίσησα τον εαυτό μου. Έκανα αυτοκριτική: Γιατί ήθελα τόσο αδιάλλακτα να μπουν τα παιδιά μου στο κολέγιο και γιατί ήμουν τόσο ανυποχώρητη; Πού βρισκόταν η ρίζα του προβλήματος;

Μια μέρα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τη φήμη και το κέρδος για να ελέγχει τις σκέψεις των ανθρώπων, σε σημείο που να μη σκέφτονται τίποτε άλλο από τη φήμη και το κέρδος. Πασχίζουν για φήμη και κέρδος, ταλαιπωρούνται για τη φήμη και το κέρδος, υπόκεινται σε εξευτελισμό για τη φήμη και το κέρδος, θυσιάζουν ό,τι έχουν και δεν έχουν και προβαίνουν σε κάθε είδους κρίσεις και αποφάσεις για τη φήμη και το κέρδος. Με αυτόν τον τρόπο, ο Σατανάς κρατά τους ανθρώπους δέσμιους με αόρατες αλυσίδες και, δεμένοι μ’ αυτές τις αλυσίδες, αυτοί δεν έχουν ούτε τη δύναμη ούτε το κουράγιο να τις αποτινάξουν. Χωρίς να το καταλάβουν, κουβαλάνε αυτές τις αλυσίδες και σέρνονται συνεχώς με μεγάλη δυσκολία. Χάριν της φήμης και του κέρδους, η ανθρωπότητα αποφεύγει τον Θεό και Τον προδίδει, καθίσταται ολοένα πιο φαύλη. Επομένως, με αυτόν τον τρόπο, η μία γενιά μετά την άλλη καταστρέφονται μέσα στη φήμη και το κέρδος του Σατανά. Αν εξετάσουμε τώρα τις ενέργειες του Σατανά, δεν είναι τα μοχθηρά κίνητρά του άκρως απεχθή; Ίσως να μην μπορείτε σήμερα να διακρίνετε ακόμα τα μοχθηρά κίνητρα του Σατανά, επειδή πιστεύετε ότι δεν μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς φήμη και κέρδος. Πιστεύετε ότι, αν οι άνθρωποι εγκαταλείψουν τη φήμη και το κέρδος, δεν θα μπορούν πλέον να δουν τον δρόμο μπροστά τους, δεν θα μπορούν να διακρίνουν τους στόχους τους, ότι το μέλλον τους θα προδιαγράφεται σκοτεινό, θολό και ζοφερό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως ο Σατανάς χρησιμοποιεί τη φήμη και το κέρδος για να διαφθείρει, να παραπλανήσει και να βλάψει τους ανθρώπους, κάνοντάς τους να επιδιώκουν μόνο τη φήμη και το κέρδος. Θυμήθηκα πως, επειδή δεν είχα λάβει καλή μόρφωση όταν ήμουν παιδί, υπέφερα πολύ όταν βγήκα στον κόσμο για να βγάλω χρήματα, ενώ συχνά υπέμενα την προκατάληψη των άλλων. Όταν είδα πως οι άνθρωποι με πολλές γνώσεις και γόητρο τύγχαναν θαυμασμού όπου κι αν πήγαιναν, τους ζήλευα και πίστευα πως ο μόνος λόγος που δεν μπορούσα να κερδίσω την εκτίμηση των άλλων ήταν ότι δεν είχα γνώσεις. Εναπόθεσα, λοιπόν, τις ελπίδες μου στα παιδιά μου, με την επιθυμία να πραγματοποιήσουν τα όνειρα που εγώ προσωπικά δεν κατάφερα να εκπληρώσω. Αφιέρωνα όλον τον χρόνο μου σ’ αυτό και πλήρωσα όλο το τίμημα, ζώντας μια πικρή και εξαντλητική ζωή, κι έδωσα στον γιο μου πόνο και μαρτύριο. Αργότερα, αν και ο γιος μου πέτυχε φήμη και κέρδος, απομακρύνθηκε πιο πολύ απ’ τον Θεό και έχασε τη σωτηρία του Θεού τις έσχατες ημέρες. Πλέον καταλάβαινα πως η επιδίωξή μου για φήμη και κέρδος ήταν ένα είδος αόρατων δεσμών που είχε περάσει ο Σατανάς τόσο σ’ εμένα όσο και στον γιο μου. Ο Σατανάς χρησιμοποιούσε τη φήμη και το κέρδος για να μας δελεάσει και να μας παραπλανήσει, μας έκανε να αγωνιζόμαστε με προσήλωση για τη φήμη και το κέρδος, χωρίς να σκεφτόμαστε καν να επιδιώξουμε την αλήθεια. Σε κάθε βήμα, ο Σατανάς μάς καθοδηγούσε από το χέρι —ήμασταν διατεθειμένοι να υποφέρουμε γι’ αυτόν, με αποτέλεσμα να απομακρυνόμαστε πιο πολύ από τον Θεό και να φτάσουμε στο σημείο να Τον αρνηθούμε, και να μας καταβροχθίσει ο Σατανάς. Αυτή ήταν η καταχθόνια πρόθεση και δολοπλοκία του Σατανά. Σκέφτηκα τους ανθρώπους γύρω μου: Ο γιος του θείου μου μπήκε στο κολέγιο, αλλά οι γονείς του τον περιφρονούσαν επειδή επέλεξε να σπουδάσει κάτι υποδεέστερο, κι έτσι χρησιμοποίησαν τις διασυνδέσεις τους για να τον βοηθήσουν να αλλάξει σχολές. Ως αποτέλεσμα, το παιδί πιέστηκε πάρα πολύ και δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τα μαθήματα, κι αργότερα έπαθε νευρικό κλονισμό. Πλέον, δεν μπορούσε να ρυθμίσει ούτε τη ζωή του. Υπήρχαν και πολλά άλλα παιδιά που έπιναν παρασιτοκτόνα ή πηδούσαν από οικοδομές επειδή δεν τα πήγαιναν καλά στις σπουδές τους. Όλα αυτά τα τραγικά μαθήματα μου πρόσφεραν μια υπενθύμιση και νουθεσία. Στην πραγματικότητα, το αν οι άνθρωποι είναι πλούσιοι ή φτωχοί στη ζωή βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Η φήμη και το κέρδος δεν μπορούν να μας απαλλάξουν από τον πόνο. Μπορούν μόνο να μας φέρουν σε μια άβυσσο μαρτυρίου. Είναι πολύ απεχθής ο τρόπος με τον οποίο βλάπτει ο Σατανάς τους ανθρώπους. Ταυτόχρονα, ευχαρίστησα τον Θεό που, μέσα από τη διαφώτιση, την ηγεσία και την καθοδήγησή Του, βρήκα τη ρίζα του μαρτυρίου μου και είδα τις επικίνδυνες συνέπειες της επιδίωξης της φήμης και του κέρδους. Διαφορετικά, αυτά τα πράγματα θα συνέχιζαν να με παγιδεύουν και δεν θα μπορούσα να απελευθερωθώ. Κατάλαβα, επίσης, την ειλικρινή πρόθεση του Θεού να σώσει τους ανθρώπους. Δεν γινόταν να συνεχίσω να ξεγελιέμαι και να βλάπτομαι από τον Σατανά. Ήθελα να απαλλαγώ από τα δεσμά της φήμης και του κέρδους, και να βαδίσω στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και της επίτευξης της σωτηρίας.

Αργότερα, μέσα από τα λόγια του Θεού, βρήκα το σωστό μονοπάτι για να εκπαιδεύσει κανείς τα παιδιά του. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αν δεν τα είχες διαπαιδαγωγήσει έτσι όταν ήταν μικρά, αν τους είχες προσφέρει χαρούμενα παιδικά χρόνια δίχως καμία πίεση, δίχως να τα μάθεις να ξεχωρίζουν απ’ τους άλλους, να αποκτήσουν κάποιο υψηλό αξίωμα ή να βγάλουν πολλά λεφτά, ή να επιδιώξουν φήμη, κέρδος και θέση, αν τα είχες αφήσει απλώς να είναι καλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι, και αν δεν απαιτούσες να βγάλουν πολλά λεφτά, να χαρούν τόσα πράγματα ή να σου δώσουν πίσω τόσα, και αν απλώς τους ζητούσες να είναι υγιή και ευτυχισμένα, να είναι απλοί και ευτυχισμένοι άνθρωποι, τότε ίσως να δέχονταν κάποιες από τις σκέψεις και τις απόψεις που έχεις από τότε που πίστεψες στον Θεό. Αν ήταν έτσι, τώρα ίσως να ήταν ευτυχισμένη η ζωή τους, με λιγότερη πίεση απ’ τη ζωή και την κοινωνία. Δεν θα είχαν αποκτήσει φήμη και κέρδη, αλλά τουλάχιστον θα ένιωθαν στην καρδιά τους ευτυχισμένα, ήσυχα και γαλήνια» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (19)]. Τα λόγια του Θεού υποδεικνύουν το σωστό μονοπάτι για να εκπαιδεύσει κανείς τα παιδιά του: Καθώς τα εκπαιδεύει, δεν πρέπει να απαιτεί να επιδιώκουν τη γνώση, τη θέση, τη φήμη, το κέρδος, το να ανέβουν στην ιεραρχία ή να βγάλουν χρήματα. Θα πρέπει να ελπίζει πως τα παιδιά του θα έχουν μια ευτυχισμένη και υγιή ζωή, χωρίς πίεση, αλλά με ελευθερία και απελευθέρωση. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα και την πρόθεση του Θεού. Τα παιδιά μου κι εγώ είμαστε δημιουργημένα όντα, και η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Η μοίρα της ζωής μας και το μονοπάτι που θα πρέπει να ακολουθήσουμε υπόκεινται στην κυριαρχία και τη διευθέτηση του Θεού. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε οι ίδιοι ούτε μπορώ να αλλάξω εγώ τη μοίρα τους. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσεύχομαι για τα παιδιά μου και, όταν επιστρέφουν σπίτι, μπορώ να τους διαβάζω τα λόγια του Θεού. Όσο για το αν θα μπορέσουν να προσέλθουν ενώπιον του Θεού στο τέλος, αυτό εξαρτάται από τον Θεό. Εγώ πρέπει μόνο να εκπληρώσω το καθήκον και την ευθύνη μου, και να κάνω καλά αυτό που οφείλω. Η άποψή μου απέναντι σ’ αυτά τα πράγματα έχει κάπως αλλάξει, κι αυτό είναι το αποτέλεσμα που πέτυχαν τα λόγια του Θεού. Πλέον, θέλω μόνο να επιδιώκω σωστά την αλήθεια και να ζω σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, εκπληρώνοντας το καθήκον μου. Μόνο αυτή η ζωή έχει νόημα και αξία. Δόξα τω Θεώ!