Από της Στέισι, Νότια Κορέα

Τον Αύγουστο του 2022, επέβλεπα το έργο ποτίσματος στην εκκλησία. Μια μέρα, μια επικεφαλής μού είπε ότι κάποιοι αδελφοί και αδελφές είχαν αναφέρει πως δεν ερευνούσα τις καταστάσεις και τις δυσκολίες των νεοφώτιστων πριν απ’ τις συναθροίσεις, και πως η συναναστροφή εκεί δεν έλυνε πραγματικά προβλήματα. Ανέφεραν, επίσης, πως κάποιοι νεοφώτιστοι δεν είχαν έρθει στις συναθροίσεις και πως εγώ δεν είχα ρωτήσει ούτε είχα ερευνήσει τι συνέβαινε εγκαίρως. Δεν είπα τίποτα, όμως, μέσα μου, αντιμιλούσα και σκεφτόμουν: «Εγώ και ρώτησα και ερεύνησα από πριν τις καταστάσεις κάποιων νεοφώτιστων, αλλά εκείνοι δεν απάντησαν στα μηνύματά μου, κι έτσι δεν γνώριζα τι τους συνέβαινε. Επίσης, παρότι κάποιες φορές δεν γνώριζα ότι μερικοί νεοφώτιστοι δεν έρχονταν στις συναθροίσεις, εκείνοι αργότερα επέστρεψαν κι άρχισαν να έρχονται τακτικά. Πού είναι, λοιπόν, το πρόβλημα;» Δεν μπόρεσα παρά να νιώσω κάπως δυσαρεστημένη με τους αδελφούς και τις αδελφές που είχαν αναφέρει τα προβλήματα. Σκεφτόμουν: «Προτού αναφέρετε αυτά τα θέματα, θα μπορούσατε απλώς να μου μιλήσετε και να με ρωτήσετε πρώτα για την κατάσταση και το πλαίσιο. Αν δεν τα αποδεχόμουν όλα αυτά, τότε να με αναφέρατε στην επικεφαλής. Τώρα που κάνατε απευθείας αναφορά στην επικεφαλής χωρίς να πείτε τίποτα, πώς να με βλέπει η επικεφαλής; Δεν θα νομίζει πως δεν αποδέχθηκα κάποιες προτάσεις και ούτε την αλήθεια;» Αυτές οι σκέψεις μού προκάλεσαν αγανάκτηση. Γνώριζα ότι οι προτάσεις των αδελφών ήταν χρήσιμες για τα καθήκοντά μου κι ότι πρώτα έπρεπε να τις αποδεχθώ, να κάνω αυτοκριτική και να δείξω αυτογνωσία, καθώς και να μην προβάλω αντεπιχειρήματα ούτε να προσπαθήσω να δικαιολογηθώ, όταν, όμως, σκεφτόμουν πως κάτι τέτοιο θα χαλούσε την υπερηφάνεια και τη θέση μου, δίσταζα να αντιμετωπίσω την κατάσταση.

Αργότερα, ηρέμησα κι έκανα αυτοκριτική πάνω στα προβλήματα που ανέφεραν οι αδελφοί και οι αδελφές, και συνειδητοποίησα ότι πράγματι ήταν απαραίτητο να γίνουν αλλαγές. Έτσι, έστειλα ένα μήνυμα στην ομάδα, ζητώντας να επισημάνουν όλοι τυχόν προβλήματά μου που είχαν παρατηρήσει. Σύντομα, ο Αδελφός Τζέιντεν επισήμανε μερικά προβλήματα που είχε δει, ενώ μου έκανε και κάποιες προτάσεις. Όταν είδα ότι τα σχόλιά του ήταν παρόμοια με όσα είχε πει η επικεφαλής, μου γεννήθηκαν υποψίες και σκέφτηκα: «Μάλλον εκείνος με ανέφερε στην επικεφαλής. Πώς αλλιώς θα έλεγε τόσο παρόμοια πράγματα;» Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, δυσκολευόμουν να αντιμετωπίσω σωστά τα προβλήματα και τις προτάσεις που είχε διατυπώσει αυτός ο αδελφός, κι έτσι τα αντέκρουσα ένα προς ένα. Στη συνέχεια, εκείνος έστειλε ένα μήνυμα στην ομάδα: «Είπες πως μπορούσαμε να κάνουμε προτάσεις και να επικοινωνήσουμε για οποιοδήποτε πρόβλημα και, τώρα που το κάναμε αυτό, εσύ προβάλλεις δικαιολογίες και δεν δείχνεις καμία προθυμία να αναζητήσεις ή να αποδεχθείς. Γιατί;» Όταν με εξέθεσε μπροστά σε τόσους αδελφούς και αδελφές, ένιωσα την πλήρη ταπείνωση. Άρχισα να γίνομαι προκατειλημμένη απέναντί του και να σκέφτομαι: «Δεν με αφήνεις καθόλου να σώσω την υπόληψή μου! Όχι μόνο ανέφερες κατ’ ιδίαν τα προβλήματά μου στην επικεφαλής, αλλά επιπλέον μου έκανες προτάσεις και με εξέθεσες μπροστά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Πώς να εμφανιστώ ξανά εγώ τώρα; Πώς να αντικρίσω τους αδελφούς και τις αδελφές μετά απ’ όλα αυτά; Δεν μπορούσες να μου το πεις κατ’ ιδίαν αν είχα προβλήματα; Γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να με ξεμπροστιάσεις μπροστά σε τόσο κόσμο; Μήπως κάνεις ό,τι μπορείς για να με ντροπιάσεις και να με ταπεινώσεις μπροστά σε όλους; Είναι ξεκάθαρο ότι απλώς προσπαθείς να μου κάνεις τη ζωή δύσκολη. Αν δεν σου δείξω ποιος είναι το αφεντικό, νομίζεις πως μπορείς να με εκφοβίζεις». Έκανα μέσα μου ακόμα και μια κακόβουλη σκέψη: «Είμαι υπεύθυνη για το έργο ποτίσματος. Αν συνεχίσεις τα ίδια χωρίς να με αφήσεις να σώσω την υπόληψή μου, θα βρω έναν λόγο και θα σε πάψω απ’ το πότισμα των νεοφώτιστων, επειδή, αν δεν το κάνω, τότε θα καταστρέψεις την εικόνα που έχουν όλοι για εμένα». Όταν μου πέρασε απ’ το μυαλό αυτή η σκέψη, η καρδιά μου σταμάτησε και σκέφτηκα: «Πώς είναι δυνατό να έκανα μια τόσο κακόβουλη σκέψη; Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν επίθεση και αντίποινα εναντίον των άλλων;» Φοβήθηκα λίγο, κι έτσι προσευχήθηκα ήσυχα στον Θεό: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, πρόσεχε την καρδιά μου ώστε να είναι ήρεμη και να μην ακολουθώ τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου στις ενέργειές μου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να βγω απ’ αυτήν την κατάσταση». Αφού προσευχήθηκα, είδα αρκετούς αδελφούς και αδελφές να στέλνουν μηνύματα στην ομάδα, στα οποία συμφωνούσαν με τις προτάσεις του Τζέιντεν. Στο τέλος, συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση στην οποία όδευα είχε μέσα της την πρόθεση του Θεού. Πρώτα έπρεπε να αποδεχθώ και να υποταχθώ, να αναζητήσω την αλήθεια, να κάνω αυτοκριτική και να πάρω ένα μάθημα.

Μια μέρα, στη διάρκεια των πνευματικών ασκήσεών μου, διάβασα δύο χωρία απ’ τα λόγια του Θεού: «Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις που προκαλούν το κλάδεμα κάποιου, ποια είναι η πιο κρίσιμη στάση που πρέπει να έχεις απέναντι σ’ αυτό; Πρώτον, πρέπει να το αποδέχεσαι, ανεξάρτητα από το ποιος σε κλαδεύει, απ’ τον λόγο, απ’ το αν σου φαίνεται σκληρό, και ανεξάρτητα από το ύφος και τη διατύπωση, οφείλεις να το αποδεχτείς. Στη συνέχεια, θα πρέπει να αναγνωρίσεις τι έκανες λάθος, ποια διεφθαρμένη διάθεση αποκάλυψες και αν ενήργησες σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Πρώτον και κύριον, αυτή είναι η στάση που οφείλεις να έχεις. Και διαθέτουν οι αντίχριστοι μια τέτοια στάση; Όχι· από την αρχή ως το τέλος, η στάση που αποπνέουν είναι μια στάση αντίστασης και απέχθειας. Με μια τέτοια στάση, μπορούν να γαληνέψουν ενώπιον του Θεού και να δεχτούν με σεμνότητα το κλάδεμά τους; Όχι, δεν μπορούν. Τι κάνουν, λοιπόν, τότε; Πρώτα απ’ όλα, επιχειρηματολογούν σθεναρά και προβάλλουν δικαιολογίες, αμυνόμενοι και υποστηρίζοντας ότι δεν έχουν κάνει τα λάθη που έχουν κάνει και δεν έχουν αποκαλύψει τη διεφθαρμένη διάθεση που έχουν αποκαλύψει, με την ελπίδα να κερδίσουν την κατανόηση και τη συγχώρεση των ανθρώπων, ώστε να μη χρειάζεται να αναλάβουν καμία ευθύνη ούτε να δεχτούν λόγια κλαδέματος. Ποια είναι η στάση που επιδεικνύουν όταν έρχονται ενώπιον του κλαδέματος; “Δεν έχω αμαρτήσει. Δεν έχω κάνει τίποτα κακό. Εάν έκανα κάποιο λάθος, υπήρχε λόγος για αυτό. Εάν έκανα κάποιο λάθος, δεν το έκανα επίτηδες, δεν θα πρέπει να αναγκαστώ να αναλάβω την ευθύνη για αυτό. Ποιος δεν κάνει λίγα λάθη;” Αρπάζονται από αυτές τις δηλώσεις και τις φράσεις, όμως δεν αναζητούν την αλήθεια ούτε αναγνωρίζουν τα λάθη που έχουν κάνει ή τις διεφθαρμένες διαθέσεις που έχουν αποκαλύψει —και σίγουρα δεν παραδέχονται ποια ήταν η πρόθεση κι ο στόχος τους όταν έκαναν το κακό. Όσο εμφανή κι αν είναι τα λάθη που έχουν κάνει ή όσο μεγάλη κι αν είναι η απώλεια που έχουν προκαλέσει, κάνουν τα στραβά μάτια απέναντι σ’ αυτά τα πράγματα. Δεν αισθάνονται καθόλου θλίψη ή ενοχές και η συνείδησή τους δεν προκαλεί κανένα αίσθημα μομφής. Αντιθέτως, δικαιολογούν τον εαυτό τους με όλη τους τη δύναμη και διεξάγουν έναν πόλεμο λέξεων, σκεπτόμενοι: “Όλοι έχουν μια αιτιολογημένη άποψη. Ο καθένας έχει τους λόγους του· σημασία έχει ποιος είναι ο καλύτερος ομιλητής. Αν μπορέσω να πλασάρω την αιτιολόγηση και την εξήγησή μου σε μια πλειοψηφία, τότε κερδίζω, και οι αλήθειες για τις οποίες μιλάς εσύ δεν είναι αλήθειες, και τα γεγονότα σου δεν ισχύουν. Θέλεις να με καταδικάσεις; Αποκλείεται!” Όταν κλαδεύεται ένας αντίχριστος, στα βάθη της καρδιάς και της ψυχής του, είναι απολύτως, αποφασιστικά απρόθυμος, το απεχθάνεται και το απορρίπτει. Η στάση του είναι η εξής: “Ό,τι κι αν έχεις να πεις, όσο δίκιο κι αν έχεις, δεν θα το δεχτώ και δεν θα το παραδεχτώ. Δεν ευθύνομαι εγώ”. Όσο κι αν τα γεγονότα φέρνουν στο φως τη διεφθαρμένη του διάθεση, εκείνος δεν το αναγνωρίζει ούτε το αποδέχεται, αλλά συνεχίζει την απείθεια και την αντίστασή του. Ό,τι κι αν λένε οι άλλοι, δεν το αποδέχεται ούτε το αναγνωρίζει, μα σκέφτεται: “Για να δούμε ποιος μιλάει πιο ωραία· για να δούμε ποιος είναι καλύτερος στα λόγια”. Αυτό είναι ένα είδος στάσης με το οποίο μεταχειρίζονται οι αντίχριστοι το κλάδεμα» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. «Η στάση ενός αντίχριστου απέναντι στο κλάδεμα, καθώς και οι σχετικές εκδηλώσεις του, οι σκέψεις, οι οπτικές, οι ιδέες και οτιδήποτε άλλο αφορά αυτήν την κατάσταση, όλα τους διαφέρουν από ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Όταν ένας αντίχριστος κλαδεύεται, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να αντιστέκεται και να το απορρίπτει βαθιά μέσα στην καρδιά του. Το πολεμά. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Αυτό συμβαίνει επειδή οι αντίχριστοι, από την ίδια τους τη φύση-ουσία, αποστρέφονται την αλήθεια και τη μισούν, και δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να αποσυρθούν όταν δεν έχουν καμία θέση ούτε καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). Σκεφτόμουν στα λόγια του Θεού και συνειδητοποίησα τελικά πως, όταν κλαδεύεται κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια, όποια κι αν είναι η στάση ή ο τόνος του ανθρώπου που τον κλαδεύει, ή η κατάσταση και το πλαίσιο μέσα στα οποία συμβαίνει αυτό το κλάδεμα, μπορεί πρώτα να το αποδεχθεί, να στοχαστεί πού παραβίασε τις αρχές και ποια διεφθαρμένη διάθεση αποκάλυψε, καθώς και να αναζητήσει την αλήθεια για να απαλλαγεί απ’ αυτήν. Ωστόσο, οι αντίχριστοι ουσιαστικά αποστρέφονται και μισούν την αλήθεια και, όταν κλαδεύονται και παίρνουν καθοδήγηση απ’ τους άλλους, νιώθουν μεγάλη ανάγκη να αντισταθούν σε όλα αυτά και να τα απορρίψουν. Ακόμα κι αν τα προβλήματά τους είναι ήδη εμφανή κι έχουν προκαλέσει απώλειες στο έργο, συνεχίζουν να μην παραδέχονται ότι φταίνε, και ψάχνουν κάθε είδους αιτία κι αφορμή για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να τον αθωώσουν. Κάνοντας αυτοκριτική στη στάση και τη συμπεριφορά που είχα όταν κλαδεύτηκα, συνειδητοποίησα ότι η διάθεση που είχα αποκαλύψει ήταν, στην πραγματικότητα, ίδια με αυτήν των αντίχριστων. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μού έκαναν προτάσεις, δεν έσπευσα να τις αποδεχθώ, να κάνω αυτοκριτική ως προς τα προβλήματα και τις παρεκκλίσεις μου και να τα κοιτάξω. Αντίθετα, ένιωσα αντίσταση και δυσαρέσκεια, κι έψαχνα κάθε είδους αιτία κι αφορμή για να προβάλω αντεπιχειρήματα και να δικαιολογηθώ. Με αυτόν τον τρόπο, απλώς δεν αποδεχόμουν την αλήθεια, μα αντιθέτως, την αποστρεφόμουν. Στην πραγματικότητα, αφού σκέφτηκα και συλλογίστηκα προσεκτικά, είδα ότι όλα τα προβλήματα που είχαν θίξει οι αδελφοί και οι αδελφές βασίζονταν σε γεγονότα και ότι, όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι, αν το πότισμα των νεοφώτιστων δεν γινόταν σωστά, αυτό σήμαινε πως εγώ είχα κάνει το καθήκον μου ανεύθυνα. Επιπλέον, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές ανέφεραν ότι δεν είχα ρωτήσει σχετικά ούτε είχα ερευνήσει εγκαίρως το γιατί οι νεοφώτιστοι δεν είχαν έρθει στις συναθροίσεις, πρόβαλα μέχρι και δικαιολογίες, νομίζοντας πως οι νεοφώτιστοι απλώς έχαναν πού και πού καμιά συνάθροιση και αργότερα θα συνέχιζαν να έρχονται τακτικά, οπότε δεν ήταν μεγάλο θέμα. Στην πραγματικότητα, ως ποτίστρια, δεν γνώριζα ότι οι νεοφώτιστοι δεν έρχονταν στις συναθροίσεις και δεν επικοινωνούσα μαζί τους ούτε ερευνούσα το ζήτημα εγκαίρως. Κάτι τέτοιο ήταν από μόνο του αμέλεια και έδειχνε ότι ήμουν επιπόλαιη. Κι όμως, αρνιόμουν κι αντέκρουα με διάφορες δικαιολογίες τα προβλήματα και τις προτάσεις που έθιγαν οι αδελφοί και οι αδελφές και, ενώ εκ πρώτης όψεως αυτό δεν φαινόταν μεγάλο πρόβλημα, αφορούσε τη στάση μου απέναντι στα καθήκοντά μου και αποκάλυπτε τη στάση μου απέναντι στην αλήθεια αλλά και στον Θεό. Μόνο όταν στοχάστηκα πάνω σε αυτό συνειδητοποίησα πόσο σοβαρή ήταν η φύση του συγκεκριμένου θέματος. Αν δεν με είχε βρει αυτή η κατάσταση, δεν θα είχα κάνει καμία αυτοκριτική ούτε θα είχα αναγνωρίσει τη σατανική διάθεση που με έκανε να αποστρέφομαι την αλήθεια. Κι αν είχα συνεχίσει έτσι, η κατάληξή μου θα ήταν απλώς να με αποστραφεί, να με απορρίψει και να με αποκλείσει ο Θεός.

Καθώς στοχαζόμουν, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Οι αντίχριστοι, όσον αφορά το ζήτημα του κλαδέματος, δεν μπορούν να τ’ αποδεχτούν. Και υπάρχουν λόγοι που δεν μπορούν να τ’ αποδεχτούν, και ο κυριότερος είναι ότι όταν τους κλαδεύουν, αισθάνονται ότι έχουν ρεζιλευτεί, ότι έχουν χάσει τη φήμη, τη θέση και την αξιοπρέπειά τους, ότι δεν μπορούν πλέον να σηκώσουν το κεφάλι τους μπροστά σε όλους. Αυτά τα πράγματα έχουν επίδραση στην καρδιά τους, κι έτσι δυσκολεύονται να δεχτούν να τους κλαδέψουν, και νιώθουν ότι όποιος τους κλαδεύει τους τη φύλαγε και είναι εχθρός τους. Αυτή είναι η νοοτροπία των αντίχριστων όταν τους κλαδεύουν. Γι’ αυτό να είστε σίγουροι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. «Στους αντίχριστους αρέσει πολύ η φήμη και η θέση. Η φήμη και η θέση είναι η κινητήρια δύναμή τους· θεωρούν πως η ζωή δεν έχει νόημα αν δεν έχουν φήμη και θέση, και χωρίς φήμη και θέση, δεν έχουν την ενέργεια να κάνουν οτιδήποτε. Και τη φήμη και τη θέση οι αντίχριστοι τα έχουν συνδέσει στενά με τα προσωπικά τους συμφέροντα· είναι η αχίλλειος πτέρνα τους. Γι’ αυτόν τον λόγο, όλα όσα κάνουν οι αντίχριστοι περιστρέφονται γύρω από τη θέση και τη φήμη. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα πράγματα, ίσως να μην έκαναν καθόλου έργο. Είτε οι αντίχριστοι έχουν θέση είτε όχι, αυτά τα δύο πράγματα, δηλαδή η φήμη και η θέση, είναι ο στόχος για τον οποίο αγωνίζονται, η κατεύθυνση προς την οποία πασχίζουν. […] Όταν πληρώνουν ένα τίμημα, να εξετάζετε για ποιον λόγο το κάνουν. Όταν επιχειρηματολογούν με θέρμη για ένα ζήτημα, να εξετάζετε για ποιον λόγο το κάνουν. Όταν συζητούν ή καταδικάζουν κάποιον άνθρωπο, να εξετάζετε τι πρόθεση και τι στόχο έχουν. Όταν εκνευρίζονται ή θυμώνουν για κάτι, να εξετάζετε ποια διάθεση αποκαλύπτουν. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να κοιτάξουν μέσα στην καρδιά των ανθρώπων, ο Θεός όμως μπορεί. Όταν κοιτάζει ο Θεός μέσα στην καρδιά των ανθρώπων, με τι μετράει την ουσία όλων αυτών που λένε και που κάνουν; Τα μετράει με την αλήθεια. Ο άνθρωπος θεωρεί σωστό να προστατεύει τη φήμη και τη θέση του. Και τότε γιατί στα μάτια του Θεού αυτό θεωρείται ως αποκάλυψη και έκφραση, αλλά και η ουσία των αντίχριστων; Αυτό βασίζεται σε αυτά που τους δίνουν ώθηση και κίνητρο για όλα όσα κάνουν. Ο Θεός εξετάζει σχολαστικά τι τους δίνει ώθηση και κίνητρο για όλα όσα κάνουν, και στο τέλος διαπιστώνει πως τα κάνουν όλα για τη δική τους φήμη και θέση, και όχι για να κάνουν το καθήκον τους, πόσο μάλλον για να κάνουν πράξη την αλήθεια και να υποταχθούν στον Θεό» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δεύτερο)]. Απ’ τα λόγια του Θεού, κατανόησα γιατί δεν μπορούν οι αντίχριστοι να αποδεχθούν το κλάδεμα. Εκτός της ουσίας τους, που τους κάνει να μισούν και να αποστρέφονται την αλήθεια, υπάρχει άλλη μία κύρια αιτία, δηλαδή ότι θεωρούν μέσα τους τη φήμη και τη θέση τους πιο σημαντικές απ’ οτιδήποτε άλλο. Οι αντίχριστοι νιώθουν ότι οποιοσδήποτε επισημαίνει τα προβλήματά τους ή τους κλαδεύει προσπαθεί να τους κάνει τη ζωή δύσκολη, να τους κάνει να χάσουν την υπόληψή τους, και να βλάψει την υπερηφάνεια και τη θέση τους. Οι αντίχριστοι, για να διατηρήσουν τη φήμη και τη θέση τους, δεν σταματούν να αντιστέκονται και να εναντιώνονται, ενώ φτάνουν ακόμα και στο σημείο να φέρονται σε όσους τους κλαδεύουν σαν να ήταν εχθροί. Ενώ στοχαζόμουν, είδα ότι είχα κι εγώ την ίδια οπτική. Στην αρχή, όταν έμαθα πως οι αδελφοί και οι αδελφές ανέφεραν τα προβλήματά μου στην επικεφαλής, ένιωσα πως προσπαθούσαν επίτηδες να της τα εκθέσουν, κι έτσι να χαλάσουν την υπόληψή μου και να με φέρουν σε δύσκολη θέση, ενώ θεώρησα πως έπρεπε να είχαν πει πρώτα σ’ εμένα τα προβλήματα που είχαν δει ή να μου τα είχαν επισημάνει κατ’ ιδίαν και, αν δεν το αποδεχόμουν, τότε θα ήταν σωστό να τα αναφέρουν στην επικεφαλής. Στην πραγματικότητα, αν ήμουν αληθινά ένας άνθρωπος που αποδεχόταν προτάσεις και την αλήθεια, δεν θα με ένοιαζε το πλαίσιο ούτε ο τρόπος με τον οποίο είχαν αναφέρει τα προβλήματα. Αντίθετα, θα με ένοιαζαν τα προβλήματα που είχαν θίξει, και το πώς να αλλάξω και να βελτιωθώ. Τις σκέψεις αυτές τις έκανα επειδή ήθελα να προστατέψω τη φήμη και τη θέση μου, και να διατηρήσω την καλή εντύπωση που είχε για εμένα η επικεφαλής. Όταν ο Τζέιντεν μού έκανε προτάσεις και με εξέθεσε μπροστά σε όλους αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές, ένιωσα ακόμα πιο ανίκανη να αποδεχθώ. Θεώρησα πως το έκανε αυτό για να με ντροπιάσει και να με ταπεινώσει μπροστά σε όλους, και πως κάτι τέτοιο θα έβλαπτε σοβαρά την καλή εικόνα που είχαν για εμένα οι άνθρωποι. Υποκινούμενη απ’ την επιθυμία για φήμη και θέση, αντέδρασα έμμεσα στις προτάσεις του για να σώσω τη φήμη μου, κι έκανα ακόμα και κακόβουλες σκέψεις. Ήθελα να χρησιμοποιήσω τη δύναμη και την ιεραρχική μου θέση για να τον καταπιέσω και να εμποδίσω τη συμμετοχή του στο έργο ποτίσματος. Συνειδητοποίησα ότι με απασχολούσαν υπερβολικά η φήμη κι η θέση, ότι η βάση πίσω απ’ όλα τα λόγια και τις ενέργειές μου ήταν η προστασία της υπερηφάνειας και της θέσης μου, καθώς και ότι ήθελα ακόμα και να καταπιέσω τον κόσμο. Είδα ότι η επιδίωξη της φήμης και της θέσης πραγματικά δεν ήταν το σωστό μονοπάτι και θα με οδηγούσε μόνο στην αντίσταση εναντίον του Θεού.

Αργότερα, έκανα αυτοκριτική πάνω στη διάθεση που αποκάλυψα μέσω των κακόβουλων σκέψεών μου και διάβασα ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού που με συγκίνησε βαθιά. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η επίθεση και η εκδίκηση είναι μια ενέργεια και μια αποκάλυψη που προέρχεται από μια κακόβουλη σατανική φύση. Είναι, επίσης, ένα είδος διεφθαρμένης διάθεσης. Οι άνθρωποι σκέφτονται ως εξής: “Αν δεν είσαι ευγενικός απέναντί μου, τότε σου κάνω κακό! Αν δεν μου φέρεσαι με αξιοπρέπεια, γιατί να σου φερθώ εγώ με αξιοπρέπεια;” Τι τρόπος σκέψης είναι αυτός; Δεν είναι τρόπος σκέψης που βασίζεται στα αντίποινα; Κατά την άποψη ενός συνηθισμένου ανθρώπου, δεν είναι αυτή μια βάσιμη οπτική; Δεν στέκει λογικά; “Δεν θα επιτεθώ εκτός κι αν μου επιτεθούν· αν μου επιτεθούν, σίγουρα θα αντεπιτεθώ” και “Πληρώνω με το ίδιο νόμισμα” —οι άπιστοι λένε συχνά τέτοια πράγματα· μεταξύ τους, όλα αυτά τα σκεπτικά ευσταθούν και συμφωνούν απόλυτα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Ωστόσο, πώς θα πρέπει να βλέπουν αυτά τα λόγια όσοι πιστεύουν στον Θεό και επιδιώκουν την αλήθεια; Είναι σωστές αυτές οι ιδέες; (Όχι.) Γιατί δεν είναι σωστές; Πώς θα πρέπει να διακρίνονται; Από πού προέρχονται αυτά τα πράγματα; (Από τον Σατανά.) Προέρχονται από τον Σατανά, γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Από ποια διάθεση του Σατανά προέρχονται; Προέρχονται από τη μοχθηρή φύση του Σατανά· εμπεριέχουν δηλητήριο και το πραγματικό πρόσωπο του Σατανά με όλη τη μοχθηρία και την ασχήμια του. Εμπεριέχουν μια τέτοια φύση-ουσία. Ποιος είναι ο χαρακτήρας αυτών των οπτικών, των σκέψεων, των αποκαλύψεων, των λόγων και ακόμη και των ενεργειών που εμπεριέχουν μια τέτοια φύση-ουσία; Αναμφίβολα, είναι η διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου —είναι η διάθεση του Σατανά. Συνάδουν αυτά τα σατανικά πράγματα με τα λόγια του Θεού; Συνάδουν με την αλήθεια; Βασίζονται καθόλου στα λόγια του Θεού; (Όχι) Είναι αυτές οι ενέργειες που θα πρέπει να κάνουν οι οπαδοί του Θεού και οι σκέψεις και οι απόψεις που θα πρέπει να έχουν; Συμφωνούν με την αλήθεια αυτές οι σκέψεις και οι ενέργειες; (Όχι.)» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο η διάλυση της διεφθαρμένης διάθεσης μπορεί να επιφέρει αληθινή μεταμόρφωση). Με τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι οι σκέψεις που έκανα για επίθεση και εκδίκηση υποκινούνταν από σατανικά δηλητήρια, όπως: «Δεν πρόκειται να επιτεθώ, παρά μόνο αν μου επιτεθούν· αν μου επιτεθούν, σίγουρα θα αντεπιτεθώ» και «Πληρώνω με το ίδιο νόμισμα». Νόμιζα πως ο Τζέιντεν, εκθέτοντας τα προβλήματά μου μπροστά στους αδελφούς και τις αδελφές δεν μου επέτρεπε να σώσω την υπόληψή μου και ήταν σκληρός απέναντί μου, άρα μπορούσα κι εγώ να τον αδικήσω. Θεώρησα, μάλιστα πως, αν δεν του έδειχνα ποιος είναι το αφεντικό, θα νόμιζε πως μπορεί να με εκφοβίζει, κι έτσι σκέφτηκα να μην τον αφήσω να συμμετάσχει στο έργο ποτίσματος στο μέλλον. Τότε να τον έβλεπα πώς θα με κλάδευε. Σε αυτό το σημείο, ενώ στοχαζόμουν πάνω σε αυτές τις σκέψεις και προθέσεις, είδα ότι πράγματι ήμουν κακόβουλη και τρομακτική. Ο Τζέιντεν, αναφέροντας τα προβλήματά μου στην επικεφαλής, έδειχνε να έχει αίσθημα ευθύνης απέναντι στο έργο και να προφυλάσσει το εκκλησιαστικό έργο. Επίσης, όταν έστειλα μήνυμα στην ομάδα ζητώντας τις προτάσεις όλων, ο Τζέιντεν μοιράστηκε ενεργά τις σκέψεις και τις γνώμες του, δείχνοντας ότι είχε αίσθημα φορτίου. Εγώ, όμως, ένιωσα πως μου έκανε επίτηδες τη ζωή δύσκολη, ενώ προσπάθησα ακόμα και να προβάλω αντεπιχειρήματα και να δικαιολογηθώ. Εξέθεσε τα προβλήματά μου με βάση τα γεγονότα κι είχε δίκιο, κι επίσης, το ότι τα ανέφερε όλα αυτά ευθέως μου φάνηκε χρήσιμο στα καθήκοντά μου και δεν έγινε καθόλου με την πρόθεση να με ντροπιάσει. Επιπλέον, οι αμοιβαίες προτάσεις και το αμοιβαίο κλάδεμα μεταξύ των αδελφών δεν είναι ζήτημα καλοσύνης ή σκληρότητας, κι εγώ είχα τις ίδιες απόψεις για την κατανόηση αυτού του θέματος με τους απίστους. Στο παρελθόν, νόμιζα πως είχα καλή ανθρώπινη φύση και πως δεν θα έκανα ποτέ πράγματα που κάνουν οι αντίχριστοι, όπως να καταπιέσω ή να βασανίσω κόσμο, όμως, μέσα απ’ την αποκάλυψη των γεγονότων, είδα ότι η φύση μου ήταν πραγματικά κακόβουλη. Δεν είχα κάνει τέτοια πράγματα έως τότε, επειδή δεν είχε εμφανιστεί η κατάλληλη κατάσταση, όμως, σε ορισμένα πλαίσια, θα μου έβγαινε φυσικά να αποκαλύψω αυτές τις κακόβουλες σκέψεις. Αυτή είναι μια αποκάλυψη της φύσης μου. Αυτήν τη στιγμή, συνειδητοποίησα επιτέλους πως είναι πράγματι σπουδαίο το ότι κλαδεύτηκα, γιατί αλλιώς δεν θα είχα αναγνωρίσει ποτέ τις παράλογες απόψεις και τις σατανικές διαθέσεις μέσα μου ούτε θα είχα βρει έναν τρόπο να επανορθώσω ή να αλλάξω. Ήμουν πολύ ευγνώμων απέναντι στον Θεό και προσήλθα ενώπιόν Του για να προσευχηθώ: «Θεέ μου, βλέπω ότι όχι μόνο αποστρέφομαι την αλήθεια, αλλά επιπλέον η φύση μου είναι κακόβουλη. Για να προστατέψω τη φήμη και τη θέση μου, ήθελα ακόμα και να επιτεθώ και να κάνω αντίποινα εναντίον των αδελφών που μου έκαναν προτάσεις. Βλέπω ότι δεν έχω ανθρώπινη φύση και δεν αξίζω να αποκαλούμαι πιστή. Θεέ μου, επιθυμώ να μετανοήσω και να αλλάξω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με για να βρω ένα μονοπάτι άσκησης και εισόδου, ώστε να μάθω να αποδέχομαι τις προτάσεις των αδελφών μου».

Στη διάρκεια των πνευματικών ασκήσεών μου, αναζήτησα να διαβάσω λόγια του Θεού που αφορούν τα προβλήματά μου και βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Θεός λέει: «Εάν κάποιος σου κάνει μια πρόταση όταν δεν κατανοείς την αλήθεια και σου πει πώς να ενεργήσεις σύμφωνα με την αλήθεια, θα πρέπει καταρχάς να την αποδεχτείς και να επιτρέψεις σε όλους να συναναστραφούν σχετικά και να δεις εάν αυτό το μονοπάτι είναι σωστό ή όχι, εάν συνάδει με τις αλήθεια-αρχές ή όχι. Εάν επιβεβαιώσεις ότι συνάδει με την αλήθεια, τότε ασκήσου κατ’ αυτόν τον τρόπο. Εάν αποφασίσεις ότι δεν συνάδει με την αλήθεια, τότε μην ασκηθείς κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τόσο απλό είναι. Όταν αναζητάς την αλήθεια, θα πρέπει να την αναζητάς από πολλούς. Εάν κάποιος έχει κάτι να πει, θα πρέπει να τον ακούσεις και να πάρεις στα σοβαρά όλα όσα λέει. Μην τον αγνοήσεις, ούτε να τον σνομπάρεις, επειδή αυτό σχετίζεται με θέματα που εμπίπτουν στο πεδίο του καθήκοντός σου και πρέπει να το χειριστείς σοβαρά. Αυτή είναι η σωστή στάση, η σωστή κατάσταση. Όταν είσαι στη σωστή κατάσταση και δεν αποκαλύπτεις τη διάθεση του να αποστρέφεσαι την αλήθεια και να τη μισείς, τότε η άσκηση του είδους αυτού θα υποκαταστήσει τη διεφθαρμένη διάθεσή σου. Έτσι κάνεις πράξη την αλήθεια. Εάν κάνεις πράξη την αλήθεια κατ’ αυτόν τον τρόπο, τι καρπούς θα αποφέρει αυτό; (Θα καθοδηγούμαστε από το Άγιο Πνεύμα.) Το ότι θα λάβεις την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος είναι μία πτυχή. Μερικές φορές το ζήτημα θα είναι πολύ απλό και θα μπορεί να διευθετηθεί χρησιμοποιώντας απλώς το μυαλό σου. Αφού ολοκληρώσουν οι άλλοι τις προτάσεις τους και εσύ αποκτήσεις κατανόηση, θα μπορείς να διορθώσεις τα πράγματα και να ενεργήσεις σύμφωνα με τις αρχές. Οι άλλοι μπορεί να σκεφτούν ότι δεν είναι και σπουδαίο το ζήτημα, όμως για τον Θεό είναι μεγάλο θέμα. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή, όταν ασκείσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο, για τον Θεό είσαι άτομο που μπορεί να κάνει πράξη την αλήθεια, άτομο που αγαπά την αλήθεια, άτομο που δεν αποστρέφεται την αλήθεια —όταν ο Θεός βλέπει μέσα στην καρδιά σου, βλέπει και τη διάθεσή σου, και αυτό είναι σπουδαίο ζήτημα. Με άλλα λόγια, όταν κάνεις το καθήκον σου και ενεργείς παρουσία του Θεού, όλα αυτά που βιώνεις και εκδηλώνεις είναι αλήθεια-πραγματικότητες που θα πρέπει να κατέχουν οι άνθρωποι. Οι στάσεις, οι σκέψεις και οι καταστάσεις σου σε οτιδήποτε κάνεις είναι ό,τι πιο σημαντικό για τον Θεό, και είναι αυτά που εξετάζει εξονυχιστικά ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν ζει κανείς συχνά ενώπιον του Θεού μπορεί να έχει μια κανονική σχέση μαζί Του). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν ένα μονοπάτι άσκησης, το οποίο είναι να παίρνω σοβαρά τις προτάσεις των άλλων και, όποιος κι αν τις κάνει, είτε μπορώ να τις κατανοήσω εκείνη τη στιγμή είτε όχι, είτε συνάδουν με τη βούλησή μου είτε όχι, δεν επιτρέπεται να τις αγνοήσω, ούτε φυσικά να τις παραμερίσω ή να τις μειώσω. Πρέπει πρώτα να αποδεχθώ αυτές τις προτάσεις και να αναζητήσω συναναστροφή με όλους, καθώς και να αποδεχθώ και να κάνω πράξη όσα συνάδουν με τις αλήθεια-αρχές, χωρίς να υιοθετήσω όσα δεν συνάδουν. Το σημαντικότερο σ’ αυτήν τη διαδικασία είναι να μη ζω με βάση μια διεφθαρμένη διάθεση που υπαγορεύει να δείχνω αποστροφή στην αλήθεια, αδιαλλαξία και αλαζονεία, αλλά να αντιμετωπίζω τις προτάσεις των άλλων με μια στάση αναζήτησης. Αργότερα, κάποια απ’ τα προβλήματα και τις προτάσεις που ανέφεραν οι αδελφοί και οι αδελφές τα συζήτησα με τους συντρόφους μου για να τα λύσουμε ένα προς ένα. Αφότου ασκήθηκα με αυτόν τον τρόπο, τα αποτελέσματα του έργου ποτίσματος ήταν πολύ καλύτερα από πριν, και είδα ότι η προκατάληψή μου εναντίον του Τζέιντεν είχε φύγει. Ένιωθα βαθιά ευγνωμοσύνη απέναντι στον Θεό.

Αργότερα, αναρωτήθηκα: «Τι είδους στάση πρέπει να έχω απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές που επισημαίνουν τα προβλήματά μου;» Στην αναζήτησή μου, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να πλησιάζεις αυτούς που σου μιλάνε ειλικρινά· είναι μεγάλο πλεονέκτημα να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου. Πιο συγκεκριμένα, αν έχεις γύρω σου ανθρώπους τόσο καλούς που έχουν το θάρρος να σε επικρίνουν και να σε εκθέσουν αν ανακαλύψουν κάποιο πρόβλημά σου, μπορεί και να σε αποτρέψουν από το να παρεκκλίνεις από τον σωστό δρόμο. Δεν τους ενδιαφέρει ποια είναι η θέση σου, και μόλις ανακαλύψουν ότι έκανες κάτι που αντιβαίνει στις αλήθεια-αρχές, θα σε επικρίνουν και θα σε εκθέσουν αν χρειαστεί. Μόνο τέτοιοι άνθρωποι είναι έντιμοι, άνθρωποι με αίσθημα δικαιοσύνης· με όποιον τρόπο κι αν σε εκθέσουν ή σε επικρίνουν, και πάλι σε βοηθούν, κι αυτό που κάνουν είναι να σε επιβλέπουν και να σου δίνουν ώθηση προς τα εμπρός. Πρέπει να πλησιάζεις ανθρώπους σαν αυτούς· όταν έχεις τέτοιους ανθρώπους στο πλάι σου να σε βοηθούν, είσαι πολύ πιο ασφαλής —αυτό σημαίνει να έχεις την προστασία του Θεού. Αν έχεις πλάι σου ανθρώπους που κατανοούν την αλήθεια, τηρούν τις αρχές και σε επιβλέπουν καθημερινά, θα ωφεληθείς πολύ για να κάνεις καλά το καθήκον και το έργο σου. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να έχεις βοηθούς σου εκείνους τους ύπουλους και δόλιους ανθρώπους που σε γλείφουν και σε κολακεύουν· το να έχεις τέτοιους ανθρώπους κολλημένους πάνω σου είναι σαν να έχεις πάνω σου βρομερές μύγες —είσαι εκτεθειμένος σε αμέτρητα βακτήρια και ιούς! Άνθρωποι σαν κι αυτούς είναι πιθανό να σε αναστατώσουν και να επηρεάσουν το έργο σου· μπορεί να σε ωθήσουν να μπεις σε πειρασμό και να παρεκκλίνεις, και να σου φέρουν την καταστροφή και τη συμφορά. Πρέπει να μείνεις μακριά τους, όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο, και αν μάλιστα διακρίνεις ότι έχουν την ουσία των δύσπιστων και φροντίσεις να αποπεμφθούν από την εκκλησία, τότε ακόμα καλύτερα. […] Τι πρέπει να κάνεις αν θέλεις να φύγεις μακριά από το μονοπάτι ενός αντίχριστου; Πρέπει με δική σου πρωτοβουλία να πλησιάσεις ανθρώπους που αγαπούν την αλήθεια και είναι έντιμοι, να πλησιάσεις ανθρώπους που μπορούν να υποδείξουν τα προβλήματά σου, να μιλήσουν ειλικρινά και να σε επικρίνουν όταν ανακαλύψουν τα προβλήματά σου, και ειδικά τους ανθρώπους που μπορούν να σε κλαδέψουν σε αυτήν την περίπτωση· αυτοί οι άνθρωποι σε ωφελούν πολύ, και θα πρέπει να τους αγαπάς πολύ. Αν αποκλείεις και ξεφορτώνεσαι καλούς ανθρώπους σαν κι αυτούς, τότε θα χάσεις την προστασία του Θεού, και σιγά σιγά θα σε βρει η καταστροφή. Αν βρεθείς κοντά σε καλούς ανθρώπους και ανθρώπους που κατανοούν την αλήθεια, θα βρεις τη γαλήνη και τη χαρά, και θα κρατήσεις μακριά την καταστροφή· αν βρεθείς κοντά σε ανθρώπους ελεεινούς και ξεδιάντροπους, ανθρώπους που θα σε κολακεύουν, τότε θα βρεθείς σε κίνδυνο. Όχι μόνο θα είναι εύκολο να σε παραπλανήσουν και να σε ξεγελάσουν, αλλά μπορεί και να σε βρει ανά πάσα στιγμή η καταστροφή. Πρέπει να ξέρεις τι είδους άνθρωποι σε ωφελούν πιο πολύ: εκείνοι που σε προειδοποιούν όταν κάνεις κάποιο λάθος ή όταν εξυψώνεις τον εαυτό σου και μαρτυράς περί αυτού και παραπλανάς τους άλλους· εκείνοι σε ωφελούν πιο πολύ. Όταν βρίσκεσαι κοντά σε τέτοιους ανθρώπους, είσαι στο σωστό μονοπάτι» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους). Με τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι, για να κάνω καλά τα καθήκοντά μου, πρέπει να προσεγγίσω ενεργά όσους τολμούν να πουν την αλήθεια κι έχουν αίσθημα δικαίου, καθώς εκείνοι δεν λαμβάνουν υπόψη τη θέση, τη δύναμη και τα διαπροσωπικά αισθήματα. Λένε αυτό που βλέπουν και εκθέτουν ή κλαδεύουν τους άλλους όταν είναι απαραίτητο. Αν έχω γύρω μου τέτοιους ανθρώπους, όχι μόνο μπορούν να με επιτηρούν και να μου κάνουν υπενθυμίσεις στα καθήκοντά μου, αλλά επίσης περιορίζεται η διεφθαρμένη διάθεσή μου. Είχα αλαζονική διάθεση κι έκανα πάντα τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο. Νόμιζα πάντα πως είχα δίκιο και δεν επικεντρωνόμουν στην αναζήτηση των αρχών. Αν είχα γύρω μου τέτοιους αδελφούς και αδελφές, εκείνοι θα μπορούσαν να με διορθώνουν και να με εκθέτουν όταν θα ενεργούσα ενάντια στις αρχές, δίνοντάς μου κίνητρα για να κάνω αυτοκριτική και να αναζητώ την αλήθεια. Κάτι τέτοιο θα με βοηθούσε επίσης να αποφεύγω τα σφάλματα και το λάθος μονοπάτι, καθώς και να βλέπω τη φύση μου πιο καθαρά. Αυτό θα με βοηθούσε να κάνω καλά τα καθήκοντά μου. Τέτοιος ακριβώς είναι ο Τζέιντεν, που μπορούσε εξ αρχής να διαφυλάξει το εκκλησιαστικό έργο, να μιλήσει ανοιχτά και ευθέως για τυχόν προβλήματα που έβλεπε και να τα επισημάνει. Παρότι τα λεγόμενά του με ντρόπιαζαν κάποιες φορές, μου φάνηκαν χρήσιμα στα καθήκοντά μου. Έπρεπε να αλληλεπιδρώ περισσότερο με τέτοιους ανθρώπους, και να τους αφήνω να με επιτηρούν περισσότερο και να μου υπενθυμίζουν περισσότερα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, συνειδητοποιώ ότι ήταν πράγματι σπουδαία αυτή η κατάσταση που οργάνωσε ο Θεός. Επειδή αποδέχθηκα τις προτάσεις και το κλάδεμα απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές μου, όχι μόνο κατάφερα να διορθώσω κάποιες παρεκκλίσεις στα καθήκοντά μου, αλλά επιπλέον κέρδισα κατανόηση για τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Νιώθω ειλικρινή ευγνωμοσύνη απέναντι στον Θεό!