Τον Αύγουστο του 2023, άρχισα να συνεργάζομαι με τη Λιν Μου στα καθήκοντα που αφορούν στα κείμενα. Η Λιν Μου έκανε αυτό το καθήκον εδώ και πολύ καιρό, είχε καλό επίπεδο και γνώριζε καλά τις αρχές. Επειδή αυτό ήταν ένα καινούργιο καθήκον για μένα και δεν ήμουν εξοικειωμένη με τις αρχές και τις επαγγελματικές δεξιότητες, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να μάθω περισσότερα από τη Λιν Μου, για να κατανοήσω γρήγορα τις αρχές και να αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογούσε. Στην αρχή, προσπάθησα να μάθω τις επαγγελματικές δεξιότητες και αρχές. Όταν το υλικό που είχα οργανώσει ήταν ανεπαρκές, ζητούσα βοήθεια από τη Λιν Μου για να το βελτιώσω. Εκείνη διεκπεραίωνε και συμπλήρωνε γρήγορα τα ζητήματα που σ’ εμένα φαίνονταν κάπως περίπλοκα. Τη ζήλευα λίγο, αλλά σε κάποιον βαθμό, αισθανόμουν επίσης ανακούφιση, γιατί αν αντιμετώπιζα δυσκολίες στο μέλλον, θα με βοηθούσε να τις λύσω. Με αυτόν τον τρόπο, δεν θα χρειαζόταν να αφιερώσω χρόνο ψάχνοντας για υλικό ή αρχές, θα εξοικονομούσα χρόνο και ενέργεια, και αυτό θα με διευκόλυνε. Με την πάροδο του χρόνου, όποτε αντιμετώπιζα δύσκολα ζητήματα που απαιτούσαν περισσότερο χρόνο και προσεκτική σκέψη, απευθυνόμουν στη Λιν Μου για να τα λύσει. Έκτοτε, έτσι έλυνα τα προβλήματα. Η Λιν Μου μού το επισήμανε αρκετές φορές, λέγοντας ότι κάθε φορά που εξέταζε το υλικό που είχα οργανώσει της έπαιρνε πολύ χρόνο, καθώς κάποια θέματα δεν ήταν διατυπωμένα με σαφήνεια και ότι θα έπρεπε να σκέφτομαι περισσότερο όταν έγραφα. Είχα λίγες τύψεις, αλλά μετά σκεφτόμουν: «Η Λιν Μου έχει καλύτερο επίπεδο από μένα και κατανοεί καλύτερα τις αρχές. Μπορεί να διορθώσει γρήγορα αυτά τα προβλήματα. Ας κάνουν οι ικανοί την περισσότερη δουλειά». Κι έτσι, δεν έκανα αυτοκριτική.

Μια μέρα, η Λιν Μου είχε δουλειά και δεν είχε χρόνο να ελέγξει την επιστολή που είχα γράψει για να επικοινωνήσω το έργο. Μου ζήτησε να την ελέγξω προσεκτικά μόνη μου. Παρατήρησα ότι υπήρχαν δύο σημεία όπου δεν είχα εξηγήσει με σαφήνεια τα πράγματα. Θυμήθηκα ότι το είχα συνειδητοποιήσει αυτό όταν την έγραφα, αλλά, μετά από λίγη σκέψη, δεν μπορούσα να βρω καλύτερες ιδέες, κι έτσι την άφησα για να την αλλάξει και να τη βελτιώσει η Λιν Μου αργότερα. Τώρα που το σκέφτομαι, τι θα γινόταν αν η Λιν Μου δεν είχε χρόνο να την ελέγξει και έστελνε απευθείας μια προβληματική επιστολή; Δεν θα ήταν βλαβερό αυτό για τους αδελφούς και τις αδελφές; Σε σοβαρές περιπτώσεις, θα μπορούσε μάλιστα να προκαλέσει διατάραξη και αναστάτωση. Φοβήθηκα λίγο και είπα στον εαυτό μου: «Αν συναντήσω κάτι που δεν κατανοώ καθαρά στο μέλλον, πρέπει να το συζητήσω με τη Λιν Μου και να προχωρήσω αφού το καταλάβω. Δεν μπορώ απλώς να διαλέγω τον εύκολο δρόμο και να αφήνω τα προβλήματα για τους άλλους». Ύστερα, άρχισα να αναλογίζομαι γιατί ήθελα πάντα να φορτώνω τα προβλήματα στους άλλους. Στη συνέχεια, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που αφορούσε πραγματικά την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι άνθρωποι, όταν κάνουν ένα καθήκον, πάντα επιλέγουν τις ελαφριές εργασίες, τις εργασίες που δεν είναι κουραστικές και που δεν απαιτούν έκθεση σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγουν εύκολες εργασίες και αποφεύγουν τις δύσκολες, και είναι μια εκδήλωση του ότι λαχταρούν τις ανέσεις της σάρκας. Τι άλλο; (Το να παραπονιέται κάποιος συνεχώς όταν το καθήκον του είναι λίγο δύσκολο ή λίγο κουραστικό κι όταν αυτό απαιτεί να πληρώσει ένα τίμημα.) (Το ν’ ασχολείται κάποιος με το φαγητό και τα ρούχα, καθώς και με τις απολαύσεις της σάρκας.) Όλες αυτές είναι εκδηλώσεις της λαχτάρας για τις ανέσεις της σάρκας. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος βλέπει ότι μια εργασία είναι πολύ κοπιαστική ή ριψοκίνδυνη, τη φορτώνει σε κάποιον άλλον· ο ίδιος κάνει μόνο χαλαρό έργο και βρίσκει δικαιολογίες, λέγοντας ότι έχει χαμηλό επίπεδο, ότι δεν έχει εργασιακή ικανότητα και ότι δεν μπορεί ν’ αναλάβει αυτήν την εργασία, όταν στην πραγματικότητα όλα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι λαχταρά τις ανέσεις της σάρκας. Δεν θέλει να υποφέρει, όποιο έργο κι αν κάνει ή όποιο καθήκον κι αν εκτελεί. […] Όση δουλειά κι αν απαιτεί το έργο της εκκλησίας ή τα καθήκοντά τους, η ρουτίνα κι η κανονική κατάσταση της ζωής τους δεν διαταράσσεται ποτέ. Πάντοτε δίνουν προσοχή ακόμα και στις παραμικρές λεπτομέρειες της ζωής της σάρκας και τις ελέγχουν τέλεια, με πολλή αυστηρότητα και σοβαρότητα. Όταν, όμως, ασχολούνται με το έργο του οίκου του Θεού, όσο σπουδαίο κι αν είναι το θέμα, ακόμη κι αν ενδέχεται ν’ αφορά την ασφάλεια των αδελφών, το αντιμετωπίζουν απρόσεκτα. Δεν ενδιαφέρονται καν για τα θέματα εκείνα που αφορούν την ανάθεση από τον Θεό ή το καθήκον που θα πρέπει να κάνουν. Δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη. Έτσι ενδίδουν στις ανέσεις της σάρκας, σωστά; Είναι οι άνθρωποι που ενδίδουν στις ανέσεις της σάρκας κατάλληλοι να κάνουν ένα καθήκον; Μόλις κάποιος αναφέρει το θέμα της εκτέλεσης του καθήκοντός τους, μόλις συζητήσει για το να πληρώσουν τίμημα και να υποστούν ταλαιπωρία, κουνούν αδιάκοπα το κεφάλι τους αρνητικά. Έχουν πάρα πολλά προβλήματα, είναι γεμάτοι παράπονα και είναι μέσα στην αρνητικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άχρηστοι, δεν έχουν τα προσόντα για να κάνουν το καθήκον τους και θα πρέπει να αποκλείονται» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (2)]. Τα λόγια του Θεού φανέρωναν ακριβώς την κατάστασή μου. Όταν έκανα καθήκοντα, προτιμούσα τις εργασίες που ήταν πιο εύκολες και βολικές, κι άφηνα πάντα τα πιο απαιτητικά προβλήματα να τα χειριστούν οι άλλοι. Αυτή ήταν μια εκδήλωση της λαχτάρας για τις ανέσεις της σάρκας. Όταν έγραφα την επιστολή, προτιμούσα να απαντήσω στα απλούστερα θέματα και αν ένα ζήτημα ήταν πιο περίπλοκο, το θεωρούσα μεγάλο μπελά και δεν ήθελα να απαντήσω. Κι αν τελικά απαντούσα σε ένα τέτοιο ζήτημα, δεν προσπαθούσα να σκεφτώ πώς να συναναστραφώ ξεκάθαρα σχετικά με το πρόβλημα. Πάντα άφηνα τη Λιν Μου να αντιμετωπίσει τα δύσκολα ζητήματα με τη δικαιολογία ότι δεν μπορούσα να εκφράσω καθαρά τέτοια πράγματα, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήθελα να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια ή να υπομείνω πολλές κακουχίες στο καθήκον μου και λαχταρούσα τις ανέσεις της σάρκας. Αφού γνώρισα κάπως την κατάστασή μου, προσευχήθηκα στον Θεό και εξέφρασα την προθυμία μου να επαναστατήσω εναντίον του εαυτού μου και να μετανοήσω.

Αργότερα, βρήκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που μου τρύπησε την καρδιά. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ανεξάρτητα από το τι έργο κάνουν κάποιοι άνθρωποι ή τι καθήκον εκτελούν, είναι ανίκανοι σε αυτό, δεν μπορούν να το επωμιστούν και είναι ανίκανοι να εκπληρώσουν οποιαδήποτε από τις υποχρεώσεις ή τις ευθύνες που οφείλει να εκπληρώσει ένας άνθρωπος. Δεν είναι σκουπίδια; Είναι ακόμη άξιοι να ονομάζονται άνθρωποι; Με εξαίρεση τους κουτούς, τους νοητικά ανάπηρους και όσους πάσχουν από σωματικές αναπηρίες, υπάρχει κάποιος εν ζωή που δεν οφείλει να κάνει τα καθήκοντά του και να εκπληρώνει τις ευθύνες του; Όμως, αυτού του είδους τα άτομα είναι πάντα ύπουλα, τεμπελιάζουν και δεν επιθυμούν να εκπληρώνουν τις ευθύνες τους και, συνεπεία αυτού, δεν θέλουν να είναι σωστά ανθρώπινα όντα. Ο Θεός τούς έδωσε την ευκαιρία να είναι ανθρώπινα όντα, καθώς και επίπεδο και χαρίσματα, όμως δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να κάνουν το καθήκον τους. Δεν κάνουν τίποτα, θέλουν, όμως, να ευχαριστιούνται συνεχώς απολαύσεις. Είναι κατάλληλο να ονομάζεται άνθρωπος ένα τέτοιο άτομο; Ανεξάρτητα από το έργο που τους δίνεται —είτε είναι σημαντικό είτε συνηθισμένο, δύσκολο ή απλό— είναι πάντα επιπόλαιοι και ύπουλοι και πάντα τεμπελιάζουν. Όταν προκύπτουν προβλήματα, προσπαθούν να επιρρίψουν την ευθύνη γι’ αυτά σε άλλους, ενώ οι ίδιοι δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη και θέλουν να συνεχίσουν να ζουν την παρασιτική τους ζωή. Δεν είναι άχρηστα σκουπίδια; Στην κοινωνία, ποιος δεν χρειάζεται να είναι αυτάρκης για να βγάζει τα προς το ζην του; Όταν ένα άτομο ενηλικιωθεί, πρέπει να φροντίζει τον εαυτό του. Οι γονείς του έχουν εκπληρώσει την ευθύνη τους. Ακόμη κι αν οι γονείς του ήταν πρόθυμοι να τον υποστηρίξουν, θα ένιωθε άβολα. Οφείλει να μπορεί να συνειδητοποιήσει πως οι γονείς του έχουν ολοκληρώσει την αποστολή τους —τον μεγάλωσαν— και είναι ένας αρτιμελής ενήλικας που θα πρέπει να μπορεί να ζει ανεξάρτητα. Αυτή δεν είναι η ελάχιστη λογική που οφείλει να έχει ένας ενήλικας; Εάν κάποιος έχει όντως λογική, δεν θα μπορούσε να συνεχίσει ποτέ να απομυζά τους γονείς του, θα φοβόταν την κοροϊδία των άλλων, την ταπείνωση. Έχει, λοιπόν, λογική ένας άνθρωπος που αγαπά τις ανέσεις και μισεί τη δουλειά; (Όχι.) Θέλει διαρκώς κάτι άνευ ανταλλάγματος· δεν θέλει ποτέ να εκπληρώνει καμία ευθύνη, εύχεται να έπεφταν καλούδια από τον ουρανό κατευθείαν στο στόμα του, θέλει πάντα να του παρέχουν τρία πλήρη γεύματα την ημέρα, κάποιον να τον σερβίρει και να απολαμβάνει καλό φαγητό και ποτό χωρίς να κάνει το παραμικρό έργο. Δεν είναι αυτή η νοοτροπία του παράσιτου; Και οι άνθρωποι που είναι παράσιτα έχουν συνείδηση και λογική; Έχουν ακεραιότητα και αξιοπρέπεια; Σε καμία περίπτωση. Είναι όλοι εντελώς άχρηστοι τρακαδόροι, όλοι κτήνη χωρίς συνείδηση ή λογική. Κανένας από αυτούς δεν είναι κατάλληλος να παραμένει στον οίκο του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. Ο Θεός εκθέτει το γεγονός ότι όσοι είναι ανεύθυνοι, ύπουλοι και τεμπελιάζουν στα καθήκοντά τους δεν έχουν ακεραιότητα ή αξιοπρέπεια. Αυτοί οι άνθρωποι είναι παράσιτα και άχρηστοι στον οίκο του Θεού. Δεν προσφέρουν τίποτα και ο Θεός το αποκλείει αυτό το είδος ανθρώπων. Καθώς σκεφτόμουν τα λόγια του Θεού, στενοχωρήθηκα λίγο. Όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, δεν ήθελα να αφιερώσω πολλή σκέψη και πάντα βασιζόμουν στη Λιν Μου, κι όταν απαντούσα σε ζητήματα, παρόλο που ήξερα ότι ορισμένες από τις εξηγήσεις μου δεν ήταν σαφείς, δεν αφιέρωνα χρόνο να τις σκεφτώ περισσότερο. Αντ’ αυτού, άφηνα τη Λιν Μου να τις βελτιώσει. Ακόμη και όταν μου επεσήμανε αυτά τα προβλήματα, δεν έκανα αυτοκριτική. Αντίθετα, συνέχισα να βασίζομαι σε αυτήν με τη δικαιολογία ότι είχε καλύτερο επίπεδο και ότι οι πιο ικανοί έπρεπε να κάνουν περισσότερο έργο. Συνειδητοποίησα ότι είχα φερθεί ύπουλα και ότι τεμπέλιαζα στο καθήκον μου, πάντα ήθελα να αποκτήσω κάτι χωρίς να κοπιάσω. Είχα φορτώσει το έργο μου στους άλλους και δεν είχα επωμιστεί καμία ευθύνη. Μετά από τόσα χρόνια που απολάμβανα το πότισμα και τη θρέψη των λόγων του Θεού, εξακολουθούσα να είμαι επιπόλαιη, να τεμπελιάζω στα καθήκοντά μου και δεν μπορούσα να επωμιστώ τις ευθύνες που μου αναλογούσαν. Δεν ήμουν εντελώς άχρηστη και χωρίς ίχνος ακεραιότητας και αξιοπρέπειας; Όπως εκείνοι οι γονείς που εργάζονται σκληρά για να μεγαλώσουν το παιδί τους μέχρι να ενηλικιωθεί, αλλά όταν φτάνει η στιγμή που πρέπει να είναι ανεξάρτητο, το παιδί αναφέρει διάφορες δυσκολίες ως δικαιολογίες, δεν θέλει να εργαστεί για να συντηρήσει τον εαυτό του και συνεχίζει να ζει σε βάρος των γονιών του. Πώς αισθάνονται αυτοί οι γονείς; Όταν μου ανέθεσαν καθήκοντα που αφορούν στα κείμενα, έπρεπε να εκτιμήσω αυτήν την ευκαιρία, να προσπαθήσω περισσότερο να μάθω τις επαγγελματικές δεξιότητες και τις αρχές και να ζητήσω καθοδήγηση από τη Λιν Μου για αυτά που δεν κατανοούσα, ώστε να μπορέσω να κατανοήσω τις αρχές νωρίτερα και να αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογούσε. Αλλά εγώ πάντα απέφευγα την πνευματική προσπάθεια, επιλέγοντας αντ’ αυτού να βασίζομαι στους άλλους. Αυτή η στάση μου απέναντι στα καθήκοντά μου ήταν αηδιαστική και απεχθής στον Θεό, κι αν δεν άλλαζα τη συμπεριφορά μου, θα καταντούσα εντελώς άχρηστη.

Αργότερα, διάβασα αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού: «Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να υποφέρουν ούτε λίγο στα καθήκοντά τους, παραπονιούνται διαρκώς όποτε τους τυχαίνει κάποιο πρόβλημα και αρνούνται να πληρώσουν το παραμικρό τίμημα. Τι είδους στάση είναι αυτή; Επιπόλαιη. Εάν εκτελείς το καθήκον σου επιπόλαια και το προσεγγίζεις με ασεβή στάση, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Παρόλο που είσαι ικανός να το εκτελέσεις καλά, δεν θα το κάνεις. Δεν θα το εκτελείς σε αποδεκτό επίπεδο και ο Θεός θα δυσαρεστηθεί πολύ με τη στάση που έχεις απέναντι στο καθήκον σου. Εάν προσευχόσουν στον Θεό, αναζητούσες την αλήθεια, αφιερωνόσουν στο θέμα αυτό με όλη σου την καρδιά και το μυαλό και συνεργαζόσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, τότε ο Θεός θα προετοίμαζε τα πάντα για σένα εκ των προτέρων. Έτσι, όταν χειριζόσουν τυχόν ζητήματα, τα πάντα θα έπαιρναν τον δρόμο τους και θα είχες καλά αποτελέσματα. Δεν θα χρειαζόταν να καταβάλεις σπουδαία προσπάθεια. Αν έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου για να συνεργαστείς, ο Θεός θα είχε ήδη κανονίσει τα πάντα για σένα. Εάν, όμως, είσαι ύπουλος και τεμπελιάζεις, εάν δεν φροντίζεις να γίνει σωστά το καθήκον σου και βαδίζεις πάντοτε στο λάθος μονοπάτι, τότε ο Θεός δεν θα κάνει πράγματα για σένα. Θα χάσεις αυτήν την ευκαιρία και ο Θεός θα πει: “Είσαι άχρηστος και δεν μπορώ να σε χρησιμοποιήσω. Κάνε στην άκρη. Σου αρέσει, λοιπόν, να είσαι πονηρός και να λουφάρεις; Σου αρέσει να είσαι τεμπέλης και χαλαρός; Χαλάρωσε, λοιπόν, μια για πάντα!” Ο Θεός θα δώσει αυτήν τη χάρη κι αυτήν την ευκαιρία σε κάποιον άλλο. Τι λέτε, είναι απώλεια αυτό ή κέρδος; (Απώλεια.) Είναι μια τεράστια απώλεια!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Καθώς σκεφτόμουν τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στα καθήκοντά μας, αν αφιερωθούμε ολόψυχα στα καθήκοντά μας, είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε το τίμημα και να αναζητήσουμε την αλήθεια, ο Θεός θα μας διαφωτίσει και θα μας καθοδηγήσει. Όσο περισσότερο εφαρμόζουμε αυτήν την προσέγγιση, τόσο πιο ξεκάθαρος γίνεται ο δρόμος μπροστά μας και οι σκέψεις μας γίνονται πιο σαφείς. Ωστόσο, αν δεν προσπαθούμε να αναζητήσουμε τις αλήθεια-αρχές όταν συναντάμε δυσκολίες, αλλά αντ’ αυτού τεμπελιάζουμε συνεχώς, στο τέλος, δεν θα κερδίσουμε τίποτα και δεν θα είμαστε σε θέση να κάνουμε κανένα καθήκον καλά. Τελικά, θα αποκαλυφθούμε και θα αποκλειστούμε επειδή τεμπελιάζουμε και θα χάσουμε την ευκαιρία να κάνουμε τα καθήκοντά μας. Θυμάμαι ότι όταν πρωτοξεκίνησα αυτό το καθήκον, αφιέρωνα πολλή σκέψη και ενέργεια, αλλά αργότερα, όταν είδα ότι η Λιν Μου είχε βαθιά γνώση κάποιων αρχών και ότι το έργο της ήταν πιο αποτελεσματικό, άρχισα να αφήνω τις δύσκολες εργασίες σ’ εκείνη για να είμαι άνετη. Στην πραγματικότητα, παρά το γεγονός ότι επιλέγοντας τον εύκολο δρόμο απέφευγα τον πόνο και την εξάντληση, δεν είχα κάνει καμία πρόοδο στην κατανόηση των επαγγελματικών δεξιοτήτων και αρχών, είχα γίνει μάλιστα βάρος για τους άλλους. Αν συνέχιζα έτσι, θα κατέληγα να με αποστραφεί και να με αποκλείσει ο Θεός. Αυτό μου θύμισε τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «Όστις έχει, έτι θέλει δοθή εις αυτόν και θέλει περισσευθή· όστις όμως δεν έχει, και ο,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού» (Κατά Ματθαίον 13:12). Ο Θεός είναι δίκαιος. Αν ένας άνθρωπος είναι πρόθυμος να κάνει προσπάθεια, να αναζητήσει την αλήθεια και να πληρώσει το τίμημα στα καθήκοντά του, θα λάβει τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού. Όσο περισσότερο το κάνει αυτό, τόσο πιο ξεκάθαρος θα γίνει ο δρόμος του και πιο καθαρό το μυαλό του. Εγώ, όμως, ήμουν ύπουλη και τεμπέλιαζα στα καθήκοντά μου, δεν ήμουν πρόθυμη να πληρώσω το τίμημα και πάντα φόρτωνα το έργο σε άλλους, επειδή νόμιζα ότι θα εξοικονομούσα χρόνο και ενέργεια αν βασιζόμουν στους άλλους και θα μπορούσα να ολοκληρώσω τις εργασίες χωρίς πολλή προσπάθεια. Νόμιζα ότι ήταν έξυπνο αυτό που έκανα, αλλά στο τέλος, δεν κέρδισα καμία αλήθεια και δεν ήμουν σε θέση να λύσω κανένα ζήτημα. Είχα αυταπάτες και κατέληξα να χάσω πολλά εξαιτίας αυτού. Πόσο ανόητη ήμουν! Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, φοβήθηκα και ήθελα να μετανοήσω ενώπιον του Θεού και να κάνω το καθήκον μου με επιμέλεια και ειλικρινή καρδιά.

Τότε διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Ας υποθέσουμε ότι η εκκλησία σού δίνει μια δουλειά να κάνεις και εσύ λες: “Είτε η δουλειά είναι μια ευκαιρία να ξεχωρίσω είτε όχι —αφού μου δόθηκε, θα την κάνω καλά. Θα αναλάβω αυτήν την ευθύνη. Αν μου ανατεθεί η υποδοχή, θα τα δώσω όλα για να κάνω καλά αυτήν τη δουλειά· θα φροντίσω καλά τους αδελφούς και τις αδελφές, και θα βάλω τα δυνατά μου για να διαφυλάξω την ασφάλεια όλων. Αν μου ανατεθεί να διαδώσω το ευαγγέλιο, θα εξοπλιστώ με την αλήθεια και θα διαδώσω με αγάπη το ευαγγέλιο, και θα εκτελέσω καλά το καθήκον μου. Αν μου ανατεθεί να μάθω μια ξένη γλώσσα, θα τη μελετήσω επιμελώς και θα δουλέψω σκληρά γι’ αυτό, και θα τη μάθω καλά το συντομότερο δυνατό, μέσα σε ένα ή δύο χρόνια, ώστε να μπορώ να μαρτυρήσω για τον Θεό στους ξένους. Αν μου ζητηθεί να γράφω άρθρα μαρτυρίας, θα εκπαιδευτώ ευσυνείδητα για να το πράξω και θα βλέπω τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας· θα μάθω για τη γλώσσα, και παρόλο που μπορεί να μην είμαι σε θέση να γράφω άρθρα με ωραία πεζογραφική γραφή, θα είμαι τουλάχιστον σε θέση να επικοινωνώ με σαφήνεια τις εμπειρίες και τη μαρτυρία μου, να συναναστρέφομαι κατανοητά σχετικά με την αλήθεια και να δίνω αληθινή μαρτυρία για τον Θεό, έτσι ώστε όταν οι άνθρωποι διαβάζουν τα άρθρα μου, να διαπαιδαγωγούνται και να ωφελούνται. Οποιαδήποτε δουλειά μού αναθέσει η εκκλησία, θα την αναλάβω με όλη μου την καρδιά και τη δύναμη. Αν υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω ή αν προκύψει κάποιο πρόβλημα, θα προσευχηθώ στον Θεό, θα αναζητήσω την αλήθεια, θα κατανοήσω τις αρχές της αλήθειας και θα το κάνω καλά. Όποιο κι αν είναι το καθήκον μου, θα βάλω όλα τα μέσα που διαθέτω για να το εκτελέσω καλά και να ικανοποιήσω τον Θεό. Για ό,τι μπορώ να πετύχω, θα κάνω ό,τι μπορώ για να αναλάβω όλη την ευθύνη που μου αναλογεί, και τουλάχιστον, δεν θα πάω ενάντια στη συνείδηση και τη λογική μου, ούτε θα είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος, ούτε θα είμαι πονηρός και φυγόπονος, ούτε θα απολαμβάνω τους καρπούς των κόπων των άλλων. Τίποτα από όσα κάνω δεν θα υπολείπεται των προδιαγραφών της συνείδησης”. Αυτό είναι το ελάχιστο πρότυπο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, και εκείνος που εκτελεί το καθήκον του με τέτοιον τρόπο μπορεί να χαρακτηριστεί ως ευσυνείδητος, λογικός άνθρωπος. Πρέπει τουλάχιστον να έχεις καθαρή συνείδηση όταν εκτελείς το καθήκον σου, και πρέπει να αισθάνεσαι τουλάχιστον ότι κερδίζεις τα τρία γεύματά σου την ημέρα και ότι δεν τα ζητιανεύεις. Αυτό ονομάζεται αίσθημα ευθύνης. Είτε το επίπεδό σου είναι υψηλό είτε χαμηλό και είτε καταλαβαίνεις την αλήθεια είτε όχι, πρέπει να έχεις αυτήν τη στάση: “Αφού μου ανατέθηκε να κάνω αυτό το έργο, πρέπει να το αντιμετωπίσω σοβαρά· πρέπει να το κάνω μέλημά μου και να το κάνω καλά, με όλη μου την καρδιά και τη δύναμη. Όσο για το αν μπορώ να το κάνω τέλεια, δεν μπορώ να τολμήσω να δώσω εγγύηση, αλλά η στάση μου είναι ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να φροντίσω να γίνει καλά, και σίγουρα δεν θα είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος ως προς αυτό. Αν προκύψει κάποιο πρόβλημα, τότε θα πρέπει να αναλάβω την ευθύνη και να διασφαλίσω ότι θα πάρω ένα μάθημα από αυτό και θα εκτελέσω καλά το καθήκον μου”. Αυτή είναι η σωστή στάση» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. Από τα λόγια του Θεού συνειδητοποίησα ότι ανεξάρτητα από τις δυσκολίες ή τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στα καθήκοντά μας, πρέπει να προσευχόμαστε ειλικρινά, να βασιζόμαστε στον Θεό και να αναζητούμε τις αρχές. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε και οφείλουμε, με όλες μας τις δυνάμεις για να εκτελούμε αποτελεσματικά τις εργασίες. Δεν πρέπει να είμαστε επιπόλαιοι, ύπουλοι ή τεμπέληδες. Αυτή η στάση απέναντι στα καθήκοντά μας θα ικανοποιήσει τον Θεό. Καθώς έκανα αυτοκριτική, συνειδητοποίησα ότι όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες ή προβλήματα στο καθήκον μου, αντί να βασίζομαι στον Θεό και να αναζητώ τις αλήθεια-αρχές, συχνά βασιζόμουν στη Λιν Μου, κι απολάμβανα τους καρπούς του μόχθου της. Δεν έκανα ούτε το ελάχιστο που έπρεπε να κάνω, πόσο μάλλον να βάλω όλη μου την καρδιά και τη δύναμη. Ήμουν απλώς ένα παράσιτο στον οίκο του Θεού. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό και μετανόησα. Εξέφρασα την προθυμία μου να αναζητήσω περισσότερο τις αρχές, να προσπαθήσω περισσότερο να επεξεργάζομαι τις δυσκολίες ή τα πράγματα που δεν κατανοούσα και αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από τη Λιν Μου μόνο αν δεν μπορούσα πραγματικά να βρω λύσεις. Το επόμενο διάστημα, εξέταζα συχνά τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου. Όταν αντιμετώπιζα δύσκολες εργασίες και ήθελα να τις αποφύγω, επαναστατούσα συνειδητά κατά του εαυτού μου, ηρεμούσα, προσευχόμουν στον Θεό και τις σκεφτόμουν προσεκτικά. Δεν σκεφτόμουν να τις φορτώσω στους άλλους πλέον. Μια φορά, η Λιν Μου και εγώ ελέγχαμε ένα έγγραφο που είχε πολλά προβλήματα. Έπρεπε να ψάξουμε τις σχετικές αρχές, να εξετάσουμε τα πάντα σε βάθος και να επισημάνουμε όλα τα προβλήματα. Ήθελα να το χειριστεί η Λιν Μου. Αλλά προς έκπληξή μου, εκείνη πρότεινε να το κάνω εγώ. Χωρίς να το σκεφτώ, απάντησα: «Θέλεις να το κάνω εγώ;» Μόλις το είπα αυτό, συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσα να τεμπελιάσω πάλι. Προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό για να επαναστατήσω εναντίον του εαυτού μου. Εξέφρασα την προθυμία μου να συνεργαστώ ολόψυχα και να εκπληρώσω την ευθύνη μου, χωρίς να φορτώσω αυτήν την εργασία στους άλλους. Κι έτσι, συμφώνησα να το κάνω. Κατά τη διάρκεια της εργασίας προσευχόμουν και βασιζόμουν στον Θεό, κι επικεντρώθηκα στις αρχές. Παρόλο που μου πήρε περισσότερο χρόνο, βρήκα μια λύση. Αισθάνθηκα ήρεμη όταν έβαλα όλες μου τις δυνάμεις και εκπλήρωσα την ευθύνη μου μέσα από το καθήκον μου.

Μέσω αυτής της εμπειρίας, συνειδητοποίησα ότι χάρη στην καλή θέληση του Θεού συνεργάστηκα με τη Λιν Μου. Πιο συγκεκριμένα, επειδή είχε καλύτερο επίπεδο από μένα και κατανοούσε κάποιες αρχές, αν έβρισκα κάτι που δεν κατανοούσα, μπορούσα να τη ρωτήσω και να μάθω από αυτή. Με άλλα λόγια, μπορούσε να με βοηθήσει να κατανοήσω καλύτερα τις αρχές κι αυτό αντιστάθμιζε τις αδυναμίες μου. Αν αναζητούσα συνεχώς σαρκικές ανέσεις και απλώς φόρτωνα όλα τα προβλήματα σ’ εκείνη, δεν θα μάθαινα τίποτα και δεν θα έκανα καμία πρόοδο. Τώρα, όταν αντιμετωπίζω προβλήματα, δεν τα φορτώνω αμέσως στη Λιν Μου. Αντ’ αυτού, τα προσεγγίζω με την καρδιά μου, εστιάζω στην αναζήτηση των αλήθεια-αρχών και συζητάω μαζί της μόνο ό,τι πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω. Όταν κάνω το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο έχω περισσότερη ψυχική ηρεμία.