Για κάποια χρόνια, εργαζόμουν ως γραφίστας στην εκκλησία και κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, σταδιακά τελειοποίησα κάποιες αρχές γραφιστικής και απέκτησα κάποια εμπειρία. Οι περισσότεροι σχολίασαν επίσης ότι είχα επιμελή στάση απέναντι στο καθήκον μου, κάτι που με έκανε να νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου. Τον Φεβρουάριο του 2022, λόγω των απαιτήσεων του έργου, η εκκλησία κανόνισε να συνεργαστώ με την Αδελφή Βάλερι στο έργο σχεδιασμού. Έπειτα από λίγο, διαπίστωσα ότι ήταν κάπως απρόσεκτη στο καθήκον της και ότι δεν κατανοούσε πολύ καλά τις αρχές, ενώ μερικές φορές έκανε και κάποια αρκετά τρανταχτά λάθη, κι έτσι ορισμένα σχέδια έπρεπε να διορθωθούν και να αναθεωρηθούν. Άρχισα να την υποτιμώ, θεωρώντας ότι δεν έκανε σωστά το καθήκον της, ότι δεν ήταν τόσο σχολαστική όσο εγώ ούτε τόσο ικανή ώστε να εφαρμόζει τις αρχές με ευελιξία. Επιπλέον, δεχόταν σχεδόν πάντα τις περισσότερες προτάσεις που έκανα για το έργο, χωρίς πολλές διαφωνίες, κάτι που με έκανε να νιώθω ακόμα καλύτερα με τον εαυτό μου. Αργότερα, όποτε υπήρχαν προβλήματα που απαιτούσαν συζήτηση, δεν ήθελα να προστρέχω πλέον σε κείνη για συμβουλές. Παρόλο που κάποιες φορές μοιραζόταν τις σκέψεις της, εγώ απλώς δεν την άκουγα και συνέχιζα να επιμένω ότι η άποψή μου ήταν σωστή, και ότι έπρεπε να ακολουθήσει το παράδειγμά μου.

Μια φορά, θυμάμαι, η Βάλερι κι εγώ διαφωνούσαμε για την ιδέα ενός σχεδίου. Θεώρησα ότι η ιδέα της ήταν αρκετά απλή και ότι δεν θα εντυπωσίαζε τον κόσμο, και ότι θα έπρεπε καλύτερα να ακολουθήσουμε τη δική μου ιδέα. Συνέχιζα να εξηγώ πως η ιδέα μου ήταν πρωτοποριακή και καθόλου κοινότοπη, και πώς η άποψή της ήταν ακατάλληλη. Όταν προσπάθησε να εξηγήσει τον συλλογισμό της, σκέφτηκα μέσα μου: «Έχω κάνει περισσότερα σχέδια από εσένα και κατανοώ καλύτερα τις αρχές, επομένως θα ήταν προτιμότερο να κάνουμε αυτό που λέω εγώ». Έτσι, απλώς τη διέκοψα και άρχισα να επιμένω και πάλι στη δική μου άποψη. Εκείνη όμως εξακολουθούσε να διαφωνεί με την πρότασή μου και είπε ότι ήθελε να συμβουλευτεί τους άλλους αδελφούς και αδελφές. Έχασα κάπως την υπομονή μου και σκέφτηκα: «Τι να ρωτήσεις; Δεν είναι κάτι δύσκολο. Μπορείς απλώς να συμφωνήσεις με την άποψή μου, έτσι δεν είναι;» Αλλά προς έκπληξή μου, αφού συμβουλεύτηκε τους άλλους, οι περισσότεροι έκριναν το θέμα σύμφωνα με τις αρχές και θεώρησαν ότι η ιδέα και η οπτική της Βάλερι ήταν πιο κατάλληλες. Παρόλο που δεν ήταν αρκετά πρωτοποριακές, ευθυγραμμίζονταν περισσότερο με το θέμα. Όταν το άκουσα αυτό, ένιωσα ντροπή και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η ιδέα της ήταν όντως καλύτερη από τη δική μου. Μια άλλη φορά, ζήτησα από τη Βάλερι να βοηθήσει με την προσαρμογή των χρωμάτων σε ένα σχέδιο και της εξήγησα πώς να κάνει προσαρμογές. Αργότερα, παρατήρησα ότι δεν είχε ακολουθήσει τη μέθοδο που της είχα διδάξει. Αντιθέτως, ακολούθησε μια μέθοδο που θεώρησε ότι ήταν καλύτερη. Όταν το είδα αυτό, θύμωσα αρκετά και τη ρώτησα, με επιτακτικό τόνο: «Γιατί δεν ακολούθησες τη μέθοδό μου; Πάντα χρησιμοποιούσαμε αυτήν τη μέθοδο για την προσαρμογή των χρωμάτων. Τι θα συμβεί αν οι προσαρμογές σου έχουν πρόβλημα;» Απάντησε γρήγορα: «Δεν τα πάω καλά με τη μέθοδο που ανέφερες, γι’ αυτό χρησιμοποίησα τη μέθοδο που την ξέρω καλύτερα». Ήθελα να συνεχίσω να της ασκώ κριτική, αλλά συνειδητοποίησα ότι μιλούσα με παρορμητικότητα, επομένως σταμάτησα.

Μια μέρα, μοιράστηκε μαζί μου την πρόσφατη κατάστασή της και είπε: «Πάντα νιώθω κατώτερη όταν κάνω το καθήκον μου μαζί σου και πάντα φοβάμαι ότι, αν δεν κάνω τα πράγματα όπως εσύ θέλεις, θα μου ασκήσεις κριτική. Όπως την τελευταία φορά, όταν έκανα την προσαρμογή των χρωμάτων με τον δικό μου τρόπο, απλώς για να γίνουν τα πράγματα πιο γρήγορα και πιο εύκολα, ειλικρινά τρόμαξα αρκετά όταν με αμφισβήτησες». Στεναχωρήθηκα βαθιά όταν το άκουσα αυτό. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα φοβόταν να συνεργαστεί μαζί μου. Αργότερα, παρατήρησα επίσης ότι συχνά υπήρχαν προβλήματα που θα μπορούσε εύκολα να χειριστεί μόνη της, αλλά και πάλι ερχόταν πρώτα να με ρωτήσει, και τολμούσε να τα χειριστεί μόνον αφού τα ενέκρινα εγώ. Συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα με τη συνεργασία μας, επομένως προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με διαφωτίσει για να γνωρίσω τον εαυτό μου. Αργότερα, διάβασα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Τι σημαίνει ο όρος “συνεργασία” και πώς γίνεται πράξη; (Να συζητάει κανείς τα πράγματα όταν προκύπτουν.) Ναι, αυτός είναι ένας τρόπος να γίνει πράξη. Τι άλλο; (Ν’ αντισταθμίζει κανείς τις αδυναμίες του με τα προτερήματα του άλλου, να επιβλέπει ο ένας τον άλλο.) Αυτό ταιριάζει απόλυτα· μια τέτοια άσκηση αποτελεί αρμονική συνεργασία. Υπάρχει κάτι ακόμα; Να ζητάει κανείς τη γνώμη του άλλου όταν συμβαίνει κάτι· δεν είναι αυτό συνεργασία; (Ναι.) Αν ένας άνθρωπος συναναστρέφεται πάνω στη δική του γνώμη και ένας άλλος πάνω στη δική του και στο τέλος απλώς υιοθετείται η συναναστροφή του πρώτου, τότε γιατί ν’ ακολουθούνται οι τυπικές διαδικασίες; Αυτό δεν είναι συνεργασία· δεν εναρμονίζεται με τις αρχές και δεν αποφέρει τ’ αποτελέσματα της συνεργασίας. Αν μιλάς ακατάπαυστα, σαν πολυβόλο, και δεν δίνεις σε όσους το θέλουν την ευκαιρία να μιλήσουν και δεν ακούς τους άλλους ακόμα και αφού έχεις εκφράσει όλες τις ιδέες σου, είναι αυτό συζήτηση; Είναι συναναστροφή; Απλώς ακολουθείς τις τυπικές διαδικασίες· δεν είναι συνεργασία. Τι είναι, λοιπόν, συνεργασία; Είναι όταν, αφού αναφέρεις τις δικές σου ιδέες και αποφάσεις, μπορείς να ζητήσεις τη γνώμη και την άποψη του άλλου και έπειτα να συγκρίνεις τις δηλώσεις και τις απόψεις σας μεταξύ τους, ασκώντας διάκριση πάνω σ’ αυτές μαζί με κάποιους ανθρώπους και αναζητώντας τις αρχές, με αποτέλεσμα να καταλήγετε σε μια κοινή κατανόηση και να καθορίζετε το σωστό μονοπάτι άσκησης. Αυτό σημαίνει να συζητάει και να συναναστρέφεται κάποιος· αυτό σημαίνει “συνεργασία”» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι αληθινή συνεργασία σημαίνει να μπορούμε να συζητάμε τα προβλήματα μαζί με τον άλλον, να συμπληρώνουμε ο ένας τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες του άλλου, να αναζητάμε μαζί τις αλήθεια-αρχές και να εκτελούμε τα καθήκοντά μας σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Αυτό σημαίνει πραγματική συνεργασία. Αναλογιζόμενος τον χρόνο που είχαμε περάσει μαζί μέχρι τότε, παρόλο που η Βάλερι κι εγώ εκτελούσαμε μαζί τα καθήκοντά μας, δεν συνεργαζόμουν αληθινά μαζί της. Πίστευα ότι ήμουν πιο επιμελής σε ό,τι έκανα και ότι κατανοούσα τα πράγματα καλύτερα από εκείνη, επομένως πάντα την υποτιμούσα, και τα λόγια και οι πράξεις μου ήταν γεμάτα περιφρόνηση για εκείνη. Όταν συζητούσαμε προβλήματα, σπάνια αναλάμβανα την πρωτοβουλία να ζητήσω τη συμβουλή της και ακόμα και όταν το έκανα, δεν έδειχνα τον παραμικρό ενθουσιασμό, καθώς είχα ήδη αποφασίσει τι ήταν σωστό και αρνούμουν κατηγορηματικά να αποδεχτώ τις ιδέες της. Μάλιστα, είχα χάσει εντελώς κάθε αίσθημα λογικής και τη διέκοπτα, ασκώντας της κριτική με δεικτικό τρόπο, θέλοντας απλώς να ακολουθήσει το παράδειγμά μου. Στο καθήκον μου, ήμουν πάντα εγωκεντρικός και αυταρχικός. Ποτέ δεν είχαμε μια αμοιβαία συζήτηση ούτε δέχτηκα ποτέ τη συμβολή της Βάλερι, και όλα γίνονταν πάντα με τον δικό μου τρόπο. Το αποτέλεσμα ήταν, αφού εργαστήκαμε μαζί για λίγο, να νιώθει τόσο περιορισμένη από εμένα, που δεν τολμούσε να χειριστεί τα προβλήματα μόνη της, και πάντα φοβόταν ότι, αν δεν έκανε αυτό που έλεγα εγώ, θα την επέπληττα. Είδα ότι η συνεργασία μας δεν ήταν καθόλου αρμονική και ότι το μόνο που είχα καταφέρει ήταν να την περιορίσω και να τη βλάψω. Ένιωσα πολλές ενοχές και έψαξα να βρω λύση στο πρόβλημά μου.

Μια μέρα, ενώ έκανα τις πνευματικές ασκήσεις μου, διάβασα μερικά αποσπάσματα όπου ο Θεός εκθέτει τους αντίχριστους και κατανόησα κάπως τη δική μου κατάσταση. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Επιφανειακά, μπορεί να φαίνεται ότι κάποιοι αντίχριστοι έχουν βοηθούς ή συνεργάτες, αλλά στην πραγματικότητα, όταν συμβαίνει κάτι, όσο δίκιο κι αν έχουν οι άλλοι, οι αντίχριστοι δεν ακούν ποτέ αυτό που έχουν να τους πουν. Δεν το λαμβάνουν καν υπόψη, πόσο μάλλον το συζητούν ή συναναστρέφονται πάνω σ’ αυτό. Δεν δίνουν καμία απολύτως σημασία, λες κι οι άλλοι δεν είναι καν εκεί. Όταν οι αντίχριστοι ακούνε αυτό που έχουν να πουν οι άλλοι, απλώς ακολουθούν τις τυπικές διαδικασίες ή παίζουν θέατρο για να τους δουν οι άλλοι. Όταν, όμως, έρχεται η στιγμή για την τελική απόφαση, οι αντίχριστοι κάνουν κουμάντο· τα λόγια όλων των άλλων είναι χαμένος κόπος, δεν μετράνε καθόλου. Για παράδειγμα, όταν δύο άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για κάτι, και ο ένας από αυτούς έχει την ουσία ενός αντίχριστου, τι εκδηλώνεται σε αυτόν τον άνθρωπο; Ό,τι κι αν είναι, αυτός και μόνο αυτός “κάνει παιχνίδι”, θέτει τις ερωτήσεις, ξεκαθαρίζει τα πράγματα και βρίσκει μια λύση. Και, τις περισσότερες φορές, κρατάει τον συνεργάτη του εντελώς στο σκοτάδι. Στα δικά του μάτια, τι είναι ο συνεργάτης του; Δεν είναι το δεξί του χέρι, αλλά απλώς μια βιτρίνα. Στα μάτια του αντίχριστου, ο συνεργάτης του απλώς δεν υπάρχει. Όποτε υπάρχει ένα πρόβλημα, ο αντίχριστος το σκέφτεται και, μόλις καταλήξει σε μια πορεία δράσης, ενημερώνει όλους τους άλλους ότι έτσι πρόκειται να γίνει, και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Ποια είναι η ουσία της συνεργασίας του με τους άλλους; Ουσιαστικά, είναι να έχει εκείνος τον τελευταίο λόγο, να μη συζητά ποτέ τα προβλήματα με κανέναν άλλο, ν’ αναλαμβάνει την αποκλειστική ευθύνη για το έργο και να μετατρέπει τους συνεργάτες του σε βιτρίνα» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. «Η πρώτη εκδήλωση του γεγονότος ότι οι αντίχριστοι κάνουν τους άλλους να υποταχθούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό είναι ότι δεν μπορούν να συνεργαστούν με κανέναν. Κάποιοι μπορεί να πουν: “Δεν είναι το ίδιο να μην μπορούν να συνεργαστούν με κανέναν και να κάνουν τους άλλους να υποταχθούν μόνο σ’ αυτούς”. Το γεγονός ότι δεν μπορούν να συνεργαστούν με κανέναν σημαίνει ότι δεν δίνουν βάση στα λόγια κανενός ούτε ζητούν τις υποδείξεις κανενός· δεν αναζητούν καν τις προθέσεις του Θεού ή τις αλήθεια-αρχές. Απλώς ενεργούν και συμπεριφέρονται όπως θέλουν. Τι υποδηλώνει αυτό; Ότι εκείνοι κυριαρχούν στο έργο τους, όχι η αλήθεια ούτε ο Θεός. Επομένως, η αρχή στο έργο τους είναι να δίνουν οι άλλοι βάση σε όσα λένε εκείνοι και να τους φέρονται σαν να είναι η αλήθεια, σαν να είναι ο Θεός» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα τεράστια ντροπή. Η αρχή με την οποία εργάζονται οι αντίχριστοι είναι να αποκτούν οι ίδιοι δύναμη και να υποτάσσουν τους άλλους, αντί να υποτάσσονται στον Θεό και στις αλήθεια-αρχές. Αναλογιζόμενος τη συνεργασία μου με τη Βάλερι, συνειδητοποίησα ότι αποκάλυπτα την ίδια διάθεση. Στην επιφάνεια, φαινόταν ότι η Βάλερι κι εγώ συνεργαζόμασταν στα καθήκοντά μας, αλλά στην πραγματικότητα, στην καρδιά μου, την έβλεπα σαν μια ακόλουθο. Την έκανα να υπακούει σε όλες μου τις αποφάσεις και να συμμορφώνεται με τις ιδέες μου, σαν να έκανε το καθήκον της για εμένα. Όταν εξέφραζε προτάσεις, δεν προσπαθούσα να κατανοήσω αν αυτές συμμορφώνονταν με τις αλήθεια-αρχές ή αν είχαν αξία. Απλώς επέμενα ότι οι απόψεις μου ήταν σωστές. Όταν ήθελε να συμβουλευτεί άλλους για τις σχετικές αρχές, έχανα την υπομονή μου, θεωρώντας ότι ήταν εντελώς περιττό. Ένας πιστός θα πρέπει να τιμά τον Θεό ως σπουδαίο, να επιδιώκει τις προθέσεις Του σε ό,τι κάνει και να υποτάσσεται στα λόγια Του και στις αλήθεια-αρχές. Αλλά εγώ ήμουν υπερβολικά αλαζόνας και αυτάρεσκος. Όχι μόνο δεν αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές όταν αντιμετώπιζα προβλήματα, αλλά και ήθελα πάντα οι άλλοι να υποτάσσονται σ’ εμένα και να ακολουθούν το παράδειγμά μου. Αντιμετώπιζα τις δικές μου ιδέες ως αλήθεια-αρχές, που οι άλλοι έπρεπε να ακολουθούν και να υπακούν. Αυτό είναι το μονοπάτι ενός αντίχριστου! Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές συνεργάζονται στα καθήκοντά τους, σημασία έχει να αλληλοβοηθιούνται και να αλληλοσυμπληρώνονται, καθώς και να εποπτεύει και να χαλιναγωγεί ο ένας τον άλλον, ώστε να ελαχιστοποιηθούν στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό οι παρεκκλίσεις από τα καθήκοντα, και όλοι μας να ενεργούμε σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, επιτυχγάνοντας τα βέλτιστα αποτελέσματα για το έργο της εκκλησίας. Εγώ όμως δεν συνεργαζόμουν με τους άλλους. Αυτό δεν οδήγησε απλώς σε κακή εκτέλεση των καθηκόντων μου, αλλά και με έκανε επιρρεπή στην παραβίαση των αρχών και στη διατάραξη και αναστάτωση του έργου. Σκέφτηκα κάποιους από τους αντίχριστους που είχαν αποβληθεί από την εκκλησία επειδή ήταν αλαζόνες κι επηρμένοι, και ενεργούσαν με αυθαιρεσία, απαιτώντας πάντα από τους άλλους να υποτάσσονται σε αυτούς αντί να αναζητούν την αλήθεια και να υποτάσσονται στον Θεό. Ως αποτέλεσμα, διατάρασσαν και αναστάτωναν το έργο της εκκλησίας, βλάπτοντας και περιορίζοντας σημαντικά τους αδελφούς και τις αδελφές, ώσπου τελικά αποβλήθηκαν και αποκλείστηκαν, επειδή αρνούνταν πεισματικά να μετανοήσουν. Αν εξακολουθούσα να μην μετανοώ, στο τέλος θα είχα την ίδια κατάληξη με αυτούς τους αντίχριστους —αποκλεισμό και τιμωρία. Αυτές οι σκέψεις με τρόμαξαν και δεν ήθελα να βαδίζω πλέον σε αυτό το λάθος μονοπάτι. Επομένως, προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει για να κατανοήσω τον εαυτό μου. Ήθελα να μετανοήσω απέναντι στον Θεό.

Τις επόμενες μέρες, αναρωτιόμουν συνεχώς: «Γιατί δεν μπορώ να συνεργαστώ αρμονικά με τους άλλους; Ποια είναι η ρίζα αυτού του προβλήματος;» Μια μέρα, διάβασα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού και κατανόησα κάπως τα προβλήματά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αν, μέσα στην καρδιά σου, κατανοείς πραγματικά την αλήθεια, τότε θα γνωρίζεις πώς να κάνεις πράξη την αλήθεια και να υπακούς στον Θεό, και θα εισέλθεις φυσικά στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αν το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις είναι το σωστό και συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, τότε το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν θα σε εγκαταλείψει —και σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρχουν όλο και λιγότερες πιθανότητες να προδώσεις τον Θεό. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν έχεις αλαζονική και επηρμένη διάθεση, τότε το να σου λένε να μην εναντιώνεσαι στον Θεό δεν έχει καμία σημασία, δεν μπορείς να συγκρατηθείς, είναι πέρα από τον έλεγχό σου. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και επηρμένης φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως· θα σε έκαναν να περιφρονείς τους άλλους, δεν θα άφηναν κανέναν στην καρδιά σου παρά μόνο τον εαυτό σου· θα σου στερούσαν τη θέση του Θεού στην καρδιά σου και τελικά θα σε έκαναν να καθίσεις στη θέση του Θεού και να απαιτείς από τους ανθρώπους να υποταχθούν σ’ εσένα, θα σε έκαναν να τιμάς τις δικές σου σκέψεις, ιδέες και αντιλήψεις ως την αλήθεια. Τόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο βασικός λόγος της ανικανότητάς μου να συνεργαστώ αρμονικά με τη Βάλερι ήταν πρωτίστως η υπερβολικά αλαζονική φύση μου. Ζούσα σύμφωνα με το δηλητήριο του Σατανά, «Είμαι κύριος του εαυτού μου τόσο στον ουρανό όσο και στη γη» και πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ανώτερο. Όταν το καθήκον μου απέφερε καρπούς, θεωρούσα τον εαυτό μου ξεχωριστό και την υποτιμούσα με κάθε τρόπο, σαν να μην ήταν κανείς άλλος τόσο καλός όσο εγώ. Κάνοντας το καθήκον μου με αυτήν τη διάθεση, απέκτησα πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση, θεωρώντας μάλιστα ότι όλες μου οι απόψεις ήταν σωστές, ενώ συχνά έστρεφα το καθήκον μου γύρω από τον εαυτό μου, ενεργώντας με αυθαιρεσία και χωρίς να αναζητώ ούτε στο ελάχιστο τις προθέσεις του Θεού. Όταν συζητούσα τα προβλήματα με τη Βάλερι, πάντα ήθελα να κάνει τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο και, όταν δεν το έκανε, έχανα την ψυχραιμία μου, την κατσάδιαζα και να την υποτιμούσα, αναγκάζοντάς την να υπακούσει, με αποτέλεσμα εκείνη να νιώθει περιορισμένη από εμένα και να φοβάται να συνεργαστεί μαζί μου. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο τρομακτικό φαινόταν, ώσπου τελικά συνειδητοποίησα ότι εξαιτίας της αλαζονικής διάθεσής μου, είχα χάσει την ανθρώπινη φύση, τη λογική και τη θεοφοβούμενη καρδιά μου, με αποτέλεσμα να γίνω μοχθηρός. Χωρίς να το συνειδητοποιώ, αυτό είχε επίσης επηρεάσει το έργο της εκκλησίας και, αν δεν διόρθωνα αυτήν την αλαζονική διάθεση, θα κινδύνευα σοβαρά. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι η αλαζονεία μου οφειλόταν στο ότι πάντα θεωρούσα ότι ήμουν καλύτερος από τους άλλους. Αλλά ήμουν πράγματι τόσο σπουδαίος; Ο Θεός λέει: «Για να εκτελέσεις επαρκώς το καθήκον σου, δεν έχει σημασία πόσα χρόνια πιστεύεις στον Θεό, πόσα καθήκοντα έχεις εκτελέσει, ούτε πόσες συνεισφορές έχεις κάνει στον οίκο του Θεού, πόσο μάλλον πόση εμπειρία έχεις στο καθήκον σου. Το κύριο πράγμα που εξετάζει ο Θεός είναι το μονοπάτι που ακολουθεί κανείς. Με άλλα λόγια, εξετάζει τη στάση που έχει κάποιος απέναντι στην αλήθεια και τις αρχές, την κατεύθυνση, την προέλευση και το σημείο εκκίνησης που βρίσκονται πίσω απ’ τις πράξεις του. Σ’ αυτά τα πράγματα εστιάζει ο Θεός· αυτά είναι που καθορίζουν το μονοπάτι που βαδίζεις. […] Σε όποιον τομέα και αν βρίσκεται το χάρισμα ή η εξειδίκευσή σου, ή όπου κι αν έχεις κάποιες επαγγελματικές γνώσεις, το πιο σωστό είναι να χρησιμοποιήσεις αυτά τα πράγματα κατά την εκτέλεση ενός καθήκοντος· μόνο έτσι μπορείς να κάνεις καλά το καθήκον σου. Το ένα σκέλος είναι να βασίζεσαι στη συνείδηση και στη λογική για να εκτελέσεις το καθήκον σου, και το άλλο είναι να αναζητάς την αλήθεια για να διορθώσεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση. Εκτελώντας κανείς το καθήκον του με αυτόν τον τρόπο, κερδίζει ζωή-είσοδο και γίνεται ικανός να εκτελεί επαρκώς το καθήκον του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Από τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι το κατά πόσον ένα άτομο κάνει καλά το καθήκον του δεν εξαρτάται από το πόσον καιρό εκτελεί το καθήκον του ούτε από την εμπειρία που έχει, και ότι το πιο σημαντικό είναινα βαδίζει κανείς στο σωστό μονοπάτι, αναζητώντας την αλήθεια για να διορθώσει τη διεφθαρμένη διάθεσή του και ενεργώντας σύμφωνα με τις αρχές. Πάντα υποτιμούσα τη Βάλερι και δεν μπορούσα να συνεργαστώ αρμονικά μαζί της, κυρίως επειδή ένιωθα ότι κατανοούσα το έργο καλύτερα από εκείνη, ότι είχα περισσότερη εμπειρία και ότι ήμουν πιο σχολαστικός με τα καθήκοντά μου. Αυτά ήταν πράγματι ικανά να αποδείξουν την αποτελεσματικότητα του καθήκοντός μου σε κάποιον βαθμό, αλλά δεν ήταν η αλήθεια. Επιπλέον, σε διαφορετικές περιστάσεις, οι τεχνικές γνώσεις και η εμπειρία μου μπορεί να μην μπορούσαν πάντα να εφαρμοστούν. Για παράδειγμα, όταν εργαζόμουν με τη Βάλερι, κάποιες φορές έκρινα το πώς έπρεπε να χειριστούμε τα πράγματα με βάση τη δική μου εμπειρία, αλλά επειδή ήμουν αλαζόνας κι επηρμένος, και δεν αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές, στο τέλος κατέληγα να κάνω κάτι που δεν ήταν σωστό. Παρόλο που είχε αδυναμίες, αναζητώντας τις αρχές, μπορούσε να εντοπίζει προβλήματα. Συνειδητοποίησα τότε ότι δεν ήμουν καλύτερος από άλλους, και ότι η προηγούμενη αλαζονεία και έπαρσή μου ήταν πραγματικά παράλογη! Τώρα κατανοούσα ότι μόνον μέσω της συνεργασίας και της αλληλοσυμπλήρωσης, της αναζήτησης της αλήθειας μαζί και της δράσης σύμφωνα με τις αρχές, μπορούμε να κάνουμε καλά τα καθήκοντά μας.

Αργότερα, ενώ συνεργαζόμουν ξανά με τη Βάλερι σε ένα σχέδιο, ρώτησα συνειδητά πρώτα τη γνώμη της και όταν εκείνη εξέφρασε τις απόψεις της, μπόρεσα να την ακούσω προσεκτικά. Έπειτα από λίγο καιρό, διαπίστωσα ότι η Βάλερι είχε αξιοσημείωτα δυνατά σημεία, και ότι μπορούσε να αποδεχτεί τις προτάσεις των άλλων και να εστιάσει στην αναζήτηση της αλήθειας, προτερήματα τα οποία εμένα μου έλειπαν. Σε αυτό το σημείο, συνειδητοποίησα ότι η συνεργασία με ένα τέτοιο άτομο, το οποίο μπορεί να συμπληρώσει τις αδυναμίες μου στο καθήκον μου, είναι πραγματικά υπέροχη. Ταυτόχρονα, έμαθα να χειρίζομαι σωστά τις αδυναμίες της Βάλερι, και προσπαθούσα να συναναστραφώ μαζί της και να τη βοηθήσω να κατανοήσει τις αρχές που δεν καταλάβαινε. Της ανέφερα επίσης μεθόδους που είχα εντοπίσει και οι οποίες μπορούσαν να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα του έργου. Η συνεργασία μας βελτιώθηκε σταδιακά, το ίδιο και η συνολική αποτελεσματικότητα των καθηκόντων μας. Αργότερα, διάβασα άλλο ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Τι αντίκτυπο θα έχει αυτή η αρμονική συνεργασία; Ο αντίκτυπος είναι τεράστιος. Θα κερδίσεις πράγματα που δεν είχες ποτέ πριν, δηλαδή το φως της αλήθειας και τις πραγματικότητες της ζωής. Θα ανακαλύψεις τα προσόντα των άλλων και θα μάθεις από τα πλεονεκτήματά τους. Είναι και κάτι άλλο: Αντιλαμβάνεσαι τους άλλους ως ηλίθιους, χαζούς, ανόητους, κατώτερους από σένα· όταν όμως ακούς τις απόψεις τους ή σου ανοίγονται οι άλλοι, ανακαλύπτεις άθελά σου ότι κανείς δεν είναι τόσο συνηθισμένος όσο νομίζεις, ότι ο καθένας μπορεί να προσφέρει διαφορετικές σκέψεις και ιδέες, ότι όλοι έχουν την αξία τους. Αν μάθεις να συνεργάζεσαι αρμονικά, πέρα από το ότι αυτό σε βοηθάει να μαθαίνεις από τα δυνατά σημεία των άλλων, μπορεί να αποκαλύψει και την αλαζονεία και την αυταρέσκειά σου και να πάψεις έτσι να φαντάζεσαι ότι είσαι έξυπνος. Όταν δεν θεωρείς πλέον τον εαυτό σου εξυπνότερο και καλύτερο απ’ όλους τους άλλους, θα πάψεις να ζεις σ’ αυτήν τη ναρκισσιστική κατάσταση αυτοθαυμασμού. Και αυτό θα σε προστατεύει, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το δίδαγμα που θα πρέπει να αντλήσεις και το όφελος που θα πρέπει να αποκομίσεις από τη συνεργασία με τους άλλους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Όσο περισσότερο διάβαζα τα λόγια του Θεού, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα την πρακτικότητά τους. Μαθαίνοντας να συνεργάζομαι με τους άλλους στα καθήκοντά μας, δεν κατάφερα απλώς να έχω καλύτερα αποτελέσματα στο έργο και να αντισταθμίσω τις δικές μου αδυναμίες, αλλά και να αναγνωρίσω με μεγαλύτερη ακρίβεια τις δικές μου ικανότητες, ώστε να μην εφαρμόζω μόνον τις δικές μου ιδέες και να αλλοιώνω το έργο της εκκλησίας. Αυτό ήταν ευεργετικό τόσο για το έργο της εκκλησίας όσο και για εμένα.

Μιαν άλλη φορά, έστειλα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στον Αδελφό Κάμντεν για έλεγχο. Προς έκπληξή μου, είπε ότι το συνολικό σχέδιο ήταν κάπως σκοτεινό, γι’ αυτό μίλησα μαζί του και του εξέφρασα τις απόψεις μου. Εκείνος όμως δεν δέχτηκε την άποψή μου και επέμεινε ότι το συνολικό σχέδιο ήταν πολύ σκοτεινό, προτείνοντας μάλιστα να το ξανακοιτάξω και να το αξιολογήσω σύμφωνα με τις αρχές ή να ρωτήσω τους άλλους αδελφούς και αδελφές, αν παρατηρούσαν το ίδιο πρόβλημα. Σκέφτηκα: «Εγώ είμαι ο ειδικός για τα σχέδια εδώ πέρα. Επομένως, ποιος ξέρει καλύτερα, εσύ ή εγώ; Εφόσον είχα ήδη αξιολογήσει το σχέδιο σύμφωνα με τις αρχές, πώς ήταν δυνατό να υπάρχει πρόβλημα; Και εσύ μου ζητάς να συμβουλευτώ τους άλλους; Πραγματικά, δεν θεωρώ ότι είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο!» Ήθελα πραγματικά να τον επιπλήξω. Μετά, όμως, συνειδητοποίησα ότι φανέρωνα και πάλι μια αλαζονική διάθεση, επομένως προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό από μέσα μου, ζητώντας Του να με προστατεύσει από το να ενεργήσω και πάλι με βάση τη διεφθαρμένη μου διάθεση, και λέγοντας ότι είμαι πρόθυμος να παραμερίσω τον εαυτό μου και να αναζητήσω τις αλήθεια-αρχές. Αφού προσευχήθηκα, αναλογίστηκα ξαφνικά τα λόγια του Θεού: «Εάν κάποιος κάνει μια πρόταση, πρέπει αρχικά να την αποδέχεσαι και μετά να τους αφήνεις όλους να επιβεβαιώσουν το σωστό μονοπάτι άσκησης. Εάν δεν έχει κανείς αντιρρήσεις, μπορείς στη συνέχεια να καθορίσεις τον καταλληλότερο τρόπο δράσης και να ενεργήσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο. Εάν αποκαλυφθεί κάποιο πρόβλημα, τότε πρέπει να ζητήσεις τη γνώμη όλων, και όλοι μαζί θα πρέπει να αναζητήσετε την αλήθεια και να συναναστραφείτε πάνω σ’ αυτήν, και με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσετε τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος. Όταν φωτιστούν οι καρδιές σας και έχετε ένα καλύτερο μονοπάτι, τα αποτελέσματα που θα επιτύχετε θα είναι καλύτερα από πριν. Δεν είναι αυτό καθοδήγηση από τον Θεό; Είναι θαυμάσιο πράγμα! Εάν μπορείς να αποφύγεις το να είσαι αυτάρεσκος, εάν μπορείς να αφήσεις στην άκρη τις φαντασιοκοπίες και τις ιδέες σου, κι εάν μπορείς να ακούς τις σωστές απόψεις των άλλων, θα μπορέσεις να αποκτήσεις τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος. Η καρδιά σου θα φωτιστεί και θα μπορέσεις να βρεις το σωστό μονοπάτι. Θα έχεις έναν δρόμο να προχωρήσεις και, όταν τον κάνεις πράξη, σίγουρα θα συνάδει με την αλήθεια. Μέσα από αυτήν την άσκηση και την εμπειρία θα μάθεις πώς να κάνεις πράξη την αλήθεια και, ταυτόχρονα, θα μάθεις κάτι νέο για τον συγκεκριμένο τομέα εργασίας. Δεν είναι καλό αυτό;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν ζει κανείς συχνά ενώπιον του Θεού μπορεί να έχει μια κανονική σχέση μαζί Του). Στοχαζόμενος τα λόγια του Θεού, απέκτησα ένα σαφές μονοπάτι άσκησης. Όταν συμβαίνουν πράγματα, δεν μπορώ να είμαι τόσο απόλυτα σίγουρος για τον εαυτό μου και πρέπει να εξετάζω με ειλικρίνεια τις προτάσεις των άλλων, να αναζητώ τις αλήθεια-αρχές και να ασκούμαι σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Μόνον τότε μπορώ να κάνω καλά το καθήκον μου. Ακόμα και αν το άτομο που κάνει μια πρόταση δεν είναι ειδικός, θα πρέπει και πάλι να εξετάσω αν υπάρχει πρόβλημα, αντί να αντιστέκομαι να αρνούμαι να το αποδεχτώ. Έτσι, συμβουλεύτηκα γρήγορα τον επόπτη. Μέσω της αναζήτησης και της επικοινωνίας, συνειδητοποίησα τελικά ότι είχα παρανοήσει το θέμα, και ότι το πρόβλημα που ανέφερε ο Κάμντεν όντως υπήρχε.

Έπειτα από αυτήν την εμπειρία, συνειδητοποίησα ότι η αρμονική συνεργασία είναι απαραίτητη για την εκπλήρωση του καθήκοντος, και ότι όταν ακούω περισσότερο τις προτάσεις των άλλων, τότε αυτό δεν ωφελεί μόνον το έργο της εκκλησίας, αλλά και αντισταθμίζει τις δικές μου ελλείψεις στο καθήκον μου. Όλοι έχουμε δυνατά σημεία και αδυναμίες, και μόνον αν συμπληρώνουμε ο ένας τα δυνατά σημεία του άλλου και συνεργαζόμαστε αρμονικά μπορούμε να κάνουμε καλά τα καθήκοντά μας. Όπως λέει ο Θεός: «Η συνεργασία ανάμεσα σε αδελφούς και αδελφές είναι μια διαδικασία αντιστάθμισης των αδυναμιών του ενός με τις δυνάμεις του άλλου. Χρησιμοποιείς τις δυνάμεις σου για να αντισταθμίσεις τα ελαττώματα των άλλων και οι άλλοι χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για να αναπληρώσουν τις δικές σου ανεπάρκειες. Αυτό σημαίνει να αντισταθμίζει κανείς τις αδυναμίες του με τις δυνάμεις των άλλων και οι άνθρωποι να συνεργάζονται αρμονικά. Μόνο όταν συνεργάζονται αρμονικά, μπορούν οι άνθρωποι να ευλογηθούν ενώπιον του Θεού και, όσο περισσότερα από αυτά βιώνουν, τόσο περισσότερη πραγματικότητα διαθέτουν, το μονοπάτι τους γίνεται πιο φωτεινό καθώς βαδίζουν σε αυτό κι εκείνοι αισθάνονται ολοένα και πιο ήρεμοι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Περί αρμονικής συνεργασίας).