Νοιαζόμουν βαθιά για την περηφάνια μου και ανησυχούσα συνεχώς για το πώς με έβλεπαν οι άλλοι. Όποτε παρευρισκόμουν σε συναθροίσεις, με έπιανε μεγάλη νευρικότητα και φοβόμουν διαρκώς ότι, αν δεν προσευχόμουν και δεν συναναστρεφόμουν σωστά, οι άλλοι θα με περιφρονούσαν. Πριν από κάθε προσευχή, προετοιμαζόμουν από νωρίς, φροντίζοντας να βρω τα ακριβή λόγια που θα χρησιμοποιούσα. Όταν συναναστρεφόμουν σχετικά με τα λόγια του Θεού, αν είχα κάποια βιωματική κατανόηση, δεν ανησυχούσα τόσο πολύ. Αν, όμως, δεν είχα κατανόηση και δεν γνώριζα πάνω σε τι να συναναστραφώ, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, το στομάχι μου σφιγγόταν και οι παλάμες μου ίδρωναν. Στην καθημερινότητά μου, αν οι άλλοι παρατηρούσαν τις αδυναμίες μου, ένιωθα τρομερή αμηχανία και δεν τολμούσα να τους κοιτάξω στα μάτια, και ήμουν πολύ περιορισμένη σε κάθε ενέργεια που έκανα. Ζώντας σε μια τέτοια κατάσταση, συχνά ένιωθα έντονη καταπίεση και πόνο.

Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα την εκπαίδευση πάνω σε κειμενικό έργο, κάποια φορά μάς επισκέφτηκε η επόπτριά μας για να διενεργήσει μια συνάθροιση μαζί μας. Είδα ότι η συνεργάτιδά μου, η αδελφή Γιανγκ Μιν, συναναστρεφόταν πάνω σε πολύ συγκεκριμένα θέματα, και σκέφτηκα μέσα μου: «Δεν γίνεται να συναναστραφείς λιγότερο; Όλα όσα ξέρω τα έχεις ήδη καλύψει, επομένως αν συναναστραφώ αργότερα, θα είναι σαν να επαναλαμβάνομαι. Μετά, η επόπτρια θα νομίζει σίγουρα ότι δεν έχω αποκτήσει νέα κατανόηση. Αν συναναστραφώ σχετικά με άλλα τμήματα αλλά δεν καταφέρω να είμαι ακριβής, δεν είναι λογικό η επόπτρια να σκεφτεί ότι η κατανόηση που έχω για την αλήθεια είναι ελλιπής και ότι η συναναστροφή μου δεν είναι εύστοχη;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ αγχωνόμουν. Έριξα μια ματιά σε ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού, έπειτα σε άλλο ένα, αναλογιζόμενη από ποιο θα μπορούσα να αντλήσω κάποια κατανόηση για να τη μοιραστώ. Εκείνη τη στιγμή επικρατούσε χάος στο μυαλό μου, και δεν μπορούσα να ηρεμήσω και να σκεφτώ σοβαρά. Αφού διάβασα για αρκετή ώρα, και πάλι δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Ευχόμουν πραγματικά, αφότου θα είχε μοιραστεί η Γιανγκ Μιν όσα ήθελε, η επόπτρια να συνέχιζε τη συναναστροφή, ώστε να μην χρειαζόταν να συναναστραφώ εγώ. Αλλά, προς έκπληξή μου, αφού τελείωσε η Γιανγκ Μιν, η επόπτρια μου ζήτησε να συναναστραφώ. Ανησυχούσα ότι, αν έλεγα κάτι για το οποίο δεν είχα κατανόηση, οι άλλοι θα με περιφρονούσαν, γι’ αυτό παρέμεινα σιωπηλή. Ήξερα ότι όλοι περίμεναν να συναναστραφώ, αλλά εγώ ένιωθα πολύ αμήχανη. Εκείνη τη στιγμή, μια αδελφή μού υπενθύμισε ωμά: «Πρέπει να συναναστραφείς πάνω σε όλα όσα κατανοείς. Αν φοβάσαι ότι δεν θα συναναστραφείς καλά και ότι θα σε υποτιμήσουν οι άλλοι, και σκέφτεσαι συνεχώς πώς να συναναστραφείς καλύτερα ή πώς να αποφύγεις εντελώς τη συναναστροφή, προστατεύεις τη δική σου εικόνα. Η πρόθεσή σου είναι να κάνεις τους άλλους να σε έχουν σε μεγάλη υπόληψη και να καταλάβεις μια θέση στην καρδιά τους». Αυτά τα λίγα λόγια με πλήγωσαν βαθύτατα. Δεν τολμούσα να σηκώσω το κεφάλι μου και να κοιτάξω τους αδελφούς και τις αδελφές. Το πρόσωπό μου έκαιγε, ένιωσα απροθυμία μέσα μου και σκέφτηκα: «Και εγώ γνωρίζω ότι δεν πρέπει να είμαι έτσι, αλλά απλώς δεν μπορώ να το ξεπεράσω!» Αφού με έβλεπαν με να μένω σιωπηλή όλη την ώρα, κανείς άλλος δεν είπε τίποτε παραπάνω. Εκείνη τη στιγμή, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ περίεργη. Μετά τη συνάθροιση, ένιωθα συνεχώς στενοχωρημένη και δεν μπορούσα να επικεντρωθώ πλήρως στα καθήκοντά μου. Μιαν άλλη φορά, η αδελφή Ζανγκ Σιν ζήτησε από τη Γιανγκ Μιν κι εμένα να της πούμε τη γνώμη μας για ένα σενάριο που είχε γράψει. Λίγο μετά, η Γιανγκ Μιν επεσήμανε τα προβλήματα που είχε εντοπίσει. Όταν τελείωσε, η Ζανγκ Σιν με ρώτησε τι προβλήματα είχα εντοπίσει εγώ. Σκέφτηκα: «Φαίνεται ότι το σκεπτικό δεν είναι πολύ ξεκάθαρο, αλλά δεν είμαι σίγουρη ποια είναι τα προβλήματα. Τι πρέπει να πω; Αν πω κάτι λάθος, θα γίνω εντελώς ρεζίλι». Για να αποφύγω τα υποτιμητικά τους βλέμματα, παρέμεινα σιωπηλή. Η Ζανγκ Σιν με ξαναρώτησε και, παρόλο που έδειχνα ήρεμη εξωτερικά, μέσα μου ένιωθα άγχος: «Δεν το έχω εντοπίσει ακόμη. Τι πρέπει να πω; Αν αναφέρω τα μικροπροβλήματα που εντόπισα, και έχω δίκιο, τότε όλα θα πάνε καλά, αλλά αν έχω άδικο, η Ζανγκ Σιν δεν θα σκεφτεί άραγε ότι, μετά από τόση ώρα που επεξεργάζομαι το σενάριο, δεν μπορώ καν να εντοπίσω τα προβλήματα και ότι είμαι πραγματικά άχρηστη;» Εκείνη τη στιγμή, η Ζανγκ Σιν άρχισε να χάνει την υπομονή της και είπε: «Μην μένεις σιωπηλή. Αν παρατήρησες κάτι, πες τι είδες. Αν όχι, απλώς πες το». Όλοι με κοίταξαν σιωπηλοί. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα εξαιρετικά περίεργα και ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Απρόθυμα, είπα: «Ας μην το συζητήσουμε προς το παρόν. Ας το αφήσουμε προσωρινά όπως το έχεις γράψει». Κανείς δεν είχε άλλη επιλογή παρά να επιστρέψει στα καθήκοντά του. Κάθισα εκεί, νιώθοντας τρομερή ντροπή και βαθιά θλίψη. Όσο σκεφτόμουν το προηγούμενο σκηνικό, έκανα εικασίες για το τι γνώμη είχαν σχηματίσει για εμένα οι δύο αδελφές. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ συγχυζόμουν και δεν είχα διάθεση να κάνω τα καθήκοντά μου, κι ένιωθα ένα τεράστιο βάρος στην καρδιά μου. Στη σκέψη του πόσο συχνά ζούσα σε αυτήν την κατάσταση, πόνεσα πολύ και δεν ήξερα ποιο μάθημα έπρεπε να πάρω. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει για να κατανοήσω την αληθινή μου κατάσταση.

Αργότερα, διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού και κατανόησα κάπως την κατάστασή μου. Ο Θεός λέει: «Εάν έχεις συχνά το αίσθημα ότι σε κατηγορούν στη ζωή σου, εάν η καρδιά σου δεν μπορεί να βρει ανάπαυση, εάν ζεις χωρίς γαλήνη ή χαρά και συχνά κατακλύζεσαι από ανησυχία και άγχος για κάθε είδους θέμα, τι δείχνει αυτό; Απλώς ότι δεν κάνεις πράξη την αλήθεια, ότι δεν παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου προς τον Θεό. Όταν ζεις μέσα στη διάθεση του Σατανά, είναι πιθανό συχνά να μην κάνεις πράξη την αλήθεια, να γυρίζεις την πλάτη σου στην αλήθεια, να είσαι εγωιστής και ελεεινός. Υποστηρίζεις μόνο την εικόνα σου, το όνομα και τη θέση σου, τα συμφέροντά σου. Είναι πολύ επώδυνο να ζεις διαρκώς για τον εαυτό σου. Έχεις τόσο πολλές εγωιστικές επιθυμίες, εμπλοκές, δεσμά, αμφιβολίες κι ενοχλήσεις που δεν έχεις την παραμικρή γαλήνη ή χαρά. Το να ζεις για χάρη της διεφθαρμένης σάρκας συνεπάγεται να υποφέρεις υπερβολικά. Όσοι επιδιώκουν την αλήθεια είναι διαφορετικοί. Όσο περισσότερο καταλαβαίνουν την αλήθεια τόσο πιο ελεύθεροι και απελευθερωμένοι γίνονται· όσο περισσότερο κάνουν πράξη την αλήθεια τόσο μεγαλύτερη γαλήνη και χαρά νιώθουν. Όταν κερδίσουν την αλήθεια, θα ζουν εξ ολοκλήρου στο φως, θα απολαμβάνουν τις ευλογίες του Θεού και δεν θα νιώθουν καθόλου πόνο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ζωή-είσοδος ξεκινά με την εκτέλεση του καθήκοντος). «Κάποιοι άνθρωποι μιλούν σπάνια επειδή έχουν χαμηλό επίπεδο ή είναι απλοϊκοί, και δεν έχουν σύνθετες σκέψεις. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που μιλούν σπάνια οι αντίχριστοι. Στην περίπτωσή τους, είναι πρόβλημα διάθεσης. Μιλούν σπάνια όταν συναντούν άλλους ανθρώπους και δεν εκφράζουν πρόθυμα τις απόψεις τους για διάφορα ζητήματα. Γιατί δεν εκφράζουν τις απόψεις τους; Καταρχάς, είναι βέβαιο ότι στερούνται την αλήθεια και δεν μπορούν να διακρίνουν τα πράγματα. Αν μιλήσουν, μπορεί να κάνουν λάθη και να τους διακρίνουν οι άλλοι. Φοβούνται μήπως τους περιφρονήσουν, οπότε προσποιούνται ότι είναι σιωπηλοί και παριστάνουν τους βαθυστόχαστους, με αποτέλεσμα να φαίνονται σοφοί και σπουδαίοι κι έτσι να είναι δύσκολο να τους αξιολογήσουν οι άλλοι. Με αυτό το προσωπείο, οι άνθρωποι δεν τολμούν να υποτιμήσουν τους αντίχριστους, κι όταν βλέπουν τη φαινομενικά ήρεμη κι ατάραχη όψη τους, τους έχουν σε ακόμη μεγαλύτερη εκτίμηση και δεν τολμούν να τους υποτιμήσουν. Αυτή είναι η πανούργα και μοχθηρή πτυχή των αντίχριστων. Δεν εκφράζουν πρόθυμα τις απόψεις τους επειδή οι περισσότερες από αυτές δεν συμβαδίζουν με την αλήθεια, αλλά είναι απλώς ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες που δεν αξίζει να αποκαλυφθούν δημοσίως. Οπότε, παραμένουν σιωπηλοί. Μέσα τους, ελπίζουν να αποκτήσουν λίγο φως για να μπορέσουν να το βγάλουν προς τα έξω ώστε να κερδίσουν τον θαυμασμό, αλλά αφού δεν το έχουν, παραμένουν σιωπηλοί και κρυμμένοι κατά τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, παραμονεύοντας στις σκιές σαν φαντάσματα που καιροφυλακτούν. Όταν βρίσκουν άλλους που εκφράζουν το φως, επινοούν τρόπους να το οικειοποιηθούν, και το εκφράζουν με άλλον τρόπο για να κάνουν επίδειξη. Τόσο πονηροί είναι οι αντίχριστοι. Ό,τι κι αν κάνουν, προσπαθούν να ξεχωρίζουν και να είναι ανώτεροι, αφού μόνο τότε νιώθουν ευχαριστημένοι. Αν δεν έχουν την ευκαιρία, πρώτα λουφάζουν και κρατούν τις απόψεις τους για τον εαυτό τους. Αυτή είναι η πονηριά των αντίχριστων. Για παράδειγμα, όταν ο οίκος του Θεού εκδίδει ένα κήρυγμα, κάποιοι λένε ότι μοιάζει με λόγια του Θεού, και κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι μοιάζει περισσότερο με συναναστροφή από τον Άνωθεν. Οι σχετικά άδολοι άνθρωποι λένε ό,τι έχουν στο μυαλό τους. Αλλά οι αντίχριστοι, ακόμη κι αν έχουν άποψη για το θέμα, την κρατούν κρυφή. Παρατηρούν και είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν την άποψη των περισσότερων, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούν να την κατανοήσουν λεπτομερώς. Μπορούν τέτοιοι επιτήδειοι και πονηροί άνθρωποι να κατανοήσουν την αλήθεια ή να έχουν πραγματική διάκριση; Τι μπορεί να διακρίνει κάποιος που δεν κατανοεί την αλήθεια; Δεν μπορεί να διακρίνει τίποτα. Ορισμένοι προσποιούνται ότι είναι βαθυστόχαστοι, παρόλο που δεν μπορούν να διακρίνουν τα πράγματα. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν διάκριση και φοβούνται ότι οι άλλοι θα τους διακρίνουν. Η σωστή στάση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η εξής: “Δεν μπορούμε να διακρίνουμε αυτό το ζήτημα. Αφού δεν ξέρουμε, δεν πρέπει να μιλάμε απερίσκεπτα. Αν πούμε κάτι λάθος, μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο. Θα περιμένω να δω τι λέει ο Άνωθεν”. Δεν είναι ειλικρινή αυτά τα λόγια; Γιατί δεν τα λένε οι αντίχριστοι, παρόλο που είναι τόσο απλά; Επειδή ξέρουν τους περιορισμούς τους, δεν θέλουν να τους διακρίνουν οι άλλοι. Όμως, πίσω από αυτό κρύβεται και μια ποταπή πρόθεση: να τους θαυμάζουν. Αυτό δεν είναι το πιο αηδιαστικό;» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έκτο). Τα λόγια του Θεού εξέθεσαν την κατάσταση και τη συμπεριφορά μου. Ήμουν έτσι ακριβώς όπως το περιέγραφε ο Θεός: Ποτέ δεν εξέφραζα πρόθυμα τις απόψεις μου ούτε αποκάλυπτα τις πραγματικές σκέψεις μου. Όταν συναναστρεφόμουν σχετικά με τα λόγια του Θεού κατά τις συναθροίσεις ή συζητούσα προβλήματα, δεν συναναστρεφόμουν όσα κι αν κατανοούσα, δεν ανοιγόμουν με αγνό τρόπο και δεν έλεγα όσα σκεφτόμουν. Αντιθέτως, πάντα φοβόμουν μήπως πω κάτι λάθος, μήπως μιλήσω άσχημα ή μήπως δεν είμαι εύστοχη, με αποτέλεσμα οι άλλοι να με περιφρονούν. Πάντα φοβόμουν μήπως εκθέσω το πραγματικό μου ανάστημα, μήπως οι άλλοι δουν τον πραγματικό μου εαυτό και πουν ότι είμαι ένα τίποτα. Γι’ αυτό, πάντα φρόντιζα να μιλάω τελευταία, αφήνοντας τους άλλους να συναναστραφούν πρώτοι, ή ακόμα και παρέμενα σιωπηλή καθ’ όλη τη διάρκεια της συνάθροισης, προσποιούμενη πάντα τη συνεσταλμένη και τη βαθυστόχαστη μπροστά στους αδελφούς και τις αδελφές. Όταν φανερώνονταν οι ελλείψεις ή τα προβλήματά μου, ένιωθα τρομερή αμηχανία και δεν είχα όρεξη να κάνω τα καθήκοντά μου, πόναγα και βασανιζόμουν μέσα μου. Τώρα κατανοώ ότι πονούσα τόσο πολύ επειδή προστάτευα υπερβολικά την υπόληψη και τη θέση μου, καθώς και την εικόνα που είχαν σχηματίσει οι άλλοι για εμένα, και, συνεπώς, πάντα προσπαθούσα υπερβολικά να συγκαλύπτω και να αποκρύπτω τον εαυτό μου, και δεν τολμούσα καν να πω μια ειλικρινή κουβέντα. Όπως έλεγε και ο Θεός, ήμουν σαν ένα φάντασμα, που κρύβεται πάντα στις σκοτεινές γωνιές και φοβάται να βγει στο φως. Σκέφτηκα ότι ήμουν πιστή για μικρό διάστημα και διέθετα μέτριο επίπεδο, επομένως ήταν πολύ φυσιολογικό να μην κατανοώ αρκετές αλήθειες ή να μην μπορώ να διακρίνω αρκετά πράγματα. Αν δεν κατανοούσα κάτι, έπρεπε απλώς να το πω. Αυτό κανονικά ήταν κάτι απλό, αλλά για εμένα, ήταν πολύ δύσκολο. Για να μη διακρίνει κάποιος τον πραγματικό εαυτό μου ή να με περιφρονήσει και για να προστατεύσω την υπόληψη και τη θέση μου, δοκίμασα με κάθε τρόπο να συγκαλύψω τον εαυτό μου, και να εξαπατήσω τους αδελφούς και τις αδελφές. Ήμουν πραγματικά πολύ δόλια! Μόνον μέσω της φανέρωσης των λόγων του Θεού συνειδητοποίησα ότι τελικά αυτή ήταν μια διεφθαρμένη διάθεση. Όσο περισσότερο σύγκρινα τον εαυτό μου με τα λόγια του Θεού, τόσο πιο άσχημη και σιχαμερή ένιωθα, χωρίς ανθρώπινη ομοιότητα, επαίσχυντη. Έτσι, θέλησα να αντιστρέψω αυτήν την κατάσταση και να πάψω να ζω με αυτόν τον τρόπο.

Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Τι κι αν σου συμβεί, αν θες να λες την αλήθεια και να είσαι έντιμος άνθρωπος, θα πρέπει να μπορείς να εγκαταλείψεις την περηφάνια και τη ματαιοδοξία σου. Όταν δεν κατανοείς κάτι, πες ότι δεν το κατανοείς. Όταν δεν είσαι σίγουρος για κάτι, πες ότι δεν είσαι σίγουρος. Μη φοβάσαι μήπως οι άλλοι σε περιφρονήσουν ή δεν σε έχουν σε υπόληψη. Μιλώντας σταθερά μέσα από την καρδιά σου και λέγοντας την αλήθεια μ’ αυτόν τον τρόπο, θα βρεις χαρά, γαλήνη και μια αίσθηση ελευθερίας και απελευθέρωσης βαθιά μέσα σου, ενώ η ματαιοδοξία και η περηφάνια δεν θα σε περιορίζουν πια. Με όποιους κι αν αλληλεπιδράς, αν μπορείς να εκφράζεις ό,τι σκέφτεσαι πραγματικά, να ανοίγεις την καρδιά σου στους άλλους και να μην υποκρίνεσαι ότι γνωρίζεις πράγματα που δεν ξέρεις, αυτό είναι μια ειλικρινής στάση. Μερικές φορές, οι άνθρωποι μπορεί να σε περιφρονήσουν και να σε πουν βλάκα επειδή λες πάντα την αλήθεια. Τι θα πρέπει να κάνεις σ’ αυτήν την περίπτωση; Θα πρέπει να πεις: “Ακόμη κι αν με λένε βλάκα, εγώ έχω αποφασίσει να είμαι έντιμος άνθρωπος και όχι δόλιος. Θα μιλάω ειλικρινά και σύμφωνα με τα γεγονότα. Παρότι μπορεί να είμαι ένας βρομερός, διεφθαρμένος κι ανάξιος άνθρωπος μπροστά στον Θεό, εγώ θα λέω την αλήθεια χωρίς υποκρισία ή μεταμφιέσεις”. Αν μιλάς με αυτόν τον τρόπο, η καρδιά σου θα είναι σταθερή και γαλήνια. Για να είσαι έντιμος άνθρωπος, θα πρέπει να εγκαταλείψεις τη ματαιοδοξία και την περηφάνια σου. Και για να λες την αλήθεια και να εκφράζεις τα αληθινά σου συναισθήματα, θα πρέπει να μη φοβάσαι τη γελοιοποίηση και την περιφρόνηση από τους άλλους. Ακόμη κι αν οι άλλοι σού φέρονται σαν να είσαι κορόιδο, δεν θα πρέπει να τσακώνεσαι ούτε να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου. Αν μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια μ’ αυτόν τον τρόπο, μπορείς να γίνεις ένας έντιμος άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο ένας έντιμος άνθρωπος μπορεί να βιώσει αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, απέκτησα ένα μονοπάτι άσκησης. Για να απελευθερωθώ από τους περιορισμούς και τα δεσμά της ματαιοδοξίας και της περηφάνιας, έπρεπε να ασκηθώ στην ειλικρίνεια, έπρεπε να μάθω πώς να εγκαταλείψω την περηφάνια μου και να ανοιχτώ αγνά. Αν δεν γνώριζα κάτι, έπρεπε απλώς να πω ότι δεν το γνώριζα. Αν δεν καταλάβαινα, θα μπορούσα απλώς να το πω. Ακόμα και αν με περιφρονούσαν επειδή είχα πει κάτι λάθος ή επειδή είχα παραδεχτεί την έλλειψη κατανόησης, ακόμα και τότε, θα είχα κάνει πράξη την αλήθεια και θα ήμουν ειλικρινής ενώπιον του Θεού, και αυτό θα με έκανε να νιώθω χαλαρή και απελευθερωμένη. Αυτό είναι πιο ουσιαστικό από τον έπαινο και τον θαυμασμό των άλλων. Στη σκέψη αυτή, έπαψα να έχω τόσο πολλές ανησυχίες, και θέλησα να κάνω πράξη την αλήθεια και να αλλάξω. Αργότερα, τόσο κατά τη συναναστροφή σχετικά με τα λόγια του Θεού στη διάρκεια των συναθροίσεων όσο και κατά τη συζήτηση προβλημάτων, όποτε ήθελα να δείξω ένα άλλο πρόσωπο ή να κρύψω το ποια ήμουν πραγματικά, προσευχόμουν στον Θεό και επαναστατούσα συνειδητά ενάντια στις εσφαλμένες μου διαθέσεις. Μοιραζόμουν όλα όσα κατανοούσα και, αν δεν κατανοούσα κάτι, το έλεγα και αποκάλυπτα τις πραγματικές μου σκέψεις. Καθώς ασκούμουν με αυτόν τον τρόπο, άρχισα σταδιακά να νιώθω πιο απελευθερωμένη μέσα μου.

Αργότερα, είχα έξι μήνες που δεν μπορούσα να κάνω τα καθήκοντά μου επειδή με είχε συλλάβει το κομμουνιστικό κόμμα. Μετά την απελευθέρωσή μου, η επικεφαλής κανόνισε να συνεχίσω να κάνω ένα κειμενικό καθήκον. Καθώς οι αδελφοί και οι αδελφές στην ομάδα είχαν μόλις ξεκινήσει την εκπαίδευση σε κειμενικό έργο, η επικεφαλής πρότεινε να αναλάβω προσωρινά τον ρόλο της επικεφαλής της ομάδας. Καθώς είχα πολύ καιρό να κάνω αυτό το καθήκον, ένιωθα κάπως σκουριασμένη με τη συγγραφή σεναρίων και ένα ολόκληρο απόγευμα, έγραψα ελάχιστα πράγματα. Ενώ είχα αρχίσει να αγχώνομαι, μια αδελφή ζήτησε τη βοήθειά μου, καθώς δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά τα προβλήματα στο σενάριό της. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να ηρεμήσω και, αφού διάβασα το σενάριο, δεν μπορούσα να εντοπίσω κανένα πρόβλημα. Όταν ρώτησε ποια προβλήματα υπήρχαν, κόμπιασα και δεν μπορούσα να απαντήσω, κι έτσι ένιωσα αμέσως πολύ άβολα. Σκέφτηκα: «Στο κάτω κάτω, είμαι η επικεφαλής της ομάδας. Πρέπει να βοηθήσω στην επίλυση των προβλημάτων που δεν μπορούν να διακρίνουν καθαρά τα μέλη της ομάδας. Τώρα που δεν μπορώ να της δώσω μια ξεκάθαρη απάντηση, θα πει, άραγε: “Εσύ είσαι η επικεφαλής της ομάδας. Αλήθεια, μόνο τόσες ικανότητες έχεις;”» Ένιωσα τεράστια ντροπή. Εκείνο το απόγευμα, καθώς εξέταζα το σενάριο που έγραφα και είχα κολλήσει κάπου στα μισά, θέλησα να του ρίξουν μια ματιά οι άλλες αδελφές, αλλά ανησυχούσα μήπως πουν ότι, με τόσα λάθη στο σενάριο, δεν είναι δυνατόν να έχω και πολλές ικανότητες. Δίστασα πολύ και, για πολλή ώρα, δεν τολμούσα να το δείξω στις αδελφές. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή —φοβόμουν ότι οι άλλοι θα έβλεπαν τις αδυναμίες μου και προστάτευα την υπόληψη και τη θέση μου. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό και αντέστρεψα συνειδητά αυτήν την κατάσταση. Μετά, έδειξα το σενάριο στις αδελφές. Με τη συναναστροφή και τη βοήθειά τους, απέκτησα κάπως ένα μονοπάτι για τι να γράψω στη συνέχεια.

Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι η περηφάνια μου με περιόριζε συνεχώς. Μερικές φορές, μέσα από την προσευχή, μπορούσα να αναστρέψω κάπως αυτήν την κατάσταση, αλλά το πρόβλημά μου σίγουρα δεν λυνόταν εντελώς. Σκέφτηκα: «Παρόλο που ήξερα πόσο οδυνηρό και εξαντλητικό ήταν να δείχνω ένα άλλο πρόσωπο και να κρύβω αυτό που πραγματικά είμαι, γιατί συνέχιζα να ζω σε μια τέτοια κατάσταση;» Κατά την αναζήτησή μου, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Τι διάθεση είναι εκείνη κατά την οποία οι άνθρωποι προσποιούνται διαρκώς, καλύπτουν μονίμως τις ατέλειές τους, κοκορεύονται ώστε οι άλλοι να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και δεν βλέπουν τα ελαττώματα ή τις αδυναμίες τους, ενώ προσπαθούν μονίμως να παρουσιάσουν την καλύτερη πλευρά τους στους ανθρώπους; Είναι αλαζονεία, προσποίηση, υποκρισία, είναι η διάθεση του Σατανά, είναι κάτι μοχθηρό. Πάρτε για παράδειγμα τα μέλη του σατανικού καθεστώτος: Όσο κι αν τσακώνονται, διαπληκτίζονται ή σκοτώνουν κρυφά, κανείς δεν επιτρέπεται να τους καταγγείλει ή να τους εκθέσει. Φοβούνται ότι οι άνθρωποι θα δουν το δαιμονικό τους πρόσωπο και κάνουν ό,τι μπορούν για να το καλύψουν. Δημόσια, κάνουν τα πάντα για να παρουσιαστούν καλύτεροι, δηλαδή λένε πόσο πολύ αγαπούν τους ανθρώπους, πόσο σπουδαίοι, ένδοξοι και αλάνθαστοι είναι. Αυτή είναι η φύση του Σατανά. Το πιο κυρίαρχο χαρακτηριστικό της φύσης του Σατανά είναι η πονηριά και η εξαπάτηση. Και ποιος είναι ο στόχος αυτής της πονηριάς και της εξαπάτησης; Να ξεγελάσει τους ανθρώπους, να μην τους αφήσει να δουν την ουσία και την πραγματική εικόνα του, και να πετύχει έτσι τον στόχο της παράτασης της κυριαρχίας του. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν τέτοια δύναμη και κύρος, αλλά και αυτοί επιθυμούν να κάνουν τους άλλους να αποκτήσουν καλή γνώμη για τους ίδιους και να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση, καθώς και να τους προσδώσουν υψηλή θέση μέσα στην καρδιά τους. Αυτή είναι μια διεφθαρμένη διάθεση. […] Οι άνθρωποι συνέχεια κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό, κάνουν επίδειξη στους άλλους, δίνουν παράσταση, φορούν προσωπείο και εξωραΐζουν τον εαυτό τους ώστε οι άλλοι να πιστέψουν ότι είναι τέλειοι. Ο στόχος τους με αυτό που κάνουν είναι να αποκτήσουν θέση, ώστε να απολαμβάνουν τα οφέλη της. Αν δεν το πιστεύεις αυτό, σκέψου το προσεκτικά: Γιατί θέλεις πάντοτε να κάνεις τους άλλους να σε έχουν σε μεγάλη εκτίμηση; Θέλεις να τους κάνεις να σε λατρεύουν και να σε θαυμάζουν, ώστε τελικά να πάρεις την εξουσία και να απολαμβάνεις τα οφέλη της θέσης» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Μέσα από την έκθεση των λόγων του Θεού, είδα ότι το να δείχνω συνέχεια ένα άλλο πρόσωπο και να συγκαλύπτω τον πραγματικό μου εαυτό είναι εκδήλωση των αλαζονικών, μοχθηρών και δόλιων διαθέσεων του Σατανά. Υπό την κυριαρχία αυτών των σατανικών διαθέσεων, πάντα ήθελα να κάνω τους άλλους να με έχουν σε εκτίμηση, και να διατηρήσω τη θέση και την εικόνα μου στο μυαλό τους. Παρόλο που ήξερα ότι δεν κατανοούσα πολλές αλήθεια-αρχές και είχα πολλές ελλείψεις, δεν ήθελα να δουν οι άλλοι τις αδυναμίες μου και να νομίζουν ότι δεν είμαι καλή. Έτσι, είτε στις συναναστροφές σχετικά με τα λόγια του Θεού κατά τις συναθροίσεις είτε όταν συζητούσαμε προβλήματα, αν κάτι με έκανε να νιώθω αμηχανία ή ντροπή, ή πλήγωνε την περηφάνια μου, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να κρύψω και να συγκαλύψω τον εαυτό μου, και τυλιγόμουν σφιχτά, κρύβοντας την άσχημη πλευρά μου και παρουσιάζοντας την καλή μου πλευρά στους άλλους, ώστε να χτίσω μια καλή εικόνα στο μυαλό τους. Είδα ότι ήμουν τόσο βαθιά διεφθαρμένη από τον Σατανά και τόσο αλαζονική, που δεν είχα καμία λογική. Ήμουν ξεκάθαρα ένας κοινός, διεφθαρμένος άνθρωπος, δεν είχα τίποτα απολύτως, ήμουν φτωχή και αξιοθρήνητη, αλλά παρ’ όλα αυτά, πάντα ήθελα να κάνω εντύπωση και να κερδίζω τον θαυμασμό των άλλων. Ήμουν πραγματικά αξιοθρήνητη και χωρίς αυτογνωσία. Σκέφτηκα όλους τους άλλους διεφθαρμένους ανθρώπους, είχαν-δεν είχαν θέση, που ήθελαν να αποκτήσουν όνομα, να τους επαινούν και να τους θαυμάζουν οι άλλοι, και που ήθελαν να τους λατρεύουν όλοι. Συγκεκριμένα, το σατανικό καθεστώς του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος πάντα μιλάει με όμορφα λόγια ενώ διαπράττει αποτρόπαιες πράξεις. Εξωτερικά, προσποιείται ότι όλα πηγαίνουν καλά και προωθεί την εικόνα του «σπουδαίου, του ένδοξου και του σωστού», χρησιμοποιώντας ψευδείς εντυπώσεις για να εξαπατήσει και να ξεγελάσει τον παγκόσμιο πληθυσμό, αλλά κατά βάθος καταπνίγει και διώκει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, ξεριζώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα, και σφαγιάζει και πληγώνει βάναυσα αμέτρητους ανθρώπους. Όσα άσχημα πράγματα κι όσες κακές πράξεις κι αν έχει κάνει, ποτέ δεν τολμά να τις εκθέσει στο κοινό και να δείξει έτσι το μοχθηρό και άγριο αληθινό του πρόσωπο. Συνειδητοποίησα ότι η εξαπάτηση και η παραπλάνηση είναι συνηθισμένες τακτικές του Σατανά. Αναλογίστηκα τις δικές μου πράξεις: είχα αδυναμίες και προβλήματα, αλλά δεν ήμουν πρόθυμη να αφήσω τους άλλους να τα δουν και να μιλήσουν αρνητικά για εμένα. Προτιμούσα να δείχνω ένα άλλο πρόσωπο και να κρύβω τον πραγματικό εαυτό μου, παρόλο που έτσι χρειαζόταν να υπομένω εσωτερικά μαρτύρια. Στην ομιλία, τη συναναστροφή, τη συμπεριφορά ή τη διαγωγή μου, παρουσίαζα μια ψεύτικη εικόνα στους άλλους, κι έτσι δεν τους άφηνα να δουν την πιο αληθινή πλευρά μου. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο πιο πολύ ένιωθα ότι ήμουν τελείως ψεύτικη, και όπως ακριβώς και ο Σατανάς, ήμουν βουτηγμένη στην εξαπάτηση και την παραπλάνηση, και ήμουν εντελώς άσχημη και ποταπή. Στο παρελθόν, πάντα θεωρούσα ντροπή να αφήνω τους άλλους να βλέπουν τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μου. Ωστόσο, μετά συνειδητοποίησα ότι ζούσα σύμφωνα με τις αλαζονικές, μοχθηρές και δόλιες διαθέσεις του Σατανά, κρύβοντας συνεχώς αυτό που ήμουν πραγματικά, εξαπατώντας τους άλλους και ζώντας χωρίς καμία ανθρώπινη ομοιότητα, και ότι αυτό ήταν στην πραγματικότητα επαίσχυντο και ντροπιαστικό. Όχι μόνον είναι κάτι που απεχθάνεται και μισεί ο Θεός, αλλά την ίδια αποστροφή και αποτροπιασμό θα νιώσουν και οι αδελφοί και οι αδελφές όταν το καταλάβουν. Αν δεν μετανοούσα, η μόνη έκβαση θα ήταν να με αποκλείσει ο Θεός. Στη σκέψη αυτή, άρχισα να σιχαίνομαι κάπως τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου και δεν ήμουν πλέον διατεθειμένη να ζω έτσι.

Μια μέρα, η επικεφαλής έστειλε ένα γράμμα λέγοντας ότι την επομένη θα επισκεπτόταν την ομάδα μας για μια συνάθροιση. Σκέφτηκα: «Όταν φτάσει η επικεφαλής, σίγουρα θα ρωτήσει ποια ήταν τον τελευταίο καιρό η κατάστασή μας. Για ποια θέματα θα πρέπει να μιλήσω; Πρόσφατα, συνειδητοποίησα ότι λατρεύω τη θέση και θέλω να γίνω επόπτρια, αλλά θα είναι πολύ ντροπιαστικό να πω κάτι τέτοιο! Δεν κατανοώ σε βάθος την αλήθεια και δεν είχα πολλές αληθινές εμπειρίες, αλλά παρ’ όλα αυτά, θέλω να αναλάβω τον ρόλο της επόπτριας. Αν μιλήσω γι’ αυτό, δεν θα πουν οι αδελφοί και οι αδελφές ότι δεν γνωρίζω τη θέση μου στο σύμπαν και ότι υπερεκτιμώ τον εαυτό μου;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο ντροπιαστικό μου φαινόταν και δεν είχα το θάρρος να μιλήσω. Σκέφτηκα: «Καλύτερα να μιλήσω λιγάκι για τις εμπειρίες μου από τη θετική είσοδο. Αλλά η επικεφαλής θα έρθει στη συνάθροιση για να μας βοηθήσει να διορθώσουμε την εσφαλμένη μας κατάσταση και τις δυσκολίες μας. Αν δεν ανοιχτώ, τότε δεν θα είμαι ειλικρινής και δεν θα λυθούν τα προβλήματά μου». Το μυαλό μου έπαιρνε χίλιες στροφές. Ανησυχούσα μήπως έδινα στην επικεφαλής την εντύπωση ότι με ενδιέφερε υπερβολικά η θέση και ότι δεν είχα αυτογνωσία, γι’ αυτό και δεν είχα το θάρρος να μιλήσω. Στη διάρκεια της συνάθροισης, αφού οι αδελφοί και οι αδελφές μοιράστηκαν την κατάστασή τους, η επικεφαλής βρήκε κάποια λόγια του Θεού και μου ζήτησε να τα διαβάσω. Έτυχε να διαβάσω ένα χωρίο: «Τι διάθεση είναι εκείνη κατά την οποία οι άνθρωποι προσποιούνται διαρκώς, καλύπτουν μονίμως τις ατέλειές τους, κοκορεύονται ώστε οι άλλοι να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και δεν βλέπουν τα ελαττώματα ή τις αδυναμίες τους, ενώ προσπαθούν μονίμως να παρουσιάσουν την καλύτερη πλευρά τους στους ανθρώπους; Είναι αλαζονεία, προσποίηση, υποκρισία, είναι η διάθεση του Σατανά, είναι κάτι μοχθηρό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Όταν διάβασα ξανά αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού για την κρίση, ένιωσα αυτομεμψία και δυσφορία. Ακόμα ήθελα να δείξω ένα άλλο πρόσωπο και να μεταμφιεστώ, ελπίζοντας να κάνω καλή εντύπωση στην επικεφαλής —έτσι εξαπατούσα και τον εαυτό μου και τους άλλους. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα επίσης ότι ο Θεός απεχθάνεται την εξαπάτηση και την υποκρισία. Ο Θεός πάντα ζητούσε να είμαστε ειλικρινείς. Ένας ειλικρινής άνθρωπος μπορεί να ανοιχτεί αγνά, χωρίς να εξαπατά μήτε τον Θεό μήτε τους ανθρώπους. Αυτό αρέσει στον Θεό. Στη σκέψη αυτή, μάζεψα κουράγιο για να συναναστραφώ σχετικά με τη δική μου κατάσταση υπό το πρίσμα των λόγων του Θεού. Αφού συναναστράφηκα, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση και, μέσα από τη συναναστροφή της επικεφαλής, απέκτησα μια πιο σαφή κατανόηση της δικής μου κατάστασης και βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης και εισόδου. Στη διάρκεια αυτής της συνάθροισης, απλώς συναναστράφηκα σχετικά με όσα περισσότερα κατανοούσα και εξέφρασα ό,τι είχα μέσα στην καρδιά μου. Ένιωσα καθαρά την καθοδήγηση του Θεού και κατανόησα επίσης καλύτερα ορισμένες αλήθειες. Γεύτηκα τη γλύκα της άσκησης της αλήθειας.

Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύεις οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει, ανεξάρτητα από το τι είναι, και ποτέ να μη μεταμφιέζεσαι ή να φοράς προσωπείο. Για τα ελαττώματά σου, τις ελλείψεις σου, τις ατέλειές σου, τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου —να είσαι εντελώς ανοιχτός για όλα αυτά και να συναναστρέφεσαι σχετικά με όλα αυτά. Μην τα κρατάς μέσα σου. Το να μάθεις πώς να ανοίγεσαι είναι το πρώτο βήμα προς τη ζωή-είσοδο και είναι το πρώτο εμπόδιο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Μόλις το ξεπεράσεις, είναι εύκολη η είσοδος στην αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό το βήμα; Σημαίνει ότι ανοίγεις την καρδιά σου και δείχνεις όλα όσα έχεις, καλά ή κακά, θετικά ή αρνητικά· ότι εκθέτεις τον εαυτό σου για να τον δουν οι άλλοι και ο Θεός· ότι δεν κρύβεις τίποτα από τον Θεό, δεν αποκρύπτεις τίποτα, δεν συγκαλύπτεις τίποτα, δεν ενεργείς με δόλο και απάτη, και ότι είσαι εξίσου ανοιχτός και ειλικρινής με τους άλλους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, ζεις στο φως και όχι μόνο θα σε εξετάζει σχολαστικά ο Θεός, αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι θα είναι σε θέση να δουν ότι ενεργείς βάσει αρχών και με έναν βαθμό διαφάνειας. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες. Εάν μπορείς να μην ασχολείσαι με αυτά, θα είσαι πολύ χαλαρός, θα ζεις χωρίς περιορισμούς ή πόνο, θα ζεις ολοκληρωτικά στο φως. Το να μάθεις πώς να είσαι ανοιχτός όταν συναναστρέφεσαι είναι το πρώτο βήμα για τη ζωή-είσοδο. Στη συνέχεια, πρέπει να μάθεις να αναλύεις τις σκέψεις και τις πράξεις σου για να δεις ποιες είναι λανθασμένες και ποιες δεν αρέσουν στον Θεό, κι έπειτα να τις αντιστρέψεις αμέσως και να τις διορθώσεις. Ποιος είναι ο σκοπός της διόρθωσής τους; Είναι να δεχθείς και να λάβεις υπόψη την αλήθεια, και, ταυτόχρονα, να ξεφορτωθείς τα πράγματα μέσα σου που είναι του Σατανά και να τα αντικαταστήσεις με την αλήθεια. Στο παρελθόν, έκανες τα πάντα σύμφωνα με τη δόλια σου διάθεση που είναι ανειλικρινής και απατηλή· ένιωθες ότι δεν θα κατάφερνες τίποτα χωρίς ψέματα. Τώρα που κατανοείς την αλήθεια και απεχθάνεσαι τους τρόπους δράσης του Σατανά, δεν ενεργείς πλέον κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενεργείς με μια νοοτροπία ειλικρίνειας, αγνότητας και υποταγής. Εάν δεν κρατάς τίποτα κρυφό, δεν υποκρίνεσαι, δεν προσποιείσαι ούτε συγκαλύπτεις πράγματα, εάν εκθέτεις τον εαυτό σου απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές, δεν κρύβεις τις εσώψυχες ιδέες και σκέψεις σου, αλλά αντίθετα επιτρέπεις στους άλλους να δουν την ειλικρινή σου στάση, τότε η αλήθεια θα ριζώσει σταδιακά μέσα σου, θα ανθίσει και θα καρποφορήσει, θα αποφέρει αποτελέσματα, σιγά-σιγά. Εάν η καρδιά σου είναι ολοένα και πιο ειλικρινής και προσανατολίζεται όλο και περισσότερο προς τον Θεό, και εάν γνωρίζεις να προστατεύεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού όταν εκτελείς το καθήκον σου και η συνείδησή σου ταράζεται όταν δεν κατορθώνεις να προστατεύσεις αυτά τα συμφέροντα, τότε αυτό αποτελεί απόδειξη ότι η αλήθεια είχε επίδραση επάνω σου και έχει γίνει η ζωή σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν το μονοπάτι της άσκησης: να μάθω να είμαι ανοικτή σχετικά με τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μου, να μην κρύβω τον πραγματικό μου εαυτό και να μη δείχνω άλλο πρόσωπο, να μη διατηρώ τη ματαιοδοξία και την περηφάνια μου, και να κάνω πράξη την αλήθεια και να γίνω ειλικρινής. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για την είσοδο στην αλήθεια. Μετά από αυτό, δεν χρησιμοποίησα ποτέ τη σιωπή για να κρύψω τον πραγματικό μου εαυτό. Αν αντιμετώπιζα προβλήματα που δεν μπορούσα να δω καθαρά, έλεγα ότι δεν έβλεπα καθαρά και δεν ήξερα πώς να τα λύσω, και ρωτούσα ενεργά τους άλλους αδελφούς και αδελφές σχετικά με αυτά. Όταν συναναστρεφόμασταν μαζί για να συζητήσουμε τα προβλήματα, μοιραζόμουν όλα όσα κατανοούσα και έλεγα ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν, ευθέως και χωρίς περιστροφές. Αφού ασκήθηκα για λίγο με αυτόν τον τρόπο, διαπίστωσα ότι μου ήταν ολοένα και πιο εύκολο να ανοίγομαι αγνά χωρίς να δείχνω ένα άλλο πρόσωπο και χωρίς να κρύβω τον πραγματικό μου εαυτό, και ότι δεν το θεωρούσα πλέον ντροπή. Τώρα, στις συναθροίσεις, τις προσευχές, τις συναναστροφές ή την επικοινωνία με τους αδελφούς και τις αδελφές, δεν ανησυχώ πλέον για την περηφάνια ή την εικόνα μου ούτε είμαι τόσο αγχωμένη, νευρική ή στενοχωρημένη όσο πριν. Νιώθω πως τώρα που ξέφυγα από τις διεφθαρμένες μου διαθέσεις η ζωή μου έγινε πολύ πιο ανάλαφρη, πιο απελευθερωμένη και πιο απλή! Παρόλο που μέχρι στιγμής η αλλαγή μου είναι μικρή, είμαι πρόθυμη να συνεχίσω να επιδιώκω την αλήθεια και να πασχίζω για ανάταση.