Όλα αυτά τα χρόνια παλεύω με την υπέρταση και έχω κακή υγεία. Περνούσα πολύ χρόνο στο σπίτι για να ξεκουράζομαι κι έκανα απλώς όσα καθήκοντα μπορούσα. Τον Ιούλιο του 2022, ο επιβλέπων του ποτίσματος άκουσε ότι παλιότερα πότιζα τους νεοφώτιστους και μου ανέθεσε το καθήκον του ποτίσματος. Ενθουσιάστηκα που θα αναλάμβανα ξανά αυτό το καθήκον και ήμουν αποφασισμένη να κάνω το καθήκον μου καλά. Όταν είδα ότι οι δύο επιβλέποντες ήταν περίπου τριάντα ετών, είχαν καλό επίπεδο, και μάθαιναν γρήγορα τις αρχές, και ότι η αδελφή Σιν Σιν ήταν δραστήρια και ότι τα έπιανε γρήγορα, δεν θα μπορούσα να νιώσω πιο ευτυχισμένη. Εγώ ήμουν εξήντα ετών και είχα ακόμα την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου μαζί με αυτούς τους νεαρούς αδελφούς και τις νεαρές αδελφές· αυτό με έκανε να νιώθω κι εγώ νεότερη. Πήγαινα με το ποδήλατό μου στις συναθροίσεις που οργάνωνα για τους νεοφώτιστους και στον δρόμο σιγοτραγουδούσα ύμνους —ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένη με το καθήκον μου. Μετά από λίγο καιρό, ένιωθα ότι είχα αναπτύξει την κατανόησή μου για τις αρχές κι είχα προοδεύσει στη ζωή μου. Το καθήκον αυτό μου άρεσε ακόμα περισσότερο.

Αλλά στον απόηχο του ενθουσιασμού μου, προέκυψαν κάποια ζητήματα. Η πίεσή μου ανέβηκε πολύ, η υγεία μου επιδεινώθηκε, ένιωθα πολύ κουρασμένη στο τέλος της ημέρας κι ήθελα μόνο να ξαπλώσω και να ξεκουραστώ. Η Σιν Σιν κι οι άλλοι μπορούσαν να συνεχίσουν να συνοψίζουν τις παρεκκλίσεις στο καθήκον τους μετά τις συναθροίσεις και να κάνουν διευθετήσεις για την επόμενη μέρα. Ήθελα κι εγώ να κάνω περισσότερα όπως οι νεότεροι συνεργάτες μου, μα λίγο μετά το δείπνο, μ’ έπιανε νύστα κι έκλειναν τα μάτια μου. Οπότε, πήγαινα νωρίς για ύπνο. Κάποια στιγμή, είχα τρεις μέρες σερί να κοιμηθώ καλά και το σώμα μου δεν άντεξε. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να κάνω σωστά το καθήκον μου, οπότε έπρεπε να ζητήσω από τη Σιν Σιν να διοργανώσει εκείνη την επόμενη συνάθροιση. Ένιωσα μεγάλη απογοήτευση μετά απ’ αυτό. Δεν μπορούσα να κάνω καν τα κανονικά μου καθήκοντα και αναγκάστηκα να ζητήσω από κάποιον άλλο να με βοηθήσει· φαινόταν πολύ πιθανό να με απαλλάξουν σύντομα από τα καθήκοντά μου. Μερικές φορές, όταν ο επιβλέπων μας συναναστρεφόταν σχετικά με τις αρχές για το πότισμα των νεοφώτιστων και τα καλά μονοπάτια άσκησης, η Σιν Σιν κι οι άλλοι τον καταλάβαιναν αμέσως. Μπορούσαν να εφαρμόσουν τις αρχές σε διάφορες καταστάσεις και να τις χρησιμοποιήσουν πρακτικά στα καθήκοντά τους. Εγώ, όμως, έπρεπε να τις αναλογίζομαι για κάποιο χρονικό διάστημα και μερικές φορές χρειαζόμουν περαιτέρω συναναστροφή από τον επιβλέπων. Εκείνη την περίοδο, ένιωθα συνέχεια άβολα και δεν μπορούσα να ξεκουραστώ καλά τα βράδια. Ανησυχούσα ότι, επειδή ήμουν σε προχωρημένη ηλικία, η υγεία μου ήταν κακή, δεν μάθαινα γρήγορα, αλλά και ξεχνούσα πράγματα, μπορεί να ερχόταν η μέρα που δεν θα μπορούσα πλέον να κάνω το καθήκον μου. Δεν θα ήταν αυτό το τέλος της διαδρομής μου ως πιστής; Θα μπορούσα, άραγε, να σωθώ; Ένιωθα διαρκώς απεγνωσμένη και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο καθήκον μου. Η Σιν Σιν τα πήγαινε πολύ καλύτερα από εμένα. Δεν μου άρεσε που αισθανόμουν γριά. Θεωρούσα ότι είμαι γερασμένη και άχρηστη, κι ανησυχούσα συνεχώς ότι θα μου αναθέσουν διαφορετικά καθήκοντα. Ζήλευα τους νέους ανθρώπους και σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο είκοσι χρόνια πίσω και να αποκτούσα ξανά λίγη από τη νεανική μου ενέργεια! Θα μπορούσα έτσι να δαπανήσω τον εαυτό μου για τον Θεό ως το τέλος. Δεν θα είχα τότε ελπίδα να εισέλθω στη βασιλεία του Θεού; Σκεφτόμουν όλα αυτά τα πράγματα και δεν μπορούσα να σταματήσω να ανησυχώ για τον προορισμό μου.

Μια μέρα, η επικεφαλής μου με επισκέφθηκε στο σπίτι μου και μου είπε: «Λόγω της προχωρημένης σου ηλικίας και της υψηλής σου πίεσης, θα σε μεταθέσουμε στις γενικές υποθέσεις. Έτσι δεν θα χρειάζεται να τρέχεις από εδώ κι από εκεί». Δυσκολεύτηκα να αποδεχτώ τα νέα· μου άρεσε πολύ το καθήκον του ποτίσματος και δεν είχα σκεφτεί ποτέ να το παρατήσω. Τώρα, όμως, μου ανέθεταν ξαφνικά διαφορετικά καθήκοντα. Γερνούσα όλο και πιο πολύ και στο μέλλον θα ήταν ακόμη λιγότερο πιθανό να μπορώ να κάνω το καθήκον του ποτίσματος. Ένιωσα λες και μου πέταξαν έναν κουβά κρύο νερό στο κεφάλι και μου έσβησαν τη φλόγα του ενθουσιασμού που είχα στην καρδιά μου. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου μου διάβασαν τα λόγια του Θεού και συναναστράφηκαν μαζί μου πάνω στην πρόθεσή Του, αλλά εγώ δεν τους άκουγα. Καθόμουν κι ένιωθα παράλυτη, δεν μπορούσα ούτε να καθίσω κανονικά στην καρέκλα. Εκείνο το βράδυ, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου κι όλο στριφογυρνούσα. Σκέφτηκα πόσο δραστήριοι και γεμάτοι ζωντάνια ήταν οι νεαροί αδελφοί και αδελφές, πόσο γρήγορα καταλάβαιναν την αλήθεια και τις αρχές, και σκέφτηκα ότι εκείνοι ήταν άξιοι να καλλιεργηθούν· οι νέοι αυτοί είχαν όλο το μέλλον μπροστά τους. Εγώ, όμως, ήμουν ηλικιωμένη. Η υγεία μου δεν μου επέτρεπε να δαπανήσω τον εαυτό μου για τον Θεό, δεν μπορούσα να κατανοήσω τίποτα γρήγορα και δεν άξιζα τόσο να καλλιεργηθώ. Ο Θεός σίγουρα δεν έβλεπε με καλό μάτι τους ηλικιωμένους σαν εμένα και δεν ήταν ξεκάθαρο αν θα είχα καλό προορισμό. Μακάρι να ήμουν είκοσι χρόνια νεότερη ώστε να αφιερωθώ ολοκληρωτικά στο να δαπανώ τον εαυτό μου για τον Θεό! Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο χειρότερα ένιωθα· έπεσα πραγματικά σε κατάθλιψη. Ένιωθα λες και είχα ένα τεράστιο βάρος στο στήθος. Ένιωθα τέτοιο σφίξιμο στο στήθος που με το ζόρι ανάσαινα. Στενοχωρήθηκα τόσο που μου ανέθεσαν διαφορετικά καθήκοντα που δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι τη νύχτα.

Την επόμενη ημέρα έτυχε να έχουν συνάθροιση οι εργάτες του ποτίσματος κι είδα τον επιβλέπων, τον Ζάο Λιανγκ, να περνάει μπροστά από το σπίτι όπου έμενα. Όταν τον είδα να πηγαίνει στη συνάθροιση ήταν λες και μου έριξαν γροθιά στο στομάχι. Αν δεν μου είχαν αναθέσει διαφορετικά καθήκοντα, θα πήγαινα κι εγώ μαζί του. Τώρα, όμως, αυτή η ευκαιρία είχε χαθεί. Γιατί να είμαι γριά και άρρωστη; Τα σκεφτόμουν όλα αυτά κι ένιωθα ένα τεράστιο κενό μέσα μου και δεν ήξερα τι θα έκανα στο μέλλον. Κάθισα άπραγη στο σκαμνί μου και κοιτούσα τον ουρανό μέσα από το παράθυρό μου. Πίστευα ότι δεν είχα καλές προοπτικές ως πιστή και καμία ελπίδα να εισέλθω στη βασιλεία του Θεού. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο χειρότερα ένιωθα και ξέσπασα σε κλάματα. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, δεν μπόρεσα να υποταχθώ και να αποδεχτώ την ανάθεσή μου σε διαφορετικά καθήκοντα. Ξέρω ότι η στάση μου απέναντί Σου είναι επαναστατική κι ότι την απεχθάνεσαι. Θεέ μου! Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με ώστε να γνωρίσω τον εαυτό μου και να υποταχθώ». Αργότερα, ο Ζάο Λιανγκ είδε ότι ήμουν σε κακή κατάσταση, και μου διάβασε ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οφείλεις να μάθεις να υπακούς όταν αναπροσαρμόζεται το καθήκον σου. Αφού εκπαιδευτείς στο νέο σου καθήκον για λίγο και φέρεις αποτελέσματα κατά την εκτέλεσή του, θα διαπιστώσεις ότι είσαι πιο κατάλληλος να εκτελείς το συγκεκριμένο καθήκον και θα συνειδητοποιήσεις ότι ήταν λάθος να επιλέγεις καθήκοντα με βάση τις δικές σου προτιμήσεις. Δεν επιλύεται έτσι το ζήτημα; Το πιο σημαντικό είναι ότι ο οίκος του Θεού κανονίζει οι άνθρωποι να εκτελούν καθήκοντα όχι με βάση τις προτιμήσεις τους, αλλά με βάση τις ανάγκες του έργου και το αν το να εκτελέσει κάποιος ένα συγκεκριμένο καθήκον μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Εσείς θα λέγατε ότι ο οίκος του Θεού οφείλει να αναθέτει τα καθήκοντα με βάση τις ατομικές προτιμήσεις; Οφείλει να χρησιμοποιεί τους ανθρώπους με βάση την προϋπόθεση να ικανοποιούνται οι προσωπικές τους προτιμήσεις; (Όχι.) Ποιο από αυτά συνάδει με τις αρχές κατά τις οποίες χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ο οίκος του Θεού; Ποιο απ’ αυτά συνάδει με τις αλήθεια-αρχές; Η επιλογή ανθρώπων σύμφωνα με τις ανάγκες του έργου στον οίκο του Θεού και τα αποτελέσματα των ανθρώπων που εκτελούν τα καθήκοντά τους. Έχεις μεν κάποιες κλίσεις και κάποια ενδιαφέροντα, έχεις μια κάποια επιθυμία να εκτελείς τα καθήκοντά σου, όμως πρέπει, άραγε, οι επιθυμίες, τα ενδιαφέροντα και οι κλίσεις σου να έχουν προτεραιότητα έναντι του έργου του οίκου του Θεού; Αν επιμένεις πεισματικά και λες: “Αυτό το έργο πρέπει να κάνω· αν δεν με αφήσουν να το κάνω, δεν τη θέλω τη ζωή, δεν θέλω να εκτελώ το καθήκον μου. Αν δεν με αφήσουν να κάνω αυτό το έργο, δεν θα έχω ενθουσιασμό για οτιδήποτε άλλο ούτε θα αφοσιωθώ πλήρως σε οτιδήποτε άλλο”, τότε άραγε αυτό δεν δείχνει ότι η στάση σου απέναντι στην εκτέλεση καθηκόντων είναι προβληματική; Δεν δείχνει πλήρη έλλειψη συνείδησης και λογικής; Για να ικανοποιήσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες και κλίσεις, και τα προσωπικά σου ενδιαφέροντα, δεν διστάζεις να επηρεάσεις και να καθυστερήσεις το έργο της εκκλησίας. Συμφωνεί αυτό με την αλήθεια; Πώς πρέπει να χειρίζεται κάποιος όσα δεν συμφωνούν με την αλήθεια; Λένε κάποιοι: “Πρέπει να θυσιάζει κανείς τον ατομικό εαυτό για χάρη του συλλογικού εαυτού”. Είναι σωστό αυτό; Είναι η αλήθεια; (Όχι.) Τι δήλωση είναι αυτή; (Είναι μια σατανική πλάνη.) Είναι μια παράλογη δήλωση, παραπλανητική και συγκαλυμμένη. Αν εφαρμόσεις τη φράση “Πρέπει να θυσιάζει κανείς τον ατομικό εαυτό για χάρη του συλλογικού εαυτού” στο πλαίσιο της εκτέλεσης των καθηκόντων σου, τότε πας κόντρα στον Θεό και Τον βλασφημείς. Γιατί είναι βλασφημία του Θεού αυτό; Επειδή επιβάλλεις τη δική σου θέληση στον Θεό —κι αυτό είναι βλασφημία! Προσπαθείς να ανταλλάξεις τη θυσία του ατομικού εαυτού σου με την τελείωση και τις ευλογίες του Θεού· πρόθεσή σου είναι να κάνεις συμφωνία με τον Θεό. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να θυσιάσεις τίποτε δικό σου· αυτό που απαιτεί ο Θεός είναι οι άνθρωποι να κάνουν πράξη την αλήθεια και να επαναστατούν ενάντια στη σάρκα. Αν δεν μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια, τότε επαναστατείς ενάντια στον Θεό και Του πας κόντρα. Εκτέλεσες ανεπαρκώς το καθήκον σου επειδή είχες λάθος προθέσεις και λάθος απόψεις για τα πράγματα, ενώ οι δηλώσεις σου ήταν τελείως αντίθετες με την αλήθεια. Όμως, ο οίκος του Θεού δεν σου στέρησε το δικαίωμα να εκτελείς καθήκοντα, απλώς τα αναπροσάρμοσε, αφού δεν ήσουν κατάλληλος για το τελευταίο που έκανες, και σου ανατέθηκε ένα νέο καθήκον το οποίο να σου ταιριάζει. Αυτό είναι πολύ φυσιολογικό και ευκολονόητο. Οφείλεις να χειριστείς σωστά αυτό το ζήτημα» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να αποσυρθούν όταν δεν έχουν καμία θέση ούτε καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). Αφού διάβασε το χωρίο, ο Ζάο Λιανγκ συναναστράφηκε μαζί μου: «Όταν ο οίκος του Θεού αναθέτει διαφορετικά καθήκοντα σε κάποιον, δεν του στερεί την ευκαιρία να κάνει το καθήκον του και να σωθεί. Απλώς κάνει κάποιες λογικές διευθετήσεις σύμφωνα με τις ανάγκες της εκκλησίας. Εσύ δεν αισθάνεσαι καλά, είσαι σε προχωρημένη ηλικία και έχεις υψηλή πίεση. Αν σου συνέβαινε κάτι την ώρα που πήγαινες με το ποδήλατο να κάνεις το καθήκον σου ή την ώρα που πήγαινες σε κάποια συνάθροιση, αυτό θα ήταν κακό όχι μόνο για την εκκλησία, αλλά και για εσένα. Καλύτερα να γυρίσεις στην εκκλησία κοντά στο σπίτι σου και να κάνεις από εκεί το καθήκον σου. Ας υποταχθούμε, ας το αποδεχτούμε από τον Θεό και ας πάρουμε ένα μάθημα». Ένιωσα μεγάλη ντροπή όταν άκουσα τη συναναστροφή του Ζάο Λιανγκ. Μπορεί να πίστευα τόσο καιρό στον Θεό, αλλά ακόμα δεν υποτασσόμουν ούτε στο ελάχιστο. Μου άρεσε το καθήκον του ποτίσματος και είχα τον ίδιο ενθουσιασμό με τους νέους, αλλά εγώ ήμουν πάνω από εξήντα ετών και άρρωστη. Δεν είχα την ενέργεια, τη μνήμη ή την ικανότητα να μάθω νέα πράγματα όπως εκείνοι. Αν μου επέτρεπαν να συνεχίσω το πότισμα, αυτό θα επηρέαζε αρνητικά τα αποτελέσματα του ποτίσματος των νεοφώτιστων. Η εκκλησία μου είχε αναθέσει ένα καθήκον πιο κατάλληλο για μένα σύμφωνα με τα αποτελέσματα του έργου μου και τα θέματα υγείας που είχα. Έπρεπε να φανώ λογική, να το αποδεχτώ αυτό και να υποταχθώ. Οπότε, προσευχήθηκα στον Θεό, και Του είπα ότι ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στις διευθετήσεις Του και ότι θα έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα στο νέο μου καθήκον.

Αργότερα, άρχισα να αναρωτιέμαι: Γιατί δεν υποτάχθηκα όταν μου ανέθεσαν διαφορετικά καθήκοντα; Γιατί ένιωσα τόση απόγνωση; Στην αναζήτησή μου, διάβασα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Υπάρχουν και κάποιοι ηλικιωμένοι αδελφοί, από 60 έως 80-90 ετών, οι οποίοι, λόγω της προχωρημένης ηλικίας τους, αντιμετωπίζουν κι αυτοί κάποιες δυσκολίες. Παρά την ηλικία τους, ο τρόπος σκέψης τους δεν είναι απαραίτητα τόσο σωστός ή ορθολογικός, ενώ οι ιδέες και οι απόψεις τους δεν συμφωνούν απαραίτητα με την αλήθεια. Αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι, λοιπόν, αντιμετωπίζουν κι αυτοί προβλήματα και ανησυχούν διαρκώς για το εξής: “Δεν είμαι πια τόσο καλά στην υγεία μου και τα καθήκοντα που μπορώ να εκτελέσω είναι περιορισμένα. Αν εκτελέσω μόνο αυτό το ασήμαντο καθήκον, θα με θυμάται ο Θεός; Πού και πού αρρωσταίνω και χρειάζομαι φροντίδα. Αν δεν υπάρχει κανείς να με φροντίσει, δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου. Τι να κάνω, λοιπόν; Γέρασα πια· ξεχνάω τα λόγια του Θεού αφού τα διαβάσω και δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αλήθεια. Όταν συναναστρέφομαι σχετικά με την αλήθεια, μπερδεύω τα λόγια μου, δεν έχω λογικό ειρμό ούτε κάποια εμπειρία που να αξίζει να μοιραστώ. Γέρασα και δεν έχω αρκετή ενέργεια, δεν βλέπω πολύ καλά και δεν είμαι πια δυνατός. Με δυσκολεύουν τα πάντα. Όχι μόνο δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου, αλλά και ξεχνάω εύκολα και κάνω λάθη. Μερικές φορές μπερδεύομαι και δημιουργώ προβλήματα τόσο στην εκκλησία όσο και στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Θέλω να σωθώ και να επιδιώξω την αλήθεια, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Τι μπορώ να κάνω;” Όλα αυτά τα πράγματα τους κάνουν να αγχώνονται και να σκέφτονται το εξής: “Γιατί έπρεπε να φτάσω σ’ αυτήν την ηλικία για να αρχίσω να πιστεύω στον Θεό; Γιατί να μην είμαι κι εγώ εικοσάρης ή τριαντάρης ή έστω σαραντάρης ή πενηντάρης; Γιατί έπρεπε να μάθω για το έργο του Θεού τώρα που είμαι τόσο μεγάλος; Δεν λέω ότι η μοίρα μου είναι κακή· τουλάχιστον τώρα έχω γνωρίσει το έργο του Θεού. Η μοίρα μου είναι καλή και ο Θεός μού έχει δείξει μεγάλη καλοσύνη! Ένα πράγμα με στενοχωρεί μόνο: το ότι έχω γεράσει. Αν και δεν έχω πολύ καλή μνήμη και αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα υγείας, έχω δύναμη μέσα μου. Το θέμα είναι πως το σώμα μου δεν με υπακούει και με πιάνει υπνηλία μετά από λίγη ώρα στις συναθροίσεις. Μερικές φορές, με παίρνει ο ύπνος όταν κλείνω τα μάτια μου για να προσευχηθώ· όταν, πάλι, διαβάζω τα λόγια του Θεού, το μυαλό μου ταξιδεύει. Αφού διαβάσω λίγες σελίδες, αρχίζω να νυστάζω, με παίρνει ο ύπνος και δεν εμπεδώνω τα λόγια. Τι μπορώ να κάνω; Εφόσον αντιμετωπίζω τέτοιες πρακτικές δυσκολίες, άραγε είμαι ακόμα ικανός να επιδιώξω και να κατανοήσω την αλήθεια; Αν όχι, και αν δεν μπορώ να ασκηθώ σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, δεν θα πάει στράφι όλη η πίστη μου; Δεν θα αποτύχω να σωθώ; Τι μπορώ να κάνω; Με τρώει η ανησυχία! Στην ηλικία που είμαι, τίποτα δεν είναι πια σημαντικό. Τώρα που πιστεύω στον Θεό και δεν έχω πια ανησυχίες και άγχη, αφού τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει και δεν χρειάζεται πια να τα φροντίζω ή να τα ανατρέφω, η μεγαλύτερη επιθυμία μου στη ζωή είναι να επιδιώκω την αλήθεια, να εκτελώ το καθήκον που έχω ως δημιούργημα και, τελικά, να καταφέρω να σωθώ στα χρόνια που μου απομένουν. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, αυτό δεν θα είναι εύκολο, αφού η όρασή μου έχει χειροτερέψει λόγω ηλικίας, ο νους μου είναι συγχυσμένος, δεν είμαι καλά στην υγεία μου, δεν μπορώ να εκτελέσω καλά το καθήκον μου και, μερικές φορές, ενώ προσπαθώ να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερα, καταλήγω να δημιουργώ προβλήματα”. Συλλογίζονται αυτά τα πράγματα ξανά και ξανά, αρχίζουν να αγχώνονται και έπειτα σκέφτονται: “Σαν να μου φαίνεται ότι τα καλά πράγματα συμβαίνουν μόνο στους νέους, όχι στους ηλικιωμένους. Όσο καλά κι αν είναι τα πράγματα, εγώ δεν θα μπορώ να τα απολαμβάνω πια”. Όσο περισσότερο σκέφτονται έτσι τόσο περισσότερο ανησυχούν και αγχώνονται. Όχι μόνο ανησυχούν για τον εαυτό τους, αλλά νιώθουν και πληγωμένοι. Αν βάλουν τα κλάματα, νιώθουν πως δεν αξίζει πραγματικά να κλαίνε για κάτι τέτοιο· και αν δεν κλάψουν, ο πόνος και η οδύνη τούς συντροφεύουν διαρκώς. Τι πρέπει να κάνουν, λοιπόν; Κάποιοι ηλικιωμένοι, συγκεκριμένα, θέλουν να περνούν όλον τον χρόνο τους δαπανώντας τον εαυτό τους για τον Θεό και εκτελώντας το καθήκον τους, αλλά δεν τους το επιτρέπει η κατάσταση της υγείας τους. Κάποιοι έχουν υπέρταση ή διαβήτη και άλλοι γαστρεντερικά προβλήματα. Δεν έχουν τη σωματική δύναμη που χρειάζεται για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του καθήκοντός τους, με αποτέλεσμα να ανησυχούν. Ζηλεύουν τους νέους που μπορούν να τρώνε και να πίνουν, να τρέχουν και να κάνουν άλματα. Όσο περισσότερο τους βλέπουν να κάνουν τέτοια πράγματα τόσο πιο στενοχωρημένοι νιώθουν και σκέφτονται: “Θέλω να κάνω καλά το καθήκον μου και να επιδιώξω, να κατανοήσω και να κάνω πράξη την αλήθεια. Γιατί είναι, λοιπόν, τόσο δύσκολο; Είμαι γέρος και άχρηστος! Μήπως ο Θεός δεν θέλει ηλικιωμένους ανθρώπους; Είναι στ’ αλήθεια άχρηστοι οι ηλικιωμένοι; Εμείς δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία;” Στενοχωριούνται και, όπως κι αν το σκεφτούν, δεν μπορούν να νιώσουν χαρά. Δεν θέλουν να χάσουν μια τόσο υπέροχη εποχή και μια τόσο σπουδαία ευκαιρία, αλλά δεν μπορούν να δαπανήσουν τον εαυτό τους και να εκτελέσουν το καθήκον τους με όλη την καρδιά και την ψυχή τους όπως οι νέοι. Αυτοί οι ηλικιωμένοι βυθίζονται σε έντονα συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας λόγω της ηλικίας τους. Κάθε φορά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αναποδιές, ταλαιπωρίες ή εμπόδια, κατηγορούν την ηλικία τους και φτάνουν να νιώθουν μίσος και αντιπάθεια για τον εαυτό τους. Όπως και να ’χει, όμως, είναι μάταιο, δεν υπάρχει λύση και δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσουν. Ισχύει πως δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσουν; Υπάρχει λύση; (Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει κι αυτοί να εκτελούν τα καθήκοντά τους όσο καλύτερα μπορούν.) Είναι αποδεκτό να τα εκτελούν όσο καλύτερα μπορούν, σωστά; Μήπως δεν μπορούν πια να επιδιώξουν την αλήθεια λόγω ηλικίας; Δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν την αλήθεια; (Είναι.) Μπορούν να την κατανοήσουν; Έως ένα βαθμό, ναι. Άλλωστε, ούτε οι νέοι μπορούν να την κατανοήσουν στην ολότητά της. Οι ηλικιωμένοι τρέφουν πάντα την εσφαλμένη αντίληψη πως, επειδή νιώθουν σύγχυση και δεν θυμούνται πια τόσο καλά, δεν μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια. Έχουν δίκιο; (Όχι.) Αν και οι νέοι έχουν πολύ περισσότερη ενέργεια και σωματική δύναμη από τους ηλικιωμένους, η ικανότητά τους να κατανοούν, να αφομοιώνουν και να γνωρίζουν πράγματα είναι, ουσιαστικά, ίδια με των ηλικιωμένων. Και οι ηλικιωμένοι δεν ήταν κάποτε νέοι; Δεν γεννήθηκαν γέροι και, από την άλλη, και οι νέοι θα γεράσουν κάποτε. Οι ηλικιωμένοι δεν πρέπει να σκέφτονται διαρκώς πως διαφέρουν από τους νέους επειδή έχουν γεράσει, το σώμα και η μνήμη τους εξασθένισαν και έχουν προβλήματα υγείας. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Τι εννοώ με αυτό; Γέροι και νέοι έχουν τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις, τις ίδιες στάσεις, απόψεις, αντιλήψεις και οπτικές για κάθε λογής πράγματα. Οπότε, οι ηλικιωμένοι δεν πρέπει να έχουν την εσφαλμένη αντίληψη πως το γεγονός ότι γέρασαν, έχουν λιγότερες υπερβολικές επιθυμίες από τους νέους και μπορούν να είναι σταθεροί σημαίνει πως δεν έχουν εξωφρενικές φιλοδοξίες ή επιθυμίες ή πως έχουν λιγότερες διεφθαρμένες διαθέσεις. Δεν μπορούν και οι ηλικιωμένοι να συναγωνιστούν άλλους για κάποια θέση, όπως οι νέοι; Δεν μπορούν και οι ηλικιωμένοι να κάνουν πράγματα που αντιβαίνουν στις αρχές και να ενεργήσουν αυθαίρετα, όπως οι νέοι; (Ναι, μπορούν.) Δεν μπορούν και οι ηλικιωμένοι να είναι εξίσου αλαζόνες με τους νέους; Η διαφορά είναι πως, όταν δείχνουν αλαζονεία οι ηλικιωμένοι, η προχωρημένη τους ηλικία δεν τους αφήνει να γίνουν τόσο επιθετικοί και δεν είναι τόσο εξόφθαλμα αλαζόνες. Οι νέοι εκδηλώνουν πιο φανερά την αλαζονεία τους επειδή έχουν ακόμα γερό σώμα και μυαλό, ενώ οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας την εκδηλώνουν λιγότερο φανερά, επειδή το σώμα και το μυαλό τους έχουν εξασθενίσει. Παρόλα αυτά, η ουσία της αλαζονείας τους και οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους είναι ίδιες. Όσο καιρό κι αν πιστεύει κάποιος ηλικιωμένος στον Θεό ή όσα χρόνια κι αν εκτελεί το καθήκον του, αν δεν επιδιώκει την αλήθεια, θα συνεχίσει να έχει διεφθαρμένες διαθέσεις» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Ο Θεός εξέφραζε τις ενδόμυχες σκέψεις κάθε ηλικιωμένου. Θέλουν και οι ηλικιωμένοι να δαπανούν όλη την ώρα τον εαυτό τους για τον Θεό, αλλά δεν αντέχουν σωματικά. Δεν έχουν την ενέργεια και τη μνήμη να μαθαίνουν πράγματα όπως οι νέοι, κι έτσι μπορούν μόνο να κάνουν καθήκοντα για τα οποία είναι ικανοί. Ανησυχούν, όμως, ότι αν κάνουν λίγα, ο Θεός δεν θα τους θυμηθεί. Και επειδή είναι προχωρημένης ηλικίας, έχουν κακή όραση και, συνεπώς, δεν μπορούν να κατανοήσουν ιδιαίτερα την αλήθεια, νιώθουν αποκαρδιωμένοι, αγχώνονται και ανησυχούν για το μέλλον και τον προορισμό τους. Ήμουν ακριβώς σ’ αυτήν την κατάσταση που εξέθετε ο Θεός. Είδα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που καλλιεργεί ο οίκος του Θεού είναι νέοι, έχουν καλό επίπεδο, είναι δραστήριοι και μαθαίνουν γρήγορα, ενώ εγώ ήμουν πολύ μεγαλύτερη, και παρόλο που είχα τη θέληση να κάνω καλά το καθήκον μου, η ενέργεια και η μνήμη μου δεν συγκρίνονταν με των νέων. Αφού έκαναν τα καθήκοντά τους όλη την ημέρα, οι νέοι ήταν ακόμα γεμάτοι ενέργεια, και μπορούσαν να επανεξετάσουν τα προβλήματα και τις αποκλίσεις στο έργο τους, καθώς και το μονοπάτι της άσκησής τους, ενώ εγώ έπρεπε να πάω νωρίς για ύπνο. Μερικές φορές, όταν το σώμα μου δεν μπορούσε να διαχειριστεί τον φόρτο εργασίας, έπρεπε να ζητήσω από άλλους να ποτίσουν τους νεοφώτιστους αντί για μένα. Όταν οι επιβλέποντες συναναστρέφονταν πάνω σε χρήσιμες αρχές και μεθόδους, οι νεότεροι καταλάβαιναν αμέσως και τις εφάρμοζαν όλες στα καθήκοντά τους. Εμένα μου έπαιρνε πολύ περισσότερο χρόνο να αποκτήσω κάποια κατανόηση. Σε σύγκριση με τους νεότερους αδελφούς και αδελφές, εμένα μου ήταν πολύ πιο δύσκολο να κάνω τα καθήκοντά μου. Ήμουν πολύ δυστυχισμένη με την κατάσταση αυτή, και κατηγορούσα τον εαυτό μου που ήμουν γριά και δεν μπορούσα να κάνω πολλά στο καθήκον μου. Ακόμα κι αν επιδίωκα την αλήθεια, δεν καταλάβαινα πολλά και ο Θεός πρέπει να ήταν δυσαρεστημένος μαζί μου. Παρερμήνευα τον Θεό, και δεν μπορούσα να πάψω να ανησυχώ για τον μελλοντικό προορισμό μου. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι οι ηλικιωμένοι κι οι νέοι μπορεί να διαφέρουν όσον αφορά την ενέργεια και τη μνήμη τους, αλλά δεν διαφέρουν καθόλου όσον αφορά τις διεφθαρμένες τους διαθέσεις. Τόσο οι νέοι όσο και οι ηλικιωμένοι είναι αλαζόνες. Τόσο οι νέοι όσο και οι ηλικιωμένοι είναι εγωιστές. Όταν αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση ενορχηστρωμένη από τον Θεό που δεν μας αρέσει, όλοι αποκαλύπτουμε τις επαναστατικές μας διαθέσεις. Δεν μπορούμε να υποταχθούμε στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Φροντίζουμε πρώτα τον εαυτό μας σε θέματα που αφορούν τα δικά μας συμφέροντα, και αποκαλύπτουμε τις εγωιστικές, ποταπές, διεφθαρμένες διαθέσεις μας. Και οι ηλικιωμένοι και οι νέοι έχουν διαφθαρεί βαθιά από τον Σατανά. Πρέπει όλοι να κάνουμε συχνά αυτοκριτική, να αποδεχόμαστε την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού, και να αναζητούμε την αλήθεια για να διορθώσουμε τη διαφθορά μας. Νόμιζα ότι η ηλικία μου και το έργο που επιτελούσα στο καθήκον μου ήταν τα κριτήρια που χρησιμοποιούσε ο Θεός για να αποφασίσει αν έπρεπε να με επαινέσει. Νόμιζα ότι ο Θεός δεν συμπαθούσε τους γέρους κι ότι οι πιθανότητες να σωθώ ήταν ελάχιστες. Οι απόψεις και οι αντιλήψεις μου ήταν πολύ στρεβλές! Ήξερα ότι έπρεπε να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, να κάνω ό,τι μπορώ για να εκπληρώσω το καθήκον μου, καθώς και να εστιάσω στην αυτοκριτική, στο να γνωρίσω τον εαυτό μου και να επιδιώξω τη μεταμόρφωση της διάθεσής μου μέσα από το καθήκον μου, καθώς αυτό είναι σύμφωνο με την πρόθεση του Θεού. Αφού το συνειδητοποίησα αυτό, απέκτησα μια αίσθηση διαύγειας.

Ένα πρωί, κατά την πνευματική μου άσκηση, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που με επηρέασε βαθιά και με βοήθησε να κατανοήσω περισσότερο την πρόθεση του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Μήπως οι ηλικιωμένοι αποτελούν κάποια ειδική ομάδα στον οίκο του Θεού και σε ό,τι αφορά την αλήθεια; Όχι. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο όταν μιλάμε για την αλήθεια ούτε όταν μιλάμε για τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου, το βάθος της διαφθοράς σου, το αν έχεις τα προσόντα να επιδιώξεις την αλήθεια, αν μπορείς να σωθείς ή πόσες πιθανότητες έχεις να σωθείς. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Συναναστρεφόμαστε πάνω στην αλήθεια εδώ και τόσα χρόνια, αλλά ποτέ δεν έχουμε συναναστραφεί πάνω σε διαφορετικά είδη αλήθειας ανάλογα με την ηλικία των ανθρώπων. Δεν συναναστρεφόμαστε ποτέ πάνω στην αλήθεια ούτε αποκαλύπτουμε διεφθαρμένες διαθέσεις είτε αποκλειστικά για νέους είτε για ηλικιωμένους· εκτός αυτού, δεν έχουμε πει ποτέ πως η μεγάλη ηλικία αυτών των ανθρώπων, ο άκαμπτος τρόπος σκέψης τους και η αδυναμία τους να αποδέχονται νέα πράγματα έχει ως φυσική συνέπεια να μειώνονται και να αλλάζουν οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Δεν έχουμε πει ποτέ τέτοιο πράγμα. Δεν έχουμε συναναστραφεί ποτέ πάνω σε κάποια αλήθεια με συγκεκριμένο κριτήριο την ηλικία των ανθρώπων, ούτε έχουμε αποκλείσει ποτέ τους ηλικιωμένους από κάποια συναναστροφή μας. Οι ηλικιωμένοι δεν αποτελούν ειδική ομάδα στην εκκλησία, στον οίκο του Θεού ή ενώπιόν Του. Δεν διαφέρουν από καμία άλλη ηλικιακή ομάδα. Δεν έχουν τίποτα το ιδιαίτερο· απλώς έχουν ζήσει λίγο περισσότερο από τους άλλους, ήρθαν στον κόσμο λίγα χρόνια νωρίτερα από τους άλλους, τα μαλλιά τους είναι λίγο πιο γκρίζα από των άλλων και το σώμα τους έχει γεράσει λίγο περισσότερο από των άλλων. Πέρα από αυτά τα πράγματα, δεν υπάρχει διαφορά» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Μέσα από τα λόγια του Θεού έμαθα ότι στον οίκο του Θεού, οι ηλικιωμένοι δεν είναι μια ομάδα που πρέπει να διαχωρίζεται από τις άλλες. Είναι απλώς λίγο μεγαλύτεροι και λίγο πιο καταπονημένοι. Μπορεί να μην έχουν την ενέργεια και το σθένος των νέων, και μπορεί να πάσχουν από ορισμένες ασθένειες, αλλά, ενώπιον της αλήθειας, δεν γίνονται ηλικιακές διακρίσεις. Καθώς ο Θεός εκφράζει τα λόγια Του και επιτελεί το έργο της κρίσεώς Του τις έσχατες ημέρες, δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ νέων και ηλικιωμένων. Και οι ηλικιωμένοι και οι νέοι έχουν διαφθαρεί βαθιά από τον Σατανά και όλοι χρειάζονται τη σωτηρία του Θεού. Το αν κάποιος θα σωθεί ή όχι δεν υπαγορεύεται από την ηλικία του ούτε από το καθήκον που κάνει· το βασικό είναι αν βαδίζει ή όχι στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αυτό το αποφασίζει η δίκαιη διάθεση του Θεού. Στον κόσμο των απίστων, οι ηλικιωμένοι εργάτες αντιμετωπίζονται συχνά με δυσμένεια. Ο κόσμος θεωρεί ότι δεν τα πιάνουν γρήγορα, ότι είναι αδύναμοι κι ότι είναι απίθανο να κάνουν κάτι αξιόλογο. Έτσι, οι περισσότεροι εργοδότες προτιμούν τους νέους εργάτες και βλέπουν με δυσμένεια τους ηλικιωμένους. Είχα οριοθετήσει τον Θεό σύμφωνα με τις αντιλήψεις των απίστων. Πίστευα ότι, επειδή οι νεαροί αδελφοί και αδελφές μπορούσαν να κάνουν πολλά καθήκοντα και να συνεισφέρουν πολλά, είχαν και περισσότερες πιθανότητες να σωθούν. Αντίθετα, πίστευα ότι οι ηλικιωμένοι έκαναν ασήμαντα καθήκοντα και πετύχαιναν λίγα πράγματα, οπότε ο Θεός δεν τους έδειχνε εύνοια και η πιθανότητα να τους σώσει ήταν μικρή. Δεν είχα καταλάβει τη δίκαιη διάθεση του Θεού και Τον έκρινα με βάση τις δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Αυτό ήταν βλασφημία κατά του Θεού! Κατάλαβα επίσης ότι ο οίκος του Θεού κυβερνάται από την αλήθεια, και ότι ο Θεός αξιολογεί τις πράξεις κάθε ανθρώπου με βάση την αλήθεια. Θυμήθηκα μια αδελφή που ήξερα. Ήταν νέα και έξυπνη και υπηρετούσε ως επικεφαλής. Παραβίασε, όμως, τις εργασιακές ρυθμίσεις και διατάραξε και αναστάτωσε το έργο της εκκλησίας. Επίσης, καταπίεζε και εκδικούνταν αυτούς που της έκαναν υποδείξεις. Τελικά θεωρήθηκε κακός άνθρωπος και αποβλήθηκε από την εκκλησία. Απ’ την άλλη, όμως, γνώριζα και μια πολύ μεγαλύτερη αδελφή, που δεν ήταν μορφωμένη και είχε μέτριο επίπεδο, αλλά έκανε το καθήκον της με συνέπεια· είχε αληθινή πίστη στον Θεό και ήταν αφοσιωμένη στο καθήκον της. Αυτοί οι ηλικιωμένοι αδελφοί και αδελφές μπορεί να μην είναι τόσο δυνατοί ή να μην έχουν την καλύτερη μνήμη, αλλά κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν στα καθήκοντά τους κι επικεντρώνονται στο να κάνουν αυτοκριτική και να γνωρίσουν τον εαυτό τους και επιδιώκουν τη μεταμόρφωση της διάθεσής τους μέσα από τα καθήκοντά τους. Μπορούν κι αυτοί να επαινεθούν από τον Θεό και είναι πιθανό να σωθούν. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι το να γερνά κανείς είναι μια φυσική και αμετάτρεπτη διαδικασία που έχει προκαθορίσει ο Θεός, και γι’ αυτό θα πρέπει να υποταχθώ σε αυτήν και να κάνω τα καθήκοντα που μπορώ ανάλογα με την ηλικία μου. Στην πραγματικότητα, εφ’ όσον είχα τη σωστή στάση, και επικεντρωνόμουν στην αναζήτηση της αλήθειας στο νέο μου καθήκον, δεν θα μπορούσα να κερδίσω κι εγώ τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Θεού; Δεν θα μπορούσα κι εγώ να γνωρίσω τη διαφθορά και τις ελλείψεις μου; Δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να επιδιώκω την αλήθεια; Ο Θεός δεν μου είχε στερήσει το δικαίωμα να κάνω το καθήκον μου και να επιτύχω τη σωτηρία, ούτε και μου συμπεριφερόταν διαφορετικά λόγω της ηλικίας μου. Εγώ, όμως, δεν ευγνωμονούσα τον Θεό, νόμιζα λανθασμένα ότι αντιπαθούσε τους ηλικιωμένους κι είχα ένα αίσθημα αντίστασης προς τις διευθετήσεις και τις ενορχηστρώσεις Του. Ήμουν εντελώς παράλογη! Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα βαθιά μεταμέλεια. Δεν έπρεπε να συνεχίσω να επαναστατώ ενάντια στον Θεό και να Τον παρερμηνεύω. Έπρεπε να βάλω στην άκρη τις αγωνίες και τις ανησυχίες μου, και να είμαι επιμελής στο νέο μου καθήκον, ώστε να μην καθυστερήσω το έργο της εκκλησίας.

Μετά από αυτό, άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί, αν και γνώριζα πως το καθήκον του ανθρώπου δεν είχε καμία σχέση με ευλογίες ή ατυχίες, δεν μπορούσα να σταματήσω να ανησυχώ για τον προορισμό μου όταν μου ανατέθηκε ένα καθήκον με το οποίο ήμουν δυσαρεστημένη. Ποια ήταν η πηγή του προβλήματός μου; Σε μια συνάθροιση, οι αδελφοί και οι αδελφές μου μου διάβασαν δύο χωρία από τα λόγια του Θεού και εντόπισα την πηγή του προβλήματός μου μέσα από τα λόγια Του. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω —αυτό συνοψίζει την ανθρώπινη φύση. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· όταν απαρνούνται πράγματα και δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό, το κάνουν προκειμένου να ευλογηθούν, και όταν είναι πιστοί σ’ Αυτόν, δεν παύουν να το κάνουν προκειμένου να ανταμειφθούν. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό να ευλογηθούν, να ανταμειφθούν και να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Στην κοινωνία, οι άνθρωποι εργάζονται για δικό τους όφελος, και στον οίκο του Θεού, κάνουν κάποιο καθήκον προκειμένου να ευλογηθούν. Ο λόγος που οι άνθρωποι απαρνιούνται τα πάντα και μπορούν να υπομείνουν πολλά βάσανα είναι για να κερδίσουν ευλογίες. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της σατανικής φύσης του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Προτού αποφασίσουν οι αντίχριστοι να κάνουν το καθήκον τους, κατά βάθος, ξεχειλίζουν από προσδοκίες ως προς τις προοπτικές τους, να κερδίσουν ευλογίες, έναν καλό προορισμό, ακόμα και έναν στέφανο, και είναι απόλυτα σίγουροι ότι θα τα πετύχουν όλα αυτά. Με τέτοιες προθέσεις και προσδοκίες έρχονται στον οίκο του Θεού για να κάνουν το καθήκον τους. Εμπεριέχεται, λοιπόν, μέσα στην εκπλήρωση του καθήκοντός τους η ειλικρίνεια, η αυθεντική πίστη και η αφοσίωση που απαιτεί ο Θεός; Στο σημείο αυτό, δεν είναι ακόμα εμφανής η αυθεντική τους πίστη, αφοσίωση ή ειλικρίνεια, διότι όλοι διακατέχονται από μια νοοτροπία απόλυτα βασισμένη στις συναλλαγές προτού κάνουν το καθήκον τους· όλοι παίρνουν την απόφαση να κάνουν το καθήκον τους με κίνητρο τα συμφέροντα, αλλά και με γνώμονα τις υπέρμετρες φιλοδοξίες και επιθυμίες τους. Με ποια πρόθεση κάνουν το καθήκον τους οι αντίχριστοι; Να κάνουν μια συμφωνία, να κάνουν μια ανταλλαγή. Θα έλεγε κανείς ότι αυτές τις προϋποθέσεις θέτουν για να κάνουν το καθήκον τους: “Αν κάνω το καθήκον μου, τότε πρέπει να αποκτήσω ευλογίες και να έχω έναν καλό προορισμό. Πρέπει να αποκτήσω όλες τις ευλογίες και τα προνόμια που έχει πει ο θεός ότι έχουν προετοιμαστεί για την ανθρωπότητα. Αν δεν μπορέσω να τα αποκτήσω, τότε δεν πρόκειται να κάνω αυτό το καθήκον”. Με τέτοιες προθέσεις, φιλοδοξίες και επιθυμίες έρχονται στον οίκο του Θεού για να κάνουν το καθήκον τους. Φαίνεται σαν να έχουν όντως κάποια ειλικρίνεια, και φυσικά για όσους είναι νέοι πιστοί και αρχίζουν μόλις τώρα να κάνουν το καθήκον τους, αυτό θα μπορούσε κανείς να το πει και ενθουσιασμό. Σ’ αυτό, όμως, δεν υπάρχει αυθεντική πίστη ή αφοσίωση· υπάρχει μόνο ο ενθουσιασμός ως κάποιον βαθμό. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ειλικρίνεια. Αν κρίνουμε από αυτήν τη στάση που έχουν οι αντίχριστοι απέναντι στο να κάνουν το καθήκον τους, χαρακτηρίζεται εντελώς από νοοτροπία συναλλαγής και είναι γεμάτη από τις επιθυμίες τους για οφέλη, όπως να κερδίσουν ευλογίες, να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών, να αποκτήσουν στέφανο και να λάβουν ανταμοιβές» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)]. Μέσα από την αποκάλυψη των λόγων του Θεού, είδα ότι δεν διέφερα σε τίποτα από έναν αντίχριστο. Πίστευα κι έκανα το καθήκον μου μόνο για να κερδίσω ευλογίες και να εισέλθω στη βασιλεία του Θεού. Πριν πιστέψω στον Θεό, ζούσα με βάση σατανικά δηλητήρια όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Μην κάνεις τίποτε χωρίς ανταμοιβή». Θεωρούσα ότι ήταν σωστό και ενδεδειγμένο να σκέφτομαι μόνο τα δικά μου συμφέροντα. Όταν κάτι με ωφελούσε, το έκανα, ανεξάρτητα από το πόσο υπέφερα ή από το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω. Αφού αποδέχτηκα το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, άκουσα ότι μπορούσα να κερδίσω την αιώνια ζωή και να εισέλθω στη βασιλεία του Θεού αν δαπανούσα τον εαυτό μου για τον Θεό και έκανα το καθήκον μου. Είδα ότι η ευλογία αυτή δεν μπορεί να αγοραστεί με χρήματα ή τιμαλφή κι εγκατέλειψα την οικογένειά μου, παράτησα τη δουλειά μου και ξεκίνησα να ακολουθώ τον Θεό και να κάνω το καθήκον μου. Όταν ο οίκος του Θεού μού ανέθεσε το καθήκον του ποτίσματος, σκέφτηκα: «Στο καθήκον ποτίσματος μπορώ να διαβάζω πολλά από τα λόγια του Θεού και έχω πολλές ευκαιρίες να συναναστρέφομαι πάνω στην αλήθεια. Όλα αυτά θα μου δώσουν μια καλή ευκαιρία να κερδίσω την αλήθεια και να καταφέρω να σωθώ». Έτσι, βρήκα κίνητρο να κάνω το καθήκον μου καλά, κι ήλπιζα ότι θα καταφέρω να σωθώ και να εισέλθω στη βασιλεία του Θεού. Είχα την ίδια στάση απέναντι στο καθήκον μου με έναν αντίχριστο. Έκανα το καθήκον μου μόνο για να κερδίσω ευλογίες και παζάρευα με τον Θεό. Ο Θεός πρέπει να ήταν αηδιασμένος! Είχα μεγάλο κίνητρο στο καθήκον μου, αλλά η υγεία μου ήταν κακή και ήμουν ήδη αρκετά μεγάλη. Δεν είχα την ενέργεια, τη δύναμη ή τη μνήμη που διέθεταν οι νέοι, και χρειαζόμουν βοήθεια για να κάνω το καθήκον μου. Αν συνέχιζα στο καθήκον του ποτίσματος, θα καθυστερούσα το έργο και θα επηρεάζονταν τα αποτελέσματά του. Αν είχα έστω λίγη αυτεπίγνωση και λογική, θα εγκατέλειπα την επιθυμία μου για ευλογίες και θα έκανα χώρο για τους νεότερους αδελφούς και αδελφές. Κάτι τέτοιο θα ωφελούσε το έργο της εκκλησίας. Εγώ, όμως, σκεφτόμουν μόνο πώς να αποκτήσω ευλογίες. Χρησιμοποιούσα το καθήκον που μου έδωσε ο Θεός για να ικανοποιήσω την επιθυμία μου για ευλογίες. Όταν είδα ότι δεν θα κέρδιζα ευλογίες από το νέο μου καθήκον, απέτυχα να υποταχθώ, παρερμήνευσα τον Θεό και μάλιστα Τον κατηγόρησα. Ήμουν εγώ άνθρωπος που υποτασσόταν αληθινά στον Θεό και είχε πίστη σ’ Αυτόν; Είχα δηλητηριαστεί βαθιά από το σατανικό δηλητήριο «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Όποια κατάσταση κι αν αντιμετώπιζα, εγώ σκεφτόμουν πρώτα αν μπορούσα να αποκομίσω κέρδος ή ευλογίες, κι έβαζα τα συμφέροντά μου πάνω από την αλήθεια. Δεκ σκεφτόμουν καθόλου το έργο της εκκλησίας. Σκεφτόμουν μόνο τα δικά μου συμφέροντα. Είχα επιλεγεί από τον Θεό, απολάμβανα τόσο από το πότισμα και την παροχή των λόγων Του τα χρόνια που ήμουν πιστή, είχα κατανοήσει κάπως την αλήθεια και μπορούσα να κάνω το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον, και τα όφειλα όλα αυτά στην τεράστια χάρη του Θεού. Εγώ, όμως, δεν ευχαρίστησα τον Θεό ούτε σκέφτηκα πώς να ανταποδώσω την αγάπη Του. Όταν κάτι δεν πήγαινε όπως ήθελα, παρερμήνευα και κατηγορούσα τον Θεό. Ήμουν εντελώς παράλογη! Ευχαριστώ τον Θεό που με εξέθεσε εγκαίρως, διαφορετικά, αν συνέχιζα να έχω αυτήν τη συναλλακτική στάση απέναντι στο καθήκον μου, όχι μόνο δεν θα κέρδιζα την αλήθεια και δεν θα έφτανα στη σωτηρία, αλλά ο Θεός θα με αποστρεφόταν και θα με απέκλειε. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα τύψεις και κατηγόρησα τον εαυτό μου. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, Σε ακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια, αλλά δεν έχω υποταχθεί καθόλου σ’ Εσένα και έχω παρερμηνεύσει την πρόθεσή Σου. Εκλάμβανα το καθήκον που όφειλα να κάνω ως δημιουργημένο ον ως ένα διαπραγματευτικό χαρτί που μπορούσα να ανταλλάξω με ευλογίες. Πρέπει να το μίσησες αυτό! Θεέ μου, είμαι έτοιμη να μετανοήσω απέναντί Σου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με ώστε να ζήσω σύμφωνα με τα λόγια Σου».

Σε μια πνευματική μου άσκηση, βρήκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που μου έδωσε ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όσο βρίσκονται στη ζωή, οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να πασχίζουν ακόμη περισσότερο να επιδιώξουν την αλήθεια και τη ζωή-είσοδο, και να συνεργάζονται αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές για να εκτελέσουν το καθήκον τους. Μόνο έτσι μπορεί να αυξηθεί το ανάστημά τους. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να θεωρούν ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους και να επιδεικνύουν τα γηρατειά τους. Όπως μπορούν οι νέοι να αποκαλύψουν κάθε λογής διεφθαρμένες διαθέσεις και να κάνουν κάθε λογής ανοησίες, το ίδιο ισχύει και για σένα. Όπως έχουν οι νέοι αντιλήψεις, το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους. Όπως μπορούν οι νέοι να είναι ανυπότακτοι και να αποκαλύψουν αντίχριστη διάθεση, το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους. Όπως έχουν οι νέοι εξωφρενικές φιλοδοξίες και επιθυμίες, το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους, χωρίς την παραμικρή διαφορά. Όπως μπορούν οι νέοι να προκαλέσουν διαταράξεις και ενοχλήσεις και να αποπεμφθούν από την εκκλησία, το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους. Πέρα, λοιπόν, από το γεγονός ότι μπορούν να εκτελούν καλά το καθήκον τους στο μέγιστο των ικανοτήτων τους, υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που μπορούν να κάνουν. Εφόσον δεν είσαι χαζός, τρελός ή ανίκανος να κατανοήσεις την αλήθεια και να φροντίσεις τον εαυτό σου, υπάρχουν πολλά πράγματα που θα πρέπει να κάνεις. Όπως οι νέοι, μπορείς να επιδιώξεις και να αναζητήσεις την αλήθεια. Επίσης, θα πρέπει να προσέρχεσαι συχνά ενώπιον του Θεού για να προσεύχεσαι, να αναζητάς τις αλήθεια-αρχές και να πασχίζεις να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα και να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς αποκλειστικά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό σου την αλήθεια. Αυτό είναι το μονοπάτι που θα πρέπει να ακολουθείς και δεν θα πρέπει να νιώθεις αγωνία, άγχος ή ανησυχία εξαιτίας της προχωρημένης ηλικίας σου ή επειδή ταλαιπωρείσαι από πολλές αρρώστιες και το σώμα σου γερνάει. Όλα αυτά είναι παράλογες εκδηλώσεις και δεν είναι σωστό να νιώθεις αυτά τα συναισθήματα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Μέσα από τα λόγια του Θεού έμαθα ότι ανεξάρτητα από το καθήκον που μου αναθέτει η εκκλησία, η πρόθεση του Θεού είναι να αναζητήσω την αλήθεια μέσα από το καθήκον μου, να χρησιμοποιήσω την αλήθεια για να διορθώσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση, να αντιμετωπίζω τις υποθέσεις στο καθήκον μου σύμφωνα με τις αρχές, και τελικά να βαδίσω στο μονοπάτι της σωτηρίας. Τώρα, πέρα από το να κάνω ό,τι μπορώ στο καθήκον μου, όποτε μπορώ κάνω αυτοκριτική για τυχόν εκδηλώσεις διαφθοράς, και γράφω άρθρα βιωματικών μαρτυριών. Όταν συναντιέμαι με αδελφούς και αδελφές, συζητάμε για τις αντιλήψεις που έχουν οι νεοφώτιστοι και συναναστρέφομαι πάνω σε όσα καταλαβαίνω. Αισθάνομαι πολύ γαλήνια και ήρεμη που ασκούμαι με αυτόν τον τρόπο.

Το πιο σημαντικό συμπέρασμά μου από αυτήν την εμπειρία είναι ότι ο Θεός φέρεται σε όλους δίκαια. Ο Θεός αξιολογεί τα πάντα μέσα από την αλήθεια. Δεν Τον νοιάζει πόσων χρονών είσαι ή τι καθήκον κάνεις. Κοιτάζει μόνο αν βαδίζεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Εφόσον αναζητάς την αλήθεια και βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι, έχεις την ευκαιρία να επιτύχεις τη σωτηρία. Ο Θεός δεν βλέπει ούτε στο ελάχιστο με δυσμένεια τους ηλικιωμένους. Κάθε φορά που σκέφτομαι πως παρερμήνευσα τον Θεό, νιώθω ότι χρωστάω τόσο πολλά σ’ Αυτόν και τα μάτια μου δακρύζουν. Στην ηλικία που είμαι, έχω ακόμα την ευκαιρία να καλωσορίσω τον Δημιουργό κι είχα την τύχη να ακούσω τη φωνή Του, να δεχτώ την κρίση και την παίδευση των λόγων Του, και να δαπανήσω τον εαυτό μου γι’ Αυτόν μέσα από τα καθήκοντά μου. Τι μεγάλη ευλογία που είναι αυτή! Ανεξάρτητα από το αν θα λάβω ευλογίες ή ποια θα είναι η έκβασή μου, θα επιδιώξω την αλήθεια με επιμέλεια και θα κάνω ό,τι μπορώ στο καθήκον μου για να ξεπληρώσω την αγάπη του Θεού.