Είχα ισχυρή επιθυμία για τιμή και θέση. Από παιδί, επιδίωκα να ξεχωρίζω και να είμαι ανώτερη. Όπως λέει το ρητό: «Οι αξιωματούχοι είναι ανώτεροι από τον απλό λαό», ακόμα και ο τελευταίος αξιωματούχος θεωρείται καλύτερος από τον απλό λαό. Πίστευα ότι αν είχα κάποιο αξίωμα, θα είχα δύναμη, θα με εκτιμούσαν και θα με σέβονταν όπου κι αν πήγαινα. Όταν ήμουν νέα, έκανα κάθε είδους βρόμικη και κουραστική δουλειά στο χωριό, μόνο και μόνο για να αποκτήσω κάποιο αξίωμα. Δούλευα ακόμα και στα χωράφια αργά τη νύχτα, σαν αφανής ηρωίδα. Αλλά λόγω της χαμηλής εκπαίδευσής μου, όσο κι αν προσπάθησα, το μόνο που κατάφερα ήταν να γίνω επικεφαλής της Ένωσης Γυναικών στο χωριό.

Το 1999 αποδέχτηκα το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και έκανα το καθήκον μου να κηρύξω το ευαγγέλιο στην εκκλησία. Όταν έβλεπα τους ανώτερους επικεφαλής στις συναθροίσεις, και γύρω τους τους αδελφούς και τις αδελφές να τους ρωτάνε διάφορα πράγματα, ζήλευα πολύ: Ήταν ωραίο να είσαι επικεφαλής∙ όλοι μαζεύονταν γύρω τους όπου κι αν πήγαιναν. Τι μεγάλη δόξα! Όταν στο μέλλον θα τελείωνε το έργο του Θεού, Εκείνος σίγουρα θα έσωζε αυτούς τους επικεφαλής. Πρέπει να το επιδιώξω σοβαρά∙ αν μπορούσα να γίνω επικεφαλής στον οίκο του Θεού, όχι μόνο θα με εκτιμούσαν οι αδελφοί και οι αδελφές, αλλά θα μπορούσα να έχω και περισσότερες ευκαιρίες για τη σωτηρία και την τελείωση. Εφόσον επιδίωκα με επιμέλεια και έκανα σωστά το καθήκον μου, θα είχα σίγουρα την ευκαιρία να γίνω επικεφαλής. Εκείνη την περίοδο, το ευαγγέλιο είχε μόλις διαδοθεί στην περιοχή μας, και οι περισσότεροι που το αποδέχτηκαν ήταν αδελφοί και αδελφές από την παλιά μας εκκλησία. Μόλις τους αναστάτωναν οι πάστορες, ή γίνονταν αρνητικοί ή αντιμετώπιζαν δυσκολίες, έσπευδα να τους στηρίξω. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές με είχαν σε υπόληψη και έρχονταν σ’ εμένα όταν είχαν κάποια δυσκολία. Παρότι δεν είχαμε ιδρύσει εκκλησία εκείνη την περίοδο και δεν υπήρχε εκκλησιαστική ηγεσία, εγώ έκανα ηγετικό έργο. Επίσης, οι αδελφοί κι οι αδελφές που είχαν αποδεχτεί το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες μαζί μ’ εμένα έλεγαν: «Αν δεν γίνεται να επιλεχτεί στο μέλλον άλλος για την ηγεσία, θα επιλεχτεί σίγουρα η Λι Τζινγκ». Όταν το άκουσα αυτό, χάρηκα και σκέφτηκα: «Κανείς απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές που αποδέχτηκαν μαζί μου το νέο έργο του Θεού δεν είναι καλύτερος από μένα, κανείς δεν δαπάνησε τον εαυτό του περισσότερο από μένα, και όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές με υποστηρίζουν. Έτσι, όταν θα έρθει η ώρα να εκλέξουμε την ηγεσία, σίγουρα θα διαλέξουν όλοι εμένα». Το δεύτερο μισό του 1999, οι ανώτεροι επικεφαλής ήρθαν στην περιοχή μας για μια συνάθροιση, λέγοντας ότι χρειαζόταν να ιδρύσουν μια εκκλησία και να εκλέξουν έναν επικεφαλής γι’ αυτήν. Χάρηκα πολύ. Σκέφτηκα ότι θα διάλεγαν εμένα για επικεφαλής της εκκλησίας. Κατά τη διάρκεια της συνάθροισης, περίμενα με αυτοπεποίθηση την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της εκλογής από την ανώτερη ηγεσία. Όμως, εντελώς απροσδόκητα, για επικεφαλής διάλεξαν την αδελφή Λιου Τζινγκ, και εγώ επιλέχθηκα ως διακόνισσα του ευαγγελίου. Τη στιγμή που άκουσα τα αποτελέσματα, άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας, πάγωσα εντελώς, το πρόσωπό μου σκοτείνιασε και σκέφτηκα: «Όλη μέρα κηρύττω το ευαγγέλιο, ποτίζω νέους πιστούς, και φιλοξενώ αδελφούς και αδελφές. Κάνω τα πάντα, και δεν επιλέχθηκα καν για επικεφαλής. Δεν είναι μάταιο όλο αυτό το έργο; Τώρα που δεν επιλέχθηκα για επικεφαλής, οι αδελφοί και οι αδελφές θα πουν σίγουρα ότι δεν είμαι τόσο καλή όσο η Λιου Τσινγκ. Πώς θα εμφανιστώ μπροστά τους;» Αφού τελείωσε η συνάθροιση και επέστρεψα σπίτι, όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ στενοχωριόμουν. Άρχισαν να τρέχουν δάκρυα χωρίς να το καταλάβω. Μέσα μου ζήλευα τη Λιου Τσινγκ: Στην προηγούμενη πίστη μας, δεν είχες καν τον ζήλο μου. Τι σε κάνει, λοιπόν, κατάλληλη να γίνεις επικεφαλής; Μια φορά που η Λιου Τσινγκ ήρθε να με ρωτήσει για το πότισμα νέων πιστών, εγώ εξοργίστηκα και σκέφτηκα: «Δεν καταλαβαίνεις τίποτα και παρ’ όλα αυτά, είσαι επικεφαλής; Αν δεν μπορείς να το διαχειριστείς, γιατί δεν το είπες νωρίτερα;» Της απάντησα ανυπόμονα: «Εσύ δεν είσαι επικεφαλής; Βρες το μόνη σου». Η Λιου Τσινγκ είπε αβοήθητη: «Σου έκανα αυτές τις ερωτήσεις, επειδή δεν καταλαβαίνω». Όταν το είπε αυτό, ντράπηκα λιγάκι, οπότε μαλάκωσα τον τόνο μου και της είπα τι να κάνει. Επειδή δεν επιλέχθηκα για επικεφαλής, είχα πάντα μια αίσθηση απώλειας στην καρδιά μου και δεν μπορούσα να νιώσω ενθουσιασμό για τα καθήκοντά μου. Προηγουμένως, που παρακολουθούσα το ευαγγελικό έργο, αναζητούσα ενεργά τους αδελφούς και τις αδελφές για να καταλάβω την κατάσταση των δυνητικών αποδεκτών του ευαγγελίου, και συνεργαζόμουν μαζί τους για να κηρύξω το ευαγγέλιο. Τώρα, όμως, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν δυνητικοί αποδέκτες του ευαγγελίου, εγώ δεν αναζητούσα ενεργά για να βρω. Μερικές φορές, όταν ήμουν μόνη στο σπίτι, σκεφτόμουν: «Κάνω φιλοξενία και κηρύττω το ευαγγέλιο, και στο τέλος δεν με επέλεξαν καν για επικεφαλής. Τι ελπίδα για σωτηρία υπάρχει στο μέλλον;» Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο πιο αρνητική γινόμουν, και προσευχόμουν στον Θεό για την κατάστασή μου: «Θεέ μου, δεν έγινα επικεφαλής και δεν νιώθω κανένα κίνητρο να κάνω το καθήκον μου∙ νιώθω ταραγμένος. Αλλά δεν ξέρω πώς ν’ αλλάξω αυτήν την κατάσταση. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να καταλάβω την πρόθεσή Σου».

Σε μια πρωινή πνευματική άσκηση, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Αγαπώ όλους εκείνους που Με θέλουν ειλικρινά. Αν εστιάζετε στο να Μ’ αγαπάτε, σίγουρα θα σας ευλογήσω εξαιρετικά. Κατανοείτε τις προθέσεις Μου; Στον οίκο Μου, δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στο υψηλό και στο χαμηλό κύρος. Όλοι είναι οι υιοί Μου και Εγώ είμαι ο Πατέρας σας, ο Θεός σας. Είμαι υπέρτατος και μοναδικός. Ελέγχω το σύμπαν και όλα τα πράγματα!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 31). «Στον οίκο Μου, πρέπει να “Με υπηρετείς με ταπεινότητα και στην αφάνεια”. Αυτή η φράση πρέπει να λειτουργήσει ως το σύνθημά σου. Μην είσαι ένα φύλλο πάνω στο δέντρο· να είσαι η ρίζα του δέντρου και να ριζώνεις βαθιά μες στη ζωή. Να εισέλθεις σε μια αληθινή εμπειρία της ζωής, να ζεις σύμφωνα με τον λόγο Μου, να Με αναζητάς περισσότερο σε κάθε ζήτημα, να Με πλησιάζεις και να συναναστρέφεσαι μαζί Μου. Μη δίνεις σημασία σε εξωτερικά πράγματα και να μην περιορίζεσαι από κανέναν άνθρωπο, γεγονός ή πράγμα· απλώς να συναναστρέφεσαι με πνευματικούς ανθρώπους σχετικά με το τι είμαι. Να κατανοείτε τις προθέσεις Μου, να αφήνετε τη ζωή Μου να κυλάει ανάμεσά σας, να βιώνετε τον λόγο Μου και να συμμορφώνεστε με τις απαιτήσεις Μου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 31). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι στον οίκο Του δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ υψηλής και χαμηλής θέσης. Η πρόθεση του Θεού είναι να επιδιώκουμε την αλήθεια, να κάνουμε αφανώς τα καθήκοντά μας καλά, για να Τον ικανοποιήσουμε. Ο Θεός δεν θέλει να επιδιώκουμε τη θέση, θέλει να επιδιώκουμε την αλήθεια και να κερδίζουμε τη ζωή. Η απόκτηση θέσης είναι μια εξωτερική δόξα, αλλά είναι κάτι το ανούσιο και ανώφελο. Όπως τα φύλλα, παρότι όμορφα, πέφτουν το φθινόπωρο∙ όπως τα λουλούδια, παρότι είναι όμορφα και ο κόσμος τα εγκωμιάζει, αν δεν καρποφορούν, δεν έχουν ζωή. Πάντα ήθελα να γίνω επικεφαλής, ο κόσμος να με υποστηρίζει, να με θαυμάζει, να με ακούει και να με εκτιμά, να έχω θέση στην καρδιά του. Αλλά τι νόημα είχε πραγματικά να επιδιώκω αυτά τα πράγματα; Το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες ήταν να κρίνει και να εκκαθαρίσει τους ανθρώπους, να τους εφοδιάσει με την αλήθεια. Αν δεν επιδίωκα την αλήθεια, αν η διεφθαρμένη διάθεσή μου δεν άλλαζε και δεν κέρδιζα την αλήθεια, τότε δεν είχα πιστέψει μάταια; Εκτιμούσα τόσο πολύ τη θέση, ένιωθα αρνητικά χωρίς αυτήν και είχα χάσει τον ενθουσιασμό μου που κήρυττα το ευαγγέλιο. Συνειδητοποίησα ότι δεν επιδίωκα την αλήθεια, αλλά τη φήμη και τη θέση. Αυτό δεν ήταν παρέκκλιση από τις προθέσεις του Θεού; Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, η επιθυμία μου για θέση είναι πολύ μεγάλη. Όταν βλέπω να γίνονται άλλοι επικεφαλής και να μην επιλέγουν εμένα, γίνομαι αρνητική. Στον κόσμο, επιδίωκα να γίνω αξιωματούχος και μέλος του επιτελείου. Τώρα που βρίσκομαι στον οίκο του Θεού, επιδιώκω ακόμα τα ίδια πράγματα. Έχει αυτό διαφορά από την περίοδο που ανήκα στον κόσμο; Θεέ μου, δεν θέλω να επιδιώκω πια τη θέση. Είμαι πρόθυμη να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου ως δημιουργημένο ον σύμφωνα με τις απαιτήσεις Σου, για να Σε ικανοποιήσω». Μετά η κατάστασή μου άλλαξε και ενθουσιάστηκα που κήρυττα το ευαγγέλιο. Όταν η Λιου Τσινγκ συναντούσε δυσκολίες και ερχόταν να με ρωτήσει, εγώ συναναστρεφόμουν μαζί της, αρκεί να καταλάβαινα. Έτσι, ένιωθα ότι ήταν κι αυτό κομμάτι του εκκλησιαστικού έργου, ότι όταν η αδελφή δυσκολευόταν, είχα την ευθύνη να τη βοηθήσω και ότι ήταν κι αυτό ένα καθήκον που έπρεπε να κάνω. Δυο μήνες μετά, η Λιου Τσινγκ απαλλάχθηκε απ’ τα καθήκοντά της επειδή δεν μπορούσε να κάνει αληθινό έργο, και οι αδελφοί και οι αδελφές επέλεξαν εμένα για επικεφαλής της εκκλησίας. Ένιωσα μεγάλη χαρά στην καρδιά μου. Σκέφτηκα ότι αυτό ήταν η εύνοια του Θεού, και ότι έπρεπε να εργαστώ σκληρά. Μετά επέλεξα επικεφαλής για κάθε ομάδα, και συναναστράφηκα με τους αδελφούς και τις αδελφές σχετικά με τη σημασία του κηρύγματος του ευαγγελίου. Η αποτελεσματικότητα του κηρύγματος του ευαγγελίου βελτιώθηκε. Κήρυττα το ευαγγέλιο τη μέρα και τη νύχτα πότιζα νέους πιστούς, κι αν κανείς από τους αδελφούς και τις αδελφές ήταν αρνητικός ή αδύναμος, πήγαινα και τον βοηθούσα. Όλοι με καλωσόριζαν θερμά και αν είχαν ερωτήσεις, έρχονταν σ’ εμένα. Όταν έβλεπα να μαζεύονται γύρω και να μου δείχνουν σεβασμό οι αδελφοί και οι αδελφές, απολάμβανα αυτό το συναίσθημα πολύ και σκεφτόμουν: «Είναι καλό να είμαι επικεφαλής. Αν κάνω σωστά όλο το εκκλησιαστικό έργο, θα υπάρξουν ευκαιρίες για περαιτέρω εξέλιξη. Αν μπορέσω να γίνω ανώτερη επικεφαλής, θα κερδίσω ακόμα περισσότερο σεβασμό».

Αργότερα, οι ανώτεροι επικεφαλής ήρθαν να συναθροιστούν μαζί μας και είπαν ότι χρειαζόταν να επιλέξουν έναν ιεροκήρυκα από διάφορους επικεφαλής εκκλησιών. Εγώ σκέφτηκα: «Η εκκλησία μας είναι πιο αποδοτική και στην αποτελεσματικότητα του κηρύγματος του ευαγγελίου και στο να κερδίζει τη ζωή-είσοδο των αδελφών, και σε συνδυασμό με την πρόσφατη σύλληψή μου από το Κομμουνιστικό Κόμμα και το ότι έμεινα σταθερή στη μαρτυρία μου, έχω πλεονεκτήματα από κάθε άποψη σε σύγκριση μ’ εκείνους. Είμαι σίγουρη ότι θα με επιλέξουν για ιεροκήρυκα αυτήν τη φορά». Εντελώς αναπάντεχα, εκλέχτηκε η αδελφή Γουάνγκ Σουέ. Ένιωσα να παγώνει η καρδιά μου και σκέφτηκα: «Γιατί επέλεξαν εκείνη και όχι εμένα; Το έργο της εκκλησίας μας έχει τα καλύτερα αποτελέσματα. Δεν είμαι εγώ καλύτερη από εκείνη; Τώρα που δεν με επέλεξαν για ιεροκήρυκα, πώς θα με έβλεπαν οι αδελφοί και οι αδελφές; Ποιος θα με σέβεται στο μέλλον;» Στις επόμενες συναθροίσεις δεν είπα τίποτα, ένιωθα ότι όσο κι αν προσπαθούσα ή όσο απασχολημένη ή κουρασμένη κι αν ήμουν, ποιο το νόημα; Ντρεπόμουν να φανερώσω την κατάστασή μου και να αναζητήσω λύση, φοβόμουν να μη ρεζιλευτώ, οπότε το κράτησα μέσα μου.

Αργότερα, η Γουάνγκ Σουέ συγκάλεσε μια συνάθροιση για διάφορους επικεφαλής εκκλησιών, και όλοι άκουγαν προσεκτικά, αλλά εγώ το πήρα πολύ άσχημα. Νόμιζα ότι ήταν πολύ διαφορετικό να είσαι ιεροκήρυκας, ότι είχες κύρος και σεβασμό όπου πήγαινες, κι ότι οι άνθρωποι σε άκουγαν. Αν ήμουν εγώ ιεροκήρυκας, οι αδελφοί και οι αδελφές σίγουρα θα περιστρέφονταν γύρω από μένα, αλλά τώρα έπρεπε να ακούω εκείνη, κι αυτό με έκανε να νιώθω ανισορροπία. Κατά τη διάρκεια της συνάθροισης, όταν έθεσε σε εφαρμογή το έργο, ένιωσα απρόθυμη να συνεργαστώ και σκέφτηκα: «Ήμασταν ομότιμες. Δεν είσαι καλύτερη από μένα, και τώρα ρυθμίζεις το έργο για μας. Αν ακολουθήσω τις οδηγίες σου, δεν θα με κάνει αυτό να φαίνομαι κατώτερή σου;» Η Γουάνγκ Σουέ με ρώτησε για τα προβλήματα στο εκκλησιαστικό μας έργο κι εγώ της απάντησα χαλαρά με αδιάφορο ύφος: «Η εκκλησία μας δεν έχει πολλά προβλήματα. Τα έχουμε λύσει μόνοι μας». Έπειτα με ρώτησε για την πρόοδο του ευαγγελικού έργου κι εγώ δεν ήθελα να της απαντήσω άλλο, οπότε της είπα με αυστηρό ύφος: «Η αποτελεσματικότητα του ευαγγελικού μας έργου είναι προφανής. Άλλες εκκλησίες δεν καταφέρνουν ούτε τα μισά από τα μηνιαία αποτελέσματά μας». Όταν ρώτησε για την κατάσταση με τους νεοφώτιστους, εκνευρίστηκα και είπα: «Οι νεοφώτιστοι ποτίζονται από λίγους επικεφαλής και εργάτες από μας, και τα πηγαίνουν πολύ καλά. Αν δεν το πιστεύεις, μπορείς να πας και να δεις μόνη σου». Η Γουάνγκ Σουέ ένιωσε περιορισμένη από τη συμπεριφορά μου και η ατμόσφαιρα στη συνάθροιση έγινε άβολη. Ζούσα συνεχώς σε μια κατάσταση ζήλιας και δυσαρέσκειας, και η ψυχή μου ήταν σκοτεινιασμένη. Έχασα το ενδιαφέρον μου στο να κάνω τα καθήκοντά μου και τα έκανα με μισή καρδιά. Όταν υπήρχαν δυνητικοί αποδέκτες του ευαγγελίου, δεν ήθελα να τους κηρύττω πια το ευαγγέλιο. Η αποτελεσματικότητα του κηρύγματος του ευαγγελίου άρχισε να μειώνεται. Όταν έρχονταν επικεφαλής να συναναστραφούν μαζί μου και να με βοηθήσουν, εγώ δεν μπορούσα να τους ακούσω. Στο τέλος, απαλλάχθηκα απ’ τα καθήκοντά μου.

Αργότερα, έκανα αυτοκριτική: Γιατί ένιωσα αμηχανία και δυσαρέσκεια όταν η Γουάνγκ Σουέ έγινε ιεροκήρυκας; Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό, και Του ζήτησα να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει να καταλάβω και να λύσω τα θέματά μου. Αργότερα διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Κατά την επιδίωξή σας, έχετε πάρα πολλές προσωπικές αντιλήψεις και ελπίδες και πάρα πολλά μέλλοντα. Το παρόν έργο γίνεται για να κλαδέψει την επιθυμία σας για κύρος και τις εξωφρενικές επιθυμίες σας. Οι ελπίδες, το κύρος και οι αντιλήψεις αποτελούν όλα κλασικές αναπαραστάσεις σατανικής διάθεσης. […] Για πολλά χρόνια, οι σκέψεις στις οποίες βασίζονται οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους, διαβρώνουν τις καρδιές τους σε τέτοιον βαθμό που έχουν γίνει ύπουλοι, δειλοί και ποταποί. Όχι μόνο τους λείπει η δύναμη της θέλησης και η αποφασιστικότητα, αλλά έχουν γίνει και άπληστοι, αλαζόνες και ισχυρογνώμονες. Τους λείπει παντελώς κάθε αποφασιστικότητα που υπερβαίνει εαυτόν και, ακόμη περισσότερο, δεν έχουν το παραμικρό θάρρος να αποτινάξουν τους περιορισμούς αυτών των σκοτεινών επιρροών. Οι σκέψεις και η ζωή των ανθρώπων είναι τόσο σάπιες, που οι αντιλήψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό παραμένουν αφόρητα φρικτές, και ακόμη κι όταν οι άνθρωποι μιλούν για τις απόψεις τους περί πίστης στον Θεό, είναι απλώς αφόρητο να το ακούει κανείς. Όλοι οι άνθρωποι είναι δειλοί, ανίκανοι, ποταποί και ευάλωτοι. Δεν νιώθουν απέχθεια για τις δυνάμεις του σκότους και δεν νιώθουν αγάπη για το φως και την αλήθεια. Αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να τα αποβάλουν. […] Παρόλο που έχετε φτάσει σε αυτό το στάδιο σήμερα, ακόμη δεν έχετε εγκαταλείψει το κύρος, απεναντίας πασχίζετε μονίμως να ρωτάτε σχετικά με αυτό, και το παρατηρείτε καθημερινά, τρομοκρατημένοι ότι μια μέρα το κύρος σας θα χαθεί και το όνομά σας θα καταστραφεί. Οι άνθρωποι δεν έχουν παραμερίσει ποτέ την επιθυμία τους για άνεση» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η σημερινή κατάσταση είχε σκοπό να αποκαλύψει την επιθυμία μου για τη θέση και τη διαφθορά μου, και να με βοηθήσει να αλλάξω τις λάθος απόψεις μου για την επιδίωξη. Πάντα επιδίωκα τη φήμη και τη θέση, και από τότε που έγινα επικεφαλής εκκλησίας, ήθελα να γίνω και ιεροκήρυκας και ανώτερη επικεφαλής, επιθυμούσα να καταλάβω ένα υψηλό πόστο και να απολαύσω τα οφέλη της θέσης. Πριν γίνει η εκλογή του ιεροκήρυκα, συνήθιζα να σηκώνομαι νωρίς και να δουλεύω μέχρι αργά, κηρύττοντας το ευαγγέλιο και ποτίζοντας νέους πιστούς, και ήμουν απασχολημένη όλη μέρα. Αλλά όταν απέτυχα να γίνω ιεροκήρυκας, έγινα αρνητική και αμελής στα καθήκοντά μου, μη θέλοντας καν να κηρύττω το ευαγγέλιο όταν υπήρχαν δυνητικοί αποδέκτες του ευαγγελίου. Προφανώς, αυτό που επιδίωκα ήταν η ηγετική θέση. Συλλογίστηκα: Γιατί είχα τόση εμμονή με τη θέση; Επειδή ζούσα με τα δηλητήρια του Σατανά, όπως «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα» και «Οι αξιωματούχοι είναι ανώτεροι από τον απλό λαό». Πίστευα ότι θα ’πρεπε κανείς να κοπιάζει στη ζωή, για να γίνει ανώτερος από τους άλλους και να έχει πιο υψηλή θέση, και ότι μόνο τότε θα τον εκτιμούν και θα τον σέβονται οι άλλοι, και θα ζει μια άξια και γεμάτη νόημα ζωή. Καθώς με έλεγχαν αυτές οι σκέψεις, ήμουν απρόθυμη να γίνω η μικρότερη στο πλήθος. Στα δεκαέξι ή στα δεκαεπτά, προκειμένου να μπω στο επιτελείο του χωριού, έκανα κάθε δύσκολη και κουραστική δουλειά στο χωριό, δούλευα σαν ανώνυμη ηρωίδα στα χωράφια αργά τη νύχτα. Στα δεκαεννιά, έγινα επικεφαλής της Ένωσης Γυναικών στο χωριό μας. Αφότου αποδέχτηκα το έργο του Θεού των έσχατων ημερών, όταν μας μάζεψαν οι επικεφαλής ανώτερης βαθμίδας, με τους αδελφούς και τις αδελφές γύρω τους να ζητούν απαντήσεις, τους ζήλεψα στην καρδιά μου. Προκειμένου να επιλεγώ επικεφαλής, απαρνήθηκα και δαπάνησα τον εαυτό μου, δουλεύοντας επιμελώς από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο, πρόθυμη να αντέξω κάθε κακουχία. Από τη στιγμή που έγινα επικεφαλής της εκκλησίας, ήθελα να γίνω και ιεροκήρυκας, επιθυμούσα να αποκτήσω ένα ψηλότερο πόστο. Όταν δεν με επέλεξαν για ιεροκήρυκα, δεν μπορούσα να αποδεχτώ να μην έχω θέση και απέρριψα τη νεοεκλεγείσα ιεροκήρυκα. Ήμουν απρόθυμη να ακούσω τη συναναστροφή της και την εφαρμογή του έργου της, και όταν ρώτησε για το εκκλησιαστικό μας έργο, εγώ ήμουν αδιάφορη, της έδειξα απαξίωση και περιφρόνηση, κι αυτό την έκανε να νιώσει περιορισμένη από μένα. Το γεγονός ότι μπορούσα να αποκλείω και να προσβάλλω τους άλλους όταν δεν αποκτούσα θέση έδειχνε ότι ήμουν πραγματικά κακόβουλη! Είχα φανερώσει τη διάθεση ενός αντίχριστου. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Μόνο ο Θεός είναι άξιος λατρείας και ευλάβειας. Εγώ ήμουν απλώς ένα δημιουργημένο ον, ένα διεφθαρμένο άτομο. Τι προσόντα είχα να κάνω τους άλλους να με θαυμάζουν; Πραγματικά, δεν είχα καμιά λογική και ντροπή! Ο Θεός μού έδωσε την ευκαιρία ν’ ασκηθώ κάνοντας το καθήκον ενός επικεφαλής, ελπίζοντας ότι θα επιδίωκα την αλήθεια, ότι θα συνεργαζόμουν αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές, ότι ο ένας θα συμπλήρωνε τα προτερήματα και θα αντιστάθμιζε τις ελλείψεις του άλλου, και ότι θα εκτελούσαμε σωστά τα καθήκοντά μας μαζί. Αλλά εγώ δεν επιδίωκα την αλήθεια, πάντα επιδίωκα τη θέση, για να κάνω τους άλλους να με θαυμάζουν. Για χάρη της φήμης και της θέσης, μπορούσα να γίνω μέχρι και ζηλιάρα και ζηλόφθονη, να περιορίζω και να αποκλείω τους άλλους, προκαλώντας έτσι κακό στους αδελφούς και στις αδελφές, και διαταράξεις στο έργο της εκκλησίας. Συνειδητοποίησα ότι η επιδίωξη της θέσης ήταν το μονοπάτι της αντίστασης στον Θεό και αν δεν μετανοούσα, θ’ αντιμετώπιζα τελικά την τιμωρία Του. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, είμαι τόσο διεφθαρμένη, πάντα θέλω να με θαυμάζουν οι άλλοι, οι πράξεις μου και οι ενέργειές μου είναι γεμάτες μίσος για Σένα. Είμαι πρόθυμη να γυρίσω σ’ Εσένα, να μην επιδιώκω άλλο τη φήμη και τη θέση. Σε παρακαλώ, οδήγησέ με στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας».

Μία μέρα, διάβασα κι άλλα από τα λόγια του Θεού: «Ο άνθρωπος ποτέ του δεν Με αγάπησε ειλικρινά. Όταν τον επαινώ, εκείνος νιώθει ανάξιος, αλλά αυτό δεν τον κάνει να προσπαθήσει να Με ικανοποιήσει. Κρατάει απλώς τη “θέση” που του έχω δώσει και την εξετάζει σχολαστικά. Απαθής στην ομορφιά Μου, επιμένει να καλομαθαίνει με τα οφέλη της θέσης του. Δεν είναι αυτή η ανεπάρκεια του ανθρώπου; Όταν τα βουνά κινούνται, θα μπορούσαν να κάνουν παράκαμψη για χάρη της θέσης σου; Όταν τα νερά κυλάνε, θα μπορούσαν να σταματήσουν ενώπιον της θέσης του ανθρώπου; Θα μπορούσαν οι ουρανοί και η γη να αντιστραφούν από τη θέση του ανθρώπου;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 22). «Αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία ή τον βαθμό στον οποίο υπέφερε, και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλεί τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν κι αυτοί. Αυτό είναι κάτι που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει. Για τον λόγο αυτό, όλοι όσοι τιμωρούνται, τιμωρούνται έτσι για τη δικαιοσύνη του Θεού και ως αντίποινα για τις πολυάριθμες κακές πράξεις τους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η θέση δεν μπορεί να σώσει τους ανθρώπους και ότι, όταν χτυπάει η καταστροφή, η θέση δεν εξασφαλίζει την επιβίωση. Ο Θεός καθορίζει τους προορισμούς και τα αποτελέσματα των ανθρώπων με βάση το αν κατέχουν την αλήθεια. Ανεξάρτητα από τη θέση τους, όσο επιδιώκουν την αλήθεια και η διάθεσή τους μεταμορφώνεται, μπορούν να αποκτήσουν τη σωτηρία του Θεού. Παλιότερα πίστευα ότι όσο υψηλότερη είναι η θέση, τόσο μεγαλύτερη η ευκαιρία να σωθώ και να οδηγηθώ στην τελείωση, και γι’ αυτό επιδίωκα συνεχώς τη θέση, και ήμουν πρόθυμη να εγκαταλείψω τα πάντα και να υπομείνω κάθε κακουχία με κάθε κόστος για να την αποκτήσω. Έκανα στόχο της επιδίωξης και της κατεύθυνσης της ζωής μου την απόκτηση θέσης. Όταν δεν με επέλεξαν για επικεφαλής ή ιεροκήρυκα, έγινα αρνητική και έχασα τον ενθουσιασμό που ένιωθα όταν έκανα το καθήκον μου. Αυτή η λάθος οπτική με την οποία ζούσα μου προκάλεσε πολύ πόνο, έκανε κακό στους αδελφούς και τις αδελφές, και έβλαψε στο έργο της εκκλησίας. Σκέφτηκα ότι ο Παύλος είχε υψηλή θέση στους θρησκευτικούς κύκλους, κήρυξε το ευαγγέλιο, κέρδισε πολλούς ανθρώπους και ίδρυσε πολλές εκκλησίες, αλλά δεν επιδίωξε την αλήθεια, η ζωή-διάθεσή του δεν άλλαξε και στο τέλος αντιμετώπισε την τιμωρία του Θεού. Ο Πέτρος, παρότι το έργο του μπορεί να μην ήταν τόσο εκτενές όσο του Παύλου, επιδίωξε την αλήθεια, επιδίωξε την αγάπη για τον Θεό και προσπάθησε να εκπληρώσει τα καθήκοντα ενός δημιουργημένου όντος∙ στο τέλος, οδηγήθηκε στην τελείωση από τον Θεό και κέρδισε την έγκρισή Του. Εγώ ζούσα σύμφωνα με τη λάθος οπτική, περπατώντας στο ίδιο μονοπάτι με τον Παύλο. Αν συνέχιζα σ’ αυτό το μονοπάτι, θα είχα σίγουρα την ίδια μοίρα μ’ αυτόν.

Αργότερα διάβασα κι άλλο χωρίο από τα λόγια του Θεού, το οποίο έκανε το μονοπάτι της άσκησης πιο ξεκάθαρο. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι άνθρωποι είναι δημιουργημένα όντα που δεν έχουν τίποτα για το οποίο αξίζει να καυχιούνται. Εφόσον είστε δημιουργήματα, πρέπει να εκτελείτε τα καθήκοντα ενός δημιουργήματος. Δεν υπάρχουν άλλες απαιτήσεις από εσάς. Θα πρέπει να προσεύχεστε ως εξής: “Ω, Θεέ μου! Είτε έχω κύρος είτε όχι, τώρα κατανοώ τον εαυτό μου. Αν το κύρος μου είναι υψηλό, οφείλεται στην εξύψωσή Σου και αν είναι χαμηλό, είναι εξαιτίας του προκαθορισμού Σου. Τα πάντα είναι στα χέρια Σου. Δεν έχω μήτε επιλογές μήτε παράπονα. Όρισες ότι θα γεννηθώ σε αυτήν τη χώρα, σε αυτόν τον λαό, και το μόνο που θα πρέπει να κάνω είναι να είμαι εντελώς υποτακτικός υπό το κράτος Σου, γιατί τα πάντα είναι εντός των όσων Εσύ έχεις ορίσει. Δεν σκέφτομαι το κύρος· στο κάτω-κάτω, δεν είμαι παρά ένα δημιούργημα. Αν με βάλεις στο πηγάδι της αβύσσου, στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού, δεν είμαι παρά ένα δημιούργημα. Αν με χρησιμοποιήσεις, είμαι ένα δημιούργημα. Αν με οδηγήσεις στην τελείωση, είμαι και πάλι ένα δημιούργημα. Αν δεν με οδηγήσεις στην τελείωση, εγώ και πάλι θα Σε αγαπώ γιατί δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένα δημιούργημα. Δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένα μικροσκοπικό δημιούργημα του Κυρίου της δημιουργίας, μόνο ένας μεταξύ όλων των δημιουργημένων ανθρώπων. Εσύ με δημιούργησες, και τώρα με έχεις βάλει ξανά στα χέρια Σου για να με κάνεις ό,τι θέλεις. Είμαι πρόθυμος να είμαι το εργαλείο Σου και το αντιθετικό στοιχείο Σου γιατί τα πάντα είναι αυτά που Εσύ έχεις ορίσει. Κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει. Όλα τα πράγματα και όλα τα γεγονότα είναι στα χέρια Σου”. Όταν έρθει η στιγμή που δεν θα σκέφτεσαι πια το κύρος, τότε θα απελευθερωθείς από αυτό. Τότε μόνο θα μπορείς να αναζητάς με αυτοπεποίθηση και τόλμη, και τότε μόνο θα μπορέσει η καρδιά σου να απελευθερωθεί από κάθε περιορισμό. Μόλις οι άνθρωποι απελευθερωθούν από αυτά τα πράγματα, δεν θα έχουν πλέον ανησυχίες» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι είτε οι άνθρωποι έχουν θέση ή όχι, όλοι είναι δημιουργημένα όντα και στα μάτια του Θεού είναι όλοι το ίδιο. Το αν κάποιος θα είχε θέση ή όχι ήταν προκαθορισμένο από τον Θεό. Τα καθήκοντα, το επίπεδο και τα χαρίσματα του καθενός, όλα ήταν καθορισμένα από τον Θεό. Ως δημιουργημένα όντα, οι άνθρωποι θα ’πρεπε να υποτάσσονται στις ρυθμίσεις και την κυριαρχία του Θεού. Στο παρελθόν, πάντα είχα φιλοδοξίες να γίνω επικεφαλής. Μόλις έγινα επικεφαλής της εκκλησίας επιθυμούσα να γίνω και ιεροκήρυκας. Ωστόσο, με βάση το επίπεδο και το ανάστημά μου, ήμουν ουσιαστικά ακατάλληλη να γίνω ιεροκήρυκας. Όταν είχε μόλις ιδρυθεί η εκκλησία, ο ρόλος μου ως επικεφαλής της περιλάμβανε κυρίως το κήρυγμα του ευαγγελίου και το πότισμα νέων πιστών. Στο κήρυγμα του ευαγγελίου ήμουν καλή και είχα καταφέρει κάποια αποτελέσματα. Ωστόσο, ο ρόλος του ιεροκήρυκα περιλάμβανε τη διαχείριση πολλών εκκλησιών, απαιτούσε να είναι κάποιος καλός στο έργο, και να μπορεί να συναναστρέφεται σχετικά με την αλήθεια και να λύνει προβλήματα∙ εμένα η ζωή-είσοδός μου δεν ήταν καλή και δεν ήμουν κατάλληλη για το έργο ενός ιεροκήρυκα. Θα ’πρεπε να έχω υποταχθεί στις ρυθμίσεις του Θεού. Εκείνη τη στιγμή μού είχαν αναθέσει να κηρύξω το ευαγγέλιο, και θα ’πρεπε να εκπληρώσω αυτό το καθήκον μου. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, επιδίωκα τη θέση και δεν υποτασσόμουν στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Σου, κι αυτό προκαλεί ζημιά στο έργο της εκκλησίας. Τώρα είμαι πρόθυμη να μετανοήσω και να επιδιώξω να είμαι ένα δημιουργημένο ον, να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις Σου».

Το 2015 η εκκλησία έκανε νέες εκλογές για την ηγεσία, και άκουσα ότι πολλοί αδελφοί και αδελφές ήθελαν να επιλέξουν εμένα. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα χαρά και έκπληξη μαζί. Φαινόταν ότι οι αδελφοί και οι αδελφές με εκτιμούσαν πολύ, κι αυτό αποδείκνυε ότι είχα κάποια αλήθεια-πραγματικότητα. Σκέφτηκα πως αν εκλεγόμουν, θα με σέβονταν οι αδελφοί και οι αδελφές όπου κι αν πήγαινα. Αλλά όπως έκανα αυτήν τη σκέψη, κατάλαβα ότι με επηρέαζε πάλι η επιθυμία μου για θέση. Όταν στοχάστηκα τον πόνο που μου προκαλούσε η επιδίωξή μου για θέση και τη ζημιά που έκανε στο έργο της εκκλησίας στο παρελθόν, αποφάσισα ότι δεν ήθελα πλέον να επιδιώξω τη θέση. Αντ’ αυτού, θα ’πρεπε να υποταχθώ στις ρυθμίσεις του Θεού και να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου σωστά. Προσευχήθηκα σιωπηλά μέσα μου στον Θεό, πρόθυμη να αφήσω την επιθυμία μου για θέση και κάθε λάθος επιδιώξεις. Δεν ήθελα πλέον να επιδιώξω τη φήμη ή τη θέση. Ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ σε οποιαδήποτε καθήκοντα μου ανέθεταν. Πριν από την ψηφοφορία, οι ανώτεροι επικεφαλής ζήτησαν από τον καθένα μας να μοιραστούμε τις σκέψεις μας. Εγώ ανοίχτηκα και είπα: «Παρότι πιστεύω στον Θεό πάνω από δέκα χρόνια, η ζωή-είσοδός μου είναι ρηχή∙ η φύση μου είναι αλαζονική και έχω δυνατή επιθυμία για θέση, οπότε το να πάρω ηγετική θέση θα με διευκόλυνε να απολαύσω τα οφέλη της θέσης και να περιορίσω τους άλλους. Δεν πιστεύω πως είμαι κατάλληλη για ηγετικό ρόλο. Μοιράζομαι με όλους εσάς την αληθινή μου κατάσταση∙ μπορείτε να με αξιολογήσετε με βάση τις αρχές». Αφού μίλησα, ένιωσα πολύ ήρεμη. Στο τέλος, οι αδελφοί και οι αδελφές επέλεξαν δυο άλλες αδελφές ως επικεφαλής της εκκλησίας, κι εγώ επιλέχτηκα ως διακόνισσα του ευαγγελίου. Ένιωσα ευγνώμων απέναντι στον Θεό και ήμουν πρόθυμη να κάνω ολόψυχα το καθήκον μου. Μετά από αυτό, επικεντρώθηκα στο ευαγγελικό μου έργο. Οι δυο επικεφαλής της εκκλησίας είχαν μόλις αρχίσει την άσκηση, οπότε, όταν πρόσεχα ότι ορισμένες πλευρές του έργου τους δεν ήταν κατάλληλες, το έλεγα και συναναστρεφόμουν μαζί τους για να το διορθώσουμε. Ένιωσα ότι αυτή η προσέγγιση ήταν καλή.

Στο παρελθόν, όποτε έβλεπα κάποιον σε ηγετική θέση, γινόμουν ανήσυχη, αντιμετώπιζα την ηγεσία σαν στόχο της επιδίωξής μου. Τώρα καταλαβαίνω ότι μόνο αν επιδιώκει κανείς την αλήθεια, μπορεί να κερδίσει τη σωτηρία. Η επιδίωξη της θέσης είναι κάτι το ανούσιο. Έμαθα επίσης να διώχνω την επιθυμία μου για θέση μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Όποιος κι αν γίνει επικεφαλής, μπορώ να του συμπεριφερθώ σωστά. Επιθυμώ να επιδιώκω μόνο την αλήθεια με αφοσίωση, να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου σωστά και να παρηγορώ την καρδιά του Θεού.