Το 2021, ήμουν υπεύθυνος για το έργο βίντεο της εκκλησίας μαζί με την Αδελφή Σοφία. Είχε περισσότερες τεχνικές δεξιότητες και εμπειρία από εμένα, οπότε στα προβλήματα και στις δυσκολίες στρεφόμουν σ’ αυτήν για να επιζητήσω συναναστροφή. Μια φορά, ενώ δούλευα πάνω σε ένα βίντεο, έκανα ένα στοιχειώδες λάθος. Όταν το έμαθε, ήρθε να με βοηθήσει να βρω τη λύση. Ενώ ασχολούνταν με αυτό, με ρώτησε: «Κάνεις τόσο καιρό αυτό το καθήκον. Πώς γίνεται να έκανες ένα τόσο στοιχειώδες λάθος;» Ένιωσα λίγη εσωτερική αντίσταση. Με αμφισβήτησε κατευθείαν με αυτόν τον τρόπο, σαν να ήμουν πραγματικά ανειδίκευτος. Μήπως με έβλεπε υποτιμητικά και με στοχοποιούσε σκόπιμα; Διόρθωσα το πρόβλημα αργότερα, αλλά το έκανα με περιφρόνηση. Λίγες μέρες αργότερα, κάποιοι αδελφοί και αδελφές είχαν παρόμοια προβλήματα. Η Σοφία, σε μια συνάθροιση, ενώ συνόψιζε τα προβλήματα του έργου, χρησιμοποίησε το λάθος μου ως παράδειγμα για ανάλυση. Ένιωσα ακόμα μεγαλύτερη αντίσταση απέναντί της τότε και σκέφτηκα: «Σε τελική ανάλυση, είμαι ένας απ’ τους επιβλέποντες. Τι θα σκεφτούν όλοι για εμένα όταν μιλάς για το λάθος μου ενώπιόν τους; Θα συνεχίσουν να με σέβονται; Φαίνεται σαν να προσπαθείς να με φέρεις σκόπιμα σε δύσκολη θέση». Μετά απ’ αυτό, δεν ήθελα να της μιλάω πια και δεν ήθελα να τη ρωτάω για τα προβλήματα που δυσκολευόμουν να λύσω. Έφευγα αμέσως μόλις τελειώναμε τις συζητήσεις μας για το έργο. Δεν ήθελα ούτε λέξη μαζί της. Όταν με αναζήτησε για να συζητήσουμε για τις καταστάσεις μας, πίεσα απλώς τον εαυτό μου να πει ένα-δυο πράγματα για να την ξεφορτωθώ και ανυπομονούσα να τελειώσει γρήγορα.

Αργότερα, με έβγαλαν απ’ τη θέση μου επειδή επιδίωκα τη φήμη και τη θέση αντί να κάνω αληθινό έργο. Μετά από ένα διάστημα, η Σοφία ρώτησε για την κατάστασή μου, και ανοίχτηκα σε συναναστροφή σχετικά με την αυτοκριτική και την κατανόησή μου από τότε που με έδιωξαν. Νόμιζα ότι θα με παρηγορούσε και θα με εμψύχωνε, αλλά, προς έκπληξή μου, είπε: «Είσαι πιο ενεργητικός στο καθήκον σου τελευταία, αλλά η κατανόησή σου είναι επιφανειακή. Δεν έχεις αναλογιστεί πραγματικά ούτε έχεις κατανοήσει την αιτία των αποτυχιών σου. Συζήτησα επ’ αυτού με άλλη μια αδελφή, και συμφώνησε». Ήρθα σε δύσκολη θέση όταν την άκουσα να ξεσκεπάζει τα προβλήματά μου τόσο άμεσα. Σκέφτηκα: «Δεν λαμβάνεις καθόλου υπόψη σου τα συναισθήματά μου. Όταν το λες αυτό ενώπιον των αδελφών, μήπως προσπαθείς να πλήξεις την εικόνα μου σκόπιμα;» Ήμουν γεμάτος αντίσταση και δεν άκουσα ούτε λέξη απ’ αυτά που είπε στη συνέχεια. Της έδωσα μια σύντομη απάντηση, αλλά κρατούσα πολλή οργή μέσα μου. Αφού μου συμπεριφέρθηκε έτσι, σκέφτηκα να την πλήρωνα με το ίδιο νόμισμα την επόμενη φορά που θα είχα την ευκαιρία. Από τότε, εκτός απ’ τα πράγματα που έπρεπε να συζητάμε για το έργο, προσπαθούσα όσο μπορούσα να μην της μιλάω. Δεν ήθελα καν να ακούω τη φωνή της πια.

Ένα απόγευμα, μια αδελφή έστειλε μήνυμα στην ομαδική συνομιλία μας, λέγοντας ότι έπρεπε να μου μιλήσει επειγόντως. Δούλευα πάνω σε ένα βίντεο και δεν είδα το μήνυμα εγκαίρως, πράγμα που καθυστέρησε το έργο. Η Σοφία το έμαθε και κάλεσε για να ρωτήσει γιατί δεν είχα απαντήσει πάραυτα. Είπε: «Βλέπω ότι έχεις ακόμα το ίδιο πρόβλημα. Δεν απαντάς στα μηνύματα γρήγορα, και κάποιες φορές δεν μπορούμε να σε βρούμε. Η δουλειά για την οποία είσαι υπεύθυνος είναι πολύ σημαντική —μην την καθυστερείς άλλο…» Εγώ, όμως, ένιωσα πραγματικά αντίσταση και σκέφτηκα: «Στο παρελθόν, ήμουν ανεύθυνος στο καθήκον μου και επικεντρωνόμουν μόνο στο δικό μου έργο. Απ’ τη στιγμή, όμως, που με απομάκρυναν, έχω αφοσιωθεί στο να αλλάξω τα πράγματα. Αυτό που λες δεν αναιρεί απλώς όλη την πρόσφατη σκληρή δουλειά μου; Μήπως με βλέπεις υποτιμητικά και σκέφτεσαι ότι δεν επιδιώκω την αλήθεια;» Η προκατάληψή μου εναντίον της ενισχύθηκε. Κάποιες φορές, όταν έβλεπα ότι μου είχε στείλει ένα μήνυμα για το έργο, δεν ήθελα καν να απαντήσω. Πριν περάσει πολύς καιρός, ο επικεφαλής μάς ζήτησε να αξιολογήσουμε γραπτώς τη Σοφία. Ένιωσα ότι είχε έρθει η ευκαιρία μου. Η Σοφία με ξεσκέπαζε διαρκώς, αλλά αυτήν τη φορά, μπορούσα να ξεσκεπάσω τα προβλήματά της και να την κάνω να νιώσει πώς ήταν να γίνεται ρεζίλι. Οπότε απαρίθμησα τα ζητήματά της λεπτομερώς, και επικεντρώθηκα στο ότι περιφρονούσε τα συναισθήματά μου με τα λόγια και τις ενέργειές της και στο ότι δεν έκανε αληθινό έργο. Ο επικεφαλής, αφού διάβασε τις αξιολογήσεις μας, επισήμανε στη Σοφία τα προβλήματά της, κι εκείνη έκανε μια συνειδητή προσπάθεια να αλλάξει. Εγώ, όμως, δεν μπορούσα να απαλλαγώ απ’ την προκατάληψή μου εναντίον της. Μια φορά, λοιπόν, σε μια συνάθροιση, εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία της συναναστροφής πάνω στα λόγια του Θεού για να εκφράσω την προκατάληψη και τις απόψεις μου εναντίον της. Στη συνάθροιση εκείνη, είχαμε συναναστραφεί πάνω σε συμπεριφορές που περιορίζουν τους άλλους, και σκέφτηκα ότι η Σοφία δεν λάμβανε ποτέ υπόψη της τα συναισθήματά μου σε όσα έλεγε, οπότε θέλησα να την ξεμπροστιάσω για να δουν όλοι ότι και αυτή είχε πολλά προβλήματα και ότι δεν ήταν καλύτερή μου. Την ξεσκέπασα με λεπτό τρόπο, λέγοντας: «Κάποιος μπορεί να είναι επιβλέπων και να έχει τεχνικές δεξιότητες, αλλά δεν παύει να είναι ασεβής στον τρόπο που μιλάει και επισημαίνει τα προβλήματα των άλλων. Κάποιες φορές, μπορεί ακόμη και να υιοθετεί πολύ επικριτικό τόνο, λέγοντας ότι είναι λάθος το ένα ή το άλλο, πράγμα που μπορεί να κάνει τους άλλους να νιώσουν περιορισμένοι στο καθήκον τους. Αυτό είναι επίσης περιορισμός των ανθρώπων και έμμεση αναστάτωση της εκκλησιαστικής ζωής. Πρέπει να διακρίνουμε και αυτό το είδος ανθρώπου». Ένιωσα ότι είχα καταφέρει να ξεθυμάνω, αλλά επικράτησε σιωπή για αρκετά λεπτά —κανείς δεν μοιράστηκε άλλη συναναστροφή. Ένιωσα κάπως άβολα. Φοβήθηκα ότι η συναναστροφή μου μπορεί να μην ήταν αρμόζουσα. Μετά, όμως, σκέφτηκα πως ό,τι είχα πει ήταν αλήθεια, οπότε δεν υπήρχε κάτι ανάρμοστο σε αυτό. Έδιωξα τη σκέψη απ’ το μυαλό μου.

Προς έκπληξή μου, λίγες μέρες αργότερα, ο επικεφαλής με κάλεσε και συναναστράφηκε για την πλάγια κριτική που είχα ασκήσει στη Σοφία σε εκείνη τη συνάθροιση, και για το ότι της είχα επιτεθεί και την είχα καταδικάσει. Αυτό μπορεί να την έβλαπτε και να έκανε κάποιους αδελφούς και αδελφές να πάρουν το μέρος μου, να προκαταληφθούν εναντίον της και να μην μπορούν να συνεργαστούν μαζί της στο έργο. Ήταν υπονόμευση και διατάραξη. Αγχώθηκα και φοβήθηκα πραγματικά όταν άκουσα την ανάλυση του επικεφαλής. Ήξερα ότι τα λόγια του Θεού λένε πως όταν καταδικάζεις χαλαρά και αναλύεις κάποιον σε μια συνάθροιση, διαταράσσεις και αναστατώνεις την εκκλησιαστική ζωή, και κάνεις κακό. Ήξερα ότι η φύση αυτού του ζητήματος ήταν σοβαρή. Όταν τελείωσε η συζήτησή μας, βρήκα αμέσως κάποια σχετικά λόγια του Θεού. Τα λόγια του Θεού λένε: «Το φαινόμενο να καταδικάζεται, να χαρακτηρίζεται και να βασανίζεται κάποιος με αυθαίρετο τρόπο προκύπτει συχνά σε κάθε εκκλησία. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι είναι προκατειλημμένοι απέναντι σε έναν συγκεκριμένο επικεφαλής ή εργάτη και, προκειμένου να εκδικηθούν, τον σχολιάζουν πίσω από την πλάτη του, τον εκθέτουν και τον αναλύουν υπό το πρόσχημα της συναναστροφής πάνω στην αλήθεια. Η πρόθεση και οι σκοποί πίσω από τέτοιες ενέργειες είναι λάθος. Αν κανείς συναναστρέφεται πράγματι πάνω στην αλήθεια προκειμένου να δώσει μαρτυρία για τον Θεό και να ωφελήσει τους άλλους, πρέπει να συναναστραφεί πάνω στις δικές του αληθινές εμπειρίες και να προσφέρει ωφέλεια στους άλλους αναλύοντας τον εαυτό του και αποκτώντας αυτογνωσία. Ένας τέτοιος τρόπος άσκησης αποδίδει καλύτερα αποτελέσματα και ο εκλεκτός λαός του Θεού θα τον εγκρίνει. Αν η συναναστροφή κάποιου εκθέτει, επιτίθεται και μειώνει έναν άλλον άνθρωπο σε μια προσπάθεια να τον πλήξει ή να τον εκδικηθεί, τότε η πρόθεση της συναναστροφής είναι λάθος, είναι αδικαιολόγητη, προκαλεί απέχθεια στον Θεό και δεν είναι εποικοδομητική για τους αδελφούς και τις αδελφές. Αν κάποιος έχει πρόθεση να καταδικάζει τους άλλους ή να τους βασανίζει, τότε είναι κακός άνθρωπος και κάνει κακό. Όλοι όσοι ανήκουν στον εκλεκτό λαό του Θεού πρέπει να έχουν διάκριση όσον αφορά τους κακούς ανθρώπους. Αν κάποιος πλήττει, εκθέτει ή μειώνει εκούσια τους άλλους, τότε πρέπει να του δοθεί βοήθεια με αγάπη, να γίνει συναναστροφή μαζί του και να αναλυθεί ή να κλαδευτεί. Αν δεν είναι σε θέση να αποδεχθεί την αλήθεια και αρνείται πεισματικά να βελτιώσει τη συμπεριφορά του, τότε πρόκειται για εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Οι κακοί άνθρωποι που συχνά καταδικάζουν, χαρακτηρίζουν και βασανίζουν αυθαίρετα τους άλλους πρέπει να εκτίθενται ολοκληρωτικά, έτσι ώστε όλοι να μάθουν να τους διακρίνουν, κι έπειτα πρέπει να περιορίζονται ή να αποβάλλονται από την εκκλησία. Κάτι τέτοιο είναι ουσιώδες, καθώς άνθρωποι σαν κι αυτούς αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή και το εκκλησιαστικό έργο, ενώ είναι πιθανό και να παραπλανήσουν τους ανθρώπους και να φέρουν το χάος στην εκκλησία» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (15)]. «Η επίθεση και η εκδίκηση είναι μια ενέργεια και μια αποκάλυψη που προέρχεται από μια κακόβουλη σατανική φύση. Είναι, επίσης, ένα είδος διεφθαρμένης διάθεσης. Οι άνθρωποι σκέφτονται ως εξής: “Αν δεν είσαι ευγενικός απέναντί μου, τότε σου κάνω κακό! Αν δεν μου φέρεσαι με αξιοπρέπεια, γιατί να σου φερθώ εγώ με αξιοπρέπεια;” Τι τρόπος σκέψης είναι αυτός; Δεν είναι τρόπος σκέψης που βασίζεται στα αντίποινα; Κατά την άποψη ενός συνηθισμένου ανθρώπου, δεν είναι αυτή μια βάσιμη οπτική; Δεν στέκει λογικά; “Δεν θα επιτεθώ εκτός κι αν μου επιτεθούν· αν μου επιτεθούν, σίγουρα θα αντεπιτεθώ” και “Πληρώνω με το ίδιο νόμισμα” —οι άπιστοι λένε συχνά τέτοια πράγματα· μεταξύ τους, όλα αυτά τα σκεπτικά ευσταθούν και συμφωνούν απόλυτα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Ωστόσο, πώς θα πρέπει να βλέπουν αυτά τα λόγια όσοι πιστεύουν στον Θεό και επιδιώκουν την αλήθεια; Είναι σωστές αυτές οι ιδέες; (Όχι.) Γιατί δεν είναι σωστές; Πώς θα πρέπει να διακρίνονται; Από πού προέρχονται αυτά τα πράγματα; (Από τον Σατανά.) Προέρχονται από τον Σατανά, γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Από ποια διάθεση του Σατανά προέρχονται; Προέρχονται από τη μοχθηρή φύση του Σατανά· εμπεριέχουν δηλητήριο και το πραγματικό πρόσωπο του Σατανά με όλη τη μοχθηρία και την ασχήμια του. Εμπεριέχουν μια τέτοια φύση-ουσία. Ποιος είναι ο χαρακτήρας αυτών των οπτικών, των σκέψεων, των αποκαλύψεων, των λόγων και ακόμη και των ενεργειών που εμπεριέχουν μια τέτοια φύση-ουσία; Αναμφίβολα, είναι η διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου —είναι η διάθεση του Σατανά. Συνάδουν αυτά τα σατανικά πράγματα με τα λόγια του Θεού; Συνάδουν με την αλήθεια; Βασίζονται καθόλου στα λόγια του Θεού; (Όχι) Είναι αυτές οι ενέργειες που θα πρέπει να κάνουν οι οπαδοί του Θεού και οι σκέψεις και οι απόψεις που θα πρέπει να έχουν; Συμφωνούν με την αλήθεια αυτές οι σκέψεις και οι ενέργειες; (Όχι.) Εφόσον αυτά τα πράγματα δεν συμφωνούν με την αλήθεια, συμφωνούν μήπως με τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης; (Όχι.)» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο η διάλυση της διεφθαρμένης διάθεσης μπορεί να επιφέρει αληθινή μεταμόρφωση). Συγκρίνοντας τη συμπεριφορά μου με όσα ξεσκέπασαν τα λόγια του Θεού, φοβήθηκα πραγματικά. Κατά την αλληλεπίδρασή μου με τη Σοφία, όταν χρησιμοποίησε το λάθος στο έργο μου ως παράδειγμα και το ανέλυσε ενώπιον όλων, ένιωσα ότι ταπεινώθηκα, τη μίσησα και δεν ήθελα να της μιλήσω. Σε συζητήσεις για το έργο, απλώς την αγνόησα. Όταν είδε τα ζητήματά μου και επισήμανε τόσο ωμά τις ανεπάρκειές μου, μιλώντας μάλιστα σε άλλη μια επόπτρια για τα προβλήματά μου, εξοργίστηκα. Ένιωσα ότι μέσα σε μια στιγμή, κατέστρεψε την καλή εικόνα που είχα δουλέψει τόσο σκληρά για να φτιάξω. Ένιωσα τόση αντίσταση, που δεν ήθελα καν να ακούσω τη φωνή της. Όταν ανέφερε ότι δεν είχα απαντήσει σε μηνύματα εγκαίρως, και με προειδοποίησε να μην καθυστερήσω το έργο όπως στο παρελθόν, ένιωσα ότι με οριοθετούσε, ότι αρνούνταν πως είχα αλλάξει και ότι με ζόριζε σκόπιμα. Οπότε εξέφραζα τον εκνευρισμό μου μέσα απ’ το καθήκον μου και απέφευγα σκόπιμα να της απαντήσω. Η προκατάληψή μου εναντίον της Σοφία έγινε όλο και πιο έντονη· ήμουν γεμάτος μνησικακία γι’ αυτήν. Όταν ο επικεφαλής μάς ζήτησε να γράψουμε μια αξιολόγηση γι’ αυτήν, καταχράστηκα την ευκαιρία για να εκφράσω μια προσωπική πικρία, τονίζοντας τα λάθη της έτσι ώστε ο επικεφαλής να την κλαδέψει ή ακόμη και να την απαλλάξει απ’ τα καθήκοντά της, και εξέφρασα τον εκνευρισμό μου. Θέλοντας να την εκδικηθώ, πήρα την ευκαιρία κατά τη συναναστροφή πάνω στα λόγια του Θεού για να την κρίνω ως άτομο με ανεπαρκή ανθρώπινη φύση, υποκινώντας τους άλλους να τη διακρίνουν και να την απομονώσουν, για να μπορέσω να εκφράσω την οργή μου. Είδα ότι είχα φανερώσει μια κακόβουλη διάθεση. Ήξερα ότι η Σοφία επισήμανε τα ζητήματά μου επειδή ήταν υπεύθυνη για το έργο της εκκλησίας και επειδή ήθελε να με βοηθήσει να γνωρίσω τον εαυτό μου, αλλά δεν το είχα αποδεχθεί ούτε είχα υποταχθεί σε αυτό. Είχα ξεσπάσει και είχα χρησιμοποιήσει το καθήκον μου για να εκφράσω τον εκνευρισμό μου. Μάλιστα, της επιτέθηκα και την καταπίεσα μέσα από τη συναναστροφή μου πάνω στα λόγια του Θεού. Κάνοντας κάτι τέτοιο, προσπαθούσα να σχηματίσω μια κλίκα, διαταράσσοντας και αναστατώνοντας την εκκλησιαστική ζωή. Μόνο και μόνο επειδή μερικά λόγια της Σοφία είχαν πληγώσει τον εγωισμό μου, της είχα επιτεθεί εκδικητικά, επιζητώντας να την τιμωρήσω. Ήμουν πολύ τρομακτικός! Τα λόγια του Θεού λένε: «Αν η ομιλία και η συμπεριφορά των πιστών είναι το ίδιο χαλαρή και ασυγκράτητη όσο και των άπιστων, τότε αυτοί είναι ακόμη πιο μοχθηροί από τους άπιστους· είναι κλασικοί δαίμονες» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προειδοποίηση σε όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια). Είχα φάει και είχα πιει πάρα πολύ απ’ τον λόγο του Θεού, αλλά δεν μπόρεσα καν να αποδεχθώ μερικές σωστές προτάσεις. Ήμουν πραγματικά πιστός; Ακολουθούσα πάντα τις εξής σατανικές φιλοσοφίες: «Αν είσαι σκληρόκαρδος, δεν θα είμαι δίκαιος» και «Δεν πρόκειται να επιτεθώ, παρά μόνο αν μου επιτεθούν· αν μου επιτεθούν, σίγουρα θα αντεπιτεθώ». Εξέφραζα απλώς τη δυσαρέσκειά μου, χωρίς να έχω καθόλου θεοφοβούμενη καρδιά. Αυτό που βίωνα ήταν μια σατανική διεφθαρμένη διάθεση, χωρίς το παραμικρό ίχνος ανθρώπινης ομοιότητας. Ένιωθα τεράστιες ενοχές και αναστάτωση. Γι’ αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό, θέλοντας να μετανοήσω και να απαλλαγώ απ’ την προκατάληψή μου εναντίον της Σοφία. Για λίγες μέρες, όταν είχα χρόνο, σκεφτόμουν γιατί ενώ τα πηγαίναμε καλά στην αρχή, είχε αρχίσει πλέον να με εκνευρίζει τόσο. Ήξερα ότι έλεγε την αλήθεια όταν με κλάδεψε. Ο τόνος της μπορεί να ήταν σκληρός, αλλά αυτό δεν ήταν τόσο σημαντικό. Γιατί δεν μπορούσα να το αποδεχθώ και γιατί της είχα επιτεθεί για να πάρω εκδίκηση;

Κατά την αναζήτησή μου, είδα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Οι αντίχριστοι, όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα, πολλές φορές προβάλλουν μεγάλη αντίσταση κι έπειτα αρχίζουν να βάζουν τα δυνατά τους για να επιχειρηματολογήσουν για τον εαυτό τους, αλλά και να χρησιμοποιούν σοφιστείες και την ευγλωττία τους για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους. Κάτι τέτοιο είναι πολύ συνηθισμένο. Η εκδήλωση του γεγονότος ότι οι αντίχριστοι αρνούνται να αποδεχτούν την αλήθεια φανερώνει ολοκληρωτικά τη σατανική τους φύση —ότι μισούν και αποστρέφονται, δηλαδή, την αλήθεια. Ανήκουν αποκλειστικά στο σινάφι του Σατανά. Ό,τι κι αν κάνουν οι αντίχριστοι, αποκαλύπτονται η διάθεση και η ουσία τους. Ιδιαίτερα στον οίκο του Θεού, όλα όσα κάνουν αντιβαίνουν στην αλήθεια, τα καταδικάζει ο Θεός και συνιστούν μια κακή πράξη που δείχνει αντίσταση στον Θεό, ενώ όλα αυτά που κάνουν επαληθεύουν εντελώς πως οι αντίχριστοι είναι σατανάδες και δαίμονες. Είναι, λοιπόν, σίγουρο πως δεν αποδέχονται μετά χαράς το κλάδεμα και βέβαιο πως δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να το κάνουν· εκτός, όμως, από την αντίσταση και την εναντίωση που προβάλλουν, μισούν το κλάδεμα, μισούν εκείνους που τους κλαδεύουν, καθώς και εκείνους που εκθέτουν τη φύση-ουσία τους και τις κακές τους πράξεις. Οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι όποιος τους εκθέτει το κάνει απλώς για να τους δυσκολεύει, γι’ αυτό και συναγωνίζονται και πολεμούν με όποιον τους εκθέτει. Λόγω της τέτοιου είδους φύσης του αντίχριστου την οποία διαθέτουν, δεν θα είναι ποτέ ευγενικοί με όποιον τους κλαδεύει ούτε θα ανεχθούν ή θα υπομείνουν όποιον το κάνει, πόσο μάλλον θα νιώσουν ευγνωμοσύνη ή θα επαινέσουν όποιον το κάνει. Αντίθετα, αν κάποιος τους κλαδέψει και τους κάνει να χάσουν την αξιοπρέπειά τους και την υπόληψή τους, θα τρέφουν μέσα στην καρδιά τους μίσος γι’ αυτό το άτομο και θα ψάχνουν ευκαιρία να το εκδικηθούν. Τι μίσος έχουν για τους άλλους! Αυτό σκέφτονται, και λένε ανοιχτά μπροστά στους άλλους: “Σήμερα με κλάδεψες· τώρα, λοιπόν, η βεντέτα μας γράφτηκε στην πέτρα. Πάρε εσύ τον δρόμο σου κι εγώ τον δικό μου, αλλά ορκίζομαι ότι θα πάρω την εκδίκησή μου! Αν μου εξομολογηθείς το λάθος σου, αν σκύψεις το κεφάλι μπροστά μου ή αν γονατίσεις και με παρακαλέσεις, θα σε συγχωρήσω, αλλιώς δεν θα το αφήσω ποτέ να περάσει έτσι!” Ό,τι κι αν λένε ή κάνουν οι αντίχριστοι, δεν βλέπουν ποτέ το καλοπροαίρετο κλάδεμα κάποιου ή την ειλικρινή βοήθεια κάποιου ως την έλευση της αγάπης και της σωτηρίας του Θεού. Αντιθέτως, το βλέπουν ως σημάδι ταπείνωσης και ως τη στιγμή που ντροπιάστηκαν πιο πολύ από ποτέ. Αυτό δείχνει ότι οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, ότι η διάθεσή τους είναι να αποστρέφονται και να μισούν την αλήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)]. Απ’ τα λόγια του Θεού, είδα ότι η στάση των αντίχριστων όταν κλαδεύονται είναι να το απορρίπτουν αμέσως, να λογομαχούν για να γλιτώσουν, να δείχνουν περιφρόνηση και να βλέπουν όποιον τους κλαδεύει ως εχθρό. Έτσι, ψάχνουν ευκαιρίες για να επιτεθούν και να πάρουν εκδίκηση. Αποστρέφονται την αλήθεια και τη μισούν εκ φύσεως· δεν θα την αποδεχθούν ποτέ. Όλα όσα είπε η Σοφία για τα προβλήματά μου και τις παρεκκλίσεις στο έργο μου ήταν αλήθεια, οπότε όποιον τόνο και όποια μέθοδο και αν χρησιμοποίησε, το έκανε για να με βοηθήσει να γνωρίσω τον εαυτό μου, όχι για να με στοχοποιήσει σκόπιμα. Ήταν σαφές ότι δεν ήμουν ευσυνείδητος ούτε πρακτικός στο καθήκον μου, ούτε αναλάμβανα την ευθύνη να παρακολουθώ το έργο, πράγμα που είχε οδηγήσει σε κάποια προβλήματα στα βίντεό μας. Η Σοφία ανέλυε και εξέταζε αυτά τα προβλήματα, έτσι ώστε να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη και να μην καθυστερούμε την πρόοδο του όλου έργου. Πρόσεξε επίσης ότι η κατανόηση του εαυτού μου μετά την απομάκρυνσή μου ήταν πολύ επιφανειακή, και μου το επισήμανε από καλοσύνη. Το έκανε για να με βοηθήσει να γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα και να μετανοήσω πραγματικά. Επισήμανε τα προβλήματά μου και με βοήθησε ξανά και ξανά, αλλά εγώ ήμουν αχάριστος, και είχα μάλιστα πιστέψει ότι με ντρόπιαζε και πλήγωνε την αξιοπρέπειά μου σκόπιμα. Της είχα κρατήσει πραγματικά μνησικακία και είχα αρχίσει να της φέρομαι σαν να ήταν εχθρός, κάνοντας ό,τι μπορούσα για να βρίσκω ευκαιρίες για εκδίκηση. Μέχρι και τους άλλους είχα υποκινήσει να την απομονώσουν και να την απορρίψουν. Οι πράξεις μου ήταν πράξεις ενός αντίχριστου. Οι αντίχριστοι απολαμβάνουν την κολακεία και λατρεύουν ολοκληρωτικά όποιον τους υμνεί. Όσο πιο ειλικρινής, όμως, είναι κάποιος, τόσο τον καταπιέζουν και τον τιμωρούν. Όποιος τους προσβάλλει ή βλάπτει τα συμφέροντά τους δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα, και δεν σταματάνε μέχρι να ικετέψει για συγχώρεση. Αυτό προκαλεί αναστάτωση και ζημιές στο έργο της εκκλησίας και στη ζωή-είσοδο των άλλων. Καταλήγουν μόνιμα αποκλεισμένοι απ’ τον Θεό επειδή κάνουν όλο αυτό το κακό και επειδή προσβάλλουν τη διάθεση του Θεού. Αυτά που είχε πει η Σοφία πλήγωσαν το αίσθημα φήμης και θέσης μου, οπότε θέλησα να πάρω εκδίκηση. Φαινόταν λες και ότι ο μόνος τρόπος να κατευναστώ ήταν να την τιμωρήσω, μέχρι να αναγνωρίσει το λάθος της και να σταματήσει να με «προκαλεί». Ήμουν πραγματικά κακόβουλη! Αποστρεφόμουν την αλήθεια και βάδιζα σε μονοπάτι αντίχριστου. Αν δεν άλλαζα την αντίχριστη διάθεσή μου, όταν έπαιρνα μια θέση, ήξερα ότι θα έκανα ακόμη περισσότερο κακό, τιμωρώντας και καταπιέζοντας ακόμη περισσότερους ανθρώπους. Στο τέλος, ο Θεός θα με αναθεμάτιζε και θα με τιμωρούσε. Είδα ότι οι συνέπειες ήταν πραγματικά τρομακτικές. Οπότε προσευχήθηκα στον Θεό, επιζητώντας ένα μονοπάτι άσκησης και εισόδου.

Αργότερα, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Αν είσαι άνθρωπος που έχει φόβο Θεού και αποφεύγει το κακό, θα νιώθεις ότι χρειάζεσαι την επίβλεψη από τους εκλεκτούς του Θεού και ότι, ακόμη περισσότερο, χρειάζεσαι τη βοήθειά τους. Αν είσαι κακός άνθρωπος και έχεις ένοχη συνείδηση, θα φοβάσαι την επίβλεψη και θα προσπαθείς να την αποφύγεις· αυτό είναι αναπόφευκτο. Επομένως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι όσοι αντιστέκονται στην επίβλεψη από τους εκλεκτούς του Θεού και νιώθουν αποστροφή απέναντί της έχουν κάτι να κρύψουν και σίγουρα δεν είναι έντιμοι άνθρωποι· κανείς δεν φοβάται περισσότερο την επίβλεψη από ό,τι οι δόλιοι άνθρωποι. Ποια στάση, λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετήσουν οι επικεφαλής και οι εργάτες απέναντι στην επίβλεψη από τους εκλεκτούς του Θεού; Θα πρέπει να είναι μια στάση αρνητικότητας, επιφυλακτικότητας, αντίστασης και πικρίας ή μήπως μια στάση υπακοής απέναντι στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού και μια στάση ταπεινής αποδοχής; (Μια στάση ταπεινής αποδοχής.) Σε τι αναφέρεται η ταπεινή αποδοχή; Σημαίνει ν’ αποδέχεται κανείς τα πάντα από τον Θεό, ν’ αναζητεί την αλήθεια, να υιοθετεί τη σωστή στάση και να μην είναι παρορμητικός. Αν κάποιος διαπιστώσει πραγματικά ένα πρόβλημα μ’ εσένα και σου το επισημάνει, βοηθώντας σε να το διακρίνεις και να το κατανοήσεις, παρέχοντάς σου υποστήριξη για να λύσεις αυτό το πρόβλημα, τότε είναι υπεύθυνος απέναντί σου και είναι υπεύθυνος απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού και στη ζωή-είσοδο των εκλεκτών του Θεού· αυτό είναι το σωστό να κάνει και είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο. Αν υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι η επίβλεψη της εκκλησίας προέρχεται από τον Σατανά και από κακόβουλες προθέσεις, τότε αυτοί οι άνθρωποι είναι διάβολοι και σατανάδες. Με μια τέτοια διαβολική φύση, σίγουρα δεν θ’ αποδέχονταν τον εξονυχιστικό έλεγχο του Θεού. Αν κάποιος αγαπά πραγματικά την αλήθεια, θα έχει τη σωστή κατανόηση για την επίβλεψη από τους εκλεκτούς του Θεού, θα μπορεί να θεωρεί ότι γίνεται από αγάπη, ότι προέρχεται από τον Θεό και θα μπορεί να την αποδεχθεί από τον Θεό. Σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ασυγκράτητος ούτε θα ενεργεί παρορμητικά, πόσο μάλλον θα εμφανιστεί μέσα του αντίσταση, επιφυλακτικότητα ή καχυποψία. Η πιο σωστή στάση για να προσεγγίσει κανείς την επίβλεψη από τους εκλεκτούς του Θεού είναι η εξής: Θα πρέπει ν’ αποδέχεσαι από τον Θεό τα λόγια, τις πράξεις, την επίβλεψη, την παρατήρηση, τη διόρθωση ή ακόμη και το κλάδεμα που είναι χρήσιμα για σένα· μην είσαι παρορμητικός. Η παρόρμηση προέρχεται από το κακό, από τον Σατανά, δεν προέρχεται από τον Θεό και δεν είναι η στάση που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στην αλήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (7)]. Απ’ τα λόγια του Θεού, έμαθα ότι δεν είναι κακοβουλία όταν οι αδελφοί και οι αδελφές επισημαίνουν τα προβλήματα και τις παρεκκλίσεις μου. Δεν με περιγελούν. Αναλαμβάνουν την ευθύνη για το έργο της εκκλησίας και τη ζωή-είσοδό μου. Ανεξάρτητα απ’ το πόσο πολύ ή λίγο κατανοώ τα προβλήματα που ξεσκεπάζουν, πρέπει να το αποδέχομαι απ’ τον Θεό. Να το αποδέχομαι και να υποτάσσομαι πρώτα, όχι να εμμένω σε πράγματα ή να γίνομαι κυκλοθυμικός και εκδικητικός. Ακόμη και αν δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως αυτά που λένε, πρέπει να προσεύχομαι στον Θεό και να συνεχίζω να κάνω αυτοκριτική ή να βρίσκω έμπειρους αδελφούς και αδελφές για συναναστροφή. Αυτή είναι η στάση της αποδοχής της αλήθειας. Θυμήθηκα ότι είχα ξεσκεπάσει έμμεσα τη Σοφία σε μια συνάθροιση. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές που δεν γνώριζαν την πραγματικότητα θα μπορούσαν να έχουν προκαταληφθεί εναντίον της, πράγμα που θα επηρέαζε τη συνεργασία τους μαζί της στα καθήκοντά τους. Οπότε, σε μια συνάθροιση, ξεγύμνωσα τον εαυτό μου και ανέλυσα τις ενέργειές μου βάσει των λόγων του Θεού, ώστε οι άλλοι να διακρίνουν αυτά που είχα κάνει. Αργότερα, η Σοφία με αναζήτησε για να μου μιλήσει για το έργο, και της ανοίχτηκα σχετικά με τη προκατάληψή μου, τη διάθεσή μου που αποστρεφόταν την αλήθεια, καθώς και τα κακόβουλα κίνητρά μου. Είδα ότι δεν φάνηκε να με κατηγορεί ή να με μισεί καθόλου. Ένιωσα μεγάλη ντροπή. Στη συνέχεια, άρχισα να τα πηγαίνω πολύ καλύτερα με τη Σοφία. Όταν ανέφερε τα ζητήματά μου, δεν με ένοιαζε πια τόσο πολύ ο τόνος της φωνής της. Ήξερα ότι αν ήταν καλό για το καθήκον μου, έπρεπε να το αποδεχθώ πρώτα απ’ όλα. Κάποιες φορές, μου έλειπε η γνώση, αλλά προσευχόμουν στον Θεό και άφηνα τον εαυτό μου, χωρίς να νοιάζομαι για την υπόληψή μου ή να επιχειρηματολογώ υπέρ μου. Σταδιακά, έφτασα σε μια κατανόηση. Δουλεύοντας μαζί της με αυτόν τον τρόπο, με τον καιρό ένιωσα πολύ πιο χαλαρός.

Αργότερα, δούλεψα πάνω ένα βίντεο βιαστικά για να προλάβω την προθεσμία, χωρίς να επιζητήσω τις αρχές, κι έτσι υπήρξαν προβλήματα και ότι το έργο έπρεπε να ξαναγίνει. Μια επιβλέπουσα, η Αδελφή Νόρα, μου έστειλε ένα προσωπικό μήνυμα, ζητώντας μου να το διορθώσω. Νόμιζα ότι δεν θα έδινε συνέχεια. Προς έκπληξή μου, όμως, είδα ότι κατά τη διάρκεια μιας σύνοψης του έργου, τα λάθη μου αναφέρθηκαν ξανά για ανάλυση. Σκέφτηκα ότι με έφερε σε δύσκολη θέση όταν μίλησε για τα προβλήματά μου ενώπιον όλων! Άρχισα να νιώθω προκατάληψη εναντίον της Νόρα, σαν να έκανε την τρίχα τριχιά και να μη λάμβανε υπόψη την αξιοπρέπειά μου. Ήθελα να βρω έναν λόγο να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, να περισώσω την αξιοπρέπειά μου ενώπιον όλων. Μετά, όμως, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν λανθασμένη και προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό για να επαναστατήσω εναντίον του εαυτού μου. Μετά την προσευχή, ηρέμησα λίγο. Σκέφτηκα: Το έργο έπρεπε να ξαναγίνει επειδή το έκανα πρόχειρα. Η Νόρα συναναστρεφόταν πάνω σε αυτό για να μου το υπενθυμίσει, έτσι ώστε να μπορέσω να αναλογιστώ τη δική μου στάση έναντι του καθήκοντός μου. Ταυτόχρονα, λειτουργούσε και ως προειδοποίηση για τους αδελφούς και τις αδελφές ώστε να μην ξανακάνουν το ίδιο λάθος. Η Νόρα προστάτευε τα συμφέροντα της εκκλησίας. Αν έβρισκα δικαιολογίες και αιτιολογίες για να περισώσω την αξιοπρέπειά μου, και προκαταλαμβανόμουν εναντίον της Νόρα, δεν θα αποστρεφόμουν την αλήθεια και δεν θα αρνούμουν να την αποδεχθώ; Ήξερα ότι δεν μπορούσε να συνεχίσω να ενεργώ με βάση μια διεφθαρμένη διάθεση. Οπότε, ανοίχτηκα σε συναναστροφή προς όλους σχετικά με τις λεπτομέρειες των λαθών που είχα κάνει. Όταν τελείωσα, μοιράστηκαν τρόπους που θα με βοηθούσαν να προσεγγίσω αυτού του είδους τα ζητήματα, και στις επόμενες παραγωγές βίντεο, ακολούθησα τις προτάσεις τους και απέφυγα να κάνω τα ίδια λάθη. Βίωσα πραγματικά ότι η αποδοχή των προτάσεων των αδελφών μπορεί να αποτρέψει κάποια αχρείαστα λάθος βήματα και να βελτιώσει την αποτελεσματικότητα του έργου. Επίσης, μπορεί να με βοηθήσει να γνωρίσω τον εαυτό μου και να είναι ωφέλιμη για τη δική μου ζωή-είσοδο.

Μέσα απ’ αυτό, βίωσα πραγματικά ότι είναι σημαντικό να έχει κανείς μια στάση υποταγής όταν κλαδεύεται. Αν αυτά που λένε οι άλλοι είναι σωστά και σύμφωνα με την αλήθεια, πρέπει να βάζω στην άκρη τον εγωισμό μου, και να το αποδέχομαι και να υποτάσσομαι άνευ όρων. Αν, όμως, απλώς απορρίπτω πεισματωδώς το κλάδεμα και αντιστέκομαι σε αυτό, και προκαταλαμβάνομαι έναντι των άλλων ή τους επιτίθεμαι εκδικητικά, αυτή είναι η συμπεριφορά ενός κακού ανθρώπου και ενός αντίχριστου. Αν δεν μετανοήσω, ο Θεός θα με καταδικάσει και θα με αποκλείσει. Παλιότερα, σχεδόν κανείς δεν μου είχε επισημάνει τα προβλήματά μου τόσο άμεσα, και δεν γνώριζα τον εαυτό μου. Νόμιζα ότι είχα καλή ανθρώπινη φύση και ότι μπορούσα να αποδεχθώ την αλήθεια. Βλέπω πλέον ότι αποστρέφομαι την αλήθεια και ότι δεν έχω καλή ανθρώπινη φύση. Όλα αυτά που κέρδισα και έμαθα σήμερα οφείλονται στην κρίση και στο ξεσκέπασμα των λόγων του Θεού. Ευχαριστώ τον Θεό!