Τον Απρίλιο του 2021, πότιζα νέους πιστούς στην εκκλησία. Όταν ανέλαβα αυτό το καθήκον για πρώτη φορά, είχα αίσθηση του φορτίου κι επικεντρωνόμουν πάνω στις αρχές. Όποτε αντιμετώπιζα προβλήματα που δεν καταλάβαινα, προσευχόμουν και αναζητούσα, και συναναστρεφόμουν συχνά με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Σταδιακά, κατανόησα μερικές από τις αρχές και το έργο μου άρχισε να παράγει αποτελέσματα. Λίγους μήνες αργότερα, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναζητούσαν και διευρευνούσαν την αληθινή οδό, πολλοί αποδέχονταν το έργο του Θεού των εσχάτων ημερών. Για να ποτίσουμε αυτούς τους νέους πιστούς το συντομότερο δυνατό, η επικεφαλής με έβαλε υπεύθυνη για άλλες τρεις ομάδες τους. Όταν είδα ότι ήταν τόσο πολλοί οι νέοι πιστοί, δυσφόρησα, και σκέφτηκα: «Έχω ήδη πολλές έγνοιες με τους νέους πιστούς που ποτίζω, οι οποίοι έχουν πολλές αντιλήψεις, προβλήματα και δυσκολίες που χρειάζονται επίλυση. Μερικές φορές αναγκάζομαι να συναναστραφώ μαζί τους πολλές φορές για να πετύχω κάποιο αποτέλεσμα. Τώρα που είναι τόσο πολλοί οι πιστοί, θα χρειαστεί πολύς χρόνος και προσπάθεια να τους ποτίσω όλους σωστά ώστε να πατήσουν σε μια στέρεη βάση στην αληθινή οδό. Είναι υπερβολικός ο μόχθος. Πώς να τα βγάλω πέρα σωματικά, αν συνεχιστεί όλο αυτό; Είμαι ήδη σε κακή κατάσταση! Αν εξαντληθώ κι αρρωστήσω, θα έχω πραγματικό πρόβλημα». Ήξερα ότι η επιβλέπουσα πότιζε τους νέους πιστούς εδώ και πολύ καιρό και αντιλαμβανόταν καλά τις αρχές αυτής της εργασίας, οπότε είπα στον εαυτό μου: «Στο μέλλον, θα ζητώ από την επιβλέπουσα να επιλύσει τα πιο περίπλοκα προβλήματα. Δεν θα χρειάζεται να κάνω προσπάθεια για να ψάχνω τα λόγια του Θεού και να συναναστρέφομαι πάνω σ’ αυτά με τους νέους πιστούς. Όχι μόνο τα προβλήματά τους θα λύνονται πιο γρήγορα, αλλά θα μπορώ να κάνω και κανένα διάλειμμα και θα γλιτώσω χρόνο και κόπο. Δεν θα βγω έτσι κερδισμένη;» Από τότε και μετά, κάθε φορά που πότιζα νέους πιστούς και αντιμετώπιζα δυσκολίες ή προβλήματα που δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά, δεν αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές, αλλά φόρτωνα τα προβλήματα στην επιβλέπουσα και της ζητούσα να συναναστραφεί και να τα επιλύσει εκείνη.

Σε μια συνάθροιση, η επιβλέπουσα με εξέθεσε: «Τι σου συμβαίνει εσένα τελευταία; Δεν είσαι επιμελής στο καθήκον σου. Όποτε έχει πρόβλημα ή δυσκολία ένας νέος πιστός, δεν αναζητάς την αλήθεια για να τον βοηθήσεις, αλλά μου ζητάς να συναναστραφώ εγώ. Μπορεί να μην υποφέρεις σωματικά έτσι, κερδίζεις, όμως, την αλήθεια; Αν κάνεις το καθήκον σου χωρίς αίσθηση του φορτίου και λαχταράς συνεχώς τις ανέσεις της σάρκας, είναι εύκολο να χάσεις το έργο του Αγίου Πνεύματος, και αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθείς και θα αποκλειστείς. Πρέπει να κάνεις αυτοκριτική!» Όταν άκουσα τα λόγια της επιβλέπουσας, ένιωσα αναστατωμένη και μετανιωμένη. Συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ επικίνδυνο να συνεχίσω αυτό που έκανα. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό, και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει ώστε να κάνω αυτοκριτική και να αποκτήσω αυτογνωσία.

Μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ανεξάρτητα από το τι έργο κάνουν κάποιοι άνθρωποι ή τι καθήκον εκτελούν, είναι ανίκανοι σε αυτό, δεν μπορούν να το επωμιστούν και είναι ανίκανοι να εκπληρώσουν οποιαδήποτε από τις υποχρεώσεις ή τις ευθύνες που οφείλει να εκπληρώσει ένας άνθρωπος. Δεν είναι σκουπίδια; Είναι ακόμη άξιοι να ονομάζονται άνθρωποι; Με εξαίρεση τους κουτούς, τους νοητικά ανάπηρους και όσους πάσχουν από σωματικές αναπηρίες, υπάρχει κάποιος εν ζωή που δεν οφείλει να κάνει τα καθήκοντά του και να εκπληρώνει τις ευθύνες του; Όμως, αυτού του είδους τα άτομα είναι πάντα ύπουλα, τεμπελιάζουν και δεν επιθυμούν να εκπληρώνουν τις ευθύνες τους και, συνεπεία αυτού, δεν θέλουν να είναι σωστά ανθρώπινα όντα. Ο Θεός τούς έδωσε την ευκαιρία να είναι ανθρώπινα όντα, καθώς και επίπεδο και χαρίσματα, όμως δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να κάνουν το καθήκον τους. Δεν κάνουν τίποτα, θέλουν, όμως, να ευχαριστιούνται συνεχώς απολαύσεις. Είναι κατάλληλο να ονομάζεται άνθρωπος ένα τέτοιο άτομο; Ανεξάρτητα από το έργο που τους δίνεται —είτε είναι σημαντικό είτε συνηθισμένο, δύσκολο ή απλό— είναι πάντα επιπόλαιοι και ύπουλοι και πάντα τεμπελιάζουν. Όταν προκύπτουν προβλήματα, προσπαθούν να επιρρίψουν την ευθύνη γι’ αυτά σε άλλους, ενώ οι ίδιοι δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη και θέλουν να συνεχίσουν να ζουν την παρασιτική τους ζωή. Δεν είναι άχρηστα σκουπίδια; Στην κοινωνία, ποιος δεν χρειάζεται να είναι αυτάρκης για να βγάζει τα προς το ζην του; Όταν ένα άτομο ενηλικιωθεί, πρέπει να φροντίζει τον εαυτό του. Οι γονείς του έχουν εκπληρώσει την ευθύνη τους. Ακόμη κι αν οι γονείς του ήταν πρόθυμοι να τον υποστηρίξουν, θα ένιωθε άβολα. Οφείλει να μπορεί να συνειδητοποιήσει πως οι γονείς του έχουν ολοκληρώσει την αποστολή τους —τον μεγάλωσαν— και είναι ένας αρτιμελής ενήλικας που θα πρέπει να μπορεί να ζει ανεξάρτητα. Αυτή δεν είναι η ελάχιστη λογική που οφείλει να έχει ένας ενήλικας; Εάν κάποιος έχει όντως λογική, δεν θα μπορούσε να συνεχίσει ποτέ να απομυζά τους γονείς του, θα φοβόταν την κοροϊδία των άλλων, την ταπείνωση. Έχει, λοιπόν, λογική ένας άνθρωπος που αγαπά τις ανέσεις και μισεί τη δουλειά; (Όχι.) Θέλει διαρκώς κάτι άνευ ανταλλάγματος· δεν θέλει ποτέ να εκπληρώνει καμία ευθύνη, εύχεται να έπεφταν καλούδια από τον ουρανό κατευθείαν στο στόμα του, θέλει πάντα να του παρέχουν τρία πλήρη γεύματα την ημέρα, κάποιον να τον σερβίρει και να απολαμβάνει καλό φαγητό και ποτό χωρίς να κάνει το παραμικρό έργο. Δεν είναι αυτή η νοοτροπία του παράσιτου; Και οι άνθρωποι που είναι παράσιτα έχουν συνείδηση και λογική; Έχουν ακεραιότητα και αξιοπρέπεια; Σε καμία περίπτωση. Είναι όλοι εντελώς ανεπρόκοποι χαραμοφάηδες, όλοι κτήνη χωρίς συνείδηση ή λογική. Κανένας από αυτούς δεν είναι κατάλληλος να παραμένει στον οίκο του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. Έκανα αυτοκριτική με βάση τα λόγια του Θεού, και αναγνώρισα ότι περιφρονούσα το καθήκον μου και το έκανα επιπόλαια. Δεν εκπλήρωνα καν τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μου. Δεν διέφερα από ένα σκουπίδι. Όποτε αυξανόταν ο φόρτος εργασίας και έπρεπε να υποφέρω και να πληρώσω κάποιο τίμημα, το πρώτο μου μέλημα ήταν η σάρκα μου. Νόμιζα ότι αφού είχα να ποτίσω περισσότερους νέους πιστούς, θα υπήρχαν και περισσότερα προβλήματα για να επιλύσω. Αν έπρεπε να συναναστραφώ υπομονετικά και να βοηθώ κάθε νέο πιστό, θα είχα πολλές έγνοιες και θα κουραζόμουν. Φοβόμουν ότι θα υπέφερα και θα αρρώσταινα από την εξάντληση, άρχισα να τεμπελιάζω κι έγινα επιπόλαιη. Όποτε αντιμετώπιζα ένα πρόβλημα που ήταν λίγο περίπλοκο, το φόρτωνα στην επιβλέπουσά μου, χωρίς να αναζητήσω καθόλου την αλήθεια για να το επιλύσω. Ήμουν πραγματικά εγωίστρια και δόλια! Με ένοιαζε μόνο να μην κάνω τίποτα και να μην κουράζομαι. Δεν σκεφτόμουν καθόλου το έργο και τις δυσκολίες των άλλων, ή αν η συμπεριφορά μου θα καθυστερούσε την εκτέλεση των καθηκόντων των άλλων. Παρόλο που έτσι η σάρκα μου έμενε αδρανής και δεν υπέφερε, δεν αναζητούσα την αλήθεια και δεν προόδευα στη ζωή μου. Τι θα κέρδιζα, λοιπόν, στο τέλος; Δεν έκανα έτσι κακό στον εαυτό μου; Ο Θεός λέει ότι οι τεμπέληδες και οι ύπουλοι άνθρωποι είναι άχρηστα σκουπίδια. Τα σκουπίδια δεν τα αποστρέφεται, δεν τα απορρίπτει και δεν τα αποκλείει ο Θεός; Μ’ αυτήν τη σκέψη, ένιωσα κάπως μετανιωμένη και φοβισμένη, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό και είπα ότι ήθελα να αλλάξω στάση απέναντι στα καθήκοντά μου και να γίνω επιμελής.

Μετά από αυτό, κάθε φορά που αντιμετώπιζα δυσκολίες στο πότισμα των νέων πιστών, προσευχόμουν και στηριζόμουν στον Θεό, αναζητούσα την αλήθεια, και συναναστρεφόμουν υπομονετικά για να αντιμετωπίζω κάθε δυσκολία, αντί να τις φορτώνω σε άλλους. Όμως, κάποιοι νέοι πιστοί είχαν ισχυρές θρησκευτικές αντιλήψεις και σε ορισμένες περιπτώσεις τις υποστήριζαν τόσο θερμά που έπρεπε να συναναστραφώ μαζί τους αρκετές φορές πριν τις ξεπεράσουν. Σιγά σιγά, αυτό άρχισε να με γεμίζει έγνοιες και να μου παίρνει πολλή ενέργεια. Ένιωσα κάπως ταραγμένη και σκέφτηκα: «Αν συνεχιστεί αυτό, πόσο ακόμα θα πρέπει να κοπιάσω για να ποτίσω σωστά τους νέους πιστούς; Είναι κουραστικό όλο αυτό. Μπορώ απλώς να αναζητήσω κάποιο χωρίο από τα λόγια του Θεού σχετικό με τις αντιλήψεις τους, να το στείλω στους νέους πιστούς, να τους αφήσω να το διαβάσουν κι αν υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνουν, να συναναστραφώ μαζί τους. Έτσι θα απαλλαγώ από κάποιες έγνοιες». Ένιωθα, όμως, λίγο άβολα κάθε φορά που το έκανα αυτό. «Δυσκολεύομαι να τους κάνω να εγκαταλείψουν τις αντιλήψεις τους ακόμα και όταν συναναστρέφομαι μαζί τους από κοντά και εκτενέστατα», είπα στον εαυτό μου. «Πώς είναι δυνατόν να διαβάσουν μόνοι τους κάτι και να καταλάβουν; Δεν πειράζει. Θα συναναστραφώ μόλις δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα». Έτσι, λοιπόν, το ξέχασα, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Μετά από λίγο, κάποιοι νέοι πιστοί δεν ήθελαν να έρχονται στις συναθροίσεις, επειδή δεν είχαν ανατραπεί έγκαιρα οι θρησκευτικές τους αντιλήψεις, και ορισμένοι σταμάτησαν να πιστεύουν και παραιτήθηκαν αφού παραπλανήθηκαν και αναστατώθηκαν από πάστορες και πρεσβύτερους. Όταν είδα να συμβαίνει αυτό, ένιωσα λίγο ένοχη, αλλά σκέφτηκα: «Δεν είναι μόνο δική μου ευθύνη. Τους έστειλα να διαβάσουν τα σχετικά χωρία από τα λόγια του Θεού· μα αυτοί οι νέοι πιστοί είναι αλαζόνες και αυτάρεσκοι. Εμμένουν πεισματικά στις αντιλήψεις τους και δεν αποδέχονται την αλήθεια, δεν μπορούσα να τους βοηθήσω». Επειδή τεμπέλιαζα κι ήμουν επιπόλαιη στο καθήκον μου, ένιωσα ότι ο Θεός μού έκρυβε το πρόσωπό Του κι η σκέψη μου γινόταν όλο και πιο θολή. Δεν μπορούσα να βρω διέξοδο σε πολλά προβλήματα κι ήμουν βαρετή στη συναναστροφή μου με τους νέους πιστούς. Η εκτέλεση του καθήκοντός μου έγινε επίπονη και τα αποτελέσματα ήταν όλο και χειρότερα. Αργότερα, η επιβλέπουσα είδε ότι η κατάστασή μου δεν είχε αλλάξει, είχε επηρεαστεί το καθήκον μου και μου ζήτησε να σταματήσω και να κάνω πνευματική άσκηση με στόχο την αυτοκριτική. Όταν το άκουσα αυτό κατέρρευσα κι άρχισαν να κυλούν δάκρυα από τα μάτια μου ανεξέλεγκτα. Ήξερα πολύ καλά ότι έφταιγε που σκεφτόμουν υπερβολικά τη σάρκα μου κι ήμουν επιπόλαιη στο καθήκον μου. Νόμιζα ότι αυτό ήταν το τέλος μου. Είχα τεθεί σε διαθεσιμότητα από το καθήκον μου τη στιγμή που το έργο του Θεού έφτανε στο τέλος του. Δεν θα αποκλειόμουν; Εκείνες οι λίγες μέρες ήταν σκέτο μαρτύριο και δεν μπορούσα ούτε φάω ούτε να κοιμηθώ σωστά. Μέσα στην αγωνία μου, γονάτισα και προσευχήθηκα ειλικρινά στον Θεό: «Θεέ μου, ξέρω ότι με απεχθάνεσαι και με μισείς γι’ αυτό που έκανα, αλλά θέλω να μετανοήσω. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με ώστε να κατανοήσω καλύτερα τον εαυτό μου». Αφού προσευχήθηκα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να υποφέρουν ούτε λίγο στα καθήκοντά τους, παραπονιούνται διαρκώς όποτε τους τυχαίνει κάποιο πρόβλημα και αρνούνται να πληρώσουν το παραμικρό τίμημα. Τι είδους στάση είναι αυτή; Επιπόλαιη. Εάν εκτελείς το καθήκον σου επιπόλαια και το προσεγγίζεις με ασεβή στάση, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Παρόλο που είσαι ικανός να το εκτελέσεις καλά, δεν θα το κάνεις. Δεν θα το εκτελείς σε αποδεκτό επίπεδο και ο Θεός θα δυσαρεστηθεί πολύ με τη στάση που έχεις απέναντι στο καθήκον σου. Εάν προσευχόσουν στον Θεό, αναζητούσες την αλήθεια, αφιερωνόσουν στο θέμα αυτό με όλη σου την καρδιά και το μυαλό και συνεργαζόσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, τότε ο Θεός θα προετοίμαζε τα πάντα για σένα εκ των προτέρων. Έτσι, όταν χειριζόσουν τυχόν ζητήματα, τα πάντα θα έπαιρναν τον δρόμο τους και θα είχες καλά αποτελέσματα. Δεν θα χρειαζόταν να καταβάλεις σπουδαία προσπάθεια. Αν έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου για να συνεργαστείς, ο Θεός θα είχε ήδη κανονίσει τα πάντα για σένα. Εάν, όμως, είσαι ύπουλος και τεμπελιάζεις, εάν δεν φροντίζεις να γίνει σωστά το καθήκον σου και βαδίζεις πάντοτε στο λάθος μονοπάτι, τότε ο Θεός δεν θα κάνει πράγματα για σένα. Θα χάσεις αυτήν την ευκαιρία και ο Θεός θα πει: “Είσαι άχρηστος και δεν μπορώ να σε χρησιμοποιήσω. Κάνε στην άκρη. Σου αρέσει, λοιπόν, να είσαι πονηρός και να λουφάρεις; Σου αρέσει να είσαι τεμπέλης και χαλαρός; Χαλάρωσε, λοιπόν, μια για πάντα!” Ο Θεός θα δώσει αυτήν τη χάρη κι αυτήν την ευκαιρία σε κάποιον άλλο. Τι λέτε, είναι απώλεια αυτό ή κέρδος; (Απώλεια.) Είναι μια τεράστια απώλεια!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο Θεός δεν έχει υψηλές απαιτήσεις από τους ανθρώπους· Θέλει μόνο να εκτελούμε το καθήκον μας όσο καλύτερα μπορούμε. Όταν εκτελούμε τα καθήκοντά μας όσο καλύτερα γίνεται, έχουμε την έγκριση του Θεού. Όσο γι’ αυτούς που κάνουν το καθήκον τους τυπικά —που είναι πανούργοι και καιροσκόποι, και επιζητούν να μένουν άπραγοι και να βολεύονται αντί να κάνουν αυτό που πρέπει και μπορούν— τέτοιους ανθρώπους ο Θεός τους αποστρέφεται και τους απορρίπτει και δεν θα τους σώσει. Αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού και τις πράξεις μου. Δεν ήμουν, άραγε, αυτό το άτομο που αποστρέφεται και απορρίπτει ο Θεός; Ήταν τιμή για μένα που η εκκλησία με είχε βάλει υπεύθυνη για το πότισμα των νέων πιστών. Ήταν πολύ ουσιαστικό που είχα τόσο σπουδαίο καθήκον αυτήν την κρίσιμη στιγμή που το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού διαδίδεται! Εγώ, όμως, ήμουν αχάριστη, επιπόλαιη στα καθήκοντά μου και λαχταρούσα ανέσεις. Με λίγο κόπο και λίγες θυσίες, μπορούσα να κάνω καλή δουλειά στο πότισμα των νέων πιστών, αλλά δεν ήθελα να υποφέρω έστω λίγο παραπάνω. Παρόλο που γνώριζα ότι αν διάβαζαν τα λόγια του Θεού μόνοι τους οι νέοι πιστοί, δεν θα τα κατανοούσαν πλήρως, δεν ήθελα να συναναστραφώ μαζί τους. Το αποτέλεσμα ήταν ορισμένοι νέοι πιστοί να μην έρχονται σε συναθροίσεις επειδή δεν είχαν ανατραπεί οι θρησκευτικές τους αντιλήψεις, και ορισμένοι παραπλανήθηκαν και ενοχλήθηκαν από πάστορες και πρεσβύτερους και απομακρύνθηκαν από την πίστη. Μόνο τώρα που εκτέθηκαν τα γεγονότα, αναγνώρισα ότι δεν εκτελούσα το καθήκον μου, αλλά διατάραζα και αναστάτωνα το έργο της εκκλησίας. Πρώτα, δεν μπορούσα ν’ αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Αντ’ αυτού, απέφευγα κάθε ευθύνη και κατηγορούσα τους νέους πιστούς για τα προβλήματα. Ήμουν εντελώς ανεύθυνη! Πώς ήταν δυνατόν να μη με απεχθάνεται και να μη με μισεί ο Θεός; Συνειδητοποίησα ότι η εκκλησία μού είχε αναθέσει μια πολύ σημαντική δουλειά με την ελπίδα ότι θα εκπλήρωνα τις ευθύνες μου και θα πότιζα σωστά τους νέους πιστούς, ώστε να πατήσουν σε μια στέρεη βάση στην αληθινή οδό το συντομότερο δυνατό και να αποδεχτούν τη σωτηρία του Θεού. Εγώ, όμως, τεμπέλιαζα, ξεγλιστρούσα και ήθελα να κρύβομαι, να ζω μέσα στις απολαύσεις και να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερα όποτε μπορούσα. Δεν σκεφτόμουν καθόλου την πρόθεση του Θεού, και δεν μπορούσα ούτε το καθήκον μου να εκπληρώσω. Πώς ήταν δυνατόν να μην έχω την παραμικρή συνείδηση και λογική; Ακόμη και τα σκυλιά ξέρουν να μένουν πιστά στον κύριό τους και να προσέχουν το σπίτι, ενώ εγώ που απολάμβανα τις άφθονες παροχές του Θεού, δεν μπορούσα καν να εκπληρώσω τις δικές μου ευθύνες. Ήμουν εγώ άξια να λέγομαι άνθρωπος; Η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη και απρόσβλητη. Εγώ έφταιγα που απαλλάχθηκα και απομακρύνθηκα από το καθήκον μου. Έχασα την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου και να κερδίσω την αλήθεια.

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Παντοδύναμου Θεού που λέει: «Προκειμένου να φτάσει κανείς στην κατανόηση της φύσης, πέρα από τη φανέρωση εκείνων που αρέσουν στους ανθρώπους από τη φύση τους, πρέπει να έρθουν στο φως και αρκετές από τις πιο σημαντικές πτυχές που σχετίζονται με τη φύση τους. Για παράδειγμα, οι απόψεις των ανθρώπων για κάποια πράγματα, οι μέθοδοι και οι στόχοι τους στη ζωή, οι αξίες της ζωής τους και οι οπτικές τους για τη ζωή, καθώς επίσης και οι απόψεις και οι ιδέες τους για όλα όσα σχετίζονται με την αλήθεια. Όλα αυτά είναι πράγματα που υπάρχουν βαθιά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων κι έχουν άμεση σχέση με τη μεταμόρφωση της διάθεσης. Ποια είναι, λοιπόν, η οπτική της διεφθαρμένης ανθρωπότητας για τη ζωή; Μπορεί να ειπωθεί πως είναι η εξής: “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Όλοι οι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους· για να το θέσω ανοιχτά, ζουν για τη σάρκα. Ζουν μονάχα για να ταΐσουν τον εαυτό τους. Σε τι διαφέρει αυτή η ύπαρξη από εκείνη των ζώων; Το να ζει κανείς έτσι δεν έχει καμία απολύτως αξία, πόσο μάλλον κάποιο νόημα. Η οπτική για τη ζωή σχετίζεται με εκείνα στα οποία στηρίζεσαι για να ζήσεις στον κόσμο, μ’ εκείνα για τα οποία ζεις και με το πώς ζεις —και όλα αυτά τα πράγματα έχουν να κάνουν με την ουσία της ανθρώπινης φύσης. Μέσω της ανάλυσης της φύσης των ανθρώπων, θα δεις πως όλοι οι άνθρωποι αντιστέκονται στον Θεό. Είναι όλοι δαίμονες και δεν υπάρχει κανένας που είναι στ’ αλήθεια καλός. Μόνο μέσω της ανάλυσης της φύσης των ανθρώπων μπορείς να γνωρίσεις πραγματικά τη διαφθορά και την ουσία του ανθρώπου, και να καταλάβεις σε τι ανήκουν πραγματικά οι άνθρωποι, τι πραγματικά στερούνται οι άνθρωποι, με τι πρέπει να εφοδιαστούν και πώς πρέπει να βιώνουν μια ανθρώπινη ομοιότητα. Δεν είναι εύκολο να αναλύσει κανείς αληθινά τη φύση των ανθρώπων και δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει χωρίς να βιώσει τα λόγια του Θεού ή χωρίς να έχει αληθινές εμπειρίες» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Τι θα πρέπει να γνωρίζει κανείς για τη μεταμόρφωση της διάθεσής του). Διάβασα τα λόγια του Θεού και συνειδητοποίησα ότι σατανικές φιλοσοφίες και νόμοι όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο» και «Ζήσε τη ζωή στον αυτόματο πιλότο» με είχαν δηλητηριάσει βαθιά μέσα μου. Ζούσα σύμφωνα με αυτούς τους κανόνες και είχα γίνει εξαιρετικά εγωίστρια, ποταπή, πανούργα και δόλια. Ό,τι κι αν έκανα, σκεφτόμουν μόνο το σώμα μου, ποθούσα τις ανέσεις, μισούσα την απλή εργασία, και δεν είχα καμία αίσθηση του φορτίου ή της ευθύνης κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Ζούσα την κάθε μέρα χωρίς στόχο ή κατεύθυνση, η ζωή μου στερούνταν αξίας και νοήματος. Πριν πιστέψω στον Θεό, έδινα μεγάλη σημασία στη σάρκα και λαχταρούσα τις ανέσεις. Ό,τι κι αν έκανα, το έκανα επιπόλαια, όποτε είχα την ευκαιρία, έκανα ό,τι χρειαζόταν για να ικανοποιήσω τη σάρκα μου και έκανα μια ποταπή και άθλια ζωή. Ακόμη και αφού άρχισα να πιστεύω στον Θεό, εξακολουθούσα να ζω με αυτές τις παράλογες απόψεις. Όποτε φορτωνόμουν με υπερβολικά καθήκοντα κι έπρεπε να υποφέρω και να πληρώσω κάποιο τίμημα, φοβόμουν τη σωματική εξάντληση και επιδίωκα συνεχώς να φορτώνω τις επίπονες και διανοητικά απαιτητικές εργασίες σε άλλους. Δεν ήθελα να ανησυχώ ή να μπαίνω σε περισσότερο κόπο από όσο ήταν απαραίτητο. Έκανα πρόχειρα το καθήκον μου, τα προβλήματα των νέων πιστών δεν επιλύονταν άμεσα, κι αυτό έκανε κάποιους να μην έρχονται στις συναθροίσεις κι έτσι αναστάτωσα και εμπόδισα το έργο του ποτίσματος. Συνειδητοποίησα ότι ζούσα με βάση σατανικές φιλοσοφίες και νόμους, χωρίς να έχω καθόλου συνείδηση και λογική. Ήμουν εγωίστρια, ποταπή και νοιαζόμουν μόνο για τον εαυτό μου. Δεν σκεφτόμουν καν αν οι δυσκολίες των νέων πιστών μπορούσαν να επιλυθούν ή αν ζημιωνόταν η ζωή-είσοδός τους. Ζούσα σε μια κατάσταση που χαιρόμουν με το βόλεμα, επαναστατούσα και αντιστεκόμουν στον Θεό χωρίς καν να το γνωρίζω. Αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο! Σε αυτό το σημείο, διάβασα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Το φορτίο που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους δεν είναι τόσο βαρύ που να μην μπορούν να το σηκώσουν. Αν μπορείς να κουβαλήσεις εκατό κιλά, δεν υπάρχει περίπτωση να σου δώσει ο Θεός φορτίο που να τα υπερβαίνει. Δεν θα σε πιέσει. Έτσι είναι με όλους ο Θεός. Και δεν θα περιορίζεσαι από κανέναν άνθρωπο και καμία σκέψη και άποψη, θα είσαι ελεύθερος» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (15)]. Ο Θεός δίνει στους ανθρώπους φορτία που μπορούν να τα αντέξουν και μπορούν να ανταπεξέλθουν με λίγη προσπάθεια. Κάποιες φορές μπορεί να είναι περισσότεροι από ό,τι συνήθως οι νέοι πιστοί για πότισμα, κι αντίστοιχα να αυξάνονται τα προβλήματα κι οι δυσκολίες και να απαιτείται περισσότερος χρόνος και ενέργεια για την αναζήτηση της αλήθειας και συναναστροφή για να επιλυθούν τα ζητήματα, αλλά με λίγο περισσότερο κόπο και θυσίες μπορώ να ανταπεξέλθω. Δεν πρόκειται να καταρρεύσω ή να αρρωστήσω από εξάντληση. Στις συναθροίσεις, οι αδελφοί κι οι αδελφές μου συχνά συναναστρέφονταν σχετικά με το γεγονός ότι η εκτέλεση των καθηκόντων μας είναι μια καλή ευκαιρία για να κατανοήσουμε την αλήθεια. Αντιμετωπίζουμε διάφορα προβλήματα και δυσκολίες στα καθήκοντά μας, αλλά αναζητώντας την αλήθεια μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα και σταδιακά να κατανοήσουμε ορισμένες αλήθειες και να εισέλθουμε στην αλήθεια-πραγματικότητα. Πάντα, όμως, ένιωθα ότι ήταν πολύ κουραστικό να κάνω έτσι το καθήκον μου και φοβόμουν μήπως αρρωστήσω από εξάντληση, επειδή λαχταρούσα τη βολή μου και δεν ήθελα να υποφέρω. Γι’ αυτό παραπονιόμουν και γκρίνιαζα όταν έκανα το καθήκον μου, παραμελούσα το έργο μου και δεν εκπλήρωνα τις ευθύνες μου. Τελικά αναγνώρισα ότι σπαταλούσα τη ζωή μου όσο ζούσα με βάση τις σατανικές φιλοσοφίες κι ότι αυτό, τελικά, με ζημίωνε και θα με κατέστρεφε. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα λίγο φοβισμένη και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ για τη διαφώτιση και την καθοδήγησή Σου, που με έκαναν να καταλάβω τον εαυτό μου καλύτερα, και είδα ξεκάθαρα τι παθαίνει κανείς και τι συνέπειες έχει όταν ζει με βάση σατανικές φιλοσοφίες. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι η δίκαιη διάθεσή Σου δεν μπορεί να προσβληθεί. Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω. Στο εξής, θα κάνω το καθήκον μου πατώντας με τα δύο πόδια μου στο έδαφος. Δεν θα είμαι πλέον επιπόλαιη στο καθήκον μου και δεν θα Σε πληγώσω».

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού που με συγκίνησε βαθιά. Τα λόγια του Θεού λένε: «Κάθε λόγος και κάθε φράση που είχε πει ο Θεός ήταν χαραγμένα στην καρδιά του Νώε σαν λέξεις χαραγμένες πάνω σε πέτρινη πλάκα. Αδιαφορώντας για τις αλλαγές στον έξω κόσμο, για τον χλευασμό των γύρω του, για τις δυσχέρειες ή τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, επέμεινε, καθ’ όλη τη διάρκεια, σε αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός, χωρίς ποτέ να αποκαρδιωθεί ή να σκεφτεί να τα παρατήσει. Τα λόγια του Θεού ήταν χαραγμένα στην καρδιά του Νώε και ο Νώε τα υλοποιούσε στην καθημερινή του ζωή. Ο Νώε ετοίμασε κάθε ένα από τα υλικά που χρειάζονταν για την κατασκευή της κιβωτού, και το σχήμα και οι προδιαγραφές της κιβωτού που πρόσταξε ο Θεός έπαιρναν σταδιακά μορφή με κάθε προσεκτικό χτύπημα του σφυριού και της σμίλης του Νώε. Εν μέσω ανέμων και βροχών, και ανεξάρτητα από το πώς τον κορόιδευαν ή τον συκοφαντούσαν οι άνθρωποι, η ζωή του Νώε προχωρούσε με αυτόν τον τρόπο, χρόνο με τον χρόνο. Ο Θεός παρακολουθούσε κρυφά κάθε πράξη του Νώε, χωρίς ποτέ να του πει άλλη λέξη, και η καρδιά Του συγκινήθηκε από τον Νώε. Ο Νώε, ωστόσο, ούτε το γνώριζε ούτε το ένιωθε αυτό· από την αρχή μέχρι το τέλος, απλώς κατασκεύασε την κιβωτό και συγκέντρωσε κάθε λογής ζωντανό πλάσμα, με ακλόνητη πίστη στα λόγια του Θεού. Στην καρδιά του Νώε, τα λόγια του Θεού ήταν η ανώτερη οδηγία που όφειλε να ακολουθήσει και να εκτελέσει και ήταν ο στόχος και η κατεύθυνση που επιδίωκε όλη τη ζωή του. Έτσι, ό,τι κι αν του έλεγε ο Θεός, ό,τι κι αν του ζητούσε ο Θεός να κάνει, ό,τι κι αν τον διέταζε να κάνει, ο Νώε το αποδεχόταν πλήρως και το έπαιρνε στα σοβαρά· το θεωρούσε ως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του και το χειριζόταν με τον ανάλογο τρόπο. Όχι μόνο δεν το ξεχνούσε, όχι μόνο το κρατούσε στην καρδιά του, αλλά και το πραγματοποιούσε στην καθημερινότητά του, καθώς αποδεχόταν και υλοποιούσε την ανάθεση από τον Θεό με τη ζωή του. Και με αυτόν τον τρόπο, σανίδα με τη σανίδα, χτίστηκε η κιβωτός. Κάθε κίνηση του Νώε, κάθε μέρα του, ήταν αφιερωμένη στα λόγια και τις εντολές του Θεού. Μπορεί να μη φαινόταν ότι ο Νώε εκτελούσε κάποιο συγκλονιστικό, εξαιρετικά σημαντικό εγχείρημα, αλλά στα μάτια του Θεού, κάθε κίνηση του Νώε, ακόμη και ό,τι προσπαθούσε να επιτύχει με κάθε βήμα που έκανε, κάθε εργασία που έκανε το χέρι του —όλα ήταν πολύτιμα, άξια μνήμης και άξια μίμησης από αυτήν την ανθρωπότητα. Ο Νώε τήρησε αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός. Ήταν ακλόνητος στην πεποίθησή του ότι κάθε λόγος που έλεγε ο Θεός ήταν αληθινός· δεν είχε καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Και ως αποτέλεσμα, η κιβωτός ολοκληρώθηκε και μπόρεσε να ζήσει πάνω της κάθε λογής ζωντανό πλάσμα» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα δεύτερο: Πώς ο Νώε και ο Αβραάμ υπάκουσαν στα λόγια του Θεού και υποτάχθηκαν σ’ Αυτόν (Μέρος πρώτο)]. Συγκινήθηκα πολύ από τη στάση του Νώε απέναντι στην ανάθεση από τον Θεό. Ο Θεός είπε στον Νώε να χτίσει την κιβωτό, κι εκείνος υπάκουσε και υποτάχθηκε πλήρως. Άφησε πίσω του κάθε απόλαυση της σάρκας για να εκπληρώσει την ανάθεση από τον Θεό. Αν και η κατασκευή της κιβωτού ήταν δύσκολη, ο Νώε πίστευε στον Θεό και δεν φοβόταν να υποφέρει. Επέμεινε μπροστά σε κάθε κακουχία και στέρηση, και τελικά εκπλήρωσε την ανάθεση από τον Θεό κι έλαβε την έγκρισή Του. Συνειδητοποίησα ότι, αντίθετα με τον Νώε, εγώ δεν είχα ανθρωπιά, δεν αφοσιωνόμουν και δεν υπάκουα στο καθήκον μου, τεμπέλιαζα κι ήμουν δόλια. Λαχταρούσα μόνο τις ανέσεις της σάρκας, αντί να θεωρώ το καθήκον μου ως ηθική ευθύνη και να το κάνω όσο καλύτερα μπορούσα. Αν συνεχιζόταν αυτό, η σάρκα μου θα ήταν άνετη, απαλλαγμένη από πόνο και κόπωση, αλλά δεν θα κέρδιζα την αλήθεια. Χωρίς την αλήθεια, δεν θα ήμουν, άραγε, ένα ζωντανό πτώμα; Τι νόημα έχει να ζει κανείς έτσι; Αναγνώρισα ότι περιφρονούσα το καθήκον μου και ότι δεν υπήρχε τρόπος να εξιλεωθώ για τις απώλειες που είχα προκαλέσει στο έργο της εκκλησίας, μετάνιωσα και γέμισα τύψεις. Αποφάσισα κρυφά ότι δεν θα ικανοποιούσα πλέον τη σάρκα μου. Έπρεπε να ακολουθήσω το παράδειγμα του Νώε και να κάνω το καθήκον μου με θέρμη και να αναλάβω προσωπικά να παρηγορήσω την καρδιά του Θεού, ανεξάρτητα από τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπιζα.

Έναν μήνα αργότερα, η επικεφαλής αποφάσισε να μου αναθέσει ξανά το πότισμα των νέων πιστών. Ένιωσα ευγνώμων και αποφάσισα ότι αυτήν τη φορά θα έκανα το καθήκον μου καλά χωρίς να βασίζομαι πια στις διεφθαρμένες μου διαθέσεις. Επειδή ανησυχούσα ότι θα ξανάρχιζα τις παλιές μου συνήθειες, προσευχόμουν συχνά στον Θεό, και Του ζητούσα να με καθοδηγήσει και να με εξετάζει σχολαστικά, και μου υπενθύμιζα συχνά να είμαι επιμελής στο καθήκον μου. Στη συνέχεια, σε κάθε συνάθροιση με νέους πιστούς, συναναστρεφόμουν υπομονετικά μαζί τους πάνω στα προβλήματα και τις δυσκολίες τους, και τους βοηθούσα να καταλάβουν την αλήθεια και να ανατρέψουν τις θρησκευτικές τους αντιλήψεις. Τις ελάχιστες φορές που η συναναστροφή δεν είχε αποτέλεσμα, σκεφτόμουν τι μπορούσα να πω για να καταλάβουν. Σταδιακά, το έργο μου άρχισε να παράγει αποτελέσματα, κι αυτό με έκανε να νιώσω προσγειωμένη και ήρεμη.

Η απαλλαγή μου μου επέτρεψε να κατανοήσω καλύτερα τη σατανική μου φύση, κι άλλαξε τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου. Είδα καθαρά ότι όταν είναι κανείς επιπόλαιος προς το καθήκον του και δεν επιδιώκει την αλήθεια, ακολουθεί η απώλεια και η καταστροφή, κι είχα φόβο Θεού στην καρδιά μου. Όλα αυτά ήταν το αποτέλεσμα της διαφώτισης και της καθοδήγησης του Θεού. Δόξα σοι ο Θεός!