Όταν πρόκειται για την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών, πολλοί άνθρωποι σκέφτονται: «Αφού έχουμε πίστη στον Κύριο και έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες μας, όταν έρθει ο Κύριος, θα μας αρπάξει κατευθείαν στη βασιλεία Του». Έπειτα, υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι μόνο οι άγιοι μπορούν να δουν τον Κύριο, θεωρώντας το εξής: «Εξακολουθούμε να μη μπορούμε να αποφύγουμε να αμαρτάνουμε συνεχώς —δεν έχουμε αποτινάξει τα δεσμά της αμαρτίας, άρα μπορούμε να εισέλθουμε πραγματικά στη βασιλεία των ουρανών;» Σε αυτό το ερώτημα, κάποιοι μπορεί να πουν: «Παρά την ανομία μας, ο Κύριος Ιησούς είναι η αιώνια προσφορά περί αμαρτίας για μας, οπότε εφόσον Του εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας, θα μας συγχωρέσει. Τότε δεν θα μας βλέπει ως αμαρτωλούς και θα μπορέσουμε να εισέλθουμε στη βασιλεία Του». Εγώ όμως δεν σκέφτομαι έτσι, γιατί η Βίβλος λέει: «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών» (Προς Εβραίους 10:26). Αυτό αποδεικνύει ότι η προσφορά περί αμαρτίας είναι πεπερασμένη. Όσοι γνωρίζουν την αληθινή οδό και εξακολουθούν να αμαρτάνουν δεν θα λάβουν τη σωτηρία του Θεού. Πώς ακριβώς υποτίθεται ότι θα εισέλθουμε στη βασιλεία των ουρανών; Ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω αυτό —μόνο όταν διάβασα τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού βρήκα το μονοπάτι του εξαγνισμού και της εισόδου στη βασιλεία του Θεού.

Γεννήθηκα σε χριστιανικό σπίτι και από μικρή ηλικία παρευρισκόμουν μαζί με τους γονείς μου στις λειτουργίες. Συμμετείχα επίσης ενεργά στις δραστηριότητες της εκκλησίας. Ως ενήλικη, δαπανούσα εαυτόν για τον Κύριο με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο. Μερικές φορές, συνόδευα τον πάστορα για να πραγματοποιήσει συναντήσεις προσευχής εκτός πόλης. Αλλά παρά τον ενθουσιασμό μου, δεν μου έδιναν καμία ικανοποίηση οι λειτουργίες. Τα κηρύγματα του πάστορα αφορούσαν πάντα τα ίδια και τα ίδια. Δεν υπήρχε καμία νέα διαφώτιση. Και προσωπικά, συχνά δεν ήμουν σε θέση να ζήσω σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Κυρίου. Ήμουν πάντα εγκλωβισμένη σ’ έναν κύκλο αμαρτίας και εξομολόγησης. Για παράδειγμα, όταν έβλεπα ότι η μητέρα μου έδινε δώρα ή χρήματα στα αδέλφια μου, αλλά σπάνια έδινε κάτι σ’ εμένα, ζήλευα, θύμωνα και παραπονιόμουν γι’ αυτήν. Στην υπηρεσία μου για την εκκλησία, κάθε φορά που ο πάστορας μου έδινε καθήκοντα, θεωρούσα ότι μάλλον με ευνοεί και με βλέπει με καλό μάτι. Γέμιζα με υπερηφάνεια και μάλιστα περιφρονούσα τους άλλους συνεργάτες. Οι Γραφές λένε: «Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον» (Προς Εβραίους 12:14). Αλλά εξακολουθούσα να είμαι γεμάτη ζήλια, μίσος και περιφρόνηση. Δεν μπορούσα να τα πάω καλά με την οικογένειά μου, πόσο μάλλον να αγαπήσω τους άλλους όπως τον εαυτό μου και να επιτύχω αρμονία με όλους τους ανθρώπους. Ο Κύριος είναι άγιος· θα μπορούσε κάποια σαν κι εμένα να λάβει τον έπαινό Του και να εισέλθει στη βασιλεία Του; Ήμουν πολύ μπερδεμένη, γι’ αυτό ζήτησα βοήθεια από τον πάστορα και άλλα μέλη της εκκλησίας. Αλλά ο πάστορας είπε απλώς: «Καθώς είμαστε πιστοί, οι αμαρτίες μας έχουν συγχωρεθεί. Η προσφορά περί αμαρτίας του Κυρίου Ιησού ισχύει για πάντα. Έτσι, για όλες τις αμαρτίες του παρελθόντος και του μέλλοντος, εφόσον προσευχόμαστε και εξομολογούμαστε στον Κύριο, Εκείνος θα μας συγχωρήσει άνευ όρων. Τότε, ο Κύριος θα μας θεωρήσει αναμάρτητους και θα μας επιτρέψει να εισέλθουμε στη βασιλεία Του. Πρέπει να έχουμε πίστη στον Κύριο». Ωστόσο, το άκουσμα των λόγων του πάστορα δεν διέλυσε τη σύγχυσή μου. Ο Κύριος συγχωρεί τις αμαρτίες μας, αλλά γιατί η Αγία Γραφή λέει επίσης και το παρακάτω «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών» (Προς Εβραίους 10:26); Αυτό αποδεικνύει ότι ο Κύριος δεν θα συγχωρεί για πάντα τις αμαρτίες μας άνευ όρων. Δεν είχα ξεκαθαρίσει καθόλου τα πράγματα και το μόνο που με παρηγορούσε ήταν να σκέφτομαι το εξής: Η αγάπη του Κυρίου είναι απεριόριστη και άπειρη, άρα ίσως ο πάστορας να έχει δίκιο. Όσο συνεχίζω να προσεύχομαι και να εξομολογούμαι, ο Κύριος δεν θα μου καταλογίσει αυτές τις αμαρτίες, και όταν έρθει, θα με αρπάξει στη βασιλεία των ουρανών. Μετά από αυτό, απλώς συνέχισα να διαβάζω τη Βίβλο και να παρευρίσκομαι στις λειτουργίες, ελπίζοντας ότι θα εισέλθω στη βασιλεία του Κυρίου όταν Εκείνος ερχόταν.

Αργότερα, γνώρισα μέσω διαδικτύου δύο αδελφές. Συζητούσαμε συχνά, ενθαρρύνοντας και παρακινώντας η μία την άλλη στην πίστη μας και ανταλλάσσοντας σκέψεις. Μια μέρα, η μία από αυτές με ρώτησε: «Τι ελπίζεις περισσότερο ως πιστή;» Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, απάντησα: «Να εισέλθω στη βασιλεία του Θεού, φυσικά!» Στη συνέχεια, ρώτησε: «Ξέρεις λοιπόν τι είδους άνθρωποι μπορούν να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού;» Όταν το είπε αυτό, σκέφτηκα: «Αυτό ακριβώς είναι που με έχει μπερδέψει. Ο πάστορας και όλα τα μέλη της εκκλησίας λένε ότι με το να πιστεύουμε στον Κύριο και να βαπτιζόμαστε στο όνομά Του, συγχωρούνται οι αμαρτίες μας και μπορούμε να εισέλθουμε στη βασιλεία των ουρανών. Μήπως η ερώτησή της σημαίνει ότι έχει διαφορετική άποψη;» Στη συνέχεια, είπε: «Παλιά νόμιζα ότι στην πίστη μας, εφόσον αποδεχόμαστε το όνομα του Κυρίου και προσευχόμαστε και εξομολογούμαστε στο όνομά Του, ο Κύριος θα συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Κι ότι έπειτα, όταν έλθει, θα μας αρπάξει στη βασιλεία των ουρανών. Αργότερα όμως, συνειδητοποίησα ότι, παρόλο που με την πίστη στον Κύριο συγχωρούνται οι αμαρτίες μας, εξακολουθούμε να είμαστε επιρρεπείς στο να αμαρτάνουμε και να Του αντιστεκόμαστε. Για παράδειγμα: ο Κύριος απαιτεί να αγαπάμε τους άλλους όπως τον εαυτό μας, να ασκούμε την ανεκτικότητα, και να είμαστε το αλάτι και το φως για να Τον δοξάζουμε, αλλά εμείς πάντα αναλωνόμαστε σε διαφωνίες για ασήμαντα μικροπράγματα. Μπροστά σε καταστροφές και δοκιμασίες, κατηγορούμε τον Κύριο και Τον προδίδουμε. Το μόνο που κάνουμε είναι να εργαζόμαστε και να δαπανάμε τον εαυτό μας για να λάβουμε ευλογίες και για να εισέλθουμε στη βασιλεία Του. Αυτό σημαίνει ότι προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε συναλλαγή με τον Κύριο. Το να ζούμε με αυτόν τον τρόπο δεν είναι ούτε κατά διάνοια σύμφωνο με το θέλημα του Κυρίου. Οι Γραφές δηλώνουν ξεκάθαρα: “Θέλετε λοιπόν είσθαι άγιοι, διότι άγιος είμαι εγώ” (Λευιτικόν 11:45). “Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι πας όστις πράττει την αμαρτίαν δούλος είναι της αμαρτίας. Ο δε δούλος δεν μένει πάντοτε εν τη οικία· ο υιός μένει πάντοτε” (Κατά Ιωάννην 8:34-35). Ο Θεός είναι άγιος και δίκαιος, και η βασιλεία των ουρανών είναι υπό την κυριαρχία Του. Είναι μια ιερή γη. Ο Θεός δεν θα επιτρέψει στους ακάθαρτους να σπιλώσουν την άγια γη Του. Εκείνοι που πάντα αμαρτάνουν, αντιστέκονται και επαναστατούν ενάντια στον Κύριο εξακολουθούν να είναι δούλοι της αμαρτίας και δεν μπορούν με τίποτα να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού». Αφού άκουσα τη συναναστροφή της αδελφής, είπα: «Έχεις δίκιο. Στην πίστη μας, συχνά λέμε ψέματα και αμαρτάνουμε, και δεν μπορούμε να απελευθερωθούμε από την αμαρτία. Το έχω βιώσει αυτό αρκετά βαθιά. Πάντα με μπέρδευε πολύ. Μπορούμε πραγματικά να εισέλθουμε έτσι στη βασιλεία του Θεού; Έχω ζητήσει τη συμβουλή του πάστορά μου και άλλων μελών της εκκλησίας, αλλά ποτέ δεν πήρα ικανοποιητική απάντηση. Μέσω της συναναστροφής σου, επιτέλους αποκτώ κάποια κατανόηση. Αυτοί που αμαρτάνουν διαρκώς και δεν έχουν εξαγνιστεί δεν μπορούν να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού. Αλλά ακόμα δεν καταλαβαίνω, γιατί συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε όταν, ως πιστοί, έχουμε λάβει συγχώρεση από τον Κύριο;»

Ως απάντηση στην ερώτησή μου, η αδελφή διάβασε μερικά αποσπάσματα από τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού. «Αν και ο άνθρωπος μπορεί να έχει λυτρωθεί και να έχει συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του, αυτό μπορεί να οφείλεται μόνο στο ότι ο Θεός δεν ενθυμείται τις παραβάσεις του ανθρώπου και δεν φέρεται στον άνθρωπο σύμφωνα με τις παραβάσεις του. Ωστόσο, όταν ο άνθρωπος, ο οποίος ζει σε ένα σώμα από σάρκα, δεν έχει απελευθερωθεί από την αμαρτία, μπορεί μόνο να συνεχίσει να αμαρτάνει, αποκαλύπτοντας ασταμάτητα τη διεφθαρμένη σατανική διάθεσή του. Αυτή είναι η ζωή που διάγει ο άνθρωπος —ένας ατελείωτος κύκλος αμαρτίας και συγχώρεσης. Η πλειονότητα των ανθρώπων αμαρτάνει την ημέρα, κι απλώς εξομολογείται το βράδυ. Έτσι, παρόλο που η προσφορά περί αμαρτίας είναι αενάως αποτελεσματική για τον άνθρωπο, δεν θα μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Έχει ολοκληρωθεί μόνο το ήμισυ του έργου της σωτηρίας, γιατί ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει διεφθαρμένη διάθεση. […] Δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί ο άνθρωπος τις αμαρτίες του· δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει τη βαθιά ριζωμένη φύση του και πρέπει να στηριχθεί στην κρίση του λόγου για να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα. Μόνο έτσι μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει σταδιακά από εκείνο το σημείο κι έπειτα» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)]. «Παρόλο που ο Ιησούς έκανε μεγάλο έργο ανάμεσα στους ανθρώπους, ολοκλήρωσε μόνο τη λύτρωση όλης της ανθρωπότητας και έγινε η προσφορά περί αμαρτίας του ανθρώπου· δεν απάλλαξε τον άνθρωπο από όλη τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Για να σωθεί ολοκληρωτικά ο άνθρωπος από την επιρροή του Σατανά, δεν αρκούσε μόνο να γίνει ο Ιησούς προσφορά περί αμαρτίας, αλλά έπρεπε, επίσης, ο Θεός να επιτελέσει ακόμα μεγαλύτερο έργο για να απαλλάξει πλήρως τον άνθρωπο από τη σατανικά διεφθαρμένη διάθεσή του. Συνεπώς, τώρα που ο άνθρωπος έχει συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του, ο Θεός έχει επιστρέψει ενσαρκωμένος για να οδηγήσει τον άνθρωπο στη νέα εποχή και έχει ξεκινήσει το έργο του παιδέματος και της κρίσης. Αυτό το έργο ανέβασε τον άνθρωπο σε ένα υψηλότερο βασίλειο. Όλοι όσοι υποτάσσονται στο κράτος Του θα απολαμβάνουν ανώτερη αλήθεια και θα λαμβάνουν μεγαλύτερες ευλογίες. Θα ζούνε πραγματικά στο φως και θα κερδίσουν την αλήθεια, την οδό και τη ζωή» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πρόλογος). Αφού διάβασε τον λόγο του Θεού, στη συνέχεια συναναστράφηκε μαζί μου: «Κατά την Εποχή της Χάριτος, ο Κύριος Ιησούς έκανε μόνο το έργο της λύτρωσης, όχι το έργο του εξαγνισμού και της αναμόρφωσης της ανθρωπότητας. Όλοι γνωρίζουμε ότι στα τέλη της Εποχής του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης, οι άνθρωποι κινδύνευαν με εκτέλεση επειδή δεν τηρούσαν τον νόμο. Τότε, ο Θεός ενσαρκώθηκε αυτοπροσώπως και σταυρώθηκε ως προσφορά περί αμαρτίας για την ανθρωπότητα, λυτρώνοντας τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του. Εφόσον οι άνθρωποι εξομολογούνταν και μετανοούσαν ενώπιον του Κυρίου, μπορούσαν οι αμαρτίες τους να συγχωρεθούν και εκείνοι να απολαύσουν την άφθονη χάρη, την ειρήνη και την ευτυχία που τους προσέφερε ο Κύριος. Αυτή η άφεση των αμαρτιών αναφέρεται στο ότι δεν θα θανατώνονταν πλέον σύμφωνα με τον νόμο. Δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι απαλλαγμένος από την αμαρτία, πόσο μάλλον ότι ο άνθρωπος δεν θα αμαρτήσει ποτέ ξανά. Οι αμαρτίες μας συγχωρούνται μέσω της πίστης μας, αλλά η αμαρτωλή φύση μας εξακολουθεί να είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας. Είμαστε γεμάτοι σατανικές διαθέσεις, όπως η αλαζονεία, η δολιότητα και η μοχθηρία. Για παράδειγμα, πηγαίνουμε ακόμη και ενάντια στην ίδια μας τη συνείδηση, λέγοντας ψέματα και εξαπατώντας, για να προστατεύσουμε τα συμφέροντά μας. Αν οι άνθρωποι δεν συμπεριφέρονται όπως θέλουμε εμείς, θυμώνουμε και τους επιπλήττουμε. Ανταγωνιζόμαστε για το κύρος και επιδιώκουμε το κέρδος, ζηλεύουμε και καυγαδίζουμε συχνά. Ακολουθούμε επίσης κακές κοσμικές τάσεις και γευόμαστε τις απολαύσεις της σάρκας. Και ούτω καθεξής. Ξέρουμε ότι η αμαρτία δεν συνάδει με το θέλημα του Κυρίου και συχνά προσερχόμαστε ενώπιον του Κυρίου για να μετανοήσουμε και να εξομολογηθούμε, αλλά στη συνέχεια εξακολουθούμε να αμαρτάνουμε. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της σατανικής μας φύσης. Αν δεν διαλύσουμε τη ρίζα της αμαρτωλής μας φύσης, τότε οι αμαρτίες μας θα είναι σαν τα ζιζάνια που κόβονται από το κοτσάνι και φυτρώνουν ξανά από τη ρίζα. Ως εκ τούτου, ο Θεός κατά τις έσχατες ημέρες εκτελεί το έργο της κρίσης, διαλύοντας εκ βάθρων την αμαρτωλή φύση μας, καθαίροντας και μεταμορφώνοντας τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας, έτσι ώστε να μην αμαρτάνουμε και να μην αντιστεκόμαστε πλέον στον Θεό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να γίνουμε άξιοι της βασιλείας των ουρανών».

Ακούγοντας τη συναναστροφή της αδελφής, κατάλαβα ότι η άφεση των αμαρτιών σημαίνει απλώς ότι ο Κύριος Ιησούς έχει συγχωρέσει τις αμαρτίες μας, όχι ότι δεν είμαστε αμαρτωλοί. Ούτε σημαίνει ότι ο Κύριος θα συγχωρεί χωρίς όριο τις αμαρτίες μας, όπως είχε ισχυριστεί ο πάστοράς μου. Η συναναστροφή της αδελφής ήταν πολύ πρακτική και απόλυτα σύμφωνη με τη Βίβλο: «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών» (Προς Εβραίους 10:26). Αυτά που έλεγε ο πάστορας με μπέρδευαν πάρα πολύ. Ο Κύριος είναι άγιος. Θα μας δεχτεί πραγματικά στη βασιλεία Του, ακόμη κι αν αμαρτάνουμε συνεχώς; Δεν μπορούσα να το καταλάβω, οπότε απλώς εμπιστευόμουν αυτά που έλεγε ο πάστορας και συνέχιζα να μελετώ τη Βίβλο, να προσεύχομαι και να εξομολογούμαι, ελπίζοντας ότι όταν ερχόταν ο Κύριος, δεν θα κοιτούσε τις αμαρτίες μας, αλλά θα μας έπαιρνε κατευθείαν στη βασιλεία Του. Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν μια πολύ τραβηγμένη ιδέα. Η αδελφή είχε πει ότι ο Κύριος κατά την επιστροφή Του θα επιτελούσε το έργο της κρίσης για να εξαγνίσει τον άνθρωπο, οπότε έσπευσα να τη ρωτήσω πώς ακριβώς θα επιτελέσει ο Θεός αυτό το έργο. Μου απάντησε υπομονετικά: «Η Βίβλος περιέχει πολλές προφητείες γι’ αυτό. Για παράδειγμα: “Έτι πολλά έχω να είπω προς εσάς, δεν δύνασθε όμως τώρα να βαστάζητε αυτά. Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν” (Κατά Ιωάννην 16:12-13). “Ο αθετών εμέ και μη δεχόμενος τους λόγους μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν· ο λόγος, τον οποίον ελάλησα, εκείνος θέλει κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα” (Κατά Ιωάννην 12:48). Αυτά τα εδάφια δείχνουν ότι ο Θεός θα εκφράσει την αλήθεια για να κρίνει και να εξαγνίσει την ανθρωπότητα κατά τις έσχατες ημέρες. Ο Κύριος Ιησούς έχει πλέον επιστρέψει ως ο ενσαρκωμένος Παντοδύναμος Θεός των έσχατων ημερών. Εκφράζει την αλήθεια και επιτελεί το έργο της κρίσης, ξεκινώντας από τον οίκο του Θεού για να επιλύσει την αμαρτωλή φύση του ανθρώπου και τις σατανικές διαθέσεις, και τελικά να απελευθερώσει την ανθρωπότητα από την επιρροή του Σατανά». Στη συνέχεια, μου έδειξε κάποια βίντεο με αναγνώσεις των λόγων του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ο Χριστός των εσχάτων ημερών χρησιμοποιεί ένα πλήθος από αλήθειες για να διδάξει τον άνθρωπο, να εκθέσει την ουσία του ανθρώπου και να αναλύσει τα λόγια και τις πράξεις του ανθρώπου. Αυτά τα λόγια εμπεριέχουν διάφορες αλήθειες, όπως το καθήκον του ανθρώπου, πώς θα πρέπει να υπακούει τον Θεό, πώς θα πρέπει να είναι πιστός σ’ Εκείνον, πώς οφείλει να βιώνει την κανονική ανθρώπινη φύση, καθώς και τη σοφία και τη διάθεση του Θεού, και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα λόγια απευθύνονται στην ουσία του ανθρώπου και στη διεφθαρμένη διάθεσή του. Συγκεκριμένα, τα λόγια που εκθέτουν το πώς ο άνθρωπος αποστρέφεται τον Θεό λέγονται σε σχέση με το πώς ο άνθρωπος αποτελεί ενσάρκωση του Σατανά και μια εχθρική δύναμη απέναντι στον Θεό. Αναλαμβάνοντας το έργο της κρίσης Του, ο Θεός δεν καθιστά απλώς σαφή τη φύση του ανθρώπου με λίγα λόγια· εκθέτει, αντιμετωπίζει και κλαδεύει μακροπρόθεσμα. Όλες αυτές οι διαφορετικές μέθοδοι έκθεσης, αντιμετώπισης και κλαδέματος δεν μπορούν να αντικατασταθούν με συνηθισμένα λόγια, αλλά με την αλήθεια της οποίας ο άνθρωπος στερείται εντελώς. Μονάχα τέτοιου είδους μέθοδοι σαν κι αυτές θεωρούνται ως κρίση· μόνο μέσω μιας τέτοιας κρίσης μπορεί ο άνθρωπος να υποταχθεί και να πειστεί για τον Θεό και, επιπλέον, να αποκτήσει αληθινή γνώση του Θεού. Αυτό που αποφέρει το έργο της κρίσης είναι η κατανόηση του ανθρώπου για το αληθινό πρόσωπο του Θεού και για την αλήθεια σχετικά με τη δική του παρακοή. Το έργο της κρίσης δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να κατανοήσει μεγάλο μέρος από το θέλημα του Θεού, τον σκοπό του έργου του Θεού, και τα μυστήρια που παραμένουν ακατανόητα γι’ αυτόν. Επίσης, δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αναγνωρίσει και να μάθει τη διεφθαρμένη ουσία του και τις ρίζες της διαφθοράς του, καθώς επίσης και να ανακαλύψει την ασχήμια του. Αυτές οι επιδράσεις προκαλούνται από το έργο της κρίσης, διότι η ουσία αυτού του έργου είναι στην πραγματικότητα το έργο του ανοίγματος της αλήθειας, της οδού και της ζωής του Θεού σε όλους όσοι πιστεύουν σ’ Εκείνον. Αυτό το έργο είναι το έργο της κρίσης που επιτελεί ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Χριστός επιτελεί το έργο της κρίσης με την αλήθεια). «Μέσω αυτού του έργου της κρίσης και της παίδευσης, ο άνθρωπος θα καταφέρει να γνωρίσει πλήρως την ακάθαρτη και διεφθαρμένη ουσία μέσα του και θα μπορέσει να αλλάξει εντελώς και να γίνει καθαρός. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να αξιωθεί να επιστρέψει ενώπιον του θρόνου του Θεού. Όλο το έργο που επιτελείται σήμερα έχει σκοπό να γίνει ο άνθρωπος καθαρός και να αλλάξει. Μέσω της κρίσης και της παίδευσης του λόγου, και μέσω του εξευγενισμού, ο άνθρωπος μπορεί να αποβάλει τη διαφθορά του και να γίνει αγνός» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το μυστήριο της ενσάρκωσης (4)].

Μετά τα βίντεο, η αδελφή συναναστράφηκε μαζί μου: «Ο Παντοδύναμος Θεός χρησιμοποιεί κυρίως την αλήθεια για να κρίνει και να αποκαλύψει τη σατανική φύση της διεφθαρμένης ανθρωπότητας και τις διάφορες σατανικές διαθέσεις που Του αντιστέκονται και αμαρτάνουν εναντίον Του. Ταυτόχρονα, αποσαφηνίζει και όλες τις αλήθειες που πρέπει να κάνουμε πράξη στην πίστη μας —για παράδειγμα, πώς να δημιουργήσουμε μια κανονική σχέση με τον Θεό, πώς να βιώσουμε κανονική ανθρώπινη φύση, πώς να αγαπάμε τον Θεό και να υποτασσόμαστε σ’ Αυτόν, πώς να πιστεύουμε στον Θεό και να Τον υπηρετούμε σύμφωνα με το θέλημά Του, και πολλά άλλα. Μέσα από την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού, καταλαβαίνουμε πόσο βαθιά μας έχει διαφθείρει ο Σατανάς και πόσο γεμάτοι είμαστε από σατανικές διαθέσεις όπως η αλαζονεία, η δολιότητα και η μοχθηρία. Δεν βιώνουμε την παραμικρή υποψία ανθρώπινης φύσης· είμαστε ενσαρκώσεις του Σατανά και ανάξιοι να ζήσουμε ενώπιον του Θεού. Μπορούμε επίσης να γνωρίσουμε τη δίκαιη διάθεση του Θεού που δεν ανέχεται καμία προσβολή, να αρχίσουμε να μισούμε και να περιφρονούμε τον εαυτό μας, και να μετανοήσουμε ενώπιον του Θεού. Τότε, οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας μπορούν σταδιακά να μεταμορφωθούν, και θα αποκτήσουμε κάποιο φόβο Θεού και υποταγή σ’ Αυτόν». Κατόπιν, μοιράστηκε κάποιες από τις εμπειρίες της. Είπε ότι προηγουμένως, στην πίστη της στον Κύριο, νόμιζε ότι εφόσον είχε δαπανήσει τον εαυτό της, είχε εγκαταλείψει πολλά, είχε βιώσει δυσκολίες και είχε πληρώσει τίμημα για τον Κύριο, αυτό σήμαινε ότι αγαπούσε περισσότερο τον Κύριο και ήταν καλύτερη από τους άλλους ανθρώπους. Το χρησιμοποιούσε αυτό ως κεφάλαιο και υποτιμούσε τους άλλους, νομίζοντας ότι εκείνη ήταν η πιο κατάλληλη για να στεφθεί και να ανταμειφθεί. Αφού έλαβε το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες, διάβασε τα λόγια του Θεού που κρίνουν και εκθέτουν την ανθρωπότητα. Είδε το ακόλουθο απόσπασμα: «Θα ήταν καλύτερο για σας να αφιερώσετε περισσότερη προσπάθεια στην αλήθεια του γνώθι σαυτόν. Γιατί δεν κερδίσατε την εύνοια του Θεού; Γιατί η διάθεσή σας είναι απεχθής για Εκείνον; Γιατί τα λόγια σας Του φαίνονται αηδιαστικά; Μόλις δείξετε λίγη πίστη, παινεύετε τους εαυτούς σας και απαιτείτε ανταμοιβή για τη μικρή σας συνεισφορά· περιφρονείτε τους άλλους μόλις δείξετε μια στάλα υπακοής και αψηφάτε τον Θεό αφού επιτελέσετε κάποια μικρή εργασία. […] Βεβαίως γνωρίζετε ότι πιστεύετε στον Θεό, ωστόσο δεν μπορείτε να είστε σε σύμπνοια με τον Θεό. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι δεν έχετε καμία απολύτως αξία, ωστόσο συνεχίζετε να καυχιέστε το ίδιο. Δεν αισθάνεστε ότι η λογική σας έχει καταντήσει τέτοια ώστε δεν έχετε πλέον αυτοέλεγχο;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι είναι ασύμβατοι με τον Χριστό, είναι σίγουρα πολέμιοι του Θεού). Μόλις τα διάβασε αυτά, αισθάνθηκε θλίψη και ντροπή. Είχε συνειδητοποιήσει τότε ότι η συνεχής υπερφίαλη και καταφρονητική στάση της απέναντι στους άλλους, η πεποίθησή της ότι ήταν άξια να στεφθεί, οφειλόταν εξ ολοκλήρου στην αλαζονική σατανική φύση της. Συνειδητοποίησε ότι δεν δαπανούσε για να υποταχθεί στον Θεό, αλλά αντίθετα το έκανε για να λάβει ευλογίες και να πραγματοποιήσει συναλλαγή με τον Θεό. Κατάλαβε την αλαζονική, σατανική της διάθεση, καθώς και την ακαθαρσία της πίστης της. Είδε ότι αν και ήταν γεμάτη σατανικές διαθέσεις, εξακολουθούσε ξεδιάντροπα και παράλογα να περιμένει να λάβει ευλογίες και να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών. Έφτασε να μισεί και να σιχαίνεται τον εαυτό της, και δεν πίστευε πλέον ότι ήταν καλύτερη από οποιονδήποτε άλλον. Δεν τολμούσε να καυχηθεί για την αγάπη της για τον Θεό ή να απαιτήσει από Εκείνον να την ανταμείψει και να τη στέψει. Αντιθέτως, γνώριζε ότι έπρεπε να δεχτεί καλόπιστα την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού, να προσπαθήσει να αποβάλει τη διεφθαρμένη της διάθεση και να κάνει ό,τι μπορεί για να εκπληρώσει το καθήκον της ως δημιουργημένο ον. Μόλις άκουσα τη συναναστροφή της, κατάλαβα καλύτερα πώς επιτελεί ο Θεός το έργο της κρίσης Του κατά τις έσχατες ημέρες. Βρήκα τη βιωματική της μαρτυρία πολύ πρακτική και πολύ χρήσιμη. Σκέφτηκα ότι ήμουν ακριβώς το ίδιο —ο πάστορας με ευνοούσε και μου είχε αναθέσει καθήκοντα, οπότε πίστευα ότι ήμουν καλύτερη από τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και τους υποτιμούσα. Στο σπίτι, πάντα πίστευα ότι η ζωή όλων έπρεπε να περιστρέφεται γύρω από εμένα. Αυτό ήταν η αλαζονική διάθεσή μου. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα κι εγώ να εξαγνιστώ και να αναμορφωθώ μέσω της κρίσης και της παίδευσης του Θεού κατά τις έσχατες ημέρες. Εκείνο το βράδυ συζητήσαμε μέχρι αργά, και κέρδισα πολλή πνευματική θρέψη και ικανοποίηση.

Αργότερα, διάβασα εκτενώς τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού και διαπίστωσα ότι τα λόγια του Θεού όχι μόνο αποκαλύπτουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τη διαφθορά της ανθρωπότητας και τα μυστήρια του έργου του Θεού, αλλά επίσης περιγράφουν λεπτομερώς πώς να αποβάλουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις, πώς να ζήσουμε μια ζωή με νόημα και πολλές άλλες πτυχές της αλήθειας. Συνειδητοποίησα ότι τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού είναι η αλήθεια και η φωνή του Θεού. Βεβαιώθηκα απόλυτα ότι ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο επιστρέψας Κύριος Ιησούς και αποδέχτηκα επίσημα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια που πίστευα στον Κύριο, ενώ ζούσα μέσα στην αμαρτία και ήμουν αδύναμη να βγω από τα νύχια της —ήμουν πολύ μπερδεμένη σχετικά με το πώς να εισέλθω στη βασιλεία των ουρανών. Τώρα, έχω επιτέλους βρει το μονοπάτι προς τον εξαγνισμό και τη βασιλεία των ουρανών! Δόξα στον Παντοδύναμο Θεό!