Μια μέρα τον Απρίλιο του 2020, ένιωσα ξαφνικά έναν τρομερό πόνο στην πλάτη, στη δεξιά πλευρά. Νόμιζα ότι είχε τραβηχτεί κατά λάθος, οπότε δεν το σκέφτηκα και πολύ, θεωρώντας ότι θα έβαζα ένα επίθεμα και θα ήταν μια χαρά. Αλλά προς έκπληξή μου, ο πόνος μου στην πλάτη χειροτέρεψε. Ήταν σαν να με τρυπούσαν με βελόνα —ένας διαπεραστικός πόνος από τον θώρακα μέχρι την πλάτη. Όταν χειροτέρευε, ένιωθα σαν κάτι να γρατζουνάει τη σάρκα και τα κόκαλά μου. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος, που πραγματικά δεν μπορώ να τον περιγράψω. Για αρκετές νύχτες, πονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο και ήθελα να τρέξω να πάω σε γιατρό, αλλά μόλις είχα κανονίσει μια συνάντηση για να μοιραστώ το ευαγγέλιο με κάποιους ανθρώπους. Εάν πήγαινα για εξετάσεις, θα το καθυστερούσα σίγουρα αυτό. Είπα να πάω λίγες μέρες μετά, αφότου τους συναντούσα· σκέφτηκα, εξάλλου, ότι όλα ήταν στα χέρια του Θεού. Έπρεπε απλώς να συνεχίσω να κάνω το καθήκον μου, και ίσως να αισθανόμουν καλύτερα μετά από λίγες ημέρες. Έτσι, κρατήθηκα και πήγα στο νοσοκομείο αφότου διέδωσα το ευαγγέλιο. Ο γιατρός μού είπε πολύ σοβαρά: «Γιατί περιμένατε μέχρι τώρα για να έρθετε; Δεν είναι μικρό το θέμα. Πρόκειται για έρπητα ζωστήρα που προκαλείται από ιό· αν χειροτερέψει, μπορεί να αποβεί ακόμη και θανατηφόρο». Έμεινα έκπληκτη. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι επρόκειτο για κάτι τόσο σοβαρό, που αν δεν αντιμετωπιζόταν, θα μπορούσε να μου στοιχίσει ακόμη και τη ζωή μου! Μοιραζόμουν ενεργά το ευαγγέλιο και έκανα το καθήκον μου, οπότε πώς θα μπορούσα να πάθω μια τόσο σοβαρή ασθένεια; Τα τελευταία χρόνια είχα κάνει θυσίες και είχα δαπανήσει τον εαυτό μου, είχα υποφέρει και είχα πληρώσει τίμημα. Ποτέ δεν είχα προδώσει τον Θεό, ακόμη και όταν συνελήφθην και βασανίστηκα βάναυσα από το Κομμουνιστικό Κόμμα, και μετά τη φυλακή, συνέχισα να κάνω το καθήκον μου. Πώς, λοιπόν, αρρώστησα; Όσο το σκεφτόμουν, αναστατωνόμουν περισσότερο. Ήμουν έτοιμη να κλάψω και ένιωθα ένα κενό στην καρδιά.

Εκείνη την εποχή, στην εκκλησία είχαμε πολλή δουλειά, οπότε συνέχισα να κάνω το καθήκον μου ενώ λάμβανα αγωγή. Όταν ήμουν έξω με το ποδήλατό μου, κάθε τράνταγμα μου προκαλούσε βασανιστικό πόνο. Μερικές φορές, με έπιανε ξαφνικός πόνος και δεν μπορούσα ούτε να καθίσω ακίνητη. Όταν γύριζα σπίτι από το καθήκον μου, ξάπλωνα χωρίς ίχνος δύναμης και χωρίς να θέλω να μιλήσω καθόλου. Ήξερα ότι αυτό μου συνέβαινε με την άδεια του Θεού. Προσευχόμουν και αναζητούσα, και σκεφτόμουν μήπως κάτι που μπορεί να έκανα δεν ήταν σύμφωνο με το θέλημα του Θεού, αλλά πίστευα ότι αν έβλεπα το λάθος μου και συνέχιζα να κάνω το καθήκον μου, θα μπορούσα να αναρρώσω από την ασθένειά μου. Αλλά πέρασαν αστραπιαία δύο μήνες και δεν ήμουν καθόλου καλύτερα. Ανησυχούσα για το πόσο καιρό συνεχιζόταν αυτή η ασθένεια —κι αν δεν καλυτέρευα ποτέ; Τα τελευταία χρόνια δεν είχα σταματήσει ποτέ να κάνω το καθήκον μου. Συνέχισα να μοιράζομαι το ευαγγέλιο ακόμα και όταν ήμουν άρρωστη, οπότε γιατί δεν καλυτέρευα; Όσο το σκεφτόμουν, ένιωθα πιο αδικημένη και αναστατωνόμουν περισσότερο. Σκέφτηκα: «Αν δεν αναρρώσω ποτέ, μπορεί να έρθει η μέρα που δεν θα μπορώ πια να κάνω κανένα καθήκον και δεν θα μπορώ να κάνω καλές πράξεις. Θα μπορέσω να σωθώ τότε; Μήπως όλα όσα είχα δώσει όλα αυτά τα χρόνια ήταν μάταια; Θα πρέπει να κρατήσω την ενέργειά μου για την υγεία μου και να δω πώς θα πάνε τα πράγματα με την ασθένειά μου». Μετά απ’ αυτό, δεν έκανα το καθήκον μου τόσο πολύ με την καρδιά μου. Στις ομαδικές μας συναθροίσεις, απλώς ρωτούσα επιπόλαια για πιθανούς στόχους του ευαγγελίου, και αν δεν υπήρχαν, πήγαινα σπίτι και ξεκουραζόμουν. Φοβόμουν πραγματικά μήπως εξαντληθώ και αρρωστήσω περισσότερο. Εκείνη την περίοδο, με απασχολούσε πλήρως η αρρώστια μου και ήμουν πολύ θλιμμένη. Δεν κέρδιζα καμία διαφώτιση από τα λόγια του Θεού και η συναναστροφή μου στις συναθροίσεις ήταν πραγματικά αδιάφορη. Ένιωθα πολύ μακριά από τον Θεό. Μέσα στον πόνο μου, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Αισθάνομαι άθλια εξαιτίας αυτής της ασθένειας, είμαι γεμάτη παράπονα και δεν έχω κανένα κίνητρο στο καθήκον μου. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με να καταλάβω το θέλημά Σου. Θέλω να υποταχθώ, να κάνω αυτοκριτική και να πάρω ένα μάθημα».

Στην αναζήτησή μου, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Πρώτον, όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν στον Θεό, ποιος από αυτούς δεν έχει τους δικούς του στόχους, τα δικά του κίνητρα και φιλοδοξίες; Παρόλο που μια πλευρά τους πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού και έχει δει την ύπαρξη του Θεού, η πίστη τους στον Θεό εξακολουθεί να περιέχει αυτά τα κίνητρα, και ο απώτερος σκοπός της πίστης τους στον Θεό είναι να λάβουν τις ευλογίες Του και τα πράγματα που επιθυμούν. Στις εμπειρίες της ζωής των ανθρώπων, συχνά αναλογίζονται: “Έχω εγκαταλείψει την οικογένεια και την καριέρα μου για τον Θεό, και τι μου έχει δώσει Αυτός; Πρέπει να τα προσθέσω και να τα επιβεβαιώσω —έλαβα πρόσφατα οποιεσδήποτε ευλογίες; Έχω δώσει πολλά όλο αυτό το διάστημα, έχω τρέξει και τρέχω, και έχω υποφέρει πολύ —μου έχει δώσει ο Θεός οποιεσδήποτε υποσχέσεις σε αντάλλαγμα; Θυμάται τις καλές πράξεις μου; Ποιο θα είναι το τέλος μου; Μπορώ να λάβω τις ευλογίες του Θεού;” […] Κάθε άνθρωπος κάνει τέτοιους υπολογισμούς μέσα στην καρδιά του συνέχεια, και θέτει απαιτήσεις στον Θεό που περιλαμβάνουν τα κίνητρα, τις φιλοδοξίες και τη συναλλακτική νοοτροπία του. Τουτέστιν, στην καρδιά του ο άνθρωπος δοκιμάζει διαρκώς τον Θεό, σκαρφίζεται συνεχώς σχέδια για τον Θεό, συνεχώς επιχειρηματολογεί υπέρ της δικής του κατάληξης με τον Θεό και προσπαθεί να αντλήσει μια δήλωση από τον Θεό, κοιτώντας μήπως ο Θεός μπορεί να του δώσει ό,τι επιθυμεί. Την ίδια στιγμή που ακολουθεί τον Θεό, ο άνθρωπος δεν αντιμετωπίζει τον Θεό ως Θεό. Ο άνθρωπος ανέκαθεν προσπαθούσε να κάνει συμφωνίες με τον Θεό, θέτοντας διαρκώς απαιτήσεις σ’ Αυτόν, και μάλιστα ασκώντας Του πίεση σε κάθε βήμα, προσπαθώντας να βγάλει από τη μύγα ξύγκι. Ενώ παράλληλα προσπαθεί να κάνει συμφωνίες με τον Θεό, ο άνθρωπος συζητάει επίσης μαζί Του και υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που, όταν υποβάλλονται σε δοκιμασίες ή βρίσκονται σε συγκεκριμένες καταστάσεις, συχνά γίνονται αδύναμοι, παθητικοί και αμελείς στο έργο τους, και έχουν πολλά παράπονα από τον Θεό. Από τον καιρό που πρωτοάρχισε ο άνθρωπος να πιστεύει στον Θεό, θεωρούσε τον Θεό ως το κέρας της Αμάλθειας, έναν ελβετικό σουγιά, και θεωρεί τον εαυτό του ως τον μεγαλύτερο πιστωτή του Θεού, λες και είναι έμφυτο δικαίωμα και υποχρέωσή του να προσπαθεί να πάρει ευλογίες και υποσχέσεις από τον Θεό, ενώ η ευθύνη του Θεού είναι να προστατεύει και να φροντίζει τον άνθρωπο και να τον στηρίζει. Αυτή είναι η βασική κατανόηση της “πίστης στον Θεό” όλων όσοι πιστεύουν στον Θεό, και αυτή είναι η βαθύτερή τους κατανόηση της έννοιας της πίστης στον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄). Ένιωσα ενοχές όταν συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού. Είδα ότι απλώς δεν αντιμετώπιζα τον Θεό ως Θεό στην πίστη μου. Αντιμετώπιζα τον Θεό σαν ελβετικό σουγιά, σαν μια κορνίζα, νομίζοντας ότι εφόσον συνέχιζα να δαπανώ τον εαυτό μου για τον Θεό, Εκείνος σίγουρα θα με κρατούσε ασφαλή και υγιή, ότι δεν θα αντιμετώπιζα ποτέ ασθένεια ή τραγωδία και ότι θα κατάφερνα να ξεφύγω από κάθε είδους καταστροφές, καθώς και ότι στο τέλος θα σωζόμουν και θα κέρδιζα έναν καλό προορισμό. Τα τελευταία χρόνια, είχα απομακρυνθεί από την οικογένειά μου και είχα αφήσει πίσω την καριέρα μου για να κάνω το καθήκον μου, είχα υποφέρει και είχα δώσει πολλά, και δεν έκανα ποτέ πίσω, ακόμη και όταν με συνέλαβαν και με βασάνισαν. Αλλά όταν αρρώστησα, ειδικά όταν είδα ότι τα προβλήματα υγείας μου συνεχίζονταν για καιρό, κατηγόρησα τον Θεό και προσπάθησα να διαφωνήσω μαζί Του. Καταμετρούσα όλα τα βάσανά μου όλα αυτά τα χρόνια και σκέφτηκα ότι όλα όσα είχα δώσει θα πήγαιναν χαμένα αν δεν σωζώμουν, και άρχισα να χαλαρώνω στο καθήκον μου. Είδα ότι η πίστη μου δεν ήταν για να κερδίσω την αλήθεια και να υπακούσω τον Θεό, αλλά για να ανταλλάξω τα βάσανά μου και τη σκληρή δουλειά μου με τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού. Αυτό δεν ήταν απλώς εξαπάτηση και χρησιμοποίηση του Θεού; Προκειμένου να σώσει την ανθρωπότητα, ο Θεός μάς έδωσε τόσα λόγια για να μας ποτίσει και να μας θρέψει. Αλλά εγώ δεν ανταπέδωσα την αγάπη του Θεού· αντίθετα, προσπάθησα να πραγματοποιήσω συναλλαγές μαζί Του. Όταν Εκείνος δεν έκανε αυτό που ήθελα, άρχισα να λασπολογώ στο καθήκον μου και να μη νοιάζομαι. Δεν ήμουν καθόλου αληθινή απέναντι στον Θεό. Πραγματικά δεν είχα καθόλου συνείδηση ή λογική! Προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, Σε χρησιμοποιούσα και Σε εξαπατούσα στην πίστη μου. Δεν είμαι καν άνθρωπος! Θέλω να μετανοήσω ενώπιόν Σου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με».

Στη συνέχεια, διάβασα τον λόγο του Θεού: «Σε πολλές περιπτώσεις, οι δοκιμασίες του Θεού είναι φορτία που δίνει στους ανθρώπους. Όσο μεγάλο κι αν είναι το φορτίο που σου έχει δώσει ο Θεός, αυτό είναι το φορτίο που θα πρέπει να αναλάβεις, διότι ο Θεός σε καταλαβαίνει και ξέρει ότι μπορείς να το αντέξεις. Το φορτίο που σου δίνει ο Θεός δεν θα υπερβαίνει το ανάστημα ή τα όρια της αντοχής σου, επομένως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μπορέσεις να το αντέξεις. Ανεξάρτητα από το τι είδους φορτίο σού δίνει ο Θεός, τι είδους δοκιμασία, να θυμάσαι ένα πράγμα: Είτε κατανοείς το θέλημα του Θεού είτε όχι, είτε διαφωτίζεσαι και φωτίζεσαι από το Άγιο Πνεύμα μετά την προσευχή σου είτε όχι, είτε η δοκιμασία αυτή γίνεται για να σε πειθαρχήσει ο Θεός ή να σε προειδοποιήσει είτε όχι, δεν έχει σημασία εάν εσύ δεν καταλαβαίνεις. Εφόσον δεν αναβάλλεις την εκτέλεση του καθήκοντός σου και μπορείς να τηρείς πιστά το καθήκον σου, ο Θεός θα είναι ικανοποιημένος, κι εσύ θα παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου. […] Αν κατά την πίστη σου στον Θεό και κατά την επιδίωξη της αλήθειας είσαι σε θέση να πεις, “Οποιαδήποτε ασθένεια ή οποιοδήποτε δυσάρεστο γεγονός κι αν επιτρέψει ο Θεός να μου συμβεί —ό,τι κι αν κάνει ο Θεός— πρέπει να υπακούσω και να παραμείνω στη θέση μου ως δημιουργημένο ον. Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να κάνω πράξη αυτήν την πτυχή της αλήθειας, την υπακοή· πρέπει να την εφαρμόσω και να βιώσω την πραγματικότητα της υπακοής στον Θεό. Επιπλέον, δεν πρέπει να παραμερίσω αυτό που μου έχει αναθέσει ο Θεός και το καθήκον που θα πρέπει να εκτελέσω. Ακόμα και κατά την τελευταία μου πνοή, πρέπει να τηρήσω το καθήκον μου”. Δεν αποτελεί αυτό κατάθεση μαρτυρίας; Όταν έχεις αυτό το είδος αποφασιστικότητας κι αυτό το είδος κατάστασης, μπορείς και πάλι να παραπονιέσαι για τον Θεό; Όχι, δεν μπορείς. Σε μια τέτοια στιγμή, θα σκεφτείς μέσα σου: “Ο Θεός μού δίνει αυτήν την αναπνοή, με φροντίζει και με προστατεύει όλα αυτά τα χρόνια, έχει πάρει πολύ πόνο από μένα, μου έδωσε πολλή χάρη και πολλές αλήθειες. Έχω κατανοήσει αλήθειες και μυστήρια που οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει επί γενιές. Έχω κερδίσει πάρα πολλά από τον Θεό, οπότε πρέπει να Του το ανταποδώσω! Στο παρελθόν, το ανάστημά μου ήταν πολύ μικρό, δεν καταλάβαινα τίποτα και ό,τι έπραττα πλήγωνε τον Θεό. Ίσως να μην έχω άλλη ευκαιρία να το ανταποδώσω στον Θεό στο μέλλον. Όσο διάστημα κι αν μου έχει απομείνει να ζήσω, πρέπει να προσφέρω τη λίγη δύναμη που έχω και να κάνω ό,τι μπορώ για τον Θεό, ώστε ο Θεός να δει ότι όλα αυτά τα χρόνια που με φρόντιζε δεν ήταν μάταια, αλλά έχουν αποφέρει καρπό. Θέλω να παρηγορώ τον Θεό και να μην Τον πληγώνω ούτε να Τον απογοητεύω πλέον”» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο με τη συχνή ανάγνωση των λόγων του Θεού και την περισυλλογή για την αλήθεια υπάρχει δρόμος προς τα εμπρός). Συλλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, κατάφερα να κατανοήσω το θέλημά Του. Όποιες δυσκολίες και αν αντιμετωπίζω, όλα αυτά τα επιτρέπει ο Θεός. Με την ασθένεια αυτή, ο Θεός μού έδωσε ένα φορτίο να σηκώσω, το οποίο έπρεπε να αποδεχτώ και στο οποίο έπρεπε να υποταχθώ, και έπρεπε να παραμείνω σταθερή στη μαρτυρία μου. Σκέφτηκα τον Πέτρο, ο οποίος προσπάθησε να ικανοποιήσει τον Θεό και να Του υποταχθεί. Υπέφερε από ασθένειες και έζησε με στερήσεις, αλλά ήταν πάντα σε θέση να τα αποδεχτεί αυτά και δεν παραπονέθηκε ποτέ. Αυτά τα πράγματα δεν άλλαξαν ποτέ την αγάπη του για τον Θεό. Έπρεπε να μπω στη θέση ενός δημιουργημένου όντος όπως ο Πέτρος και να πάρω πραγματικά ένα μάθημα από αυτή την κατάσταση. Συνέχισα να παίρνω τα φάρμακά μου, ενώ παράλληλα έκανα το καθήκον μου, και δεν ένιωθα τόσο περιορισμένη από την ασθένειά μου. Μετά από μερικούς μήνες σταδιακής ανάρρωσης, η πάθησή μου πέρασε. Ήμουν τόσο ευγνώμων στον Θεό!

Μια μέρα τον Σεπτέμβριο, γύρισα στο σπίτι έχοντας μοιραστεί το ευαγγέλιο, και ο σύζυγός μου μου είπε με βαρύ τόνο ότι την προηγουμένη είχε πάει για τσεκ απ και ο γιατρός τού είπε να έρθει την επόμενη μέρα για μαγνητική τομογραφία. Ακούγοντας τον σύζυγό μου να το λέει αυτό αναστατώθηκα πολύ και αναρωτήθηκα μήπως είχε κάτι σοβαρό. Εκείνη τη νύχτα στριφογύριζα και δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου. Προσπάθησα να παρηγορήσω τον εαυτό μου, σκεπτόμενη ότι μάλλον δεν ήταν κάτι σοβαρό. Ήταν κι εκείνος πιστός, κι εγώ είχα κάνει υπηρεσία μακριά από το σπίτι, οπότε σίγουρα ο Θεός θα τον προστάτευε. Πήγα στο νοσοκομείο μαζί του την επόμενη μέρα. Ήταν σοκαριστικό· τελικά είχε καρκίνο του παγκρέατος. Έμεινα εντελώς άναυδη όταν άκουσα τα νέα. Είχα ακούσει ότι αυτό το είδος καρκίνου ήταν πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί και ότι αν δεν αντιμετωπιζόταν εγκαίρως, θα μπορούσε να επιδεινωθεί πολύ γρήγορα, και επίσης ότι αν ήταν σοβαρό, θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο μέσα σε λίγους μήνες. Σκέφτηκα ότι φαινόταν γεμάτος ζωή, αλλά ότι μπορεί να μην του έμενε πολύς χρόνος. Έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Σκέφτηκα: «Μόλις που συνήλθα και τώρα ο σύζυγός μου έχει καρκίνο. Γιατί συμβαίνει αυτό;» Κάθε φορά που σκεφτόμουν τον καρκίνο του συζύγου μου, έκλαιγα ασταμάτητα. Προσευχόμουν στον Θεό μέσα στον πόνο μου, ζητώντας Του να προσέχει την καρδιά μου και να με καθοδηγήσει να καταλάβω το θέλημά Του.

Διάβασα στα λόγια του Θεού: «Στην πίστη τους στον Θεό, αυτό που οι άνθρωποι επιζητούν είναι να αποκτήσουν ευλογίες για το μέλλον· αυτός είναι ο σκοπός της πίστης τους. Όλοι έχουν αυτή την πρόθεση και ελπίδα, αλλά η διαφθορά στη φύση τους πρέπει να επιλυθεί μέσω δοκιμασιών. Σε όποιες πτυχές δεν εξαγνιστείς και αποκαλύπτεις διαφθορά, αυτές είναι οι πτυχές στις οποίες πρέπει να εξευγενιστείς —αυτό είναι το σχέδιο του Θεού. Ο Θεός δημιουργεί για σένα ένα περιβάλλον, αναγκάζοντάς σε να εξευγενιστείς εκεί, έτσι ώστε να μπορείς να γνωρίσεις τη δική σου διαφθορά. Τελικά, φτάνεις σε ένα σημείο που θα προτιμούσες να πεθάνεις και να εγκαταλείψεις τις μηχανορραφίες και τις επιθυμίες σου, και να υποταχθείς στην κυριαρχία και στα σχέδια του Θεού. Επομένως, αν οι άνθρωποι δεν εξευγενίζονται για αρκετά χρόνια, αν δεν υποφέρουν σε κάποιον βαθμό, δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαλλαχθούν από τα δεσμά της διαφθοράς της σάρκας στη σκέψη και στην καρδιά τους. Στις πτυχές στις οποίες οι άνθρωποι βρίσκονται ακόμα υπό τα δεσμά του Σατανά, και στις πτυχές στις οποίες έχουν ακόμα δικές τους επιθυμίες και δικές τους απαιτήσεις, αυτές είναι οι πτυχές στις οποίες θα πρέπει να υποφέρουν. Μόνο μέσα από τα βάσανα μπορεί να πάρει κανείς μαθήματα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι σε θέση να αποκτήσει την αλήθεια και να κατανοήσει το θέλημα του Θεού. Μάλιστα, πολλές αλήθειες γίνονται κατανοητές με τη βίωση επίπονων δοκιμασιών. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει το θέλημα του Θεού, να αναγνωρίσει την παντοδυναμία και τη σοφία Του, ή να εκτιμήσει τη δίκαιη διάθεσή Του σε ένα άνετο και βολικό περιβάλλον, ή όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Αυτό θα ήταν αδύνατον!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Έκανα αυτοκριτική υπό το πρίσμα των λόγων του Θεού. Όταν είχα αρρωστήσει στο παρελθόν, μέσω της κρίσης και της αποκάλυψης των λόγων του Θεού, είχα αναγνωρίσει τη λανθασμένη οπτική μου όσον αφορά την επιδίωξη των ευλογιών, και ήμουν έτοιμη να υποταχθώ, είτε γινόμουν καλύτερα είτε όχι. Νόμιζα ότι είχα απαλλαγεί από την επιθυμία μου να επιδιώκω ευλογίες, αλλά όταν ο σύζυγός μου έπαθε καρκίνο, δεν μπόρεσα παρά να κατηγορήσω και να παρανοήσω τον Θεό. Θεώρησα ότι ο Θεός θα έπρεπε να μας προστατέψει, αφού είμαστε πιστοί. Είδα πόσο βαθιά ριζωμένη ήταν η επιθυμία μου για ευλογίες. Αν ο Θεός δεν με είχε εκθέσει με αυτόν τον τρόπο, θα δυσκολευόμουν να αναγνωρίσω και να παραμερίσω τη βαθιά και υπερβολική επιθυμία μου για ευλογίες. Τότε συνειδητοποίησα ότι υπήρχε ένα μάθημα που έπρεπε να πάρω από την ασθένεια του συζύγου μου και έπρεπε να σταματήσω να κατηγορώ τον Θεό.

Ηρεμώντας, αναλογίστηκα γιατί δεν μπορούσα να μην παραπονεθώ και να μην παρανοήσω τον Θεό όταν ο σύζυγός μου έπαθε καρκίνο. Διάβασα στον λόγο του Θεού: «Στα μάτια των αντίχριστων, καθώς και στις σκέψεις και στις απόψεις τους, πρέπει να κερδίζει κανείς κάποια προνόμια αν ακολουθεί τον Θεό· χωρίς προνόμια, δεν θα μπουν στον κόπο να κάνουν τίποτα. Αν δεν υπάρχει φήμη, κέρδος ή θέση για να απολαύσουν, αν τίποτα από το έργο που κάνουν ή από τα καθήκοντα που εκτελούν δεν τους εξασφαλίζει τον θαυμασμό των άλλων, τότε δεν ωφελεί σε τίποτα να πιστεύουν στον Θεό ούτε να κάνουν τα καθήκοντά τους. Τα πρώτα προνόμια που πρέπει να κερδίσουν είναι οι υποσχέσεις και οι ευλογίες που αναφέρονται στα λόγια του Θεού, και πρέπει επιπλέον να απολαύσουν τη φήμη, το κέρδος και τη θέση εντός της εκκλησίας. Οι αντίχριστοι θεωρούν πως, όταν κανείς πιστεύει στον Θεό, πρέπει αναγκαστικά να είναι ανώτερος απ’ τους άλλους, να τον θαυμάζουν, να είναι ξεχωριστός· αν μη τι άλλο, όσοι πιστεύουν στον Θεό πρέπει να τα απολαμβάνουν όλα αυτά. Αν δεν τα απολαμβάνουν, τότε προκύπτουν ερωτήματα για το αν αυτός ο Θεός στον οποίο πιστεύουν είναι ο αληθινός Θεός. Άραγε, οι αντίχριστοι, σύμφωνα με τη λογική τους, δεν θεωρούν ότι η αλήθεια είναι η φράση: “Όσοι πιστεύουν στον θεό πρέπει να απολαμβάνουν τις ευλογίες και τη χάρη του θεού”; Για κάντε μια προσπάθεια να αναλύσετε αυτά τα λόγια: Είναι η αλήθεια; (Δεν είναι.) Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτά τα λόγια δεν είναι η αλήθεια· είναι παραλογισμός, είναι η λογική του Σατανά και δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Είπε ποτέ ο Θεός: “Αν οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Εμένα, θα είναι σίγουρα ευλογημένοι και δεν πρόκειται ποτέ να περάσουν κακουχίες”; Ποιος στίχος απ’ τα λόγια του Θεού μιλάει γι’ αυτό; Ο Θεός δεν είπε ποτέ τέτοια λόγια ούτε έκανε κάτι τέτοιο. Όταν μιλάει κανείς για ευλογίες και κακουχίες, υπάρχει μια αλήθεια που πρέπει να αναζητηθεί. Ποιο σοφό ρητό πρέπει να τηρούν οι άνθρωποι; Είπε ο Ιώβ: “Τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;” (Ιώβ 2:10). Αυτά τα λόγια είναι η αλήθεια; Αυτά είναι λόγια ενός ανθρώπου· δεν γίνεται να εξυψωθούν στο επίπεδο της αλήθειας, όμως μ’ έναν τρόπο συμμορφώνονται με την αλήθεια. Με ποιον τρόπο συμμορφώνονται αυτά τα λόγια με την αλήθεια; Το αν οι άνθρωποι θα είναι ευλογημένοι ή θα περάσουν κακουχίες βρίσκεται απόλυτα στο χέρι του Θεού, βρίσκεται απόλυτα κάτω από την κυριαρχία του Θεού. Αυτή είναι η αλήθεια. Οι αντίχριστοι, άραγε, το πιστεύουν αυτό; Όχι, δεν το πιστεύουν. Δεν το αναγνωρίζουν αυτό. Γιατί δεν το πιστεύουν και δεν το αναγνωρίζουν; (Πιστεύουν στον Θεό προκειμένου να είναι ευλογημένοι· το μόνο που θέλουν είναι να είναι ευλογημένοι.) (Επειδή είναι υπερβολικά εγωιστές και επιδιώκουν μόνο τα συμφέροντα της σάρκας.) Οι αντίχριστοι, κατά την πίστη τους, θέλουν μόνο ευλογίες και δεν θέλουν να περάσουν κακουχίες. Όταν βλέπουν κάποιον που είναι ευλογημένος, που έχει ωφεληθεί, που έχει δεχτεί τη χάρη και έχει λάβει περισσότερες υλικές απολαβές και σπουδαία πλεονεκτήματα, τότε πιστεύουν πως αυτό το έκανε ο Θεός· κι αν εκείνοι δεν λάβουν τέτοιες υλικές ευλογίες, τότε αυτό δεν είναι πράξη του Θεού. Αυτό που υπονοούν είναι: “Αν είσαι στ’ αλήθεια θεός, τότε μπορείς μόνο να ευλογείς τους ανθρώπους· πρέπει να αποτρέπεις τις κακουχίες και να μην επιτρέπεις να τους τύχουν βάσανα. Μόνο τότε έχει αξία και νόημα να πιστεύουν οι άνθρωποι σ’ εσένα. Αν σ’ ακολουθήσουν και συνεχίσουν να βασανίζονται απ’ τις κακουχίες, αν συνεχίσουν να υποφέρουν, τότε τι νόημα έχει να πιστεύει κανείς σ’ εσένα;” Δεν παραδέχονται πως όλα τα πράγματα και τα γεγονότα είναι στο χέρι του Θεού, πως ο Θεός κυριαρχεί επί των πάντων. Και γιατί δεν το παραδέχονται αυτό; Επειδή οι αντίχριστοι φοβούνται να περάσουν κακουχίες. Θέλουν μόνο να ωφελούνται, να εκμεταλλεύονται, να απολαμβάνουν ευλογίες· δεν έχουν επιθυμία να αποδεχθούν την κυριαρχία ούτε την ενορχήστρωση του Θεού, παρά μόνο να λάβουν προνόμια από Εκείνον. Αυτή είναι η εγωιστική και ποταπή οπτική των αντίχριστων» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο (Μέρος έκτο)]. «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του και την πληρώνει πάντα ο πιο αδύναμος —αυτό είναι το συμπέρασμα της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· όταν απαρνούνται πράγματα και δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό, το κάνουν προκειμένου να ευλογηθούν, και όταν είναι πιστοί σ’ Αυτόν, το κάνουν προκειμένου να ανταμειφθούν. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό να ευλογηθούν, να ανταμειφθούν και να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Στην κοινωνία, οι άνθρωποι εργάζονται για δικό τους όφελος, και στον οίκο του Θεού, εκτελούν κάποιο καθήκον προκειμένου να ευλογηθούν. Ο λόγος που οι άνθρωποι απαρνιούνται τα πάντα και μπορούν να υπομείνουν πολλά βάσανα είναι για να κερδίσουν ευλογίες. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της σατανικής φύσης του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού αποκαλύπτουν την οπτική των αντίχριστων για τις ευλογίες και τις συμφορές. Οι αντίχριστοι με την πίστη τους επιδιώκουν τις ευλογίες και νομίζουν ότι πρέπει να ευλογηθούν λόγω της πίστης τους. Αν αυτό δεν συμβεί, πιστεύουν ότι δεν έχει νόημα να έχουν πίστη, και μπορεί ακόμη και να προδώσουν τον Θεό και να Τον εγκαταλείψουν ανά πάσα στιγμή. Είδα ότι είχα την ίδια άποψη για την πίστη. Σκέφτηκα ότι αφού είχα κάνει όλες αυτές τις θυσίες, ο Θεός θα έπρεπε να ευλογήσει εμένα και την οικογένειά μου με ασφάλεια, χωρίς ασθένειες και συμφορές. Έτσι, και όταν αρρώστησε ο σύζυγός μου και όταν αρρώστησα εγώ, παρανόησα και κατηγόρησα τον Θεό. Μάλιστα, Του προέβαλα παράλογες απαιτήσεις, θέλοντας να θεραπεύσει τον ιό μου και τον καρκίνο του συζύγου μου. Από τη στιγμή που ο Θεός δεν ικανοποιούσε τις επιθυμίες μου, δεν ήθελα πλέον να δαπανώ τον εαυτό μου για το καθήκον μου. Η οπτική μου για την πίστη ήταν τόσο παράλογη! Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός δεν είπε ποτέ ότι δεν θα συμβούν άσχημα πράγματα στους πιστούς. Εκείνος εξουσιάζει τα πάντα. Η γέννηση, ο θάνατος, η ασθένεια και η υγεία είναι όλα στα χέρια Του, οι άνθρωποι δεν λαμβάνουν μόνο ευλογίες από Αυτόν, αλλά και συμφορές, και οι πιστοί δεν αποτελούν εξαίρεση. Η εκτέλεση ενός καθήκοντος είναι το πιο σωστό και φυσικό πράγμα που πρέπει να κάνει ένα δημιουργημένο ον, και δεν έχει καμία σχέση με το αν ευλογείται ή όχι. Όμως, ήμουν τόσο βαθιά διεφθαρμένη από τον Σατανά, που ζούσα με σατανικά δηλητήρια, όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Μην κάνεις τίποτε χωρίς ανταμοιβή». Σκεφτόμουν συνεχώς το δικό μου συμφέρον, βλέποντας τον Θεό ως κάτι που έπρεπε να χρησιμοποιήσω. Ήθελα να χρησιμοποιήσω τα βάσανά μου, τις θυσίες μου και τη σκληρή δουλειά μου για να εξαπατήσω τον Θεό για ευλογίες. Όταν ο Θεός έκανε κάτι που έθετε σε κίνδυνο τα προσωπικά μου συμφέροντα, ήμουν γεμάτη παράπονα και παρανοήσεις προς Αυτόν, και μάλιστα διαφωνούσα μαζί Του και Του εναντιωνόμουν. Τι είδους πιστή ήμουν; Ήμουν τόσο εγωίστρια και ποταπή! Σκέφτηκα τον Παύλο· υπέφερε κι αυτός πολύ για τον Κύριο, αλλά δεν επιδίωκε καθόλου την αλήθεια ή τη γνώση του Θεού. Χρησιμοποίησε τις θυσίες, τις συνεισφορές και τη σκληρή δουλειά του μόνο και μόνο για να ανταλλάξει αυτά τα πράγματα με ανταμοιβές και στέμμα. Ο ίδιος είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8). Αυτό που εννοούσε με αυτό ήταν ότι αν ο Θεός δεν τον στεφάνωνε και δεν τον επιβράβευσε, τότε ο Θεός δεν ήταν δίκαιος. Ήθελε να χρησιμοποιήσει τις προσπάθειες και τα βάσανά του ως κεφάλαιο για να πιέσει τον Θεό, να αντισταθεί στον Θεό. Ο Θεός τελικά τον τιμώρησε. Φοβήθηκα πολύ όταν το συνειδητοποίησα αυτό. Είδα ότι δεν εστίαζα στην επιδίωξη της αλήθειας στην πίστη μου, αλλά μόνο στην επιδίωξη της χάρης και των ευλογιών. Βρισκόμουν σε μονοπάτι ενάντια στον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο, δεν θα κέρδιζα ποτέ την αλήθεια και δεν θα άλλαζε η διεφθαρμένη μου διάθεση. Απλώς θα κατέληγα να αποκλειστώ! Αργότερα, διάβασα άλλο ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Μπορεί να νομίζεις πως το να πιστεύεις στον Θεό έχει να κάνει με το να υποφέρεις ή να κάνεις κάθε λογής πράγματα γι’ Αυτόν· ίσως νομίζεις ότι η πίστη στον Θεό αποσκοπεί στο να ηρεμήσει η σάρκα σου ή να κυλίσουν όλα ομαλά στη ζωή σου, ή να είσαι άνετος και ήρεμος παντού. Εντούτοις, κανένα απ’ αυτά δεν αποτελεί σκοπό που θα πρέπει να ενσωματώνουν οι άνθρωποι στην πίστη τους στον Θεό. Αν πιστεύεις για χάρη αυτών των σκοπών, τότε η οπτική σου είναι εσφαλμένη και, απλούστατα, είναι αδύνατον τελειωθείς. Οι ενέργειες του Θεού, η δίκαιη διάθεσή Του, η σοφία Του, ο λόγος Του, η θαυμαστότητα και η ακαταληπτότητά Του είναι όλα πράγματα που οφείλουν να κατανοήσουν οι άνθρωποι. Αφού τα κατανοήσεις αυτά, θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις αυτήν την κατανόηση για να απαλλαγείς από όλες τις προσωπικές σου απαιτήσεις, ελπίδες και αντιλήψεις μέσα σου. Μόνο εξαλείφοντας τα παραπάνω μπορείς να πληροίς τις προϋποθέσεις που απαιτεί ο Θεός και μόνο κάνοντας αυτά μπορείς να αποκτήσεις ζωή και να ικανοποιείς τον Θεό. Η πίστη στον Θεό αποσκοπεί στο να Τον ικανοποιεί κανείς και να βιώνει τη διάθεση που Αυτός απαιτεί, έτσι ώστε οι ενέργειες και η δόξα Του να εκδηλωθούν μέσω αυτής της ομάδας ανάξιων ανθρώπων. Αυτή είναι η σωστή οπτική για να πιστεύει κανείς στον Θεό, καθώς και ο στόχος που θα πρέπει να επιδιώκεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν τι έπρεπε να επιδιώκω. Δεν θα έπρεπε να επιδιώκω ευλογίες ή οποιοδήποτε είδος οφέλους στην πίστη μου, αλλά αντίθετα, θα έπρεπε να επιδιώκω να γνωρίσω και να ικανοποιήσω τον Θεό, να είμαι σαν τον Ιώβ και να μην προβάλλω κανένα αίτημα ή καμία απαίτηση από τον Θεό. Ο Ιώβ πίστευε ότι όλα όσα είχε τα έδωσε ο Θεός, οπότε είτε ο Θεός έδινε είτε έπαιρνε, είτε είχε ευλογίες είτε συμφορές, υπάκουε τον Θεό άνευ όρων και επαινούσε τη δικαιοσύνη Του. Έτσι, όταν ο Σατανάς δοκίμασε τον Ιώβ, όταν του είχαν κλέψει όλα τα υπάρχοντα, είχαν πεθάνει τα παιδιά του και είχε γεμίσει παντού σπυριά, εκείνος δεν παραπονέθηκε ποτέ για τον Θεό και συνέχισε να δοξάζει το όνομά Του. Ό,τι κι αν έκανε ο Θεός, ο Ιώβ στάθηκε στη θέση ενός δημιουργημένου όντος, υποτάχθηκε στον Θεό και Τον λάτρεψε. Ο Θεός επαίνεσε την πίστη του Ιώβ. Αυτή η κατανόηση μου έδωσε μονοπάτι άσκησης. Είτε ο σύζυγός μου γινόταν καλά είτε όχι, έπρεπε να υποταχθώ στον Θεό και να επιτελέσω το καθήκον μου.

Αργότερα, διάβασα στα λόγια του Θεού: «Ο Θεός έχει ήδη σχεδιάσει πλήρως τη γένεση, την έλευση, τη διάρκεια ζωής, την κατάληξη όλων των δημιουργημάτων του Θεού, καθώς και την αποστολή της ζωής τους και τον ρόλο που διαδραματίζουν σε όλη την ανθρωπότητα. Κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει αυτά· αυτή είναι η εξουσία του Δημιουργού. Η έλευση κάθε πλάσματος, η διάρκεια της ζωής του, η αποστολή της ζωής του —όλοι αυτοί οι νόμοι, κάθε ένας από αυτούς, είναι καθορισμένοι από τον Θεό, όπως ακριβώς ο Θεός έχει καθορίσει την τροχιά κάθε ουράνιου σώματος· το ποια τροχιά ακολουθούν αυτά τα ουράνια σώματα, για πόσα χρόνια, πώς περιστρέφονται, ποιους νόμους ακολουθούν —όλα αυτά έχουν καθοριστεί από τον Θεό πολύ καιρό πριν, και είναι αμετάβλητα εδώ και χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Αυτά έχουν καθοριστεί από τον Θεό, και αυτή είναι η εξουσία Του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Είδα από τα λόγια του Θεού ότι η μοίρα μας, η διάρκεια της ζωής μας και το αποτέλεσμά μας είναι όλα στα χέρια του Κυρίου της Δημιουργίας. Η γέννηση, ο θάνατος, η ασθένεια και η υγεία μας είναι όλα προκαθορισμένα από την κυριαρχία του Θεού. Ο Θεός ορίζει πότε θα πεθάνουμε, και κανείς μας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Αλλά αν δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα που αποφάσισε ο Θεός για εμάς, ακόμη κι αν πάθουμε καρκίνο, πάλι δεν θα πεθάνουμε. Αυτή είναι η εξουσία του Θεού και κανείς δεν μπορεί να την αλλάξει. Η κατανόηση αυτού του γεγονότος με βοήθησε να χαλαρώσω λίγο. Ήξερα ότι η υγεία του συζύγου μου ήταν στα χέρια του Θεού, και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να υποταχθώ σε ό,τι είχε διευθετήσει ο Θεός και να κάνω το δικό μου καθήκον.

Ο σύζυγός μου έκανε χημειοθεραπεία για λίγο στο νοσοκομείο, και παραδόξως δεν βρέθηκαν καρκινικά κύτταρα στο αίμα του. Όλοι οι δείκτες ήταν φυσιολογικοί. Επίσης, ο μισός όγκος είχε εξαφανιστεί. Ο γιατρός είπε ότι ήταν πολύ σπάνιο να δει κανείς μια περίπτωση σαν τη δική του. Ο γιος μας είπε ότι ο πατέρας του συναδέλφου του είχε πάθει τον ίδιο καρκίνο. Έκανε μια φορά χημειοθεραπεία και δεν άντεξε, και μετά πέθανε μετά από λίγους μήνες. Ήμουν τόσο ευγνώμων στο Θεό που ο σύζυγός μου έγινε καλά τόσο γρήγορα. Αυτό που με έκανε πιο ευτυχισμένη ήταν ότι ο σύζυγός μου ήταν πάντα πιστός μόνο κατ’ όνομα και πάντα κυνηγούσε τα χρήματα, αλλά μετά τον καρκίνο του, απέκτησε κάποια κατανόηση της παντοδύναμης κυριαρχίας του Θεού, και στη συνέχεια διέδιδε το ευαγγέλιο και μαρτυρούσε τα έργα του Θεού μεταξύ φίλων και συγγενών.

Αν και όλο αυτό ήταν πολύ οδυνηρό για μένα, κέρδισα κάποια κατανόηση σχετικά με την επιθυμία μου για ευλογίες και τις λανθασμένες απόψεις μου για την επιδίωξη, και διόρθωσα τους στόχους της επιδίωξής μου στην πίστη. Όλα αυτά είναι μαθήματα που πήρα μέσω αυτής της εμπειρίας. Είδα ότι το έργο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας είναι πάρα πολύ πρακτικό!