Μία μέρα το 2018, η επικεφαλής μου μού ανέθεσε να πάω να υποστηρίξω μια νεοσύστατη εκκλησία. Όταν έλαβα αυτήν την είδηση, έμεινα έκπληκτη, αλλά ένιωσα και άγχος. Η επικεφαλής φαινόταν να με έχει σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Πώς θα με έβλεπαν όμως οι αδελφοί κι οι αδελφές μου αν δεν μπορούσα να κάνω καθόλου πρακτικό έργο; Μήπως πίστευαν ότι δεν είμαι και τόσο καλή επικεφαλής; Αν συνέβαινε αυτό, τι αξιοπρέπεια θα μου απέμενε; Μόλις σκέφτηκα αυτά τα πράγματα, αγχώθηκα και δυσκολευόμουν να νιώσω άνετα ενόσω έκανα τα καθήκοντά μου. Μια εβδομάδα αργότερα, με την καρδιά γεμάτη αβεβαιότητα, ξεκίνησα για τη νέα εκκλησία. Στην αρχή, όταν οι αδελφοί κι οι αδελφές έθεταν κάποια ζητήματα, μπορούσα να τα λύσω συνδυάζοντας τα λόγια και τις αρχές του Θεού με τη δική μου εμπειρία στη συναναστροφή. Αργότερα, όμως, ήλθαν αντιμέτωποι με ορισμένα ζητήματα που δεν μπορούσα να κατανοήσω πλήρως. Δεν ήξερα πώς να τα επιλύσω, οπότε άρχισα ν’ αγχώνομαι.

Θυμάμαι σε μία συγκεκριμένη συνάθροιση, οι αδελφοί κι οι αδελφές είχαν θέσει κάποια ζητήματα και δυσκολίες που αντιμετώπιζαν στη δουλειά τους, κι εγώ απλά δεν μπορούσα να σκεφτώ ποια πτυχή της αλήθειας θα έπρεπε να συναναστραφώ για να επιλύσω αυτά τα θέματα. Ανησυχούσα ότι δεν θα μ’ εκτιμούσαν πλέον τόσο κι είχα γίνει ράκος από το άγχος. Έστυβα το μυαλό μου να σκεφτώ χωρία των λόγων του Θεού ή αρχές για να συναναστραφώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα, όμως όσο περισσότερο ταραζόμουν, τόσο περισσότερο το μυαλό μου άδειαζε. Βλέποντας τους αδελφούς και τις αδελφές να κάθονται ήσυχα εκεί περιμένοντας την απάντησή μου, πανικοβλήθηκα ακόμη περισσότερο, σκεπτόμενη: «Αν δεν μπορώ να επιλύσω τα ζητήματά τους, δεν σημαίνει αυτό ότι δεν κατανοώ την αλήθεια κι ότι είμαι ανίκανη να εκτελέσω πρακτικό έργο; Τι θα σκεφτούν οι αδελφοί κι οι αδελφές για μένα; Θα ήταν τόσο ντροπιαστικό!» Τελικά, το πήρα με το ζόρι απόφαση και διάλεξα ένα χωρίο των λόγων του Θεού για συναναστροφή. Στην πραγματικότητα, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι απλώς απάγγελλα δογματικές γνώσεις κι ότι αυτό δεν θα έλυνε τα προβλήματά τους. Βλέποντας όμως ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές μου άκουγαν και κουνούσαν επιδοκιμαστικά το κεφάλι τους και δεν έκαναν περαιτέρω σχόλια, δεν το σκεφτόμουν πια. Μια άλλη φορά, μια αδελφή ρώτησε για την κόρη της που ήταν τόσο απασχολημένη με τη δουλειά που δεν μπορούσε να παρευρίσκεται τακτικά στις συναθροίσεις. Η αδελφή ανησυχούσε ότι, επειδή η κόρη της δεν αναζητούσε την αλήθεια, θα έχανε την ευκαιρία της να πετύχει τη σωτηρία, οπότε υπενθύμιζε συχνά στην κόρη της να διαβάζει τα λόγια του Θεού και να παρευρίσκεται σε περισσότερες συναθροίσεις. Ταυτόχρονα, όμως, ανησυχούσε ότι πιέζοντας πολύ την κόρη της, μπορεί να την αναστατώσει. Αυτό το θέμα βάραινε πραγματικά την αδελφή και δεν ήξερε πώς να προχωρήσει. Εκείνη την εποχή, δεν ήμουν σίγουρη πώς θα έπρεπε να συναναστραφώ με την αδελφή για να λύσω το πρόβλημά της. Σκεφτόμουν μέσα μου: «Δεν υπάρχει περίπτωση να δικαιολογείται να μην παράσχω καμία απολύτως συναναστροφή γι’ αυτήν την αδελφή μπροστά σε όλους. Είναι η πρώτη μου φορά σ’ αυτήν την ομάδα συνάθροισης. Εάν δεν μπορώ να διορθώσω κανένα από τα προβλήματά τους, δεν θα με περιφρονήσουν οι αδελφοί κι οι αδελφές και δεν θα πουν ότι είμαι ανίκανη να επιλύω ζητήματα μέσω της συναναστροφής για την αλήθεια; Ό,τι κι αν συμβεί, πρέπει με κάποιον τρόπο να σώσω την κατάσταση». Έτσι, συναναστράφηκα λέγοντας: «Σχετικά με αυτό το ζήτημα, πρέπει ν’ αναζητήσουμε την αλήθεια και να διακρίνουμε το θέλημα του Θεού. Ο Θεός σώζει όσους έχουν αληθινή πίστη σε Αυτόν κι αγαπούν την αλήθεια. Ποτέ δεν μας εξαναγκάζει να συναθροιστούμε ή να εκπληρώσουμε τα καθήκοντά μας, άρα αν η κόρη σου δεν αναζητά την αλήθεια, δεν μπορείς να την αναγκάσεις να το κάνει. Θα πρέπει να υποταχθείς στις ρυθμίσεις του Θεού και ν’ αποφεύγεις να ενεργείς σύμφωνα με τα συναισθήματά σου». Η αδελφή δεν είπε τίποτα όταν τελείωσα τη συναναστροφή μου, όμως εξακολουθούσε να είναι συνοφρυωμένη. Βλέποντας ότι το ζήτημα της αδελφής δεν είχε επιλυθεί, η επικεφαλής, η αδελφή Γουάνγκ Λιν, πρόσφερε τη δική της συναναστροφή: «Θα πρέπει να εξακολουθήσεις να βοηθάς την κόρη σου και να της παρέχεις με αγάπη συναναστροφή. Εν καιρώ, θα φανεί αν η κόρη σου είναι άτομο που αναζητά την αλήθεια. Εάν πιστεύει αληθινά στον Θεό, τότε, ακόμη κι αν στην αρχή έχει εγκόσμιες επιθυμίες και δεν αναζητά την αλήθεια, πρέπει να είσαι υπομονετική, δεκτική και με αγάπη υποστηρικτική. Έπειτα, μόλις αρχίσει ν’ αντιλαμβάνεται κάπως την αλήθεια, θ’ αρχίσει κατά τρόπο φυσικό να δίνει μεγαλύτερη σημασία σ’ αυτήν. Αν δεν είναι άτομο που αγαπά την αλήθεια και πιστεύει μόνο κατ’ όνομα στον Θεό με σκοπό να λαμβάνει ευλογίες, τότε καμία βοήθεια ή προσευχή γι’ αυτήν δεν θα είναι χρήσιμη, επειδή ο Θεός δεν σώζει τους μη πιστούς. Ας τη βοηθήσουμε λοιπόν πρώτα κι ας τη στηρίξουμε με αγάπη και μετά, όταν μάθουμε με βεβαιότητα τι είδους άτομο είναι, μπορούμε ν’ αποφασίσουμε πώς θα της φερθούμε σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές». Η αδελφή κουνούσε συνεχώς επιδοκιμαστικά το κεφάλι της, ενώ κι εγώ είχα κατανοήσει καλύτερα το θέμα. Η συναναστροφή της Γουάνγκ Λιν σκιαγράφησε έναν ξεκάθαρο δρόμο πρακτικής. Εγώ όμως δεν ήμουν διατεθειμένη να παραδεχτώ φωναχτά τίποτα απ’ όλα αυτά. Αν το έκανα αυτό, σκεφτόμουν, οι αδελφοί κι οι αδελφές θα ήταν ακόμη πιθανότερο να διακρίνουν ότι είχα συναναστραφεί μόνο με δογματικές γνώσεις, και θα ένιωθα πλήρη αμηχανία. Από εκείνο το σημείο και μετά, ένιωθα όλο και μεγαλύτερο βάρος και τρόμο ότι δεν θα μπορούσα να επιλύσω τα προβλήματα που έθεταν οι αδελφοί κι οι αδελφές μου. Μερικές φορές, όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, ήθελα να συναναστραφώ με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για ν’ ακούσω τις ιδέες και τις απόψεις τους. Έπειτα όμως θυμόμουν ότι είμαι εκεί για να τους ποτίσω και να τους στηρίξω, κι αν αντέστρεφα τους όρους και προσέφευγα εγώ σ’ εκείνους για βοήθεια, σίγουρα θα με περιφρονούσαν. Τα έκλωθα αυτά στο κεφάλι μου και, ακριβώς τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να πω κάτι, το μετάνιωνα κι έμενα αμίλητη. Υπήρχαν φορές που, όταν προέκυπτε κάποιο δύσκολο ζήτημα, ζητούσα συγγνώμη για να πάω στο μπάνιο ή έβρισκα μια δικαιολογία να σπεύσω ν’ ασχοληθώ με κάποια άλλη υπόθεση, και ζητούσα από τους αδελφούς και τις αδελφές να το συζητήσουν πρώτα μεταξύ τους. Όταν επέστρεφα, είχαν ήδη καταλήξει σε μερικές πιθανές λύσεις, οπότε κανείς δεν μπορούσε να δει τι πραγματικά είμαι. Κάθε φορά που έκανα κάτι τέτοιο, κατέκρινα τον εαυτό μου, γνωρίζοντας ότι δεν έχω επαρκή αντίληψη του θέματος κι ότι αν απλώς ανοιγόμουν σε συναναστροφή κι αναζητούσα βοήθεια από τους αδελφούς και τις αδελφές μου, τότε θα κέρδιζα βαθύτερη κατανόηση. Σε τέτοιες στιγμές, πάντοτε αποφάσιζα να μην αποφεύγω τις καταστάσεις αυτές στο μέλλον, όποτε όμως προέκυπτε κάποια δυσκολία, ήθελα ενστικτωδώς να διαφυλάξω το κύρος και την αξιοπρέπειά μου. Είτε απλώς διεξήγα επιφανειακά μια συζήτηση παραθέτοντας κάποιες δογματικές γνώσεις, είτε απέφευγα την κατάσταση εντελώς. Εκείνη την περίοδο, η κατάστασή μου σταδιακά επιδεινωνόταν —δεν είχα καθόλου διορατικότητα όταν συναναστρεφόμουν στις συναθροίσεις, το μυαλό μου έμοιαζε θολωμένο όταν προσπαθούσα ν’ αντιμετωπίσω προβλήματα και μου ήταν όλο και πιο επίπονο να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου. Ένιωθα τόσο πιεσμένη και ταραγμένη που έπρεπε διαρκώς να προσποιούμαι και να υποκρίνομαι. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι ίσως το καθήκον αυτό να ήταν υπερβολικό για μένα και θα ήταν καλύτερο να επιστρέψω στο προηγούμενο καθήκον μου. Συνειδητοποίησα ότι είμαι σ’ άσχημη κατάσταση, κι έτσι προσευχήθηκα στον Θεό: «Αγαπημένε μου Θεέ! Θεωρώ τη δουλειά μου πολύ επίπονη τελευταία κι η σκέψη μου δεν είναι ξεκάθαρη. Φαίνεται σαν να μου έχεις γυρίσει την πλάτη, όμως δεν ξέρω πού έκανα λάθος. Θεέ μου, μακάρι να με καθοδηγήσεις να κατανοήσω καλύτερα τον εαυτό μου».

Μετά απ’ αυτό, συνάντησα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι υποφέρουν από ένα κοινό πρόβλημα: Όταν δεν έχουν κύρος, δεν παίρνουν ύφος ανωτέρου όταν αλληλεπιδρούν ή μιλούν με κάποιον, ούτε υιοθετούν συγκεκριμένο ύφος ή τόνο ομιλίας. Είναι απλώς συνηθισμένοι και κανονικοί, και δεν έχουν την ανάγκη να πλασάρουν τον εαυτό τους. Δεν νιώθουν καμία ψυχολογική πίεση, και μπορούν να συναναστρέφονται τους άλλους ανοιχτά και από καρδιάς. Είναι προσιτοί και δεκτικοί στην αλληλεπίδραση· οι άλλοι τους θεωρούν πολύ καλούς ανθρώπους. Τη στιγμή που αποκτούν κύρος, το παίζουν υπεράνω, αγνοούν τους απλούς ανθρώπους, κανείς δεν μπορεί να τους φτάσει· πιστεύουν πως είναι αξιοσέβαστοι και πως οι ίδιοι και οι συνηθισμένοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από άλλη πάστα. Περιφρονούν τους συνηθισμένους ανθρώπους, παίρνουν ύφος ανωτέρου όταν μιλούν και σταματούν να συναναστρέφονται τους άλλους ανοιχτά. Γιατί δεν συναναστρέφονται πια τους άλλους ανοιχτά; Νιώθουν πως έχουν πλέον κύρος, και είναι επικεφαλής. Νομίζουν πως οι επικεφαλής πρέπει να διατηρούν μια συγκεκριμένη εικόνα, να είναι λίγο πιο ανώτεροι από τους συνηθισμένους ανθρώπους, να έχουν περισσότερο ανάστημα και να μπορούν να αναλαμβάνουν περισσότερες ευθύνες· πιστεύουν πως, σε σύγκριση με τους συνηθισμένους ανθρώπους, οι επικεφαλής πρέπει να είναι πιο υπομονετικοί, να είναι σε θέση να υποφέρουν και να δαπανούν περισσότερο, όπως και να μπορούν να αντιστέκονται σε κάθε πειρασμό από τον Σατανά. Ακόμη κι αν πεθάνουν οι γονείς τους ή άλλα μέλη της οικογένειάς τους, αισθάνονται ότι πρέπει να έχουν τον αυτοέλεγχο για να μην κλάψουν, ή ότι πρέπει τουλάχιστον να κλάψουν κρυφά, χωρίς να τους βλέπουν άλλοι, ούτως ώστε κανείς να μην μπορεί να δει τα ελαττώματα, τις ελλείψεις ή τις αδυναμίες τους. Νιώθουν, μάλιστα, πως αν οι επικεφαλής έχουν γίνει αρνητικοί, δεν πρέπει να αφήσουν κανέναν να το μάθει. Αντ’ αυτού, πρέπει να κρύβουν όλα αυτά τα πράγματα. Πιστεύουν πως έτσι θα πρέπει να ενεργεί κάποιος που έχει κύρος. Όταν καταπιέζουν τους εαυτούς τους σε τέτοιον βαθμό, δεν έχει γίνει το κύρος Θεός τους, Κύριος τους; Και εφόσον ισχύει αυτό, εξακολουθούν να έχουν κανονική ανθρώπινη φύση; Όταν έχουν αυτές τις ιδέες —όταν περιορίζουν τον εαυτό τους σε αυτόν τον βαθμό και προσποιούνται με αυτόν τον τρόπο— δεν έχουν ερωτευθεί το κύρος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να διαλύσει κανείς τους πειρασμούς και τα δεσμά του κύρους). Μέσω της αποκάλυψης των λόγων του Θεού, συνειδητοποίησα ότι ο λόγος για τον οποίο έβρισκα τη δουλειά μου τόσο εξαντλητική και κοπιαστική ήταν επειδή είχα μεγάλη εμμονή με τη φήμη και το κύρος. Προτού πάω σ’ εκείνη την εκκλησία, ένιωθα ελεύθερη και χωρίς περιορισμούς στις συναθροίσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές μου —δεν υπήρχε πίεση και, αν δεν καταλάβαινα κάτι, το έθετα ως θέμα για συναναστροφή. Από τότε όμως που πήγα να στηρίξω εκείνη την εκκλησία, είχα τοποθετήσει τον εαυτό μου σε βάθρο, σκεπτόμενη ότι πρέπει να είμαι καλύτερη και ικανότερη από τους ανθρώπους εκεί επειδή είχα πάει εκεί για να τους στηρίξω. Πίστευα ότι μόνο με την επίλυση κάθε ζητήματος που θα έθεταν οι αδελφοί κι οι αδελφές μου θα ενεργούσα σύμφωνα με το κύρος μου. Για να κερδίσω τον θαυμασμό και την αποδοχή των αδελφών μου, υποκρινόμουν και προσποιούμουν. Μολονότι δεν είχα καταφανώς επαρκή αντίληψη των ζητημάτων, δεν ήμουν διατεθειμένη ν’ ανοιχτώ και ν’ αναζητήσω, αντί να επιμένω να τα πασαλείβω με διαλέξεις περί δογματικών γνώσεων, εξαπατώντας τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και μερικές φορές μάλιστα βρίσκοντας και δικαιολογίες για ν’ αποφύγω εντελώς την κατάσταση. Δεν νοιαζόμουν ούτε στο ελάχιστο για το αν είχαν επιλυθεί ή όχι τα προβλήματα των αδελφών μου, και δεν μπορούσα καν να πείσω τον εαυτό μου να πω κάτι τόσο απλό όπως «δεν κατανοώ αυτό το θέμα». Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι είχα δώσει υπερβολική σημασία στο κύρος κι ότι όσα έκανα ήταν για να διαφυλάξω αυτό το κύρος. Ο Θεός με είχε τιμητικά επιλέξει να πάω εκεί και να συνεργαστώ με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να επιλύσω τα προβλήματα και τα ζητήματα που αντιμετώπιζε εκείνη η εκκλησία, εγώ όμως δεν σκεφτόμουν καθόλου πώς να κάνω το καθήκον μου και να εκτελέσω πρακτικό έργο, αντίθετα σκεφτόμουν μόνο πώς θα με έβλεπαν οι αδελφοί κι οι αδελφές και πώς να προστατεύσω καλύτερα το κύρος και την αξιοπρέπειά μου. Έβρισκα μάλιστα τρόπους να τους εξαπατώ για να διατηρήσω την αξιοπρέπεια και το κύρος μου. Παραμελώντας τα καθήκοντά μου, όχι μόνο υπέφερα η ίδια, αλλά και έβλαπτα τους αδελφούς και τις αδελφές μου και καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Αυτό πρέπει να έκανε τον Θεό να με θεωρεί πολύ απεχθή και σιχαμερή. Είχα πέσει στο σκοτάδι —αυτό έδειχνε τη δικαιοσύνη του Θεού και χρειαζόταν να κάνω μ’ ευσυνειδησία την αυτοκριτική μου και να μετανοήσω ενώπιόν Του.

Την επόμενη μέρα, ανοίχτηκα στους αδελφούς και τις αδελφές μου όσον αφορά την πρόσφατη κατάστασή μου, ενώ έθεσα επίσης για συναναστροφή κάποια ζητήματα με τα οποία είχα πρόβλημα. Συναναστρεφόμενοι μαζί, και με την καθοδήγηση του Θεού, τελικά κατανοήσαμε καλύτερα τα εν λόγω ζητήματα και βρήκαμε μια πορεία άσκησης. Μετά απ’ αυτό, επειδή εξακολουθούσα ενστικτωδώς να υποκρίνομαι όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες ή δεν μπορούσα να κατανοήσω ορισμένα ζητήματα, μη θέλοντας να εκθέσω τις αδυναμίες μου στους αδελφούς και τις αδελφές μου, προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας καθοδήγηση. Τότε συνάντησα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που μου έδωσε μια πορεία άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Για να ελευθερωθείς από τον έλεγχο που έχει πάνω σου η κοινωνική θέση, πρέπει πρώτα να την καθαρίσεις από τις προθέσεις σου, τις σκέψεις σου και την καρδιά σου. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Στο παρελθόν, όταν δεν είχες κοινωνική θέση, αγνοούσες εκείνους που δεν σε έλκυαν. Τώρα που έχεις κοινωνική θέση, όταν βλέπεις τέτοιους ανθρώπους, οφείλεις να περνάς επιπλέον χρόνο συναναστρεφόμενος μαζί τους —θα πρέπει να κάνεις το αντίθετο. Θα πρέπει να περνάς περισσότερο χρόνο ανοίγοντας την καρδιά σου στους ανθρώπους, αποκαλύπτοντας τον εαυτό σου, συναναστρεφόμενος σχετικά με τα προβλήματα και τις αδυναμίες σου, σχετικά με το πώς απειθούσες στον Θεό, και το πώς τελικά αναδύθηκες από αυτό και κατάφερες να εκπληρώσεις το θέλημα του Θεού. νομίζεις ότι όταν έχεις κάποια κοινωνική θέση, χρειάζεται να έχεις επιβλητική παρουσία και να μιλάς με συγκεκριμένο τόνο. Μόλις συνειδητοποιήσεις ότι αυτός είναι ένας εσφαλμένος τρόπος σκέψης, θα πρέπει να τον εγκαταλείψεις· μην βαδίσεις σ’ αυτό το μονοπάτι. Όταν έχεις σκέψεις σαν κι αυτές, πρέπει να βγεις από αυτήν την κατάσταση και να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να κολλήσει μέσα σ’ αυτήν. Μόλις κολλήσεις μέσα σ’ αυτήν και διαμορφωθούν αυτές οι σκέψεις και οι απόψεις μέσα σου, θα μεταμφιέζεσαι, θα καλύπτεις τον εαυτό σου με περιτύλιγμα και θα το κάνεις απίστευτα σφιχτά, ώστε κανείς να μην μπορεί να σε καταλάβει ή να αποκτήσει μια αίσθηση της καρδιάς και του μυαλού σου. Θα μιλάς με τους άλλους λες και φοράς προσωπείο. Δεν θα μπορούν να δουν την καρδιά σου. Πρέπει να μάθεις να αφήνεις τους άλλους να δουν την καρδιά σου· μάθε να την ανοίγεις στους άλλους και να τους προσεγγίζεις —εσύ απλώς ακολουθείς την αντίθετη προσέγγιση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να διαλύσει κανείς τους πειρασμούς και τα δεσμά του κύρους). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι, για ν’ αποτινάξω τα δεσμά της φήμης και του κύρους, έπρεπε να μάθω να εγκαταλείπω μέσα μου την επιθυμία μου για κύρος. Στην ουσία, όποιο καθήκον κι αν εκτελούσα ή όσο κύρος κι αν είχα, εξακολουθούσα να είμαι βαθιά διεφθαρμένη από τον Σατανά κι είχα πολλές ανεπάρκειες κι ελλείψεις. Αυτό ήταν απολύτως φυσιολογικό —το ότι κάποιος γίνεται επικεφαλής κι έχει κύρος, δεν συνεπάγεται ότι γίνεται ξαφνικά καλύτερος απ’ όλους, αποκτά ανάστημα, κατανοεί την αλήθεια και μπορεί ν’ αντιληφθεί και να επιλύσει κάθε ζήτημα. Έπρεπε να έχω σωστή αντίληψη για τον εαυτό μου. Αργότερα, όποτε ήθελα να διαφυλάξω το κύρος μου και να κρύψω τις ανεπάρκειές μου, έκανα ακριβώς το αντίθετο: ανοιγόμουν και τα έβγαζα όλα στο φως μπροστά σε όλους χωρίς προσχήματα, αφήνοντας τους αδελφούς και τις αδελφές μου να δουν το πραγματικό μου ανάστημα. Όταν συναντούσα κάποιο πρόβλημα που δεν μπορούσα να επιλύσω, παραδεχόμουν ρεαλιστικά ότι δεν το κατανοώ και αναζητούσα την αλήθεια μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, συμπληρώνοντας ο ένας τα δυνατά και τ’ αδύνατα σημεία του άλλου. Με αυτόν τον τρόπο άσκησης, ένιωθα πολύ πιο ελεύθερη και χαλαρή και το καθήκον μου δεν μου φαινόταν πια τόσο εξαντλητικό.

Υπήρχαν και πάλι στιγμές, ωστόσο, που δεν κατάφερνα να κάνω πράξη την αλήθεια. Κάποτε, η Γουάνγκ Λιν έφτασε σε μια συνάθροιση πριν από μένα. Σκέφτηκα μέσα μου: «Γνωρίζει ήδη τις ανεπάρκειες και τις ελλείψεις μου από την τελευταία μου συναναστροφή, όταν συζητούσα μόνο περί δογματικών γνώσεων. Αν δεν καταφέρω για μία ακόμη φορά να επιλύσω τα προβλήματα των αδελφών μου, τότε σίγουρα θα έχει ακόμη χειρότερη γνώμη για μένα. Πώς θα το καταπιώ αυτό τότε;» Αγχώθηκα λίγο όταν μου συνέβη αυτό κι ένιωθα ότι θα μου ασκούσε μεγάλη πίεση να ηγούμαι της συνάθροισης μαζί της. Είπα στη Γουάνγκ Λιν: «Εάν έχεις άλλα καθήκοντα, μη διστάσεις να πας, μπορώ να διαχειριστώ τη συνάθροιση και μόνη μου». Έφυγε χωρίς ν’ απαντήσει. Προς έκπληξή μου, λίγες μέρες αργότερα, μου είπε: «Εκείνη την ημέρα, είχα σχεδιάσει αρχικά να εξετάσω ορισμένα από τα προβλήματα και τις αποκλίσεις κατά την εργασία στο τέλος της συνάθροισης, όμως μόλις έφτασα μου είπες ότι δεν χρειάζομαι εκεί. Το σκέφτηκα καλά κι αποφάσισα ότι θα πρέπει να σου επιστήσω την προσοχή σε ορισμένα θέματα που έχεις. Θα είναι ωφέλιμο και για σένα και για το έργο της εκκλησίας». Μου είπε ότι διαφυλάσσω το κύρος και την αξιοπρέπειά μου σε ό, τι κάνω, πως κρύβω διαρκώς τις ανεπάρκειές μου και υποκρίνομαι κι ότι δεν έχω πραγματική συνεργασία με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Θα ήταν δύσκολο για μένα ν’ αποκτήσω το έργο του Αγίου Πνεύματος και να επιτύχω αποτελέσματα στη δουλειά μου, δεδομένου ότι είχα λάθος προθέσεις κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μου. Τα σχόλια της Γουάνγκ Λιν μ’ έκαναν να κοκκινίσω από αμηχανία. Ντρεπόμουν για τον εαυτό μου κι ένιωθα πραγματικά απαίσια. Αυτό που είχε πει ήταν σωστό: δουλειά μου ήταν να στηρίζω την εκκλησία, επειδή όμως ανησυχούσα μήπως εκτεθώ και ντροπιαστώ, βρήκα μια δικαιολογία για να τη διώξω όταν θέλησε να συνεργαστεί μαζί μου για να εντοπίσουμε και να επιλύσουμε τα προβλήματα το συντομότερο δυνατόν. Ήταν περισσότερο εξοικειωμένη με το έργο της εκκλησίας, οπότε πώς να πετύχω καλά αποτελέσματα εγώ χωρίς να συνεργαστώ μαζί της στην εκτέλεση των καθηκόντων μας; Η Γουάνγκ Λιν όχι μόνο είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν κατέχω την πραγματικότητα της αλήθειας κι είμαι ανίκανη να επιλύσω ζητήματα, είχε ανακαλύψει και πόση εμμονή έχω με το κύρος και τη φήμη. Εκείνη την ώρα, ένιωσα εντελώς ταπεινωμένη. Μέσα στον πόνο μου, ήλθα ενώπιον του Θεού προσευχόμενη: «Αγαπημένε μου Θεέ! Σήμερα η Γουάνγκ Λιν επεσήμανε τα προβλήματα και τις ελλείψεις μου. Πρέπει να μάθω απ’ αυτήν την κατάσταση, γι’ αυτό Σε παρακαλώ να με καθοδηγήσεις προκειμένου ν’ αποκτήσω μεγαλύτερη αυτογνωσία, ώστε να μπορέσω να διορθώσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση και να μεταμορφωθώ πραγματικά». Μετά την προσευχή, συνάντησα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που εξέθετε την κατάστασή μου εκείνη την εποχή. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι ίδιοι οι άνθρωποι αποτελούν δημιουργήματα. Μπορούν τα δημιουργήματα να επιτύχουν παντοδυναμία; Μπορούν να επιτύχουν τελείωση και τελειότητα; Μπορούν να επιτύχουν ικανότητα σε όλα, να φτάσουν να κατανοούν τα πάντα, να διαβλέπουν τα πάντα και να είναι ικανοί για τα πάντα; Όχι, δεν μπορούν. Ωστόσο, μέσα στους ανθρώπους υπάρχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και μια μοιραία αδυναμία. Αμέσως μόλις διδαχθούν μια δεξιότητα ή ένα επάγγελμα, οι άνθρωποι αισθάνονται ικανοί, ότι είναι άνθρωποι με θέση και αξία, και ότι είναι επαγγελματίες. Ανεξάρτητα από το πόσο συνηθισμένοι είναι, όλοι τους θέλουν να προωθήσουν τον εαυτό τους ως μια διάσημη ή σπουδαία προσωπικότητα, να γίνουν κάποια μικρή διασημότητα και να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι τέλειοι, άψογοι και αψεγάδιαστοι· στα μάτια των άλλων, θέλουν να γίνουν διάσημοι, ισχυροί, κάποια μεγάλη προσωπικότητα, να γίνουν πανίσχυροι, ικανοί για οτιδήποτε και σε θέση να επιτύχουν τα πάντα. Νιώθουν πως αν ζητούσαν τη βοήθεια των άλλων, θα έδειχναν ανίκανοι, αδύναμοι και κατώτεροι, και οι άλλοι θα τους περιφρονούσαν. Γι’ αυτόν τον λόγο, θέλουν πάντα να προσποιούνται. […] Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Η αλαζονεία των ανθρώπων αυτών δεν έχει όρια, έχουν χάσει κάθε σύνεση! Δεν επιθυμούν να είναι σαν όλους τους άλλους, δεν θέλουν να είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, κανονικοί άνθρωποι, αλλά υπεράνθρωποι, κάποιο σπουδαίο άτομο, κάποιος επιτυχημένος. Αυτό είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα! Όσον αφορά τις αδυναμίες, τα ελαττώματα, την άγνοια, την ανοησία και την έλλειψη κατανόησης εντός της κανονικής ανθρώπινης φύσης, τα σκεπάζουν όλα και δεν αφήνουν τους άλλους να τα δουν, και στη συνέχεια συνεχίζουν να υποδύονται. […] Δεν ξέρουν ποιοι είναι ούτε πώς να βιώσουν την κανονική ανθρώπινη φύση. Δεν έχουν ενεργήσει ούτε μια φορά σαν πρακτικά ανθρώπινα όντα. Αν περνάς τις μέρες σου πετώντας στα σύννεφα, χωρίς σχέδιο και σκοπό, χωρίς να ενεργείς σε τίποτα προσγειωμένος, ζώντας πάντα με βάση τη φαντασία σου, τότε αυτό είναι πρόβλημα. Το μονοπάτι στη ζωή που διαλέγεις δεν είναι το σωστό. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, αν το πράξεις, τότε, ανεξάρτητα από το ότι πιστεύεις στον Θεό, δεν πρόκειται να κατανοήσεις την αλήθεια ούτε θα είσαι ικανός να την αποκτήσεις, διότι το σημείο εκκίνησής σου είναι εσφαλμένο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την είσοδο στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό). Η αποκάλυψη των λόγων του Θεού με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι ο λόγος για τον οποίο διαρκώς υποκρινόμουν ενστικτωδώς προκειμένου να κερδίσω τον θαυμασμό των άλλων ήταν ότι με έλεγχε η αλαζονική μου διάθεση. Ήμουν απλώς ένα δημιούργημα, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να κατανοώ τα πάντα και να είμαι απολύτως σαφής σε κάθε ζήτημα. Ήταν εντελώς φυσιολογικό ν’ αντιμετωπίζω προβλήματα και δυσκολίες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Ωστόσο, μόλις απέκτησα ένα κάποιο κύρος, πίστεψα ότι είμαι «εξαιρετική» και δεν αναγνώριζα τον πραγματικό μου εαυτό, ούτε εξέταζα τις ανεπάρκειές μου. Προσπαθούσα διαρκώς να γίνω κάποιος σπουδαίος, σημαντικός άνθρωπος, κάποιο πρότυπο τελειότητας, οπότε υποκρινόμουν και προσποιούμουν σε κάθε μου βήμα για να διαφυλάξω την εικόνα και το κύρος μου στα μάτια των αδελφών μου. Είχα διαφθαρεί και επηρεαστεί βαθιά από σατανικές αρχές όπως «Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του οπουδήποτε μένει, όπως ακριβώς μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετάει» και «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την υπόληψή του, όπως το δέντρο τον φλοιό του». Με όποια ομάδα ανθρώπων κι αν συνδεόμουν, ήθελα πάντα ν’ αφήνω την καλύτερη εντύπωση και να κερδίζω τον θαυμασμό και τον έπαινο όλων, πιστεύοντας ότι μόνο έτσι θα ζούσα με αξιοπρέπεια και χαρακτήρα. Κατόπιν, όταν εκτέθηκαν οι ελλείψεις κι οι ανεπάρκειές μου μπροστά σε όλους, υπέφερα πολύ και βρήκα τρόπους να κρύβω και να συγκαλύπτω αυτές τις ανεπάρκειες. Αυτή η τελευταία περίπτωση ήταν ένα τέλειο παράδειγμα: επειδή είχα ανησυχήσει ότι η Γουάνγκ Λιν θα καταλάβαινε την κοροϊδία, την έδιωξα επίτηδες ώστε να μπορέσω ν’ αποκρύψω το γεγονός ότι δεν κατανοούσα την αλήθεια. Στην προσπάθειά μου να διαφυλάξω το κύρος και την αξιοπρέπειά μου, δεν νοιαζόμουν στο παραμικρό για το έργο της εκκλησίας, ούτε αναλογιζόμουν το καθήκον μου. Ήμουν πολύ εγωίστρια και μοχθηρή! Συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν ακόμη πάρα πολλά πρακτικά ζητήματα που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσω στην εκκλησία και, αν δεν συνεργαζόμουν με τη Γουάνγκ Λιν, τότε τα προβλήματα δεν θα λύνονταν. Αυτό θα καθυστερούσε το έργο ολόκληρης της εκκλησίας και θα προκαλούσε ζημιά στη ζωή των αδελφών μας. Θυσίαζα τα συμφέροντα της εκκλησίας προκειμένου να διατηρήσω την εικόνα μου —δεν διέπραττα το κακό; Ο Θεός απαιτεί να ζούμε ως κανονικοί άνθρωποι, να λατρεύουμε και να υποτασσόμαστε σ’ Εκείνον και να διεκπεραιώνουμε πρακτικά τις υποθέσεις μας και να κάνουμε τα καθήκοντά μας σύμφωνα με τα αιτήματά Του. Εγώ, όμως, μέσα στην αχαλίνωτη αλαζονεία μου, είχα χάσει τον ορθολογισμό που θα έπρεπε να έχει κάθε κανονικός άνθρωπος, με στόχο να προβάλλω διαρκώς μια τέλεια εικόνα του εαυτού μου για να κερδίζω τον θαυμασμό των άλλων. Βάδιζα σ’ ένα μονοπάτι αντίστασης στον Θεό. Εάν δεν μετανοούσα, τότε στο τέλος θα μ’ έριχνε στην κόλαση για να τιμωρηθώ. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, αηδίασα και ντράπηκα για τον εαυτό μου και προσευχήθηκα στον Θεό, πρόθυμη να μετανοήσω και να εκπληρώσω ειλικρινά και έμπρακτα το καθήκον μου ως δημιούργημα.

Έχοντας συνειδητοποιήσει αυτά τα πράγματα, αναζήτησα μια πορεία άσκησης για να λύσω τα προβλήματά μου. Συνάντησα δύο χωρία των λόγων του Θεού που έχουν ως εξής: «Ενώπιον του Θεού, όπως κι αν μεταμφιέζεσαι, όπως κι αν κρύβεσαι και όπως κι αν πλασάρεσαι, ο Θεός καταλαβαίνει ξεκάθαρα όλες σου τις πιο αληθινές σκέψεις και όσα κρύβονται στα βαθύτερα, ενδόμυχα μέρη σου· δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος του οποίου τα κρυφά και ενδόμυχα μέρη μπορούν να ξεφύγουν από την εξονυχιστική εξέταση του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Έξι ενδείξεις ανάπτυξης στη ζωή). «Πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύεις οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει, ανεξάρτητα από το τι είναι, και σε καμία περίπτωση να μην μεταμφιέζεσαι ή να φοράς προσωπείο για τους άλλους. Τα ελαττώματά σου, οι ελλείψεις σου, τα σφάλματά σου, οι διεφθαρμένες διαθέσεις σου —να είσαι εντελώς ανοιχτός για όλα αυτά και να συναναστρέφεσαι σχετικά με όλα τούτα. Μην τα κρατάς μέσα σου. Το να μάθεις πώς να ανοίγεσαι είναι το πρώτο βήμα προς την είσοδο στη ζωή και είναι το πρώτο εμπόδιο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Μόλις το ξεπεράσεις, είναι εύκολη η είσοδος στην αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό το βήμα; Σημαίνει ότι ανοίγεις την καρδιά σου και δείχνεις όλα όσα έχεις, καλά ή κακά, θετικά ή αρνητικά· ότι εκθέτεις τον εαυτό σου για να τον δουν οι άλλοι και ο Θεός· ότι δεν κρύβεις τίποτα από τον Θεό, δεν αποκρύπτεις τίποτα, δεν συγκαλύπτεις τίποτα, δεν ενεργείς με δόλο και απάτη, και ότι είσαι εξίσου ανοιχτός και ειλικρινής με τους άλλους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, ζεις στο φως και όχι μόνο θα σε εξετάζει σχολαστικά ο Θεός, αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι θα είναι και αυτοί σε θέση να δουν ότι ενεργείς βάσει αρχών και με έναν βαθμό διαφάνειας. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες. Εάν μπορείς να μην ασχολείσαι με αυτά, θα είσαι πολύ χαλαρός, θα ζεις χωρίς δεσμά ή πόνο, θα ζεις ολοκληρωτικά στο φως» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Ο Θεός ερευνά την καρδιά και το μυαλό του ανθρώπου —όσον αφορά τη διεφθαρμένη μου διάθεση, τις προθέσεις και τις ακαθαρσίες μου, ο Θεός γνώριζε κάθε πτυχή αυτών των θεμάτων. Όπως κι αν υποκρινόμουν και προσποιούμουν, η διεφθαρμένη μου διάθεση παρέμενε, το ανάστημά μου ήταν αναλλοίωτο κι εξακολουθούσα να μην κατανοώ την αλήθεια ή να μην κατέχω την πραγματικότητα της αλήθειας. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο είχε εντοπίσει ο Θεός την προσπάθειά μου να υποκριθώ, αλλά και οποιαδήποτε αδελφή ή αδελφός που κατανοεί την αλήθεια θα μπορούσε να έχει αντιληφθεί την κοροϊδία μου. Η προσπάθειά μου να υποκριθώ το τέλειο άτομο ήταν απλώς μια μορφή αυταπάτης. Μόνον τότε συνειδητοποίησα τελικά ότι το να προσποιείσαι και να υποκρίνεσαι στο όνομα του κύρους και της αξιοπρέπειας είναι μια επιδίωξη δίχως νόημα, και όσο περισσότερο καλυπτόμουν, τόσο περισσότερο ο Θεός με εξέθετε. Ήταν ένας ανόητος τρόπος ζωής. Έχοντας συνειδητοποιήσει αυτά τα πράγματα, αποδέχτηκα συνειδητά τον έλεγχο του Θεού και, όταν ένιωθα να θέλω να διαφυλάξω το κύρος και την αξιοπρέπειά μου, ανοιγόμουν ενεργά και ασκούσα την αλήθεια.

Την ημέρα προτού φύγω από εκείνη την εκκλησία, ήθελα να ρωτήσω μια αδελφή αν έχει ακόμη προβλήματα ή δυσκολίες να συζητήσουμε, όμως από την άλλη ανησυχούσα ότι αν δεν μπορούσα να βοηθήσω στην επίλυση των ζητημάτων της, τότε θα ρεζιλευόμουν μπροστά της. Σκέφτηκα μέσα μου: «Ούτως ή άλλως, φεύγω από δω αύριο. Θα κάνω πράξη την αλήθεια την επόμενη φορά». Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μου ήλθε στο μυαλό ένα χωρίο των λόγων του Θεού, το εξής: «Εάν, όταν σου τυχαίνουν κάποιες ιδιαίτερες δυσκολίες ή αντιμετωπίζεις συγκεκριμένα περιβάλλοντα, η στάση σου είναι πάντα να τα αποφεύγεις ή να απομακρύνεσαι απ’ αυτά, να προσπαθείς απεγνωσμένα να τα απορρίψεις και να απαλλαγείς από αυτά, εάν δεν θέλεις να αφεθείς στο έλεος των ενορχηστρώσεων του Θεού, δεν είσαι διατεθειμένος να υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του και δεν θέλεις να αφεθείς στον έλεγχο της αλήθειας και θέλεις διαρκώς να κάνεις εσύ κουμάντο και να ελέγχεις οτιδήποτε σε αφορά σύμφωνα με τη σατανική σου διάθεση, τότε, αργά ή γρήγορα, ο Θεός σίγουρα θα σε κάνει στην άκρη ή θα σε παραδώσει στον Σατανά. Εάν οι άνθρωποι το κατανοούν αυτό το ζήτημα, πρέπει να γυρίσουν γρήγορα πίσω και να ακολουθήσουν το σωστό μονοπάτι που απαιτεί ο Θεός για να βαδίσουν στη δική τους ζωή. Αυτό το μονοπάτι είναι το σωστό και, όταν το μονοπάτι είναι σωστό, αυτό σημαίνει ότι και η κατεύθυνση είναι σωστή» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι, μολονότι το να ρωτήσω την αδελφή μου εάν έχει προβλήματα ή δυσκολίες φαινόταν ασήμαντο, ήταν και πάλι μια ευκαιρία ν’ απαρνηθώ την επιθυμία μου για κύρος και αξιοπρέπεια και να κάνω πράξη την αλήθεια. Αν συνέχιζα να υποκρίνομαι και να προσποιούμαι για να εξαπατήσω τους άλλους και να διαφυλάξω το κύρος και την αξιοπρέπειά μου, τότε δεν θα μπορούσα ποτέ ν’ απελευθερωθώ από τα δεσμά και τους περιορισμούς της διεφθαρμένης μου διάθεσης. Δεν μπορούσα πλέον να υποκύπτω στις επιθυμίες μου —έπρεπε ν’ ασκήσω την αλήθεια και να βιώσω την ομοιότητα της ανθρώπινης φύσης ώστε να ντροπιάσω τον Σατανά. Έτσι, προτού φύγω, ρώτησα προληπτικά την αδελφή μου αν έχει τυχόν προβλήματα ή δυσκολίες. Όταν ένιωθα ότι είχα αντιληφθεί την κατάστασή της, παρείχα συναναστροφή, ενώ όταν δεν είχα απάντηση, έλεγα: «Δεν ξέρω πώς να λύσω αυτό το ζήτημα, ας αναζητήσουμε μια απάντηση μαζί». Μετά την άσκηση κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένιωσα πολύ προσγειωμένη και ήρεμη.

Έχω κερδίσει πολλά απ’ αυτήν την εμπειρία. Αν δεν είχα πάει σ’ εκείνη την εκκλησία να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου, με αποτέλεσμα να εκτεθώ σ’ αυτήν την πρακτική κατάσταση, τότε δεν θα είχα συνειδητοποιήσει ποτέ ότι έχω τέτοια εμμονή με το κύρος και ότι η διαφύλαξη του κύρους και της αξιοπρέπειας ήταν ένας τρόπος αντίσταση στον Θεό. Η κρίση κι η αποκάλυψη των λόγων του Θεού με βοήθησαν ν’ απελευθερωθώ από τα δεσμά του κύρους και της αξιοπρέπειας και να σταματήσω να υποκρίνομαι. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό που με έσωσε!