Από την Ντέιζι, Νότια Κορέα

Στις αρχές του 2021, εξελέγην επικεφαλής ομάδας, υπεύθυνη για το έργο του ποτίσματος αρκετών ομάδων. Τότε, πίστευα ότι η εκλογή μου σε αυτήν τη θέση σήμαινε ότι είχα κάποιο επίπεδο και ικανότητες, ότι ήμουν ανώτερη απ’ τους περισσότερους αδελφούς και αδελφές στην κατανόηση της αλήθειας και στη ζωή-είσοδο. Ένιωθα ότι έπρεπε να εξοπλίσω τον εαυτό μου με την αλήθεια και να κάνω το καθήκον μου καλά με την καρδιά μου, ώστε όλοι να δουν ότι ήμουν ικανή να κάνω αυτό το έργο.

Στην αρχή, δεν ήμουν εξοικειωμένη με το έργο, οπότε όταν προέκυπταν πράγματα που δεν μπορούσα να κατανοήσω πλήρως, ρωτούσα τον επικεφαλής ή τους αδελφούς και τις αδελφές με τους οποίους συνεργαζόμουν. Υπέθετα ότι εφόσον ήμουν καινούρια σ’ αυτό το έργο, όλοι θα καταλάβαιναν ότι θα υπήρχαν κάποια πράγματα που δεν ήξερα, και η περισσότερη αναζήτηση θα με βοηθούσε να αναπτυχθώ πιο γρήγορα. Με αυτόν τον τρόπο, θα άφηνα σε όλους καλή εντύπωση και θα πίστευαν ότι αναζητούσα την αλήθεια με ειλικρίνεια. Μα, αργότερα, συνέχισα να αντιμετωπίζω πολλά προβλήματα και δίσταζα να συνεχίσω να ρωτάω. Σε εκείνο το σημείο, ήμουν στο συγκεκριμένο καθήκον για αρκετό καιρό, οπότε αν έκανα συνεχώς τόσες ερωτήσεις, τι θα σκέφτονταν όλοι για μένα; Θα πίστευαν ότι το επίπεδό μου δεν ήταν πολύ καλό, ότι δεν μπορούσα να λύσω ούτε τα απλά προβλήματα και ότι δεν ήμουν ικανή γι’ αυτό το έργο ως επικεφαλής ομάδας; Έτσι, όταν συναντούσα άλλα προβλήματα που δεν μπορούσα να κατανοήσω πλήρως, σκεφτόμουν συνεχώς αν άξιζε να κάνω αυτές τις ερωτήσεις, αν ήταν λογικό να τις κάνω. Ανησυχούσα ότι η σκέψη μου θα φαινόταν απλοϊκή. Για κάποια προβλήματα που δεν φαίνονταν περίπλοκα, δεν ρωτούσα· αντίθετα, προσπαθούσα να τα καταλάβω μόνη μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συσσωρεύονται όλο και περισσότερα ζητήματα, και αρκετά από αυτά να μην επιλύονται εγκαίρως. Αυτό με έκανε να ανησυχώ όλο και περισσότερο ότι όλοι θα θεωρούσαν ότι δεν ήμουν κατάλληλη για επικεφαλής ομάδας. Κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, ιδίως όταν ήταν παρών ο επικεφαλής μου, ενώ συναναστρεφόμουν σχετικά με τα λόγια του Θεού, συνεχώς ανησυχούσα: «Είναι η συναναστροφή μου πρακτική; Είναι η κατανόησή μου ξεκάθαρη;» Μετά τη συναναστροφή μου, παρατηρούσα τις αντιδράσεις όλων, και αν κάποιος συνέχιζε τη συζήτηση πάνω σε αυτά που είχα πει, αυτό σήμαινε ότι η συναναστροφή μου είχε αγγίξει μια ευαίσθητη χορδή, ότι περιείχε διαφώτιση, και επίσης έδειχνε ότι είχα ξεκάθαρη κατανόηση των λόγων του Θεού και ότι μπορούσα να ανταπεξέλθω στο έργο. Εάν, όμως, όταν τελείωνα, δεν απαντούσε κανείς, ένιωθα πραγματικά αναστατωμένη. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, το καθήκον μου άρχισε να μοιάζει πραγματικά εξαντλητικό. Για κάθε λέξη που έλεγα και για κάθε γνώμη που εξέφραζα, το σκεφτόμουν πάντα πάρα πολύ και δεν μπορούσα να χαλαρώσω. Ήθελα να εκτελέσω καλά το καθήκον, αλλά ήμουν πάντα σε ένταση και δεν αναπτυσσόμουν ούτε μάθαινα τίποτα.

Προσήλθα ενώπιον του Θεού με προσευχή και αναζήτηση, και διάβασα ένα απόσπασμα από τα λόγια Του: «Οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα. Μπορούν τα δημιουργήματα να φτάσουν στην παντοδυναμία; Μπορούν να επιτύχουν τελείωση και τελειότητα; Μπορούν να επιτύχουν επιδεξιότητα σε όλα, να φτάσουν να κατανοούν τα πάντα, να διαβλέπουν τα πάντα και να είναι ικανοί για τα πάντα; Όχι, δεν μπορούν. Ωστόσο, μέσα στους ανθρώπους υπάρχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και μια μοιραία αδυναμία. Αμέσως μόλις διδαχθούν μια δεξιότητα ή ένα επάγγελμα, οι άνθρωποι αισθάνονται ικανοί, ότι είναι άνθρωποι με θέση και αξία, και ότι είναι επαγγελματίες. Ανεξάρτητα από το πόσο συνηθισμένοι είναι, όλοι τους θέλουν να προωθήσουν τον εαυτό τους ως ένα διάσημο ή εξαιρετικό άτομο, να γίνουν κάποια μικρή διασημότητα και να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι τέλειοι, άψογοι και αψεγάδιαστοι· στα μάτια των άλλων, θέλουν να γίνουν διάσημοι, ισχυροί, ή κάποια μεγάλη προσωπικότητα, να γίνουν πανίσχυροι, ικανοί για οτιδήποτε και σε θέση να επιτύχουν τα πάντα. Νιώθουν πως αν ζητούσαν τη βοήθεια των άλλων, θα έδειχναν ανίκανοι, αδύναμοι και κατώτεροι, και οι άλλοι θα τους περιφρονούσαν. Γι’ αυτόν τον λόγο, θέλουν πάντα να προσποιούνται. Μερικοί άνθρωποι, όταν τους ζητάς να κάνουν κάτι, λένε ότι ξέρουν πώς να το κάνουν, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρουν. Στη συνέχεια, το ψάχνουν κρυφά και προσπαθούν να μάθουν πώς να το κάνουν, αφού όμως το μελετήσουν για αρκετές ημέρες, και πάλι δεν καταλαβαίνουν πώς να το κάνουν. Όταν τους ρωτάς πώς τα πηγαίνουν με αυτό, λένε: “Σε λίγο, σε λίγο!” Μέσα τους, όμως, σκέφτονται: “Δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί, δεν έχω ιδέα, δεν ξέρω τι να κάνω! Δεν πρέπει να αφήσω να βγουν τα άπλυτά μου στη φόρα, πρέπει να συνεχίσω να υποκρίνομαι, δεν μπορώ ν’ αφήσω τους άλλους να δουν τα μειονεκτήματα και την άγνοιά μου, δεν μπορώ να τους επιτρέψω να με περιφρονήσουν!” Τι πρόβλημα είναι αυτό; Είναι σαν μια κόλαση επί γης, όπου προσπαθείς να σώσεις την υπόληψή σου με κάθε κόστος. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Η αλαζονεία των ανθρώπων αυτών δεν έχει όρια, έχουν χάσει κάθε λογική. Δεν επιθυμούν να είναι σαν όλους τους άλλους, δεν θέλουν να είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, κανονικοί άνθρωποι, αλλά υπεράνθρωποι, σπουδαία άτομα, ή επιτυχημένοι. Αυτό είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα! Όσον αφορά τις αδυναμίες, τα ελαττώματα, την άγνοια, την ανοησία και την έλλειψη κατανόησης εντός της κανονικής ανθρώπινης φύσης, τα σκεπάζουν όλα και δεν αφήνουν τους άλλους να τα δουν, και στη συνέχεια συνεχίζουν να υποδύονται. […] Τέτοιοι άνθρωποι δεν πετούν στα σύννεφα; Διαρκώς ονειρεύονται, σωστά; Δεν ξέρουν ποιοι είναι ούτε πώς να βιώσουν την κανονική ανθρώπινη φύση. Δεν έχουν ενεργήσει ούτε μια φορά σαν πρακτικά ανθρώπινα όντα. Αν περνάς τις μέρες σου πετώντας στα σύννεφα, χωρίς σχέδιο και σκοπό, χωρίς να ενεργείς σε τίποτα προσγειωμένος, ζώντας πάντα με βάση τη φαντασία σου, τότε αυτό είναι πρόβλημα. Το μονοπάτι στη ζωή που διαλέγεις δεν είναι το σωστό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την είσοδο στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό). Όταν το ξανασκέφτηκα αυτό, κατανόησα λίγο την κατάστασή μου. Είχα υπερεκτιμήσει τον εαυτό μου, θεωρώντας ότι η εκλογή μου ως επικεφαλής ομάδας σήμαινε ότι είχα κάποιο επίπεδο και κάποιες ικανότητες για το έργο. Όταν είδα τον εαυτό μου από αυτήν την οπτική, άρχισα να νοιάζομαι για το τι σκέφτονται όλοι οι άλλοι για μένα και ήθελα να αποδείξω το συντομότερο δυνατό ότι ήμουν αντάξια των προσδοκιών. Έτσι, όταν προέκυπταν περισσότερα προβλήματα και δυσκολίες στο καθήκον μου, δεν μπορούσα απλώς να τα αναφέρω, και ανησυχούσα συνεχώς ότι οι άνθρωποι θα με καταλάβαιναν, λέγοντας ότι μου έλειπε το επίπεδο και ότι δεν ήμουν ικανή για αυτήν τη δουλειά. Άρχισα να προσποιούμαι, να σιωπώ όταν προέκυπταν προβλήματα και να βρίσκω τις λύσεις μόνη μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλά προβλήματα στο καθήκον μου να μην διευθετούνται, γεγονός που και καθυστερούσε το έργο μας και επηρέαζε τη δική μου κατάσταση. Έχασα τη διαύγεια στη σκέψη μου και άρχισα να μπερδεύομαι με πράγματα που προηγουμένως κατανοούσα. Συνέχισα ακόμη και να αμφισβητώ τη συναναστροφή μου στις συναθροίσεις, φοβούμενη ότι αν δεν ήταν καλή, όλοι θα με περιφρονούσαν. Ένιωθα να περιορίζομαι σε κάθε μου βήμα. Συνειδητοποίησα ότι για όλα αυτά έφταιγα αποκλειστικά εγώ. Ήμουν τόσο αλαζονική και παράλογη, και δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω σωστά τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μου. Πάντα έπαιζα θέατρο για να με εκτιμούν οι άλλοι. Στην πραγματικότητα, αυτό το καθήκον ήταν μια ευκαιρία που μου είχε δοθεί από την εκκλησία για να εκπαιδευτώ, και σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε ότι καταλάβαινα την αλήθεια ή ότι μπορούσα να κάνω καλά αυτήν τη δουλειά. Είχα απλώς λίγη ικανότητα κατανόησης, αλλά υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν μπορούσα να καταλάβω και για τα οποία δεν είχα προσωπική εμπειρία. Δεν υπήρχε απολύτως τίποτα το ιδιαίτερο πάνω μου, αλλά είχα τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, παριστάνοντας ότι είμαι υψηλόφρων, κάποια που καταλαβαίνει την αλήθεια. Υπερεκτίμησα τόσο πολύ τον εαυτό μου! Θα έπρεπε απλώς να πατήσω τα πόδια μου στο έδαφος και να εκτελώ το καθήκον μου, ρωτώντας τους άλλους όταν δεν καταλάβαινα κάτι, πράγμα που ήταν το ρεαλιστικό και λογικό.

Διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που παρουσίαζε κάποιες πρακτικές προσεγγίσεις. Ο Θεός λέει: «Πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύεις οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει, ανεξάρτητα από το τι είναι, και ποτέ να μη μεταμφιέζεσαι ή να φοράς προσωπείο. Για τα ελαττώματά σου, τις ελλείψεις σου, τις ατέλειές σου, τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου —να είσαι εντελώς ανοιχτός για όλα αυτά και να συναναστρέφεσαι σχετικά με όλα αυτά. Μην τα κρατάς μέσα σου. Το να μάθεις πώς να ανοίγεσαι είναι το πρώτο βήμα προς τη ζωή-είσοδο και είναι το πρώτο εμπόδιο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Μόλις το ξεπεράσεις, είναι εύκολη η είσοδος στην αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό το βήμα; Σημαίνει ότι ανοίγεις την καρδιά σου και δείχνεις όλα όσα έχεις, καλά ή κακά, θετικά ή αρνητικά· ότι εκθέτεις τον εαυτό σου για να τον δουν οι άλλοι και ο Θεός· ότι δεν κρύβεις τίποτα από τον Θεό, δεν αποκρύπτεις τίποτα, δεν συγκαλύπτεις τίποτα, δεν ενεργείς με δόλο και απάτη, και ότι είσαι εξίσου ανοιχτός και ειλικρινής με τους άλλους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, ζεις στο φως και όχι μόνο θα σε εξετάζει σχολαστικά ο Θεός, αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι θα είναι σε θέση να δουν ότι ενεργείς βάσει αρχών και με έναν βαθμό διαφάνειας. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες. Εάν μπορείς να μην ασχολείσαι με αυτά, θα είσαι πολύ χαλαρός, θα ζεις χωρίς περιορισμούς ή πόνο, θα ζεις ολοκληρωτικά στο φως» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Η σκέψη αυτή με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι για να είμαι χαλαρή και χωρίς άγχος στο καθήκον μου, το πρώτο βήμα ήταν να μάθω να ανοίγομαι για τα ελαττώματά μου και να σταματήσω να προσποιούμαι. Έπρεπε να κάνω πράξη την αλήθεια και να γίνω ειλικρινής άνθρωπος. Ήμουν απλώς ένα διεφθαρμένο άτομο που με δυσκολία κατανοούσε την αλήθεια, οπότε φυσικά υπήρχαν πολλά θέματα που δεν μπορούσα να κατανοήσω πλήρως. Ήταν απολύτως φυσιολογικό. Δεν υπήρχε λόγος να παίζω θέατρο και να συγκαλύπτω το οτιδήποτε για χάρη της εικόνας μου. Αν είχα απορίες, θα έπρεπε να εγκαταλείψω την υπερηφάνεια μου και να ζητήσω ανοιχτά καθοδήγηση και συναναστροφή γι’ αυτές· αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να χαλαρώσω στο καθήκον μου. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, φωτίστηκε η καρδιά μου, και άρχισα να επικεντρώνομαι στην άσκηση μ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν δεν ήμουν σίγουρη για κάτι, ρωτούσα ενεργά γι’ αυτό, και όταν μοιραζόμουν τη γνώμη μου, έλεγα αυτό που πίστευα πραγματικά και συναναστρεφόμουν μόνο σχετικά με αυτά που γνώριζα. Όταν ασκήθηκα μ’ αυτόν τον τρόπο, άρχισα σταδιακά να καταλαβαίνω κάποια πράγματα που δεν είχα καταλάβει ποτέ πριν, και ήμουν σε θέση να ανακαλύπτω και να διορθώνω λάθη στο καθήκον μου. Απέκτησα, επίσης, καλύτερη κατανόηση των ελλείψεών μου. Είχα συνειδητοποιήσει επιτέλους πως το να βλέπουν οι άλλοι το πραγματικό μου πρόσωπο είναι κάτι καλό, πως με βοηθάει να κατανοήσω τις αλήθεια-αρχές και να ανακαλύψω τα ελαττώματά μου. Σε αυτό το σημείο, αισθάνθηκα πολύ πιο ελεύθερη και αργότερα ήμουν σε θέση να κάνω κανονικά το καθήκον μου.

Σύντομα, οι ομάδες για τις οποίες ήμουν υπεύθυνη τα πήγαιναν πολύ καλά στην εκκλησιαστική ζωή, και οι αδελφοί και οι αδελφές ήθελαν να συναναστρέφονται μαζί μου για τα προβλήματά τους. Αλλά χωρίς να το συνειδητοποιήσω, είχα αρχίσει πάλι να εστιάζω στο τι σκέφτονταν οι άνθρωποι για μένα. Μια φορά, σε μια συνάθροιση συνεργατών, η επικεφαλής μου έφερε στο προσκήνιο κάποια προβλήματα που είχαν συμβεί στην εκκλησία μας και μας ρώτησε τι πιστεύαμε. Εγώ σκέφτηκα το εξής: «Είναι εδώ τόσο πολλοί αδελφοί και αδελφές, και αν μπορούσα να βρω κάποιες μοναδικές ιδέες, αυτό θα έδειχνε πόσο ικανή είμαι». Αλλά μετά από πολλή σκέψη, εξακολουθούσα να μην μπορώ να βγάλω άκρη. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η επικεφαλής μου με ρώτησε τι σκέφτομαι. Για αρκετή ώρα τραύλισα και μετά έδωσα απλώς μια αόριστη πρόταση. Λίγο αργότερα, δύο άλλες αδελφές μοιράστηκαν τη σκέψη τους και οι προτάσεις τους ήταν αντίθετες από τις δικές μου. Αυτά που είπαν ήταν πραγματικά καλά τεκμηριωμένα, και η επικεφαλής συμφώνησε μαζί τους. Αμέσως αναστατώθηκα, σκεπτόμενη ότι όχι μόνο δεν είχα καταφέρει να φανώ καλή, αλλά αντίθετα είχα γελοιοποιηθεί. Τι θα σκεφτόταν η επικεφαλής μου για μένα; Θα σκεφτόταν ότι δεν είχα καμία διορατικότητα για ένα τόσο απλό πράγμα, ότι δεν είχα αναπτυχθεί καθόλου; Τις επόμενες ημέρες, προέκυψαν κάποια ζητήματα σε κάθε μία από τις ομάδες για τις οποίες ήμουν υπεύθυνη. Δεν τα κατανοούσα, οπότε θα έπρεπε να είχα ζητήσει αμέσως βοήθεια. Αλλά τότε αναρωτήθηκα: Αν έκανα τόσες ερωτήσεις, δεν θα φαινόταν ότι δεν ήμουν ικανή για το έργο μου; Δεν θα καταστρεφόταν η καλή εικόνα που είχα δημιουργήσει; Από την άλλη πλευρά, ήξερα ότι τα άλυτα προβλήματα θα εμπόδιζαν το έργο μας, οπότε σκέφτηκα μια πρόχειρη στρατηγική: Θα χώριζα τις ερωτήσεις μου και θα ρωτούσα διαφορετικούς ανθρώπους, έτσι ώστε να επιλυθούν τα προβλήματα, αλλά να μη φανεί ότι έκανα πολλές ερωτήσεις και ότι δεν ήξερα τίποτα. Καθώς προσποιούμουν με αυτόν τον τρόπο, η κατάστασή μου επιδεινωνόταν όλο και περισσότερο. Η σκέψη μου θόλωσε περισσότερο και άρχισα να δυσκολεύομαι σε πολλά πράγματα. Τότε, προβληματίστηκα και είδα ότι αφού δεν είχα διορατικότητα σε ορισμένα πράγματα όπου παλαιότερα είχα, μάλλον υπήρχε πρόβλημα με την κατάστασή μου. Έτσι, προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, έχω σαφώς προβλήματα, αλλά δεν τολμώ να είμαι ειλικρινής και να μιλήσω ανοιχτά για τα ελαττώματά μου. Θέλω πάντα να παριστάνω τη σπουδαία. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ρωτήσω όταν δεν καταλαβαίνω κάτι; Είναι λες και τα χείλη μου είναι σφραγισμένα. Το να κάνω το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο είναι εξαντλητικό. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να γνωρίσω τη διαφθορά μου και να αλλάξω».

Έπειτα, διάβασα μερικά χωρία από τα λόγια του Θεού που εξέθεταν τέλεια την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι διεφθαρμένοι άνθρωποι είναι καλοί στο να μεταμφιέζονται. Ό,τι κι αν κάνουν και όποια διαφθορά κι αν αποκαλύπτουν, πρέπει πάντα να μεταμφιέζονται. Αν κάτι πάει στραβά ή αν κάνουν κάτι λάθος, θέλουν να ρίξουν την ευθύνη στους άλλους. Θέλουν να παίρνουν οι ίδιοι τα εύσημα για τα καλά πράγματα και οι ευθύνες για τα κακά να πηγαίνουν στους άλλους. Δεν υπάρχουν πολλές τέτοιες μεταμφιέσεις στην αληθινή ζωή; Υπάρχουν πάρα πολλές. Ποιο από τα δύο σχετίζεται με τη διάθεση; Το να κάνει κανείς λάθη ή το να μεταμφιέζεται; Το να μεταμφιέζεται είναι θέμα διάθεσης, έχει σχέση με την αλαζονική διάθεση, με τη μοχθηρία και τη δολιότητα· ο Θεός το αποστρέφεται πολύ αυτό. […] Εάν δεν προσπαθήσεις να προσποιηθείς ή να δικαιολογηθείς, εάν μπορέσεις να παραδεχτείς τα λάθη σου, τότε όλοι θα πουν ότι είσαι ειλικρινής και συνετός. Και τι σε κάνει συνετό; Όλοι κάνουν λάθη. Όλοι έχουν ελαττώματα και αδυναμίες. Μάλιστα, Στην πραγματικότητα, όλοι έχουν την ίδια διεφθαρμένη διάθεση. Μη νομίζεις ότι εσύ είσαι πιο ευγενής, πιο τέλειος και πιο ευγενικός απ’ τους άλλους. Αυτό είναι εντελώς παράλογο. Όταν ξεκαθαρίσεις μέσα σου τις διεφθαρμένες διαθέσεις του ανθρώπου, την ουσία και το αληθινό πρόσωπο της διαφθοράς του, τότε δεν θα προσπαθείς να καλύπτεις τα λάθη σου ούτε θα κρατάς κακία στους άλλους για τα λάθη τους, αλλά θα μπορείς ν’ αντιμετωπίζεις και τα δύο ζητήματα σωστά. Μόνο τότε θα γίνεις διορατικός και δεν θα κάνεις ανοησίες, κι αυτό θα σε καταστήσει σοφό. Εκείνοι που δεν είναι σοφοί είναι ανόητοι και εμμένουν διαρκώς στα μικρά τους λάθη, ενώ παρασκηνιακά κάνουν ύπουλα πράγματα. Είναι αηδιαστικό να το βλέπεις αυτό. Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνεις είναι πολύ προφανές στους άλλους, όμως εσύ εξακολουθείς ολοφάνερα να δίνεις παράσταση. Στους άλλους, μοιάζει με παράσταση κλόουν. Δεν είναι ανοησία αυτό; Είναι όντως. Οι ανόητοι δεν έχουν καθόλου σοφία. Όσα κηρύγματα κι αν ακούνε, και πάλι δεν κατανοούν την αλήθεια ούτε βλέπουν τίποτα όπως πραγματικά είναι. Δεν ξεκαβαλάνε ποτέ το καλάμι, γιατί νομίζουν ότι είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους και πιο αξιοσέβαστοι. Αυτό είναι αλαζονεία και αυταρέσκεια, είναι ανοησία. Οι ανόητοι δεν έχουν πνευματική κατανόηση, έτσι δεν είναι; Τα θέματα στα οποία είσαι ανόητος και ασύνετος είναι τα θέματα στα οποία δεν έχεις πνευματική κατανόηση και δεν μπορείς εύκολα να κατανοήσεις την αλήθεια. Αυτή είναι η πραγματικότητα του ζητήματος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). «Τι διάθεση είναι εκείνη κατά την οποία οι άνθρωποι προσποιούνται διαρκώς, καλύπτουν μονίμως τις ατέλειές τους, κοκορεύονται ώστε οι άλλοι να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και δεν βλέπουν τα ελαττώματα ή τις αδυναμίες τους, ενώ προσπαθούν μονίμως να παρουσιάσουν την καλύτερη πλευρά τους στους ανθρώπους; Είναι αλαζονεία, προσποίηση, υποκρισία, είναι η διάθεση του Σατανά, είναι κάτι μοχθηρό. Πάρτε για παράδειγμα τα μέλη του σατανικού καθεστώτος: Όσο κι αν τσακώνονται, διαπληκτίζονται ή σκοτώνουν κρυφά, κανείς δεν επιτρέπεται να τους καταγγείλει ή να τους εκθέσει. Φοβούνται ότι οι άνθρωποι θα δουν το δαιμονικό τους πρόσωπο και κάνουν ό,τι μπορούν για να το καλύψουν. Δημόσια, κάνουν τα πάντα για να παρουσιαστούν καλύτεροι, δηλαδή λένε πόσο πολύ αγαπούν τους ανθρώπους, πόσο σπουδαίοι, ένδοξοι και αλάνθαστοι είναι. Αυτή είναι η φύση του Σατανά. Το πιο κυρίαρχο χαρακτηριστικό της φύσης του Σατανά είναι η πονηριά και η εξαπάτηση. Και ποιος είναι ο στόχος αυτής της πονηριάς και της εξαπάτησης; Να ξεγελάσει τους ανθρώπους, να μην τους αφήσει να δουν την ουσία και την πραγματική εικόνα του, και να πετύχει έτσι τον στόχο της παράτασης της κυριαρχίας του. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν τέτοια δύναμη και κύρος, αλλά και αυτοί επιθυμούν να κάνουν τους άλλους να αποκτήσουν καλή γνώμη για τους ίδιους και να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση, καθώς και να τους προσδώσουν υψηλή θέση μέσα στην καρδιά τους. Αυτή είναι μια διεφθαρμένη διάθεση, και αν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια, δεν μπορούν να το αναγνωρίσουν αυτό. Οι διεφθαρμένες διαθέσεις είναι αυτές που είναι πιο δύσκολο απ’ όλες να αναγνωριστούν. Είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς τα σφάλματα και τις ελλείψεις του, αλλά δεν είναι εύκολο να αναγνωρίσει τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Οι άνθρωποι που δεν έχουν αυτογνωσία δεν μιλούν ποτέ για τις διεφθαρμένες τους καταστάσεις, νομίζουν πάντα ότι δεν έχουν πρόβλημα. Και χωρίς να το συνειδητοποιούν, αρχίζουν να επιδεικνύονται: “Όλα αυτά τα χρόνια που πιστεύω, έχω υποστεί τόσες διώξεις και τόσες κακουχίες. Ξέρετε πώς τα ξεπέρασα όλα αυτά;” Είναι αλαζονική αυτή η διάθεση; Με βάση ποιο κίνητρο προβάλλουν τον εαυτό τους; (Να κερδίσουν την εκτίμηση των ανθρώπων.) Με βάση ποιο κίνητρο κάνουν τους ανθρώπους να τους εκτιμήσουν; (Να τους προσδώσουν αυτοί οι άνθρωποι υψηλή θέση στο μυαλό τους.) Όταν κάποιος άλλος στο μυαλό του σου προσδίδει θέση, τότε, όταν είναι κοντά σου, σου φέρεται με ευλάβεια και σου μιλάει πολύ ευγενικά. Σε θαυμάζει πάντα, σου παραχωρεί πάντα προτεραιότητα σε όλα, σου κάνει το χατίρι, σε κολακεύει και σε υπακούει. Σε αναζητά και σε αφήνει να παίρνεις αποφάσεις για τα πάντα. Κι εσύ από αυτό εισπράττεις μια αίσθηση ευχαρίστησης· νιώθεις δυνατότερος και καλύτερος απ’ όλους. Σε όλους αρέσει αυτό το συναίσθημα. Αυτό νιώθεις όταν έχεις θέση στην καρδιά κάποιου· οι άνθρωποι επιθυμούν να απολαύσουν αυτό το συναίσθημα, και γι’ αυτό συναγωνίζονται για τη θέση, και όλοι θέλουν να έχουν θέση στην καρδιά των άλλων, να τους εκτιμούν και να τους λατρεύουν οι άλλοι. Αν δεν μπορούσαν να αντλήσουν τέτοια απόλαυση από αυτό, δεν θα επιδίωκαν τη θέση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, είδα ότι μεταξύ της δημιουργίας πλαστών προσωπείων και των λαθών, το πιο σοβαρό από τα δύο είναι η δημιουργία πλαστών προσωπείων. Κανείς δεν είναι τέλειος, οπότε το να αντιμετωπίζεις προβλήματα και να κάνεις λάθη στο καθήκον σου είναι απολύτως φυσιολογικό. Αλλά αυτό που κρύβεται πίσω από ένα πλαστό προσωπείο είναι οι σατανικές διαθέσεις της αλαζονείας, της πονηριάς και της μοχθηρίας. Το να κρύβεις πάντα τις ατέλειες και τις ελλείψεις σου, και να αφήνεις τους ανθρώπους να βλέπουν μόνο την καλή σου πλευρά, ώστε να σε εκτιμούν και να σε θαυμάζουν, ο Θεός το αποστρέφεται ακόμα περισσότερο. Ένας πραγματικά σοφός άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει σωστά τις ελλείψεις του, να εξοπλιστεί με την αλήθεια και να αναπληρώσει αυτά στα οποία υστερεί. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να αναπτυχθεί. Μα οι ανόητοι, αδαείς άνθρωποι που δεν έχουν αυτογνωσία δεν μπορούν ποτέ να αποδεχτούν τα ελαττώματά τους, και μάλιστα προσποιούνται, πράγμα που σημαίνει ότι κάποια προβλήματα δεν επιλύονται ποτέ, και δεν αναπτύσσονται ποτέ στη ζωή. Αναλογιζόμενη τη συμπεριφορά μου, συνειδητοποίησα ότι ανήκα στους αλαζονικούς ανόητους που εξέθετε ο Θεός. Όταν άρχισα να έχω κάποια αποτελέσματα στο καθήκον μου, ένιωσα ότι πραγματικά δεν ήμουν κακή και ότι ήμουν αντάξια της θέσης μου ως επικεφαλής ομάδας. Επιπλέον, ήμουν σε θέση να επιλύω και προβλήματα. Για αυτούς τους λόγους, πραγματικά εξύψωσα κι υπερεκτίμησα τον εαυτό μου. Κατά συνέπεια, όταν αντιμετώπιζα πράγματα που δεν ήξερα πώς να τα χειριστώ, ήμουν επιφυλακτική και αναποφάσιστη, ανησυχώντας ότι θα έλεγα το λάθος πράγμα και θα κατέστρεφα την καλή μου εικόνα. Κατόπιν, αποφάσισα να εκφράζω λιγότερες απόψεις και να κάνω λιγότερες ερωτήσεις. Ακόμη και όταν ζητούσα βοήθεια, επέλεγα πιο δύσκολες ερωτήσεις, ώστε να δείξω τις ικανότητές μου, μη θέλοντας να δουν όλοι τις αδυναμίες μου. Μάλιστα, επιδόθηκα και σε μηχανορραφίες, μοιράζοντας τις ερωτήσεις σε διάφορους ανθρώπους, ώστε να μη με καταλάβουν. Ήμουν πραγματικά αλαζονική και πονηρή, ενώ δεν είχα καθόλου αυτογνωσία. Έπαιζα θέατρο για να με θαυμάζουν οι άνθρωποι. Ήμουν τόσο ανόητη, απεχθής στον Θεό και αηδιαστική στους άλλους ανθρώπους. Έκρυβα τα ελαττώματά μου για να προστατέψω το όνομα και τη θέση μου, με αποτέλεσμα να μην επιλύονται τα προβλήματα στο καθήκον μου. Καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Τι σκεφτόμουν; Ήμουν τόσο ποταπή και μοχθηρή. Με αυτές τις προσποιήσεις, θα διατηρούσα βραχυπρόθεσμα τη θέση μου, αλλά ο Θεός τα παρατηρεί όλα, και αργά ή γρήγορα, θα με εξέθετε και θα με απέκλειε, επειδή Τον εξαπατούσα και καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Σκέφτηκα ότι οι αντίχριστοι εκτιμούν ιδιαίτερα τη θέση και δεν υπολογίζουν καν τα συμφέροντα της εκκλησίας για χάρη της δικής τους θέσης. Ποια ήταν η διαφορά μεταξύ της δικής μου διάθεσης και οπτικής απέναντι στην επιδίωξη, και εκείνων ενός αντίχριστου; Με ωφέλησε καθόλου η θέση; Με κατέστησε απρόθυμη να αναγνωρίσω ή να αντιμετωπίσω τα ελαττώματά μου, και έχασα τη λογική μου. Δεν ήθελα να αναζητώ όταν αντιμετώπιζα προβλήματα, και αντ’ αυτού έπαιζα θέατρο και γινόμουν όλο και πιο πονηρή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταλήξω στο μονοπάτι του αντίχριστου, και να με σιχαθεί και να με αποκλείσει ο Θεός. Αυτό θα έβλαπτε το έργο της εκκλησίας και θα με κατέστρεφε. Σε εκείνο το σημείο, συνειδητοποίησα πόσο επικίνδυνο θα ήταν αν συνέχιζα σ’ αυτόν τον δρόμο. Ήταν μια αφύπνιση για να δω ότι έτσι δεν μπορούσα πλέον να κάνω το καθήκον μου.

Διάβασα περισσότερα λόγια του Θεού με ένα μονοπάτι άσκησης, πράγμα που ήταν ακόμη πιο απελευθερωτικό για μένα. Ο Θεός λέει: «Κάποιοι άνθρωποι προάγονται και καλλιεργούνται από την εκκλησία, κι έτσι έχουν μια καλή ευκαιρία να εκπαιδευτούν. Αυτό είναι καλό. Μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός τούς έχει ανυψώσει και τους έχει δώσει χάρη. Πώς, λοιπόν, θα πρέπει να κάνουν το καθήκον τους; Η πρώτη αρχή που θα πρέπει να τηρούν είναι να κατανοούν την αλήθεια —όταν δεν κατανοούν την αλήθεια, πρέπει να αναζητούν την αλήθεια, και αν ακόμα δεν κατανοούν μετά την αναζήτηση από μόνοι τους, μπορούν να βρουν κάποιον που κατανοεί την αλήθεια για να συναναστραφούν και να αναζητήσουν μαζί του, πράγμα που θα οδηγήσει σε ταχύτερη και πιο έγκαιρη επίλυση του προβλήματος. Αν επικεντρωθείς μόνο στο να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο διαβάζοντας τα λόγια του Θεού μόνος σου και στο να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο μελετώντας αυτά τα λόγια, προκειμένου να επιτύχεις την κατανόηση της αλήθειας και να λύσεις το πρόβλημα, αυτό αργεί πολύ· όπως λέει και το ρητό: “Το νερό από μακριά δεν θα σβήσει την επείγουσα δίψα”. Αν, όταν πρόκειται για την αλήθεια, θέλεις να κάνεις γρήγορη πρόοδο, τότε πρέπει να μάθεις πώς να συνεργάζεσαι αρμονικά με τους άλλους, να κάνεις περισσότερες ερωτήσεις και να αναζητάς περισσότερο. Μόνο τότε θα αναπτυχθεί γρήγορα η ζωή σου και θα είσαι σε θέση να λύνεις τα προβλήματα άμεσα, χωρίς καμία καθυστέρηση σε κανένα από τα δύο. Επειδή μόλις προήχθης και είσαι ακόμα υπό επιτήρηση, και δεν κατανοείς πραγματικά την αλήθεια ούτε κατέχεις την αλήθεια-πραγματικότητα—επειδή σου λείπει ακόμα αυτό το ανάστημα— μην νομίζεις ότι η προαγωγή σου σημαίνει ότι κατέχεις την αλήθεια-πραγματικότητα· δεν ισχύει. Απλώς επειδή έχεις αίσθηση φορτίου απέναντι στο έργο και διαθέτεις το επίπεδο ενός επικεφαλής, επιλέγεσαι για προαγωγή και καλλιέργεια. Θα πρέπει να έχεις αυτήν τη λογική» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (5)]. Το ξανασκέφτηκα και είδα ότι η εκκλησία προωθεί και καλλιεργεί τους ανθρώπους, για να τους δώσει την ευκαιρία να ασκηθούν. Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι κατανοούν την αλήθεια, ότι μπορούν να επιλύσουν οποιοδήποτε πρόβλημα ή ότι είναι κατάλληλοι για χρήση από τον Θεό. Κατά τη διάρκεια της άσκησής τους, έρχονται αντιμέτωποι με κάθε είδους πραγματικά προβλήματα, και αν συνεχίσουν να αναζητούν και να συναναστρέφονται, τότε σιγά-σιγά θα αρχίσουν να κατανοούν διάφορες πτυχές των αρχών. Σε αυτό το σημείο, θα είναι σε θέση να επιλύουν προβλήματα και να εκτελούν καλά το καθήκον τους. Ήξερα ότι έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη δεόντως με τα ελαττώματά μου και να μάθω ποια ήμουν, να αναζητήσω περισσότερη αλήθεια, να συζητώ και να συναναστρέφομαι περισσότερο με τους άλλους όταν προέκυπταν προβλήματα, καθώς και να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Τότε, ακόμη κι αν μια μέρα γινόταν σαφές ότι το επίπεδό μου όντως δεν ήταν επαρκές, ότι δεν ήμουν αντάξια αυτής της δουλειάς, τότε, τουλάχιστον, η συνείδησή μου θα ήταν καθαρή. Αισθάνθηκα πραγματική ανακούφιση μόλις το σκέφτηκα αυτό. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να προσποιούμαι· αντιθέτως, έπρεπε να είμαι ειλικρινής και να αντιμετωπίσω ευθέως τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μου.

Στις μετέπειτα ομαδικές μας συζητήσεις, μοιραζόμουν ειλικρινά τις απόψεις μου. Στην αρχή, ήμουν λίγο διστακτική, ανησυχώντας ότι θα έλεγα το λάθος πράγμα και θα φαινόταν ότι έχω επιφανειακή κατανόηση και χαμηλό επίπεδο. Ειδικά όταν υπήρχαν προβλήματα που δεν μπορούσα να κατανοήσω πλήρως, οι απόψεις που μοιραζόμουν δεν ήταν πολύ σαφείς και, αφού τελείωνα την ομιλία μου, η καρδιά μου άρχιζε να χτυπάει δυνατά, καθώς αναρωτιόμουν αν θα με διέκριναν όλοι. Μα στη συνέχεια υπενθύμιζα στον εαυτό μου ότι αυτό ήταν το πραγματικό μου επίπεδο και δεν θα πείραζε να με υποτιμήσουν. Το σημαντικό είναι να είμαι ειλικρινής άνθρωπος ενώπιον του Θεού, και είναι καθήκον μου να εκφράζω τις σκέψεις μου και να συμμετέχω σε συζητήσεις. Αυτός είναι ο μόνος γαλήνιος τρόπος να ζει κανείς. Μετέπειτα, όταν είχα απορίες για το καθήκον μου, πήγαινα και ζητούσα τη γνώμη των άλλων. Μερικές φορές, ανησυχούσα ακόμα ότι θα με περιφρονούσαν, αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι το να κρύβω τα λάθη μου για να προστατεύσω την υπερηφάνεια μου θα μπορούσε να βλάψει το έργο της εκκλησίας, κατέβαλλα προσπάθεια να απομακρυνθώ από αυτήν την παρόρμηση και να ζητήσω βοήθεια. Όταν το έκανα αυτό, άρχισα να καταλαβαίνω πράγματα που δεν είχα καταλάβει προηγουμένως, και ένιωθα πιο ήρεμη, πιο γαλήνια. Μερικές φορές, οι αδελφοί και οι αδελφές μου είχαν μια πιο επακριβή κατανόηση από εμένα, και άρχισα να αναρωτιέμαι αν όλοι πίστευαν ότι δεν άξιζα τίποτα. Αλλά έβλεπα ότι αυτή δεν ήταν η σωστή οπτική απέναντι στα πράγματα. Έπρεπε να μάθω από τα προτερήματα των άλλων για να αντισταθμίσω τις αδυναμίες μου. Αυτό δεν είναι χάρισμα; Όταν το σκεφτόμουν έτσι, δεν αναστατωνόμουν, και με τον καιρό άρχισα να νιώθω όλο και πιο ελεύθερη. Είμαι ευγνώμων για την καθοδήγηση του Θεού, που με άφησε να βιώσω πόση ελευθερία σου δίνει το να είσαι ειλικρινής, και τώρα έχω περισσότερη πίστη για να κάνω πράξη τα λόγια του Θεού.