Από τον Βίκτορ, Νότια Κορέα

Τον περασμένο Οκτώβριο, ολοκληρώσαμε την παραγωγή ενός βίντεο. Κάναμε πολλή δουλειά για αυτό και αφιερώσαμε πολύ χρόνο και ενέργεια, αλλά παραδόξως, όταν ο επικεφαλής το εξέταζε, επεσήμανε προβλήματα σε πολλές λεπτομέρειες. Είπε ότι το βίντεο αυτό δεν ήταν καλό, ότι δεν ήταν καλύτερο από τα προηγούμενα βίντεο και έπρεπε να ξαναγίνει. Ακούγοντάς το αυτό, έμεινα έκπληκτος. Δεν είχα φανταστεί ότι θα υπήρχαν τόσο μεγάλα προβλήματα. Δεν σήμαινε αυτό ότι πήγαιναν στράφι όλες οι προσπάθειες και τα έξοδά μας; Θα ήταν μια τεράστια απώλεια.

Ένιωσα κάπως χαμένος. Δεν ήξερα πώς να ξεπεράσω αυτήν την κατάσταση και τι μάθημα θα έπρεπε να πάρω από αυτό. Σκεφτόμουν πως το βίντεο είχε περάσει από πολλές εκδοχές στο μοντάζ και πως ο επικεφαλής το είχε παρακολουθήσει εντωμεταξύ, αλλά δεν ανέφερε αυτά τα προβλήματα. Σκέφτηκα ότι είχα χαμηλό επίπεδο οπότε ήταν φυσικό να παραβλέψω αυτά τα προβλήματα. Αλλά συνέχισα να το σκέφτομαι, και κάτι δεν μου κόλλαγε. Οφείλονταν τα μεγάλα προβλήματα στο χαμηλό μου επίπεδο; Δεν τα πήγαινα καθόλου καλά στο καθήκον μου. Ποια ήταν η αιτία αυτού του προβλήματος; Τότε θυμήθηκα κάτι που είχε πει προηγουμένως ο επικεφαλής, ότι είχε ελέγξει το βίντεο μόνο σε σχέση με τις έννοιες και τη συνοχή του, μα αυτό δεν σήμαινε ότι δεν υπήρχαν θέματα. Μας είχε πει να το σκεφτούμε ενδελεχώς, να το ελέγχουμε διεξοδικά και να διορθώνουμε όσα λάθη βρίσκαμε. Όμως εγώ δεν το έκανα αυτό. Υπέθεσα πως αφού ο επικεφαλής είχε δει το βίντεο, θα ήταν καλό, οπότε στη διάρκεια της παραγωγής δεν έκανα προσεκτικό έλεγχο ούτε και το πολυσκέφτηκα. Η στάση μου ήταν εντελώς απρόσεκτη και επιπόλαιη. Και όταν προέκυψαν τα προβλήματα, είπα ότι το είχε ήδη ελέγξει ο επικεφαλής. Δεν ξεφορτώθηκα από πάνω μου την ευθύνη. Ήταν πολύ παράλογη η πράξη μου. Τότε, σκέφτηκα ότι σίγουρα υπήρχε κάτι που θα έπρεπε να μάθω από αυτό, έτσι προσευχήθηκα και αναζήτησα, παρακαλώντας τον Θεό να με οδηγήσει στην αυτογνωσία.

Μερικές μέρες αργότερα, η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν μου ζήτησε να ελέγξω μαζί της ένα τελειωμένο βίντεο. Ανέφερα καθαρά κάποια προβλήματα που παρατήρησα, αλλά μου απάντησε πως ο επικεφαλής το είχε δει και ανέφερε ότι του άρεσε το θέμα και ότι θα έπρεπε να το ολοκληρώσουμε άμεσα. Είχα κάποιες προτάσεις για την αναθεώρησή του, αλλά δεν τόλμησα να τις αναφέρω όταν άκουσα ότι ο επικεφαλής το είχε παρακολουθήσει και είπε ότι του άρεσε. Φοβήθηκα πως η κρίση μου ήταν εσφαλμένη και κάναμε κάποιες αλλαγές που αποδείχτηκαν λάθος. Διαφορετικά, θα γινόμουν απλώς εμπόδιο. Αλλά έβλεπα πως υπήρχαν πραγματικά κάποια προβλήματα στο βίντεο, έτσι ζήτησα από έναν άλλο αδελφό να το δει και εκείνος συμφώνησε μαζί μου στο πώς ένιωθα. Σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να επαναφέρω το ζήτημα. Αλλά μετά σκέφτηκα πως, αν το αναθεωρούσαμε και οι αλλαγές που θα πρότεινα αποδεικνύονταν προβληματικές, τότε, όταν ο επικεφαλής ρωτούσε ποιος το είχε κάνει, δεν θα ήταν δική μου ευθύνη; Δεν θα με αντιμετώπιζαν για αυτό; Αν προχωρούσαμε και ρωτούσαμε τον επικεφαλής και εκείνος έλεγε πως ήταν καλό, δεν θα χρειαζόταν άλλο μοντάζ. Αυτό θα μας γλύτωνε από τον κόπο και δεν θα χρειαζόταν να ασχοληθούμε άλλο με αυτό. Έτσι πρότεινα στη συνεργάτιδά μου αδελφή να ρωτήσουμε τον επικεφαλής για να βρούμε την ησυχία μας. Μόλις όμως βγήκαν οι λέξεις από το στόμα μου, ένιωσα ότι κάτι δεν ήταν σωστό. Η κατάσταση αυτή μού ήταν πολύ οικεία, είχα δηλαδή πάντα μία μόνο απάντηση στο άκουσμα μιας διαφορετικής γνώμης: ας ερωτηθεί ο επικεφαλής και ας αποφασίσει αυτός. Εάν ο επικεφαλής το ενέκρινε, τότε δεν θα χρειαζόταν να ανησυχούμε για αυτό και θα προχωρούσαμε. Διαφορετικά, αν έλεγε ότι υπήρχαν προβλήματα, τότε θα κάναμε μοντάζ. Αυτό ακριβώς κάναμε κάθε φορά. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν ότι δεν γνωρίζαμε τις αρχές και τις απαιτήσεις των βίντεο. Θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε την αλήθεια και να ενεργήσουμε με βάση τις αρχές της σε τέτοιου είδους προβλήματα, και ο επικεφαλής ήταν σαφής ότι οι παρατηρήσεις του αφορούσαν απλώς γενικότερα το βίντεο, ενώ εμείς θα έπρεπε να ελέγξουμε και να διορθώσουμε τις λεπτομέρειες. Αυτή ήταν η αρμοδιότητα που θα έπρεπε να εκπληρώνω, η δική μου δουλειά. Γιατί λοιπόν δεν το έκανα με όλη την καρδιά μου; Αντιμέτωπος με προβλήματα και διαφορετικές γνώμες, δεν αναζητούσα τις αρχές με τους αδελφούς και τις αδελφές για να συμφωνήσουμε, δεν αναλάμβανα την ευθύνη, αλλά τη μετέθετα στον επικεφαλής, δίχως να κάνω το καθήκον μου. Τότε θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού: «Κάποιοι κάνουν πολύ παθητικά τα καθήκοντά τους, όλη την ώρα κάθονται και περιμένουν, και βασίζονται στους άλλους. Τι είδους στάση είναι αυτή; Είναι ανευθυνότητα. […] Μιλάς μονάχα για λόγια και δόγματα, και λες μόνο ευχάριστα πράγματα, αλλά δεν κάνεις καθόλου πρακτικό έργο. Αν δεν θες να εκτελέσεις το καθήκον σου, παραιτήσου. Μην κρατάς τη θέση σου χωρίς να κάνεις τίποτα. Δεν κάνει έτσι κακό στον εκλεκτό λαό του Θεού; Δεν καθυστερείς το έργο της εκκλησίας; Από τον τρόπο με τον οποίο μιλάς, φαίνεται να καταλαβαίνεις κάθε είδους δόγμα, αλλά όταν σου ζητούν να εκτελέσεις ένα καθήκον, είσαι επιπόλαιος· δεν είσαι καθόλου ευσυνείδητος. Δαπανάς έτσι τον εαυτό σου ειλικρινά για τον Θεό; Δεν είσαι καθόλου ειλικρινής όσον αφορά τον Θεό· προσποιείσαι πως είσαι. Είσαι ικανός να Τον εξαπατήσεις; Από τον τρόπο με τον οποίο μιλάς συνήθως, φαίνεται να έχεις μεγάλη πίστη· θα ήθελες να είσαι ο πυλώνας της εκκλησίας και ο βράχος της. Όταν όμως εκτελείς ένα καθήκον, είσαι πιο άχρηστος κι από ένα σπίρτο. Δεν εξαπατάς έτσι τον Θεό έχοντας πλήρη επίγνωση της πράξης σου; Ξέρεις πού θα καταλήξει η προσπάθειά σου να εξαπατήσεις τον Θεό; Θα σε αποστραφεί, θα σε απορρίψει και θα σε αποκλείσει! Όλοι οι άνθρωποι αποκαλύπτονται καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους. Για ανάθεσε σε κάποιον ένα καθήκον, και αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί αν είναι τίμιος ή δόλιος και αν αγαπά την αλήθεια ή όχι. Όσοι αγαπούν την αλήθεια μπορούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους με ειλικρίνεια και να στηρίζουν το έργο του οίκου του Θεού. Όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια δεν στηρίζουν στο ελάχιστο το έργο του οίκου του Θεού και είναι ανεύθυνοι στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Όσοι είναι οξυδερκείς το βλέπουν ξεκάθαρα αυτό. Όποιος δεν εκτελεί καλά τα καθήκοντά του δεν αγαπάει την αλήθεια ούτε είναι τίμιος άνθρωπος. Όλοι όσοι είναι έτσι θα αποκαλυφθούν και θα αποκλειστούν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο ένας έντιμος άνθρωπος μπορεί να βιώσει αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα). Ο Θεός λέει ότι πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι στο καθήκον μας και να κάνουμε πρακτικό έργο. Είναι ο μόνος τρόπος να το κάνουμε καλά. Αν δεν κάνουμε το καθήκον μας με την καρδιά μας, αλλά πρόχειρα, χωρίς να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα σοβαρά ή να αναλαμβάνουμε την ευθύνη, θέλοντας διαρκώς να τη μεταθέτουμε σε κάποιον άλλο και κάνοντας τη δουλειά μας επιπόλαια μόνο, τότε δεν θα κάνουμε το καθήκον μας καλά και ο Θεός δεν θα ικανοποιηθεί. Στα μάτια του Θεού τέτοιοι άνθρωποι είναι άχρηστοι και είναι ανάξιοι να εκπληρώνουν καθήκοντα. Κατάλαβα ότι ήμουν όπως αυτοί που εξέθετε ο Θεός. Κάθε που προέκυπταν προβλήματα στο καθήκον μου, εάν το είχα κάνει με την καρδιά μου, αν είχα προσευχηθεί, αν είχα αναζητήσει και συναναστραφεί τις αρχές μαζί με τους άλλους αδελφούς και αδελφές, τότε θα είχαμε καταλήξει σε συμφωνία και θα είχαμε βρει μια λύση. Αλλά αυτό το θεωρούσα ταλαιπωρία και δεν ήθελα να προσπαθήσω. Οπότε ήθελα να πηγαίνω απευθείας στον επικεφαλής, θεωρώντας ότι θα ήταν λιγότερη η ταλαιπωρία εάν εκείνος έκανε κουμάντο, και πολύ λιγότερος ο κόπος. Διαφορετικά, θα συζητούσαμε ασκόπως επ’ άπειρον και πάλι δεν θα καταλήγαμε. Έτσι, μετέθετα πολλά προβλήματα στον επικεφαλής. Ως επικεφαλής ομάδας, δεν αναλάμβανα τις δικές μου ευθύνες και δεν πλήρωνα το τίμημα που θα έπρεπε. Επιπλέον, όταν κάναμε συμβούλια για τη δουλειά μας, μερικές φορές εντόπιζα κάποια θέματα ή είχα λίγη διαφώτιση από το Άγιο Πνεύμα, αλλά μόλις τα εξηγούσα, αν ένας αδελφός ή μια αδελφή είχε διαφορετική γνώμη, εγώ απλά μαζευόμουν. Φοβόμουν ότι οι άλλοι θα με θεωρήσουν αλαζόνα, και ακόμη πιο πολύ φοβόμουν ότι, αν υπήρχαν προβλήματα, τότε θα έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη. Θεωρούσα ότι, εφόσον είχα πει τη γνώμη μου, εναπόκειτο σε αυτούς να το σκεφτούν, και εάν δεν καταλήγαμε σε συμφωνία, τότε θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τον επικεφαλής. Έτσι, αν προέκυπτε κάποιο πρόβλημα, τουλάχιστον δεν θα έρχονταν όλοι πάλι σε εμένα. Δεν αναζητούσα πώς να πράξω σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, ούτε σκεφτόμουν τι θα ήταν ωφέλιμο για την εκκλησία. Δεν ήθελα να πληρώσω το παραμικρό τίμημα, ήμουν ανεύθυνος. Επιφανειακά εντόπιζα και έθετα ζητήματα, όμως δεν τα έλυνα. Πάντα άφηνα τους άλλους να έχουν τον τελικό λόγο και εγώ δεν έπαιρνα αποφάσεις. Δεν έπαιζα παιχνίδια, δεν ήμουν εγωιστής και απεχθής; Δεν υπερασπιζόμουν τα συμφέροντα της εκκλησίας. Προηγουμένως, όποτε αντιμετωπίζαμε κάποιο πρόβλημα, ρωτούσα πάντα τον επικεφαλής, θεωρώντας πως είναι λογικό να ρωτάω αν δεν καταλαβαίνω κάτι αντί να εμπιστεύομαι τυφλά τον εαυτό μου. Με την αποκάλυψη από τα λόγια του Θεού, έβλεπα πως είμαι ανεύθυνος, απρόσεκτος στο καθήκον μου, και δεν είμαι αφοσιωμένος. Τώρα που το συνειδητοποίησα αυτό, είδα ότι ήμουν πραγματικά ανόητος και απαθής. Απέναντι σε αυτές τις καταστάσεις, ποτέ δεν αναζήτησα την αλήθεια, δεν έμαθα κάτι. Πάντα ξεγλιστρούσα από το καθήκον μου και δεν το έκανα με υπευθυνότητα. Έκανα το καθήκον μου πολύ επικίνδυνα. Τώρα διαπίστωσα προβλήματα, αλλά η συνεργάτις μου είχε άλλες ιδέες. Εάν δεν αναζητούσα μαζί της τις αλήθεια-αρχές έτσι ώστε να καταλήξουμε σε μια συμφωνία ή να ψάξουμε να βρούμε μια λύση, αλλά απλώς έτρεχα να ρωτήσω τον επικεφαλής, αυτό ήταν μια πρόχειρη αντιμετώπιση. Συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να αλλάξω τη στάση μου, ότι αν συνέχιζα στη μέση οδό και να είμαι ανεύθυνος, εν γνώσει μου διέπραττα λάθος. Έτσι πρότεινα στη συνεργάτιδά μου να φτιάξουμε άλλη μία εκδοχή και να τις συγκρίνουμε, και να ζητήσουμε έπειτα από τον επικεφαλής να εξετάσει αυτή που εμείς θα θεωρούσαμε καλύτερη. Εξέφρασε τη συμφωνία της σε αυτή τη διευθέτηση. Μόλις το κάναμε αυτό στην πράξη, ένιωσα ανακούφιση.

Αργότερα, διάβασα αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Είναι δειλός κάποιος που φοβάται ν’ αναλάβει την ευθύνη κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του ή υπάρχει πρόβλημα με τη διάθεσή του; Πρέπει να μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά. Είναι γεγονός ότι δεν πρόκειται για θέμα δειλίας. Εάν το άτομο αυτό κυνηγούσε πλούτη, ή έκανε κάτι προς το συμφέρον του, εκεί πώς θα μπορούσε να είναι τόσο γενναίο; Θα έπαιρνε οποιοδήποτε ρίσκο. Όταν όμως πράττει για την εκκλησία, για τον οίκο του Θεού, δεν παίρνει κανένα απολύτως ρίσκο. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εγωιστές και μοχθηροί, οι πιο ύπουλοι όλων. Όποιος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη κατά την εκτέλεση ενός καθήκοντος δεν είναι στο ελάχιστο ειλικρινής προς τον Θεό, για να μη μιλήσω για την αφοσίωσή του. Ποιο είδος ατόμου τολμά ν’ αναλάβει την ευθύνη; Ποιο είδος ανθρώπου έχει το θάρρος να σηκώσει ένα βαρύ φορτίο; Κάποιος που πρωτοστατεί και βγαίνει με γενναιότητα μπροστά την πιο κρίσιμη στιγμή στο έργο του οίκου του Θεού, που δεν φοβάται να φέρει κάποια βαριά ευθύνη και να υπομείνει μεγάλες δυσκολίες όταν βλέπει το πλέον σημαντικό και κρίσιμο έργο. Αυτός είναι αφοσιωμένος στον Θεό, ένας καλός στρατιώτης του Χριστού. Είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι φοβούνται ν’ αναλάβουν ευθύνες στο καθήκον τους το κάνουν επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια; Όχι· το πρόβλημα έγκειται στην ανθρώπινη φύση τους. Δεν έχουν κανένα αίσθημα δικαιοσύνης ή ευθύνης, είναι εγωιστές και μοχθηροί άνθρωποι που δεν πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό και δεν αποδέχονται στο ελάχιστο την αλήθεια. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν μπορούν να σωθούν. Οι πιστοί στον Θεό πρέπει να πληρώσουν μεγάλο τίμημα για να κερδίσουν την αλήθεια και θα συναντήσουν πολλά εμπόδια για να την κάνουν πράξη. Θα χρειαστεί να απαρνηθούν πράγματα, να εγκαταλείψουν τα σαρκικά τους συμφέροντα και να υπομείνουν κάποια βάσανα. Μόνο τότε θα μπορέσουν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Άρα, μπορεί κάποιος που φοβάται να αναλάβει ευθύνες να κάνει πράξη την αλήθεια; Σίγουρα δεν μπορεί να κάνει πράξη την αλήθεια, πόσο μάλλον να την κερδίσει. Φοβάται να κάνει πράξη την αλήθεια, να υποστεί κάποια ζημιά στα συμφέροντά του· φοβάται μήπως ταπεινωθεί, φοβάται την απαξίωση και την κρίση και δεν τολμά να κάνει πράξη την αλήθεια. Επομένως δεν μπορεί και να την αποκτήσει και, όσα χρόνια κι αν πιστεύει στον Θεό, δεν μπορεί να επιτύχει τη σωτηρία Του. Όσοι μπορούν να εκτελέσουν ένα καθήκον στον οίκο του Θεού πρέπει να είναι άνθρωποι φορτίο των οποίων είναι το έργο της εκκλησίας, άνθρωποι που αναλαμβάνουν ευθύνες, που στηρίζουν τις αλήθεια-αρχές, που μπορούν να υποφέρουν και να πληρώσουν το τίμημα. Αν υπολείπεται κανείς σε αυτούς τους τομείς, είναι ανίκανος να εκτελέσει ένα καθήκον και δεν διαθέτει τις προϋποθέσεις για την εκτέλεση του καθήκοντος. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες κατά την εκτέλεση ενός καθήκοντος. Ο φόβος τους εκδηλώνεται με τρεις βασικούς τρόπους. Ο πρώτος είναι ότι επιλέγουν καθήκοντα που δεν απαιτούν την ανάληψη ευθύνης. Εάν ένας επικεφαλής της εκκλησίας κανονίζει να εκτελέσουν κάποιο καθήκον, ρωτούν πρώτα αν πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη γι’ αυτό: Εάν πρέπει, δεν το αποδέχονται. Εάν δεν απαιτεί να αναλάβουν την ευθύνη και να είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό, το δέχονται απρόθυμα, και πάλι όμως πρέπει να δουν εάν το έργο είναι κουραστικό ή ενοχλητικό και, παρά την απρόθυμη εκ μέρους τους αποδοχή του καθήκοντος, δεν έχουν κίνητρο να το εκτελέσουν καλά, προτιμώντας ξανά να είναι επιπόλαιοι. Να περνάνε την ώρα τους, όχι να εργάζονται, και χωρίς καμία σωματική ταλαιπωρία —αυτή είναι η αρχή τους. Ο δεύτερος είναι ότι όταν βρεθούν μπροστά σε κάποια δυσκολία ή αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, η πρώτη τους λύση είναι να το αναφέρουν σε κάποιον επικεφαλής και να ζητήσουν στον επικεφαλής να το χειριστεί και να το επιλύσει, με την ελπίδα ότι δεν θα ξεβολευτούν. Δεν τους νοιάζει πώς θα χειριστεί το ζήτημα ο επικεφαλής, δεν δίνουν καμία σημασία —εφόσον δεν είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι, τότε όλα είναι καλά για εκείνους. Είναι μια τέτοια εκτέλεση καθήκοντος αφοσιωμένη στον Θεό; Αυτό λέγεται μετάθεση ευθυνών, παραμέληση καθήκοντος, τέχνασμα. Όλο λόγια είναι· δεν κάνουν τίποτα αληθινό. Λένε μέσα τους: “Αν είναι δική μου ευθύνη να το χειριστώ, τι θα γίνει αν στο τέλος κάνω λάθος; Όταν διερευνήσουν ποιος φταίει, δεν θα φτάσουν σ’ εμένα; Δεν θα βαρύνει πρώτα εμένα η ευθύνη για τούτο;” Γι’ αυτό ανησυχούν. Πιστεύεις όμως ότι ο Θεός εξετάζει σχολαστικά τα πάντα; Όλοι κάνουν λάθη. Εάν κάποιος του οποίου η πρόθεση είναι σωστή δεν έχει εμπειρία και δεν έχει χειριστεί κανενός είδους θέμα στο παρελθόν, αλλά έχει κάνει το καλύτερο δυνατό, αυτό είναι ορατό στον Θεό. Πρέπει να πιστεύεις ότι ο Θεός εξετάζει σχολαστικά όλα τα πράγματα και την καρδιά του ανθρώπου. Αν κάποιος δεν πιστεύει ούτε καν αυτό, δεν είναι μη πιστός; Τι σημασία θα μπορούσε να έχει η εκτέλεση κάποιου καθήκοντος από ένα τέτοιο άτομο; […] Υπάρχει ένας ακόμη τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται ο φόβος κάποιου να αναλάβει ευθύνες κατά την εκτέλεση καθήκοντος. Όταν εκτελούν το καθήκον τους, κάποιοι κάνουν απλώς κάπως επιφανειακό, απλό έργο, έργο που δεν συνεπάγεται την ανάληψη ευθύνης. Το έργο που συνεπάγεται δυσκολίες και ανάληψη ευθυνών το φορτώνουν στους άλλους και αν τυχόν κάτι πάει στραβά, μεταθέτουν την ευθύνη σε αυτούς τους ανθρώπους και τη βγάζουν καθαρή. […] Εάν δεν έχουν αίσθημα ευθύνης κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, πώς μπορούν να το εκτελούν καλά; Όσοι δεν δαπανούν πραγματικά εαυτόν για τον Θεό δεν μπορούν να εκτελέσουν καλά κανένα καθήκον, και όσοι φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες απλά και μόνο καθυστερούν τα πράγματα όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Οι άνθρωποι του είδους αυτού δεν είναι αξιόπιστοι, δεν μπορείς να βασιστείς επάνω τους. Εκτελούν μονάχα το καθήκον τους για να γεμίζουν το στομάχι τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Ο λόγος του Θεού άγγιξε πραγματικά μια χορδή μέσα μου, και ένιωσα λες και ο Θεός περιέγραφε την ακριβή μου κατάσταση εκείνη τη στιγμή. Στην εκτέλεση του έργου που μου εμπιστεύτηκε η εκκλησία, δεν δούλευα με τις αλήθεια-αρχές, ούτε στηριζόμουν στον Θεό για να κάνω το καλύτερο. Αντίθετα, απέφευγα τα προβλήματα και την ανάληψη ευθύνης, έριχνα τα πάντα στους ώμους του επικεφαλής για να τα χειριστεί εκείνος. Έκανα οτιδήποτε έλεγε ο επικεφαλής, με τη σκέψη πως, αν δεν γινόταν κάτι καλά στο τέλος, δεν θα ήμουν υπεύθυνος γι' αυτό και δεν θα με αντιμετώπιζαν. Δεν ήταν κόλπο αυτό; Πίστευα μάλιστα ότι ήταν ένας έξυπνος τρόπος να πράττω. Όμως από τα λόγια του Θεού, είδα ότι αποποιούμαι την ευθύνη, παραμελώ το καθήκον μου και είμαι πανούργος. Ήμουν πονηρός και δόλιος απέναντι στον Θεό ως προς το καθήκον μου. Πάντα άφηνα τον εαυτό μου απέξω για να αποφεύγω τις ευθύνες. Δεν ήμουν ειλικρινής, δεν πλήρωνα το αληθινό τίμημα, ούτε προσπαθούσα να κάνω ό, τι μπορούσα. Ξεγλιστρούσα και ήμουν ανέντιμος και, ακόμη κι αν πρόσφερα υπηρεσία, δεν ήμουν αφοσιωμένος. Δεν μου άξιζε να έχω καθήκοντα. Συνειδητοποίησα ότι, όποτε τελειώναμε τη δημιουργία ενός βίντεο, εφόσον ο επικεφαλής έλεγε πως το βίντεο ήταν εντάξει στον προκαταρκτική έλεγχο, δεν έκανα σοβαρό έλεγχο ούτε και το ξανασκεφτόμουν. Ακόμη κι αν οι άλλοι έκαναν προτάσεις στη διάρκεια της διαδικασίας παραγωγής του, δεν τους έδινα ιδιαίτερη σημασία. Απλώς έριχνα μια γρήγορη ματιά και έλεγα ότι είναι εντάξει. Ήμουν πραγματικά ανεύθυνος. Ως αποτέλεσμα, ορισμένα από τα ολοκληρωμένα βίντεο είχαν προβλήματα και μας τα γύριζαν πίσω για διορθώσεις. Μερικές φορές η ομάδα δεν κατέληγε σε συμφωνία για ένα βίντεο κι ενώ εγώ έβλεπα το πρόβλημα, δεν έλεγα κάτι αποφασιστικά, αντιθέτως, το έδινα απλώς στον επικεφαλής για να αποφασίσει αυτός. Μερικές φορές, πραγματικά δεν καταλαβαίναμε τις αρχές ενός προβλήματος, δεν μπορούσαμε να διασφαλίσουμε ότι τα πράγματα θα ανταποκρίνονται στα πρότυπα και χρειαζόμασταν την καθοδήγηση του επικεφαλής για να διορθώσουμε τα λάθη. Αλλά κάποια από τα προβλήματα ήταν σαφώς στο χέρι μας, όμως εγώ απλώς έβρισκα ένα παραθυράκι, για να μην κάνω κάτι που μπορούσα να κάνω. Δεν πλήρωνα το τίμημα, ούτε σκεπτόμουν όσο θα έπρεπε, αντίθετα έπαιρνα απλώς τον εύκολο δρόμο. Δεν αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές, ούτε σκεπτόμουν πραγματικά τα θέματα που έβλεπα. Ούτε και προσπαθούσα να βγάλω συμπεράσματα ή να μάθω κάτι από τις παρεκκλίσεις και τις αποτυχίες. Είχα συνηθίσει να κάνω τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα σκεπτόμουν ότι όλοι κάνουν λάθη στο καθήκον τους, οπότε αν παρέβλεπα κάποια προβλήματα, αυτό συνέβαινε επειδή μου έλειπε το κατάλληλο επίπεδο. Πέρα από το αν μπορούσα να δω τα προβλήματα ή όχι, δεν ένιωθα καν το αίσθημα ευθύνης που θα έπρεπε να έχω. Προκειμένου να προστατεύσω τον εαυτό μου, ήμουν απρόσεκτος και ανεύθυνος κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, και μάλιστα μετέθετα την ευθύνη στον επικεφαλής όταν προέκυπταν προβλήματα. Διαστρέβλωνα την αλήθεια, μετατρέποντας τα πάντα σε πρόβλημα κάποιου άλλου. Τώρα πλέον διαπίστωσα πως δεν ήταν ζήτημα επιπέδου αλλά το πρόβλημα είχε να κάνει με την ανθρώπινη φύση μου.

Μετά διάβασα ένα ακόμη χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Αν προστατεύεις τον εαυτό σου όποτε σου συμβαίνει κάτι και αφήνεις μια έξοδο διαφυγής για τον εαυτό σου, μια πίσω πόρτα, κάνεις πράξη την αλήθεια; Δεν κάνεις πράξη την αλήθεια —είναι ύπουλο αυτό. Εκτελείς το καθήκον σου στον οίκο του Θεού τώρα. Ποια είναι η πρώτη αρχή εκτέλεσης ενός καθήκοντος; Είναι καταρχάς ότι πρέπει να εκτελείς το καθήκον εκείνο με όλη σου την καρδιά και να προστατεύεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Αυτή είναι η αλήθεια-αρχή, μια αλήθεια που θα πρέπει να κάνεις πράξη. Το να προστατεύεις τον εαυτό σου αφήνοντας μια έξοδο διαφυγής, μια πίσω πόρτα, είναι η αρχή της πρακτικής που ακολουθούν οι άπιστοι, και η πιο υψηλή φιλοσοφία τους. Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του πρώτο στα πάντα και το να θέτει τα συμφέροντά του πάνω από όλα, το να μην σκέφτεται τους άλλους, το να μην έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και τα συμφέροντα των άλλων, σκεπτόμενος πρώτα τα δικά του συμφέροντα και έπειτα σκεπτόμενος μια έξοδο διαφυγής —όλα αυτά ακριβώς δεν είναι ένας άπιστος; Έτσι ακριβώς είναι ένας άπιστος. Ένα τέτοιου είδους άτομο δεν είναι κατάλληλο να εκτελέσει καθήκον» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Τα λόγια του Θεού ήταν για μένα πραγματικά συγκλονιστικά. Ποτέ δεν φαντάστηκα πως η άποψη με την οποία εκτελούσα το καθήκον μου ήταν ενός άπιστου. Όταν αντιμετώπιζα προβλήματα, πάντα με ένοιαζαν πρώτα τα δικά μου συμφέροντα, με τον φόβο ότι τα προβλήματα θα επέστρεφαν σε εμένα. Έτσι φαινόταν πως επιτελούσα το καθήκον μου, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν έδινα τα πάντα, δεν αναζητούσα την αλήθεια, δεν ενεργούσα σύμφωνα με τις αρχές ούτε λάμβανα υπόψη τα συμφέροντα της εκκλησίας. Επιπλέον, ήμουν ευχαριστημένος κάνοντας απλώς λίγη δουλειά για το καθήκον μου, επαναλαμβάνοντας την καθημερινή ρουτίνα. Δεν ήταν όπως όταν ένας άπιστος δουλεύει για ένα αφεντικό; Όταν η συνεργάτις μου και εγώ είχαμε διαφορετική γνώμη, γιατί ήθελα να αφήνω τον επικεφαλής να αποφασίζει; Ήταν επειδή δεν ήθελα να αναλάβω την ευθύνη. Έτσι, αν και εντόπιζα ξεκάθαρα κάποια πραγματικά ζητήματα, άφηνα στον επικεφαλής την απόφαση. Και μάλιστα ένιωθα σαν αυτό να ήταν το σωστό. Είδα πως το να μην αναλαμβάνω την ευθύνη είχε γίνει μια φυσική αποκάλυψη της φύσης μου. Ήμουν πραγματικά πονηρός και εγωιστής και εντελώς αναξιόπιστος. Έπαιζα παιχνίδια, ήμουν πανούργος, χωρίς την παραμικρή ομοιότητα ειλικρίνειας. Οι άνθρωποι αυτού του είδους πραγματικά δεν είναι άξιοι να εκπληρώνουν καθήκοντα. Τα λόγια του Θεού λένε: «Μερικοί άνθρωποι δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη όταν εκτελούν το καθήκον τους, είναι πάντα επιπόλαιοι. Αν και μπορούν να δουν το πρόβλημα, είναι απρόθυμοι να αναζητήσουν λύση και φοβούνται μήπως προσβάλουν τους άλλους. Συνεπώς, απλώς διευθετούν βιαστικά τα πράγματα, με αποτέλεσμα να πρέπει να ξαναγίνει το έργο. Εφόσον εκτελείς το τάδε καθήκον, θα πρέπει να αναλαμβάνεις και την ευθύνη. Γιατί δεν το παίρνεις στα σοβαρά; Γιατί είσαι επιπόλαιος; Μήπως είσαι αμελής στις ευθύνες σου όταν εκτελείς το καθήκον σου κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ανεξάρτητα από το ποιος αναλαμβάνει την βασική ευθύνη, και οι υπόλοιποι έχουν ευθύνη να παρακολουθούν τα πράγματα. Παρόλο που όλοι πρέπει να έχουν αυτό το φορτίο και το αίσθημα ευθύνης, κανείς σας δεν δίνει σημασία, είστε πραγματικά επιπόλαιοι, δεν έχετε καμία αφοσίωση, είστε αμελείς στα καθήκοντά σας! Δεν φταίει ότι δεν μπορείτε να δείτε το πρόβλημα, αλλά ότι δεν είστε διατεθειμένοι να αναλάβετε την ευθύνη. Παρόλο που βλέπετε το πρόβλημα, δεν θέλετε να δώσετε προσοχή στο θέμα και συμβιβάζεστε λέγοντας “πάλι καλά”. Αν είστε έτσι επιπόλαιοι, δεν προσπαθείτε να εξαπατήσετε τον Θεό; Εάν, όταν εργαζόμουν και συναναστρεφόμουν σχετικά με την αλήθεια μαζί σας, θεωρούσα κι Εγώ ότι το “πάλι καλά” ήταν αποδεκτό, τότε τι θα μπορούσατε να κερδίσετε ανάλογα με το επίπεδο και τις επιδιώξεις σας; Αν είχα την ίδια στάση μ’ εσάς, δεν θα κερδίζατε τίποτα. Γιατί το λέω αυτό; Ένας λόγος είναι ότι δεν κάνετε τίποτα με σοβαρότητα κι ένας άλλος λόγος είναι ότι έχετε χαμηλό επίπεδο κι είστε πολύ απαθείς. Το λέω επειδή βλέπω ότι είστε όλοι απαθείς και δεν αγαπάτε την αλήθεια. Δεν επιδιώκετε την αλήθεια κι έχετε χαμηλό επίπεδο. Γι’ αυτό πρέπει να μιλάω αναλυτικά. Πρέπει να τα εξηγώ όλα, να αναλύω καθετί ξεχωριστά στην ομιλία μου και να τα ψειρίζω όλα από κάθε άποψη, με κάθε τρόπο. Μόνο τότε καταλαβαίνετε λίγο. Τι θα είχατε να κερδίσετε αν Εγώ ήμουν επιπόλαιος μαζί σας και μιλούσα λίγο για οποιοδήποτε θέμα, όποτε μου ερχόταν, χωρίς να αφιερώνω σκέψη ή κόπο, χωρίς να μιλάω από καρδιάς ούτε όποτε δεν έχω διάθεση; Με το δικό σας επίπεδο, δεν θα κατανοούσατε την αλήθεια. Δεν θα κερδίζατε τίποτα, πόσο μάλλον τη σωτηρία. Όμως, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Αντιθέτως, πρέπει να μιλάω αναλυτικά και να δίνω παραδείγματα όσον αφορά την κατάσταση κάθε είδους ανθρώπου, τη στάση που έχουν οι άνθρωποι απέναντι στην αλήθεια και κάθε είδους διεφθαρμένη διάθεση. Μόνο τότε θα κατανοήσετε τι λέω και θα καταλάβετε όσα ακούτε. Ανεξάρτητα από ποια άποψη συναναστρέφομαι πάνω στην αλήθεια, μιλώ με διάφορα μέσα προκειμένου οι άνθρωποι να κατανοήσουν την αλήθεια και να εισέλθουν στην πραγματικότητα. Προσαρμόζω το ύφος της συναναστροφής σε ενήλικες ή παιδιά, χρησιμοποιώ συλλογισμούς και ιστορίες, μιλάω θεωρητικά και πρακτικά, και αναφέρομαι σε εμπειρίες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όσοι έχουν επίπεδο και καρδιά, θα έχουν την ευκαιρία να κατανοήσουν και να αποδεχτούν την αλήθεια και να σωθούν. Όμως, η στάση σας απέναντι στο καθήκον σας ήταν πάντα στάση επιπολαιότητας και κωλυσιεργίας. Δεν σας ενδιαφέρει πόσο μεγάλη καθυστέρηση προκαλείτε. Δεν αναλογίζεστε πώς να αναζητήσετε την αλήθεια για να λύσετε προβλήματα. Δεν σκέφτεστε καθόλου πώς να εκτελέσετε το καθήκον σας σωστά, για να μπορέσετε να καταθέσετε μαρτυρία για τον Θεό. Με τον τρόπο αυτόν, παραμελείτε το καθήκον σας. Έτσι, η ζωή σας αναπτύσσεται πολύ αργά, αλλά δεν στενοχωριέστε που έχετε σπαταλήσει πολύ χρόνο. Στην πραγματικότητα, εάν εκτελούσατε το καθήκον σας ευσυνείδητα και υπεύθυνα, δεν θα χρειάζονταν ούτε καν πέντε ή έξι χρόνια, για να μπορέσετε να μιλήσετε για τις εμπειρίες σας και να καταθέσετε μαρτυρία για τον Θεό. Εκτός αυτού, τα διάφορα έργα θα πραγματοποιούνταν με μεγάλη επιτυχία. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν είστε διατεθειμένοι να νοιαστείτε για τις προθέσεις του Θεού, ούτε πασχίζετε για την αλήθεια. Δεν γνωρίζετε πώς να κάνετε ορισμένα πράγματα, γι’ αυτό σας δίνω ακριβείς οδηγίες. Δεν χρειάζεται να σκέφτεστε, αλλά απλώς να ακούτε και να κάνετε τη δουλειά σας. Αυτή είναι η μόνη ευθύνη που πρέπει να αναλάβετε. Κι αυτό, όμως, είναι πέρα από τις δυνάμεις σας. Πού είναι η αφοσίωσή σας; Δεν φαίνεται πουθενά! Το μόνο που κάνετε είναι να λέτε ευχάριστα πράγματα. Ξέρετε μέσα σας τι πρέπει να κάνετε, αλλά δεν κάνετε πράξη την αλήθεια. Έτσι, επαναστατείτε ενάντια στον Θεό και, κατά βάθος, δεν αγαπάτε την αλήθεια. Γνωρίζετε πολύ καλά μέσα σας πώς να ενεργείτε σύμφωνα με την αλήθεια —απλώς δεν το κάνετε πράξη. Είναι σοβαρό το πρόβλημα· κοιτάς κατάματα την αλήθεια χωρίς να την κάνεις πράξη. Δεν υποτάσσεσαι καθόλου στον Θεό. Για να εκτελέσεις κάποιο καθήκον στον οίκο του Θεού, πρέπει τουλάχιστον να αναζητάς και να κάνεις πράξη την αλήθεια και να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές. Εάν δεν μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια όταν εκτελείς το καθήκον σου, τότε πού μπορείς να την κάνεις πράξη; Και αν δεν κάνεις καθόλου πράξη την αλήθεια, τότε είσαι δύσπιστος. Ποιος είναι ο σκοπός σου, αλήθεια, αν δεν αποδέχεσαι την αλήθεια —πόσο μάλλον αν δεν την κάνεις πράξη— κι απλώς τα κουτσοκαταφέρνεις στον οίκο του Θεού; Θέλεις να τον κάνεις γηροκομείο σου ή πτωχοκομείο; Εάν συμβαίνει αυτό, κάνεις λάθος. Ο οίκος του Θεού δεν φροντίζει τους τζαμπατζήδες, τους χαραμοφάηδες. Όποιος δεν έχει καλή ανθρώπινη φύση, δεν εκτελεί το καθήκον του με χαρά ή δεν είναι ικανός να το εκτελέσει, πρέπει να αποπέμπεται. Όλοι οι μη πιστοί που δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια πρέπει να αποκλειστούν. Μερικοί άνθρωποι κατανοούν την αλήθεια, αλλά δεν μπορούν να την κάνουν πράξη όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Όταν διαπιστώνουν κάποιο πρόβλημα, δεν το επιλύουν. Παρόλο που γνωρίζουν ότι είναι δική τους ευθύνη, δεν τα δίνουν όλα. Εάν δεν επωμίζεσαι ούτε καν τις ευθύνες για τις οποίες είσαι ικανός, τότε τι αξία ή αποτέλεσμα θα μπορούσε πιθανώς να έχει η εκτέλεση του καθήκοντός σου; Έχει νόημα να πιστεύεις στον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο; Κάποιος που κατανοεί την αλήθεια, αλλά δεν μπορεί να την κάνει πράξη, που δεν μπορεί να αντέξει τις κακουχίες ως οφείλει, δεν είναι κατάλληλος να εκτελεί καθήκον» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για να εκτελέσει κανείς καλά το καθήκον του, πρέπει τουλάχιστον να έχει συνείδηση και λογική). Ένιωσα μεγάλη ντροπή αφού διάβασα τα λόγια του Θεού. Ο Θεός είναι εντελώς ειλικρινής στον χειρισμό των ανθρώπων. Για να μας σώσει, χρησιμοποιεί όλους τους τρόπους για να συναναστραφεί μαζί μας, δίνοντάς μας μια εξαιρετικά λεπτομερή συναναστροφή για διάφορες όψεις τις αλήθειας, και είναι πολύ υπομονετικός ενώ το κάνει. Μας καθοδηγεί με πολλά παραδείγματα όταν δεν καταλαβαίνουμε, και πάντα συναναστρέφεται την αλήθεια για να μας ποτίσει και να μας παρέχει. Έχει καταβάλει το μεγαλύτερο δυνατό τίμημα. Αναλογίστηκα τη στάση μου στην εκπλήρωση του καθήκοντός μου και συνειδητοποίησα ότι η εκκλησία μού είχε εμπιστευτεί ένα πολύ σημαντικό καθήκον, μα εγώ δεν αναλάμβανα την ευθύνη. Το προσέγγιζα απρόσεκτα και χαλάρωνα κάθε φορά που θα μου δινόταν η ευκαιρία, έκανα κόλπα και ήμουν πανούργος. Πού ήταν η ανθρώπινη φύση μου; Ο Θεός ήταν ειλικρινής μαζί μας, μα εγώ το μόνο που Του ανταπέδιδα ήταν εξαπάτηση. Είχα διαβάσει στο παρελθόν στα λόγια του Θεού για ανθρώπους με έλλειψη ανθρώπινης φύσης, μα δεν έκανα τη σύνδεση με εμένα. Τότε είδα ότι όντως είχα έλλειψη ανθρώπινης φύσης και καθόλου συνείδηση. Φαινόταν σαν να έκανα το καθήκον μου κάθε μέρα και να πλήρωνα κάποιο τίμημα, και επαναλάμβανα αυτήν τη ρουτίνα. Όμως η καρδιά μου δεν ήταν στραμμένη προς τον Θεό. Δεν προσπαθούσα να κάνω όλα όσα μπορούσα στο καθήκον μου, να βάλω το είναι μου σ’ αυτό, να νοιάζομαι και να είμαι ευσυνείδητος. Αντίθετα, ήμουν επιπόλαιος και ενεργούσα απλώς διαδικαστικά. Δεν έκανα καθήκον —δεν βρισκόμουν καν στο επίπεδο της υπηρεσίας. Γνώριζα ότι δεν μπορούσα να αντισταθμίσω τις απώλειες που προκλήθηκαν στο έργο λόγω της ανευθυνότητάς μου. Προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να μου δώσει μια ευκαιρία να μετανοήσω, και αποφάσισα στο εξής να αλλάξω τη στάση μου στο καθήκον μου. Δεν γινόταν να συνεχίσω να είμαι τόσο απρόσεκτος.

Τότε διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Εφόσον οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, είναι συχνά επιπόλαιοι όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Αυτό είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα. Για να εκτελέσουν σωστά τα καθήκοντά τους οι άνθρωποι, πρέπει πρώτα να ασχοληθούν με αυτό το πρόβλημα της επιπολαιότητας. Όσο έχουν μια τέτοια επιπόλαιη στάση, δεν θα είναι σε θέση να εκτελέσουν σωστά τα καθήκοντά τους, πράγμα που σημαίνει ότι είναι εξαιρετικά σημαντική η επίλυση του προβλήματος της επιπολαιότητας. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να ασκούνται; Πρώτον, πρέπει να λύσουν το πρόβλημα της ψυχικής τους κατάστασης· πρέπει να προσεγγίζουν σωστά τα καθήκοντά τους και να ενεργούν με σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης. Δεν πρέπει να έχουν πρόθεση να είναι δόλιοι ή επιπόλαιοι. Το καθήκον εκτελείται για τον Θεό, όχι για κάποιο άτομο· αν οι άνθρωποι είναι σε θέση να αποδεχτούν την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, θα έχουν τη σωστή ψυχική κατάσταση. Επιπλέον, αφού κάνουν κάτι, οι άνθρωποι πρέπει να το εξετάσουν, να το αναλογιστούν και, αν νιώθουν κάπως ανήσυχοι μέσα τους και, μετά από λεπτομερή έλεγχο, ανακαλύψουν ότι όντως υπάρχει κάποιο πρόβλημα, τότε πρέπει να κάνουν αλλαγές· μόλις γίνουν αυτές οι αλλαγές, θα ησυχάσουν μέσα τους. Όταν οι άνθρωποι νιώθουν ανήσυχοι, αυτό αποδεικνύει ότι υπάρχει πρόβλημα και πρέπει να εξετάσουν επιμελώς αυτό που έχουν κάνει, ειδικά σε καίρια στάδια. Αυτή είναι η υπεύθυνη στάση απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντος. Όταν κάποιος μπορεί να είναι σοβαρός, να αναλαμβάνει ευθύνες και να το κάνει με την καρδιά του και όλη του τη δύναμη, το έργο θα γίνει σωστά. Μερικές φορές, βρίσκεσαι σε λανθασμένη ψυχική κατάσταση και δεν μπορείς να βρεις ούτε να ανακαλύψεις ένα λάθος το οποίο είναι πασιφανές. Αν ήσουν στη σωστή ψυχική κατάσταση, τότε, με τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, θα ήσουν σε θέση να αναγνωρίσεις το ζήτημα. Αν σε καθοδηγούσε και σου έδινε επίγνωση το Άγιο Πνεύμα, επιτρέποντάς σου να νιώσεις διαύγεια στην καρδιά σου και να καταλάβεις πού βρίσκεται το λάθος, τότε θα ήσουν σε θέση να διορθώσεις την παρέκκλιση και να αγωνιστείς για τις αλήθεια-αρχές. Αν βρισκόσουν σε λανθασμένη ψυχική κατάσταση και ήσουν αφηρημένος και απρόσεκτος, θα ήσουν σε θέση να αντιληφθείς το λάθος; Δεν θα ήσουν. Τι διαπιστώνεται από αυτό; Αυτό δείχνει ότι για να εκτελέσουν καλά τα καθήκοντά τους οι άνθρωποι, είναι πολύ σημαντικό να συνεργάζονται· είναι επίσης σημαντική η ψυχική τους κατάσταση, ενώ πολύ σημαντικό είναι και το πού κατευθύνουν τις σκέψεις και τις ιδέες τους. Ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά και βλέπει την ψυχική κατάσταση των ανθρώπων, καθώς και πόση προσπάθεια καταβάλλουν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Είναι καίριας σημασίας οι άνθρωποι να βάζουν όλη την καρδιά και τη δύναμή τους σε αυτό που κάνουν. Η συνεργασία τους είναι παράγοντας ζωτικής σημασίας. Να προσπαθεί να μη μετανιώνει για τα καθήκοντα που έχει ολοκληρώσει ούτε για προηγούμενες ενέργειές του και να μην οφείλει τίποτα στον Θεό· τούτο σημαίνει να δίνει κάποιος όλη του την καρδιά και τη δύναμη. Αν αποτυγχάνεις συστηματικά να εκτελέσεις το καθήκον σου με όλη σου την καρδιά και τη δύναμη, αν είσαι μονίμως επιπόλαιος και προκαλείς τεράστια ζημιά στο έργο, αλλά και υπολείπεσαι κατά πολύ από τα αποτελέσματα που απαιτεί ο Θεός, τότε μόνο ένα πράγμα μπορεί να σου συμβεί: Θα αποκλειστείς. Και θα υπάρχει τότε ακόμα χρόνος για μεταμέλεια; Δεν θα υπάρχει. Αυτές οι ενέργειες θα γίνουν αιώνια μεταμέλεια, στίγμα! Το να είσαι μονίμως επιπόλαιος αποτελεί στίγμα, αποτελεί σοβαρή παράβαση —ναι ή όχι; (Ναι.) Πρέπει να πασχίζεις να εκπληρώνεις τις υποχρεώσεις σου και όλα όσα οφείλεις να κάνεις με όλη σου την καρδιά και τη δύναμη, δεν πρέπει να είσαι επιπόλαιος ούτε να νιώθεις στο τέλος μετανιωμένος. Αν μπορέσεις να το κάνεις αυτό, ο Θεός θα τιμήσει το καθήκον που εκτελείς. Όσα πράγματα τιμά ο Θεός είναι καλές πράξεις. Και ποια είναι τα πράγματα που δεν τιμά ο Θεός; (Οι παραβάσεις και οι κακές πράξεις.) Αν κάποιος σου πει τώρα ότι είναι κακές πράξεις μπορεί να μην το δεχθείς, αλλά αν έρθει μια μέρα που θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες εξαιτίας αυτών των πραγμάτων, που θα γεννήσουν κακές επιρροές, τότε θα αισθανθείς ότι δεν πρόκειται απλώς για παραβατική συμπεριφορά, αλλά για κακές πράξεις. Και όταν το συνειδητοποιήσεις, θα μετανιώσεις και θα πεις μέσα σου: “Έπρεπε να το είχα προλάβει· με λίγο περισσότερη σκέψη και προσπάθεια στην αρχή, αυτή η συνέπεια θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί”. Τίποτα δεν πρόκειται να σβήσει την αιώνια αυτή κηλίδα από την καρδιά σου. Αν προκαλέσει αιώνιο χρέος, τότε θα μπεις σε μπελάδες. Έτσι, σήμερα πρέπει να προσπαθήσεις να βάλεις όλη σου την καρδιά και τη δύναμη στην ανάθεση που σου έδωσε ο Θεός, να εκτελείς κάθε καθήκον με καθαρή συνείδηση, χωρίς τύψεις και με τρόπο που να τιμά ο Θεός. Ό,τι κι αν κάνεις, μην είσαι επιπόλαιος. Αν κάνεις ένα λάθος από παρόρμηση και είναι σοβαρή παράβαση, αυτό θα γίνει αιώνιο στίγμα. Μόλις γεννηθούν μέσα σου τύψεις, δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτές και θα τις κουβαλάς για πάντα. Και τα δύο αυτά μονοπάτια θα πρέπει να τα δεις καθαρά. Ποιο είναι αυτό που θα πρέπει να επιλέξεις προκειμένου να λάβεις την έγκριση του Θεού; Η εκτέλεση του καθήκοντός σου με όλη σου τη δύναμη και την καρδιά και η προετοιμασία και η συσσώρευση καλών πράξεων χωρίς καθόλου τύψεις. Σε κάθε περίπτωση, μην κάνεις κάτι κακό που θα αναστατώσει την εκτέλεση των καθηκόντων των άλλων, μην κάνεις κάτι που αντιτίθεται στην αλήθεια και αντιστέκεται στον Θεό, και μην υποστείς ισόβιες τύψεις. Τι γίνεται όταν κάποιος έχει διαπράξει υπερβολικά πολλές παραβάσεις; Επιτείνει τον θυμό του Θεού απέναντί του κατά την παρουσία Του! Αν κάνεις ακόμα μεγαλύτερη παράβαση και η οργή του Θεού απέναντί σου μεγαλώνει όλο και περισσότερο, τότε τελικά θα τιμωρηθείς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Πριν από αυτό, είχα παραδεχτεί ότι ήμουν επιπόλαιος στο καθήκον μου, μα ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις που θα είχε αυτό σε εμένα, ή πώς θα έβλεπε και θα όριζε ο Θεός τους ανθρώπους αυτούς. Έχω πλέον δει από τον λόγο του Θεού ότι εξωτερικά οι άνθρωποι αυτοί δεν φαίνεται να κάνουν μεγάλο κακό, αλλά η στάση τους απέναντι στο καθήκον τους είναι απεχθής στον Θεό και, εάν δεν μετανοήσουν, τότε στο τέλος θα χάσουν την ευκαιρία να σωθούν. Όντας εκτεθειμένος σε αυτήν την κατάσταση, διαπίστωσα πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημά μου να κάνω πρόχειρα και ανεύθυνα το καθήκον μου. Λόγω της δικής μου ανευθυνότητας το βίντεο έπρεπε να ξαναπεράσει από το μοντάζ, με αποτέλεσμα όλο το έργο μας να καθυστερεί. Αυτό ήταν παράβαση. Εάν δεν διόρθωνα αμέσως την κατάστασή μου και συνέχιζα να είμαι απρόσεκτος και ανεύθυνος, τότε θα μπορούσα να προσβάλω τη διάθεση του Θεού και να εξαλειφθώ ανά πάσα στιγμή, οπότε θα είναι πολύ αργά για τύψεις. Μέσα στα λόγια του Θεού βρήκαμε ένα μονοπάτι άσκησης για να διορθώσουμε την απροσεξία στο καθήκον μας. Πρώτον, πρέπει να έχουμε τη σωστή νοοτροπία, να αναλάβουμε την ευθύνη και να αποδεχτούμε τον έλεγχο του Θεού. Μετά, πρέπει να αναθεωρήσουμε προσεκτικά και να μην καλύπτουμε προβλήματα που συναντάμε.

Αργότερα, κάναμε πράξη τα λόγια του Θεού. Συνοψίσαμε τους λόγους για τις αποτυχίες μας και ελέγξαμε ξανά τα βίντεο έχοντας για κριτήριο τις αρχές, εξετάζοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια. Αναζητήσαμε μαζί τις αλήθεια-αρχές και σκεφτήκαμε πώς να κάνουμε την επεξεργασία. Αυτή η συναναστροφή και η συζήτηση με τους αδελφούς και τις αδελφές μάς βοήθησε να κατανοήσουμε καλύτερα τις αρχές, και συνειδητοποιήσαμε ότι παρότι είχαμε ελέγξει μερικά βίντεο πολλές φορές, τώρα που ήμασταν πιο ενήμεροι, ανακαλύψαμε περισσότερα ζητήματα που αφορούσαν λεπτομέρειες. Αυτό έδειξε πιο καθαρά πόσο σοβαρό ήταν στο παρελθόν το πρόβλημά μας να ξεγλιστράμε από το καθήκον μας. Μετά, αναλύσαμε πώς θα πρέπει να μοντάρουμε αυτά τα βίντεο με βάση τις εν λόγω αρχές, να ολοκληρώσουμε όσες διορθώσεις μπορούσαμε και, στη συνέχεια, όταν δεν θα βλέπαμε πια προβλήματα, να τα δώσουμε στον επικεφαλής για έλεγχο. Όλοι νιώσαμε πολύ πιο άνετα αφότου τα κάναμε αυτά πράξη. Αφού μοντάραμε τα βίντεο, τα δώσαμε στον επικεφαλής να τα ελέγξει. Είπε: «Αυτά είναι μια χαρά, δεν βλέπω κανένα πρόβλημα. Κάνατε καλή δουλειά αυτήν τη φορά». Όταν το είπε αυτό ο επικεφαλής, ευχαρίστησα τον Θεό μέσα από την καρδιά μου. Ήξερα ότι η καλή δουλειά δεν οφειλόταν σε εμάς. Αντίθετα, ο Θεός μάς οδήγησε και μας διαφώτισε όταν ήμασταν έστω και λίγο πρόθυμοι να αλλάξουμε και να μετανοήσουμε, και να πάψουμε να είμαστε τόσο απρόσεκτοι. Αυτή η εμπειρία μού έδειξε πραγματικά ότι μόνο αν κάνεις με την καρδιά σου το καθήκον, θα έχει νόημα και θα νιώσεις γαλήνη. Δόξα τω Θεώ!