Από τον Ράιλι, ΗΠΑ

Ο λόγος του Θεού λέει: «Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν την ίδια τη διάθεσή τους· πρέπει να υποστούν την κρίση και την παίδευση, τον πόνο και το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού, ή να πειθαρχηθούν και να κλαδευτούν από τον λόγο Του. Μόνο τότε μπορούν να πετύχουν υποταγή και πίστη στον Θεό, και δεν θα είναι πλέον επιπόλαιοι απέναντί Του. Υπό το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού αλλάζει η διάθεση των ανθρώπων. Μόνον μέσω της έκθεσης, της κρίσης, της πειθαρχίας και του κλαδέματος του λόγου Του δεν θα τολμούν πια να ενεργούν με απερισκεψία, αλλά αντ’ αυτού θα γίνουν σταθεροί και συγκροτημένοι. Το πιο σημαντικό είναι ότι είναι σε θέση να υποτάσσονται στον τωρινό λόγο του Θεού και στο έργο Του. Ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, είναι σε θέση να παραμερίσουν αυτές τις αντιλήψεις και να υποταχθούν πρόθυμα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι άνθρωποι η διάθεση των οποίων έχει αλλάξει είναι εκείνοι που έχουν εισέλθει στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού). Τα λόγια του Θεού είναι πολύ πρακτικά. Μόνο μέσω της κρίσης, της παίδευσης, της αντιμετώπισης και του κλαδέματος από τα λόγια του Θεού μπορούμε να αλλάξουμε τις σατανικές μας διαθέσεις και να επιτύχουμε υπακοή και αφοσίωση στον Θεό. Συνήθιζα να εκτελώ τα καθήκοντά μου με διεφθαρμένη διάθεση, προστατεύοντας πάντα την υπόληψη και την κοινωνική μου θέση. Αφού με απάλλαξαν από τα καθήκοντά μου, απέκτησα γνώση της διεφθαρμένης μου διάθεσης μέσω της κρίσης και της αποκάλυψης των λόγων του Θεού. Ένιωσα τύψεις και σιχάθηκα τον εαυτό μου, και όταν ανέλαβα άλλο καθήκον, τα κατάφερα καλύτερα από πριν.

Τον περασμένο Αύγουστο, εκλέχτηκα ως εκκλησιαστικός επικεφαλής και ήμουν υπεύθυνος για το έργο της εκκλησίας μαζί με μερικούς άλλους αδελφούς και αδελφές. Κυρίως παρακολουθούσα το έργο του ποτίσματος, ενώ παράλληλα συμμετείχα στη λήψη αποφάσεων για τα εκκλησιαστικά έργα. Είχαμε κατανείμει τις ευθύνες, αλλά ήξερα ότι το έργο της εκκλησίας είναι μια συνολική ενότητα και ότι έπρεπε να συνεργάζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές για να διαφυλάσσω τα συμφέροντα της εκκλησίας και να εκτελώ σωστά τα καθήκοντά μου. Στην αρχή, ήμουν πραγματικά προσεκτικός στις εβδομαδιαίες συναντήσεις μας. Συμμετείχα ενεργά στη συζήτηση και υπέβαλλα συστάσεις. Στη συνέχεια, μια μέρα του Οκτωβρίου, το πότισμα των νεοφώτιστων σχεδόν καθυστέρησε επειδή δεν το είχα παρακολουθήσει εγκαίρως. Οι ανώτεροι με κλάδεψαν και με αντιμετώπισαν σκληρά. Σκέφτηκα μέσα μου: «Υπήρχε κάποιο πρόβλημα στο έργο μου, οπότε εγώ ήμουν αυτός που αντιμετωπίστηκε. Αν παρουσιαστούν κι άλλα προβλήματα, οι επικεφαλής θα καταλάβουν τι είμαι, θα πουν ότι δεν μπορώ να κάνω πρακτικό έργο και θα με απαλλάξουν από τα καθήκοντά μου. Τότε με τι μούτρα θα εμφανιστώ ξανά; Ποιος θα με θαυμάζει; Όχι, πρέπει να καταβάλλω μεγαλύτερη προσπάθεια στο έργο για το οποίο είμαι υπεύθυνος· δεν πρέπει να γίνουν άλλα λάθη».

Μετά από λίγο, το πεδίο των αρμοδιοτήτων μου διευρύνθηκε. Δεν ήμουν καλός σε ορισμένα πράγματα, οπότε απαιτήθηκε πολύς χρόνος για να κατανοήσω τις σχετικές αρχές, αλλά υπήρχαν τόσο πολλά πράγματα που έπρεπε να συζητηθούν και να αποφασιστούν σε κάθε συνάντηση των συνεργατών και αυτό έπαιρνε πολύ χρόνο. Αναρωτιόμουν αν αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει το έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνος μετά από λίγο καιρό. Αν το έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνος δεν ήταν αποτελεσματικό και υπήρχαν περισσότερα προβλήματα, σίγουρα θα με απάλλασσαν από τα καθήκοντά μου και τότε τι θα σκέφτονταν οι άλλοι για μένα; Άλλοι άνθρωποι παρακολουθούσαν άλλα εκκλησιαστικά έργα. Εκείνοι κάλλιστα μπορούσαν να κάνουν τις συζητήσεις τους, αλλά εγώ είχα πολλή δουλειά. Επιπλέον, η ολοκλήρωση του έργου τους δεν είχε καμία σχέση μ’ εμένα και δεν θα μου εξασφάλιζε κανένα έπαινο. Όμως θα ήμουν άμεσα υπεύθυνος για τα προβλήματα, αν προέκυπταν εντός του δικού μου πεδίου, οπότε θα έπρεπε να φροντίσω απλώς για τις δικές μου ευθύνες. Μετά από αυτό, αφιέρωσα περισσότερο χρόνο και προσπάθεια στο κύριο έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνος και αντιμετώπιζα το υπόλοιπο έργο σαν βάρος. Όταν έπρεπε να συζητηθεί το εκκλησιαστικό έργο και να ληφθούν αποφάσεις γι’ αυτό, εξέφραζα την άποψή μου για οτιδήποτε αφορούσε το έργο μου, αλλά όταν επρόκειτο για πράγματα εκτός αυτού του πεδίου, ασχολούμουν μόνο με τις δικές μου αναθέσεις. Δεν άκουγα προσεκτικά τις συζητήσεις, οπότε όταν χρειαζόταν να τοποθετηθώ πάνω σε κάποιο ζήτημα ή να πάρω μια απόφαση γι’ αυτό, απλώς συμφωνούσα με όλους τους άλλους. Όταν σημαντικά θέματα χρειάζονταν επείγουσα συζήτηση και λήψη αποφάσεων, αμέσως μόλις έβλεπα ότι δεν σχετίζονταν με το καθήκον μου, τα αγνοούσα και ενεργούσα αδιάφορα.

Μετά από λίγο καιρό, άκουγα συνεχώς από αδελφούς και αδελφές ότι ορισμένα θέματα δεν είχαν διευθετηθεί σωστά και είχαν αντιμετωπιστεί από τους επικεφαλής μας, καθώς και ότι οι ρυθμίσεις για το προσωπικό δεν ήταν σύμφωνες με τις αρχές, δημιουργώντας απώλειες για το έργο της εκκλησίας. Κάποια πράγματα απαιτούσαν την από κοινού απόφαση και έγκριση όλων. Εφόσον δεν είχε γίνει σωστός χειρισμός τους, αυτό τελικά έπληξε τα συμφέροντα της εκκλησίας. Επίσης, δεν υπήρχε σωστή μέριμνα για την αγορά αγαθών για την εκκλησία, κι αυτό οδηγούσε σε απώλειες στα χρήματα της εκκλησίας. Τέτοια πράγματα συνέβαιναν διαρκώς. Σκέφτηκα ότι ήταν καλό που δεν υπήρχαν σημαντικά προβλήματα στο έργο μου και ότι όταν ένας επικεφαλής διερευνούσε το ποιος έφταιγε, οι ευθύνες δεν θα επιρρίπτονταν σε μένα. Τηρούσα μια τέτοια ανεύθυνη στάση απέναντι στο καθήκον μου για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν έβλεπα τίποτα το κακό σε αυτήν. Μια μέρα, μια αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν είπε ότι δεν αναλάμβανα το φορτίο του καθήκοντός μου ούτε έβλεπα την ευρύτερη εικόνα, αλλά έδινα προσοχή μόνο στο δικό μου έργο και δεν ήμουν ενεργός στη λήψη αποφάσεων. Είπε ότι αυτό ήταν επικίνδυνο και ότι αν δεν το άλλαζα, ο Θεός αργά ή γρήγορα θα με απέκλειε. Είπε ότι θα έπρεπε να αναλογιστώ διεξοδικά τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου. Μετά τη συναναστροφή της, εξακολουθούσα να μην κάνω καμία αυτοκριτική. Αντ’ αυτού, επιχειρηματολόγησα μέσα μου: «Δεν έχεις δει όλη την ταλαιπωρία μου; Θέλει πολύ κόπο για να γίνει καλά αυτή η δουλειά. Αν υπάρξουν προβλήματα στο έργο για το οποίο είμαι υπεύθυνος, η ευθύνη θα είναι δική μου, και τότε τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μένα; Θα νομίζουν ότι είμαι ανίκανος και ότι δεν μπορώ να κάνω πρακτικό έργο. Επιπλέον, δεν είναι κανείς υπεύθυνος για αυτές τις άλλες εργασίες; Η συμμετοχή μου σε αυτές τις αποφάσεις δεν θα επηρεάσει τίποτα». Και έτσι, ήμουν πάντα απρόσεκτος και ανεύθυνος απέναντι στο έργο της εκκλησίας και δεν στοχαζόμουν ούτε προσπαθούσα να γνωρίσω τον εαυτό μου.

Τον Ιανουάριο του 2021, ήρθε να με βρει ένας επικεφαλής και μου είπε: «Οι αδελφοί και οι αδελφές είπαν ότι δεν επωμίζεσαι κάποιο φορτίο στο καθήκον σου, ότι κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για το έργο σπάνια εκφράζεις την άποψή σου, δεν υποβάλλεις ουσιαστικές προτάσεις και δεν αισθάνεσαι ούτε ίχνος ευθύνης απέναντι στο έργο της εκκλησίας. Δεν είσαι κατάλληλος για επικεφαλής. Μετά από συζήτηση, όλοι αποφάσισαν ότι θα πρέπει να απαλλαγείς από τα καθήκοντά σου». Ακούγοντας τον επικεφαλής, ένιωσα εντελώς σαστισμένος, στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Σκέφτηκα: «Δεν συμμετείχα πολύ στο συνολικό έργο της εκκλησίας, αλλά ήμουν απίστευτα απασχολημένος κάθε μέρα με τις δικές μου ευθύνες και υπέφερα πάρα πολύ. Πώς είναι δυνατόν να λες ότι δεν επωμίζομαι κάποιο φορτίο; Δεν είναι αρκετό που ολοκληρώνω το έργο μου χωρίς κανένα πρόβλημα;» Για λίγο καιρό, δεν μπορούσα να δεχτώ αυτό το αποτέλεσμα, αλλά εξακολουθούσα να πιστεύω ότι όλα όσα έκανε ο Θεός ήταν καλά και δεν είχα ακόμη επίγνωσή τους. Προσευχόμουν στον Θεό και αναζητούσα την καθοδήγησή Του ώστε να μπορέσω να κάνω αυτοκριτική και να γνωρίσω τον εαυτό μου.

Αργότερα, είδα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού που με συγκίνησε πολύ. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η συνείδηση και η λογική θα πρέπει να αποτελούν τα συστατικά της ανθρώπινης φύσης του καθενός. Αυτά τα δύο είναι τα πιο θεμελιώδη και σημαντικά στοιχεία. Πώς είναι ο άνθρωπος που δεν έχει συνείδηση ούτε τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Σε γενικές γραμμές, δεν έχει ανθρώπινη φύση ή έχει υπερβολικά κακή ανθρώπινη φύση. Για να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, τι εκδηλώνει η χαμένη ανθρώπινη φύση αυτού του ατόμου; Δοκιμάστε να αναλύσετε ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων και πώς ακριβώς εκδηλώνονται. (Είναι εγωιστές και ευτελείς.) Οι εγωιστές και οι ευτελείς ενεργούν επιπόλαια και μένουν αμέτοχοι σε οτιδήποτε δεν τους αφορά προσωπικά. Ούτε αναλογίζονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε ενδιαφέρονται καθόλου για τις προθέσεις Του. Δεν αναλαμβάνουν κανένα φορτίο για να εκτελέσουν το καθήκον τους ή να μαρτυρήσουν για τον Θεό και δεν έχουν κανένα αίσθημα ευθύνης. Τι σκέφτονται, λοιπόν, όποτε κάνουν κάτι; Το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι: “Αν το κάνω αυτό, θα το μάθει ο Θεός; Το βλέπουν οι άλλοι; Αν δεν βλέπουν πως καταβάλλω όλη αυτήν την προσπάθεια και εργάζομαι φιλότιμα, και αν δεν το βλέπει ούτε ο Θεός, τότε δεν έχει νόημα τόσος κόπος και τόση ταλαιπωρία”. Αυτό δεν είναι καθαρός εγωισμός; Φανερώνει, επίσης, μια ποταπή πρόθεση. Όταν σκέφτονται και ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, παίζει κάποιον ρόλο η συνείδησή τους; Φταίει η συνείδησή τους γι’ αυτό; Όχι, η συνείδησή τους ούτε παίζει κανέναν ρόλο ούτε φταίει. Κάποιοι άνθρωποι δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη, ανεξάρτητα από το καθήκον που εκτελούν. Επίσης, δεν αναφέρουν εγκαίρως στους ανωτέρους τους τα προβλήματα που ανακαλύπτουν. Όταν βλέπουν ανθρώπους να προκαλούν αναστάτωση και διαταραχή, κάνουν τα στραβά μάτια. Όταν βλέπουν κακούς ανθρώπους να διαπράττουν το κακό, δεν προσπαθούν να τους εμποδίσουν. Δεν προστατεύουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε αναλογίζονται ποιο είναι το καθήκον και η ευθύνη τους. Όταν αυτοί οι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους, δεν κάνουν πραγματικό έργο· είναι ανθρωπάρεσκοι και λαχταρούν τις ανέσεις· μιλούν και ενεργούν μόνο για χάρη της ματαιοδοξίας, της υπόληψης, του κύρους και των συμφερόντων τους, και θέλουν να αφιερώνουν τον χρόνο και τον κόπο τους μόνο προς όφελός τους. Όλοι βλέπουν ξεκάθαρα τις ενέργειες και τις προθέσεις ενός τέτοιου ανθρώπου. Ξεπροβάλλει όποτε έχει την ευκαιρία να προβληθεί ή να απολαύσει κάποια ευλογία. Όμως, όταν δεν έχει την ευκαιρία να αυτοπροβληθεί, ή όταν είναι δύσκολοι οι καιροί, εξαφανίζεται από προσώπου γης σαν τη χελώνα που μπαίνει στο καβούκι της. Έχει συνείδηση και λογική ένα τέτοιο άτομο; (Όχι.) Νιώθει κάποιο αίσθημα μομφής κάποιος που δεν έχει συνείδηση και λογική, και συμπεριφέρεται έτσι; Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι είναι η αυτομομφή· η συνείδησή τους δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό. Εφόσον αυτό το άτομο δεν νιώθει ποτέ την αποδοκιμασία αίσθημα μομφής από τη συνείδησή του, μπορεί να νιώσει τη μομφή ή την πειθάρχηση του Αγίου Πνεύματος; Όχι, δεν μπορεί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Προσφέροντας κανείς την καρδιά του στον Θεό, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια). Ένιωσα τα λόγια του Θεού να διαπερνούν την καρδιά μου. Ήμουν ακριβώς αυτό που περιέγραφε ο Θεός. Ήμουν απρόσεκτος και αδιάφορος απέναντι στο καθήκον μου, χωρίς να δίνω καμία σημασία σε οτιδήποτε εκτός των ευθυνών μου. Είχα φροντίσει μόνο για το δικό μου έργο. Είχα σκεφτεί μόνο αν θα μπορούσε να ικανοποιηθεί η επιθυμία μου για φήμη και κοινωνική θέση. Δεν είχα διαφυλάξει καθόλου το έργο της εκκλησίας. Εκείνη την περίοδο, όταν όλοι συμμετείχαν σε συζητήσεις για να λάβουν αποφάσεις, θεωρούσα ότι οποιαδήποτε επιτυχία εκτός της δικής μου ευθύνης δεν θα με βοηθούσε να φαίνομαι καλός, και ότι εάν τα θέματα αυτά δεν τύχαιναν καλής διαχείρισης, η ευθύνη δεν θα επιρριπτόταν σ’ εμένα. Επομένως, δεν συμμετείχα αν μπορούσα να το αποφύγω. Απλώς έκανα τα τυπικά, ακολουθώντας όλους τους άλλους. Αυτό ήταν απρόσεκτο και ανεύθυνο. Ήμουν πολύ επιμελής και εργατικός στο έργο εντός του δικού μου πεδίου, φοβούμενος ότι θα με κλάδευαν και θα με αντιμετώπιζαν αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα με αυτό ή ότι θα με απάλλασσαν από τα καθήκοντά μου και θα με απαξίωναν απόλυτα. Προκειμένου να φροντίσω καλά το δικό μου έργο και να διατηρήσω την κοινωνική μου θέση και την εικόνα μου απέναντι στους άλλους, θεωρούσα τη λήψη αποφάσεων ως ενόχληση και χάσιμο χρόνου, που με εμπόδιζε να εκτελέσω το δικό μου έργο. Αναλογιζόμενος τη συμπεριφορά μου, διαπίστωσα ότι η πρόθεση πίσω από την εκτέλεση του καθήκοντός μου ήταν να ικανοποιήσω τον εαυτό μου και ότι όλη η ταλαιπωρία μου ήταν για χάρη του εαυτού μου. Δεν είχα αναλάβει κανένα φορτίο ή αίσθημα ευθύνης για τη διαφύλαξη του συνολικού έργου ή των συμφερόντων της εκκλησίας. Δεν στερούμουν ανθρώπινης φύσης; Ήμουν εντελώς ανάξιος για μια τόσο σημαντική εργασία. Τότε ήταν που αποδέχτηκα πλήρως την απαλλαγή µου από τα καθήκοντά µου. Παρόλο που γνώριζα ότι οι ενέργειές μου δεν ήταν σύμφωνες με το θέλημα του Θεού, εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω τη φύση μου και δεν γνώριζα τι ακριβώς με οδήγησε στην έλλειψη φορτίου για το καθήκον μου, στην εμμονή μου με τη φήμη και την κοινωνική θέση, και στην πλήρη αδιαφορία μου για τα συμφέροντα της εκκλησίας. Μετά από αυτό, έθεσα αυτό το πρόβλημα ενώπιον του Θεού κατά τη διάρκεια της προσευχής, ζητώντας Του να με οδηγήσει στο να γνωρίσω τη ρίζα και την ουσία του προβλήματός μου, να δω τη σατανική μου διάθεση, ώστε να μπορέσω να μισήσω τον εαυτό μου από τα βάθη της καρδιάς μου.

Μετά από αυτό, διάβασα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Οι αντίχριστοι δεν έχουν συνείδηση, λογική ή ανθρώπινη φύση. Όχι μόνο αγνοούν τη ντροπή, αλλά έχουν κι ένα ακόμη χαρακτηριστικό: είναι ασυνήθιστα εγωιστές και ελεεινοί. Η κυριολεκτική έννοια του “να είναι κανείς εγωιστής και ελεεινός” τους δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί: Είναι τυφλοί σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τα δικά τους συμφέροντα. Οτιδήποτε αφορά τα δικά τους συμφέροντα ελκύει πλήρως την προσοχή τους και θα υποφέρουν γι’ αυτό, θα πληρώσουν τίμημα, θ’ απορροφηθούν από αυτό και θ’ αφοσιωθούν σ’ αυτό. Για οτιδήποτε δεν σχετίζεται με τα δικά τους συμφέροντα θα κάνουν τα στραβά μάτια και δεν θα το προσέξουν. Οι άλλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν —τους αντίχριστους δεν τους νοιάζει αν κάποιος διαταράσσει ή αναστατώνει, κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση μαζί τους. Για να το θέσω με λεπτότητα, νοιάζονται μόνο για τις δικές τους υποθέσεις. Πιο ακριβές όμως είναι να πούμε ότι αυτό το είδος ανθρώπου είναι ελεεινό, ευτελές και ποταπό. Τους ορίζουμε ως “εγωιστές και ελεεινούς”. Πώς εκδηλώνεται ο εγωισμός των αντίχριστων και το ότι είναι ελεεινοί; Σε οτιδήποτε ωφελεί τη θέση ή τη φήμη τους, καταβάλλουν προσπάθειες να κάνουν ή να πουν ό,τι είναι απαραίτητο και υπομένουν πρόθυμα κάθε ταλαιπωρία. Αλλά όταν πρόκειται για έργο που οργανώνεται από τον οίκο του Θεού ή για έργο που ωφελεί την ανάπτυξη της ζωής του εκλεκτού λαού του Θεού, το αγνοούν εντελώς. Ακόμα κι όταν οι κακοί άνθρωποι διαταράσσουν, αναστατώνουν και διαπράττουν κάθε είδους κακό, επηρεάζοντας έτσι σοβαρά το έργο της εκκλησίας, παραμένουν απαθείς και αδιάφοροι, λες και δεν τους αφορά. Και αν κάποιος ανακαλύψει και αναφέρει τις κακές πράξεις ενός κακού ανθρώπου, λένε ότι δεν είδαν τίποτα και προσποιούνται άγνοια. Εάν κάποιος, όμως, τους αναφέρει και φανερώσει ότι δεν κάνουν αληθινό έργο και επιδιώκουν μόνο τη φήμη, το κέρδος και τη θέση, εξαγριώνονται. Συγκαλούνται εσπευσμένα συνεδριάσεις για να συζητηθεί πώς να απαντήσουν, γίνονται έρευνες για να ανακαλυφθεί το ποιος δρα πίσω από την πλάτη τους, ποιος ήταν ο αρχηγός της συμμορίας και ποιος εμπλέκεται. Δεν θα φάνε ούτε θα κοιμηθούν έως ότου διερευνήσουν τα πάντα και το θέμα κλείσει οριστικά. Μερικές φορές, θα φτάσουν στο σημείο να χαρούν μόνο αφού έχουν βάλει στη θέση τους όλους όσοι εμπλέκονταν στην αναφορά τους. Αυτή είναι εκδήλωση του ότι είναι εγωιστές και ελεεινοί, έτσι δεν είναι; Κάνουν εκκλησιαστικό έργο; Ενεργούν για χάρη της δύναμης και του κύρους τους, απλά και καθαρά. Διαχειρίζονται τη δική τους επιχείρηση. Ανεξάρτητα από το τι έργο αναλαμβάνουν, οι αντίχριστοι δεν σκέφτονται ποτέ τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Εξετάζουν μόνο αν θα επηρεαστούν τα δικά τους συμφέροντα, σκέφτονται μόνο τη λίγη δουλειά που έχουν μπροστά τους και η οποία τους ωφελεί. Γι’ αυτόν, το πρωταρχικό έργο της εκκλησίας είναι απλώς κάτι που κάνουν στον ελεύθερό τους χρόνο. Δεν το παίρνουν καθόλου στα σοβαρά. Κουνιούνται μόνο όταν τους τσιγκλήσει κάποιος να ενεργήσουν, κάνουν μόνο αυτό που τους αρέσει και κάνουν έργο μόνο για χάρη της διατήρησης της δικής τους θέσης και δύναμης. Στα μάτια τους, οποιοδήποτε έργο οργανώνεται από τον οίκο του Θεού, το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου και η είσοδος στη ζωή του εκλεκτού λαού του Θεού δεν είναι σημαντικά. Όσες δυσκολίες κι αν έχουν οι άλλοι στο έργο τους, ό,τι θέματα κι αν έχουν εντοπίσει και τους τα αναφέρουν, όσο ειλικρινή κι αν είναι τα λόγια τους, οι αντίχριστοι δεν δίνουν σημασία, δεν συμμετέχουν, είναι σαν να μην έχει αυτό καμία σχέση μαζί τους. Όσο μεγάλα προβλήματα κι αν παρουσιάζονται στο έργο της εκκλησίας, είναι παντελώς αδιάφοροι. Ακόμη και όταν ένα πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς μπροστά τους, το αντιμετωπίζουν μόνο επιφανειακά. Μόνον όταν κλαδευτούν απευθείας από τον Άνωθεν και τους δοθεί εντολή να ξεκαθαρίσουν κάποιο πρόβλημα, κάνουν απρόθυμα λίγο πραγματικό έργο και δίνουν στον Άνωθεν κάτι να δει. Αμέσως μετά, συνεχίζουν τη δική τους δουλειά. Όσον αφορά το έργο της εκκλησίας, τα σημαντικά πράγματα του ευρύτερου πλαισίου, γι’ αυτά τα πράγματα είναι αδιάφοροι και τα αγνοούν. Παραμελούν ακόμη και τα προβλήματα που ανακαλύπτουν και δίνουν επιπόλαιες απαντήσεις ή τα μασάνε όταν τους ρωτάς για προβλήματα, αντιμετωπίζοντάς τα μόνο με μεγάλη απροθυμία. Αυτή είναι εκδήλωση του ότι είναι εγωιστές και ελεεινοί, έτσι δεν είναι;» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τέταρτο: Συνοψίζοντας τον χαρακτήρα των αντίχριστων και την ουσία της διάθεσής τους (Μέρος πρώτο)]. Τα λόγια του Θεού διαπέρασαν την καρδιά μου. Οι αντίχριστοι εργάζονται μόνο για τη δική τους φήμη και κοινωνική θέση, και είναι επιμελείς σε οτιδήποτε αφορά τα δικά τους συμφέροντα. Μπορούν να υποφέρουν και να δαπανούν όλη την ψυχική και σωματική τους ενέργεια γι’ αυτά. Αγνοούν οτιδήποτε δεν τους ωφελεί. Είναι ιδιαίτερα εγωιστές και αξιοκαταφρόνητοι. Διαπίστωσα ότι η συμπεριφορά μου ήταν ίδια με εκείνη ενός αντίχριστου και ότι εργαζόμουν μόνο για τη δική μου φήμη και κοινωνική θέση. Ρήσεις όπως, «Άσε τα πράγματα να κυλήσουν, αν δεν επηρεάζουν κάποιον προσωπικά» και «Όσο λιγότερες φασαρίες, τόσο καλύτερα» αποτελούσαν σατανικές φιλοσοφίες σύμφωνα με τις οποίες ζούσα. Έδινα προσοχή μόνο στο έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνος και το οποίο θα μπορούσε να επηρεάσει τη φήμη και την κοινωνική μου θέση, και αγνοούσα το έργο που δεν ενέπιπτε στο πεδίο των αρμοδιοτήτων μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα σοβαρές απώλειες στο έργο και τα χρήματα της εκκλησίας. Διαπίστωσα ότι ήμουν ένας εγωιστής, ιδιοτελής, αξιοκαταφρόνητος αχρείος και ότι δεν ήμουν άξιος εμπιστοσύνης. Ανατρέχοντας στο διάστημα εκείνο, μια σειρά από προβλήματα εμφανίστηκαν στο έργο της εκκλησίας και οι επικεφαλής αντιμετώπισαν τους άλλους αδελφούς και αδελφές επειδή δεν έκαναν σωστά το έργο. Δεν δέχθηκα άμεση κριτική, αλλά ήμουν κι εγώ εκκλησιαστικός επικεφαλής και είχα μια ευθύνη που δεν έπρεπε να αποφύγω. Αν είχα ασχοληθεί επιμελώς με τις συζητήσεις για το έργο και είχα συμμετάσχει σ’ αυτές, ίσως να είχα ανακαλύψει κάποια από τα προβλήματα. Αλλά για να σώσω την υπόληψή μου και την κοινωνική μου θέση, φρόντιζα μόνο για το δικό μου μικρό σύνολο αρμοδιοτήτων και δεν λάμβανα καθόλου υπόψη μου το συνολικό έργο ή τα συμφέροντα της εκκλησίας. Βλέποντας τις διάφορες παραβάσεις μου στο καθήκον μου και τις ανεπανόρθωτες απώλειες που προκάλεσα στο έργο της εκκλησίας, γέμισα τύψεις και αυτομομφή. Ο Θεός με εξύψωσε και μου έδειξε χάρη, επιτρέποντάς μου να εκτελέσω ένα τόσο σημαντικό καθήκον και δίνοντάς μου την ευκαιρία να τελειοποιήσω τον εαυτό μου, ώστε να μπορέσω να κατανοήσω την αλήθεια πιο γρήγορα. Είχα απολαύσει το πότισμα και τη θρέψη των λόγων του Θεού για πολλά χρόνια, όμως τα ανταπέδωσα με αχαριστία και δεν ήθελα να κάνω σωστά το καθήκον μου ούτε να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς να προστατεύσω τη δική μου εικόνα και κοινωνική θέση και το δικό μου μικρό πεδίο, ώστε να μη με αντιμετωπίσουν. Ήμουν απρόσεκτος και ανεύθυνος με αυτό το σημαντικό έργο και απλώς έμενα άπραγος καθώς πλήττονταν τα συμφέροντα της εκκλησίας και επηρεαζόταν το έργο της εκκλησίας. Ήμουν αδιάφορος και στερούμουν κάθε αισθήματος συνείδησης. Πώς ήταν δυνατόν να θεωρούμαι καν άνθρωπος; Όταν μια οικογένεια ταΐζει έναν σκύλο, ο σκύλος θα είναι ακλόνητα αφοσιωμένος. Ήμουν πραγματικά χειρότερος ακόμα και από ένα ζώο. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι ήμουν ανάξιος να απολαύσω τη χάρη του Θεού. Εκείνη τη στιγμή, προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, στο καθήκον μου λάμβανα υπόψη μόνο τη δική μου φήμη και κοινωνική θέση, χωρίς να διαφυλάσσω καθόλου το έργο της εκκλησίας. Στερούμουν ανθρώπινης φύσης και ήμουν εγωιστής και ιδιοτελής. Η απαλλαγή μου από τα καθήκοντά μου είναι η έλευση της δικαιοσύνης Σου και, ακόμη περισσότερο, είναι η αγάπη και η σωτηρία Σου για μένα. Είμαι έτοιμος να μετανοήσω».

Στη συνέχεια, διάβασα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Με βάση ποιο πρότυπο κρίνονται ως καλές ή κακές οι πράξεις και η συμπεριφορά ενός ανθρώπου; Αυτό εξαρτάται απ’ το αν μέσα στις σκέψεις, τις αποκαλύψεις και τις ενέργειές του διαθέτει τη μαρτυρία του πώς να κάνει πράξη την αλήθεια και πώς να βιώνει την αλήθεια-πραγματικότητα. Αν δεν έχεις αυτήν την πραγματικότητα ή δεν το βιώνεις αυτό, τότε είσαι αδιαμφισβήτητα κακοποιός. Ποια είναι η άποψη του Θεού για τους κακοποιούς; Ο Θεός δεν βλέπει τις σκέψεις και τις εξωτερικές πράξεις σου ως μάρτυρες για Εκείνον, ούτε θεωρεί ότι ταπεινώνουν και νικούν τον Σατανά· αντιθέτως, ντροπιάζουν τον ίδιο και είναι γεμάτες με τα σημάδια της ατίμωσης που Του προκαλέσατε. Δεν καταθέτεις μαρτυρία για τον Θεό, δεν δαπανάς τον εαυτό σου γι’ Αυτόν ούτε εκπληρώνεις τις ευθύνες σου και τις υποχρεώσεις σου απέναντί Του· αντιθέτως, ενεργείς για χάρη του εαυτού σου. Τι υπονοεί η φράση “για χάρη του εαυτού σου”; Για την ακρίβεια, σημαίνει για χάρη του Σατανά. Άρα, στο τέλος ο Θεός θα πει: “φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν”. Στα μάτια του Θεού, οι ενέργειές σου δεν θα θεωρηθούν καλές πράξεις, αλλά κακές. Όχι μόνο δεν θα τις εγκρίνει ο Θεός, αλλά θα τις καταδικάσει. Τι ελπίζει να κερδίσει κάποιος από μια τέτοια πίστη στον Θεό; Δεν θα καταλήξει, τελικά, στο κενό μια τέτοια πίστη;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Από τα λόγια του Θεού, διαπίστωσα ότι η διάθεσή Του είναι δίκαιη και δεν ανέχεται καμία προσβολή. Ο Θεός βλέπει στα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων, και αν οι άνθρωποι εκτελούν τα καθήκοντά τους με προθέσεις διαφορετικές από την ικανοποίηση του Θεού, αν δεν διαθέτουν τη μαρτυρία της άσκησης της αλήθειας, αν ικανοποιούν τον εαυτό τους με κάθε τρόπο και επιδιώκουν τη δική τους φήμη και κοινωνική θέση, αυτό δεν το επαινεί ο Θεός. Όσο κι αν υποφέρει κάποιος από αυτό, ο Θεός δεν το μνημονεύει, αλλά τους καταδικάζει ως μοχθηρούς ανθρώπους. Οι προθέσεις μου στο καθήκον μου ήταν εσφαλμένες. Δεν αποσκοπούσαν στο να ικανοποιήσουν τον Θεό, αλλά διαχειριζόμουν τη δική μου επιχείρηση. Ήμουν πρόθυμος να υποφέρω και να καταβάλλω προσπάθεια για το έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνος, αλλά αυτό γινόταν για να προστατεύσω την κοινωνική μου θέση και την εικόνα μου στα μάτια των άλλων. Ήθελα να με θαυμάζουν επειδή έδειχνα να υποφέρω και να εργάζομαι σκληρά, για να κερδίσω τον έπαινο των ανθρώπων και μια θέση στις καρδιές τους. Μέσω της χάρης του Θεού μπόρεσα να υπηρετήσω ως επικεφαλής και να έχω αυτήν την ευκαιρία να τελειοποιήσω τον εαυτό μου. Οι επικεφαλής είναι υπεύθυνοι για το συνολικό έργο της εκκλησίας και υπάρχουν πολλά προβλήματα, δυσκολίες και ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν. Αυτό απαιτεί πολλή αναζήτηση της αλήθειας και των αρχών. Μπορεί να κάνουν λάθη στο έργο τους και να κλαδεύονται ή να αντιμετωπίζονται, αλλά μέσα από τη συνεχή αξιολόγηση, διόρθωση και στοχασμό, θα κερδίσουν πολλά. Όλα είναι πρακτική γνώση, είτε πρόκειται για τη δίκαιη διάθεση του Θεού είτε για τη δική τους διεφθαρμένη διάθεση. Ο Θεός επιτρέπει στους ανθρώπους να αποκτήσουν την αλήθεια μέσω της εκτέλεσης ενός καθήκοντος, αλλά εγώ δεν σκεφτόμουν το θέλημα του Θεού ούτε έπαιρνα το καθήκον μου στα σοβαρά. Το αντιμετώπιζα ως ταλαιπωρία, χάνοντας τόσες ευκαιρίες να κερδίσω την αλήθεια. Σε ένα τόσο σημαντικό καθήκον, χωρίς να είμαι υπεύθυνος ή να συνεργάζομαι με άλλους και χωρίς να παίζω ρόλο στις αποφάσεις και την εποπτεία, πώς έκανα πραγματικά το καθήκον μου; Κορόιδευα και εξαπατούσα τον Θεό. Έκανα κακό!

Αργότερα διάβασα ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Όσο βαθιά ή επιφανειακά κι αν κατανοούν την αλήθεια όσοι εκτελούν κάποιο καθήκον, ο πιο απλός τρόπος να κάνουν πράξη την είσοδο στην αλήθεια-πραγματικότητα είναι να σκέφτονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού σε όλες τις περιπτώσεις και να εγκαταλείψουν τις εγωιστικές τους επιθυμίες, τις προσωπικές τους προθέσεις και κίνητρα, την περηφάνια και τη θέση τους. Το ελάχιστο που οφείλει να κάνει κανείς είναι να βάλει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού πάνω απ’ όλα. Εάν κάποιος που εκτελεί ένα καθήκον δεν μπορεί να κάνει ούτε καν αυτό, τότε πώς μπορεί να πει κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος εκτελεί το καθήκον του; Δεν είναι εκτέλεση καθήκοντος αυτό. Πρέπει πρώτα να σκέφτεσαι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να νοιάζεσαι για τις προθέσεις Του και να λαμβάνεις υπόψη το έργο της εκκλησίας. Αυτά να τα έχεις ως προτεραιότητα· μόνο τότε μπορείς να σκεφτείς πόσο σταθερή είναι η θέση σου ή πώς σε βλέπουν οι άλλοι. Δεν νομίζετε ότι γίνεται λίγο πιο εύκολο όταν το διαχωρίζετε σε δύο στάδια και κάνετε ορισμένους συμβιβασμούς; Εάν ασκηθείς έτσι για λίγο, θα καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να ικανοποιήσεις τον Θεό. Επιπλέον, θα πρέπει να μπορείς να εκπληρώνεις τις ευθύνες σου, να εκτελείς τις υποχρεώσεις και το καθήκον σου, και να παραμερίζεις τις εγωιστικές σου επιθυμίες, προθέσεις και κίνητρα. Θα πρέπει να υπολογίζεις τις προθέσεις του Θεού και να δίνεις προτεραιότητα στα συμφέροντα του οίκου Του, στο έργο της εκκλησίας και στο καθήκον που έχεις να εκτελέσεις. Αφού το βιώσεις αυτό για λίγο, θα καταλάβεις ότι είναι καλή αυτή η συμπεριφορά. Αν συμπεριφέρεσαι έτσι, ζεις ανοιχτά και ειλικρινά, και δεν είσαι ευτελής ή ελεεινός· ζεις δίκαια και έντιμα και δεν είσαι ποταπός, ευτελής και άχρηστος. Θα καταλάβεις ότι έτσι πρέπει να ενεργεί κάποιος και αυτήν την εικόνα θα πρέπει να βιώνει. Η επιθυμία σου να ικανοποιήσεις τα προσωπικά σου συμφέροντα θα γίνεται σιγά σιγά όλο και μικρότερη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι για να ασκηθώ. Τα συμφέροντα της εκκλησίας πρέπει να προέχουν στα καθήκοντά μας. Πρέπει να δεχόμαστε τη σχολαστική εξέταση του Θεού και να επικεντρωνόμαστε στην αναζήτηση της αλήθειας, να αφήνουμε στην άκρη την υπόληψη, την κοινωνική θέση και τα προσωπικά μας συμφέροντα, και να διαφυλάττουμε το έργο της εκκλησίας από κάθε άποψη. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ενεργούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να ζούμε ανοιχτά και έντιμα. Πάντα πίστευα ότι η συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων για το έργο της εκκλησίας θα καθυστερούσε το δικό μου έργο, αλλά αυτή είναι μια παράλογη ιδέα. Στην πραγματικότητα, εφόσον εστιάζει κανείς στο να αναζητήσει τις αλήθεια-αρχές, διατηρεί ένα αίσθημα προτεραιότητας και φροντίζει τις κρίσιμες αναθέσεις, τότε το έργο δεν θα καθυστερήσει. Και συμμετέχοντας στη λήψη αποφάσεων, θα αντιληφθεί περισσότερες αρχές, γεγονός που θα ωφελήσει και το καθήκον του και τον εαυτό του. Ο οίκος του Θεού ορίζει ότι κάθε εκκλησία εκλέγει μερικούς επικεφαλής που θα είναι από κοινού υπεύθυνοι για το έργο της εκκλησίας, ώστε ο καθένας να μπορεί να συμπληρώνει, να εποπτεύει και να ελέγχει τον άλλον. Ειδικά σε ορισμένα περίπλοκα ζητήματα όπου ενεργούν ως υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων, αυτό μπορεί να αποτρέψει απώλειες στο έργο της εκκλησίας ως αποτέλεσμα αυθαίρετης λήψης αποφάσεων και έλλειψης διορατικότητας, αλλά εγώ ήμουν απρόσεκτος και αμελής σε ένα τόσο σημαντικό καθήκον. Ήμουν πραγματικά ανάξιος εμπιστοσύνης και μου άξιζε να με απαλλάξουν από τα καθήκοντά μου και να με αποκλείσουν. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, αποφάσισα ότι στο μέλλον, ανεξάρτητα από το αν κάτι είναι η κύρια εργασιακή μου ευθύνη, αν αποτελεί έργο της εκκλησίας ή αφορά τα συμφέροντά της, τότε αυτό είναι δική μου ευθύνη και δικό μου καθήκον, και θα πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ για να διαφυλάξω το έργο της εκκλησίας.

Αργότερα, επιλέχθηκα ως επικεφαλής για μια άλλη εκκλησία. Ήξερα ότι αυτή ήταν η εξύψωση του Θεού. Είχα υπάρξει εγωιστής και αξιοκαταφρόνητος, αλλά η εκκλησία εξακολουθούσε να μου επιτρέπει να εκτελώ ένα τόσο σημαντικό καθήκον. Ορκίστηκα ότι θα το έκανα σωστά, ότι δεν θα σκεφτόμουν εγωιστικά μόνο το δικό μου έργο. Ήμουν ο ένας από τους τρεις επικεφαλής σε εκείνη την εκκλησία, και ο καθένας μας ήταν υπεύθυνος για ένα μερίδιο του έργου. Είδα πολλά πράγματα που δεν καταλάβαινα στο έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνος, που χρειάζονταν χρόνο και προσπάθεια για να τα μάθω. Κάθε μέρα είχα ένα γεμάτο πρόγραμμα εργασίας και μερικές φορές ένιωθα ότι δεν είχα αρκετό χρόνο. Μια μέρα, μια αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν ήρθε να με βρει και μου είπε ότι ήθελε να τη βοηθήσω να χειριστεί κάποια προβλήματα. Σκέφτηκα: «Πριν από λίγες ημέρες, μια ανώτερη επικεφαλής αξιολόγησε τη δουλειά μου και είπε ότι υπήρχαν πολλά που δεν είχα κάνει σωστά. Ο χρόνος μου είναι τόσο πολύτιμος. Αν πάω να τη βοηθήσω και το έργο μου καθυστερήσει και αυτό με εμποδίσει να έχω αποτελέσματα, τι θα σκεφτεί η επικεφαλής για μένα; Θα πει ότι είμαι ανίκανος και δεν μπορώ να κάνω πρακτικό έργο; Θα με απαλλάξουν ξανά από τα καθήκοντά μου;» Με αυτήν τη σκέψη, συνειδητοποίησα ότι σκεφτόμουν πάλι την υπόληψή μου και την κοινωνική μου θέση, ότι το έργο της εκκλησίας είναι ένα σύνολο και δεν μπορώ να το διαιρέσω. Αν ασχολούμουν μόνο με τις δικές μου ευθύνες και αδιαφορούσα για όλα τα άλλα, δεν θα ήταν εγωιστικό και αξιοκαταφρόνητο; Δεν θα διαφύλασσα έτσι τα συμφέροντά μου; Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Έπρεπε να παραμερίσω τα δικά μου συμφέροντα και να συνεργαστώ με αυτήν την αδελφή για την επίλυση των προβλημάτων της εκκλησίας. Έτσι, συμφώνησα να τη βοηθήσω να χειριστεί τα προβλήματα. Όταν το έκανα αυτό, ένιωσα γαλήνη, καθώς και την ελευθερία που προέρχεται από την άσκηση της αλήθειας. Παρόλο που η απαλλαγή μου από τα καθήκοντά μου ήταν πολύ επώδυνη για μένα, μου έδωσε επίσης ένα πολύτιμο μάθημα. Μου έδωσε μια πρακτική επίγνωση της δίκαιης διάθεσης του Θεού που δεν ανέχεται καμία προσβολή. Επίσης, διόρθωσα κάπως τις εσφαλμένες απόψεις μου και την απρόσεκτη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου. Ευχαριστώ τον Θεό που με έσωσε.