Από τη Σινπίνγκ, Κίνα

Πριν από ένα χρόνο, μετατέθηκα σε άλλη εκκλησία. Να πω καταρχάς ότι πραγματικά δεν ταίριαζα εκεί, γιατί ήμουν επικεφαλής στην προηγούμενη εκκλησία μου και οι αδελφοί κι οι αδελφές μου με είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Όποτε είχαν προβλήματα, έρχονταν σε μένα για να τα λύσω. Όμως, σε αυτήν την εκκλησία, οι αδελφοί κι οι αδελφές δεν ήταν εξοικειωμένοι μαζί μου. Αισθανόμουν ένα τίποτα, πράγμα πολύ απογοητευτικό. Σκεφτόμουν: «Τα αποτελέσματά μου στο κήρυγμα του ευαγγελίου ήταν αρκετά καλά στο παρελθόν, οπότε, και αυτήν τη φορά, εάν μπορέσω να χρησιμοποιήσω την ικανότητά μου στο κήρυγμα του ευαγγελίου ώστε να δείξω σε όλους ότι έχω επίπεδο και εκτελώ τα καθήκοντά μου αποτελεσματικότερα από τους άλλους, θα μπορέσω να ξεχωρίσω». Κήρυττα το ευαγγέλιο πολύ ενεργά εκείνη την περίοδο και σύντομα προσηλύτισα γύρω στους δεκαπέντε ανθρώπους. Ήμουν πολύ χαρούμενη. Όταν έβλεπα τους αδελφούς και τις αδελφές μου, δεν μπορούσα να μην επιδεικνύω την εμπειρία μου στο κήρυγμα του ευαγγελίου. Έλεγαν με ζήλια: «Εσένα σου είναι τόσο εύκολο να κηρύττεις το ευαγγέλιο, αλλά εμείς δεν μπορούμε. Όταν συναντάμε δυνητικούς αποδέκτες του ευαγγελίου που έχουν τις αντιλήψεις τους και δεν ακούνε, δεν ξέρουμε πώς να συναναστραφούμε μαζί τους». Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ αντιμετώπιζα συχνά αυτήν την κατάσταση. Υπήρχαν στιγμές που το κήρυγμά μου ήταν ανεπιτυχές, όμως σπάνια μιλούσα γι’ αυτά τα προβλήματα και τις αποτυχίες, ή δεν τα ανέφερα καθόλου, επειδή φοβόμουν ότι αν τα ήξεραν όλοι, δεν θα με θεωρούσαν ικανή, ούτε θα με είχαν σε υπόληψη. Σκεφτόμουν: «Πρέπει να μιλάω για τις επιτυχημένες εμπειρίες μου από το κήρυγμα του ευαγγελίου, για να δείτε πόσο καλά εκτελώ τα καθήκοντά μου». Έλεγα λοιπόν: «Το να κηρύττεις το ευαγγέλιο δεν είναι δύσκολο. Όταν συναντώ δυνητικούς αποδέκτες του ευαγγελίου, να πώς συναναστρέφομαι μαζί τους…». Οι αδελφοί κι οι αδελφές μου με θαύμασαν πάρα πολύ όταν το άκουσαν αυτό. Κατόπιν τούτου, όταν κάποιος είχε φίλους ή συγγενείς που ήθελαν να διερευνήσουν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, έλεγε: «Να πάει η αδελφή Σινπίνγκ να κηρύξει σ’ αυτούς. Χρειάζεστε την αδελφή Σινπίνγκ». Χαιρόμουν πολύ όταν διαπίστωνα ότι αυτή ήταν η στάση όλων. Σύντομα, ένας επικεφαλής κανόνισε να αναλάβω το έργο του ποτίσματος πολλών εκκλησιών. Αυτό με έκανε ακόμη πιο περήφανη και σκέφτηκα ότι είχα μια ακόμη μεγαλύτερη σκηνή για να δείξω τα ταλέντα μου. Όταν οι αδελφοί κι οι αδελφές μου δυσκολεύονταν στη διάδοση του ευαγγελίου ή στο πότισμα των νεοφώτιστων και έκαναν πίσω ή δεν ήθελαν να υποφέρουν και να πληρώσουν τίμημα, τους ενθάρρυνα και μιλούσα για το πώς υπέφερα κατά το κήρυγμα του ευαγγελίου. Έλεγα: «Όταν κήρυττα το ευαγγέλιο στο παρελθόν, μερικές φορές η θερμοκρασία ήταν χαμηλότερη των δέκα βαθμών υπό το μηδέν τον χειμώνα και ο αέρας μού ξύριζε το πρόσωπο, όμως, παρ’ όλα αυτά, συνέχιζα να κηρύττω. Κάτω από δυνατή βροχή, όταν το νερό φούσκωνε κάτω από τις γέφυρες και τα παπούτσια μου ήταν βρεγμένα, έστυβα το νερό από τους πάτους, τα κουβαλούσα στην τσέπη μου και συνέχιζα τον δρόμο μου για το κήρυγμα. Κάποτε, σε θερμοκρασίες χαμηλότερες των δέκα βαθμών υπό το μηδέν, αναζήτησα μια νεοφώτιστη για να κάνουμε μια συνάθροιση και περίμενα έξω για περισσότερο από μία ώρα έως ότου έλθει…». Όταν το άκουγαν αυτό οι αδελφοί κι οι αδελφές μου με κοίταζαν με επιδοκιμασία και με θαύμαζαν που μπορούσα να υποφέρω, κι εγώ χαιρόμουν πολύ γι' αυτό.

Αργότερα, ανέλαβα την ευθύνη για περισσότερες εκκλησίες. Σκεφτόμουν: «Μέσα σε λίγους μόνο μήνες με προήγαγαν ξανά. Δεν θα με έχουν σε ακόμη μεγαλύτερη εκτίμηση οι αδελφοί και οι αδελφές μου;» Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, προσευχόμουν συχνά στον Θεό και προσπαθούσα να οπλιστώ με πτυχές της αλήθειας σχετικά με το πότισμα των νεοφώτιστων. Σταδιακά, κατάφερα να πάω μπροστά στα καθήκοντά μου. Οι αδελφοί κι οι αδελφές μου ένιωθαν όλοι ότι τους ήταν χρήσιμο να ακούν τη συναναστροφή μου. Χωρίς να το συνειδητοποιήσω, ο εγωισμός μου άρχισε να φουντώνει ξανά κι άρχισα και πάλι να κάνω επίδειξη στις συναθροίσεις. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μου με ρωτούσαν πώς να συναναστρέφονται σχετικά με τις θρησκευτικές αντιλήψεις που έφερναν στην κουβέντα οι νεοφώτιστοι και πώς να τις διορθώνουν, εγώ σκεφτόμουν: «Θα τους μιλήσω όπως πρέπει γι’ αυτό, ώστε να δουν όλοι ότι κατανοώ την αλήθεια και μπορώ να επιλύω προβλήματα». Κατόπιν, τους ανέφερα λεπτομερώς τις σκέψεις και την εμπειρία μου και, σταδιακά, όλοι με έβλεπαν διαφορετικά. Άκουγαν με προσοχή ό, τι έλεγα. Οι αδελφοί και οι αδελφές με θαύμαζαν όπου κι αν πήγαινα, ενώ ακόμη και αδελφοί κι αδελφές που δεν ήξερα ζητούσαν κι αυτοί να ακούσουν τη συναναστροφή μου. Αργότερα, πήρα τα συνήθη προβλήματα που συναντάς κατά τη διάδοση του ευαγγελίου και το έργο του ποτίσματος, έγραψα δεκαεπτά κανόνες και τους πήγαινα στις συναθροίσεις και συναναστρεφόμουν τους αδελφούς και τις αδελφές σχετικά με αυτούς. Υπήρχε μια αδελφή της οποίας ο σύζυγος ήταν στέλεχος του χωριού και αντιτάσσετο στην πίστη της στον Θεό. Έθετε πολλές αιχμηρές ερωτήσεις και σκόπιμα μας δυσκόλευε τη ζωή, ζήτησε δε ονομαστικά να συναναστραφεί μαζί μου. Ανησύχησα πολύ τότε, όμως, προσευχόμενη στον Θεό, αντέκρουσα κάθε του ερώτηση και στο τέλος δεν είχε τίποτα να πει. Στη συνέχεια, συμπεριέλαβα τις ερωτήσεις που έθεσε ο σύζυγος της εν λόγω αδελφής στις συχνές ερωτήσεις που μου έθεταν σχετικά με τη διάδοση του ευαγγελίου. Κάθε φορά τις έβγαζα στις συναθροίσεις και μιλούσα ζωηρά γι' αυτές ώστε να διαπιστώσουν οι αδελφοί κι οι αδελφές μου ότι είμαι ικανή και σοφή και ότι μπορώ να επιλύω προβλήματα. Αρκετές φορές μετά τις συναθροίσεις, μερικοί αδελφοί και αδελφές έλεγαν: «Αδελφή Σινπίνγκ, μπορείς να μείνεις μία μέρα ακόμη μαζί μας για περισσότερη συναναστροφή;» Βλέποντας πως με θαύμαζαν όλοι, χαιρόμουν πάρα πολύ. Για να καταλάβουν, μάλιστα, οι αδελφοί και οι αδελφές μου ότι ήμουν σημαντική και μπορούσα να υποφέρω και να πληρώνω τίμημα στα καθήκοντά μου, έλεγα με δήθεν ανέμελο ύφος: «Είμαι υπεύθυνη για πολλές εκκλησίες κι έχω ήδη μια προγραμματισμένη συνάντηση σε άλλη εκκλησία. Με περιμένουν πολλοί αδελφοί και αδελφές. Είμαι τόσο απασχολημένη, που δεν έχω χρόνο να ξεκουραστώ». Όταν μιλούσα με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, έλεγα επίσης επίτηδες: «Κάθε φορά που πηγαίνω σε μια συνάθροιση, μου παίρνει όλη τη μέρα. Είχα σπάσει τη μέση μου στο παρελθόν και, πραγματικά, δεν αντέχω να κάθομαι έτσι». Μια αδελφή το άκουσε αυτό και είπε με θαυμασμό: «Πραγματικά εργάζεσαι σκληρά, πρέπει επομένως να προσέχεις την υγεία σου!» Επειδή έκανα συχνά έτσι επίδειξη στους αδελφούς και τις αδελφές, θεωρούσαν ότι ήμουν αρκετά ικανή να υποφέρω κι ότι άντεχα το βάρος από την εκτέλεση των καθηκόντων μου.

Εκείνη την περίοδο, ασχολούμουν με συναθροίσεις και συναναστροφές, όμως μερικές φορές η καρδιά μου ήταν άδεια και δεν ήξερα για τι να συναναστραφώ. Όταν όμως έβλεπα την προσδοκία στα μάτια των αδελφών μου, σκεφτόμουν: «Οι αδελφοί κι οι αδελφές αισθάνονται πλέον ότι συναναστρέφομαι σαφέστατα όσον αφορά την αλήθεια, και όλοι με θαυμάζουν. Αν τους πω ότι δεν ξέρω πώς να συναναστραφώ, δεν θα εξαφανιστεί η καλή εικόνα που έχω εντυπώσει μέσα τους;» Προσποιούμουν λοιπόν ότι ήμουν ήρεμη και τους ζητούσα να συναναστραφούν πρώτοι. Σκεφτόμουν ως εξής: «Πρώτα θ’ ακούσω αυτά που θα πουν όλοι, μετά θα συνοψίσω όσα είπαν και θα μοιραστώ αυτό που κατανόησα. Θα φαίνεται έτσι σαν να έλαβα την αλήθεια πιο ολοκληρωμένα και ξεκάθαρα». Με αυτόν τον τρόπο, οι αδελφοί κι οι αδελφές αισθάνονταν ότι εγώ πρόσφερα ολόκληρη τη συναναστροφή. Έλεγα επίσης επίτηδες: «Επειδή έχω αυτό το καθήκον, ο Θεός με διαφώτισε διαφορετικά». Το είπα αυτό για να εξυψώσω τον εαυτό μου και να κάνω επίδειξη. Όταν το είπα αυτό, οι αδελφοί και οι αδελφές με θαύμασαν ακόμη περισσότερο και εξαρτιόνταν περισσότερο από μένα. Εκείνη την περίοδο, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στο κήρυγμα του ευαγγελίου ή στο πότισμα των νεοφώτιστων, οι αδελφοί και οι αδελφές δεν προσεύχονταν ούτε αναζητούσαν πλέον, αλλά ήλπιζαν ότι θα μπορούσα να συναναστραφώ μαζί τους και να επιλύσω τα προβλήματά τους. Εκείνη την εποχή, σκεφτόμουν επίσης τα δεινά που περιμένουν όσους θαυμάζουν, καθώς και όσους αποδέχονται τον θαυμασμό, και ένιωθα λίγο άβολα, όμως μετά σκεφτόμουν: «Η συναναστροφή μου αφορά απλά και μόνο τη δική μου κατανόηση όσον αφορά τον λόγο του Θεού και την επισήμανση κάποιων οδών άσκησης για τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Όλα αυτά γίνονται για να έχει αποτελέσματα η δουλειά μας. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σ’ αυτό». Έτσι, οι ανησυχίες αυτές και το άγχος περνούσαν απλώς φευγαλέα από το μυαλό μου και δεν στεκόμουν σε αυτά. Ακριβώς όμως τη στιγμή που ήμουν γεμάτη πάθος και ενθουσιασμό να εκτελέσω το καθήκον μου, υποτροπίασε ξαφνικά η ψωρίασή μου, που δεν είχε εμφανιστεί για αρκετά χρόνια. Είχα μεγάλα σημάδια στα πόδια, τα χέρια, ακόμη και στο πρόσωπο. Με έτρωγε πολύ και με έκανε να νιώθω τόσο άβολα, που είχε επίδραση στις συναθροίσεις μου. Αυτήν τη φορά ήταν ακόμη χειρότερα από πριν. Χρησιμοποίησα διάφορα φάρμακα, όμως τίποτα δεν βοήθησε. Συνειδητοποίησα ότι η πάθησή μου δεν ήταν τυχαίο γεγονός και ότι έπρεπε να αντληθούν μαθήματα από αυτή. Εκείνη όμως την εποχή, δεν συνειδητοποιούσα ποιο ήταν το πρόβλημά μου.

Αργότερα, πήγα να δω μερικούς αδελφούς και αδελφές που κήρυτταν το ευαγγέλιο, για να συναναστραφώ και να λύσω τα προβλήματά τους. Σκεφτόμουν: «Θα πρέπει να τα πάω καλά εκεί για να τους δείξω την ικανότητά μου στη δουλειά». Ήμουν σαν στέλεχος εταιρείας που παρουσίαζε μια έκθεση σε κάποια συνάντηση. Συναναστράφηκα μαζί τους ως προς το πώς να κατανοούν τα βασικά σημεία της συναναστροφής κατά το κήρυγμα του ευαγγελίου και πώς να επιλύουν συνήθη προβλήματα. Οι αδελφοί και οι αδελφές άκουγαν με προσοχή. Κάποιοι, μάλιστα, κρατούσαν συνεχώς σημειώσεις μην τους ξεφύγει κάτι απ’ όσα έλεγα, ενώ η αδελφή που μας φιλοξενούσε καθόταν κι αυτή δίπλα στην πόρτα, άκουγε προσεκτικά και μου έδινε κάθε τόσο νερό. Μου άρεσε πολύ να βλέπω πόση σημασία έδιναν στη συναναστροφή μου. Ταυτόχρονα, όμως, ήμουν και λίγο ανήσυχη: «Όλα αυτά είναι μόνο η προσωπική μου κατανόηση, και τα λάθη είναι αναπόφευκτα, είναι λοιπόν σκόπιμο να γράφουν όλοι όσα λέω;» Έπειτα όμως σκέφτηκα: «Οι αδελφοί και οι αδελφές μπορεί απλώς να θέλουν να καταγράψουν μερικές καλές οδούς άσκησης, κάτι το οποίο βοηθά στην εκπλήρωση των καθηκόντων τους. Δεν μπορεί να υπάρχει κάτι λάθος σε αυτό». Μόλις το σκέφτηκα έτσι, αποφάσισα να αφήσω τους ανθρώπους να κρατούν σημειώσεις. Στη συνάθροιση την επόμενη μέρα, μία αδελφή επέστρεψε και είπε: «Δεν έγραψα τη συναναστροφή της αδελφής Σινπίνγκ χθες, οπότε θα την ακούσω ξανά σήμερα». Μόλις τελείωσε η συνάθροιση, άκουσα δύο αδελφές να μιλούν μεταξύ τους. Η μία είπε: «Την ηχογράφησες;» Η άλλη αδελφή παραπονέθηκε: «Γιατί δεν την κατέγραψες εσύ;» Όταν το άκουσα αυτό, ένιωσα φόβο: «Εάν όλοι θεωρούν τόσο σημαντικά τα λόγια μου, δεν φέρνω ανθρώπους ενώπιόν μου;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο φοβόμουν, οπότε γύρισα σπίτι και προσευχήθηκα στον Θεό ζητώντας Του να με διαφωτίσει ώστε να γνωρίσω τον εαυτό μου.

Διάβασα δύο χωρία του λόγου του Θεού: «Εξύψωση και μαρτυρία περί του εαυτού τους, επίδειξη του εαυτού τους, προσπάθεια να κάνουν τους ανθρώπους να τους εκτιμήσουν —η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι ικανή για όλα αυτά τα πράγματα. Έτσι αντιδρούν οι άνθρωποι ενστικτωδώς όταν τους κυβερνάει η σατανική φύση τους, και αυτό αποτελεί κοινό στοιχείο όλης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Πώς εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους συνήθως οι άνθρωποι; Πώς επιτυγχάνουν αυτόν τον στόχο; Μαρτυρούν περί του πόσο έργο έχουν κάνει, πόσο έχουν υποφέρει, πόσο έχουν δαπανήσει εαυτόν και τι τίμημα έχουν πληρώσει. Χρησιμοποιούν αυτά τα πράγματα ως το κεφάλαιο με το οποίο εξυψώνουν τον εαυτό τους, που τους δίνει μια υψηλότερη, σταθερότερη και πιο εξασφαλισμένη θέση στο μυαλό των ανθρώπων, ώστε να τους εκτιμούν, να τους θαυμάζουν, να τους σέβονται και ακόμα και να τους αποδίδουν τιμές, να τους ειδωλοποιούν και να τους ακολουθούν περισσότεροι άνθρωποι. Για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο, οι άνθρωποι κάνουν πολλά πράγματα, σύμφωνα με τα οποία επιφανειακά μαρτυρούν περί του Θεού, μα στην ουσία εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους. Είναι λογικός αυτός ο τρόπος δράσης; Είναι πέρα από τα όρια του ορθολογισμού. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ντρέπονται καθόλου: Μαρτυρούν ξεδιάντροπα περί του τι έχουν κάνει για τον Θεό και του πόσο έχουν υποφέρει γι’ Αυτόν. Μάλιστα, επιδεικνύουν τα χαρίσματά τους, τα ταλέντα τους, την εμπειρία τους, τις ειδικές δεξιότητές τους ή τις έξυπνες τεχνικές τους στη συμπεριφορά τους, τα μέσα που χρησιμοποιούν για να παίξουν με τους ανθρώπους, και ούτω καθεξής. Η μέθοδος με την οποία εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους είναι να επιδεικνύουν τον εαυτό τους και να μειώνουν τους άλλους. Επίσης, καλύπτουν και καμουφλάρουν τον εαυτό τους, κρύβοντας τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τις ελλείψεις τους από τους ανθρώπους, ώστε εκείνοι να βλέπουν μόνο την ευφυία τους. Δεν τολμούν καν να πουν στους άλλους ανθρώπους πότε νιώθουν αρνητικοί· τους λείπει το θάρρος να ανοιχτούν και να συναναστραφούν μαζί τους, και όταν κάνουν κάτι λάθος, βάζουν τα δυνατά τους για να το συγκαλύψουν και να το κουκουλώσουν. Ποτέ δεν αναφέρουν τη βλάβη που έχουν προκαλέσει στο έργο της εκκλησίας ενώ έκαναν το καθήκον τους. Όταν έχουν την παραμικρή συμβολή ή κάποια μικρή επιτυχία, ωστόσο, δεν χάνουν χρόνο να το επιδείξουν. Ανυπομονούν να γνωστοποιήσουν σε όλο τον κόσμο πόσο ικανοί είναι, πόσο υψηλό είναι το επίπεδό τους, πόσο εξαιρετικοί είναι και πόσο καλύτεροι από τους κανονικούς ανθρώπους. Δεν είναι αυτός ένας τρόπος εξύψωσης και μαρτυρίας περί του εαυτού τους;» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους). «Όποιος βαδίζει στο μονοπάτι των αντίχριστων εξυμνεί τον εαυτό του και καταθέτει μαρτυρία για αυτόν, αυτοπροβάλλεται, επιδεικνύεται με κάθε ευκαιρία και δεν νοιάζεται καθόλου για τον Θεό. Έχετε βιώσει αυτά που σας λέω; Πολλοί άνθρωποι καταθέτουν μονίμως μαρτυρία για τον εαυτό τους. Λένε ότι τους ταλαιπωρεί μία το ένα μία το άλλο, μιλούν για το πόσο εργάζονται, πόσο τους εκτιμά ο Θεός και για το ότι τους εμπιστεύεται ένα μέρος αυτού του έργου. Μιλούν για το πώς είναι τη δεδομένη στιγμή, χρησιμοποιούν σκόπιμα συγκεκριμένο τόνο καθώς μιλούν και υιοθετούν συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς. Τελικά κάποιοι άλλοι θα αρχίσουν πιθανότατα να πιστεύουν ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι Θεός. Το Άγιο Πνεύμα έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό όσους φτάνουν σ’ αυτό το επίπεδο. Μπορεί να μην έχουν ακόμα αποπεμφθεί ούτε αποβληθεί, αλλά να παραμένουν για να παράσχουν υπηρεσία. Ωστόσο, η μοίρα τους έχει ήδη καθοριστεί και απλώς περιμένουν την τιμωρία τους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλές απαιτήσεις από τον Θεό). Ο λόγος του Θεού αποκάλυψε επακριβώς την κατάστασή μου. Συχνά εξύψωνα τον εαυτό μου και έκανα επίδειξη κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν πρωτοξεκίνησα σε αυτήν την εκκλησία, ένιωθα σαν να ήμουν άγνωστη κι ασήμαντη, οπότε θεώρησα το κήρυγμα του ευαγγελίου ευκαιρία για να με θαυμάζουν και να με επαινούν οι αδελφοί κι οι αδελφές. Για να δείξω σε όλους την ικανότητά μου στην εργασία και να τους κάνω να με δουν με άλλο μάτι, δεν μιλούσα σχετικά με τις δικές μου εμπειρίες αποτυχίας. Αντίθετα, μιλούσα πολύ σχετικά με το πώς κήρυττα το ευαγγέλιο, πόσους ανθρώπους προσηλύτισα και πώς έλυσα δύσκολα προβλήματα, για να καλλιεργήσω στους ανθρώπους μια ψευδαίσθηση και να τους κάνω να πιστέψουν ότι κατανοούσα την αλήθεια και μπορούσα να επιλύσω τα προβλήματά τους. Εφόσον προάχθηκα, ήθελα να με εκτιμούν και να με έχουν μες στην καρδιά τους περισσότεροι άνθρωποι, γι' αυτό κι έλεγα συνεχώς στους αδελφούς και τις αδελφές μου πόσο απασχολημένη ήμουν και τι βάσανα υπέμενα. Όμως δεν έλεγα λέξη για την αδυναμία και τη διαφθορά μου, για να κάνω τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι όντως επιδίωκα την αλήθεια, πλήρωνα τίμημα και έφερα βάρη στα καθήκοντά μου. Δεν εξαπατούσα έτσι τους αδελφούς και τις αδελφές μου; Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας προβάλλει συνεχώς τη «μεγάλη, ένδοξη και ορθή» εικόνα του για να κάνει τους άλλους να τον θαυμάζουν και να τον ακολουθούν, με κάθε τρόπο όμως καλύπτει τα κακά που κάνει στα κρυφά ως μέσο για να εξαπατά τους ανθρώπους παγκοσμίως. Ποια ήταν η διαφορά μεταξύ αυτού που έκανα εγώ και του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Ο Θεός μού έδωσε χαρίσματα και ταλέντα για τη διάδοση του ευαγγελίου, ώστε να μπορέσω να συμβάλω στην επέκταση της εμβέλειας του ευαγγελίου και να φέρω περισσότερους ανθρώπους ενώπιον του Θεού, προκειμένου να μπορέσουν να κερδίσουν τη σωτηρία Του. Εγώ όμως χρησιμοποιούσα αυτά τα χαρίσματα και τα ταλέντα ως κεφάλαιο για να κάνω επίδειξη και να προβάλλομαι παντού και απολάμβανα τον σεβασμό και τη λατρεία των αδελφών μου για μένα. Ήμουν πολύ ξεδιάντροπη! Επειδή συνεχώς εξύψωνα τον εαυτό μου και έκανα επίδειξη, όλοι με θαύμαζαν και δεν προσεύχονταν στον Θεό ούτε αναζητούσαν την αλήθεια όταν είχαν προβλήματα, αλλά αντίθετα προσπαθούσαν να συναναστραφούν μαζί μου και με περιτριγύριζαν. Αντιστεκόμουν στον Θεό! Όταν το σκέφτηκα αυτό, φοβήθηκα πολύ. Γονάτισα ενώπιον του Θεού και έκλαιγα καθώς προσευχόμουν: «Θεέ μου, εξύψωσα τον εαυτό μου και έκανα επίδειξη για να κάνω τους άλλους να με λατρεύουν. Περπάτησα το μονοπάτι της αντίστασης απέναντί Σου. Επιθυμώ να μετανοήσω».

Μετά από αυτό, έκανα την αυτοκριτική μου. Γιατί, ενώ ήξερα σαφώς ότι το φως στη συναναστροφή μου ήταν η διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, εγώ έκανα άθελά μου επίδειξη και προέβαλλα τον εαυτό μου; Διάβασα τα εξής στον λόγο του Θεού: «Κάποιοι άνθρωποι εξιδανικεύουν συγκεκριμένα τον Παύλο. Τους αρέσει να βγαίνουν να δίνουν ομιλίες και να κάνουν έργο· τους αρέσει να πηγαίνουν σε συναθροίσεις και να κηρύττουν, τους αρέσει να τους ακούνε οι άνθρωποι, να τους λατρεύουν και να περιστρέφονται γύρω τους. Τους αρέσει να έχουν μια θέση στην καρδιά των άλλων και, όταν οι άλλοι τιμούν την εικόνα που παρουσιάζουν, το εκτιμούν. Ας αναλύσουμε τη φύση τους μέσα απ’ αυτές τις συμπεριφορές. Ποια είναι η φύση τους; Αν πράγματι συμπεριφέρονται έτσι, τότε από αυτό και μόνο φαίνεται ότι είναι αλαζόνες και επηρμένοι. Δεν λατρεύουν καθόλου τον Θεό· επιδιώκουν υψηλότερη θέση και θέλουν να έχουν εξουσία στους άλλους, να τους καταλαμβάνουν και να έχουν θέση στην καρδιά τους. Αυτή είναι η κλασική εικόνα του Σατανά. Στη φύση τους ξεχωρίζουν πτυχές όπως η αλαζονεία και η έπαρση, μια απροθυμία να λατρεύουν τον Θεό και μια επιθυμία να τους λατρεύουν οι άλλοι. Τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να σας δώσουν μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα της φύσης τους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). «Από τη στιγμή που οι άνθρωποι έχουν γίνει αλαζονικοί στη φύση και ουσία τους, μπορούν συχνά να επαναστατούν ενάντια στον Θεό και να αντιστέκονται σ’ Αυτόν, να μην ακολουθούν τα λόγια Του, να δημιουργούν αντιλήψεις γι’ Αυτόν, να κάνουν πράγματα που Τον προδίδουν και πράγματα τα οποία εξυψώνουν και αποτελούν κατάθεση μαρτυρίας στους ίδιους τους τους εαυτούς. Λες ότι δεν είσαι αλαζονικός, μα, ας υποθέσουμε ότι σου δινόταν μια εκκλησία και σου επιτρεπόταν να γίνεις επικεφαλής αυτής· ας υποθέσουμε ότι δεν σε κλάδευα Εγώ και ότι δεν σου ασκούσε κριτική ούτε σε βοηθούσε κανείς μέσα από την οικογένεια του Θεού: Μετά από λίγο καιρό επικεφαλής, θα έκανες τους ανθρώπους να πέφτουν στα πόδια σου και θα τους έκανες να σε υπακούσουν, μέχρι και το σημείο να σε θαυμάζουν και να σε σέβονται. Και γιατί θα το έκανες αυτό; Θα το καθόριζε η φύση σου· δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά μια φυσική αποκάλυψη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το μάθεις αυτό από άλλους ούτε υπάρχει κανένας λόγος εκείνοι να σου το μάθουν. Δεν χρειάζεται να σου πουν ή να σε αναγκάσουν οι άλλοι να το κάνεις· μια τέτοια κατάσταση έρχεται φυσικά. Όλα όσα κάνεις αφορούν το να κάνεις τους ανθρώπους να σε εξυψώνουν, να σε επαινούν, να σε λατρεύουν, να σε υπακούνε και να σε ακούνε στα πάντα. Το ότι σου επιτρέπεται να είσαι επικεφαλής φέρνει φυσικά αυτήν την κατάσταση κι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Και πώς προκύπτει αυτή η κατάσταση; Καθορίζεται από την αλαζονική φύση του ανθρώπου. Η εκδήλωση αλαζονείας είναι επανάσταση και αντίσταση κατά του Θεού. Όταν οι άνθρωποι είναι αλαζόνες, επηρμένοι και αυτάρεσκοι, έχουν την τάση να στήνουν τα δικά τους ανεξάρτητα βασίλεια και να ενεργούν κατά βούληση. Επίσης, φέρνουν άλλους στα χέρια τους και τους προσελκύουν στις αγκάλες τους. Το ότι οι άνθρωποι δύνανται να κάνουν τέτοια αλαζονικά πράγματα αποδεικνύει ότι η ουσία της αλαζονικής φύσης τους είναι αυτή του Σατανά· είναι αυτή του αρχαγγέλου. Όταν η αλαζονεία και η έπαρσή τους φτάνουν σ’ ένα ορισμένο επίπεδο, τότε δεν έχουν πλέον θέση για τον Θεό στην καρδιά τους και ο Θεός παραμερίζεται. Έπειτα επιθυμούν να γίνουν Θεός, να κάνουν τους ανθρώπους να τους υπακούσουν, και γίνονται ο αρχάγγελος. Αν διακατέχεσαι από μια τέτοια σατανική αλαζονική φύση, ο Θεός δεν θα έχει καμία θέση στην καρδιά σου. Ακόμα κι αν πιστεύεις στον Θεό, Εκείνος δεν θα σε αναγνωρίζει πλέον, θα σε βλέπει ως κακό άνθρωπο και θα σε αποκλείσει» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μια αλαζονική φύση είναι η βασική αιτία της αντίστασης του ανθρώπου στον Θεό). Είδα από τα λόγια του Θεού ότι η φύση μου ήταν πολύ αλαζονική και επηρμένη. Ακριβώς όπως και ο Παύλος, μου άρεσε να με λατρεύουν και να με θαυμάζουν. Στην αρχή, ήθελα απλώς να εκτελώ καλά το καθήκον μου, όμως με έλεγχε η αλαζονική και επηρμένη φύση μου, έτσι άθελά μου έκανα επίδειξη και αυτοπροβαλλόμουν. Αν και ήξερα ότι τα λόγια μου περιείχαν τις προσωπικές μου προθέσεις και σκοπούς, δεν μπορούσα ποτέ να ελέγξω τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες μου. Ήθελα διαρκώς να με θαυμάζουν και να με επαινούν. Ως παιδί, είχα κακομάθει στην προσοχή της οικογένειάς μου και, όταν μεγάλωσα, μπήκα στις επιχειρήσεις και έγινα μια γνωστή επιχειρηματίας στην περιοχή μας. Και στο σπίτι και στη δουλειά, είχα πάντοτε τον τελευταίο λόγο. Όπου κι αν πήγαινα, οι άλλοι με επαινούσαν και με εκτιμούσαν, και απολάμβανα την αίσθηση ότι ήμουν το πιο λαμπρό αστέρι στον ουρανό και τύγχανα του σεβασμού όλων. Αφού πίστεψα στον Θεό, δεν ήμουν ποτέ ικανοποιημένη με το να είμαι συνηθισμένη και άγνωστη στην εκκλησία. Έψαχνα διαρκώς ευκαιρίες να κάνω τους άλλους να με θαυμάζουν και να με εκτιμούν. Η φύση του Παύλου ήταν ιδιαίτερα αλαζονική και ήθελε πάντα να τον λατρεύουν και να τον εκτιμούν οι άλλοι, γι' αυτό κι επεδείκνυε όπου κι αν πήγαινε πόση δουλειά έκανε και πόσα βάσανα υπέμενε. Ποτέ δεν κατέθεσε μαρτυρία για τον Χριστό στις επιστολές του. Αντίθετα, εξύψωνε τον εαυτό του υπό το πρόσχημα της υποστήριξης της εκκλησίας και, αργότερα, μαρτύρησε ξεδιάντροπα ότι έζησε ως Χριστός. Αυτό ώθησε τους πιστούς να τον λατρεύουν, να τον εξυμνούν, να τον χρησιμοποιούν ως σημείο αναφοράς, ακόμη και να θεωρούν τα λόγια του ως λόγια του Θεού —και μάλιστα σε σημείο που σήμερα, 2.000 χρόνια αργότερα, πολλοί θρησκευόμενοι πιστοί προσκολλώνται στα λόγια του Παύλου και αρνούνται συνεπώς να αποδεχτούν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Ο Παύλος έφερνε ανθρώπους ενώπιόν του, κάτι το οποίο προσέβαλλε τη διάθεση του Θεού, κι έτσι ο Θεός τον τιμώρησε. Ήμουν κι εγώ αλαζόνας και επηρμένη, και ζούσα με βάση σατανικές ιδέες και οπτικές όπως «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα» και «Να ξεχωρίζεις». Πάντα ήθελα να είμαι ανώτερη από τους άλλους, να κάνω επίδειξη και να προβάλλω το ταλέντο μου. Αυτό έκανε τους αδελφούς και τις αδελφές μου να ακούνε μόνο εμένα όταν συνέβαιναν πράγματα, να δέχονται ό,τι έλεγα, να σκέφτονται τρόπους να επανορθώσουν όταν δεν σημείωναν πλήρως τη συναναστροφή μου, ακόμη και να με ηχογραφούν· θεωρούσαν τα λόγια μου σημαντικότερα από του Θεού. Ακόμη και τότε, δεν ήξερα πώς να κάνω την αυτοκριτική μου. Αντίθετα, βυθίστηκα στην ευχαρίστηση του θαυμασμού των άλλων. Ήμουν τόσο αλαζονική και τόσο ξεδιάντροπη! Δεν γνώριζα καθόλου την ταυτότητά μου. Δεν καταλάβαινα ότι είμαι ένα δημιουργημένο ον, ένας άνθρωπος που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά. Αδιάντροπα έβαζα τον εαυτό μου σε ένα ψηλό βάθρο. Ήθελα οι άλλοι να με έχουν μες στην καρδιά τους, να με ακούνε και να με στηρίζουν. Κι επειδή έκανα συνεχώς επίδειξη, οι αδελφοί και οι αδελφές μου με είχαν όντως μες στην καρδιά τους. Όσο περισσότερο με θαύμαζαν, τόσο απομακρύνονταν από τον Θεό. Σκέφτηκα το πρώτο διοικητικό διάταγμα της Εποχής της Βασιλείας: «Ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να μεγεθύνει εαυτόν, ούτε να δοξάζει εαυτόν. Θα πρέπει να λατρεύει και να δοξάζει τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι δέκα κανονιστικές διατάξεις που πρέπει να τηρεί ο εκλεκτός λαός του Θεού την Εποχή της Βασιλείας). Οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν από τον Θεό, επομένως θα πρέπει να λατρεύουμε τον Θεό και να Τον θεωρούμε ανώτερο των πάντων, όμως εγώ έκανα τους ανθρώπους να με θαυμάζουν και να θεωρούν εμένα ανώτερη των πάντων. Δεν παραβίαζα αυτό το διοικητικό διάταγμα; Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα μεγάλο φόβο. Συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα της επίδειξης προκειμένου να κάνω τους άλλους να με λατρεύουν και να με εκτιμούν. Εάν συνέχιζα έτσι, σίγουρα θα πήγαινα στην κόλαση και θα τιμωρούμουν, όπως ο Παύλος! Η ασθένεια από την οποία υπέφερα εκείνη τη μέρα ήταν πειθαρχία από τον Θεό. Με προειδοποιούσε μέσω της αρρώστιας ότι είχα παραστρατήσει. Αυτή ήταν η σωτηρία του Θεού για μένα!

Αργότερα, θυμήθηκα ένα χωρίο του λόγου του Θεού: «Αν και ο Θεός λέει ότι είναι ο Δημιουργός και ότι ο άνθρωπος είναι το δημιούργημά Του, το οποίο μπορεί να ακούγεται σαν να υπάρχει μια μικρή διαφορά στην ιεραρχία, η πραγματικότητα είναι ότι όλα όσα έπραξε ο Θεός για την ανθρωπότητα υπερβαίνουν κατά πολύ μια σχέση τέτοιας φύσεως. Ο Θεός αγαπά την ανθρωπότητα, ενδιαφέρεται και ανησυχεί για αυτήν, καθώς επίσης τη φροντίζει, συνεχώς και αδιαλείπτως. Ποτέ δεν νοιώθει μέσα Του ότι πρόκειται για επιπρόσθετη δουλειά ή για κάτι που αξίζει εύσημα. Ούτε και αισθάνεται ότι η σωτηρία της ανθρωπότητας, ο εφοδιασμός και η παροχή των πάντων αποτελεί τεράστια συμβολή στο ανθρώπινο γένος. Απλώς φροντίζει το ανθρώπινο γένος ήσυχα και σιωπηλά, με τον δικό Του τρόπο και μέσα από τη δική Του ουσία και από όσα έχει και είναι. Ανεξάρτητα από το πόση φροντίδα και βοήθεια λαμβάνει η ανθρωπότητα από Αυτόν, ο Θεός δεν σκέφτεται ποτέ ούτε και προσπαθεί να πάρει τα εύσημα. Τούτο καθορίζεται από την ουσία του Θεού, και αποτελεί ακριβώς μια πραγματική έκφραση της διάθεσης του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄). Ο Θεός είναι ο Δημιουργός και, για να σώσει τους ανθρώπους από τη δουλεία του Σατανά, ενσαρκώθηκε προκειμένου να εργαστεί μεταξύ των ανθρώπων και υπέμεινε την καταδίκη και τη συκοφαντία τους. Ο Θεός θυσίασε τα πάντα για την ανθρωπότητα, όμως ποτέ δεν έκανε επίδειξη. Ακόμη και στην αλληλεπίδρασή Του με τους ανθρώπους, ποτέ δεν προέβαλε ότι είναι ο Θεός. Απλώς μας πρόσφερε αθόρυβα αλήθεια και ζωή. Είδα ότι η ουσία του Θεού είναι όμορφη και καλή, κι ότι είναι ταπεινός και κρυμμένος, χωρίς καμία αλαζονεία ή υπερηφάνεια. Εγώ, εν τω μεταξύ, ήμουν ένα άτομο διεφθαρμένο από τον Σατανά που στερούνταν κάθε αλήθειας. Και όμως ήμουν απίστευτα αλαζονική. Όταν επιτύγχανα το παραμικρό στο καθήκον μου το επιδείκνυα, καμάρωνα γι’ αυτό όπου κι αν πήγαινα, για να κερδίσω τον θαυμασμό και την εκτίμηση του κόσμου. Ήμουν πολύ ξεδιάντροπη, πολύ αηδιαστική κι ελεεινή στα μάτια του Θεού. Ήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα σε Αυτόν: «Θεέ μου, δεν θέλω πια να κάνω επίδειξη. Επιθυμώ να μετανοήσω. Σου ζητώ να με καθοδηγήσεις και να μου δείξεις έναν δρόμο για να διορθώσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση».

Διάβασα δύο χωρία του λόγου του Θεού: «Με ποιον τρόπο, λοιπόν, πρέπει να ενεργεί κανείς ώστε να μην εξυψώνει τον εαυτό του και να μην μαρτυρά περί αυτού; Αν κάνεις επίδειξη και μαρτυράς περί του εαυτού σου σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα, θα καταφέρεις να κάνεις κάποιους ανθρώπους να σε εκτιμήσουν και να σε λατρέψουν. Αν, όμως, ξεγυμνωθείς και μοιραστείς την αυτογνωσία σου πάνω στο ίδιο ζήτημα, αυτό έχει διαφορετική φύση. Δεν είναι αλήθεια αυτό; Το να ξεγυμνώνεται κανείς ώστε να μιλήσει για την αυτογνωσία του είναι κάτι που θα πρέπει να διαθέτει η συνηθισμένη ανθρώπινη φύση. Είναι κάτι θετικό. Αν έχεις πραγματική αυτογνωσία και μιλάς για την κατάστασή σου με σχολαστικότητα, γνησιότητα και ακρίβεια, αν μιλάς για γνώση που βασίζεται αποκλειστικά στα λόγια του Θεού, αν αυτοί που σ’ ακούνε το βρίσκουν εποικοδομητικό και ωφέλιμο, και αν μαρτυράς περί του έργου του Θεού και Τον δοξάζεις, τότε μαρτυράς περί του Θεού. Αν την ώρα που ξεγυμνώνεσαι μιλάς πολύ για τα προτερήματά σου, για το ότι υπέφερες, πλήρωσες το τίμημα και παρέμεινες ακλόνητος στη μαρτυρία σου, κι έτσι οι άλλοι σε εκτιμούν και σε λατρεύουν, τότε μαρτυράς περί του εαυτού σου. Πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να διακρίνεις τη μια συμπεριφορά από την άλλη. Για παράδειγμα, αν εξηγήσεις πόσο αδύναμος κι αρνητικός ήσουν όταν αντιμετώπιζες δοκιμασίες, και ότι, αφού προσευχήθηκες και αναζήτησες την αλήθεια, στο τέλος κατανόησες την πρόθεση του Θεού, κέρδισες την πίστη και παρέμεινες ακλόνητος στη μαρτυρία σου, τότε εξυψώνεις τον Θεό και μαρτυράς περί Αυτού. Σε καμία περίπτωση δεν εξυψώνεις τον εαυτό σου και δεν μαρτυράς περί αυτού. Επομένως, το αν κάνεις ή δεν κάνεις επίδειξη και μαρτυράς ή δεν μαρτυράς περί του εαυτού σου εξαρτάται από το αν μιλάς για τις πραγματικές σου εμπειρίες και από το αν καταφέρνεις να μαρτυρήσεις περί του Θεού· είναι επίσης απαραίτητο να εξετάσεις τι προθέσεις και σκοπούς έχεις όταν μιλάς για τη βιωματική μαρτυρία σου. Έτσι, θα διακρίνεις ευκολότερα τι είδους συμπεριφορά υιοθετείς. Αν έχεις τη σωστή πρόθεση όταν μαρτυράς, τότε, ακόμα κι αν οι άλλοι σ’ εκτιμούν και σε λατρεύουν, δεν υπάρχει πραγματικό πρόβλημα. Αν έχεις λάθος πρόθεση, τότε, ακόμα κι αν κανείς δεν σ’ εκτιμά και κανείς δεν σε λατρεύει, και πάλι υπάρχει πρόβλημα· κι αν επιπλέον οι άλλοι σ’ εκτιμούν και σε λατρεύουν, τότε το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Δεν μπορείς, επομένως, να κοιτάζεις μόνο τα αποτελέσματα για να προσδιορίσεις αν κάποιος εξυψώνει τον εαυτό του και μαρτυρά περί αυτού. Πρέπει να κοιτάζεις κυρίως τις προθέσεις του· ο σωστός τρόπος να διακρίνεις τη μια συμπεριφορά από την άλλη είναι με βάση τις προθέσεις. Αν προσπαθήσεις να διακρίνεις το ζήτημα με βάση τα αποτελέσματα, τότε ρισκάρεις να κατηγορήσεις άδικα έναν καλό άνθρωπο. Κάποιοι μοιράζονται πάρα πολύ γνήσιες μαρτυρίες, κι έτσι κάποιοι άλλοι τους εκτιμούν και τους λατρεύουν· μπορείς να πεις ότι αυτοί οι άνθρωποι μαρτυρούν περί του εαυτού τους; Δεν μπορείς. Δεν υπάρχει πρόβλημα μ’ αυτούς τους ανθρώπους· η μαρτυρία που μοιράζονται και το καθήκον που εκτελούν ωφελούν τους άλλους, ενώ μόνο οι ανόητοι και οι αδαείς που έχουν στρεβλή κατανόηση λατρεύουν άλλους ανθρώπους. Το κλειδί για να διακρίνει κανείς αν κάποιος εξυψώνει τον εαυτό του και μαρτυρά περί αυτού ή όχι είναι να κοιτάξει την πρόθεση του ομιλητή. Αν η πρόθεσή σου είναι να δείξεις σ’ όλους πώς αποκαλύφθηκε η διαφθορά σου και πώς άλλαξες, και να τους δώσεις την ευκαιρία να ωφεληθούν από αυτό, τότε τα λόγια σου είναι ειλικρινή και αληθινά, και συμφωνούν με τα γεγονότα. Τέτοιες προθέσεις είναι σωστές, κι εσύ δεν κάνεις επίδειξη ούτε μαρτυράς περί του εαυτού σου. Αν η πρόθεσή σου είναι να δείξεις σ’ όλους ότι έχεις πραγματικές εμπειρίες, ότι άλλαξες και ότι έχεις την αλήθεια-πραγματικότητα, ώστε να σε εκτιμήσουν και να σε λατρέψουν, τότε έχεις λάθος προθέσεις. Κάνεις επίδειξη και μαρτυράς περί του εαυτού σου. Αν η βιωματική μαρτυρία για την οποία μιλάς είναι ψεύτικη και νοθευμένη, και αποσκοπεί στο να ξεγελάσει τους άλλους, να μην τους αφήσει να καταλάβουν την αληθινή σου κατάσταση και να μην αφήσει να αποκαλυφθούν οι προθέσεις, η διαφθορά, η αδυναμία ή η αρνητικότητά σου στους άλλους, τότε αυτά τα λόγια είναι απατηλά και παραπλανητικά. Αυτό είναι ψεύτικη μαρτυρία, που εξαπατά και ντροπιάζει τον Θεό· είναι αυτό που μισεί ο Θεός περισσότερο απ’ όλα. Υπάρχουν ξεκάθαρες διαφορές ανάμεσα σ’ αυτές τις καταστάσεις, και μπορείς να τις διακρίνεις όλες με βάση την πρόθεση» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους). «Όταν καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό, θα πρέπει κυρίως να μιλάτε για το πώς ο Θεός κρίνει και παιδεύει τους ανθρώπους, και για το ποιες δοκιμασίες χρησιμοποιεί για να εξευγενίσει τους ανθρώπους και να αλλάξει τη διάθεσή τους. Θα πρέπει επίσης να μιλάτε για το πόση διαφθορά έχει αποκαλυφθεί κατά την εμπειρία σας, για το πόσο έχετε υποφέρει, για το πόσα πράγματα κάνατε για να αντισταθείτε στον Θεό και για το πώς τελικά σας κατέκτησε ο Θεός. Να μιλάτε για το πόση αληθινή γνώση έχετε σχετικά με το έργο του Θεού και για το πώς θα πρέπει να καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό και να Του ανταποδίδετε την αγάπη Του. Πρέπει να μιλάτε πιο ουσιωδώς αυτού του είδους τη γλώσσα, καθώς το κάνετε με απλό τρόπο. Μη μιλάτε για κενές θεωρίες. Μιλήστε πιο προσγειωμένα· μιλήστε από καρδιάς. Έτσι θα πρέπει να βιώνετε τα πράγματα. Μην εξοπλίζεστε με δήθεν βαθυστόχαστες, κενές θεωρίες σε μια προσπάθεια να κάνετε επίδειξη· αυτό σας κάνει να δείχνετε αρκετά αλαζονικοί και παράλογοι. Θα πρέπει να μιλάτε περισσότερο για αληθινά πράγματα από την πραγματική εμπειρία σας, και να μιλάτε περισσότερο από καρδιάς· τούτο είναι πιο ωφέλιμο για τους άλλους και πιο κατάλληλο για να δουν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του). Κατάλαβα από τα λόγια του Θεού ότι, αν ήθελα να σταματήσω να εξυμνώ και να καταθέτω μαρτυρία για τον εαυτό μου, θα έπρεπε να ζω συχνά υπό την παρουσία του Θεού, να έχω ευσεβή, θεοφοβούμενη καρδιά, να ανοίγω την καρδιά μου μπροστά στους αδελφούς και τις αδελφές μου, να αποκαλύπτω συνειδητά και να αναλύω τη διαφθορά μου και να μιλάω σχετικά με τις πραγματικές μου εμπειρίες. Όταν ήθελα να εξυμνήσω και να καταθέσω μαρτυρία για τον εαυτό μου, θα έπρεπε να απαρνούμαι τον εαυτό μου και να διορθώνω τις προθέσεις μου. Θα έπρεπε να εκθέτω και να αναλύω συχνότερα τη διαφθορά και την παρακοή μου, και να συναναστρέφομαι όσον αφορά τη γνώση μου για τον Θεό μετά τη βίωση της κρίσης, της παίδευσης, των δοκιμασιών και του εξευγενισμού Του, αλλά και όσον αφορά τη γνώση που είχα για τη διεφθαρμένη διάθεση και τη διεφθαρμένη ουσία μου. Θα έπρεπε να μιλάω περισσότερο από καρδιάς, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές μου να μπορούν να βλέπουν την αληθινή πλευρά μου. Μόλις απέκτησα μια πορεία άσκησης, αποκάλυψα στις συναθροίσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές μου το σύνολο της διαφθοράς μου όπως είχε εκτεθεί και το πώς κατανοούσα τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, και τους είπα ότι το λίγο φως στη συναναστροφή μου προερχόταν εξ ολοκλήρου από τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, και όχι από το πραγματικό μου ανάστημα. Χωρίς την καθοδήγηση του Θεού, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Οι αδελφοί κι οι αδελφές συνειδητοποίησαν κι αυτοί ότι ήταν λάθος να με λατρεύουν και να με θαυμάζουν, και είπαν ότι δεν θα θαυμάζουν πια ανθρώπους στο μέλλον. Είπαν ότι θα προσεύχονταν στον Θεό και θα αναζητούσαν τις αλήθεια-αρχές όταν είχαν προβλήματα, ώστε να λαμβάνουν τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος. Αργότερα, όταν ήμουν σε συναθροίσεις και αντιμετώπιζα προβλήματα που δεν καταλάβαινα, ήμουν σε θέση να αφήσω τον εγωισμό μου στην άκρη και να αναζητήσω ανοιχτά σε συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Όλοι συναναστρέφονταν για αυτά που είχαν λάβει και κατανοήσει, μερικά εκ τα οποίων εγώ δεν τα είχα λάβει ακόμη, κάτι που ήταν πολύ χρήσιμο για μένα. Οι αδελφοί κι οι αδελφές μου δεν με λάτρευαν πλέον όπως πριν και, όταν ανακάλυπταν προβλήματα σε μένα, μπορούσαν να τα επισημάνουν άμεσα. Όταν είχα την επιθυμία να εξυψώσω ξανά τον εαυτό μου και να κάνω επίδειξη, προσευχόμουν στον Θεό, δεχόμουν την επιθεώρησή Του και ταυτόχρονα ανοιγόμουν στους αδελφούς και τις αδελφές μου, τους έκανα γνωστή τη διαφθορά και τα ελαττώματά μου, και αποδεχόμουν την επίβλεψη τους. Ένιωθα ασφαλής και άνετα με αυτού του είδους την άσκηση, και επιπλέον απολάμβανα τη γλυκιά γεύση της άσκησης της αλήθειας. Μόλις συνειδητοποίησα την αλαζονική μου φύση και το λανθασμένο μονοπάτι που είχα πάρει, αλλά και μόλις μετανόησα ενώπιον του Θεού, η ψωρίαση σταδιακά εξαφανίστηκε και σιγά σιγά ανάρρωσα.

Αφού βίωσα την πειθαρχία και τη συμμόρφωση του Θεού, είδα ότι η δίκαιη διάθεσή Του είναι πολύ ζωντανή και πραγματική, και διαπίστωσα την αληθινή αγάπη Του. Ό,τι κάνει ο Θεός είναι για να με σώσει από τα δεσμά της διεφθαρμένης σατανικής μου διάθεσης. Η πειθαρχία και η συμμόρφωση του Θεού έβαλαν φρένο στις κακές μου ενέργειες και με έσωσαν από το χείλος του γκρεμού. Δόξα τω Θεώ!