Αυτό το τμήμα των λόγων του Θεού περιέχει συνολικά τέσσερις ενότητες, οι οποίες εκφράστηκαν όλες από τον Χριστό μεταξύ του Ιουνίου του 1992 και της 23^ης Μαρτίου του 2010. Η πλειονότητα βασίζεται σε ηχογραφήσεις των κηρυγμάτων και των συναναστροφών του Χριστού, καθώς ταξίδευε μεταξύ των εκκλησιών. Δεν έχουν υποστεί καμία απολύτως τροποποίηση, ούτε έχουν αλλαχθεί μεταγενέστερα από τον Χριστό. Οι υπόλοιπες ενότητες γράφτηκαν προσωπικά από τον Χριστό (όταν γράφει ο Χριστός, το κάνει μονομιάς, δίχως να σταματά για να σκεφτεί ή να κάνει κάποια επιμέλεια, και τα λόγια Του αποτελούν εξολοκλήρου την έκφραση του Αγίου Πνεύματος —αυτό είναι πέραν πάσης αμφιβολίας). Αντί να διαχωρίσουμε αυτά τα δύο είδη ομιλίας, τα παρουσιάζουμε μαζί, χρησιμοποιώντας την αρχική σειρά με την οποία εκφράστηκαν· αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε, από το σύνολο των ομιλιών Του, τα βήματα του έργου του Θεού, καθώς και να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται Εκείνος κατά τη διάρκεια της κάθε φάσης, γεγονός που ωφελεί τη γνώση των ανθρώπων σχετικά με τα στάδια του έργου του Θεού και τη σοφία του Θεού.

Τα οκτώ πρώτα κεφάλαια της ενότητας «Τα λόγια του Χριστού καθώς εισερχόταν στις Εκκλησίες Α΄», τα οποία αναφέρονται συλλογικά ως «Το μονοπάτι», είναι ένα μικρό τμήμα των λόγων που εξέφερε ο Χριστός ενώ βρισκόταν σε ισότιμη θέση με τον άνθρωπο. Παρά τη φαινομενική ανουσιότητά τους, ξεχειλίζουν από την αγάπη και το ενδιαφέρον του Θεού για την ανθρωπότητα. Πριν από αυτό, ο Θεός μιλούσε από τη σκοπιά του τρίτου ουρανού, γεγονός που δημιούργησε μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε Εκείνον και στον άνθρωπο, κι έκανε τους ανθρώπους να φοβούνται να προσεγγίσουν τον Θεό, πόσο δε μάλλον, να Του ζητήσουν να παράσχει τα απαραίτητα για τη ζωή τους. Στο «Το μονοπάτι», επομένως, ο Θεός μίλησε στον άνθρωπο ως ίσος προς ίσο και υπέδειξε την κατεύθυνση της οδού, επαναφέροντας, έτσι, τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό στην αρχική της κατάσταση· οι άνθρωποι δεν αμφέβαλαν πια για το αν ο Θεός εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί κάποιον τρόπο ομιλίας και δεν τους στοίχειωνε πια ο τρόμος της δοκιμασίας του θανάτου. Ο Θεός κατήλθε στη γη από τον τρίτο ουρανό, οι άνθρωποι ήλθαν ενώπιον του θρόνου του Θεού από τη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού, απαλλάχτηκαν από τη σκιά των «παρόχων υπηρεσιών» και, σαν νεογέννητοι μόσχοι, αποδέχθηκαν επισήμως το βάπτισμα των λόγων του Θεού. Τότε μόνο μπόρεσε ο Θεός να μιλήσει μαζί τους με οικειότητα και να επιτελέσει περισσότερο από το έργο της παροχής ζωής σε εκείνους. Ο σκοπός, για τον οποίο ο Θεός ταπείνωσε τον εαυτό Του ως άνθρωπος, ήταν να πλησιάσει περισσότερο τους ανθρώπους, μειώνοντας την απόσταση μεταξύ εκείνων και του εαυτού Του, δίνοντάς Του τη δυνατότητα να κερδίσει την αναγνώριση και την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, και εμπνέοντας στους ανθρώπους την πεποίθηση να επιδιώξουν τη ζωή και να ακολουθήσουν τον Θεό. Τα οκτώ κεφάλαια του «Το μονοπάτι» μπορούν να συνοψιστούν ως τα «κλειδιά» με τα οποία ο Θεός ανοίγει την πόρτα της καρδιάς των ανθρώπων, και σχηματίζουν συλλογικά ένα δισκίο επικαλυμμένο με ζάχαρη, το οποίο Εκείνος δίνει στον άνθρωπο. Μόνο με αυτήν την ενέργεια του Θεού είναι οι άνθρωποι σε θέση να δώσουν μεγάλη προσοχή στις επαναλαμβανόμενες διδαχές και επιπλήξεις του Θεού. Θα μπορούσε να ειπωθεί πως μόνο μετά από αυτό ξεκίνησε επισήμως ο Θεός το έργο της παροχής της ζωής και της έκφρασης της αλήθειας σε αυτό το τρέχον στάδιο του έργου, καθώς συνέχισε να μιλά: «Τι στάση οφείλουν να κρατούν οι πιστοί» και «Σχετικά με τα στάδια του έργου του Θεού»… Μια τέτοια μέθοδος δεν καταδεικνύει τη σοφία και τις ειλικρινείς προθέσεις του Θεού; Πρόκειται για την απαρχή της παροχής της ζωής από τον Χριστό, επομένως οι αλήθειες δεν έχουν το ίδιο βάθος με εκείνες των επακόλουθων ενοτήτων. Η αρχή πίσω από αυτό είναι πολύ απλή: Ο Θεός εργάζεται σύμφωνα με τις ανάγκες της ανθρωπότητας. Δεν ενεργεί ούτε και μιλάει στα τυφλά· μόνο ο Θεός κατανοεί πλήρως τις ανάγκες της ανθρωπότητας, και κανένας άλλος δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη και κατανόηση για τον άνθρωπο.

Στις δέκα πρώτες ομιλίες στο «Έργο και είσοδος», τα λόγια του Θεού εισέρχονται σε μια νέα φάση. Ως εκ τούτου, οι ομιλίες αυτές τοποθετούνται στην αρχή. Στη συνέχεια, δημιουργήθηκε η ενότητα «Τα λόγια του Χριστού καθώς εισερχόταν στις Εκκλησίες Β΄». Κατά τη φάση αυτή, ο Θεός διατύπωσε πιο λεπτομερείς απαιτήσεις από τους ακόλουθούς Του —απαιτήσεις που περιλάμβαναν τη γνώση για τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, τι απαιτείται από το επίπεδό τους και ούτω καθεξής. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί ήταν αποφασισμένοι να ακολουθήσουν τον Θεό και δεν έτρεφαν πια αμφιβολίες για την ταυτότητα και την ουσία του Θεού, ο Θεός ξεκίνησε, επίσης, επισήμως να τους συμπεριφέρεται ως μέλη της δικής Του οικογένειας, συναναστρεφόμενος μαζί τους πάνω στην πραγματική αλήθεια του έργου του Θεού από τον καιρό της δημιουργίας έως και σήμερα, αποκαλύπτοντας την αλήθεια πίσω από τη Βίβλο και διδάσκοντάς τους την πραγματική σημασία της ενσάρκωσης του Θεού. Οι ομιλίες του Θεού σε αυτήν την ενότητα προσέφεραν στους ανθρώπους μια καλύτερη κατανόηση της ουσίας του Θεού και της ουσίας του έργου Του, και τους έδωσαν τη δυνατότητα να αντιληφθούν πως αυτό που κέρδισαν από τη σωτηρία του Θεού υπερέβαινε αυτό που είχαν κερδίσει οι προφήτες και οι απόστολοι σε όλους τους περασμένους αιώνες. Από την κάθε γραμμή των λόγων του Θεού, μπορείς να αντιληφθείς το κάθε απειροελάχιστο κομματάκι της σοφίας Του, καθώς και την σχολαστική αγάπη και το σχολαστικό ενδιαφέρον Του για τον άνθρωπο. Εκτός από το γεγονός ότι εξέφρασε αυτά τα λόγια, ο Θεός αποκάλυψε δημοσίως, μία προς μία, τις πρότερες αντιλήψεις και πλάνες του ανθρώπου, καθώς και πράγματα τα οποία οι άνθρωποι δεν είχαν φανταστεί ποτέ στο παρελθόν, όπως και το μονοπάτι στο οποίο έπρεπε να βαδίσουν οι άνθρωποι στο μέλλον. Ίσως αυτή να είναι επακριβώς η περιορισμένη «αγάπη» που είναι ικανός να βιώσει ο άνθρωπος! Στο κάτω-κάτω, ο Θεός είχε δώσει στους ανθρώπους όλα όσα χρειάζονταν, καθώς και αυτά που είχαν ζητήσει, δίχως να παρακρατεί τίποτε ούτε και να ζητά κάτι ως αντάλλαγμα.

Υπάρχουν πολλά ειδικά κεφάλαια σε αυτήν την ενότητα, τα οποία αναφέρονται στη Βίβλο. Η Βίβλος έχει υπάρξει μέρος της ανθρώπινης ιστορίας για αρκετές χιλιάδες χρόνια. Οι άνθρωποι, επιπλέον, την αντιμετωπίζουν σαν τον Θεό, σε βαθμό που, κατά τις έσχατες ημέρες, έχει πάρει τη θέση του Θεού —γεγονός που προκαλεί απέχθεια στον Θεό. Επομένως, όταν το επέτρεψε ο χρόνος, ο Θεός ένιωσε την υποχρέωση να διασαφηνίσει την πραγματική ιστορία και την προέλευση της Βίβλου· εάν δεν το έκανε αυτό, η Βίβλος θα συνέχιζε να κατέχει τη θέση του Θεού μες στην καρδιά των ανθρώπων και οι άνθρωποι θα χρησιμοποιούσαν τα λόγια της Βίβλου για να μετρήσουν και να καταδικάσουν τις πράξεις του Θεού. Εξηγώντας την ουσία, τη δομή και τις ατέλειες της Βίβλου, ο Θεός δεν αρνιόταν επ’ ουδενί την ύπαρξη της Βίβλου, ούτε την καταδίκαζε· αντίθετα, παρείχε μια κατάλληλη, αρμόζουσα περιγραφή, η οποία αποκατέστησε την αρχική εικόνα της Βίβλου, αντιμετώπισε κάθε είδους παράλογη κατανόηση που είχαν οι άνθρωποι για τη Βίβλο και τους έδωσε τη σωστή άποψη για τη Βίβλο, έτσι ώστε να μη λατρεύουν πια τη Βίβλο και να μην είναι πια χαμένοι· με άλλα λόγια, ώστε να πάψουν να θεωρούν εσφαλμένα την τυφλή πίστη τους στη Βίβλο ως πίστη στον Θεό και λατρεία του Θεού, φοβούμενοι ακόμη και να έλθουν αντιμέτωποι με το πραγματικό υπόβαθρο και τα ελαττώματά της. Μόλις οι άνθρωποι αποκτήσουν μια ανόθευτη κατανόηση της Βίβλου, είναι σε θέση να την παραμερίσουν δίχως ενοχές και να αποδεχθούν με γενναιότητα τα νέα λόγια του Θεού. Αυτός είναι ο στόχος του Θεού σε αυτά τα διάφορα κεφάλαια. Η αλήθεια που ο Θεός επιθυμεί να πει εδώ στους ανθρώπους είναι πως καμία θεωρία και κανένα γεγονός δεν μπορεί να αντικαταστήσει το σημερινό έργο και τα σημερινά λόγια του Θεού, και πως τίποτα δεν μπορεί να πάρει τη θέση του Θεού. Εάν οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεφύγουν από την παγίδα της Βίβλου, δεν θα είναι ποτέ σε θέση να έλθουν ενώπιον του Θεού. Εάν επιθυμούν να έλθουν ενώπιον του Θεού, πρέπει πρώτα να καθάρουν την καρδιά τους από οτιδήποτε θα μπορούσε να Τον αντικαταστήσει· τότε θα ικανοποιήσουν τον Θεό. Παρόλο που εδώ ο Θεός επεξηγεί μονάχα τη Βίβλο, μην ξεχνάς πως, πέρα από τη Βίβλο, υπάρχουν και πολλά άλλα παράλογα πράγματα, τα οποία οι άνθρωποι λατρεύουν αληθινά· τα μόνα που δεν λατρεύουν είναι εκείνα που προέρχονται πραγματικά από τον Θεό. Ο Θεός χρησιμοποιεί τη Βίβλο απλώς ως παράδειγμα για να υπενθυμίσει στους ανθρώπους να μην ακολουθήσουν το λανθασμένο μονοπάτι, καθώς και να μη φτάσουν ξανά στα άκρα και πέσουν θύματα της σύγχυσης ενώ πιστεύουν στον Θεό και αποδέχονται τα λόγια Του.

Τα λόγια που παρέχει ο Θεός στον άνθρωπο γίνονται από ρηχά βαθυστόχαστα. Τα θέματα των ομιλιών Του σημειώνουν μια συνεχή πρόοδο από την εξωτερική συμπεριφορά και τις ενέργειες των ανθρώπων έως τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, απ’ όπου ο Θεός σημαδεύει την αιχμή του γλωσσικού δόρατός Του στο βαθύτερο σημείο της ψυχής των ανθρώπων: στην ουσία τους. Κατά τη διάρκεια της περιόδου κατά την οποία εκφράστηκε η ενότητα «Τα λόγια του Χριστού καθώς εισερχόταν στις Εκκλησίες Γ΄», οι ομιλίες του Θεού επικεντρώνονται στην ουσία και την ταυτότητα του ανθρώπου και στο τι σημαίνει να είσαι αληθινός άνθρωπος —σε αυτές τις βαθύτατες αλήθειες και τα ουσιώδη ερωτήματα που αφορούν τη ζωή-είσοδο των ανθρώπων. Φυσικά, όταν αναλογιζόμαστε τις αλήθειες, τις οποίες παράσχει ο Θεός στον άνθρωπο στην ενότητα «Τα λόγια του Χριστού καθώς εισερχόταν στις Εκκλησίες Α΄», το περιεχόμενο της ενότητας «Τα λόγια του Χριστού καθώς εισερχόταν στις Εκκλησίες Γ΄» είναι, εν συγκρίσει, απίστευτα βαθυστόχαστο. Τα λόγια σε αυτήν την ενότητα θίγουν το μελλοντικό μονοπάτι των ανθρώπων και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν εκείνοι να οδηγηθούν στην τελείωση· θίγουν, επίσης, τον μελλοντικό προορισμό της ανθρωπότητας και τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί. (Θα μπορούσε να λεχθεί πως, μέχρι και σήμερα, τα συγκεκριμένα λόγια που έχει εκφράσει ο Θεός στους ανθρώπους αναφορικά με την ουσία τους, την αποστολή τους και τον προορισμό τους είναι τα πιο ευκολονόητα.) Ο Θεός ελπίζει πως οι άνθρωποι που διαβάζουν αυτά τα λόγια είναι εκείνοι, οι οποίοι έχουν αποχωριστεί τις ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, οι οποίοι είναι ικανοί να έχουν αγνή κατανόηση του κάθε λόγου του Θεού στα βάθη της καρδιάς τους. Επιπλέον, ελπίζει πως όλοι όσοι διαβάσουν αυτά τα λόγια θα μπορούν να εκλάβουν τα λόγια Του ως την αλήθεια, την οδό και τη ζωή, καθώς και ότι δεν θα συμπεριφέρονται στον Θεό με ελαφρότητα ούτε θα Τον καλοπιάνουν. Εάν οι άνθρωποι διάβαζαν αυτά τα λόγια διατηρώντας μια στάση εξέτασης ή εξονυχιστικού ελέγχου απέναντι στον Θεό, τότε αυτές οι ομιλίες θα αποτελούσαν σκέτο μυστήριο για εκείνους. Μόνο εκείνοι, οι οποίοι επιδιώκουν την αλήθεια, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να ακολουθήσουν τον Θεό και οι οποίοι δεν τρέφουν την παραμικρή αμφιβολία προς το πρόσωπό Του, έχουν τα προσόντα να δεχθούν αυτά τα λόγια.

Η ενότητα «Τα λόγια του Χριστού καθώς εισερχόταν στις Εκκλησίες Δ΄» αποτελεί ακόμα μία κατηγορία θεϊκής ομιλίας, η οποία διαδέχεται το Μέρος «Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν». Αυτή η ενότητα περιλαμβάνει τις προτροπές, τις διδαχές και τις αποκαλύψεις του Θεού προς τους ανθρώπους σε χριστιανικά δόγματα, όπως: «Όταν πλέον δεις το πνευματικό σώμα του Ιησού, ο Θεός θα έχει φτιάξει εκ νέου ουρανό και γη», «Όσοι είναι ασύμβατοι με τον Χριστό, είναι σίγουρα πολέμιοι του Θεού». Περιλαμβάνει, επίσης, τις πλέον συγκεκριμένες απαιτήσεις του Θεού από την ανθρωπότητα, όπως: «Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου», «Οι τρεις νουθεσίες», «Οι παραβάσεις θα οδηγήσουν τον άνθρωπο στην κόλαση». Καλύπτονται πολλές πτυχές, όπως αποκαλύψεις και κρίσεις για κάθε λογής ανθρώπους, καθώς και λόγια για το πώς να γνωρίσει κανείς τον Θεό. Θα μπορούσε να ειπωθεί πως αυτή η ενότητα αποτελεί τον πυρήνα της κρίσης της ανθρωπότητας από τον Θεό. Το πιο αλησμόνητο μέρος αυτής της ενότητας των ομιλιών του Θεού είναι πως, όταν ο Θεός επρόκειτο να ρίξει αυλαία στο έργο Του, εξέθεσε αυτό που υπάρχει στα εσώψυχα των ανθρώπων: την προδοσία. Ο στόχος Του είναι να γνωρίζουν οι άνθρωποι στο τέλος το ακόλουθο γεγονός, καθώς και να το εγχαράξουν στα μύχια της καρδιάς τους: Δεν έχει σημασία το χρονικό διάστημα που ακολουθείς τον Θεό —εξακολουθεί να είναι στη φύση σου να προδίδεις τον Θεό. Με άλλα λόγια, είναι στη φύση του ανθρώπου να προδίδει τον Θεό, διότι οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να επιτύχουν απόλυτη ωριμότητα στη ζωή τους και μπορούν να υπάρξουν μονάχα σχετικές αλλαγές στις διαθέσεις τους. Παρόλο που τα δύο εξής κεφάλαια «η προδοσία (1)» και «η προδοσία (2)», καταφέρνουν ένα πλήγμα στους ανθρώπους, αποτελούν πραγματικά τις πιο πιστές και καλοπροαίρετες προειδοποιήσεις του Θεού προς τους ανθρώπους. Αν μη τι άλλο, όταν οι άνθρωποι είναι αυτάρεσκοι και επηρμένοι, αφότου διαβάσουν αυτά τα δύο κεφάλαια, οι κακές τους πράξεις τους θα τεθούν υπό έλεγχο κι εκείνοι θα ηρεμήσουν. Μέσα από τα δύο αυτά κεφάλαια, ο Θεός υπενθυμίζει σε όλους τους ανθρώπους πως όσο ώριμη κι αν είναι η ζωή σου, όσο βαθιές κι αν είναι οι εμπειρίες σου, όσο μεγάλη κι αν είναι η αυτοπεποίθησή σου, όπου κι αν γεννήθηκες και όπου κι αν πηγαίνεις, η φύση σου που προδίδει τον Θεό είναι πιθανόν να αποκαλυφθεί οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Αυτό που ο Θεός θέλει να πει στον κάθε άνθρωπο είναι το εξής: Η έμφυτη φύση του κάθε ανθρώπου ανεξαιρέτως είναι να προδίδει τον Θεό. Φυσικά, η πρόθεση του Θεού, εκφράζοντας αυτά τα δύο κεφάλαια, δεν είναι να βρει δικαιολογίες για να αποκλείσει ή να καταδικάσει την ανθρωπότητα, αλλά να κάνει τους ανθρώπους να κατανοήσουν περισσότερο τη φύση του ανθρώπου, έτσι ώστε, την κάθε στιγμή, να μπορούν να ζουν προσεκτικά ενώπιον του Θεού για να λάβουν την καθοδήγησή Του, γεγονός που δεν θα τους επιτρέψει να χάσουν την παρουσία του Θεού και να πατήσουν το πόδι τους στο μονοπάτι που δεν έχει επιστροφή. Αυτά τα δύο κεφάλαια κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου σε όλους όσοι ακολουθούν τον Θεό. Ας ελπίσουμε πως οι άνθρωποι θα κατανοήσουν τις ειλικρινείς προθέσεις του Θεού· εξάλλου, τα λόγια αυτά αποτελούν, στο σύνολό τους, αδιαμφισβήτητα γεγονότα —επομένως, γιατί χρειάζεται ο άνθρωπος να διαπραγματεύεται τον χρόνο και τον τρόπο που εκφράστηκαν από τον Θεό; Εάν ο Θεός κρατούσε όλα αυτά τα πράγματα για τον εαυτό Του και περίμενε έως ότου οι άνθρωποι θεωρήσουν πως είναι κατάλληλο να τα εκφέρει, δεν θα ήταν πολύ αργά; Ποια θα ήταν αυτή η καταλληλότερη στιγμή;

Ο Θεός χρησιμοποιεί πολλές μεθόδους και σκοπιές σε αυτές τις τέσσερις ενότητες. Για παράδειγμα, κάποιες φορές χρησιμοποιεί σάτιρα, κι άλλες πάλι χρησιμοποιεί τη μέθοδο της άμεσης παροχής και διδασκαλίας· κάποιες φορές χρησιμοποιεί παραδείγματα, κι άλλες πάλι χρησιμοποιεί σκληρές επιπλήξεις. Γενικά, υπάρχουν κάθε λογής διαφορετικές μέθοδοι, ο στόχος των οποίων είναι να εξυπηρετήσουν τις διάφορες καταστάσεις και τα γούστα των ανθρώπων. Η σκοπιά από την οποία μιλά αλλάζει ανάλογα με τη διαφορετική μέθοδο και το περιεχόμενο των ομιλιών Του. Για παράδειγμα, κάποιες φορές, λέει «Εγώ» ή «Εμένα»· δηλαδή, μιλά στους ανθρώπους από τη σκοπιά του Θεού του ίδιου. Κάποιες φορές, μιλά στο τρίτο πρόσωπο, λέγοντας «ο Θεός» είναι το τάδε και το δείνα, ενώ υπάρχουν άλλες φορές που μιλά από τη σκοπιά ενός ανθρώπινου όντος. Ανεξάρτητα από ποια σκοπιά μιλά, η ουσία Του δεν αλλάζει, διότι, όπως κι αν μιλά, όλα όσα εκφράζει αποτελούν την ουσία του Θεού του ίδιου —είναι όλα τους η αλήθεια, καθώς και αυτό που χρειάζεται η ανθρωπότητα.