Όταν όλοι οι άνθρωποι δίνουν προσοχή, όταν τα πάντα ανανεώνονται και αναζωογονούνται, όταν κάθε άτομο υποτάσσεται στον Θεό χωρίς ενδοιασμούς και είναι πρόθυμο να αναλάβει τη βαριά ευθύνη του φορτίου του Θεού —τότε εξέρχεται η ανατολική αστραπή, φωτίζοντας τα πάντα από την Ανατολή ως τη Δύση, τρομοκρατώντας όλη τη γη με την έλευση αυτού του φωτός. Και στην παρούσα συγκυρία, ο Θεός ξεκινά και πάλι μια νέα ζωή. Τουτέστιν, εκείνη τη στιγμή, ο Θεός ξεκινά το νέο έργο στη γη, αναγγέλλοντας στους ανθρώπους ολόκληρου του σύμπαντος ότι «όταν η αστραπή εξέρχεται από την Ανατολή, ακριβώς τη στιγμή που ξεκινώ να εκφράζω τον λόγο Μου —τη στιγμή που η αστραπή εξέρχεται, ολόκληρο το σύμπαν φωτίζεται και μια μεταμόρφωση λαμβάνει χώρα σε όλα τα άστρα». Επομένως, πότε έρχεται η ώρα που η αστραπή εξέρχεται από την Ανατολή; Όταν οι ουρανοί σκοτεινιάζουν και πέφτει το σκοτάδι στη γη, τότε ο Θεός κρύβει το πρόσωπό Του από τον κόσμο, και την ίδια ακριβώς στιγμή, τα πάντα κάτω από τους ουρανούς ετοιμάζονται να πληγούν από μια δυνατή καταιγίδα. Ωστόσο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όλοι οι άνθρωποι παθαίνουν πανικό, φοβούνται τον κεραυνό, φοβούνται τη λάμψη της αστραπής και ακόμα πιο πολύ τρομοκρατούνται από την επέλαση του κατακλυσμού, οπότε οι περισσότεροι κλείνουν τα μάτια τους και περιμένουν ο Θεός να εξαπολύσει την οργή Του και να τους σκοτώσει. Και καθώς συμβαίνουν διάφορες καταστάσεις, η ανατολική αστραπή εξέρχεται αμέσως. Τουτέστιν, στην Ανατολή του κόσμου, από τη στιγμή που αρχίζει η μαρτυρία στον ίδιο τον Θεό μέχρις ότου Αυτός αρχίζει να εργάζεται, μέχρις ότου η θεϊκή φύση αρχίζει να ασκεί κυριαρχία σε όλη τη γη —αυτή είναι η λαμπερή στήλη της ανατολικής αστραπής, η οποία ανέκαθεν φώτιζε ολόκληρο το σύμπαν. Όταν οι χώρες της γης γίνουν η βασιλεία του Χριστού τότε θα φωτιστεί ολόκληρο το σύμπαν. Τώρα είναι η στιγμή κατά την οποία η ανατολική αστραπή εξέρχεται. Ο ενσαρκωμένος Θεός αρχίζει να εργάζεται και, επιπλέον, μιλά άμεσα στη θεϊκή φύση. Μπορεί να πει κανείς ότι ο Θεός αρχίζει να μιλάει επί γης όταν εξέλθει η ανατολική αστραπή. Πιο συγκεκριμένα, όταν αναβλύσει ζων ύδωρ από τον θρόνο —όταν αρχίσουν οι ομιλίες από τον θρόνο— τότε ακριβώς θα αρχίσουν επισήμως οι ομιλίες των επτά Πνευμάτων. Εκείνη τη στιγμή, αρχίζει να εξέρχεται η αστραπή από την ανατολή, και λόγω της διάρκειάς της, ο βαθμός φώτισης διαφέρει κι αυτός και υπάρχει, επίσης, ένα όριο στο πεδίο της ακτινοβολίας της. Ωστόσο, καθώς το έργο του Θεού εκτυλίσσεται, καθώς αλλάζει το σχέδιό Του —καθώς ποικίλλει το έργο πάνω στα παιδιά και τον λαό του Θεού— η αστραπή επιτελεί όλο και περισσότερο την έμφυτη λειτουργία της, έτσι ώστε να φωτιστούν τα πάντα σε όλο το σύμπαν και να μην παραμείνουν υπολείμματα ή σκουπίδια. Αυτή είναι η αποκρυστάλλωση του σχεδίου διαχείρισης του Θεού διάρκειας έξι χιλιάδων ετών και ο ίδιος ο καρπός που απολαμβάνει ο Θεός. «Τα άστρα» δεν αναφέρονται στα αστέρια στον ουρανό, αλλά σε όλους τους γιους και τον λαό του Θεού που εργάζονται για Εκείνον. Επειδή γίνονται μάρτυρες του Θεού στη βασιλεία Του και Τον εκπροσωπούν στη βασίλεια Του, και επειδή είναι δημιουργήματα, ονομάζονται «άστρα». Η «μεταμόρφωση» αναφέρεται σε μεταμόρφωση της ταυτότητας και της θέσης: Οι άνθρωποι μετατρέπονται από άνθρωποι στη γη σε λαό της βασιλείας και, επιπλέον, ο Θεός είναι μαζί τους και η δόξα του Θεού είναι μέσα τους. Ως εκ τούτου, ασκούν κυριαρχική εξουσία αντί του Θεού και το έργο του Θεού καθαίρει το δηλητήριο και τις ακαθαρσίες τους, καθιστώντας τους τελικά κατάλληλους για χρήση από τον Θεό και σε συμφωνία με το θέλημα του Θεού —αυτή είναι μία πτυχή της σημασίας αυτών των λόγων. Όταν η στήλη φωτός που προέρχεται από τον Θεό φωτίσει όλη τη γη, τα πάντα στον ουρανό και στη γη θα αλλάξουν σε διαφορετικό βαθμό και τα άστρα στον ουρανό θα αλλάξουν επίσης, ο ήλιος και το φεγγάρι θα ανανεωθούν και στη συνέχεια θα ανανεωθούν οι άνθρωποι στη γη —αυτό είναι το έργο του Θεού ανάμεσα σε ουρανό και γη, και δεν προκαλεί έκπληξη.

Όταν ο Θεός σώζει τους ανθρώπους —και αυτό δεν αναφέρεται σε όσους δεν έχουν επιλεγεί με τρόπο φυσικό— τότε ακριβώς είναι που ο Θεός καθαίρει και κρίνει τους ανθρώπους, και όλοι τους κλαίνε πικρά ή πέφτουν χτυπημένοι στα κρεβάτια τους ή σκοτώνονται και βυθίζονται στην κόλαση του θανάτου εξαιτίας των λόγων του Θεού. Μόνο χάρη στις ομιλίες του Θεού αρχίζουν οι άνθρωποι να γνωρίζουν τον εαυτό τους. Εάν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, θα είχαν τα μάτια ενός βατράχου —θα κοιτούσαν προς τα πάνω χωρίς να έχει πειστεί κανένας, χωρίς να γνωρίζει κανένας τον εαυτό του, αγνοώντας πόσα κιλά ζυγίζουν. Οι άνθρωποι έχουν πράγματι διαφθαρεί από τον Σατανά σε μεγάλο βαθμό. Ακριβώς λόγω της παντοδυναμίας του Θεού απεικονίζεται με τόσο γλαφυρές λεπτομέρειες το άσχημο πρόσωπο του ανθρώπου, κάνοντας τον άνθρωπο, αφού το διαβάσει, να το συγκρίνει με το δικό του αληθινό πρόσωπο. Όλοι οι άνθρωποι ξέρουν ότι ο Θεός φαίνεται να γνωρίζει ξεκάθαρα πόσα εγκεφαλικά κύτταρα έχουν στο κεφάλι τους, για να μην μιλήσουμε για τη γνώση Του σχετικά με τα άσχημα πρόσωπα ή τις πιο βαθιές σκέψεις τους. Από τα λόγια «Όλο το ανθρώπινο γένος είναι λες και έχει ταξινομηθεί. Κάτω από τη λάμψη αυτής της στήλης φωτός από την Ανατολή, όλοι οι άνθρωποι αποκαλύπτονται στην αρχική τους μορφή, με τα μάτια τους θαμπωμένα, αβέβαιοι για το τι να κάνουν», μπορεί να διακρίνει κανείς ότι μια μέρα, όταν τελειώσει το έργο του Θεού, όλη η ανθρωπότητα θα κριθεί από τον Θεό. Κανείς δεν θα μπορέσει να δραπετεύσει· ο Θεός θα διαχειριστεί όλους τους ανθρώπους έναν προς έναν, χωρίς να παραβλέπει ούτε έναν, και έτσι μόνο θα ικανοποιηθεί η καρδιά του Θεού. Συνεπώς, ο Θεός λέει: «Είναι, μάλιστα, σαν ζώα που τρέπονται σε φυγή από το φως Μου και βρίσκουν καταφύγιο σε σπηλιές στα βουνά. Εντούτοις, κανένας από αυτούς δεν μπορεί να απαλειφθεί μέσα από το φως Μου». Οι άνθρωποι είναι χαμηλού επιπέδου και κατώτερα ζώα. Ζώντας στα χέρια του Σατανά, είναι σαν να έχουν καταφύγει στα αρχαία δάση βαθιά μέσα στα βουνά —αλλά, επειδή τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από τις πύρινες φλόγες του Θεού, ακόμα κι αν βρίσκεται κάτω από την «προστασία» των δυνάμεων του Σατανά, πώς θα μπορούσε να τους ξεχάσει ο Θεός; Όταν οι άνθρωποι αποδέχονται την έλευση των λόγων του Θεού, οι διάφορες παράξενες μορφές και οι αποκρουστικές καταστάσεις όλων των ανθρώπων απεικονίζονται από την πένα του Θεού. Ο Θεός μιλάει όπως αρμόζει στις ανάγκες και τη νοοτροπία του ανθρώπου. Επομένως, οι άνθρωποι θεωρούν ότι ο Θεός είναι πολύ καλός γνώστης της ψυχολογίας. Λες και ο Θεός είναι ψυχολόγος, ή λες και ο Θεός είναι ειδικός παθολόγος —δεν είναι απορίας άξιο που κατανοεί τόσο τον άνθρωπο, ο οποίος είναι «πολύπλοκος». Όσο περισσότερο σκέφτονται έτσι οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο διαισθάνονται την αξία του Θεού και τόσο περισσότερο αισθάνονται ότι ο Θεός είναι βαθύς και ασύλληπτος. Είναι σαν να υπάρχει, ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Θεό, ένα αδιαπέραστο ουράνιο όριο, αλλά και σαν να ατενίζει ο ένας τον άλλον από τις αντίθετες όχθες του ποταμού Τσου^[α], χωρίς κανείς τους να είναι σε θέση να κάνει κάτι πέρα από το να κοιτά τον άλλον. Τουτέστιν, οι άνθρωποι στη γη κοιτάζουν τον Θεό μόνο με τα μάτια τους· δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να Τον μελετήσουν από κοντά και το μόνο που τρέφουν προς Αυτόν είναι ένα αίσθημα προσκόλλησης. Στην καρδιά τους, υπάρχει πάντοτε η αίσθηση ότι ο Θεός είναι αξιαγάπητος, αλλά επειδή ο Θεός είναι τόσο «άκαρδος και αναίσθητος», δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουν για την αγωνία στην καρδιά τους ενώπιόν Του. Μοιάζουν σαν μια όμορφη νεαρή σύζυγο ενώπιον του συζύγου της, η οποία, δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αποκαλύψει τα αληθινά συναισθήματά της, λόγω της ακεραιότητας του συζύγου της. Οι άνθρωποι απεχθάνονται τον εαυτό τους, οπότε, εξαιτίας της ευθραυστότητάς τους, εξαιτίας της έλλειψης του αυτοσεβασμού τους, το μίσος Μου για τον άνθρωπο γίνεται ασυνείδητα κάπως πιο έντονο και το μένος στην καρδιά Μου ξεπροβάλλει. Στο μυαλό Μου, φαίνεται σαν να έχω υποστεί ένα τραύμα. Από καιρό έχω χάσει την ελπίδα στον άνθρωπο, αλλά επειδή «Για άλλη μια φορά, η ημέρα Μου πλησιάζει ολόκληρη την ανθρωπότητα, για άλλη μια φορά ξεσηκώνει το ανθρώπινο γένος, δίνοντας στην ανθρωπότητα μια ακόμη νέα αρχή», μαζεύω το κουράγιο Μου ακόμα μια φορά για να κατακτήσω όλη την ανθρωπότητα, να αιχμαλωτίσω και να κατατροπώσω τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Η αρχική πρόθεση του Θεού ήταν η εξής: να μην κάνει τίποτα άλλο παρά να κατακτήσει τον σπόρο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα στην Κίνα. Μόνο αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί η ήττα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, η εξάλειψη του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Μόνο αυτό θα αρκούσε για να αποδείξει ότι ο Θεός κυβερνά ως Βασιλέας όλη τη γη, ότι έχει πραγματοποιηθεί η μεγάλη επιχείρηση του Θεού, ότι ο Θεός κάνει μια νέα αρχή στη γη και έχει κερδίσει δόξα στη γη. Λόγω της τελικής, όμορφης σκηνής, ο Θεός δεν μπορεί παρά να εκφράσει το πάθος στην καρδιά Του: «Η καρδιά Μου χτυπά και, ακολουθώντας τον ρυθμό της καρδιάς Μου, τα βουνά αναπηδούν από χαρά, τα νερά χορεύουν με χαρά, και τα κύματα χτυπούν στους βραχώδεις υφάλους. Είναι δύσκολο να εκφράσω αυτό που έχω στην καρδιά Μου». Από αυτό μπορεί να διακρίνει κανείς ότι αυτό που σχεδίαζε ο Θεός, το έχει ήδη πραγματοποιήσει· ήταν προκαθορισμένο από τον Θεό και είναι ακριβώς αυτό που ο Θεός κάνει τους ανθρώπους να βιώσουν και να δουν. Η προοπτική της βασιλείας είναι όμορφη· ο Βασιλέας της βασιλείας είναι ο νικητής, χωρίς να είχε ποτέ, από το κεφάλι μέχρι και τα πόδια Του, ίχνος σάρκας ή αίματος, αποτελούμενος εξ ολοκλήρου από θεϊκά στοιχεία. Ολόκληρο το σώμα Του λάμπει με ιερή δόξα, απολύτως αμόλυντο από ανθρώπινες ιδέες· ολόκληρο το σώμα Του, από πάνω ως κάτω, ξεχειλίζει από δικαιοσύνη και την αύρα του ουρανού και αποπνέει ένα σαγηνευτικό άρωμα. Όπως ο αγαπημένος στο Άσμα Ασμάτων, Αυτός είναι ακόμα πιο όμορφος από όλους τους αγίους, ανώτερος από τους αρχαίους αγίους· είναι το υπόδειγμα ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους και ασύγκριτος με τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να Τον κοιτάξουν κατάματα. Κανείς δεν μπορεί να επιτύχει τη λαμπρή όψη του Θεού, την εμφάνιση του Θεού ή την εικόνα Του· κανείς δεν μπορεί να τα ανταγωνιστεί αυτά και κανείς δεν μπορεί εύκολα να τα δοξολογήσει με το στόμα του.

Τα λόγια του Θεού δεν έχουν τέλος, όπως το νερό που αναβλύζει από μια αστείρευτη πηγή, οπότε κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τα μυστήρια του σχεδίου διαχείρισης του Θεού. Ωστόσο, για τον Θεό, αυτά τα μυστήρια είναι ατελείωτα. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα και γλώσσα, ο Θεός έχει μιλήσει πολλές φορές για την ανανέωση και την απόλυτη μεταμόρφωση ολόκληρου του σύμπαντος από Αυτόν, κάθε φορά σε μεγαλύτερο βάθος από την προηγούμενη: «Θέλω να κάνω όλα τα ακάθαρτα πράγματα να γίνουν στάχτη κάτω από το βλέμμα Μου· θέλω να κάνω όλους τους υιούς της επανάστασης να χαθούν από τα μάτια Μου, να πάψουν πια να υπάρχουν». Γιατί ο Θεός τα λέει αυτά κατ’ επανάληψη; Δεν φοβάται ότι θα κουράσει τους ανθρώπους; Οι άνθρωποι απλώς ψάχνουν μέσα στα λόγια του Θεού, θέλοντας να γνωρίσουν τον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά δεν θυμούνται ποτέ να εξετάσουν τον εαυτό τους. Συνεπώς, ο Θεός χρησιμοποιεί αυτήν τη μέθοδο για να τους υπενθυμίσει, να τους κάνει να γνωρίσουν όλοι τον εαυτό τους, έτσι ώστε από μόνοι τους να γνωρίσουν την επανάσταση του ανθρώπου και έτσι να εξαλείψουν την επανάστασή τους ενώπιον του Θεού. Όταν οι άνθρωποι διαβάζουν ότι ο Θεός επιθυμεί να «οργανώσει», αρχίζουν αμέσως να νιώθουν άγχος, και οι μύες τους, επίσης, φαίνεται να ακινητοποιούνται. Επιστρέφουν αμέσως ενώπιον του Θεού για να κρίνουν τον εαυτό τους και έτσι καταφέρνουν να γνωρίσουν τον Θεό. Κατόπιν τούτου —αφού έχουν πάρει την απόφαση— ο Θεός δράττεται της ευκαιρίας για να τους δείξει την ουσία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Έτσι, οι άνθρωποι έρχονται σε άμεση επαφή με το πνευματικό βασίλειο και, εξαιτίας του ρόλου που παίζει η αποφασιστικότητά τους, το μυαλό τους αρχίζει επίσης να παίζει έναν ρόλο, πράγμα που αυξάνει το συναίσθημα μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Αυτό είναι πολύ ωφέλιμο για το έργο του ενσαρκωμένου Θεού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι καταλαμβάνονται ασυνείδητα από μια διάθεση να αναπολούν παλαιότερες περιόδους: Στο παρελθόν, επί χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν στον ασαφή Θεό· επί χρόνια, δεν ήταν ποτέ ελεύθεροι ενδόμυχα, ήταν ανίκανοι να βιώσουν μεγάλη απόλαυση και, παρόλο που πίστευαν στον Θεό, δεν υπήρχε καμία τάξη στη ζωή τους. Φαινόταν ίδια με πριν γίνουν πιστοί —ένιωθαν τη ζωή τους ακόμα άδεια και άχρηστη, και η πίστη τους εκείνον τον καιρό έμοιαζε κάπως μπερδεμένη, δεν ήταν καλύτερη από την απιστία. Δεδομένου ότι έχουν δει τον ίδιο τον πρακτικό Θεό του σήμερα, είναι λες και έχουν ανανεωθεί ο ουρανός και η γη. Η ζωή τους ακτινοβολεί, έχουν πλέον ελπίδα και, λόγω της άφιξης του πρακτικού Θεού, αισθάνονται ακλόνητοι στην καρδιά τους και γαλήνιοι στο πνεύμα τους. Δεν τρέφουν πλέον φρούδες ελπίδες ούτε κυνηγούν σκιές σε όλα όσα κάνουν· δεν είναι πλέον οι επιδιώξεις τους άσκοπες και δεν χασομερούν από εδώ κι από εκεί. Η σημερινή ζωή είναι ακόμα πιο όμορφη και οι άνθρωποι έχουν εισέλθει απροσδόκητα στη βασιλεία και γίνονται ο λαός του Θεού, και κατόπιν… Ενδόμυχα, όσο περισσότερο το σκέφτονται αυτό οι άνθρωποι, τόσο μεγαλύτερη είναι η γλυκύτητα· όσο περισσότερο το σκέφτονται, τόσο πιο ευτυχισμένοι είναι και τόσο περισσότερο εμπνέονται για να αγαπήσουν τον Θεό. Έτσι, χωρίς να το συνειδητοποιούν, ενισχύεται η φιλία μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Οι άνθρωποι αγαπούν τον Θεό περισσότερο και Τον γνωρίζουν περισσότερο, και το έργο του Θεού μέσα στον άνθρωπο γίνεται όλο και πιο εύκολο, και δεν αναγκάζει πλέον ούτε υποχρεώνει τους ανθρώπους, αλλά ακολουθεί την πορεία της φύσης, και ο άνθρωπος εκπληρώνει τη δική του μοναδική λειτουργία —μόνο έτσι θα μπορέσουν οι άνθρωποι σταδιακά να γνωρίσουν τον Θεό. Αυτή είναι μόνο η σοφία του Θεού —δεν συνεπάγεται την παραμικρή προσπάθεια και υλοποιείται όπως αρμόζει στη φύση του ανθρώπου. Συνεπώς, εκείνη τη στιγμή, ο Θεός λέει: «Κατά την ενσάρκωσή Μου στον ανθρώπινο κόσμο, η ανθρωπότητα έχει φθάσει, υπό την καθοδήγησή Μου, χωρίς να το καταλάβει, σ’ αυτήν την ημέρα, κι έχει καταφέρει να Με γνωρίσει χωρίς, επίσης, να το καταλάβει. Όμως, κανείς δεν έχει κάποια ιδέα για το πώς να διαβεί το μονοπάτι που βρίσκεται μπροστά, κανείς δεν γνωρίζει και πολύ λιγότερο δε, κανείς δεν έχει ιδέα σε ποια κατεύθυνση θα τον οδηγήσει αυτό το μονοπάτι. Μόνο με τον Παντοδύναμο που τον παρακολουθεί θα μπορεί κανείς να διαβεί το μονοπάτι μέχρι τέλους. Μόνο με την καθοδήγηση της αστραπής στην Ανατολή θα είναι σε θέση να διασχίσει το κατώφλι που οδηγεί στη βασιλεία Μου». Δεν αποτελούν αυτά ακριβή σύνοψη όσων περιέγραψα στην καρδιά του ανθρώπου παραπάνω; Εδώ βρίσκεται το μυστικό των λόγων του Θεού. Αυτό που σκέφτεται ο άνθρωπος μες στην καρδιά του είναι αυτό ακριβώς που εκφέρει το στόμα του Θεού, και αυτό που εκφέρει το στόμα Του είναι αυτό ακριβώς που λαχταρά ο άνθρωπος. Σ’ αυτό ακριβώς είναι πιο ικανός ο Θεός όταν εκθέτει την καρδιά του ανθρώπου. Αν δεν ήταν, πώς θα πείθονταν όλοι ειλικρινά; Δεν είναι αυτό το αποτέλεσμα που ο Θεός επιθυμεί να επιτύχει κατακτώντας τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα;

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλά λόγια για τα οποία η πρόθεση του Θεού δεν είναι να υποδείξει το επιφανειακό τους νόημα. Σε πολλά από τα λόγια Του, ο Θεός απλώς σκοπεύει σκόπιμα να αλλάξει τις αντιλήψεις των ανθρώπων και να αποσπάσει την προσοχή τους. Ο Θεός δεν αποδίδει καμία σημασία σε αυτά τα λόγια και έτσι πολλά λόγια δεν αξίζει να ερμηνευτούν. Όταν ο άνθρωπος έχει κατακτηθεί από τα λόγια του Θεού στον βαθμό που σημειώνεται σήμερα, η δύναμη των ανθρώπων φτάνει σε ένα συγκεκριμένο σημείο και έτσι ο Θεός εκφράζει στη συνέχεια περισσότερες προειδοποιήσεις —το σύνταγμα που φανερώνει στον λαό του Θεού: «Αν και οι άνθρωποι που κατοικούν στη γη είναι τόσο πολυάριθμοι όσο και τα άστρα, τους ξέρω όλους τόσο καλά σαν την παλάμη του χεριού Μου. Και παρόλο που τα ανθρώπινα όντα που Με “αγαπούν” είναι εξίσου αναρίθμητα σαν τους κόκκους άμμου της θάλασσας, επιλέγω μόνο λίγους: μόνο εκείνους που επιδιώκουν το λαμπρό φως, που δεν περιλαμβάνονται σε εκείνους που Με “αγαπούν”». Πράγματι, υπάρχουν πολλοί που λένε ότι αγαπούν τον Θεό, αλλά υπάρχουν λίγοι που Τον αγαπούν στην καρδιά τους. Φαίνεται ότι αυτό θα μπορούσε να το διακρίνει κανείς καθαρά ακόμη και με κλειστά μάτια. Έτσι είναι πραγματικά ολόκληρος ο κόσμος όσων πιστεύουν στον Θεό. Από αυτό βλέπουμε ότι ο Θεός έχει πλέον στραφεί στο έργο της «οργάνωσης των ανθρώπων», που καταδεικνύει ότι αυτό που θέλει ο Θεός και αυτό που Τον ικανοποιεί, δεν είναι η σημερινή εκκλησία, αλλά η βασιλεία μετά την οργάνωση. Εκείνη τη στιγμή, δίνει και μια ακόμα προειδοποίηση σε όλα τα «επικίνδυνα αγαθά»: Αν ο Θεός δεν αναλάβει δράση, μόλις ο Θεός αρχίσει να δρα, αυτοί οι άνθρωποι θα σβηστούν από τη βασιλεία. Ο Θεός δεν δρα ποτέ επιπόλαια. Ενεργεί πάντοτε σύμφωνα με την αρχή του «ένα κι ένα κάνουν δύο», και αν υπάρχουν εκείνοι που δεν θέλει να βλέπει, κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να τους εξαφανίσει και να τους εμποδίσει από το να προκαλέσουν προβλήματα στο μέλλον. Αυτό αποκαλείται «βγάζω τα σκουπίδια και κάνω γενική καθαριότητα». Την ίδια ακριβώς στιγμή που ο Θεός αναγγέλλει τα διοικητικά διατάγματα στον άνθρωπο, παρουσιάζει τα θαυμαστά Του έργα και όλα όσα βρίσκονται μέσα Του και έτσι λέει στη συνέχεια: «Υπάρχουν αναρίθμητα άγρια θηρία στα βουνά, αλλά όλα είναι τόσο ήμερα σαν πρόβατα ενώπιόν Μου. Ακατάληπτα μυστήρια κρύβονται κάτω από τα κύματα, αλλά παρουσιάζονται σ’ Εμένα ξεκάθαρα όπως τα πάντα επί προσώπου γης. Πάνω στους ουρανούς υπάρχουν βασίλεια στα οποία ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να φτάσει ποτέ, εντούτοις περιδιαβαίνω ελεύθερα αυτά τα απρόσιτα βασίλεια». Ο Θεός εννοεί το εξής: Παρόλο που η καρδιά του ανθρώπου είναι απατηλή πάνω απ’ όλα, και φαίνεται απείρως μυστηριώδης όπως η κόλαση των αντιλήψεων των ανθρώπων, ο Θεός γνωρίζει τις πραγματικές καταστάσεις του ανθρώπου όπως την παλάμη του χεριού Του. Μεταξύ των πάντων, ο άνθρωπος είναι ένα ζώο πιο αιμοβόρο και κτηνώδες από ένα άγριο θηρίο, όμως ο Θεός έχει κατακτήσει τον άνθρωπο σε σημείο που κανένας δεν τολμά να εξεγερθεί και να αντισταθεί. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την πρόθεση του Θεού, αυτό που οι άνθρωποι σκέφτονται στην καρδιά τους είναι πιο περίπλοκο από τα πάντα μεταξύ των πάντων· είναι ασύλληπτο, όμως ο Θεός δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη την καρδιά του ανθρώπου. Απλώς την αντιμετωπίζει σαν ένα μικρό σκουλήκι μπροστά στα μάτια Του. Με μια λέξη από το στόμα Του, το κατακτά· οποτεδήποτε επιθυμεί, το θανατώνει· με την παραμικρή κίνηση του χεριού Του, το παιδεύει και, κατά βούληση, το καταδικάζει.

Σήμερα, όλοι οι άνθρωποι υπάρχουν μέσα στο σκότος, αλλά λόγω της άφιξης του Θεού, μπορούν επιτέλους να γνωρίσουν την ουσία του φωτός έχοντας δει τον Θεό. Σε όλον τον κόσμο, είναι σαν να έχει ανατραπεί ένα μεγάλο μαύρο δοχείο και να έχει καλύψει τη γη, και κανείς δεν μπορεί να πάρει ανάσα· όλοι θέλουν να αντιστρέψουν την κατάσταση, όμως κανείς δεν έχει σηκώσει ποτέ το μαύρο δοχείο. Μόνο λόγω της ενσάρκωσης του Θεού έχουν ξαφνικά ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων και έχουν δει τον πρακτικό Θεό. Συνεπώς, ο Θεός τούς ρωτάει με ανακριτικό τόνο: «Ο άνθρωπος δεν Με αναγνώρισε ποτέ στο φως, αλλά Με έχει δει μόνο στον κόσμο του σκότους. Δεν βρίσκεστε ακριβώς στην ίδια κατάσταση σήμερα; Στο αποκορύφωμα των μεγάλων ξεσπασμάτων μανίας του μεγάλου κόκκινου δράκοντα ενδύθηκα επίσημα τη σάρκα για να επιτελέσω το έργο Μου». Ο Θεός δεν κρύβει τις πραγματικές συνθήκες του πνευματικού βασιλείου, ούτε κρύβει την πραγματική κατάσταση της καρδιάς του ανθρώπου και έτσι θυμίζει κατ’ επανάληψη στους ανθρώπους: «όχι μόνο δίνω τη δυνατότητα στον λαό Μου να γνωρίσει τον ενσαρκωμένο Θεό, αλλά επίσης τον εξαγνίζω. Λόγω της αυστηρότητας των διοικητικών διαταγμάτων Μου, η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων εξακολουθεί να κινδυνεύει να αποκλειστεί από Μένα. Αν δεν καταβάλλετε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αντιμετωπίσετε τον εαυτό σας, να καθυποτάξετε το ίδιο σας το σώμα· αν δεν το κάνετε αυτό, θα γίνετε σίγουρα αντικείμενο που σιχαίνομαι και απορρίπτω, θα ριχτείτε στην κόλαση, ακριβώς όπως ο Παύλος έλαβε το παίδεμα από τα χέρια Μου, από το οποίο δεν υπήρχε διαφυγή». Καθώς ο Θεός λέει όλο και περισσότερα, τότε μόνο προσέχουν οι άνθρωποι τα βήματά τους περισσότερο και φοβούνται περισσότερο τα διοικητικά διατάγματα του Θεού· μόνο τότε μπορεί να υλοποιηθεί η εξουσία του Θεού και να φανερωθεί η μεγαλοπρέπειά Του. Εδώ, ο Παύλος αναφέρεται ακόμα μια φορά, προκειμένου οι άνθρωποι να κατανοήσουν το θέλημα του Θεού: Δεν πρέπει να είναι εκείνοι που παιδεύονται από τον Θεό, αλλά εκείνοι που έχουν επίγνωση του θελήματος του Θεού. Μόνο αυτό μπορεί να κάνει τους ανθρώπους, εν μέσω του φόβου τους, να αναλογιστούν την αδυναμία της πρωτύτερης αποφασιστικότητάς τους ενώπιον του Θεού να Τον ικανοποιήσουν πλήρως, γεγονός που τους κάνει να νιώθουν ακόμα μεγαλύτερη λύπη και τους προσφέρει περισσότερες γνώσεις για τον πρακτικό Θεό. Συνεπώς, μόνο τότε δεν αμφισβητούν καθόλου τα λόγια του Θεού.

«Ο άνθρωπος όχι μόνο δεν Με γνωρίζει στη σάρκα Μου, αλλά, πολύ περισσότερο, δεν έχει καταφέρει να κατανοήσει τον ίδιο τον εαυτό του που κατοικεί σε ένα σαρκικό σώμα. Για τόσο πολλά χρόνια, τα ανθρώπινα όντα Με εξαπατούν, Μου συμπεριφέρονται σαν εξωτερικό επισκέπτη. Τόσο πολλές φορές […]» Αυτές οι «τόσο πολλές φορές» αναφέρονται στις πραγματικότητες της εναντίωσης του ανθρώπου στον Θεό, δείχνοντας στους ανθρώπους πραγματικά παραδείγματα παιδέματος. Αυτό αποτελεί απόδειξη της αμαρτίας και κανείς δεν μπορεί να το αντικρούσει ξανά. Όλοι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τον Θεό σαν ένα καθημερινό αντικείμενο, σαν να είναι κάποιου είδους οικιακό εργαλείο που μπορούν να το χρησιμοποιούν όπως θέλουν. Κανείς δεν εκτιμάει τον Θεό· κανείς δεν έχει προσπαθήσει να γνωρίσει το κάλλος του Θεού, ούτε την ένδοξη όψη Του, πολύ λιγότερο δε, έχει κανείς την πρόθεση να υποταχθεί στον Θεό. Ούτε κανένας είδε ποτέ τον Θεό ως κάτι αγαπημένο στην καρδιά του. Όλοι Τον σέρνουν κοντά τους όταν Τον χρειάζονται, και Τον πετάνε στην άκρη και Τον αγνοούν όταν δεν Τον χρειάζονται. Λες και ο Θεός είναι μια μαριονέτα για τον άνθρωπο, την οποία μπορεί να χειριστεί κατά βούληση, και θέτει απαιτήσεις όποτε θέλει ή επιθυμεί. Εντούτοις, ο Θεός λέει: «Αν, κατά τη διάρκεια της περιόδου της ενσάρκωσής Μου, δεν είχα δείξει συμπόνια για την αδυναμία του ανθρώπου, τότε όλη η ανθρωπότητα, μόνο και μόνο λόγω της ενσάρκωσής Μου, θα τρελαινόταν από τον φόβο και, ως εκ τούτου, θα έπεφτε στον Άδη», που δείχνει πόσο σπουδαία είναι η σημασία της ενσάρκωσης του Θεού. Έχει έλθει να κατακτήσει την ανθρωπότητα ενσαρκωμένος, αντί να καταστρέψει ολόκληρη την ανθρωπότητα από το πνευματικό βασίλειο. Συνεπώς, όταν ο Λόγος ενσαρκώθηκε, κανείς δεν το γνώριζε. Εάν ο Θεός δεν ενδιαφερόταν καθόλου για την αδυναμία του ανθρώπου, αν ο ουρανός και η γη αντιστρέφονταν όταν ενσαρκώθηκε, τότε όλοι οι άνθρωποι θα είχαν εξολοθρευτεί. Επειδή είναι στη φύση των ανθρώπων να τους αρέσει το νέο και να μισούν το παλιό, και συχνά ξεχνούν τις κακές στιγμές όταν τα πράγματα πάνε καλά, και κανένας δεν ξέρει πόσο ευλογημένος είναι, ο Θεός τους θυμίζει επανειλημμένα ότι πρέπει να εκτιμούν το πόσο δύσκολα έχει κερδηθεί το σήμερα. Για χάρη του αύριο, πρέπει να εκτιμούν το σήμερα ακόμα περισσότερο και δεν πρέπει, όπως ένα ζώο, να ανεβαίνουν ψηλά χωρίς να αναγνωρίζουν τον κύριό τους, ούτε να αγνοούν τις ευλογίες μεταξύ των οποίων ζουν. Έτσι, οι άνθρωποι αρχίζουν να συμπεριφέρονται καλά, δεν καυχιούνται πλέον ούτε είναι αλαζονικοί, και αναγνωρίζουν πλέον όχι ότι η φύση του ανθρώπου είναι καλή, αλλά ότι το έλεος και η αγάπη του Θεού έρχονται πάνω στον άνθρωπο. Όλοι φοβούνται το παίδεμα, οπότε δεν τολμούν να κάνουν τίποτα παραπάνω.

Υποσημειώσεις:

α. Ο «ποταμός Τσου» αναφέρεται μεταφορικά στα σύνορα μεταξύ δύο αντικρουόμενων δυνάμεων.