Στην πραγματικότητα, με βάση το τι έχει κάνει ο Θεός στους ανθρώπους και το τι τους έχει δώσει, καθώς και το τι κατέχουν οι άνθρωποι, μπορεί να ειπωθεί ότι οι απαιτήσεις Του απέναντι στους ανθρώπους δεν είναι υπερβολικές, ότι δεν ζητά πολλά από αυτούς. Πώς γίνεται, λοιπόν, να μην προσπαθούν να ικανοποιήσουν τον Θεό; Ο Θεός δίνει το εκατό τοις εκατό στον άνθρωπο, κι όμως ζητά από τους ανθρώπους μόνο ένα απειροελάχιστο ποσοστό. Ζητά πολλά; Δημιουργεί ο Θεός πρόβλημα για το τίποτα; Συχνά, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους· δεν εξετάζουν τον εαυτό τους ενώπιον του Θεού, και έτσι υπάρχουν συχνά φορές που παγιδεύονται. Πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι συνεργάζονται με τον Θεό; Αν ερχόταν κάποτε η στιγμή που ο Θεός δεν τοποθετούσε βαρύ φορτίο στους ανθρώπους, αυτοί θα κατέρρεαν σαν λάσπη και δεν θα αναλάμβαναν προσωπικά να βρουν κάτι να κάνουν. Έτσι είναι οι άνθρωποι —είτε παθητικοί είτε αρνητικοί, είναι πάντα ανίκανοι να συνεργαστούν ενεργά με τον Θεό, πάντα ψάχνουν να βρουν έναν αρνητικό λόγο για να ενδώσουν στον εαυτό τους. Είσαι πραγματικά κάποιος που κάνει τα πάντα όχι για τον εαυτό του, αλλά για να ικανοποιήσει τον Θεό; Είσαι πραγματικά κάποιος που δεν βασίζεται στα συναισθήματά του, που δεν έχει τις δικές του προσωπικές προτιμήσεις και που εκπληρώνει τις ανάγκες του έργου του Θεού; «Γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν πάντα να διαπραγματευτούν μαζί Μου; Τι είμαι, γενικός διευθυντής εμπορικού κέντρου; Πώς κι Εγώ εκπληρώνω πάντα, και ολόψυχα, ό,τι Μου ζητήσει ο άνθρωπος, αλλά ό,τι ζητώ από τον άνθρωπο ναυαγεί;» Γιατί ο Θεός ζητάει τέτοια πράγματα πολλές φορές διαδοχικά; Γιατί κραυγάζει με τέτοια απογοήτευση; Ο Θεός δεν έχει κερδίσει τίποτα από τους ανθρώπους· το μόνο που βλέπει είναι το έργο που εκείνοι επιλέγουν. Γιατί λέει ο Θεός «ό,τι ζητώ από τον άνθρωπο ναυαγεί»; Αναρωτηθείτε: Από την αρχή μέχρι το τέλος, ποιος μπορεί να κάνει το έργο που αποτελεί καθήκον του, το έργο επί του οποίου δεν έχει καμία απολύτως επιλογή; Ποιος δεν ενεργεί βάσει των αισθημάτων που έχει μέσα στην καρδιά του; Οι άνθρωποι δίνουν απόλυτη ελευθερία στην προσωπικότητά τους, δίχως ποτέ να επιμένουν σε ό,τι κάνουν, σαν να ψαρεύουν επί τρεις ημέρες, κι έπειτα να παρατούν τα δίχτυα τους και να περνούν τις δύο επόμενες μέρες αδρανείς. Είναι πότε ζέστη πότε κρύο: όταν είναι ζέστη, είναι σε θέση να αποτεφρώσουν τα πάντα επί της γης, και όταν είναι κρύο, είναι ικανοί να παγώσουν όλα τα ύδατα επί της γης. Δεν είναι αυτή η λειτουργία του ανθρώπου, αλλά είναι η πιο κατάλληλη αναλογία σχετικά με την κατάσταση του ανθρώπου. Δεν είναι γεγονός; Ίσως να έχω «αντιλήψεις» για τους ανθρώπους, ίσως να τους διασύρω. Αλλά, όπως και να έχει «με την αλήθεια, θα περπατήσεις ολόκληρο τον κόσμο. Χωρίς την αλήθεια, δεν θα πας πουθενά». Παρόλο που αυτό είναι γνωμικό των ανθρώπων, νομίζω ότι είναι εύστοχη η χρήση του εδώ. Δεν αμβλύνω σκόπιμα το πνεύμα των ανθρώπων ούτε ακυρώνω τις πράξεις τους. Θα ήθελα να σας συμβουλευτώ σε ορισμένα ερωτήματα: Ποιος βλέπει το έργο του Θεού ως δικό του καθήκον; Ποιος μπορεί να πει: «Εφόσον είμαι σε θέση να ικανοποιώ τον Θεό, θα δώσω τα πάντα»; Ποιος μπορεί να πει: «Ό,τι κι αν κάνουν οι άλλοι, εγώ θα κάνω όλα όσα χρειάζεται ο Θεός και, άσχετα από το αν η διάρκεια του έργου του Θεού είναι μακρά ή σύντομη, θα κάνω το καθήκον μου· η ολοκλήρωση του έργου του Θεού είναι δική Του δουλειά, δεν είναι κάτι που με απασχολεί»; Ποιος μπορεί να έχει τέτοια γνώση; Δεν έχει σημασία τι πιστεύετε —ίσως εσύ να έχεις μεγαλύτερη οξυδέρκεια, οπότε συναινώ και παραδέχομαι την ήττα μου— όμως πρέπει να σε πληροφορήσω ότι αυτό που θέλει ο Θεός είναι μια πιστή καρδιά, μια καρδιά ειλικρινή και ενθουσιώδη, όχι την καρδιά ενός λύκου, γεμάτη αχαριστία. Τι γνωρίζεις γι’ αυτό το «παζάρεμα»; Έχετε «ταξιδέψει στον κόσμο» απ’ άκρη σ’ άκρη. Τη μια στιγμή βρίσκεστε στην πόλη «Κουνμίνγκ», με την αιώνια άνοιξη, και εν ριπή οφθαλμού έχετε φτάσει στον καταθλιπτικά ψυχρό και χιονοσκέπαστο «Νότιο πόλο». Ποιος δεν έκανε ποτέ πίσω; Αυτό που ζητά ο Θεός είναι ένα πνεύμα που «δεν αναπαύεται έως τον θάνατο»· ζητά ένα πνεύμα με το οποίο οι άνθρωποι «δεν επιστρέφουν μέχρι να χτυπήσουν τον νότιο τοίχο». Φυσικά, η πρόθεση του Θεού δεν είναι να πάρουν οι άνθρωποι το λάθος μονοπάτι, αλλά να υιοθετήσουν ένα τέτοιο πνεύμα. Ακριβώς όπως λέει ο Θεός: «Όταν συγκρίνω τα “δώρα” που έχουν προσφέρει στα πράγματά Μου, οι άνθρωποι αναγνωρίζουν αμέσως την πολυτιμότητά Μου, και μόνο τότε βλέπουν την απειρότητά Μου». Πώς μπορούν να ερμηνευτούν αυτά τα λόγια; Ίσως όταν διαβάζεις τα παραπάνω λόγια να αποκομίζεις κάποιες γνώσεις, διότι ο Θεός βγάζει ολόκληρη την καρδιά του ανθρώπου για ανατομή, οπότε οι άνθρωποι μαθαίνουν αυτά τα λόγια. Αλλά λόγω της βαθιάς εσωτερικής σημασίας των λόγων του Θεού, οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην κατανοούν σαφώς το παλιό σαρκίο, γιατί δεν έχουν σπουδάσει ιατρική σε πανεπιστήμιο, ούτε είναι αρχαιολόγοι, και έτσι αισθάνονται ότι αυτός ο νέος όρος είναι ακατανόητος —και μόνο τότε υποκύπτουν λίγο. Διότι οι άνθρωποι είναι ανίσχυροι μπροστά στο παλιό σαρκίο. Παρόλο που το σαρκίο δεν είναι κάποιο άγριο θηρίο, ούτε είναι σε θέση να αφανίσει την ανθρωπότητα σαν ατομική βόμβα, δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτό και είναι θαρρείς και είναι ανίσχυροι. Αλλά για Μένα, υπάρχουν τρόποι κλαδέματος του παλιού σαρκίου. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος ποτέ δεν καταβάλλει προσπάθεια να σκεφτεί κάποιο αντίμετρο έχει οδηγήσει στις διάφορες ιδιομορφίες του ανθρώπου που εμφανίζονται συνεχώς μπροστά στα μάτια Μου. Όπως ακριβώς είπε ο Θεός: «Όταν τους δείχνω όλο Μου το είναι, Με κοιτούν με τα μάτια ορθάνοιχτα, στέκονται μπροστά Μου ακίνητοι, σαν στήλη άλατος. Και όταν παρατηρώ την παραδοξότητά τους, μετά βίας μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια Μου. Επειδή Μου απευθύνουν τον λόγο και Μου ζητούν διάφορα, τους δίνω αυτά που έχω στα χέρια Μου. Εκείνοι κρατούν αυτά τα πράγματα στο στήθος τους με λατρεία, σαν νεογέννητα μωρά, μια κίνηση στην οποία επιδίδονται μόνο στιγμιαία». Δεν είναι αυτές οι πράξεις του παλιού σαρκίου; Δεδομένου ότι σήμερα οι άνθρωποι καταλαβαίνουν, γιατί δεν τα παρατάνε και αντιθέτως συνεχίζουν; Στην πραγματικότητα, μέρος των απαιτήσεων του Θεού δεν είναι ανέφικτο από τον άνθρωπο, αλλά οι άνθρωποι δεν του δίνουν καμία προσοχή, επειδή «δεν παιδεύω τον άνθρωπο ελαφρά τη καρδία. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι άνθρωποι δίνουν πάντα το ελεύθερο στο σαρκίο τους. Δεν τηρούν το θέλημά Μου, αλλά ανέκαθεν Με καλόπιαναν ενώπιον του βήματος της κρίσεώς Μου». Αυτό δεν είναι το ανάστημα του ανθρώπου; Δεν είναι ότι ο Θεός είναι εσκεμμένα υπερβολικά σχολαστικός, αλλά ότι αυτή είναι η πραγματικότητα —θα πρέπει να το εξηγήσει αυτό ο Θεός; Ακριβώς όπως λέει ο Θεός: «Επειδή η “πίστη” των ανθρώπων είναι τόσο μεγάλη γι’ αυτό είναι “αξιοθαύμαστοι”». Για τον λόγο αυτό, υποτάσσομαι στις διευθετήσεις του Θεού κι έτσι δεν λέω πολλά γι’ αυτό. Λόγω της «πίστης» των ανθρώπων, το εκμεταλλεύομαι και χρησιμοποιώ την πίστη τους για να τους κάνω να εκπληρώσουν τη λειτουργία τους χωρίς να τους το υπενθυμίζω Εγώ. Είναι λάθος που το κάνω αυτό; Αυτό ακριβώς δεν χρειάζεται ο Θεός; Ίσως, ακούγοντας τέτοια λόγια, μερικοί άνθρωποι να νιώθουν απαυδισμένοι —οπότε, θα μιλήσω για κάτι άλλο, για να φανώ λίγο επιεικής απέναντί τους. Όταν όλος ο εκλεκτός λαός του Θεού σ’ ολόκληρο το σύμπαν περάσει από την παίδευση και όταν διορθωθεί η εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου, οι άνθρωποι θα χαρούν κρυφά μες στην καρδιά τους, σαν να έχουν διαφύγει από κάποια δοκιμασία. Εκείνη τη στιγμή, οι άνθρωποι δεν θα επιλέγουν πλέον μόνοι τους, γιατί αυτό ακριβώς είναι το αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται κατά τη διάρκεια του τελικού έργου του Θεού. Καθώς τα βήματά Του έχουν φτάσει στο σήμερα, οι υιοί και άνθρωποι του Θεού έχουν εισέλθει όλοι σε παίδευση, και ούτε οι Ισραηλίτες δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτήν τη φάση, γιατί μέσα τους οι άνθρωποι είναι κηλιδωμένοι από ακαθαρσία, και έτσι ο Θεός οδηγεί όλους τους ανθρώπους να εισέλθουν στη μεγάλη υψικάμινο για εξευγενισμό, κάτι που αποτελεί απαραίτητο μονοπάτι. Μόλις περάσει αυτό, οι άνθρωποι θα αναστηθούν από τον θάνατο, που είναι ακριβώς αυτό που προείπε ο Θεός στις «ομιλίες των επτά Πνευμάτων». Δεν θα μιλήσω περισσότερο γι’ αυτό, ώστε να μην προκαλέσω εχθρότητα στους ανθρώπους. Επειδή το έργο του Θεού είναι θαυμαστό, πρέπει να επιτευχθούν τελικά οι προφητείες δια στόματος Θεού. Όταν ο Θεός ζητά να εκφέρουν οι άνθρωποι τις αντιλήψεις τους και πάλι, αυτοί μένουν άναυδοι, κι έτσι κανείς δεν πρέπει να ανησυχεί ή να φοβάται. Ακριβώς όπως είπα: «Σε όλο Μου το έργο, υπήρξε ποτέ κάποιο βήμα που να πραγματοποιήθηκε δια χειρός ανθρώπου;» Καταλαβαίνεις την ουσία αυτών των λόγων;