Όπως έχει πει ο Θεός: «Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει τον πυρήνα του λόγου Μου, μήτε γνωρίζει ποιον σκοπό εκφράζω μέσα απ’ αυτόν». Εάν δεν υπήρχε η καθοδήγηση του Πνεύματος του Θεού, και αν δεν υπήρχε η έλευση των ομιλιών Του, όλοι οι άνθρωποι θα χάνονταν υπό το παίδεμά Του. Γιατί ο Θεός δοκιμάζει όλους τους ανθρώπους τόσο πολύ καιρό; Και μάλιστα για τόσο μεγάλο διάστημα όπως πέντε μήνες; Αυτό ακριβώς είναι το επίκεντρο της συναναστροφής μας, καθώς και το κεντρικό σημείο της σοφίας του Θεού. Μπορούμε να διατυπώσουμε την εξής υπόθεση: Χωρίς αυτήν την περίοδο κατά την οποία δοκιμάζεται ο άνθρωπος και χωρίς του Θεού τα σφοδρά χτυπήματα, την πάταξη και τον περιορισμό της διεφθαρμένης ανθρώπινης φυλής, εάν η οικοδόμηση της εκκλησίας είχε συνεχίσει μέχρι σήμερα, ποιο θα ήταν, άραγε, το αποτέλεσμα; Έτσι, ο Θεός μπαίνει κατευθείαν στο θέμα από την πρώτη κιόλας πρόταση, επισημαίνοντας απευθείας το επιθυμητό αποτέλεσμα του έργου αυτών των αρκετών μηνών —στ’ αλήθεια πετυχαίνει διάνα! Αυτό αρκεί για να καταδείξει τη σοφία των πράξεων του Θεού κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών: Όλοι είχαν τη δυνατότητα να μάθουν μέσω της δοκιμασίας πώς να υποτάσσονται και πώς να δαπανούν τον εαυτό τους με ειλικρίνεια, καθώς και πώς να καταφέρουν να γνωρίσουν καλύτερα τον Θεό μέσω επώδυνου εξευγενισμού. Όσο μεγαλύτερη απόγνωση βιώνουν οι άνθρωποι, τόσο καλύτερα καταφέρνουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Και είναι αλήθεια ότι όσο περισσότερο εξευγενισμό γεμάτο πόνο αντιμετωπίζουν, τόσο περισσότερο καταφέρνουν να γνωρίσουν τη δική τους διαφθορά, μέχρι του σημείου που αναγνωρίζουν ότι δεν είναι άξιοι καν να είναι πάροχοι υπηρεσιών για τον Θεό, και ότι όταν παρέχουν υπηρεσία, ανυψώνονται από Αυτόν. Συνεπώς, αφότου έχει επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα, όταν ο άνθρωπος έχει εξαντλήσει κάθε κομμάτι του εαυτού του, ο Θεός εκφράζει άμεσα τους ήχους του ελέους, χωρίς να κρατά τίποτα κρυφό. Φαίνεται αμέσως ότι η μέθοδος εργασίας του Θεού, μετά από τους λίγους αυτούς μήνες, καθιστά το σήμερα την αφετηρία της· Αυτός το έχει καταστήσει σαφές ώστε να το δουν όλοι. Επειδή, στο παρελθόν, ο Θεός είπε επανειλημμένα ότι «δεν είναι εύκολο να κερδίσετε το δικαίωμα να αποκαλείστε λαός του Θεού», οπότε, έχει εκφέρει αυτά τα λόγια στους ανθρώπους που αναφέρονται ως πάροχοι υπηρεσιών, το οποίο αρκεί για να καταδείξει ότι ο Θεός είναι φερέγγυος πέραν πάσης αμφιβολίας. Ό,τι λέει ο Θεός θα γίνει πραγματικότητα σε διαφορετικό βαθμό και σε καμία περίπτωση δεν είναι λόγια του αέρα.

Όταν οι άνθρωποι νιώθουν μεγάλη θλίψη και στενοχώρια μέχρι του σημείου που περιέρχονται σε σύγχυση, λόγια σαν κι αυτά από τον Θεό πετυχαίνουν διάνα, αναζωογονώντας τους όλους εν μέσω της απόγνωσής τους. Προκειμένου να εξαλείψει περαιτέρω οποιαδήποτε αμφιβολία από το μυαλό των ανθρώπων, ο Θεός πρόσθεσε τα εξής: «Παρόλο που αναφέρονται ως λαός Μου, αυτός ο τίτλος δεν έρχεται σε καμία περίπτωση σε δεύτερη θέση σε σχέση με το να αποκαλούνται “υιοί” Μου». Αυτό αρκεί για να καταδείξει ότι μόνο ο Θεός είναι σε θέση να προστατεύσει την εξουσία Του, και μόλις οι άνθρωποι το διαβάσουν, θα πιστεύουν ακόμα πιο ακράδαντα ότι δεν είναι απλώς μία μέθοδος εργασίας, είναι γεγονός. Προχωρώντας ένα βήμα περαιτέρω, για να παραμείνουν ξεκάθαρα τα οράματα των ανθρώπων, στη νέα Του προσέγγιση διασαφηνίζεται η ταυτότητα όλων των ανθρώπων. Αυτό αρκεί για να καταδείξει τη σοφία του Θεού και δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να μάθουν καλύτερα ότι ο Θεός μπορεί να δει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων· στις σκέψεις και στις πράξεις τους, οι άνθρωποι είναι σαν μαριονέτες, ενώ ο Θεός κινεί τα νήματα, κι αυτό είναι απόλυτο και αδιαμφισβήτητο.

Γυρνώντας πίσω στην αρχή, αυτό που έκανε ο Θεός εξαρχής ήταν να επισημάνει απευθείας ότι το πρώτο στάδιο του έργου Του, δηλαδή «η εξυγίανση της εκκλησίας», είχε ήδη ολοκληρωθεί. «Η κατάσταση τώρα δεν είναι όπως ήταν κάποτε, και το έργο Μου έχει εισέλθει επί μιας νέας αφετηρίας». Από τη δήλωση αυτή, μπορεί να δει κανείς ότι το έργο του Θεού έχει εισέλθει επί μιας νέας αφετηρίας, αμέσως μετά από την οποία, μας επισημαίνει τα σχέδια για το επόμενο στάδιο του έργου Του —μόλις ολοκληρωθεί η οικοδόμηση της εκκλησίας, θα ξεκινήσει η ζωή της Εποχής της Βασιλείας, «διότι τώρα δεν είναι πλέον η εποχή της οικοδόμησης της εκκλησίας, αλλά, αντιθέτως, η εποχή κατά την οποία η βασιλεία ανοικοδομείται με επιτυχία». Επιπλέον, έχει πει ότι καθώς οι άνθρωποι βρίσκονται ακόμα στη γη, οι συναθροίσεις τους θα συνεχίσουν να αναφέρονται ως εκκλησία, αποφεύγοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την πραγμάτωση μιας μη ρεαλιστικής «βασιλείας» όπως την έχουν φανταστεί όλοι. Θα συνεχίσουμε με συναναστροφή πάνω στο ζήτημα των οραμάτων.

Γιατί, άραγε, παρόλο που τώρα είναι η εποχή της οικοδόμησης της βασιλείας και η αποπεράτωση της οικοδόμησης της εκκλησίας, όλες οι συναθροίσεις εξακολουθούν να ονομάζονται εκκλησία; Έχει ειπωθεί στο παρελθόν ότι η εκκλησία είναι ο πρόδρομος της βασιλείας και ότι χωρίς την εκκλησία δεν μπορεί να γίνεται λόγος για τη βασιλεία. Η απαρχή της Εποχής της Βασιλείας είναι η απαρχή της διακονίας του Θεού εν σαρκί, και η Εποχή της Βασιλείας αναγγέλλεται από τον ενσαρκωμένο Θεό. Φέρνει την Εποχή της Βασιλείας και όχι την επίσημη κάθοδο της βασιλείας. Αυτό δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς· όταν μιλάω για τον λαό του Θεού εννοώ τον λαό της Εποχής της Βασιλείας, και όχι τον λαό της ίδιας της βασιλείας. Γι’ αυτό θα ήταν λογικό να πούμε ότι οι συναθροίσεις στη γη θα πρέπει να εξακολουθούν να αναφέρονται ως εκκλησία. Στο παρελθόν, ενήργησε εντός της κανονικής Του ανθρώπινης φύσης ενώ δεν είχε κατατεθεί μαρτυρία ακόμα στο πρόσωπό του ως ο ίδιος ο Θεός, και γι’ αυτό η Εποχή της Βασιλείας δεν είχε αρχίσει ακόμα μεταξύ των ανθρώπων. Τουτέστιν, όπως έχω πει, το Πνεύμα Μου δεν είχε αρχίσει επίσημα να εργάζεται στην ενσάρκωσή Μου. Τώρα που έχει κατατεθεί μαρτυρία για τον ίδιο τον Θεό, η βασιλεία πραγματοποιείται μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι θα αρχίσω να εργάζομαι εντός της θεϊκής φύσης Μου, και γι’ αυτό, όσοι άνθρωποι μπορούν να εκτιμήσουν τα λόγια που εκφράζω και τις πράξεις που επιτελώ στη θεϊκή φύση Μου θα γίνουν γνωστοί ως ο λαός Μου της Εποχής της Βασιλείας. Από εκεί προέκυψε «ο λαός του Θεού». Σε αυτό το στάδιο, κυρίως η θεϊκή φύση μου ενεργεί και μιλάει. Ο άνθρωπος απλώς δεν μπορεί να παρέμβει, ούτε μπορεί να διαταράξει το σχέδιό Μου. Μόλις ο Θεός φθάσει σε ένα συγκεκριμένο στάδιο κατά την ομιλία Του, το όνομά Του μαρτυρείται και από αυτό το σημείο θα ξεκινήσει η δοκιμασία του ανθρώπου. Αυτό είναι το απόγειο της σοφίας στο έργο του Θεού. Θέτει μια σταθερή βάση και βάζει τα θεμέλια για την αρχή του επόμενου σταδίου, καθώς και για το τέλος του τελευταίου σταδίου. Αυτό είναι κάτι που κανείς ως άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να περιμένει· είναι το σημείο συνάντησης του πρώτου και του δεύτερου μέρους της εποχής της κρίσης. Χωρίς αυτούς τους λίγους μήνες κατά τους οποίους εξευγένισα τον άνθρωπο, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει η θεϊκή φύση Μου. Αυτοί οι αρκετοί μήνες εξευγενισμού άνοιξαν τον δρόμο για το επόμενο στάδιο του έργου Μου. Το τέλος αυτών των λίγων μηνών έργου είναι ένα σημάδι ότι η επόμενη φάση του έργου θα είναι πιο βαθιά. Αν κάποιος κατανοήσει αληθινά τον λόγο του Θεού, τότε ίσως είναι σε θέση να καταλάβει ότι Αυτός χρησιμοποιεί αυτήν την περίοδο κάποιων μηνών για να ξεκινήσει το επόμενο στάδιο του έργου Του, και κατ’ αυτόν τον τρόπο τού δίνει τη δυνατότητα να αποφέρει ακόμα καλύτερα αποτελέσματα. Επειδή η παρεμπόδιση της ανθρώπινης φύσης Μου έχει δημιουργήσει ένα εμπόδιο στο επόμενο στάδιο του έργου Μου, μέσα από αυτούς τους λίγους μήνες εξευγενισμού μέσω βασάνων, επομένως, και οι δύο πλευρές διαπαιδαγωγούνται και έχουν αποκομίσει σημαντικά οφέλη. Τώρα μόνο, ως αποτέλεσμα αυτού, αρχίζει ο άνθρωπος να εκτιμά βαθιά τον τρόπο με τον οποίο αναφέρομαι σε αυτόν. Επομένως, όταν ο Θεός, με ένα γύρισμα της πένας Του, είπε ότι δεν θα αποκαλούσε πια τους ανθρώπους «παρόχους υπηρεσιών», αλλά, αντιθέτως, «λαό του Θεού», όλοι τους πλημμύρισαν από χαρά. Αυτή ήταν η Αχίλλειος πτέρνα του ανθρώπου. Ο λόγος για τον οποίο μίλησε ο Θεός κατ’ αυτόν τον τρόπο ήταν επακριβώς για να εντοπίσει αυτήν τη ζωτική αδυναμία του ανθρώπου.

Προκειμένου να πείσει περαιτέρω όλους τους ανθρώπους και να κερδίσει την πίστη από τα βάθη της καρδιάς τους, και προκειμένου να επισημάνει το γεγονός ότι η αφοσίωση κάποιων ανθρώπων έχει μολυνθεί από ακαθαρσίες, ο Θεός έκανε ένα βήμα παραπέρα για να επισημάνει όλα τα διάφορα είδη της ανθρώπινης ασχήμιας και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, έχει εκπληρώσει τα εξής λόγια Του: «Πόσοι Με αγαπούν ειλικρινά; Ποιος δεν ενεργεί με γνώμονα το μέλλον του; Ποιος δεν έχει παραπονεθεί ποτέ κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών του;» Από λόγια σαν κι αυτά, όλοι είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τη δική τους επαναστατικότητα, την έλλειψη πίστης και αφοσίωσης και κατ’ αυτόν τον τρόπο, καταφέρνουν να δουν ότι το έλεος και η στοργική αγάπη του Θεού ακολουθούν όλους όσοι Τον αναζητούν σε κάθε βήμα της διαδρομής. Αυτό καταδεικνύεται από τα ακόλουθα λόγια: «Όταν κάποιοι ετοιμάζονται να υποχωρήσουν, όταν όλοι όσοι ελπίζουν ότι Εγώ θα αλλάξω τον τρόπο έκφρασής Μου έχουν απωλέσει την ελπίδα, εκείνη τη στιγμή εκφράζω τους ήχους της σωτηρίας και φέρνω όλους όσοι Με αγαπούν ειλικρινά πίσω στην βασιλεία Μου, ενώπιον του θρόνου Μου». Σε αυτό το σημείο, οι φράσεις «όσοι Με αγαπούν ειλικρινά», και το ρητορικό ερώτημα «Πόσοι με αγαπούν ειλικρινά;» δεν αντιφάσκουν μεταξύ τους. Δείχνουν ότι η «ειλικρίνεια» σ’ αυτό το πλαίσιο περιέχει ακαθαρσίες. Δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν γνωρίζει τίποτα· αντιθέτως, ακριβώς επειδή ο Θεός μπορεί να δει βαθιά μέσα στα μύχια της καρδιάς των ανθρώπων, χρησιμοποιεί λέξεις όπως «ειλικρίνεια» σαρκαστικά κι απευθύνεται στη διεφθαρμένη ανθρώπινη φυλή, έτσι ώστε όλοι να νιώσουν το χρέος τους στον Θεό πιο βαθιά και να επικρίνουν πιο αυστηρά τον εαυτό τους, καθώς και να αναγνωρίσουν το γεγονός ότι τα παράπονα στην καρδιά τους προέρχονται εξ ολοκλήρου από τον Σατανά. Όλοι εκπλήσσονται όταν βλέπουν κάποιον όρο όπως «αφοσίωση», σκεπτόμενοι από μέσα τους: «Πολλές φορές διαμαρτυρήθηκα ενάντια σε Ουρανό και γη, και πολλές φορές θέλησα να φύγω, αλλά επειδή φοβόμουν τα διοικητικά διατάγματα του Θεού, χειριζόμουν με οποιονδήποτε τρόπο τα ζητήματα μόνο και μόνο για να ξεμπερδεύω με αυτά και να ακολουθώ το πλήθος, περιμένοντας να με αντιμετωπίσει ο Θεός, σκεπτόμενος πως, αν η κατάσταση αποδεικνυόταν πραγματικά χαμένη υπόθεση, θα υπήρχε και πάλι αρκετός χρόνος να υποχωρήσω σιγά σιγά. Τώρα, όμως, ο Θεός μάς αποκαλεί αφοσιωμένο λαό Του. Μπορεί στ’ αλήθεια ο Θεός να είναι ένας Θεός που βλέπει στα μύχια της καρδιάς των ανθρώπων;» Μόνο στο τέλος ο Θεός επεσήμανε την ψυχολογική κατάσταση διαφόρων ειδών ανθρώπων, ώστε να αποφευχθεί αυτού του είδους η παρεξήγηση. Έτσι, έκανε τους ανθρώπους να μεταβούν από μια κατάσταση όπου αμφέβαλαν μέσα τους, ενώ εξωτερικά έδειχναν χαρούμενοι, σε μια κατάσταση όπου είχαν πειστεί με την καρδιά, τα λόγια και τα μάτια τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο αντίκτυπος του λόγου του Θεού στον άνθρωπο έχει φτάσει σε μεγαλύτερο βάθος, η φυσική συνέπεια του οποίου, είναι ότι ο άνθρωπος δείχνει να είναι λίγο πιο τρομαγμένος, να έχει λίγο περισσότερο φόβο και επιπλέον, έχει κατανοήσει καλύτερα τον Θεό. Τέλος, για να μετριάσει τις ανησυχίες του ανθρώπου, ο Θεός είπε: «Εντούτοις, καθώς το παρελθόν αποτελεί παρελθόν, και το παρόν είναι ήδη εδώ, δεν υπάρχει πλέον λόγος να λαχταράτε νοσταλγικά το παρελθόν ή να σκέφτεστε το μέλλον». Αυτού του είδους ο έντονος, αρμονικός, αλλά και μεστός τρόπος έκφρασης έχει ακόμη μεγαλύτερη επίδραση, κάνοντας όλους όσοι διαβάζουν τα λόγια Του να δουν το φως για άλλη μια φορά μέσα από την απόγνωση του παρελθόντος, ώσπου να δουν τη σοφία και τις πράξεις του Θεού, να κερδίσουν τον τίτλο του «λαού του Θεού», να εξαλείψουν οποιεσδήποτε αμφιβολίες στην καρδιά τους και, τέλος, να καταφέρουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους από τα μεταβαλλόμενα μοτίβα των ψυχολογικών τους καταστάσεων. Αυτές οι καταστάσεις έρχονται και υποχωρούν εναλλάξ, πυροδοτώντας λύπη και πόνο, αγαλλίαση και χαρά. Σ’ αυτό το κεφάλαιο, ο Θεός έχει σκιαγραφήσει μια τόσο ρεαλιστική και ζωντανή σκιαγράφηση των ανθρώπων με κάθε λεπτομέρεια που έχει αγγίξει την τελειότητα. Είναι στ’ αλήθεια κάτι που ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιτύχει, κάτι που αποκαλύπτει στ’ αλήθεια τα μυστικά στα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς. Έχει την ικανότητα, άραγε, να κάνει κάτι τέτοιο ο άνθρωπος;

Αμέσως μετά ακολουθεί ένα ακόμη μεγαλύτερης σημασίας χωρίο, το οποίο αποκαλύπτει άμεσα στον άνθρωπο το διοικητικό διάταγμα του Θεού και το οποίο είναι και το πιο σημαντικό σημείο: «Επειδή είστε άνθρωποι, όποιος αντιτίθεται στην πραγματικότητα και δεν πράττει σύμφωνα με την καθοδήγησή Μου δεν θα έχει καλή κατάληξη, αλλά θα αντιμετωπίσει μόνο προβλήματα. Από όσα συμβαίνουν στο σύμπαν, δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο δεν έχω τον τελικό λόγο». Δεν είναι αυτό το διοικητικό διάταγμα του Θεού; Αυτό αρκεί για να καταδείξει ότι υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα όσων αντιβαίνουν σ’ αυτό το διοικητικό διάταγμα. Βάσει των παραπάνω, ο Θεός στη συνέχεια τους παροτρύνει όλους να μην σκέφτονται το πεπρωμένο τους. Αν κάποιος τολμήσει να ξεφύγει από την ενορχήστρωση του Θεού, οι συνέπειες θα είναι φρικτές, πέραν κάθε φαντασίας. Έτσι, δίνεται η δυνατότητα σε όλους όσοι βιώνουν τη διαφώτιση και τη φώτιση σε αυτά τα λόγια να κατανοήσουν καλύτερα το διοικητικό διάταγμα του Θεού, καθώς και να κατανοήσουν ότι η μεγαλοπρέπειά Του δεν επιτρέπεται να υβρίζεται, και ως εκ τούτου να γίνουν πιο έμπειροι και σταθεροί, καταπράσινοι σαν ανεμοδαρμένα πεύκα που αψηφούν τον άνεμο και τον παγετό, συνεχίζοντας να κοσμούν την ταχέως αναπτυσσόμενη πράσινη ζωτικότητα της φύσης. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι διαβάζουν αυτό το χωρίο, αισθάνονται χαμένοι, σαν να είχαν περιπλανηθεί σε κάποιο λαβύρινθο. Αυτό συμβαίνει επειδή το περιεχόμενο του λόγου του Θεού αλλάζει σχετικά γρήγορα, γι’ αυτό και εννέα στους δέκα ανθρώπους εισέρχονται σε έναν λαβύρινθο όταν προσπαθούν να κατανοήσουν τις δικές τους διεφθαρμένες διαθέσεις. Προκειμένου να διεξαχθεί πιο ομαλά το έργο στο μέλλον, να εξαλειφθούν οι αμφιβολίες στις καρδιές όλων των ανθρώπων και προκειμένου να κάνουν όλοι ένα περαιτέρω βήμα στην πίστη τους στην ακριβολογία του Θεού, τονίζει στο τέλος αυτού του χωρίου: «Καθένας από όσους Με αγαπούν ειλικρινά, θα επιστρέψει μετά βεβαιότητας ενώπιον του θρόνου Μου». Έτσι, τα μυαλά των ανθρώπων που έχουν υποβληθεί επί αρκετούς μήνες στο έργο Του, σε μια στιγμή, απαλλάσσονται από ένα μέρος των ανησυχιών τους. Επιπλέον, οι καρδιές τους, οι οποίες αιωρούνταν στον αέρα, γίνονται και πάλι όπως ήταν κάποτε, σαν να έπεσε μια βαριά πέτρα στο έδαφος. Δεν χρειάζεται να σκέφτονται πλέον τη μοίρα τους· επιπλέον, πιστεύουν ότι ο Θεός δεν θα εκφράζει πλέον λόγο που στερείται ουσίας. Επειδή οι άνθρωποι είναι αυτάρεσκοι, δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην πιστεύει ότι δείχνουν τη μέγιστη αφοσίωση προς τον Θεό. Γι’ αυτό, ο Θεός τονίζει σκόπιμα τη λέξη «ειλικρινά» —για να επιτύχει ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Το πράττει αυτό για να ανοίξει τον δρόμο και να θέσει τα θεμέλια για το επόμενο στάδιο στο έργο Του.