Σε ποιο σημείο φτάσαμε στη συναναστροφή μας κατά την τελευταία μας συνάθροιση; Συναναστρεφόμασταν για το πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια, το οποίο σχετίζεται με δύο μείζονα θέματα τα οποία είναι κατά κύριο λόγο δύο πτυχές άσκησης. Ποιο είναι το πρώτο; (Το πρώτο είναι το να εγκαταλείπεις.) Και το δεύτερο; (Το δεύτερο είναι το να αφοσιώνεσαι.) Το πρώτο είναι το να εγκαταλείπεις και το δεύτερο το να αφοσιώνεσαι. Σε ό,τι αφορά την άσκηση του «να εγκαταλείπεις», συναναστραφήκαμε αρχικά πάνω στο να εγκαταλείπεις διάφορα αρνητικά συναισθήματα. Η πρώτη πτυχή του «να εγκαταλείπεις» περιλαμβάνει το να εγκαταλείπεις διάφορα αρνητικά συναισθήματα. Οπότε όταν μιλήσαμε για το να εγκαταλείπεις διάφορα αρνητικά συναισθήματα, ποια αναφέραμε; (Θεέ, την πρώτη φορά μίλησες για την κατωτερότητα, το μίσος και τον θυμό, και έπειτα τη δεύτερη φορά μίλησες για την κατάθλιψη.) Την πρώτη φορά, μίλησα για την ανάγκη να εγκαταλείψει κανείς το μίσος, τον θυμό και την κατωτερότητα —αυτά ήταν τα τρία αρνητικά συναισθήματα για τα οποία μίλησα κυρίως, και μίλησα επίσης αρκετά εκτενώς για την κατάθλιψη. Τη δεύτερη φορά, μίλησα για την άσκηση του να εγκαταλείπει κανείς την κατάθλιψη ως ενός εκ των αρνητικών συναισθημάτων. Οι άνθρωποι μπορούν να καταθλιβούν για πολλούς λόγους, και την τελευταία φορά μίλησα κυρίως για τους διάφορους τρόπους με τους οποίους μπορεί να προκύψει το αρνητικό συναίσθημα της κατάθλιψης. Πείτε Μου, ποιες ήταν οι κύριες αιτίες που ανέφερα για τις οποίες προκύπτει το συναίσθημα της κατάθλιψης; (Θεέ, υπάρχουν συνολικά τρεις αιτίες. Η πρώτη είναι πως οι άνθρωποι νιώθουν πάντα πως έχουν κακή μοίρα· η δεύτερη είναι πως οι άνθρωποι κατηγορούν την κακή τους τύχη όταν τους συμβαίνει κάτι· και η τρίτη είναι όταν οι άνθρωποι έχουν διαπράξει σοβαρές παραβάσεις στο παρελθόν ή όταν έχουν κάνει ανόητα πράγματα ή πράγματα από άγνοια, τα οποία τους οδήγησαν να βυθιστούν στην κατάθλιψη.) Αυτές είναι οι τρεις κύριες αιτίες. Η πρώτη είναι επειδή οι άνθρωποι πιστεύουν πως η μοίρα τους είναι κακή, και έτσι είναι συχνά καταθλιμμένοι· η δεύτερη είναι επειδή οι άνθρωποι θεωρούν πως είναι άτυχοι, και έτσι είναι επίσης συχνά καταθλιμμένοι· και η τρίτη είναι επειδή οι άνθρωποι έχουν διαπράξει σοβαρές παραβάσεις, πράγμα που τους οδηγεί να νιώθουν συχνά καταθλιμμένοι. Αυτές είναι οι τρεις βασικές αιτίες. Το συναίσθημα της κατάθλιψης δεν είναι ένα φευγαλέο αίσθημα αρνητικότητας ή λύπης. Αντίθετα, είναι ένα σύνηθες και επαναλαμβανόμενο αρνητικό συναίσθημα στο μυαλό, το οποίο προκαλείται από ορισμένες αιτίες. Αυτό το αρνητικό συναίσθημα κάνει τους ανθρώπους να έχουν πολλές αρνητικές σκέψεις, απόψεις και οπτικές, και μάλιστα πολλές ακραίες και εσφαλμένες σκέψεις, απόψεις, συμπεριφορές και μεθόδους. Δεν είναι μια παροδική ψυχολογική διάθεση ή μια φευγαλέα ιδέα· είναι ένα επαναλαμβανόμενο και σύνηθες αρνητικό συναίσθημα, το οποίο βρίσκεται διαρκώς με τους ανθρώπους, συντροφεύει τους ανθρώπους στη ζωή τους μέσα στα μύχια της καρδιάς τους και βαθιά μέσα στην ψυχή τους, και είναι μαζί τους στις σκέψεις και τις πράξεις τους. Αυτό το αρνητικό συναίσθημα όχι μόνο επηρεάζει τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων, αλλά μπορεί επίσης να έχει επίδραση στις διάφορες οπτικές, απόψεις και αντιλήψεις που έχουν οι άνθρωποι στον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, και στη διαγωγή και τις πράξεις τους στην καθημερινή τους ζωή. Επομένως, είναι απαραίτητη η ανάλυση διαφορετικών αρνητικών αισθημάτων, η εις βάθος εξέτασή τους και η αναγνώρισή τους, προτού στη συνέχεια τα εγκαταλείψεις και τα αλλάξεις ένα προς ένα, καταβάλλοντας προσπάθεια να τα αφήσεις σταδιακά πίσω σου ώστε η συνείδηση και η λογική σου, καθώς και το σκεπτικό της ανθρώπινης φύσης σου, να γίνουν κανονικά και πρακτικά, και ώστε ο τρόπος με τον οποίο βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, και ο τρόπος με τον οποίο φέρεσαι και ενεργείς στην καθημερινή σου ζωή να μην επηρεάζονται, να μην ελέγχονται ή μάλιστα να μην καταπιέζονται πια από αυτά τα αρνητικά αισθήματα —αυτός είναι ο κύριος στόχος της εις βάθους εξέτασης και της διάκρισης αυτών των διαφόρων αρνητικών συναισθημάτων. Ο κύριος στόχος δεν είναι να ακούσεις αυτά που λέω, να τα μάθεις, να τα κατανοήσεις και να σταματήσεις εκεί, αλλά αντίθετα είναι να μάθεις από τα λόγια Μου ακριβώς πόσο επιβλαβή είναι τα αρνητικά συναισθήματα για τους ανθρώπους, να μάθεις πόσο επιβλαβή είναι και πόσο μεγάλη επίδραση έχουν στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, στον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, και στον τρόπο με τον οποίο φέρονται και συμπεριφέρονται.

Προηγουμένως συναναστραφήκαμε επίσης, έως έναν ορισμένο βαθμό, σχετικά με το ότι αυτά τα αρνητικά συναισθήματα δεν φτάνουν στο επίπεδο των διεφθαρμένων διαθέσεων και μιας διεφθαρμένης ουσίας, αλλά διευκολύνουν και επιδεινώνουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων έως κάποιο βαθμό, παρέχοντας τη βάση ώστε εκείνοι να ενεργούν σύμφωνα με τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, και δίνοντας στους ανθρώπους έναν λόγο παραπάνω για να ζουν σύμφωνα με τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους καθώς στηρίζονται από αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, καθώς και έναν λόγο να βλέπουν οποιονδήποτε ή οτιδήποτε βάσει των διεφθαρμένων διαθέσεών τους. Επομένως, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα έχουν όλα τους αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων σε διαφορετικούς βαθμούς και, μέχρι ένα σημείο, επηρεάζουν και ελέγχουν τις διάφορες σκέψεις των ανθρώπων, και έχουν επίδραση στις στάσεις, τις αντιλήψεις και τις οπτικές που έχουν ως προς την αλήθεια και τον Θεό. Μπορεί να ειπωθεί πως αυτά τα αρνητικά συναισθήματα δεν έχουν καθόλου καλό αντίκτυπο στους ανθρώπους, ούτε καμία θετική ή χρήσιμη επίδραση, αλλά, αντιθέτως, μπορούν μόνο να βλάψουν τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και όταν οι άνθρωποι ζουν μέσα σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, η καρδιά τους φυσικά επηρεάζεται και ελέγχεται από αυτά, και εκείνοι αδυνατούν να εμποδίσουν τον εαυτό τους να ζει σε μια κατάσταση αρνητικότητας, και υιοθετούν μάλιστα ακραίες απόψεις για τους ανθρώπους και τα πράγματα από παράλογες οπτικές. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν έναν άνθρωπο ή ένα πράγμα από την οπτική και την άποψη των αρνητικών συναισθημάτων, είναι φυσικό πως οι συμπεριφορές, οι προσεγγίσεις και τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς και των πράξεων που παράγουν θα είναι νοθευμένα με ακραία, αρνητικά και καταθλιπτικά συναισθήματα. Αυτά τα αρνητικά, καταθλιπτικά και ακραία συναισθήματα θα κάνουν τους ανθρώπους να είναι ανυπάκουοι προς τον Θεό, δυσαρεστημένοι με τον Θεό, να κατηγορούν τον Θεό, να Τον αψηφούν και, μάλιστα, να Του εναντιώνονται, καθώς και, φυσικά, να Τον μισούν. Για παράδειγμα, όταν ένας άνθρωπος πιστεύει πως έχει κακή μοίρα, ποιον κατηγορεί γι’ αυτήν; Μπορεί να μην το λέει, αλλά μέσα του πιστεύει πως ο Θεός έχει ενεργήσει εσφαλμένα και πως είναι άδικος, και σκέφτεται: «Γιατί ο Θεός τον έκανε εκείνον τόσο εμφανίσιμο; Γιατί ο Θεός τού έδωσε τη δυνατότητα να γεννηθεί σε μια τόσο σπουδαία οικογένεια; Γιατί του έδωσε τέτοια χαρίσματα; Γιατί του έδωσε τόσο καλό επίπεδο; Γιατί το δικό μου επίπεδο είναι τόσο κακό; Γιατί ο Θεός κανόνισε να γίνει εκείνος επικεφαλής; Γιατί δεν έρχεται ποτέ η σειρά μου, γιατί δεν έχω καταφέρει να γίνει ποτέ επικεφαλής, έστω και μια φορά; Γιατί όλα πηγαίνουν ομαλά για εκείνον, και όταν κάνω εγώ το οτιδήποτε, δεν πηγαίνει ποτέ καλά ή ομαλά; Γιατί είναι τόσο άθλια η μοίρα μου; Γιατί τα πράγματα που συμβαίνουν σε εμένα είναι τόσο διαφορετικά; Γιατί μου συμβαίνουν μόνο κακά πράγματα;» Μπορεί αυτές οι σκέψεις που προκύπτουν από τα καταθλιπτικά συναισθήματα να μην κάνουν τους ανθρώπους να κατηγορούν τον Θεό ή να εναντιώνονται στον Θεό και στη μοίρα τους στην υποκειμενική συνείδησή τους, αλλά κάνουν τους ανθρώπους να βυθίζονται συχνά και άθελά τους σε συναισθήματα ανυπακοής, δυσαρέσκειας, πικρίας, φθόνου και μίσους μέσα στα μύχια της καρδιάς τους. Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορούν μάλιστα να κάνουν τους ανθρώπους να αναπτύξουν πιο ακραίες σκέψεις και συμπεριφορές. Για παράδειγμα, όταν ορισμένοι άνθρωποι βλέπουν κάποιον άλλο να τα πηγαίνει καλύτερα από τους ίδιους και να επαινείται από τον Θεό, νιώθουν φθόνο και αποστροφή. Κατά συνέπεια, τίθεται σε κίνηση μια σειρά μικροπρεπών πράξεων: Κακολογούν το άλλο άτομο και το υπονομεύουν πίσω από την πλάτη του, κάνουν στα κρυφά ορισμένα ανέντιμα και παράλογα πράγματα, και ούτω καθεξής. Η σειρά ζητημάτων που προκύπτει σχετίζεται άμεσα με την κατάθλιψη και τα αρνητικά συναισθήματά τους. Αυτή η σειρά σκέψεων, συμπεριφορών και προσεγγίσεων που προκύπτει από τα καταθλιπτικά συναισθήματά τους μπορεί στην αρχή να μοιάζει απλώς σαν κάποια είδη συναισθημάτων, αλλά καθώς εξελίσσονται τα πράγματα, αυτά τα αρνητικά και καταθλιπτικά συναισθήματα μπορούν να ενθαρρύνουν όλο και περισσότερο τους ανθρώπους να ζουν βάσει των διεφθαρμένων σατανικών διαθέσεών τους. Ωστόσο, αν οι άνθρωποι κατανοούν την αλήθεια και ζουν με κανονική ανθρώπινη φύση, όταν προκύπτουν μέσα τους αυτά τα αρνητικά και καταθλιπτικά συναισθήματα, η συνείδηση και η λογική τους μπορούν να αναλάβουν γρήγορα δράση, και αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν την παρουσία και την αναστάτωση αυτών των καταθλιπτικών συναισθημάτων και να τα διακρίνουν. Τότε μπορούν πολύ γρήγορα να αφήσουν πίσω τους τα καταθλιπτικά συναισθήματά τους, και όταν συναντούν ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα στην παρούσα κατάστασή τους, μπορούν να προβαίνουν σε ορθολογικές κρίσεις και να βλέπουν ορθολογικά τις καταστάσεις που συναντούν και τα πράγματα που βιώνουν από τη σωστή οπτική. Όταν οι άνθρωποι κάνουν όλα αυτά τα πράγματα ορθολογικά, το πιο βασικό πράγμα που θα είναι σε θέση να επιτύχουν είναι να αποδεχθούν τη διακυβέρνηση της συνείδησης και της λογικής της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Ακόμη καλύτερα, αν κατανοούν την αλήθεια, θα είναι σε θέση να ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας με πιο ορθολογικό τρόπο, με βάση τη συνείδηση και τη λογική τους, και δεν θα συμπεριφέρονται ούτε θα ενεργούν υπό την κυριαρχία των διεφθαρμένων διαθέσεών τους. Ωστόσο, αν τα αρνητικά συναισθήματα πάρουν την κυρίαρχη θέση μέσα στην καρδιά τους, επηρεάζοντας τις σκέψεις, τις απόψεις τους και τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται ζητήματα και φέρονται, τότε είναι φυσικό πως αυτά τα αρνητικά συναισθήματα θα επηρεάσουν την πρόοδό τους στη ζωή και θα έχουν ως αποτέλεσμα οι σκέψεις, οι επιλογές, η συμπεριφορά και οι προσεγγίσεις τους να εμποδίζονται και να αναστατώνονται σε κάθε λογής καταστάσεις. Από μία άποψη, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα διευκολύνουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, κάνοντας τους ανθρώπους να νιώθουν άνετα και δικαιολογημένοι που ζουν μέσα στις διεφθαρμένες διαθέσεις τους· από μία άλλη άποψη, μπορούν επίσης να κάνουν τους ανθρώπους να αντιστέκονται στα θετικά πράγματα και να ζουν μες στην αρνητικότητα, απρόθυμοι να δουν το φως. Με αυτόν τον τρόπο, τα αρνητικά συναισθήματα γίνονται πιο ανεξέλεγκτα και πιο σοβαρά μέσα στους ανθρώπους, και δεν επιτρέπουν επ’ ουδενί στους ανθρώπους να ενεργούν ορθολογικά εντός των ορίων της συνείδησης και της λογικής. Αντίθετα, εμποδίζουν τους ανθρώπους να αναζητήσουν την αλήθεια και να ζήσουν ενώπιον του Θεού και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι φυσικά εκφυλίζονται ακόμη περισσότερο, και όχι μόνο νιώθουν αρνητικοί, αλλά ξεστρατίζουν επίσης πολύ από τον Θεό. Και ποιες θα είναι οι συνέπειες αν τα πράγματα συνεχίσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο; Τα αρνητικά συναισθήματα όχι μόνο δεν μπορούν να διορθώσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, αλλά θα τις διευκολύνουν, πράγμα που θα κάνει τους ανθρώπους να χειρίζονται τα ζητήματα και να φέρονται με βάση τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, καθώς και να πάρουν τον δικό τους δρόμο. Τι θα κάνουν οι άνθρωποι όταν κυριαρχηθούν από εσφαλμένες και ακραίες σκέψεις και απόψεις; Θα αναστατώσουν το έργο της εκκλησίας; Θα διασπείρουν αρνητικότητα και θα κρίνουν το έργο του Θεού και τις διευθετήσεις του έργου του οίκου του Θεού; Θα κατηγορήσουν τον Θεό και θα Τον αψηφήσουν; Ασφαλώς και θα το κάνουν! Αυτές είναι οι τελικές συνέπειες. Θα προκύψει μέσα στους ανθρώπους μια σειρά προσεγγίσεων, όπως η ανυπακοή, η δυσαρέσκεια, η αρνητικότητα και η εναντίωση —όλα αυτά αποτελούν τις συνέπειες του να έχουν τα αρνητικά συναισθήματα κυρίαρχη θέση μέσα στην καρδιά των ανθρώπων επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Κοίτα, μόνο ένα μικροσκοπικό αρνητικό συναίσθημα —ένα συναίσθημα το οποίο οι άνθρωποι φαινομενικά δεν θα ήταν σε θέση να νιώσουν, την ύπαρξη του οποίου οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν καν να αισθανθούν ή δεν θα μπορούσαν να νιώσουν την όποια επίδραση έχει πάνω τους— αυτό το μικροσκοπικό αρνητικό συναίσθημα εξακολουθεί να τους ακολουθεί σαν να ήταν μαζί τους από τότε που γεννήθηκαν. Προξενεί κάθε λογής κακό στους ανθρώπους, και μάλιστα σε περιβάλλει, σε εκφοβίζει, σε καταπιέζει και σε δεσμεύει συνεχώς, σε σημείο που σε συντροφεύει όλη την ώρα, όπως ακριβώς και η ζωή σου, και όμως έχεις πλήρη άγνοιά του, ζώντας συχνά μέσα σε αυτό και θεωρώντας το δεδομένο, σκεπτόμενος πράγματα όπως: «Έτσι πρέπει να σκέφτονται οι άνθρωποι, δεν υπάρχει τίποτα λάθος σε αυτό, είναι πολύ φυσιολογικό. Ποιος δεν έχει κάποιες ενεργές σκέψεις όπως αυτές; Ποιος δεν έχει κάποια αρνητικά συναισθήματα; Δεν είσαι σε θέση να νιώσεις το κακό που σου προξενεί αυτό το αρνητικό συναίσθημα, αλλά το κακό είναι πέρα για πέρα αληθινό, και εσύ άθελά σου θα υποκινείσαι συχνά από αυτό για να εκδηλώνεις με φυσικότητα τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου, και να ενεργείς και να συμπεριφέρεσαι βάσει των διεφθαρμένων διαθέσεών σου, έως ότου τελικά κάνεις τα πάντα με βάση τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου. Μπορείς να φανταστείς ποια τελικά αποτελέσματα έχει αυτό: Είναι όλα αρνητικά, όλα δυσμενή, με τίποτα το επωφελές ή το θετικό, πόσο μάλλον τίποτα που μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να αποκτήσουν την αλήθεια και τον έπαινο του Θεού —δεν είναι αισιόδοξα αποτελέσματα. Επομένως, όσο υπάρχουν αρνητικά συναισθήματα μέσα σε έναν άνθρωπο, κάθε λογής αρνητικές σκέψεις και απόψεις θα επηρεάζουν και θα εξουσιάζουν σοβαρά τη ζωή του. Όσο επηρεάζουν και εξουσιάζουν τη ζωή του αρνητικές σκέψεις και απόψεις, θα υπάρχουν τεράστια εμπόδια που τον εμποδίζουν να επιδιώξει την αλήθεια, να κάνει πράξη την αλήθεια και να εισέλθει στην πραγματικότητά της. Και έτσι, είναι αναγκαίο να συνεχίσουμε να εκθέτουμε και να ανατέμνουμε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, ώστε να μπορέσουν να διορθωθούν όλα τους.

Τα αρνητικά συναισθήματα για τα οποία συναναστραφήκαμε μόλις τώρα έχουν σοβαρή επίδραση και κάνουν μεγάλο κακό στους ανθρώπους, αλλά υπάρχουν άλλα αρνητικά συναισθήματα που επίσης επηρεάζουν και βλάπτουν τους ανθρώπους. Πέρα από τα αρνητικά συναισθήματα του μίσους, του θυμού, της κατωτερότητας και της κατάθλιψης για τα οποία έχουμε ήδη μιλήσει, υπάρχουν τα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας. Αυτά τα συναισθήματα είναι επίσης ριζωμένα βαθιά μέσα στα μύχια της καρδιάς των ανθρώπων, και συντροφεύουν τους ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή, καθώς και στα λόγια και τις πράξεις τους. Φυσικά, όταν συμβαίνουν πράγματα στους ανθρώπους, επηρεάζουν επίσης τις σκέψεις και τις απόψεις που προκύπτουν μέσα τους, καθώς και τις οπτικές και τις αντιλήψεις που υιοθετούν. Σήμερα, θα μελετήσουμε εις βάθος και θα εκθέσουμε τα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας, και θα επιχειρήσουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να τα ανακαλύψουν μέσα τους. Αφού οι άνθρωποι ανακαλύψουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα μέσα τους, ο τελικός στόχος είναι να γνωρίσουν σχολαστικά αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, να τα ξεδιαλύνουν, να μη ζουν πια υπό την επιρροή τους, και να μη ζουν και να μη συμπεριφέρονται πια έχοντας ως βάση και θεμέλιό τους αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Πρώτα, ας κοιτάξουμε τις λέξεις «στενοχώρια, άγχος και ανησυχία». Δεν είναι τρόποι έκφρασης συναισθημάτων; (Είναι.) Προτού συναναστραφούμε πάνω σε αυτό το θέμα, ας το συλλογιστούμε πρώτα, ώστε να αποκτήσετε την πιο βασική έννοια «της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας». Είτε καταφέρετε να αποκτήσετε μια κυριολεκτική κατανόηση των λέξεων είτε μια βαθύτερη κατανόηση πέραν του κυριολεκτικού νοήματός τους, θα έχετε τότε μια βασική γνώση αυτών των αρνητικών συναισθημάτων. Αφήστε Με πρώτα να σας πω τι σας έκανε να ανησυχήσετε στο παρελθόν ή για ποια πράγματα νιώθεις συνεχώς στενοχωρημένος, αγχωμένος και ανήσυχος. Μπορούν να είναι σαν μια τεράστια πέτρα που σε συνθλίβει ή σαν μια σκιά που σε ακολουθεί διαρκώς και σε δεσμεύει. (Θεέ, θα πω κάποιες κουβέντες. Όταν δεν πετυχαίνω αποτελέσματα στο καθήκον μου, αυτό το συναίσθημα είναι αρκετά εμφανές, και ανησυχώ για το αν θα εκτεθώ και θα αποκλειστώ, και για το αν θα έχω καλό μέλλον και καλό προορισμό. Όταν πετυχαίνω αποτελέσματα στο καθήκον μου, δεν νιώθω έτσι, αλλά όποτε δεν πετυχαίνω αποτελέσματα σε αυτό για κάποιο διάστημα, αυτού του είδους το αρνητικό συναίσθημα καθίσταται εξαιρετικά προφανές.) Δεν πρόκειται για μια εκδήλωση των αρνητικών συναισθημάτων της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας; (Ναι.) Σωστά. Αυτού του είδους το αρνητικό συναίσθημα κρύβεται διαρκώς μέσα στα μύχια της καρδιάς των ανθρώπων, επηρεάζοντας συνεχώς τις σκέψεις τους. Αν και οι άνθρωποι δεν μπορούν να νιώσουν αυτού του είδους το αρνητικό συναίσθημα όταν δεν έχει συμβεί κάτι κακό, είναι σαν μια οσμή ή σαν ένα είδος αερίου ή, ακόμη περισσότερο, σαν ένα ηλεκτρικό κύμα. Δεν μπορείς να το δεις και, όταν δεν έχεις επίγνωσή του, δεν είσαι σε θέση ούτε να το νιώσεις. Ωστόσο, μπορείς πάντα να νιώσεις την παρουσία του μέσα στα μύχια της καρδιάς σου, σαν τη λεγόμενη έκτη αίσθηση, και μπορείς πάντα να νιώσεις υποσυνείδητα την ύπαρξη αυτού του είδους σκέψης και συναισθήματος. Την κατάλληλη ώρα, στο κατάλληλο μέρος και στο κατάλληλο πλαίσιο, αυτό το είδος του αρνητικού συναισθήματος θα αναδυθεί λίγο-λίγο και θα ξεπροβάλει σιγά-σιγά. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Οπότε, ποια άλλα πράγματα σας κάνουν να νιώθετε στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι; Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτά που μόλις αναφέρθηκαν; Αν είναι έτσι, τότε πρέπει να ζείτε πολύ ευτυχισμένοι και χωρίς ανησυχίες, χωρίς άγχος και χωρίς να νιώθετε στενοχωρημένοι για τίποτα —τότε θα ήσασταν πράγματι ελεύθεροι άνθρωποι. Έτσι έχουν τα πράγματα; (Όχι.) Τότε, λοιπόν, πείτε Μου τι έχετε μέσα στην καρδιά σας. (Όταν δεν τα πηγαίνω καλά στο καθήκον μου, συνεχώς ανησυχώ ότι θα χάσω τη φήμη και το κύρος μου, ανησυχώ τι θα σκεφτούν για μένα οι αδελφοί και οι αδελφές μου, και τι θα σκεφτεί για μένα ο επικεφαλής μου. Επίσης, όταν συνεργάζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να κάνω το καθήκον μου και αποκαλύπτω συνεχώς τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου, ανησυχώ συνεχώς πως πιστεύω στον Θεό για τόσο καιρό αλλά δεν έχω αλλάξει καθόλου, και αν συνεχιστεί αυτό, τότε ίσως μια μέρα αποκλειστώ. Αυτές είναι οι ανησυχίες που έχω.) Όταν έχεις αυτές τις ανησυχίες, προκύπτουν μέσα σου τα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας; (Ναι.) Οπότε, οι περισσότεροι από εσάς είστε αγχωμένοι και ανήσυχοι επειδή δεν εκτελείτε καλά τα καθήκοντά σας, σωστά; (Κατά κύριο λόγο, ανησυχώ για το μέλλον μου και τη μοίρα μου.) Το να ανησυχεί κανείς για το μέλλον και τη μοίρα του είναι το επικρατέστερο. Όταν οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να διακρίνουν, να κατανοήσουν, να αποδεχθούν ή να υποταχθούν στα περιβάλλοντα που ενορχηστρώνει ο Θεός και στην κυριαρχία Του, και όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες στην καθημερινή τους ζωή ή όταν αυτές οι δυσκολίες ξεπερνούν αυτά που μπορούν να αντέξουν οι κανονικοί άνθρωποι, νιώθουν υποσυνείδητα κάθε είδους ανησυχία και άγχος, και ακόμη και στενοχώρια. Δεν ξέρουν πώς θα είναι το αύριο ή η επόμενη μέρα ή πώς θα είναι τα πράγματα σε λίγα χρόνια ή πώς θα είναι το μέλλον, και έτσι νιώθουν στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για κάθε λογής πράγματα. Ποιο είναι το πλαίσιο στο οποίο οι άνθρωποι νιώθουν στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για κάθε λογής πράγματα; Είναι πως δεν πιστεύουν στην κυριαρχία του Θεού —δηλαδή, δεν είναι σε θέση να πιστέψουν στην κυριαρχία του Θεού και να τη διακρίνουν. Ακόμη κι αν την έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια, δεν θα την καταλάβαιναν ούτε θα την πίστευαν. Δεν πιστεύουν πως ο Θεός έχει κυριαρχία πάνω στη μοίρα τους, δεν πιστεύουν πως η ζωή τους βρίσκεται στα χέρια του Θεού, και έτσι προκύπτει δυσπιστία προς την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού μέσα στην καρδιά τους, έπειτα προκύπτουν κατηγορίες, και εκείνοι δεν είναι σε θέση να υποταχθούν. Πέρα από το να κατηγορούν και να μην είναι σε θέση να υποταχθούν, θέλουν να είναι κύριοι της δικής τους μοίρας και να ενεργούν με δική τους πρωτοβουλία. Ποια είναι έπειτα η πραγματική κατάσταση αφού αρχίσουν να ενεργούν με δική τους πρωτοβουλία; Το μόνο που κάνουν είναι να ζουν βασιζόμενοι στο δικό τους επίπεδο και στις δικές τους ικανότητες, αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορούν να επιτύχουν ή να καταφέρουν ή να κατορθώσουν με το δικό τους επίπεδο και τις δικές τους ικανότητες. Για παράδειγμα: τι θα τους συμβεί στο μέλλον, αν θα μπορέσουν να μπουν στο κολέγιο, αν θα μπορέσουν να βρουν μια καλή δουλειά όταν τελειώσουν το κολέγιο και αν θα τους πάνε όλα καλά όταν βρουν δουλειά· και εάν θέλουν να ανέβουν στην ιεραρχία και να γίνουν πλούσιοι, αν θα είναι σε θέση να επιτύχουν τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους μέσα σε λίγα χρόνια· και έπειτα, όταν θέλουν να βρουν σύντροφο, να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια, τι είδους σύντροφος θα είναι κατάλληλος για αυτούς; Για τον άνθρωπο, τέτοια πράγματα είναι άγνωστα. Εφόσον τέτοια πράγματα είναι άγνωστα, οι άνθρωποι νιώθουν χαμένοι. Όταν οι άνθρωποι νιώθουν χαμένοι, γίνονται στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι —νιώθουν στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για όλα όσα μπορεί να τους επιφυλάσσει το μέλλον. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή, εντός του πλαισίου της κανονικής ανθρώπινης φύσης, οι άνθρωποι απλώς δεν μπορούν να αντέξουν όλα αυτά τα πράγματα. Κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι σε λίγα χρόνια, κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι η δουλειά του ή ο γάμος του ή τα παιδιά του στο μέλλον —οι άνθρωποι απλώς δεν γνωρίζουν αυτά τα πράγματα. Είναι πράγματα που δεν μπορούν να προβλεφθούν εντός του εύρους των δυνατοτήτων της κανονικής ανθρώπινης φύσης, και γι’ αυτό οι άνθρωποι νιώθουν συνεχώς στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι γι’ αυτά. Όσο απλό κι αν είναι το μυαλό ενός ανθρώπου, εφόσον αυτός είναι σε θέση να σκεφτεί, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα θα προκύψουν, ένα προς ένα, μέσα στα μύχια της καρδιάς του μόλις φτάσει στην ενηλικίωση. Γιατί προκύπτουν μέσα στους ανθρώπους η στενοχώρια, το άγχος και η ανησυχία; Επειδή οι άνθρωποι μονίμως αγχώνονται και ταράζονται για πράγματα πέραν του πεδίου των ικανοτήτων τους· πάντα θέλουν να μάθουν, να κατανοήσουν και να επιτύχουν πράγματα πέραν του πεδίου των ικανοτήτων τους, και ακόμη και να ελέγξουν πράγματα εκτός του πεδίου των δυνατοτήτων της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Θέλουν να τα ελέγχουν όλα αυτά, και όχι μόνο αυτά —θέλουν επίσης οι νόμοι και τα αποτελέσματα της εξέλιξης αυτών των πραγμάτων να προχωρούν και να εκπληρώνονται σύμφωνα με τη δική τους θέληση. Επομένως, κυριαρχούμενοι από τέτοιες παράλογες σκέψεις, οι άνθρωποι νιώθουν στενοχώρια, άγχος και ανησυχία, και οι συνέπειες αυτών των συναισθημάτων διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ανεξάρτητα από τα πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι νιώθουν έντονα στενοχωρημένοι, αγχωμένοι ή ανήσυχοι, σχηματίζοντας έτσι αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, οι άνθρωποι θα πρέπει να τα παίρνουν πολύ σοβαρά και να αναζητούν την αλήθεια για να τα διορθώσουν.

Θα συναναστραφούμε σχετικά με τα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας κυρίως από δύο πτυχές: Η πρώτη θα είναι να εξετάσουμε εις βάθος τις δυσκολίες των ανθρώπων για να δούμε ποιες είναι αυτές, και από εκεί να δούμε ποιοι ακριβώς είναι οι λόγοι για τους οποίους προκύπτουν τα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας, και πώς ακριβώς προκύπτουν· η δεύτερη θα είναι να εξετάσουμε εις βάθος τα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας σε ό,τι αφορά τις διάφορες στάσεις που διατηρούν οι άνθρωποι ως προς το έργο του Θεού. Καταλαβαίνετε; (Ναι.) Πόσες πτυχές υπάρχουν; (Δύο.) Πρόκειται να εξετάσουμε εις βάθος τους λόγους για τους οποίους προκύπτουν τα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας, πρώτα από τις δυσκολίες που έχουν οι άνθρωποι και έπειτα από τις στάσεις των ανθρώπων ως προς το έργο του Θεού. Επαναλάβετέ το Μου κι εσείς. (Πρόκειται να εξετάσουμε εις βάθος τους λόγους για τους οποίους προκύπτουν τα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας, πρώτα από τις δυσκολίες που έχουν οι άνθρωποι και έπειτα από τις στάσεις των ανθρώπων ως προς το έργο του Θεού.) Πολλές είναι οι δυσκολίες που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι, όλες εκ των οποίων συναντούν οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή, δυσκολίες που προκύπτουν συχνά εντός του πλαισίου του να διάγουν τη ζωή της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Και πώς προκύπτουν αυτές οι δυσκολίες; Προκύπτουν επειδή οι άνθρωποι πάντα προσπαθούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, πάντα προσπαθούν να ελέγξουν τη μοίρα τους, να μάθουν το μέλλον τους εκ των προτέρων. Αν το μέλλον τους δεν φαίνεται καλό, αρχίζουν αμέσως να ψάχνουν κάποιον ειδικό στο φενγκ σούι ή κάποιον μελλοντολόγο για να το αποκαταστήσουν και να το διορθώσουν. Γι’ αυτό οι άνθρωποι συναντούν τόσο πολλές δυσκολίες στην καθημερινή τους ζωή, και σε αυτές τις δυσκολίες οφείλεται το ότι οι άνθρωποι βυθίζονται συχνά στα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας. Ποιες είναι αυτές οι δυσκολίες; Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά σε αυτό που οι άνθρωποι θεωρούν τη μεγαλύτερή τους δυσκολία —ποιο είναι αυτό; Οι μελλοντικές τους προοπτικές, δηλαδή το πώς θα είναι το μέλλον ενός ανθρώπου σε αυτήν τη ζωή, το αν θα είναι πλούσιος ή συνηθισμένος στο μέλλον, το αν θα μπορέσει να ξεχωρίσει, να γίνει πολύ επιτυχημένος και να ευημερήσει στον κόσμο και μεταξύ των ανθρώπων. Εκείνοι ιδίως που πιστεύουν στον Θεό, μπορεί να μη γνωρίζουν τι θα συμβεί σε άλλους στο μέλλον, αλλά συχνά ανησυχούν για το δικό τους μέλλον και πάντα αναρωτιούνται: «Αυτό είναι όλο κι όλο η πίστη στον Θεό; Θα καταφέρω ποτέ να ξεχωρίσω από το πλήθος στο μέλλον; Θα μπορέσω να αναλάβω σημαντικό ρόλο στον οίκο του Θεού; Θα μπορέσω να γίνω επικεφαλής ομάδας ή κάποιος υπεύθυνος; Θα μπορέσω να γίνω επικεφαλής; Τι θα μου συμβεί; Αν εκτελώ συνεχώς έτσι το καθήκον μου στον οίκο του Θεού, τι θα απογίνω στο τέλος; Θα επιτύχω τη σωτηρία; Έχω μελλοντικές προοπτικές; Υπάρχει ακόμα η ανάγκη να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου στον κόσμο; Πρέπει να συνεχίσω να μελετώ την επαγγελματική δεξιότητα που μάθαινα πριν ή να λάβω περαιτέρω εκπαίδευση γι’ αυτήν; Αν μπορέσω να συνεχίσω να εκτελώ το καθήκον μου στον οίκο του Θεού με πλήρες ωράριο, δεν θα πρέπει να έχω προβλήματα με τις βασικές ανάγκες της ζωής, αλλά αν δεν εκτελώ καλά το καθήκον μου και με μεταφέρουν σε άλλη θέση και με αντικαταστήσουν, πώς θα ζήσω τότε; Να αδράξω τώρα την ευκαιρία, προτού αντικατασταθώ ή αποκλειστώ, για να προετοιμαστώ για αυτό το ενδεχόμενο;» Αναρωτιούνται γι’ αυτά τα πράγματα και βλέπουν πως έχουν κάποιες αποταμιεύσεις, και σκέφτονται: «Πόσα χρόνια μπορώ να επιβιώσω με αυτά που έχω αποταμιεύσει; Είμαι πάνω από τριάντα χρόνων, και σε δέκα χρόνια θα έχω περάσει τα σαράντα. Αν με απομακρύνουν από την εκκλησία, θα είμαι σε θέση να συμβαδίσω με την κατάσταση όταν επιστρέψω στον κόσμο; Θα είναι αρκετά καλή η υγεία μου ώστε να μου επιτρέψει να συνεχίσω να εργάζομαι; Θα είμαι σε θέση να κερδίζω αρκετά χρήματα ώστε να τα βγάζω πέρα; Θα δυσκολευτώ να ζήσω; Εκτελώ το καθήκον μου στον οίκο του Θεού, αλλά θα με κρατήσει ο Θεός μέχρι τέλους;» Αν και σκέφτονται συνεχώς αυτά τα πράγματα, δεν βρίσκουν ποτέ απαντήσεις. Αν και δεν υπάρχει ποτέ κάποιο συμπέρασμα, δεν μπορούν παρά να σκέφτονται διαρκώς αυτά τα πράγματα —είναι πέρα από τον έλεγχό τους. Όταν αντιμετωπίζουν κάποια αναποδιά ή δυσκολία, ή όταν κάτι δεν πάει όπως το θέλουν, σκέφτονται αυτά τα πράγματα μέσα στα μύχια της καρδιάς τους, χωρίς να τα λένε σε κανέναν. Ορισμένοι άνθρωποι, όταν κλαδεύονται και αντιμετωπίζονται, όταν αντικαθίστανται στα καθήκοντά τους, όταν μεταφέρονται σε διαφορετικά καθήκοντα ή όταν αντιμετωπίζουν κάποιου είδους κρίση, ψάχνουν άθελά τους μια οδό υποχώρησης και δεν μπορούν παρά να κάνουν σχέδια και πλάνα για τα επόμενά τους βήματα. Ό,τι κι αν συμβεί στο τέλος, οι άνθρωποι και πάλι κάνουν συχνά σχέδια και πλάνα σχετικά με τα πράγματα για τα οποία νιώθουν ανήσυχοι, αγχωμένοι και στενοχωρημένοι. Αυτά δεν είναι πράγματα που σκέφτονται οι άνθρωποι για τις μελλοντικές τους προοπτικές; Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα δεν προκύπτουν επειδή οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να εγκαταλείψουν τις μελλοντικές τους προοπτικές; (Ναι, αυτό συμβαίνει.) Όταν οι άνθρωποι νιώθουν ιδιαίτερα ενθουσιώδεις και όταν τα πράγματα κυλούν πολύ ομαλά κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, και ιδίως όταν προάγονται, όταν χρησιμοποιούνται για κάποιες σημαντικές εργασίες, όταν απολαμβάνουν τη στήριξη της πλειονότητας των αδελφών τους, και όταν αντανακλάται η αξία τους, δεν σκέφτονται αυτά τα πράγματα. Τη στιγμή που απειληθούν η φήμη, το κύρος και τα συμφέροντά τους, δεν μπορούν παρά να υποχωρήσουν στα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας. Όταν επιστρέφουν σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα δεν είναι να ξεφύγουν από αυτά ή να τα απορρίψουν, αλλά αντίθετα είναι να τα ικανοποιήσουν, και προσπαθούν σκληρά να βυθιστούν σε αυτά τα αισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας, να εισέλθουν πιο βαθιά σε αυτά. Γιατί το λέω αυτό; Όταν οι άνθρωποι βυθίζονται σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, τότε έχουν έναν παραπάνω λόγο, μία παραπάνω δικαιολογία και μπορούν πιο ελεύθερα να κάνουν σχέδια για το μέλλον τους και για τα επόμενα βήματά τους,. Καθώς κάνουν αυτά τα σχέδια, σκέφτονται πως έτσι ακριβώς θα πρέπει να είναι τα πράγματα, πως αυτό πρέπει να κάνουν, και χρησιμοποιούν το ρητό: «Ο σώζων ευατόν σωθήτω», καθώς και άλλο ένα ρητό: «Εκείνος που δεν κάνει σχέδια για το μέλλον θα αντιμετωπίσει μπελάδες αμέσως», που σημαίνει πως αν δεν κάνεις εκ των προτέρων σχέδια για το μέλλον και τη μοίρα σου και δεν τα σκέφτεσαι εκ των προτέρων, τότε κανένας άλλος δεν θα ανησυχήσει για αυτά για σένα και κανένας άλλος δεν θα νοιαστεί για αυτά για σένα. Όταν δεν έχεις ιδέα πώς να κάνεις το επόμενο βήμα σου, θα αντιμετωπίσεις αμηχανία, πόνο και ντροπή, και αυτός που θα υποφέρει και θα υπομείνει τις κακουχίες θα είσαι εσύ. Οπότε, οι άνθρωποι θεωρούν πως είναι πολύ έξυπνοι, και σε κάθε βήμα που κάνουν, κοιτάνε δέκα βήματα μπροστά. Τη στιγμή που συναντήσουν τυχόν δυσκολίες ή απογοητεύσεις, επιστρέφουν αμέσως στα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας τους ώστε να προστατέψουν τον εαυτό τους, να φροντίσουν να είναι ασφαλή το μέλλον και το επόμενό τους βήμα στη ζωή, να έχουν φαγητό να φάνε και ρούχα να φορέσουν, να μην περιπλανιούνται στους δρόμους, και να μην τους λείπει τροφή ή ρουχισμός. Επομένως, υπό την επιρροή αυτών των αρνητικών συναισθημάτων, προειδοποιούν συχνά τον εαυτό τους, σκεπτόμενοι: «Πρέπει να κάνω σχέδια εκ των προτέρων, να αποκρύψω κάποια πράγματα και να αφήσω στον εαυτό μου μια επαρκή οδό υποχώρησης. Δεν πρέπει να είμαι ανόητος —η μοίρα μου βρίσκεται στα δικά μου χέρια. Οι άνθρωποι λένε συχνά: "Η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού, και ο Θεός έχει κυριαρχία πάνω στη μοίρα του ανθρώπου", αλλά αυτά είναι απλώς κενοί αστεϊσμοί. Ποιος το έχει δει πραγματικά αυτό; Πώς έχει ο Θεός κυριαρχία πάνω στη μοίρα μας; Ποιος έχει δει πραγματικά τον Θεό να κανονίζει προσωπικά τρία γεύματα τη μέρα για τους πάντες ή να κανονίζει όλα τα πράγματα που χρειάζονται στη ζωή; Κανείς». Οι άνθρωποι το πιστεύουν αυτό όταν δεν βλέπουν την κυριαρχία του Θεού, και αν νιώσουν στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για τις μελλοντικές προοπτικές τους, τότε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα είναι σαν προστασία γι’ αυτούς, σαν μια προστατευτική ασπίδα, ένα ασφαλές καταφύγιο. Προειδοποιούν και υπενθυμίζουν συνεχώς τον εαυτό τους να κάνει σχέδια για το μέλλον, πως πρέπει να ανησυχούν για το αύριο, πως δεν πρέπει να μπουκώνονται με φαγητό όλη μέρα και να μένουν αδρανείς, πως δεν είναι λάθος να κάνει κανείς σχέδια για τον εαυτό του, να βρίσκει διέξοδο για τον εαυτό του και να εργάζεται μέρα-νύχτα για το μέλλον του. Λένε στον εαυτό τους πως αυτό είναι φυσιολογικό και απόλυτα δικαιολογημένο και πως δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπονται. Οπότε, αν και οι άνθρωποι πιστεύουν πως η στενοχώρια, το άγχος και η ανησυχία είναι αρνητικά συναισθήματα, δεν σκέφτονται ποτέ πως είναι κακό να τα νιώθουν, δεν σκέφτονται ποτέ πως αυτά τα αρνητικά συναισθήματα μπορεί να τους βλάπτουν με οποιονδήποτε τρόπο ή πως μπορεί να αποτελούν εμπόδια γι’ αυτούς καθώς επιδιώκουν την αλήθεια ή εισέρχονται στην πραγματικότητα της αλήθειας. Αντίθετα, τα απολαμβάνουν ακούραστα, και ζουν πρόθυμα και ακούραστα μέσα σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Αυτό συμβαίνει επειδή πιστεύουν πως μπορούν να είναι ασφαλείς μόνο αν ζουν μέσα σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και αν νιώθουν διαρκώς στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για τις μελλοντικές τους προοπτικές. Διαφορετικά, ποιος άλλος θα νιώσει στενοχωρημένος, αγχωμένος και ανήσυχος για το μέλλον τους; Κανείς. Κανείς δεν τους αγαπά περισσότερο από ό,τι αγαπούν οι ίδιοι τον εαυτό τους, κανείς δεν τους καταλαβαίνει όπως οι ίδιοι ούτε τους πιάνει όπως οι ίδιοι. Επομένως, ακόμη κι αν οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν έως κάποιο βαθμό και σε ένα κυριολεκτικό, δογματικό επίπεδο πως η ύπαρξη τέτοιων αρνητικών συναισθημάτων είναι επιβλαβής για τους ίδιους, παραμένουν απρόθυμοι να εγκαταλείψουν τέτοια αρνητικά συναισθήματα, επειδή αυτά τα αρνητικά συναισθήματα τους δίνουν τη δυνατότητα να αρπάξουν σθεναρά την πρωτοβουλία να συλλάβουν και να πάρουν τον έλεγχο του μέλλοντός τους. Είναι σωστό να το πούμε αυτό; (Ναι.) Για τους ανθρώπους, επομένως, το να ανησυχούν, να νιώθουν αγχωμένοι και στενοχωρημένοι για το μέλλον τους αποτελεί θέμα τεράστιας ευθύνης. Δεν είναι επαίσχυντο, ούτε αξιολύπητο, ούτε μισητό, αλλά για εκείνους είναι, αντίθετα, ακριβώς όπως θα πρέπει να είναι τα πράγματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι δυσκολεύονται πολύ να εγκαταλείψουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, θαρρείς και τους συντροφεύουν από τότε που γεννήθηκαν. Όλα όσα σκέφτονται οι άνθρωποι από τη γέννησή τους είναι για τους ίδιους, και το πιο σημαντικό ζήτημα γι’ αυτούς είναι οι δικές τους μελλοντικές προοπτικές. Νομίζουν πως αν μπορέσουν να αρπάξουν σθεναρά το μέλλον τους και να το παρακολουθούν, τότε θα ζήσουν μια ζωή χωρίς ανησυχίες. Νομίζουν πως με καλές μελλοντικές προοπτικές, θα έχουν όλα όσα θέλουν, και όλα θα είναι παιχνιδάκι. Και έτσι, οι άνθρωποι δεν κουράζονται ποτέ να νιώθουν, ξανά και ξανά, στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για το μέλλον τους. Ακόμη κι αν ο Θεός έχει δώσει την υπόσχεσή Του, ακόμη κι αν οι άνθρωποι έχουν απολαύσει ή λάβει πολλή χάρη από τον Θεό, ακόμη κι αν έχουν δει τον Θεό να απονέμει κάθε λογής ευλογίες στην ανθρωπότητα, και άλλα τέτοια γεγονότα, οι άνθρωποι και πάλι θέλουν να ζουν στα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας, και να κάνουν σχέδια και πλάνα για το μέλλον τους.

Πέρα από τις μελλοντικές προοπτικές, υπάρχει κάτι ακόμα σημαντικό, κάτι για το οποίο οι άνθρωποι νιώθουν επίσης συχνά στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι, και αυτό είναι ο γάμος. Κάποιοι άνθρωποι δεν ανησυχούν για αυτό και δεν τους απασχολεί αν έχουν περάσει τα τριάντα και παραμένουν ανύπαντροι, επειδή πλέον υπάρχουν πολλοί άνθρωποι άνω των τριάντα που δεν έχουν παντρευτεί. Πρόκειται για κάτι το συνηθισμένο στην κοινωνία, και κανείς δεν σε κοροϊδεύει γι’ αυτό και κανείς δεν λέει πως κάτι πάει στραβά μ’ εσένα. Ωστόσο, αν κάποιος παραμένει ανύπαντρος αφού έχει περάσει τα σαράντα, αρχίζει αμυδρά να νιώθει πανικοβλημένος βαθιά μέσα του και σκέφτεται: «Να ψάξω σύντροφο ή όχι; Να παντρευτώ ή όχι; Αν δεν παντρευτώ και δεν κάνω οικογένεια, αν δεν αποκτήσω παιδιά, θα έχω κάποιον να με φροντίζει όταν μεγαλώσω; Θα με περιποιηθεί κανείς όταν είμαι άρρωστος; Θα έχω κάποιον να κανονίσει την κηδεία μου όταν πεθάνω;» Οι άνθρωποι ανησυχούν για αυτά τα πράγματα. Εκείνοι που δεν σχεδιάζουν να παντρευτούν δεν νιώθουν τόσο στενοχωρημένοι, αγχωμένοι ή ανήσυχοι. Για παράδειγμα, ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Τώρα πιστεύω στον Θεό και είμαι πρόθυμος να δαπανήσω εαυτόν για τον Θεό. Δεν θα ψάξω για σύντροφο και δεν θα παντρευτώ. Δεν θα στενοχωρηθώ για αυτά τα πράγματα, σε ό,τι ηλικία κι αν φτάσω». Οι ανύπαντροι άνθρωποι, οι άνθρωποι οι οποίοι είναι ανύπαντροι επί δέκα ή είκοσι χρόνια, οι οποίοι είναι ανύπαντροι από την ηλικία των είκοσι έως την ηλικία των σαράντα, δεν θα πρέπει να έχουν μεγάλες ανησυχίες. Αν και μπορεί περιστασιακά να νιώθουν κάποια μικρή ανησυχία και στενοχώρια εξαιτίας περιβαλλοντολογικών παραγόντων ή αντικειμενικών λόγων, επειδή πιστεύουν στον Θεό και είναι απασχολημένοι με την εκτέλεση του καθήκοντός τους, και επειδή δεν έχει αλλάξει η τρέχουσα αποφασιστικότητά τους, το είδος της ανησυχίας που νιώθουν είναι ασαφές, εμφανίζεται μόνο μια στο τόσο και δεν είναι κάτι σπουδαίο. Αυτού του είδους το συναίσθημα που δεν επηρεάζει την κανονική εκτέλεση των καθηκόντων δεν είναι επιζήμιο για τους ανθρώπους, ούτε μπορεί να θεωρηθεί αρνητικό συναίσθημα, δηλαδή, αυτό το ζήτημα δεν έχει μετατραπεί σε αρνητικό συναίσθημα για σένα. Όσο για εκείνους που είναι ήδη παντρεμένοι, για τι είδους πράγματα ανησυχούν; Αν τόσο ο άντρας όσο και η γυναίκα πιστεύουν στον Θεό και εκτελούν τα καθήκοντά τους, τότε θα διατηρηθεί αυτός ο γάμος; Υφίσταται η οικογένεια; Τα παιδιά; Επιπλέον, αν ένας από τους δύο επιδιώκει την αλήθεια και ο άλλος όχι, αν εκείνος που δεν επιδιώκει την αλήθεια επιδιώκει πάντα τον κόσμο, επιδιώκει μια πλούσια ζωή, και εκείνος που επιδιώκει την αλήθεια θέλει πάντα να εκτελεί το καθήκον του, ενώ εκείνος που δεν επιδιώκει την αλήθεια πάντα προσπαθεί να εμποδίσει τον ή τη σύζυγό του αλλά ντρέπεται να το κάνει, εκφράζοντας περιστασιακά κάποιο παράπονο ή λέγοντας αρνητικές κουβέντες για να αποθαρρύνει τον ή τη σύζυγό του, τότε εκείνος που επιδιώκει την αλήθεια θα διερωτηθεί: «Αχ, ο σύζυγός μου δεν πιστεύει αληθινά στον Θεό, οπότε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα για μας στο μέλλον; Αν πάρουμε διαζύγιο, θα μείνω μόνη και δεν θα μπορώ να εξασφαλίζω τα προς το ζην. Αν μείνω μαζί του, δεν θα βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι, θα έχουμε διαφορετικά όνειρα, και τότε τι θα κάνω;» Νιώθει στενοχώρια, άγχος και ανησυχία για αυτά τα πράγματα. Κάποιες αδελφές, μόλις αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό, πιστεύουν πως αν και οι σύζυγοί τους δεν πιστεύουν στον Θεό, δεν προσπαθούν ιδιαίτερα να εμποδίσουν τη δική τους πίστη στον Θεό, και δεν διώκονται, επομένως δεν υπάρχει λόγος να πάρουν διαζύγιο. Αν μείνουν μαζί, ωστόσο, νιώθουν πάντα περιορισμένες και επηρεασμένες. Από τι επηρεάζονται; Περιορίζονται και επηρεάζονται από τα τρυφερά αισθήματά τους, και οι διάφορες δυσκολίες στην οικογενειακή ζωή και στον γάμο δημιουργούν περιστασιακά εντάσεις στα βάθη της καρδιάς τους, κάνοντάς τες να βιώσουν κάποια στενοχώρια, άγχος και ανησυχία, ούτε μείζονος ούτε ήσσονος σημασίας. Υπό τέτοιες συνθήκες, ο γάμος είναι μια τυπικότητα που διατηρεί μια κανονική οικογενειακή ζωή, και γίνεται κάτι που περιορίζει το κανονικό σκεπτικό των παντρεμένων γυναικών, την κανονική τους ζωή, ακόμη και την κανονική εκτέλεση των καθηκόντων τους —είναι δύσκολο να διατηρήσουν τον γάμο, αλλά δεν μπορούν να απελευθερωθούν από αυτόν. Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να διατηρήσουν έναν τέτοιο γάμο, ούτε και υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να πάρουν διαζύγιο· δεν υπάρχει επαρκής λόγος να προβούν σε καμία από τις δύο ενέργειες. Δεν ξέρουν ποια είναι η σωστή επιλογή και δεν ξέρουν ποια είναι η λάθος ενέργεια. Επομένως, προκύπτουν μέσα τους στενοχώρια, άγχος και ανησυχία. Αυτά τα αισθήματα στενοχώριας, άγχους και ανησυχίας αναδύονται συνεχώς στο μυαλό τους και τις δεσμεύουν στην καθημερινή τους ζωή, και επηρεάζουν επίσης την κανονική τους ζωή. Κατά την πορεία εκτέλεσης των καθηκόντων τους, αυτά τα πράγματα αναδύονται συνεχώς στο μυαλό τους και εμφανίζονται στα μύχια της καρδιάς τους, επηρεάζοντας την κανονική εκτέλεση των καθηκόντων τους. Αν και αυτά τα πράγματα δεν μοιάζουν σαν ξεκάθαρη κουβέντα για το τι θα πρέπει να κάνουν αυτές οι σύζυγοι ή για το ποια επιλογή θα πρέπει να κάνουν, αυτά τα ζητήματα τις κάνουν να βυθίζονται στα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας, γεγονός που τις κάνει να νιώθουν καταπιεσμένες και παγιδευμένες. Αυτό δεν αποτελεί ένα άλλο είδος δυσκολίας; (Ναι.) Πρόκειται για ένα άλλο είδος δυσκολίας, μιας δυσκολίας που προκαλείται από τον γάμο.

Υπάρχουν επίσης εκείνοι που, επειδή έχουν αρχίσει να πιστεύουν στον Θεό, να ζουν την εκκλησιαστική ζωή, να διαβάζουν τα λόγια του Θεού και να εκτελούν τα καθήκοντά τους, δεν θα έχουν τον χρόνο να διατηρούν κανονικές σχέσεις με τα άπιστα παιδιά τους, τη σύζυγο (ή τον σύζυγό) τους, τους γονείς τους ή τους φίλους και τους συγγενείς τους. Συγκεκριμένα, δεν θα είναι σε θέση να φροντίσουν σωστά τα άπιστα παιδιά τους, ούτε να κάνουν οποιαδήποτε από τα πράγματα που ζητούν τα παιδιά τους, και έτσι ανησυχούν για το μέλλον και τις προοπτικές των παιδιών τους. Ιδίως όταν μεγαλώσουν τα παιδιά τους, κάποιοι άνθρωποι θα αρχίσουν να αγχώνονται: Θα πάει το παιδί μου στο κολέγιο ή όχι; Ποιο θα είναι το βασικό πεδίο των σπουδών του αν μπει στο κολέγιο; Το παιδί μου δεν πιστεύει στον Θεό και θέλει να πάει στο κολέγιο, οπότε εγώ, ως κάποιος που πιστεύει στον Θεό, θα πρέπει να πληρώσω για τις σπουδές του; Θα πρέπει να φροντίζω για τις καθημερινές του ανάγκες και να το στηρίζω στις σπουδές του; Και σε ό,τι αφορά το να παντρευτεί, να βρει μια δουλειά, ακόμη και να αποκτήσει δική του οικογένεια και παιδιά, ποιον ρόλο θα πρέπει να παίξω; Ποια πράγματα θα πρέπει να κάνω και ποια όχι; Δεν έχουν ιδέα γι’ αυτά τα πράγματα. Τη στιγμή που έρθει κάτι τέτοιο, τη στιγμή που βρεθούν σε μια τέτοια κατάσταση, είναι στα χαμένα και δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν, ούτε ξέρουν πώς να χειριστούν τέτοια πράγματα. Καθώς περνά ο καιρός, προκύπτουν στενοχώρια, άγχος και ανησυχία σχετικά με αυτά τα πράγματα: Αν κάνουν αυτά τα πράγματα για το παιδί τους, φοβούνται πως θα πάνε ενάντια στο θέλημα του Θεού και θα δυσαρεστήσουν τον Θεό, και αν δεν κάνουν αυτά τα πράγματα, φοβούνται πως δεν εκπληρώνουν τις ευθύνες τους ως γονείς και πως θα τους κατηγορήσει το παιδί τους και τα άλλα μέλη της οικογένειάς τους· αν κάνουν αυτά τα πράγματα, φοβούνται πως θα χάσουν τη μαρτυρία, και αν δεν κάνουν αυτά τα πράγματα, φοβούνται πως θα τους περιγελάσουν οι κοσμικοί άνθρωποι, και πως θα τους κοροϊδέψουν, θα τους χλευάσουν και θα τους κρίνουν οι γείτονές τους· φοβούνται πως θα ατιμάσουν τον Θεό, αλλά φοβούνται επίσης πως θα αποκτήσουν κακή φήμη και πως θα νιώθουν τέτοια ντροπή που δεν θα μπορούν να δείξουν το πρόσωπό τους. Καθώς αμφιταλαντεύονται για αυτά τα πράγματα, προκύπτουν στην καρδιά τους στενοχώρια, άγχος και ανησυχία· νιώθουν στενοχωρημένοι για το ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν, νιώθουν αγχωμένοι μην κάνουν το λάθος πράγμα ανεξάρτητα από την επιλογή που θα κάνουν, και για το ότι δεν γνωρίζουν αν οτιδήποτε κάνουν είναι σωστό, και ανησυχούν πως αν συνεχίσουν να γίνονται αυτά τα πράγματα, τότε μια μέρα δεν θα είναι σε θέση να αντεπεξέλθουν σε αυτά, και αν πάθουν νευρικό κλονισμό, τότε τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα γι’ αυτούς. Οι άνθρωποι σε μια τέτοια κατάσταση νιώθουν στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για όλα αυτά τα πράγματα που προκύπτουν στη ζωή, είτε αυτά είναι μεγάλα είτε είναι μικρά. Μόλις προκύψουν μέσα τους αυτά τα αρνητικά αισθήματα, βυθίζονται σε αυτήν τη στενοχώρια, το άγχος και την ανησυχία, και δεν μπορούν να απελευθερωθούν: Αν κάνουν το τάδε, είναι λάθος· αν κάνουν το δείνα, είναι λάθος, και δεν ξέρουν τι είναι σωστό να κάνουν. Θέλουν να ευχαριστήσουν τους άλλους ανθρώπους, αλλά φοβούνται μήπως δυσαρεστήσουν τον Θεό· θέλουν να κάνουν πράγματα για άλλους ανθρώπους ώστε να τους επαινέσουν, αλλά δεν θέλουν να ατιμάσουν τον Θεό ή να κάνουν τον Θεό να νιώσει απέχθεια γι’ αυτούς. Γι’ αυτό και βυθίζονται πάντα σε αυτά τα αισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας. Νιώθουν στενοχωρημένοι τόσο για τους άλλους ανθρώπους όσο και για τον εαυτό τους· νιώθουν αγχωμένοι για πράγματα τόσο για τους άλλους ανθρώπους όσο και για τον εαυτό τους· και επίσης ανησυχούν για πράγματα και για τους άλλους ανθρώπους και για τον εαυτό τους, και έτσι βυθίζονται σε μια διπλή δυσκολία από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν. Αρνητικά συναισθήματα όπως αυτά δεν επηρεάζουν απλώς την καθημερινή τους ζωή, αλλά επηρεάζουν και την εκτέλεση των καθηκόντων τους και, έως ένα βαθμό, επηρεάζουν επίσης, φυσικά, την επιδίωξη της αλήθειας από μέρους τους. Πρόκειται για ένα είδος δυσκολίας, με άλλα λόγια, αυτές είναι δυσκολίες που σχετίζονται με τον γάμο, την οικογενειακή ζωή και την προσωπική ζωή, και σε αυτές τις δυσκολίες οφείλεται το γεγονός πως οι άνθρωποι παγιδεύονται συχνά στη στενοχώρια, το άγχος και την ανησυχία. Δεν είναι για λύπηση οι άνθρωποι όταν παγιδεύονται σε αυτού του είδους το αρνητικό συναίσθημα; (Είναι.) Είναι για λύπηση; Και πάλι λέτε: «Είναι», δείχνοντας πως εξακολουθείτε να είστε πολύ συμπονετικοί απέναντί τους. Όταν κάποιος βυθίζεται σε ένα αρνητικό συναίσθημα, όποιο κι αν είναι το υπόβαθρο της ανάδυσης εκείνου του αρνητικού συναισθήματος, ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο προέκυψε; Οφείλεται στο περιβάλλον, στους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα γύρω από αυτό το άτομο; Ή οφείλεται στο ότι τους αναστατώνει η αλήθεια που εκφράζει ο Θεός; Το περιβάλλον είναι αυτό που επηρεάζει το άτομο ή ότι τα λόγια του Θεού αναστατώνουν τη ζωή του; Ποιος είναι ακριβώς ο λόγος; Γνωρίζετε; Πείτε Μου, είτε στην κανονική ζωή των ανθρώπων είτε στην εκτέλεση του καθήκοντός τους, υφίστανται αυτές οι δυσκολίες αν εκείνοι επιδιώκουν την αλήθεια και είναι διατεθειμένοι να κάνουν πράξη την αλήθεια; (Όχι.) Αυτές οι δυσκολίες υφίστανται με βάση τα αντικειμενικά γεγονότα. Λέτε πως δεν υφίστανται, άρα μήπως έχετε επιλύσει αυτές τις δυσκολίες; Είστε ικανοί να το κάνετε αυτό; Αυτές οι δυσκολίες δεν δύνανται να επιλυθούν, και υφίστανται με βάση τα αντικειμενικά γεγονότα. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτών των δυσκολιών σε ανθρώπους που επιδιώκουν την αλήθεια; Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμά τους σε εκείνους που δεν επιδιώκουν την αλήθεια; Θα έχουν δύο τελείως διαφορετικά αποτελέσματα. Αν οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια, δεν θα παγιδευτούν σε αυτές τις δυσκολίες και δεν θα βυθιστούν στα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας. Αντίθετα, αν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, αυτές οι δυσκολίες υφίστανται και πάλι μέσα τους, και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Θα σε παγιδέψουν ώστε να μην είσαι σε θέση να ξεφύγεις, και αν δεν είσαι σε θέση να τις επιλύσεις, θα γίνουν εν τέλει αρνητικά συναισθήματα που γίνονται κόμπος στα μύχια της καρδιάς σου· θα επηρεάζουν την κανονική ζωή σου και την κανονική εκτέλεση των καθηκόντων σου, και θα σε κάνουν να νιώθεις καταπιεσμένος και ανήμπορος να απελευθερωθείς —αυτό το αποτέλεσμα θα έχουν πάνω σου. Αυτά τα δύο αποτελέσματα είναι διαφορετικά, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Οπότε, ας επιστρέψουμε σε εκείνη την ερώτηση που μόλις έθεσα. Τι ρώτησα; (Αυτό που προκαλεί την ανάδυση αρνητικών συναισθημάτων μέσα τους είναι οι περιβαλλοντολογικές επιρροές ή τα λόγια του Θεού που αναστατώνουν τους ανθρώπους;) Ποιος είναι, λοιπόν, ο λόγος; Ποια είναι η απάντηση; (Οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια.) Σωστά, δεν οφείλεται σε κανένα από τα δύο εκείνα πράγματα, αλλά, αντίθετα, στο ότι οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Όταν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, βυθίζονται συχνά σε ακραίες σκέψεις και αρνητικά συναισθήματα, και δεν είναι σε θέση να απελευθερωθούν. Επαναλάβετε την ερώτηση που μόλις έκανα. (Ο λόγος της ανάδυσης των αρνητικών συναισθημάτων στους ανθρώπους είναι το περιβάλλον και οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα γύρω τους ή το ότι η αλήθεια που εκφράζει ο Θεός αναστατώνει τους ανθρώπους;) Για να το θέσουμε απλά, οφείλεται στις επιρροές του περιβάλλοντος ή στο ότι τα λόγια του Θεού αναστατώνουν τους ανθρώπους; Σε ποιο από τα δύο οφείλεται; (Σε κανένα από τα δύο.) Σωστά, σε κανένα από τα δύο. Τα περιβάλλοντα επηρεάζουν τους πάντες ισότιμα· αν επιδιώκεις την αλήθεια, τότε δεν θα βυθιστείς σε κάποιο αρνητικό συναίσθημα λόγω κάποιου περιβάλλοντος. Ωστόσο, αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια, θα σε καταβάλλει πολύ φυσικά το περιβάλλον σου ξανά και ξανά και θα παγιδευτείς στα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας. Κοιτάζοντάς το από αυτήν την οπτική, δεν είναι σημαντική η επιδίωξη της αλήθειας; (Είναι.) Υπάρχουν αρχές της αλήθειας που οφείλει κανείς να αναζητήσει σε οτιδήποτε συμβαίνει. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, επειδή οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια και δεν αναζητούν τις αρχές της αλήθειας, ή αλλιώς γνωρίζουν ξεκάθαρα τι απαιτεί ο Θεός, ποιες είναι οι αρχές της αλήθειας, ποιο μονοπάτι θα πρέπει να κάνουν πράξη και ποια είναι τα κριτήρια άσκησης, αλλά δεν δίνουν καμία προσοχή σε αυτά ούτε τα ακολουθούν, όταν κάνουν πάντα τις δικές τους επιλογές και τα δικά τους σχέδια, τι θα τους συμβεί στο τέλος; Όταν οι άνθρωποι δεν ασκούνται σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, ανησυχώντας συνεχώς για το τάδε και το δείνα, τότε υπάρχει μόνο μία έκβαση, και αυτή είναι πως βυθίζονται στη στενοχώρια, το άγχος και την ανησυχία, και δεν μπορούν να αναδυθούν από αυτά. Είναι δυνατό να βασίζονται πάντα οι άνθρωποι στις δικές τους φαντασιοκοπίες, για να πηγαίνουν τα πράγματα όπως επιθυμούν, να ευχαριστούν τους άλλους και να λαμβάνουν την επιδοκιμασία του Θεού; Αυτό είναι αδύνατον! Θέλουν πάντα να χειρίζονται τα πράγματα με τρόπο που κάνει όλους τους γύρω τους χαρούμενους, ευχαριστημένους, και γεμάτο έπαινο για τους ίδιους. Θέλουν να λέγονται καλοί άνθρωποι, και ο Θεός να είναι ικανοποιημένος, και αν δεν ανταποκριθούν σε αυτό το πρότυπο, νιώθουν στενοχωρημένοι. Και δεν τους αξίζει να νιώθουν στενοχωρημένοι; (Ναι.) Αυτό είναι που επιλέγουν οι άνθρωποι για τον εαυτό τους.

Υπάρχουν επίσης κάποιοι παράλογοι άνθρωποι που λένε: «Αν ο Θεός δεν εξέφερε τόσο πολλά λόγια, θα ενεργούσα σύμφωνα με τα ηθικά πρότυπα του να είναι κανείς καλός άνθρωπος. Αυτό θα ήταν πολύ απλό, και δεν θα γίνονταν τόσο πολλές δηλώσεις. Όπως ακριβώς στην Εποχή της Χάριτος, οι άνθρωποι τηρούσαν τις εντολές, υπέμεναν και ανέχονταν πράγματα, έφεραν τον σταυρό και υπέφεραν, και ήταν τόσο απλό. Εκεί δεν έληγε το ζήτημα; Τώρα που εκφέρονται τόσο πολλές αλήθειες από τον Θεό και δίνονται τόσο πολλές αρχές άσκησης κατά τη συναναστροφή, γιατί δεν μπορούν να τις επιτύχουν οι άνθρωποι μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Το επίπεδο των ανθρώπων υστερεί κατά πολύ, εκείνοι δεν είναι σε θέση να το κατανοήσουν καθόλου και υπάρχουν πολλές αλήθειες που δεν μπορούν να επιτύχουν· υπάρχουν επίσης πολλές δυσκολίες όταν οι άνθρωποι κάνουν πράξη την αλήθεια, και ακόμη κι αν την κατανοούν, και πάλι δυσκολεύονται να την επιτύχουν. Αν κατανοείς την αλήθεια αλλά δεν την κάνεις πράξη, νιώθεις άβολα, αλλά όταν την κάνεις όντως πράξη, υπάρχουν τόσο πολλές πρακτικές δυσκολίες». Οι άνθρωποι πιστεύουν πως τα λόγια του Θεού τούς αναστατώνουν, αλλά έτσι είναι στην πραγματικότητα τα πράγματα; (Όχι.) Αυτό λέγεται να είναι κανείς ανορθολογικός και παράλογος. Έχουν βαρεθεί την αλήθεια και δεν επιδιώκουν την αλήθεια, ούτε κάνουν πράξη την αλήθεια, αλλά και πάλι θέλουν να προσποιούνται πως είναι πνευματικοί άνθρωποι, να προσποιούνται πως κάνουν πράξη την αλήθεια, και θέλουν να επιτύχουν τη σωτηρία. Στο τέλος, όταν δεν μπορούν να επιτύχουν αυτά τα πράγματα, νιώθουν καταθλιμμένοι και στενοχωρημένοι, και σκέφτονται: «Ποιος μπορεί να εξισορροπήσει όλα αυτά τα πράγματα; Θα ήταν καλύτερα αν ο Θεός μείωνε τα πρότυπά του λιγάκι, και τότε οι άνθρωποι θα ήταν μια χαρά, ο Θεός θα ήταν μια χαρά, όλοι θα ήταν μια χαρά —πόσο ουράνια ζωή θα ήταν αυτή!» Τέτοιοι άνθρωποι σκέφτονται πάντα πως τα λόγια που εκφέρει ο Θεός δεν συνάδουν με αυτά που θέλουν οι άνθρωποι. Στην πραγματικότητα, όταν έχουν αισθήματα στενοχώριας, άγχους και ανησυχίας, είναι δυσαρεστημένοι με τον Θεό για πολλά πράγματα. Συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά το πώς προσεγγίζουν τις αρχές της αλήθειας, δεν μπορούν να τις επιτύχουν ούτε να τις κατορθώσουν, δεν μπορούν να μιλήσουν καθόλου γι’ αυτές, και αυτό έχει σοβαρό αντίκτυπο στη φήμη και στο γόητρό τους στα μάτια των άλλων ανθρώπων, καθώς και στην επιθυμία τους να είναι ευλογημένοι, γεγονός που τους κάνει να βυθίζονται στη στενοχώρια, το άγχος και την ανησυχία, και γι’ αυτό πιστεύουν πως ο Θεός κάνει πολλά πράγματα με τα οποία δεν είναι ευχαριστημένοι. Υπάρχουν μάλιστα κάποιοι που λένε: «Ο Θεός είναι δίκαιος, δεν το αρνούμαι. Ο Θεός είναι άγιος, ούτε αυτό το αρνούμαι. Είναι βέβαιο πως όλα όσα λέει ο Θεός είναι η αλήθεια· είναι απλώς κρίμα που αυτά που λέει τώρα ο Θεός είναι υπερβολικά μεγαλόπνοα, οι απαιτήσεις Του από τους ανθρώπους είναι υπερβολικά αυστηρές, και δεν είναι καθόλου εύκολο να τις επιτύχουν οι άνθρωποι!» Δεν αγαπούν καθόλου την αλήθεια, και επιρρίπτουν όλη την ευθύνη στον Θεό. Ξεκινούν με την υπόθεση πως ο Θεός είναι δίκαιος και ο Θεός είναι άγιος, και πιστεύουν πως όλα αυτά είναι αλήθεια. Ο Θεός είναι δίκαιος, ο Θεός είναι άγιος —είναι απαραίτητο να αναγνωρίσεις την ουσία του Θεού; Αυτά αποτελούν γεγονότα· δεν είναι αλήθεια απλώς και μόνο επειδή τα αναγνωρίζεις. Προκειμένου να μην καταδικαστούν επειδή κατηγορούν τον Θεό, σπεύδουν να πουν πως ο Θεός είναι δίκαιος, πως ο Θεός είναι άγιος. Ωστόσο, ό,τι κι αν πούνε σχετικά με το ότι ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος, τα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας εξακολουθούν να υφίστανται μέσα τους και, όχι μόνο υφίστανται αυτά τα συναισθήματα, μα εκείνοι είναι απρόθυμοι να εγκαταλείψουν αυτά τα συναισθήματα, απρόθυμοι να τα αφήσουν πίσω τους, απρόθυμοι να αλλάξουν τις αρχές της άσκησής τους, να αλλάξουν την κατεύθυνση της επιδίωξής τους και να αλλάξουν το μονοπάτι το οποίο ακολουθούν στη ζωή. Τέτοιοι άνθρωποι είναι συνάμα αξιολύπητοι και μισητοί. Πολύ απλά είναι ανάξιοι συμπόνιας, και όσο κι αν υποφέρουν, δεν αξίζουν τον οίκτο μας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τους πούμε τις εξής κουβέντες: Καλά να πάθεις! Αν πεθάνεις από τη στενοχώρια σου, και πάλι κανείς δεν θα σε λυπηθεί! Ποιος σε έκανε να μην αναζητήσεις την αλήθεια για να επιλύσεις τα προβλήματά σου; Ποιος σε έκανε να μην είσαι σε θέση να υποταχθείς στον Θεό και να κάνεις πράξη την αλήθεια; Χάριν τίνος νιώθεις στενοχωρημένος, αγχωμένος και ανήσυχος; Νιώθεις αυτά τα πράγματα προκειμένου να αποκτήσεις την αλήθεια; Ή να αποκτήσεις τον Θεό; Ή για χάρη του έργου του Θεού; Ή για χάρη της δόξας του Θεού; (Όχι.) Τότε για τι νιώθεις αυτά τα συναισθήματα; Εξολοκλήρου για τον εαυτό σου, για τα παιδιά σου, για την οικογένειά σου, για τον αυτοσεβασμό σου, για τη φήμη σου, για το μέλλον και τις προοπτικές σου, για όλα όσα αφορούν τον εαυτό σου. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν παρατάει τίποτα, δεν αφήνει τίποτα, δεν απαρνείται τίποτα, ούτε εγκαταλείπει τίποτα· δεν έχει αληθινή πίστη στον Θεό, ούτε αληθινή αφοσίωση ως προς την εκτέλεση του καθήκοντός του. Κατά την πίστη του στον Θεό, δεν δαπανά αληθινά τον εαυτό του, απλώς πιστεύει πως θα λάβει ευλογίες, και πιστεύει στον Θεό μόνο με την πεποίθηση πως θα λάβει ευλογίες. Είναι γεμάτος «πίστη» στον Θεό, στο έργο του Θεού και στις υποσχέσεις του Θεού, αλλά ο Θεός δεν επαινεί μια τέτοια πίστη, ούτε τη θυμάται, αλλά αντίθετα την απεχθάνεται. Τέτοιοι άνθρωποι δεν ακολουθούν ούτε κάνουν πράξη τις αρχές για να χειριστούν οποιοδήποτε ζήτημα απαιτεί από αυτούς ο Θεός, δεν αφήνουν τα πράγματα που θα πρέπει να αφήσουν, δεν παρατούν τα πράγματα που θα πρέπει να παρατήσουν, δεν εγκαταλείπουν τα πράγματα που θα πρέπει να εγκαταλείψουν και δεν προσφέρουν την αφοσίωση που θα πρέπει να προσφέρουν, και έτσι τους αξίζει να βυθιστούν στα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας. Όσο κι αν υποφέρουν, το κάνουν μόνο για τον εαυτό τους, όχι για το καθήκον τους ούτε για το έργο της εκκλησίας. Επομένως, τέτοιοι άνθρωποι πολύ απλά δεν επιδιώκουν την αλήθεια —είναι απλώς ένα τσούρμο ανθρώπων που πιστεύουν στον Θεό κατ’ όνομα. Ξέρουν πολύ καλά πως αυτή είναι η αληθινή οδός, αλλά δεν την κάνουν πράξη, ούτε την ακολουθούν. Η πίστη τους είναι αξιοθρήνητη και δεν μπορεί να κερδίσει την επιδοκιμασία του Θεού, και ο Θεός δεν θα τη θυμάται. Τέτοιοι άνθρωποι βυθίζονται στα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας εξαιτίας των ποικίλλων δυσκολιών στην οικογενειακή τους ζωή.

Έπειτα υπάρχουν εκείνοι με κακή υγεία, οι οποίοι έχουν αδύναμη κράση και έλλειψη ενέργειας, οι οποίοι συχνά πάσχουν από μεγάλες ή μικρές ασθένειες, οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν ούτε τα βασικά πράγματα που είναι απαραίτητα στην καθημερινή ζωή, οι οποίοι δεν μπορούν να ζήσουν ή να έχουν συναναστροφές σαν κανονικοί άνθρωποι. Τέτοιοι άνθρωποι νιώθουν συχνά άβολα και δεν αισθάνονται καλά ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους· κάποιοι είναι σωματικά αδύναμοι, κάποιοι έχουν πραγματικές ασθένειες και, φυσικά, υπάρχουν κάποιοι που έχουν γνωστές και πιθανές ασθένειες οποιουδήποτε είδους. Επειδή έχουν τέτοιες πρακτικές σωματικές δυσκολίες, τέτοιοι άνθρωποι βυθίζονται συχνά σε αρνητικά συναισθήματα και νιώθουν στενοχώρια, άγχος και ανησυχία. Για ποιο πράγμα νιώθουν στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι; Έχουν την εξής ανησυχία: αν συνεχίσουν να εκτελούν το καθήκον τους κατ’ αυτόν τον τρόπο, δαπανώντας τον εαυτό τους και τρέχοντας εδώ κι εκεί για τον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο, νιώθοντας πάντα τόσο κουρασμένοι, τότε θα επιδεινώνεται όλο και περισσότερο η υγεία τους; Όταν φτάσουν στην ηλικία των σαράντα ή των πενήντα, θα είναι καθηλωμένοι στο κρεβάτι; Ευσταθούν αυτές οι ανησυχίες; Θα παράσχει κανείς έναν συγκεκριμένο τρόπο αντιμετώπισης αυτού του ζητήματος; Ποιος θα πάρει την ευθύνη για αυτό; Ποιος θα λογοδοτήσει; Οι άνθρωποι με κακή υγεία οι οποίοι είναι σωματικά ανίκανοι, νιώθουν στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για τέτοια πράγματα. Οι άνθρωποι που έχουν κάποια ασθένεια σκέφτονται συχνά: «Είμαι αποφασισμένος να εκτελέσω καλά το καθήκον μου, αλλά έχω αυτήν την ασθένεια. Ζητώ από τον Θεό να με προφυλάξει από κάθε κακό, και με την προστασία του Θεού δεν χρειάζεται να φοβάμαι. Αλλά αν εξαντληθώ όταν εκτελώ τα καθήκοντά μου, θα επιδεινωθεί η κατάστασή μου; Τι θα κάνω αν όντως επιδεινωθεί η κατάστασή μου; Αν χρειαστεί να εισαχθώ στο νοσοκομείο για να υποβληθώ σε κάποια επέμβαση, δεν έχω τα χρήματα να πληρώσω γι’ αυτήν, οπότε αν δεν δανειστώ τα χρήματα για να πληρώσω για τη θεραπεία μου, θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο η κατάστασή μου; Και αν χειροτερέψει κατά πολύ, θα πεθάνω; Θα μπορούσε ένας τέτοιος θάνατος να θεωρηθεί φυσιολογικός; Αν όντως πεθάνω, θα θυμάται ο Θεός τα καθήκοντα που έχω εκτελέσει; Θα θεωρηθεί πως έχω κάνει καλές πράξεις; Θα επιτύχω τη σωτηρία;» Υπάρχουν επίσης ορισμένοι που γνωρίζουν πως είναι άρρωστοι, δηλαδή γνωρίζουν πως έχουν κάποια αληθινή ασθένεια, για παράδειγμα στομαχικές παθήσεις, πόνο στη μέση και στα πόδια, αρθρίτιδα, ρευματισμούς, καθώς και δερματικές παθήσεις, γυναικολογικές παθήσεις, ηπατική νόσο, υπέρταση, καρδιοπάθεια και ούτω καθεξής. Σκέφτονται: «Αν συνεχίσω να εκτελώ το καθήκον μου, θα πληρώσει ο οίκος του Θεού για τη θεραπεία της ασθένειάς μου; Αν χειροτερέψει η ασθένειά μου και επηρεάσει την εκτέλεση του καθήκοντός μου, θα με γιατρέψει ο Θεός; Άλλοι άνθρωποι έχουν θεραπευτεί αφότου πίστεψαν στον Θεό, οπότε θα θεραπευτώ κι εγώ; Θα με θεραπεύσει ο Θεός, όπως ακριβώς δείχνει καλοσύνη στους άλλους; Αν εκτελώ με αφοσίωση το καθήκον μου, ο Θεός θα πρέπει να με γιατρέψει, αλλά αν ευχηθώ να με γιατρέψει ο Θεός αλλά Εκείνος δεν το κάνει, τότε τι θα κάνω;» Όποτε σκέφτονται αυτά τα πράγματα, ένα βαθύ αίσθημα άγχους εμφανίζεται μέσα στην καρδιά τους. Αν και ποτέ δεν σταματούν να εκτελούν το καθήκον τους και πάντα κάνουν αυτό που πρέπει, σκέφτονται συνεχώς την ασθένειά τους, την υγεία τους, το μέλλον τους, καθώς και τη ζωή και τον θάνατό τους. Τελικά, φτάνουν στο συμπέρασμα να σκέφτονται με λαχτάρα: «Ο Θεός θα με γιατρέψει, ο Θεός θα με προστατέψει. Ο Θεός δεν θα με εγκαταλείψει και ο Θεός δεν θα παρακολουθεί άπραγος αν με δει να αρρωσταίνω». Τέτοιες σκέψεις δεν έχουν καμία απολύτως βάση, και μπορεί μάλιστα να ειπωθεί πως είναι ένα είδος αντίληψης. Οι άνθρωποι δεν θα είναι ποτέ σε θέση να επιλύσουν τις πρακτικές τους δυσκολίες ενώ έχουν τέτοιες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, και μέσα στα μύχια της καρδιάς τους νιώθουν αμυδρά στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για την υγεία και τις ασθένειές τους· δεν έχουν ιδέα ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για αυτά τα πράγματα, ούτε αν κάποιος θα αναλάβει την ευθύνη για αυτά.

Υπάρχουν επίσης κάποιοι που, αν και δεν νιώθουν στ’ αλήθεια άρρωστοι και δεν έχουν διαγνωστεί με κάτι, γνωρίζουν πως έχουν κάποια λανθάνουσα ασθένεια. Ποια λανθάνουσα ασθένεια; Για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι κάποια κληρονομική ασθένεια όπως η καρδιοπάθεια, ο διαβήτης ή η υπέρταση, ή θα μπορούσε να είναι η νόσος Αλτσχάιμερ, η νόσος Πάρκινσον ή κάποιο είδος καρκίνου —όλα αυτά αποτελούν λανθάνουσες νόσους. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν πως εφόσον γεννήθηκαν σε μια τέτοια οικογένεια, αργά ή γρήγορα θα τους πλήξει αυτή η γενετική ασθένεια. Αναρωτιούνται: αν πιστεύουν στον Θεό και επιδιώκουν την αλήθεια, αν εκτελούν καλά το καθήκον τους, επιτελούν επαρκείς καλές πράξεις και μπορούν να ευχαριστήσουν τον Θεό, θα τους προσπεράσει αυτή η λανθάνουσα ασθένεια και δεν θα τους πλήξει; Ο Θεός, ωστόσο, δεν τους έδωσε ποτέ μια τέτοια υπόσχεση, και εκείνοι δεν είχαν ποτέ τέτοιου είδους πίστη στον Θεό, ούτε τόλμησε ποτέ να δώσει τυχόν εγγυήσεις ή να έχει τυχόν μη ρεαλιστικές ιδέες. Επειδή δεν μπορούν να έχουν καμία εγγύηση ή διασφάλιση, δαπανούν πολλή ενέργεια και καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, εστιάζουν στο να υποφέρουν και να πληρώνουν το τίμημα, και πάντα θα κάνουν πιο πολλά από τους άλλους και θα ξεχωρίζουν περισσότερο από τους άλλους, σκεπτόμενοι: «Θα είμαι ο πρώτος που θα υποφέρει και ο τελευταίος που θα λάβει ευχαρίστηση». Πάντα παρακινούν τον εαυτό τους με αυτού του είδους το σύνθημα, όμως ο φόβος και η ανησυχία βαθιά μέσα τους για τη λανθάνουσα ασθένειά τους δεν μπορεί να εκδιωχτεί, και αυτή η ανησυχία, αυτή η στενοχώρια, τους συντροφεύει συνεχώς. Αν και μπορεί να είναι σε θέση να υπομείνουν βάσανα και σκληρή δουλειά και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, εξακολουθούν να νιώθουν πως δεν είναι σε θέση να λάβουν την υπόσχεση του Θεού ή κάποια ακριβή λέξη από τον Θεό για το θέμα, και έτσι συνεχίζουν να είναι γεμάτοι στενοχώρια, άγχος και ανησυχία αναφορικά με αυτό το ζήτημα. Αν και βάζουν τα δυνατά τους να μην κάνουν τίποτα για τη λανθάνουσα ασθένειά τους, και πάλι πηγαίνουν, περιστασιακά και υποσυνείδητα, να ψάξουν για κάθε λογής λαϊκά γιατροσόφια ώστε να εμποδίσουν αυτήν τη λανθάνουσα ασθένεια να τους πλήξει ξαφνικά μια συγκεκριμένη μέρα, μια συγκεκριμένη ώρα, ή χωρίς να το αντιληφθούν. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί πού και πού να παρασκευάζουν κάποια κινεζικά ιατρικά βότανα για κατανάλωση, κάποιοι άνθρωποι πηγαίνουν περιστασιακά και ρωτούν για λαϊκά θεραπευτικά παρασκευάσματα που μπορούν να παίρνουν όταν χρειάζεται, ενώ κάποιοι άνθρωποι μπαίνουν πού και πού στο διαδίκτυο και ψάχνουν συμβουλές άσκησης ώστε να ασκηθούν και να πειραματιστούν. Αν και μπορεί να είναι μόνο μια λανθάνουσα ασθένεια, και πάλι μονοπωλεί το μυαλό τους· αν και αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μη νιώθουν άσχημα ή να μην έχουν κανένα απολύτως σύμπτωμα, και πάλι είναι γεμάτοι ανησυχία και άγχος γι’ αυτό, και βαθιά μέσα τους νιώθουν στενοχωρημένοι και καταθλιμμένοι γι’ αυτό, ελπίζοντας πάντα να βελτιώσουν ή να διώξουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα από μέσα τους μέσω προσευχής ή μέσω της εκτέλεσης των καθηκόντων τους. Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν πράγματι κάποια ασθένεια ή έχουν μια λανθάνουσα ασθένεια, μαζί με εκείνους που ανησυχούν ότι θα νοσήσουν στο μέλλον, και εκείνους που γεννήθηκαν με κακή υγεία, που δεν έχουν καμία μεγάλη ασθένεια αλλά πάντα υποφέρουν από μικροπροβλήματα υγείας, νιώθουν συνεχώς στενοχωρημένοι και ανήσυχοι για τις ασθένειες και τις διάφορες δυσκολίες της σάρκας. Θέλουν να ξεφύγουν από αυτές, να τις αποφύγουν, αλλά δεν έχουν τον τρόπο να το κάνουν· θέλουν να τις αφήσουν αλλά δεν μπορούν. Θέλουν να ζητήσουν από τον Θεό να τους απαλλάξει από αυτές τις ασθένειες και τις δυσκολίες, αλλά δεν μπορούν να εκφέρουν τις λέξεις και νιώθουν αμήχανα, επειδή θεωρούν πως δεν υπάρχει δικαιολογία για αυτού του είδους το αίτημα. Ξέρουν πολύ καλά πως δεν πρέπει να ικετεύουν τον Θεό σχετικά με αυτά τα ζητήματα, αλλά μέσα στην καρδιά τους νιώθουν ανίσχυροι· αναρωτιούνται: αν εναποθέσουν όλες τις ελπίδες τους στον Θεό, θα νιώσουν πιο άνετα και θα παρηγορηθεί η συνείδησή τους; Επομένως, πού και πού προσεύχονται σιωπηλά για αυτό το ζήτημα μέσα στα μύχια της καρδιάς τους. Αν λάβουν κάποια επιπρόσθετη ή απροσδόκητη εύνοια ή χάρη από τον Θεό, νιώθουν κάποια χαρά ή παρηγοριά· αν δεν λάβουν καμία απολύτως ειδική φροντίδα από τον οίκο του Θεού και δεν νιώσουν καμία απολύτως καλοσύνη από τον Θεό, τότε εν αγνοία τους βυθίζονται και πάλι στα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας. Αν και η γέννηση, τα γηρατειά, η αρρώστια και ο θάνατος αποτελούν σταθερές μέσα στην ανθρωπότητα και κάτι το αναπόφευκτο στη ζωή, υπάρχουν εκείνοι με μια συγκεκριμένη σωματική διάπλαση ή μια ειδική ασθένεια οι οποίοι, είτε εκτελούν τα καθήκοντά τους είτε όχι, βυθίζονται στη στενοχώρια, το άγχος και την ανησυχία για τις δυσκολίες και τις ασθένειες της σάρκας· ανησυχούν για την ασθένειά τους, ανησυχούν για τις πολλές κακουχίες που μπορεί να τους προκαλέσει η ασθένειά τους, για το αν θα χειροτερέψει η ασθένειά τους, για το ποιες συνέπειες θα υπάρξουν αν χειροτερέψει και για το αν θα πεθάνουν από αυτήν. Σε ειδικές καταστάσεις και σε ορισμένα πλαίσια, αυτή η σειρά ερωτημάτων τούς κάνει να βυθίζονται στη στενοχώρια, το άγχος και την ανησυχία, και να μην είναι σε θέση να απελευθερωθούν· ορισμένοι άνθρωποι ζουν μάλιστα σε μια κατάσταση στενοχώριας, άγχους και ανησυχίας λόγω της σοβαρής ασθένειας από την οποία ήδη γνωρίζουν πως νοσούν ή μιας λανθάνουσας ασθένειας την οποία δεν μπορούν να αποφύγουν με τίποτα, και επηρεάζονται από αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, δέχονται την επιρροή τους και ελέγχονται από αυτά. Μόλις περιέλθουν υπό τον έλεγχο αυτών των αρνητικών συναισθημάτων, κάποιοι άνθρωποι εγκαταλείπουν τελείως κάθε ευκαιρία και ελπίδα να επιτύχουν τη σωτηρία· επιλέγουν να παραιτηθούν από την εκτέλεση του καθήκοντός τους και, μάλιστα, από κάθε ελπίδα να λάβουν την καλοσύνη του Θεού. Αντίθετα, επιλέγουν να αντιμετωπίσουν και να χειριστούν την ασθένειά τους χωρίς να ζητήσουν βοήθεια από κανέναν άλλον και χωρίς να περιμένουν καμία ευκαιρία. Αφοσιώνονται στην αντιμετώπιση της ασθένειάς τους, δεν εκτελούν πια κανένα καθήκον, και ακόμη κι αν είναι σωματικά ικανοί να εκτελέσουν το καθήκον τους, και πάλι δεν το κάνουν. Για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό; Έχουν την εξής ανησυχία: «Αν η ασθένειά μου συνεχιστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο και ο Θεός δεν με θεραπεύσει, θα μπορούσα να εκτελώ το καθήκον μου όπως κάνω τώρα, και πάλι στο τέλος να πεθάνω. Αν σταματήσω να εκτελώ το καθήκον μου και αναζητήσω θεραπεία, θα μπορούσα να ζήσω λίγα ακόμα χρόνια, και ίσως θα μπορούσα μάλιστα να θεραπευτώ. Αν συνεχίσω να εκτελώ το καθήκον μου και ο Θεός δεν πει πως θα με θεραπεύσει, η υγεία μου μπορεί να επιδεινωθεί περαιτέρω. Δεν θέλω να εκτελώ το καθήκον μου για άλλα δέκα ή είκοσι χρόνια, και έπειτα να πεθάνω. Θέλω να ζήσω λίγα ακόμα χρόνια, δεν θέλω να πεθάνω τόσο σύντομα, τόσο νωρίς!» Έτσι, εκτελούν το καθήκον τους στον οίκο του Θεού για κάποιο διάστημα, παρακολουθούν για λίγο καιρό και, θα μπορούσαμε να πούμε, κοιτάζουν να δουν τι συμβαίνει για κάποιο χρονικό διάστημα, και έπειτα αρχίζουν να αναρωτιούνται: «Εκτελώ το καθήκον μου, αλλά η ασθένειά μου δεν έχει καλυτερέψει και δεν έχει μετριαστεί. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει ελπίδα να αναρρώσω. Παλιά είχα ένα σχέδιο, σκεφτόμουν πως αν εγκατέλειπα τα πάντα και εκτελούσα πιστά το καθήκον μου, ίσως ο Θεός θα με απάλλασσε από αυτήν την ασθένεια. Αλλά τίποτα δεν έχει εξελιχθεί όπως το είχα σχεδιάσει, σκεφτεί και θελήσει. Η ασθένειά μου είναι όπως ακριβώς ήταν. Έχουν περάσει τόσα χρόνια, και αυτή η ασθένεια δεν έχει σημειώσει ακόμα καμία κάμψη. Απ’ ό,τι φαίνεται πρέπει να αντιμετωπίσω αυτήν την ασθένεια μόνος μου. Δεν μπορώ να βασιστώ σε κανέναν άλλο, δεν μπορώ να στηριχθώ σε κανέναν άλλο. Πρέπει να αρπάξω τη μοίρα μου στα δικά μου χέρια. Η επιστήμη και η τεχνολογία είναι πλέον πολύ αναπτυγμένες, και το ίδιο ισχύει και για την ιατρική, υπάρχουν αποτελεσματικά φάρμακα διαθέσιμα για τη θεραπεία κάθε είδους ασθενειών, και υπάρχουν προηγμένες μέθοδοι θεραπείας για τα πάντα. Είμαι σίγουρος πως αυτή η ασθένεια μπορεί να αντιμετωπιστεί». Έχοντας κάνει τέτοια σχέδια, αρχίζουν να ψάχνουν στο διαδίκτυο ή να ρωτούν από εδώ κι από εκεί και να το διερευνούν, έως ότου τελικά βρίσκουν κάποιες λύσεις. Στο τέλος, αποφασίζουν ποιο φάρμακο να πάρουν, πώς να αντιμετωπίσουν την ασθένειά τους, πώς να ασκηθούν και πώς να φροντίσουν την υγεία τους. Σκέφτονται: «Αν δεν εκτελέσω το καθήκον μου και εστιάσω στην αντιμετώπιση αυτής της ασθένειας, τότε υπάρχει ελπίδα να θεραπευτώ. Υπάρχουν τόσο πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες θεραπεύτηκε αυτού του είδους η ασθένεια». Αφού κάνουν έτσι σχέδια και πλάνα για λίγο καιρό, αποφασίζουν τελικά να μην εκτελούν πια το καθήκον τους, και η αντιμετώπιση της ασθένειάς τους γίνεται η πρώτη προτεραιότητά τους —τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό γι’ αυτούς από το να ζήσουν. Η στενοχώρια, το άγχος και η ανησυχία τους μετατρέπονται σε ένα είδος πρακτικής ενέργειας· το άγχος και η ανησυχία τους μετατρέπονται από απλές σκέψεις σε ένα είδος ενέργειας. Οι άπιστοι έχουν ένα ρητό που λέει: «Το να ενεργείς είναι καλύτερο από το να σκέφτεσαι, και ακόμη καλύτερο από το να ενεργείς είναι το να ενεργείς αμέσως». Τέτοιοι άνθρωποι σκέφτονται και έπειτα ενεργούν, και ενεργούν γρήγορα. Τη μια μέρα σκέφτονται να αντιμετωπίσουν την ασθένειά τους, και το επόμενο πρωί έχουν πακετάρει και είναι έτοιμοι να φύγουν. Λίγους μόλις μήνες αργότερα, καταφτάνει η κακή είδηση πως πέθαναν χωρίς να θεραπευτεί η ασθένειά τους. Ανάρρωσαν από την ασθένειά τους; (Όχι.) Δεν είναι απαραιτήτως εφικτό να θεραπεύσεις μια ασθένεια μόνος σου, αλλά είναι σίγουρο πως δεν θα αρρωστήσεις όταν εκτελείς το καθήκον σου στον οίκο του Θεού; Κανείς δεν θα σου δώσει μια τέτοια υπόσχεση. Οπότε, πώς θα πρέπει να επιλέξεις και πώς θα πρέπει να προσεγγίσεις το ζήτημα του να αρρωστήσεις; Είναι πολύ απλό, και υπάρχει ένα μονοπάτι να ακολουθήσεις: Να επιδιώκεις την αλήθεια. Να επιδιώκεις την αλήθεια και να βλέπεις το ζήτημα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας —αυτή είναι η κατανόηση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Και πώς θα πρέπει να ασκείσαι; Παίρνεις όλες αυτές τις εμπειρίες και κάνεις πράξη την κατανόηση που έχεις αποκτήσει και τις αρχές της αλήθειας που έχεις κατανοήσει σύμφωνα με την αλήθεια και τα λόγια του Θεού, και τις μετατρέπεις στην πραγματικότητά σου και στη ζωή σου —αυτό αποτελεί τη μία πτυχή. Η άλλη πτυχή είναι πως δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον σου. Είτε είσαι άρρωστος είτε πονάς, εφόσον σου απομένει μια πνοή, εφόσον είσαι ακόμα ζωντανός, εφόσον μπορείς ακόμα να μιλάς και να περπατάς, τότε έχεις την ενέργεια να εκτελείς το καθήκον σου, και θα πρέπει να έχεις καλή συμπεριφορά κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου, με τα πόδια σου να πατάνε γερά στο έδαφος. Δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος ή την ευθύνη που σου έχει δώσει ο Δημιουργός. Εφόσον δεν έχεις πεθάνει ακόμα, θα πρέπει να εκπληρώνεις το καθήκον σου και να το εκπληρώνεις καλά. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Αυτά τα πράγματα που λες δεν είναι ακριβώς αυτά που θέλουν να ακούσουν οι άνθρωποι. Είμαι άρρωστος και μου είναι δύσκολο να το αντέξω!» Όταν σου είναι δύσκολο, μπορείς να αναπαυτείς, και μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου και να λάβεις αγωγή. Αν εξακολουθείς να επιθυμείς να εκτελείς το καθήκον σου, μπορείς να μειώσεις τον φόρτο εργασίας σου και να εκτελέσεις ένα πιο κατάλληλο καθήκον, ένα καθήκον που δεν επηρεάζει την ανάρρωσή σου. Αυτό θα αποδείξει πως δεν έχεις εγκαταλείψει το καθήκον σου μέσα στην καρδιά σου, πως η καρδιά σου δεν έχει ξεστρατίσει από τον Θεό, πως δεν έχεις αρνηθεί το όνομα του Θεού μέσα στην καρδιά σου και πως δεν έχεις εγκαταλείψει την επιθυμία να είσαι σωστό δημιουργημένο ον μέσα στην καρδιά σου. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Τα έχω κάνει όλα αυτά, οπότε θα με απαλλάξει ο Θεός από αυτήν την ασθένεια;» Θα το κάνει; (Όχι απαραίτητα). Είτε σε απαλλάξει ο Θεός από εκείνη την ασθένεια είτε όχι, είτε σε θεραπεύσει ο Θεός είτε όχι, αυτό που κάνεις είναι αυτό που οφείλει να κάνει ένα δημιουργημένο ον. Είτε είσαι σωματικά ικανός να εκτελείς το καθήκον σου είτε όχι, είτε μπορείς να αναλάβεις κάποια εργασία είτε όχι, είτε η υγεία σου σου επιτρέπει να εκτελείς το καθήκον σου είτε όχι, η καρδιά σου δεν πρέπει να ξεστρατίσει από τον Θεό και εσύ δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον σου μέσα στην καρδιά σου. Με αυτόν τον τρόπο, θα εκπληρώνεις τις ευθύνες σου, τις υποχρεώσεις σου και το καθήκον σου —αυτή είναι η αφοσίωση που θα πρέπει να έχεις σταθερά. Μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς να κάνεις πράγματα με τα χέρια σου ή δεν μπορείς πια να μιλήσεις ή δεν βλέπουν πια τα μάτια σου ή δεν μπορείς να κουνήσεις πια το σώμα σου, δεν πρέπει να σκεφτείς πως ο Θεός οφείλει να σε θεραπεύσει, και αν Εκείνος δεν σε θεραπεύσει τότε θέλεις να Τον απαρνηθείς μέσα στα μύχια της καρδιάς σου, να εγκαταλείψεις το καθήκον σου και να αφήσεις πίσω τον Θεό. Ποια είναι η φύση μιας τέτοιας ενέργειας; (Είναι προδοσία προς τον Θεό.) Είναι προδοσία! Όταν δεν είναι άρρωστοι, ορισμένοι άνθρωποι προσέρχονται συχνά ενώπιον του Θεού για να προσευχηθούν, και όταν είναι άρρωστοι και ελπίζουν πως ο Θεός θα τους θεραπεύσει, εναποθέτοντας όλες τις ελπίδες τους στον Θεό, και πάλι προσέρχονται ενώπιον του Θεού και δεν Τον εγκαταλείπουν. Ωστόσο, αφού έχει περάσει λίγος καιρός και ο Θεός δεν τους έχει θεραπεύσει ακόμα, απογοητεύονται με τον Θεό, εγκαταλείπουν τον Θεό βαθιά μέσα στην καρδιά τους και εγκαταλείπουν τα καθήκοντά τους. Όταν η ασθένειά τους δεν τους ταλαιπωρεί τόσο πολύ και ο Θεός δεν τους θεραπεύει, ορισμένοι άνθρωποι δεν εγκαταλείπουν τον Θεό· ωστόσο, όταν η ασθένειά τους επιδεινωθεί και εκείνοι αντιμετωπίζουν τον θάνατο, τότε γνωρίζουν με σιγουριά πως ο Θεός στ’ αλήθεια δεν τους έχει θεραπεύσει, πως όλο αυτό το διάστημα που περίμεναν, περίμεναν απλώς τον θάνατο, και έτσι εγκαταλείπουν και αρνούνται τον Θεό μέσα στην καρδιά τους. Πιστεύουν πως αν ο Θεός δεν τους έχει θεραπεύσει, τότε ο Θεός μάλλον δεν υπάρχει· πως αν ο Θεός δεν τους έχει θεραπεύσει, τότε ο Θεός δεν πρέπει να είναι καθόλου Θεός, και δεν αξίζει να πιστεύουν σε Αυτόν. Επειδή ο Θεός δεν τους έχει θεραπεύσει, μετανιώνουν που πίστεψαν ποτέ στον Θεό και σταματούν να πιστεύουν σε Αυτόν. Αυτό δεν συνιστά προδοσία κατά του Θεού; Είναι σοβαρή προδοσία κατά του Θεού. Επομένως, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πάρετε αυτόν τον δρόμο —μόνο εκείνοι που υπακούν στον Θεό μέχρι θανάτου έχουν αληθινή πίστη.

Όταν η ασθένεια χτυπά την πόρτα τους, ποιο μονοπάτι θα πρέπει να ακολουθήσουν οι άνθρωποι; Πώς θα πρέπει να επιλέξουν; Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να βυθιστούν στη στενοχώρια, το άγχος και την ανησυχία, και να σκεφτούν τις μελλοντικές προοπτικές και τα μελλοντικά μονοπάτια τους. Αντίθετα, όσο περισσότερο διανύουν οι άνθρωποι τέτοιους καιρούς και βρίσκονται σε τέτοιες ειδικές καταστάσεις και πλαίσια, και όσο περισσότερο αντιμετωπίζουν τέτοιες άμεσες δυσκολίες, τόσο περισσότερο θα πρέπει να αναζητούν την αλήθεια και να επιδιώκουν την αλήθεια. Μόνο αν το κάνεις αυτό δεν θα είναι μάταιες και θα παράγουν αποτελέσματα οι ομιλίες που έχεις ακούσει στο παρελθόν και οι αλήθειες που έχεις κατανοήσει. Όσο περισσότερο αντιμετωπίζεις δυσκολίες σαν κι αυτές, τόσο περισσότερο θα πρέπει να παραιτείσαι από τις επιθυμίες σου και να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις του Θεού. Ο σκοπός του Θεού όταν διευθετεί αυτού του είδους την κατάσταση και κανονίζει αυτές τις συνθήκες για σένα δεν είναι να σε κάνει να βυθιστείς στα συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και την ανησυχίας, και δεν είναι για να δοκιμάσεις τον Θεό ώστε να δεις αν θα σε θεραπεύσει όταν σε πλήξει μια ασθένεια, ούτε να βολιδοσκοπήσεις την αλήθεια του ζητήματος· ο Θεός διευθετεί αυτές τις ειδικές καταστάσεις και συνθήκες για σένα ώστε να μπορέσεις να μάθεις τα πρακτικά μαθήματα σε τέτοιες καταστάσεις και συνθήκες, να επιτύχεις βαθύτερη είσοδο στην αλήθεια και στην υποταγή στον Θεό, και ώστε να γνωρίζεις με μεγαλύτερη σαφήνεια και ακρίβεια τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός ενορχηστρώνει όλους τους ανθρώπους, όλα τα γεγονότα και τα πράγματα. Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού και, είτε οι άνθρωποι μπορούν να το αισθανθούν αυτό είτε όχι, είτε έχουν πραγματικά επίγνωσή του είτε όχι, θα πρέπει να υπακούν και να μην αντιστέκονται, να μην απορρίπτουν και σίγουρα να μη δοκιμάζουν τον Θεό. Μπορεί να πεθάνεις όπως και να ’χει, και αν αντισταθείς, απορρίψεις και δοκιμάσεις τον Θεό, τότε είναι αυτονόητο ποιο θα είναι το τέλος σου. Αντιστρόφως, αν στις ίδιες καταστάσεις και συνθήκες είσαι σε θέση να αναζητήσεις πώς οφείλει να υποτάσσεται ένα δημιουργημένο ον στις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού, να αναζητήσεις ποια μαθήματα πρέπει να μάθεις και ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις πρέπει να γνωρίσεις στις καταστάσεις που δημιουργεί για σένα ο Θεός, να κατανοήσεις το θέλημα του Θεού σε τέτοιες καταστάσεις και να καταθέσεις καλά τη μαρτυρία σου για να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις του Θεού, τότε αυτό θα πρέπει να κάνεις. Όταν ο Θεός κανονίζει να νοσήσει κάποιος από μια ασθένεια, είτε αυτή είναι σοβαρή είτε όχι, σκοπός Του δεν είναι να σε κάνει να κατανοήσεις τις λεπτομέρειες του να είσαι άρρωστος, το κακό που σου κάνει η ασθένεια, την ταλαιπωρία και τις δυσκολίες που σου προξενεί η ασθένεια, και όλα τα μυριάδες αισθήματα που σε κάνει να νιώσεις η ασθένεια —σκοπός Του δεν είναι να κατανοήσεις την ασθένεια μέσω του να νοσήσεις. Αντίθετα, σκοπός Του είναι να μάθεις τα μαθήματα από την ασθένεια, να μάθεις πώς να νιώθεις για το θέλημα του Θεού, να γνωρίσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις και τις λανθασμένες στάσεις που υιοθετείς απέναντι στον Θεό όταν είσαι άρρωστος, και να μάθεις πώς να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, ώστε να μπορέσεις να επιτύχεις αληθινή υπακοή στον Θεό και να είσαι σε θέση να μείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου —αυτό είναι απολύτως βασικό. Ο Θεός επιθυμεί να σε σώσει και να σε καθάρει μέσω της ασθένειας. Ποιο πράγμα σ’ εσένα επιθυμεί να καθάρει; Επιθυμεί να καθάρει όλες τις εξωφρενικές επιθυμίες και απαιτήσεις σου προς τον Θεό, και μάλιστα να καθάρει τα διάφορα σχέδια, τις κρίσεις και τα πλάνα που κάνεις πάση θυσία ώστε να επιβιώσεις και να ζήσεις. Ο Θεός δεν σου ζητά να κάνεις σχέδια, δεν σου ζητά να κρίνεις και δεν σου επιτρέπει να έχεις οποιεσδήποτε εξωφρενικές επιθυμίες απέναντί Του· απαιτεί μόνο να υποτάσσεσαι σε Αυτόν και, καθώς κάνεις πράξη το να βιώνεις πράγματα και να υποτάσσεσαι, να γνωρίσεις τη στάση σου προς την ασθένεια και να γνωρίσεις τη στάση σου προς αυτές τις σωματικές παθήσεις που σου δίνει Εκείνος, καθώς και τις δικές σου προσωπικές επιθυμίες. Όταν καταφέρεις να γνωρίσεις αυτά τα πράγματα, τότε μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμο είναι για σένα το γεγονός ότι ο Θεός έχει κανονίσει τις συνθήκες της ασθένειας για σένα ή ότι σου έχει δώσει αυτές τις σωματικές παθήσεις· και μπορείς να κατανοήσεις πόσο σε βοηθούν στην αλλαγή της διάθεσής σου, στην επίτευξη της σωτηρίας και στην είσοδό σου στη ζωή. Γι’ αυτό και, όταν σου χτυπήσει την πόρτα η ασθένεια, δεν πρέπει να αναρωτιέσαι συνεχώς πώς μπορείς να την αποφύγεις ή να της ξεφύγεις ή να την απορρίψεις. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Λες πως δεν πρέπει να ξεφύγω από αυτήν ή να την απορρίψω και πως δεν πρέπει να προσπαθήσω να την αποφύγω, οπότε αυτό που εννοείς είναι πως δεν πρέπει να λάβω θεραπευτική αγωγή γι’ αυτήν!» Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο· πρόκειται για την εσφαλμένη κατανόησή σου. Σε στηρίζω στο να αντιμετωπίσεις ενεργά τις ασθένειές σου, αλλά δεν θέλω να ζεις μέσα στην ασθένειά σου ή να βυθιστείς στη στενοχώρια, το άγχος και την ανησυχία λόγω του αντίκτυπου που προκαλεί η ασθένειά σου, έως ότου ξεστρατίσεις τελικά από τον Θεό και Τον εγκαταλείψεις εξαιτίας όλου του πόνου που έχει προκαλέσει η ασθένειά σου. Αν η ασθένειά σου σε κάνει να υποφέρεις πολύ και επιθυμείς να λάβεις θεραπευτική αγωγή και να απαλλαχθείς από την ασθένειά σου, τότε αυτό είναι, φυσικά, μια χαρά. Είναι δικαίωμά σου· έχεις το δικαίωμα να επιλέξεις να λάβεις θεραπευτική αγωγή και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε σταματήσει. Ωστόσο, δεν πρέπει να ζεις μέσα στην ασθένειά σου και να αρνείσαι να εκτελείς το καθήκον σου ή να εγκαταλείψεις το καθήκον σου ή να απορρίψεις τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού επειδή λαμβάνεις θεραπευτική αγωγή. Αν η ασθένειά σου δεν μπορεί να θεραπευτεί, θα βυθιστείς στη στενοχώρια, το άγχος και την ανησυχία, και επομένως θα είσαι γεμάτος παράπονα και αμφιβολίες σχετικά με τον Θεό, και μάλιστα θα χάσεις την πίστη σου στον Θεό, θα χάσεις τις ελπίδες σου, και ορισμένοι θα επιλέξουν να εγκαταλείψουν τα καθήκοντά τους —αυτό είναι κάτι που πραγματικά δεν θα πρέπει να κάνεις. Όταν αντιμετωπίζεις μια ασθένεια, μπορείς να αναζητήσεις ενεργά κάποια θεραπευτική αγωγή, αλλά θα πρέπει επίσης να την προσεγγίζεις έχοντας θετική στάση. Όσο για το πόσο μπορεί να αντιμετωπιστεί η ασθένειά σου και για το αν μπορεί να θεραπευτεί, και ό,τι κι αν γίνει στο τέλος, θα πρέπει πάντα να υποτάσσεσαι και να μην παραπονιέσαι. Αυτή είναι η στάση που θα πρέπει να υιοθετήσεις, διότι είσαι δημιουργημένο ον και δεν έχεις άλλη επιλογή. Δεν μπορείς να πεις το εξής: «Αν θεραπευτεί αυτή η ασθένειά μου, τότε θα πιστέψω πως οφείλεται στη μεγάλη δύναμη του Θεού, αλλά αν δεν θεραπευτεί, τότε θα είμαι δυσαρεστημένος με τον Θεό. Γιατί μου έδωσε ο Θεός αυτήν την ασθένεια; Γιατί δεν θεραπεύει αυτήν την ασθένεια; Γιατί νόσησα εγώ από αυτήν την ασθένεια και όχι κάποιος άλλος; Δεν τη θέλω! Γιατί πρέπει να πεθάνω τόσο νωρίς, σε τόσο νεαρή ηλικία; Γιατί οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να συνεχίσουν να ζουν; Γιατί;» Μη ρωτάς το γιατί, είναι η ενορχήστρωση του Θεού. Δεν υπάρχει λόγος, και δεν θα πρέπει να ρωτάς το γιατί. Το να ρωτάς το γιατί είναι στασιαστική κουβέντα, και όχι μια ερώτηση που θα πρέπει να θέτει ένα δημιουργημένο ον. Μη ρωτάς το γιατί, δεν υπάρχει γιατί. Ο Θεός έχει κανονίσει τα πράγματα και έχει σχεδιάσει τα πράγματα έτσι. Αν ρωτάς «γιατί», τότε μπορεί απλώς να ειπωθεί πως είσαι υπερβολικά ανυπότακτος, υπερβολικά αδιάλλακτος. Όταν κάτι σε δυσαρεστεί ή ο Θεός δεν κάνει αυτό που θέλεις ή δεν επιτρέπει να γίνει το δικό σου, γίνεσαι δυστυχισμένος, δυσαρεστημένος και πάντα ρωτάς «γιατί». Έτσι, ο Θεός σε ρώτα: «Ως δημιουργημένο ον, γιατί δεν έχεις κάνει καλά το καθήκον σου; Γιατί δεν έχεις εκτελέσει με αφοσίωση το καθήκον σου;» Και πώς θα απαντήσεις; Εσύ λες: «Δεν υπάρχει κάποιος λόγος, απλώς έτσι είμαι». Είναι αυτό αποδεκτό; (Όχι.) Είναι αποδεκτό να σου μιλάει έτσι ο Θεός, αλλά δεν είναι αποδεκτό να μιλάς εσύ έτσι στον Θεό. Η οπτική σου είναι λαθεμένη και εσύ υπερβολικά παράλογος. Όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζει ένα δημιουργημένο ον, έχει οριστεί από τον Ουρανό και αναγνωριστεί από τη γη πως θα πρέπει να υποτάσσεσαι στις διευθετήσεις και τις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού. Για παράδειγμα, οι γονείς σου σε γέννησαν, σε μεγάλωσαν, κι εσύ τους αποκαλείς μητέρα και πατέρα —αυτό έχει οριστεί από τον Ουρανό και αναγνωριστεί από τη γη, και έτσι θα πρέπει να είναι. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος. Οπότε, ο Θεός ενορχηστρώνει όλα αυτά τα πράγματα για σένα και, είτε απολαμβάνεις ευλογίες είτε βιώνεις κακουχίες, και αυτό έχει οριστεί από τον Ουρανό και αναγνωριστεί από τη γη, και εσύ δεν έχεις επιλογή στο ζήτημα. Αν μπορέσεις να υποταχθείς μέχρι τέλους, τότε θα επιτύχεις τη σωτηρία όπως έκανε ο Πέτρος. Ωστόσο, αν κατηγορήσεις τον Θεό, εγκαταλείψεις τον Θεό και προδώσεις τον Θεό λόγω κάποιας παροδικής ασθένειας, τότε κάθε παραχώρηση, δαπάνη, εκτέλεση του καθήκοντός σου και πληρωμής του τιμήματος που έχεις κάνει στο παρελθόν θα έχουν αποβεί μάταιες. Αυτό συμβαίνει επειδή όλη η πρότερη σκληρή δουλειά σου δεν θα έχει θέσει κανένα θεμέλιο για να εκτελέσεις καλά το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος ή να πάρεις τη σωστή σου θέση ως δημιουργημένο ον, και δεν θα έχει αλλάξει τίποτα σχετικά μ’ εσένα. Αυτό θα σε κάνει τότε να προδώσεις τον Θεό λόγω της ασθένειάς σου, και το τέλος σου θα είναι σαν εκείνο του Παύλου —στο τέλος θα τιμωρηθείς. Ο λόγος για αυτήν τη διαπίστωση είναι πως όλα όσα έχεις κάνει στο παρελθόν ήταν ώστε να λάβεις έναν στέφανο και να λάβεις ευλογίες. Αν, όταν τελικά αντιμετωπίσεις μια ασθένεια και τον θάνατο, είσαι ακόμα σε θέση να υποταχθείς χωρίς κανένα παράπονο, αυτό αποδεικνύει πως όλα όσα έκανες στο παρελθόν έγιναν με ειλικρίνεια και προθυμία για τον Θεό. Είσαι υπάκουος στον Θεό, και τελικά η υπακοή σου θα σηματοδοτήσει ένα τέλειο τέλος στη ζωή της πίστης σου στον Θεό, πράγμα που επιδοκιμάζεται από τον Θεό. Επομένως, μια ασθένεια μπορεί να σε κάνει να έχεις ένα καλό τέλος ή μπορεί να σε κάνει να έχεις ένα κακό τέλος· το είδος του τέλους στο οποίο θα καταλήξεις εξαρτάται από το μονοπάτι που ακολουθείς και από τη στάση που έχεις απέναντι στον Θεό.

Έχει επιλυθεί πλέον το πρόβλημα του να βυθίζονται οι άνθρωποι σε αρνητικά συναισθήματα λόγω ασθένειας; (Έχει επιλυθεί.) Έχεις πλέον τις σωστές ιδέες και απόψεις για το πώς να αντιμετωπίζεις μια ασθένεια; (Ναι.) Ξέρεις πώς να το κάνεις πράξη; Αν όχι, θα σου δείξω τον άσσο στο μανίκι, το καλύτερο πράγμα να κάνεις. Γνωρίζετε ποιο είναι αυτό; Αν σε πλήξει μια ασθένεια και, όσο δόγμα κι αν κατανοείς, εξακολουθείς να μην είσαι σε θέση να την καταπολεμήσεις, θα νιώσεις και πάλι στενοχώρια, άγχος και ανησυχία μέσα στην καρδιά σου, και όχι μόνο δεν θα είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις το ζήτημα με ηρεμία, αλλά η καρδιά σου θα γεμίσει επίσης με παράπονα. Θα αναρωτιέσαι διαρκώς: «Γιατί δεν νοσεί κανένας άλλος από αυτήν την ασθένεια; Γιατί με έπληξε εμένα αυτή η ασθένεια; Πώς μου συνέβη αυτό; Φταίει το ότι είμαι άτυχος και έχω κακή μοίρα. Δεν έχω προσβάλει ποτέ κανέναν, ούτε έχω διαπράξει κάποια αμαρτία, οπότε γιατί μου συνέβη αυτό; Ο Θεός μού φέρεται τόσο άδικα!» Βλέπεις, πέρα από τη στενοχώρια, το άγχος και την ανησυχία, βυθίζεσαι επίσης στην κατάθλιψη, με το ένα αρνητικό συναίσθημα να διαδέχεται το άλλο και χωρίς να έχεις τον τρόπο να ξεφύγεις από αυτά, όσο κι αν μπορεί να το θέλεις. Επειδή πρόκειται για αληθινή ασθένεια, δεν μπορείς εύκολα να απαλλαχθείς από αυτήν ή να θεραπευτείς, οπότε τι θα πρέπει να κάνεις; Θέλεις να υποταχθείς αλλά δεν μπορείς, και αν υποταχθείς τη μια μέρα, την επομένη η κατάστασή σου επιδεινώνεται και πονάς πάρα πολύ, και τότε δεν θέλεις να υποταχθείς άλλο και αρχίζεις πάλι να παραπονιέσαι. Αμφιταλαντεύεσαι έτσι διαρκώς, οπότε τι θα πρέπει να κάνεις; Επίτρεψέ Μου να σου πω το μυστικό της επιτυχίας. Είτε αντιμετωπίζεις μια σοβαρή ασθένεια είτε μια μικροασθένεια, τη στιγμή που η ασθένειά σου χειροτερέψει ή αντιμετωπίσεις τον θάνατο, να θυμάσαι απλώς ένα πράγμα: Μη φοβάσαι τον θάνατο. Ακόμη κι αν βρίσκεσαι στα τελικά στάδια του καρκίνου, ακόμη κι αν το ποσοστό θνησιμότητας για τη συγκεκριμένη ασθένειά σου είναι πολύ υψηλό, μη φοβάσαι τον θάνατο. Ανεξάρτητα από το πόσο πολύ υποφέρεις, αν φοβάσαι τον θάνατο δεν θα υποταχθείς. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Όταν Σε ακούω να το λες αυτό, νιώθω έμπνευση και έχω μια ακόμα καλύτερη ιδέα. Όχι μόνο δεν θα φοβάμαι τον θάνατο, αλλά θα ικετεύω γι’ αυτόν. Έτσι δεν θα είναι πιο εύκολο να αντεπεξέλθω;» Γιατί να ικετεύσει κανείς για τον θάνατο; Το να ικετεύεις να πεθάνεις είναι ακραία ιδέα, ενώ το να μη φοβάσαι τον θάνατο είναι μια λογική στάση να υιοθετήσεις. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Ποια είναι η σωστή στάση που θα πρέπει να υιοθετήσεις για να μη φοβάσαι τον θάνατο; Αν η ασθένειά σου επιδεινωθεί τόσο πολύ που μπορεί να πεθάνεις, και το ποσοστό θνησιμότητας γι’ αυτήν είναι υψηλό ανεξάρτητα από την ηλικία του ατόμου που προσβάλλεται από την ασθένεια, και το διάστημα που μεσολαβεί από τη στιγμή που προσβάλλεται κάποιος από την ασθένεια έως τη στιγμή που πεθαίνει είναι πολύ σύντομο, τι θα πρέπει να σκεφτείς μέσα σου; «Δεν πρέπει να φοβάμαι τον θάνατο, όλοι πεθαίνουν στο τέλος. Ωστόσο, η υποταγή στον Θεό είναι κάτι που δεν μπορεί να επιτύχει η πλειονότητα των ανθρώπων, και μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτήν την ασθένεια για να ασκήσω την υποταγή στον Θεό. Θα πρέπει να έχω το σκεπτικό και τη στάση της υποταγής στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, και δεν πρέπει να φοβάμαι τον θάνατο». Είναι εύκολο να πεθάνεις, πολύ πιο εύκολο από το να ζήσεις. Μπορεί να βιώνεις τρομερό πόνο και να μην το καταλάβεις, και μόλις κλείσουν τα μάτια σου, σταματάς να αναπνέεις, η ψυχή σου αφήνει το σώμα σου, και τελειώνει η ζωή σου. Έτσι είναι ο θάνατος· είναι τόσο απλός. Το να μη φοβάσαι τον θάνατο αποτελεί μια στάση να υιοθετήσεις. Πέρα από αυτό, δεν πρέπει να ανησυχείς για το αν θα επιδεινωθεί ή όχι η ασθένειά σου, ή για το αν θα πεθάνεις αν δεν μπορέσεις να θεραπευτείς, ή για το πόσος χρόνος σού απομένει μέχρι να πεθάνεις, ή για το πόσο θα πονάς όταν έρθει η ώρα του θανάτου σου. Δεν πρέπει να ανησυχείς γι’ αυτά τα πράγματα· δεν είναι πράγματα για τα οποία θα πρέπει να ανησυχείς. Αυτό συμβαίνει επειδή η μέρα πρέπει να έρθει, και πρέπει να έρθει κάποια χρονιά, κάποιο μήνα και κάποια συγκεκριμένη μέρα. Δεν μπορείς να της κρυφτείς και δεν μπορείς να της ξεφύγεις —είναι η μοίρα σου. Η λεγόμενη μοίρα σου έχει προκαθοριστεί από τον Θεό και έχει ήδη κανονιστεί από Εκείνον. Η διάρκεια της ζωής σου και η ηλικία και η στιγμή κατά την οποία θα πεθάνεις έχουν ήδη οριστεί από τον Θεό, οπότε γιατί ανησυχείς; Μπορείς να ανησυχείς γι’ αυτό, αλλά δεν θα αλλάξει τίποτα· μπορείς να ανησυχείς γι’ αυτό, αλλά δεν μπορείς να το αποτρέψεις· μπορείς να ανησυχείς γι’ αυτό, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις τον ερχομό αυτής της μέρας. Επομένως, η ανησυχία σου είναι περιττή, και απλώς κάνει ακόμα πιο δυσβάστακτο το φορτίο της ασθένειάς σου. Η μία πτυχή είναι να μην ανησυχείς και μια άλλη είναι να μη φοβάσαι τον θάνατο. Μια άλλη πτυχή είναι να μη νιώθεις αγχωμένος, λέγοντας: «Αφότου πεθάνω, θα ξαναπαντρευτεί ο άντρας (ή η γυναίκα) μου; Ποιος θα φροντίσει το παιδί μου; Ποιος θα αναλάβει το καθήκον μου; Ποιος θα με θυμάται; Αφού πεθάνω, ποιο τέλος θα ορίσει για μένα ο Θεός;» Ζητήματα όπως αυτά δεν αποτελούν κάτι για το οποίο θα πρέπει να ανησυχείς. Οι άνθρωποι που πεθαίνουν έχουν όλοι τους το σωστό μέρος να πάνε και ο Θεός έχει κάνει τις διευθετήσεις. Εκείνοι που ζουν θα συνεχίσουν να ζουν· η ύπαρξη οποιουδήποτε ανθρώπου δεν θα επηρεάσει την κανονική δραστηριότητα και επιβίωση της ανθρωπότητας, ούτε η εξαφάνιση οποιουδήποτε ανθρώπου θα αλλάξει κάτι, και έτσι αυτά τα πράγματα δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να ανησυχείς. Είναι περιττό να ανησυχείς για τους διάφορους συγγενείς σου και είναι ακόμα πιο περιττό να ανησυχείς για το αν θα σε θυμάται κανείς αφότου πεθάνεις. Τι νόημα θα είχε το να σε θυμάται κανείς; Αν ήσουν σαν τον Πέτρο, τότε θα είχε κάποια αξία να σε θυμάται κανείς· αν ήσουν σαν τον Παύλο, τότε το μόνο που θα έφερνες στους ανθρώπους θα ήταν συμφορές, οπότε γιατί θα ήθελε κανείς να σε θυμάται; Υπάρχει ένα άλλο θέμα ανησυχίας το οποίο αποτελεί μια πολύ ρεαλιστική σκέψη που έχουν οι άνθρωποι. Λένε: «Όταν πεθάνω, δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτόν τον κόσμο και δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να απολαύσω την υλική ζωή όλων αυτών των πραγμάτων. Όταν πεθάνω, τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν θα με απασχολεί πια, και η αίσθηση του να ζεις θα έχει φύγει. Όταν πεθάνω, πού θα πάω;» Το πού θα πας δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να ανησυχείς, ούτε είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να νιώθεις αγχωμένος. Δεν θα είσαι πια ζωντανός άνθρωπος, και σε ανησυχεί το ότι δεν θα μπορέσεις ποτέ ξανά να νιώσεις όλους τους ανθρώπους, τα γεγονότα, τα πράγματα, τα περιβάλλοντα και ούτω καθεξής του υλικού κόσμου. Αυτό είναι ακόμη περισσότερο κάτι για το οποίο δεν θα πρέπει να ανησυχείς, και ακόμη κι αν δεν μπορέσεις να εγκαταλείψεις αυτά τα πράγματα, θα είναι ανώφελο. Αυτό που μπορεί, ωστόσο, να σου προσφέρει λίγη παρηγοριά είναι πως ίσως ο θάνατός σου ή η αναχώρησή σου μπορεί να είναι ένα νέο ξεκίνημα για την επόμενη ενσάρκωσή σου, ένα καλύτερο ξεκίνημα, ένα υγιές ξεκίνημα, ένα απόλυτα καλό ξεκίνημα, ένα ξεκίνημα για να επιστρέψει πάλι η ψυχή σου. Δεν θα είναι απαραιτήτως κάτι κακό, καθώς θα μπορούσες να επιστρέψεις στην ύπαρξη με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετική μορφή. Όσο για το ποια μορφή θα είναι ακριβώς αυτή, αυτό εξαρτάται από τις διευθετήσεις του Θεού και Δημιουργού. Επί του σημείου αυτού, μπορεί να ειπωθεί πως όλοι θα πρέπει απλώς να περιμένουν και να δουν. Αν επιλέξεις να ζήσεις με καλύτερο τρόπο και σε καλύτερη μορφή αφού πεθάνεις σε αυτήν τη ζωή, τότε όσο κι αν επιδεινωθεί η ασθένειά σου, το πιο σημαντικό πράγμα είναι το πώς την αντιμετωπίζεις και ποιες καλές πράξεις θα πρέπει να ετοιμάσεις, και όχι η στενοχώρια, το άγχος και η ανησυχία σου, όλα εκ των οποίων είναι ανούσια. Όταν σκέφτεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν μειώνεται το επίπεδο του φόβου, του τρόμου και της απόρριψής σου για τον θάνατο; (Ναι.) Για πόσες πτυχές μιλήσαμε μόλις τώρα; Η μία ήταν το να μη φοβάσαι τον θάνατο. Ποιες ήταν οι άλλες; (Δεν πρέπει να ανησυχούμε για το αν θα επιδεινωθούν ή όχι οι ασθένειές μας και δεν πρέπει να νιώθουμε αγχωμένοι για τον ή τη σύζυγό μας ή τα παιδιά μας, ούτε για το τέλος και τον προορισμό μας, και ούτω καθεξής.) Αφήστε τα όλα αυτά στα χέρια του Θεού. Τι άλλο; (Δεν πρέπει να ανησυχούμε για το πού θα πάμε αφού πεθάνουμε.) Είναι ανώφελο να ανησυχείς για τέτοια πράγματα. Να ζεις στο παρόν και να κάνεις καλά τα πράγματα που θα πρέπει εδώ και τώρα να κάνεις. Δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον, οπότε θα πρέπει να τα αφήσεις όλα αυτά στα χέρια του Θεού. Τι άλλο; (Θα πρέπει να βιαστούμε να ετοιμάσουμε καλές πράξεις για τον μελλοντικό προορισμό μας.) Σωστά, οι άνθρωποι θα πρέπει να ετοιμάσουν περισσότερες καλές πράξεις για το μέλλον, και θα πρέπει να επιδιώκουν την αλήθεια και να είναι άνθρωποι που κατανοούν την αλήθεια και κατέχουν την πραγματικότητα της αλήθειας. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Τώρα μιλάς για τον θάνατο, οπότε εννοείς πως όλοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον θάνατο στο μέλλον; Πρόκειται για κακό οιωνό;» Δεν πρόκειται για κακό οιωνό, ούτε σου κάνει προληπτικό εμβολιασμό, πόσο μάλλον καταριέται κανέναν μέχρι θανάτου —αυτά τα λόγια δεν είναι κατάρες. Τι είναι τότε; (Είναι ένα μονοπάτι άσκησης για τους ανθρώπους.) Σωστά, είναι αυτό που θα πρέπει να κάνουν πράξη οι άνθρωποι, είναι οι σωστές απόψεις και στάσεις που θα πρέπει να διατηρούν σταθερά οι άνθρωποι, καθώς και οι αλήθειες που θα πρέπει να κατανοούν οι άνθρωποι. Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν έχουν κανενός είδους ασθένεια θα πρέπει επίσης να υιοθετήσουν αυτού του είδους τη στάση για να αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Επομένως, κάποιοι άνθρωποι λένε: «Αν δεν φοβόμαστε τον θάνατο, αυτό σημαίνει πως ο θάνατος δεν θα μας βρει;» Είναι αυτή η αλήθεια; (Όχι.) Τότε τι είναι; (Είναι μια αντίληψη και η φαντασιοκοπία τους.) Είναι παράλογο, είναι λογικός συλλογισμός και σατανική φιλοσοφία —δεν είναι η αλήθεια. Δεν ισχύει πως αν δεν φοβάσαι τον θάνατο ή δεν σε ανησυχεί ο θάνατος τότε ο θάνατος δεν θα σε βρει και δεν θα πεθάνεις —αυτή δεν είναι η αλήθεια. Μιλάω για τη στάση που θα πρέπει να διατηρούν οι άνθρωποι ως προς τον θάνατο και την ασθένεια. Όταν υιοθετήσεις αυτού του είδους τη στάση, μπορείς τότε να αφήσεις πίσω σου τα αρνητικά συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας. Τότε δεν θα παγιδευτείς στην ασθένειά σου, και το σκεπτικό σου και ο κόσμος του πνεύματός σου δεν θα βλαφθούν ούτε θα αναστατωθούν από το γεγονός της ασθένειάς σου. Μία από τις προσωπικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι είναι οι μελλοντικές τους προοπτικές και μία άλλη είναι η ασθένεια και ο θάνατος. Οι μελλοντικές προοπτικές και η θνητότητα μπορούν να πάρουν τον έλεγχο της καρδιάς των ανθρώπων, αλλά αν μπορέσεις να αντιμετωπίσεις σωστά αυτά τα δύο προβλήματα και να ξεπεράσεις τα αρνητικά σου συναισθήματα, τότε οι κοινές δυσκολίες δεν θα σε καταβάλουν.

Πέρα από τις ασθένειες, οι άνθρωποι νιώθουν συχνά στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για κάποια άλλα αληθινά προβλήματα στη ζωή τους. Υπάρχουν πολλά αληθινά προβλήματα στη ζωή, για παράδειγμα, οι ηλικιωμένοι ή τα παιδιά στο σπίτι σας που χρειάζονται φροντίδα ή ανατροφή, τα χρήματα που χρειάζονται τα παιδιά σας για την εκπαίδευση και τα έξοδα διαβίωσής τους, οι ηλικιωμένοι που χρειάζονται χρήματα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας τους, και τα μεγάλα χρηματικά ποσά που απαιτούνται για τα καθημερινά έξοδα διαβίωσης. Θέλετε να εκτελέσετε το καθήκον σας, αλλά αν παραιτηθείτε από τη δουλειά σας, πώς θα ζήσετε; Οι οικογενειακές σας αποταμιεύσεις θα εξαντληθούν γρήγορα, οπότε τι θα κάνετε τότε χωρίς χρήματα; Αν βγείτε στον κόσμο για να κερδίσετε χρήματα, αυτό θα προκαλέσει καθυστερήσεις στην εκτέλεση του καθήκοντός σας, αλλά αν παραιτηθείτε από τη δουλειά σας για να εκτελέσετε το καθήκον σας, δεν θα έχετε τον τρόπο να επιλύσετε τις δυσκολίες στο σπίτι. Επομένως, τι θα πρέπει να κάνετε; Πολλοί άνθρωποι παιδεύονται και μπερδεύονται με τέτοια πράγματα, και έτσι όλοι τους λαχταρούν να έλθει η ημέρα του Θεού και αναρωτιούνται πότε θα λάβουν χώρα οι μεγάλες καταστροφές και αν πρέπει να δημιουργήσουν κάποιο απόθεμα τροφίμων. Αν προετοιμαστούν, δεν έχουν περίσσεμα χρημάτων στο σπίτι και η ζωή γίνεται πολύ δύσκολη. Βλέπουν άλλους ανθρώπους να φορούν καλύτερα ρούχα και να τρώνε καλύτερα φαγητά, και νιώθουν δυστυχισμένοι και πως η ζωή τους είναι υπερβολικά δύσκολη. Κάνουν πολύ καιρό να φάνε κρέας, και αν έχουν λίγα αυγά, διστάζουν να τα φάνε, και τρέχουν στην αγορά να τα πουλήσουν για να βγάλουν λίγα χρήματα. Καθώς σκέφτονται όλες αυτές τις δυσκολίες, αρχίζουν να ανησυχούν: «Πότε θα τελειώσουν αυτές οι δύσκολες μέρες; Πάντα λένε: "Η ημέρα του Θεού καταφτάνει, η ημέρα του Θεού έρχεται" και "Το έργο του Θεού θα φτάσει σύντομα στο τέλος του", αλλά πότε θα μου πει κανείς πότε θα συμβεί πραγματικά αυτό; Ποιος το γνωρίζει με βεβαιότητα;» Ορισμένοι άνθρωποι δαπανούν χρόνια στην εκτέλεση του καθήκοντός τους μακριά από το σπίτι τους και, πού και πού, σκέφτονται: «Δεν έχω ιδέα πόσο έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μου ή αν η υγεία των γονιών μου είναι καλή. Λείπω όλα αυτά τα χρόνια από το σπίτι και δεν τους έχω φροντίσει. Αντιμετωπίζουν δυσκολίες; Τι θα κάνουν αν αρρωστήσουν; Θα τους φροντίσει κανείς; Οι γονείς μου πρέπει να είναι πλέον πάνω από ογδόντα ή ενενήντα χρονών, και ούτε καν ξέρω αν είναι ακόμα ζωντανοί». Όταν σκέφτονται αυτά τα πράγματα, ένα απερίγραπτο άγχος προκύπτει μέσα στην καρδιά τους. Εκτός του ότι νιώθουν αγχωμένοι, ανησυχούν· αλλά η ανησυχία δεν λύνει ποτέ τίποτα, και έτσι αρχίζουν να νιώθουν στενοχωρημένοι. Όταν νιώθουν πολύ στενοχωρημένοι, η προσοχή τους στρέφεται στο έργο του Θεού και στην ημέρα του Θεού, και αναρωτιούνται: «Γιατί δεν έχει καταφτάσει ακόμα η ημέρα του Θεού; Πάντα θα ζούμε μια ζωή περιπλάνησης και απομόνωσης σαν αυτήν; Πότε θα καταφτάσει η ημέρα του Θεού; Πότε θα φτάσει στο τέλος του το έργο του Θεού; Πότε θα καταστρέψει ο Θεός αυτόν τον κόσμο; Πότε θα φανερωθεί η βασιλεία του Θεού στη γη; Πότε θα δούμε να εμφανίζεται η θεϊκή υπόσταση;» Σκέφτονται αυτά τα πράγματα ξανά και ξανά, και τα αρνητικά συναισθήματα της ανησυχίας, του άγχους και της στενοχώριας πλημμυρίζουν την καρδιά τους, στο πρόσωπό τους ζωγραφίζεται κατευθείαν μια έκφραση ανησυχίας, δεν νιώθουν πια χαρά, περπατούν άτονα, τρώνε ανόρεχτα, και περνούν την κάθε μέρα με το μυαλό τους σε μια δίνη. Είναι καλό πράγμα να ζει κανείς μέσα σε τέτοια αρνητικά συναισθήματα; (Όχι.) Ακόμη και μια μικρή δυσκολία στη ζωή μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να βυθίζονται περιστασιακά σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα της παθητικότητας, και μερικές φορές, μάλιστα, χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος ή χωρίς να υπάρχει κανένα ιδιαίτερο πλαίσιο ή χωρίς να πει κανένας συγκεκριμένος άνθρωπος κάτι το ιδιαίτερο, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα πλημμυρίζουν εν αγνοία τους την καρδιά τους. Όταν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα πλημμυρίζουν την καρδιά των ανθρώπων, οι επιθυμίες που έχουν οι άνθρωποι —η λαχτάρα τους να καταφτάσει η ημέρα του Θεού, να τελειώσει το έργο του Θεού και να έρθει η βασιλεία Του— γίνονται ακόμη πιο επίμονες. Κάποιοι άνθρωποι γονατίζουν μάλιστα ειλικρινά και προσεύχονται στον Θεό με μάτια πλημμυρισμένα από τα δάκρυα, λέγοντας: «Αχ, Θεέ μου, μισώ αυτόν τον κόσμο και μισώ αυτήν την ανθρωπότητα. Σε παρακαλώ, βάλε τέλος σε όλα αυτά το συντομότερο δυνατό, βάλε τέλος στη σαρκική ζωή των ανθρώπων και βάλε τέλος σε όλες αυτές τις κακουχίες». Προσεύχονται κατ’ αυτόν τον τρόπο πολλές φορές δίχως αποτέλεσμα, και τα αρνητικά συναισθήματα της ανησυχίας, του άγχους και της στενοχώριας εξακολουθούν να βρίσκονται τυλιγμένα γύρω από την καρδιά τους και παραμένουν στις σκέψεις τους και βαθιά μέσα στο πνεύμα τους, επηρεάζοντας και περιβάλλοντάς τους σε μεγάλο βαθμό. Στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι επειδή λαχταρούν να έρθει νωρίτερα η ημέρα του Θεού, να τελειώσει νωρίτερα το έργο του Θεού, να λάβουν ευλογίες το συντομότερο δυνατό, να έχουν έναν καλό προορισμό, να εισέλθουν στον ουρανό ή στη βασιλεία που φαντάζονται και λαχταρούν κατά τις δικές τους αντιλήψεις. Γι’ αυτό και συγχύζονται συνεχώς τόσο πολύ γι’ αυτά τα πράγματα μέσα στα μύχια της καρδιάς τους. Επιφανειακά δείχνουν πως συγχύζονται, αλλά στην πραγματικότητα νιώθουν στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι. Όταν τα συναισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας περιβάλλουν διαρκώς τους ανθρώπους, προκύπτει μια ενεργή σκέψη στο μυαλό τους: «Αν η ημέρα του Θεού δεν πρόκειται να έλθει σύντομα και το έργο του Θεού δεν ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό, θα πρέπει να εκμεταλλευτώ τα νιάτα μου και την ικανότητά μου να εργάζομαι σκληρά. Θέλω να εργαστώ και να βγάλω χρήματα, να εργαστώ σκληρά στον κόσμο για κάποιο διάστημα και να απολαύσω τη ζωή. Αν η ημέρα του Θεού δεν πρόκειται να έλθει σύντομα, θέλω να επιστρέψω στο σπίτι μου και να ξανασμίξω με την οικογένειά μου, να βρω έναν σύντροφο, να ζήσω καλά για κάποιο διάστημα, να στηρίξω τους γονείς μου, να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Όταν γεράσω, θα έχω πολλά παιδιά και εκείνα θα ζουν μαζί μου, και θα απολαμβάνουμε την οικογενειακή ζωή —πόσο υπέροχη σκηνή είναι αυτή! Πόσο γλυκιά εικόνα!» Σκεπτόμενοι έτσι, ανυπομονούν να απολαύσουν αυτού του είδους τη ζωή. Όποτε σκέφτονται οι άνθρωποι πως η ημέρα του Θεού θα καταφτάσει σύντομα και πως το έργο του Θεού θα φτάσει σύντομα στο τέλος του, οι επιθυμίες τους γίνονται ακόμη πιο σφοδρές και η λαχτάρα τους να τελειώσει το έργο του Θεού το συντομότερο δυνατό γίνεται ακόμη πιο έντονη. Σε μια τέτοια κατάσταση, όταν τα γεγονότα δεν συνάδουν με αυτά που επιθυμούν οι άνθρωποι, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν καμία ένδειξη πως τελειώνει το έργο του Θεού ή πως καταφτάνει η ημέρα του Θεού, τα αισθήματα της στενοχώριας, του άγχους και της ανησυχίας τους εντείνονται ακόμα πιο πολύ. Ανησυχούν για το ποιος θα τους φροντίζει σε λίγα χρόνια, στα γεράματά τους, όταν θα έχουν γεράσει και δεν θα έχουν βρει κάποιο σύντροφο. Ανησυχούν για το εξής: αν εκτελούν συνεχώς το καθήκον τους στον οίκο του Θεού και έχουν ήδη κόψει κάθε δεσμό με την κοινωνία, θα είναι σε θέση να ενταχθούν και πάλι στην κοινωνία όταν επιστρέψουν για να ζήσουν στο σπίτι τους; Ανησυχούν και για το εξής: αν αρχίσουν να δραστηριοποιούνται πάλι επιχειρηματικά σε λίγα χρόνια ή επιστρέψουν στη δουλειά τους, θα είναι σε θέση να συμβαδίσουν με την εποχή, να ξεχωρίσουν από το πλήθος και να επιβιώσουν; Όσο περισσότερο ανησυχούν για τέτοια πράγματα και όσο πιο πολύ αγχωμένοι και στενοχωρημένοι νιώθουν γι’ αυτά, τόσο περισσότερο δεν είναι σε θέση να εκτελέσουν με ηρεμία το καθήκον τους και να ακολουθήσουν τον Θεό στον οίκο του Θεού. Συνεπώς, ανησυχούν όλο και περισσότερο για το μέλλον τους, τις προοπτικές τους και την οικογενειακή τους ζωή, όπως και ανησυχούν για όλες τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν στη ζωή στο μέλλον. Σκέφτονται όλα όσα μπορούν, ανησυχούν για όλα όσα μπορούν· ανησυχούν ακόμη και για τους εγγονούς τους και για το πώς θα είναι η ζωή για τους απογόνους των εγγονών τους. Οι σκέψεις τους φτάνουν μακριά, οι σκέψεις τους είναι πολύ διεξοδικές, και εκείνοι συλλογίζονται προσεκτικά τα πάντα. Όταν οι άνθρωποι έχουν τέτοιες ανησυχίες, τέτοια άγχη και τέτοια αισθήματα στενοχώριας, καταλήγουν να μην είναι σε θέση να εκτελέσουν με ηρεμία τα καθήκοντά τους, και δεν μπορούν να ακολουθήσουν απλά τον Θεό, αλλά αντίθετα έχουν συχνά ενεργές σκέψεις και είναι μια κρύο και μια ζέστη. Όταν βλέπουν πως το ευαγγελικό έργο τα πηγαίνει πολύ καλά, σκέφτονται: «Η ημέρα του Θεού θα έλθει σύντομα. Πρέπει να εκτελέσω καλά το καθήκον μου, ναι! Πάμε! Πρέπει να συνεχίσω για λίγα ακόμα χρόνια, δεν απομένει πλέον πολύς καιρός. Όλα αυτά τα βάσανα θα αξίζουν τον κόπο και όλα θα αποφέρουν καρπούς, και δεν θα έχω άλλες ανησυχίες!» Μετά από λίγα χρόνια, ωστόσο, οι μεγάλες καταστροφές δεν έχουν καταφτάσει ακόμα και κανείς δεν αναφέρει την ημέρα του Θεού, και έτσι η καρδιά τους ψυχραίνεται. Αυτή η στενοχώρια, το άγχος και η ανησυχία, καθώς και οι ενεργές τους σκέψεις, έρχονται και φεύγουν συνεχώς και επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά κατ’ αυτόν τον τρόπο, κάνοντας αέναους κύκλους σύμφωνα με τη διεθνή κατάσταση και την κατάσταση στον οίκο του Θεού, και εκείνοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να τα ελέγξουν —δεν είναι σε θέση να αλλάξουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, ό,τι κι αν πει οποιοσδήποτε. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; (Ναι.) Είναι εύκολο να μείνουν ακλόνητοι τέτοιοι άνθρωποι; (Όχι.) Η στάση και η ψυχολογική τους διάθεση κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, καθώς και το πόση ενέργεια δαπανούν στα καθήκοντά τους, βασίζονται στα «τελευταία νέα». Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Σύμφωνα με αξιόπιστες ειδήσεις, το ευαγγέλιο του Θεού διαδίδεται θαυμάσια!» Και ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Τα τελευταία νέα λένε πως πλέον λαμβάνουν χώρα καταστροφές πολύ συχνά ανά τον κόσμο, και απ’ ό,τι φαίνεται η κατάσταση στον κόσμο και οι καταστροφές έχουν πλέον εκπληρώσει την τάδε καταστροφή του Βιβλίου της Αποκάλυψης. Το έργο του Θεού θα ολοκληρωθεί σύντομα, η ημέρα του Θεού θα καταφτάσει σύντομα, και όλος ο θρησκευτικός κόσμος βρίσκεται σε αναταραχή!» Όποτε ακούνε τα λόγια «τελευταία νέα» ή «αξιόπιστες ειδήσεις», η στενοχώρια, το άγχος και η ανησυχία τους καταλαγιάζουν προσωρινά και δεν τους αναστατώνουν πια, και εκείνοι εγκαταλείπουν για κάποιο διάστημα τις ενεργές σκέψεις τους. Ωστόσο, όταν δεν έχουν ακούσει προσφάτως κάποιες «αξιόπιστες ειδήσεις» ή κάποια «ακριβή νέα», η στενοχώρια, το άγχος και η ανησυχία τους, καθώς και οι ενεργές σκέψεις τους, αρχίζουν να τους πλημμυρίζουν. Κάποιοι άνθρωποι, μάλιστα, προετοιμάζονται με το να σκέφτονται πού θα υποβάλουν αίτηση για εργασία, πόσα παιδιά θα κάνουν, πού θα πάνε τα παιδιά τους σχολείο σε λίγα χρόνια, πώς θα προετοιμαστούν για τα δίδακτρα του κολεγίου τους, και μάλιστα σχεδιάζουν να αγοράσουν σπίτι, οικόπεδο ή αυτοκίνητο. Ωστόσο, όταν ακούνε τα λόγια «αξιόπιστες ειδήσεις», αυτά τα πράγματα τίθενται προσωρινά σε αναμονή. Αυτό δεν μοιάζει με αστείο; (Ναι.) Πιστεύουν στον Θεό αλλά δεν το θέλουν αυτό με όλη τους την καρδιά και λένε πως η πίστη στον Θεό είναι το σωστό μονοπάτι στη ζωή, πως αποτελεί την πιο ουσιώδη ζωή, πως το να ζει κανείς έτσι έχει τη μεγαλύτερη αξία· όπως κι αν τους καθοδηγήσει ο Θεός ή ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, είναι σίγουροι πως όλα όσα κάνει ο Θεός αποσκοπούν στη σωτηρία των ανθρώπων, και έτσι θα ακολουθήσουν τον Θεό μέχρι τέλους. Είτε χρειαστεί μέχρι να γεράσει ο ουρανός και η γη, μέχρι τα άστρα να αλλάξουν θέση, είτε χρειαστεί μέχρι να στερέψουν οι θάλασσες, να θρυμματιστούν τα βράχια ή να γίνουν οι θάλασσες στεριές και οι στεριές θάλασσες, η καρδιά τους παραμένει ίδια, και είναι αποφασισμένη. Η καρδιά τους θα δοθεί στον Θεό για το υπόλοιπο της ζωής τους, και αν υπάρχει και άλλη ζωή μετά από αυτήν, εκείνοι και πάλι θα ακολουθούν τον Θεό. Ωστόσο, αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν τόσο πολλές δυσκολίες στη ζωή τους, δεν σκέφτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Η πίστη τους στον Θεό περιλαμβάνει να παρακολουθούν προς το παρόν, και ζουν τη ζωή τους με οποιονδήποτε τρόπο πιστεύουν πως οφείλουν να τη ζουν. Δεν θα αλλάξουν τους τρόπους και τα μέσα με τα οποία ζουν, ούτε θα αλλάξουν τις επιθυμίες ή τα σχέδιά τους απλώς επειδή πιστεύουν στον Θεό και ακολουθούν το μονοπάτι της πίστης στον Θεό. Όποια κι αν ήταν τα σχέδιά τους στην αρχή, δεν τα αλλάζουν απλώς και μόνο επειδή πιστεύουν στον Θεό, δεν αλλάζουν τίποτε απολύτως, και επιζητούν να ζουν με όποιον τρόπο ζουν οι άπιστοι. Ωστόσο, η πίστη στον Θεό περιλαμβάνει ένα ειδικό πράγμα, και αυτό είναι πως η ημέρα του Θεού θα καταφτάσει σύντομα, η βασιλεία του Θεού θα έρθει σύντομα και οι μεγάλες καταστροφές θα λάβουν χώρα. Εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό μπορούν τότε να ξεφύγουν από τις καταστροφές, δεν θα πέσουν στις καταστροφές, μπορούν να σωθούν, και μόνο λόγω αυτού του ειδικού πράγματος ενδιαφέρονται υπέρμετρα να πιστεύουν στον Θεό. Επομένως, ο σκοπός τους και αυτό στο οποίο επικεντρώνονται στην πίστη τους στον Θεό είναι πάντα απλώς αυτό το πράγμα. Όσες ομιλίες και αν ακούσουν ή όσες αλήθειες πάνω στις οποίες ακούσουν ανθρώπους να συναναστρέφονται ή όσο καιρό κι αν πιστεύουν στον Θεό, ο τρόπος με τον οποίο πιστεύουν στον Θεό δεν αλλάζει ποτέ και εκείνοι δεν τον εγκαταλείπουν ποτέ. Ούτε λόγω των ομιλιών που ακούνε ούτε λόγω των αληθειών που κατανοούν δεν αλλάζουν και δεν εγκαταλείπουν τις εσφαλμένες απόψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό. Και έτσι, είτε υπάρχει κάποια αλλαγή στην κατάσταση στον έξω κόσμο ή στον οίκο του Θεού είτε κάποιο ρητό για την κατάσταση στον έξω κόσμο ή για τον οίκο του Θεού, έχει πάντα αντίκτυπο σε αυτό το πράγμα για το οποίο ανησυχούν πιο πολύ μέσα στα μύχια της καρδιάς τους. Αν ακούσουν πως το έργο του Θεού πρόκειται να ολοκληρωθεί σύντομα, είναι περιχαρείς· αν ακούσουν, ωστόσο, πως είναι ακόμα πολύ νωρίς για να ολοκληρωθεί το έργο του Θεού, και δεν μπορούν να συνεχίσουν, η στενοχώρια, το άγχος και η ανησυχία τους θα εντείνονται μέρα με τη μέρα και εκείνοι θα αρχίσουν να προετοιμάζονται να φύγουν από τον οίκο του Θεού και από τους αδελφούς και τις αδελφές τους ανά πάσα στιγμή, να αποχωριστούν για τα καλά τον οίκο του Θεού. Φυσικά, υπάρχουν επίσης εκείνοι που, ανά πάσα στιγμή, αρχίζουν να προετοιμάζονται να διαγράψουν τελείως όλα τα στοιχεία επικοινωνίας των αδελφών τους και όλα τα μηνύματά τους, και να επιστρέψουν στην εκκλησία τα βιβλία των λόγων του Θεού που τους έστειλε ο οίκος του Θεού. Σκέφτονται: «Πραγματικά δεν γίνεται να συνεχίσω να ακολουθώ αυτό το μονοπάτι της πίστης στον Θεό και της επιδίωξης της αλήθειας. Νόμιζα πως η πίστη στον Θεό σήμαινε πως θα ζούσα μια ευτυχισμένη ζωή, θα έκανα παιδιά, θα λάμβανα ευλογίες και θα εισερχόμουν στη βασιλεία των ουρανών. Τώρα αυτό το όμορφο όνειρο έχει διαλυθεί, οπότε και πάλι θα επιλέξω να ζήσω μια ευτυχισμένη ζωή, να κάνω παιδιά και να απολαύσω τη ζωή. Ωστόσο, και πάλι δεν μπορώ να εγκαταλείψω την πίστη μου στον Θεό. Αν υπάρχει ελπίδα να μπορέσω να λάβω τα εκατονταπλάσια σε αυτήν τη ζωή και αιώνια ζωή στην επόμενη, αυτό δεν θα ήταν ακόμα καλύτερο;» Αυτή είναι η άποψή τους για την πίστη στον Θεό, είναι το σχέδιό τους και, φυσικά, είναι επίσης αυτό που κάνουν. Αυτό είναι το σκεπτικό και ο σχεδιασμός μέσα στα μύχια της καρδιάς εκείνων που στηρίζονται στις φαντασιοκοπίες τους κατά την πίστη τους στον Θεό, εκείνων που πάντα νιώθουν στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για τη σαρκική ζωή τους, και αντιπροσωπεύει αυτό που επιδιώκουν και το μονοπάτι που ακολουθούν κατά την πίστη τους στον Θεό. Σε τι κολλάνε περισσότερο; Το πράγμα στο οποίο κολλάνε περισσότερο είναι το πότε θα καταφτάσει η ημέρα του Θεού, πότε θα έλθει στο τέλος του το έργο του Θεού, πότε θα λάβουν χώρα οι μεγάλες καταστροφές και αν θα είναι σε θέση να ξεφύγουν από τις μεγάλες καταστροφές —σε αυτά κολλάνε περισσότερο.

Όσον αφορά εκείνους που είναι πάντα στενοχωρημένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι για τη σαρκική τους ζωή, η επιδίωξή τους κατά την πίστη τους στον Θεό είναι να «να λάβουν τα εκατονταπλάσια σε αυτήν τη ζωή και αιώνια ζωή στην επόμενη». Δεν τους αρέσει, ωστόσο, να ακούνε για το πόσο έχει προχωρήσει το έργο του Θεού, για τον αν εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό πετυχαίνουν το αποτέλεσμα της επίτευξης της σωτηρίας, για το πόσοι άνθρωποι έχουν αποκτήσει την αλήθεια, έχουν γνωρίσει τον Θεό και έχουν καταθέσει καλή μαρτυρία, λες και αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς. Επομένως, τι είναι αυτό που θέλουν να ακούσουν; (Πότε θα τελειώσει το έργο του Θεού.) Έχουν μεγαλύτερες ελπίδες, σωστά; Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι υπερβολικά στενόμυαλοι. Κοιτάξτε τι βλέψεις έχουν και ελπίζουν μόνο σε σπουδαία πράγματα —σε πόσο υψηλή κατάσταση βρίσκονται! Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι απλώς πολύ χυδαίοι, πάντα μιλούν για αλλαγές στη διάθεση, υποταγή στον Θεό, πιστή εκτέλεση του καθήκοντός τους, το να ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας —τι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι υπερβολικά στενόμυαλοι! Τι λένε οι κινέζοι; Είναι πολύ ποταποί. Τι σημαίνει «ποταποί»; Υπερβολικά χυδαίοι. Και τι βλέψεις έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Ελπίζουν σε σπουδαία πράγματα, μεγαλόπνοα πράγματα, πολυτελή πράγματα. Εκείνοι που ελπίζουν σε πολυτελή πράγματα θέλουν πάντα να έχουν ανοδική πρόοδο, εξακολουθώντας να ελπίζουν μάταια πως ο Θεός θα τους ανυψώσει μια μέρα στον αέρα για να Τον συναντήσουν. Θέλεις να συναντήσεις τον Θεό αλλά δεν ρωτάς αν ο Θεός θέλει να συναντήσει εσένα —απλώς θέλεις συνεχώς αυτά τα εκπληκτικά πράγματα! Έχεις συναντήσει τον Θεό μόνο λίγες φορές; Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον Θεό, οπότε όταν Τον συναντήσεις, και πάλι θα Τον αψηφάς. Επομένως, ποιος είναι ο λόγος για τη στενοχώρια, το άγχος και την ανησυχία αυτών των ανθρώπων; Οφείλονται όλα στ’ αλήθεια στις δυσκολίες στη ζωή τους; Όχι, δεν είναι πως έχουν πραγματικά δυσκολίες στη ζωή τους, είναι πως έχουν ορίσει ότι η πίστη τους στον Θεό θα εστιάζει στη σαρκική τους ζωή. Η επιδίωξή τους δεν εστιάζει στην αλήθεια, αλλά αντίθετα στο να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή, να απολαύσουν την καλή ζωή και να απολαύσουν ένα καλό μέλλον. Είναι εύκολο να επιλυθούν τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων; Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην εκκλησία; Μονίμως ρωτούν τους άλλους: «Αχ, πότε θα έρθει η ημέρα του Θεού; Δεν ειπώθηκε πριν λίγα χρόνια πως το έργο του Θεού κόντευε να φτάσει στο τέλος του; Άρα γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμη;» Υπάρχει κάποιος τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων ανθρώπων; Πείτε τους μόνο μία λέξη, πείτε τους: «Σύντομα!» Σε ό,τι αφορά τέτοιους ανθρώπους, πρώτα ρωτήστε τους: «Συνέχεια γι’ αυτό ρωτάς. Έχεις κάνει κάποια σχέδια; Αν ναι, τότε μην μπαίνεις στον κόπο να μένεις εδώ ενώ δεν το θέλεις. Κάνε απλώς αυτό που θέλεις. Μην πηγαίνεις ενάντια στις επιθυμίες σου και μη δυσκολεύεις τη ζωή σου. Ο οίκος του Θεού δεν σε κρατάει εδώ, δεν σε παγιδεύει εδώ. Μπορείς να φύγεις όποτε θέλεις. Μη ρωτάς συνεχώς ποιες νέες φήμες υπάρχουν. Σε οποιαδήποτε φήμη, θα σου απαντήσουν απλώς «Σύντομα!» Αν δεν σε ικανοποιεί αυτή η απάντηση, αν έχεις ήδη κάνει σχέδια μέσα σου και, ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα θα τα υλοποιήσεις, τότε ακολούθησε τη συμβουλή Μου: Επίστρεψε στην εκκλησία τα βιβλία των λόγων του Θεού το συντομότερο δυνατό, μάζεψε τα πράγματά σου και φύγε. Απλώς θα αποχαιρετιστούμε, και δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να νιώσεις στενοχωρημένος, αγχωμένος ή ανήσυχος γι’ αυτά τα πράγματα. Γύρνα στο σπίτι σου και ζήσε τη ζωή σου. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο! Σου εύχομαι να έχεις μια ευτυχισμένη και ικανοποιητική ζωή και ελπίζω όλα να πάνε καλά για σένα στο μέλλον!» Τι γνώμη έχετε γι’ αυτό; (Είναι καλό.) Συμβουλέψτε τους να φύγουν από την εκκλησία· μην προσπαθήσετε να τους κρατήσετε. Γιατί να μην προσπαθήσετε να τους κρατήσετε; (Δεν πιστεύουν αληθινά στον Θεό, οπότε δεν έχει νόημα να τους κρατήσουμε.) Σωστά· είναι μη πιστοί! Τι νόημα θα είχε να κρατήσουμε μη πιστούς και να μην τους εκδιώξουμε; Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Μα δεν έχουν κάνει κάτι κακό και δεν έχουν διαταράξει κάτι». Χρειάζεται να διαταράξουν κάτι; Πείτε Μου, αν παραμείνει ένα τέτοιο άτομο σε μια ομάδα ανθρώπων, δεν συνιστά διατάραξη; Όπου κι αν πάει, η συμπεριφορά και οι πράξεις του συνιστούν ήδη διατάραξη. Δεν πραγματοποιεί ποτέ πνευματικές ασκήσεις, δεν διαβάζει ποτέ τα λόγια του Θεού, δεν προσεύχεται ούτε συναναστρέφεται ποτέ κατά τις συναθροίσεις, απλώς κάνει τα τυπικά στα καθήκοντά του, ρωτώντας συνεχώς ποιες είναι οι τελευταίες φήμες. Είναι εξαιρετικά συναισθηματικός και ασταθής. Είναι επίσης εξαιρετικά επικεντρωμένος στο να τρώει, να πίνει και να διασκεδάζει, και υπάρχουν μάλιστα κάποιοι που είναι τεμπέληδες, που ενδίδουν στο φαγητό, ενδίδουν στον ύπνο, που σαχλαμαρίζουν, που βρίσκονται εκεί απλώς για να συμπληρωθεί ο αριθμός στον οίκο του Θεού. Δεν τους απασχολεί η εκτέλεση των καθηκόντων τους, και είναι απλώς χασομέρηδες. Όταν έρχονται στον οίκο του Θεού, βρίσκονται εκεί απλώς για να ψάξουν για πράγματα που θα τους ωφελήσουν και για να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Αν δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν κάτι, θα γίνουν καπνός με την πρώτη ευκαιρία. Βλέποντας πως θα γίνουν καπνός με την πρώτη ευκαιρία, δεν είναι καλύτερο να φύγουν μια ώρα αρχύτερα; Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν καν να παράσχουν υπηρεσία μέχρι τέλους και η υπηρεσία τους δεν έχει καλό αποτέλεσμα. Όταν όντως παράσχουν υπηρεσία, δεν κάνουν τα σωστά πράγματα —είναι απλώς μη πιστοί. Κατά την πίστη τους στον Θεό, βλέπουν τα ζητήματα από μια τρίτη οπτική. Όταν ευημερεί ο οίκος του Θεού, είναι ευτυχείς και σκέφτονται πως έχουν την ελπίδα να ευλογηθούν, πως έχουν το πλεονέκτημα, πως η πίστη τους στον Θεό δεν ήταν μάταιη, πως δεν έχουν βγει ζημιωμένοι και πως έχουν στοιχηματίσει στην πλευρά που θα κερδίσει. Αν, ωστόσο, ο οίκος του Θεού καταπιεστεί από σατανικές δυνάμεις, εγκαταλειφθεί από την κοινωνία, υποβληθεί σε συκοφαντίες και διωγμούς, και βρίσκεται σε απόγνωση, τότε όχι μόνο δεν αναστατώνονται, αλλά γελούν με αυτό. Μπορούμε να κρατήσουμε τέτοιους ανθρώπους στην εκκλησία; (Όχι.) Είναι μη πιστοί και εχθροί! Αν ένας εχθρός βρίσκεται ακριβώς δίπλα σου και όμως εσύ τον βλέπεις ως αδελφό ή αδελφή σου, τότε αυτό δεν σε καθιστά ανόητο; Αν τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να παράσχουν πρόθυμα υπηρεσία, τότε θα πρέπει να εκδιωχθούν, σωστά; (Σωστά.) Έτσι είναι όντως· κάντε το γρήγορα και επιμελώς. Δεν υπάρχει ανάγκη να τους συμβουλέψετε· απλώς ζητήστε τους με άνεση να φύγουν. Δεν υπάρχει ανάγκη να ξοδεύετε το σάλιο σας σε αυτούς· θα πρέπει απλώς να τους στείλετε να μαζέψουν τα πράγματά τους και να γυρίσουν σπίτι τους. Στην ουσία, δεν είναι άνθρωποι που ανήκουν στον οίκο του Θεού, είναι απλώς μη πιστοί που κατάφεραν να εισέλθουν στην εκκλησία. Μπορούν απλώς να επιστρέψουν από εκεί που ήρθαν, και μπορείτε απλώς να τους ζητήσετε να φύγουν. Αφού έχουν εισέλθει στην εκκλησία, ορισμένοι άνθρωποι διαχωρίζουν ξεκάθαρα τον εαυτό τους από τους αδελφούς και τις αδελφές και τον οίκο του Θεού. Αυτό συμβαίνει επειδή ξέρουν τι έχουν έρθει να κάνουν, ξέρουν αν πιστεύουν αληθινά ή όχι, και πέρα από τις ελπίδες τους αναφορικά με το πότε θα τελειώσει το έργο του Θεού και το αν θα μπορέσουν να λάβουν ευλογίες, κανένα μέρος του έργου του οίκου του Θεού και καμία από τις αλήθειες στις οποίες απαιτεί ο Θεός να εισέλθουν οι άνθρωποι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτούς· δεν δίνουν καμία προσοχή σε αυτά τα πράγματα, δεν διαβάζουν τα βιβλία των λόγων του Θεού που τους στέλνει η εκκλησία να διαβάσουν, και απλώς τα παρατούν από εδώ κι από εκεί χωρίς καν να τα βγάλουν από τη συσκευασία τους. Τέτοιοι άνθρωποι λένε απλώς πως πιστεύουν στον Θεό· επιφανειακά φαίνεται πως πιστεύουν όπως και οι άλλοι και κάνουν τα τυπικά για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, αλλά δεν διαβάζουν ποτέ τα λόγια του Θεού. Δεν έχουν ανοίξει ούτε μια φορά κάποιο βιβλίο των λόγων του Θεού, δεν έχουν ξεφυλλίσει ούτε μια σελίδα —δεν διαβάζουν ποτέ κανένα μέρος του. Δεν παρακολουθούν ποτέ βίντεο ανθρώπων που καταθέτουν μαρτυρία για τις εμπειρίες τους, ούτε τις ευαγγελικές ταινίες, τους ύμνους και ούτω καθεξής που ανεβάζει ο οίκος του Θεού στο διαδίκτυο. Τι βλέπουν συνήθως; Βλέπουν τις ειδήσεις, δημοφιλείς εκπομπές, βίντεο κλιπ και κωμωδίες, και παρακολουθούν μόνο ό,τι είναι ανούσιο. Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Επισκέπτονται περιστασιακά την εκκλησία για να ρωτήσουν: «Σε πόσες χώρες έχει διαδοθεί έως τώρα το ευαγγελικό έργο; Πόσοι άνθρωποι έχουν στραφεί στον Θεό; Σε πόσες χώρες έχουν ιδρυθεί πλέον εκκλησίες; Πόσες εκκλησίες υπάρχουν; Σε ποιο στάδιο βρίσκεται το έργο του Θεού;» Στον ελεύθερό τους χρόνο, ρωτούν συνεχώς για αυτά τα πράγματα. Δεν υπάρχει η υποψία πως αυτό το άτομο είναι κατάσκοπος; Πείτε Μου, επιτρέπεται να κρατήσουμε έναν τέτοιο άνθρωπο; (Όχι.) Αν δεν αφήσει την εκκλησία από μόνος του, τότε πρέπει να τον απομακρύνετε τη στιγμή που τον ανακαλύψετε και να απαλλάξετε την εκκλησία από αυτές τις μάστιγες. Το να τον κρατήσουμε είναι ανούσιο και θα δημιουργήσει προβλήματα. Οπότε, τα πράγματα για τα οποία στενοχωριούνται, αγχώνονται και ανησυχούν αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με εμάς. Μην μπείτε στον κόπο να τους δώσετε συμβουλές, και είναι ανώφελο να τους συναναστραφείτε σχετικά με την αλήθεια. Απλώς ξεφορτωθείτε τους και τελειώνετε —αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσετε ανθρώπους σαν κι αυτούς.

Πέρα από τους μη πιστούς, υπάρχουν επίσης ηλικιωμένοι μεταξύ των αδελφών, ηλικίας μεταξύ 60 και 80 ή 90 ετών, οι οποίοι, λόγω της προχωρημένης ηλικίας τους, βιώνουν και αυτοί κάποιες δυσκολίες. Παρά την ηλικία τους, το σκεπτικό τους δεν είναι απαραιτήτως τόσο σωστό ή ορθολογικό, και οι ιδέες και οι απόψεις τους δεν συνάδουν απαραιτήτως με την αλήθεια. Αυτοί οι ηλικιωμένοι έχουν και αυτοί προβλήματα, και πάντα ανησυχούν: «Η υγεία μου δεν είναι πια τόσο καλή και τα καθήκοντα που μπορώ να εκτελέσω είναι περιορισμένα. Αν εκτελέσω απλώς αυτό το μικρό καθήκον, θα με θυμάται ο Θεός; Μερικές φορές αρρωσταίνω και χρειάζομαι κάποιον να με φροντίσει. Όταν δεν υπάρχει κανείς να με φροντίσει, δεν είμαι σε θέση να εκτελέσω το καθήκον μου, οπότε τι μπορώ να κάνω; Είμαι σε μεγάλη ηλικία, δεν θυμάμαι τα λόγια του Θεού όταν τα διαβάζω και μου είναι δύσκολο να κατανοήσω την αλήθεια. Όταν συναναστρέφομαι σχετικά με την αλήθεια, μιλάω με μπερδεμένο και ασυνάρτητο τρόπο, και δεν έχω καμία εμπειρία που αξίζει να μοιραστώ. Είμαι σε μεγάλη ηλικία και δεν έχω αρκετή ενέργεια, η όρασή μου δεν είναι πολύ καλή και δεν είμαι πια δυνατός. Τα πάντα μού είναι δύσκολα. Όχι μόνο δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου, αλλά εύκολα ξεχνάω πράγματα και κάνω λάθη. Μερικές φορές, μπερδεύομαι και δημιουργώ προβλήματα για την εκκλησία και για τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Θέλω να επιτύχω τη σωτηρία και να επιδιώξω την αλήθεια, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Τι μπορώ να κάνω;» Όταν σκέφτονται αυτά τα πράγματα, αρχίζουν να αγχώνονται, και σκέφτονται: «Πώς και δεν άρχισα να πιστεύω στον Θεό παρά μονάχα όταν έφτασα σε αυτήν την ηλικία; Πώς και δεν είμαι σαν εκείνους τους εικοσάρηδες και τους τριαντάρηδες ή έστω σαν εκείνους τους σαραντάρηδες και τους πενηντάρηδες; Πώς και δεν έμαθα για το έργο του Θεού παρά μονάχα τώρα που είμαι τόσο μεγάλος σε ηλικία; Δεν είναι ότι η μοίρα μου είναι κακή· τουλάχιστον τώρα έχω βρει το έργο του Θεού. Η μοίρα μου είναι καλή και ο Θεός ήταν ευγενικός απέναντί μου! Υπάρχει μόνο ένα πράγμα για το οποίο δεν είμαι ευχαριστημένος, και αυτό είναι πως είμαι πολύ μεγάλος σε ηλικία. Δεν έχω πολύ καλή μνήμη και δεν χαίρω άκρας υγείας, αλλά έχω δύναμη μέσα μου. Απλώς το σώμα μου δεν με υπακούει, και με πιάνει υπνηλία αφού ακούσω για λίγη ώρα στις συναθροίσεις. Μερικές φορές κλείνω τα μάτια μου για να προσευχηθώ και αποκοιμιέμαι, και το μυαλό μου ταξιδεύει όταν διαβάζω τα λόγια του Θεού. Αφού διαβάσω για λιγάκι, με πιάνει υπνηλία και με παίρνει ο ύπνος, και δεν εμπεδώνω τα λόγια. Τι μπορώ να κάνω; Με τέτοιες πρακτικές δυσκολίες, είμαι ακόμα σε θέση να επιδιώξω και να κατανοήσω την αλήθεια; Αν όχι, και αν δεν είμαι σε θέση να ασκηθώ σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας, τότε δεν θα αποβεί μάταιη όλη η πίστη μου; Δεν θα αποτύχω να αποκτήσω τη σωτηρία; Τι μπορώ να κάνω; Ανησυχώ πάρα πολύ! Σε αυτήν την ηλικία, τίποτα δεν είναι πια σημαντικό. Τώρα που πιστεύω στον Θεό, δεν έχω πια ανησυχίες ούτε κάτι για το οποίο να αγχώνομαι, και τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει και δεν με χρειάζονται πια για να τα φροντίζω ή να τα αναθρέφω, η μεγαλύτερη επιθυμία μου στη ζωή είναι να επιδιώκω την αλήθεια, να εκτελώ το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος και, εν τέλει, να επιτύχω τη σωτηρία κατά τη διάρκεια των χρόνων που μου απομένουν. Ωστόσο, κοιτάζοντας τώρα την πραγματική μου κατάσταση, έχοντας μειωμένη όραση λόγω ηλικίας και μπερδεμένο μυαλό, όντας σε κακή κατάσταση υγείας, χωρίς να μπορώ να εκτελέσω καλά το καθήκον μου και δημιουργώντας ενίοτε προβλήματα όταν προσπαθώ να κάνω όσο περισσότερα μπορώ, απ’ ό,τι φαίνεται δεν θα μου είναι εύκολο να επιτύχω τη σωτηρία». Συλλογίζονται αυτά τα πράγματα ξανά και ξανά και αρχίζουν να αγχώνονται, και έπειτα σκέφτονται: «Απ’ ό,τι φαίνεται τα καλά πράγματα συμβαίνουν μόνο στους νέους και όχι στους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας. Φαίνεται πως όσο καλά κι αν είναι τα πράγματα, δεν θα είμαι σε θέση να τα απολαμβάνω πια». Όσο περισσότερο σκέφτονται αυτά τα πράγματα, τόσο περισσότερο ανησυχούν και τόσο περισσότερο αγχώνονται. Όχι μόνο ανησυχούν για τον εαυτό τους, αλλά νιώθουν και πληγωμένοι. Αν κλάψουν, νιώθουν πως δεν αξίζει πραγματικά να κλάψουν γι’ αυτό, και αν δεν κλάψουν, εκείνος ο πόνος, εκείνη η οδύνη, τους συντροφεύουν διαρκώς. Οπότε, τι θα πρέπει να κάνουν; Συγκεκριμένα, υπάρχουν κάποιοι ηλικιωμένοι που θέλουν να περνούν όλο τον χρόνο τους δαπανώντας τον εαυτό τους για τον Θεό και εκτελώντας το καθήκον τους, αλλά δεν είναι καλά σωματικά. Κάποιοι έχουν υπέρταση, κάποιοι έχουν υψηλό σάκχαρο, κάποιοι έχουν γαστρεντερικά προβλήματα, και η σωματική τους δύναμη δεν μπορεί να συμβαδίσει με τις απαιτήσεις του καθήκοντός τους, και έτσι ανησυχούν. Βλέπουν νέους ανθρώπους να μπορούν να τρώνε και να πίνουν, να τρέχουν και να πηδούν, και νιώθουν ζήλια. Όσο περισσότερο βλέπουν νέους ανθρώπους να κάνουν τέτοια πράγματα, τόσο μεγαλύτερη οδύνη νιώθουν, και σκέφτονται: «Θέλω να κάνω καλά το καθήκον μου, να επιδιώξω και να κατανοήσω την αλήθεια, και επίσης να κάνω πράξη την αλήθεια, οπότε γιατί είναι τόσο δύσκολο; Είμαι τόσο μεγάλος και άχρηστος! Ο Θεός δεν θέλει μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους; Είναι στ’ αλήθεια άχρηστοι οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας; Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία;» Είναι λυπημένοι και δεν μπορούν να νιώσουν ευτυχισμένοι όπως κι αν το σκεφτούν. Δεν θέλουν να χάσουν μια τόσο υπέροχη εποχή και μια τόσο σπουδαία ευκαιρία, ωστόσο δεν είναι σε θέση να δαπανήσουν τον εαυτό τους και να εκτελέσουν το καθήκον τους με όλη την καρδιά και την ψυχή τους όπως κάνουν οι νέοι. Αυτοί οι ηλικιωμένοι βυθίζονται έντονα στην οδύνη, το άγχος και την ανησυχία λόγω της ηλικίας τους. Κάθε φορά που συναντούν κάποια δυσκολία, αναποδιά, κακουχία ή κάποιο εμπόδιο, κατηγορούν την ηλικία τους, και μάλιστα μισούν τον εαυτό τους και δεν τρέφουν καμία συμπάθεια για τον εαυτό τους. Όμως, σε κάθε περίπτωση, είναι μάταιο, δεν υπάρχει κάποια λύση, και εκείνοι δεν έχουν καμία οδό προς τα εμπρός. Θα μπορούσε όντως να μην έχουν καμία οδό προς τα εμπρός; Υπάρχει κάποια λύση; (Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει και αυτοί να εκτελούν τα καθήκοντά τους στον βαθμό που μπορούν.) Είναι αποδεκτό να εκτελούν οι ηλικιωμένοι τα καθήκοντά τους στον βαθμό που μπορούν, σωστά; Μήπως οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να επιδιώξουν πια την αλήθεια λόγω της ηλικίας τους; Δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν την αλήθεια; (Ναι, είναι.) Μπορούν οι ηλικιωμένοι να κατανοήσουν την αλήθεια; Μπορούν να κατανοήσουν μέρος της, και ούτε καν οι νέοι δεν μπορούν να την κατανοήσουν στην ολότητά της. Οι ηλικιωμένοι τρέφουν πάντοτε μια εσφαλμένη αντίληψη, πιστεύοντας πως είναι μπερδεμένοι, πως έχουν κακή μνήμη, και έτσι δεν μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια. Έχουν δίκιο; (Όχι.) Αν και οι νέοι έχουν πολύ περισσότερη ενέργεια από ό,τι οι ηλικιωμένοι, και είναι σωματικά πιο δυνατοί, στην πραγματικότητα η ικανότητά τους να κατανοούν, να αντιλαμβάνονται και να γνωρίζουν πράγματα είναι ακριβώς ίδια με εκείνη των ηλικιωμένων. Και οι ηλικιωμένοι δεν ήταν κάποτε νέοι; Δεν γεννήθηκαν μεγάλοι σε ηλικία, και οι νέοι θα φτάσουν κι αυτοί μια μέρα σε μεγάλη ηλικία. Οι ηλικιωμένοι δεν πρέπει να σκέφτονται πάντα πως διαφέρουν από τους νέους επειδή είναι μεγάλοι σε ηλικία, σωματικά αδύναμοι, ασθενείς και με κακή μνήμη. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία διαφορά. Τι εννοώ όταν λέω πως δεν υπάρχει καμία διαφορά; Είτε κάποιος είναι μεγάλος είτε μικρός σε ηλικία, οι διεφθαρμένες διαθέσεις του είναι ίδιες, οι στάσεις και οι απόψεις του για κάθε λογής πράγματα είναι ίδιες, και οι αντιλήψεις και οι οπτικές του και για κάθε λογής πράγματα είναι ίδιες. Οπότε, οι ηλικιωμένοι δεν πρέπει να σκέφτονται πως επειδή είναι μεγάλοι σε ηλικία, επειδή έχουν λιγότερες υπερβολικές επιθυμίες από ό,τι οι νέοι και επειδή είναι σε θέση να είναι σταθεροί, δεν έχουν εξωφρενικές φιλοδοξίες ή επιθυμίες και έχουν λιγότερες διεφθαρμένες διαθέσεις —αυτό αποτελεί εσφαλμένη αντίληψη. Οι νέοι μπορούν να συναγωνιστούν άλλους για κάποια θέση, οπότε δεν μπορούν οι ηλικιωμένοι να συναγωνιστούν άλλους για κάποια θέση; Οι νέοι μπορούν να κάνουν πράγματα που αντιβαίνουν στις αρχές και να ενεργήσουν αυθαίρετα, οπότε δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο και οι ηλικιωμένοι; (Ναι, μπορούν.) Οι νέοι μπορούν να είναι αλαζόνες, οπότε δεν μπορούν να είναι αλαζόνες και οι ηλικιωμένοι; Ωστόσο, όταν είναι αλαζόνες οι ηλικιωμένοι, λόγω της προχωρημένης ηλικίας τους δεν είναι τόσο επιθετικοί, και η αλαζονεία τους δεν είναι τόσο μεγάλη. Οι νέοι δείχνουν πιο προφανείς εκδηλώσεις αλαζονείας λόγω των ευέλικτων άκρων και του ευέλικτου νου τους, ενώ οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας δείχνουν λιγότερο προφανείς εκδηλώσεις αλαζονείας λόγω των άκαμπτων άκρων τους και του άκαμπτου νου τους. Ωστόσο, η ουσία της αλαζονείας τους και οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους είναι ίδιες. Όσο καιρό κι αν πιστεύει κάποιος ηλικιωμένος στον Θεό ή όσα χρόνια κι αν εκτελεί το καθήκον του, αν δεν επιδιώκει την αλήθεια, τότε οι διεφθαρμένες διαθέσεις του θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Για παράδειγμα, κάποιοι ηλικιωμένοι που ζούνε μόνοι έχουν συνηθίσει να ζούνε μόνοι και δεν αλλάζουν συνήθειες: Έχουν σταθερή ώρα και τις δικές τους διευθετήσεις για το φαγητό, τον ύπνο και την ξεκούραση, και δεν είναι διατεθειμένοι να διαταράξουν την τάξη των πραγμάτων στη ζωή τους. Αυτοί οι ηλικιωμένοι φαίνονται υπέροχοι άνθρωποι εξωτερικά, αλλά εξακολουθούν να έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, και αυτό το μαθαίνεις αφότου τους έχεις συναναστραφεί για μεγάλο διάστημα. Κάποιοι ηλικιωμένοι είναι απίστευτα ιδιότροποι και αλαζόνες· πρέπει οπωσδήποτε να φάνε αυτό που θέλουν, και κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει όταν θέλουν να πάνε κάπου για αναψυχή. Όταν πάρουν απόφαση να κάνουν κάτι, δεν τους σταματούν ούτε άγρια άλογα. Κανείς δεν μπορεί να τους αλλάξει, και είναι ιδιότροποι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Τέτοιοι πεισματάρηδες άνθρωποι μεγάλης ηλικίας είναι ακόμη πιο προβληματικοί από τους ισχυρογνώμονες νέους! Επομένως, όταν λένε κάποιοι άνθρωποι: «Οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας δεν είναι τόσο βαθιά διεφθαρμένοι όσο οι νέοι. Οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας έζησαν σε μια περίοδο που ήταν αρκετά πιο συντηρητική και κλειστή, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή η γενιά ηλικιωμένων δεν είναι τόσο βαθιά διεφθαρμένη», αληθεύει αυτό που λένε; (Όχι.) Απλώς φέρνουν μικροαντιρρήσεις προς ίδιον όφελος. Στους νέους δεν αρέσει να συνεργάζονται με άλλους, και το ίδιο ακριβώς δεν μπορεί να ισχύει με τους ηλικιωμένους; (Ναι.) Κάποιοι ηλικιωμένοι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις οι οποίες είναι ακόμη πιο σοβαρές από εκείνες των νέων, και πάντα επιδεικνύουν τα γηρατειά τους και υπερηφανεύονται για τα χρόνια εμπειρίας τους, λέγοντας: «Είμαι προχωρημένης ηλικίας. Εσύ πόσων χρονών είσαι; Εγώ είμαι μεγαλύτερος ή εσύ; Δεν θα σου αρέσει αυτό που θα πω, αλλά την εμπειρία μου δεν τη φτάνεις ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι, και πρέπει να με ακούς. Είμαι έμπειρος και γνώστης. Εσείς οι νέοι τι καταλαβαίνετε; Εγώ πίστευα στον Θεό πριν καν γεννηθείς!» Αυτό δεν είναι πιο προβληματικό; (Είναι.) Μόλις αποκτήσουν τον τίτλο «ηλικιωμένος», οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας μπορούν να είναι πιο προβληματικοί. Επομένως, δεν είναι πως οι ηλικιωμένοι δεν έχουν τίποτα να κάνουν, ούτε πως δεν είναι σε θέση να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, πόσο μάλλον πως δεν είναι σε θέση να επιδιώξουν την αλήθεια —υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνουν. Οι διάφορες αιρέσεις και πλάνες που έχεις συσσωρεύσει κατά τη διάρκεια της ζωής σου, καθώς και οι διάφορες παραδοσιακές ιδέες και αντιλήψεις, τα αδαή και πείσμονα πράγματα, τα συντηρητικά πράγματα, τα ανορθολογικά πράγματα και τα παράλογα πράγματα που έχεις συσσωρεύσει έχουν στοιβαχτεί όλα τους μέσα στην καρδιά σου, και εσύ θα πρέπει να δαπανάς ακόμη περισσότερο χρόνο από ό,τι οι νέοι για να φέρνεις στην επιφάνεια, να αναλύεις διεξοδικά και να αναγνωρίζεις αυτά τα πράγματα. Δεν ισχύει πως δεν έχεις τίποτα να κάνεις ή πως θα πρέπει να νιώθεις οδύνη, άγχος και ανησυχία όταν δεν έχεις τι να κάνεις —αυτό δεν είναι ούτε καθήκον σου ούτε ευθύνη σου. Καταρχάς, οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να έχουν τη σωστή νοοτροπία. Αν και μπορεί να είσαι μιας κάποιας ηλικίας και σωματικά να είσαι σχετικά ηλικιωμένος, και πάλι θα πρέπει να έχεις τη νοοτροπία νέου ανθρώπου. Αν και μεγαλώνεις, αν και η σκέψη σου έχει επιβραδυνθεί και η μνήμη σου είναι κακή, αν μπορείς ακόμα να γνωρίσεις τον εαυτό σου, μπορείς ακόμα να κατανοήσεις τα λόγια που λέω και μπορείς ακόμα να κατανοήσεις την αλήθεια, τότε αυτό αποδεικνύει πως δεν είσαι μεγάλος σε ηλικία και πως το επίπεδό σου δεν υστερεί. Αν κάποιος είναι άνω των εβδομήντα ετών αλλά δεν είναι σε θέση να κατανοήσει την αλήθεια, τότε αυτό δείχνει πως το ανάστημά του είναι πολύ μικρό και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει. Επομένως, η ηλικία δεν έχει σχέση σε ό,τι αφορά την αλήθεια και, επιπλέον, η ηλικία δεν έχει σχέση σε ό,τι αφορά τις διεφθαρμένες διαθέσεις. Ο Σατανάς υπάρχει εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια, εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, και παραμένει ο Σατανάς, ωστόσο εμείς πρέπει και πάλι να προσθέσουμε ένα προσδιοριστικό επίθετο πριν από τη λέξη «Σατανάς», και αυτό είναι το «γέρο-Σατανάς», που σημαίνει πως είναι κακός στη νιοστή, σωστά; (Ναι.) Επομένως, πώς θα πρέπει να ασκούνται οι ηλικιωμένοι; Η μία πτυχή είναι πως θα πρέπει να έχεις την ίδια νοοτροπία με τους νέους, να επιδιώκεις την αλήθεια και να γνωρίζεις τον εαυτό σου, και μόλις καταφέρεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα πρέπει να μετανοήσεις. Μια άλλη πτυχή είναι πως θα πρέπει να αναζητάς τις αρχές της αλήθειας κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου και να ασκείσαι σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας. Δεν θα πρέπει να ξεγράψεις τον εαυτό σου από την επιδίωξη της αλήθειας, λέγοντας πως είσαι μεγάλης ηλικίας, προχωρημένης ηλικίας, πως δεν έχεις τις ενεργές σκέψεις που έχουν οι νέοι, πως δεν έχεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις που έχουν οι νέοι, πως έχεις βιώσει τα πάντα σε αυτήν τη ζωή, έχεις αποκτήσει ενόραση για τα πάντα, και επομένως δεν έχεις εξωφρενικές φιλοδοξίες ή επιθυμίες. Αυτό που εννοείς πραγματικά όταν το λες αυτό είναι: «Οι διεφθαρμένες διαθέσεις μου δεν είναι τόσο σοβαρές, οπότε η επιδίωξη της αλήθειας είναι για εσάς τους νέους. Δεν έχει καμία σχέση με εμάς τους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους. Εμείς οι μεγάλης ηλικίας άνθρωποι κάνουμε απλώς όποιο έργο και καταβάλλουμε όποια προσπάθεια μπορούμε στον οίκο του Θεού, και τότε θα έχουμε κάνει το καθήκον μας καλά και θα σωθούμε. Όσο για το ότι ο Θεός αποκαλύπτει τις διεφθαρμένες διαθέσεις, τις αντίχριστες διαθέσεις και την αντίχριστη ουσία των ανθρώπων, αυτά θα πρέπει να τα κατανοήσετε εσείς οι νέοι. Εσείς μπορείτε να τα ακούσετε προσεκτικά, και αρκεί που εμείς σας προσφέρουμε καλή φιλοξενία και επιτηρούμε τον περιβάλλοντα χώρο ώστε να είστε ασφαλείς. Εμείς οι μεγάλης ηλικίας άνθρωποι δεν έχουμε εξωφρενικές φιλοδοξίες. Μεγαλώνουμε, το μυαλό μας αποκρίνεται αργά, και γι’ αυτό και όλες οι αποκρίσεις μας είναι θετικές. Πριν πεθάνουμε, γινόμαστε καλόκαρδοι. Όταν μεγαλώνουν οι άνθρωποι, αποκτούν καλούς τρόπους, οπότε είμαστε άνθρωποι με καλούς τρόπους». Αυτό που εννοούν στ’ αλήθεια είναι πως δεν έχουν καμία διεφθαρμένη διάθεση. Πότε έχουμε πει πως οι ηλικιωμένοι δεν χρειάζεται να επιδιώκουν την αλήθεια ή πως το να επιδιώκεις την αλήθεια διαφέρει ανάλογα με την ηλικία σου; Το έχουμε πει ποτέ αυτό; Όχι, δεν το έχουμε πει. Στον οίκο του Θεού και σε ό,τι αφορά την αλήθεια, αποτελούν οι ηλικιωμένοι κάποια ειδική ομάδα; (Όχι.) Η ηλικία δεν παίζει ρόλο σε ό,τι αφορά την αλήθεια, και το ίδιο ισχύει και σε ό,τι αφορά τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου, το βάθος της διαφθοράς σου, το αν έχεις τα προσόντα να επιδιώξεις την αλήθεια, το αν μπορείς να επιτύχεις τη σωτηρία ή το ποιες είναι οι πιθανότητες να σωθείς. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Έχουμε συναναστραφεί πάνω στην αλήθεια για τόσο πολλά χρόνια, αλλά δεν έχουμε συναναστραφεί ποτέ πάνω σε διαφορετικά είδη αλήθειας σύμφωνα με τις διαφορετικές ηλικίες των ανθρώπων. Δεν έχει γίνει ποτέ συναναστροφή πάνω στην αλήθεια ούτε αποκάλυψη των διεφθαρμένων διαθέσεων είτε αποκλειστικά για νέους είτε για ηλικιωμένους, ούτε έχει ειπωθεί πως οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους μειώνονται και αλλάζουν φυσικά λόγω της μεγάλης ηλικίας τους, του άκαμπτου σκεπτικού τους και της ανικανότητάς τους να αποδέχονται νέα πράγματα —αυτά τα πράγματα δεν έχουν ειπωθεί ποτέ. Δεν έχει γίνει ποτέ συναναστροφή πάνω σε κάποια μεμονωμένη αλήθεια συγκεκριμένα με βάση την ηλικία των ανθρώπων και αποκλείοντας τους ηλικιωμένους. Οι ηλικιωμένοι δεν αποτελούν ειδική ομάδα στην εκκλησία, στον οίκο του Θεού ή ενώπιον του Θεού, αλλά αντίθετα είναι ίδιοι με κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο σε αυτούς, απλώς έχουν ζήσει λίγο περισσότερο από τους άλλους, έχουν έρθει σε αυτόν τον κόσμο λίγα χρόνια νωρίτερα από τους άλλους, τα μαλλιά τους είναι λίγο πιο γκριζαρισμένα απ’ ό,τι των άλλων, το σώμα τους έχει γεράσει λίγο νωρίτερα από ό,τι των άλλων· πέρα από αυτά τα πράγματα, δεν υπάρχει διαφορά. Και έτσι, αν οι ηλικιωμένοι σκέφτονται πάντα το εξής: «Είμαι μεγάλος σε ηλικία, οπότε αυτό σημαίνει πως είμαι άτομο με καλούς τρόπους, δεν έχω διεφθαρμένες διαθέσεις και έχω μόνο λιγοστή διαφθορά», τότε αυτό δεν αποτελεί εσφαλμένη κατανόηση; (Ναι.) Δεν είναι κάπως επαίσχυντο; Κάποιοι ηλικιωμένοι είναι πανούργοι γέρο-αχρείοι, πονηροί στη νιοστή. Λένε πως δεν έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και, μάλιστα, πως οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους έχουν ξεθωριάσει, ενώ στην πραγματικότητα οι εκφάνσεις των διεφθαρμένων διαθέσεών τους δεν είναι λιγότερες από εκείνες άλλων ανθρώπων. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να περιγράψουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις και την ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης αυτού του είδους ηλικιωμένων. Για παράδειγμα, «πανούργοι γέρο-αχρείοι» και «η γέρο-πιπερόριζα είναι η πιο πικάντικη, η εμπειρία είναι καλύτερη από τα νιάτα» —και οι δύο αυτές εκφράσεις χρησιμοποιούν τη λέξη «γέρο», σωστά; (Σωστά.) Ποιες άλλες περιγραφές χρησιμοποιούν τη λέξη «γέρο»; (Γέρο-δολοπλόκοι.) Ναι, πετυχημένο, «γέρο-δολοπλόκοι». Βλέπεις, όλες χρησιμοποιούν τη λέξη «γέρο». Έπειτα υπάρχουν τα «γέρο-Σατανάς» και «γέρο-διάβολοι» —η πεμπτουσία των γηραιότερων! Τι πιστεύουν οι άνθρωποι όταν είναι μέρος μιας ομάδας ηλικιωμένων; Το εξής: «Οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας έχουν ξεθωριάσει όλες τους. Οι διεφθαρμένες διαθέσεις αποτελούν ζήτημα για εσάς τους νέους. Εσείς είστε πιο βαθιά διεφθαρμένοι από εμάς». Αυτό δεν αποτελεί σκόπιμη διαστρέβλωση; Θέλουν να απεικονίσουν τον εαυτό τους με καλό τρόπο και να περιαυτολογήσουν, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει και τα πράγματα δεν έχουν έτσι. «Γέρο-διάβολοι», «γέρο-Σατανάς», «γέρο-δολοπλόκοι», «πανούργοι γέρο-αχρείοι» και το «να επιδεικνύει κανείς τα γηρατειά του» —αυτές οι περιγραφές που χρησιμοποιούν τη λέξη «γέρο» δεν είναι καλά πράγματα, ούτε θετικά πράγματα.

Συναναστρεφόμαστε πάνω σε αυτό τώρα για να προειδοποιήσουμε τους ηλικιωμένους, να τους συμβουλέψουμε και να τους καθοδηγήσουμε, καθώς και να δώσουμε στους νέους μια προληπτική ένεση. Λέγοντας αυτά τα πράγματα, ποιο πρόβλημα θέλουμε να επιλύσουμε κατά κύριο λόγο; Θέλουμε να επιλύσουμε την οδύνη, το άγχος και την ανησυχία αυτών των ηλικιωμένων, καθώς και να βεβαιωθούμε πως κατανοούν ότι αυτή η οδύνη, το άγχος και η ανησυχία είναι κάτι το περιττό και αχρείαστο. Αν επιθυμείς να εκτελείς ένα καθήκον και είσαι κατάλληλος να εκτελείς ένα καθήκον, θα σε αρνηθεί ο οίκος του Θεού; (Όχι.) Είναι βέβαιο πως ο οίκος του Θεού θα σου δώσει μια ευκαιρία να εκτελέσεις ένα καθήκον. Σε καμία περίπτωση δεν θα πει: «Δεν μπορείς να εκτελέσεις κάποιο καθήκον επειδή είσαι μεγάλος σε ηλικία. Φύγε. Δεν σου δίνουμε ευκαιρία». Όχι, ο οίκος του Θεού φέρεται δίκαια σε όλους τους ανθρώπους. Εφόσον είσαι κατάλληλος να εκτελέσεις κάποιο καθήκον και δεν υπάρχει κάποιος κρυμμένος κίνδυνος, ο οίκος του Θεού θα σου δώσει την ευκαιρία και θα σου επιτρέψει να εκτελέσεις ένα καθήκον στον βαθμό που μπορείς. Επιπλέον, αν επιθυμείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να επιδιώξεις την αλήθεια, μήπως θα σε χλευάσει κανείς και θα πει: «Έχει τα προσόντα να επιδιώξει την αλήθεια ένα άτομο τόσο μεγάλης ηλικίας όπως εσύ;» Θα σε χλευάσει κανείς; (Όχι.) Μήπως θα πει κανείς: «Είσαι μεγάλος σε ηλικία και μπερδεμένος. Τι νόημα έχει να επιδιώξεις την αλήθεια; Ο Θεός δεν θα σώσει κάποιον τόσο μεγάλης ηλικίας όσο εσύ»; (Όχι.) Όχι, δεν θα το πει. Όλοι είναι ίσοι ενώπιον της αλήθειας και όλοι λαμβάνουν ίση μεταχείριση. Απλώς μπορεί να μην επιδιώξεις την αλήθεια και πάντα θα το παίζεις παλιός, πάντα θα σκέφτεσαι: «Είμαι μεγάλος σε ηλικία και δεν μπορώ να εκτελέσω κανένα καθήκον». Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλά καθήκοντα που μπορείς να εκτελέσεις στον βαθμό που μπορείς. Αν δεν εκτελείς κανένα καθήκον και, αντίθετα, κάνεις επίδειξη των γηρατειών σου, θέλοντας να κάνεις κήρυγμα στους άλλους, τότε ποιος θα θέλει να σε ακούσει; Κανείς. Πάντα λες: «Αχ, εσείς οι νέοι απλώς δεν καταλαβαίνετε τα πράγματα!» και «Αχ, εσείς οι νέοι είστε απλώς εγωιστές!» και «Αχ, εσείς οι νέοι είστε απλώς αλαζόνες!» και «Αχ, εσείς οι νέοι είστε απλώς τεμπέληδες. Εμείς οι μεγάλης ηλικίας άνθρωποι είμαστε δουλευταράδες, και στην εποχή μου είχαμε τα τάδε γνωρίσματα». Τι νόημα έχει να λες τέτοια πράγματα; Μη μιλάς ακατάπαυστα για την «έξοχη» ιστορία σου· κανείς δεν θέλει να την ακούσει. Είναι ανώφελο να μιλάς για εκείνα τα παρωχημένα πράγματα· δεν αντιπροσωπεύουν την αλήθεια. Αν θέλεις να μιλήσεις για κάτι, τότε κατάβαλε κάποια προσπάθεια για την αλήθεια, κατανόησε λίγο περισσότερο την αλήθεια, γνώρισε τον εαυτό σου, δες τον εαυτό σου ως άλλο ένα συνηθισμένο άτομο και όχι ως μέλος μιας ειδικής ομάδας το οποίο οι άλλοι θα πρέπει να σέβονται, να λατρεύουν, να έχουν σε υψηλή εκτίμηση και γύρω από το οποίο θα πρέπει να συρρέουν. Αυτό αποτελεί υπερβολική επιθυμία και λανθασμένο σκεπτικό. Η ηλικία δεν αποτελεί σύμβολο της ταυτότητάς σου, η ηλικία δεν αντιπροσωπεύει την καταλληλότητα και η ηλικία δεν αντιπροσωπεύει την αρχαιότητα, πόσο μάλλον αντιπροσωπεύει πως κατέχεις την αλήθεια ή την ανθρώπινη φύση, και η ηλικία δεν μπορεί να αποδυναμώσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου. Οπότε, είσαι ακριβώς σαν τους άλλους ανθρώπους. Μη χαρακτηρίζεις μονίμως τον εαυτό σου ως «ηλικιωμένο» για να ξεχωρίζεις από τους άλλους, διαχωρίζοντας μάλιστα τον εαυτό σου ως άγιο. Αυτό δείχνει πως δεν γνωρίζεις καθόλου τον εαυτό σου! Όσο βρίσκονται στη ζωή, οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να πασχίζουν ακόμη περισσότερο να επιδιώξουν την αλήθεια, να επιδιώξουν την είσοδο στη ζωή και να συνεργαστούν αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές για να εκτελέσουν το καθήκον τους· μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να μεγαλώσει το ανάστημά τους. Οι ηλικιωμένοι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποθέτουν πως είναι ανώτεροι των άλλων και να επιδεικνύουν τα γηρατειά τους. Οι νέοι μπορούν να αποκαλύψουν κάθε λογής διεφθαρμένες διαθέσεις, και το ίδιο μπορείς να κάνεις και εσύ. Οι νέοι μπορούν να κάνουν κάθε λογής ανόητα πράγματα, και το ίδιο μπορείς να κάνεις και εσύ. Οι νέοι έχουν αντιλήψεις, και το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους. Οι νέοι μπορούν να είναι ανυπότακτοι, και το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους. Οι νέοι μπορούν να αποκαλύψουν μια αντίχριστη διάθεση, και το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι ηλικιωμένοι. Οι νέοι έχουν εξωφρενικές φιλοδοξίες και επιθυμίες, και το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους, χωρίς την παραμικρή διαφορά. Οι νέοι μπορούν να προκαλέσουν διακοπές και ενοχλήσεις και να αποπεμφθούν από την εκκλησία, και το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους. Επομένως, πέρα από το ότι είναι σε θέση να εκτελούν καλά το καθήκον τους στο μέγιστο των ικανοτήτων τους, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να κάνουν. Εκτός κι αν είσαι χαζός, τρελός και δεν μπορείς να κατανοήσεις την αλήθεια, και εκτός κι αν δεν μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου, υπάρχουν πολλά πράγματα που θα πρέπει να κάνεις. Όπως ακριβώς και οι νέοι, μπορείς να επιδιώξεις την αλήθεια, μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια, και θα πρέπει να προσέρχεσαι συχνά ενώπιον του Θεού για να προσεύχεσαι, να αναζητάς τις αρχές της αλήθειας, να πασχίζεις να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα και να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς αποκλειστικά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό σου την αλήθεια. Αυτό είναι το μονοπάτι που θα πρέπει να ακολουθήσεις, και δεν θα πρέπει να νιώθεις οδύνη, άγχος ή ανησυχία επειδή είσαι μεγάλος σε ηλικία, επειδή πάσχεις από πολλές παθήσεις ή επειδή γερνά το σώμα σου. Το να νιώθεις οδύνη, άγχος και ανησυχία δεν είναι το σωστό πράγμα να πράξεις —αυτά αποτελούν παράλογες εκδηλώσεις. Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να αποχωριστούν τον τίτλο του «ηλικιωμένου», να ενσωματωθούν με τους νέους και να καθίσουν μαζί τους ως ίσοι. Δεν πρέπει να επιδεικνύετε τα γηρατειά σας και πάντα να σκέφτεστε πως έχετε υψηλή ηθική άξια σεβασμού, πως έχετε υπέρμετρα προσόντα, πως μπορείτε να διαχειρίζεστε τους νέους, πως είστε γηραιότεροι και πρεσβύτεροι των νέων, έχοντας πάντα τη φιλοδοξία να ελέγχετε τους νέους και έχοντας πάντα την επιθυμία να διαχειρίζεστε τους νέους —αυτό αποτελεί πέρα για πέρα διεφθαρμένη διάθεση. Εφόσον οι ηλικιωμένοι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις όπως ακριβώς και οι νέοι, και αποκαλύπτουν συχνά τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους στη ζωή και ενόσω εκτελούν τα καθήκοντά τους όπως ακριβώς και οι νέοι, γιατί δεν κάνουν οι ηλικιωμένοι αυτό που είναι σωστό και, αντίθετα, νιώθουν μονίμως οδύνη, άγχος και ανησυχία για τη μεγάλη ηλικία τους και για το τι θα τους συμβεί μετά θάνατον; Γιατί δεν εκτελούν τα καθήκοντά τους όπως οι νέοι; Γιατί δεν επιδιώκουν την αλήθεια όπως οι νέοι; Αυτή η ευκαιρία σού έχει δοθεί, επομένως αν δεν την αρπάξεις, και όντως γεράσεις τόσο πολύ που χάσεις την ακοή σου ή την όρασή σου ή την ικανότητα να φροντίζεις τον εαυτό σου, τότε θα το μετανιώσεις, και η ζωή σου θα περάσει κατ’ αυτόν τον τρόπο. Καταλαβαίνεις; (Ναι.)

Έχει επιλυθεί πλέον το πρόβλημα των αρνητικών συναισθημάτων των ηλικιωμένων; Όταν φτάσετε σε μεγάλη ηλικία, θα επιδεικνύετε τα γηρατειά σας; Θα γίνετε πανούργοι γέρο-αχρείοι και γέρο-δολοπλόκοι; Όταν θα βλέπετε κάποιο άτομο μεγάλης ηλικίας, θα το αποκαλείτε «γέρο-αδελφό» ή «γέρο-αδελφή»; Έχουν ονόματα, αλλά δεν τους αποκαλείτε με τα ονόματά τους, κι αντίθετα προσθέτετε τη λέξη «γέρο». Το να προσθέτεις πάντα τη λέξη «γέρο» όταν μιλάς σε ηλικιωμένους δεν θα τους βλάψει; Ήδη θεωρούν τον εαυτό τους μεγάλο σε ηλικία και έχουν κάποια αρνητικά συναισθήματα, οπότε αν τους αποκαλείς «γέρο», είναι σαν να τους λες: «Είσαι μεγάλος, μεγαλύτερος από εμένα, και δεν είσαι πια χρήσιμος». Θα νιώσουν άνετα όταν σε ακούσουν να το λες αυτό; Είναι βέβαιο πως θα νιώσουν δυστυχείς. Δεν θα τους πληγώσει αν τους προσφωνήσεις έτσι; Κάποιοι ηλικιωμένοι θα είναι πανευτυχείς όταν σε ακούσουν να τους προσφωνείς έτσι, και θα σκεφτούν: «Βλέπεις, έχω υψηλή ηθική άξια σεβασμού, καθώς και άξια φήμη. Όταν με βλέπουν οι αδελφοί και οι αδελφές, δεν με αποκαλούν με το όνομά μου. Στον οίκο του Θεού, οι άνθρωποι δεν αποκαλούν τους μεγάλης ηλικίας ανθρώπους ως «θείο» ή «παππού» ή «γιαγιά». Αντίθετα, όταν με προσφωνούν οι αδελφοί και οι αδελφές, προσθέτουν τη λέξη «γέρο» και με αποκαλούν «γέρο-αδελφό» (ή «γέρο-αδελφή»). Κοίτα πόσο αξιοπρεπής είμαι· κοίτα πόσο αξιοσέβαστο με θεωρούν οι άλλοι. Ο οίκος του Θεού είναι καλός —οι άνθρωποι σέβονται τους ηλικιωμένους και φροντίζουν τους νέους!» Είσαι άξιος σεβασμού; Ποια επιμόρφωση έχεις προσφέρει στους αδελφούς και στις αδελφές σου; Πώς τους έχεις ωφελήσει; Ποια είναι η συνεισφορά σου στον οίκο του Θεού; Πόση αλήθεια κατανοείς; Πόση αλήθεια κάνεις πράξη; Θεωρείς πως έχεις υψηλή ηθική άξια σεβασμού και όμως δεν έχεις κάνει καμία απολύτως συνεισφορά, οπότε σου αξίζει να σε αποκαλούν «γέρο-αδελφό» και «γέρο-αδελφή» οι αδελφοί και οι αδελφές σου; Σε καμία περίπτωση! Επιδεικνύεις τα γηρατειά σου και πάντα θέλεις οι άλλοι να σε σέβονται! Είναι καλό να σε προσφωνούν ως «γέρο-αδελφό» και «γέρο-αδελφή»; (Όχι.) Όχι, δεν είναι, αλλά το ακούω συχνά. Είναι πολύ κακό, ωστόσο οι άνθρωποι και πάλι προσφωνούν συχνά τους ηλικιωμένους κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τι είδους ατμόσφαιρα δημιουργεί αυτό; Είναι αηδιαστικό, έτσι δεν είναι; Όσο περισσότερο προσφωνείς έναν ηλικιωμένο ως «γέρο-αδελφό» ή «γέρο-αδελφή», τόσο περισσότερο θεωρεί εκείνος πως έχει προσόντα και τόσο περισσότερο θεωρεί πως έχει υψηλή ηθική άξια σεβασμού· όσο περισσότερο τον προσφωνείς ως «γέρο-τάδε», τόσο πιο ξεχωριστός πιστεύει πως είναι, πιο σημαντικός και καλύτερος από τους άλλους ανθρώπους, η καρδιά του τείνει να ηγείται των άλλων ανθρώπων, και τόσο περισσότερο απομακρύνεται εκείνος από το να επιδιώκει την αλήθεια. Πάντα θέλει να ηγείται των άλλων και να διαχειρίζεται τους άλλους, πάντα θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους άλλους, πάντα βρίσκει ιδιότροπους τους άλλους, πάντα βλέπει τα προβλήματα που έχουν οι άλλοι χωρίς να βλέπει κανένα πρόβλημα στον εαυτό του. Πείτε Μου, μπορεί ένα άτομο σαν αυτό να επιδιώξει παρ’ όλα αυτά την αλήθεια; Όχι, δεν μπορεί. Οπότε, δεν ωφελεί καθόλου να προσφωνείς τους ανθρώπους ως «γέρο-αδελφό» ή «γέρο-αδελφή», και το μόνο που μπορεί να κάνει αυτό είναι να τους πληγώσει και να τους βλάψει. Αν τους αποκαλείς απλώς με το όνομά τους και πάψεις να προσθέτεις τον τίτλο «γέρο», αν τους βλέπεις με τον σωστό τρόπο και κάθεσαι μαζί τους ως ίσος, τότε η κατάστασή τους και η νοοτροπία τους θα γίνουν κανονικές, και εκείνοι δεν θα υπερηφανεύονται πια για τα χρόνια εμπειρίας τους, ούτε θα καταφρονούν τους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο, θα τους είναι εύκολο να βλέπουν τον εαυτό τους ως ίσο με τους άλλους, θα είναι σε θέση να βλέπουν σωστά τον εαυτό τους και τους άλλους, θα είναι σε θέση να βλέπουν τον εαυτό τους ίδιο ακριβώς με τους άλλους, ίδιο ακριβώς με τους συνηθισμένους ανθρώπους, και ουδόλως καλύτερο από τους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο, οι δυσκολίες τους θα μειωθούν, και εκείνοι δεν θα βιώνουν τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να προκύψουν λόγω της προχωρημένης ηλικίας τους και του γεγονότος πως δεν έχουν αποκτήσει την αλήθεια, και τότε θα έχουν την ελπίδα να επιδιώξουν την αλήθεια. Όταν δεν προκύπτουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, εκείνοι θα βλέπουν τα προβλήματά τους, ειδικά τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, έχοντας τη σωστή νοοτροπία. Αυτό έχει θετική και ωφέλιμη επίδραση στην επιδίωξη της αλήθειας από μέρους τους, στην αυτογνωσία τους και στην ικανότητά τους να ακολουθούν το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Δεν θα επιλυθούν τότε τα ζητήματα με τα αρνητικά συναισθήματα στους ηλικιωμένους; (Θα επιλυθούν.) Θα επιλυθούν, και δεν θα υπάρχουν άλλες δυσκολίες. Ποια είναι, λοιπόν, η νοοτροπία που θα πρέπει να υιοθετήσουν αρχικά οι ηλικιωμένοι; Πρέπει να υιοθετήσουν μια θετική νοοτροπία· δεν πρέπει να είναι μόνο συνετοί, αλλά να είναι και μεγαλόψυχοι. Δεν πρέπει να κάνουν ολόκληρη φασαρία με τους νέους, αλλά θα πρέπει να δίνουν το παράδειγμα και να δείχνουν τον δρόμο στους νέους, και όχι να είναι πολύ σκληροί μαζί τους. Οι νέοι έχουν ευέξαπτο χαρακτήρα και μιλάνε επιτακτικά, οπότε μην κάνεις ολόκληρη φασαρία μαζί τους. Είναι νέοι, ανώριμοι και άπειροι, και θα στρώσουν με λίγα χρόνια σκληραγώγησης. Έτσι θα πρέπει να είναι τα πράγματα, και οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να το καταλάβουν αυτό. Οπότε, ποια νοοτροπία που συνάδει με την αλήθεια θα πρέπει να υιοθετήσουν οι ηλικιωμένοι; Θα πρέπει να φέρονται σωστά στους νέους και, ταυτόχρονα, δεν πρέπει να είναι αλαζόνες και επηρμένοι, θεωρώντας πως είναι τρομερά έμπειροι, καθώς και ενορατικοί. Θα πρέπει να βλέπουν τον εαυτό τους ως συνηθισμένο άνθρωπο και ίδιο με όλους τους άλλους —αυτό είναι το σωστό να πράξουν. Οι ηλικιωμένοι δεν πρέπει να εμποδίζονται από την ηλικία τους, ούτε πρέπει να αλλάξουν ώστε να αποκτήσουν τη νοοτροπία ενός νέου. Ούτε και είναι φυσιολογικό να αλλάξεις ώστε να αποκτήσεις τη νοοτροπία ενός νέου, οπότε μην εμποδίζεσαι από την ηλικία σου. Μη σκέφτεσαι διαρκώς: «Αχ, είμαι τόσο μεγάλος, δεν μπορώ να κάνω το τάδε, δεν μπορώ να πω το τάδε, δεν μπορώ να κάνω το δείνα. Επειδή είμαι τόσο μεγάλος, πρέπει να κάνω το τάδε, να κάνω το δείνα, πρέπει να κάθομαι με συγκεκριμένο τρόπο και να στέκομαι με συγκεκριμένο τρόπο, και πρέπει ακόμα και να τρώω με έναν συγκεκριμένο καλό τρόπο, και όλα αυτά για να τα βλέπουν οι νέοι, ώστε να μην καταφρονούν τους ηλικιωμένους». Αυτή η νοοτροπία είναι λανθασμένη, και αν σκέφτεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο, ελέγχεσαι και περιορίζεσαι από ένα είδος εσφαλμένου σκεπτικού, και φέρεσαι λίγο προσποιητά, ψεύτικα και αναληθώς. Μην εμποδίζεσαι από την ηλικία σου, να είσαι ίδιος με όλους τους άλλους, να κάνεις ό,τι είσαι σε θέση να κάνεις και να κάνεις αυτό που οφείλεις να κάνεις —με αυτόν τον τρόπο, θα έχεις μια φυσιολογική νοοτροπία. Καταλαβαίνεις; (Ναι.) Επομένως, όταν ένας ηλικιωμένος έχει φυσιολογική νοοτροπία, τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα που μπορούν να προκύψουν μέσα του λόγω της προχωρημένης ηλικίας του εξαφανίζονται χωρίς να το συνειδητοποιήσει· δεν μπορούν πια να σε παγιδέψουν, το κακό που σου προκαλούν εξαφανίζεται κι αυτό, και τότε η ανθρώπινη φύση σου, η λογική σου και η συνείδησή σου γίνονται όλα τους σχετικά κανονικά. Υπό την προϋπόθεση πως έχουν κανονική συνείδηση και ορθολογισμό, η αφετηρία των ανθρώπων προς την επιδίωξη της αλήθειας, την εκτέλεση του καθήκοντός τους και την ενασχόληση με οποιαδήποτε δραστηριότητα και οποιαδήποτε εργασία γίνεται σχετικά σωστή, και τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονται είναι επίσης σχετικά σωστά. Καταρχάς, οι ηλικιωμένοι δεν θα εμποδίζονται από την ηλικία τους, αλλά θα είναι σε θέση να αποτιμήσουν τον εαυτό τους αντικειμενικά και πρακτικά, να κάνουν αυτό που οφείλουν να κάνουν, να είναι ίδιοι με τους άλλους και να εκτελούν το καθήκον που οφείλουν να εκτελούν στο μέγιστο των ικανοτήτων τους. Οι νέοι δεν θα πρέπει να σκέφτονται το εξής: «Είσαι τόσο μεγάλος, ποτέ δεν μου ανοίγεις τον δρόμο, ούτε με φροντίζεις. Είσαι τόσο μεγάλος, θα πρέπει να είσαι έμπειρος, αλλά δεν μου δίνεις συμβουλές για το πώς να ενεργώ και δεν με ωφελεί καθόλου το να βρίσκομαι μαζί σου. Είσαι μεγάλος, οπότε πώς γίνεται να μην ξέρεις πώς να δείχνεις κατανόηση προς τους νέους;» Είναι σωστό να ειπωθεί αυτό; (Όχι.) Είναι ανάρμοστο να τίθενται τέτοιες απαιτήσεις από τους ηλικιωμένους. Επομένως, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον της αλήθειας. Αν όλο το σκεπτικό σου είναι πρακτικό, αντικειμενικό, ακριβές και ορθολογικό, τότε σίγουρα θα συνάδει με τις αρχές της αλήθειας. Αν δεν επηρεάζεσαι από καμία αντικειμενική κατάσταση και αιτία, από κανένα αντικειμενικό περιβάλλον ή, μάλιστα, από κανέναν απολύτως παράγοντα, αν κάνεις μόνο αυτό που θα πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι και κάνεις μόνο ό,τι διδάσκει στους ανθρώπους να κάνουν ο Θεός, τότε αυτό που κάνεις θα είναι σίγουρα κατάλληλο και σωστό, και στην ουσία θα συμφωνεί με την αλήθεια. Επίσης, δεν θα βυθίζεσαι στα αρνητικά συναισθήματα της οδύνης, του άγχους και της ανησυχίας λόγω των γηρατειών σου, και θα επιλυθεί αυτό το πρόβλημα.

Υπέροχα, σε αυτό το σημείο θα ολοκληρώσω τη σημερινή συναναστροφή. Αντίο!

22 Οκτωβρίου 2022