Σε ποιο σημείο φτάσαμε στη συναναστροφή μας κατά την τελευταία μας συνάθροιση; Συναναστρεφόμασταν σχετικά με το πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια. Αυτό σχετίζεται με δύο σημαντικά θέματα, τα οποία είναι δύο κύριες πτυχές άσκησης. Ποιο είναι το πρώτο; (Η εγκατάλειψη πραγμάτων.) Και το δεύτερο; (Η αφοσίωση.) Το πρώτο είναι η εγκατάλειψη πραγμάτων και το δεύτερο η αφοσίωση. Σε ό,τι αφορά την άσκηση της εγκατάλειψης πραγμάτων, αρχικά συναναστραφήκαμε σχετικά με το να εγκαταλείπεις διάφορα αρνητικά συναισθήματα. Η πρώτη πτυχή της εγκατάλειψης περιλαμβάνει την εγκατάλειψη διάφορων αρνητικών συναισθημάτων. Όταν μιλήσαμε για την εγκατάλειψη αυτών των συναισθημάτων, ποια από αυτά αναφέραμε; (Θεέ μου, την πρώτη φορά μίλησες για την κατωτερότητα, το μίσος και τον θυμό, και τη δεύτερη φορά για την κατάθλιψη.) Πράγματι, την πρώτη φορά μίλησα κυρίως για την ανάγκη να εγκαταλείψει κανείς τα αρνητικά συναισθήματα του μίσους, του θυμού και της κατωτερότητας, και ανέφερα με την ευκαιρία και την κατάθλιψη. Τη δεύτερη φορά, μίλησα για την άσκηση της εγκατάλειψης του αρνητικού συναισθήματος της κατάθλιψης. Οι άνθρωποι νιώθουν κατάθλιψη για πολλούς λόγους. Την τελευταία φορά, μίλησα κυρίως για τους διάφορους τρόπους με τους οποίους μπορεί να προκύψει το αρνητικό συναίσθημα της κατάθλιψης. Πείτε Μου, ποιες ήταν οι κύριες αιτίες που ανέφερα; (Θεέ μου, υπάρχουν συνολικά τρεις αιτίες. Η πρώτη είναι πως οι άνθρωποι νιώθουν μονίμως πως έχουν κακή μοίρα. Η δεύτερη είναι πως, όταν τους συμβαίνει κάτι, κατηγορούν την κακή τους τύχη. Τέλος, η τρίτη είναι πως βυθίζονται σε κατάθλιψη όταν έχουν διαπράξει σοβαρές παραβάσεις στο παρελθόν ή έχουν κάνει πράγματα είτε από ανοησία είτε από άγνοια.) Αυτές είναι οι τρεις κύριες αιτίες. Η πρώτη είναι πως οι άνθρωποι πιστεύουν πως η μοίρα τους είναι κακή και έτσι νιώθουν συχνά κατάθλιψη. Η δεύτερη είναι πως θεωρούν ότι είναι άτυχοι και έτσι νιώθουν επίσης συχνά κατάθλιψη. Τέλος, η τρίτη είναι πως έχουν διαπράξει σοβαρές παραβάσεις κι αυτό τους κάνει να νιώθουν συχνά κατάθλιψη. Αυτές είναι, λοιπόν, οι τρεις βασικές αιτίες. Η κατάθλιψη δεν είναι ένα φευγαλέο αίσθημα αρνητικότητας ή λύπης, αλλά ένα αρνητικό συναίσθημα με διάφορες αιτίες το οποίο επαναλαμβάνεται και έχει γίνει συνήθεια στο μυαλό. Αυτό το συναίσθημα κάνει τους ανθρώπους να έχουν πολλές αρνητικές σκέψεις, απόψεις και οπτικές και, μάλιστα, πολλές ακραίες και στρεβλές σκέψεις, απόψεις, συμπεριφορές και μεθόδους. Δεν είναι μια παροδική ψυχική κατάσταση ή μια φευγαλέα ιδέα· είναι ένα αρνητικό συναίσθημα που επαναλαμβάνεται και έχει γίνει συνήθεια και το οποίο βρίσκεται πάντα μέσα στους ανθρώπους, τους συντροφεύει στη ζωή τους μέσα στα μύχια της καρδιάς τους και βαθιά μες στην ψυχή τους, διαποτίζοντας τις σκέψεις και τις πράξεις τους. Αυτό το αρνητικό συναίσθημα όχι μόνο επηρεάζει τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων, αλλά μπορεί και να επηρεάζει τις διάφορες οπτικές, απόψεις και αντιλήψεις που έχουν στον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και τη διαγωγή και τις πράξεις τους στην καθημερινότητά τους. Άρα, λοιπόν, είναι απαραίτητο να αναλύσουμε, να εξετάσουμε και να αναγνωρίσουμε τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα προτού να μπορέσεις να τα εγκαταλείψεις και να τα αλλάξεις ένα προς ένα, προσπαθώντας να τα αφήσεις σταδιακά πίσω σου ώστε να αποκτήσεις κανονική και πρακτική συνείδηση, λογική και τρόπο σκέψης στην ανθρώπινη φύση σου, και ώστε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα να μην επηρεάζουν, περιορίζουν ή και καταπιέζουν πια τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, και τον τρόπο με τον οποίο φέρεσαι και ενεργείς στην καθημερινότητά σου. Σε αυτό αποσκοπεί κυρίως η ανάλυση και διάκριση αυτών των διάφορων αρνητικών συναισθημάτων. Κύριος στόχος δεν είναι να ακούσεις αυτά που λέω, να τα γνωρίσεις, να τα κατανοήσεις και να σταματήσεις εκεί, αλλά να μάθεις από τα λόγια Μου πόσο επιβλαβή είναι πραγματικά τα αρνητικά συναισθήματα για τους ανθρώπους, πόσο κακό κάνουν και πόσο επηρεάζουν την καθημερινότητά τους, το πώς βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και τη διαγωγή και τη συμπεριφορά τους.

Προηγουμένως συναναστραφήκαμε και σχετικά με το γεγονός πως αυτά τα αρνητικά συναισθήματα δεν φτάνουν, έως ένα βαθμό, στο επίπεδο διεφθαρμένων διαθέσεων και μιας διεφθαρμένης ουσίας. Είπαμε, όμως, πως επιδεινώνουν και επιβαρύνουν λίγο πολύ τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, αφού τους δίνουν το πάτημα να ενεργούν σύμφωνα με αυτές, τους προσφέρουν έναν λόγο παραπάνω να ζουν σύμφωνα με αυτές ενώ τους στηρίζουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, καθώς και έναν λόγο να βλέπουν οποιονδήποτε και οτιδήποτε βάσει των διεφθαρμένων διαθέσεών τους. Άρα, λοιπόν, όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα έχουν είτε μικρό είτε μεγάλο αντίκτυπο στην καθημερινότητα των ανθρώπων, επηρεάζουν και ελέγχουν, μέχρι ένα σημείο, τις διάφορες σκέψεις τους και έχουν επίδραση στις στάσεις, τις αντιλήψεις και τις οπτικές που έχουν ως προς την αλήθεια και τον Θεό. Μπορούμε να πούμε πως αυτά τα αρνητικά συναισθήματα δεν έχουν καθόλου καλό αντίκτυπο στους ανθρώπους ούτε καμία θετική ή χρήσιμη επίδραση, αλλά, αντίθετα, μπορούν μόνο να τους βλάψουν. Γι’ αυτό και είναι φυσικό πως, όταν οι άνθρωποι ζουν με αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, η καρδιά τους επηρεάζεται και ελέγχεται από αυτά. Δεν μπορούν παρά να ζουν σε μια κατάσταση αρνητικότητας και υιοθετούν, μάλιστα, ακραίες απόψεις για τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και παράλογες οπτικές. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν ένα άτομο ή ένα πράγμα από την οπτική και την άποψη των αρνητικών συναισθημάτων, είναι φυσικό οι συμπεριφορές, οι προσεγγίσεις και τα αποτελέσματα της διαγωγής και των πράξεών τους να είναι νοθευμένα από ακραία, αρνητικά και καταθλιπτικά συναισθήματα. Αυτά τα αρνητικά, καταθλιπτικά και ακραία συναισθήματα κάνουν τους ανθρώπους να είναι ανυπάκουοι προς τον Θεό και δυσαρεστημένοι μαζί Του, να Τον κατηγορούν, να Τον αψηφούν, μέχρι και να Του εναντιώνονται, αλλά και, φυσικά, να Τον μισούν. Όταν, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος πιστεύει πως έχει κακή μοίρα, ποιον κατηγορεί γι’ αυτήν; Μπορεί να μην το λέει, αλλά μέσα του πιστεύει πως ο Θεός έχει κάνει λάθος και είναι άδικος. Έτσι, σκέφτεται: «Γιατί ο Θεός τον έκανε εκείνον τόσο όμορφο; Γιατί του έδωσε τη δυνατότητα να γεννηθεί σε μια τόσο σπουδαία οικογένεια; Γιατί του έδωσε τέτοια χαρίσματα; Γιατί του έδωσε τόσο καλό επίπεδο; Το δικό μου επίπεδο γιατί είναι τόσο χαμηλό; Γιατί ο Θεός κανόνισε να γίνει εκείνος επικεφαλής; Γιατί δεν έρχεται ποτέ η σειρά μου και δεν έχω καταφέρει να γίνω έστω και μια φορά επικεφαλής; Γιατί εκείνου του έρχονται όλα δεξιά, ενώ εμένα όλα μού πάνε πάντα στραβά; Γιατί είναι τόσο άθλια η μοίρα μου; Γιατί αυτά που μου συμβαίνουν εμένα είναι τόσο διαφορετικά; Γιατί μου συμβαίνουν μόνο κακά πράγματα;» Μπορεί αυτές οι σκέψεις που γεννιούνται από τα καταθλιπτικά συναισθήματα να μην κάνουν τους ανθρώπους να κατηγορούν τον Θεό ή να εναντιώνονται στον Θεό και στη μοίρα τους στην υποκειμενική τους συνείδηση, αλλά τους κάνουν να βυθίζονται συχνά και άθελά τους σε συναισθήματα ανυπακοής, δυσαρέσκειας, πικρίας, φθόνου και μίσους στα μύχια της καρδιάς τους. Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να τους οδηγήσουν και σε πιο ακραίες σκέψεις και συμπεριφορές. Ορισμένοι άνθρωποι, για παράδειγμα, νιώθουν φθόνο και αποστροφή όταν βλέπουν κάποιον άλλο να τα πηγαίνει καλύτερα από τους ίδιους και να τον επαινεί ο Θεός, οπότε αρχίζουν να κάνουν κάθε λογής μικροπρέπειες: Τον κακολογούν και τον υπονομεύουν πίσω από την πλάτη του, κάνουν στα κρυφά ορισμένα ανέντιμα και παράλογα πράγματα και ούτω καθεξής. Αυτά τα ζητήματα που προκύπτουν σχετίζονται άμεσα με την κατάθλιψη και τα αρνητικά συναισθήματά τους. Στην αρχή, αυτές οι σκέψεις, συμπεριφορές και προσεγγίσεις που προκαλούνται από τα καταθλιπτικά τους συναισθήματα μπορεί να μοιάζουν με συναισθήματα και τίποτε άλλο. Στην πορεία, όμως, αυτά τα αρνητικά και καταθλιπτικά συναισθήματα μπορεί να ωθούν όλο και περισσότερο τους ανθρώπους να ζουν βάσει των διεφθαρμένων σατανικών διαθέσεών τους. Ωστόσο, αν οι άνθρωποι κατανοούν την αλήθεια και ζουν με κανονική ανθρώπινη φύση, όταν γεννιούνται μέσα τους αυτά τα αρνητικά και καταθλιπτικά συναισθήματα, η συνείδηση και η λογική τους μπορούν γρήγορα να αναλάβουν δράση κι έτσι οι ίδιοι να αντιληφθούν την παρουσία και την αναστάτωση αυτών των καταθλιπτικών συναισθημάτων και να τα διακρίνουν. Μπορούν, τότε, πολύ γρήγορα να τα αφήσουν πίσω τους και, όταν συναντούν ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα στην παρούσα κατάστασή τους, να κρίνουν τα πράγματα βάσει λογικής και να βλέπουν λογικά και από τη σωστή σκοπιά τις καταστάσεις που συναντούν και τα πράγματα που βιώνουν. Όταν τα κάνουν όλα αυτά με λογικό τρόπο, το βασικότερο που θα καταφέρουν θα είναι να αποδεχθούν να τους κυβερνά η συνείδηση και η λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Ακόμη καλύτερα, αν κατανοούν την αλήθεια, θα είναι σε θέση να ενεργούν πιο λογικά σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, με βάση τη συνείδηση και τη λογική τους, και δεν θα συμπεριφέρονται ούτε θα ενεργούν υπό την κυριαρχία των διεφθαρμένων διαθέσεών τους. Αν, όμως, τα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχήσουν μέσα στην καρδιά τους, επηρεάζοντας τις σκέψεις, τις απόψεις και τη διαγωγή τους, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τα διάφορα ζητήματα, τότε είναι φυσικό πως θα επηρεάσουν και την πρόοδό τους στη ζωή, εμποδίζοντας και αναστατώνοντας τις σκέψεις, τις επιλογές, τη συμπεριφορά και τις προσεγγίσεις τους σε κάθε λογής καταστάσεις. Από μία άποψη, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα επιδεινώνουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, αφού τους κάνουν να νιώθουν άνετα και να το θεωρούν δικαιολογημένο που ζουν με αυτές· από μιαν άλλη άποψη, κάνουν τους ανθρώπους και να αντιστέκονται στα θετικά πράγματα, να ζουν μες στην αρνητικότητα και να μη θέλουν να δουν το φως. Έτσι, λοιπόν, τα αρνητικά συναισθήματα των ανθρώπων εντείνονται, γίνονται πιο ανεξέλεγκτα και δεν τους αφήνουν ποτέ να ενεργούν λογικά εντός των ορίων της συνείδησης και της λογικής, αλλά και ούτε να αναζητήσουν την αλήθεια και να ζήσουν ενώπιον του Θεού. Όπως είναι φυσικό, οι άνθρωποι έτσι εκφυλίζονται ακόμη περισσότερο και όχι μόνο νιώθουν αρνητικά, αλλά και ξεστρατίζουν μακριά από τον Θεό. Ποιες θα είναι οι συνέπειες αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι; Τα αρνητικά συναισθήματα όχι μόνο δεν μπορούν να διορθώσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, αλλά και τις επιδεινώνουν, οπότε οι άνθρωποι καταλήγουν να φέρονται και να χειρίζονται τα ζητήματα σύμφωνα με τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, τραβώντας τον δικό τους δρόμο. Τι θα κάνουν οι άνθρωποι όταν κυριαρχούνται από παράλογες και ακραίες σκέψεις και απόψεις; Θα αναστατώσουν το έργο της εκκλησίας; Θα διασπείρουν αρνητικότητα και θα κρίνουν το έργο του Θεού και τις διευθετήσεις του έργου του οίκου Του; Θα κατηγορήσουν τον Θεό και θα Τον αψηφήσουν; Ασφαλώς και θα το κάνουν! Αυτές είναι οι τελικές συνέπειες. Οι άνθρωποι θα υιοθετήσουν μια σειρά προσεγγίσεων όπως η ανυπακοή, η δυσαρέσκεια, η αρνητικότητα και η εναντίωση· όταν τα αρνητικά συναισθήματα διαφεντεύουν την καρδιά των ανθρώπων για πολύ καιρό, αυτές είναι οι συνέπειες. Κοίτα: Ακόμη κι ένα τοσοδά αρνητικό συναίσθημα που οι άνθρωποι σχεδόν δεν μπορούν να νιώσουν, δεν μπορούν καν να καταλάβουν ότι υπάρχει και τους επηρεάζει, το κουβαλάνε συνέχεια μέσα τους σαν από τότε που γεννήθηκαν. Προκαλεί κάθε λογής κακό στους ανθρώπους, φτάνει να σε τυλίγει, να σε φοβίζει, να σε καταπιέζει και να σε δεσμεύει συνεχώς, σε σημείο που σε συντροφεύει όλη την ώρα, γίνεται ένα με τη ζωή σου, σε βαθμό που δεν το παίρνεις καν χαμπάρι. Συχνά ζεις μέσα σ’ αυτό, το θεωρείς δεδομένο και κάνεις σκέψεις όπως: «Έτσι πρέπει να σκέφτονται οι άνθρωποι· δεν είναι λάθος, είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Ποιος δεν έχει ενεργές σκέψεις σαν κι αυτές; Ποιος δεν νιώθει αρνητικά συναισθήματα;» Αν και δεν μπορείς να νιώσεις το κακό που σου προξενεί αυτό το αρνητικό συναίσθημα, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Χωρίς να το θέλεις, θα σε υποκινεί συχνά να εκδηλώνεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου σαν να ήταν κάτι φυσικό και να ενεργείς και να συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με αυτές, μέχρι που τελικά θα κάνεις τα πάντα βάσει των διεφθαρμένων διαθέσεών σου. Φαντάζεσαι τα τελικά αποτελέσματα που θα έχει αυτό: Είναι όλα αρνητικά και δυσμενή, δεν έχουν τίποτα το επωφελές ή το θετικό, ούτε, βέβαια, τίποτα που μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να αποκτήσουν την αλήθεια και τον έπαινο του Θεού· δεν είναι αισιόδοξα αποτελέσματα. Όσο υπάρχουν, λοιπόν, αρνητικά συναισθήματα μέσα σε έναν άνθρωπο, κάθε λογής αρνητικές σκέψεις και απόψεις θα επηρεάζουν σημαντικά και θα διαφεντεύουν τη ζωή του. Όσο επηρεάζουν και διαφεντεύουν τη ζωή του τέτοιες αρνητικές σκέψεις και απόψεις, θα υπάρχουν τεράστια εμπόδια που δεν θα τον αφήνουν να επιδιώξει την αλήθεια, να την κάνει πράξη και να εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα. Βλέπουμε, λοιπόν, πως είναι αναγκαίο να συνεχίσουμε να εκθέτουμε και να αναλύουμε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, ώστε να διορθωθούν όλα τους.

Τα αρνητικά συναισθήματα πάνω στα οποία συναναστραφήκαμε μόλις τώρα επηρεάζουν σημαντικά τους ανθρώπους και τους κάνουν μεγάλο κακό. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα αρνητικά συναισθήματα που επίσης επηρεάζουν και βλάπτουν τους ανθρώπους. Πέρα από τα αρνητικά συναισθήματα του μίσους, του θυμού, της κατωτερότητας και της κατάθλιψης, για τα οποία έχουμε ήδη μιλήσει, υπάρχουν και τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Αυτά τα συναισθήματα είναι επίσης ριζωμένα βαθιά μέσα στα μύχια της καρδιάς των ανθρώπων και τους συντροφεύουν στην καθημερινότητά τους, στα λόγια και τις πράξεις τους. Όταν, φυσικά, συμβαίνει κάτι στους ανθρώπους, επηρεάζουν και τις σκέψεις και τις απόψεις που γεννιούνται μέσα τους, καθώς και τις οπτικές και τις αντιλήψεις που υιοθετούν. Σήμερα, θα αναλύσουμε και θα εκθέσουμε τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας και θα επιχειρήσουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να τα ανακαλύψουν μέσα τους. Αφού ανακαλύψουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα μέσα τους, τελικός στόχος είναι να τα γνωρίσουν σε βάθος, να τα ξεδιαλύνουν, να μη ζουν πια υπό την επιρροή τους και να μη ζουν και να μη συμπεριφέρονται πια έχοντάς τα ως βάση και θεμέλιό τους. Ας ξεκινήσουμε εξετάζοντας τις λέξεις «αγωνία, άγχος και ανησυχία». Δεν είναι τρόποι έκφρασης συναισθημάτων; (Ναι.) Προτού συναναστραφούμε πάνω σε αυτό το θέμα, ας το συλλογιστούμε πρώτα λιγάκι, έτσι ώστε να έχετε μια βασική αντίληψη της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Είτε κατανοήσετε αυτές τις λέξεις κυριολεκτικά είτε πιο βαθιά, θα έχετε κάποιες βασικές γνώσεις αυτών των αρνητικών συναισθημάτων. Πείτε Μου πρώτα τι σας έκανε να ανησυχήσετε στο παρελθόν ή για ποια πράγματα νιώθεις συνεχώς αγωνία, άγχος και ανησυχία. Τα συναισθήματα αυτά μπορεί να μοιάζουν σαν μια τεράστια πέτρα που σε συνθλίβει ή σαν μια σκιά που σε ακολουθεί διαρκώς και σε δεσμεύει. (Θεέ μου, θα ήθελα να πω κάτι. Αυτό που νιώθω όταν δεν πετυχαίνω αποτελέσματα στο καθήκον μου είναι αρκετά έντονο, και ανησυχώ μήπως εκτεθώ και αποκλειστώ, και αγχώνομαι για το αν θα έχω καλό μέλλον και προορισμό. Όταν πετυχαίνω αποτελέσματα στο καθήκον μου, δεν νιώθω έτσι. Όποτε, όμως, δεν πετυχαίνω αποτελέσματα για κάποιο διάστημα, το αρνητικό συναίσθημα που νιώθω είναι πολύ έντονο.) Δεν εκδηλώνεις τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας; (Ναι.) Σωστά. Αυτό το αρνητικό συναίσθημα κρύβεται διαρκώς μέσα στα μύχια της καρδιάς των ανθρώπων και επηρεάζει συνεχώς τις σκέψεις τους. Αν και οι άνθρωποι δεν το νιώθουν όταν δεν έχει συμβεί κάτι κακό, είναι σαν οσμή, σαν αέριο ή, ακόμα περισσότερο, σαν ηλεκτρικό κύμα. Δεν μπορείς να το δεις και, όταν δεν το συνειδητοποιείς, δεν είσαι σε θέση ούτε να το νιώσεις. Σαν τη λεγόμενη έκτη αίσθηση, όμως, νιώθεις πάντα την παρουσία του στα μύχια της καρδιάς σου και αισθάνεσαι πάντα υποσυνείδητα την ύπαρξη μιας τέτοιας σκέψης και ενός τέτοιου συναισθήματος. Αυτό το αρνητικό συναίσθημα θα αναδυθεί λίγο λίγο και θα ξεπροβάλει σιγά σιγά την κατάλληλη ώρα, στο κατάλληλο μέρος και στο κατάλληλο πλαίσιο. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Ποια άλλα πράγματα, λοιπόν, σας κάνουν να νιώθετε αγωνία, άγχος και ανησυχία; Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο πέρα από αυτά που μόλις αναφέρθηκαν; Αν είναι έτσι, τότε πρέπει να ζείτε μια πολύ ευτυχισμένη ζωή, χωρίς ανησυχία, άγχος ή αγωνία για τίποτα. Σε αυτήν την περίπτωση, είστε πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι. Έτσι έχουν τα πράγματα; (Όχι.) Πείτε Μου, τότε, τι έχετε μέσα στην καρδιά σας. (Όταν δεν τα πηγαίνω καλά στο καθήκον μου, ανησυχώ συνεχώς ότι θα χάσω τη φήμη και τη θέση μου, και με αγχώνει το τι θα σκεφτούν για μένα οι αδελφοί, οι αδελφές και ο επικεφαλής μου. Εκτός αυτού, όταν αποκαλύπτω διαρκώς τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου ενώ συνεργάζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να κάνω το καθήκον μου, ανησυχώ συνεχώς πως δεν έχω αλλάξει καθόλου, παρόλο που πιστεύω στον Θεό τόσον καιρό και πως, αν συνεχιστεί αυτό, τότε ίσως μια μέρα αποκλειστώ. Αυτές είναι οι ανησυχίες μου.) Όταν ανησυχείς γι’ αυτά τα πράγματα, γεννιούνται μέσα σου τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας; (Ναι.) Άρα, λοιπόν, ο λόγος που αγχώνεστε και ανησυχείτε οι περισσότεροι είναι επειδή δεν εκτελείτε καλά τα καθήκοντά σας, σωστά; (Εμένα με ανησυχεί κυρίως το μέλλον και η μοίρα μου.) Άρα, το πιο έντονο συναίσθημα είναι η ανησυχία για το μέλλον και τη μοίρα. Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να διακρίνουν, να κατανοήσουν, να αποδεχθούν ή να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού και στα περιβάλλοντα που ενορχηστρώνει, και αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες στην καθημερινότητά τους που μπορεί να ξεπερνούν τις αντοχές των κανονικών ανθρώπων, τότε νιώθουν υποσυνείδητα ανησυχία, άγχος ή και αγωνία κάθε είδους. Δεν ξέρουν πώς θα είναι το αύριο και η επόμενη μέρα ούτε πώς θα είναι το μέλλον και τα πράγματα σε λίγα χρόνια. Αυτό τους κάνει να νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για κάθε λογής πράγματα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή δεν πιστεύουν στην κυριαρχία του Θεού. Με άλλα λόγια, δεν μπορούν να πιστέψουν στην κυριαρχία του Θεού και να τη διακρίνουν. Ακόμη κι αν την έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια, δεν θα την καταλάβαιναν, ούτε θα πίστευαν σ’ αυτήν. Δεν πιστεύουν πως ο Θεός έχει κυριαρχία πάνω στη μοίρα τους ούτε πως η ζωή τους βρίσκεται στα χέρια Του. Έτσι, λοιπόν, γεννιέται μέσα στην καρδιά τους δυσπιστία απέναντι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, έπειτα αρχίζουν τις κατηγορίες και δεν μπορούν να υποταχθούν. Πέρα από το γεγονός πως αρχίζουν τις κατηγορίες και δεν μπορούν να υποταχθούν, θέλουν να είναι κύριοι της μοίρας τους και να ενεργούν με δική τους πρωτοβουλία. Τι γίνεται αφού αρχίσουν να ενεργούν με δική τους πρωτοβουλία; Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να βασιστούν στο επίπεδο και στις ικανότητές τους στη ζωή, αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορούν να επιτύχουν, να καταφέρουν ή να κατορθώσουν όταν στηρίζονται στο επίπεδο και τις ικανότητές τους. Μερικά παραδείγματα είναι τα εξής: Τι θα τους συμβεί στο μέλλον, αν θα μπορέσουν να μπουν στο κολέγιο, αν θα μπορέσουν να βρουν μια καλή δουλειά όταν αποφοιτήσουν και αν θα τους πάνε όλα καλά στη νέα τους εργασία· εάν θέλουν να ανέβουν στην ιεραρχία και να γίνουν πλούσιοι, τους ανησυχεί αν θα είναι σε θέση να επιτύχουν τα ιδανικά και τις επιθυμίες τους μέσα σε λίγα χρόνια· τέλος, όταν θέλουν να βρουν σύντροφο, να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια, τους ανησυχεί τι είδους σύντροφος θα είναι κατάλληλος γι’ αυτούς. Αυτά τα πράγματα είναι άγνωστα στους ανθρώπους κι αυτό τους κάνει να νιώθουν χαμένοι. Όταν νιώθουν έτσι, αρχίζουν να αισθάνονται αγωνία, άγχος και ανησυχία για όλα όσα μπορεί να τους επιφυλάσσει το μέλλον. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή πολύ απλά δεν μπορούν να αντέξουν όλα αυτά τα πράγματα εντός του πλαισίου της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι ο ίδιος σε λίγα χρόνια ούτε πώς θα είναι η δουλειά, ο γάμος ή τα παιδιά του στο μέλλον. Οι άνθρωποι δεν τα ξέρουν αυτά τα πράγματα, αφού η κανονική ανθρώπινη φύση δεν έχει τη δυνατότητα να τα προβλέψει. Γι’ αυτό και νιώθουν συνεχώς αγωνία, άγχος και ανησυχία γι’ αυτά. Όσο απλά κι αν σκέφτεται ένας άνθρωπος, εφόσον έχει την ικανότητα να κάνει σκέψεις, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα θα γεννηθούν ένα προς ένα μέσα στα μύχια της καρδιάς του μόλις φτάσει στην ενηλικίωση. Γιατί γεννιέται μέσα στους ανθρώπους η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία; Επειδή οι άνθρωποι αγχώνονται και συγχύζονται διαρκώς για πράγματα που ξεπερνούν τις ικανότητές τους· πάντα θέλουν να μάθουν, να κατανοήσουν και να επιτύχουν πράγματα που ξεπερνούν τις ικανότητές τους ή ακόμη και να ελέγξουν πράγματα που ξεπερνούν το πεδίο των δυνατοτήτων της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Θέλουν να τα ελέγχουν όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα. Θέλουν οι νόμοι και τα αποτελέσματα της εξέλιξης αυτών των πραγμάτων να προχωρούν και να υλοποιούνται σύμφωνα με τη δική τους θέληση. Εφόσον, λοιπόν, κυριαρχούνται από τέτοιες παράλογες σκέψεις, νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία, και οι συνέπειες που έχουν αυτά τα συναισθήματα διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Όποια κι αν είναι τα πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν έντονη αγωνία, άγχος ή ανησυχία και γεννούν μέσα τους αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, θα πρέπει να τα παίρνουν πολύ σοβαρά και να αναζητούν την αλήθεια για να τα διορθώσουν.

Θα συναναστραφούμε σχετικά με τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας όσον αφορά δύο κυρίως πτυχές: Πρώτον, θα αναλύσουμε τις δυσκολίες των ανθρώπων για να τις προσδιορίσουμε και θα δούμε πώς και γιατί ακριβώς προκύπτουν τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Και δεύτερον, θα αναλύσουμε τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας αναφορικά με τις διάφορες στάσεις που έχουν οι άνθρωποι απέναντι στο έργο του Θεού. Είναι κατανοητό; (Ναι.) Πόσες πτυχές υπάρχουν; (Δύο.) Θα αναλύσουμε, λοιπόν, τους λόγους για τους οποίους γεννιούνται τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας, πρώτα από την άποψη των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι και έπειτα από την άποψη των στάσεων που έχουν απέναντι στο έργο του Θεού. Επαναλάβετέ το Μου κι εσείς. (Θα αναλύσουμε τους λόγους για τους οποίους προκύπτουν τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας, πρώτα από την άποψη των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι και έπειτα από την άποψη των στάσεων που έχουν απέναντι στο έργο του Θεού.) Οι άνθρωποι μπορεί να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες στην καθημερινότητά τους, οι οποίες προκύπτουν συχνά καθώς ζουν τη ζωή της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Τι είναι αυτό που τις προκαλεί; Το γεγονός πως οι άνθρωποι προσπαθούν διαρκώς να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, να ελέγξουν τη μοίρα τους και να μάθουν εκ των προτέρων το μέλλον τους. Αν το μέλλον τους δεν φαίνεται καλό, αρχίζουν αμέσως να ψάχνουν κάποιον ειδικό στο φενγκ σούι ή κάποιον μάντη για να το αλλάξουν και να το διορθώσουν. Γι’ αυτό και συναντούν τόσες δυσκολίες στην καθημερινή τους ζωή, δυσκολίες που συχνά τους βυθίζουν στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Ποιες είναι αυτές οι δυσκολίες; Ας εξετάσουμε πρώτα αυτό που ο άνθρωπος θεωρεί τη μεγαλύτερη δυσκολία του. Ποιο είναι αυτό; Οι μελλοντικές του προοπτικές, δηλαδή πώς θα είναι το μέλλον του σε αυτήν τη ζωή, αν θα είναι πλούσιος ή συνηθισμένος και αν θα καταφέρει να ξεχωρίσει, να γίνει πολύ επιτυχημένος και να ευημερήσει στον κόσμο και ανάμεσα στους ανθρώπους. Ιδίως όσοι πιστεύουν στον Θεό, αν και δεν ξέρουν τι θα συμβεί στους άλλους στο μέλλον, ανησυχούν συχνά για το δικό τους μέλλον και αναρωτιούνται διαρκώς: «Αυτό είναι όλο κι όλο η πίστη στον Θεό; Θα καταφέρω ποτέ στο μέλλον να ξεχωρίσω από το πλήθος; Θα αναλάβω κάποιον σημαντικό ρόλο στον οίκο του Θεού; Θα γίνω ποτέ κάποιος υπεύθυνος ή επικεφαλής ομάδας ή εκκλησίας; Τι θα μου συμβεί; Τι θα απογίνω στο τέλος αν εκτελώ συνεχώς έτσι το καθήκον μου στον οίκο του Θεού; Θα καταφέρω να σωθώ; Έχω μελλοντικές προοπτικές; Χρειάζεται να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου στον έξω κόσμο; Μήπως χρειάζεται να συνεχίσω να εκπαιδεύομαι στο επάγγελμα που μάθαινα παλιά και να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου πάνω σ’ αυτό; Αν συνεχίσω να εκτελώ αποκλειστικά το καθήκον μου στον οίκο του Θεού, δεν θα έχω πρόβλημα να καλύψω τις βασικές μου ανάγκες στη ζωή. Πώς θα ζήσω, όμως, αν με μεταφέρουν σε άλλη θέση και με αντικαταστήσουν επειδή δεν το εκτελώ καλά; Μήπως να εκμεταλλευτώ τώρα την ευκαιρία και να προετοιμαστώ γι’ αυτό το ενδεχόμενο προτού αντικατασταθώ ή αποκλειστώ;» Καθώς αναρωτιούνται γι’ αυτά τα πράγματα, βλέπουν πως έχουν κάποιες αποταμιεύσεις, οπότε σκέφτονται: «Πόσα χρόνια μπορώ να ζήσω με αυτά που έχω αποταμιεύσει; Έχω πατήσει τα τριάντα και σε δέκα χρόνια θα έχω πατήσει τα σαράντα. Αν με απομακρύνουν από την εκκλησία και επιστρέψω στον έξω κόσμο, θα καταφέρω να συμβαδίσω με την κατάσταση που επικρατεί εκεί; Θα μου επιτρέπει η υγεία μου να συνεχίσω να εργάζομαι; Θα κερδίζω αρκετά χρήματα ώστε να τα βγάζω πέρα; Θα δυσκολευτώ να ζήσω; Τώρα εκτελώ το καθήκον μου στον οίκο του Θεού· θα με κρατήσει, όμως, ο Θεός μέχρι τέλους;» Αν και σκέφτονται συνεχώς αυτά τα πράγματα, δεν παίρνουν ποτέ απαντήσεις. Παρόλο που δεν καταλήγουν ποτέ σε κάποιο συμπέρασμα, δεν μπορούν παρά να τα σκέφτονται διαρκώς. Είναι κάτι που δεν μπορούν να ελέγξουν. Όταν αντιμετωπίζουν κάποια αναποδιά ή δυσκολία ή κάτι δεν πάει όπως το θέλουν, σκέφτονται αυτά τα πράγματα βαθιά μέσα τους, χωρίς να το λένε σε κανέναν. Όταν κάποιοι άνθρωποι δέχονται κλάδεμα, τους αντικαθιστούν στα καθήκοντά τους, τους μεταφέρουν σε κάποια άλλη θέση ή αντιμετωπίζουν κάποιου είδους κρίση, ψάχνουν άθελά τους για διέξοδο και δεν μπορούν παρά να κάνουν σχέδια και πλάνα για τα επόμενά τους βήματα. Ό,τι κι αν συμβεί στο τέλος, οι άνθρωποι κάνουν συχνά σχέδια και πλάνα για τα πράγματα που τους κάνουν να νιώθουν ανησυχία, άγχος και αγωνία. Έτσι δεν σκέφτονται οι άνθρωποι για το μέλλον τους; Κι επειδή δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τις μελλοντικές τους προοπτικές, δεν γεννιούνται μέσα τους αυτά τα αρνητικά συναισθήματα; (Ναι.) Όταν είναι πολύ ενθουσιασμένοι, όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους με μεγάλη επιτυχία και, ιδίως, όταν παίρνουν προαγωγή ή τους αναθέτουν σημαντικές εργασίες, όταν απολαμβάνουν τη στήριξη της πλειονότητας των αδελφών τους και όταν φαίνεται η αξία τους, τότε αυτά τα συναισθήματα δεν τους απασχολούν καθόλου. Μόλις, όμως, απειληθεί η φήμη, η θέση και τα συμφέροντά τους, δεν μπορούν παρά να βυθιστούν και πάλι στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Όταν συμβαίνει αυτό, δεν προσπαθούν να ξεφύγουν ή να απορρίψουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα· αντίθετα, τα θρέφουν και κάνουν ό,τι μπορούν για να βυθιστούν πιο βαθιά στα συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Γιατί το λέω αυτό; Όταν οι άνθρωποι βυθίζονται σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, μπορούν πιο ελεύθερα να κάνουν σχέδια για το μέλλον και τα επόμενα βήματά τους, γιατί έχουν έναν παραπάνω λόγο και μία παραπάνω δικαιολογία γι’ αυτό. Καθώς κάνουν αυτά τα σχέδια, σκέφτονται πως είναι απόλυτα φυσιολογικό και πως κάνουν αυτό που πρέπει. Χρησιμοποιούν, μάλιστα, τα ρητά «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Όποιος δεν κάνει σχέδια για το μέλλον θα αντιμετωπίσει μπελάδες στο παρόν», που σημαίνουν ότι, αν δεν σκέφτεσαι και δεν κάνεις εκ των προτέρων σχέδια για το μέλλον και τη μοίρα σου, κανένας άλλος δεν πρόκειται να νοιαστεί γι’ αυτά και να τα φροντίσει για σένα. Όταν δεν έχεις ιδέα πώς να κάνεις το επόμενο βήμα, θα νιώσεις αμηχανία, πόνο και ντροπή, και αυτός που θα υποφέρει και θα υπομείνει τις ταλαιπωρίες θα είσαι εσύ. Άρα, οι άνθρωποι θεωρούν πως είναι πολύ έξυπνοι και, προτού κάνουν κάθε βήμα, έχουν ήδη υπολογίσει τα επόμενα δέκα. Μόλις αντιμετωπίσουν κάποια δυσκολία ή απογοήτευση, βυθίζονται και πάλι κατευθείαν στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας έτσι ώστε να προστατέψουν τον εαυτό τους, να εξασφαλίσουν το μέλλον και το επόμενό τους βήμα στη ζωή, να μην περιπλανιούνται στους δρόμους και να μην τους λείψει το φαγητό και τα ρούχα. Άρα, λοιπόν, υπό την επιρροή αυτών των αρνητικών συναισθημάτων, προειδοποιούν συχνά τον εαυτό τους και σκέφτονται το εξής: «Πρέπει να κάνω σχέδια εκ των προτέρων, να μην τα δώσω όλα και να φροντίσω να μπορώ να κάνω πίσω αν το θελήσω. Δεν πρέπει να είμαι ανόητος· εγώ ελέγχω τη μοίρα μου. Οι άνθρωποι λένε συχνά: “Η μοίρα μας είναι στα χέρια του Θεού, Αυτός κυριαρχεί στη μοίρα των ανθρώπων”, αλλά αυτά είναι μόνο κούφια λόγια. Ποιος το έχει δει στ’ αλήθεια αυτό; Πώς κυριαρχεί στη μοίρα μας ο Θεός; Ποιος έχει δει στ’ αλήθεια τον Θεό να κανονίζει προσωπικά τρία γεύματα τη μέρα για κάποιον ή να διευθετεί ό,τι του χρειάζεται στη ζωή; Κανείς». Όταν οι άνθρωποι δεν βλέπουν την κυριαρχία του Θεού και νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για το μέλλον τους, βλέπουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα σαν προστασία, ασπίδα και ασφαλές καταφύγιο. Συνέχεια προειδοποιούν τον εαυτό τους και λένε μέσα τους πως πρέπει να κάνουν σχέδια για το μέλλον και να ανησυχούν για το αύριο, όχι να μπουκώνονται όλη μέρα με φαγητό και να μένουν αδρανείς. Λένε στον εαυτό τους πως δεν είναι λάθος να κάνουν σχέδια και να βρίσκουν διέξοδο για τον εαυτό τους ή να εργάζονται μέρα-νύχτα για το μέλλον τους, αλλά πως είναι φυσιολογικό και απόλυτα δικαιολογημένο, όχι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπονται. Άρα, λοιπόν, αν και οι άνθρωποι πιστεύουν πως η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία είναι αρνητικά συναισθήματα, δεν σκέφτονται ποτέ πως είναι κακό να τα νιώθουν ούτε πως αυτά τα αρνητικά συναισθήματα μπορεί να τους βλάπτουν με οποιονδήποτε τρόπο ή να τους εμποδίζουν να επιδιώξουν την αλήθεια και να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αντίθετα, τα απολαμβάνουν ακούραστα και ζουν με αυτά πρόθυμα και ακούραστα. Αυτό συμβαίνει επειδή πιστεύουν πως θα είναι ασφαλείς μόνο αν ζουν με αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και αν νιώθουν διαρκώς αγωνία, άγχος και ανησυχία για το μέλλον τους. Αλλιώς, ποιος θα νιώσει αγωνία, άγχος και ανησυχία για το δικό τους μέλλον; Κανείς. Κανείς δεν τους αγαπά περισσότερο από ό,τι αγαπούν οι ίδιοι τον εαυτό τους και κανείς δεν τους καταλαβαίνει και δεν τους νιώθει όπως οι ίδιοι. Επομένως, ακόμη κι αν οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν, ως έναν βαθμό και σε επίπεδο λέξεων και δογμάτων, πως τους κάνει κακό να τρέφουν τέτοια αρνητικά συναισθήματα, εξακολουθούν να μη θέλουν να τα εγκαταλείψουν, αφού τους δίνουν τη δυνατότητα να αναλάβουν αποφασιστικά πρωτοβουλία για να κατανοήσουν και να αποκτήσουν τον απόλυτο έλεγχο του μέλλοντός τους. Είναι σωστό αυτό που λέω; (Ναι.) Κατά την άποψη των ανθρώπων, λοιπόν, είναι μια πολύ σημαντική ευθύνη να νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για το μέλλον τους. Έτσι θεωρούν πως πρέπει να έχουν τα πράγματα και δεν το βλέπουν ως κάτι επαίσχυντο, αξιολύπητο ή μισητό. Γι’ αυτό και δυσκολεύονται τόσο πολύ να εγκαταλείψουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, σαν να τα κουβαλάνε από τότε που γεννήθηκαν. Από τη γέννησή τους, κάθε σκέψη που κάνουν οι άνθρωποι είναι για τον εαυτό τους, και το πιο σημαντικό ζήτημα γι’ αυτούς είναι οι μελλοντικές προοπτικές τους. Νομίζουν πως, αν προσέχουν και ελέγχουν απόλυτα το μέλλον τους, θα ζήσουν μια ζωή χωρίς σκοτούρες. Πιστεύουν πως, αν έχουν καλό μέλλον, τότε δεν θα τους λείπει τίποτα και όλα θα είναι παιχνιδάκι. Έτσι, λοιπόν, οι άνθρωποι δεν κουράζονται ποτέ να νιώθουν, ξανά και ξανά, αγωνία, άγχος και ανησυχία για το μέλλον τους. Τι κι αν ο Θεός έχει δώσει την υπόσχεσή Του, τι κι αν οι άνθρωποι έχουν λάβει και απολαύσει πολλή χάρη απ’ Αυτόν, τι κι αν έχουν δει τον Θεό να χαρίζει κάθε λογής ευλογίες στην ανθρωπότητα και ούτω καθεξής, οι άνθρωποι εξακολουθούν να θέλουν να ζουν με τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας, και να κάνουν σχέδια και πλάνα για το μέλλον τους.

Εκτός από το μέλλον τους, υπάρχει κάτι ακόμα πιο σημαντικό που βυθίζει συχνά τους ανθρώπους στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία: ο γάμος. Κάποιοι άνθρωποι δεν ανησυχούν γι’ αυτό το θέμα και δεν τους απασχολεί αν έχουν περάσει τα τριάντα και είναι ακόμα ανύπαντροι, αφού πλέον υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Είναι κάτι το συνηθισμένο στην κοινωνία και κανείς δεν σε κοροϊδεύει γι’ αυτό ούτε λέει πως κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα. Αν, όμως, κάποιος παραμένει ανύπαντρος αφού έχει περάσει τα σαράντα, τότε αρχίζει να νιώθει ένα μικρό πανικό βαθιά μέσα του και σκέφτεται: «Να ψάξω σύντροφο ή όχι; Να παντρευτώ ή όχι; Αν δεν παντρευτώ, δεν κάνω οικογένεια και παιδιά, ποιος θα με φροντίσει στα γεράματά μου; Θα με φροντίσει κανείς άμα αρρωστήσω; Ποιος θα κανονίσει την κηδεία μου όταν πεθάνω;» Οι άνθρωποι ανησυχούν γι’ αυτά τα πράγματα. Όσοι δεν σχεδιάζουν να παντρευτούν δεν νιώθουν τόση αγωνία, άγχος ή ανησυχία. Κάποιοι άνθρωποι λένε, για παράδειγμα: «Τώρα πιστεύω στον Θεό και είμαι πρόθυμος να δαπανήσω τον εαυτό μου γι’ Αυτόν. Δεν θα ψάξω για σύντροφο, ούτε θα παντρευτώ. Σε όποια ηλικία κι αν φτάσω, δεν πρόκειται να νιώσω αγωνία γι’ αυτά τα πράγματα». Οι ανύπαντροι, όσοι παραμένουν αδέσμευτοι εδώ και δέκα ή είκοσι χρόνια, όσοι δεν παντρεύτηκαν μεταξύ 20 και 40 ετών, λογικά δεν τους απασχολεί πολύ το θέμα. Μπορεί πού και πού να νιώθουν μια μικρή ανησυχία και αγωνία εξαιτίας περιβαλλοντικών παραγόντων ή αντικειμενικών λόγων, αλλά επειδή πιστεύουν στον Θεό, είναι απασχολημένοι με την εκτέλεση του καθήκοντός τους και είναι το ίδιο αποφασισμένοι με παλιά, η ανησυχία που νιώθουν είναι ασαφής, εμφανίζεται μόνο μια στο τόσο και δεν είναι κάτι σπουδαίο. Ένα τέτοιο συναίσθημα δεν κάνει κακό στους ανθρώπους, ούτε μπορεί να θεωρηθεί αρνητικό, αφού δεν τους επηρεάζει στο να εκτελούν κανονικά τα καθήκοντά τους. Με άλλα λόγια, δεν έχει μετατραπεί σε αρνητικό συναίσθημα μέσα σου. Ας περάσουμε τώρα στους παντρεμένους. Τι είδους πράγματα τους ανησυχούν; Αν και οι δύο σύζυγοι πιστεύουν στον Θεό και εκτελούν τα καθήκοντά τους, θα διατηρηθεί ο γάμος τους; Υπάρχει η οικογένεια; Τι γίνεται με τα παιδιά; Έστω πως σε ένα αντρόγυνο η γυναίκα επιδιώκει την αλήθεια και ο άντρας όχι. Η γυναίκα, λοιπόν, επιδιώκει την αλήθεια και θέλει πάντα να εκτελεί το καθήκον της, ενώ ο άντρας επιδιώκει πάντα τα εγκόσμια και μια πλούσια ζωή, και διαρκώς θέλει να εμποδίσει τη σύζυγό του. Ντρέπεται, όμως, να το κάνει, κι απλώς εκφράζει πού και πού κάποιο παράπονο ή λέει αρνητικές κουβέντες για να την αποθαρρύνει. Η γυναίκα του, λοιπόν, αναρωτιέται: «Αχ, ο σύζυγός μου δεν πιστεύει αληθινά στον Θεό, άρα πώς θα είναι τα πράγματα για μας στο μέλλον; Αν πάρουμε διαζύγιο, θα μείνω μόνη και δεν θα μπορώ να εξασφαλίζω τα προς το ζην. Αν, όμως, μείνω μαζί του, δεν θα βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι και θα έχουμε διαφορετικά όνειρα. Τι θα κάνω τότε;» Νιώθει αγωνία, άγχος και ανησυχία γι’ αυτά τα πράγματα. Κάποιες αδελφές που πιστεύουν στον Θεό θεωρούν πως, παρόλο που οι σύζυγοί τους δεν πιστεύουν στον Θεό, εφόσον δεν προσπαθούν ιδιαίτερα να εμποδίσουν τη δική τους πίστη και δεν τις διώκουν, δεν υπάρχει λόγος να πάρουν διαζύγιο. Αν μείνουν μαζί, όμως, νιώθουν πάντα πως περιορίζονται και επηρεάζονται. Τι τις επηρεάζει; Τις περιορίζουν και τις επηρεάζουν τα συναισθήματά τους, ενώ οι διάφορες δυσκολίες που προκύπτουν στην οικογενειακή ζωή και στον γάμο τις αναστατώνουν περιστασιακά μέσα στα βάθη της καρδιάς τους, με αποτέλεσμα να βιώνουν, ούτε σοβαρά αλλά ούτε και αμελητέα, συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας. Υπό τις συνθήκες αυτές, ο γάμος είναι μια τυπικότητα που διατηρεί την κανονική οικογενειακή ζωή, ενώ ταυτόχρονα δεν αφήνει τις γυναίκες να σκέφτονται, να ζουν, αλλά και να εκτελούν τα καθήκοντά τους κανονικά. Από τη μία, δυσκολεύονται να διατηρήσουν τον γάμο τους κι από την άλλη, δεν μπορούν να απελευθερωθούν από αυτόν. Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να διατηρήσουν έναν τέτοιο γάμο, ούτε υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να πάρουν διαζύγιο· δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να κάνουν τίποτα από τα δύο. Δεν ξέρουν ούτε ποια επιλογή είναι σωστή ούτε ποια είναι λανθασμένη. Γι’ αυτό και αρχίζουν να νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία. Αυτά τα συναισθήματα αναδύονται συνεχώς στο μυαλό τους, τις δεσμεύουν στην καθημερινότητά τους και επηρεάζουν την κανονική τους ζωή. Καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, αυτά τα πράγματα αναδύονται διαρκώς στο μυαλό τους και γίνονται αισθητά στα μύχια της καρδιάς τους, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν την κανονική εκτέλεση των καθηκόντων τους. Αν και αυτά τα πράγματα δεν τους λένε ξεκάθαρα τι να κάνουν ή να επιλέξουν, εντούτοις τις σπρώχνουν στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας, με αποτέλεσμα να νιώθουν καταπιεσμένες και παγιδευμένες. Δεν αποτελεί δυσκολία αυτό; (Ναι.) Είναι μια δυσκολία που προκαλεί ο γάμος.

Επειδή κάποιοι άνθρωποι έχουν αρχίσει να πιστεύουν στον Θεό, να ζουν την εκκλησιαστική ζωή, να διαβάζουν τα λόγια του Θεού και να εκτελούν τα καθήκοντά τους, δεν έχουν τον χρόνο να διατηρούν κανονικές σχέσεις με τα παιδιά τους, τον ή τη σύζυγο τους, τους γονείς, τους φίλους και τους συγγενείς τους που δεν πιστεύουν. Συγκεκριμένα, δεν είναι σε θέση να φροντίσουν σωστά τα μη πιστά παιδιά τους ούτε να κάνουν κάτι από αυτά που ζητούν, με αποτέλεσμα να ανησυχούν για το μέλλον και τις προοπτικές τους. Ιδίως όταν μεγαλώσουν τα παιδιά τους, κάποιοι άνθρωποι αρχίζουν να αγχώνονται: «Θα πάει το παιδί μου στο πανεπιστήμιο ή όχι; Και αν πάει, τι θα σπουδάσει; Δεν πιστεύει στον Θεό και θέλει να πάει στο πανεπιστήμιο. Εγώ, όμως, που πιστεύω, θα πρέπει να πληρώσω για τις σπουδές του; Θα πρέπει να φροντίζω για τις καθημερινές του ανάγκες και να το στηρίζω στις σπουδές του; Ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος μου όταν έρθει η ώρα να βρει δουλειά, να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια και παιδιά; Τι πρέπει να κάνω και τι όχι;» Δεν έχουν ιδέα γι’ αυτά τα πράγματα. Μόλις συμβεί κάτι τέτοιο και βρεθούν σε μια τέτοια κατάσταση, τα χάνουν, δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν ούτε πώς να χειριστούν τέτοια πράγματα. Καθώς περνά ο καιρός, αρχίζουν να νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για όλα αυτά: Αν τα κάνουν όλα αυτά για το παιδί τους, φοβούνται πως θα πάνε ενάντια στις προθέσεις του Θεού και θα Τον δυσαρεστήσουν. Αν δεν τα κάνουν, όμως, φοβούνται πως δεν θα ανταποκριθούν στις ευθύνες που έχουν ως γονείς και θα τους κατηγορήσει τόσο το παιδί τους όσο και η υπόλοιπη οικογένεια. Αν τα κάνουν, φοβούνται πως θα χάσουν τη μαρτυρία τους· αν δεν τα κάνουν, φοβούνται πως θα τους περιγελάσουν οι κοσμικοί άνθρωποι και θα τους κοροϊδέψουν, θα τους χλευάσουν και θα τους κρίνουν οι γείτονές τους. Από τη μία, φοβούνται πως θα ατιμάσουν τον Θεό κι από την άλλη, φοβούνται πως θα αποκτήσουν κακή φήμη και δεν θα έχουν τα μούτρα να βγουν στον κόσμο. Καθώς αμφιταλαντεύονται μεταξύ των πραγμάτων αυτών, αρχίζουν να νιώθουν μέσα τους αγωνία, άγχος και ανησυχία. Αγωνιούν επειδή δεν ξέρουν τι να κάνουν, αγχώνονται πως όποια επιλογή κι αν κάνουν θα είναι λάθος και για το γεγονός πως δεν γνωρίζουν αν κάνουν το σωστό, και ανησυχούν πως, αν συνεχίσουν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, θα έρθει η μέρα που δεν θα μπορούν να αντεπεξέλθουν πια σε αυτά, θα πάθουν νευρικό κλονισμό και τότε τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα γι’ αυτούς. Οι άνθρωποι σε αυτές τις καταστάσεις νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για όλα αυτά τα πράγματα που αντιμετωπίζουν στη ζωή, είτε είναι μεγάλα είτε μικρά. Μόλις προκύψουν μέσα τους αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, παγιδεύονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και δεν μπορούν να ξεφύγουν: Δεν ξέρουν ποια είναι η σωστή επιλογή, αφού ό,τι κι αν κάνουν μοιάζει λάθος. Θέλουν να ευχαριστήσουν τους άλλους ανθρώπους, αλλά φοβούνται μήπως δυσαρεστήσουν τον Θεό· θέλουν να κάνουν πράγματα για τους άλλους ώστε να τους επαινέσουν, αλλά δεν θέλουν να ατιμάσουν τον Θεό ή να Τον κάνουν να νιώσει απέχθεια γι’ αυτούς. Γι’ αυτό και βυθίζονται πάντα στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία. Νιώθουν αυτά τα συναισθήματα τόσο για τους άλλους όσο και για τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να παγιδεύονται σε μια διπλή δυσκολία από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα επηρεάζουν τόσο την καθημερινότητά τους όσο και την εκτέλεση των καθηκόντων τους, αλλά, φυσικά, και τους ίδιους ως ένα βαθμό καθώς επιδιώκουν την αλήθεια. Είναι, λοιπόν, μια δυσκολία, και όλα αυτά αποτελούν δυσκολίες που σχετίζονται με τον γάμο, την οικογενειακή και την προσωπική ζωή, και σε αυτές οφείλεται το γεγονός πως οι άνθρωποι παγιδεύονται συχνά στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία. Δεν είναι για λύπηση οι άνθρωποι όταν παγιδεύονται σε τέτοια αρνητικά συναισθήματα; (Ναι.) Είναι για λύπηση; Το γεγονός πως συμφωνείτε δείχνει ότι εξακολουθείτε να τους συμπονάτε πολύ. Όταν κάποιος βυθίζεται σε ένα αρνητικό συναίσθημα, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη περίσταση, ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο συνέβη αυτό; Φταίει το περιβάλλον, στους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα γύρω από αυτόν τον άνθρωπο; Ή μήπως φταίει το γεγονός πως τον αναστατώνει η αλήθεια που εκφράζει ο Θεός; Ποιο από τα δύο ισχύει; Τον επηρεάζει το περιβάλλον ή αναστατώνουν τη ζωή του τα λόγια του Θεού; Ποιος είναι ακριβώς ο λόγος; Γνωρίζετε; Πείτε Μου: Αν κάποιος επιδιώκει την αλήθεια και είναι διατεθειμένος να την κάνει πράξη, αντιμετωπίζει αυτές τις δυσκολίες στην κανονική του ζωή ή καθώς εκτελεί το καθήκον του; (Όχι.) Αυτές οι δυσκολίες υπάρχουν από την άποψη των αντικειμενικών γεγονότων. Εσείς ισχυρίζεστε το αντίθετο, άρα μήπως τις έχετε ξεπεράσει; Είστε ικανοί να το κάνετε αυτό; Αυτές οι δυσκολίες δεν γίνεται να ξεπεραστούν και υπάρχουν από την άποψη των αντικειμενικών γεγονότων. Ποιο αποτέλεσμα θα έχουν σε ανθρώπους που επιδιώκουν την αλήθεια και ποιο σε όσους δεν την επιδιώκουν; Τα αποτελέσματα θα είναι τελείως διαφορετικά. Αν οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια, δεν θα παγιδευτούν σε αυτές τις δυσκολίες και δεν θα βυθιστούν στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Από την άλλη, αν δεν επιδιώκουν την αλήθεια, και πάλι θα αντιμετωπίσουν αυτές τις δυσκολίες· και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Θα σε παγιδέψουν και δεν θα σε αφήσουν να ξεφύγεις. Αν, μάλιστα, δεν καταφέρεις να τις ξεπεράσεις, θα μετατραπούν σε αρνητικά συναισθήματα που θα γίνουν κόμπος μέσα στα μύχια της καρδιάς σου. Θα σε επηρεάζουν στο να ζεις κανονικά και να εκτελείς κανονικά τα καθήκοντά σου, και θα σε κάνουν να νιώθεις καταπιεσμένος και ανήμπορος να απελευθερωθείς. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα για σένα. Αυτά τα δύο αποτελέσματα είναι διαφορετικά, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Ας επιστρέψουμε στην ερώτηση που σας έκανα. Τι σας ρώτησα; (Αν αυτό που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν αρνητικά συναισθήματα είναι οι επιρροές του περιβάλλοντος ή τα λόγια του Θεού που τους αναστατώνουν.) Ποιος είναι, λοιπόν, ο λόγος; Ποια είναι η απάντηση; (Ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια.) Σωστά· δεν ισχύει κανένα από τα δύο πράγματα που ανέφερα. Ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Όταν δεν επιδιώκουν την αλήθεια, παγιδεύονται συχνά σε ακραίες σκέψεις και αρνητικά συναισθήματα και δεν μπορούν να απελευθερωθούν. Επαναλάβετε την ερώτηση που μόλις έκανα. (Ο λόγος για τον οποίο προκύπτουν αρνητικά συναισθήματα στους ανθρώπους είναι το περιβάλλον, οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα γύρω τους ή το γεγονός πως τους αναστατώνει η αλήθεια που εκφράζει ο Θεός;) Για να το θέσουμε πιο απλά, οφείλεται στις επιρροές του περιβάλλοντος ή στο ότι τα λόγια του Θεού αναστατώνουν τους ανθρώπους; Ποιο από τα δύο ισχύει; (Κανένα.) Σωστά. Τα περιβάλλοντα επηρεάζουν τους πάντες το ίδιο. Αν επιδιώκεις την αλήθεια, δεν πρόκειται να βυθιστείς σε κάποιο αρνητικό συναίσθημα λόγω του περιβάλλοντος. Αν, όμως, δεν επιδιώκεις την αλήθεια, είναι φυσικό κι επόμενο να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις το περιβάλλον σου, με αποτέλεσμα να παγιδεύεσαι ξανά και ξανά στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Όταν εξετάζουμε το ζήτημα απ’ αυτήν τη σκοπιά, δεν είναι σημαντική η επιδίωξη της αλήθειας; (Ναι.) Ο άνθρωπος πρέπει να αναζητά τις αλήθεια-αρχές σε οτιδήποτε του συμβαίνει. Στην πραγματικότητα, όμως, επειδή οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια και δεν αναζητούν τις αλήθεια-αρχές ή, αλλιώς, παρόλο που γνωρίζουν ξεκάθαρα τι απαιτεί ο Θεός, ποιες είναι οι αλήθεια-αρχές, ποιο μονοπάτι θα πρέπει να κάνουν πράξη και ποια είναι τα κριτήρια άσκησης, δεν δίνουν καμία προσοχή σε αυτά ούτε τα ακολουθούν και κάνουν πάντα τις δικές τους επιλογές και τα δικά τους σχέδια, τι θα τους συμβεί στο τέλος; Όταν οι άνθρωποι δεν ασκούνται σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και ανησυχούν διαρκώς για διάφορα πράγματα, τότε το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να παγιδευτούν στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και να μην μπορούν να ξεφύγουν. Γίνεται να βασίζονται οι άνθρωποι διαρκώς στις δικές τους φαντασιοκοπίες, να πηγαίνουν τα πράγματα όπως επιθυμούν, να ευχαριστούν τους άλλους και, ταυτόχρονα, να τους επιδοκιμάζει και ο Θεός; Αποκλείεται! Θέλουν πάντα να χειρίζονται τα πράγματα με τρόπο που θα ευχαριστήσει και θα ικανοποιήσει όλους τους γύρω τους και θα τους κάνει να τους επαινέσουν. Θέλουν να θεωρούνται καλοί άνθρωποι, αλλά και να ικανοποιούν τον Θεό. Αν δεν ανταποκριθούν σ’ αυτό, νιώθουν αγωνία. Δεν τους αξίζει να νιώθουν έτσι; (Ναι.) Η επιλογή είναι δική τους.

Κάποιοι άνθρωποι που είναι επιρρεπείς στις στρεβλώσεις λένε το εξής: «Αν ο Θεός δεν έλεγε τόσα λόγια, θα ενεργούσα σύμφωνα με τα ηθικά πρότυπα του να είσαι καλός άνθρωπος. Αυτό θα ήταν πολύ απλό και δεν θα γίνονταν τόσες δηλώσεις. Όπως ακριβώς έκαναν οι άνθρωποι στην Εποχή της Χάριτος: Τηρούσαν τις εντολές, υπέμεναν και ανέχονταν πράγματα, κουβαλούσαν τον σταυρό και υπέφεραν. Τόσο απλά ήταν τα πράγματα. Εκεί δεν τελείωνε το θέμα; Τώρα που ο Θεός λέει τόσες αλήθειες και αναφέρονται τόσες αρχές άσκησης κατά τη συναναστροφή, γιατί δεν μπορούν να τις επιτύχουν οι άνθρωποι μετά από τόσο καιρό; Οι άνθρωποι έχουν πολύ χαμηλό επίπεδο, δεν μπορούν να κατανοήσουν τα πάντα και υπάρχουν πολλές αλήθειες που δεν μπορούν να κατακτήσουν. Αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες κατά την άσκηση της αλήθειας και, ακόμη κι αν την κατανοούν, και πάλι δυσκολεύονται να την κατακτήσουν. Αν κατανοείς την αλήθεια αλλά δεν την κάνεις πράξη, νιώθεις άβολα· όταν, όμως, όντως την κάνεις πράξη, αντιμετωπίζεις πάρα πολλές πρακτικές δυσκολίες». Οι άνθρωποι πιστεύουν πως τα λόγια του Θεού τούς αναστατώνουν, αλλά έτσι έχουν στ’ αλήθεια τα πράγματα; (Όχι.) Είναι ανορθολογικοί και παράλογοι. Παρόλο που αποστρέφονται την αλήθεια και δεν την επιδιώκουν ούτε την κάνουν πράξη, εξακολουθούν να προσποιούνται πως είναι πνευματικοί άνθρωποι και πως κάνουν πράξη την αλήθεια, και θέλουν να σωθούν. Στο τέλος, όταν δεν μπορούν να καταφέρουν αυτά τα πράγματα, νιώθουν κατάθλιψη και αγωνία. Τότε, σκέφτονται: «Ποιος μπορεί να τα φέρει βόλτα όλα αυτά; Θα ήταν καλύτερα αν ο Θεός γινόταν λίγο πιο ελαστικός στα πρότυπα που απαιτεί. Τότε, τόσο οι άνθρωποι όσο και ο Θεός θα ήταν μια χαρά· όλοι θα ήταν μια χαρά και η ζωή θα ήταν ουράνια!» Τέτοιοι άνθρωποι πάντα θεωρούν πως τα λόγια που λέει ο Θεός δείχνουν αδιαφορία απέναντί τους. Στην πραγματικότητα, όταν νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία, είναι δυσαρεστημένοι με τον Θεό για πολλά πράγματα. Πιο συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά το πώς προσεγγίζουν τις αλήθεια-αρχές, δεν μπορούν να τις επιτύχουν και να τις κατακτήσουν, δεν μπορούν καν να μιλήσουν γι’ αυτές. Αυτό έχει μεγάλο αντίκτυπο στη φήμη και στο κύρος τους στα μάτια των άλλων, καθώς και στην επιθυμία τους να λάβουν ευλογίες, γεγονός που τους κάνει να βυθίζονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία. Γι’ αυτό και πιστεύουν πως ο Θεός κάνει πολλά πράγματα με τα οποία δεν είναι ευχαριστημένοι. Κάποιοι, μάλιστα, λένε το εξής: «Ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος, δεν αντιλέγω, και οπωσδήποτε όσα λέει είναι η αλήθεια. Απλώς είναι κρίμα που τα όσα λέει τώρα είναι υπερβολικά μεγαλόπνοα και έχει τόσο μεγάλες απαιτήσεις από τους ανθρώπους, που δυσκολεύονται πολύ να ανταποκριθούν σε αυτές!» Δεν αγαπούν καθόλου την αλήθεια και επιρρίπτουν όλη την ευθύνη στον Θεό. Ξεκινούν με το δεδομένο πως ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος και πιστεύουν πως αυτό είναι αλήθεια. Είναι απαραίτητο να αναγνωρίσεις την ουσία του Θεού; Είναι απαραίτητο να αναγνωρίσεις πως είναι δίκαιος και άγιος; Αυτό είναι γεγονός. Δεν είναι αλήθεια απλώς και μόνο επειδή το αναγνωρίζεις. Σπεύδουν να δηλώσουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος και άγιος, ώστε να μην καταδικαστούν επειδή Τον κατηγορούν. Όσο κι αν το λένε, όμως, εξακολουθούν να νιώθουν μέσα τους τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Όχι μόνο αυτό, αλλά είναι και απρόθυμοι να τα εγκαταλείψουν, να τα αφήσουν πίσω τους και να αλλάξουν τις αρχές της άσκησής τους, την κατεύθυνση της επιδίωξής τους και το μονοπάτι που ακολουθούν στη ζωή. Τέτοιοι άνθρωποι είναι αξιολύπητοι και μισητοί. Πολύ απλά δεν αξίζουν ούτε τη συμπόνια ούτε τον οίκτο μας, όσο κι αν υποφέρουν. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τους πούμε το εξής: Καλά να πάθεις! Ακόμη κι αν πεθάνεις από την αγωνία, κανείς δεν θα σε λυπηθεί! Ποιος σου είπε να μην αναζητήσεις την αλήθεια για να λύσεις τα προβλήματά σου; Ποιος σου είπε να μην υποταχθείς στον Θεό και να μην κάνεις πράξη την αλήθεια; Για ποιον νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία; Τα νιώθεις για να αποκτήσεις την αλήθεια; Για να αποκτήσεις τον Θεό; Ή μήπως τα νιώθεις για χάρη του έργου και της δόξας του Θεού; (Όχι.) Τότε για ποιον τα νιώθεις αυτά τα συναισθήματα; Μόνο για τον εαυτό σου, για τα παιδιά σου, την οικογένειά σου, τον αυτοσεβασμό σου, τη φήμη σου, το μέλλον και τις προοπτικές σου· για όλα τα πράγματα, δηλαδή, που αφορούν τον εαυτό σου. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν παρατάει, δεν αφήνει, δεν εγκαταλείπει τίποτα ούτε επαναστατεί εναντίον οτιδήποτε. Δεν πιστεύει αληθινά στον Θεό, ούτε είναι πραγματικά αφοσιωμένος στο καθήκον του. Στην πίστη του στον Θεό, δεν δαπανά αληθινά τον εαυτό του· ο μόνος λόγος που πιστεύει είναι για να λάβει ευλογίες. Είναι γεμάτος «πίστη» για τον Θεό, για το έργο και τις υποσχέσεις Του, αλλά ο Θεός δεν επαινεί μια τέτοια πίστη, ούτε τη θυμάται· την απεχθάνεται. Τέτοιοι άνθρωποι δεν ακολουθούν ούτε κάνουν πράξη τις αρχές για να χειριστούν οποιοδήποτε ζήτημα απαιτεί ο Θεός, δεν αφήνουν, δεν παρατούν και δεν εγκαταλείπουν τα πράγματα που οφείλουν και δεν είναι τόσο αφοσιωμένοι όσο πρέπει. Άρα, λοιπόν, τους αξίζει να βυθιστούν στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Όσο κι αν υποφέρουν, το κάνουν μόνο για τον εαυτό τους, όχι για το καθήκον τους ούτε για το έργο της εκκλησίας. Πολύ απλά, λοιπόν, δεν επιδιώκουν την αλήθεια και είναι άτομα που πιστεύουν στον Θεό μόνο κατ’ όνομα. Ξέρουν πολύ καλά πως αυτή είναι η αληθινή οδός, αλλά δεν την κάνουν πράξη, ούτε την ακολουθούν. Η πίστη τους είναι αξιοθρήνητη, δεν μπορεί να κερδίσει την επιδοκιμασία του Θεού και ο Θεός δεν θα τη θυμάται. Τέτοιοι άνθρωποι βυθίζονται στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας εξαιτίας των πολλών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν στην οικογενειακή τους ζωή.

Έπειτα υπάρχουν κι εκείνοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, έχουν αδύναμη κράση και έλλειψη ενέργειας, αρρωσταίνουν συχνά, είτε βαριά είτε ελαφριά, δεν μπορούν να κάνουν ούτε τα βασικά στην καθημερινότητά τους και δεν μπορούν να ζήσουν ή να ενεργούν σαν κανονικοί άνθρωποι. Τέτοιοι άνθρωποι νιώθουν συχνά άβολα και δεν αισθάνονται καλά ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους· κάποιοι είναι σωματικά αδύναμοι, άλλοι έχουν κάποια πραγματική ασθένεια, ενώ άλλοι πάσχουν από κάποιου είδους γνωστή ή δυνητική αρρώστια. Βυθίζονται συχνά σε αρνητικά συναισθήματα και νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία λόγω των πρακτικών σωματικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν. Γιατί νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία; Ανησυχούν για το εξής: «Μήπως η υγεία μου θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο αν συνεχίσω να εκτελώ έτσι το καθήκον μου, να δαπανώ έτσι τον εαυτό μου και να τρέχω δεξιά κι αριστερά για τον Θεό, με αποτέλεσμα να νιώθω μονίμως τόσο κουρασμένος; Όταν γίνω σαράντα ή πενήντα χρονών, θα είμαι καθηλωμένος στο κρεβάτι;» Ευσταθούν αυτές οι ανησυχίες; Θα προσφέρει κανείς έναν τρόπο να αντιμετωπιστεί αυτό το ζήτημα; Ποιος θα πάρει την ευθύνη γι’ αυτό; Ποιος θα λογοδοτήσει; Οι άνθρωποι που δεν είναι καλά στην υγεία τους και έχουν κακή φυσική κατάσταση, νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για τέτοια πράγματα. Όσοι είναι χρόνια ασθενείς σκέφτονται συχνά το εξής: «Είμαι αποφασισμένος να εκτελέσω καλά το καθήκον μου, αλλά έχω αυτήν τη χρόνια ασθένεια. Ζητώ από τον Θεό να με προφυλάξει από κάθε κακό. Αν έχω την προστασία Του, δεν χρειάζεται να φοβάμαι. Αλλά αν εξαντληθώ καθώς εκτελώ τα καθήκοντά μου, μήπως επιδεινωθεί η υγεία μου; Και τι θα κάνω τότε; Αν χρειαστεί να μπω στο νοσοκομείο για να κάνω εγχείρηση, δεν θα έχω τα χρήματα να πληρώσω. Κι αν δεν δανειστώ λεφτά για να πληρώσω για τη θεραπεία μου, θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο η υγεία μου; Αν χειροτερέψει πολύ, θα πεθάνω; Μπορεί ένας τέτοιος θάνατος να θεωρηθεί φυσιολογικός; Αν όντως πεθάνω, θα θυμάται ο Θεός τα καθήκοντα που έχω εκτελέσει; Θα θεωρηθεί πως έχω κάνει καλές πράξεις; Θα καταφέρω να σωθώ;» Κάποιοι άνθρωποι γνωρίζουν πως είναι άρρωστοι, δηλαδή ξέρουν πως πάσχουν από κάποια χρόνια ασθένεια. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχουν στομαχικές παθήσεις, πόνους στη μέση και στα πόδια, αρθρίτιδα, ρευματισμούς, δερματικές ή γυναικολογικές παθήσεις, ηπατική νόσο, υπέρταση, καρδιοπάθεια και ούτω καθεξής. Σκέφτονται, λοιπόν, το εξής: «Αν συνεχίσω να εκτελώ το καθήκον μου, θα πληρώσει ο οίκος του Θεού για τα φάρμακά μου; Αν επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας μου και αρχίσει να επηρεάζει την εκτέλεση του καθήκοντός μου, θα με γιατρέψει ο Θεός; Κάποιοι άλλοι έχουν γίνει καλά αφότου πίστεψαν στον Θεό. Θα γίνω κι εγώ καλά; Θα με γιατρέψει ο Θεός; Θα μου δείξει την ίδια καλοσύνη που δείχνει στους άλλους; Αν εκτελώ με αφοσίωση το καθήκον μου, ο Θεός κανονικά πρέπει να με θεραπεύσει. Τι θα κάνω, όμως, αν απλώς εύχομαι να με γιατρέψει, αλλά δεν το κάνει;» Όποτε τα σκέφτονται αυτά, τους πλημμυρίζει μεγάλο άγχος. Αν και ποτέ δεν σταματούν να εκτελούν το καθήκον τους και πάντα κάνουν αυτό που πρέπει, σκέφτονται συνεχώς την αρρώστια, την υγεία, το μέλλον και, φυσικά, τη ζωή και τον θάνατό τους. Τελικά, καταφεύγουν στον εξής ευσεβή πόθο: «Ο Θεός θα με γιατρέψει και θα με προστατέψει. Δεν θα με εγκαταλείψει ούτε θα κάτσει να με βλέπει να αρρωσταίνω χωρίς να κάνει τίποτα». Αυτές οι σκέψεις είναι τελείως αβάσιμες, μια δική τους αντίληψη, θα λέγαμε. Οι άνθρωποι δεν θα καταφέρουν να επιλύσουν ποτέ τις πρακτικές τους δυσκολίες αν έχουν τέτοιες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες· μέσα στα μύχια της καρδιάς τους νιώθουν αμυδρά συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας για την υγεία και τις αρρώστιες που τους ταλαιπωρούν. Δεν έχουν ιδέα ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για όλα αυτά, ούτε αν θα την αναλάβει κανείς τελικά.

Κάποιοι άλλοι, πάλι, αν και δεν νιώθουν άρρωστοι και δεν έχουν διαγνωστεί με κάτι, ξέρουν πως πάσχουν από κάποια λανθάνουσα νόσο. Τι είδους νόσοι είναι αυτές; Θα μπορούσαν να πάσχουν, για παράδειγμα, από κάποια κληρονομική ασθένεια όπως καρδιοπάθεια, διαβήτης, υπέρταση, νόσος Αλτσχάιμερ ή Πάρκινσον, ή κάποια μορφή καρκίνου. Όλα αυτά αποτελούν παραδείγματα τέτοιων νόσων. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν πως, εφόσον υπάρχει ιστορικό γενετικής ασθένειας στην οικογένειά τους, είναι ζήτημα χρόνου να νοσήσουν και οι ίδιοι. Μέσα τους σκέφτονται το εξής: «Αν πιστεύω στον Θεό, επιδιώκω την αλήθεια, εκτελώ καλά το καθήκον μου, κάνω αρκετές καλές πράξεις και καταφέρω να ευχαριστήσω τον Θεό, μήπως τελικά τη γλιτώσω και δεν νοσήσω απ’ αυτήν την ασθένεια;» Ο Θεός, όμως, δεν τους υποσχέθηκε ποτέ κάτι τέτοιο, και εκείνοι δεν είχαν ποτέ τέτοιου είδους πίστη στον Θεό, δεν τόλμησαν ποτέ να θεωρήσουν κάτι τέτοιο εγγυημένο ή να έχουν μη ρεαλιστικές ιδέες. Επειδή κανείς δεν μπορεί να τους εγγυηθεί ή να τους καθησυχάσει πως δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, δαπανούν πολλή ενέργεια και καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, επικεντρώνονται στο να υποφέρουν και να πληρώνουν το τίμημα, και πάντα κάνουν περισσότερα και ξεχωρίζουν περισσότερο από τους άλλους. Κάνουν την εξής σκέψη: «Θα είμαι ο πρώτος που θα υποφέρει και ο τελευταίος που θα απολαύσει τους καρπούς». Χρησιμοποιούν διαρκώς τέτοιες φράσεις για να παρακινήσουν τον εαυτό τους, όμως δεν μπορούν να αποβάλουν τον φόβο και την ανησυχία που νιώθουν βαθιά μέσα τους για τη λανθάνουσα νόσο τους, και αυτή η ανησυχία και η αγωνία τούς συντροφεύουν συνεχώς. Αν και μπορούν να αντέξουν ταλαιπωρίες και σκληρή δουλειά, και πληρώνουν πρόθυμα το τίμημα καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους, εξακολουθούν να νιώθουν πως δεν μπορούν να λάβουν την υπόσχεση του Θεού ή κάποια ξεκάθαρη κουβέντα από τον Θεό πάνω στο θέμα. Έτσι, λοιπόν, συνεχίζουν να κατακλύζονται από αγωνία, άγχος και ανησυχία για το ζήτημα αυτό. Αν και πιέζουν τον εαυτό τους να μην κάνουν τίποτα για την ασθένειά τους, πού και πού αρχίζουν ασυναίσθητα να ψάχνουν κάθε λογής παραδοσιακά γιατροσόφια για να την εμποδίσουν να κάνει ξαφνικά την εμφάνισή της μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα ή χωρίς να το αντιληφθούν. Κάποιοι άνθρωποι πίνουν κάποιο αφέψημα από κινέζικα ιατρικά βότανα, άλλοι ψάχνουν τι είδους παραδοσιακά θεραπευτικά παρασκευάσματα μπορούν να παίρνουν, ενώ άλλοι, πάλι, αναζητούν συμβουλές άσκησης στο διαδίκτυο για να γυμνάζονται και να πειραματίζονται. Αν και η ασθένειά τους δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα, μονοπωλεί τις σκέψεις τους. Αν και νιώθουν μια χαρά και δεν έχουν κανένα απολύτως σύμπτωμα, εξακολουθούν να κατακλύζονται από ανησυχία και άγχος, βαθιά μέσα τους τους τρώει η αγωνία και η κατάθλιψη, και ελπίζουν διαρκώς πως με την προσευχή και την εκτέλεση των καθηκόντων τους θα μετριάσουν ή θα αποβάλουν από μέσα τους αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Οι άνθρωποι που πάσχουν από κάποια χρόνια αρρώστια ή έχουν κάποια λανθάνουσα νόσο, όσοι ανησυχούν ότι θα νοσήσουν στο μέλλον, όσοι είναι από γεννησιμιού τους φιλάσθενοι και όσοι δεν πάσχουν από κάποια σοβαρή ασθένεια, αλλά ταλαιπωρούνται διαρκώς από μικροπροβλήματα υγείας, όλοι τους νιώθουν συνεχώς αγωνία και ανησυχία για τις ασθένειες και τις διάφορες δυσκολίες της σάρκας. Θέλουν να ξεφύγουν απ’ αυτές και να τις αποφύγουν, αλλά δεν έχουν τον τρόπο να το κάνουν. Θέλουν να τις εγκαταλείψουν, αλλά δεν μπορούν. Θέλουν να ζητήσουν από τον Θεό να τους απαλλάξει από αυτές τις ασθένειες και τις δυσκολίες, αλλά δεν μπορούν να εκφέρουν τις λέξεις και νιώθουν αμήχανα, επειδή θεωρούν πως δεν δικαιολογείται να ζητήσουν κάτι τέτοιο. Ξέρουν πολύ καλά πως δεν πρέπει να ικετεύουν τον Θεό να τους βοηθήσει για τέτοια ζητήματα, αλλά μέσα τους νιώθουν ανίσχυροι. Αναρωτιούνται μήπως, αν εναποθέσουν όλες τις ελπίδες τους στον Θεό, νιώσουν πιο ήρεμοι και ησυχάσει η συνείδησή τους. Πού και πού, λοιπόν, προσεύχονται σιωπηλά γι’ αυτό το ζήτημα μέσα στα μύχια της καρδιάς τους. Αν λάβουν κάποια πρόσθετη ή αναπάντεχη εύνοια και χάρη από τον Θεό, νιώθουν κάποια χαρά και παρηγοριά. Αν δεν λάβουν καμία απολύτως ειδική φροντίδα από τον οίκο του Θεού και δεν νιώσουν καθόλου την καλοσύνη Του, τότε, χωρίς να το καταλάβουν, βυθίζονται και πάλι στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Αν και η γέννηση, τα γηρατειά, η αρρώστια και ο θάνατος είναι όλα τους μέσα στη ζωή και αναπόφευκτα για όλους τους ανθρώπους, κάποιοι που πάσχουν μια κάποια ιδιαίτερη ασθένεια ή έχουν συγκεκριμένη κράση βυθίζονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία για τις δυσκολίες και τις ασθένειες της σάρκας, είτε εκτελούν τα καθήκοντά τους είτε όχι. Ανησυχούν για την αρρώστια τους, για τις πολλές ταλαιπωρίες που μπορεί να τους προκαλέσει, για το αν θα επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας τους, για τις συνέπειες που θα υπάρξουν αν συμβεί αυτό και για το αν θα πεθάνουν απ’ αυτήν την αρρώστια. Σε ειδικές καταστάσεις και υπό ορισμένες συνθήκες, αυτά τα ερωτήματα τους κάνουν να βυθίζονται στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και να μην μπορούν να απελευθερωθούν. Ορισμένοι άνθρωποι, μάλιστα, ζουν μες στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία εξαιτίας μιας σοβαρής αρρώστιας που ξέρουν ότι ήδη έχουν ή κάποιας λανθάνουσας νόσου που δεν μπορούν με τίποτα να αποφύγουν. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα τους επηρεάζουν, τους ελέγχουν και έχουν επίδραση πάνω τους. Μόλις αρχίσουν να ελέγχονται απ’ αυτά, κάποιοι άνθρωποι παραιτούνται τελείως από κάθε ευκαιρία και ελπίδα να επιτύχουν τη σωτηρία. Επιλέγουν να σταματήσουν να εκτελούν το καθήκον τους και να εγκαταλείψουν, μάλιστα, κάθε ελπίδα να λάβουν την καλοσύνη του Θεού. Αντίθετα, επιλέγουν να αντιμετωπίσουν και να χειριστούν την αρρώστια τους χωρίς να ζητήσουν βοήθεια από κανέναν και χωρίς να περιμένουν καμία ευκαιρία. Αφοσιώνονται στην αντιμετώπισή της, δεν εκτελούν πια κάποιο καθήκον και, ακόμη κι αν είναι σωματικά ικανοί να εκτελέσουν το καθήκον τους, δεν το κάνουν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ανησυχούν για το εξής: «Αν η κατάσταση της υγείας μου δεν βελτιωθεί και ο Θεός δεν με θεραπεύσει, θα μπορούσα κάλλιστα να εκτελώ το καθήκον μου όπως κάνω τώρα και στο τέλος πάλι να πεθάνω. Αν σταματήσω να εκτελώ το καθήκον μου και αναζητήσω θεραπεία, μπορεί να ζήσω λίγα χρόνια ακόμα. Πού ξέρεις; Μπορεί και να γίνω καλά. Ο Θεός δεν έχει πει πως θα με γιατρέψει, οπότε αν συνεχίσω να εκτελώ το καθήκον μου, η υγεία μου μπορεί να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο. Δεν θέλω να εκτελώ το καθήκον μου για άλλα δέκα ή είκοσι χρόνια και μετά να πεθάνω. Θέλω να ζήσω λίγα χρόνια ακόμα, όχι να πεθάνω τόσο σύντομα, τόσο νέος!» Έτσι, λοιπόν, εκτελούν το καθήκον τους στον οίκο του Θεού για κάποιο διάστημα, βλέπουν πώς πάνε τα πράγματα για λίγο καιρό ή, αλλιώς, βλέπουν πώς εξελίσσεται η κατάσταση για κάποιο χρονικό διάστημα, και έπειτα αρχίζουν να αναρωτιούνται: «Εκτελώ το καθήκον μου εδώ και τόσο καιρό, αλλά η υγεία μου δεν έχει καλυτερέψει, είμαι ακόμα άρρωστος. Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν υπάρχει ελπίδα να γίνω καλά. Παλιά είχα ένα σχέδιο: Έλεγα πως, αν εγκατέλειπα τα πάντα και εκτελούσα πιστά το καθήκον μου, ο Θεός μπορεί να με απάλλασσε από αυτήν την ασθένεια. Αλλά τίποτα δεν εξελίχθηκε σύμφωνα με τα σχέδια, τις σκέψεις και τις επιθυμίες μου. Η κατάσταση της υγείας μου παραμένει όπως ακριβώς ήταν. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν έχει παρουσιάσει καμία βελτίωση. Απ’ ό,τι φαίνεται, πρέπει να αντιμετωπίσω αυτήν την αρρώστια μόνος μου. Δεν μπορώ να βασιστώ και να στηριχθώ σε κανέναν άλλο. Πρέπει να πάρω τη μοίρα μου στα δικά μου χέρια. Η επιστήμη, η τεχνολογία και η ιατρική είναι πλέον πολύ αναπτυγμένες, τα φάρμακα που υπάρχουν στην αγορά αντιμετωπίζουν κάθε είδους ασθένειες και υπάρχουν προηγμένες μέθοδοι θεραπείας για τα πάντα. Είμαι σίγουρος πως μπορώ να απαλλαγώ απ’ αυτήν την ασθένεια». Έχοντας κάνει τέτοια σχέδια, αρχίζουν να ψάχνουν στο διαδίκτυο ή να ρωτάνε και να το ψάχνουν δεξιά κι αριστερά, ώσπου τελικά βρίσκουν κάποιες λύσεις. Αποφασίζουν, λοιπόν, ποιο φάρμακο θα πάρουν, πώς θα αντιμετωπίσουν την ασθένειά τους, τι είδους γυμναστική θα κάνουν και πώς θα φροντίσουν την υγεία τους. Σκέφτονται: «Αν σταματήσω να εκτελώ το καθήκον μου και επικεντρωθώ στην αντιμετώπιση της ασθένειάς μου, τότε υπάρχει ελπίδα να γίνω καλά. Υπάρχουν ένα σωρό περιπτώσεις ανθρώπων με την ίδια ασθένεια που έγιναν καλά». Αφού κάνουν τέτοια σχέδια και πλάνα για λίγο καιρό, αποφασίζουν τελικά να σταματήσουν να εκτελούν το καθήκον τους και να στρέψουν όλη τους την προσοχή στην αντιμετώπιση της ασθένειάς τους. Το πιο σημαντικό γι’ αυτούς είναι να συνεχίσουν να ζουν. Η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία τους μετατρέπονται σε πρακτική ενέργεια· από εκεί που το άγχος και η ανησυχία τους ήταν απλές σκέψεις, πλέον είναι μια ενέργεια. Οι άπιστοι έχουν ένα ρητό που λέει: «Καλύτερα να ενεργείς παρά να σκέφτεσαι και, ακόμη καλύτερα, να ενεργείς αμέσως». Τέτοιοι άνθρωποι σκέφτονται και μετά ενεργούν —και γρήγορα. Τη μια μέρα σκέφτονται πώς θα αντιμετωπίσουν την αρρώστια τους και το επόμενο πρωί έχουν μαζέψει τα πράγματά τους και είναι έτοιμοι να φύγουν. Λίγους μόλις μήνες αργότερα, καταφτάνει η κακή είδηση πως πέθαναν από την αρρώστια τους. Έγιναν ποτέ καλά; (Όχι.) Δεν είναι σίγουρο ότι μπορείς να θεραπεύσεις μια ασθένεια μόνος σου· είναι, όμως, σίγουρο πως δεν θα αρρωστήσεις όταν εκτελείς το καθήκον σου στον οίκο του Θεού; Κανείς δεν θα σου υποσχεθεί κάτι τέτοιο. Πώς θα πρέπει να κάνεις, λοιπόν, την επιλογή σου και πώς θα προσεγγίσεις την κατάσταση αν αρρωστήσεις; Είναι πολύ απλό, μπορείς να ακολουθήσεις το εξής μονοπάτι: Να επιδιώκεις την αλήθεια. Να επιδιώκεις την αλήθεια και να εξετάζεις το ζήτημα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές. Αυτήν την αντίληψη θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Πώς θα πρέπει να ασκείσαι; Η μία πτυχή είναι η εξής: Παίρνεις όλες αυτές τις εμπειρίες και κάνεις πράξη τα όσα κατανοείς και τις αλήθεια-αρχές που καταλαβαίνεις σύμφωνα με την αλήθεια και τα λόγια του Θεού, και τις κάνεις πραγματικότητα και ζωή σου. Η άλλη πτυχή είναι πως δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον σου. Είτε είσαι άρρωστος είτε πονάς, εφόσον σου απομένει έστω και μία πνοή, εφόσον είσαι ακόμα ζωντανός και μπορείς να μιλάς και να περπατάς, τότε έχεις την ενέργεια να εκτελείς το καθήκον σου και θα πρέπει να έχεις καλή συμπεριφορά καθώς το εκτελείς και τα πόδια σου να πατάνε γερά στο έδαφος. Δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον που έχεις ως δημιούργημα ούτε την ευθύνη που σου έχει αναθέσει ο Δημιουργός. Εφόσον δεν έχεις πεθάνει ακόμα, θα πρέπει να ολοκληρώσεις το καθήκον σου και να το εκπληρώσεις καλά. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Αυτά που λες δείχνουν έλλειψη κατανόησης. Είμαι άρρωστος και δυσκολεύομαι να το αντέξω!» Όταν δυσκολεύεσαι, μπορείς να ξεκουραστείς, να φροντίσεις τον εαυτό σου και να πάρεις τα φάρμακά σου. Αν θέλεις ακόμα να εκτελείς το καθήκον σου, μπορείς να μειώσεις τον φόρτο εργασίας σου και να εκτελέσεις ένα πιο κατάλληλο καθήκον, που δεν θα επηρεάζει την ανάρρωσή σου. Αυτό θα αποδείξει πως η καρδιά σου δεν έχει ξεστρατίσει από τον Θεό και πως μέσα στην καρδιά σου δεν έχεις εγκαταλείψει το καθήκον σου, δεν έχεις αρνηθεί το όνομα του Θεού και δεν έχεις εγκαταλείψει την επιθυμία να είσαι σωστό δημιούργημα. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Τα έκανα όλα αυτά, άρα θα με κάνει καλά ο Θεός;» Θα το κάνει; (Όχι απαραίτητα.) Είτε σε κάνει ο Θεός καλά είτε όχι, είτε σε γιατρέψει είτε όχι, εσύ κάνεις αυτό που οφείλει να κάνει ένα δημιούργημα. Είτε είσαι σωματικά ικανός να εκτελείς το καθήκον σου είτε όχι, είτε μπορείς να αναλάβεις κάποια εργασία είτε όχι, είτε η υγεία σου σου επιτρέπει να εκτελείς το καθήκον σου είτε όχι, η καρδιά σου δεν πρέπει να ξεστρατίσει από τον Θεό και δεν πρέπει να εγκαταλείψεις το καθήκον σου μέσα στην καρδιά σου. Έτσι, θα ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και το καθήκον σου. Τόσο αφοσιωμένος θα πρέπει να είσαι. Μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς να κάνεις πια πράγματα με τα χέρια σου ή να μιλήσεις ή δεν βλέπουν πια τα μάτια σου και δεν μπορείς να κουνήσεις το σώμα σου, δεν πρέπει να σκεφτείς πως ο Θεός οφείλει να σε κάνει καλά. Ούτε θα πρέπει να Τον απαρνηθείς μέσα στα μύχια της καρδιάς σου, να Τον αφήσεις πίσω και να εγκαταλείψεις το καθήκον σου αν δεν σε θεραπεύσει. Τι είδους φύση έχει μια τέτοια ενέργεια; (Είναι προδοσία προς τον Θεό.) Είναι προδοσία! Κάποιοι άνθρωποι προσέρχονται συχνά ενώπιον του Θεού για να προσευχηθούν όταν δεν είναι άρρωστοι. Όταν είναι άρρωστοι, και πάλι προσέρχονται ενώπιόν Του και δεν Τον εγκαταλείπουν, εναποθέτουν σ’ Αυτόν όλες τους τις ελπίδες και ελπίζουν πως θα τους κάνει καλά. Αν, όμως, περάσει λίγος καιρός και ο Θεός δεν τους κάνει καλά, τότε απογοητεύονται μαζί Του, Τον εγκαταλείπουν βαθιά μέσα στην καρδιά τους και παραιτούνται από τα καθήκοντά τους. Αν η αρρώστια τους δεν τους ταλαιπωρεί πολύ, τότε ορισμένοι άνθρωποι δεν εγκαταλείπουν τον Θεό ακόμη κι αν δεν τους κάνει καλά. Αν, όμως, η κατάσταση της υγείας τους επιδεινωθεί και αντιμετωπίζουν τον θάνατο, τότε ξέρουν πια με σιγουριά πως ο Θεός δεν τους έχει θεραπεύσει και πως το μόνο που περίμεναν όλο αυτό το διάστημα ήταν ο θάνατος. Τότε, εγκαταλείπουν και αρνούνται τον Θεό μέσα στην καρδιά τους. Πιστεύουν πως, εφόσον ο Θεός δεν τους έχει κάνει καλά, τότε μάλλον δεν υπάρχει καν, δεν είναι καν Θεός και δεν αξίζει να πιστεύουν σ’ Αυτόν. Επειδή δεν τους κάνει καλά, μετανιώνουν που πίστεψαν σ’ Αυτόν και σταματούν να πιστεύουν. Δεν προδίδουν έτσι τον Θεό; Είναι σοβαρή προδοσία κατά του Θεού. Άρα, λοιπόν, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πάρετε αυτόν τον δρόμο. Μόνο όσοι υποτάσσονται στον Θεό μέχρι θανάτου έχουν αληθινή πίστη.

Ποιο μονοπάτι θα πρέπει να ακολουθήσουν οι άνθρωποι όταν τους χτυπήσει την πόρτα κάποια ασθένεια; Πώς θα πρέπει να επιλέξουν; Δεν θα πρέπει να βυθιστούν στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και να σκέφτονται τις μελλοντικές προοπτικές και το μονοπάτι τους. Αυτό που θα πρέπει να κάνουν είναι το εξής: Όσο περισσότερο περνάνε τέτοιες περιόδους, βρίσκονται σε τέτοιες ειδικές καταστάσεις και περιστάσεις και αντιμετωπίζουν τέτοιες άμεσες δυσκολίες τόσο περισσότερο θα πρέπει να αναζητούν και να επιδιώκουν την αλήθεια. Μόνο έτσι δεν θα πάνε στράφι και θα πιάσουν τόπο οι ομιλίες που έχεις ακούσει στο παρελθόν και οι αλήθειες που έχεις κατανοήσει. Όσο περισσότερο αντιμετωπίζεις τέτοιες δυσκολίες τόσο περισσότερο θα πρέπει να παραιτείσαι από τις επιθυμίες σου και να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις του Θεού. Σκοπός του Θεού όταν κανονίζει μια τέτοια κατάσταση και διευθετεί αυτές τις συνθήκες για σένα δεν είναι ούτε να βυθιστείς στα συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας ούτε να υποβάλεις τον Θεό σε δοκιμασία για να δεις αν θα σε θεραπεύσει όταν αρρωστήσεις, κι έτσι να βολιδοσκοπήσεις την αλήθεια του ζητήματος. Ο Θεός κανονίζει αυτές τις ειδικές καταστάσεις και συνθήκες για σένα ώστε να πάρεις απ’ αυτές πρακτικά μαθήματα, να εισέλθεις πιο βαθιά στην αλήθεια, να υποταχθείς καλύτερα στον Θεό και να καταλάβεις πιο ξεκάθαρα και σωστά πώς ενορχηστρώνει ο Θεός όλα τα άτομα, τα γεγονότα και τα πράγματα. Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είτε το αισθάνονται και το γνωρίζουν πραγματικά αυτό οι άνθρωποι είτε όχι, θα πρέπει να υποτάσσονται στον Θεό, να μην Του αντιστέκονται, να μην Τον απορρίπτουν και, φυσικά, να μην Τον υποβάλλουν σε δοκιμασίες. Μπορεί να πεθάνεις όπως και να ’χει. Αν, όμως, αντισταθείς στον Θεό, Τον απορρίψεις και Τον υποβάλεις σε δοκιμασίες, τότε είναι αυτονόητο ποιο θα είναι το τέλος σου. Αντίθετα, αν στις ίδιες καταστάσεις και συνθήκες μπορείς να αναζητήσεις πώς οφείλει να υποτάσσεται ένα δημιούργημα στις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού, ποια μαθήματα πρέπει να πάρεις και ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις πρέπει να γνωρίσεις στις καταστάσεις που δημιουργεί για σένα ο Θεός και, επιπλέον, κατανοείς τις προθέσεις του Θεού σε τέτοιες καταστάσεις και καταθέτεις καλά τη μαρτυρία σου για να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις Του, τότε αυτό θα πρέπει να κάνεις. Όταν ο Θεός κανονίζει να αρρωστήσει κάποιος, είτε σοβαρά είτε ελαφριά, σκοπός Του δεν είναι να σε κάνει να κατανοήσεις τις λεπτομέρειες της αρρώστιας σου, το κακό που σου κάνει, την ταλαιπωρία και τις δυσκολίες που σου προξενεί και τα μυριάδες συναισθήματα που σε κάνει να νιώσεις. Σκοπός Του δεν είναι να κατανοήσεις την ασθένεια επειδή αρρώστησες, αλλά να πάρεις μαθήματα από την ασθένεια, να μάθεις πώς να αναζητάς τις προθέσεις του Θεού, να γνωρίσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις και τις λανθασμένες στάσεις που υιοθετείς απέναντι στον Θεό όταν είσαι άρρωστος και να μάθεις πώς να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του, ώστε να υποταχθείς αληθινά σ’ Αυτόν και να μείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου. Αυτό είναι πολύ βασικό. Μέσω της αρρώστιας, ο Θεός θέλει να σε σώσει και να σε εξαγνίσει. Από τι θέλει να σε εξαγνίσει; Από όλες τις εξωφρενικές επιθυμίες και απαιτήσεις που έχεις απ’ Αυτόν, καθώς και από τα διάφορα σχέδια, τις κρίσεις και τα κόλπα που κάνεις ώστε να επιβιώσεις και να συνεχίσεις να ζεις πάση θυσία. Ο Θεός δεν σου ζητά να κάνεις σχέδια και να κρίνεις ούτε σου επιτρέπει να έχεις εξωφρενικές επιθυμίες απ’ Αυτόν. Απαιτεί μόνο να υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν και, καθώς κάνεις πράξη και βιώνεις την υποταγή, να γνωρίσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες και τη στάση που έχεις απέναντι στις αρρώστιες και τις σωματικές παθήσεις που σου δίνει. Όταν γνωρίσεις αυτά τα πράγματα, τότε μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για σένα οι συνθήκες της ασθένειας που κανόνισε για σένα ο Θεός ή οι σωματικές παθήσεις που σου έδωσε. Μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για την αλλαγή της διάθεσής σου, για την επίτευξη της σωτηρίας σου και για τη ζωή-είσοδό σου. Γι’ αυτό και, όταν σε βρει κάποια αρρώστια, δεν πρέπει να αναρωτιέσαι συνεχώς πώς μπορείς να γλιτώσεις απ’ αυτήν, να την αποφύγεις ή να την απορρίψεις. Κάποιοι άνθρωποι λένε το εξής: «Λες πως δεν πρέπει να την αποφύγω, να την απορρίψω και να προσπαθήσω να γλιτώσω απ’ αυτήν, άρα εννοείς πως δεν πρέπει να αναζητήσω κάποια θεραπεία για να γίνω καλά!» Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο. Κατάλαβες λάθος. Σε στηρίζω στην προσπάθειά σου να θεραπευτείς, αλλά δεν θέλω να σε καταβάλει η αρρώστια σου ούτε να βυθιστείς στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία εξαιτίας της επίδρασης που έχει πάνω σου, με αποτέλεσμα να ξεστρατίσεις τελικά από τον Θεό και να Τον εγκαταλείψεις επειδή υποφέρεις τόσο πολύ από αυτή την αρρώστια. Αν σε κάνει να υποφέρεις πολύ και θέλεις να αναζητήσεις κάποια θεραπεία για να γίνεις καλά, κανένα πρόβλημα, βέβαια. Είναι δικαίωμά σου να αναζητήσεις κάποια θεραπεία και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε σταματήσει. Δεν πρέπει, όμως, να σε καταβάλει η ασθένειά σου και να αρνηθείς να εκτελείς το καθήκον σου, να το εγκαταλείψεις ή να απορρίψεις τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού επειδή λαμβάνεις κάποια αγωγή. Αν η ασθένειά σου είναι ανίατη, θα βυθιστείς στην αγωνία, το άγχος και την ανησυχία και, επομένως, θα γεμίσεις με παράπονα και αμφιβολίες για τον Θεό, ενώ μπορεί ακόμα και να χάσεις την πίστη σου σ’ Αυτόν και τις ελπίδες σου. Κάποιοι, μάλιστα, θα επιλέξουν να εγκαταλείψουν τα καθήκοντά τους κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να κάνεις σε καμία περίπτωση. Όταν είσαι άρρωστος, μπορείς να ψάξεις ενεργά για κάποια θεραπεία, αλλά θα πρέπει, επίσης, να προσεγγίζεις την ασθένειά σου με θετική στάση. Ό,τι κι αν γίνει στο τέλος, είτε η ασθένειά σου μπορεί να αντιμετωπιστεί και να θεραπευτεί είτε όχι, εσύ θα πρέπει πάντα να υποτάσσεσαι και να μην παραπονιέσαι. Αυτήν τη στάση θα πρέπει να υιοθετήσεις, αφού είσαι δημιούργημα και δεν έχεις άλλη επιλογή. Δεν μπορείς να πεις το εξής: «Αν γίνω καλά, τότε θα πιστέψω πως με γιάτρεψε η μεγάλη δύναμη του Θεού. Διαφορετικά, θα είμαι δυσαρεστημένος μαζί Του. Γιατί με έκανε ο Θεός να αρρωστήσω; Γιατί δεν με κάνει καλά; Γιατί αρρώστησα εγώ και όχι κάποιος άλλος; Δεν θέλω να είμαι άρρωστος! Γιατί πρέπει να πεθάνω τόσο νωρίς, τόσο νέος; Γιατί οι άλλοι μπορούν να συνεχίσουν να ζουν; Γιατί;» Μη ρωτάς το γιατί· είναι η ενορχήστρωση του Θεού. Δεν υπάρχει λόγος και δεν θα πρέπει να ρωτάς. Όταν ρωτάς να μάθεις τον λόγο, επαναστατείς. Ένα δημιούργημα δεν πρέπει να κάνει τέτοιες ερωτήσεις. Μη ρωτάς να μάθεις το γιατί· δεν υπάρχει «γιατί». Ο Θεός έχει κανονίσει και έχει σχεδιάσει έτσι τα πράγματα. Αν ρωτάς «γιατί», τότε το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως είσαι υπερβολικά ανυπότακτος και αδιάλλακτος. Όταν κάτι σε δυσαρεστεί ή ο Θεός δεν κάνει αυτό που θέλεις ή δεν επιτρέπει να γίνει το δικό σου, δυσαρεστείσαι, απογοητεύεσαι και πάντα ζητάς να μάθεις τον λόγο. Έτσι, ο Θεός σε ρωτά: «Γιατί δεν έχεις κάνει καλά το καθήκον σου ως δημιούργημα; Γιατί δεν το έχεις εκτελέσει πιστά;» Πώς θα απαντήσεις; Εσύ λες: «Δεν υπάρχει κάποιος λόγος, έτσι είμαι». Είναι αποδεκτή η απάντησή σου; (Όχι.) Είναι αποδεκτό να σου μιλάει έτσι ο Θεός, αλλά δεν είναι αποδεκτό να μιλάς εσύ έτσι στον Θεό. Στέκεσαι σε λάθος θέση και είσαι υπερβολικά ασύνετος. Όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζει ένα δημιούργημα, είναι απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο πως θα πρέπει να υποτάσσεσαι στις διευθετήσεις και τις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού. Για παράδειγμα, οι γονείς σου σε γέννησαν και σε μεγάλωσαν κι εσύ τους αποκαλείς «μητέρα» και «πατέρα». Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο και έτσι πρέπει να είναι. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος. Έτσι και ο Θεός ενορχηστρώνει όλα αυτά τα πράγματα για σένα και, είτε απολαμβάνεις ευλογίες είτε βιώνεις ταλαιπωρίες, είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο και εσένα δεν σου πέφτει λόγος. Αν μπορέσεις να υποταχθείς μέχρι τέλους, τότε θα καταφέρεις να σωθείς, όπως ο Πέτρος. Αν, όμως, κατηγορήσεις τον Θεό, Τον εγκαταλείψεις και Τον προδώσεις λόγω κάποιας παροδικής ασθένειας, τότε όλα όσα εγκατέλειψες και δαπάνησες, το καθήκον που εκτέλεσες και το τίμημα που πλήρωσες στο παρελθόν θα πάνε στράφι. Κι αυτό επειδή όλη η σκληρή δουλειά που έκανες στο παρελθόν δεν θα έχει χτίσει κάποιο θεμέλιο για να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου ή να πάρεις τη σωστή σου θέση ως δημιουργήματος και δεν θα έχει αλλάξει τίποτα μέσα σου. Αυτό θα σε κάνει, τότε, να προδώσεις τον Θεό λόγω της αρρώστιας σου και το τέλος σου θα είναι σαν του Παύλου: θα τιμωρηθείς. Αυτό θα καθοριστεί έτσι επειδή όλα όσα έκανες στο παρελθόν αποσκοπούσαν στο να λάβεις έναν στέφανο και ευλογίες. Αν, όταν τελικά αντιμετωπίσεις την αρρώστια και τον θάνατο, καταφέρεις να υποταχθείς χωρίς παράπονο, αυτό θα αποδείξει πως όλα όσα έκανες στο παρελθόν για τον Θεό έγιναν με ειλικρίνεια και προθυμία από μέρους σου. Είσαι υποτακτικός στον Θεό· τελικά, η υποταγή σου θα σηματοδοτήσει ένα ιδανικό τέλος στη ζωή της πίστης σου σ’ Αυτόν και αυτό είναι κάτι που επιδοκιμάζει ο Θεός. Άρα, λοιπόν, μια ασθένεια μπορεί να σε κάνει να έχεις καλό ή κακό τέλος· αυτό θα εξαρτηθεί από το μονοπάτι που ακολουθείς και από τη στάση που έχεις απέναντι στον Θεό.

Έχει επιλυθεί πλέον το πρόβλημα που δημιουργείται όταν οι άνθρωποι βυθίζονται σε αρνητικά συναισθήματα εξαιτίας κάποιας αρρώστιας; (Ναι.) Έχεις πλέον τις σωστές ιδέες και απόψεις για το πώς να αντιμετωπίζεις μια ασθένεια; (Ναι.) Ξέρεις πώς να το κάνεις πράξη; Αν όχι, θα σου δώσω το ατού, το καλύτερο πράγμα που έχεις να κάνεις. Γνωρίζετε ποιο είναι αυτό; Αν αρρωστήσεις και, όσα δόγματα κι αν κατανοείς, δεν μπορείς να το χωνέψεις, θα νιώσεις και πάλι αγωνία, άγχος και ανησυχία μέσα στην καρδιά σου. Όχι μόνο δεν θα μπορείς να αντιμετωπίσεις ήρεμα το ζήτημα, αλλά και η καρδιά σου θα γεμίσει παράπονα. Θα αναρωτιέσαι διαρκώς: «Γιατί δεν έπαθε κανένας άλλος αυτήν την αρρώστια; Γιατί να αρρωστήσω εγώ; Πώς μου συνέβη αυτό; Φταίει η ατυχία μου και η μαύρη μου η μοίρα. Δεν έχω προσβάλει ποτέ κανέναν, ούτε έχω αμαρτάνει, άρα γιατί μου συνέβη αυτό; Ο Θεός μού φέρεται πολύ άδικα!» Όπως βλέπεις, πέρα από την αγωνία, το άγχος και την ανησυχία, βυθίζεσαι και στην κατάθλιψη. Το ένα αρνητικό συναίσθημα διαδέχεται το άλλο και, όσο κι αν το θέλεις, δεν μπορείς να ξεφύγεις. Επειδή είσαι πραγματικά άρρωστος, δεν μπορείς να απαλλαγείς εύκολα από την ασθένειά σου και να γίνεις καλά. Τι θα πρέπει να κάνεις, λοιπόν; Θέλεις να υποταχθείς, αλλά δεν μπορείς. Αν, μάλιστα, υποταχθείς μια μέρα, την επομένη η κατάστασή σου επιδεινώνεται και πονάς πάρα πολύ· τότε, δεν θέλεις να υποταχθείς άλλο και αρχίζεις πάλι να παραπονιέσαι. Τι θα πρέπει να κάνεις αν αμφιταλαντεύεσαι έτσι διαρκώς; Θα μοιραστώ μαζί σου το μυστικό της επιτυχίας. Είτε είσαι σοβαρά είτε ελαφριά άρρωστος, τη στιγμή που η κατάσταση της υγείας σου επιδεινωθεί ή αντιμετωπίζεις τον θάνατο, να θυμάσαι ένα μόνο πράγμα: Μη φοβάσαι τον θάνατο. Ακόμη κι αν βρίσκεσαι στα τελικά στάδια του καρκίνου, ακόμη κι αν το ποσοστό θνησιμότητας της ασθένειάς σου είναι πολύ υψηλό, μη φοβάσαι τον θάνατο. Όσο κι αν υποφέρεις, αν φοβάσαι τον θάνατο, δεν θα υποταχθείς. Λένε κάποιοι: «Τα λόγια Σου με ενέπνευσαν και μου ήρθε μια ακόμα καλύτερη ιδέα. Όχι μόνο δεν θα φοβάμαι τον θάνατο, αλλά θα παρακαλάω να πεθάνω. Έτσι δεν θα είναι πιο εύκολο να το αντέξω;» Γιατί να παρακαλάει κανείς να πεθάνει; Αυτό αποτελεί ακραία ιδέα, ενώ το να μη φοβάσαι τον θάνατο είναι λογική στάση. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Ποια είναι η σωστή στάση που θα πρέπει να υιοθετήσεις για να μη φοβάσαι τον θάνατο; Αν η κατάσταση της υγείας σου επιδεινωθεί τόσο πολύ που μπορεί να πεθάνεις, αν το ποσοστό θνησιμότητας της ασθένειάς σου είναι υψηλό ανεξάρτητα από την ηλικία του αρρώστου και το διάστημα που μεσολαβεί από τη στιγμή που προσβάλλεται κάποιος απ’ αυτήν έως τη στιγμή που πεθαίνει είναι πολύ σύντομο, τι θα πρέπει να σκέφτεσαι μέσα σου; «Δεν πρέπει να φοβάμαι τον θάνατο, όλοι πεθαίνουν στο τέλος. Από την άλλη, δεν μπορούν όλοι να υποταχθούν στον Θεό. Μπορώ, λοιπόν, να χρησιμοποιήσω αυτήν την ασθένεια για να εξασκήσω την υποταγή μου στον Θεό. Θα πρέπει να έχω τη νοοτροπία και τη στάση της υποταγής στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού και να μη φοβάμαι τον θάνατο». Ο θάνατος είναι εύκολος, πολύ πιο εύκολος από τη ζωή. Μπορεί να βιώνεις τρομερό πόνο κι έτσι να μην το καταλάβεις· μόλις κλείσεις, όμως, τα μάτια σου, σταματάς να αναπνέεις, η ψυχή σου αφήνει το σώμα σου και η ζωή σου φτάνει στο τέλος της. Έτσι είναι ο θάνατος· τόσο απλός. Μη φοβάσαι τον θάνατο· αυτή είναι η στάση που πρέπει να υιοθετήσεις. Πέρα από αυτό, δεν πρέπει να ανησυχείς μήπως επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας σου, μήπως πεθάνεις αν δεν γίνεις καλά, πόσος χρόνος σού απομένει μέχρι να πεθάνεις ή πόσο θα πονάς όταν έρθει εκείνη η ώρα. Δεν πρέπει να ανησυχείς γι’ αυτά τα πράγματα. Κι αυτό επειδή εκείνη η ώρα πρέπει να έρθει και, μάλιστα, σε συγκεκριμένη χρονιά, μήνα και μέρα. Δεν μπορείς να κρυφτείς ή να ξεφύγεις απ’ αυτήν· είναι η μοίρα σου. Η λεγόμενη μοίρα σου έχει προκαθοριστεί από τον Θεό και έχει ήδη κανονιστεί από Αυτόν. Ο Θεός έχει ήδη ορίσει πόσα χρόνια θα ζήσεις, σε τι ηλικία και ποια στιγμή θα πεθάνεις. Γιατί ανησυχείς, λοιπόν; Όσο κι αν ανησυχείς, δεν θα αλλάξει τίποτα, δεν μπορείς να το αποτρέψεις ούτε να εμποδίσεις τον ερχομό αυτής της μέρας. Είναι περιττό, λοιπόν, να ανησυχείς. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις ακόμα πιο δυσβάσταχτο το φορτίο της αρρώστιας σου. Μια πτυχή είναι να μην ανησυχείς και μια άλλη να μη φοβάσαι τον θάνατο. Μια τρίτη πτυχή είναι να μην αγχώνεσαι και λες: «Όταν πεθάνω, άραγε θα ξαναπαντρευτεί ο άντρας (ή η γυναίκα) μου; Ποιος θα φροντίσει το παιδί μου; Ποιος θα αναλάβει το καθήκον μου; Ποιος θα με θυμάται; Όταν πεθάνω, ποιο τέλος θα ορίσει για μένα ο Θεός;» Δεν θα πρέπει να ανησυχείς για τέτοια ζητήματα. Ο Θεός έχει κάνει τις κατάλληλες διευθετήσεις και όσοι πεθαίνουν πηγαίνουν στο σωστό μέρος. Οι ζωντανοί θα συνεχίσουν να ζουν. Όπως η ύπαρξη οποιουδήποτε μεμονωμένου ανθρώπου δεν επηρεάζει την κανονική δραστηριότητα και επιβίωση της ανθρωπότητας, έτσι και η εξαφάνιση οποιουδήποτε ανθρώπου δεν θα αλλάξει κάτι. Άρα, λοιπόν, δεν θα πρέπει να ανησυχείς για τέτοια πράγματα. Είναι περιττό να ανησυχείς για τους συγγενείς σου και ακόμα πιο περιττό να ανησυχείς για το αν θα σε θυμάται κανείς αφότου πεθάνεις. Τι νόημα θα είχε να σε θυμάται κανείς; Αν ήσουν σαν τον Πέτρο, τότε θα είχε κάποια αξία να σε θυμάται ο κόσμος· αν ήσουν σαν τον Παύλο, τότε θα έφερνες μόνο συμφορές στους ανθρώπους, οπότε γιατί να ήθελε να σε θυμάται κανείς; Οι άνθρωποι ανησυχούν και για την εξής πολύ ρεαλιστική τους σκέψη: «Όταν πεθάνω, δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτόν τον κόσμο και δεν θα απολαύσω ποτέ ξανά όλα αυτά τα υλικά πράγματα. Όταν πεθάνω, δεν θα με απασχολεί πια τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο· θα χάσω την αίσθηση της ζωής. Πού θα πάω τότε;» Δεν χρειάζεται να ανησυχείς και να αγχώνεσαι για το πού θα πας. Ενώ δεν θα είσαι πια ζωντανός, σε ανησυχεί το ότι δεν θα ξανανιώσεις όλους τους ανθρώπους, τα γεγονότα, τα πράγματα, τα περιβάλλοντα και οτιδήποτε άλλο ανήκει στον υλικό κόσμο. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ανησυχείς γι’ αυτά τα πράγματα· ακόμη κι αν δεν μπορέσεις να τα εγκαταλείψεις, δεν θα σε ωφελήσει πουθενά. Αυτό που μπορεί, όμως, να σου προσφέρει λίγη παρηγοριά είναι πως ίσως ο θάνατος ή η αναχώρησή σου να αποτελούν ένα νέο ξεκίνημα για την επόμενη μετενσάρκωσή σου. Μπορεί να είναι ένα καλύτερο, υγιές και άριστο ξεκίνημα για να επιστρέψει και πάλι η ψυχή σου. Δεν θα είναι απαραίτητα κάτι κακό, αφού μπορεί να επιστρέψεις με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετική μορφή. Όσο για το ποια ακριβώς θα είναι η μορφή, αυτό εξαρτάται από τις διευθετήσεις του Θεού και Δημιουργού. Το μόνο που μπορούμε να πούμε πάνω σ’ αυτό είναι πως όλοι θα πρέπει απλώς να περιμένουν για να μάθουν. Αν επιλέξεις να ζήσεις με καλύτερο τρόπο και σε καλύτερη μορφή αφότου πεθάνεις σ’ αυτήν τη ζωή, τότε όσο κι αν επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας σου, το σημαντικότερο είναι ο τρόπος με τον οποίο την αντιμετωπίζεις και οι καλές πράξεις που θα πρέπει να ετοιμάσεις, όχι τα ανούσια συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας που νιώθεις. Όταν σκέφτεσαι έτσι, δεν νιώθεις λιγότερο φόβο, τρόμο και απόρριψη για τον θάνατο; (Ναι.) Για πόσες πτυχές μιλήσαμε; Η μία ήταν να μη φοβάσαι τον θάνατο. Ποιες ήταν οι άλλες; (Δεν πρέπει να ανησυχούμε μήπως επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας μας ούτε να αγχωνόμαστε για τον ή τη σύζυγό μας, τα παιδιά μας, το τέλος μας, τον προορισμό μας και άλλα παρόμοια.) Αφήστε τα όλα αυτά στα χέρια του Θεού. Τι άλλο; (Δεν πρέπει να μας ανησυχεί το πού θα πάμε όταν πεθάνουμε.) Είναι ανώφελο να ανησυχείς για τέτοια πράγματα. Να ζεις στο παρόν και να κάνεις καλά όσα εδώ και τώρα οφείλεις να κάνεις. Δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον, οπότε θα πρέπει να τα αφήσεις όλα αυτά στα χέρια του Θεού. Τι άλλο; (Θα πρέπει να βιαστούμε να ετοιμάσουμε καλές πράξεις για τον μελλοντικό μας προορισμό.) Σωστά· οι άνθρωποι θα πρέπει να ετοιμάσουν περισσότερες καλές πράξεις για το μέλλον, να επιδιώκουν και να κατανοούν την αλήθεια και να κατέχουν την αλήθεια-πραγματικότητα. Κάποιοι ρωτάνε το εξής: «Εφόσον μιλάς για τον θάνατο, εννοείς πως όλοι θα πρέπει να τον αντιμετωπίσουν στο μέλλον; Είναι κακός οιωνός;» Αυτά τα λόγια δεν είναι κακός οιωνός ούτε προειδοποίηση ούτε, φυσικά, κατάρα να πεθάνει κάποιος. Δεν είναι κατάρες. Τι είναι, λοιπόν; (Ένα μονοπάτι άσκησης για τους ανθρώπους.) Σωστά· είναι αυτά που θα πρέπει να κάνουν πράξη οι άνθρωποι, οι σωστές απόψεις και στάσεις που θα πρέπει να διατηρούν και οι αλήθειες που θα πρέπει να κατανοούν. Είναι η στάση που θα πρέπει να υιοθετήσουν απέναντι στον θάνατο ακόμη και όσοι είναι απόλυτα υγιείς. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Αν δεν φοβόμαστε τον θάνατο, αυτό σημαίνει πως δεν θα πεθάνουμε;» Είναι αυτή η αλήθεια; (Όχι.) Τότε τι είναι; (Είναι μια αντίληψη και φαντασιοκοπία που έχουν.) Είναι στρεβλό, είναι λογικός συλλογισμός και σατανική φιλοσοφία, δεν είναι η αλήθεια. Δεν ισχύει πως δεν θα πεθάνεις αν δεν φοβάσαι και δεν ανησυχείς για τον θάνατο. Δεν είναι αυτή η αλήθεια. Μιλάω για τη στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον θάνατο και τις αρρώστιες. Όταν υιοθετήσεις μια τέτοια στάση, μπορείς να αφήσεις πίσω σου τα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας. Τότε, δεν θα σε καταβάλλει η αρρώστια σου ούτε θα βλάπτει και θα αναστατώνει τον τρόπο σκέψης σου και τον πνευματικό σου κόσμο. Μια προσωπική δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι είναι οι μελλοντικές προοπτικές τους και μια άλλη είναι οι αρρώστιες και ο θάνατος. Οι μελλοντικές προοπτικές και η θνητότητα έχουν τη δυνατότητα να κυριεύσουν την καρδιά των ανθρώπων. Αν, όμως, αντιμετωπίσεις σωστά αυτά τα δύο προβλήματα και ξεπεράσεις τα αρνητικά σου συναισθήματα, τότε δεν θα σε καταβάλλουν οι συνηθισμένες δυσκολίες.

Πέρα από τις αρρώστιες, οι άνθρωποι νιώθουν συχνά αγωνία, άγχος και ανησυχία και για κάποια άλλα αληθινά προβλήματα στη ζωή τους. Τα προβλήματα αυτά είναι πολλά. Για παράδειγμα, η φροντίδα των ηλικιωμένων και η ανατροφή των παιδιών στο σπίτι, τα χρήματα που χρειάζονται τα παιδιά για την εκπαίδευση και τα έξοδα διαβίωσής τους, τα χρήματα που χρειάζονται οι ηλικιωμένοι για τυχόν προβλήματα υγείας και τα μεγάλα χρηματικά ποσά που απαιτούνται για τα καθημερινά έξοδα διαβίωσης. Θέλετε να εκτελείτε το καθήκον σας, αλλά πώς θα ζήσετε αν παραιτηθείτε από τη δουλειά σας; Οι οικογενειακές σας αποταμιεύσεις θα εξαντληθούν γρήγορα, οπότε τι θα κάνετε χωρίς χρήματα; Από τη μία, αν βρείτε μια δουλειά ώστε να βγάζετε χρήματα, θα καθυστερείτε στην εκτέλεση του καθήκοντός σας. Αν, από την άλλη, παραιτηθείτε από τη δουλειά σας για να εκτελέσετε το καθήκον σας, δεν θα μπορείτε να επιλύσετε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε στο σπίτι. Τι θα πρέπει να κάνετε, λοιπόν; Αυτά τα πράγματα παιδεύουν και μπερδεύουν πολλούς ανθρώπους. Γι’ αυτό και όλοι τους λαχταρούν να έρθει η ημέρα του Θεού και αναρωτιούνται πότε θα συμβούν οι μεγάλες καταστροφές και αν πρέπει να φτιάξουν κάποιο απόθεμα τροφίμων. Αν προετοιμαστούν γι’ αυτό το ενδεχόμενο, δεν θα τους περισσέψουν χρήματα στο σπίτι και η ζωή θα γίνει πολύ δύσκολη. Βλέπουν άλλους ανθρώπους να φορούν καλύτερα ρούχα και να τρώνε καλύτερα φαγητά, κι έτσι νιώθουν δυστυχισμένοι και θεωρούν πως η ζωή τους είναι πολύ δύσκολη. Τρώνε κρέας μόνο μια στο τόσο, ενώ αν έχουν λίγα αυγά, δεν θέλουν να τα φάνε και τρέχουν στην αγορά να τα πουλήσουν για να βγάλουν λίγα χρήματα. Καθώς σκέφτονται όλες αυτές τις δυσκολίες, αρχίζουν να ανησυχούν: «Πότε θα τελειώσουν οι δύσκολες μέρες; Όλο ακούω να λένε: “Η ημέρα του θεού έρχεται, καταφτάνει” και “Το έργο του θεού κοντεύει να τελειώσει”, αλλά θα μου πει ποτέ κανείς πότε θα γίνει αυτό; Ποιος το ξέρει με βεβαιότητα;» Κάποιοι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους μακριά από το σπίτι τους για πολλά χρόνια και, πού και πού, σκέφτονται: «Δεν έχω ιδέα πόσο έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μου ή αν οι γονείς μου είναι καλά στην υγεία τους. Λείπω τόσα χρόνια και δεν τους έχω φροντίσει. Μήπως αντιμετωπίζουν δυσκολίες; Τι θα κάνουν αν αρρωστήσουν; Θα τους φροντίσει κανείς; Δεν έχω ιδέα αν ζουν ακόμη οι γονείς μου. Αν ζουν, πάντως, πρέπει να κοντεύουν τα ενενήντα». Όταν σκέφτονται αυτά τα πράγματα, τους κυριεύει ένα απερίγραπτο άγχος. Πέρα από το άγχος, νιώθουν και ανησυχία. Αυτό δεν τους ωφελεί, όμως, πουθενά, κι έτσι αρχίζουν να νιώθουν αγωνία. Όταν βυθίζονται στην αγωνία, στρέφουν την προσοχή τους στο έργο και στην ημέρα του Θεού και αναρωτιούνται: «Γιατί δεν έχει έρθει ακόμα η ημέρα του θεού; Πάντα θα περιπλανιόμαστε στη ζωή και θα ζούμε απομονωμένοι όπως τώρα; Πότε θα έρθει η ημέρα του θεού; Πότε θα φτάσει στο τέλος του το έργο του; Πότε θα καταστρέψει ο θεός αυτόν τον κόσμο; Πότε θα φανερωθεί η βασιλεία του θεού στη γη; Πότε θα δούμε να εμφανίζεται η θεϊκή υπόσταση;» Καθώς σκέφτονται αυτά τα πράγματα ξανά και ξανά, τα αρνητικά συναισθήματα της ανησυχίας, του άγχους και της αγωνίας πλημμυρίζουν την καρδιά τους, στο πρόσωπό τους ζωγραφίζεται κατευθείαν μια έκφραση ανησυχίας, δεν νιώθουν πια χαρά, περπατούν άτονα, δεν έχουν όρεξη να φάνε και χίλιες σκέψεις στροβιλίζονται κάθε μέρα στο μυαλό τους. Είναι καλό να ζει κανείς με τέτοια αρνητικά συναισθήματα; (Όχι.) Ακόμη και μια μικρή δυσκολία στη ζωή αρκεί για να βυθίζονται οι άνθρωποι πού και πού σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα παθητικότητας. Μερικές φορές, μάλιστα, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα πλημμυρίζουν εν αγνοία τους την καρδιά τους, χωρίς ιδιαίτερο λόγο και πλαίσιο και χωρίς να πει κανείς κάτι το ιδιαίτερο. Όταν τους πλημμυρίζουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, η επιθυμία και η λαχτάρα τους να καταφτάσει η ημέρα του Θεού, να τελειώσει το έργο Του και να έρθει η βασιλεία Του γίνονται ακόμη πιο έντονες. Κάποιοι άνθρωποι, μάλιστα, πέφτουν στα γόνατα και προσεύχονται στον Θεό με μάτια γεμάτα δάκρυα και λένε: «Ω, θεέ μου, μισώ τον κόσμο και την ανθρωπότητα. Σε παρακαλώ, βάλε τέλος σε όλα αυτά το συντομότερο δυνατό, βάλε τέλος στη σαρκική ζωή των ανθρώπων και όλες αυτές τις ταλαιπωρίες». Προσεύχονται έτσι πολλές φορές, αλλά δεν έχει αποτέλεσμα. Τα αρνητικά συναισθήματα της ανησυχίας, του άγχους και της αγωνίας εξακολουθούν να τυλίγουν την καρδιά τους, παραμένουν στις σκέψεις τους και βαθιά μέσα στο πνεύμα τους, και τους επηρεάζουν και τους περιορίζουν έντονα. Στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι επειδή λαχταρούν να έρθει νωρίτερα η ημέρα του Θεού, να τελειώσει νωρίτερα το έργο Του, να λάβουν ευλογίες το συντομότερο δυνατό, να έχουν έναν καλό προορισμό και να εισέλθουν στον ουρανό ή στη βασιλεία που φαντάζονται και λαχταρούν στο μυαλό τους. Γι’ αυτό και ενθουσιάζονται διαρκώς τόσο πολύ γι’ αυτά τα πράγματα μέσα στα μύχια της καρδιάς τους. Επιφανειακά δίνουν την εντύπωση πως είναι ενθουσιασμένοι, αλλά στην πραγματικότητα νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία. Όταν οι άνθρωποι περιβάλλονται διαρκώς από συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας, αρχίζουν να σκέφτονται ενεργά το εξής: «Αν δεν πρόκειται να έρθει σύντομα η ημέρα του Θεού ούτε να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό το έργο Του, τότε καλύτερα να εκμεταλλευτώ τα νιάτα μου και το γεγονός πως μπορώ να εργαστώ σκληρά. Θέλω να βρω μια δουλειά και να βγάλω χρήματα, να εργαστώ σκληρά για κάποιο διάστημα στον έξω κόσμο και να απολαύσω τη ζωή. Αν δεν πρόκειται να έρθει σύντομα η ημέρα του Θεού, θέλω να επιστρέψω στο σπίτι μου και να ξανασμίξω με την οικογένειά μου, να βρω έναν σύντροφο, να ζήσω καλά για κάποιο διάστημα, να στηρίξω τους γονείς μου και να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Όταν γεράσω και έχω πολλά παιδιά, θα ζούμε όλοι μαζί και θα απολαμβάνουμε την οικογενειακή ζωή. Πόσο υπέροχη και γλυκιά εικόνα είναι αυτή!» Όταν σκέφτονται έτσι, ανυπομονούν να απολαύσουν μια τέτοια ζωή. Όποτε σκέφτονται πως η ημέρα του Θεού θα έρθει σύντομα και πως το έργο Του κοντεύει να φτάσει στο τέλος του, νιώθουν ακόμη πιο έντονη επιθυμία και λαχτάρα να τελειώσει το συντομότερο δυνατό. Σε μια τέτοια κατάσταση, όταν, δηλαδή, τα γεγονότα δεν συμβαδίζουν με τα θέλω των ανθρώπων, όταν οι άνθρωποι δεν βλέπουν καμία ένδειξη πως τελειώνει το έργο Του ή πως καταφτάνει η ημέρα Του, τα συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας που νιώθουν γίνονται όλο και πιο έντονα. Έχουν τις εξής ανησυχίες: «Ποιος θα με φροντίσει σε λίγα χρόνια, όταν θα έχω γεράσει και δεν θα έχω βρει σύντροφο; Αν εκτελώ συνεχώς το καθήκον μου στον οίκο του Θεού και έχω ήδη κόψει κάθε δεσμό με την κοινωνία, θα μπορέσω να επανενταχθώ σ’ αυτήν όταν γυρίσω σπίτι μου; Αν αρχίσω πάλι να δουλεύω σε λίγα χρόνια ή επιστρέψω στην παλιά μου εργασία, θα καταφέρω να συμβαδίσω με την εποχή, να ξεχωρίσω από το πλήθος και να επιβιώσω;» Όσο περισσότερο ανησυχούν για τέτοια πράγματα και όσο μεγαλύτερο άγχος και αγωνία νιώθουν γι’ αυτά τόσο λιγότερο μπορούν να εκτελέσουν με ηρεμία το καθήκον τους και να ακολουθήσουν τον Θεό στον οίκο Του. Έτσι, λοιπόν, ανησυχούν όλο και περισσότερο για το μέλλον τους, τις προοπτικές τους, την οικογενειακή τους ζωή και για όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσουν μελλοντικά στη ζωή. Κάνουν κάθε είδους σκέψεις και ανησυχούν για τα πάντα. Ανησυχούν ακόμη και για το πώς θα είναι η ζωή για τα εγγόνια τους και τους απογόνους των εγγονιών τους. Οι σκέψεις που κάνουν φτάνουν μακριά και είναι πολύ διεξοδικές, και συλλογίζονται προσεκτικά τα πάντα. Όταν οι άνθρωποι έχουν τέτοιες ανησυχίες, άγχη και αγωνίες, δεν μπορούν να εκτελέσουν με ηρεμία τα καθήκοντά τους ούτε να ακολουθήσουν απλά τον Θεό. Αντίθετα, κάνουν συχνά ενεργές σκέψεις και είναι μια έτσι και μια αλλιώς. Όταν βλέπουν πως το ευαγγελικό έργο προχωράει πολύ καλά, σκέφτονται: «Η ημέρα του θεού θα έρθει σύντομα. Πρέπει να εκτελέσω καλά το καθήκον μου! Πάμε! Πρέπει να συνεχίσω για λίγα ακόμα χρόνια, δεν μένει πλέον πολύς καιρός. Όλα τα βάσανά μου θα αξίζουν τον κόπο, θα αποφέρουν καρπούς και δεν θα έχω άλλες ανησυχίες!» Περνάνε, όμως, λίγα χρόνια και οι μεγάλες καταστροφές δεν καταφτάνουν και κανείς δεν αναφέρει την ημέρα του Θεού. Τότε, η καρδιά τους ψυχραίνεται. Η αγωνία, το άγχος, η ανησυχία και οι ενεργές τους σκέψεις πάνε κι έρχονται συνεχώς, επαναλαμβάνονται έτσι ξανά και ξανά, κάνοντας κύκλους δίχως τέλος, ανάλογα με τη διεθνή κατάσταση και την κατάσταση στον οίκο του Θεού. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να τα ελέγξουν και, ό,τι κι αν πει οποιοσδήποτε, δεν μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; (Ναι.) Τους είναι εύκολο να μείνουν σταθεροί; (Όχι.) Το πόση ενέργεια αφιερώνουν στα καθήκοντά τους, καθώς και η στάση και διάθεση που έχουν καθώς τα εκτελούν, βασίζονται στα «τελευταία νέα». Λένε κάποιοι: «Σύμφωνα με έγκυρες ειδήσεις, η διάδοση του ευαγγελίου του Θεού προχωράει με εξαιρετικό ρυθμό!» Άλλοι, πάλι, λένε: «Σύμφωνα με τα τελευταία νέα, οι καταστροφές είναι πολύ συχνές σε όλον τον κόσμο. Απ’ ό,τι φαίνεται, η κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και οι καταστροφές που έχουν συμβεί έχουν πλέον εκπληρώσει την τάδε καταστροφή που αναφέρεται στο Βιβλίο της Αποκάλυψης. Σύντομα θα ολοκληρωθεί το έργο του Θεού και θα έρθει η ημέρα Του, όλος ο θρησκευτικός κόσμος βρίσκεται σε αναταραχή!» Όποτε ακούνε τα «τελευταία νέα» ή «έγκυρες ειδήσεις», η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία τους καταλαγιάζουν προσωρινά και δεν τους αναστατώνουν κι έτσι σταματάνε για κάποιο διάστημα να κάνουν ενεργές σκέψεις. Όταν, όμως, περάσει καιρός χωρίς να ακούσουν «έγκυρες ειδήσεις» ή «επιβεβαιωμένες πληροφορίες», αρχίζουν να ξεχύνονται από μέσα τους η αγωνία, το άγχος, η ανησυχία και οι ενεργές τους σκέψεις. Κάποιοι άνθρωποι, μάλιστα, κάνουν προετοιμασίες: Σκέφτονται πού θα υποβάλουν αίτηση για δουλειά, πόσα παιδιά θα κάνουν, πού θα πάνε τα παιδιά τους σχολείο μετά από λίγα χρόνια, πώς θα προετοιμαστούν για τα δίδακτρα του κολεγίου τους, ενώ σχεδιάζουν ακόμη και να αγοράσουν σπίτι, οικόπεδο ή αυτοκίνητο. Όταν, όμως, ακούνε «έγκυρες ειδήσεις», όλα αυτά μπαίνουν προσωρινά σε αναμονή. Σαν ανέκδοτο δεν είναι όλο αυτό; (Ναι.) Κάποιοι άνθρωποι, αφότου πιστέψουν στον Θεό για πολλά χρόνια και τελικά γνωρίσουν το έργο του Θεού, μπορούν να μαρτυρήσουν για τον Θεό, λέγοντας: «Η πίστη στον Θεό είναι το σωστό μονοπάτι στη ζωή. Μια τέτοια ζωή έχει τη μεγαλύτερη ουσία. Μια τέτοια ζωή έχει τη μεγαλύτερη αξία. Όπως κι αν με καθοδηγήσει ή ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εγώ είμαι σίγουρος πως όλα όσα κάνει αποσκοπούν στη σωτηρία των ανθρώπων, οπότε θα Τον ακολουθώ μέχρι τέλους. Ακόμη κι αν γεράσει ο ουρανός και η γη, αλλάξουν τα άστρα θέση, στερέψουν οι θάλασσες, γίνουν σκόνη τα βράχια ή γίνουν οι θάλασσες στεριές και οι στεριές θάλασσες, η καρδιά μου δεν θα αλλάξει και θα παραμείνει το ίδιο αποφασισμένη. Δίνω την καρδιά μου στον Θεό για το υπόλοιπο της ζωής μου, κι αν υπάρχει άλλη ζωή μετά από αυτήν, και πάλι θα ακολουθώ τον Θεό». Εκείνοι οι άνθρωποι, όμως, που αντιμετωπίζουν τόσες δυσκολίες στη ζωή, δεν σκέφτονται έτσι. Στην πίστη τους στον Θεό, απλώς τηρούν μια στάση του είδους «βλέποντας και κάνοντας»· ζουν τη ζωή τους με όποιον τρόπο πιστεύουν οι ίδιοι πως οφείλουν να τη ζουν. Δεν θα αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους ούτε τις επιδιώξεις τους απλώς και μόνο επειδή πιστεύουν στον Θεό. Πιστεύουν για πολλά χρόνια στον Θεό χωρίς να αλλάζουν τίποτα και, όπως ακριβώς οι άπιστοι, συνεχίζουν να ζουν όπως ζούσαν πάντοτε. Η πίστη στον Θεό, όμως, περιλαμβάνει και κάτι πολύ συγκεκριμένο, το οποίο είναι ότι σύντομα θα καταφτάσει η ημέρα του Θεού, θα έρθει η βασιλεία Του, θα λάβουν χώρα οι μεγάλες καταστροφές και όσοι πιστεύουν στον Θεό θα καταφέρουν να ξεφύγουν από τις καταστροφές, δεν θα χαθούν σ’ αυτές και θα σωθούν. Γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την πίστη στον Θεό. Άρα, λοιπόν, ο σκοπός και το επίκεντρο της πίστης τους στον Θεό είναι πάντα και μόνο αυτό το συγκεκριμένο πράγμα. Όσα κηρύγματα και αν ακούσουν, όσες συναναστροφές πάνω στην αλήθεια κι αν ακούσουν από άλλους ή όσο καιρό κι αν πιστεύουν στον Θεό, δεν αλλάζουν ούτε εγκαταλείπουν ποτέ τον τρόπο με τον οποίο πιστεύουν στον Θεό. Ούτε τα κηρύγματα που ακούνε ούτε η αλήθεια που κατανοούν δεν τους κάνουν να αλλάξουν ή να εγκαταλείψουν τις εσφαλμένες απόψεις που έχουν σχετικά με την πίστη στον Θεό. Έτσι, λοιπόν, είτε υπάρξει κάποια αλλαγή στην κατάσταση στον έξω κόσμο ή στον οίκο του Θεού είτε ακουστεί κάτι σχετικά, επηρεάζει πάντα αυτό το πράγμα που τους ανησυχεί περισσότερο μέσα στα μύχια της καρδιάς τους. Αν ακούσουν πως το έργο του Θεού κοντεύει να ολοκληρωθεί, νιώθουν τρισευτυχισμένοι. Αν, όμως, ακούσουν πως είναι ακόμα πολύ νωρίς για να ολοκληρωθεί και δεν αντέχουν άλλο, τότε η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία τους θα εντείνονται μέρα με τη μέρα και θα αρχίσουν τις προετοιμασίες για να εγκαταλείψουν άμεσα και να κόψουν κάθε δεσμό με τον οίκο του Θεού και τους αδελφούς και τις αδελφές τους. Υπάρχουν, φυσικά κι εκείνοι που, ανά πάσα στιγμή, αρχίζουν να προετοιμάζονται να διαγράψουν όλα τα στοιχεία επικοινωνίας και τα μηνύματα των αδελφών τους και να επιστρέψουν στην εκκλησία τα βιβλία των λόγων του Θεού που τους έστειλε ο οίκος Του. Σκέφτονται το εξής: «Δεν γίνεται με τίποτα να συνεχίσω να ακολουθώ το μονοπάτι της πίστης στον θεό και της επιδίωξης της αλήθειας. Νόμιζα πως, αν πίστευα στον θεό, θα ζούσα μια ευτυχισμένη ζωή, θα έκανα παιδιά, θα λάμβανα ευλογίες και θα εισερχόμουν στη βασιλεία των ουρανών. Τώρα αυτό το όμορφο όνειρο έχει διαλυθεί. Οπότε, θα επιλέξω πάλι να ζήσω μια ευτυχισμένη ζωή, να κάνω παιδιά και να απολαύσω τη ζωή. Παρόλα αυτά, όμως, δεν μπορώ να εγκαταλείψω την πίστη μου στον θεό. Αν υπάρχει μία πιθανότητα να λάβω τα εκατονταπλάσια σε αυτήν τη ζωή και αιώνια ζωή στον κόσμο που έρχεται, δεν θα είναι ακόμα καλύτερο;» Αυτήν την άποψη έχουν για την πίστη στον Θεό, αυτό είναι το σχέδιό τους και, φυσικά, αυτό κάνουν. Αυτός είναι ο τρόπος σκέψης και αυτά τα σχέδια που κάνουν μέσα στα μύχια της καρδιάς τους όσοι στηρίζονται σε φαντασιοκοπίες κατά την πίστη τους στον Θεό και νιώθουν πάντα αγωνία, άγχος και ανησυχία για τη σαρκική ζωή τους. Αντιπροσωπεύει αυτό που επιδιώκουν και το μονοπάτι που ακολουθούν κατά την πίστη τους στον Θεό. Ποιο είναι το κύριο μέλημά τους; Το πότε θα καταφτάσει η ημέρα του Θεού, πότε θα τελειώσει το έργο Του, πότε θα λάβουν χώρα οι μεγάλες καταστροφές και αν θα μπορέσουν να ξεφύγουν απ’ αυτές. Αυτό είναι το κύριο μέλημά τους.

Αυτό που επιδιώκουν κατά την πίστη τους στον Θεό όσοι νιώθουν διαρκώς αγωνία, άγχος και ανησυχία για τη σαρκική τους ζωή είναι «να λάβουν τα εκατονταπλάσια σε αυτήν τη ζωή και αιώνια ζωή στον κόσμο που έρχεται». Δεν τους αρέσει, όμως, να ακούνε πόσο έχει προχωρήσει το έργο του Θεού, αν εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό καταφέρνουν να σωθούν και πόσοι άνθρωποι έχουν αποκτήσει την αλήθεια, έχουν γνωρίσει τον Θεό και έχουν καταθέσει καλή μαρτυρία, λες και αυτά τα πράγματα δεν τους αφορούν καθόλου. Τι είναι αυτό που θέλουν να ακούσουν, λοιπόν; (Πότε θα τελειώσει το έργο του Θεού.) Έχουν μεγαλύτερες ελπίδες, σωστά; Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι υπερβολικά στενόμυαλοι. Κοιτάξτε τις βλέψεις που έχουν· ελπίζουν μόνο σε σπουδαία πράγματα και έχουν καβαλήσει για τα καλά το καλάμι! Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πολύ χυδαίοι και μιλάνε συνεχώς για αλλαγές στη διάθεση, υποταγή στον Θεό, πιστή εκτέλεση του καθήκοντός τους και το ότι ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι υπερβολικά στενόμυαλοι! Τι λένε οι Κινέζοι; Είναι πολύ ποταποί. Τι σημαίνει «ποταποί»; Υπερβολικά χυδαίοι. Και τι βλέψεις έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Προσβλέπουν σε σπουδαία, υψηλότερα και ανώτερα πράγματα. Όσοι προσβλέπουν σε ανώτερα πράγματα θέλουν πάντα να ανελίσσονται και εξακολουθούν να ελπίζουν μάταια πως ο Θεός θα τους ανυψώσει μια μέρα στον αέρα για να Τον συναντήσουν. Θέλεις να συναντήσεις τον Θεό, αλλά δεν ρωτάς αν ο Θεός θέλει να συναντήσει εσένα. Απλώς επιθυμείς διαρκώς αυτά τα εκπληκτικά πράγματα! Έχεις συναντήσει τον Θεό μόνο λίγες φορές; Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον Θεό, οπότε όταν Τον συναντήσεις, και πάλι θα Τον αψηφάς. Τι προκαλεί, λοιπόν, αγωνία, άγχος και ανησυχία σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Είναι πραγματικά οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στη ζωή; Όχι, δεν είναι πως έχουν πραγματικά δυσκολίες στη ζωή τους, αλλά πως το επίκεντρο της πίστης τους στον Θεό είναι η σαρκική τους ζωή. Δεν επιδιώκουν την αλήθεια, αλλά να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή, να απολαύσουν την καλή ζωή και ένα καλό μέλλον. Είναι εύκολο να επιλυθούν τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων; Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην εκκλησία; Μονίμως ρωτούν τους άλλους: «Αχ, πότε θα έρθει η ημέρα του θεού; Δεν είπαν πριν λίγα χρόνια πως το έργο του θεού κόντευε να φτάσει στο τέλος του; Γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμη, λοιπόν;» Υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσετε τέτοιους ανθρώπους; Πείτε τους μόνο μία λέξη: «Σύντομα!» Όταν έχετε να κάνετε με τέτοιους ανθρώπους, ρωτήστε τους πρώτα το εξής: «Συνέχεια γι’ αυτό ρωτάς. Μήπως έχεις κάνει σχέδια; Αν ναι, τότε μην παιδεύεσαι· δεν χρειάζεται να μείνεις εδώ αν δεν θέλεις. Κάνε απλώς αυτό που θέλεις. Μην πηγαίνεις ενάντια στις επιθυμίες σου και μη δυσκολεύεις τη ζωή σου. Ο οίκος του Θεού ούτε σε κρατάει με το ζόρι ούτε σε παγιδεύει εδώ. Μπορείς να φύγεις όποτε θέλεις. Μη ρωτάς συνεχώς για τυχόν νέες φήμες. Για όποια φήμη κι αν ρωτήσεις, η μόνη απάντηση που θα πάρεις θα είναι: “Σύντομα!” Αν δεν σε ικανοποιεί αυτή η απάντηση και έχεις ήδη κάνει μέσα σου σχέδια, τα οποία ούτως ή άλλως θα υλοποιήσεις αργά ή γρήγορα, τότε ακολούθησε τη συμβουλή Μου: Δώσε πίσω στην εκκλησία τα βιβλία των λόγων του Θεού το συντομότερο δυνατό, μάζεψε τα πράγματά σου και φύγε. Θα αποχαιρετιστούμε και δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να νιώσεις αγωνία, άγχος και ανησυχία γι’ αυτά τα πράγματα. Γύρνα στο σπίτι σου και ζήσε τη ζωή σου. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο! Εύχομαι να έχεις μια ευτυχισμένη και χαρούμενη ζωή και όλα να σου πάνε καλά στο μέλλον!» Τι γνώμη έχετε γι’ αυτό; (Είναι καλό.) Συμβουλέψτε τους να φύγουν από την εκκλησία και μην προσπαθήσετε να τους κρατήσετε. Γιατί το λέω αυτό; (Αφού δεν πιστεύουν αληθινά στον Θεό, δεν έχει νόημα να τους κρατήσουμε.) Σωστά· είναι δύσπιστοι! Τι νόημα θα είχε να κρατήσουμε δύσπιστους και να μην τους διώξουμε; Κάποιοι άνθρωποι λένε το εξής: «Μα δεν έχουν κάνει τίποτα κακό και δεν έχουν προκαλέσει διατάραξη». Χρειάζεται να προκαλέσουν διατάραξη; Πείτε Μου, δεν είναι διατάραξη το να παραμένει ένα τέτοιο άτομο σε μια ομάδα ανθρώπων; Όπου κι αν πάει, ήδη προκαλεί διατάραξη με τη συμπεριφορά και τις πράξεις του. Δεν κάνει ποτέ τις πνευματικές του ασκήσεις, δεν διαβάζει ποτέ τα λόγια του Θεού και δεν προσεύχεται ούτε συναναστρέφεται ποτέ με τους άλλους κατά τις συναθροίσεις. Κάνει μόνο τα τυπικά στα καθήκοντά του και ρωτάει συνεχώς ποιες είναι οι τελευταίες φήμες. Είναι εξαιρετικά κυκλοθυμικός και ασταθής. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να τρωγοπίνει και να περνάει καλά. Κάποιοι, μάλιστα, είναι τεμπέληδες, δεν έχουν μέτρο στο φαγητό και στον ύπνο, σαχλαμαρίζουν και βρίσκονται στον οίκο του Θεού απλώς και μόνο για να συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός. Είναι χασομέρηδες και δεν τους απασχολεί η εκτέλεση των καθηκόντων τους. Έρχονται στον οίκο του Θεού για να βρουν πράγματα που θα τους ωφελήσουν και για να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Αν δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν κάτι, γίνονται καπνός με την πρώτη ευκαιρία. Δεν είναι, λοιπόν, καλύτερο να φύγουν μια ώρα αρχύτερα; Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν καν απλώς να δουλεύουν μέχρι τέλους, ενώ η δουλειά τους δεν έχει καλό αποτέλεσμα. Όταν όντως δουλεύουν, δεν το κάνουν σωστά. Είναι δύσπιστοι και τίποτε άλλο. Κατά την πίστη τους στον Θεό, βλέπουν τα ζητήματα από μια τρίτη σκοπιά. Όταν ευημερεί ο οίκος του Θεού, είναι ευτυχισμένοι, σκέφτονται πως έχουν ελπίδα να λάβουν ευλογίες, πως έχουν το πλεονέκτημα και πως η πίστη τους στον Θεό δεν ήταν μάταιη, δεν έχουν βγει ζημιωμένοι και έχουν στοιχηματίσει στην πλευρά που θα κερδίσει. Αν, όμως, ο οίκος του Θεού δεχθεί καταπίεση από σατανικές δυνάμεις, τον εγκαταλείψει η κοινωνία, υποστεί συκοφαντίες και διωγμούς και βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση, τότε όχι μόνο δεν αναστατώνονται, αλλά και κοροϊδεύουν. Γίνεται να κρατάμε τέτοιους ανθρώπους στην εκκλησία; (Όχι.) Είναι δύσπιστοι και εχθροί! Αν έχεις έναν εχθρό δίπλα σου κι όμως τον βλέπεις σαν αδελφό σου, δεν είσαι ανόητος; Αν αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν απλώς να δουλεύουν με προθυμία, πρέπει να εκδιωχθούν, σωστά; (Σωστά.) Έτσι είναι. Διώξτε τους γρήγορα και χωρίς να αφήσετε εκκρεμότητες. Δεν υπάρχει λόγος να τους προσφέρετε συμβουλές. Ζητήστε τους απλώς να φύγουν, χωρίς να νιώθετε άβολα γι’ αυτό. Δεν υπάρχει λόγος να ξοδεύετε το σάλιο σας. Πείτε τους να τα μαζέψουν και να γυρίσουν σπίτι τους. Δεν ανήκουν ουσιαστικά στον οίκο του Θεού. Είναι απλώς δύσπιστοι που κατάφεραν να διεισδύσουν στην εκκλησία. Να πάνε από εκεί που ’ρθαν. Ζητήστε τους απλώς να φύγουν. Μόλις εισέλθουν κάποιοι άνθρωποι στην εκκλησία, διαχωρίζουν ξεκάθαρα τον εαυτό τους από τους αδελφούς, τις αδελφές και τον οίκο του Θεού. Κι αυτό επειδή ξέρουν τι έχουν έρθει να κάνουν και ξέρουν αν πιστεύουν αληθινά ή όχι. Πέρα από τις ελπίδες που έχουν για το πότε θα τελειώσει το έργο του Θεού και το αν θα μπορέσουν να λάβουν ευλογίες, κανένα έργο του οίκου του Θεού και καμία από τις αλήθειες στις οποίες απαιτεί ο Θεός να εισέλθουν οι άνθρωποι δεν έχει σχέση με αυτούς. Δεν δίνουν καμία προσοχή σ’ αυτά τα πράγματα και δεν διαβάζουν τα βιβλία των λόγων του Θεού που τους στέλνει η εκκλησία. Αντίθετα, τα παρατούν από εδώ κι από εκεί, χωρίς να τα βγάλουν καν από τη συσκευασία τους. Τέτοιοι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό μόνο στα λόγια. Δίνουν την εντύπωση πως πιστεύουν όπως οι άλλοι και κάνουν τα τυπικά για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, αλλά δεν διαβάζουν ποτέ τα λόγια του Θεού. Δεν έχουν ανοίξει ποτέ κάποιο βιβλίο των λόγων Του, δεν έχουν γυρίσει ούτε μια σελίδα και δεν έχουν διαβάσει ούτε μια γραμμή. Δεν παρακολουθούν ποτέ τις βιωματικές εμπειρίες, τις ευαγγελικές ταινίες, τους ύμνους και τα άλλα βίντεο που ανεβάζει ο οίκος του Θεού στο διαδίκτυο. Τι βλέπουν συνήθως; Ειδήσεις, δημοφιλείς εκπομπές, βιντεοκλίπ, κωμωδίες και, γενικότερα, οτιδήποτε ανούσιο. Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Πού και πού, πηγαίνουν στην εκκλησία για να ρωτήσουν το εξής: «Σε πόσες χώρες έχει διαδοθεί έως τώρα το ευαγγελικό έργο; Πόσοι άνθρωποι έχουν στραφεί στον θεό; Σε πόσες χώρες έχουν ιδρυθεί πλέον εκκλησίες; Πόσες εκκλησίες υπάρχουν; Σε ποιο στάδιο βρίσκεται το έργο του θεού;» Στον ελεύθερο χρόνο τους, ρωτούν συνεχώς για αυτά τα πράγματα. Δεν υπάρχει η υποψία πως ένα τέτοιο άτομο είναι κατάσκοπος; Πείτε Μου, επιτρέπεται να τους κρατάμε αυτούς; (Όχι.) Αν δεν φύγουν μόνοι τους από την εκκλησία, τότε πρέπει να τους απομακρύνετε τη στιγμή που τους ανακαλύψετε και να απαλλάξετε την εκκλησία από τέτοιες μάστιγες. Δεν έχει νόημα να τους κρατάμε, μόνο μπελάδες θα προκαλέσουν. Άρα, λοιπόν, τα πράγματα που προκαλούν αγωνία, άγχος και ανησυχία σ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με εμάς. Μην μπείτε στον κόπο να τους δώσετε συμβουλές και είναι ανώφελο να συναναστραφείτε μαζί τους πάνω στην αλήθεια. Ξεφορτωθείτε τους χωρίς πολλά πολλά. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσετε τέτοιους ανθρώπους.

Πέρα από τους δύσπιστους, υπάρχουν και κάποιοι ηλικιωμένοι αδελφοί, από 60 έως 80-90 ετών, οι οποίοι, λόγω της προχωρημένης ηλικίας τους, αντιμετωπίζουν κι αυτοί κάποιες δυσκολίες. Παρά την ηλικία τους, ο τρόπος σκέψης τους δεν είναι απαραίτητα τόσο σωστός ή ορθολογικός, ενώ οι ιδέες και οι απόψεις τους δεν συμφωνούν απαραίτητα με την αλήθεια. Αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι, λοιπόν, αντιμετωπίζουν κι αυτοί προβλήματα και ανησυχούν διαρκώς για το εξής: «Δεν είμαι πια τόσο καλά στην υγεία μου και τα καθήκοντα που μπορώ να εκτελέσω είναι περιορισμένα. Αν εκτελέσω μόνο αυτό το ασήμαντο καθήκον, θα με θυμάται ο Θεός; Πού και πού αρρωσταίνω και χρειάζομαι φροντίδα. Αν δεν υπάρχει κανείς να με φροντίσει, δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου. Τι να κάνω, λοιπόν; Γέρασα πια· ξεχνάω τα λόγια του Θεού αφού τα διαβάσω και δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αλήθεια. Όταν συναναστρέφομαι σχετικά με την αλήθεια, μπερδεύω τα λόγια μου, δεν έχω λογικό ειρμό ούτε κάποια εμπειρία που να αξίζει να μοιραστώ. Γέρασα και δεν έχω αρκετή ενέργεια, δεν βλέπω πολύ καλά και δεν είμαι πια δυνατός. Με δυσκολεύουν τα πάντα. Όχι μόνο δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου, αλλά και ξεχνάω εύκολα και κάνω λάθη. Μερικές φορές μπερδεύομαι και δημιουργώ προβλήματα τόσο στην εκκλησία όσο και στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Θέλω να σωθώ και να επιδιώξω την αλήθεια, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Τι μπορώ να κάνω;» Όλα αυτά τα πράγματα τους κάνουν να αγχώνονται και να σκέφτονται το εξής: «Γιατί έπρεπε να φτάσω σ’ αυτήν την ηλικία για να αρχίσω να πιστεύω στον Θεό; Γιατί να μην είμαι κι εγώ εικοσάρης ή τριαντάρης ή έστω σαραντάρης ή πενηντάρης; Γιατί έπρεπε να μάθω για το έργο του Θεού τώρα που είμαι τόσο μεγάλος; Δεν λέω ότι η μοίρα μου είναι κακή· τουλάχιστον τώρα έχω γνωρίσει το έργο του Θεού. Η μοίρα μου είναι καλή και ο Θεός μού έχει δείξει μεγάλη καλοσύνη! Ένα πράγμα με στενοχωρεί μόνο: το ότι έχω γεράσει. Αν και δεν έχω πολύ καλή μνήμη και αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα υγείας, έχω δύναμη μέσα μου. Το θέμα είναι πως το σώμα μου δεν με υπακούει και με πιάνει υπνηλία μετά από λίγη ώρα στις συναθροίσεις. Μερικές φορές, με παίρνει ο ύπνος όταν κλείνω τα μάτια μου για να προσευχηθώ· όταν, πάλι, διαβάζω τα λόγια του Θεού, το μυαλό μου ταξιδεύει. Αφού διαβάσω λίγες σελίδες, αρχίζω να νυστάζω, με παίρνει ο ύπνος και δεν εμπεδώνω τα λόγια. Τι μπορώ να κάνω; Εφόσον αντιμετωπίζω τέτοιες πρακτικές δυσκολίες, άραγε είμαι ακόμα ικανός να επιδιώξω και να κατανοήσω την αλήθεια; Αν όχι, και αν δεν μπορώ να ασκηθώ σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, δεν θα πάει στράφι όλη η πίστη μου; Δεν θα αποτύχω να σωθώ; Τι μπορώ να κάνω; Με τρώει η ανησυχία! Στην ηλικία που είμαι, τίποτα δεν είναι πια σημαντικό. Τώρα που πιστεύω στον Θεό και δεν έχω πια ανησυχίες και άγχη, αφού τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει και δεν χρειάζεται πια να τα φροντίζω ή να τα ανατρέφω, η μεγαλύτερη επιθυμία μου στη ζωή είναι να επιδιώκω την αλήθεια, να εκτελώ το καθήκον που έχω ως δημιούργημα και, τελικά, να καταφέρω να σωθώ στα χρόνια που μου απομένουν. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, αυτό δεν θα είναι εύκολο, αφού η όρασή μου έχει χειροτερέψει λόγω ηλικίας, ο νους μου είναι συγχυσμένος, δεν είμαι καλά στην υγεία μου, δεν μπορώ να εκτελέσω καλά το καθήκον μου και, μερικές φορές, ενώ προσπαθώ να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερα, καταλήγω να δημιουργώ προβλήματα». Συλλογίζονται αυτά τα πράγματα ξανά και ξανά, αρχίζουν να αγχώνονται και έπειτα σκέφτονται: «Σαν να μου φαίνεται ότι τα καλά πράγματα συμβαίνουν μόνο στους νέους, όχι στους ηλικιωμένους. Όσο καλά κι αν είναι τα πράγματα, εγώ δεν θα μπορώ να τα απολαμβάνω πια». Όσο περισσότερο σκέφτονται έτσι τόσο περισσότερο ανησυχούν και αγχώνονται. Όχι μόνο ανησυχούν για τον εαυτό τους, αλλά νιώθουν και πληγωμένοι. Αν βάλουν τα κλάματα, νιώθουν πως δεν αξίζει πραγματικά να κλαίνε για κάτι τέτοιο· και αν δεν κλάψουν, ο πόνος και η οδύνη τούς συντροφεύουν διαρκώς. Τι πρέπει να κάνουν, λοιπόν; Κάποιοι ηλικιωμένοι, συγκεκριμένα, θέλουν να περνούν όλον τον χρόνο τους δαπανώντας τον εαυτό τους για τον Θεό και εκτελώντας το καθήκον τους, αλλά δεν τους το επιτρέπει η κατάσταση της υγείας τους. Κάποιοι έχουν υπέρταση ή διαβήτη και άλλοι γαστρεντερικά προβλήματα. Δεν έχουν τη σωματική δύναμη που χρειάζεται για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του καθήκοντός τους, με αποτέλεσμα να ανησυχούν. Ζηλεύουν τους νέους που μπορούν να τρώνε και να πίνουν, να τρέχουν και να κάνουν άλματα. Όσο περισσότερο τους βλέπουν να κάνουν τέτοια πράγματα τόσο πιο στενοχωρημένοι νιώθουν και σκέφτονται: «Θέλω να κάνω καλά το καθήκον μου και να επιδιώξω, να κατανοήσω και να κάνω πράξη την αλήθεια. Γιατί είναι, λοιπόν, τόσο δύσκολο; Είμαι γέρος και άχρηστος! Μήπως ο Θεός δεν θέλει ηλικιωμένους ανθρώπους; Είναι στ’ αλήθεια άχρηστοι οι ηλικιωμένοι; Εμείς δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία;» Στενοχωριούνται και, όπως κι αν το σκεφτούν, δεν μπορούν να νιώσουν χαρά. Δεν θέλουν να χάσουν μια τόσο υπέροχη εποχή και μια τόσο σπουδαία ευκαιρία, αλλά δεν μπορούν να δαπανήσουν τον εαυτό τους και να εκτελέσουν το καθήκον τους με όλη την καρδιά και την ψυχή τους όπως οι νέοι. Αυτοί οι ηλικιωμένοι βυθίζονται σε έντονα συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας λόγω της ηλικίας τους. Κάθε φορά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αναποδιές, ταλαιπωρίες ή εμπόδια, κατηγορούν την ηλικία τους και φτάνουν να νιώθουν μίσος και αντιπάθεια για τον εαυτό τους. Όπως και να ’χει, όμως, είναι μάταιο, δεν υπάρχει λύση και δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσουν. Ισχύει πως δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσουν; Υπάρχει λύση; (Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει κι αυτοί να εκτελούν τα καθήκοντά τους όσο καλύτερα μπορούν.) Είναι αποδεκτό να τα εκτελούν όσο καλύτερα μπορούν, σωστά; Μήπως δεν μπορούν πια να επιδιώξουν την αλήθεια λόγω ηλικίας; Δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν την αλήθεια; (Είναι.) Μπορούν να την κατανοήσουν; Έως ένα βαθμό, ναι. Άλλωστε, ούτε οι νέοι μπορούν να την κατανοήσουν στην ολότητά της. Οι ηλικιωμένοι τρέφουν πάντα την εσφαλμένη αντίληψη πως, επειδή νιώθουν σύγχυση και δεν θυμούνται πια τόσο καλά, δεν μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια. Έχουν δίκιο; (Όχι.) Αν και οι νέοι έχουν πολύ περισσότερη ενέργεια και σωματική δύναμη από τους ηλικιωμένους, η ικανότητά τους να κατανοούν, να αφομοιώνουν και να γνωρίζουν πράγματα είναι, ουσιαστικά, ίδια με των ηλικιωμένων. Και οι ηλικιωμένοι δεν ήταν κάποτε νέοι; Δεν γεννήθηκαν γέροι και, από την άλλη, και οι νέοι θα γεράσουν κάποτε. Οι ηλικιωμένοι δεν πρέπει να σκέφτονται διαρκώς πως διαφέρουν από τους νέους επειδή έχουν γεράσει, το σώμα και η μνήμη τους εξασθένισαν και έχουν προβλήματα υγείας. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Τι εννοώ με αυτό; Γέροι και νέοι έχουν τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις, τις ίδιες στάσεις, απόψεις, αντιλήψεις και οπτικές για κάθε λογής πράγματα. Οπότε, οι ηλικιωμένοι δεν πρέπει να έχουν την εσφαλμένη αντίληψη πως το γεγονός ότι γέρασαν, έχουν λιγότερες υπερβολικές επιθυμίες από τους νέους και μπορούν να είναι σταθεροί σημαίνει πως δεν έχουν εξωφρενικές φιλοδοξίες ή επιθυμίες ή πως έχουν λιγότερες διεφθαρμένες διαθέσεις. Δεν μπορούν και οι ηλικιωμένοι να συναγωνιστούν άλλους για κάποια θέση, όπως οι νέοι; Δεν μπορούν και οι ηλικιωμένοι να κάνουν πράγματα που αντιβαίνουν στις αρχές και να ενεργήσουν αυθαίρετα, όπως οι νέοι; (Ναι, μπορούν.) Δεν μπορούν και οι ηλικιωμένοι να είναι εξίσου αλαζόνες με τους νέους; Η διαφορά είναι πως, όταν δείχνουν αλαζονεία οι ηλικιωμένοι, η προχωρημένη τους ηλικία δεν τους αφήνει να γίνουν τόσο επιθετικοί και δεν είναι τόσο εξόφθαλμα αλαζόνες. Οι νέοι εκδηλώνουν πιο φανερά την αλαζονεία τους επειδή έχουν ακόμα γερό σώμα και μυαλό, ενώ οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας την εκδηλώνουν λιγότερο φανερά, επειδή το σώμα και το μυαλό τους έχουν εξασθενίσει. Παρόλα αυτά, η ουσία της αλαζονείας τους και οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους είναι ίδιες. Όσο καιρό κι αν πιστεύει κάποιος ηλικιωμένος στον Θεό ή όσα χρόνια κι αν εκτελεί το καθήκον του, αν δεν επιδιώκει την αλήθεια, θα συνεχίσει να έχει διεφθαρμένες διαθέσεις. Για παράδειγμα, κάποιοι ηλικιωμένοι που ζούνε μόνοι, έχουν συνηθίσει στον τρόπο ζωής τους και δεν αλλάζουν συνήθειες: Τρώνε, κοιμούνται και ξεκουράζονται μια συγκεκριμένη ώρα και δεν είναι διατεθειμένοι να διαταράξουν την τάξη των πραγμάτων στη ζωή τους. Αυτοί οι ηλικιωμένοι δίνουν εξωτερικά την εντύπωση πως είναι υπέροχοι άνθρωποι, αλλά εξακολουθούν να έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, πράγμα που διαπιστώνεις μόνο αφού τους έχεις συναναστραφεί για πολύ καιρό. Κάποιοι ηλικιωμένοι είναι απίστευτα ιδιότροποι και αλαζόνες. Πρέπει σώνει και καλά να φάνε αυτό που θέλουν, και κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει όταν θέλουν να πάνε κάπου για αναψυχή. Όταν αποφασίσουν να κάνουν κάτι, τίποτα δεν τους σταματά. Κανείς δεν μπορεί να τους αλλάξει και είναι ιδιότροποι όλη τη ζωή τους. Κάτι τέτοιοι πεισματάρηδες γέροι είναι ακόμη μεγαλύτεροι μπελάδες από τους απειθάρχητους νέους! Κάποιοι ισχυρίζονται πως οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας δεν είναι τόσο βαθιά διεφθαρμένοι όσο οι νέοι και πως αυτή η γενιά ηλικιωμένων δεν είναι τόσο διεφθαρμένη, επειδή έζησε σε μια πολύ πιο συντηρητική και κλειστή περίοδο. Ισχύει αυτό; (Όχι.) Απλώς ασχολούνται με μικρολεπτομέρειες για την αυτοάμυνά τους. Όπως δεν αρέσει στους νέους να συνεργάζονται με άλλους, δεν μπορεί να ισχύει το ίδιο και για τους ηλικιωμένους; (Ναι.) Κάποιοι ηλικιωμένοι έχουν ακόμη πιο έντονα διεφθαρμένες διαθέσεις από τους νέους, πάντα επιδεικνύουν τα γηρατειά τους, υπερηφανεύονται για τα χρόνια εμπειρίας που έχουν και λένε πράγματα όπως: «Είμαι προχωρημένης ηλικίας. Εσύ πόσων χρονών είσαι; Εγώ είμαι μεγαλύτερος ή εσύ; Δεν θα σου αρέσει αυτό που θα πω, αλλά την εμπειρία μου δεν τη φτάνεις ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι, άρα πρέπει να με ακούς. Είμαι έμπειρος και έχω γνώσεις. Εσύ είσαι νέος, τι καταλαβαίνεις; Εγώ πίστευα στον Θεό πριν καν γεννηθείς!» Αυτό δεν δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα; (Ναι.) Μόλις αποκτήσουν τον τίτλο «ηλικιωμένος», οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας μπορεί να δημιουργούν μεγαλύτερους μπελάδες. Δεν ισχύει, λοιπόν, ότι οι ηλικιωμένοι δεν έχουν τίποτα να κάνουν ή ότι δεν μπορούν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους και σίγουρα όχι ότι δεν μπορούν να επιδιώξουν την αλήθεια· μπορούν να κάνουν πολλά. Οι διάφορες αιρέσεις και πλάνες, οι διάφορες παραδοσιακές ιδέες και αντιλήψεις, τα πράγματα που δηλώνουν άγνοια και ισχυρογνωμοσύνη, και τα συντηρητικά, ανορθολογικά και στρεβλά πράγματα που έχουν συσσωρευτεί μέσα σου κατά τη διάρκεια της ζωής σου έχουν στοιβαχτεί όλα τους μέσα στην καρδιά σου. Θα πρέπει, λοιπόν, να αφιερώσεις ακόμη περισσότερο χρόνο από ό,τι οι νέοι για να τα φέρεις στην επιφάνεια, να τα αναλύσεις και να τα αναγνωρίσεις. Δεν ισχύει πως δεν έχεις τίποτα να κάνεις, ούτε θα πρέπει να νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία όταν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο. Αυτό δεν είναι ούτε καθήκον ούτε ευθύνη σου. Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να έχουν τη σωστή νοοτροπία. Αν και μπορεί να είσαι μιας κάποιας ηλικίας και σχετικά γερασμένος σωματικά, θα πρέπει και πάλι να έχεις τη νοοτροπία νέου ανθρώπου. Αν και μεγαλώνεις και δεν έχεις πια τόσο γερό μυαλό και θυμητικό, εφόσον μπορείς ακόμα να αποκτήσεις αυτογνωσία και να κατανοήσεις τα λόγια Μου και την αλήθεια, αυτό αποδεικνύει πως ούτε γέρος είσαι ούτε υστερείς σε επίπεδο. Αν κάποιος έχει πατήσει τα εβδομήντα, αλλά δεν μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια, αυτό δείχνει πως το ανάστημά του είναι πολύ μικρό και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σ’ αυτό που του ζητείται. Η ηλικία, λοιπόν, δεν παίζει ρόλο όταν μιλάμε για την αλήθεια και τις διεφθαρμένες διαθέσεις. Ο Σατανάς υπάρχει εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια, εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, και παραμένει ο Σατανάς. Εμείς, όμως, πρέπει και πάλι να προσθέτουμε το προσδιοριστικό επίθετο «γέρος» πριν από τη λέξη «Σατανάς», αποκαλώντας τον έτσι «γερο-Σατανά» για να δείξουμε πως είναι κακός στη νιοστή. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Πώς θα πρέπει να ασκούνται, λοιπόν, οι ηλικιωμένοι; Η μία πτυχή είναι πως θα πρέπει να έχεις την ίδια νοοτροπία με τους νέους, να επιδιώκεις την αλήθεια, να αποκτήσεις αυτογνωσία και, έπειτα, να μετανοήσεις. Μια άλλη πτυχή είναι πως θα πρέπει να αναζητάς τις αρχές καθώς εκτελείς το καθήκον σου και να ασκείσαι σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Μη νομίζεις πως δεν πρέπει να επιδιώκεις την αλήθεια επειδή θεωρείς πως είσαι ηλικιωμένος και προχωρημένης ηλικίας, πως δεν έχεις τις ενεργές σκέψεις και τις διεφθαρμένες διαθέσεις που έχουν οι νέοι, πως έχεις βιώσει τα πάντα σε αυτήν τη ζωή και έχεις γνώσεις για τα πάντα και, επομένως, δεν έχεις εξωφρενικές φιλοδοξίες ή επιθυμίες. Όταν λες κάτι τέτοιο, αυτό που εννοείς πραγματικά είναι: «Οι διεφθαρμένες διαθέσεις μου δεν είναι τόσο έντονες, οπότε η επιδίωξη της αλήθειας είναι για εσάς τους νέους. Δεν έχει καμία σχέση με εμάς τους γέρους. Εμείς αρκεί να κάνουμε όποιο έργο μπορούμε και να προσπαθούμε όσο μπορούμε στον οίκο του Θεού· τότε θα έχουμε κάνει καλά το καθήκον μας και θα σωθούμε. Η αποκάλυψη των διεφθαρμένων διαθέσεων, των αντίχριστων διαθέσεων και της αντίχριστης ουσίας των ανθρώπων από τον Θεό είναι θέματα που θα πρέπει να κατανοήσετε εσείς οι νέοι. Εσείς θα πρέπει να τα ακούτε όλα αυτά με προσοχή. Εμείς, από την άλλη, αρκεί που σας προσφέρουμε καλή φιλοξενία και επιτηρούμε τον περιβάλλοντα χώρο για να είστε ασφαλείς. Εμείς οι γέροι δεν έχουμε εξωφρενικές φιλοδοξίες. Μεγαλώνουμε και η σκέψη μας επιβραδύνεται· γι’ αυτό και όλες οι αντιδράσεις μας είναι θετικές. Πριν πεθάνουμε, γινόμαστε καλόκαρδοι. Όταν μεγαλώνουν οι άνθρωποι, αποκτούν καλούς τρόπους. Είμαστε, λοιπόν, άνθρωποι με καλούς τρόπους». Αυτό που εννοούν στ’ αλήθεια είναι πως δεν έχουν καμία διεφθαρμένη διάθεση. Έχουμε πει ποτέ πως οι ηλικιωμένοι δεν χρειάζεται να επιδιώκουν την αλήθεια ή πως η επιδίωξη της αλήθειας διαφέρει ανάλογα με την ηλικία; Έχουμε πει ποτέ κάτι τέτοιο; Όχι. Μήπως οι ηλικιωμένοι αποτελούν κάποια ειδική ομάδα στον οίκο του Θεού και σε ό,τι αφορά την αλήθεια; Όχι. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο όταν μιλάμε για την αλήθεια ούτε όταν μιλάμε για τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου, το βάθος της διαφθοράς σου, το αν έχεις τα προσόντα να επιδιώξεις την αλήθεια, αν μπορείς να σωθείς ή πόσες πιθανότητες έχεις να σωθείς. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Συναναστρεφόμαστε πάνω στην αλήθεια εδώ και τόσα χρόνια, αλλά ποτέ δεν έχουμε συναναστραφεί πάνω σε διαφορετικά είδη αλήθειας ανάλογα με την ηλικία των ανθρώπων. Δεν συναναστρεφόμαστε ποτέ πάνω στην αλήθεια ούτε αποκαλύπτουμε διεφθαρμένες διαθέσεις είτε αποκλειστικά για νέους είτε για ηλικιωμένους· εκτός αυτού, δεν έχουμε πει ποτέ πως η μεγάλη ηλικία αυτών των ανθρώπων, ο άκαμπτος τρόπος σκέψης τους και η αδυναμία τους να αποδέχονται νέα πράγματα έχει ως φυσική συνέπεια να μειώνονται και να αλλάζουν οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Δεν έχουμε πει ποτέ τέτοιο πράγμα. Δεν έχουμε συναναστραφεί ποτέ πάνω σε κάποια αλήθεια με συγκεκριμένο κριτήριο την ηλικία των ανθρώπων, ούτε έχουμε αποκλείσει ποτέ τους ηλικιωμένους από κάποια συναναστροφή μας. Οι ηλικιωμένοι δεν αποτελούν ειδική ομάδα στην εκκλησία, στον οίκο του Θεού ή ενώπιόν Του. Δεν διαφέρουν από καμία άλλη ηλικιακή ομάδα. Δεν έχουν τίποτα το ιδιαίτερο· απλώς έχουν ζήσει λίγο περισσότερο από τους άλλους, ήρθαν στον κόσμο λίγα χρόνια νωρίτερα από τους άλλους, τα μαλλιά τους είναι λίγο πιο γκρίζα από των άλλων και το σώμα τους έχει γεράσει λίγο περισσότερο από των άλλων. Πέρα από αυτά τα πράγματα, δεν υπάρχει διαφορά. Επομένως, αν οι ηλικιωμένοι σκέφτονται πάντα το εξής: «Είμαι μεγάλος σε ηλικία, οπότε αυτό σημαίνει πως έχω καλούς τρόπους, λιγοστή διαφθορά και καθόλου διεφθαρμένες διαθέσεις», δεν είναι παραλογισμός αυτό; (Ναι.) Δεν είναι κάπως ξεδιάντροπο; Κάποιοι ηλικιωμένοι είναι γριές αλεπούδες, πονηροί και πανούργοι στη νιοστή. Λένε πως δεν έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις ή, ακόμα, πως έχουν εξασθενίσει οι διαθέσεις τους αυτές, ενώ η αλήθεια είναι πως έχουν τις ίδιες εκφάνσεις διεφθαρμένων διαθέσεων με τους άλλους. Στην πραγματικότητα, μπορούμε να περιγράψουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις και την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τέτοιων ηλικιωμένων με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα, οι εκφράσεις «γριά αλεπού» και «Ο γέρος είναι πιο περπατημένος, καλύτερα έμπειρος παρά νέος» χρησιμοποιούν και οι δύο τη λέξη «γριά» ή «γέρος», σωστά; (Σωστά.) Υπάρχει κάποια άλλη σχετική έκφραση; (Γερο-παράξενος.) Σωστό και το «γερο-παράξενος». Βλέπεις πώς περιγράφονται οι ηλικιωμένοι σε αυτές τις φράσεις. Και ας μην ξεχνάμε τα «γερο-Σατανάς» και «γερο-διάβολοι», την πεμπτουσία των γηραιότερων! Τι πιστεύουν οι άνθρωποι όταν είναι μέρος μιας ομάδας ηλικιωμένων; Το εξής: «Όλες οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας έχουν εξασθενίσει. Αυτές οι διαθέσεις αφορούν εσάς τους νέους. Εσείς είστε πιο βαθιά διεφθαρμένοι από εμάς». Δεν διαστρεβλώνουν επίτηδες τα πράγματα; Θέλουν να δώσουν καλή εντύπωση και να καυχηθούν για τον εαυτό τους, αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο και τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Οι χαρακτηρισμοί που αφορούν τη γεροντική ηλικία, όπως «γερο-διάβολοι», «γερο-Σατανάς», «γερο-παράξενος», «γριά αλεπού», καθώς και το να επιδεικνύει κανείς τα γηρατειά του, όλα τους δεν είναι ούτε καλά ούτε θετικά πράγματα.

Ο λόγος που συναναστρεφόμαστε πάνω σ’ αυτό το θέμα είναι για να προειδοποιήσουμε, να συμβουλέψουμε και να καθοδηγήσουμε τους ηλικιωμένους, καθώς και να δώσουμε στους νέους μια γεύση από το μέλλον. Όταν λέμε αυτά τα πράγματα, ποιο πρόβλημα θέλουμε να επιλύσουμε κυρίως; Θέλουμε να διώξουμε την αγωνία, το άγχος και την ανησυχία που νιώθουν αυτοί οι ηλικιωμένοι και να βεβαιωθούμε πως καταλαβαίνουν ότι είναι περιττό και αχρείαστο να νιώθουν αυτά τα συναισθήματα. Αν θέλεις και είσαι κατάλληλος να εκτελείς κάποιο καθήκον, θα σου το αρνηθεί ο οίκος του Θεού; (Όχι.) Είναι βέβαιο πως θα σου δώσει την ευκαιρία να εκτελέσεις κάποιο καθήκον. Σε καμία περίπτωση δεν θα πει: «Είσαι γέρος, οπότε δεν μπορείς να εκτελέσεις κανένα καθήκον. Φύγε. Δεν σου δίνουμε καμία ευκαιρία». Όχι, ο οίκος του Θεού φέρεται δίκαια σε όλους τους ανθρώπους. Εφόσον είσαι κατάλληλος να εκτελέσεις κάποιο καθήκον και δεν ελλοχεύει κάποιος κίνδυνος, ο οίκος του Θεού θα σου δώσει μια ευκαιρία και θα σου επιτρέψει να εκτελέσεις κάποιο καθήκον όσο καλύτερα μπορείς. Πέρα απ’ αυτό, αν θέλεις να αποκτήσεις αυτογνωσία και να επιδιώξεις την αλήθεια, μήπως θα σε χλευάσει κανείς και θα πει: «Έχει τα προσόντα να επιδιώξει την αλήθεια ένας άνθρωπος τόσο μεγάλης ηλικίας;» Θα σε χλευάσει κανείς; (Όχι.) Μήπως θα πει κανείς: «Είσαι γέρος και τα ’χεις χαμένα. Τι νόημα έχει να επιδιώξεις την αλήθεια; Ο Θεός δεν θα σώσει κάποιον τόσο γέρο»; (Όχι.) Σωστά. Όλοι είναι ίσοι ενώπιον της αλήθειας και όλοι λαμβάνουν ίση μεταχείριση. Μπορεί, όμως, εσύ να μην επιδιώξεις την αλήθεια, να το παίζεις πάντα «παλιός» και να σκέφτεσαι: «Είμαι μεγάλος και δεν μπορώ να εκτελέσω κανένα καθήκον». Για να πούμε την αλήθεια, υπάρχουν πολλά καθήκοντα που είσαι σε θέση να εκτελέσεις στον βαθμό που μπορείς. Ποιος θα θέλει να σε ακούσει αν δεν εκτελείς κανένα καθήκον και, αντίθετα, επιδεικνύεις τα γηρατειά σου και θέλεις να κάνεις κήρυγμα στους άλλους; Κανείς. Πάντα λες: «Αχ, εσείς οι νέοι δεν καταλαβαίνετε πώς έχουν τα πράγματα!», «Αχ, εσείς οι νέοι είστε εγωιστές!», «Αχ, εσείς οι νέοι είστε αλαζόνες!» και «Αχ, εσείς οι νέοι είστε τεμπέληδες. Εμείς οι γέροι είμαστε δουλευταράδες και στην εποχή μου είχαμε τα τάδε γνωρίσματα». Τι νόημα έχει να λες τέτοια πράγματα; Μη φλυαρείς για το «εξαιρετικό» παρελθόν σου, κανείς δεν θέλει να το ακούσει. Είναι ανώφελο να μιλάς για τα περασμένα, δεν αντιπροσωπεύουν την αλήθεια. Αν θέλεις να μιλήσεις για κάτι, τότε κατάβαλε προσπάθεια με την αλήθεια, κατανόησέ την λίγο καλύτερα και απόκτησε αυτογνωσία. Εκτός αυτού, πρέπει να βλέπεις τον εαυτό ως συνηθισμένο άνθρωπο, όχι ως μέλος κάποιας ειδικής ομάδας που όλοι περιτριγυρίζουν και πρέπει να σέβονται, να λατρεύουν και να έχουν σε υψηλή εκτίμηση. Αυτό είναι υπερβολική επιθυμία και λανθασμένος τρόπος σκέψης. Η ηλικία δεν είναι σύμβολο της ταυτότητάς σου, δεν αντιπροσωπεύει την καταλληλότητα και την αρχαιότητα, ούτε, βέβαια, πως κατέχεις την αλήθεια ή την ανθρώπινη φύση. Επιπλέον, η ηλικία δεν μπορεί να αποδυναμώσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου. Άρα, λοιπόν, δεν διαφέρεις καθόλου από τους άλλους. Μην αυτοχαρακτηρίζεσαι μονίμως ως «ηλικιωμένος» για να ξεχωρίζεις από τους άλλους ή για να θεωρηθείς μέχρι και άγιος. Αυτό δείχνει πως δεν έχεις καθόλου αυτογνωσία! Όσο βρίσκονται στη ζωή, οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να πασχίζουν ακόμη περισσότερο να επιδιώξουν την αλήθεια και τη ζωή-είσοδο, και να συνεργάζονται αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές για να εκτελέσουν το καθήκον τους. Μόνο έτσι μπορεί να αυξηθεί το ανάστημά τους. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να θεωρούν ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους και να επιδεικνύουν τα γηρατειά τους. Όπως μπορούν οι νέοι να αποκαλύψουν κάθε λογής διεφθαρμένες διαθέσεις και να κάνουν κάθε λογής ανοησίες, το ίδιο ισχύει και για σένα. Όπως έχουν οι νέοι αντιλήψεις, το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους. Όπως μπορούν οι νέοι να είναι ανυπότακτοι και να αποκαλύψουν αντίχριστη διάθεση, το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους. Όπως έχουν οι νέοι εξωφρενικές φιλοδοξίες και επιθυμίες, το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους, χωρίς την παραμικρή διαφορά. Όπως μπορούν οι νέοι να προκαλέσουν διαταράξεις και ενοχλήσεις και να αποπεμφθούν από την εκκλησία, το ίδιο ισχύει και για τους ηλικιωμένους. Πέρα, λοιπόν, από το γεγονός ότι μπορούν να εκτελούν καλά το καθήκον τους στο μέγιστο των ικανοτήτων τους, υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που μπορούν να κάνουν. Εφόσον δεν είσαι χαζός, τρελός ή ανίκανος να κατανοήσεις την αλήθεια και να φροντίσεις τον εαυτό σου, υπάρχουν πολλά πράγματα που θα πρέπει να κάνεις. Όπως οι νέοι, μπορείς να επιδιώξεις και να αναζητήσεις την αλήθεια. Επίσης, θα πρέπει να προσέρχεσαι συχνά ενώπιον του Θεού για να προσεύχεσαι, να αναζητάς τις αλήθεια-αρχές και να πασχίζεις να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα και να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς αποκλειστικά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό σου την αλήθεια. Αυτό είναι το μονοπάτι που θα πρέπει να ακολουθείς και δεν θα πρέπει να νιώθεις αγωνία, άγχος ή ανησυχία εξαιτίας της προχωρημένης ηλικίας σου ή επειδή ταλαιπωρείσαι από πολλές αρρώστιες και το σώμα σου γερνάει. Όλα αυτά είναι παράλογες εκδηλώσεις και δεν είναι σωστό να νιώθεις αυτά τα συναισθήματα. Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να αποχωριστούν τον τίτλο του «ηλικιωμένου», να ενσωματωθούν με τους νέους και να θεωρούν τον εαυτό τους ισότιμό τους. Δεν πρέπει να επιδεικνύετε τα γηρατειά σας και να σκέφτεστε διαρκώς πως είστε πολύ ενάρετοι και αξιοσέβαστοι και πως έχετε αξεπέραστα προσόντα. Ούτε πρέπει να σκέφτεστε πως μπορείτε να διαχειρίζεστε τους νέους και να έχετε πάντα τη φιλοδοξία και την επιθυμία να τους ελέγχετε και να τους διαχειρίζεστε επειδή είστε γηραιότεροι και πρεσβύτεροί τους. Αυτό αποτελεί πέρα για πέρα διεφθαρμένη διάθεση. Εφόσον οι ηλικιωμένοι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις όπως οι νέοι και εφόσον αποκαλύπτουν συχνά τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους στη ζωή και καθώς εκτελούν τα καθήκοντά τους όπως οι νέοι, τότε γιατί δεν κάνουν το σωστό αντί να νιώθουν μονίμως αγωνία, άγχος και ανησυχία για την προχωρημένη τους ηλικία και για το τι θα τους συμβεί μετά θάνατον; Γιατί δεν εκτελούν τα καθήκοντά τους όπως οι νέοι; Γιατί δεν επιδιώκουν την αλήθεια όπως οι νέοι; Εφόσον σου έχει δοθεί αυτή η ευκαιρία, αν δεν την αρπάξεις και γεράσεις όντως τόσο πολύ που χάσεις την ακοή σου ή την όρασή σου ή την ικανότητα να φροντίζεις τον εαυτό σου, τότε θα το μετανιώσεις και η ζωή σου θα περάσει έτσι. Κατάλαβες; (Ναι.)

Έχει επιλυθεί πλέον το πρόβλημα των αρνητικών συναισθημάτων που νιώθουν οι ηλικιωμένοι; Όταν φτάσετε σε μεγάλη ηλικία, θα επιδεικνύετε τα γηρατειά σας; Θα γίνετε γριές αλεπούδες και γερο-παράξενοι; Όταν δείτε κάποιον μεγάλο άνθρωπο, θα τον προσφωνήσετε «γέρο αδελφό» ή «γριά αδελφή»; Δεν τους φωνάζετε με τα ονόματά τους, αλλά τους προσφωνείτε «γέρο» ή «γριά». Όταν λες κάποιον «γέρο», δεν του κάνεις κακό; Αυτός ήδη σκέφτεται ότι έχει γεράσει και νιώθει κάποια αρνητικά συναισθήματα, οπότε αν τον αποκαλέσεις «γέρο», είναι σαν να του λες το εξής: «Είσαι γέρος, πιο μεγάλος από μένα, και δεν είσαι πια χρήσιμος». Θα νιώσει καλά αν το ακούσει αυτό; Είναι βέβαιο πως θα στενοχωρηθεί. Δεν πληγωθεί αν τον προσφωνήσεις έτσι; Κάποιοι ηλικιωμένοι θα νιώσουν τρισευτυχισμένοι αν ακούσουν αυτήν την προσφώνηση και θα σκεφτούν: «Βλέπεις, είμαι ενάρετος και αξιοσέβαστος και έχω αξιόλογη φήμη. Όταν με βλέπουν οι αδελφοί και οι αδελφές, δεν με αποκαλούν με το όνομά μου. Στον οίκο του Θεού, οι άνθρωποι δεν αποκαλούν τους ηλικιωμένους “θείο” ή “παππού” και “γιαγιά”. Αντίθετα, οι αδελφοί και οι αδελφές με αποκαλούν “γέρο αδελφό” (ή “γριά αδελφή”). Κοίτα πόσο αξιοπρεπής είμαι και πόσο με σέβονται οι άλλοι. Ο οίκος του Θεού είναι καλός, οι άνθρωποι εδώ σέβονται τους ηλικιωμένους και φροντίζουν τους νέους!» Είσαι άξιος σεβασμού; Πώς έχεις επιμορφώσει τους αδελφούς και τις αδελφές σου; Πώς τους έχεις ωφελήσει; Τι έχεις συνεισφέρει στον οίκο του Θεού; Πόση αλήθεια κατανοείς και πόση κάνεις πράξη; Θεωρείς πως είσαι ενάρετος και αξιοσέβαστος κι όμως δεν έχεις κάνει καμία απολύτως συνεισφορά. Σου αξίζει, λοιπόν, να σε αποκαλούν «γέρο αδελφό» και «γριά αδελφή» οι αδελφοί και οι αδελφές σου; Σε καμία περίπτωση! Επιδεικνύεις τα γηρατειά σου και θέλεις πάντα να σε σέβονται οι άλλοι! Είναι καλό να σε προσφωνούν «γέρο αδελφό» και «γριά αδελφή»; (Όχι.) Σωστά, δεν είναι, αλλά το ακούω συχνά. Αν και είναι πολύ κακό, οι άνθρωποι εξακολουθούν να απευθύνονται συχνά στους ηλικιωμένους κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τι είδους ατμόσφαιρα δημιουργεί αυτό; Δεν είναι αηδιαστικό; Όσο περισσότερο προσφωνείς έναν ηλικιωμένο «γέρο αδελφό» ή «γριά αδελφή» τόσο περισσότερα προσόντα και τόσο πιο ενάρετος και αξιοσέβαστος θεωρεί πως είναι. Όσο περισσότερο τον προσφωνείς έτσι τόσο πιο ξεχωριστός, σημαντικός και καλός από τους άλλους πιστεύει πως είναι, μέσα του αρχίζει να έχει την τάση να ηγείται των άλλων και απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την επιδίωξη της αλήθειας. Πάντα θέλει να ηγείται των άλλων και να τους διαχειρίζεται, πάντα θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους άλλους, πάντα βρίσκει ιδιότροπους τους άλλους και πάντα βλέπει τα προβλήματα που έχουν οι άλλοι, χωρίς να βλέπει κανένα πρόβλημα στον εαυτό του. Πείτε Μου, μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να επιδιώξει την αλήθεια; Όχι, δεν μπορεί. Άρα, λοιπόν, δεν ωφελεί σε τίποτα να προσφωνείς τους ανθρώπους «γέρο αδελφό» ή «γριά αδελφή» και το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να τους πληγώσεις και να τους βλάψεις. Αν τους αποκαλείς μόνο με το όνομά τους χωρίς να χρησιμοποιείς τις λέξεις «γέρος» ή «γριά», αν τους βλέπεις σωστά και τους θεωρείς ισάξιούς σου, τότε η κατάστασή τους θα γίνει κανονική, θα αποκτήσουν κανονική νοοτροπία και θα πάψουν να καταφρονούν τους άλλους και να υπερηφανεύονται για την πολύχρονη εμπειρία τους. Έτσι, θα τους είναι εύκολο να βλέπουν τον εαυτό τους ως ισότιμο με τους άλλους, θα βλέπουν σωστά τόσο τον εαυτό τους όσο και τους άλλους, και θα αρχίσουν να θεωρούν τον εαυτό τους ίδιο με τους άλλους, ίδιο με τους συνηθισμένους ανθρώπους, και καθόλου καλύτερο από τους άλλους. Τότε, θα μειωθούν οι δυσκολίες τους και θα πάψουν να βιώνουν τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να γεννιούνται λόγω της προχωρημένης τους ηλικίας και του γεγονότος πως δεν έχουν αποκτήσει την αλήθεια. Έτσι, θα έχουν την ελπίδα να επιδιώξουν την αλήθεια. Όταν δεν νιώθουν πια αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, θα έχουν τη σωστή νοοτροπία όταν εξετάζουν τα προβλήματά τους και ειδικά τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Αυτό επιδρά θετικά και τους βοηθά να επιδιώξουν την αλήθεια, να αποκτήσουν αυτογνωσία και να καταφέρουν να ακολουθήσουν το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Δεν θα επιλυθούν τότε τα ζητήματα που προκαλούν τα αρνητικά συναισθήματα στους ηλικιωμένους; (Ναι.) Πράγματι, θα επιλυθούν, κι έτσι δεν θα αντιμετωπίζουν άλλες δυσκολίες. Ποια είναι, λοιπόν, η νοοτροπία που θα πρέπει να υιοθετήσουν αρχικά οι ηλικιωμένοι; Πρέπει να έχουν θετική νοοτροπία, να είναι ταυτόχρονα συνετοί και μεγαλόψυχοι. Δεν πρέπει να κοντράρονται με τους νέους για το ένα και για το άλλο ούτε να είναι σκληροί μαζί τους, αλλά να τους δίνουν το καλό παράδειγμα και να τους δείχνουν τον δρόμο. Οι νέοι είναι ευέξαπτοι και όλο βιάζονται να μιλήσουν, οπότε μην κοντράρεσαι συνέχεια μαζί τους. Είναι νέοι, ανώριμοι και άπειροι· θα στρώσουν με λίγα χρόνια σκληραγώγησης. Αυτή είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων και οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να το καταλάβουν. Ποια νοοτροπία θα πρέπει, λοιπόν, να υιοθετήσουν οι ηλικιωμένοι ώστε να συμβαδίζουν με την αλήθεια; Θα πρέπει να φέρονται σωστά στους νέους και, ταυτόχρονα, να μην είναι αλαζόνες και επηρμένοι, ούτε να θεωρούν πως είναι τρομερά έμπειροι και διορατικοί. Το σωστό είναι να βλέπουν τον εαυτό τους ως συνηθισμένο άνθρωπο και ίδιο με όλους τους άλλους. Δεν πρέπει να τους εμποδίζει η ηλικία τους, αλλά ούτε και να αλλάξουν και να σκέφτονται σαν νέοι. Δεν είναι φυσιολογικό να αλλάξεις και να σκέφτεσαι σαν νέος, οπότε απλά μην αφήνεις την ηλικία σου να σου στέκεται εμπόδιο. Μη σκέφτεσαι διαρκώς το εξής: «Ποπό, η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να κάνω και να λέω ένα σωρό πράγματα. Επειδή είμαι τόσο μεγάλος, πρέπει να κάνω χίλια δυο· να κάθομαι και να στέκομαι με συγκεκριμένο τρόπο, ακόμα και να τρώω ευπρεπώς και με συγκεκριμένο τρόπο. Και όλα αυτά για να τα βλέπουν οι νέοι και να μην καταφρονούν τους ηλικιωμένους». Αυτή η νοοτροπία είναι εσφαλμένη. Αν σκέφτεσαι έτσι, σε ελέγχει και σε περιορίζει ένας λανθασμένος τρόπος σκέψης και φέρεσαι προσποιητά, ψεύτικα και υποκριτικά. Μην εμποδίζεσαι από την ηλικία σου· να είσαι όπως όλοι οι άλλοι και να κάνεις ό,τι μπορείς και ό,τι οφείλεις να κάνεις. Τότε η νοοτροπία σου θα είναι κανονική. Κατάλαβες; (Ναι.) Όταν ένας ηλικιωμένος αποκτήσει κανονική νοοτροπία, τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει λόγω της προχωρημένης του ηλικίας θα εξαφανιστούν χωρίς να το καταλάβει· αυτά τα αρνητικά συναισθήματα δεν μπορούν πια να τον παγιδέψουν και εξαφανίζεται το κακό που του προκαλούν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, και τότε η ανθρώπινη φύση, η λογική και η συνείδησή του γίνονται σχετικά κανονικές. Όταν οι άνθρωποι έχουν κανονική συνείδηση και ορθολογισμό, αρχίζουν να επιδιώκουν την αλήθεια, να εκτελούν το καθήκον τους και να ασχολούνται με την κάθε δραστηριότητα και εργασία από μια σχετικά σωστή αφετηρία, ενώ τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονται είναι κι αυτά σχετικά σωστά. Καταρχάς, οι ηλικιωμένοι δεν θα εμποδίζονται από την ηλικία τους, αλλά θα μπορούν να αξιολογήσουν τον εαυτό τους αντικειμενικά και πρακτικά, να κάνουν ό,τι οφείλουν, να μη διαφέρουν από τους άλλους και να εκτελούν το καθήκον τους όσο καλύτερα μπορούν. Οι νέοι δεν θα πρέπει να σκέφτονται το εξής: «Είσαι τόσο μεγάλος, αλλά ποτέ δεν παραμερίζεις για χάρη μου, ούτε με φροντίζεις. Είσαι τόσο μεγάλος, οπότε μάλλον έχεις εμπειρία, αλλά δεν μου δίνεις συμβουλές για το πώς να ενεργώ και δεν με ωφελεί καθόλου το να βρίσκομαι μαζί σου. Αφού είσαι μεγάλος, πώς γίνεται να μην ξέρεις πώς να δείχνεις κατανόηση στους νέους;» Είναι σωστό να λένε τέτοιες κουβέντες; (Όχι.) Είναι ανάρμοστο να απαιτούν τέτοια πράγματα από τους ηλικιωμένους. Όλοι οι άνθρωποι, λοιπόν, είναι ίσοι ενώπιον της αλήθειας. Αν ο τρόπος σκέψης σου είναι γενικά πρακτικός, αντικειμενικός, ακριβής και ορθολογικός, τότε είναι βέβαιο πως θα συμφωνεί με τις αλήθεια-αρχές. Αν δεν επηρεάζεσαι από αντικειμενικές καταστάσεις, αιτίες, περιβάλλοντα και διάφορους παράγοντες, και κάνεις μόνο αυτό που οφείλουν να κάνουν οι άνθρωποι και αυτό που τους διδάσκει να κάνουν ο Θεός, τότε οι πράξεις σου θα είναι σίγουρα κατάλληλες και σωστές, και στην ουσία θα συμφωνούν με την αλήθεια. Εκτός αυτού, δεν θα βυθίζεσαι στα αρνητικά συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας λόγω των γηρατειών σου. Θα επιλυθεί αυτό το πρόβλημα.

Ωραία, σε αυτό το σημείο θα ολοκληρώσω τη σημερινή μας συναναστροφή. Αντίο!

22 Οκτωβρίου 2022