Τα ειλικρινή αισθήματα του Δημιουργού απέναντι στην ανθρωπότητα

Οι άνθρωποι λένε συχνά ότι δεν είναι εύκολο να γνωρίσεις τον Θεό. Εγώ, παρόλα αυτά, λέω ότι η γνώση του Θεού δεν είναι καθόλου δύσκολη υπόθεση, διότι ο Θεός προβάλλει συχνά τα έργα Του για να τα βλέπει ο άνθρωπος. Ο Θεός δεν σταμάτησε ποτέ τον διάλογό Του με το ανθρώπινο γένος, δεν απέκρυψε ποτέ τον εαυτόν Του από τον άνθρωπο, ούτε και κρύφτηκε. Οι σκέψεις, οι ιδέες, τα λόγια και τα έργα Του —τα πάντα αποκαλύπτονται στην ανθρωπότητα. Επομένως, όσο ο άνθρωπος επιθυμεί να γνωρίσει τον Θεό, μπορεί να φτάσει στην κατανόηση και τη γνώση Του μέσα από κάθε είδους τρόπο και μέθοδο. Ο λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος σκέφτεται τυφλά ότι ο Θεός τον αποφεύγει επίτηδες, ότι έχει αποκρύψει σκοπίμως τον Εαυτόν Του από την ανθρωπότητα και ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιτρέψει στον άνθρωπο να Τον καταλάβει και να Τον γνωρίσει, είναι επειδή δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Θεός, ούτε και επιθυμεί να Τον κατανοήσει. Ακόμα δε περισσότερο από αυτό, ο άνθρωπος δεν νοιάζεται για τις σκέψεις, τα λόγια ή τα έργα του Δημιουργού… Ειλικρινά, αν κάποιος απλώς χρησιμοποιεί τον ελεύθερο χρόνο του για να εστιάσει και να κατανοήσει τα λόγια ή τα έργα του Δημιουργού, δίνοντας απλώς λίγη προσοχή στις σκέψεις του Δημιουργού και τη φωνή της καρδιάς Του, δεν θα του είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσει ότι οι σκέψεις, τα λόγια και τα έργα του Δημιουργού είναι ορατά και ξεκάθαρα. Ομοίως, ελάχιστη προσπάθεια θα χρειαστεί για να συνειδητοποιήσει ότι ο Δημιουργός βρίσκεται συνεχώς μεταξύ των ανθρώπων, πάντοτε σε διάλογο με τον άνθρωπο και με όλα τα πράγματα και ότι καθημερινά επιτελεί νέα έργα. Η ουσία και η διάθεσή Του εκφράζονται μέσα από τον διάλογό Του με τον άνθρωπο· οι σκέψεις και ιδέες Του αποκαλύπτονται ολοκληρωτικά μέσα από τα έργα Του· συνοδεύει και παρατηρεί το ανθρώπινο γένος ανά πάσα στιγμή. Μιλά ήσυχα στην ανθρωπότητα και σε όλα τα πράγματα με τα σιωπηλά λόγια Του: «Βρίσκομαι στους ουρανούς, και βρίσκομαι ανάμεσα σε όλα τα πράγματα. Παρακολουθώ· περιμένω· βρίσκομαι στο πλευρό σου…» Τα χέρια Του είναι ζεστά και δυνατά· τα βήματά Του, ελαφρά· η φωνή Του, απαλή και χαριτωμένη· η μορφή Του πηγαινοέρχεται, αγκαλιάζοντας ολόκληρο το ανθρώπινο γένος· η φυσιογνωμία Του είναι ωραία και ευγενής. Δεν έφυγε ποτέ, ποτέ δεν εξαφανίστηκε. Μέρα και νύχτα, είναι ο μόνιμος σύντροφος της ανθρωπότητας, ο οποίος δεν φεύγει ποτέ το πλευρό της. Η αφοσιωμένη φροντίδα και η ιδιαίτερη στοργή Του για την ανθρωπότητα, καθώς και η αληθινή ανησυχία και αγάπη Του για τον άνθρωπο, απεικονίστηκαν κομμάτι-κομμάτι καθώς έσωζε την πόλη της Νινευή. Συγκεκριμένα, ο διάλογος μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του Ιωνά αποκάλυψε πλήρως την τρυφερότητα του Δημιουργού για την ανθρωπότητα που ο ίδιος δημιούργησε. Μέσα από τα λόγια αυτά, μπορείς να εκτιμήσεις βαθιά τα ειλικρινή αισθήματα του Θεού για το ανθρώπινο γένος…

Το παρακάτω εδάφιο καταγράφηκε στο Βιβλίο του Ιωνά 4:10-11: «Και είπε Ιεχωβά, Συ εκτίμησες την κολοκύνθη, διά την οποίαν δεν εκοπίασας, αλλ’ ουδέ έκαμες αυτήν να αυξήση, ήτις εγεννήθη εν μιά νυκτί και εν μιά νυκτί εχάθη. Και εγώ δεν έπρεπε να εκτιμήσω τη Νινευή, την πόλιν την μεγάλην, εν ή υπάρχουσι πλειότεροι των δώδεκα μυριάδων ανθρώπων, οίτινες δεν διακρίνουσι την δεξιάν αυτών από της αριστεράς αυτών, και κτήνη πολλά;» Τούτα είναι τα πραγματικά λόγια του Ιεχωβά Θεού, από μια συνομιλία μεταξύ του Θεού και του Ιωνά. Παρόλο που ο διάλογος είναι σύντομος, είναι γεμάτος από την έγνοια του Δημιουργού για την ανθρωπότητα και την απροθυμία Του να την εγκαταλείψει. Τα λόγια αυτά εκφράζουν την αληθινή στάση και τα αισθήματα που κρατά ο Θεός μέσα στην καρδιά Του για τα δημιουργήματά Του. Σ' αυτά τα λόγια, επίσης, ο Θεός δηλώνει τις πραγματικές Του προθέσεις για την ανθρωπότητα, σε γλώσσα ξεκάθαρη που σπάνια ακούγεται από τον άνθρωπο. Ο διάλογος αυτός αντιπροσωπεύει τη στάση, που κράτησε ο Θεός απέναντι στον λαό της Νινευή —αλλά για τι είδους στάση πρόκειται; Είναι η στάση που κράτησε απέναντι στον λαό της Νινευή πριν και μετά τη μετάνοιά τους, και η στάση με την οποία μεταχειρίζεται την ανθρωπότητα. Μέσα σ’ αυτά τα λόγια βρίσκονται οι σκέψεις Του και η διάθεσή Του.

Ποιες σκέψεις του Θεού αποκαλύπτονται μέσα από αυτά τα λόγια; Εάν προσέξετε τις λεπτομέρειες καθώς διαβάζετε, δεν θα σας είναι δύσκολο να παρατηρήσετε ότι χρησιμοποιεί το ρήμα «λυπάμαι»· η χρήση της λέξης αυτής δείχνει την πραγματική στάση του Θεού απέναντι στο ανθρώπινο γένος.

Από το επίπεδο της κυριολεκτικής σημασίας, οι άνθρωποι μπορούν να ερμηνεύσουν το ρήμα «λυπάμαι» με διάφορους τρόπους: πρώτον, σημαίνει «αγαπώ και προστατεύω, νοιώθω τρυφερότητα για κάτι»· δεύτερον, σημαίνει «αγαπώ στοργικά» και, επιπλέον, σημαίνει «είμαι απρόθυμος να βλάψω κάτι και ανίκανος να αντέξω να το κάνω». Εν ολίγοις, το ρήμα αυτό εκφράζει τρυφερή στοργή και τρυφερή αγάπη, καθώς και απροθυμία να εγκαταλειφθεί κάποιος ή κάτι· υπονοεί το έλεος και την ανεκτικότητα του Θεού προς τον άνθρωπο. Παρόλο που ο Θεός χρησιμοποίησε αυτήν τη λέξη, την οποία λένε συχνά οι άνθρωποι, όταν την είπε Εκείνος, αποκαλύφθηκαν τελείως η φωνή της καρδιάς Του και η στάση Του απέναντι στην ανθρωπότητα.

Αν και οι άνθρωποι που γέμιζαν την πόλη της Νινευή ήταν εξίσου διεφθαρμένοι, μοχθηροί και βίαιοι με αυτούς των Σοδόμων, η μετάνοιά τους ώθησε τον Θεό να αλλάξει γνώμη και να αποφασίσει να μην τους καταστρέψει. Επειδή ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν τα λόγια και τις εντολές του Θεού επέδειξε μια στάση που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με αυτή των πολιτών των Σοδόμων, και λόγω της ειλικρινούς υποταγής τους στον Θεό και της ειλικρινούς μετάνοιας για τις αμαρτίες τους, καθώς και της πραγματικής και ειλικρινούς από κάθε άποψη συμπεριφοράς τους, η λύπηση του Θεού γι’ αυτούς βγήκε για άλλη μια φορά απ’ την καρδιά Του και τους την παραχώρησε. Κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει αυτό που ο Θεός χαρίζει στην ανθρωπότητα ή τη λύπηση του Θεού για την ανθρωπότητα, και κανείς άνθρωπος δεν διαθέτει το έλεος του Θεού, την ανεκτικότητα ή τα ειλικρινή αισθήματά Του προς το ανθρώπινο γένος. Υπάρχει κάποιος που να θεωρείς σπουδαίο ή ακόμα και υπεράνθρωπο, ο οποίος, από κάπου ψηλά, και μιλώντας ως σπουδαίος άνθρωπος ή επί του ανώτατου σημείου, θα έκανε το συγκεκριμένο είδος δήλωσης στην ανθρωπότητα ή στα δημιουργήματα; Ποιος, από το ανθρώπινο γένος, μπορεί να γνωρίζει την κατάσταση της ανθρώπινης ζωής όπως την παλάμη του; Ποιος μπορεί να φέρει το βάρος και την ευθύνη για την ύπαρξη της ανθρωπότητας; Ποιος έχει τα προσόντα να διακηρύξει την καταστροφή μιας πόλης; Και ποιος έχει τα προσόντα να συγχωρήσει μια πόλη; Ποιος μπορεί να πει ότι λυπάται τη δημιουργία του; Μόνο ο Δημιουργός! Μόνο ο Δημιουργός νοιώθει τρυφερή αγάπη γι’ αυτήν την ανθρωπότητα. Μόνο ο Δημιουργός δείχνει τρυφερή στοργή προς την ανθρωπότητα αυτή. Μόνο ο Δημιουργός διατηρεί μια αληθινή στοργή για αυτήν την ανθρωπότητα η οποία δύσκολα διασπάται. Ομοίως, μόνο ο Δημιουργός μπορεί να παραχωρεί έλεος σ’ αυτή την ανθρωπότητα και να υπεραγαπά όλα τα δημιουργήματά Του. Η καρδιά του αντιδρά σε κάθε μία από τις πράξεις του ανθρώπου: Θυμώνει, ανησυχεί, και θλίβεται εξαιτίας της μοχθηρίας και της διαφθοράς του ανθρώπου· αισθάνεται ευχαριστημένος και περιχαρής, έχει αλλάξει στάση και χαίρεται για τη μετάνοια, την πίστη και την υποταγή του ανθρώπου· κάθε μία από τις σκέψεις και τις ιδέες Του υπάρχει για το ανθρώπινο γένος και περιστρέφεται γύρω του· αυτό που είναι και έχει εκφράζεται εξ ολοκλήρου προς χάριν της ανθρωπότητας· το σύνολο των συναισθημάτων Του είναι συνυφασμένο με την ύπαρξή της. Προς χάριν της ανθρωπότητας, ταξιδεύει σπεύδοντας παντού· σιωπηλά, χαρίζει κάθε κομμάτι της ζωής Του· αφιερώνει κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο της ζωής Του… Ποτέ δεν ήξερε πώς να εκτιμά τη δική Του ζωή, όμως πάντα υπεραγαπούσε το ανθρώπινο γένος που ο ίδιος δημιούργησε… Δίνει όλα όσα έχει στην ανθρωπότητα αυτή… Χαρίζει άνευ όρων και χωρίς προσδοκία ανταμοιβής το έλεος και την ανεκτικότητά Του. Πράττει τούτο, αποκλειστικά και μόνο ώστε η ανθρωπότητα να μπορεί να συνεχίσει να επιβιώνει ενώπιον των οφθαλμών Του, υπό την παροχή Του για ζωή. Πράττει τούτο αποκλειστικά και μόνο ώστε η ανθρωπότητα να μπορέσει κάποτε να παραδοθεί ενώπιόν Του και να αναγνωρίσει ότι Εκείνος είναι Αυτός που τροφοδοτεί την ύπαρξη του ανθρώπου και συνδράμει τη ζωή ολόκληρης της δημιουργίας.

Ο Δημιουργός εκφράζει τα πραγματικά Του αισθήματα για την ανθρωπότητα

Ο διάλογος αυτός μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του Ιωνά αποτελεί, χωρίς καμία αμφιβολία, έκφραση των πραγματικών αισθημάτων του Δημιουργού για την ανθρωπότητα. Από τη μία πλευρά, ενημερώνει τους ανθρώπους για την κατανόηση του Δημιουργού προς όλη τη δημιουργία, που τελεί υπό την κυριαρχία Του· όπως είπε ο Ιεχωβά Θεός: «Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή, της πόλεως της μεγάλης, εν ή υπάρχουσι πλειότεροι των δώδεκα μυριάδων ανθρώπων, οίτινες δεν διακρίνουσι την δεξιάν αυτών από της αριστεράς αυτών, και κτήνη πολλά;» Με άλλα λόγια, η κατανόηση της Νινευή από τον Θεό απέχει πολύ από το να είναι επιπόλαιη. Δεν γνώριζε απλώς τον αριθμό των έμβιων όντων μέσα στην πόλη (συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων και των ζώων), αλλά ήξερε και πόσοι δεν μπορούσαν να διακρίνουν το δεξί από το αριστερό χέρι τους —δηλαδή, πόσα παιδιά και νέοι βρίσκονταν εκεί. Τούτο αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη της ολοκληρωτικής κατανόησης του Θεού προς το ανθρώπινο γένος. Από την άλλη πλευρά, ο διάλογος αυτός πληροφορεί τους ανθρώπους για τη στάση του Δημιουργού απέναντι στην ανθρωπότητα, δηλαδή το βάρος που ασκεί η ανθρωπότητα στην καρδιά του Δημιουργού. Ακριβώς όπως είπε και ο Ιεχωβά Θεός: «Συ ελυπήθης υπέρ της κολοκύνθης, διά την οποίαν δεν εκοπίασας, αλλ’ ουδέ έκαμες αυτήν να αυξήση, ήτις εγεννήθη εν μιά νυκτί και εν μιά νυκτί εχάθη. Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή, της πόλεως της μεγάλης […];» Τούτα είναι τα λόγια μομφής του Ιεχωβά Θεού προς τον Ιωνά, αλλά είναι όλα αληθινά.

Παρόλο που στον Ιωνά είχε ανατεθεί να κηρύξει τα λόγια του Ιεχωβά Θεού στον λαό της Νινευή, εκείνος δεν κατανόησε τις προθέσεις του Ιεχωβά Θεού, ούτε κατανόησε τις ανησυχίες και τις προσδοκίες Του για τον λαό της πόλης. Με αυτή την επίπληξη, ο Θεός ήθελε να του πει ότι η ανθρωπότητα αποτελούσε προϊόν των ίδιων των χεριών του Θεού, και ότι Εκείνος είχε δαπανήσει σκληρή προσπάθεια για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ότι κάθε άνθρωπος ξεχωριστά έφερε στους ώμους του τις προσδοκίες του Θεού και ότι κάθε άνθρωπος ξεχωριστά απολάμβανε τη συνδρομή της ζωής του Θεού· και για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ο Θεός είχε πληρώσει το τίμημα της επίπονης προσπάθειας. Η επίπληξη αυτή δίδαξε επίσης τον Ιωνά ότι ο Θεός λυπόταν την ανθρωπότητα, η οποία ήταν το έργο των ίδιων των χεριών Του, όπως ακριβώς και ο ίδιος ο Ιωνάς λυπήθηκε την κολοκύνθη. Και σε καμία περίπτωση δεν θα εγκατέλειπε την ανθρωπότητα ελαφρά τη καρδία, ή μέχρι την τελευταία δυνατή στιγμή, καθώς, μάλιστα, υπήρχαν τόσο πολλά παιδιά και αθώα ζωντανά μέσα στην πόλη. Όταν ήρθε αντιμέτωπος με αυτούς τους νεαρούς και αδαείς δημιουργημένους ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούσαν καν να διακρίνουν το δεξί από το αριστερό τους χέρι, ήταν ακόμη πιο ασύλληπτο ο Θεός να τερμάτιζε τη ζωή τους, καθορίζοντας το αποτέλεσμά τους με τέτοιο βιαστικό τρόπο. Ο Θεός ήλπιζε να τους δει να μεγαλώνουν· ήλπιζε ότι δεν θα έπαιρναν τον ίδιο δρόμο με τους πρεσβυτέρους τους, ότι δεν θα χρειαζόταν να ακούσουν και πάλι την προειδοποίηση του Ιεχωβά Θεού και ότι θα γίνονταν μάρτυρες του παρελθόντος της Νινευή. Ακόμα περισσότερο, ο Θεός ήλπιζε να δει τη Νινευή μετά την μετάνοια και να παρακολουθήσει το μέλλον της μετά τη μετάνοια αυτής, και, το πιο σημαντικό, να δει για άλλη μια φορά τη Νινευή να ζει υπό το δικό Του έλεος. Γι’ αυτό, στα μάτια του Θεού, εκείνοι οι δημιουργημένοι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να διακρίνουν το δεξί από το αριστερό χέρι τους, αποτελούσαν το μέλλον της Νινευή. Θα επωμίζονταν το άξιο καταφρόνησης παρελθόν της Νινευή, ακριβώς όπως θα αναλάμβαναν και το σημαντικό καθήκον να γίνουν μάρτυρες και του παρελθόντος και του μέλλοντος της Νινευή, υπό την καθοδήγηση του Ιεχωβά Θεού. Διακηρύσσοντας τα πραγματικά αισθήματά Του, ο Ιεχωβά Θεός παρουσίασε το έλεος του Δημιουργού προς ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έδειξε στο ανθρώπινο γένος ότι «το έλεος του Δημιουργού» δεν αποτελεί κενή φράση, ούτε κενή υπόσχεση· έχει συγκεκριμένες αρχές, μεθόδους και στόχους. Ο Θεός είναι αληθινός και πραγματικός, και δεν χρησιμοποιεί ψευδή αισθήματα ή προσωπεία, και με τον ίδιο τρόπο το έλεός Του χαρίζεται αιώνια στην ανθρωπότητα ανά πάσα στιγμή και εποχή. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, ο διάλογος του Δημιουργού με τον Ιωνά αποτελεί τη μοναδική και αποκλειστική λεκτική δήλωσή Του ως προς το γιατί και πώς δείχνει έλεος στην ανθρωπότητα, πόσο ανεκτικός είναι προς την ανθρωπότητα, καθώς και ως προς τα πραγματικά αισθήματά Του γι’ αυτήν. Τα σαφή και σύντομα λόγια του Ιεχωβά Θεού κατά τον διάλογο αυτόν εκφράζουν τις ολοκληρωμένες σκέψεις Του για το ανθρώπινο γένος· αποτελούν αληθινή έκφραση της στάσης της καρδιάς Του απέναντί του, καθώς και μια ατράνταχτη απόδειξη της παραχώρησης άφθονου ελέους σε αυτό. Το έλεός Του δεν αποδίδεται μονάχα στις πρεσβύτερες γενιές της ανθρωπότητας, αλλά δίδεται και στα νεότερα μέλη της, όπως γινόταν πάντοτε, από τη μια γενιά στην άλλη. Αν και η οργή του Θεού πέφτει συχνά πάνω σε συγκεκριμένες γωνιές και εποχές της ανθρωπότητας, το έλεος του Θεού παραμένει ακατάπαυστο. Μέσα από το έλεός Του, καθοδηγεί και οδηγεί, και τροφοδοτεί και θρέφει τη μια μετά την άλλη, τις γενεές των δημιουργημάτων Του, επειδή τα πραγματικά Του αισθήματα προς την ανθρωπότητα δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Όπως είπε ο Ιεχωβά Θεός: «Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ […];» Πάντοτε λυπόταν το ίδιο Του το δημιούργημα. Τούτο είναι το έλεος της δίκαιης διάθεσης του Δημιουργού και είναι επίσης η πλήρης μοναδικότητά του Δημιουργού!

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄