Η εξουσία του Θεού (Β΄)

Σήμερα θα συνεχίσουμε τη συναναστροφή μας σχετικά με το θέμα του «Θεού του ίδιου, του μοναδικού». Είχαμε ήδη δύο συναναστροφές με το θέμα αυτό, η πρώτη εκ των οποίων αφορούσε στην εξουσία του Θεού και η δεύτερη τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Αφού ακούσατε τις δύο αυτές συναναστροφές, έχετε κατανοήσει εκ νέου την ταυτότητα, τη θέση και την υπόσταση του Θεού; Η επίγνωση αυτή, σας έχει βοηθήσει να επιτύχετε μια πιο ουσιαστική γνώση και πεποίθηση για την αλήθεια της ύπαρξης του Θεού; Σήμερα, σκοπεύω να επεκταθώ στο θέμα της «εξουσίας του Θεού».

Κατανοώντας την εξουσία του Θεού από τις μακρο-προοπτικές και τις μικρο-προοπτικές

Η εξουσία του Θεού είναι μοναδική. Είναι η χαρακτηριστική έκφραση και η ειδική ουσία της ταυτότητας του Θεού του ίδιου, τέτοια που δεν κατέχεται από κανένα δημιούργημα ή μη δημιούργημα· μόνο ο Δημιουργός κατέχει τέτοιου είδους εξουσία. Με άλλα λόγια, μόνο ο Δημιουργός —ο Θεός ο μοναδικός— εκφράζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο και έχει αυτήν την ουσία. Γιατί, λοιπόν, να μιλήσουμε για την εξουσία του Θεού; Πού διαφέρει η εξουσία του Θεού του ίδιου από την «εξουσία» όπως τη συλλαμβάνει ο άνθρωπος στο μυαλό του; Τι το ιδιαίτερο έχει; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να μιλήσουμε γι’ αυτήν εδώ; Καθένας από εσάς πρέπει να εξετάσει προσεκτικά αυτό το θέμα. Για τους περισσότερους ανθρώπους, η «εξουσία του Θεού» είναι μια ασαφής έννοια, μια έννοια που απαιτεί πολύ μεγάλη προσπάθεια για να την καταλάβεις, και κάθε συζήτηση σχετικά μ’ αυτήν θα είναι πιθανότατα ασαφής. Επομένως, πάντοτε θα υπάρχει χάσμα ανάμεσα στη γνώση της εξουσίας του Θεού που είναι ικανός να κατέχει ο άνθρωπος και στην υπόσταση της εξουσίας του Θεού. Για να γεφυρωθεί το χάσμα αυτό, πρέπει ο καθένας να γνωρίσει σταδιακά την εξουσία του Θεού μέσω των ανθρώπων, των γεγονότων, των πραγμάτων και των διάφορων φαινομένων που είναι εντός της ανθρώπινης αντίληψης και που οι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν στην πραγματική ζωή τους. Παρόλο που η φράση «η εξουσία του Θεού» μπορεί να φαίνεται ασύλληπτη, η εξουσία του Θεού δεν είναι καθόλου αφηρημένη. Αυτός είναι παρών μαζί με τον άνθρωπο σε κάθε λεπτό της ζωής του ανθρώπου, καθοδηγώντας τον κάθε μέρα. Έτσι, στην πραγματική ζωή, κάθε άνθρωπος θα βλέπει και θα βιώνει απαραίτητα την πιο απτή πτυχή της εξουσίας του Θεού. Αυτή η απτή πτυχή επαρκεί για να αποδείξει πως η εξουσία του Θεού υπάρχει πραγματικά, και επιτρέπει πλήρως σε κάποιον να αναγνωρίσει και να κατανοήσει το γεγονός πως ο Θεός κατέχει τέτοια εξουσία.

Ο Θεός δημιούργησε τα πάντα και, εφόσον τα δημιούργησε, έχει κράτος επί των πάντων. Εκτός του ότι έχει υπό το κράτος Του τα πάντα, έχει και τον έλεγχο των πάντων. Τι σημαίνει αυτό, η έννοια πως «ο Θεός έχει τον έλεγχο των πάντων»; Πώς μπορεί να εξηγηθεί; Πώς εφαρμόζεται στην πραγματική ζωή; Πώς μπορεί η κατανόηση του γεγονότος πως ο Θεός έχει τον έλεγχο των πάντων να σας οδηγήσει στο να γνωρίσετε την εξουσία του Θεού; Από την ίδια τη φράση «ο Θεός έχει τον έλεγχο των πάντων», πρέπει να βλέπουμε πως αυτό που ελέγχει ο Θεός δεν είναι κάποιο τμήμα των πλανητών ούτε κάποιο τμήμα της πλάσης και, πόσο μάλλον, κάποιο τμήμα της ανθρωπότητας, αλλά τα πάντα: από τα πελώρια μέχρι τα μικροσκοπικά, από τα ορατά μέχρι τα αόρατα, από τα αστέρια στο σύμπαν μέχρι τα ζωντανά όντα στη γη, καθώς και τους μικροοργανισμούς που δεν είναι ορατοί με γυμνό μάτι και τα όντα που υφίστανται σε άλλες μορφές. Αυτός είναι ο ακριβής ορισμός των «πάντων» των οποίων «έχει τον έλεγχο ο Θεός»· είναι το πλαίσιο της εξουσίας Του, η έκταση της κυριαρχίας και της διακυβέρνησής Του.

Πριν δημιουργηθεί η ανθρωπότητα, το σύμπαν —όλοι οι πλανήτες και όλα τα αστέρια στους ουρανούς— υπήρχε ήδη. Σε μακρο-επίπεδο, τα ουράνια αυτά σώματα βρίσκονται κανονικά σε τροχιά, υπό τον έλεγχο του Θεού, καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής τους, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Ποιος πλανήτης πηγαίνει πού και ποια συγκεκριμένη ώρα· ποιος πλανήτης εκτελεί την κάθε αποστολή και πότε· ποιος πλανήτης περιστρέφεται ακολουθώντας την κάθε τροχιά και πότε εξαφανίζεται ή αντικαθίσταται —όλα αυτά προχωρούν δίχως το παραμικρό λάθος. Οι θέσεις των πλανητών και οι αποστάσεις ανάμεσά τους ακολουθούν αυστηρά μοτίβα, όλα εκ των οποίων μπορούν να περιγραφούν με ακριβή στοιχεία· οι πορείες που διανύουν, η ταχύτητα και τα μοτίβα των τροχιών τους, και οι ώρες που βρίσκονται σε διάφορες θέσεις —όλα αυτά μπορούν να προσδιοριστούν ποσοτικά με ακρίβεια και να περιγραφούν με ειδικούς νόμους. Οι πλανήτες ακολουθούν αυτούς τους νόμους εδώ και αναρίθμητους αιώνες, χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση. Καμία δύναμη δεν μπορεί να αλλάξει ή να διαταράξει τις τροχιές τους ή τα μοτίβα που ακολουθούν. Επειδή οι ειδικοί νόμοι που διέπουν την κίνησή τους και τα ακριβή στοιχεία που τους περιγράφουν είναι προκαθορισμένα από την εξουσία του Δημιουργού, υπακούν στους νόμους αυτούς οικειοθελώς, υπό την κυριαρχία και τον έλεγχο του Δημιουργού. Σε μακρο-επίπεδο, δεν είναι δύσκολο για τον άνθρωπο να ανακαλύψει μερικά μοτίβα, μερικά στοιχεία, και μερικούς περίεργους και ανεξήγητους νόμους ή φαινόμενα. Παρόλο που η ανθρωπότητα δεν παραδέχεται πως ο Θεός υπάρχει ούτε δέχεται το γεγονός πως ο Θεός δημιούργησε τα πάντα και έχει υπό το κράτος Του τα πάντα και, επιπλέον, δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη της εξουσίας του Δημιουργού, οι επιστήμονες, οι αστρονόμοι και οι φυσικοί της ανθρωπότητας ανακαλύπτουν, παρ’ όλα αυτά, όλο και περισσότερο, πως η ύπαρξη των πάντων στο σύμπαν, καθώς και οι αρχές και τα μοτίβα που υπαγορεύουν τις κινήσεις τους, διέπονται και ελέγχονται όλα από μια απέραντη και αόρατη σκοτεινή ενέργεια. Το γεγονός αυτό αναγκάζει τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει και να παραδεχθεί πως υπάρχει ένας Μεγαλοδύναμος στο κέντρο αυτών των μοτίβων κίνησης, ο οποίος ενορχηστρώνει τα πάντα. Η δύναμή Του είναι εκπληκτική και, παρόλο που κανείς δεν μπορεί να δει το πραγματικό Του πρόσωπο, Αυτός κυβερνά και ελέγχει τα πάντα την κάθε στιγμή. Κανένας άνθρωπος και καμία δύναμη δεν μπορεί να υπερβεί την κυριαρχία Του. Αντιμέτωπος με το γεγονός αυτό, ο άνθρωπος πρέπει να αναγνωρίσει πως οι νόμοι που διέπουν την ύπαρξη των πάντων δεν γίνεται να ελέγχονται από ανθρώπους, δεν γίνεται να αλλαχθούν από κανέναν· πρέπει, επίσης, να παραδεχθεί πως τα ανθρώπινα όντα δεν δύνανται να κατανοήσουν πλήρως αυτούς τους νόμους και ότι αυτοί δεν συμβαίνουν εκ φύσεως, αλλά υπαγορεύονται από έναν Άρχοντα. Όλα αυτά είναι εκφράσεις της εξουσίας του Θεού που η ανθρωπότητα μπορεί να αντιληφθεί σε μακρο-επίπεδο.

Σε μικρο-επίπεδο, όλα τα βουνά, τα ποτάμια, οι λίμνες, οι θάλασσες και οι χερσαίες εκτάσεις που μπορεί να βλέπει ο άνθρωπος πάνω στη γη, όλες οι εποχές που βιώνει και καθετί που κατοικεί στη γη, συμπεριλαμβανομένων των φυτών, των ζώων, των μικροοργανισμών και των ανθρώπων, υπόκεινται όλα στην κυριαρχία και τον έλεγχο του Θεού. Υπό την κυριαρχία και τον έλεγχο του Θεού, τα πάντα δημιουργούνται ή εξαφανίζονται σύμφωνα με τις σκέψεις Του· δημιουργούνται νόμοι που διέπουν τη ύπαρξή τους, και αυτά αυξάνονται και πληθύνονται με την τήρησή τους. Κανένας άνθρωπος ή πράγμα δεν είναι υπεράνω των νόμων αυτών. Γιατί συμβαίνει αυτό; Η μόνη απάντηση είναι αυτή: Λόγω της εξουσίας του Θεού. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, λόγω των σκέψεων και του λόγου του Θεού· λόγω των προσωπικών πράξεων του ίδιου του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η εξουσία και ο νους του Θεού είναι αυτά που γεννούν τους νόμους αυτούς, οι οποίοι μεταβάλλονται και αλλάζουν σύμφωνα με τις σκέψεις Του, ενώ όλες αυτές οι μεταβολές και οι αλλαγές λαμβάνουν χώρα ή ξεθωριάζουν για χάρη του σχεδίου Του. Πάρε, για παράδειγμα, τις επιδημίες. Ξεσπούν δίχως προειδοποίηση. Κανείς δεν γνωρίζει την προέλευσή τους ή τα ακριβή αίτια της εμφάνισής τους, ενώ, όποτε μια επιδημία φτάνει σε κάποιον τόπο, εκείνοι που είναι καταδικασμένοι δεν μπορούν να διαφύγουν τη συμφορά. Η ανθρώπινη επιστήμη θεωρεί πως οι επιδημίες προκαλούνται από τη διάδοση επικίνδυνων και επιβλαβών μικροβίων, ενώ η ταχύτητα, η έκταση και η μέθοδος της μετάδοσής τους δεν μπορούν να προβλεφθούν ή να ελεγχθούν από την ανθρώπινη επιστήμη. Παρόλο που οι άνθρωποι αντιστέκονται στις επιδημίες με κάθε δυνατό τρόπο, δεν μπορούν να ελέγξουν ποιοι άνθρωποι ή ποια ζώα προσβάλλονται αναπόφευκτα όταν ξεσπούν επιδημίες. Το μόνο που μπορούν να κάνουν τα ανθρώπινα όντα είναι να προσπαθήσουν να τις εμποδίσουν, να αντισταθούν σε αυτές και να τις ερευνήσουν. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει τα βασικά αίτια που εξηγούν την αρχή ή το τέλος οποιασδήποτε επιμέρους επιδημίας και κανείς δεν μπορεί να τις ελέγξει. Όταν αντιμετωπίζουν την εμφάνιση και την εξάπλωση μιας επιδημίας, το πρώτο μέτρο που παίρνουν οι άνθρωποι είναι να αναπτύξουν ένα εμβόλιο· συχνά, ωστόσο, η επιδημία εξασθενεί από μόνη της πριν ετοιμαστεί το εμβόλιο. Γιατί εξασθενούν οι επιδημίες; Μερικοί λένε πως τα μικρόβια έχουν τεθεί υπό έλεγχο, ενώ άλλοι λένε πως εξασθενούν λόγω της εναλλαγής των εποχών… Όσο για το αν ευσταθούν οι τρελές αυτές εικασίες, η επιστήμη δεν μπορεί να προσφέρει κάποια εξήγηση και δεν μπορεί να προσφέρει κάποια σαφή απάντηση. Η ανθρωπότητα πρέπει να αντιμετωπίσει όχι μόνο αυτές οι εικασίες, αλλά και την έλλειψη κατανόησης της ανθρωπότητας για τις επιδημίες και ο φόβος της προς αυτές. Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν γνωρίζει γιατί ξεκινούν ή γιατί φτάνουν στο τέλος τους οι επιδημίες. Επειδή η ανθρωπότητα έχει πίστη μόνο στην επιστήμη και βασίζεται εξ ολοκλήρου σ’ αυτήν, και δεν αναγνωρίζει την εξουσία του Δημιουργού και δεν δέχεται την κυριαρχία Του, δεν θα λάβουν ποτέ τους απάντηση.

Υπό την κυριαρχία του Θεού, τα πάντα γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν λόγω της εξουσίας Του και της διαχείρισής Του. Μερικά πράγματα έρχονται και φεύγουν ήσυχα, κι έτσι ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει την προέλευσή τους ή να συλλάβει τα μοτίβα που ακολουθούν, πόσο μάλλον να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους έρχονται και φεύγουν. Παρόλο που ο άνθρωπος μπορεί να δει, με τα ίδια του τα μάτια, όλα όσα συμβαίνουν στα πάντα, και μπορεί να τα ακούσει με τα αυτιά του, και να τα βιώσει με το σώμα του, παρόλο που όλα τους έχουν αντίκτυπο στον άνθρωπο και παρόλο που ο άνθρωπος υποσυνείδητα συλλαμβάνει τη σχετική ιδιαιτερότητα, την κανονικότητα ή ακόμα και την παραδοξότητα των διαφόρων φαινομένων, εξακολουθεί να μη γνωρίζει τίποτα για το τι βρίσκεται πίσω από αυτά, που είναι οι προθέσεις και οι σκέψεις του Δημιουργού. Υπάρχουν πολλές ιστορίες πίσω από αυτά τα φαινόμενα· πολλές κρυμμένες αλήθειες. Επειδή ο άνθρωπος έχει περιπλανηθεί μακριά από τον Δημιουργό και επειδή δεν δέχεται το γεγονός πως η εξουσία του Θεού κυβερνά τα πάντα, ποτέ του δεν θα γνωρίσει και δεν θα κατανοήσει όλα όσα συμβαίνουν υπό την κυριαρχία της εξουσίας του Θεού. Ως επί το πλείστον, ο έλεγχος και η κυριαρχία του Θεού υπερβαίνουν τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας, της ανθρώπινης γνώσης, της ανθρώπινης κατανόησης και των όσων μπορεί να επιτύχει η ανθρώπινη επιστήμη· υπερβαίνουν τις ικανότητες της δημιουργημένης ανθρωπότητας. Μερικοί λένε: «Εφόσον δεν έχεις γίνει μάρτυρας της κυριαρχίας του Θεού, πώς μπορείς να πιστεύεις πως τα πάντα υπόκεινται στην εξουσία Του;» Το να το βλέπεις, δεν σημαίνει πάντα πως πιστεύεις ούτε δεν σημαίνει πάντα πως αναγνωρίζεις και κατανοείς. Επομένως, από πού πηγάζει η πίστη; Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως η πίστη πηγάζει από τον βαθμό και το βάθος της αντίληψης και της εμπειρίας των ανθρώπων για την πραγματικότητα και τα βασικά αίτια των πραγμάτων. Αν πιστεύεις πως ο Θεός υπάρχει, αλλά δεν μπορείς να αναγνωρίσεις και, πόσο μάλλον, να αντιληφθείς το γεγονός του ελέγχου και της κυριαρχίας του Θεού επί των πάντων, τότε, στην καρδιά σου, ποτέ δεν θα παραδεχθείς πως ο Θεός έχει τέτοιου είδους εξουσία και πως η εξουσία του Θεού είναι μοναδική. Ποτέ σου δεν θα δεχτείς πραγματικά τον Δημιουργό ως τον Κύριό σου και ως τον Θεό σου.

Η μοίρα της ανθρωπότητας και η μοίρα του σύμπαντος είναι αναπόσπαστες από την κυριαρχία του Δημιουργού

Είσαστε όλοι ενήλικες. Κάποιοι από εσάς είστε μεσήλικες, ενώ άλλοι έχετε φτάσει στην τρίτη ηλικία. Έχετε γίνει από άπιστοι στον Θεό, πιστοί σ’ Αυτόν, και από το ξεκίνημα της πίστης στον Θεό φτάσατε στην αποδοχή του λόγου Του και στο βίωμα του έργου Του. Πόση γνώση έχετε για την κυριαρχία του Θεού; Τι επίγνωση έχετε κερδίσει για την ανθρώπινη μοίρα; Μπορεί κανείς να επιτύχει όλα όσα επιθυμεί στη ζωή; Στο πέρας των μερικών δεκαετιών της ύπαρξής σας, πόσα πράγματα κατορθώσατε να επιτύχετε όπως ελπίζατε; Πόσα πράγματα έχουν συμβεί και δεν τα περιμένατε; Πόσα αποτελούν ευχάριστες εκπλήξεις; Πόσα πράγματα περιμένουν ακόμα οι άνθρωποι με την προσδοκία ότι θα αποφέρουν καρπούς —περιμένοντας ασυναίσθητα την κατάλληλη στιγμή, περιμένοντας το θέλημα του Ουρανού; Πόσα πράγματα κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται αβοήθητοι και αποθαρρυμένοι; Ο καθένας είναι γεμάτος ελπίδες για τη μοίρα του προσδοκώντας πως τα πάντα στη ζωή του θα πάνε όπως επιθυμεί, πως δεν θα του λείπει η τροφή ή ο ρουχισμός και πως η περιουσία του θα αυξηθεί θεαματικά. Κανείς δεν θέλει μια ζωή φτωχή και καταπιεσμένη, γεμάτη κακουχίες και ταλανισμένη από συμφορές. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέψουν ή να ελέγξουν τα πράγματα αυτά. Ίσως για κάποιους το παρελθόν να αποτελεί απλώς ένα συνονθύλευμα εμπειριών· ποτέ τους δεν μαθαίνουν ποιο είναι το θέλημα του Ουρανού και ούτε τους νοιάζει ποιο είναι αυτό. Βιώνουν τις ζωές τους ασυλλόγιστα, σαν ζώα, από μέρα σε μέρα, δίχως να ενδιαφέρονται για τη μοίρα της ανθρωπότητας, για τον λόγο για τον οποίο ζουν οι άνθρωποι ή για το πώς πρέπει να ζουν. Τέτοιοι άνθρωποι φτάνουν στη γεροντική ηλικία χωρίς να έχουν αποκτήσει καμία κατανόηση για την ανθρώπινη μοίρα και, μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουν, δεν έχουν ιδέα για το ποιο είναι το νόημα της ζωής. Τέτοιοι άνθρωποι είναι νεκροί· είναι όντα δίχως πνεύμα· είναι θηρία. Παρόλο που οι άνθρωποι ζουν μέσα στη δημιουργία, αντλούν ευχαρίστηση από τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους ο κόσμος ικανοποιεί τις υλικές τους ανάγκες και παρόλο που βλέπουν τον υλικό αυτόν κόσμο να προοδεύει διαρκώς, η δική τους εμπειρία —αυτό που νιώθει και δοκιμάζει η καρδιά και το πνεύμα τους— δεν έχει καμία σχέση με πράγματα υλικά και τίποτα το υλικό δεν είναι υποκατάστατο της εμπειρίας. Η εμπειρία είναι μια αναγνώριση βαθιά στην καρδιά τους, κάτι που δεν είναι ορατό με γυμνό μάτι. Η αναγνώριση αυτή έγκειται στην κατανόηση και στην αντίληψη που έχει κανείς για την ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη μοίρα. Επιπλέον, οδηγεί συχνά τον άνθρωπο στην αντίληψη πως κάποιος αόρατος Κυρίαρχος διευθετεί τα πάντα, ενορχηστρώνει τα πάντα για τον άνθρωπο. Εν μέσω όλων αυτών, δεν μπορεί κανείς παρά να δεχθεί τις διευθετήσεις και τις ενορχηστρώσεις της μοίρας· δεν μπορεί παρά να δεχθεί το μονοπάτι εμπρός που του χάραξε ο Δημιουργός, την κυριαρχία του Δημιουργού επί της μοίρας του. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Όποια επίγνωση και στάση κι αν έχει κανείς προς τη μοίρα, κανείς δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός αυτό.

Πού θα πας κάθε μέρα, τι θα κάνεις, ποιον ή τι θα συναντήσεις, τι θα πεις, τι θα σου συμβεί —μπορεί να προβλεφθεί τίποτε απ’ αυτά; Οι άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέψουν όλα αυτά τα περιστατικά, πόσο μάλλον να ελέγξουν πώς θα εξελιχθούν αυτές οι καταστάσεις. Στη ζωή, τα απρόβλεπτα αυτά γεγονότα συμβαίνουν όλη την ώρα· αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Τα καθημερινά αυτά σκαμπανεβάσματα και οι τρόποι που ξεδιπλώνονται ή τα μοτίβα που ακολουθούν, αποτελούν, για την ανθρωπότητα, συνεχείς υπενθυμίσεις πως τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία και πως η διαδικασία κατά την οποία συμβαίνει το καθετί, η αναπόφευκτη φύση του κάθε γεγονότος, δεν μπορούν να μεταβληθούν από την ανθρώπινη θέληση. Κάθε συμβάν μεταφέρει μια νουθεσία από τον Δημιουργό στην ανθρωπότητα, ενώ στέλνει επίσης το μήνυμα πως τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούν να ελέγξουν την ίδια τους τη μοίρα. Κάθε γεγονός αποτελεί ανταπάντηση στη φιλοδοξία και επιθυμία της ανθρωπότητας που ελπίζει μάταια να πάρει τη μοίρα της στα δικά της χέρια. Είναι σαν ισχυρά, επαναλαμβανόμενα ραπίσματα στο πρόσωπο της ανθρωπότητας, που αναγκάζουν τους ανθρώπους να επανεξετάσουν το ποιος είναι, εν τέλει, αυτός που κυβερνά και ελέγχει τη μοίρα τους. Επιπλέον, καθώς οι φιλοδοξίες και οι επιθυμίες τους καταπνίγονται και γκρεμίζονται ξανά και ξανά, οι άνθρωποι φτάνουν ανεπιτήδευτα σε μια ασυναίσθητη αποδοχή αυτού που τους επιφυλάσσει η μοίρα —μια αποδοχή της πραγματικότητας, του θελήματος του Ουρανού και της κυριαρχίας του Δημιουργού. Από τα καθημερινά αυτά σκαμπανεβάσματα έως τη μοίρα ολόκληρων ανθρωπίνων ζωών, δεν υπάρχει τίποτα που να μην αποκαλύπτει τα σχέδια και την κυριαρχία του Δημιουργού· δεν υπάρχει τίποτα που να μη στέλνει το μήνυμα πως «η εξουσία του Δημιουργού είναι κάτι που δεν υπερβαίνεται», που δεν μεταφέρει αυτήν την αιώνια αλήθεια πως «η εξουσία του Δημιουργού είναι υπέρτατη».

Η μοίρα της ανθρωπότητας και η μοίρα όλων των πραγμάτων είναι στενά συνυφασμένες με την κυριαρχία του Δημιουργού, άρρηκτα συνδεδεμένες με τις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού· στο τέλος, είναι αδιαχώριστες από την εξουσία του Δημιουργού. Στους νόμους για τα πάντα, ο άνθρωπος κατανοεί τις ενορχηστρώσεις και την κυριαρχία του Δημιουργού· στους κανόνες επιβίωσης των πάντων, φτάνει στο σημείο να αντιληφθεί τη διακυβέρνηση του Δημιουργού· στη μοίρα των πάντων, οδηγείται στο να εξάγει συμπεράσματα για τους τρόπους με τους οποίους ο Δημιουργός ασκεί την κυριαρχία Του και τον έλεγχό Του πάνω τους· τέλος, στους κύκλους ζωής των ανθρώπινων όντων και των πάντων, ο άνθρωπος φτάνει να βιώσει πραγματικά τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού για τα πάντα και τα ζωντανά όντα, για να γίνει μάρτυρας του πώς αυτές οι ενορχηστρώσεις και οι διευθετήσεις αντικαθιστούν όλους τους επίγειους νόμους, κανόνες και θεσμούς, όλες τις άλλες ενέργειες και δυνάμεις. Υπό το πρίσμα αυτό, η ανθρωπότητα αναγκάζεται να αναγνωρίσει πως κανένα δημιούργημα δεν μπορεί να παραβεί την κυριαρχία του Δημιουργού και πως καμία δύναμη δεν μπορεί να αναστατώσει ή να τροποποιήσει τα γεγονότα και τα πράγματα που έχουν προκαθοριστεί από τον Δημιουργό. Είναι υπό τους θεϊκούς αυτούς νόμους και κανόνες που ζουν και πολλαπλασιάζονται, επί γενεές γενεών, οι άνθρωποι και τα πάντα. Αυτή δεν είναι η πραγματική προσωποποίηση της εξουσίας του Δημιουργού; Παρόλο που, στους αντικειμενικούς νόμους, ο άνθρωπος βλέπει την κυριαρχία και το θέλημα του Δημιουργού για όλα τα γεγονότα και τα πάντα, πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να συλλάβουν την αρχή της κυριαρχίας του Δημιουργού επί των πάντων; Πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να γνωρίσουν, να αναγνωρίσουν, να δεχθούν και να υποταχθούν πραγματικά στην κυριαρχία και στη διευθέτηση του Δημιουργού επί της ίδιας τους της μοίρας; Ποιος, αφού έχει πιστέψει στο γεγονός της κυριαρχίας του Δημιουργού επί των πάντων, θα πιστέψει και θα αναγνωρίσει πραγματικά πως ο Δημιουργός υπαγορεύει και τη μοίρα των ανθρώπινων ζωών; Ποιος μπορεί να κατανοήσει πραγματικά το γεγονός πως η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στην παλάμη του Δημιουργού; Το τι είδους στάση οφείλει να υιοθετεί η ανθρωπότητα προς την κυριαρχία του Δημιουργού όταν έρχεται αντιμέτωπη με το γεγονός πως Αυτός κυβερνά και ελέγχει τη μοίρα της ανθρωπότητας; Είναι μια απόφαση που κάθε ανθρώπινο ον, που βρίσκεται τώρα αντιμέτωπο με το γεγονός αυτό, πρέπει να πάρει μόνο του.

Οι έξι καμπές στην ανθρώπινη ζωή

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, κάθε άνθρωπος φτάνει σε μια σειρά κρίσιμων καμπών. Αυτές αποτελούν τα πιο θεμελιώδη και τα πιο σημαντικά βήματα που καθορίζουν τη μοίρα ενός ανθρώπου στη ζωή. Ακολουθεί μια σύντομη περιγραφή αυτών των σημείων από τα οποία πρέπει να περάσει κάθε άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Η πρώτη καμπή: η γέννηση

Το πού γεννιέται ένας άνθρωπος, σε τι οικογένεια γεννιέται, το φύλο, η εμφάνιση και η ώρα της γέννησής του: όλα αυτά είναι λεπτομέρειες της πρώτης καμπής της ζωής ενός ανθρώπου.

Κανείς δεν μπορεί να επιλέξει συγκεκριμένες λεπτομέρειες της καμπής αυτής· είναι όλα προκαθορισμένα πολύ καιρό νωρίτερα από τον Δημιουργό. Δεν επηρεάζονται από το εξωτερικό περιβάλλον με κανέναν τρόπο και κανένας ανθρωπογενής παράγοντας δεν μπορεί να αλλάξει τα γεγονότα αυτά, που είναι προαποφασισμένα από τον Δημιουργό. Για να γεννηθεί ένας άνθρωπος, σημαίνει πως ο Δημιουργός έχει ήδη εκπληρώσει το πρώτο βήμα της μοίρας που έχει διευθετήσει για τον άνθρωπο αυτό. Επειδή Αυτός έχει προαποφασίσει όλες αυτές τις λεπτομέρειες πολύ καιρό νωρίτερα, κανείς δεν έχει τη δύναμη να τροποποιήσει καμιά τους. Ανεξάρτητα από τη μετέπειτα μοίρα ενός ανθρώπου, οι συνθήκες της γέννησής του είναι προκαθορισμένες και παραμένουν ως έχουν· δεν επηρεάζονται με κανέναν τρόπο από τη μοίρα του στη ζωή, και ούτε επηρεάζουν με κανέναν τρόπο την κυριαρχία του Δημιουργού πάνω στη μοίρα κάποιου στη ζωή.

1) Μια νέα ζωή γεννιέται από τα σχέδια του Δημιουργού

Ποιες από τις λεπτομέρειες της πρώτης καμπής —τον τόπο γέννησης, την οικογένεια, το φύλο, την εξωτερική εμφάνιση, την ώρα της γέννησης— μπορεί να επιλέξει κανείς; Προφανώς, η γέννηση κάποιου είναι παθητικό γεγονός. Ο άνθρωπος γεννιέται ακούσια, σε συγκεκριμένο τόπο, σε συγκεκριμένη ώρα, σε συγκεκριμένη οικογένεια, με μια συγκεκριμένη εξωτερική εμφάνιση· ακούσια γίνεται μέλος ενός συγκεκριμένου σπιτικού και κλαδί από ένα συγκεκριμένο οικογενειακό δέντρο. Ο άνθρωπος δεν έχει καμία επιλογή σ’ αυτήν την πρώτη καμπή της ζωής· αντιθέτως, γεννιέται σε ένα περιβάλλον που έχει καθοριστεί σύμφωνα με τα σχέδια του Δημιουργού, σε μια συγκεκριμένη οικογένεια, με συγκεκριμένο φύλο και εμφάνιση, σε συγκεκριμένη ώρα που συνδέεται στενά με την πορεία της ζωής του ανθρώπου. Τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σε αυτήν την κρίσιμη καμπή; Γενικά, ο άνθρωπος δεν έχει καμία επιλογή για καμία από αυτές τις λεπτομέρειες που αφορούν τη γέννησή του. Αν δεν ήταν το πεπρωμένο και η καθοδήγηση του Δημιουργού, μια ζωή που μόλις γεννήθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο δεν θα ήξερε πού να πάει ή πού να μείνει, δεν θα είχε συγγενείς, δεν θα ανήκε πουθενά και δεν θα είχε αληθινό σπιτικό. Αλλά χάρη στις σχολαστικές διευθετήσεις του Δημιουργού, αυτή η νέα ζωή έχει ένα μέρος για να μείνει, γονείς, έναν τόπο στον οποίο ανήκει και συγγενείς, κι έτσι αυτή η ζωή ξεκινά το ταξίδι της. Καθ’ όλη τη διαδικασία αυτή, η υλοποίηση της νέας αυτής ζωής καθορίζεται από τα σχέδια του Δημιουργού, ενώ καθετί που θα αποκτήσει απονέμεται σ’ αυτήν από τον Δημιουργό. Από ένα περιπλανώμενο σώμα με τίποτα στο όνομά του, γίνεται σταδιακά ένα ορατό, υλικό ανθρώπινο ον με σάρκα και αίμα, ένα από τα δημιουργήματα του Θεού που σκέφτεται, αναπνέει, αισθάνεται το ζεστό και το κρύο· που μπορεί να συμμετέχει σε όλες τις συνηθισμένες δραστηριότητες ενός δημιουργήματος στον υλικό κόσμο· και που θα υποβληθεί σε όλα τα πράγματα που πρέπει να δοκιμάσει ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον στη ζωή. Το ότι η γέννηση ενός ανθρώπου έχει προαποφασιστεί από τον Δημιουργό σημαίνει πως Αυτός θα απονείμει στον άνθρωπο αυτόν όλα τα απαραίτητα πράγματα για την επιβίωσή του· και, παρομοίως, το ότι γεννιέται ένας άνθρωπος σημαίνει πως θα λάβει όλα τα απαραίτητα πράγματα για την επιβίωσή του από τον Δημιουργό και, από εκεί και πέρα, θα ζει σε άλλη μορφή που παρέχεται από τον Δημιουργό και υπόκειται στην κυριαρχία του Δημιουργού.

2) Ο λόγος που διαφορετικά ανθρώπινα όντα γεννιούνται υπό διαφορετικές συνθήκες

Στους ανθρώπους αρέσει συχνά να φαντάζονται πως, αν ξαναγεννιόνταν, θα γεννιόντουσαν σε μια επιφανή οικογένεια· αν ήταν γυναίκες, θα έμοιαζαν με τη Χιονάτη και θα ήταν αγαπητές σε όλους, ενώ, αν ήταν άντρες, θα ήταν οι πρίγκιπες του παραμυθιού που δεν τους λείπει τίποτα, που έχουν όλον τον κόσμο στα πόδια τους. Υπάρχουν συχνά εκείνοι που τρέφουν πολλές αυταπάτες σχετικά με τη γέννησή τους, είναι εξαιρετικά δυσαρεστημένοι μ’ αυτήν και αισθάνονται δυσαρέσκεια για την οικογένειά τους, την εμφάνισή τους, το φύλο τους, ακόμα και για την ώρα της γέννησής τους. Ωστόσο, οι άνθρωποι ποτέ δεν καταλαβαίνουν γιατί γεννιούνται σε συγκεκριμένη οικογένεια ή γιατί έχουν μια συγκεκριμένη εμφάνιση. Δεν γνωρίζουν πως, ανεξάρτητα από τον τόπο της γέννησής τους ή την εμφάνισή τους, πρόκειται να παίξουν διάφορους ρόλους και να εκπληρώσουν διαφορετικές αποστολές στη διαχείριση του Δημιουργού —και ο σκοπός αυτός δεν θα αλλάξει ποτέ. Στα μάτια του Δημιουργού, ο τόπος γέννησης κάποιου, το φύλο του και η εξωτερική του εμφάνιση, είναι όλα πράγματα προσωρινά. Είναι μια σειρά από μικροσκοπικούς κόκκους, μικρούτσικα σύμβολα σε κάθε φάση της διαχείρισής Του για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Επιπλέον, ο αληθινός προορισμός και το αποτέλεσμα ενός ανθρώπου δεν καθορίζονται από τη γέννησή του σε κάποια συγκεκριμένη φάση, αλλά από την αποστολή που εκπληρώνει στη ζωή του και από την κρίση που θα δεχθεί από τον Δημιουργό όταν το σχέδιο της διαχείρισής Του έχει ολοκληρωθεί.

Λέγεται πως υπάρχει αιτία για κάθε αποτέλεσμα και πως κανένα αποτέλεσμα δεν υπάρχει δίχως αιτία. Έτσι, η γέννηση κάποιου είναι απαραίτητα συνδεδεμένη και με την παρούσα ζωή του, αλλά και με την προηγούμενη ζωή του. Αν ο θάνατος ενός ανθρώπου βάζει τέλος στην τρέχουσα διάρκεια της ζωής του, τότε η γέννηση ενός ανθρώπου είναι η αρχή ενός νέου κύκλου· αν ένας παλιός κύκλος αντιπροσωπεύει την προηγούμενη ζωή ενός ανθρώπου, τότε ο νέος κύκλος είναι, φυσικά, η παρούσα ζωή του. Εφόσον η γέννηση κάποιου συνδέεται με την προηγούμενη, αλλά και την παρούσα ζωή του, έπεται ότι η τοποθεσία, η οικογένεια, το φύλο, η εμφάνιση και άλλοι παρόμοιοι παράγοντες που συνδέονται με τη γέννησή του, σχετίζονται όλα τους απαραιτήτως την προηγούμενη και την παρούσα ζωή. Αυτό σημαίνει πως οι παράγοντες της γέννησης ενός ανθρώπου δεν επηρεάζονται μόνο από την προηγούμενη ζωή του, αλλά καθορίζονται από τη μοίρα του στην παρούσα ζωή του, πράγμα που εξηγεί την πληθώρα των διαφορετικών συνθηκών μέσα στις οποίες γεννιούνται οι άνθρωποι: Μερικοί γεννιούνται σε φτωχές οικογένειες, άλλοι σε πλούσιες οικογένειες. Μερικοί έχουν λαϊκή καταγωγή, ενώ άλλοι έχουν ένδοξη καταγωγή. Μερικοί γεννιούνται στον Νότο, άλλοι στον Βορρά. Μερικοί γεννιούνται στην έρημο, άλλοι σε εύφορες κοιλάδες. Η γέννηση μερικών ανθρώπων συνοδεύεται από επευφημίες, γέλια και εορτασμούς· η γέννηση κάποιων άλλων συνοδεύεται από δάκρυα, συμφορές και βάσανα. Μερικοί γεννιούνται για να αγαπιούνται σαν θησαυρός, άλλοι για να απορρίπτονται σαν αγριόχορτα. Μερικοί γεννιούνται με ωραία χαρακτηριστικά, άλλοι με ανομοιόμορφα. Μερικοί είναι όμορφοι στην όψη, άλλοι είναι άσχημοι. Μερικοί γεννιούνται τα μεσάνυχτα, άλλοι κάτω από το λιοπύρι του καταμεσήμερου… Η γέννηση των ανθρώπων κάθε είδους καθορίζεται από τη μοίρα που τους επιφυλάσσει ο Δημιουργός· η γέννησή τους καθορίζει τη μοίρα τους στην παρούσα ζωή τους, καθώς και τους ρόλους που θα διαδραματίσουν και τις αποστολές που θα εκπληρώσουν. Όλα αυτά υπόκεινται στην κυριαρχία του Δημιουργού και είναι προκαθορισμένα από Αυτόν· κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το προκαθορισμένο πεπρωμένο του, κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τη γέννησή του και κανείς δεν μπορεί να διαλέξει μοίρα του.

Η δεύτερη καμπή: μεγαλώνοντας

Ανάλογα με το είδος της οικογένειας στην οποία γεννιούνται, οι άνθρωποι μεγαλώνουν σε διαφορετικά οικιακά περιβάλλοντα και μαθαίνουν διαφορετικά μαθήματα από τους γονείς τους. Αυτοί οι παράγοντες καθορίζουν τις συνθήκες υπό τις οποίες ενηλικιώνεται ένας άνθρωπος, ενώ το να μεγαλώνεις αντιπροσωπεύει τη δεύτερη κρίσιμη καμπή στη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι περιττό να λεχθεί πως οι άνθρωποι δεν έχουν επιλογή ούτε σε αυτήν την καμπή. Είναι κι αυτή καθορισμένη, ρυθμισμένη εκ των προτέρων.

1) Ο Δημιουργός σχεδίασε τις καθορισμένες συνθήκες για την ενηλικίωση κάθε ατόμου

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαλέξει τους ανθρώπους, τα γεγονότα ή τα πράγματα που τον διαπαιδαγωγούν και τον επηρεάζουν καθώς μεγαλώνει. Δεν μπορεί να διαλέξει ποια γνώση ή ποιες δεξιότητες θα αποκτήσει, ποιες συνήθειες θα διαμορφώσει. Δεν έχει κανέναν λόγο στο ποιοι είναι οι γονείς και οι συγγενείς του, ούτε στο είδος του περιβάλλοντος στο οποίο θα μεγαλώσει· οι σχέσεις του με τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα στον περίγυρό του, καθώς και το πώς αυτά επηρεάζουν την ανάπτυξή του, είναι όλα πέρα από τον έλεγχό του. Ποιος τα αποφασίζει αυτά, λοιπόν; Ποιος τα διευθετεί; Εφόσον οι άνθρωποι δεν έχουν καμία επιλογή στο θέμα, εφόσον δεν μπορούν να αποφασίσουν γι’ αυτά τα πράγματα οι ίδιοι και εφόσον, προφανώς, αυτά δεν διαμορφώνονται εκ φύσεως, είναι αυτονόητο πως ο σχηματισμός όλων αυτών των ανθρώπων, γεγονότων και πραγμάτων βρίσκεται στα χέρια του Δημιουργού. Φυσικά, όπως ακριβώς ο Δημιουργός διευθετεί τις ειδικές συνθήκες της γέννησης κάθε ανθρώπου, διευθετεί, επίσης, τις ειδικές συνθήκες υπό τις οποίες μεγαλώνει κάποιος. Αν η γέννηση ενός ανθρώπου επιφέρει αλλαγές στους ανθρώπους, στα γεγονότα και τα πράγματα γύρω του, τότε αυτά θα επηρεαστούν απαραίτητα και από το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός μεγαλώνει και αναπτύσσεται. Για παράδειγμα, μερικοί άνθρωποι γεννιούνται σε φτωχές οικογένειες, κι όμως μεγαλώνουν περιτριγυρισμένοι από πλούτη· άλλοι γεννιούνται σε ευκατάστατες οικογένειες, αλλά γίνονται η αιτία να μειωθεί η περιουσία της οικογένειάς τους, κι έτσι μεγαλώνουν σε φτωχό περιβάλλον. Κανενός η γέννηση δεν διέπεται από κάποιον πάγιο κανόνα και κανένας δεν μεγαλώνει υπό κάποιο αναπόφευκτο, πάγιο σύνολο συνθηκών. Αυτά δεν είναι πράγματα που μπορεί να φανταστεί ή να ελέγξει κάποιος άνθρωπος· είναι τα προϊόντα της μοίρας του και καθορίζονται από τη μοίρα του. Βέβαια, στη ρίζα τους, αυτά τα πράγματα καθορίζονται από τη μοίρα που προκαθορίζει ο Δημιουργός για τον καθένα· έχουν καθοριστεί από την κυριαρχία του Δημιουργού επί της μοίρας του ανθρώπου αυτού και από τα σχέδιά Του γι’ αυτήν.

2) Οι διάφορες συνθήκες υπό τις οποίες μεγαλώνουν οι άνθρωποι οδηγούν σε διαφορετικούς ρόλους

Οι συνθήκες της γέννησης ενός ανθρώπου καθορίζουν, σε βασικό επίπεδο, το περιβάλλον και τις συνθήκες στις οποίες μεγαλώνει, ενώ οι συνθήκες στις οποίες μεγαλώνει ένας άνθρωπος είναι, παρομοίως, το προϊόν των συνθηκών της γέννησής του. Κατά το διάστημα αυτό, ο άνθρωπος ξεκινά να μαθαίνει τη γλώσσα, το μυαλό του ξεκινά να αντιμετωπίζει και να αφομοιώνει πολλά νέα πράγματα, μια διαδικασία κατά την οποία ο άνθρωπος μεγαλώνει διαρκώς. Τα πράγματα που ακούει ο άνθρωπος με τα αυτιά του, που βλέπει με τα μάτια του και απορροφά με το μυαλό του, γεμίζουν και ζωντανεύουν σταδιακά τον εσωτερικό του κόσμο. Οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα με τα οποία έρχεται σε επαφή· η κοινή λογική, η γνώση και οι δεξιότητες που αποκτά· και οι τρόποι σκέψης από τους οποίους επηρεάζεται, που του ενσταλάζονται ή μαθαίνει, θα καθοδηγήσουν και θα επηρεάσουν στο σύνολό τους τη μοίρα του στη ζωή. Η γλώσσα που μαθαίνει κανείς καθώς μεγαλώνει και ο τρόπος σκέψης του είναι αδιαχώριστα από το περιβάλλον στο οποίο περνά τη νιότη του, ενώ το περιβάλλον αυτό απαρτίζεται από τους γονείς και τα αδέλφια, και τους άλλους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα γύρω του. Επομένως, η πορεία της ανάπτυξης ενός ανθρώπου καθορίζεται από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, ενώ βασίζεται επίσης στους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα με τα οποία έρχεται σε επαφή κατά το διάστημα αυτό. Εφόσον οι συνθήκες στις οποίες μεγαλώνει ένας άνθρωπος έχουν προαποφασιστεί πολύ καιρό νωρίτερα, το περιβάλλον στο οποίο ζει κατά τη διαδικασία αυτή έχει επίσης, φυσικά, προαποφασιστεί. Δεν αποφασίζεται από τις επιλογές και τις προτιμήσεις του ανθρώπου, αλλά αποφασίζεται σύμφωνα με τα σχέδια του Θεού, καθορίζεται από τις προσεκτικές διευθετήσεις του Δημιουργού και από την κυριαρχία Του επί της μοίρας του ανθρώπου στη ζωή. Έτσι, οι άνθρωποι που συναντά κάθε άνθρωπος όσο μεγαλώνει και τα πράγματα με τα οποία έρχεται σε επαφή, είναι όλα φυσικά συνδεδεμένα με τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέψουν τέτοιου είδους περίπλοκες αλληλοσυνδέσεις, ούτε μπορούν να τις ελέγξουν ή να τις συλλάβουν. Πολλά διαφορετικά πράγματα και άνθρωποι επηρεάζουν το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ένας άνθρωπος, ενώ κανένα ανθρώπινο ον δεν είναι ικανό να διευθετήσει ή να ενορχηστρώσει τέτοιο αχανές δίκτυο διασυνδέσεων. Κανένας άνθρωπος ή πράγμα, πέραν του Δημιουργού, δεν μπορεί να ελέγξει την εμφάνιση, των ανθρώπων, πραγμάτων και γεγονότων ούτε μπορεί να τα διατηρήσει ή να ελέγξει την εμφάνισή τους, ενώ το αχανές αυτό δίκτυο διασυνδέσεων είναι αυτό που διαμορφώνει την ανάπτυξη ενός ανθρώπου, όπως προκαθορίζεται από τον Δημιουργό και οικοδομεί τα διάφορα περιβάλλοντα στα οποία μεγαλώνουν οι άνθρωποι. Είναι αυτό που δημιουργεί τους διάφορους ρόλους που είναι απαραίτητοι για το έργο της διαχείρισης του Δημιουργού, τοποθετώντας σταθερά, ισχυρά θεμέλια ώστε οι άνθρωποι να εκπληρώσουν επιτυχώς τις αποστολές τους.

Η τρίτη καμπή: ανεξαρτητοποίηση

Αφού ένας άνθρωπος περάσει την παιδική και την εφηβική ηλικία και, σταδιακά και αναπόφευκτα, ενηλικιωθεί, το επόμενο βήμα είναι να αποχωριστεί ολοκληρωτικά τη νιότη του, να πει αντίο στους γονείς του και να αντιμετωπίσει τον δρόμο μπροστά του σαν ανεξάρτητος ενήλικας. Στο σημείο αυτό, πρέπει να αντιμετωπίσει όλους τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσει ένας ενήλικας· να αντιμετωπίσει όλα τα μέρη της μοίρας του που σύντομα θα παρουσιαστούν. Αυτή είναι η τρίτη καμπή από την οποία πρέπει να περάσει ένας άνθρωπος.

1) Αφού ανεξαρτητοποιηθεί, ο άνθρωπος ξεκινά να δοκιμάζει την κυριαρχία του Δημιουργού

Αν η γέννηση κάποιου και η περίοδος που μεγαλώνει είναι η «περίοδος προετοιμασίας» για το ταξίδι του στη ζωή και η τοποθέτηση του ακρογωνιαίου λίθου στη μοίρα του, τότε η ανεξαρτητοποίηση κάποιου είναι ο εναρκτήριος μονόλογος για τη μοίρα του στη ζωή. Αν η γέννηση κάποιου και η περίοδος που μεγαλώνει είναι πλούτη που έχει συσσωρεύσει ως προετοιμασία για τη μοίρα του στη ζωή, τότε η ανεξαρτητοποίησή του είναι η στιγμή που ξεκινά να ξοδεύει ή να προσθέτει στα πλούτη αυτά. Όταν κάποιος αφήνει τους γονείς του και γίνεται ανεξάρτητος, οι κοινωνικές συνθήκες που αντιμετωπίζει και το είδος της δουλειάς και της καριέρας που του είναι διαθέσιμα, ορίζονται και τα δύο από τη μοίρα και δεν έχουν καμία σχέση με τους γονείς του. Μερικοί άνθρωποι επιλέγουν μια καλή ειδικότητα στο πανεπιστήμιο και καταλήγουν να βρουν μια ικανοποιητική δουλειά μετά την αποφοίτησή τους, κάνοντας, έτσι, ένα θριαμβευτικό πρώτο βήμα στο ταξίδι της ζωής τους. Μερικοί άνθρωποι μαθαίνουν και ειδικεύονται σε διάφορες δεξιότητες και, παρόλα αυτά, δεν βρίσκουν ποτέ μια δουλειά που τους ταιριάζει, δεν βρίσκουν ποτέ τη θέση τους, πόσο μάλλον, μια καριέρα· στο ξεκίνημα του ταξιδιού της ζωής τους βρίσκονται αποθαρρυμένοι σε κάθε στροφή, ταλανισμένοι από προβλήματα, με τις προοπτικές τους ζοφερές και τις ζωές τους αβέβαιες. Μερικοί άνθρωποι αφιερώνονται επιμελώς στις σπουδές τους, ωστόσο, χάνουν οριακά κάθε ευκαιρία που έχουν για να αποκτήσουν ανώτερη μόρφωση· μοιάζουν καταδικασμένοι να μην επιτύχουν ποτέ· έτσι, η πρώτη τους φιλοδοξία στο ταξίδι της ζωής τους έχει γίνει καπνός. Μη γνωρίζοντας αν ο δρόμος μπροστά τους είναι ομαλός ή γεμάτος εμπόδια, νιώθουν, για πρώτη φορά, πως η ανθρώπινη μοίρα είναι γεμάτη μεταβλητές, κι έτσι ατενίζουν τη ζωή με προσδοκίες και τρόμο. Μερικοί άνθρωποι, παρόλο που δεν είναι ιδιαίτερα μορφωμένοι, γράφουν βιβλία και αποκτούν μια κάποια φήμη· άλλοι, παρόλο που είναι σχεδόν εντελώς αναλφάβητοι, βγάζουν χρήματα από τις επιχειρήσεις και έτσι είναι ικανοί να συντηρούν τον εαυτό τους… Το επάγγελμα που επιλέγει κάποιος και το πώς βγάζει τα προς το ζην: έχουν οι άνθρωποι κανέναν έλεγχο στο αν κάνουν καλή ή κακή επιλογή σ’ αυτά τα πράγματα; Είναι αυτά τα πράγματα σε συμφωνία με τις επιθυμίες και τις αποφάσεις των ανθρώπων; Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τις ακόλουθες επιθυμίες: να δουλεύουν λιγότερο και να βγάζουν περισσότερα, να μη μοχθούν στον ήλιο και τη βροχή, να ντύνονται καλά, να λάμπουν και να ακτινοβολούν παντού, να δεσπόζουν επί των άλλων και να φέρνουν τιμή στους προγόνους τους. Οι άνθρωποι ελπίζουν για την τελειότητα, αλλά όταν κάνουν τα πρώτα βήματα στο ταξίδι της ζωής τους, συνειδητοποιούν, σταδιακά, πόσο ατελής είναι η ανθρώπινη μοίρα και, για πρώτη φορά, κατανοούν πραγματικά το γεγονός πως, παρόλο που κάποιος μπορεί να κάνει τολμηρά σχέδια για το μέλλον του και παρόλο που μπορεί να τρέφει παράτολμες φαντασιώσεις, κανείς δεν έχει την ικανότητα ή τη δύναμη να πραγματοποιήσει τα ίδια του τα όνειρά και κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει το ίδιο του το μέλλον. Πάντα θα υπάρχει κάποια απόσταση ανάμεσα στα όνειρα κάποιου και στις πραγματικότητες που πρέπει να αντιμετωπίσει· τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως θα ήθελε κανείς να είναι και, αντιμέτωποι με τέτοιες πραγματικότητες, οι άνθρωποι δεν κατορθώνουν ποτέ να είναι ικανοποιημένοι ή ευχαριστημένοι. Μερικοί άνθρωποι θα φτάσουν στα άκρα, θα καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες και θα κάνουν μεγάλες θυσίες για χάρη του βιοπορισμού και τους μέλλοντός τους, σε μια προσπάθεια να αλλάξουν τη μοίρα τους. Στο τέλος, ωστόσο, ακόμα κι αν μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους χάρη στη σκληρή τους δουλειά, ποτέ δεν μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα τους και, όσο πεισματικά κι αν προσπαθούν, ποτέ δεν μπορούν να υπερβούν αυτό που τους έχει κατανείμει η μοίρα. Ανεξαρτήτως των διαφορών στην ικανότητα, στη νοημοσύνη και στη δύναμη της θέλησης, οι άνθρωποι είναι όλοι ίσοι ενώπιον της μοίρας, η οποία δεν ξεχωρίζει ανάμεσα στους μεγάλους και τους μικρούς, στους ανώτερους και τους κατώτερους, στους εξέχοντες και τους κοινούς. Το επάγγελμα που ασκεί κάποιος, το πώς βγάζει τα προς το ζην και ο πλούτος που συσσωρεύει κατά τη διάρκεια της ζωής του, δεν αποφασίζονται από τους γονείς του, τα ταλέντα του, τις προσπάθειες ή τις φιλοδοξίες του, αλλά είναι προαποφασισμένα από τον Δημιουργό.

2) Αφήνοντας κανείς τους γονείς του και ξεκινώντας στα σοβαρά να διαδραματίζει τον ρόλο του στο θέατρο της ζωής

Όταν κάποιος φτάνει στην ενηλικίωση, είναι ικανός να αφήσει τους γονείς του και να ξεκινήσει μόνος του την πορεία του· σ’ αυτό το σημείο είναι που πραγματικά ξεκινά να παίζει τον δικό του ρόλο, που η θολούρα ξεδιαλύνεται και η αποστολή του στη ζωή αρχίζει σταδιακά να ξεκαθαρίζει. Θεωρητικά, ο άνθρωπος συνεχίζει να διατηρεί στενούς δεσμούς με τους γονείς του, αλλά επειδή η αποστολή και ο ρόλος που διαδραματίζει κανείς στη ζωή δεν έχουν καμία σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα του, στην ουσία, ο στενός αυτός δεσμός ξεκινά σιγά-σιγά να σπάει όσο ο άνθρωπος γίνεται σταδιακά ανεξάρτητος. Από βιολογική άποψη, οι άνθρωποι δεν μπορούν παρά να εξαρτώνται ακόμα από τους γονείς τους με υποσυνείδητους τρόπους, αλλά, μιλώντας αντικειμενικά, όταν έχουν αναπτυχθεί πλήρως, έχουν τελείως χωριστές ζωές από τους γονείς τους και θα παίξουν τους ρόλους που αναλαμβάνουν ανεξάρτητα. Πέρα από τη γέννηση και την ανατροφή, η ευθύνη των γονέων στη ζωή των παιδιών τους είναι απλώς να τους προσφέρουν ένα επίσημο περιβάλλον για να μεγαλώσουν, γιατί τίποτε άλλο, πέρα του πεπρωμένου του Δημιουργού, δεν επηρεάζει τη μοίρα ενός ανθρώπου. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τι είδους μέλλον θα έχει ένας άνθρωπος· έχει προαποφασιστεί πολύ καιρό νωρίτερα, και ούτε οι γονείς του δεν μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα του. Σύμφωνα με τη μοίρα, κάθε άνθρωπος είναι ανεξάρτητος και κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μοίρα. Επομένως, κανενός οι γονείς δεν μπορούν να αποτρέψουν τη μοίρα του στη ζωή ή να ασκήσουν την παραμικρή επιρροή στον ρόλο που διαδραματίζει στη ζωή. Μπορεί να ειπωθεί πως η οικογένεια στην οποία είναι προορισμένος να γεννηθεί κάποιος και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις προϋποθέσεις για την εκπλήρωση της αποστολής του στη ζωή. Δεν καθορίζουν με κανέναν τρόπο τη μοίρα ενός ανθρώπου στη ζωή ή το είδος της μοίρας εντός της οποίας εκπληρώνει κανείς την αποστολή του. Έτσι, κανενός οι γονείς δεν μπορούν να τον βοηθήσουν να φέρει εις πέρας την αποστολή του στη ζωή, και παρομοίως, κανενός οι συγγενείς δεν μπορούν να τον βοηθήσουν να αναλάβει τον ρόλο του στη ζωή. Το πώς φέρνει κάποιος εις πέρας την αποστολή του και το είδος του περιβάλλοντος διαβίωσης στο οποίο διαδραματίζει τον ρόλο του, καθορίζονται εξ ολοκλήρου από τη μοίρα του στη ζωή. Με άλλα λόγια, καμία άλλη αντικειμενική προϋπόθεση δεν μπορεί να επηρεάσει την αποστολή ενός ανθρώπου, η οποία είναι προκαθορισμένη από τον Δημιουργό. Όλοι οι άνθρωποι ωριμάζουν στα συγκεκριμένα περιβάλλοντα στα οποία μεγαλώνουν· μετά, σταδιακά και βήμα-βήμα, παίρνουν τον δικό τους δρόμο στη ζωή και εκπληρώνουν τη μοίρα που έχει σχεδιάσει γι’ αυτούς ο Δημιουργός. Φυσικά, εισέρχονται ακουσίως στην απέραντη θάλασσα της ανθρωπότητας και αναλαμβάνουν τα δικά τους πόστα στη ζωή, όπου ξεκινούν να εκπληρώνουν τις ευθύνες τους ως δημιουργήματα για χάρη του προκαθορισμού του Δημιουργού, για χάρη της κυριαρχίας Του.

Η τέταρτη καμπή: γάμος

Καθώς μεγαλώνει και ωριμάζει κανείς, απομακρύνεται περισσότερο από τους γονείς του και από το περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκε και ανατράφηκε και, αντιθέτως, ξεκινά να αναζητά μια κατεύθυνση στη ζωή του και να επιδιώκει τους δικούς του στόχους στη ζωή, με τρόπο ζωής διαφορετικό από αυτόν των γονέων του. Κατά το διάστημα αυτό, δεν χρειάζεται πια τους γονείς του, αλλά έναν σύντροφο με τον οποίο μπορεί να περάσει τη ζωή του, δηλαδή έναν ή μία σύζυγο, ένα άτομο με το οποίο η μοίρα του είναι στενά συνυφασμένη. Έτσι, το πρώτο μεγάλο γεγονός της ζωής μετά την ανεξαρτητοποίηση είναι ο γάμος —η τέταρτη καμπή από την οποία πρέπει κανείς να περάσει.

1) Η ατομική επιλογή δεν εισέρχεται στον γάμο

Ο γάμος είναι καθοριστικό γεγονός στη ζωή κάθε ανθρώπου· είναι η στιγμή που ξεκινά κανείς να αναλαμβάνει πραγματικά διάφορα είδη ευθυνών, και να ολοκληρώνει σταδιακά διάφορα είδη αποστολών. Οι άνθρωποι τρέφουν όλες αυταπάτες για τον γάμο πριν τον δοκιμάσουν οι ίδιοι όλες αυτές οι αυταπάτες είναι πολύ όμορφες. Οι γυναίκες φαντάζονται πως το άλλο τους μισό θα είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού, ενώ οι άντρες φαντάζονται πως θα παντρευτούν τη Χιονάτη. Οι φαντασιώσεις αυτές δείχνουν πως κάθε άνθρωπος έχει ορισμένες απαιτήσεις από τον γάμο, το δικό του σύνολο αιτημάτων και προτύπων. Παρόλο που στην πονηρή αυτή εποχή, οι άνθρωποι βομβαρδίζονται συνεχώς με διαστρεβλωμένα μηνύματα για τον γάμο, τα οποία δημιουργούν ακόμα περισσότερες απαιτήσεις και δίνουν στους ανθρώπους κάθε λογής φορτία και περίεργες νοοτροπίες, κάθε άνθρωπος που έχει δοκιμάσει τον γάμο γνωρίζει πως, όπως κι αν τον κατανοεί κάποιος, όποια στάση κι αν κρατά προς αυτόν, ο γάμος δεν είναι θέμα ατομικής επιλογής.

Ο καθένας συναντά πολλούς ανθρώπους στη ζωή του, αλλά κανείς δεν γνωρίζει ποιος θα γίνει ο σύντροφός του στον γάμο. Παρόλο που όλοι έχουν τις δικές τους απόψεις και προσωπικές στάσεις για το θέμα του γάμου, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιος θα γίνει αληθινά, στο τέλος, το έτερόν του ήμισυ, κι έτσι οι προσωπικές ιδέες του καθενός για το θέμα έχουν ελάχιστη σημασία. Αφού γνωρίσεις κάποιον που σου αρέσει, μπορείς να προσπαθήσεις να τον κατακτήσεις· ωστόσο, το αν ο άνθρωπος αυτός ενδιαφέρεται για εσένα και το αν μπορεί γίνει ο σύντροφός σου, αυτό δεν είναι δική σου απόφαση. Το αντικείμενο της στοργής σου δεν είναι απαραίτητα το άτομο με το οποίο θα μπορέσεις να μοιραστείς τη ζωή σου· στο μεταξύ, κάποιος που ποτέ σου δεν περίμενες, μπορεί να μπει αθόρυβα στη ζωή σου και να γίνει ο σύντροφός σου, να γίνει το σημαντικότερο στοιχείο στη μοίρα σου, το άλλο σου μισό, ο άνθρωπος με τον οποίο η μοίρα σου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη. Έτσι, παρόλο που υπάρχουν εκατομμύρια γάμοι στον κόσμο, κάθε ένας είναι διαφορετικός. Τόσοι γάμοι είναι ανεπαρκείς, τόσοι ευτυχισμένοι· τόσοι εκτείνονται στην Ανατολή και τη Δύση, και τόσοι στον Βορρά και τον Νότο· τόσοι αποτελούν το τέλειο ταίριασμα και πόσοι είναι ισότιμοι σε κοινωνική τάξη· τόσοι είναι ευτυχισμένοι και αρμονικοί, και τόσοι οδυνηροί και θλιβεροί· τόσοι αποτελούν το αντικείμενο της ζήλιας των άλλων, και τόσοι παρανοούνται και αποδοκιμάζονται από τους άλλους· τόσοι είναι γεμάτοι χαρά, τόσοι είναι γεμάτοι δάκρυα και φέρνουν απόγνωση… Σ’ αυτά τα αναρίθμητα είδη γάμων, οι άνθρωποι αποκαλύπτουν αφοσίωση και ισόβια δέσμευση προς τον γάμο· αποκαλύπτουν αγάπη, προσήλωση και την έννοια του αχώριστου, ή παραίτηση και αδυναμία συνεννόησης. Κάποιοι προδίδουν τον γάμο τους, ή ακόμα νιώθουν μίσος απέναντι σ’ αυτόν. Ανεξάρτητα από το αν ο γάμος ο ίδιος φέρει ευτυχία ή πόνο, η αποστολή του καθενός στον γάμο είναι προκαθορισμένη από τον Δημιουργό και δεν θα αλλάξει· η αποστολή είναι κάτι που όλοι πρέπει να ολοκληρώσουν. Η μοίρα του κάθε ατόμου που βρίσκεται πίσω από κάθε γάμο είναι αμετάβλητη· έχει καθοριστεί πολύ καιρό νωρίτερα από τον Δημιουργό.

2) Ο γάμος γεννιέται από τις μοίρες των δύο συντρόφων

Ο γάμος αποτελεί σημαντική καμπή στη ζωή του ανθρώπου. Είναι το προϊόν της μοίρας ενός ανθρώπου και ένας κρίσιμος κρίκος στη μοίρα του· δεν θεμελιώνεται πάνω στην προσωπική βούληση ή τις προτιμήσεις κάποιου και δεν επηρεάζεται από κανέναν εξωτερικό παράγοντα· αντιθέτως, καθορίζεται εξ ολοκλήρου από τις μοίρες των δύο μερών, και από τα όσα έχει διευθετήσει και προαποφασίσει ο Δημιουργός για τις μοίρες και των δύο μελών του ζεύγους. Εκ πρώτης όψεως, ο σκοπός του γάμου είναι η συνέχιση της ανθρώπινης φυλής, αλλά, στην πραγματικότητα, ο γάμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα τελετουργικό στο οποίο υποβάλλεται κάποιος κατά τη διαδικασία της ολοκλήρωσης της αποστολής του. Στον γάμο, οι άνθρωποι δεν διαδραματίζουν απλώς τον ρόλο της ανατροφής της επόμενης γενιάς· υιοθετούν τους διάφορους ρόλους που απαιτούνται για τη διατήρηση ενός γάμου και τις αποστολές που αυτοί οι ρόλοι απαιτούν να ολοκληρώσει κάποιος. Εφόσον η γέννηση κάποιου επηρεάζει τις αλλαγές στις οποίες υποβάλλονται οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα που τον περιβάλλουν, τότε και ο γάμος του θα επηρεάσει αναπόφευκτα αυτούς τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα, και, επιπλέον, θα τα μεταμορφώσει με διάφορους τρόπους.

Όταν κάποιος ανεξαρτητοποιείται, ξεκινά το δικό του ταξίδι στη ζωή, το οποίο τον οδηγεί, βήμα-βήμα, προς τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που συνδέονται με τον γάμο του. Την ίδια ώρα, το άλλο άτομο που θα είναι τον γάμο, πλησιάζει, βήμα-βήμα, προς τους ίδιους εκείνους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα. Υπό την κυριαρχία του Δημιουργού, δύο ξεχωριστοί άνθρωποι με συνδεδεμένες μοίρες συνάπτουν σταδιακά γάμο και γίνονται, ως εκ θαύματος, μία οικογένεια: «δύο ακρίδες που κρατιούνται σφιχτά από το ίδιο σχοινί». Έτσι, όταν κάποιος συνάπτει γάμο, το ταξίδι του στη ζωή θα επηρεάσει και θα αγγίξει το άλλο του μισό και, παρομοίως, το ταξίδι του συντρόφου του στη ζωή θα επηρεάσει και θα αγγίξει τη δική του μοίρα στη ζωή. Με άλλα λόγια, οι ανθρώπινες μοίρες είναι αλληλένδετες και κανείς δεν μπορεί να ολοκληρώσει την αποστολή του στη ζωή ή να διαδραματίσει τον ρόλο του τελείως ανεξάρτητα από άλλους. Η γέννηση κάποιου επηρεάζει μια τεράστια αλυσίδα σχέσεων· το να μεγαλώνεις περιλαμβάνει κι αυτό μια περίπλοκη αλυσίδα σχέσεων· παρομοίως, ένας γάμος αναπόφευκτα υπάρχει και συντηρείται μέσα σε ένα αχανές και περίπλοκο δίκτυο ανθρώπινων επαφών που περιλαμβάνουν κάθε μέλος αυτού του δικτύου και επηρεάζουν τη μοίρα κάθε ατόμου που είναι μέρος του. Ένας γάμος δεν είναι το προϊόν των οικογενειών των δύο μελών, των συνθηκών στις οποίες μεγάλωσαν, των εμφανίσεων, των ηλικιών, των επιπέδων, των ταλέντων τους και άλλων παραγόντων· αντιθέτως, προέρχεται από μια κοινή αποστολή και μια συνδεδεμένη μοίρα. Αυτή είναι η προέλευση του γάμου· ένα προϊόν της ανθρώπινης μοίρας που ενορχηστρώνεται και διευθετείται από τον Δημιουργό.

Η πέμπτη καμπή: απόγονοι

Αφού κανείς παντρευτεί, ξεκινά να μεγαλώνει την επόμενη γενιά. Δεν έχει κανέναν λόγο στο πόσα και τι είδους παιδιά θα αποκτήσει· και αυτό καθορίζεται από τη μοίρα του ανθρώπου, προκαθορίζεται από τον Δημιουργό. Αυτή είναι η πέμπτη καμπή από την οποία πρέπει να περάσει ένας άνθρωπος.

Αν κάποιος γεννιέται ώστε να εκπληρώσει τον ρόλο του παιδιού κάποιου άλλου, τότε κάποιος ανατρέφει την επόμενη γενιά ώστε να εκπληρώσει τον ρόλο του γονέα κάποιου. Αυτή η αλλαγή στους ρόλους κάνει κάποιον να δοκιμάσει διαφορετικές φάσεις της ζωής από διαφορετικές πλευρές. Του δίνει επίσης διαφορετικές σειρές εμπειρίας ζωής, μέσα από τις οποίες καταφέρνει να γνωρίσει την ίδια την κυριαρχία του Δημιουργού, η οποία θεσπίζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, και μέσω της οποίας συναντά κανείς το γεγονός πως κανείς δεν μπορεί να υπερβεί ή να τροποποιήσει τον προκαθορισμό του Δημιουργού.

1) Ο άνθρωπος δεν έχει κανέναν έλεγχο στο τι θα απογίνουν τα παιδιά του

Η γέννηση, το μεγάλωμα και ο γάμος, φέρνουν απογοήτευση διάφορων ειδών και σε διαφορετικούς βαθμούς. Μερικοί άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι με την οικογένειά τους ή με τη δική εξωτερική εμφάνιση· μερικοί αντιπαθούν τους γονείς τους· μερικοί αισθάνονται δυσαρέσκεια με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν ή έχουν πολλά παράπονα από αυτό. Όσο για τους περισσότερους, ανάμεσα σε όλες αυτές τις απογοητεύσεις, ο γάμος είναι ο πιο απογοητευτικός. Όσο δυσαρεστημένος κι αν είναι κάποιος με τη γέννησή του, την ωρίμανσή του ή με τον γάμο του, κάθε άνθρωπος που τα έχει περάσει αυτά γνωρίζει πως κανείς δεν μπορεί να επιλέξει τον τόπο και τον χρόνο της γέννησής του, την εμφάνισή του, τους γονείς του και τον ή την σύζυγό του, απλώς πρέπει να δεχθεί το θέλημα του Ουρανού. Ωστόσο, όταν έρχεται η ώρα να αναθρέψουν οι άνθρωποι την επόμενη γενιά, θα προβάλλουν τις επιθυμίες που δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν κατά το πρώτο μισό της ζωής τους στους απογόνους τους, ελπίζοντας πως τα παιδιά τους θα αναπληρώσουν όλες τις απογοητεύσεις του πρώτου μισού της ζωής τους. Έτσι, οι άνθρωποι παραδίδονται σε κάθε λογής φαντασιώσεις για τα παιδιά τους: πως όταν μεγαλώσουν οι κόρες τους θα γίνουν εκθαμβωτικές καλλονές, ενώ οι γιοι τους γοητευτικοί κύριοι· πως οι κόρες τους θα είναι καλλιεργημένες και ταλαντούχες, ενώ οι γιοι τους λαμπροί μαθητές και κορυφαίοι αθλητές· πως οι κόρες τους θα είναι ευγενικές, ενάρετες και λογικές, και οι γιοι τους ευφυείς, ικανοί και ευαίσθητοι. Ελπίζουν πως τα παιδιά τους, είτε πρόκειται για κόρες είτε για γιους, θα σέβονται τους πρεσβυτέρους τους, θα ενδιαφέρονται για τους γονείς τους, θα είναι αγαπητοί σε όλους και όλοι θα τους επαινούν… Στο σημείο αυτό, γεννιούνται νέες ελπίδες για τη ζωή και πυροδοτούνται νέα πάθη στις καρδιές των ανθρώπων. Οι άνθρωποι γνωρίζουν πως είναι ανίσχυροι και ανέλπιδοι στη ζωή αυτή, πως δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία ή άλλη ελπίδα να ξεχωρίσουν από το πλήθος και πως δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δεχθούν τη μοίρα τους. Έτσι, προβάλλουν όλες τις ελπίδες τους, όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα ιδανικά τους, στην επόμενη γενιά, ελπίζοντας πως τα παιδιά τους μπορούν να τους βοηθήσουν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους και να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους· πως οι κόρες και οι γιοι τους θα φέρουν δόξα στο οικογενειακό όνομα, θα γίνουν σημαντικοί, πλούσιοι ή διάσημοι. Εν ολίγοις, θέλουν να δουν τις περιουσίες των παιδιών τους να εκτινάσσονται στα ύψη. Τα ανθρώπινα σχέδια και οι φαντασιώσεις είναι τέλεια· δεν γνωρίζουν πως ο αριθμός των παιδιών που θα αποκτήσουν, η εμφάνιση και οι ικανότητες των παιδιών τους, και ούτω καθεξής, δεν είναι δική τους απόφαση και πως οι μοίρες των παιδιών τους δεν βρίσκονται ούτε στο ελάχιστο στα δικά τους χέρια; Οι άνθρωποι δεν είναι οι κύριοι της ίδιας τους της μοίρας, ωστόσο, ελπίζουν πως θα αλλάξουν τη μοίρα της νεότερης γενιάς· είναι ανήμποροι να ξεφύγουν από την ίδια τους τη μοίρα, αλλά προσπαθούν να ελέγξουν εκείνη των γιων και των θυγατέρων τους. Δεν υπερεκτιμούν τους εαυτούς τους; Αυτή δεν είναι η ανθρώπινη ανοησία και άγνοια; Οι άνθρωποι θα κάνουν τα πάντα για χάρη των παιδιών τους, αλλά, εν τέλει, τα σχέδια και οι επιθυμίες του καθενός δεν ορίζουν τον αριθμό των παιδιών που αποκτά κανείς ή την εμφάνισή τους. Κάποιοι άνθρωποι είναι απένταροι, κι όμως αποκτούν πολλά παιδιά· άλλοι είναι πλούσιοι, κι όμως δεν έχουν ούτε ένα παιδί. Μερικοί θέλουν κόρη, αλλά η επιθυμία τους δεν πραγματοποιείται· άλλοι θέλουν γιο, αλλά δεν κατορθώνουν να κάνουν αγόρι. Για μερικούς, τα παιδιά είναι ευλογία· για άλλους, είναι κατάρα. Μερικά ζευγάρια είναι έξυπνα, κι όμως τα παιδιά τους γεννιούνται αργόστροφα· μερικοί γονείς είναι εργατικοί και έντιμοι, κι όμως τα παιδιά που ανατρέφουν είναι νωθρά. Μερικοί γονείς είναι ευγενικοί και τίμιοι, αλλά τα παιδιά τους γίνονται ύπουλα και μοχθηρά. Μερικοί γονείς είναι σωματικά και πνευματικά υγιείς, κι όμως γεννούν παιδιά με αναπηρία. Μερικοί γονείς είναι συνηθισμένοι και αποτυχημένοι, κι όμως τα παιδιά τους κατορθώνουν σπουδαία πράγματα. Μερικοί γονείς είναι της κατώτερης τάξης, κι όμως τα παιδιά τους διαπρέπουν…

2) Αφού αναθρέψουν την επόμενη γενιά, οι άνθρωποι αποκτούν νέα κατανόηση για τη μοίρα

Οι περισσότεροι άνθρωποι που εισέρχονται στον έγγαμο βίο το κάνουν γύρω στα τριάντα, ένα σημείο της ζωής κατά το οποίο ο άνθρωπος δεν κατανοεί ακόμα καθόλου την ανθρώπινη μοίρα. Ωστόσο, όταν οι άνθρωποι ξεκινούν να ανατρέφουν παιδιά, και καθώς οι απόγονοί τους μεγαλώνουν, βλέπουν τη νέα γενιά να επαναλαμβάνει τη ζωή και όλες τις εμπειρίες της προηγούμενης γενιάς, και βλέποντας πως το δικό τους παρελθόν αντικατοπτρίζεται σ’ αυτούς, αι συνειδητοποιούν πως το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει η νεότερη γενιά, όπως ακριβώς και το δικό τους, δεν είναι κάτι που μπορεί να σχεδιαστεί και να επιλεχθεί. Αντιμέτωποι με το γεγονός αυτό, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να παραδεχθούν πως η μοίρα κάθε ανθρώπου είναι προκαθορισμένη· έτσι, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν, παραμερίζουν σταδιακά τις δικές τους επιθυμίες, και τα πάθη στην καρδιά τους τρεμοπαίζουν και σβήνουν… Οι άνθρωποι, κατά το χρονικό διάστημα αυτό, έχοντας στην ουσία περάσει τα σημαντικά ορόσημα στη ζωή, έχουν αποκτήσει νέα κατανόηση για τη ζωή και έχουν υιοθετήσει μια νέα στάση. Πόσα μπορεί να προσδοκά ένας άνθρωπος αυτής της ηλικίας από το μέλλον και σε ποιες προοπτικές μπορεί να αποβλέπει; Ποια πενηντάχρονη γυναίκα ονειρεύεται ακόμα τον πρίγκιπα του παραμυθιού; Ποιος πενηντάρης αναζητά ακόμα τη Χιονάτη του; Ποια γυναίκα μέσης ηλικίας εξακολουθεί να ελπίζει πως θα μεταμορφωθεί από ασχημόπαπο σε κύκνο; Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι έχουν την ίδια επαγγελματική θέληση με τους νεότερους ανθρώπους; Εν ολίγοις, είτε κάποιος είναι άντρας, είτε γυναίκα, κάθε άνθρωπος που φτάνει σ’ αυτήν την ηλικία είναι πιθανόν πως διατηρεί μια σχετικά ορθολογική και πρακτική στάση προς τον γάμο, την οικογένεια και τα παιδιά. Σε έναν τέτοιο άνθρωπο, ουσιαστικά δεν μένουν άλλες επιλογές, καμία παρόρμηση να προκαλέσει τη μοίρα. Όσον αφορά την ανθρώπινη εμπειρία, μόλις κάποιος φτάσει σ’ αυτήν την ηλικία, αναπτύσσει εκ φύσεως μια συγκεκριμένη στάση: «Πρέπει κανείς να δέχεται τη μοίρα του· τα παιδιά του καθενός έχουν το δικό τους πεπρωμένο· η ανθρώπινη μοίρα ορίζεται από τον Ουρανό». Οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν κατανοούν την αλήθεια, αφού έχουν αντεπεξέλθει σε όλα τα σκαμπανεβάσματα, τις απογοητεύσεις και τις κακουχίες αυτού του κόσμου, θα συνοψίσουν την επίγνωσή τους για την ανθρώπινη ζωή χρησιμοποιώντας δυο λέξεις: «Είναι μοιραίο!» Παρόλο που η φράση αυτή εμπεριέχει τη συνειδητοποίηση των κοσμικών ανθρώπων για την ανθρώπινη μοίρα και το συμπέρασμα στο οποίο έχουν οδηγηθεί, και παρόλο που εκφράζει την ανημποριά της ανθρωπότητας και θα μπορούσε να περιγραφεί ως αυστηρή και ακριβής, απέχει παρασάγγας από την κατανόηση της κυριαρχίας του Δημιουργού και πολύ απλά δεν αποτελεί υποκατάστατο για τη γνώση της εξουσίας του Δημιουργού.

3) Το να πιστεύεις στη μοίρα δεν αποτελεί υποκατάστατο για τη γνώση της κυριαρχίας του Δημιουργού

Έχοντας ακολουθήσει τον Θεό για τόσα χρόνια, υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη δική σας γνώση για τη μοίρα και σ’ αυτήν των κοσμικών ανθρώπων; Έχετε κατανοήσει πραγματικά το πεπρωμένο από τον Δημιουργό κι έχετε γνωρίσει πραγματικά την κυριαρχία Του; Μερικοί άνθρωποι έχουν βαθιά, ειλικρινή κατανόηση της φράσης «είναι μοιραίο», όμως δεν πιστεύουν στο ελάχιστο στην κυριαρχία του Θεού· δεν πιστεύουν πως η ανθρώπινη μοίρα είναι διευθετημένη και ενορχηστρωμένη από τον Θεό και είναι απρόθυμοι να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σαν έρμαια του ωκεανού, κλυδωνίζονται στα κύματα, παρασύρονται από το ρεύμα και δεν έχουν καμία επιλογή παρά να περιμένουν παθητικά και να αποδεχθούν τη μοίρα τους. Ωστόσο, δεν αναγνωρίζουν πως η ανθρώπινη μοίρα υπόκειται στην κυριαρχία του Θεού· δεν μπορούν να γνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού εξ ιδίας πρωτοβουλίας και, έτσι, να αποκτήσουν γνώση της εξουσίας του Θεού, να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, να σταματήσουν να αντιστέκονται στη μοίρα και να ζήσουν υπό τη φροντίδα, την προστασία και την καθοδήγηση του Θεού. Με άλλα λόγια, το να αποδέχεσαι τη μοίρα δεν είναι το ίδιο με το να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία του Δημιουργού· η πίστη στη μοίρα δεν σημαίνει πως κάποιος δέχεται, αναγνωρίζει και γνωρίζει την κυριαρχία του Δημιουργού· η πίστη στη μοίρα είναι απλώς η αναγνώριση της αλήθειας της και των επιφανειακών εκδηλώσεών της. Διαφέρει από το να γνωρίζεις πώς κυβερνά ο Δημιουργός τη μοίρα της ανθρωπότητας, από το να αναγνωρίζεις πως ο Δημιουργός είναι η πηγή του κράτους πάνω στη μοίρα των πάντων και απέχει παρασάγγας από το να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού για τη μοίρα της ανθρωπότητας. Αν ένας άνθρωπος πιστεύει μόνο στη μοίρα —ακόμα κι αν έχει έντονα συναισθήματα γι’ αυτήν— αλλά δεν μπορεί, ως εκ τούτου, να γνωρίσει και να αναγνωρίσει την κυριαρχία του Δημιουργού πάνω στη μοίρα της ανθρωπότητας, να υποταχθεί σ’ αυτήν και να την αποδεχτεί, τότε η ζωή του θα είναι, μια τραγωδία, μια ζωή μάταιη και ένα κενό· θα εξακολουθεί να αδυνατεί να παραδοθεί στο κράτος του Δημιουργού, να γίνει ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον με την πιο αληθινή σημασία του όρου και να απολαύσει την έγκριση του Δημιουργού. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει και δοκιμάζει πραγματικά την κυριαρχία του Δημιουργού, πρέπει να βρίσκεται σε ενεργή κατάσταση, όχι σε κατάσταση που να είναι αρνητική ή σε κατάσταση απόγνωσης. Ενώ ένας άνθρωπος σαν κι αυτόν θα αποδεχόταν πως τα πάντα είναι προδικασμένα, πρέπει να κατέχει ακριβή ορισμό της ζωής και της μοίρας: Κάθε ζωή υπόκειται στην κυριαρχία του Δημιουργού. Όταν κάποιος αναπολεί τον δρόμο που διένυσε, όταν ανακαλεί κάθε φάση του ταξιδιού του, βλέπει πως σε κάθε βήμα, είτε το ταξίδι ήταν δύσκολο είτε ομαλό ο Θεός κατηύθυνε και σχεδίαζε το μονοπάτι του. Ήταν οι σχολαστικές διευθετήσεις του Θεού, ο προσεκτικός Του σχεδιασμός, που τον έφεραν, εν αγνοία του, στο σήμερα. Το να είσαι ικανός να αποδέχεσαι την κυριαρχία του Δημιουργού και να δέχεσαι τη σωτηρία Του —πόσο μεγάλη τύχη είναι αυτή! Αν ένας άνθρωπος διατηρεί αρνητική στάση προς τη μοίρα, αυτό αποδεικνύει πως αντιστέκεται σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός γι’ αυτόν και πως δεν έχει υποτακτική στάση. Αν έχει κανείς θετική στάση προς την κυριαρχία του Θεού επί της ανθρώπινης μοίρας, τότε, όταν αναπολήσει το ταξίδι του, όταν βιώσει πραγματικά την κυριαρχία του Θεού, θα επιθυμεί πιο ένθερμα να υποταχθεί σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός, θα έχει περισσότερη αποφασιστικότητα και πίστη να αφήσει τον Θεό να ενορχηστρώσει τη μοίρα του, δεν θα επαναστατεί πια απέναντι στον Θεό. Γιατί βλέπει πως όταν δεν κατανοεί τη μοίρα, όταν δεν καταλαβαίνει την κυριαρχία του Θεού, όταν εκουσίως ψάχνει στα τυφλά τον δρόμο για να προχωρήσει, παραπατώντας και τρεκλίζοντας μέσα από την ομίχλη, το ταξίδι είναι υπερβολικά δύσκολο, υπερβολικά θλιβερό. Επομένως, όταν οι άνθρωποι αναγνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, οι έξυπνοι επιλέγουν να τη γνωρίσουν και να τη δεχθούν, να αποχαιρετήσουν τις επώδυνες ημέρες που προσπαθούσαν να χτίσουν μια καλή ζωή με τα δυο τους χέρια, και να σταματήσουν να αγωνίζονται ενάντια στη μοίρα και να επιδιώκουν τους υποτιθέμενους «στόχους της ζωής» τους με τον δικό τους τρόπο. Όταν κάποιος δεν έχει Θεό, όταν δεν μπορεί να Τον δει, όταν δεν μπορεί να αναγνωρίσει ξεκάθαρα την κυριαρχία του Θεού, τότε κάθε μέρα είναι ανούσια, άνευ αξίας και θλιβερή. Όπου κι αν βρίσκεται κάποιος και όποια κι αν είναι η δουλειά του, τα μέσα διαβίωσής του και η επιδίωξη των στόχων του δεν του φέρνουν τίποτε άλλο παρά ατέρμονη συντριπτική θλίψη και μαρτύριο χωρίς ανακούφιση, σε βαθμό που δεν αντέχει να κοιτάξει πίσω στο παρελθόν του. Μόνο όταν κάποιος αποδεχθεί την κυριαρχία του Δημιουργού, υποταχθεί στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του, και αναζητήσει την πραγματική ανθρώπινη ζωή, θα ξεκινήσει να απελευθερώνεται σταδιακά, από όλη τη συντριπτική θλίψη και το μαρτύριο, και να απαλλάσσεται από όλη την κενότητα της ζωής.

4) Μόνο εκείνοι που υποτάσσονται στην κυριαρχία του Δημιουργού μπορούν να κερδίσουν πραγματική ελευθερία

Επειδή οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τις ενορχηστρώσεις και την κυριαρχία του Θεού, πάντα αντιμετωπίζουν τη μοίρα με απείθεια και με επαναστατική στάση, και πάντα θέλουν να απαλλαγούν από την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού και από τα όσα τους επιφυλάσσει η μοίρα, ελπίζοντας, μάταια, πως θα αλλάξουν τις παρούσες τους συνθήκες, αλλά και τη μοίρα τους. Ωστόσο, ποτέ δεν μπορούν να επιτύχουν και ανατρέπονται σε κάθε στροφή. Ο αγώνας αυτός, ο οποίος λαμβάνει χώρα βαθιά μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου φέρνει βαθύ πόνο, τέτοιου είδους που χαράσσεται στα κόκαλα καθώς, στο μεταξύ, ο άνθρωπος χαραμίζει τη ζωή του. Ποια είναι η αιτία του πόνου αυτού; Οφείλεται στην κυριαρχία του Θεού ή στο ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε άτυχος; Προφανώς, κανένα δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα, προκαλείται από τα μονοπάτια που παίρνουν οι άνθρωποι· στους τρόπους με τους οποίους επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην έχουν συνειδητοποιήσει αυτά τα πράγματα. Ωστόσο, όταν γνωρίζεις πραγματικά, όταν αναγνωρίζεις πραγματικά πως ο Θεός έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, όταν κατανοείς πραγματικά πως όλα όσα ο Θεός έχει σχεδιάσει και αποφασίσει για σένα είναι μεγάλο όφελος και προστασία, τότε ξεκινά να απαλύνεται σταδιακά ο πόνος σου και όλο σου το είναι χαλαρώνει, ελευθερώνεται και απελευθερώνεται. Κρίνοντας από την κατάσταση της πλειονότητας των ανθρώπων, αντικειμενικά, δεν μπορούν να αποδεχτούν πραγματικά την πρακτική αξία και το νόημα της κυριαρχίας του Δημιουργού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, παρόλο που σε υποκειμενικό επίπεδο δεν θέλουν να συνεχίσουν να ζουν όπως ζούσαν πριν και θέλουν ανακούφιση από τον πόνο τους· αντικειμενικά, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν και να υποταχθούν πραγματικά στην κυριαρχία του Δημιουργού, πολύ λιγότερο δε, γνωρίζουν πώς να αναζητήσουν και να δεχθούν τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Έτσι, αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν πραγματικά το γεγονός πως ο Δημιουργός κυριαρχεί επί της ανθρώπινης μοίρας και κάθε ανθρώπινου ζητήματος, αν δεν μπορούν να υποταχθούν πραγματικά στο κράτος του Δημιουργού, τότε θα τους είναι δύσκολο να μην υποκινούνται και να μην περιορίζονται από την ιδέα πως «η μοίρα κάποιου βρίσκεται στα ίδια του τα χέρια». Θα τους είναι δύσκολο να απαλλαγούν από τον πόνο του έντονου αγώνα τους ενάντια στη μοίρα και την εξουσία του Δημιουργού και, φυσικά, θα τους είναι επίσης δύσκολο να γίνουν πραγματικά απελευθερωμένοι και ελεύθεροι, να γίνουν άνθρωποι που λατρεύουν τον Θεό. Υπάρχει ολοένα και πιο απλός τρόπος για να ελευθερωθεί κανείς από την κατάσταση αυτή, που είναι το να αποχαιρετήσει τον πρότερο τρόπο ζωής του· να πει αντίο στους προηγούμενους στόχους του στη ζωή· να συνοψίσει και να αναλύσει τον προηγούμενο τρόπο ζωής, την άποψη για τη ζωή, τις επιδιώξεις, τις επιθυμίες και τα ιδανικά του, και έπειτα να τα συγκρίνει με τις προθέσεις του Θεού και τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, και να δει αν κάποιο από αυτά βρίσκεται σε συμφωνία με τις προθέσεις και τις απαιτήσεις του Θεού, αν κάποιο από αυτά προσφέρει τις σωστές αξίες της ζωής, αν τον οδηγεί σε καλύτερη κατανόηση της αλήθειας και αν του επιτρέπει να ζει με την ανθρώπινη φύση και την ομοιότητα του ανθρώπου. Όταν ερευνάς επανειλημμένα και αναλύεις προσεκτικά τους διάφορους στόχους που επιδιώκουν οι άνθρωποι στη ζωή και τους αναρίθμητους τρόπους ζωής τους, θα βρεις πως ούτε ένας δεν ακολουθεί την αρχική πρόθεση που είχε ο Δημιουργός όταν δημιούργησε την ανθρωπότητα. Όλοι τους απομακρύνουν τους ανθρώπους από την κυριαρχία και τη φροντίδα του Δημιουργού· είναι όλοι τους παγίδες που κάνουν τους ανθρώπους να εξαχρειώνονται και τους οδηγούν στην κόλαση. Αφού το αναγνωρίσεις αυτό, η αποστολή σου είναι να αφήσεις στην άκρη την παλιά σου άποψη για τη ζωή, να μείνεις μακριά από τις διάφορες παγίδες, να αφήσεις τον Θεό να πάρει τον έλεγχο της ζωής σου και να κάνει διευθετήσεις για εσένα· είναι να προσπαθήσεις απλώς να υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις και την καθοδήγηση του Θεού, να ζήσεις χωρίς ατομική επιλογή και να γίνεις ένας άνθρωπος που λατρεύει τον Θεό. Ενώ ακούγεται εύκολο, είναι δύσκολο να το κάνεις. Μερικοί άνθρωποι αντέχουν τον πόνο του, άλλοι όχι. Μερικοί είναι διατεθειμένοι να συμμορφωθούν, άλλοι είναι απρόθυμοι. Εκείνοι που είναι απρόθυμοι, στερούνται της επιθυμίας και της αποφασιστικότητας να το κάνουν· έχουν σαφή επίγνωση της κυριαρχίας του Θεού, γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Θεός είναι Αυτός που σχεδιάζει και διευθετεί την ανθρώπινη μοίρα, ωστόσο, εξακολουθούν να κλοτσούν και να παλεύουν, παραμένουν ασυμφιλίωτοι με το να αφήσουν τη μοίρα τους στην παλάμη του Θεού και να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού· επιπλέον, αισθάνονται δυσαρέσκεια για τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Επομένως, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δουν μόνοι τους για τι είναι ικανοί· θέλουν να αλλάξουν τη μοίρα τους με τα δυο τους χέρια ή να βρουν την ευτυχία με τις δικές τους δυνάμεις, να δουν αν μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια της εξουσίας του Θεού και να υπερβούν την κυριαρχία του Θεού. Η τραγωδία του ανθρώπου δεν είναι πως αναζητά μια ευτυχισμένη ζωή, πως επιδιώκει δόξα και πλούτη ή πως αγωνίζεται ενάντια στην ίδια του τη μοίρα μέσα από την ομίχλη, αλλά πως, αφού έχει δει την ύπαρξη του Δημιουργού, αφού έχει μάθει το γεγονός πως ο Δημιουργός έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, εξακολουθεί να μην μπορεί να διορθώσει τους τρόπους του, δεν μπορεί να βγάλει τα πόδια του από τη λάσπη, και απλώς σκληραίνει την καρδιά του και επιμένει στα ίδια λάθη. Θα προτιμούσε να συνεχίσει να χτυπιέται στη λάσπη, να ανταγωνίζεται πεισματικά την κυριαρχία του Θεού, να αντιστέκεται σε αυτήν μέχρι τέλους, όλα αυτά δίχως το παραμικρό ίχνος μετάνοιας. Μόνο όταν κείτεται τσακισμένος και ματωμένος παίρνει, επιτέλους, την απόφαση να τα παρατήσει και να γυρίσει πίσω. Αυτή είναι η πραγματική ανθρώπινη θλίψη. Λέω, επομένως, πως εκείνοι που επιλέγουν να υποταχθούν είναι σοφοί, ενώ εκείνοι που επιλέγουν να πασχίσουν και να διαφύγουν είναι πράγματι ανόητοι.

Η έκτη καμπή: θάνατος

Μετά από τόση φασαρία και αναστάτωση, τόσες στενοχώριες και απογοητεύσεις, μετά από τόσες χαρές και λύπες, τόσα σκαμπανεβάσματα, μετά από τόσα αξέχαστα χρόνια, αφού έχει δει την εναλλαγή των εποχών ξανά και ξανά, ο άνθρωπος έχει περάσει τα σημαντικά ορόσημα της ζωής δίχως να το παρατηρήσει, και, μέσα σε μια στιγμή, βρίσκεται να διανύει τα τελευταία του χρόνια. Τα σημάδια του χρόνου είναι αποτυπωμένα σε όλο του το κορμί: Δεν μπορεί πια να σταθεί όρθιος, τα σκουρόχρωμα μαλλιά του γίνονται άσπρα, ενώ τα πάλαι ποτέ λαμπερά και φωτεινά του μάτια γίνονται σκοτεινά και θολωμένα, ενώ η λεία και μαλακή του επιδερμίδα ρυτιδώνει και γεμίζει κηλίδες. Η ακοή του φθίνει, τα δόντια του κουνιούνται και πέφτουν, οι αντιδράσεις του επιβραδύνονται, οι κινήσεις του γίνονται αργές… Στο σημείο αυτό, έχει αποχαιρετήσει για τα καλά τα παθιασμένα χρόνια της νιότης του και έχει εισέλθει στο σούρουπο της ζωής του: τα γηρατειά. Στη συνέχεια, θα αντιμετωπίσει τον θάνατο —την τελευταία καμπή στην ανθρώπινη ζωή.

1) Μόνο ο Δημιουργός έχει τη δύναμη της ζωής και του θανάτου πάνω στον άνθρωπο

Αν η γέννηση κάποιου είχε προκαθοριστεί από την προηγούμενη ζωή του, τότε ο θάνατός του σηματοδοτεί το τέλος αυτής της μοίρας. Αν η γέννηση κάποιου είναι η αρχή της αποστολής του σ’ αυτή τη ζωή, τότε ο θάνατός του σηματοδοτεί το τέλος αυτής της αποστολής. Εφόσον ο Δημιουργός έχει προσδιορίσει ένα σταθερό σύνολο συνθηκών για τη γέννηση κάποιου, είναι αυτονόητο πως έχει επίσης διευθετήσει και ένα σταθερό σύνολο συνθηκών για τον θάνατό του. Με άλλα λόγια, κανείς δεν γεννιέται τυχαία, κανενός ο θάνατος δεν έρχεται απότομα, ενώ η γέννηση και ο θάνατος συνδέονται απαραίτητα με την προηγούμενη και την παρούσα ζωή κάποιου. Οι συνθήκες της γέννησης και του θανάτου κάποιου προαποφασίζονται και οι δύο από τον Δημιουργό· αυτό είναι το πεπρωμένο ενός ανθρώπου, η μοίρα του. Εφόσον υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για τη γέννηση κάποιου, είναι αλήθεια ότι και ο θάνατος κάθε ανθρώπου θα λάβει χώρα φυσικά το δικό του σύνολο διάφορων ειδικών συνθηκών. Γι’ αυτό και ποικίλλει η διάρκεια ζωής των ανθρώπων και υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι και χρόνοι θανάτου. Μερικοί άνθρωποι είναι δυνατοί και υγιείς, κι όμως πεθαίνουν νέοι· άλλοι είναι αδύναμοι και ασθενικοί, κι όμως ζουν μέχρι τα γεράματα και αποβιώνουν γαλήνια. Μερικοί πεθαίνουν από μη φυσικά αίτια και άλλοι από φυσικά. Οι ζωές μερικών φτάνουν στο τέλος τους μακριά από το σπίτι τους, ενώ άλλοι κλείνουν τα μάτια τους για τελευταία φορά με τα αγαπημένα τους πρόσωπα στο πλευρό τους. Μερικοί άνθρωποι πεθαίνουν στον αέρα, άλλοι κάτω από τη γη. Μερικοί βυθίζονται κάτω από το νερό, άλλοι χάνονται σε καταστροφές. Μερικοί πεθαίνουν το πρωί, άλλοι το βράδυ… Όλοι θέλουν μια επιφανή γέννηση, μια λαμπρή ζωή και έναν ένδοξο θάνατο, αλλά κανείς δεν μπορεί να υπερβεί την ίδια του τη μοίρα, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την κυριαρχία του Δημιουργού. Αυτή είναι η ανθρώπινη μοίρα. Ο άνθρωπος μπορεί να καταστρώνει κάθε λογής σχέδια για το μέλλον του, αλλά κανείς δεν μπορεί να σχεδιάσει το πώς θα γεννηθεί ή το πώς και το πότε θα αναχωρήσει από τον κόσμο. Παρόλο που οι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν και να αντισταθούν στην έλευση του θανάτου, εν αγνοία τους ο θάνατος πλησιάζει σιωπηλά. Κανείς δεν γνωρίζει πότε ή πώς θα πεθάνει, πόσο μάλλον πού θα συμβεί. Προφανώς, δεν είναι η ανθρωπότητα αυτή που κρατά τη δύναμη της ζωής και του θανάτου, ούτε κάποιο ον στον φυσικό κόσμο, αλλά ο Δημιουργός, η εξουσία του οποίου είναι μοναδική. Η ζωή και ο θάνατος της ανθρωπότητας δεν είναι το προϊόν κάποιου νόμου του φυσικού κόσμου, αλλά μια συνέπεια της κυριαρχίας της εξουσίας του Δημιουργού.

2) Αυτός που δεν γνωρίζει την κυριαρχία του Δημιουργού θα στοιχειώνεται από τον φόβο του θανάτου

Όταν κάποιος φτάνει στην τρίτη ηλικία, η πρόκληση που αντιμετωπίζει δεν είναι το πώς θα προσφέρει τα απαραίτητα στην οικογένειά του ή το πώς θα εκπληρώσει τις μεγάλες του φιλοδοξίες στη ζωή, αλλά το πώς θα αποχαιρετήσει τη ζωή του, πώς θα συναντήσει το τέλος της ζωής του, πώς θα βάλει τελεία στο τέλος της πρότασης που είναι η ίδια του η ζωή. Παρόλο που, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται πως οι άνθρωποι δίνουν ελάχιστη προσοχή στον θάνατο, κανείς δεν μπορεί να αποφύγει να εξερευνήσει το θέμα, γιατί κανείς δεν γνωρίζει αν υπάρχει κάποιος άλλος κόσμος στην άλλη άκρη του θανάτου, ένας κόσμος που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν ή να νιώσουν, για τον οποίο δεν γνωρίζουν τίποτα. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται να αντιμετωπίσουν τον θάνατο ευθέως, να φοβούνται να τον αντιμετωπίσουν όπως θα έπρεπε· αντ’ αυτού, κάνουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν το θέμα. Έτσι, γεμίζει κάθε άνθρωπο με τρόμο για τον θάνατο, προσθέτει ένα πέπλο μυστηρίου σ’ αυτό το αναπόφευκτο γεγονός της ζωής ρίχνοντας μια διαρκή σκιά πάνω από την καρδιά κάθε ανθρώπου.

Όταν κάποιος νιώθει το σώμα του να εξασθενεί, όταν αισθάνεται πως πλησιάζει στον θάνατο, τότε αισθάνεται έναν ακαθόριστο τρόμο, έναν απερίγραπτο φόβο. Ο φόβος του θανάτου κάνει κάποιον να αισθάνεται ακόμα πιο μόνος και αβοήθητος, και τότε είναι που ρωτά τον εαυτό του: Από πού προήλθε ο άνθρωπος; Πού πηγαίνει; Έτσι πεθαίνει ο άνθρωπος, με τη ζωή του να περνά βιαστικά μπροστά του; Αυτή είναι η τελεία που σηματοδοτεί το τέλος της ζωής του ανθρώπου; Ποιο είναι, εν τέλει, το νόημα της ζωής; Ποια είναι, τελικά, η αξία της ζωής; Πρόκειται για δόξα και πλούτη; Πρόκειται για την ανατροφή μιας οικογένειας;… Ανεξάρτητα από το αν κάποιος έχει σκεφτεί τα συγκεκριμένα ερωτήματα και ανεξάρτητα από το πόσο πολύ φοβάται τον θάνατο, στα βάθη της καρδιάς κάθε ανθρώπου υπάρχει πάντοτε η επιθυμία να ερευνήσει τα μυστήρια, υπάρχει ένα αίσθημα έλλειψης κατανόησης για τη ζωή, ενώ, μαζί μ’ αυτά, υπάρχει και συναισθηματισμός για τον κόσμο και μια απροθυμία να φύγει. Ίσως κανείς να μην μπορεί να διατυπώσει ξεκάθαρα τι ακριβώς φοβάται ο άνθρωπος, τι ακριβώς αναζητά, για τι ακριβώς γίνεται συναισθηματικός και τι διστάζει να αφήσει πίσω…

Επειδή φοβούνται τον θάνατο, οι άνθρωποι έχουν τόσες ανησυχίες· επειδή φοβούνται τον θάνατο, οι άνθρωποι έχουν τόσα που δεν μπορούν να αποχωριστούν. Όταν βρίσκονται κοντά στον θάνατο, μερικοί άνθρωποι ανησυχούν για το ένα και το άλλο· ανησυχούν για τα παιδιά τους, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, την περιουσία τους, λες και με την ανησυχία μπορούν να σβήσουν το μαρτύριο και τον τρόμο που φέρνει ο θάνατος· λες και με το να διατηρούν μια κάποια οικειότητα με εκείνους που είναι εν ζωή, μπορούν να ξεφύγουν από την ανημποριά και τη μοναξιά που συνοδεύουν τον θάνατο. Στα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς υπάρχει ένας αόριστος φόβος· ο φόβος πως θα αποχωριστεί κανείς τα αγαπημένα του πρόσωπα, πως δεν θα ξαναδεί τον γαλανό ουρανό, δεν θα αντικρίσει ξανά τον υλικό κόσμο. Μια μοναχική ψυχή που είναι συνηθισμένη στη συντροφιά των αγαπημένων της προσώπων, είναι απρόθυμη να αφεθεί και να αναχωρήσει, ολομόναχη, για έναν κόσμο άγνωστο και μη οικείο.

3) Ένας άνθρωπος που δαπανά τη ζωή του στην αναζήτηση δόξας και πλούτου, τα χάνει μπροστά στον θάνατο

Χάρη στην κυριαρχία και το πεπρωμένο από τον Δημιουργό, μια μοναχική ψυχή που ξεκίνησε με τίποτα στο όνομά της, αποκτά γονείς και οικογένεια, την ευκαιρία να γίνει μέλος της ανθρώπινης φυλής, την ευκαιρία να δοκιμάσει την ανθρώπινη ζωή και να δει τον κόσμο. Η ψυχή αυτή αποκτά, επίσης, την ευκαιρία να δοκιμάσει την κυριαρχία του Δημιουργού, να γνωρίσει την εξοχότητα της δημιουργίας του Δημιουργού και, το κυριότερο, να γνωρίσει και να παραδοθεί στην εξουσία του Δημιουργού. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκμεταλλεύονται αυτή τη σπάνια και φευγαλέα ευκαιρία. Ο άνθρωπος εξαντλεί την ενέργεια μιας ζωής στη μάχη του ενάντια στη μοίρα, σπαταλάει όλο του τον χρόνο στο να τρέχει πέρα-δώθε προσπαθώντας να ταΐσει την οικογένειά του και στο να πηγαινοέρχεται μεταξύ πλούτου και κύρους. Τα πράγματα που εκτιμούν περισσότερο οι άνθρωποι είναι η οικογένεια, τα χρήματα και η δόξα, και τα θεωρούν αυτά ως τα πολυτιμότερα πράγματα στη ζωή. Όλοι οι άνθρωποι παραπονιούνται για τη μοίρα τους, όμως εξακολουθούν να παραχώνουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τα ζητήματα που είναι πιο επιτακτικό να εξετάσουν και να κατανοήσουν: γιατί ζει ο άνθρωπος, πώς πρέπει να ζει ο άνθρωπος, ποια είναι η αξία και το νόημα της ζωής. Περνούν όλη τη ζωή τους, όσο κι αν κρατάει, απλώς τρέχοντας ασταμάτητα αναζητώντας δόξα και πλούτη, μέχρι που τους αφήνει η νιότη τους και που γκριζάρουν και γεμίζουν ρυτίδες. Ζουν μ’ αυτόν τον τρόπο μέχρι που βλέπουν πως η δόξα και τα πλούτη δεν μπορούν να σταματήσουν την κατρακύλα τους προς τα γηρατειά, πως τα χρήματα δεν μπορούν να γεμίσουν το κενό της καρδιάς, ότι κανείς δεν εξαιρείται από τον νόμο της γέννησης, της γήρανσης, της αρρώστιας και του θανάτου, και πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτά που του επιφυλάσσει η μοίρα. Μόνο όταν υποχρεούνται να αντιμετωπίσουν την τελική καμπή της ζωής κατανοούν πραγματικά πως ακόμα κι αν κάποιος έχει πλούτη και πολλά περιουσιακά στοιχεία, ακόμα κι αν κάποιος είναι προνομιούχος και υψηλά ιστάμενο πρόσωπο, και πάλι δεν μπορεί να ξεφύγει από τον θάνατο και πρέπει να επιστρέψει στην αρχική του θέση: μια μοναχική ψυχή με τίποτα στο όνομά της. Όταν οι άνθρωποι έχουν γονείς, πιστεύουν πως οι γονείς τους είναι τα πάντα· όταν οι άνθρωποι έχουν περιουσία, πιστεύουν πως τα χρήματα είναι ο κύριος πυλώνας του ανθρώπου, πως είναι το μέσο με το οποίο ζει· όταν οι άνθρωποι έχουν κύρος, προσκολλούνται στενά σ’ αυτό και θα ρίσκαραν τη ζωή τους για χάρη του. Μόνο όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να αφήσουν αυτόν τον κόσμο, συνειδητοποιούν πως τα πράγματα στα οποία δαπάνησαν τη ζωή τους επιδιώκοντας δεν είναι τίποτα άλλο παρά παροδικά σύννεφα, κανένα από τα οποία δεν μπορούν κρατήσουν, κανένα από τα οποία δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους, κανένα από τα οποία δεν μπορεί να τους απαλλάξει από τον θάνατο, κανένα από τα οποία δεν μπορεί να προσφέρει συντροφιά ή παρηγοριά σε μια μοναχική ψυχή στο ταξίδι της επιστροφής· ιδίως, κανένα από αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να σώσει έναν άνθρωπο και να του επιτρέψει να υπερβεί τον θάνατο. Η δόξα και τα πλούτη που αποκτά κανείς στον υλικό κόσμο τού δίνουν παροδική ικανοποίηση, απολαύσεις της στιγμής, μια ψευδή αίσθηση άνεσης· ταυτόχρονα, τον κάνουν να χάσει τον δρόμο του. Έτσι, οι άνθρωποι, καθώς χτυπιούνται στην αχανή θάλασσα της ανθρωπότητας, λαχταρώντας γαλήνη, παρηγοριά και ηρεμία της καρδιάς, καταπίνονται ξανά και ξανά από τα κύματα. Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν βρει ακόμα απαντήσεις στα ερωτήματα που είναι τα σημαντικότερα για να κατανοήσουν —από πού προέρχονται, γιατί ζουν, πού πηγαίνουν, και ούτω καθεξής— ξελογιάζονται από τη δόξα και τα πλούτη, παραπλανιούνται και ελέγχονται από αυτά και χάνονται οριστικά. Ο χρόνος περνάει γρήγορα· τα χρόνια περνούν εν ριπή οφθαλμού και, πριν κανείς το καταλάβει, έχει αποχαιρετήσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής του. Όταν κάποιος πρόκειται σύντομα να αποχωρήσει από τον κόσμο, συνειδητοποιεί σταδιακά πως τα πάντα στον κόσμο ξεμακραίνουν και πως δεν μπορεί πια να κρατήσει τα πράγματα που αρχικά ήταν δικά του· τότε, νιώθει πραγματικά πως είναι σαν ένα βρέφος που κλαίει όταν μόλις έχει έρθει στον κόσμο, που δεν έχει τίποτα ακόμα στο όνομα του. Και στο σημείο αυτό είναι που αναγκάζεται να στοχαστεί αυτά που έχει κάνει στη ζωή, την αξία τού να είσαι ζωντανός, τη σημασία της, το γιατί έρχεται κανείς στον κόσμο· επίσης, στο σημείο αυτό, θέλει να μάθει όλο και περισσότερο αν υπάρχει κάποια επόμενη ζωή, αν υπάρχει πραγματικά παράδεισος, αν υπάρχει πραγματικά τιμωρία… Όσο περισσότερο πλησιάζει κανείς στον θάνατο, τόσο περισσότερο θέλει να κατανοήσει το νόημα της ζωής· όσο περισσότερο πλησιάζει στον θάνατο, τόσο πιο άδεια φαίνεται η καρδιά του· όσο περισσότερο πλησιάζει στον θάνατο, τόσο πιο αβοήθητος νιώθει· έτσι, ο φόβος του για τον θάνατο μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Υπάρχουν δύο λόγοι για τους οποίους εκδηλώνονται τέτοια συναισθήματα στους ανθρώπους καθώς προσεγγίζουν τον θάνατο: Πρώτον, πρόκειται να χάσουν τη δόξα και τα πλούτη στα οποία στηριζόταν η ζωή τους, πρόκειται να αφήσουν πίσω καθετί ορατό στον κόσμο· δεύτερον, πρόκειται να αντιμετωπίσουν, ολομόναχοι, έναν μη οικείο κόσμο, ένα μυστηριώδες, άγνωστο βασίλειο, στο οποίο φοβούνται να πατήσουν το πόδι τους, στο οποίο δεν έχουν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο και κανένα μέσο διαβίωσης. Για τους δύο αυτούς λόγους, καθένας που αντιμετωπίζει τον θάνατο νιώθει ανήσυχος, δοκιμάζει έναν πανικό και ένα αίσθημα ανημποριάς, τέτοια που ποτέ πριν δεν είχε αισθανθεί. Μόνο όταν κάποιος έχει φτάσει πραγματικά σ’ αυτό το σημείο, συνειδητοποιεί πως όταν κανείς πατήσει το πόδι του στη γη, το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβει από πού προέρχονται οι άνθρωποι, γιατί ζουν, ποιος υπαγορεύει την ανθρώπινη μοίρα, και ποιος φροντίζει και έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτή η γνώση είναι το πραγματικό μέσο με το οποίο ζει κανείς, η απαραίτητη βάση για την ανθρώπινη επιβίωση —όχι το να μαθαίνει κανείς πώς να παρέχει για την οικογένειά του ή πώς να αποκτήσει δόξα και πλούτη, όχι το να μαθαίνει πώς να ξεχωρίσει από το πλήθος ή πώς να ζήσει μια πιο άνετη ζωή, πόσο μάλλον να μαθαίνει πώς να διαπρέπει και πώς να ανταγωνίζεται επιτυχώς τους άλλους. Παρόλο που οι διάφορες τεχνικές επιβίωσης, στις οποίες οι άνθρωποι δαπανούν τη ζωή τους για να κατακτήσουν άριστα, μπορούν να προσφέρουν πληθώρα υλικών ανέσεων, ποτέ δεν φέρνουν πραγματική γαλήνη και παρηγοριά στην καρδιά τους, αλλά, αντιθέτως, κάνουν τους ανθρώπους να χάνουν διαρκώς τον δρόμο τους, να δυσκολεύονται να ελέγξουν τον εαυτό τους, και να χάνουν κάθε ευκαιρία να μάθουν το νόημα της ζωής· αυτές οι τεχνικές επιβίωσης δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ανησυχίας για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς σωστά τον θάνατο. Με αυτόν τον τρόπο, οι ζωές των ανθρώπων καταστρέφονται. Ο Δημιουργός συμπεριφέρεται δίκαια σε όλους, δίνοντας σε όλους μια ολόκληρη ζωή από ευκαιρίες για να βιώσουν και να γνωρίσουν την κυριαρχία Του· ωστόσο, μόνο όταν πλησιάζει ο θάνατος, μόνο όταν καραδοκεί το φάντασμα του θανάτου, ξεκινά κανείς να βλέπει το φως, αλλά τότε είναι πολύ αργά.

Οι άνθρωποι ξοδεύουν τη ζωή τους κυνηγώντας χρήματα και δόξα· πιάνονται απεγνωσμένα από τα πράγματα αυτά, νομίζοντας πως είναι τα μόνα τους μέσα στήριξης, λες και έχοντάς τα μπορούν να συνεχίσουν να ζουν, μπορούν να απαλλαγούν από τον θάνατο. Ωστόσο, μόνο όταν είναι κοντά στον θάνατο συνειδητοποιούν πόσο μακριά είναι αυτά τα πράγματα από αυτούς, πόσο αδύναμοι είναι μπροστά στον θάνατο, πόσο εύκολα παραλύουν, πόσο μόνοι και αβοήθητοι είναι, μην έχοντας πουθενά να στραφούν. Συνειδητοποιούν πως η ζωή δεν αγοράζεται με χρήματα ή δόξα, πως όσο πλούσιος κι αν είναι ένας άνθρωπος και όσο εξέχουσα κι αν είναι η θέση του, όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου φτωχοί και ασήμαντοι μπροστά στον θάνατο. Συνειδητοποιούν πως τα χρήματα δεν αγοράζουν ζωή, πως η δόξα δεν μπορεί να σβήσει τον θάνατο και πως ούτε τα χρήματα, ούτε και η δόξα μπορούν να επιμηκύνουν τη ζωή ενός ανθρώπου κατά ένα λεπτό, κατά ένα δευτερόλεπτο. Όσο περισσότερο νιώθουν έτσι οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο λαχταρούν να συνεχίσουν να ζουν· όσο περισσότερο νιώθουν έτσι οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο τρέμουν τον επικείμενο θάνατο. Μόνο στο σημείο αυτό συνειδητοποιούν πραγματικά πως η ζωή τους δεν ανήκει σ’ αυτούς, πως δεν είναι δική τους για να την ελέγξουν, πως ο άνθρωπος δεν έχει λόγο στο αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει —πως όλα αυτά είναι πέρα από τον έλεγχό του.

4) Αν παραδοθείς στο κράτος του Δημιουργού, θα αντιμετωπίσεις τον θάνατο ήρεμα

Τη στιγμή που γεννιέται ένας άνθρωπος, μια μοναχική ψυχή ξεκινά την εμπειρία της σχετικά με τη ζωή στη γη, την εμπειρία της σχετικά με την εξουσία του Δημιουργού, την οποία έχει διευθετήσει γι’ αυτήν ο Δημιουργός. Είναι περιττό να λεχθεί πως, για τον άνθρωπο —την ψυχή— αυτή είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για να αποκτήσει γνώση για την κυριαρχία του Δημιουργού, να γνωρίσει την εξουσία Του και να τη δοκιμάσει προσωπικά. Οι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τους νόμους της μοίρας που έχει καθορίσει γι’ αυτούς ο Δημιουργός και, για κάθε λογικό άνθρωπο με συνείδηση, το να αναγνωρίσει, μέσα στις δεκαετίες της ζωής του, την κυριαρχία του Δημιουργού και να γνωρίσει την εξουσία Του δεν είναι κάτι το δύσκολο. Επομένως, θα έπρεπε να είναι πολύ εύκολο για κάθε άνθρωπο να αναγνωρίσει, μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του κατά τη διάρκεια των πολλών δεκαετιών, πως κάθε ανθρώπινη μοίρα είναι προκαθορισμένη, όπως και θα είναι εύκολο να κατανοήσει ή να συνοψίσει τι σημαίνει να είσαι ζωντανός. Καθώς αποδέχεται κανείς αυτά τα μαθήματα ζωής, θα καταλάβει, σταδιακά, από πού προέρχεται η ζωή και θα κατανοήσει τι χρειάζεται πραγματικά η καρδιά, τι θα τον οδηγήσει στο πραγματικό μονοπάτι της ζωής και ποια πρέπει να είναι η αποστολή και ο στόχος της ανθρώπινης ζωής. Θα αναγνωρίσει σταδιακά πως αν δεν λατρεύει τον Δημιουργό, αν δεν παραδοθεί στο κράτος Του, τότε, όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει τον θάνατο —όταν η ψυχή πρόκειται να αντιμετωπίσει ξανά τον Δημιουργό— η καρδιά του θα είναι γεμάτη απεριόριστο τρόμο και αναστάτωση. Αν ένας άνθρωπος υπάρχει στον κόσμο για αρκετές δεκαετίες, όμως ακόμα δεν έχει καταλάβει από πού προέρχεται η ανθρώπινη ζωή ούτε έχει αναγνωρίσει σε ποιανού την παλάμη βρίσκεται η ανθρώπινη μοίρα, τότε δεν είναι καθόλου περίεργο που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει τον θάνατο ήρεμα. Ένας άνθρωπος που έχει κερδίσει, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών εμπειρίας του στην ανθρώπινη ζωή, τη γνώση της κυριαρχίας του Δημιουργού, είναι ένας άνθρωπος με σωστή εκτίμηση για το νόημα και την αξία της ζωής. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει βαθιά γνώση για τον σκοπό της ζωής, με πραγματική εμπειρία και κατανόηση της κυριαρχίας του Δημιουργού και, πέρα από αυτό, είναι ικανός να υποταχθεί στην εξουσία του Δημιουργού. Ένας τέτοιος άνθρωπος κατανοεί το νόημα της δημιουργίας της ανθρωπότητας από τον Δημιουργό, κατανοεί πως ο άνθρωπος πρέπει να λατρεύει τον Δημιουργό, πως όσα κατέχει ο άνθρωπος προέρχονται από τον Δημιουργό και πως θα επιστρέψουν, μια μέρα που δεν αργεί, σ’ Αυτόν. Αυτό το είδος ανθρώπου κατανοεί πως ο Δημιουργός διευθετεί τη γέννηση του ανθρώπου και έχει κυριαρχία επί του θανάτου του ανθρώπου, και πως η ζωή και ο θάνατος προκαθορίζονται από την εξουσία του Δημιουργού. Έτσι, όταν κάποιος κατανοήσει πραγματικά τα πράγματα αυτά, θα μπορεί, αβίαστα, να αντιμετωπίσει τον θάνατο ήρεμα, να παραμερίσει ήσυχα όλα τα επίγεια υπάρχοντά του, να δεχθεί και να υποταχθεί με ευχαρίστηση σε όλα όσα ακολουθούν και να καλωσορίσει την τελευταία καμπή της ζωής που έχει διευθετήσει έτσι όπως είναι ο Δημιουργός, αντί να την τρέμει στα τυφλά και να αγωνίζεται ενάντιά της. Αν κάποιος βλέπει τη ζωή σαν μια ευκαιρία για να δοκιμάσει την κυριαρχία του Δημιουργού και να γνωρίσει την εξουσία Του, αν βλέπει τη ζωή του σαν μια σπάνια ευκαιρία για να εκπληρώσει το καθήκον του ως ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον και να ολοκληρώσει την αποστολή του, τότε θα έχει σίγουρα τη σωστή αντίληψη για τη ζωή, σίγουρα θα ζήσει μια ζωή ευλογημένη και καθοδηγούμενη από τον Δημιουργό, σίγουρα θα βαδίζει στο φως του Δημιουργού, θα γνωρίζει την κυριαρχία του Δημιουργού, σίγουρα θα παραδίδεται στο κράτος Του και σίγουρα θα γίνεται μάρτυρας των θαυμαστών Του πράξεων, μάρτυρας της εξουσίας Του. Είναι περιττό να λεχθεί πως ένας τέτοιος άνθρωπος θα χαίρει σίγουρα της αγάπης και της αποδοχής του Δημιουργού, ενώ μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να διατηρεί ήρεμη στάση προς τον θάνατο και να καλωσορίσει την τελευταία καμπή της ζωής με χαρά. Κάποιος που είναι προφανές πως αυτή ήταν η στάση που διατηρούσε προς τον θάνατο ήταν ο Ιώβ. Ο Ιώβ ήταν σε θέση να δεχθεί με ευχαρίστηση την τελική καμπή της ζωής και, έχοντας ολοκληρώσει ομαλά το ταξίδι της ζωής του και ολοκληρώσει την αποστολή του στη ζωή, επέστρεψε για να βρεθεί στο πλευρό του Δημιουργού.

5) Οι επιδιώξεις και οι απολαβές του Ιώβ στη ζωή, του επιτρέπουν να αντιμετωπίσει ήρεμα τον θάνατο

Στις Γραφές λέει για τον Ιώβ: «Και ετελεύτησεν ο Ιώβ, γέρων και πλήρης ημερών» (Ιώβ 42:17). Αυτό σημαίνει πως όταν πέθανε ο Ιώβ, δεν μετάνιωνε για τίποτα και δεν αισθανόταν πόνο, αλλά αναχώρησε από τον κόσμο αυτό με φυσικό τρόπο. Όπως γνωρίζουν όλοι, ο Ιώβ ήταν άνθρωπος που, όσο ζούσε, σεβόταν τον Θεό και απέφευγε το κακό. Οι πράξεις του επιδοκιμάζονταν από τον Θεό και μνημονεύονταν από τους ανθρώπους, και η ζωή του μπορεί να ειπωθεί ότι είχε αξία και σημασία που ξεπερνούσε τις ζωές όλων των άλλων. Ο Ιώβ απολάμβανε τις ευλογίες του Θεού, ο Θεός τον αποκαλούσε δίκαιο στη γη, ενώ δοκιμάστηκε, επίσης, από τον Θεό και μπήκε σε πειρασμό από τον Σατανά. Κατέθεσε μαρτυρία για τον Θεό και δίκαια αποκαλούταν από τον Θεό δίκαιος άνθρωπος. Κατά τις πολλές δεκαετίες που ακολούθησαν μετά τη δοκιμασία του από τον Θεό, έζησε μια ζωή που ήταν ακόμα πιο πολύτιμη, γεμάτη νόημα, σταθερή και ήρεμη από πριν. Λόγω των δίκαιων πράξεών του, ο Θεός τον δοκίμασε, και επίσης λόγω των δίκαιων πράξεών του, ο Θεός τού εμφανίστηκε και του μίλησε απευθείας. Έτσι, στα χρόνια που ακολούθησαν μετά τη δοκιμασία του, ο Ιώβ κατάλαβε και εκτίμησε την αξία της ζωής με πιο απτό τρόπο, απέκτησε βαθύτερη κατανόηση για την κυριαρχία του Δημιουργού, όπως και απέκτησε πιο ακριβή και σαφή γνώση του τρόπου με τον οποίο ο Δημιουργός απονέμει και παίρνει πίσω τις ευλογίες Του. Το Βιβλίο του Ιώβ καταγράφει πως ο Ιεχωβά Θεός απένειμε ακόμα μεγαλύτερες ευλογίες στον Ιώβ από αυτές που του είχε απονείμει πριν, βάζοντας έτσι τον Ιώβ σε ακόμα καλύτερη θέση για να γνωρίσει την κυριαρχία του Δημιουργού και να αντιμετωπίσει ήρεμα τον θάνατο. Έτσι, όταν ο Ιώβ γέρασε και αντιμετώπισε τον θάνατο, σίγουρα δεν ήταν αγχωμένος για την περιουσία του. Δεν είχε ανησυχίες, τίποτα για το οποίο να μετάνιωνε και, φυσικά, δεν φοβόταν τον θάνατο, διότι πέρασε όλη τη ζωή του βαδίζοντας στον δρόμο του σεβασμού στον Θεό και της αποφυγής του κακού. Δεν είχε λόγο να ανησυχεί για το τέλος του. Πόσοι άνθρωποι σήμερα θα μπορούσαν να ενεργήσουν κατά τον ίδιο τρόπο που ενήργησε ο Ιώβ όταν ήταν αντιμέτωπος με τον θάνατό του; Γιατί δεν είναι κανείς ικανός να διατηρήσει μια τέτοια απλή εξωτερική συμπεριφορά; Υπάρχει μόνο ένας λόγος: Ο Ιώβ έζησε τη ζωή του στην υποκειμενική επιδίωξη της πίστης, της αναγνώρισης και της υποταγής στην κυριαρχία του Θεού, και ήταν με αυτήν την πίστη, την αναγνώριση και την υποταγή που πέρασε τις σημαντικές καμπές στη ζωή, βίωσε τα τελευταία του χρόνια και υποδέχτηκε την τελική καμπή της ζωής του. Ανεξάρτητα από ό,τι δοκίμασε ο Ιώβ, οι επιδιώξεις και οι στόχοι του στη ζωή ήταν όχι επώδυνοι, αλλά ευτυχισμένοι. Ήταν ευτυχισμένος, όχι μόνο λόγω των ευλογιών ή της επιδοκιμασίας που του απονεμήθηκαν από τον Δημιουργό, αλλά, ιδίως, λόγω των επιδιώξεων και των στόχων της ζωής του, λόγω της αυξανόμενης γνώσης και της πραγματικής κατανόησης της κυριαρχίας του Δημιουργού που απέκτησε μέσω του σεβασμού του στον Θεό και της αποφυγής του κακού και, επιπλέον, λόγω της προσωπικής του εμπειρίας, ως υποκείμενο της κυριαρχίας του Δημιουργού, των θαυμαστών πράξεων του Θεού, καθώς και των τρυφερών και αλησμόνητων εμπειριών και αναμνήσεων της συνύπαρξης, της γνωριμίας και της αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Ο Ιώβ ήταν ευτυχισμένος λόγω της παρηγοριάς και της χαράς που πήγαζαν από τη γνώση των προθέσεων του Δημιουργού· λόγω του φόβου Θεού που ανέκυψε αφού είδε πως Αυτός είναι μεγάλος, θαυμάσιος, αγαπητός και πιστός. Ο Ιώβ ήταν ικανός να αντιμετωπίσει τον θάνατο δίχως μαρτύριο επειδή ήξερε πως πεθαίνοντας θα επέστρεφε στο πλευρό του Δημιουργού. Ήταν οι επιδιώξεις και οι απολαβές του στη ζωή που του επέτρεψαν να αντιμετωπίσει ήρεμα τον θάνατο, του επέτρεψαν να αντιμετωπίσει ήρεμα την προοπτική να του πάρει πίσω τη ζωή ο Δημιουργός και, επιπλέον, του επέτρεψαν να σταθεί όρθιος, άσπιλος και αμέριμνος, ενώπιον του Δημιουργού. Στις μέρες μας, μπορούν οι άνθρωποι να επιτύχουν το είδος της ευτυχίας που κατείχε ο Ιώβ; Εσείς, έχετε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να το κάνετε; Εφόσον οι άνθρωποι στις μέρες μας έχουν αυτές τις προϋποθέσεις, τότε γιατί αδυνατούν να ζήσουν ευτυχισμένοι, όπως ζούσε ο Ιώβ; Γιατί αδυνατούν να ξεφύγουν από το μαρτύριο του φόβου του θανάτου; Όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο, μερικοί άνθρωποι ουρούν ανεξέλεγκτα· άλλοι τρέμουν, λιποθυμούν, επιτίθενται φραστικά κατά Ουρανού και ανθρώπου· κάποιοι ακόμα θρηνούν και κλαίνε. Αυτά, σε καμία περίπτωση δεν είναι οι φυσικές αντιδράσεις που σημειώνονται ξαφνικά όταν πλησιάζει ο θάνατος. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται κατά τους ντροπιαστικούς αυτούς τρόπους κυρίως επειδή, βαθιά μέσα στην καρδιά τους, φοβούνται τον θάνατο, επειδή δεν έχουν σαφή γνώση και εκτίμηση της κυριαρχίας και των διευθετήσεων του Θεού και, πόσο μάλλον, πραγματική υποταγή σε αυτά. Οι άνθρωποι αντιδρούν μ’ αυτόν τον τρόπο επειδή δεν θέλουν τίποτε άλλο παρά να διευθετούν και να κυβερνούν τα πάντα οι ίδιοι, να ελέγχουν τη μοίρα τους, την ίδια τους τη ζωή και τον θάνατο. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ικανοί να ξεφύγουν από τον φόβο του θανάτου.

6) Μόνο αν κάποιος αποδεχθεί την κυριαρχία του Δημιουργού μπορεί να επιστρέψει στο πλευρό Του

Όταν κάποιος δεν έχει σαφή γνώση και εμπειρία της κυριαρχίας του Θεού και των διευθετήσεών Του, η γνώση του για τη μοίρα και τον θάνατο θα είναι απαραίτητα ασυνάρτητη. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν ξεκάθαρα πως τα πάντα βρίσκονται στην παλάμη του Θεού, δεν συνειδητοποιούν πως τα πάντα υπόκεινται στον έλεγχο και την κυριαρχία του Θεού, και δεν αναγνωρίζουν πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να απαλλαγεί ή να ξεφύγει από τέτοια κυριαρχία. Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο, τα τελευταία τους λόγια, οι ανησυχίες τους και τα όσα μετανιώνουν, δεν έχουν τέλος. Τους επιβαρύνουν τόσα φορτία, τόση απροθυμία και τόση σύγχυση. Αυτό τους οδηγεί στο να φοβούνται τον θάνατο. Για κάθε άνθρωπο που γεννιέται σ’ αυτόν τον κόσμο, η γέννηση είναι αναγκαία και ο θάνατος αναπόφευκτος· κανείς δεν μπορεί να υπερβεί αυτή ροή των πραγμάτων. Αν κάποιος επιθυμεί να αποχωρήσει από αυτόν τον κόσμο ανώδυνα, αν θέλει να είναι ικανός να αντιμετωπίσει την τελική καμπή της ζωής δίχως δισταγμό και ανησυχίες, ο μόνος τρόπος είναι να μη μετανιώνει για τίποτα. Και ο μόνος τρόπος για να αποχωρήσει χωρίς να μετανιώνει για τίποτα είναι να γνωρίζει την κυριαρχία του Δημιουργού, να γνωρίζει την εξουσία Του, και να υποτάσσεται σε αυτές. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να μείνει μακριά από τις ανθρώπινες διαμάχες, από το κακό, από τη σκλαβιά του Σατανά, και μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να ζήσει μια ζωή σαν του Ιώβ, καθοδηγούμενη και ευλογημένη από τον Δημιουργό, μια ζωή ελεύθερη και απελευθερωμένη, μια ζωή με αξία και νόημα, μια ζωή έντιμη και ειλικρινή. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να υποταχθεί, σαν τον Ιώβ, στις δοκιμασίες και τις στερήσεις του Δημιουργού, στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να λατρεύει τον Δημιουργό καθ’ όλη τη ζωή του, να κερδίσει την επιδοκιμασία Του, όπως ο Ιώβ, και να ακούσει τη φωνή Του, να Τον δει να εμφανίζεται. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να ζήσει και να πεθάνει ευτυχισμένος, όπως ο Ιώβ, δίχως πόνο, δίχως ανησυχίες, δίχως να μετανιώνει για τίποτα. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να ζει στο φως, όπως ο Ιώβ, να περνά καθεμία από τις καμπές της ζωής στο φως, να ολοκληρώσει ομαλά το ταξίδι του στο φως, να αντεπεξέλθει επιτυχώς στην αποστολή του —να δοκιμάσει, να μάθει και να γνωρίσει, ως δημιουργημένο ον, την κυριαρχία του Δημιουργού— και να αποβιώσει στο φως και να σταθεί για πάντα στο πλευρό του Δημιουργού σαν ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον που Αυτός επιδοκιμάζει.

Μη χάσεις την ευκαιρία να γνωρίσεις την κυριαρχία του Δημιουργού

Οι έξι καμπές που περιγράφηκαν παραπάνω αποτελούν κρίσιμες φάσεις που καθόρισε ο Δημιουργός, μέσω των οποίων πρέπει να περάσει κάθε κανονικός άνθρωπος τη ζωή του. Από την ανθρώπινη οπτική, καθεμία από αυτές τις καμπές είναι πραγματική, καμιά δεν μπορεί να παρακαμφθεί και όλες τους σχετίζονται με το πεπρωμένο και την κυριαρχία του Δημιουργού. Έτσι, για κάθε ανθρώπινο ον, καθεμία από τις καμπές αυτές αποτελεί ένα σημαντικό σημείο ελέγχου, κι όλοι εσείς τώρα αντιμετωπίζετε το κρίσιμο ερώτημα του πώς να περάσετε από την καθεμία από αυτές.

Οι αρκετές δεκαετίες που απαρτίζουν μια ανθρώπινη ζωή δεν είναι ούτε λίγες, ούτε πολλές. Τα είκοσι και πλέον χρόνια που μεσολαβούν από τη γέννηση έως την ενηλικίωση περνούν εν ριπή οφθαλμού και, παρόλο που σ’ αυτό το σημείο της ζωής του ο άνθρωπος θεωρείται ενήλικας, οι άνθρωποι της ηλικιακής αυτής ομάδας δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για την ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη μοίρα. Καθώς αποκτούν περισσότερη εμπειρία, βαδίζουν σιγά-σιγά προς τη μέση ηλικία. Οι άνθρωποι που είναι γύρω στα τριάντα ή τα σαράντα, αποκτούν νεοφανή εμπειρία της ζωής και της μοίρας, αλλά οι απόψεις τους για τα πράγματα αυτά παραμένουν πολύ αόριστες. Μόλις στην ηλικία των σαράντα μερικοί άνθρωποι ξεκινούν να καταλαβαίνουν την ανθρωπότητα και το σύμπαν, τα οποία δημιούργησε ο Θεός, και να κατανοούν περί τίνος πρόκειται η ζωή, περί τίνος πρόκειται η ανθρώπινη μοίρα. Μερικοί άνθρωποι, παρόλο που έχουν υπάρξει ακόλουθοι του Θεού για πολύ καιρό και είναι πλέον μεσήλικες, εξακολουθούν να μην μπορούν να κατέχουν ακριβή γνώση και ορισμό της κυριαρχίας του Θεού, πόσο μάλλον αληθινή υποταγή. Μερικοί άνθρωποι δεν νοιάζονται για τίποτε άλλο παρά να αναζητούν να λάβουν ευλογίες και, παρόλο που έχουν ζήσει πολλά χρόνια, δεν γνωρίζουν ούτε κατανοούν στο ελάχιστο το γεγονός της κυριαρχίας του Δημιουργού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα και, έτσι, δεν έχουν κάνει ούτε το πρώτο βήμα για το πρακτικό μάθημα περί της υποταγής στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι είναι παντελώς ανόητοι και ζουν μάταιες ζωές.

Αν οι περίοδοι μιας ανθρώπινης ζωής κατανεμηθούν βάσει του βαθμού των εμπειριών ζωής των ανθρώπων και της γνώσης τους για την ανθρώπινη μοίρα, τότε μπορούν να χωριστούν προσεγγιστικά σε τρεις φάσεις. Η πρώτη φάση είναι η νιότη, δηλαδή τα χρόνια μεταξύ της γέννησης και της μέσης ηλικίας, ή από τη γέννηση έως την ηλικία των τριάντα. Η δεύτερη φάση είναι η ωρίμανση, από τη μέση έως την τρίτη ηλικία, ή από τα τριάντα έως τα εξήντα. Τέλος, η τρίτη φάση είναι η ώριμη περίοδος κάποιου, από την τρίτη ηλικία, που η διάρκειά της ξεκινά με την έναρξη της τρίτης ηλικίας, στα εξήντα, έως την αναχώρησή του από τον κόσμο. Με άλλα λόγια, από τη γέννηση έως τη μέση ηλικία, η γνώση των περισσοτέρων για τη μοίρα και τη ζωή περιορίζεται στη μίμηση των απόψεων των άλλων· δεν έχει σχεδόν καμία πραγματική, πρακτική υπόσταση. Κατά την περίοδο αυτή, η αντίληψη που έχει κανείς για τη ζωή και τους τρόπους που αλληλεπιδρά με τους άλλους ανθρώπους είναι πολύ επιφανειακή και αφελής. Αυτή είναι η νεανική περίοδος του ανθρώπου. Μόνο αφότου έχει γευτεί κανείς όλες τις χαρές και τις λύπες της ζωής μπορεί να αποκτήσει πραγματική κατανόηση για τη μοίρα, και —υποσυνείδητα και βαθιά μέσα στην καρδιά του— να εκτιμήσει σταδιακά τον μη αναστρέψιμο χαρακτήρα της μοίρας και να συνειδητοποιήσει σιγά-σιγά πως η κυριαρχία του Δημιουργού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα είναι κάτι που υπάρχει πραγματικά. Αυτή είναι η περίοδος ωρίμανσης κάποιου. Ο άνθρωπος εισέρχεται στην περίοδο της ωρίμανσής του όταν έχει σταματήσει να αγωνίζεται ενάντια στη μοίρα και όταν δεν είναι πλέον διατεθειμένος να μπλέκεται σε διαμάχες, αλλά, αντιθέτως, γνωρίζει τη μοίρα του, υποτάσσεται στο θέλημα του Ουρανού, συνοψίζει τα κατορθώματα και τα λάθη του στη ζωή και αναμένει την κρίση της ζωής του από τον Δημιουργό. Λαμβάνοντας υπόψη τις διάφορες εμπειρίες και αποκτήματα που των ανθρώπων κατά τις τρεις αυτές περιόδους, υπό κανονικές συνθήκες, το χρονικό περιθώριο κατά το οποίο έχει κανείς την ευκαιρία να γνωρίσει την κυριαρχία του Δημιουργού δεν είναι πολύ μεγάλο. Αν κάποιος ζήσει έως τα εξήντα, τότε έχει πάνω-κάτω μόνο τριάντα χρόνια για να γνωρίσει την κυριαρχία του Θεού· αν κάποιος θέλει μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αυτό είναι εφικτό μόνο αν η ζωή του διαρκέσει αρκετά, αν καταφέρει να ζήσει για έναν αιώνα. Λέω, επομένως, πως σύμφωνα με τους κανονικούς νόμους της ανθρώπινης ύπαρξης, παρόλο που είναι πολύ μεγάλη διαδικασία από τη στιγμή που έρχεται κανείς για πρώτη φορά σε επαφή με το θέμα της γνώσης της κυριαρχίας του Δημιουργού μέχρι τη στιγμή που είναι ικανός να αναγνωρίσει το γεγονός της κυριαρχίας αυτής, και από τότε μέχρι το σημείο που είναι ικανός να υποταχθεί σ’ αυτήν, αν μετρήσει κανείς τα χρόνια, δεν είναι περισσότερα από τριάντα ή σαράντα κατά τα οποία έχει κανείς την ευκαιρία να αποκτήσει αυτές τις ανταμοιβές. Συχνά, επίσης, οι άνθρωποι παρασύρονται από τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους να λάβουν ευλογίες, κι έτσι δεν μπορούν να διακρίνουν πού έγκειται η ουσία της ανθρώπινης ζωής και δεν κατανοούν τη σημασία τού να γνωρίζει κανείς την κυριαρχία του Δημιουργού. Τέτοιοι άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτήν την πολύτιμη ευκαιρία για να εισέλθουν στον ανθρώπινο κόσμο, να δοκιμάσουν την ανθρώπινη ζωή και την κυριαρχία του Δημιουργού και δεν συνειδητοποιούν πόσο πολύτιμο είναι για ένα δημιούργημα να λαμβάνει την προσωπική καθοδήγηση του Δημιουργού. Λέω, επομένως, πως εκείνοι οι άνθρωποι που θέλουν να τελειώσει γρήγορα το έργο του Θεού, που εύχονται να διευθετούσε ο Θεός το τέλος του ανθρώπου το συντομότερο δυνατόν για να δουν αμέσως το αληθινό Του άτομο και να κερδίσουν ευλογίες το συντομότερο —είναι ένοχοι για το χειρότερο είδος ανυπακοής, καθώς και απίστευτα ανόητοι. Εν των μεταξύ, οι σοφοί ανάμεσα στους ανθρώπους, εκείνοι που κατέχουν τη μεγαλύτερη οξύνοια, είναι εκείνοι που επιθυμούν, κατά τον περιορισμένο τους χρόνο, να αδράξουν τη μοναδική αυτή ευκαιρία για να γνωρίσουν την κυριαρχία του Δημιουργού. Οι δύο αυτές διαφορετικές επιθυμίες αποκαλύπτουν δύο τελείως διαφορετικές αντιλήψεις και επιδιώξεις: Εκείνοι που αναζητούν ευλογίες είναι εγωιστές και ποταποί και δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τις προθέσεις του Θεού, ποτέ δεν αναζητούν να γνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού, ποτέ δεν επιθυμούν να υποταχθούν σ’ αυτήν, μα απλώς θέλουν να ζήσουν όπως επιθυμούν. Είναι απερίσκεπτοι έκφυλοι και αυτή είναι η κατηγορία ανθρώπων που θα καταστραφεί. Εκείνοι που αναζητούν να γνωρίσουν τον Θεό είναι ικανοί να αφήσουν κατά μέρος τις επιθυμίες τους, είναι πρόθυμοι να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού και στη διευθέτηση του Θεού, και προσπαθούν να είναι το είδος του ανθρώπου που υποτάσσεται στην εξουσία του Θεού και που ικανοποιεί τις προθέσεις του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι ζουν στο φως και εν μέσω των ευλογιών του Θεού, και σίγουρα θα επιδοκιμαστούν από τον Θεό. Ό,τι κι αν γίνει, η ανθρώπινη επιλογή είναι άχρηστη και οι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν λόγο στο πόσο θα διαρκέσει το έργο του Θεού. Είναι προτιμότερο οι άνθρωποι να παραδίνονται στο έλεος του Θεού και να υποτάσσονται στην κυριαρχία Του. Αν δεν παραδοθείς στο έλεός Του, τι μπορείς να κάνεις; Θα υποστεί Θεός, ως αποτέλεσμα, την παραμικρή ζημία; Αν δεν παραδοθείς στο έλεός Του, αλλά αντίθετα προσπαθείς να πάρεις τον έλεγχο, τότε κάνεις ανόητη επιλογή και τελικά εσύ είσαι ο μόνος που θα ζημιωθεί. Μόνο αν οι άνθρωποι συνεργαστούν με τον Θεό το συντομότερο δυνατόν, μόνο αν σπεύσουν να δεχθούν τις ενορχηστρώσεις Του, να γνωρίσουν την εξουσία Του και να καταλάβουν όλα όσα Αυτός έχει κάνει γι’ αυτούς, θα έχουν ελπίδα. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα είναι οι ζωές τους μάταιες κι εκείνοι θα κερδίσουν τη σωτηρία.

Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός πως ο Θεός έχει κυριαρχία επί της ανθρώπινης μοίρας

Αφού ακούσατε όλα όσα μόλις είπα, έχει αλλάξει η άποψή σας για τη μοίρα; Πώς κατανοείτε το γεγονός της κυριαρχίας του Θεού επί της ανθρώπινης μοίρας; Για να το θέσουμε απλά, υπό την εξουσία του Θεού, κάθε άνθρωπος ενεργά ή παθητικά δέχεται την κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του και, όσο κι αν αγωνίζεται κανείς κατά τη διάρκεια της ζωής του, σε όσα στραβά μονοπάτια κι αν βαδίσει, στο τέλος, θα επιστρέψει στην τροχιά της μοίρας την οποία έχει σχεδιάσει γι’ αυτόν ο Δημιουργός. Αυτό είναι το ανυπέρβλητο στοιχείο της εξουσίας του Δημιουργού και ο τρόπος με τον οποίο η εξουσία Του ελέγχει και κυβερνά το σύμπαν. Είναι αυτό το ανυπέρβλητο στοιχείο, αυτή η μορφή ελέγχου και διακυβέρνησης, που έχει την ευθύνη των νόμων που υπαγορεύουν τις ζωές των πάντων, που επιτρέπουν στους ανθρώπους να μετενσαρκώνονται ξανά και ξανά δίχως παρέμβαση, που κάνουν τον κόσμο να γυρίζει ομαλά και να κινείται προς τα εμπρός, κάθε μέρα, κάθε χρόνο. Έχετε γίνει μάρτυρες όλων αυτών των γεγονότων και τα κατανοείτε, είτε επιφανειακά, είτε σε βάθος, και το βάθος της κατανόησής σας εξαρτάται από την εμπειρία και από τη γνώση σας για την αλήθεια, και τη γνώση σας για τον Θεό. Το πόσο καλά γνωρίζεις την αλήθεια-πραγματικότητα, το πόσο έχεις βιώσει τον λόγο του Θεού και το πόσο καλά γνωρίζεις την ουσία και τη διάθεση του Θεού, όλα αυτά αντιπροσωπεύουν το βάθος της κατανόησής σου για την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Εξαρτάται η ύπαρξη της κυριαρχίας και των διευθετήσεων του Θεού από το αν τα ανθρώπινα όντα υποτάσσονται σ’ αυτές; Το γεγονός πως ο Θεός κατέχει την εξουσία αυτή, καθορίζεται από τον αν η ανθρωπότητα υποτάσσεται σε αυτήν; Η εξουσία του Θεού υπάρχει ασχέτως των περιστάσεων. Σε κάθε περίπτωση, ο Θεός υπαγορεύει και διευθετεί κάθε ανθρώπινη μοίρα και τα πάντα, σύμφωνα με τις σκέψεις Του και τις επιθυμίες Του. Αυτό δεν θα αλλάξει ως αποτέλεσμα της αλλαγής των ανθρώπων· δεν εξαρτάται από το θέλημα του ανθρώπου και δεν μπορεί να τροποποιηθεί από αλλαγές στον χρόνο, τον χώρο και τη γεωγραφία, γιατί η εξουσία του Θεού είναι η ίδια Του η υπόσταση. Το αν ο άνθρωπος είναι ικανός να γνωρίσει και να δεχθεί την κυριαρχία του Θεού και το αν ο άνθρωπος είναι ικανός να υποταχθεί σ’ αυτήν, καμία από αυτές τις δύο παραμέτρους δεν αλλάζει ούτε στο ελάχιστο το γεγονός της κυριαρχίας του Θεού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα. Με άλλα λόγια, όποια στάση κι αν διατηρεί ο άνθρωπος προς την κυριαρχία του Θεού, πολύ απλά δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός πως ο Θεός έχει την κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα και στα πάντα. Ακόμη κι αν δεν υποτάσσεσαι στην κυριαρχία του Θεού, Αυτός και πάλι κυβερνά τη μοίρα σου· ακόμη κι αν δεν γνωρίζεις την κυριαρχία Του, η εξουσία Του εξακολουθεί να υφίσταται. Η εξουσία του Θεού και το γεγονός της κυριαρχίας του Θεού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα δεν εξαρτώνται από την ανθρώπινη θέληση και δεν αλλάζουν σύμφωνα με τις προτιμήσεις και τις επιλογές του ανθρώπου. Η εξουσία του Θεού βρίσκεται παντού, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Ο ουρανός και η γη θα πάψουν να υπάρχουν, μα η εξουσία Του ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει, γιατί Αυτός είναι ο Θεός ο ίδιος, κατέχει μοναδική εξουσία, και η εξουσία Του δεν περιστέλλεται ή περιορίζεται από ανθρώπους, γεγονότα ή πράγματα, ούτε από τον χώρο ή τη γεωγραφία. Ανά πάσα ώρα και στιγμή, ο Θεός ασκεί την εξουσία Του, δείχνει τη δύναμή Του, συνεχίζει το έργο της διαχείρισής Του, όπως έκανε πάντα· ανά πάσα ώρα και στιγμή, Αυτός εξουσιάζει τα πάντα, φροντίζει τα πάντα, ενορχηστρώνει τα πάντα —όπως έκανε πάντοτε. Κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Είναι γεγονός· είναι η αμετάβλητη αλήθεια από αμνημονεύτων χρόνων!

Η ορθή στάση και πρακτική για κάποιον που επιθυμεί να υποταχθεί στην εξουσία του Θεού

Με ποια στάση πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίζει και να βλέπει τώρα την εξουσία του Θεού και το γεγονός της κυριαρχίας του Θεού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα; Αυτό είναι ένα αληθινό πρόβλημα που αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπος. Όταν αντιμετωπίζεις αληθινά προβλήματα της ζωής, πώς πρέπει να γνωρίζεις και να κατανοείς την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού; Όταν είσαι αντιμέτωπος με αυτά τα προβλήματα και δεν γνωρίζεις πώς να τα κατανοήσεις, να τα χειριστείς και να τα βιώσεις, ποια στάση πρέπει να υιοθετείς για να επιδείξεις την πρόθεσή σου να υποταχθείς, την επιθυμία σου να υποταχθείς και την πραγματικότητα της υποταγής σου στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού; Πρώτα, πρέπει να μάθεις να περιμένεις· έπειτα, πρέπει να μάθεις να αναζητάς· στη συνέχεια, πρέπει να μάθεις να υποτάσσεσαι. Το να «περιμένεις» σημαίνει να περιμένεις τον χρόνο του Θεού, να περιμένεις τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που Αυτός έχει διευθετήσει για σένα, όπως και να περιμένεις να σου αποκαλυφθούν σταδιακά οι προθέσεις Του. Το να «αναζητάς» σημαίνει να παρατηρείς και να κατανοείς τις καλόκαρδες προθέσεις του Θεού για σένα μέσω των ανθρώπων, των γεγονότων και των πραγμάτων που Αυτός έχει καθορίσει, να κατανοείς την αλήθεια μέσω αυτών, να κατανοείς τι πρέπει να κατορθώσουν οι άνθρωποι και ποιες οδούς πρέπει να ακολουθούν, να κατανοείς ποια αποτελέσματα και ποια κατορθώματα έχει ο Θεός σκοπό να επιτύχει στους ανθρώπους. Το να «υποτάσσεσαι», φυσικά, αναφέρεται στο να δέχεσαι τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που έχει ενορχηστρώσει ο Θεός, να δέχεσαι την κυριαρχία Του και, μέσα από αυτά, να μαθαίνεις πώς υπαγορεύει ο Δημιουργός τη μοίρα του ανθρώπου, πώς παρέχει στον άνθρωπο τη ζωή Του, πώς ενσωματώνει την αλήθεια μέσα στον άνθρωπο. Τα πάντα υπό τις διευθετήσεις και την κυριαρχία του Θεού υπακούν σε φυσικούς νόμους και, αν αποφασίσεις να αφήσεις τον Θεό να διευθετήσει και να υπαγορεύσει τα πάντα για εσένα, πρέπει να μάθεις να περιμένεις, πρέπει να μάθεις να αναζητάς και πρέπει να μάθεις να υποτάσσεσαι. Αυτή είναι η στάση που πρέπει να υιοθετήσει κάθε άνθρωπος που θέλει να υποταχθεί στην εξουσία του Θεού, όπως και η βασική αρετή που πρέπει να κατέχει κάθε άνθρωπος που θέλει να δεχθεί την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Για να διατηρείτε τέτοια στάση, για να κατέχετε τέτοια αρετή, πρέπει να εργαστείτε πιο σκληρά. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορείτε να εισέλθετε στην αληθινή πραγματικότητα.

Το να δεχθείς τον Θεό ως τον μοναδικό σου Κυρίαρχο είναι το πρώτο βήμα για να κερδίσεις τη σωτηρία

Οι αλήθειες που αφορούν την εξουσία του Θεού είναι αλήθειες που κάθε άνθρωπος πρέπει να βλέπει με σοβαρότητα, πρέπει να δοκιμάζει και να κατανοεί με την καρδιά του· γιατί οι αλήθειες αυτές επηρεάζουν τη ζωή κάθε ανθρώπου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον κάθε ανθρώπου, τις κρίσιμες καμπές από τις οποίες πρέπει να περάσει κάθε άνθρωπος στη ζωή, τη γνώση του ανθρώπου για την κυριαρχία του Θεού και τη στάση με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζει την εξουσία του Θεού, και, φυσικά, τον τελικό προορισμό κάθε ανθρώπου. Έτσι, η γνώση και η κατανόησή τους απαιτούν την ενέργεια μιας ζωής. Όταν κοιτάξεις ξεκάθαρα την εξουσία του Θεού, όταν δεχθείς την κυριαρχία Του, σταδιακά θα συνειδητοποιήσεις και θα καταλάβεις την αλήθεια της ύπαρξης της εξουσία του Θεού. Ωστόσο, αν δεν αναγνωρίσεις ποτέ την εξουσία του Θεού και δεν δεχθείς ποτέ την κυριαρχία Του, τότε, όσα χρόνια κι αν ζήσεις, δεν θα αποκτήσεις την παραμικρή γνώση για την κυριαρχία του Θεού. Αν δεν γνωρίζεις και κατανοείς πραγματικά την εξουσία του Θεού, τότε, όταν φτάσεις στο τέλος του δρόμου, ακόμα κι αν πιστεύεις στον Θεό για δεκαετίες, δεν θα έχεις τίποτα να δείξεις από τη ζωή σου και φυσικά δεν θα έχεις καθόλου γνώση για την κυριαρχία του Θεού επί της ανθρώπινης μοίρας. Αυτό δεν είναι πολύ θλιβερό; Επομένως, όσο μακριά κι αν έχεις βαδίσει στη ζωή, όσο χρονών κι αν είσαι τώρα, όσο μακρύ κι αν είναι το υπόλοιπο ταξίδι σου, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις την εξουσία του Θεού, να την πάρεις στα σοβαρά και να δεχθείς το γεγονός πως ο Θεός είναι ο μοναδικός σου Κυρίαρχος. Η απόκτηση σαφούς, ακριβούς γνώσης και κατανόησης αυτών των αληθειών σχετικά με την κυριαρχία του Θεού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, είναι υποχρεωτικό μάθημα για όλους· είναι το κλειδί για τη γνώση της ανθρώπινης ζωής και της απόκτησης της αλήθειας. Αυτή είναι η ζωή της γνώσης του Θεού, η βασική πορεία της μελέτης της, που πρέπει όλοι να αντιμετωπίζουν κάθε μέρα, που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει. Αν κάποιος θέλει να κάνει παρακάμψεις για να φτάσει σ’ αυτόν τον στόχο, τότε σου λέω τώρα πως αυτό είναι αδύνατον! Αν θέλεις να ξεφύγεις από την κυριαρχία του Θεού, τότε αυτό είναι ακόμα λιγότερο δυνατόν! Ο Θεός είναι ο μόνος Κύριος του ανθρώπου, ο Θεός είναι ο μόνος Κυρίαρχος της ανθρώπινης μοίρας, έτσι είναι αδύνατον ο άνθρωπος να υπαγορεύσει τη μοίρα του, αδύνατον να βγει από αυτήν. Όσο σπουδαίες ικανότητες κι αν έχει κάποιος, δεν μπορεί να επηρεάσει —πόσο μάλλον, να ενορχηστρώσει, να διευθετήσει, να ελέγξει ή να αλλάξει τη μοίρα των άλλων. Μόνο ο Θεός ο ίδιος, ο μοναδικός, υπαγορεύει τα πάντα για τον άνθρωπο. Διότι μόνο ο Θεός ο ίδιος, ο μοναδικός, κατέχει τη μοναδική εξουσία που έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, μόνο ο Δημιουργός είναι ο μοναδικός Κυρίαρχος του ανθρώπου. Η εξουσία του Θεού έχει κυριαρχία, όχι μόνο επί της δημιουργημένης ανθρωπότητας, αλλά και επί των μη δημιουργημένων όντων που δεν μπορεί να δει κανένας άνθρωπος, επί των άστρων, επί του σύμπαντος. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, ένα γεγονός που υπάρχει πραγματικά, που κανένα άτομο ή πράγμα δεν μπορεί να αλλάξει. Αν κάποιος από εσάς είναι ακόμα δυσαρεστημένος με το πώς έχουν τα πράγματα, πιστεύοντας πως έχει κάποια ειδική δεξιότητα ή ικανότητα και νομίζοντας πως μπορεί ακόμα από τύχη να αλλάξει τις παρούσες συνθήκες ή αλλιώς να ξεφύγει από αυτές· αν προσπαθήσεις να αλλάξεις τη μοίρα σου μέσα από ανθρώπινη προσπάθεια και έτσι ξεχωρίσεις από τους συνανθρώπους σου και κερδίσεις δόξα και πλούτη, τότε σου λέω πως δυσκολεύεις τα πράγματα για σένα, πας γυρεύοντας για μπελάδες, σκάβεις τον ίδιο σου τον λάκκο! Μια μέρα, αργά ή γρήγορα, θα ανακαλύψεις πως έχεις κάνει τη λάθος επιλογή, πως οι προσπάθειές σου ήταν χαμένος κόπος. Η φιλοδοξία σου, η επιθυμία σου να αγωνίζεσαι ενάντια στη μοίρα και η ίδια η εξωφρενική σου διαγωγή, θα σε οδηγήσουν σε έναν δρόμο δίχως επιστροφή και θα πληρώσεις μεγάλο τίμημα γι’ αυτό. Παρόλο που επί του παρόντος δεν βλέπεις τη σοβαρότητα των συνεπειών, καθώς συνεχίζεις να βιώνεις και να εκτιμάς βαθιά την αλήθεια ότι ο Θεός είναι ο Κυρίαρχος της ανθρώπινης μοίρας, θα συνειδητοποιήσεις σιγά-σιγά για τι μιλάω σήμερα, καθώς και τις πραγματικές του επιπτώσεις. Το αν έχεις πραγματικά καρδιά και πνεύμα, και το αν είσαι άνθρωπος που αγαπά την αλήθεια εξαρτώνται από το είδος της στάσης που διατηρείς απέναντι στην κυριαρχία του Θεού και την αλήθεια. Φυσικά, αυτό καθορίζει και το αν μπορείς να γνωρίσεις και να κατανοήσεις πραγματικά την εξουσία του Θεού. Αν ποτέ στη ζωή σου δεν έχεις αισθανθεί την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, πόσο μάλλον έχεις αναγνωρίσει και δεχθεί την εξουσία του Θεού, τότε δεν θα έχεις απολύτως καμία αξία και ο Θεός, αναμφίβολα, θα σε αποστραφεί και θα σε απορρίψει, εξαιτίας του μονοπατιού που πήρες και της επιλογής που έκανες. Ωστόσο, εκείνοι που, στο έργο του Θεού, μπορούν να αποδεχθούν τη δοκιμασία Του, να αποδεχθούν την κυριαρχία Του, να υποταχθούν στην εξουσία Του και να αποκτήσουν, σταδιακά, αληθινή εμπειρία του λόγου Του, θα έχουν αποκτήσει αληθινή γνώση της εξουσίας του Θεού, αληθινή εκτίμηση της κυριαρχίας Του· θα έχουν παραδοθεί πραγματικά στον Δημιουργό. Μόνο τέτοιοι άνθρωποι θα έχουν σωθεί πραγματικά. Επειδή έχουν γνωρίσει την κυριαρχία του Θεού, επειδή την έχουν δεχθεί, η εκτίμησή τους για το γεγονός της κυριαρχίας του Θεού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, καθώς και η υποταγή τους σ’ αυτήν, είναι αληθινές και ακριβείς. Όταν αντιμετωπίσουν τον θάνατο θα έχουν, σαν τον Ιώβ, ένα μυαλό που δεν το σκιάζει ο θάνατος και θα υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού στα πάντα, χωρίς ατομική επιλογή, χωρίς ατομική επιθυμία. Μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορέσει να επιστρέψει στο πλευρό του Δημιουργού σαν ένα πραγματικό δημιουργημένο ανθρώπινο ον.

17 Δεκεμβρίου 2013