1 Οι άνθρωποι διαθέτουν μια άκρως ρηχή κατανόηση της δικής τους φύσης, και υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα σ’ αυτήν και στα λόγια του Θεού που αφορούν την κρίση και την αποκάλυψη. Οι άνθρωποι δεν διαθέτουν θεμελιώδη ή ουσιώδη κατανόηση του εαυτού τους· αντίθετα επικεντρώνονται και αφιερώνουν την ενέργειά τους στις πράξεις τους και σε εξωτερικές εκφράσεις. Ακόμη κι αν κάποιος περιστασιακά είχε πει κάτι σχετικά με την κατανόηση του εαυτού του, αυτό δεν θα ήταν και πολύ βαθυστόχαστο. Κανείς δεν πίστεψε ποτέ πως είναι αυτού του είδους άνθρωπος ή διαθέτει αυτού του είδους τη φύση επειδή έκανε αυτού του είδους το πράγμα ή αποκάλυψε κάτι. Ο Θεός έχει αποκαλύψει τη φύση και την ουσία της ανθρωπότητας, αλλά οι άνθρωποι κατανοούν ότι ο τρόπος που ενεργούν και ο τρόπος που μιλούν είναι προβληματικοί και ελαττωματικοί· συνεπώς, αποτελεί επίπονο καθήκον για τους ανθρώπους το να κάνουν πράξη την αλήθεια.

2 Οι άνθρωποι σκέφτονται πως τα λάθη τους είναι απλώς στιγμιαίες εκδηλώσεις που αποκαλύπτονται απερίσκεπτα, παρά αποκαλύψεις της δικής τους φύσης. Οι άνθρωποι που σκέφτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια, επειδή δεν είναι σε θέση να αποδεχτούν την αλήθεια ως αλήθεια και δεν διψούν για την αλήθεια· επομένως, όταν κάνουν πράξη την αλήθεια, ακολουθούν τους κανόνες μόνο διαδικαστικά. Οι άνθρωποι δεν βλέπουν τη δική τους φύση ως υπερβολικά διεφθαρμένη, και πιστεύουν ότι δεν είναι τόσο κακοί ώστε να πρέπει να καταστραφούν ή να τιμωρηθούν. Θεωρούν ότι δεν είναι μεγάλη υπόθεση να λένε πού και πού ψέματα και θεωρούν ότι έχουν βελτιωθεί πολύ σε σχέση με το παρελθόν· στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν πληρούν ούτε κατά διάνοια τις απαιτήσεις, καθώς οι άνθρωποι κάνουν μόνο ορισμένες ενέργειες που δεν παραβιάζουν φαινομενικά την αλήθεια, ενώ δεν κάνουν πράγματι πράξη την αλήθεια.

Διασκευασμένο από το «Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο