Κάθε μέρα κινούμαι πάνω από τα σύμπαντα, παρατηρώντας όλα όσα έχουν δημιουργηθεί από το χέρι Μου. Πάνω από τους ουρανούς είναι ο τόπος της ανάπαυσής Μου και από κάτω είναι η γη στην οποία κινούμαι. Κυβερνώ τα πάντα μεταξύ όλων όσα υπάρχουν, διοικώ τα πάντα μεταξύ των πάντων, κάνοντας τα πάντα να ακολουθούν την πορεία της φύσης και να παραδίδονται στη διοίκηση της φύσης. Επειδή απεχθάνομαι όσους επαναστατούν και αποστρέφομαι όσους εναντιώνονται σ’ Εμένα και δεν εμπίπτουν στην κατηγορία τους, θα κάνω τα πάντα να υποταχθούν αδιαμαρτύρητα στις ρυθμίσεις Μου, θα δώσω τάξη στα πάντα πάνω και μέσα στο σύμπαν. Ποιος θα εξακολουθεί να τολμά να Μου αντιστέκεται αυθαίρετα; Ποιος θα τολμά να μην υποτάσσεται στις ρυθμίσεις του χεριού Μου; Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να έχει «συμφέρον» προδίδοντάς Με; Θα φέρω τους ανθρώπους ενώπιον των «προγόνων» τους, θα κάνω τους προγόνους τους να τους οδηγήσουν πίσω στις οικογένειές τους και δεν θα τους επιτραπεί να επαναστατούν εναντίον των προγόνων τους και να επιστρέψουν στο πλευρό Μου. Αυτό είναι το σχέδιό Μου. Σήμερα, το Πνεύμα Μου μετακινείται σε ολόκληρη τη γη, δίνοντας αριθμούς σε όλα τα είδη ανθρώπων, βάζοντας διαφορετικά σημάδια σε κάθε είδος ανθρώπου, ώστε οι πρόγονοί τους να μπορούν να τους οδηγήσουν με επιτυχία πίσω στις οικογένειές τους και δεν χρειάζεται να συνεχίσω να «ανησυχώ» γι’ αυτούς, το οποίο είναι ενοχλητικό. Έτσι, καταμερίζω, επίσης, τις εργασίες και κατανέμω τις προσπάθειες. Αυτό αποτελεί μέρος του σχεδίου Μου, και δεν μπορεί να διαταραχθεί από κανέναν άνθρωπο. Θα επιλέξω κατάλληλους αντιπροσώπους από όλα τα πλάσματα για τη διαχείριση των πάντων, για να επιτύχω την ομαλή υποταγή όλων ενώπιόν Μου. Συχνά περιφέρομαι πάνω από τους ουρανούς και συχνά περπατώ κάτω από αυτούς. Παρακολουθώντας τον μεγάλο κόσμο στον οποίο πηγαινοέρχονται οι άνθρωποι, παρατηρώντας την πυκνά στοιβαγμένη ανθρωπότητα πάνω στη γη και βλέποντας τα πουλιά και τα ζώα που ζουν πάνω στον πλανήτη, δεν μπορώ παρά να νιώθω συγκίνηση μέσα στην καρδιά Μου. Επειδή, κατά την περίοδο της δημιουργίας, δημιούργησα τα πάντα, και το σύνολο των πάντων εκπληρώνει το καθήκον του από τη δική του θέση υπό τις ρυθμίσεις Μου, γελάω από ψηλά, και όταν τα πάντα κάτω από τους ουρανούς ακούν τον ήχο του γέλιου Μου, εμπνέονται αμέσως, διότι εκείνη τη στιγμή ολοκληρώνεται το μεγάλο Μου εγχείρημα. Προσθέτω τη σοφία του ουρανού μέσα στον άνθρωπο, κάνοντάς τον να Με εκπροσωπεί μεταξύ των πάντων, διότι δημιούργησα τον άνθρωπο για να είναι ο εκπρόσωπος Μου, όχι να επαναστατεί εναντίον Μου, αλλά να Με αινεί στα βάθη της καρδιάς του. Και ποιος μπορεί να επιτύχει αυτά τα απλά λόγια; Γιατί ο άνθρωπος φυλάει πάντα την καρδιά του για τον εαυτό του; Δεν προορίζεται άραγε η καρδιά του για Μένα; Δεν θέτω απαιτήσεις στον άνθρωπο άνευ όρων, αλλά ανέκαθεν ανήκε σ’ Εμένα. Πώς θα μπορούσα να παραδώσω σε άλλους απερίσκεπτα όσα Μου ανήκουν; Πώς θα μπορούσα να δώσω «ρούχα» που έφτιαξα Εγώ για να τα φορέσει κάποιος άλλος; Στα μάτια των ανθρώπων, είναι λες και έχω χάσει το μυαλό Μου, σαν να πάσχω από κάποια ψυχική ασθένεια και δεν καταλαβαίνω καθόλου την ανθρώπινη συμπεριφορά, λες και είμαι ανόητος. Συνεπώς, οι άνθρωποι πάντα Με βλέπουν ως αφελή, αλλά ποτέ δεν Με αγαπούν πραγματικά. Επειδή ό,τι κάνει ο άνθρωπος το κάνει για να Με εξαπατήσει σκόπιμα, εξαλείφω όλη την ανθρωπότητα σε ένα ξέσπασμα οργής. Μεταξύ όλων όσα δημιούργησα, μόνο οι άνθρωποι προσπαθούν πάντα να βρουν τρόπους να Με εξαπατήσουν, και γι’ αυτό και μόνο λέω ότι ο άνθρωπος είναι ο «κυρίαρχος» των πάντων.

Σήμερα, ρίχνω όλους τους ανθρώπους στη «μεγάλη κάμινο» για να εξευγενιστούν. Παρακολουθώ με προσοχή από ψηλά, καθώς οι άνθρωποι καίγονται στην πυρά και οι φλόγες αναγκάζουν τους ανθρώπους να ομολογήσουν τα γεγονότα. Αυτό είναι ένα από τα μέσα τα οποία χρησιμοποιώ στο έργο Μου. Αν δεν γινόταν έτσι, οι άνθρωποι θα δήλωναν ότι είναι «ταπεινοί» και κανένας δεν θα ήταν πρόθυμος να είναι ο πρώτος που θα άνοιγε το στόμα του για να μιλήσει για τις δικές του εμπειρίες, αλλά όλοι θα κοίταζαν ο ένας τον άλλο. Αυτή ακριβώς είναι η αποκρυστάλλωση της σοφίας Μου, διότι προκαθόρισα τα σημερινά ζητήματα προαιώνια. Έτσι, οι άνθρωποι εισέρχονται άθελά τους στην κάμινο, σαν να τους τράβηξαν εκεί δεμένους με ένα σχοινί, λες και έχουν παραλύσει. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την επέλαση της φλόγας, «επιτίθενται» ο ένας εναντίον του άλλου, «σπεύδουν να χαρούν», εξακολουθούν να ανησυχούν για το πεπρωμένο τους στην κάμινο, τρέμοντας μήπως καούν μέχρι θανάτου. Όταν βάλλω τη φωτιά, αναζωπυρώνεται αμέσως, υψώνεται στον ουρανό και οι φλόγες συχνά κολλάνε στα ενδύματά Μου, σαν να προσπαθούν να τα τραβήξουν στην κάμινο. Οι άνθρωποι Με παρακολουθούν με ορθάνοιχτα μάτια. Αμέσως ακολουθώ τη φωτιά στην κάμινο, και εκείνη τη στιγμή οι φλόγες μεγαλώνουν και οι άνθρωποι κραυγάζουν. Περιπλανιέμαι ανάμεσα στις φλόγες. Οι φλόγες πληθαίνουν, αλλά δεν έχουν καμία πρόθεση να Με βλάψουν και παραδίδω τα ενδύματα που φορώ πάνω στο σώμα Μου στις φλόγες για άλλη μια φορά —εντούτοις, αυτές διατηρούν την απόσταση τους από Μένα. Τότε μόνο βλέπουν οι άνθρωποι καθαρά το αληθινό Μου πρόσωπο υπό το φως της φωτιάς. Επειδή βρίσκονται μέσα στην καυτή κάμινο, τρέπονται σε φυγή προς όλες τις κατευθύνσεις εξαιτίας του προσώπου Μου και η κάμινος ξεκινά αμέσως να «βράζει». Όλοι όσοι βρίσκονται στις φλόγες βλέπουν τον Υιό του ανθρώπου, ο οποίος εξευγενίζεται στη φωτιά. Παρόλο που τα ρούχα στο σώμα Του είναι συνηθισμένα, χαρακτηρίζονται από απαράμιλλη ομορφιά· παρόλο που τα παπούτσια στα πόδια Του δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, προκαλούν μεγάλο φθόνο· μια φλογερή λάμψη ακτινοβολεί από το πρόσωπό Του, τα μάτια Του λάμπουν, και φαίνεται ότι, εξαιτίας του φωτός στα μάτια Του, οι άνθρωποι βλέπουν το αληθινό Του πρόσωπο καθαρά. Οι άνθρωποι έχουν μείνει άλαλοι και βλέπουν ένα λευκό ιμάτιο στο σώμα Του, και τα μαλλιά Του, κάτασπρα σαν μαλλί προβάτου, κρέμονται στους ώμους Του. Αξίζει να σημειωθεί ότι μια χρυσή ζώνη γύρω από το στήθος Του εκπέμπει ένα εκτυφλωτικό φως, ενώ τα παπούτσια στα πόδια Του είναι ακόμα πιο εντυπωσιακά. Και επειδή τα παπούτσια που φοριούνται από τον Υιό του ανθρώπου παραμένουν μέσα στη φωτιά, οι άνθρωποι τα θεωρούν θαυματουργά. Μόνο κατά τη διάρκεια ξεσπασμάτων πόνου βλέπουν οι άνθρωποι το στόμα του Υιού του ανθρώπου. Παρόλο που βρίσκονται εν μέσω του εξευγενισμού της φωτιάς, δεν κατανοούν οποιαδήποτε λόγια από το στόμα του Υιού του ανθρώπου και ως εκ τούτου, εκείνη τη στιγμή, δεν ακούνε πια την ευχάριστη φωνή του Υιού του ανθρώπου, αλλά βλέπουν μια ρομφαία κοφτερή που εξέρχεται από το στόμα Του και δεν εκστομίζει τίποτα άλλο πια, αλλά η ρομφαία Του πονάει τον άνθρωπο. Περιστοιχισμένοι από τις φλόγες, οι άνθρωποι υπομένουν τον πόνο. Λόγω της περιέργειάς τους, συνεχίζουν να κοιτούν την ασυνήθιστη εμφάνιση του Υιού του ανθρώπου και τότε μόνο ανακαλύπτουν ότι τα επτά αστέρια στο χέρι Του έχουν εξαφανιστεί. Επειδή ο Υιός του ανθρώπου είναι στην κάμινο και όχι στη γη, τα επτά αστέρια απομακρύνονται από το χέρι Του, επειδή αποτελούν απλώς μια μεταφορά. Εκείνη τη στιγμή δεν αναφέρονται πλέον, αλλά κατανέμονται στα διάφορα μέρη του Υιού του ανθρώπου. Στις αναμνήσεις των ανθρώπων, η ύπαρξη των επτά αστεριών φέρνει δυσφορία. Σήμερα, δεν δυσκολεύω πλέον τα πράγματα για τον άνθρωπο, αφαιρώ τα επτά αστέρια από τον Υιό του ανθρώπου και συνδυάζω όλα τα μέρη του Υιού του ανθρώπου σε ένα σύνολο. Τότε μόνο ο άνθρωπος βλέπει τη συνολική Μου εμφάνιση. Δεν θα διαχωρίζουν πλέον οι άνθρωποι το Πνεύμα από τη σάρκα Μου, διότι ανήλθα από τη γη ψηλά στον ουρανό. Οι άνθρωποι έχουν δει το αληθινό Μου πρόσωπο, δεν Με διαμελίζουν πλέον και δεν υφίσταμαι πλέον διασυρμό από τον άνθρωπο. Επειδή εισέρχομαι στη μεγάλη κάμινο μαζί με τον άνθρωπο, εκείνος συνεχίζει να βασίζεται σ’ Εμένα, διαισθάνεται την ύπαρξή Μου στη συνείδησή του. Έτσι, ό,τι είναι καθαρός χρυσός συσσωρεύεται σταδιακά μαζί Μου εν μέσω της πυράς, οπότε είναι και η στιγμή που ο καθένας ταξινομείται κατά είδος. Κατηγοριοποιώ κάθε τύπο «μετάλλου», κάνοντάς τους όλους να επιστρέψουν στις οικογένειές τους, και τώρα μόνο αρχίζουν να αναζωογονούνται τα πάντα…

Επειδή ο άνθρωπος είναι τόσο ακάθαρτος τον πετάω στην κάμινο για να καεί. Ωστόσο, δεν εξαλείφεται από τις φλόγες, αλλά εξευγενίζεται, ώστε να μπορώ να τον ευχαριστηθώ —διότι αυτό που θέλω είναι κάτι φτιαγμένο από καθαρό χρυσό, χωρίς ακαθαρσίες, όχι βρώμικα, μολυσμένα πράγματα. Οι άνθρωποι δεν κατανοούν τη διάθεσή Μου, οπότε, πριν ανέβουν στο «χειρουργικό τραπέζι», κυριεύονται από άγχος, λες και, αφού τους ανατμήσω, θα τους δολοφονήσω επί τόπου ενόσω κείτονται στο χειρουργικό τραπέζι. Καταλαβαίνω την ψυχολογία των ανθρώπων και, ως εκ τούτου, φαίνεται ότι είμαι μέλος της ανθρωπότητας. Διαθέτω μεγάλη συμπόνια για την «κακοτυχία» του ανθρώπου και δεν ξέρω γιατί ο άνθρωπος «αρρώστησε». Αν ήταν υγιής και χωρίς αναπηρία, θα χρειαζόταν να πληρώσει το τίμημα και να περάσει χρόνο πάνω στο χειρουργικό τραπέζι; Αλλά τα γεγονότα είναι αυτά που είναι —ποιος είπε στον άνθρωπο να μην δώσει προσοχή στην «υγιεινή των τροφίμων»; Ποιος του είπε να μην προσέξει την υγεία του; Σήμερα, τι άλλα μέσα διαθέτω; Για να δείξω τη συμπόνια Μου στον άνθρωπο, μπαίνω μαζί του στο «χειρουργείο» —και ποιος Μου είπε να αγαπώ τον άνθρωπο; Έτσι, Εγώ ο ίδιος παίρνω το «χειρουργικό νυστέρι» και ξεκινώ να «χειρουργώ» τον άνθρωπο για να αποτρέψω οποιεσδήποτε μετεγχειρητικές επιπλοκές. Εξαιτίας της πίστης Μου στον άνθρωπο, οι άνθρωποι χύνουν δάκρυα εν μέσω του πόνου για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους σ’ Εμένα. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι εκτιμώ τη φιλαδέλφεια, ότι θα δώσω μια χείρα βοηθείας όταν οι «φίλοι» Μου αντιμετωπίζουν δυσκολίες, και οι άνθρωποι είναι ακόμα πιο ευγνώμονες για την καλοσύνη Μου και λένε ότι θα Μου στείλουν «δώρα» όταν θεραπευτεί η ασθένεια —αλλά Εγώ δεν δίνω σημασία σε τέτοιες εκφράσεις αποφασιστικότητας και, αντ’ αυτού, επικεντρώνομαι στην εγχείρηση του ανθρώπου. Λόγω της σωματικής αδυναμίας του ανθρώπου, εξαιτίας του νυστεριού, εκείνος κλείνει ερμητικά τα μάτια του και κείτεται σε κατάσταση σοκ πάνω στο χειρουργικό τραπέζι —εντούτοις, δεν δίνω προσοχή, απλά συνεχίζω να κάνω το επικείμενο έργο. Όταν η εγχείρηση ολοκληρωθεί, οι άνθρωποι έχουν δραπετεύσει από το «στόμα του λύκου» και τους θρέφω με πλούσια θρεπτικά συστατικά, και παρόλο που δεν το γνωρίζουν, τα θρεπτικά συστατικά αυξάνονται μέσα τους σταδιακά. Τότε, τους χαμογελώ και βλέπουν το αληθινό Μου πρόσωπο ξεκάθαρα μόνο αφού ανακτήσουν την υγεία τους και έτσι, Με αγαπούν περισσότερο, Με θεωρούν πατέρα τους —αυτή δεν είναι άραγε η σύνδεση μεταξύ ουρανού και γης;

4 Μαΐου 1992